Tun Abdul Hamid Mohamad | Tun Abdul Hamid Mohamad

https://tunabdulhamid.me

KENYATAAN PENGAMPUNAN DS NAJIB: KESILAPAN DEMI KESILAPAN BERLAKU

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 4 Februari 2024, saya telah memuatnaikkan rencana bertajuk “Pengampunan DS Najib: Lembaga Pengampunan Patut Beri Alasan” berdasarkan Kenyataan Media bertarikh 2 Februari 2024 yang dikeluarkan oleh Urusetia Lembaga Pengampunan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya, Bahagian Hal Ehwal Undang-Undang, Jabatan Perdana Menteri.

Pada 7 Februari 2024, saya terdengar persidangan akhbar TS Shafee, peguam DS Najib melalui Youtube. Beliau membaca satu dokumen yang mengikutnya ditandatangani oleh Dr. Zaliha Mustafa, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Wilayah Persekutuan) dan juga DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) yang ke-16 dan cop mohor Baginda.

Dalam rencana ini saya merujuk kepada Kenyataan Media itu sebagai dokumen pertama dan surat yang dibaca oleh TS Shafee itu sebagai dokumen kedua. Dokumen pertama, antara lain, mengatakan:

“Setelah menimbangkan pendapat dan nasihat, Mesyuarat Lembaga Pengampunan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya kali ke-61 telah memutuskan hukuman ke atas YBhg. Dato’ Sri Mohd Najib bin Tun Haji Abdul Razak diberikan pengurangan 50 peratus bagi hukuman dan denda yang perlu dibayar. Oleh yang demikian, YBhg. Dato’ Sri Mohd Najib Bin Tun Haji Abdul Razak dipersetujui untuk dibebaskan pada tarikh pembebasan awal iaitu pada 23 Ogos 2028 dan denda yang perlu dibayar iaitu sebanyak RM210,000,000.00 dikurangkan kepada RM50,000,000.00.”

Daripada perenggan ini dapat difahamkan: bahawa keputusan untuk mengurangkan hukuman dan denda ke atas DS Najib itu adalah keputusan lembaga itu. Kedua, terdapat kesilapan pengiran baki denda yang kena dibayar oleh DS Najib setelah “pengurangan 50 peratus bagi hukuman dan denda yang perlu dibayar.” Kenyataan itu seterusnya berkata “Oleh yang demikian…denda yang perlu dibayar iaitu sebanyak RM210,000,000.00 dikurangkan kepada RM50,000,000.00.”

Adalah nyata 50% daripada RM210,000.00 adalah RM105,000,000.00 bukan RM50,000,000.00. Bagaimana kesalahan seperti itu pada dokumen yang begitu penting boleh berlaku sukar difahami. Urusetia itu adalah sebahagian daripada Bahagian Hal Ehwal Undang-Undang, Jabatan Perdana Menteri. Takkanlah pegawai undang-undang yang menyediakan dokumen semudah itu tidak faham makna “dan” dan tidak tahu mengira berapakah 50% daripada RM210,000,000.00.

Juga tidakkah Menteri berkenaan yang menghadiri mesyuarat lembaga itu tidak nampak kesilapan itu atau beliau tidak membacanya, sebelum meluluskannya. Kedua-dua mereka patut dipertanggungjawabkan

Kedua, perhatikan ayat ini:

“Setelah menimbangkan pendapat dan nasihat, Mesyuarat Lembaga Pengampunan Wilayah-Wilayah Persekutuan…telah memutuskan…”

Ertinya, keputusan mengurangkan hukuman dan denda kepada DS Najib itu adalah keputusan lembaga itu yang dipengerusikan oleh YDPA, yang bererti ahli-ahli lembaga itu dan YDPA bersetuju dengannya. Tunggu lihat apa yang dikatakan oleh dokumen kedua.

Dokumen kedua ditandatangani oleh Dr. Zaliha Mustafa, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Wilayah Persekutuan). Dikembarkan kepada dokumen itu adalah satu muka surat berasingan tidak bernombor dan tidak bertarikh. Ia bertajuk Perintah Pembebasan Awal dan mengandungi cop mohor YDPA dan tandatangan Baginda dan perkataan “Kepada Ketua Pengarah Penjara Malaysia dan Sekalian Yang Menerima Surat Ini.” Saya fikir ia adalah muka surat pertama kepada dokumen itu.

Dokumen ini, antara lain, mengatakan:

“Lembaga Pengampunan….pada 29 Januari 2024 menimbang hukuman banduan telah menasihatkan Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong supaya banduan Dato’ Sri Mohd Najib bin Tun Haji Abdul Razak meneruskan baki hukuman.”

Ia diikuti selepas itu, di muka surat yang sama, dengan:

“Bahawasanya adalah munasabah, pada hemat beta, belas kasihan patut diberi kepada Dato’ Sri Mohd Najib bin Tun Haji Abdul Razak. Maka oleh yang demikian beta …, pada menjalankan kuasa yang terletak pada beta… dengan ini memerintahkan bahawa Dato’ Sri Mohd Najib bin Tun Haji Abdul Razak dibebaskan pada tarikh pembebasan awal iaitu pada 23 Ogos 2028 dan denda dikurangkan kepada RM50,000,000.00….beta telah menurunkan tandatangan dan cop mohor beta pada 29 Januari 2024.”

Dokumen itu diakhiri dengan perkataan “Dengan Titah Perintah Baginda” diikuti dengan tandatangan Dr. Zaliha Mustafa, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Wilayah Persekutuan).

Dokumen ini juga memeningkan. Pertama, dalam satu dokumen terdapat dua orang yang bercakap dan dua orang yang menandatanganinya, Menteri dan YDPA. Di bahagian pertama, ia nampak seperti Menteri membuat kenyataan mengenai pengampunan DS Najib.

Selepas itu, YDPA pula bertitah yang diakhiri dengan “PADA MENYAKSIKAN YANG TERSEBUT DI ATAS beta telah menurunkan tandatangan dan cop mohor beta pada 29 Januari 2024.” Tetapi, Baginda tidak menurunkan tandatangan Baginda di muka surat itu. Yang menurunkan tandatangannya adalah Menteri selepas perkataan “Dengan Titah Perintah Baginda”. Dokumen itu pula tidak bertarikh. Tandatangan dan cop mohor YDPA dibuat pada sekeping kertas berasingan yang juga tidak bertarikh.

Dalam keadaan ini, kita tidak tahu bilakah dokumen yang ditandatangani Menteri itu dan dikatakan ditandatangani YDPA itu dibuat. Tandatangan Menteri tidak bertarikh. Tandatangan YDPA diturunkan atas sekeping kertas berasingan tidak bermuka surat dan juga tidak bertarikh. Tandatangan Baginda sepatutnya terletak di muka surat 4 bersama-sama tandatangan Menteri. Jika dibuat demikian pun pelik juga. Ini bukan surat bersama yang kedua-dua orang mengatakan atau mengesahkan perkara yang sama. Ini surat dua orang yang masing-masing berkata perkara yang berlainan.

Saya tidak pernah lihat satu dokumen yang begitu penting dibuat sedemikian cara. Jika mengikut tajuk pada kertas tidak bernombor di mana terdapat tandatangan YDPA, ia adalah Perintah Pembebasan Awal daripada YDPA. Jika demikian, ia sepatutnya menggunakan kepala surat Istana Negara. Ia tidak boleh dicampur aduk dengan kenyataan Menteri. Baginda seorang sahaja yang patut menandatanganinya. Menumpang surat orang lain yang menggunakan kertas taip adalah satu penghinaan kepada Baginda. Tiada siapa pernah berbuat demikian. Ini Menteri di Jabatan Perdana Menteri pula yang melakukannya. Saya tidak fikir perkara seperti itu pernah berlaku dalam sejarah Malaysia. Pegawai dan Menteri berkenaan patut dipertanngunjawabkan

Ingat kembali, mengikut dokumen pertama keputusan mengurangkan hukuman dan denda kepada DS Najib itu adalah keputusan lembaga itu yang dipengerusikan oleh YDPA, yang bererti ahli-ahli lembaga itu dan YDPA bersetuju dengannya.

Apa yang dikatakan oleh dokumen kedua?

“Lembaga Pengampunan….telah menasihatkan YDPA supaya banduan Dato’ Sri Mohd Najib …. meneruskan baki hukuman.”

Tetapi, Baginda berpendapat “…. adalah munasabah, pada hemat beta, belas kasihan patut diberi kepada…. ” DS Najib. Maka Baginda memerintahkan hukuman dan denda dikurangkan. Ertinya Baginda tidak menurut nasihat lembaga itu. Ini selaras dengan pendapat Baginda tidak terikat dengan nasihat Lebaga Penasihat. Mahkamah kita pun memutuskan demikian.

Ertinya, terdapat perbezaan besar di antara apa dinyatakan oleh dua dokumen itu. Dokumen pertama mengatakan lembaga dan YDPA sekata untuk mengurangkan hukuman dan denda DS Najib. Dokumen kedua mengatakan lembaga menasihat Baginda bahawa DS Najib hendaklah meneruskan baki hukuman, ertinya DS Najib tidak diberi pengurangan. Tetapi, Baginda tidak menurut nasihat itu dan memberi pengurangan atas dasar belas kasihan.

Apa yang menghairankan ialah, jika apa yang dikatakan dalam dokumen kedua itu adalah apa yang sebenarnya berlaku dalam mesyuarat lembaga itu, bagaimana pegawai undang-undang di jabatan itu boleh tidak tahu perbezaannya dan menggubal dokumen pertama seperti itu? Adakah beliau tidak hadir dalam mesyuarat itu? Menteri berkenaan memang hadir. Tidakkah beliau tahu apa yang sebenarnya berlaku? Tidakkah beliau tahu perbezaan di antara keduanya? Tidakkah beliau nampak apa makna dan kesan apa yang dikatakan oleh dokumen pertama itu? Atau beliau tidak membacanya?

Saya lebih percaya bahawa dokumen kedua dikeluarkan untuk membetulkan dokumen pertama setelah orang ramai menyalahkan Kerajaan kerana pemberian pengampunan itu. Mereka menuduh Kerajaan memain peranan di dalamnya. Tuduhan itu tidak adil kepada Kerajaan, terutama sekali kepada Perdana Menteri, jika ia tidak betul. Saya lebih percaya apa yang disebut dalam dokumen kedua adalah apa yang berlaku dalam mesyuarat itu. Jika tidak, tidakkah YDPA membacanya sebelum menurunkan tandatangan Baginda atau Baginda sanggup berbohong? Saya tidak fikir demikian.

Satu perkara lagi yang memeningkan ialah dokumen pertama menyebut pengurangan 50% hukuman penjara dan menetapkan tarikh pembebasan awal iaitu pada 23 Ogos 2028. Dokumen kedua pula tidak menyebut pengurangan hukuman penjara sebanyak 50% tetepi terus menetapkan tarikh pembebasan awal yang sama, iaitu pada 23 Ogos 2028.

Penetapan tarikh pembebasan awal itu telah menimbulkan perbalahan sama ada ia boleh dikurangkan oleh Ketua Pengarah Penjara menurut undang-undang dan peraturan penjara. Saya percaya tarikh itu dikira oleh pegawai yang menggubal surat itu, bukan oleh Lembaga Pengampunan dalam dokumen pertama dan oleh YDPA dalam dokumen kedua. Saya percaya apa yang dipersetujui seperti disebut dalam dokumen pertama dan apa yang dititahkan oleh YDPA menurut dokumen kedua ialah DS Najib diberi pengurangan hukuman penjara sebanyak 50%.

Mengapa tidak menyebut demikian dan biarkan pihak penjara mengira dan menetapkan tarikh pembebasannya, mengambil kira perintah itu dan lain-lain kelayakan beliau mengikut undang-undang dan peraturan penjara. Mereka lebih arif dalam hal itu. Mahkamah pun tidak menetapkan tarikh pembebasan. Seperti dalam kes ini, Mahkamah Persekutuan hanya memerintahkan hukuman penjara DS Najib berjalan “mulai daripada Keputusan Mahkamah Persekutuan iaitu pada 22 Ogos 2022.”

Malangnya, sudahlah dokumen pertama mempunyai kesilapan-kesilapan material, dokumen kedua pula memalukan Kerajaan dan merupakan satu penghinaan terhadap YDPA. Menteri berkenaan bertanggungjawab ke atasnya. Beliau tidak boleh menolak tanggungjawab itu kepada pegawainya semata-mata.

11 Februari 2024.

http://www.tunabdulhamid.my

https://tunabdulhamid.me

PENGAMPUNAN DS NAJIB: LEMBAGA PENGAMPUNAN PATUT BERI ALASAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 7 September 2022, saya telah memuatnaikkan rencana saya bertajuk “Patutkah DS Najib Diberi Pengampunan?” .

Pada 29 Januari 2024, Lembaga Pengampunan telah mengadakan mesyuaratnya. Kenyataan rasmi lembaga itu telah dikeluarkan pada 2 Februari 2024. Antara lain ia menyatakan:

“Setelah menimbangkan pendapat dan nasihat, Mesyuarat Lembaga Pengampunan Wilayah-Wilayah Persekutuan Kuala Lumpur, Labuan dan Putrajaya kali ke-61 telah memutuskan hukuman ke atas YBhg. Dato’ Sri Mohd Najib bin Tun Haji Abdul Razak diberikan pengurangan 50 peratus bagi hukuman dan denda yang perlu dibayar. Oleh yang demikian, YBhg. Dato’ Sri Mohd Najib Bin Tun Haji Abdul Razak dipersetujui untuk dibebaskan pada tarikh pembebasan awal iaitu pada 23 Ogos 2028 dan denda yang perlu dibayar iaitu sebanyak RM210,000,000.00 dikurangkan kepada RM50,000,000.00.

Namun, sekiranya denda tidak dibayar, tempoh penjara bagi YBhg. Dato’ Sri Mohd Najib Bin Tun Haji Abdul Razak akan ditambah selama setahun di mana tarikh pembebasan beliau adalah pada 23 Ogos 2029.”

Mari kita cuba faham keputusan itu dahulu. Lembaga itu memberi “pengurangan 50 peratus bagi hukuman dan denda yang perlu dibayar.” Ertinya pengurangan 50 peratuas diberikan kepada hukuman penjara dan denda. Maka, hukuman penjara dua belas tahun dikurangkan kepada enam tahun dan hukuman denda RM210,000,000.00 sepatutnya dikurangkan kepada RM105,000,000.00. Saya tidak faham bagaimana ia boleh menjadi RM50,000,000.00.

Perhatikan, kenyataan media itu dikeluarkan selepas lembaga itu bersidang. Sebelum itu tiada anggota lembaga itu atau Perdana Menteri membuat kenyataan DS Najib akan dibebaskan. Ini adalah procedure yang betul. Bandingkan dengan kes pengampunan DS Anwar Ibrahim dahulu di mana Perdana Menteri pada masa itu, setelah menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA), membuat kenyataan bahawa Baginda bersetuju untuk mengampunkan DS Anwar Ibrahim.

Selepas itu, YDPA pada masa itu telah menerima menghadap DS Anwar Ibrahim, seorang banduan pada masa itu, sebelum lembaga itu bersidang dan memaklumkan beliau bahawa beliau akan diampun atas alasan ketidakadilan telah dilakukan keatas beliau. Lihat “Patutkah DS Najib Diberi Pengampunan?”

Kedua, kenyataan media itu atau anggota lembaga itu atau jurucakap Istana Negara langsung tidak menyatakan alasan keputusan itu dibuat. Pihak yang menunggu untuk mendengar alasan-alasan mengapa keputusan itu dibuat tentu kecewa.

Memang betul, Perlembagaan tidak menghendaki lembaga itu memberi alasan bagi keputusannya. Perlembagaan juga tidak menghendaki mahkamah berbuat demikian. Tetapi, tidak dapat dapat dinafikan bahawa, hari ini, setiap tribunal yang membuat sesuatu keputusan dalam menjalankan tugas keperlembagaan diharap akan memberi alasan kepada keputusan-keputusan yang dibuatnya. Ini akan menunjukkan ketelusannya, bahawa alasan mengapa ia membuat keputusan itu adalah patuh undang-undang dan reasonable, atau sebaliknya. Ia akan menjadi ikutan di masa hadapan dan menambah integriti lembaga itu.

Bayangkan keputusan mahkamah tertinggi yang dibuat setelah mengkaji beratus-ratus jika tidak beribu muka surat dokumen, setelah mendengar hujah berhari-hari, disokong oleh berpuluh-puluh, jika tidak beratus muka surat alasan penghakiman, diubah tanpa memberi sebarang alasan! Apakah yang dibincangkan dalam mesyuarat itu?

Jika YDPA tidak terikat dengan nasihat lembaga itu sekalipun, dalam kes ini, kenyataan yang dikeluarkan itu menunjukkan bahawa keputusan itu adalah keputusan lembaga itu di mana YDPA adalah sebahagian daripadanya dan bersetuju dengannya. Soalan: Apakah alasan yang dipersetujui mereka yang menjadi alasan keputusan itu?

Saya masih ingat Lembaga Pengampunan diberikan permohonan pengampunan banduan, rekod perbicaraan, alasan penghakiman mahkamah, pandangan Hakim yang mempengerusikan persidangan Mahkamah Persekutuan dan pandangan Peguam Negara. Jika lembaga itu membuat keputusannya selepas membincang dan menimbang semua dokumen itu, tentu sekali ada alasan baginya membuat keputusan itu.

Saya khuatir keputusan tanpa alasan itu akan dikaitkan oleh sesetengah pihak dengan fakta-fakta bahawa lembaga itu bersidang tiga hari sebelum tamat tempoh perkhidmatan YDPA ke-16 yang menimbulkan pertanyaan adakah ia dilakukan kerana takut YDPA ke-17 tidak akan bersimpati dengan permohonan itu? Ini ditambah dengan faktor senegeri YDPA dan DS Najib.

Boleh dihujahkan bahawa YDPA ke-16 hendak menyelesaikan permohonan itu kerana ia difailkan semasa pemerintahan Baginda. Jika itu hujahnya, maka hujah sebaliknya ialah, adakah semua permohonan yang dibuat semasa pemerintahan Baginda ikut diselesaikan kesemuanya?

Semua itu menimbulkan persepsi yang kurang menyenangkan, walau ia bukan sebab sebenar sekalipun. Walau bagaimana sekali pun, semua itu tidak boleh menjadi alasan untuk mencabar keputusan lembaga itu.

Kita ingin melihat apa lembaga itu yang akan dipengerusikan oleh YDPA ke-17 akan lakukan dalam kes-kes lain terhadap DS Najib dan lain-lain pemimpin politik yang sedang menghadapi pertuduhan kiranya mereka disabitkan dan dihukum dan apa alasannya pula, atau tanpa alasan juga.

Soalan juga berbangkit, adakah lembaga itu akan juga memberi pengurangan hukuman terhadap pegawai-pegawai awam dan swasta yang disabitkan atas kesalahan yang serupa? Jika ya atau tidak pun, atas alasan apa atau tanpa alasan juga?

Kembali kepada rencana saya bertarikh 7 September 2022. Rencana itu ditulis atas dasar pengampunan penuh diberikan dan parti pemimpin berkenaan menang pilihan raya. Ini yang saya katakan:

“Katakanlah dalam masa terdekat Lembaga Pengampunan bersidang dan memberi pengampunan kepada beliau, ia akan menjadikan sistem perundangan dan kehakiman di negara ini bahan ketawa di dunia: SPRM menghabiskan bertahun-tahun menyiasat; Pendakwa Raya menghabiskan berbulan-bulan mengkaji kertas siasatan; bertahun-tahun Hakim-Hakim membicara dan mendengar rayuan lepas rayuan, merekod, menyemak dan mengkaji beribu-ribu halaman keterangan dan dokumen, mendengar berpuluh-puluh orang saksi dan menulis beratus-ratus halaman alasan penghakiman, satu dua bulan selepas tertuduh disabitkan dan dihukum penjara berpuluh-puluh tahun dan didenda beratus-ratus juta atau berbilion, tanpa terpaksa melakukan apa yang disebut itu semua, ahli-ahli Lembaga Pengampunan, dengan satu ayat mengampun sabitan dan hukuman itu! Perlukah saya berkata apa-apa lagi? Bayangkanlah sendiri.”

Saya juga ingin “mengelak pemimpin-pemimpin yang korup menyalahguna kuasa dan menyeleweng wang negara dan penjenayah daripada berkuasa atau berkuasa semula dan mengelak hukumam. Ia juga untuk mengelak ahli-ahli politik daripada memperalatkan Raja Berperlembagaan dan Lembaga Pengampunan untuk membolehkan pemimpin seperti itu berkuasa atau berkuasa semula. Itu bukanlah tujuan Lembaga Pengampunan diadakan.”

Adakah apa yang saya katakan itu masih terpakai dalam kes ini?

14 Februari 2024

http://www.tunabdulhamid.my

https://tunabdulhamid.me

NOTA: Dipinda pada 15 Februari 2024

HUKUM BEKERJA DI BANK KONVENSIONAL

HUKUM BEKERJA DI BANK KONVENSIONAL
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada pendapat yang diberi oleh Datuk Prof Madya Dr Luqman Abdullah, Mufti Wilayah Persekutuan berkenaan hukum bekerja di bank konvensional. Soalan-soalan berikut telah dikemukakan kepada beliau: Apakah hukum bekerja di bank konvensional? Adakah ia dibenarkan?

Ringkasan jawapan beliau adalah seperti berikut:

“Pada asasnya, jika pekerjaan itu tidak melibatkan riba, maka ia diharuskan. Walau bagaimanapun, bank konvensional merupakan institusi perbankan yang terlibat dengan riba. Oleh yang demikian, adalah baik untuk berusaha sebaik mungkin mencari pekerjaan yang lebih diyakini. Hal ini tentunya akan berbeza antara setiap individu dengan individu yang lain serta kesusahan yang dihadapi untuk mendapat pekerjaan lain.

Oleh itu, para pekerja tidak perlu tergesa-gesa berhenti daripada pekerjaan sedia ada sehinggalah mendapat pekerjaan lain yang sesuai. Di negara kita, hasil daripada sokongan dan bantuan kerajaan, perbankan Islam telah berkembang dengan pesat dan menjadi rujukan di seluruh dunia yang boleh dijadikan alternatif.”
Jawapan lengkap beliau mengandungi petikan daripada Al-Quran dan Hadith bagi menyokong pendapat beliau itu.

Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama), Datuk Dr Mohd Na’im Mokhtar (Datuk Mohd Naim) diminta mengulas mengenai jawapan Mufti tersebut. Beliau menjawab, “Kita hormati pandangan tersebut tetapi apabila mahu keluar kenyataan perlu berhati-hati. Kedua apabila keluar sesuatu pandangan perlu habis dan jangan dibiarkan tergantung,” katanya.

Dapat diperhatikan daripada jawapan Mufti itu bahawa beliau mengelak menggunakan perkataan “haram”, malah perkataan “tidak harus” pun tidak digunanya. Beliau membiarkan kita membuat kesimpulan sendiri daripada dua premisnya:

1. Jika pekerjaan itu tidak melibatkan riba, maka ia diharuskan;

2. Walau bagaimanapun, bank konvensional merupakan institusi perbankan yang terlibat dengan riba;

Kesimpulan: tidak harus.

Jawapan ini menimbulkan beberapa persoalan: adakah oleh sebab bank konvensional terlibat dengan riba, maka setiap orang yang bekerja di situ, tidak kira apa kerja yang dilakukannya, juga terlibat dengan riba? Atau, adakah jika kerja yang dilakukannya tidak terlibat dengan riba secara terus, seperti bekerja di bahagian kejuruteraan dan tenaga manusia, dia tidak terlibat dengan riba? Bagaimana jika seorang pegawai itu melakukan kerja konvensional dan Islamik? Bagaimana jika bekerja di bahagian Islamik bank tersebut? Banyak lagi misalan yang boleh diberi.

Selepas dua ayat pertama yang merupakan jawapan mengenai hukum, beliau memberi nasihat yang diperturunkan di atas. Tidak pula diberi alasan bagi menyokong kelonggaran yang diberinya kepada pekerja-pekerja itu untuk berhenti bekerja di situ.

Cara beliau menjawab itu menunjukkan bahawa soalan itu tidak semudah dan seumum yang dikemukakan kepadanya. Saya tidak tahu sama ada beliau pernah menjadi seorang penasihat syariah sebuah bank Islam atau bank konvensional yang juga menawarkan perkhidmatan perbankan Islam atau sedalam mana pengetahuan beliau mengenai perbankan Islam.

Walau bagaimanapun, daripada jawapan beliau itu, kita dapat perhatikan bahawa beliau menyedari complexity isu itu dalam keadaan sekarang dan beliau agak lembut dengan nasihatnya kepada pekerja-pekerja itu. Namun demikian, ia meninggalkan mereka dalam keadaaan takut terus melakukan dosa, memakan wang haram dan menyara anak isteri (atau suami) dan ibu bapa, malah melakukan ibadat seperti Haji dan Umrah dengan wang dari pekerjaan yang tidak harus.

Datuk Mohd Naim pernah menjadi Penasihat Syariah bank atau terlibat dalam perbankan Islam. Beliau sedar akan complexity isu ini. Maka, beliau menasihatkan Mufti berkenaan supaya berhati-hati dan pendapatnya janganlah tergantung. Malangnya, beliau tidak menyatakan dengan jelas apa maksudnya. Mungkin kerana beliau ditanya secara lisan dan menjawab dengan spontan. Sebab itulah saya lebih suka memberi pendapat saya dengan cara bertulis kerana kita boleh berfikir dengan lebih mendalam apabila menulis.

Soalan saya, dalam menjawab soalan ini, patutkah kita hanya melihat keadaan hari ini. Tidakkah sepatutnya kita juga melihat sedikit ke belakang semasa tidak ada perbankan Islam hinggalah sekarang?

Kita tidak perlu pergi terlalu jauh. Pada tahun 1950-an, semasa saya di sekolah rendah, saya hanya memandang bank dari jauh kerana ia adalah “tempat berdosa” dan tempat orang Cina. Itu persepsi saya pada masa itu. Malah pada tahun 1960-an semasa saya seorang pelajar Tingkatan Enam di St. Xavier’s Institution, Pulau Pinang, berjalan di sepanjang kawasan perbankan di Pulau Pinang, saya tidak melihat orang Melayu/Islam bekerja di bank. Sudah tentu, selain bank sebagai “tempat berdosa”, orang Melayu tidak mempunyai kelayakan walaupun untuk menjadi kerani kerana mereka tidak berpendidikan Inggeris sebab mereka tinggal di kawasan luar bandar di mana tidak ada sekolah Inggeris.

Pada tahun 1969, apabila saya menyertai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan dan terpaksa membuka akaun bank untuk menerima gaji, saya pergi ke bank yang ada dan terdekat, sebuah bank konvensional. Kerana keperluan dan tanpa sebarang alternatif, saya membuka akaun di bank konvensional itu. Sepanjang saya mendapat perkhidmatan daripadanya, saya hampir lupa isu riba.

Apabila saya hendak membeli kereta dan rumah, kerana tiada pilihan, saya mengambil pinjaman kerajaan yang berasaskan riba.

Biar apa pun hukumnya, saya dapat memiliki sebuah kereta untuk pergi kerja dan sebuah rumah untuk keluarga saya tinggal. Ayah saya, seorang yang warak dan abang-abang saya yang mengaji pondok tidak bertanya sama ada saya terlibat dengan riba.

Bandingkan dengan seorang penyewa rumah saya yang menyewa rumah saya itu lebih kurang dua puluh tahun kemudian. Beliau sangat berterima kasih kepada saya kerana sudi menyewa rumah lima bilik tidur itu kepada beliau dengan sewaan yang beliau mampu. Orang lain tidak mahu menyewa kepadanya kerana beliau ramai anak, sembilan orang kesemuanya. Rumah kecil tidak boleh mengisi semua ahli keluarganya. Beliau seorang pegawai kerajaan. Saya bertanya mengapa beliau tidak membeli rumah dengan pinjaman kerajaan. Beliau menjawab beliau tidak mahu terlibat dengan riba.

Saya terfikir jika kesemua orang Melayu/Islam di Malaysia ini berfikiran seperti beliau, maka hampir semua rumah di Malaysia ini akan dimiliki orang bukan Islam dan orang Islam hanya akan menjadi penyewa. Mereka tidak akan berupaya membeli rumah kerana harga rumah dan sewaan yang dibayarnya semakin naik. Saya katakan, menyedari keadaan itu, tuan-tuan rumah bukan Islam itu akan terus menaikkan sewaan supaya orang Islam tidak berupaya membeli rumah dan terus menjadi penyewa mereka. Apa solution yang dicadangkan oleh ulama-ulama kita untuk mengatasi masalah itu? (Ini belum lagi menyebut, tanpa pinjaman beriba, orang Islam akan (malah sudah pun) ketinggalan dalam bidang ekonomi.)

Kemudian Kerajaan mula memberi biasiswa kepada pelajar-pelajar Melayu/Islam untuk mempelajari mata pelajaran perakaunan, ekonomi dan seumpamanya. Pelajar-pelajar kita menyambutnya dengan gembira. Peliknya, pelajar-pelajar itu mahupun ibu bapa mereka, walaupun mereka sangat konservatif dalam pandangan agama mereka, tidak pernah membantah. Saya juga tidak mendengar sesiapa yang mempersoalkan di mana pelajar-pelajar tersebut akan bekerja selepas tamat pengajian mereka. Mungkin, kebanyakan mereka tidak mengetahui subjek yang dipelajari oleh anak-anak mereka dan di mana anak-anak mereka akan bekerja kelak. Yang tahu pun terlalu gembira anak-anak mereka diterima masuk ke universiti, apa lagi di luar negara!

Jadi, apabila pelajar-pelajar tersebut, termasuk pelajar-pelajar undang-undang tamat pengajian mereka, ada yang mendapat pekerjaan di jabatan dan instutusi Kerajaan. Yang lainnya menyertai bank-bank dan syarikat-syarikat swasta. Pada masa itu kesemuanya, termasuk jabatan dan institusi Kerajaan, terlibat dalam riba.

Setakat yang saya tahu, tiada sesiapa yang membangkitkan isu mengenai hukum mereka bekerja di tempat-tempat itu. Itu mungkin satu rahmat.

Menjelang tahun 1970-an, sudah ada sebilangan orang Melayu/Islam di Bank Negara dan bank swasta dan pada tahun 1980-an ada yang sudah mengumpul pengalaman yang cukup dan agak senior. Jadi, apabila apa yang dipanggil “kebangkitan Islam” bermula pada tahun 1970-an dan isu mengadakan perbankan Islam timbul, kita sudah mempunyai orang yang mempunyai pengalaman praktikal yang mencukupi dalam perbankan konvensional untuk membantu menghasilkan produk Islamik. Saya ulangi apa yang saya katakan di Forum Perundangan Industri Perkhidmatan Kewangan Islam pada tahun 2009:

“………tanpa mereka (pegawai-pegawai yang bekerja di Bank Negara dan bank-bank konvensional yang berpengalaman dalam perbankan konvensional), besar kemungkinan, sehingga hari ini kita masih tidak mempunyai bank Islam. Ayat-ayat al-Quran tentang riba itu mungkin akan terus dilagukan dengan merdu oleh qari dan qariah atau dibaca oleh para ulama berserta hadith-hadith tentang gharar, riba dan lain-lain dalam kelas dan kuliah agama. Itu sahaja.”

Dalam tahun 1983, Bank Islam ditubuhkan. Bank-bank konvensional terus beoperasi. Saya nampak kebijaksanaan dalam mengadakan dua sistem yang parallel ini. Pertama, ia adalah cara bijak untuk membangunkan dan mengembangkan perbankan Islam. Kita tidak secara tiba-tiba menghapuskan sistem (konvensional) yang sedia ada dan menggantikannya dengan “sistem Islam”. Bayangkan apa yang akan berlaku sekiranya kita berbuat demikian. Ia bererti kita menghapuskan sistem sedia ada dan menggantikannya dengan sistem baharu yang berada pada usia bayi. Sehingga kini kita masih belum mempunyai sistem perbankan Islam yang lengkap. Kita masih membangunkannya sedikit demi sedikit. Dalam keadaan itu, paling tidak yang akan berlaku ialah krisis ekonomi.

Kedua, dengan kedua-dua sistem berjalan seiring, sistem perbankan Islam perlu bersaing untuk terus hidup. Sistem perbankan Islam tidak boleh berdaya saing jika ia tidak lebih baik daripada atau, sekurang-kurangnya, sama baik dengan perbankan konvensional.

Ketiga, untuk kekal berdaya saing, sistem perbankan Islam perlu terus bertambah baik. Ini bermakna kita perlu memastikan bahawa produk kita patuh Syariah dan berdaya saing.

Kemudian, bank-bank konvensional itu mula memperkenalkan “jendela Islamik” mereka memberi pilihan kepada pelanggan untuk memilih perkhidmatan Islamik atau konvensional. Ini satu lagi keputusan yang bijak yang kita lakukan, kerana, pertama, bank konvensional tidak perlu tutup untuk memberi perkhidmatan perbankan Islam.

Kedua, buat permulaan infrastructure dan kakitangan yang sedia ada boleh digunakan untuk memberi perkhidmatan Islamik.

Kedua-dua faktor ini menjimatkan kos.

Ketiga, dari segi penggunaan pegawa-pegawai perbankan konvensional untuk memberi perkhidmatan Islamik, ia menguntungkan kedua belah pihak. Perbankan konvensional untung kerana pegawainya dapat mempelajri perbankan Islam. Perbankan Islam untung kerana ia tidak perlu mengambi pegawai-pegawai baru dan mengajar mereka dari permulaan.

Perbankan Islam lahir pada tahun 1970-an di persekitaran konvensional yang sudah wujud dan berkembang selama beratus-ratus tahun. Ulama-ulama kita mengajar mengenai haramnya riba tetapi tidak pula mengemukakan cara mengatasinya untuk keperluan perniagaan dan pembangunan ekonomi masa ini. Mereka masih berfikir di zaman perniagaan dijalankan melalui jual beli di pasar terbuka di mana penjual, pembeli dan barangan semuanya ada semasa dan setempat dan bayaran dibuat dengan tunai, dan pinjaman adalah untuk membeli makanan dan keperluan harian.

Bagaimana kita menangani pembelian berbilion ringgit dari benua lain yang bayarannya dibuat online? Siapa akan memberi pinjaman berbilion ringgit untuk membina sistem kereta api laju dari Kuala Lumpur ke Singapura tanpa sebarang faedah atau keuntungan? Tiada siapa dapat mengemukakan cara menangani masalah-masalah itu. Maka ketinggalanlah kita.

Apabila kita tersentak, kita tidak boleh bermula dari awal semula, mencipta roda semula. Untuk menjadi relevan dan berdaya saing, perbankan Islam perlu memberi perkhidmatan yang pelanggan perlukan pada masa ini. Dalam ucapan saya di Persidangan Undang-undang Malaysia 2010, saya memberi contoh seorang Muslim yang warak yang ingin menceburi perniagaan pengangkutan. Adakah dia akan menjual kuda, unta dan keldai kerana itu adalah alat pengangkutan yang dijual oleh pedagang Islam dalam sejarah Islam? Sudah tentu tidak. Sebaliknya dia terpaksa menjual kereta, bas dan lori kerana itu adalah pengangkutan yang akan dibeli oleh pelanggan sekarang. Apa yang penting ialah produk tersebut mestilah patuh Syariah dan tujuan asal kewangan Islam, ekonomi Islam dan maqasid Syariah itu sendiri tercapai.

Jadi, kita perlu tahu perbankan konvensional untuk dapat menghasilkan dan melaksanakan produk perbankan Islam.

Kali pertama saya bertemu Antonio Usama DeLorenzo, anak kepada Profesor Yusuf Talal DeLorenzo, pakar perbankan Islam di Amerika Syarikat, beliau menceritakan kepada saya bahawa apabila beliau memberitahu bapanya bahawa beliau berminat belajar perbankan Islam, bapanya berkata kepadanya “Pergi belajar perbankan konvensional dahulu.”

Saya menjadi ahli penasihat syariah Bank Negara dan Suruhanjaya Sekuriti selama lebih kurang 12 tahun. Saya perhatikan beberapa orang Mufti yang duduk dalam lembaga itu tidak dapat berbincang masalah hukum mengenai sesuatu produk itu kerana mereka tidak memahami structure produk itu. Ini diakui sendiri kepada saya oleh seorang Mufti dan juga hafiz yang duduk di sebelah saya dalam satu persidangan perbankan Islam. Katanya, “Zaman kita sudah lepas. Ini zaman orang-orang muda ini,” sambil menunjuk kepada ahli-ahli akademik dan pegawai-pegawai Bank Negara dan Suruhanjaya Sekuriti yang berada di situ.

Saya juga ada kalanya tidak faham. Tetapi, oleh sebab saya bukan seorang ulama, saya tidak mengambil bahagian dalam penetapan hukum. Saya cuma beri perhatian kepada isu-isu undang-undang yang timbul. Oleh itu, ulama juga perlu memahami structure perbankan kewangan konvensional untuk dapat mengetahui di mana terdapat isu-isu Syariah dalam mengadakan produk perbankan dan kewangan Islam yang serupa.

Saya hormati seorang Mufti yang dilantik menjadi Ahli Lembaga Penasihat Syariah Suruhanjaya Sekuriti. Selepas menghadiri mesyuarat pertamanya beliau terus meletak jawatan atas alasan beliau tidak dapat mengikuti perbincangan dalam mesyuarat itu. Usaha memujuknya juga gagal.

Kepakaran dalam kedua-dua bidang itu diisi oleh pegawai-pegawai Syariah dan konvensional Bank Negara dan Suruhanjaya Sekuriti dan ahli-ahli akademik yang fasih dalam bahasa Inggeris dan Arab dan faham structure produk konvensional.

Hingga ke hari ini, hanya ada satu bank Islam di Malaysia. Lainnya adalah bank konvensional. Di kebanyakan cawangan pegawai-pegawai yang sama melakukan kedua-dua tugas, konvensional dan Islamik. Saya katakan, pegawai-pegawai itu memain peranan besar mengembangkan perbankan Islam.

Dari pengalaman saya sendiri, kerana keperluan, saya membuka akaun konvensional kerana, pada masa itu, belum ada perbankan Islam. Apabila telah ada perbankan Islam, pegawai seperti itulah yang mencadangkan saya menukarnya kepada perbankan Islam.

Apabila saya bersetuju, beliau terus melakukannya. Mungkinkah seorang pegawai berbangsa Cina bukan beragama Islam akan mencadangkan seperti itu? Bayangkan jika bank tersebut tidak memberi perkhidmatan perbankan Islam, mungkinkah pegawai itu mencadangkan saya menukar kepada perbankan Islam? Jika saya hendak menukarnya kepada perbankan Islam pun, saya perlu menutup akaun di bank konvensional dan pergi ke Bank Islam untuk membuka akaun perbankan Islam. Itu hanya satu misalan kecil. Banyak lagi yang boleh diberi.

Saya juga difahamkan bahawa kebanyakan Ketua Pegawai Eksekutif (CEO) perbankan Islam di Malaysia hari ini bermula sebagai pegawai-pegawai perbankan konvensional.

Jadi, dalam pembangunan perbankan Islam, sumbangan mereka yang terlatih dalam perbankan konvensional dan bekerja di bank-bank konvensional juga perlu diiktiraf.

Soalan: tidakkah sumbangan mereka itu dan reality perbankan Islam di dunia perbankan juga patut diambil kira dalam menjawab soalan-soalan itu?[i]

26 01 2024[ii]

[i] Oleh sebab soalan yang dikemukakan kepada dan jawapan yang diberi oleh Mufti berkenaan hanya mengenai hukum orang Islam bekerja di bank konvensional, saya tidak menyebut mengenai kewangan Islam, takaful dan lain-lain yang berkenaan. Tetapi, hujah-hujah yang disebut ini ada yang berkenaan.

[ii] Dipinda pada 29 01 2029

CADANGAN MENGADAKAN AKTA PARLIMEN BERPENGGAL TETAP PATUT DITOLAK

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada cadangan DS Ahmad Zahid Hamidi, Timbalan Perdana Menteri supaya satu rang undang-undang (RUU) baharu digubal untuk memperuntukkan “sekiranya sesebuah kerajaan itu diwujdukan sama ada sesebuah parti itu dominan, atau gabungan parti itu dominan serta mendapat perkenan Yang di-Pertuan Agong, maka ia harus dikekalkan sehingga akhir penggal.

“Jika tidak, kita akan mengalami perkara yang pernah berlaku sebelum ini dan ia tidak baik untuk negara serta rakyat keseluruhannya,”

Beliau berkata demikian sebagai merujuk kepada gerakan ‘Langkah Dubai’ yang dikatakan bertujuan untuk menjatuhkan Kerajaan Perpaduan pimpinan Perdana Menteri Datuk Seri Anwar Ibrahim.

Biarlah saya terus memberi pandangan saya mengenai cadangan ini. Kita perlu bermula dengan Perlembagaan. Perkara 4(1) memperuntukkan:

“(1) Perlembagaan ini ialah undang-undang utama Persekutuan dan apa-apa undang-undang yang diluluskan selepas Hari Merdeka yang tidak selaras dengan Perlembagaan ini adalah tidak sah setakat ketidakselarasan itu.”

Perkara 40(2) antara lain memperuntukkan:

“(2) Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak menurut budi bicaranya pada melaksanakan fungsi yang berikut, iaitu:

(a) melantik seorang Perdana Menteri;”

Perkara 43, antara lain, memperuntukkan:

“(1) Yang di-Pertuan Agong hendaklah melantik suatu Jemaah Menteri untuk menasihatinya dalam penjalanan fungsinya.

(2) Jemaah Menteri hendaklah dilantik seperti yang berikut, iaitu:

(a) Yang di-Pertuan Agong hendaklah terlebih dahulu melantik sebagai Perdana Menteri untuk mempengerusikan Jemaah Menteri seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat itu; dan”.

Perlu diingati bahawa Yang di-Pertuan Agong (YDPA) bukan sahaja bertanggungjawab melantik Perdana Menteri selepas diadakan Pilihan Raya Umum (PRU) tetapi juga apabila Baginda percaya bahawa Perdana Menteri telah hilang kepercayaan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat kerana kalah undi tidak percaya di Dewan Rakyat atau dengan cara-cara lain yang menyakinkan Baginda.

Hal in boleh berlaku pada bila-bila masa dalam sesuatu penggal. Undang-undang ini, jika dibuat, akan menghalang Baginda melantik seorang Perdana Menteri baru. Akibatnya, seorang Perdana Menteri dan sebuah kerajaan yang telah kehilangan sokongan majoriti Ahli-Ahli Parlimen akan terus memerintah. Ini juga bercanggah dengan prinsip demokrasi berparlimen yang kita amalkan. Atas alasan ini saya hujahkan ia takberperlembagaan (unconstitutional).

Bahawa cadangan ini datang daripada DS Zahid Hamidi tidaklah menghairankan. Lebih awal, beliau telah melanjutkan tarikh pemilihan jawatan-jawatan Presiden, Timbalan Presiden dan lain-lain selama 18 bulan. Ini diperuntukkan oleh Fasal 9.3 Perlembagaan UMNO.

Selepas itu beliau meminda Fasal 10.16.1 Perlembagaan UMNO untuk membolehkan Majlis Kerta Tertinggi (MKT) melanjutkan pemilihan jawatan-jawatan tersebut “tidak lebih daripada lapan belas (18) bulan dari tarikh pemilihan yang sepatutnya ia diadakan ATAU tidak lebih daripada enam (6) bulan selepas diadakan sesuatu Pilihan Raya Umum Parlimen (Dewan Rakyat) yang mana terkemudian.” Lihat “Pindaan Perlembagaan UMNO 2022 menggalakkan kediktatoran dalam UMNO”. (20 05 2022)

Apabila Perhimpunan Agung terpaksa diadakan untuk memilih jawatan-jawatan itu, resolusi dikemukakan dan diluluskan bahawa jawatan Presiden dan Timbalan Presiden dikecualikan. Dengan cara-cara itu beliau dapat terus memegang jawatan Presiden hingga sekarang tanpa perlu dipilih semula dalam Perhimpunan Agung UMNO.

Apabila UMNO kalah PRU15 beliau membawa UMNO, melanggar resolusi-resolusi Perhimpunan Agung lebih awal, untuk bekerjasama dengan Pakatan Harapan menubuh Kerajaan Perpaduan atas alasan ia dititahkan YDPA.

Beliau juga terlibat dalam membuat undang-undang anti-lompat parti. Orang yang paling banyak mendapat faedah daripada undang-undang itu adalah DS Zahid Hamidi sebab undang-undang itu menghalang Ahli-Ahli Dewan Rakyat UMNO yang tidak bersetuju menyertai Pakatan Harapan daripada keluar dari UMNO.

Udang-undang anti-lompat parti sebenarnya tidak perlu diadakan jika Ahli-Ahli Yang Berhormat ada sedikit hormat diri. Saya tidak faham bagaimana seorang yang dipilih oleh partinya menjadi calon partinya, memperjuangkan dasar partinya, dibiayai oleh partinya, disokong dan diundi oleh ahli dan penyokong partinya dan diarak oleh mereka apabila menang; beberapa hari kemudian meninggalkan mereka dan menyeberang ke parti lawan yang dicacinya habis-habisan semasa berkempen dan memeluk pemimpin dan penyokongnya, cuma kerana ditawar menjadi Menteri atau Timbalan Menteri! Tidakkah mereka merasa terhutang budi dan malu kepada orang-orang yang telah membantunya memenangi pilihan raya itu?

Saya masih ingat rungutan yang saya dengar dalam tahun1980 semasa saya menjadi Penasihat Undang-undang Negeri Kelantan oleh seorang penyokong calon yang menang pilihan raya dan melompat ke parti lawan tidak lama kemudian. Katanya, “Melecar di dada saya panjat pokok ikat bendera belum baik, dia dah masuk parti lawan.” Itu suara rakyat dan pengundi.

Sekarang, DS Zahid Hamidi adalah Timbalan Perdana Menteri dalam Kerajaan Perpaduan. Kerajaan itu goncang. Maka beliau mencadangkan diadakan undang-undang untuk menghalang sebarang cubaan menjatuhkannya.

Tujuannya adalah sama. Apa yang dilakukan sebelum ini adalah untuk melanjutkan tempoh beliau memegang jawatan Presiden UMNO dan mendapat faedah daripadanya. Cadangan yang terbaru ini adalah untuk melanjutkan tempoh beliau memegang jawatan Timbalan Perdana Menteri dan menerima faedahnya.

Sama ada beliau membawa UMNO menyertai Kerajaan Perpaduan dengan tujuan supaya pendakwaan terhadap beliau tidak diteruskan itu betul atau tidak, hakikatnya ialah Pendakwa Raya telah pun tidak meneruskan pendakwaan terhadapnya. Beliau telah memperolehi apa yang beliau mahu semasa menyertai Kerajaan Perpaduan jika tidak dengan menyertainya pun.

Kepentingan rakyat dijadikan alasan untuk mengadakan undang-undang ini. Sebenarnya rakyat tidak memperolehi apa-apa faedah daripada undang-undang ini, jika ia dibuat. Yang mendapat faedah adalah kerajaan dan Ahli-Ahli Kabinet kerajaan yang tidak mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat. DS Zahid Hamidi dapat terus menjadi Timbalan Perdana Menteri.

Saya katakan undang-undang ini hanya akan membantu mengekalkan Perdana Menteri dan kerajaan yang tidak baik dan tidak disukai rakyat. Jika ia baik dan disukai rakyat, tentu sekali Perdana Menteri dan kerajaan itu akan berada dalam keadaan yang kukuh. Mereka tentu akan mendapat sokongan Ahli-Ahli Dewan Rakyat dan tidak memerlukan undang-undang ini untuk mengekalkan mereka sebagai Perdana Menteri dan kerajaan.

Yang memerlukannya hanyalah Perdana Menteri dan kerajaan yang tidak disukai rakyat dan tidak mendapat sokongan padu Ahli-Ahli Parlimen. Merekalah yang menghadapi ancaman diguling dan merekalah yang akan dipertahankan (that will be protected) oleh undang-undang ini! Mengapa mempertahankan mereka? Mereka patut diguling.

Hujah bahawa undang-undang itu akan mengelakkan berulangnya pertukaran Perdana Menteri sekejap-sekejap yang merugikan rakyat adalah meleset.
Pertukaran Perdana Menteri itu bukanlah disebabkan oleh apa yang dilakukan oleh rakyat. Ia adalah kerana tidak ada pemimpin politik yang mempunyai sokongan yang kukuh daripada Ahli-Ahli Dewan Rakyat untuk menjadi Perdana Menteri.

Satu lagi kesan undang-undang ini ialah jika kita memperolehi seorang Perdana Menteri seperti Netanyahu pun, kita tidak boleh menukarnya sebelum tamat penggal Parlimen. Ertinya apabila selepas PRU, sebuah kerajaan ditubuh dan Perdana Menteri dilantik, kerajaan dan Perdana Menteri itu kekal sehingga akhir penggal tersebut tidak kira apa yang dilakukan atau tidak dilakukannya. YDPA tidak boleh melantik Perdana Menteri baru atau mengisytiharkan PRU. Rakyat tidak boleh mengundi parti baru untuk memerintah.

Perlu diingati bahawa undang-undang ini, apabila dibuat, akan terpakai selagi ia tidak dimansuhkan. Maka, selama itulah ia akan mempertahankan Perdana Menteri dan kerajaan yang tidak disukai rakyat dan tidak mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Saya terkejut membaca kenyataan Setiausaha Agung DAP, Anthony Loke Siew Fook bahawa DAP menyokong cadangan itu “kerana, saranan tersebut adalah baik untuk mengurangkan masalah atau isu politik yang timbul dalam tempoh satu penggal Parlimen.” Sudahkah beliau lupakan perkataan “Demokratik” dalam nama DAP?

Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Undang-Undang dan Reformasi Institusi) DS Azalina Othman Said berkata pihaknya menyambut baik cadangan itu.

Beliau berkata Bahagian Hal Ehwal Undang-Undang (BHEUU) akan meneruskan kajian terperinci termasuk kajian impak, dan mendapatkan pandangan orang awam berkenaan pengenalan akta tersebut. Dapatan daripada kajian itu kemudian akan diguna pakai bagi pertimbangan dasar oleh Kabinet.

Response beliau itu boleh difahami memandangkan pencadangnya adalah Presiden partinya dan Timbalan Perdana Menteri.

Ditanya oleh pemberita, Perdana Menteri, DS Anwar Ibrahim berkata, “Kami (pemimpin kerajaan perpaduan) belum membincangkannya lagi. Agak awal (untuk mengulas). Ia bukanlah keutamaan.”

Jawapan beliau itu memanglah sesuai pada masa ini, Saya harap beliau tidak akan bersetuju menjadikan cadangan itu satu undang-undang kelak. Saya khuatir ia akan merosakkan imej beliau. Beliau akan dilihat sebagai amat desperate untuk terus menjadi Perdana Menteri hingga sanggup berbuat demikian. Imej beliau telah tercalar dengan menerima UMNO sebagai rakan dalam gabungan kerajaannya; melantik DS Zahid menjadi Timbalan Perdana Menterinya pada masa beliau sedang menghadapi berpuluh-puluh pertuduhan jenayah kewangan dan, sama ada beliau terlibat mengenainya atau tidak, selepas itu, pendakwaan tidak diteruskan terhadap DS Zahid oleh Pendakwa Raya.

Dari apa yang kita dapat lihat dan dengar dari luar, semenjak dilantik menjadi Perdana Menteri, DS Anwar Ibrahim sedang melaksanakan tugasnya dengan baik. Jika beliau terus berbuat demikian, saya percaya beliau akan terus mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli Parlimen. Itu adalah cara yang lebih terhormat untuk terus menjadi Perdana Menteri daripada terus menjadi Perdana Menteri kerana kuat kuasa undang-undang yang dibuatnya yang tidak membenarkan kedudukannya dicabar.

Sementara itu, setakat ini, pandangan yang tepat dan hujah yang kuat diberi oleh Ahli Parlimen PKR Pasir Gudang, Hassan Karim yang berkata saranan Timbalan Perdana Menteri itu tidak sesuai dalam konteks Malaysia yang mengamalkan sistem demokrasi iaitu parti atau gabungan mempunyai kerusi terbanyak boleh menjadi kerajaan.

“Demokrasi berparlimen dan raja berperlembagaan dipandu Perlembagaan Persekutuan sudah teruji sesuai sejak merdeka.

“Sistem tempoh kerajaan yang tetap hingga cukup penggal ada keburukannya kerana boleh membawa kediktatoran, pemerintah korup tidak boleh diganti,” katanya kepada FMT.”

Ahli Parlimen PAS Pasir Mas Ahmad Fadhli Shaari menyokong saranan Zahid itu, namun mahu ia dilaksanakan selepas Kerajaan Perpaduan ditukar.

Reaksi Ahli Parlimen PAS itu menunjukkan beliau hanya mengira untung-rugi kepada partinya/dirinya. Beliau eloklah belajar berfikir seperti Ahli Parlimen PKR dari Pasir Gudang itu.

Bagi saya, saya lebih menanti-nanti pandangan Peguam Negara jika dan apabila cadangan itu dikemukakan kepadanya untuk mendapat nasihat: sama ada beliau akan mengatakan undang-undang yang dicadangkan itu berperlembagaan atau tidak dan alasan beliau.

21 Januari 2024

PEMIMPIN-PEMIMPIN POLITIK MALAYSIA AKAN BERSARA DI PENJARA BERAMAI-RAMAI?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya tersentak untuk menulis rencana ini apabila mendengar kenyataan Ketua Polis Negara pada hari Isnin 8 Januari 2024 bahawa pihak Polis telah mengemukakan kertas siasatan terhadap Tun Dr. Mahathir, mantan Perdana Menteri sebanyak dua kali itu kepada Peguam Negara. Beliau juga memaklumkan bahawa kertas siasatan terhadap DS Haji Abdul Hadi Awang, Presiden PAS juga telah dikemukakan kepada Peguam Negara pada petang 8 Januari 2024 itu juga.

Pada hari yang sama saya terbaca berita SPRM akan memanggil seorang mantan Perdana Menteri untuk merakam kenyataannya mengenai perbelanjaan sebanyak RM700 juta untuk mempromosi kerajaan di antara tahun 2020 hingga 2022. Pada 12 Januari 2024, kita mendapat tahu pemimpin berkenaan adalah DS Ismail Sabri.

Pada 3 Mac 2023 Tan Sri Muhyiddin Yassin, bekas Perdana Menteri Kerajaan Perikatan Nasional dan Presiden Bersatu telah dituduh dengan empat pertuduhan salah guna kuasa membabitkan suapan berjumlah RM232.5 juta. Walau bagaimana pun, pada 18 Ogos 2023, beliau berjaya dalam permohonannya untuk membatalkan empat pertuduhan salah guna kuasa itu. Walaupun pertuduhan salah guna kuasa telah dibatalkan, beliau masih berdepan dua pertuduhan pengubahan wang haram berjumlah RM195 juta dan satu pertuduhan pengubahan wang haram berjumlah RM5 juta.

Sebaliknya, DS Zahid Hamidi, Timbalan Perdana Menteri Kerajaan Perpaduan baru beberapa bulan sahaja dilepaskan tanpa dibebaskan daripada berpuluh-puluh pertuduhan apabila Peguam Negara tidak mahu meneruskan pendakwaan terhadapnya, sehari sebelum beliau bersara. Lihat “Asingkan Jawatan Peguam Negara dan Pendakwa Raya” (10 09 2023).

Jangan lupa bahawa DS Najib Tun Razak, juga mantan Perdana Menteri, masih manjalani hukuman penjara dan menghadapi lain-lain pertuduhan di mahkamah. DS Rosmah Mansor, isteri DS Najib juga sedang menghadapi pertuduhan terhadap dirinya.

Mengenai penyiasatan terhadap Tun Dr. Mahathir dan Tun Daim Zainuddin, adalah sukar untuk dipercayai bahawa DS Anwar Ibrahim tidak memain peranan untuk menghidupkannya setelah kejadian itu, jika benar berlaku, telah barlaku begitu lama.

Adalah sukar mempercayai bahawa pihak Polis dan SPRM telah sekian lama tidak menyaisat kes-kes tersebut tetapi apabila DS Anwar Ibrahim menjadi Perdana Menteri mereka baru mula menyiasatnya jika tidak atas arahannya. Adalah juga sukar mempercayai bahawa pihak Polis dan SPRM telah sekian lama menyiasat kes-kes itu, tetapi hanya apabila DS Anwar Ibrahim menjadi Perdana Menteri baru mengemukakan kertas siasatan kepada Peguam Negara atau menyambung siasatan itu, jika tidak atas arahan DS Anwar Ibrahim.

Anggapan yang lebih munasabah ialah DS Anwar Ibrahim telah mengarahkan siasatan terhadap mereka dilakukan, atau, jika siasatan telah lama dilakukan, beliau telah mengarahkan supaya ia dihidupkan semula. Orang ramai termasuk penganalisis politik terus mengatakan bahawa tindakan itu bermotifkan politik: untuk membalas dendam atau untuk mendiskreditkan mereka dan pada masa yang sama menonjolkan dirinya sebagai seorang pejuang anti-rasuah dan anti-penyalahgunaan kuasa dalam usaha untuk melanjutkan usia politiknya. Tambahan pula ia dilakukan pada masa tersebarnya desas desus Perikatan Nasional sedang berusaha untuk merampas kuasa.

Tetapi, jika benar pun DS Anwar mengarahkan tindakan-tindakan itu, beliau mempunyai satu hujah yang sah: walaupun beliau tahu kesalahan-kesalahan itu dilakukan, sehingga beliau menjadi Perdana Menteri, beliau tidak berpeluang mengambil tindakan kerana beliau tiada kuasa melakukannya. Berada di dalam penjara dan sebagai pembangkang, Polis dan SPRM tidak akan menghiraukan aduannya.

Jika itulah hal yang sebenar dan jika benarlah Tun Dr. Mahathir dan Tun Daim Zainuddin telah melakukan kesalahan jenayah kewangan yang merugikan negara, kita patut memuji DS Anwar kerana berjaya mambawa mereka ke mahkamah juga akhirnya.

Setakat ini kita tidak tahu hal yang sebenar. Beliau mengetahuinya. Maka, jika beliau tidak terlibat mengarahkan siasatan terhadap Tun Dr. Mahathir dan Tun Daim Zainuddin, beliau patutlah mengeluarkan kenyataan mengatakan beliau tidak mengarahkan mereka. Polis dan SPRM juga patut mengesahkannya. Mereka juga perlu menjelaskan mengapa mereka menunggu hingga sekarang untuk mula menyiasat atau mengemukakan kertas siasatan kepada Peguam Negara.

Jika DS Anwar terlibat mengarah pihak Polis dan SPRM menghidupkan siasatan-siasatan tersebut dan beliau hanya berupaya berbuat demikian setelah menjadi Perdana Menteri, beliau juga patut menyatakan demikian. Itulah cara sebaik-baiknya bagi beliau membersihkan namanya.

Saya tekankan di sini bahawa adalah tidak salah di sisi undang-undang bagi Perdana Menteri mengarahkan Polis dan SPRM menyiasat sesiapa sahaja asalkan ia bertujuan mencari keterangan untuk mengetahui sama ada orang itu telah melakukan kesalahan atau tidak dan, jika ada keterangan, mengambil tindakan yang bersesuaian terhadapnya. Yang salah ialah mengada-adakan keterangan palsu untuk menuduh seseorang. Jika tindakan itu menguntungkan politik beliau pun tidak ada salahnya asalkan keterangan yang diperolehi itu benar. Ini terutama sekali jika ia melibatkan kesalahan-kesalahan yang menyebabkan kerugian berbilion ringgit kepada negara. Saya tambah, itu adalah tanggungjawab Perdana Menteri.

Sampai kita kepada penyiasatan terhadap TS Haji Abdul Hadi Awang. Daripada kenyataan Ketua Polis Negara, kesalahan beliau bukanlah rasuah atau penyalahgunaan kuasa yang menyebabkan kerugian kepada negara. Ia adalah susulan satu hantaran di akaun Facebook bertajuk Minda Presiden PAS lalu yang mengulas mengenai parti DAP.

Menurut Ketua Polis Negara TS Razaruddin Husain, “hasil siasatan awal polis mendapati hantaran berkenaan mengandungi kenyataan yang berunsur perkauman yang boleh mencetus kegusaran awam.

“Satu laporan polis berkait perkara ini telah dibuat di pejabat Jabatan Siasatan Jenayah Komersial (JSJK) Bukit Aman pada jam 7 malam tadi (semalam).

‘’’’’’’’’

Dalam pada itu, katanya, PDRM turut akan merakam percakapan wartawan New Straits Times (NST) yang menerbitkan berita secara dalam talian berhubung kenyataan Hadi itu.

Katanya, siasatan ke atas artikel itu berkaitan laporan berita bertajuk ‘Hadi again accuses DAP of Chinese agenda, using Malay spokesperson to achieve goals’.

“Antara intipati kenyataan itu adalah DAP berhasrat mengekalkan pengertian Islam dalam Perlembagaan Persekutuan berdasarkan tafsiran penjajah yang menjunjung liberalisme dan kebebasan yang dianuti oleh Barat.

“Selain itu, antara intipati lain yang diterbitkan menerusi laporan itu adalah dakwaan Hadi bahawa ‘DAP berjaya melantik jurucakap daripada orang Melayu yang lupa akan kemelayuan mereka dan terpinggir dari segi ketaatan kepada Islam’,” katanya.

………….

Menurut Razarudin kedua-dua pihak iaitu Hadi dan akhbar NST akan dipanggil untuk dirakam keterangan dalam masa terdekat.

Kes disiasat mengikut Seksyen 4 (1) Akta Hasutan 1948 dan Seksyen 233 Akta Komunikasi dan Multimedia 1998.”

Saya tidak mahu mengulas mengenai merit kes itu kerana saya tidak tahu apa keterangan yang ada dan Peguam Negara sedang menimbang sama ada TS Haji Abdul Hadi Awang patut dituduh di mahkamah. Cuma, saya ingin mengemukakan dua soalan untuk semua pembaca berfikir dan membuat keputusan sendiri. Soalan: Jika apa yang dikatakan oleh TS Haji Abdul Hadi Awang itu dikatakan terhadap UMNO, adakah ia menjadi satu kesalahan? Bagaimana apabila seorang Ahli Parlimen DAP menuntut jawatankuasa yang menentukan Hukum Syarak hendaklah mempunyai seorang bukan Islam sebagai ahlinya sedangkan di Malaysia Hukum Syarak hanya terpakai kepada orang Islam?

Kesalahan yang dikaitkan dengan TS Haji Abdul Hadi Awang itu adalah berlainan daripada kesalahan yang dikatakan dilakukan oleh Tun Dr. Mahathir dan Tun Daim Zainuddin. Tulisan seperti itu, jika ia merupakan satu kesalahan pun, tidaklah sama beratnya dengan kesalahan-kesalahan yang dikaikan dengan Tun Dr. Mahathir dan Tun Daim Zainuddin.

Menghukum TS Haji Abdul Hadi Awang atas kesalahan ini tidak akan menarik sokongan kepada DS Anwar Ibrahim. Orang Melayu akan menuduh DS Anwar yang bertanggungjawab menggerakkan penyiasatan kes tersebut untuk mendiamkan Presiden PAS itu, mengenepikan beliau daripada arena politik dan melemahkan PAS. Ini terutama sekali apabila ia berlaku pada masa yang sama dengan Langkah Dubai. DS Anwar Ibrahim lebih baik menjauhkan diri daripadanya melainkan beliau memang terlibat.

Mengenai siasatan terhadap DS Ismail Sabri. Kita juga tertanya-tanya mengapa siasatan ini juga dilakukan pada minggu yang sama hingga ia menyebabkan seorang pemerhati berkata, “Nak tangkap habis semuakah?” Hujah-hujah saya di atas yang berkenaan juga terpakai.

KESIMPULAN

Apa yang amat menarik perhatian berita-berita yang saya sebut di permulaan rencana ini ialah, pertama, hampir kesemua bekas Perdana Menteri ditambah dengan bekas Menteri Kewangan dan Ketua Parti Pembangkang, disisat pada masa yang sama.

Kedua, mengenai kesalahan yang dikatakan dilakukan oleh Tun Dr Mahathir dan Tun Daim Zainuddin, siasatan dilakukan atau dihidupkan semula lama selepas kesalahan-kesalahan itu dikatakan dilakukan oleh mereka.

Ketiga, ia berlaku pada masa yang sama dengan Langkah Dubai yang DS Anwar Ibrahim juga mengeluarkan kenyataan mengenainya. Beliau juga mengeluarkan kenyataan pada 9 Januari 2024, sehari selepas Ketua Polis Negara mengeluarkan kenyataannya, selepas beliau menghadap YDPA, antara lain mengatakan “Baginda juga bertitah bahawa pihak istana tidak akan terlibat dalam sebarang percaturan politik.”

Semuanya menyebabkan orang ramai beranggapan bahawa semua tindakan Polis dan SPRM itu dilakukan atas arahan DS Anwar Ibrahim untuk menyelamatkan kedudukan politik beliau.

Sebenarnya, mengenai kelewatan mengambil tindakan terhadap kesalahan yang dikatakan dilakukan oleh Tun Dr Mahathir dan Tun Daim Zainuddin, DS Anwar Ibrahim mempunyai satu hujah yang sah bagi mematahkan tuduhan mereka, ia itu, sebelum ini beliau beliau tidak berpeluang mengambil tindakan terhadap mereka kerana beliau tiada kuasa melakukannya.

Mengenai siasatan terhadap DS Ismail Sabri ia adalah kesalahan baru.

Mengenai penyiasatan terhadap TS Haji Abdul Hadi Awang, saya tidak fikir seorang yang secerdik DS Anwar Ibrahim dan berpengalaman seperti beliau akan mengarah Polis untuk menyiasat kenyataan seperti itu untuk menuduh Presiden PAS itu untuk menguatkan kedudukan politiknya. Jika pihak Polis melakukannya untuk membantu politik DS Anwar Ibrahim pada masa ini, ia adalah satu perkiraan yang kurang bijak.

Biar apa pun, katakanlah kesemua mereka dituduh, disabitkan dan dijatuhkan hukuman penjara, maka akan berlakulah satu peristiwa bersejarah di mana paling banyak bekas Perdana Menteri dan pemimpin-pemimpin politik menjadi banduan pada masa yang sama.

Jika demikianlah halnya, bagaimanakah orang ramai akan melihat DS Anwar Ibrahim? Saya fikir mereka akan terbahagi kepada dua kumpulan. Kumpulan pertama ialah kumpulan yang percayakan kebebasan mahkamah[i]. Mereka akan menyanjung DS Anwar Ibrahim sebagai juara anti-rasuah dan anti-penyalahgunaan kuasa dan penyelamat negara.

Kumpulan kedua ialah mereka yang tidak percayakan kebebasan mahkamah. Mereka akan melihat beliau sebagai seorang yang sangggup menggunakan Polis, SPRM, Pendakwa Raya dan Mahkamah untuk memenjarakan musuh-musuh politiknya dan menyelamatkan kedudukannya.[ii]

Biar apa pun pandangan mereka, apa yang penting ialah semua pihak yang menjalankan tugas mereka dalam urusan ini melakukannya dengan jujur. Dengan cara ini, moga-moga akan lebih bersihlah pemimpin-pemimpin politik kita di masa hadapan.

15 01 2024

[i] Kumpulan yang percayakan kebebasan mahkamah dan kumpulan yang tidak mempercayai kebebasan mahkaman termasuk individu berubah dari satu kes ke satu kes mengikut sama ada mereka suka atau tidak sesuatu keputusan itu.

[ii] Pandangan dalam perenggan ini ada tempatnya kurang berkenaan dengan kesalan yang dikatakan dilakukan oleh DS Haji Abdul Hadi Awang.

THE QURAN ON ISRAELITES, CHRISTIANS, BELIEVERS (MUSLIMS) AND FIGHTING IN SELF-DEFENCE

(Like 9/11, I am quite sure that the 2023 Israeli – Palestinian War has raised curiosities among the younger generation to find out more about Islam, starting with the Quran. To assist them to find the more relevant provisions to the nature of the conflict and the character and attitude of the parties, I have downloaded Quranic verses revealed more than fourteen hundred years ago. I have manually searched the whole translation of the Quran to choose these verses.

I purposely refrain from giving my opinion because I would like the readers to read, think and form their own opinions. To keep it as short as possible, I have omitted repetitions and verses which are not directly relevant. In so doing I could have inadvertently omitted some pertinent verses.

I have taken the English translation from Clear Quran by Dr Mustafa Khattab. May Allah reward him for his great work. – Tun Abdul Hamid Mohamad).

CHAPTER 2: THE HEIFER (AL-BAQARAH)

O children of Israel Remember My favours upon you. Fulfil your covenant and I will fulfil Mine, and stand in awe of Me alone.

Believe in My revelations which confirm your Scriptures. Do not be the first to deny them or trade them for a fleeting gain! And be mindful of Me.

Do not mix truth with falsehood or hide the truth knowingly.

Establish prayer, pay alms-tax,1 and bow down with those who bow down.

Do you preach righteousness and fail to practice it yourselves, although you read the Scripture? Do you not understand?

And seek help through patience and prayer. Indeed, it is a burden except for the humble—

those who are certain that they will meet their Lord and to Him they will return.

O Children of Israel! Remember all the favours I granted you and how I honoured you above the others.

Guard yourselves against the Day on which no soul will be of help to another. No intercession will be accepted, no ransom taken, and no help will be given.

‘Remember1 how We delivered you from the people of Pharaoh, who afflicted you with dreadful torment, slaughtering your sons and keeping your women. That was a severe test from your Lord.

And remember when We parted the sea, rescued you, and drowned Pharaoh’s people before your very eyes.

And remember when We appointed forty nights for Moses, then you worshipped the calf in his absence, acting wrongfully.

Even then We still forgave you so perhaps you would be grateful.

And remember when We gave Moses the Scripture—the standard to distinguish between right and wrong that perhaps you would be rightly1 guided.

And remember when Moses said to his people, “O my people! Surely you have wronged yourselves by worshipping the calf, so turn in repentance to your Creator and execute the calf-worshippers among yourselves. That is best for you in the sight of your Creator.” Then He accepted your repentance. Surely, He is the Accepter of Repentance, Most Merciful.

And remember when you said, “O Moses! We will never believe you until we see Allah with our own eyes,” so a thunderbolt struck you while you were looking on.

Then We brought you back to life after your death, so that perhaps you would be grateful.

57- And remember when We shaded you with clouds and sent down to you manna and quails, saying, “Eat from the good things We have provided for you.” The evildoers certainly did not wrong Us, but wronged themselves.

And remember when We said, “Enter this city and eat freely from wherever you please; enter the gate with humility, saying, ‘Absolve us.’ We will forgive your sins and multiply the reward for the good-doers.”

But the wrongdoers changed the words they were commanded to say. So We sent down a punishment from the heavens upon them for their rebelliousness.

And remember when Moses prayed for water for his people, We said, “Strike the rock with your staff.” Then twelve springs gushed out, and each tribe knew its drinking place. We then said “Eat and drink of Allah’s provisions, and do not go about spreading corruption in the land.”

And “remember’ when you said, “O Moses! We cannot endure the same meal revery day’. So just call upon your Lord on our behalf, He will bring forth for us some of what the earth produces of herbs, cucumbers, garlic, lentils, and onions.” Moses scolded them, “Do you exchange what is better for what is worse? You can go down to any village and you will find what you have asked for.” They were stricken with disgrace and misery, and they invited the displeasure of Allah for rejecting Allah’s signs and unjustly killing the prophets. This is a fair reward for their disobedience and violations.

……

And remember when We took a covenant from you and raised the mountain above you saying, “Hold firmly to that Scripture which We have given you and observe its teachings so perhaps you will become mindful of Allah.”

Yet you turned away afterwards. Had it not been for Allah’s grace and mercy upon you, you would have certainly been of the losers.

You are already aware of those of you who broke the Sabbath. We said to

them, “Be disgraced apes.”

So We made their fate an example to present and future generations, and a lesson to the God-fearing.

And remember when Moses said to his people, “Allah commands you to sacrifice a cow.” They replied, “Are you mocking us?” Moses responded, “I seek refuge in Allah from acting foolish!”

They said, “Call upon your Lord to clarify for us what type of cow” it should be!” He replied, “Allah says, ‘The cow should neither be old nor young but in between. So do as you are commanded!’”

They said, “Call upon your Lord to specify for us its colour.” He replied, “Allah says, ‘It should be a bright yellow cow—pleasant to see.’”

Again they said, “Call upon your Lord so that He may make clear to us which cow, for all cows look the same to us. Then, Allah willing, we will be guided to the right one”.”

He replied, “Allah says, ‘It should have been used neither to till the soil nor water the fields; wholesome and without blemish.’” They said, “Now you have come with the truth.” Yet they still slaughtered it hesitantly!

This is when a man was killed and you disputed who the killer was, but Allah revealed what you concealed.

So We instructed, “Strike the dead body with a piece of the cow.” This is how easily Allah brings the dead to life, showing you His signs so that you may understand.

Even then your hearts became hardened like a rock or even harder, for some rocks gush rivers; others split, spilling water; while others are humbled in awe of Allah. And Allah is never unaware of what you do.

……

Do they not know that Allah is aware of what they conceal and what they reveal? 78. And among them wishfully speculate.

So woe to those who distort the Scripture with their own hands then say, “This is from Allah” —seeking a fleeting gain! So woe to them for what their hands have written, and woe to them for what they have earned.

Some of the Jews claim, “The Fire will not touch us except for a number of days.” Say, O Prophet/ “Have you taken a pledge from Allah—for Allah never breaks His word—or are you just saying about Allah what you do not know?”

………..

And remember when We took a covenant from the children of Israel stating, Worship none but Allah; be kind to parents, relatives, orphans and the needy; speak kindly to people; establish prayer; and pay alms-tax. But you Israelites turned away— except for a few of you—and were indifferent.

And remember when We took your covenant that you would neither shed each other’s blood nor expel each other from their homes, you gave your pledge and bore witness.

But here you are, killing each other and expelling some of your people from their homes, aiding one another in sin and aggression; and when those expelled come to you as captives, you still ransom them—though expelling them was unlawful for you. Do you believe in some of the Scripture and reject the rest? …..

……….

Indeed, We gave Moses the Book and sent after him successive messengers. And We gave Jesus, son of Mary, clear proofs and supported him with the holy spirit Why is it that every time a messenger comes to you Israelites with something you do not like, you become arrogant, rejecting some and killing others?

They say, “Our hearts are unreceptive!” in fact, Allah has condemned them for their disbelief. They have but little faith.

Although they used to pray for victory by means of the Prophet over the polytheists when there came to them a Book from Allah which they recognized, confirming the scripture they had in their hands, they rejected it. So may Allah’s condemnation be upon the disbelievers.

Miserable is the price they have sold their souls for denying Allah’s revelation and resenting Allah for granting His grace to whoever He wills of His servants! They have earned wrath upon wrath. And such disbelievers will suffer a humiliating punishment.

When it is said to them: “Believe in what Allah has revealed,” they reply, “We only believe in what was sent down to us,” and they deny what came afterwards, though it is the truth confirming their own Scriptures! Ask Them, O Prophet, “Why then did you kill Allah’s prophets before, if you are Truly believers?”

Indeed, Moses came to you with clear proofs, then you worshipped the calf in his absence, acting wrongfully.

And when We took your covenant and raised the mountain above you saying, “Hold firmly to that Scripture which We have given you and obey,” they answered, “We hear and disobey.” The love of the calf was rooted in their hearts because of their disbelief. Say, O Prophet “How evil is what your so-called belief prompts you to do, if you actually believe in the Torah”!

Say, O Prophet, “If the eternal Home of the Hereafter with Allah is exclusively for you Israelites out of all humanity, then wish for death if what you say is true!”

But they will never wish for that because of what their hands have done. And Allah has perfect knowledge of the wrongdoers.

You will surely find them clinging to life more eagerly than any other people, even more than polytheists. Each one of them wishes to live a thousand years. But even if they were to live that long, it would not save them from the punishment. And Allah is All-Seeing of what they do.

Say, O Prophet “Whoever is an enemy of Gabriel should know that he revealed this “Quran” to your heart by Allah’s Will, confirming what came before it—a guide and good news for the believers. ”

Whoever is an enemy of Allah, His angels, His messengers, Gabriel, and Michael, then let them know that” Allah is certainly the enemy of the disbelievers.

Indeed, We have sent down to you O Prophet clear revelations. But none will deny them except the rebellious.

Why is it that every time they make a covenant, a group of them casts it aside? In fact, most of them do not believe.

Now, when a messenger from Allah has come to them— confirming their own Scriptures— some of the People of the Book cast the Book of Allah behind their backs as if they did not know.

They instead followed the magic promoted by the devils during the reign of Solomon……….

………..

The Jews and Christians each claim that none will enter Paradise except those of their own faith. These are their desires. Reply, O Prophet, “Show me your proof if what you say is true.”

But no! Whoever submits themselves to Allah and does good will have their reward with their Lord. And there will be no fear for them, nor will they grieve.

The Jews say, “The Christians have nothing to stand on” and the Christians say, “The Jews have nothing to stand on,” although both recite the Scriptures. And those pagans who have no knowledge say the same about people of faith. Surely Allah will judge between them on the Day of Judgment regarding their dispute.

Who does more wrong than those who prevent Allah’s Name from being mentioned in His places of worship and strive to destroy them? Such people have no right to enter these places except with fear. For them there is disgrace in this world, and they will suffer at tremendous punishment in the Hereafter.

…………

They say, “Allah has offspring.” Glory be to Him! In fact, to Him belongs whatever is in the heavens and the earth—all are subject to His Will.

………..

Never will the Jews or Christians be pleased with you, until you follow their faith. Say, “Allah’s guidance is the only true1 guidance.” And if you were to follow their desires after all the knowledge that has come to you, there would be none to protect or help you against Allah.

………..

O Children of Israel! Remember My favours upon you and how I honoured you above the others.

…………

Or did you witness when death came to Jacob? He asked his children, “Who
will you worship after my passing?” They replied, “We will continue to worship
your God, the God of your forefathers—Abraham, Ishmael, and Isaac—the One
God. And to Him we all submit.”

……….

Say, O believers, “We believe in Allah and what has been revealed to us; and what was revealed to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and his descendants; and what was given to Moses, Jesus, and other prophets from their Lord. We make no distinction between any of them. And to Allah we all submit.”

……….

Or do you claim that Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and his descendants were all Jews or Christians? Say, “Who is more knowledgeable: you or Allah?” Who does more wrong than those who hide the testimony they received from Allah? And Allah is never unaware of what you do.

…………

Those We have given the Scripture recognize this Prophet as they recognize their own children. Yet a group of them hides the truth knowingly.

…………….

153 O believers! Seek comfort in patience and prayer. Allah is truly with those who are patient.

Never say that those martyred in the cause of Allah are dead—in fact, they are alive! But you do not perceive it.

We will certainly test you with a touch of fear and famine and loss of property, life, and crops. Give good news to those who patiently endure—

who, when faced with a disaster, say, “Surely to Allah we belong and to Him we will all return.”

They are the ones who will receive Allah’s blessings and mercy. And it is they who are Rightly guided.

………

Fight in the cause of Allah only against those who wage war against you, but do not exceed the limits. Surely Allah does not like transgressors.

Kill them wherever you come upon them and drive them out of the places from which they have driven you out. For persecution is far worse than killing. And do not fight them at the Sacred Mosque unless they attack you there. If they do so, then fight them—that is the reward of the disbelievers.

But if they cease, then surely Allah is All-Forgiving, Most Merciful.

Fight against them if they persecute you until there is no more persecution, and your devotion will be to Allah alone. If they stop persecuting you, let there be no hostility except against the aggressors.

CHAPTER 3 FAMILY OF IMRAN (ALI IMRAN)

Abraham was neither a Jew nor a Christian; he submitted in all uprightness and was not a polytheist.

…………..

Some of the People of the Book wish to mislead you believers. They mislead none but themselves, yet they fail to perceive it.

O People of the Book! Why do you reject the signs of Allah while you bear witness to their truth.

O People of the Book! Why do you mix the truth with falsehood and hide the truth knowingly?

………..

Say, O Prophet “We believe in Allah and what has been revealed to us and what was revealed to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and his descendants; and what was given to Moses, Jesus, and other prophets from their Lord—we make no distinction between any of them, and to Him we fully1 submit.”

………

Say, O Prophet “O People of the Book! Why do you deny the revelations of Allah, when Allah is a Witness to what you do?”

Say, “O People of the Book! Why do you turn the believers away from the Way of Allah— striving to make it appear crooked, while you are witnesses to its truth”? And Allah is never unaware of what you do.

………….

CHAPTER 4 WOMEN (AN-NISA)

Let those who would sacrifice this life for the Hereafter fight in the cause of Allah. And whoever fights in Allah’s cause—whether they achieve martyrdom or victory—We will honour them with a great reward.

And what is it with you? You do not fight in the cause of Allah and for oppressed men, women, and children who cry out, “Our Lord! Deliver us from this land of oppressors! Appoint for us a saviour; appoint for us a helper—all by Your grace.”

……..

The People of the Book demand that you O Prophet bring down for them a revelation in writing from heaven. They demanded what is even greater than this from Moses, saying, “Make Allah visible to us!” So a thunderbolt struck them for their wrongdoing. Then they took the calf for worship after receiving clear signs. Still We forgave them for that rafter their repentance and gave Moses compelling proof.

We raised the Mount over them as a warning for breaking their covenant and said, “Enter the gate of Jerusalem with humility.” We also warned them, “Do not break the Sabbath,” and took from them a firm covenant.

‘They were condemned for breaking their covenant, rejecting Allah’s signs, killing the prophets unjustly, and for saying, “Our hearts are unreceptive!”—is Allah Who has sealed their hearts for their disbelief, so they do not believe except for a few—

and for their denial and outrageous accusation against Mary.

and for boasting, “We killed the Messiah, Jesus, son of Mary, the messenger of Allah.” But they neither killed nor crucified him—it was only made to appear so. Even those who argue for this crucifixion” are in doubt. They have no knowledge whatsoever—only making assumptions. They certainly did not kill him.

Rather, Allah raised him up to Himself. And Allah is Almighty, All-Wise.

………..

Indeed, We have sent revelation to you O Prophet as We sent revelation to Noah and the prophets after him. We also sent revelation to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and his descendants, as well as Jesus, Job, Jonah, Aaron, and Solomon. And to David We gave the Psalms.

…………

O People of the Book! Do not go to extremes regarding your faith; say nothing about Allah except the truth. The Messiah, Jesus, son of Mary, was no more than a messenger of Allah and the fulfilment of His Word through Mary and a spirit created by a command from Him. So, believe in Allah and His messengers and do not say, “Trinity.” Stop!—for your own good. Allah is only One God. Glory be to Him! He is far above having a son! To Him belongs whatever is in the heavens and whatever is on the earth. And Allah is sufficient as a Trustee of Affairs.

…………………………

CHAPTER 5 THE TABLE (AL-MAIDAH)

Allah made a covenant with the Children of Israel and appointed twelve leaders from among them and then said, “I am truly with you. If you establish
prayer, pay alms-tax, believe in My messengers, support them, and lend to Allah a good loan, I will certainly forgive your sins and admit you into Gardens
under which rivers flow. And whoever among you disbelieves afterwards has
truly strayed from the Right Way.”

But for breaking their covenant, We condemned them and hardened their
hearts. They distorted the words of the Scripture and neglected a portion of what
they had been commanded to uphold. You O Prophet1 will always find deceit on their part, except for a few. But pardon them and bear with them. Indeed, Allah loves the good-doers.

14- And from those who say, “We are Christians,” We took their covenant, but they neglected a portion of what they had been commanded to uphold. So We let

hostility and enmity arise between them until the Day of Judgment, and soon Allah will inform them of all they have done.

O People of the Book! Now Our Messenger has come to you, revealing much of what you have hidden of the Scriptures and disregarding much. There certainly has come to you from Allah a light and a clear Book

……..

Indeed, those who say, “Allah is the Messiah, son of Mary,” have fallen into disbelief. Say, O Prophet “Who has the power to prevent Allah if He chose to destroy the Messiah, son of Mary, his mother, and everyone in the world all together?” To Allah alone belongs the kingdom of the heavens and the earth and everything in between. He creates whatever He wills. And Allah is Most Capable of everything. Children of Allah?

The Jews and the Christians each say, “We are the children of Allah and His

most beloved!” Say, O Prophet, “Why then does He punish you for your sins?

No! You are only humans like others of His Own making. ….”

O People of the Book! Our Messenger has indeed come to you, making things clear to you after an interval between the messengers so you do not say, “There has never come to us a deliverer of good news or a warner.” Now there has come to you a deliverer of good news and a warner. And Allah is Most Capable of everything.

And remember when Moses said to his people, “O my people! Remember Allah’s favours upon you when He raised prophets from among you, made you sovereign and gave you what He had never given anyone in the world.

O my people! Enter the Holy Land which Allah has destined for you to enter. And do not turn back or else you will become losers.”

They replied, “O Moses! There is an enormously powerful people there, so we will never be able to enter it until they leave. If they do, then we will enter!”

Two God-fearing men—who had been blessed by Allah—said, “Surprise them through the gate. If you do, you will certainly prevail. Put your trust in Allah if you are Truly1 believers.”

Yet they said, “O Moses! Still we will never enter as long as they remain there. So go—both you and your Lord—and fight; we are staying right here!”

Moses pleaded, “My Lord! I have no control over anyone except myself andmy brother. So set us apart from the rebellious people.”

Allah replied, “Then this land is forbidden to them for forty years, during which they will wander through the land. So do not grieve for the rebellious people.”………

…………

Then in the footsteps of the prophets, We sent Jesus, son of Mary, confirming the Torah revealed before him. And We gave him the Gospel containing guidance and light and confirming what was revealed in the Torah— a guide and a lesson to the God fearing.

………….

We have revealed to you O Prophet this Book with the truth, as a confirmation of previous Scriptures and a supreme authority on them. So judge between them by what Allah has revealed, and do not follow their desires over the truth that has come to you. ………

………………

O believers! Take neither Jews nor Christians as guardians—they are guardians of each other. Whoever does so will be counted as one of them. Surely Allah does not guide the wrongdoing people.

……….

Say, O Prophet “O People of the Book! Do you resent us only because we believe in Allah and what has been revealed to us and what was revealed before—while most of you are rebellious?”

……….

And had they observed the Torah, the Gospel, and what has been revealed to them from their Lord, they would have been overwhelmed with provisions from above and below. Some among them are upright, yet many do nothing but evil.

…………

Those who say, “Allah is the Messiah, son of Mary,” have certainly fallen into disbelief. The Messiah himself said, “O Children of Israel! Worship Allah—my Lord and your Lord.” Whoever associates others with Allah in worship will surely be forbidden Paradise by Allah. Their home will be theFire. And the wrongdoers will have no helpers.

Those who say, “Allah is one in a Trinity,” have certainly fallen into disbelief. There is only One God. If they do not stop saying this, those who disbelieve among them will be afflicted with a painful punishment.

Will they not turn to Allah in repentance and seek His forgiveness? And Allah is All-Forgiving, Most Merciful.

The Messiah, son of Mary, was no more than a messenger. Many messengers had come and gone before him. His mother was a woman of truth. They both ate food. See how We make the signs clear to them, yet see how they are deluded ‘from the truth’!

………….

You will surely find the most bitter towards the believers to be the Jews and polytheists and the most gracious to be those who call themselves Christian. That is because there are priests and monks among them and because they are not arrogant.

When they listen to what has been revealed to the Messenger, you see their eyes overflowing with tears for recognizing the truth. They say, “Our Lord! We believe, so count us among the witnesses.

Why should we not believe in Allah and the truth that has come to us? And we long for our Lord to include us in the company of the righteous.”

……..

CHAPTER 6 AL- AN’AM (CATTLE)

…….

Those to whom We gave the Scripture recognize him to be a true prophet as they recognize their own children. Those who have ruined themselves will never believe.

…..

CHAPTER 7 AL A’RAF (THE HEIGHT)

…………

They complained, “We have always been oppressed—before and after you came to us with the message”.” He replied, “Perhaps your Lord will destroy your enemy and make you successors in the land to see what you will do.”

Indeed, We afflicted Pharaoh’s people with famine and shortage of crops so they might come back to their senses”.

………

So We inflicted punishment upon them, drowning them in the sea for denying Our signs and being heedless of them.

And so We made the oppressed people successors of the eastern and western lands, which We had showered with blessings. This way the noble Word of your Lord was fulfilled for the Children of Israel for what they had endured. And We destroyed what Pharaoh and his people constructed and what they established.

We brought the Children of Israel across the sea and they came upon a people devoted to idols. They demanded, “O Moses! Make for us a god like their gods.” He replied, “Indeed, you are a people acting ignorantly!

What they follow is certainly doomed to destruction and their deeds are in vain.”

He added, “Shall I seek for you a god other than Allah, while He has honoured you above the others?”

And remember when We rescued you from the people of Pharaoh, who afflicted you with dreadful torment—killing your sons and keeping your women. That was a severe test from your Lord.

………..

We wrote for him on the Tablets The fundamentals of everything; commandments and explanations of all things. We commanded “Hold to this firmly and ask your people to take the best of it I will soon show all of you the home of the rebellious.

………

In the absence of Moses, his people made from their golden jewellery an idol of a calf that made a lowing sound. Did they not see that it could neither speak to them nor guide them to the Right Path? Still they took it as a god and were wrongdoers.

……..

Upon Moses’ return to his people, totally furious and sorrowful, he said, “What an evil thing you committed in my absence! Did you want to hasten your Lord’s torment?” Then he threw down the Tablets and grabbed his brother by the hair, dragging him closer. Aaron pleaded, “O son of my mother! The people overpowered me and were about to kill me. So do not “humiliate me and make my enemies rejoice, nor count me among the wrongdoing people.”

………..

Say, O Prophet (Muhammad – added) , “O humanity! I am Allah’s Messenger to you all. …

……

Ask them O Prophet about the people of the town which was by the sea, who broke the Sabbath. During the Sabbath, abundant fish would come to them clearly visible, but on other days the fish were never seen. In this way We tested them for their rebelliousness.

When some of the righteous among them questioned their fellow Sabbath keepers, “Why do you bother to warn those Sabbath-breakers who will either be destroyed or severely punished by Allah?” They replied, “Just to be free from your Lord’s blame, and so perhaps they may abstain.”

When they ignored the warning they were given, We rescued those who used to warn against evil and overtook the wrongdoers with a dreadful punishment for their rebelliousness.

But when they stubbornly persisted in violation, We said to them, “Be disgraced apes!”

………..

And remember, O Prophet, when your Lord declared that He would send against them others who would make them suffer terribly until the Day of Judgment. Indeed, your Lord is swift in punishment, but He is certainly All-Forgiving, Most Merciful.

We dispersed them through the land in groups— some were righteous, others were less so. We tested them with prosperity and adversity, so perhaps they would return to the Right Path.

Then they were succeeded by other generations who inherited the Scripture. They indulged in unlawful gains, claiming, “We will be forgiven after all.” And if similar gain came their way, they would seize it. Was a covenant not taken from them in the Scripture that they would not say anything about Allah except the truth? And they were already well-versed in its teachings…..

………

CHAPTER 8 AL-ANFAL (SPOILS OF WAR)

……….

O believers! When you face an enemy, stand firm and remember Allah often so you may triumph.

Obey Allah and His Messenger and do not dispute with one another, or you would be discouraged and weakened. Persevere! Surely Allah is with those who persevere.

…………..

Prepare against them what you believers can of military power and cavalry to deter Allah’s enemies and your enemies as well as other enemies unknown to you but known to Allah. Whatever you spend in the cause of Allah will be paid to you in full and you will not be wronged.

If the enemy is inclined towards peace, make peace with them. And put your trust in Allah. Indeed, He ‘alone1 is the All-Hearing, All-Knowing.

But if their intention is only to deceive you, then Allah is certainly sufficient for you. He is the One Who has supported you with His help and with the believers.

…………

O Prophet! Motivate the believers to fight. If there are twenty steadfast among you, they will overcome two hundred. And if there are one hundred of you, they will overcome one thousand of the disbelievers, for they are a people who do not comprehend.

Now Allah has lightened your burden, for He knows that there is weakness in you. So if there are a hundred steadfast among you, they will overcome two hundred. And if there be one thousand, they will overcome two thousand, by Allah’s Will. And Allah is with the steadfast.

It is not fit for a prophet that he should take captives until he has thoroughly subdued the land..…..

…………

CHAPTER 17 AL-ISRA’ (THE NIGHT JOURNEY)

……..

And We warned the Children of Israel in the Scripture, “You will certainly cause corruption in the land twice, and you will become extremely arrogant.

……………

CHAPTER 62; FRIDAY (AL JUMUAH)

The example of those who were entrusted with the Torah, but then failed to uphold it, is like the donkey carrying works of literature. Miserable is the example of the people who denounce Allah’s elevations. Allah does not guide the wrongdoing people.

……

10 Disember 2023

KENYATAAN AKHBAR TUN ABDUL HAMID MOHAMAD

KENYATAAN AKHBAR TUN ABDUL HAMID MOHAMAD

(MANTAN KETUA HAKIM NEGARA)

Saya merujuk kepada poster iklan yang disiarkan oleh pihak-pihak tertentu yang kononnya menyatakan bahawa saya akan menghadiri sebagai seorang speaker di Dialog Pulangkan Najib pada 12 November 2023 di Dataran Bukit Tariq, Klebang Permai Melaka mulai jam 8.30 malam.

Saya nafikan poster iklan itu sekeras-kerasnya. Ia adalah satu pembohongan yang tidak bertanggungjawab. Saya tidak tahu menahu mengenai dialog itu; saya tidak pernah bersetuju untuk hadir sebagai seorang speaker atau dalam apa kapasiti sekalipun.

Saya menuntut pihah-pihak berkenaan menarik balik poster iklan itu dan meminta maaf kepada saya.

Tun Abdul Hamid Mohamad

12 November 2023

ASINGKAN JAWATAN PN DAN PR

ASINGKAN JAWATAN PEGUAM NEGARA DAN PENDAKWA RAYA

LANTIK PENDAKWA RAYA DARI KALANGAN PEGAWAI PKP

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Perkara 145(1) Perlembagaan Persekutuan 1957 Semenanjung Tanah Melayu memperuntukkan:

“145. (1) Yang di-Pertuan Agong hendaklah, selepas berunding dengan Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, melantik daripada kalangan anggota Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan seorang Peguam Negara, yang hendaklah seorang yang berkelayakan menjadi hakim Mahkamah Persekutuan.

Peruntukan itu dipinda dan berkuatkuasa mulai 16 September 1963 (penubuhan Malaysia) seperti yang ada sekarang:

“145. (1) Yang di-Pertuan Agong hendaklah, atas nasihat Perdana Menteri, melantik seorang yang layak menjadi hakim Mahkamah Persekutuan sebagai Peguam Negara bagi Persekutuan.”

Perhatikan mengikut peruntukan yang lebih awal itu, YDPA dikehendaki:

1. berunding dengan Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan; dan

2.melantik seorang Peguam Negara daripada kalangan anggota Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan (PKP).

Sebaliknya, peruntukan yang ada sekarang memberi kuasa sepenuhnya kepada Perdana Menteri untuk memilih orang yang disukainya untuk menjadi Peguam Negara. Orang itu termasuklah seorang peguam awasta. Tambahan pula YDPA dikehendaki bertindak atas nasihat yang bererti mestilah mengikutinya. Itulah yang terjadi dengan pelantikan Tan Sri Tommy Thomas sebagai Peguam Negara.

Perkara 145(5) memperuntukkan:

“Peguam Negara hendaklah memegang jawatan selama diperkenankan oleh Yang di-Pertuan Agong” .

Ertinya, apabila YDPA sudah tidak berkenan seorang Peguam Negara memegang jawatan itu, jawatan itu bolehlah dilucutkan daripadanya. Alasan dan hak untuk didengar (keadilan semula jadi) [right to be heard (natural justice)] tidak perlu diberi kepadanya. Ertinya Pegawai Am Rendah mempunyai lebih banyak hak di sisi undang-undang daripada seorang Peguam Negara. Itulah yang terjadi kepada Tan Sri Abdul Gani Patail. Suatu pagi, apabila beliau sampai ke pejabatnya, anggota Polis Bahagian Khas menghalang masuk ke pejabatnya.

Kita tidak tahu apakah alasan yang diberi oleh Perdana Menteri (Dato’ Seri Najib) kepada YDPA dan atas alasan apakah Baginda hilang perkenan terhadap Tan Sri Abdul Gani Patail dan sama ada Baginda beranggapan bahawa ia adalah seperti pelantikan di mana ayat dalam klausa berkenaan dengan jelas menyatakan bahawa Baginda “…hendaklah, atas nasihat Perdana Menteri,…”

Perhatikan perkataan “…atas nasihat Perdana Menteri,…” tidak terdapat dalam klausa (5). Saya menghujahkan bahawa kesan mestilah diberi kepada perbezaan dalam gubalan itu. Kedua-duanya tidak boleh diberi kesan yang sama, iaitu YDPA hendaklah bertindak atas nasihat. Untuk hilang perkenan mesti ada sebab yang munasabah dan orang itu diberi hak untuk didengar. Apakah peranan semakan kehakiman (judicial review) dalam kes ini?

Satu lagi peruntukan yang perlu diberi perhatian ialah klausa (3) yang memperuntukkan:

“(3) Peguam Negara hendaklah mempunyai kuasa yang boleh dijalankan menurut budi bicaranya untuk memulakan, menjalankan atau memberhentikan apa-apa prosiding bagi sesuatu kesalahan, selain prosiding di hadapan mahkamah Syariah, mahkamah anak negeri atau mahkamah tentera.”

Itu kuasa pendakwaan yang dimiliki oleh Pendakwa Raya yang diberikan kepada Peguam Negara.

Seksyen 376 Kanun Tatacara Jenayah pula memperuntukkan:

“376. (1) Peguam Negara hendaklah menjadi Pendakwa Raya dan hendaklah mempunyai kawalan dan arahan semua pendakwaan jenayah dan prosiding di bawah Kanun ini”[i] (Terjemahan saya)

Kesan daripada dua peruntukan ini ialah kuasa Peguam Negara dan Pendakwa Raya diletak pada orang yang sama.

Perhatikan perkataan “…menurut budi bicaranya…”. Budi bicara bukanlah sesuka hati atau kerana diminta, disuruh, diarah atau diperintah oleh sesiapa juga. Budi bicara mestilah atas alasan yang munasabah dan berdasarkan fakta kes dan undang-undang berkenaan.

Saya mula bekerja sebagai seorang pegawai PKP pada tahun 1969. Pada masa itu, Tan Sri Abdul Kadir Yusuf adalah Peguam Negara. Beliau adalah suami kepada Tan Sri Fatimah Hashim, Ketua Kaum Ibu UMNO, seorang Menteri. Peguamcara Negara adalah Tun Salleh Abas. Tan Sri Kadir Yusuf menyerahkan tugas pendakwaan kepada Tun Salleh Abas. Kes paling besar pada masa itu ialah kes Dato’ Harun Idris dan pendakwaan dijalankan oleh Tun Salleh Abas bersama-sama Tan Sri Abu Talib Othman, satu gandingan pendakwa terbaik yang saya pernah lihat.

Seorang pegawai kanan di Jabatan Peguam Negara yang kemudiannya menjadi Hakim Mahkamah Agung pernah menceritakan kapada beliau pernah mendengar Tan Sri Abdul Kadir Yusuf berkata “Leh (Tun Salleh Abas) tu yang berkeras nak charge Dato’ Harun.” Itu menunjukkan bagaimana berpengaruhnya Peguamcara Negara pada masa itu. Perdana Menteri pada masa itu adalah Tun Hussein Onn, seorang peguam terlatih di England dan bekas anggota tentera yang berdisiplin. Kita tidak pernah dengar cerita beliau campur tangan dalam hal pendakwaan atau nampak seperti berbuat demikian dalam mana-mana kes.

Demikian juga dengan dua orang Perdana Menteri sebelum itu, Tunku Abdul Rahman Putra dan Tun Abdul Razak, yang juga peguam terlatih di England. Kita juga tidak pernah dengar cerita mereka campur tangan dalam hal pendakwaan atau nampak seperti berbuat demikian dalam mana-mana kes.

Sehingga pelantikan Tan Sri Abdul Gani Patail, semua Peguam Negara dilantik di kalangan pegawai PKP dan bolehlah dikatakan mengikut kekananan. Pelantikan Tan Sri Mohtar Abdullah dan Tan Sri Abdul Gani Patail, walaupun mereka bukanlah paling kanan dalam perkhidmatan PKP, telah boleh dibaca kerana mereka adalah pegawai pendakwa paling kanan yang diperlukan untuk meneruskan tugas pendakwaan pada masa itu.

Maka, hingga pelantikan Tan Sri Abdul Gani Patail, tidaklah nampak “pilihan politik” yang ketara. Ia bermula dengan pelantikan Tan Sri Apandi oleh Dato Sri Najib. Tan Sri Apandi dilantik menggantikan Tan Sri Abdul Gani Patail yang disingkir oleh Dato’ Seri Najib kerana dikatakan bersedia untuk menangkapnya atas kesalahan berkaitan dengan 1MDB. Dato’ Seri Najib bertindak lebih awal dengan meminta YDPA menamatkan perkhidmatan Tan Sri Abdul Gani Patail sebagai Peguam Negara dan Baginda berkenan.

Dato’ Seri Najib melantik Tan Sri Apandi untuk menyelamatkannya dan Tan Sri Apandi dengan segera melakukannya dengan mengisytiharkan tiada keterangan untuk mendakwa Dato’ Sri Najib dalam kes 1MDB. Tidak pula diberitahu mengapa dan fakta-faktanya.

Perlu diingati bahawa Tan Sri Apandi mula-mula berkhidmat dalam PKP untuk beberapa tahun, kemudian meletak jawatan dan menjadi seorang peguam swasta, bertanding untuk kerusi Parlimen P18 Pengkalan Chepa pada PRU 1990 atas tiket Barisan Nasional dan kalah. Selepas itu beliau dilantik menjadi Hakim Mahkamah Tinggi.

Semasa saya menjadi ahli Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman selepas saya bersara, pada masa itu Dato’ Seri Najib menjadi Perdana Menteri, kami pernah diberitahu Jabatan Perdana Menteri ada bertanya mengapa Tan Sri Apandi tidak dinaikkan pangkat. Jika betullah cerita itu, ertinya hubungan politiknya masih kuat. Oleh itu, tidak hairanlah jika selepas menyingkirkan Tan Sri Abdul Gani Patail, Tan Sri Apandi dilantik menggantinya. Itu adalah pelantikan politik yang pertama.

Apa yang dilakukan Dato’ Seri Najib itu disambung oleh Tun Dr. Mahathir yang menjatuhkan dan menggantikannya.

Selain daripada Ketua Hakim Negara, Tun Md Raus Sharif dan Hakim Besar (Malaya), Tan Sri Zulkefli Makinuddin, orang yang hendak digantikannya adalah Tan Sri Apandi kerana, pertama, beliau orang kuat Dato’ Seri Najib dan kedua DAP mahukan calonnya. Maka dilantiklah Tan Sri Tommy Thomas. Beliau adalah seorang peguam swasta. Beliau, pada masa itu, adalah peguam Lim Guan Eng, Setiausaha Agung DAP dan Menteri Kewangan Kerajaan Pakatan Harapan dalam kes penyalahgunaan kuasa yang masih berjalan.

Dalam tempoh tiga bulan beliau memberhentikan pendakwaan terhadap Lim Guan Eng.[ii] Walaupun Timbalan Pendakwa Raya hanya memohon untuk dilepas tanpa dibebaskan, menurut duluan oleh Makamah yang lebih tinggi, Mahkamah Tinggi melepas dan membebaskan Lim Guan Eng. Peguam Negara tidak pula merayu terhadap keputusan itu. Adakah ia telah dirancangkan?

Ini diikuti dengan pemberhentian pendakwaan terhadap tertuduh-tertuduh dalam kes kematian Muhammad Adib Mohd Kassim pegawai Jabatan Bomba dan Penyelamat di Kuil Sri Maha Mariamman, (kesemuanya berketurunan India), dan pertuduhan berkaitan dengan apa yang dikatakan sebagai sokongan terhadap LTTE Sri Lanka (kesemuanya berketurunan India).

Saya percaya tindakan beliau bukan sahaja menyebabkan kemarahan orang Melayu terhadapnya, malah ia adalah antara sebab yang membawa kepada kejatuhan Kerajaan Pakatan Harapan.

Pelantikan Tan Sri Idrus Harun membawa harapan. Beliau telah berkhidmat sebagai Pegawai Kehakiman dan Perundangan, Peguamcara Negara yang paling lama, Hakim Mahkamah Tinggi, Hakim Mahkamah Rayuan dan Hakim Mahkamah Persekutuan. Beliau bukanlah lantikan politik.

Kita merasa lega dua orang Perdana Menteri kerajaan Perikatan Nasional, Tan Sri Muhyiddin Yassin dan Dato’ Seri Ismail Sabri, tidak nampak seperti campur tangan dalam pendakwaan. Peguam Negara juga tidak nampak seperti berbuat sesuatu keputusan atas arahan mereka. Kita merasa Tan Sri Idrus telah mengembalikan kebebasan dan integriti kepada institusi itu.

Walaupun Kerajaan dan Perdana Menteri bertukar, sehingga akhir bulan Ogos 2023, kita masih merasa lega dengan Tan Sri Idrus sebagai Peguam Negara. Tiba hari Isnin 4 September 2023. Pada hari itu beliau memaklumkan mahkamah bahawa beliau tidak akan meneruskan pendakwaan terhadap Dato’ Seri Zahid Hamidi mengenai 47 pertuduhan terhadapnya setelah 99 saksi pendakwaan memberi keterangan, setelah mahkamah mendapati terdapat kes prima facie dan memerintahkannya membela diri terhadap semua pertuduhan itu dan 15 orang saksi tertuduh memberi keterangan.

Saya dapati alasan-alasan yang diberi oleh Timbalan Pendakwa Raya, Datuk Mohd Dusuki Mokhtar yang hadir bagi pihaknya di mahkamah langsung tidak meyakinkan. Alasan pendakwaan terpilih dan pendakwaan politik bukanlah alasan yang boleh diterima untuk tidak meneruskan pendakwaan.

Katakanlah memang terdapat unsur-unsur itu pun, ia bukanlah satu pembelaan bagi pertuduhan jenayah. Ujiannya ialah, di akhir kes pendakwaan, adakah terdapat keterangan yang boleh dipercayai untuk membuktikan kes prima facie terhadap tertuduh dan di akhir kes pembelaan, sama ada terdapat keterangan yang boleh dipercayai bagi membuktikan pertuduhan itu mengatasi keraguan yang munasabah. Itu ujiannya. Lainnya tidak berkenaan.

Dalam kes ini, katakanlah Tan Sri Tommy Thomas, Peguam Negara semasa pemerintahan Kerajaan Pakatan Harapan, telah bersekongkol dengan Perdana Menteri Kerajaan Pakatan Harapan, Tun Dr Mahathir, untuk mendakwa Dato’ Seri Zahid atas motif politik sekalipun, pendakwa telah berjaya mengemukakan keterangan yang meyakinkan Hakim perbicaraan bahawa terdapat kes prima facie terhadapnya. Tugas utama pendakwa telah selesai. Bukanlah tugas pendakwa untuk mencari keterangan untuk membela tertuduh. Itu tugas tertuduh.

Alasan pendakwaan terpilih dan pendakwaan politik bukanlah dakwaan baharu. Ia dikemukakan semenjak Dato’ Seri Zahid mula dituduh lagi. Mengapa menunggu hingga dua hari sebelum tamat perkhidmatannya untuk memberhentikan pendakwaan?

Mengikut kenyataan Timbalan Pendakwa Raya semasa membuat permohonan itu, Dato’ Seri Zahid telah mengemukakan dua surat representasi kepada Jabatan Peguam Negara, masing-masing pada Disember 2022 dan Januari 2023. Mengapa menunggu sembilan bulan sebelum memutuskan ada isu penting dan keterangan baru dikemukakan dan membuat keputusan penyiasatan perlu dilakukan? Takut membuat siasatan terburu-buru?

Mengikut kenyataan Timbalan Pendakwa Raya itu lagi, lanjutan daripada representasi itu, pihak SPRM pada Januari 2023, memaklumkan kepada Jabatan Peguam Negara bahawa adalah penting untuk siasatan lanjut lebih terperinci, mendalam dan menyeluruh dibuat, Itu lapan bulan dahulu. Mengapa tunggu hingga sekarang untuk membuat keputusan? Adakah SPRM dirunding selepas itu dan sebelum mengambil tindakan ini?

Alasan yang diberikan oleh Tan Sri Idrus kepada Perdana Menteri bahawa Tan Sri Idrus tidak bersetuju menangguh kes itu, beliau hendak menyelesaikan tugasnya dan tidak mahu meninggalkannya kepada penggantinya adalah tidak logik. Dengan memohon tertuduh dilepas tanpa dibebaskan¸ beliau sebenarnya meninggalkan kes itu kepada penggantinya.

Kes itu masih ada di mahkamah. Setiap hari orang akan menunggu untuk mengetahui bila siasatan akan selesai, apa hasilnya, apa kaputusan Peguam Negara baharu mengenainya, dan bila beliau akan meneruskan pendakwaan atau memohon kepada mahkamah supaya tertuduh dibebaskan. Beliau akan merasa tertekan sehingga beliau dapat membuat keputusan itu. Dua hari selepas beliau mengambil alih jawatan itu pun, beliau sudah terpaksa mengeluarkan kenyataan menjawab kenyataan Majlis Peguam dan mempertahankan tindakan Tan Sri Idrus itu. Yang menyedihkan semua orang menyangka beliau akan memohon supaya Dato’ Seri Zahid dibebaskan, juga satu keputusan politik.

Mengenai alasan yang diberi oleh Tan Sri Idrus bahawa tindakan itu diambil untuk menjaga nama baik Jabatan Peguam Negara yang telah tercemar kerana tuduhan Dato’ Seri Zahid itu, biar apa pun motif Peguam Negara yan terdahulu, mahkamah telah memutuskan terdapat kes prima facie terhadap tertuduh. Ertinya, ada keterangan untuk membuktikan pertuduhan itu. Biarlah kes itu berjalan hingga ke akhirnya. Mengapa hendak melepaskannya dan, selepas itu, besar kemungkinan, memohon untuk membebaskannya? Itu mengganggu perjalanan mahkamah. Ertinya, sebelum perbicaraan selesai dan mahkamah membuat keputusannya, pendakwa terlebih dahulu membebaskan tertuduh, sekali gus mengelak sabitan. Itukah yang dikehendaki?

Jika alasan Tan Sri Idrus itu benar sekalipun dan beliau jujur hendak membersihkan nama baik Jabatan Peguam Negara, mengapa tunggu hingga dua hari sebelum berakhir perkhidmatannya baru hendak menyiasat?

Saya tidak nampak mengapa penubuhan Suruhanjaya Siasatan Diraja menyebabkan perbicaraan kes ini patut dihentikan. Mahkamah membuat keputusan berdasarkan keterangan yang dikemukakan di hadapannya. Suruhanjaya itu membuat keputusan berdasarkan keterangan yang dikemukakan kepadanya. Syarat penerimaan keterangan di mahkamah adalah lebih ketat daripada penyiasatan Suruhanjaya itu.

Kenyataan tertuduh bahawa penyiasatan terhadapnya dibuat secara terburu-buru langsung tidak masuk akal. Apa yang dikatakan terburu-buru? Berapa hari, berapa minggu atau berapa bulan? Jika benar sekalipun, ia tidak boleh menjadi alasan untuk tidak meneruskan pendakwaan.

Sekarang Dato’ Ahmad Terrirudin Mohd Salleh telah dilantik mengambil alih jawatan itu. Beliau adalah seorang pegawai PKP yang kanan. Pelantikannya tidaklah nampak seperti lantikan politik. Kita cuma boleh menanti dan melihat prestasinya. Ujian pertama beliau ialah keputusannya mengenai kes ini.

Meneliti kenyataan Perdana Menteri dalam isu ini, saya lebih mempercayai beliau, termasuk bahawa beliau tidak campur tangan mengenainya.

Tetapi, di Malaysia ini, di mana segala-galanya dikaitkan dengan politik, orang ramai sukar mempercayainya. Lebih-lebih lagi, dalam satu dekad di kebelakangan ini, apabila kita telah sampai kepada satu tahap di mana orang politik berlagak seperti mereka kebal dari undang-undang. Apabila mereka berada dalam kerajaan, mereka tidak boleh dituduh. Apabila mereka menjadi pembangkang dan dituduh, dikatakan itu pendakwaan politik dan terpilih. Perdana Menteri pun. jika beliau bercakap benar sekalipun sudah sukar dipercayai lagi. Orang ramai juga mendapati sukar untuk mempercayai Peguam Negara jika beliau bercakap benar sekalipun bahawa beliau tidak menerima tekanan politik dalam membuat sesuatu keputusan.

Keadaan ini perlu cuba dibetulan. Apakah penyelesaiannya?

Daripada perbincangan ini, dapat diperhatikan bahawa masalah ini terbit daripada kedudukan Peguam Negara sebagai Pendakwa Raya. Ia tidak langsung melibatkan kedudukannya sebagai penasihat kerajaan. Oleh itu cadangan untuk mengasingkan kedua-dua jawatan itu adalah baik. Jawatan Peguam Negara dan tugas-tugasnya bolehlah dikekalkan. Tugas-tugas Pendakwa Raya diberi kepada Pendakwa Raya, orang lain. Semua peruntukan Perlembagaan mengenai Peguam Negara, melainkan peruntukan yang memberinya kuasa Pendakwa Raya, bolehlah dikekalkan.

Peruntukan Perlembagaan mengenai pelantikan dan penamatan perkhidmatan Peguam Negara bolehlah dikekalkan. Biarlah Perdana Menteri memilih orang yang menurut cakapnya menjadi Peguam Negara. Itu tidak salah melainkan mengenai undang-undang. Bagaimana pun, keputusan dasar adalah prerogatif kerajaan. Tugas Peguam Negara hanya menasihatkan supaya ia sah mengikut undang-undang. Dalam membuat undang-undang juga keputusan dasar dibuat oleh kerajaan. Tugas Peguam Negara adalah menggubalnya.

Tidak salahnya melantik Peguam Negara itu dari kalangan peguam swasta dan ahli parti memerintah kerana dasar yang akan dilaksanakan, termasuk melalui perundangan, ditetapkan oleh parti yang memerintah.

Mengenai Pendakwa Raya pula, dia hendaklah dilantik oleh YDPA dari kalangan anggota PKP setelah Baginda berunding dengan Suruhanjaya PKP. Perdana Menteri tidak terlibat langsung. Klausa (3) Perkara 145 (“…memegang jawatan selama diperkenankan oleh Yang di-Pertuan Agong”) bolehlah dikekalkan tetapi pelucutan jawatannya hendaklah selepas Baginda berunding dengan Suruhanjaya berkenaan..

Dengan cara ini, Perdana Menteri bolehlah memilih orangnya, seperti John F Kennedy memilih adiknya Robert F Kennedy menjadi Peguam Negaranya. Tetapi Perdana Menteri tidak boleh campur tangan dalam pelantikan, pelucutan jawatan dan tugas Pendakwa Raya.

Itu setakat yang kita boleh lakukan melalui undang-undang. Tetapi sama ada ia akan menyelesaikan masalah berkenaan, terletak kepada orang-orang yang memegang jawatan-jawatan itu.

10 September 2023

[i] “376. (1) The Attorney General shall be the Public Prosecutor and shall have the control and direction

of all criminal prosecutions and proceedings under this Code.”

[ii] Sila baca “First three months of Thomy Thomas as Attorney Genaral (09 09 2018)

ISU KOMPETENSI DUN: SATU PANDANGAN

ISU KOMPETENSI DUN: SATU PANDANGAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya hanya akan memberi pandangan saya mengenai satu isu yang dibangkitkan oleh DYMM Sultan Selangor dalam titah ucapan Baginda di mesyuarat MKI ke-70, iaitu mengenai isu kompetensi Dewan Undangan Negeri (DUN) untuk menggubal undang-undang Islam di bawah enakmen negeri serta bidangkuasa Mahkamah Syariah.

Baginda Sultan telah menarik perhatian bahawa, di kebelakangan ini, terdapat banyak kes-kes yang sedang dibicarakan di Mahkamah Syariah telah dicabar di Mahkamah Persekutuan khususnya berkaitan kompetensi DUN dalam membuat dan meluluskan undang-undang Islam (Syariah) serta bidangkuasa Mahkamah Syariah yang mendengarnya.

Baginda memberi tiga contoh, iaitu kes Sis Forum Malaysia, kes Iki Putra Mubarak dan permohonan Nik Elin Nik Abdul Rashid. Baginda berpendapat penyelesaiannya hanya boleh dibuat dengan tindakan legislatif dengan membuat pindaan tertentu kepada peruntukan undang-undang yang berkaitan bagi membolehkan kuasa yang lebih luas diberi kepada DUN dalam menggubal peruntukan berkaitan kesalahan jenayah Syariah bagi orang Islam.

Baginda mencadangkan satu jawatankuasa khas ditubuh untuk mengkaji persoalan undang-undang yang berbangkit daripada penghakiman-penghakiman itu. Jawatankuasa itu perlulah mengemukakan cadangan-cadangan pindaan undang-undang berkenaan, termasuk Perlembagaan Persekutuan (Perlembagaan) supaya penyelesaian menyeluruh terhadap isu-isu tersebut dapat dibuat.

Sebenarnya Baginda tidak mempersoalkan kesahan penghakiman-penghakiman itu di sisi undang-undang dan Perlembagaan. Baginda menerimanya sebagai kenyataan, tetapi mahu mencari jalan untuk “membolehkan kuasa yang lebih luas diberi kepada Dewan Undangan Negeri di dalam menggubal peruntukan berkaitan dengan kesalahan jenayah Syariah bagi orang Islam.”

Dalam kes Sis Forum Malaysia (2022) CLJ 339, pemohon memohon deklarasi bahawa Seksyen 66A Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 (Enakmen 2003) tidak sah atas alasan ia diluluskan oleh DUN Selangor di luar bidang kuasa yang diberikan kepadanya oleh Perlembagaan. Seksyen itu memperuntukkan:

66A. Mahkamah Tinggi Syariah, boleh, demi kepentingan keadilan, atas permohonan mana-mana orang, mempunyai bidang kuasa untuk memberi kebenaran dan mendengar permohonan bagi semakan kehakiman ke atas keputusan yang dibuat oleh Majlis atau jawatankuasa-jawatankuasa yang menjalankan fungsi di bawah Enakmen ini.”

Mahkamah Persekutuan memutuskan, pada pokoknya, bahawa Seksyen 66A tak sah dan batal kerana bercanggah dengan Perlembagaan. Sebabnya ialah kerana ia melebihi kuasa yang diberi kepada DUN Selangor oleh Jadual Kesembilan, Senarai Negeri, Item 1. Seksyen itu “memberi kuasa yang lebih luas daripada apa yang dapat diliputi dalam kata-kata Hukum Syarak dan undang-undang diri dan keluarga orang yang menganut agama Islam dalam item 1 Senarai Negeri. Seksyen 66A dalam bentuknya sekarang tidak berkaitan dengan hal-hal doktrin semata-mata atau yang berkaitan dengan agama Islam.” (Terjemahan CLJ.)

Dalam kes Iki Putra Mubarak (2021) 3 CLJ 465, Pemohon mencabar seksyen 28 (Persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii) Enakmen Kesalahan-Kesalahan Jenayah Syariah (Selangor) 1995 (Enakmen 1995) atas alasan DUN Selangor tidak mempunyai kuasa mengadakan kesalahan itu kerana ia melanggar peruntukan Perlembagaan dan, oleh itu, tidak sah dan batal. Seksyen itu memperuntukkan:

“Seksyen 28. Persetubuhan bertentangan dengan tabii.

Mana hukum -mana orang yang melakukan persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii dengan mana-mana lelaki, perempuan atau binatang adalah melakukan suatu kesalahan dan apabila disabitkan boleh didenda tidak melebihi lima ribu ringgit atau dipenjarakan selama tempoh tidak melebihi tiga tahun atau disebat tidak melebihi enam sebatan atau dihukum dengan mana-mana kombinasi hukuman itu.”

Pemohon menghujahkan bahawa DUN Selangor tidak berkuasa (kompeten) meluluskan seksyen 28 Enakmen 1995 kerana ia melanggar perkataan “kecuali berkenaan dengan perkara yang termasuk dalan Senarai Persekutuan (klausa pengecualian) yang terkandung dalam item 1, Senrai II (Senarai Negeri) Jadual Kesembilan Perlembagaan”. Ini kerana seksyen 377 dan 377A Kanun Keseksaan terkandung dalam undang-undang Persekutuan telah pun mentadbir hal perkara seksyen 28 itu. Dalam kata-kata lain, kesalahan itu telah pun ada dalam undang-undang Persekutuan.

Jadual Kesembilan, Senarai Negeri, item 1 memperuntukkan bahawa DUN diberi kuasa membuat undang-undang bagi “pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam terhadap perintah agama itu, kecuali berkenaan dengan perkara yang termasuk dalam Senarai Persekutuan;” Oleh itu, jika undang-undang itu melanggar salah satu daripada syarat-syarat itu, ia tidak sah dan batal.

Mahkamah Persekutuan membenarkan permohonan itu, ertinya permohonan itu berjaya.

Satu kes lagi yang disebut oleh Baginda ialah di mana Nik Elin Nik Rashid mencabar kesahan 20 “kesalahan jenayah Syariah” dalam Enakmen Kanun Jenayah Syariah Negeri Kelantan. Kes itu masih di peringkat pendengaran di Mahkamah Persekutuan. Baginda menzahirkan kebimbangan Baginda kiranya keputusan ke itu memihak kepada pemohon. Titah Baginda:

“Namun apa yang membimbangkan adalah, andaikata keputusan mahkamah kelak memihak kepada pihak Pemohon, bermakna kesannya akan turut menjejaskan peruntukan-peruntukan kesalahan Jenayah Syariah yang sama yang terdapat dalam Enakmen negeri-negeri lain juga. Trend sebegini menggambarkan kedudukan Enakmen-enakmen negeri yang melibatkan peruntukan bagi kesalahan-kesalahan jenayah Syariah semakin tercabar yang sekali gus menjejaskan bidangkuasa mahkamah Syariah di negeri-negeri untuk membicarakannya.”

Satu perkara perlu disebut terlebih dahulu. Saya berpendapat adalah lebih baik jika penulis titah ucapan Baginda tidak memasukkan kebimbangan Baginda mengenai keputusan mahkamah dalam permohonan Nik Elin Nik Abdul Rashid kerana kes itu masih dalam perbicaraan. Kebimbangan Baginda itu boleh dijadikan hujah yang kuat bahawa ia bukan sahaja boleh mempengaruhi mahkamah, malah memberi tekanan kepada mahkamah untuk menolak permohonan itu. Demi kebebasan mahkamah, adalah diharapkan Hakim-Hakim yang akan mendengar permohonan itu akan dapat mengenepikan pandangan Baginda itu dan membuat keputusan semata-mata berdasarkan undang-undang yang berkuat-kuasa pada masa ini.

Sebelum membincang cadangan Baginda itu, eloklah kita fahami peruntukan Perlembagaan yang ada sekarang dan mengapa ia digubal begitu. Perlembagaan digubal atas dasar bahawa semua undang-undang adalah terpakai kepada semua orang; bahawa kuasa mentafsir Perlembagaan terletak kepada Mahkamah Keadilan sebab ia adalah undang-undang Persekutuan dan ia adalah dokumen undang-undang perlembagaan, bukan dokumen Syariah; bahawa undang-undang Persekutuan mengatasi (supersede) undang-undang Negeri; bahawa hanya ada satu Badan Kehakiman; bahawa akan ada hanya satu undang-undang jenayah yang terpakai kepada semua orang.

Tetapi, menghormati tuntutan orang Islam, diadakanlah pengecualian bagi orang Islam sahaja yang diperuntukkan dalam Jadual Kesembilan, Senarai II (Senarai Negeri), item 1. Ia memberi kuasa kepada DUN di negeri-negari membuat undang-undang yang hanya terpakai kepada orang Islam dan berkuat kuasa dalam setiap negeri itu sahaja. Undang-undang itu pun terhad kepada “….hukum Syarak dan undang-undang diri dan keluarga bagi orang yang menganut agama Islam…,”.

Kebenaran juga diberi kepada DUN bagi “pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam terhadap perintah agama itu, kecuali berkenaan dengan perkara yang termasuk dalam Senarai Persekutuan; keanggotaan, susunan dan tatacara mahkamah Syariah, yang hendaklah mempunyai bidang kuasa hanya ke atas orang yang menganut agama Islam dan hanya berkenaan dengan mana-mana perkara yang termasuk dalam perenggan ini, tetapi tidak mempunyai bidang kuasa berkenaan dengan kesalahan kecuali setakat yang diberikan oleh undang-undang persekutuan;…”

Oleh sebab Mahkamah Persekutuan berpendapat subject-matter undang-undang berkenaan dalam kes Sis Forum (Malaysia) dan Iki Putra Mubarak berada di luar apa yang dibenarkan itu atau bercanggah dengan larangan yang dinyatakan, maka mahkamah telah mengisytiharkan undang-undang itu tidak sah.

Perlembagaan juga tidak mewujudkan dua sistem undang-undang jenayah, satu untuk dipakai kepada semua dan satu lagi untuk dipakai kepada orang yang menganut agama Islam sahaja. Undang-undang jenayah hanyalah satu iaitu yang terletak di bawah bidang kuasa Persekutuan.

Di bawah peruntukan Perlembagaan yang ada sekarang, adalah tidak betul mengatakan bahawa manakala undang-undang jenayah bukan Syariah terletak di bawah bidang kuasa Persekutuan, jenayah Syariah terletak di bawah bidang kuasa Negeri, termasuklah hudud, qisas dan takzir. Perlembagaan tidak langsung menggunakan perkataan “Syariah criminal law” (undang-undang jenayah Syariah) atau “Syariah offences” (kesalahan-kesalahan Syariah). Perkataan yang digunakan ialah “offences…against precepts of that religion,” (kesalahan… terhadap perintah agama itu).

Adalah juga tidak betul mengatakakan jenayah Syariah yang hendak diwujudkan itu untuk orang Islam sahaja dan, oleh itu, terkandung dalam perkataan “hukum Syarak” di pembukaan item 1 itu. Kuasa “pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam” itu adalah “terhadap perintah agama itu” [Islam] sahaja. Lagi pula “Undang-undang dan tatacara sivil dan jenayah” terletak di bawah senarai Persekutuan – Jadual Kesembilan, Senarai I, item 4(a). Maka, DUN tiada kuasa membuat undang-undang itu walau pun untuk dipakai kepada orang Islam sahaja kerana undang-undang itu bukan perkara yang terletak di bawah bidang kuasa DUN. Persetubuhan bertentangan dengan hukum tabii adalah satu daripadanya.

Tambahan lagi, kuasa mengenai “keanggotaan, susunan dan tatacara mahkamah Syariah” adalah terhad kepada “yang hendaklah mempunyai bidang kuasa hanya ke atas orang yang menganut agama Islam dan hanya berkenaan dengan mana-mana perkara yang termasuk dalam perenggan ini”.

Ertinya, jika undang-undang seperti itu diadakan juga pun, Mahkamah Syariah tiada bidang kuasa membicarakan orang bukan Islam kerana bidang kuasanya terhad kepada orang yang manganut agama Islam. Ia juga tiada bidang kuasa membicarakan kes-kes itu sama ada ia melibatkan orang yang menganut agama Islam atau bukan kerana bidang kuasanya hanya terhad kepada ”mana-mana perkara yang termasuk dalam perenggan ini” (item 1, Senarai Negeri).

Atas alasan yang terakhir disebut ini pun, Mahkamah Syariah tiada bidang kuasa membicarakan kes-kes di bawah seksyen 28 Enakmen 1995 dan seksyen 66A Enakmen 2003, jika defendant dan oranng kena tuduh itu orang yang manganut agama Islam sekalipun kerana hal perkara (subject matter) berkenaan bukanlah “perkara yang termasuk dalam perenggan ini” (item 1, Senarai Negeri).

Perlu diambil perhatian bahawa Majlis Agama Islam, Bank Islam, Tabung Haji, pertubuhan dan syarikat bukanlah “seorang yang menganut agama Islam” sebab ia tidak boleh beriman atau kufur[i]. Membuat undang-undang menyatakan Majlis Agama Islam dan badan-badan itu disifatkan sebagai seorang Islam seperti seksyen 2 Enakmen 2003 adalah bercanggah dengan Perlembagaan kerana ia cuba menjadikan bukan manusia yang tidak boleh beriman atau kufur sebagai seorang yang menganut agama Islam. Jika bukan manusia yang tidak boleh beriman atau kufur hendak disifatkan sebagai seorang yang menganut agama Islam, Perlembagaan mestilah dipinda terlebih dahulu. Itu pun ia hendaklah bagi tujuan tertentu yang berkenaan sahaja.

Ada orang mengatakan jika Brunei boleh melakukannya mengapa Malaysia tidak boleh?

Semenjak tahun 2014 apabila Brunei mewartakan Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah 2013 (PKHJS 2013), saya telah menyatakan kita tidak boleh ikut Brunei dalam hal ini. Sebabnya, pertama, Brunei adalah sebuah negara Raja Berkuasa Mutlak dan masih berada dalam keadaan darurat. Baginda boleh membuat sebarang undang-undang melalui Perintah. Tidak ada apa atau siapa yang boleh mengisytiharnya tidak sah dan batal. Di Brunei, semua undang-undang, termasuk hudud, boleh dibuat terpakai kepada orang bukan Islam. Mahkamah Syariah mempunyai bidang kuasa terhadap orang Islam dan bukan Islam. Semakan penghakiman tidak dibenarkan oleh Perlembagaannya.[ii] Kita mempunyai berbagai-bagai halangan yang saya telah sebutkan.

Itu adalah hakikatnya di Malaysia. Saya tidak katakan ia tidak boleh diubah. Sekatan-sekatan di Malaysia itu adalah sekatan oleh Perlembagaan dan undang-undang Persekutuan. Kedua-duanya boleh dipinda jika kerajaan mempunyai majoriti dua pertiga, mempunyai kemahuan politik dan mendapat sokongan Raja-Raja.

Pendirian saya dari awal hingga sekarang ialah tidak ada mana-mana peruntukan Perlembagaan yang tidak boleh dipinda asalkan procedure yang ditetapkan oleh Perlembagaan itu sendiri dipatuhi. Malah procedure itu pun boleh dipinda asalkan procedure yang berkuat kuasa pada masa itu dipatuhi. Pendirian saya juga konsisten bahawa mahkamah tidak ada bidang kuasa untuk menetapkan mana-mana peruntukan Perlembagaan tidak boleh dipinda oleh Parlimen atas alasan yang direka oleh Mahkamah Agung India dan diikuti oleh Mahkamah Persekutuan bahawa peruntukan itu adalah sebahagian daripada kerangka asas (basic structure) Perlembagaan dan, oleh itu, tidak boleh dipinda.

Sayalah orang yang mula-mula sekali menyuarakan bantahan terhadap apa yang dilakukan oleh Mahkamah Pesekutuan itu.[iii] Malangnya seruan saya kepada ahli-ahli Palimen untuk bertindak tidak dihiraukan.

Jika Kerajaan mempunyai majoriti dua pertiga (malah pembangkang pun patut menyokongnya) dan disokong oleh Majlis Raja-Raja, di mana diperlukan, pindaan boleh dilakukan. Selepas pindaan itu dibuat, kita harap Mahkamah Persekutuan tidak akan mengatakan, berdasarkan prinsip buatan India itu, Parlimen tidak boleh meminda Jadual Kesembilan dan peruntukan-peruntukan lain yang berkenaan.

Pindaan itu melibatkan keputusan dasar. Dalam pemerintahan raja berperlembagaan dan demokrasi berparliman, keputusan dasar dibuat oleh kerajaan yang memerintah. Sama ada pindaan akan dibuat, bagaimana dan setakat mana terserahlah kepada kerajaan, yang akan dipengaruhi oleh politik semasa.

Maka, jika difikirkan kuasa lebih luas perlu diberi kapada DUN, maka cadangan Baginda itu adalah cara yang betul untuk menanganinya: lantik jawatankuasa khas yang terdiri daripada orang-orang yang ahli dalam bidang-bidang berkenaan; beritahu mereka apa yang tidak puas hati dan apa yang dikehendaki; biar mereka mengkaji dan mengemukakan cadangan mereka. Pandangan Baginda bahawa ia hanya boleh dibuat dengan tindakan legislatif dengan membuat pindaan tertentu kepada peruntukan undang-undang yang berkaitan juga adalah cara yang betul.

Tiada salahnya Majlis Raja-Raja mengambil inisiatif untuk menggerakkannya. Tetapi kata putus terletak kepada Kerajaan Persekutuan yang perlu mendapat sokongan dua pertiga ahli-ahli Dewan Rakyat dan Dewan Negara dan Majlis Raja-Raja.

Tetapi, kita masih kabur mengenai apa yang dimaksudkan dengan klausa “kuasa yang lebih luas diberi kepada Dewan Undangan Negeri di dalam menggubal peruntukan berkaitan dengan kesalahan jenayah Syariah bagi orang Islam.” Jika berdasarkan fakta kes Sis Forum (Malaysia), semestinya ia bererti membolehkan bidang kuasa diberi kepada Mahkamah Syariah untuk melakukan semakan kehakiman (judicial review). Semakan kehakiman adalah satu common law remedy yang dicipta oleh Hakim-Hakim di England yang kemudiannya diterima pakai apabila sebuah tribunal atau pihak berkuasa membuat suatu keputusan tanpa mengikut procedure atau di luar bidangkuasanya.

Procedure dan bidangkuasa ditetapkan oleh undang-undang bertulis, bukan Hukum Syarak. Seksyen 66A memberi kuasa kepada Mahkamah Syariah untuk membuat “semakan kehakiman ke atas keputusan yang dibuat oleh Majlis atau jawatankuasa-jawatankuasa yang menjalankan fungsi di bawah Enakmen ini.” Sekali pandang pun sudah nampak keputusan itu bukanlah berkenaan Hukum Syarak. Ia adalah berkenaan menyalahi undang-undang bertulis yang pentafsirannya terletak di bawah bidang kuasa Mahkamah Keadilan.

Soalan sama ada betul atau tidaknya sesuatu fatwa mengikut Hukum Syarak tidak dibangkitkan dalam kes Sis Forum (Malaysia), malah ia tidak boleh dijadikan alasan semakan kehakiman. Isu itu terletak di luar scope semakan kehakiman. Lagi pula, itu isu Hukum Syarak yang terletak di bawah bidang kuasa Mahkamah Syariah. Jika isu itu berbangkit dalam sesuatu kes di Mahkamah Syariah, ia bolehlah memutuskannya. Mahkamah Keadilan tidak akan campur tangan dalam hal itu.

Maka, jika kuasa itu hendak diberi kepada Mahkamah Syariah, ia bererti mangambil kuasa Mahkamah Keadilan dan memberikannya kepada Mahkamah Syariah dalam perkara ini. Itukah yang dikehendaki? Saya ulangi apa yang saya katakan hampir dua dekad dahulu bahawa pindaan Perkara 121(1)(A) bukanlah bertujuan meluaskan bidang kuasa Mahkamah Syariah. Tetapi, itu soal dasar. Jika ia hendak dilakukan juga terserahkah kepada Kerajaan yang memerintah. Procedure yang betul hendaklah diikuti.

Merujuk kepada kes Iki Putra Mubarak pula, satu-satunya cara untuk mengatasi penghakiman itu ialah mewujudkan dua sistem undang-undang jenayah, iaitu undang-undang jenayah biasa (sekular?) untuk orang bukan Islam dan undang-undang jenayah Syariah untuk orang Islam.

Perkataan “jenayah Syariah” itu semestinya lebih luas maksudnya daripada kesalahan “terhadap perintah agama [Islam]”. Ia semestinya meliputi keseluruhan undang-undang jenayah Syariah.

Kita perlu faham bahawa undang-undang jenayah adalah undang-undang am yang terpakai keada semua orang, tidak kira agama. Ia berlainan daripada undang-undang diri dan kesalahan terhadap perintah agama Islam yang hanya terpakai kepada orang Islam. Orang Islam tidak semestinya akan membunuh, mencederakan atau meliwat orang Islam dan mencuri harta orang Islam. Demikianlah sebaliknya. Jika diadakan dua sistem seperti itu, hanya memberi satu contoh, maka jika orang Islam melakukan kesalahan hudud terhadap orang bukan Islam, orang Islam itu boleh dikenakan hukuman hudud. Sebaliknya, jika seorang bukan Islam melakukan kesalahan yang sama terhadap orang Islam, orang bukan Islam itu hanya boleh dikenakan hukuman yang diperuntukkan oleh Kanun Keseksaan. Adakah itu adil?

Perlu diketahui bahawa di Brunei, Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah 2013 (PKHJS 2013) itu terpakai kepada semua orang, Islam dan bukan Islam dan Mahkamah Syariah mempunyai bidang kuasa terhadap orang Islam dan bukan Islam. Pada masa yang sama, Kanun Keseksaan dikekalkan. Adakah orang bukan Islam akan dituduh di bawah Perintah itu atau tidak, kita tidak tahu.

Setakat September 2020 apabila saya menulis “Perkembangan Pelaksanaan Hudud di Brunei”, belum ada kes hudud yang dibicarakan. Yang ada hanyalah beberapa kes kesalahan sariqah (mencuri) yang telah dijatuhkan hukuman takzir (penjara) dan satu kes menyebabkan kecederaan qisas yang dijatuhkan hukuman arsy B$91,000.00 (1/3 diyat) dan penjara lima tahun. Kesemua mereka adalah beragama Islam dan memilih untuk membuat pengakuan salah secara iqrar menurut Perintah Keterangan Mahkamah Syariah dan Perintah Kanun Peraturan Jenayah Syariah.

Mereka berbuat demikian mungkin kerana mengharapkan dosa mereka akan diampun kerana dituduh, disabitkan dan dihukum di bawah Perintah itu oleh Mahkamah Syariah. Mungkinkah seorang bukan Islam akan membuat pemilihan seperti itu atas alasan yang sama manakala mereka bukan sahaja menolak Syariah, tetapi menolak Islam dan Allah?

Biar apa pun, eloklah kita menunggu untuk melihat apakah cadangan jawatankuasa khas itu, jika ia ditubuh dan pendirian Kerajaan dan Parlimen mengenainya. Kita tidak kisah dengan keputusan dasar. Itu prerogatif Kerajaan. Cuma kita harap keputusan itu dibuat setelah isu-isu berkaitan difikirkan semasak-masaknya supaya ia tidak menimbulkan lebih banyak masalah.

05 September 2023

[i] Sila lihat rencana dan ucapan saya di bawah tajuk “Zakat” di laman-laman web saya.

[ii] Sila lihat rencana dan ucapan saya di bawah tajuk “Hudud” di laman-laman web saya.

[iii] Sila lihat rencana dan ucapan saya di bawah tajuk “Hakim Bukan Parlimen” dan yang berkaitan di laman-

laman web saya.

PRN 2023: PENGUNDI MELAYU TOLAK UMNO, PKR DAN PAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dua tajuk terakhir rencana saya mengenai politik ialah “Melayu tidak boleh bergantung kepada UMNO lagi” (22 11 2022) dan “Selamat tinggal UMNO” (25 11 2022). Selepas itu saya tidak menulis lagi mengenai politik sehinggalah ke hari ini. Sebabnya ialah kerana saya telah hilang minat mengenainya. Ia menyababkan beberapa orang bertanya sama ada saya sihat sebab sudah lama saya tidak menulis. Mereka meminta saya terus menulis kerana, mengikut mereka, banyak orang menunggu untuk mendengar pandangan saya mengenai isu-isu semasa.

Hari ini, setelah melihat keputusan PRN di Kedah, Pulau Pinang, Selangor, Negeri Sembilan, Terengganu dan Kelantan, ada sesuatu yang saya ingin katakan. Maka, saya menulis rencana ini.

Semenjak selepas PRU 14 (2018) lagi, ramai orang Melayu veteran yang masih sayangkan UMNO menasihatkan ahli-ahli UMNO bahawa UMNO perlu berubah dan dibersihkan.

Selepas PRN Melaka dan Johor, kita memperingatkan pemimpin-pemimpin UMNO bahawa orang Melayu memberi kemenangan kepada UMNO bukan kerana mereka, tetapi in spite of them. Kita memperingatkan pemimpin-pemimpin itu bahawa orang Melayu memberi kemenangan kepada UMNO kerana mereka masih sayangkan UMNO. Pada masa yang sama, mereka mengharapkan UMNO akan berubah dan membersihkan diri daripada pemimpin-pemimpin yang menjadi liabiliti kepada parti.

Tetapi, pemimpin-pemimpin itu masih ketegar. Mereka menganggap kemenangan itu adalah kerana mereka. Mereka terus memperkuatkan dan melanjutkan kedudukan mereka dalam parti dengan meminda perlembagaan parti. Ahli-ahli UMNO bertepuk gemuruh di Perhimpunan Agung, memberi sokongan kepada “pemimpin-pemimpin kesayangan” mereka. Orang-orang Melayu veteran yang menegur pemimpin-pemimpin itu dianggap sebagai musuh UMNO.

Tiba PRU 15. Pemimpin-pemimpin itu menghadapi pilihan raya itu dengan angkuh dan penuh keyakinan mereka akan dapat menubuhkan kerajaan pusat semula.

Apa yang terjadi kepada UMNO dalam PRU 15 kita semua tahu. UMNO kalah teruk. Rupa-rupanya, orang Melayu tidak mudah lupa.

DS Zahid dan ahli-ahli MKT UMNO masih tidak mengambil pengajaran daripada keputusan itu. Mereka lakukan apa yang tidak terfikir oleh kita ada pemimpin UMNO yang sanggup melakukannya. DS Zahid membawa UMNO bekerjasama dengan DS Anwar dan DAP, melanggar resolusi Perhimpunan Agung UMNO. Ahli-ahli MKT UMNO mengikutinya kerana kepentingan diri. Mereka fikir pengundi-pengundi Melayu akan mengikut apa sahaja yang mereka lakukan. Anggapan mereka ternyata meleset.

Sebagai buktinya, lihat sahaja keputusan PRN yang berlangsung pada 12 Ogos 2023. Daripada 108 kerusi yang ditandingi UMNO, ia hanya memperolehi 19 kerusi (17.5%). Itu pun kerana sokongan kepada DSU Mohamad Hassan di Negeri Sembilan sebanyak 14 kerusi, sedangkan di Kedah BN yang bertanding 15 kerusi tidak memenangi satu kerusi pun, di Kelantan ia hanya mendapat satu kerusi, di Pulau Pinang dua kerusi, di Selangor dua dan di Terengganu kosong. Kemenangan dua kerusi di Pulau Pulau Pinang itu pun adalah di Bertam, kampung Tun Abdullah Badawi, setelah menantunya Khairy Jamaluddin turun berkempen untuk calon UMNO, seorang bekas Menteri. Satu kerusi lagi di Sungai Acheh, UMNO hanya menang dengan 147 undi.

Walaupun Presiden PKR memegang jawatan Perdana Menteri, prestasi PKR juga meleset. Daripada 58 kerusi yang ditandinginya, PKR hanya menang 26 kerusi, itu pun dengan sokongan padu penyokong-penyokong DAP, BN dan PAN. Di Selangor, kubu terkuatnya, ia hanya memenagi 12 daripada 20 yang ditandinginya, 16 kerusi kurang daripada yang dimenanginya dalam PRU 14, iaitu 28. Di Kedah ia hanya memenangi dua daripada 10 kerusi yang ditandinginya. Di Pulau Pinang, enam kerusi yang dimenanginya dalam PRU 14 dirampas oleh PN. Di Kelantan dan Terengganu, PKR ditolak sama sekali.

PAN juga menerima nasib yang sama dengan UMNO dan PKR. Ia hanya memenagi lapan kerusi daripada 31 yang ditandinginya, termasuk lima daripada sembilan yang ditandinginya di Selangor. Saya berani mengatakan ia menang itu pun atas undi penyokong DAP, BN dan PKR. Mengharapkan undi penyokongnya sendiri, ia tidak boleh menang walau satu kerusi pun. Buktinya, lihatlah apa yang berlaku di Kedah, Kelantan dan Terengganu.

DAP mempertahankan kedudukannya dengan cemerlang. Ia memenangi 46 kerusi daripada 47 kerusi yang dipertandingkannya (98%).

PN jelas dapat menambah penguasaannya. Ia memenangi 146 kerusi daripada jumlah keseluruhan sebanyak 245 kerusi berbanding dengan 80 oleh PH dan 19 oleh BN. Di Selangor, kubu kuat PH pun, PN dapat menambah lima kerusi yang dimenanginya dalam PRU 14 kepada 22, yang lebihnya itu datangnya daripada PKR, UMNO dan PAN. Di Kedah, PN berjaya merampas lima daripada tujuh kerusi PKR, empat daripada PAN, tiga daripada BN dan satu daripada DAP. Di Pulau Pinang, satu lagi kubu kuat PH, PN berjaya menambah satu kerusi (PAS) yang dimenanginya dalam PRU 14 kepada 11, kesemuanya dirampas daripada PKR, UMNO dan PAN.

Tetapi, yang betul-betul menang adalah PAS. Keseluruhannya PAS memenangi 117 kerusi berbanding dengan rakan kongsinya, Bersatu 28 dan Gerakan 1. Apa yang lebih menarik dengan pencapaian PAS ialah lonjakan yang dibuatnya sekali gus membenam UMNO, PKR dan PAN.

Saya fikir pengundi Melayu bertindak seperti itu atas beberapa sebab. Pertama, mereka masih tidak lupa dan tidak memaafkan apa yang dilakukan oleh Kerajaan PH yang mereka berpendapat menggugat hak-hak keistimewaan orang Melayu dan kedudukan agama Islam dan tindakan dan kenyataan penyokong-penyokong PH, terutama sekali dari DAP. Mereka tahu bahawa DAP berdiam diri bukanlah bererti ia telah berubah: ia hanya menukar taktiknya kerana cara konfrontasi dahulu menaikkan kemarahan orang Melayu.

Kedua, orang Melayu, terutama sekali ahli dan penyokong PAS dan Bersatu merasakan bahawa hak mereka untuk menubuhkan kerajaan Persekutuan selepas PRU 15 telah dirampas daripada mereka dengan penubuhan Kerajaan Perpaduan yang digemari oleh pihak Istana.

Ketiga, keputusan PRN ini menunjukkan orang Melayu sedar bahawa Kerajaan Perpaduan adalah Kerajaan PH yang diberi nama baharu.

Keempat, orang Melayu, termasuk bekas pengundi UMNO tidak dapat memaafkan DS Zahid dan ahli-ahli MKT kerana membawa UMNO masuk bekerjasama dengan DS Anwar dan DAP sedangkan resolusi Perhimpunan Agung terang-terang mengatakan “No Anwar. No DAP.”

Kelima, orang Melayu tidak percayakan DS Anwar untuk menjadi pemimpin mereka.

Keenam, di antara parti-parti Melayu yang ada sekarang, biar apa pun kelemahannya, pemimpin-pemimpin PAS nampak lebih bersih, lebih berintegri dan lebih boleh dipercayai.

Ketujuh, penyokong-penyokong PAS terdiri daripada semua lapisan masyarakat, daripada pelajar-pelajar universiti dan graduan-graduan muda, lapisan pertengahan umur, apatah lagi warga emas.

Penambahan bilangan kerusi yang diperolehi PN adalah daripada yang sebelumnya dimenangi UMNO, PKR dan PAN. Ertinya, pengundi-pengundi yang dahulunya mengundi parti-parti itu telah berpindah kepada PN, khususnya PAS. Pengundi-pengundi baru Melayu juga nampaknya lebih suka memilih PAS daripada parti-parti Melayu lainnya. Saya percaya, jika PRN 15 diadakan pada 12 Ogos 2023, PN akan memperolehi majoriti yang jelas dan Kerajaan Perpaduan tidak akan tertubuh. Keputusan ini adalah penolakan Kerajaan Perpaduan dan parti-parti Melayu yang bekerjasama dengan DAP dan PH. Semua pihak perlu mengambil perhatian

Mengenai kekalahan teruk UMNO, faktor utamanya ialah orang Melayu tidak dapat menerima UMNO bekerjasama dengan DAP dan PH. Itulah hakikatnya. Mengenai PKR, orang Melayu tidak percaya DS Anwar dan PKR boleh diharap untuk mempertahankan kepentingan orang Melayu dan agama Islam. PAN hanya parti parasit yang tidak relevan dari awal lagi yang digunakan oleh DAP untuk memecahbelahkan PAS.

Adakah DS Zahid dan ahli-ahli MKT UMNO akan menerima hakikat itu?

Saya percaya DS Zahid tidak akan menerimanya. Beliau akan bergantung kepada jawatan Presiden UMNO yang sudah dilanjutkan tempohnya itu kerana beliau percaya hanya dengan cara itu beliau dapat berkuasa dan melepaskan dirinya daripada pertuduhannya di mahkamah. Untuk itu beliau telah membawa UMNO bekerjasama dengan PH (DS Anwar dan DAP). DS Anwar menanggung bebannya kerana perlukan bilangan kerusi Parlimen BN untuk membolehkannya menjadi Perdana Menteri. Sekarang, pengaruh UMNO lebih lemah, DS Zahid terpaksa bergantung kepada DS Anwar dengan harapan untuk mendapat perlindungan dan disebabkan kedudukan PKR sendiri sudah lebih lemah, DS Anwar terpaksa bergantung kepada DS Zahid untuk dapat terus menjadi Perdana Menteri. Mereka memerlukan satu sama lain.

Bagaimana dengan ahli-ahli MKT UMNO? Terdapat seorang yang telah bersuara, itu pun bukanlah seorang ahli politik profesional. Beliau adalah seorang profesional yang dilantik menjadi Ahli Dewan Negara untuk membolehnya dilantik menjadi Menteri. Bagi yang lainnya, sekian lama mereka mengikuti kehendak DS Zahid kerana kepentingan diri. Saya tidak nampak ada di antara mereka yang akan bangun menuntut beliau meletak jawatan.

Perlu diingati DS Zahid boleh berkata, keputusan MKT bukan keputusannya seoang. Semua ahli bertanggungjawab. Mengapa hanya dia seorang yang hendak dipersalahkan?

Mungkinkah akan ada gerakan dari bawah? Sehari selepas PRN itu diadakan, terdapat laporan beberapa orang ketua pemuda yang mengatakan UMNO perlu berani melakukan perubahan sekiranya ia tidak mahu dilupakan oleh masyarakat.

Ketua Pemuda dan Wanita UMNO membuat kenyataan mereka akan mengadakan kaji siasat mengenai kekalahan teruk UMNO itu.

Mengambil iktibar daripada apa yang telah berlaku sebelum ini, saya tidak fikir perubahan besar akan berlaku kepada UMNO. Selepas DS Zahid dihadapkan ke mahkamah dahulu, Pemuda UMNO meluluskan satu resolusi meminta beliau melepaskan semua jawatan dalam parti sehingga beliau dilepas dan dibebaskan oleh mahkamah. Apabila UMNO pulih di bawah pimpinan DSU Mohamad Hasan, DS Zahid kembali memimpin UMNO. Kita tidak tahu apa yang berlaku di belakang tabir, Pemuda pun senyap dan nampaknya bertukar menjadi penyokong DS Zahid yang setia. Saya tidak hairan, jika Perhimpunan Agung tergempar dapat diadakan sekalipun (saya fikir tidak), setelah mendengar ucapan DS Zahid berapi-api, perwakilan akan memberi tepukan bergemuruh menyokongnya. Pemuda, Wanita dan Puteri pun akan turut memberi sokongan tak berbelah bagi. “Pi mai pi mai tang tu”, kata orang Pulau Pinang. “Si Lunchai terjun dengan labu-labunya. ‘Biarkan. Biarkan'”.

16 Ogos 2023

INDEX OF SPEECHES AND ARTICLES ON TUNABDULHAMID.MY ACCORDING TO SUBJECT MATTER

INDEX OF SPEECHES AND ARTICLES ON tunabdulhamid.me ACCORDING TO SUBJECT MATTER

BIOGRAFI TUN ABDUL HAMID BIN HAJI MOHAMAD – To be updated
BIOGRAPHY OF TUN ABDUL HAMID BIN HAJI MOHAMAD – To be updated

TAJUK INDEKS MENGIKUT PERKARA / TITLES OF INDEXES ACCORDING TO SUBJCT MATTER

A. AKTA 164 (AKTA MEMPERBAHARUI UNDANG-UNDANG (PERKAHWINAN DAN
PERCERAIAN) 1976) / ACT 164 (LAW REFORM (MARRIAGE AND DIVORCE) ACT
1976)
B. AKTA 355 (AKTA MAHKAMAH SYARIAH (BIDANG KUASA JENAYAN) 1965) ACT 355
(SYARIAH COURTS (CRIMINAL JURISDICTIONS) ACT 1965)
C. BADAN KEHAKIMAN DAN MAHKAMAH / JUDICIARY AND COURTS
D. COMMON LAW
E. HAK ASASI MANUSIA / HUMAN RIGHTS
F. HUDUD
G. ICERD DAN STATUT ROM / ICERD AND ROME STATUTE
H. INTEGRITI DAN RASUAN / INTEGRITY AND CORRUPTION
I. JAKSA PENDAMAI / JUSTICE OF THE PEACE
J. KETUA HAKIM NEGARA, HAKIM / CHIEF JUSTICE, HAKIM
K. LAIN-LAIN / MISCELLANEOUS
L. MAHKAMAH SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH: ISU BERKAITAN/CIVIL AND SHARIAH
COURTS: RELATED ISSUES
M. MAHKAMAH SYARIAH / SYARIAH COURTS
N. MAJLIS ANUGERAH / AWARDS
O. MAJLIS SOSIAL / SOCIAL EVENTS
P. ORDINAN DARURAT, ISA, AKTA HASUTAN, RUU HARMONI /
EMERGENCY ORDINANCE, ISA, SEDITION ACT, HARMONY BILLS
Q. PANCING / ANGLING
R. PARLIMEN / PARLIAMENT
S. PEGUAM DAN PERSATUAN UNDANG-UNDANG / BAR AND LAW
SOCIETIES
T. PEGUAM NEGARA / ATTORNEY GENERAL
U. PEJABAT DAN PENJAWAT AWAM / PUBLIC OFFICE AND OFFICERS
V. PELANCARAN BUKU / LAUNCHING OF BOOKS
W. PENGAMPUNAN / PARDON
X. PENGHARMONIAN UNDANG-UNDANG SIVIL DAN SYARIAH / HARMONISATION OF
CIVIL LAW AND SHARIAH
Y. PERBANKAN, KEWANGAN ISLAM DAN TAKAFUL / ISMAMIC BANKING,
FINANCE AND TAKAKUL
Z. PERLEMBAGAAN / CONSTITUTION
AA. PERPADUAN DAN PERPECEHAN MELAYU / MALAY UNITY AND DISUNITY.
AB. POLITIK DI MALAYSIA / POLITICS IN MALAYSIA
AC. PUSAKA, HARTA SEPENCARIAN, KESAN FARAID DAN TANAH RIZAB MELAYU /
INHERITENCE, HARTA SEPENCARIAN, EFFECTS OF FARAID AND MALAY RESERVED
LAND
AD. RAJA-RAJA DAN MAJLIS RAJA-RAJA / RULERS AND CONFERENCE OF RULERS
AE. UMNO DAN PAS / UMNO AND PAS
AF. UNDANG-UNDANG / LAW
AG. WAKAF, ZAKAT, INDUSTRI HALAL, FATWA / WAQAF, ZAKAT, HALAL INDUSTRY,
FATWA
………………………………………………………………………………………………………

A. AKTA 164 (AKTA MEMPERBAHARUI UNDANG-UNDANG (PERKAHWINAN DAN
PERCERAIAN) 1976) / ACT 164 (LAW REFORM (MARRIAGE AND DIVORCE) ACT
1976)

1. 2017 04 18 PROPOSED AMENDMENTS OF ACT 164: A PERSONAL TOUCH
2. 2017 04 22 AMENDMENTS OF ACT 164: SECTION 88A IS UNCONSTITUTIONAL
3. 2017 04 22 PINDAAN AKTA 164: SEKSYEN 88A TAK SAH DI SISI PERLEMBAGAAN
4. 2017 05 14 PINDAAN AKTA MEMBAHARUI UNDANG-UNDANG (PERKAHWINAN DAN
PERERAIAN) 1976: PERUTUSAN KHAS

B. AKTA 355 (AKTA MAHKAMAH SYARIAH (BIDANG KUASA JENAYAN) 1965) / ACT 355
(SYARIAH COURTS (CRIMINAL JURISDICTIONS) ACT 1965)

1. 2016 09 26 PINDAAN AKTA 355: KESAN SEBENAR
2. 2016 09 26 AMENDMENT OF ACT 355: THE REAL EFFECT
3. 2016 10 28 AMENDMENT OF ACT 355: MY INPUT
4. 2017 01 21 AMENDMENT OF ACT 355: FREQUENTLY ASKED QUESTIONS
5. 2017 01 21 PINDAAN AKTA 355: SOALAN-SOALAN LAZIM
6. 2017 02 08 AMENDMENT OF ACT 355: SUMMARY OF MY VIEWS
7. 2017 02 23 APA SELEPAS PERHIMPUNAN PINDAAN AKTA 355?

C. BADAN KEHAKIMAN DAN MAHKAMAH / JUDICIARY AND COURTS

1. 1994 08 13 BADAN KEHAKIMAN DI MALAYSIA (JUDICIARY IN MALAYSIA)
2. 2001 04 02 SISTEM KEHAKIMAN DAN PERUNDANGAN DI MALAYSIA: SATU WAWASAN
3. 2003 09 09 ADMINISTRATION OF JUSTICE: TIME FOR A PARADIGM SHIFT?
4. 2005 09 13 PENGALAMAN MAHKAMAH SIVIL MENGENAI ISU DAN PERMASALAHAN
UNDANG-UNDANG
5. 2007 08 11 RESOLVING CONSTITUTIONAL ISSUES: IS CONSTITUTIONAL COURT
THE ANSWER?
6. 2008 03 30 CONTEMPORARY PROBLEMS AND CHALLENGES OF THE LEGAL
PROFESSION AND THE JUDICIARY IN MALAYSIA
7. 2008 04 08 SPEECH AT THE MALAYSIAN JUDGES’ CONFERENCE 2008
8. 2010 01 16 POSTPONEMENTS AND DELAY IN THE DISPOSAL OF CASES
9. 2012 01 28 JUDICIAL APPOINTMENTS COMMISSION AS I SEE IT
10. 2013 04 05 LEGAL AND JUDICIAL TRANSFORMATION IN MALAYSIA
11. 2015 06 10 INDEPENDENCE OF THE JUDICIARY: MY PERSONAL EXPERIENCE
12. 2015 06 10 KEBEBASAN BADAN KEHAKIMAN: PENGALAMAN PERSONAL EXPERIENCE
13. 2018 09 02 INQUIRY INTO ALLEGED JUDICIAL INTERFERENCE
14. 2018 10 08 PLEASE RETURN “JUDICIAL POWER” TO THE COURTS
15. 2018 10 21 PEMILIHAN CALON-CALON HAKIM OLEH PARLIMEN: SATU ULASAN
16. 2018 10 21 SELECTION OF CANDIDATES FOR APPOINTMENT AS JUDGES BY
PARLIAMENT: A COMMENTARY
17. 2019 09 22 MEMBERSHIP OF THE JUDICIAL APPOINTMENTS COMMISSION
18. 2022 05 07 BADAN KEHAKIMAN DIUGUT: PANDANGAN SEBELAH LAGI
19. 2022 05 07 JUDICIARY INTIMIDATED: THE OTHER VIEW
20. 2022 09 15 PATUTKAH PEGAWAI PENYELIDIK DITUGASKAN MENGGUBAL ALASAN
PENGHAKIMAN HAKIM?
21. 2022 10 05 POLITIK DALAM PELANTIKAN HAKIM-HAKIM DI MALAYSIA
22. 2022 12 04 PELANTIKAN AHLI-AHLI SPK: MENGAPA SERAHKAN KEPADA MAJLIS
PEGUAM?
23. 2023 03 03 MAHKAMAH PERSEKUTUAN MEMBUAT UNDANG-UNDANG SENDIRI

D. COMMON LAW

1. 1993 08 09 COMMON LAW DI MALAYSIA: ULASAN
2. 1997 12 31 KE ARAH COMMON LAW MALAYSIA
3. 2004 09 17 PEMAKAIAN COMMON LAW ENGLAND, KAEDAH- KAEDAH EKUITI DAN
PENGHAKIMAN-PENGHAKIMA LUAR NEGARA DI MALAYSIA
4. 2005 04 05 COMMON LAW AND ISLAMIC LAW IN MALAYSIA
5. 2007 10 24 KE ARAH PEMBAHARUAN COMMON LAW DALAM PERUNDANGAN DI
MALAYSIA

E. HAK ASASI MANUSIA / HUMAN RIGHTS

1. 2013 11 20 HAK ASASI MANUSIA: PERANAN DAN FUNGSI DARI PERSPEKTIF
PERLEMBAGAAN MALAYSIA
2. 2014 01 24 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF TRADISI ISLAM
DAN PERLEMBAGAAN MALAYSIA
3. 2014 10 14 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF TRADISI ISLAM DAN
PERLEMBAGAAN MALAYSIA (KOTA KINABALU)
4. 2015 05 07 HAK ASASI MANUSIA: PENYALAHGUNAAN DAN CABARAN
KEPADA ORANG MELAYU DAN ISLAM DI MALAYSIA
5. 2017 09 18 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF ISLAM

F. HUDUD

1. 2014 01 07 PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI: PERBEZAAN DI ANTARA
BRUNEI DAN MALAYSIA
2. 2014 02 11 IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI: DIFFERENCES
BETWEEN BRUNEI AND MALAYSIA
3. 2014 02 24 PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI: PERBEZAAN DI ANTARA
BRUNEI DAN MALAYSIA
4. 2014 05 29 PENGGUBALAN UNDANG-UNDANG HUDUD DI BRUNEI DAN
MALAYSIA: MASALAH YANG BERLAINAN
5. 2014 12 31 IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI AND MALAYSIA
WITH PARTICULAR REFERENCE TO KELANTAN HUDUD ENACTMENT
6. 2015 08 25 PENGGUBALAN UNDANG-UNDANG HUDUD DI MALAYSIA:
BOLEHKAH MALAYSIA MENJEJAKI LANGKAH BRUNEI?
7. 2015 04 01 IMPLEMENTATION OF ISLAMIC CRIMINAL LAW (HUDUD, QISAS,
TA’ZIR) IN MALAYSIA – PROSPECTS AND CHALLENGES
8. 2015 04 01 PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG ISLAM (HUDUD, (HUDUD,
QISAS, TA’ZIR) DI MALAYSIA – PROSPEK DAN CABARAN
9. 2015 04 08 PELAKSANAAN HUDUD: PELUANG DAN CABARAN
10. 2015 09 07 HUDUD DAN PERPADUAN MELAYU/ISLAM DI MALAYSIA
11. 2015 11 07 THE HUDUD FACTOR IN UMNO AND PAS CO-OPRATION
12. 2016 06 01 PAS’ PRIVATE BILL: WHAT IS IT ALL ABOUT?
13. 2016 06 02 RANG UNDANG-UNDANG PERSENDIRIAN PAS: APA TUJUANNYA?
14. 2016 06 12 “HUDUD CONTROVERSY”: GET THE FACTS AND THE
LAW RIGHT
15. 2016 10 12 HUDUD TERHAD: UMNO DAN PAS SUDAH BOLEH BERSALAMAN
16. 2016 10 17 LIMITED HUDUD: UMNO AND PAS ARE IN A POSITION TO
SHAKE HANDS
17. 2020 09 09 DEVELOPMENT OF THE IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI
18. 2020 09 09 PERKEMBANGAN PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI

G. ICERD DAN STATUT ROM / ICERD AND ROME STATUTE

1. 2018 10 30 PENGESAHAN “KONVENSYEN ANTARABANGSA MENGENAI
PENGHAPUSAN SEMUA BENTUK DISKRIMINASI KAUM”
MERUGIKAN MELAYU
2. 2018 11 09 KESAN PENGESAHAN ICERD
3. 2018 11 18 THE CALIPHATE HAD ICERD TOO: A RESPONSE
4. 2018 11 25 TERIMA DENGAN WASPADA
5. 2018 12 10 RATIFIKASI ICERD: MENGIMBAS KEMBALI
6. 2019 03 22 ROME STATUTE ICC: SHOULD MALAYSIA RATIFY IT?
7. 2018 03 22 STATUT ROM ICC: PATUTKAH MALAYSIA MENERIMANYA?
8. 2018 12 08 AMANAT TUN ABDUL HAMID
9. 2019 05 06 SALAH FAHAM MENGENAI STATUT ROM BERTERUSAN 67

H. INTEGRITI DAN RASUAN / INTEGRITY AND CORRUPTION

1. 2008 06 09 FINANCIAL CRIMES AND PROSECUTION OF CORRUPTION AND
RELATED CRIMES
2. 2009 06 15 UCAPAN PENGERUSI LEMBAGA PENASIHAT PENCEGAHAN
RASUAH
3. 2010 03 11 TIADA SESIAPA YANG TERKECUALI DAN TIADA SESIAPA YANG
ISTIMEWA
4. 2010 05 14 UCAPAN PERASMIAN KONVENSYEN PENDAKWAAN SURUHANJAYA
PENCEGAHAN RASUAH MALAYSIA
5. 2012 02 03 INTEGRITY: YOU KNOW IT BUT DO YOU HAVE IT?
6. 2014 02 15 GIVERS AND TAKERS: THE INTEGRITY – CORRUPTION
CONTINUUM
7. 2015 06 16 KELESTARIAN INTEGRITI DALAM PERKHIDMATAN AWAM
MALAYSIA: ISU DAN CABARAN
8. 2017 02 18 IKRAR ANTI-RASUAH: SYABAS SARAWAK DAN KEDAH
9. 2017 05 27 SYABAS SPRM
10. 2020 12 09 BERI KUASA MENDAKWA KEPADA SPRM?
11. 2022 02 28 INTEGRITI: FIKIRLAH SENDIRI APA YANG ANDA MAHU DALAM
HIDUP INI

I. JAKSA PENDAMAI / JUSTICE OF THE PEACE

1. 1992 08 06 PERANAN JAKSA PENDAMAI
2. 1993 06 03 KE ARAH KEBERKESANAN JAKSA PENDAMAI MENJALANKAN
TUGAS DAN TANGGUNGJAWABNYA

J. KETUA HAKIM NEGARA, HAKIM / CHIEF JUSTICE, HAKIM

1. 2007 12 11 SPEECH ON THE APPOINTMENT AS CHIEF JUSTICE, MALAYSIA
(TRANSLATION)
2. 2007 12 11 UCAPAN PERLANTIKAN SEBAGAI KETUA HAKIM NEGARA,
MALAYSIA
3. 2008 10 16 SPEECH AT THE FAREWELL DINER GIVEN BY JUDGES
4. 2008 10 17 UCAPAN PERPISAHAN SEBAGAI KETUA HAKIM NEGARA
5. 2017 05 06 THE CONSTITUTIONALITY OF THE APPOINTMENT OF A CHIEF
JUSTICE BEYOND THE AGE OF 66 YEARS AND SIX MONTHS
6. 2017 05 06 KEPERLEMBAGAAN PELANTIKAN SEMULA KETUA HAKIM
NEGARA SELEPAS UMUR 66 TAHUN ENAM BULAN
7. 2017 07 11 THE CONSTITUTIONALITY OF THE APPOINTMENT OF A CHIEF
JUSTICE BEYOND THE AGE OF 66 YEARS AND 6 MONTHS: A
RESPONSE
8. 2017 07 11 KEPERLEMBAGAAN PELANTIKAN KETUA HAKIM NEGARA
SETELAH MENCAPAI UMUR 66 TAHUN 6 BULAN: SATU JAWAPAN
9. 2018 06 12 KEDUDUKAN KETUA HAKIM NEGARA: BIARLAH MAHKAMAH
MEMUTUSKANNYA?
10. 2018 06 12 THE POSITION OF THE CHIEF JUSTICE: LET THE COURT
DECIDE?
11. 2018 06 17 PELETAKAN JAWATAN TUN RAUS SEBAGAI KETUA HAKIM
NEGARA
12. 2018 06 17 RESIGNATION OF TUN RAUS AS CHIEF JUSTICE
13. 2018 07 13 APPOINTMENT OF TAN SRI RICHARD MALANJUM AS CHIEF
JUSTICE
14. 2018 07 13 PELANTIKAN TAN SRI RICHARD MALANJUM SEBAGAI KETUA
HAKIM NEGARA
15. 2018 07 21 THE ISSUE OF TWO CHIEF JUSTICE
16. 2018 08 12 CADANGAN REFORMASI INSTITUSI DARI SUDUT PELANTIKAN
KETUA HAKIM NEGARA, PEGUAM NEGARA DAN MENTERI
UNDANG-UNDANG
17. 2018 08 12 PERLUKAH PROSEDUR PELANTIKAN KETUA HAKIM NEGARA
HAKIM NEGARA, PEGUAM NEGARA DAN MENTERI
UNDANG-UNDANG DIPINDA?
18. 2019 11 16 KEEP APPOINTMENT OF CHIEF JUSTICE OUT OF PARLIAMENTARY
SELECT COMMITTEE
19. 2020 09 24 MANTAN HAKIM DAN POLITIK

K. LAIN-LAIN / MISCELLANEOUS

1. 1995 02 01 WORLD UNDERSTANDING MONTH
2. 2001 11 05 SEMINAR KAEDAH ALTERNATIF PENYELESAIAN PERTIKAIAN
MENURUT ISLAM (IKIM): UCAPAN PENUTUP
3. 2008 01 31 IN MEMORY OF THE LATE TAN SRI ABDUL MALEK AHMAD,
PRESIDENT OF THE COURT OF APPEAL, MALAYSIA
4. 2008 06 16 MEDIATION IN ASIA PACIFIC: CONSTRAINTS AND CHALLENGES
5. 2008 09 01 INTERNATIONAL SYMPOSIUM, SEOUL, KOREA
6. 2009 02 11 ULASAN BUKU “POLITIK BARU” OLEH DATO’ SAIFUDDIN
ABDULLAH
7. 2012 04 04 SUNNAH ALLAH, USAHA, DO’A DAN TAKDIR
8. 2012 06 23 INTELLECTUAL DISCOURSE FOR INTERNATIONAL STUDENTS:
INNOVATION AND CREATIVITY
9. 2012 10 30 MEMARTABATKAN BAHASA MELAYU DALAM BIDANG PERUNDANGAN:
PROSPEK DAN MASA HADAPAN
10. 2013 07 06 PROBLEMS SURROUNDING CLAIMS FOR DAMAGES IN
ACCIDENT CASES
11. 2013 12 27 THERE IS NO SUBSTITUTE FOR EFFICIENCY, HONESTY,
DISCIPLINE AND HARD WORK
12. 2014 08 31 DARI SAWAH KE ISTANA KEHAKIMAN
13. 2014 11 11 ULASAN KES MUHAMAD JUZAILI BIN MOHD KHAMIS DLL
14. 2016 09 02 PEGAWAI AWAM SEBAGAI PENYELAMAT NEGARA
15. 2017 01 08 FATHUL BARI MAT JAHYA & ANOR: A COMMENTARY
16. 2017 05 11 OF MODERN MEDICINES, JINNS AND BISCUITS
17. 2017 05 20 RIA’ KERANA IMAN DAN ILMU
18. 2017 08 08 HATI, JANTUNG DAN OTAK
19. 2017 08 31 BERURUSAN DENGAN PEJABAT-PEJABAT KERAJAAN:
DAHULU DAN SEKARANG
20. 2017 09 14 UCAPAN-UCAPAN AWAL SAYA
21. 2017 09 22 KALIMAH SYAHADAH PADA SELIPAR HOTEL
22. 2017 10 13 SALAHKAH JIKA PENGUSAHA LAUNDRET MELETAKKAN
TANDA “UNTUK ORANG ISLAM SAHAJA”?
23. 2017 12 27 URUSAN DI PEJABAT TANAH PATUT DIPERMUDAHKAN LAGI
24. 2018 01 25 SERIK
25. 2018 09 24 JAWATANKUASA TERTINGGI INSTITUSI HAL EHWAL ISLAM
PERINGKAT KEBANGSAAN: BEBERAPA ISU UNTUK
DIPERTIMBANGKAN
26. 2018 11 29 RESPONSE TO SRI RAM
27. 2018 12 20 SUHAKAM SUDAH BESAR KEPALA
28. 2018 12 26 SEKOLAH KEBANGSAAN TELAH BERUBAH MENJADI
SEKOLAH AGAMA: SATU ULASAN
29. 2019 02 25 JAWAPAN KEPADA SEMUA PENGKRITIK SAYA
30. 2019 02 25 RESPONSE TO ALL MY CRITICS
31. 2019 06 13 ADIB MALANG LAGI: SETELAH MATI DI SINGKIR PULA
32. 2019 07 17 KES WAN JI: BERHATI-HATI MEMBUAT KOMEN
33. 2020 03 18 PAKAIAN PRAMUGARI: FOKUSLAH KEPADA ISU-ISU SEMASA
YANG LEBIH BES36
34. 2020 07 15 JUMAAT HARI JAWI: SENTIMEN DAN BIADAB
35. 2021 02 27 KEBEBASAN APA YANG DIPERJUANGKAN OLEH MALAYSIAKINI
DAN PENYOKONG-PENYOKONGNYA?
36. 2021 06 06 ALMARHUM PROFESSOR TAN SRI AHMAD IBRAHIM YANG SAYA
KENALI
37. 2022 02 28 KES SIS FORUM: SATU ULASAN
38. 2023 02 22 MENYERTAI UPACARA YEE SANG BOLEH MEMBAWA KEPADA
SYIRIK?

L. MAHKAMAH SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH: ISU BERKAITAN / CIVIL AND SHARIAH COURTS: RELATED ISSUES

1. 2000 10 24 CIVIL AND SYARIAH COURTS IN MALAYSIA: CONFLICT OF
J URISDICTIONS (ABRIDGED VERSION)
2. 2000 10 24 CIVIL AND SYARIAH COURTS IN MALAYSIA: CONFLICT OF
JURISDICTIONS
3. 2000 10 24 MAHKAMAH SIVIL DAN SYARIAH DI MALAYSIA: PERCANGGAHAN
BIDANGKUASA
4. 2003 08 13 PERSPEKTIF RAYUAN DARI MAHKAMAH SIVIL TERHADAP
PENGURUSAN KES RAYUAN DI MAHKAMAH SYARIAH: SYOR DAN
PANDANGAN
5. 2016 11 25 DON’T MEDDLE WITH THE DIVISION OF JURISDICTIONS OF
THE CIVIL AND SHARIAH COURTS
6. 2016 11 25 JANGAN GANGGU PEMBAHAGIAN BIDANG KUASA MAHKAMAH
SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH

M. MAHKAMAH SYARIAH / SYARIAH COURTS

1. 1973 04 PROOF IN THE SYARIAH COURTS IN MALAYA
2. 1973 MLJ xxxii PROOF IN THE SYARIAH COURTS IN MALAYA
3. 1999 06 08 PERBINCANGAN KERTAS KERJA “PERKEMBANGAN TERKINI
MAHKAMAH SYARIAH DI MALAYSIA”
4. 2001 05 15 PELAKSANAAN/PENGUATKUASAAN PENGHAKIMAN MAHKAMAH
SYARIAH: HALANGAN DAN PENYELESAIAN
5. 2013 10 05 MAHKAMAH SYARI’AH: REALITI DAN PENDEKATAN

N. MAJLIS ANUGERAH / AWARDS

1. 2008 02 28 UCAPAN DI MAJLIS PENYAMPAIAN ANUGERAH KHIDMAT
CEMERLANG MAHKAMAH PERSEKUTUAN MALAYSIA 2006
2. 2008 08 07 UCAPAN DI MAJLIS ANUGERAH KHIDMAT CEMERLANG 2007
3. 2011 10 15 UCAPAN BALAS PENERIMAAN IJAZAH KPENGURUSAN UNIVERSITI
TENAGA NASIONAL KE-14
4. 2011 12 03 UCAPAN BALAS PENERIMAAN IJAZAH KEHORMAT DOKTOR
FALSAFAH SYARI’AH DAN KEHAKIMAN UNIVERSITI SAINS ISLAM
MALAYSIA (USIM)
5. 2014 11 01 TERIMA KASIH MALAYSIA
6. 2015 10 14 SPEECH AS RECEPIENT OF NATIONAL MAAL HIJRAH AWARD
1437 (TRANSLATION)
7. 2015 10 14 UCAPAN TOKOH MAAL HIJRAH 1437

O. MAJLIS SOSIAL / SOCIAL EVENTS

1. 1993 07 24 RESPONSE AT INSTALLATION DINNER OF PRESIDENT OF
ROTARY CLUB TABJUNG BUNGAH
2. 1994 07 02 UCAPAN DI MALAM KENANGAN SEKOLAH MENENGAH ST. MARK,
BUTTERWORTH
3. 2004 02 28 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MOHD. ARIF ABDUL HAMID
DAN ROZLINDA YAHYA
4. 2006 12 23 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MURNI
5. 2008 10 13 UCAPAN DI MAJLIS SAMBUTAN HARI RAYA MAHKAMAH KUALA
LUMPUR
6. 2009 10 11 PERUTUSAN DI MAJLIS SAMBUTAN HARI RAYA AIDILFIRTI
JAWATANKUASA KECIL SYARIAH, JAWATANKUASA PEGUAM
PULAU PINANG
7. 2011 10 02 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MELATI

P ORDINAN DARURAT, ISA, AKTA HASUTAN, RUU HARMONI / EMERGENCY E, ISA,
SEDITION ACT, HARMONY BILLS

1. 2014 07 17 PEMANSUHAN PROKLAMASI DAN ORDINAN DARURAT, ISA
DAN AKTA HASUTAN DAN PENGGANTIANNYA
2. 2014 09 03 RINGKASAN PANDANGAN SAYA MENGENAI PEMANSUHAN
AKTA HASUTAN 1948 DAN CADANGAN MENGADAKAN RANG
UNDANG-UNDANG HARMONI
3. 2014 09 06 AKTA HASUTAN 1948: KEPENTINGAN MELAYU DAN ANAK2
NEGEERI SABAH DAN SARAWAK DAN PERPADUAN RAKYAT
MALAYSIA
4. 2014 12 10 MENGAPA AKTA HASUTAN PERLU DIKEKAL DAN DIPERKEMASKAN?
5. 2015 04 13 RANG UNDANG-UNDANG AKTA HASUTAN (PINDAAN) 2015:
SATU ULASAN
6. 2019 05 23 USAHA MEMANSUHKAN AKTA HASUTAN: KALI KEDUA
7. 2020 10 25 DARURAT ATAU GENTLEMEN’S AGREEMENT: MANA LEBIH BAIK?
8. 2020 10 30 PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA MENGIKUT NASIHAT
NASIHAT PM?
9. 2020 11 23 SAMBUNGAN KEPADA “PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA
MENGIKUT NASIHAT PM?
10. 2021 08 05 PEMBATALAN ORDINAN-ORDINAN DARURAT 2021: SALAH
FAHAM MENGENAI BERTINDAK ATAS NASIHAT

Q. PANCING / ANGLING

1. 1994 08 22 ANGLING AND THE LAW
2. 1997 03 31 LEGISLATIVE REQUIREMENTS AND CONSTRAINTS IN SPORTS
FISHING
3. 1997 04 30 ANGLING AND ECO-TOURISM SEMINAR: A PERSONAL
IMPRESSION
4. 1999 11 13 ANGLING AND THE LAW: A GENERAL OVERVIEW

5. 1999 11 13 MALAYSIAN ANGLING SEMINAR 1999 BUKIT MERAH LAKE TOWN
RESORT: CLOSING SPEECH
6. 1999 11 13 PANCING DAN UNDANG-UNDANG: GAMBARAN UMUM
7. 2000 02 15 UNIFICATION OF ANGLING ASSOCIATIONS
8. 2000 05 30 MAKE PULAU KENDI AREA A ANGLING ZONE ONLY
9. 2000 12 13 PENYATUAN PERSATUAN-PERSATUAN MEMANCING: SATU
CADANGAN
10. 2002 01 26 SEMINAR ON PROJECT IGFA MALAYSIA
11. 2002 12 09 PMPP IS 10 YEARS OLD
12. 2002 12 31 FISHERIES (RECRETIONAL FISHING) RULES, 2000: AN
APPRAISAL
13. 2003 06 29 SEPATAHKATA PRESIDEN PeMM

R. PARLIMEN / PARLIAMENT

1. 2014 06 03 PATUTKAH KUASA PARLIMEN MEMBUAT UNDANG-UNDANG
JENAYAH DIBERIKAN KEPADA BADAN PERUNDANGAN NEGERI
KELANTAN?
2. 2014 06 10 SHOULD PARLIAMENT ALLOW KELANTAN STATE LEGISLATIVE
ASSEMBLY TO LEGISLATE OVER CRIMINAL LAW?
3. 2016 11 26 PARLIMEN TERCEMAR
4. 2016 11 26 THE PARLIAMENT IS DISGRACED
5. 2019 07 26 OPEN LETTER TO ALL MEMBERS OF PARLIAMENT
6. 2019 07 26 SURAT TERBUKA KEPADA SEMUA AHLI PARLIMEN

S. PEGUAM DAN PERSATUAN UNDANG-UNDANG / BAR AND LAW SOCIETIES

1. 1994 05 27 UCAPAN DI MAJLIS PEMBUKAAN PUSAT PENASIHAT UNDANG-
UNDANG JAWATANKUASA PEGUAM PULAU PINANG
2. 1994 11 21 SPEECH AT THE MALAYSIAN EDUCATION FAIR
3. 1996 04 20 PERSIDANGAN TAHUNAN BIRO BANTUAN GUAMAN
4. 1997 10 27 PERKIM-GOON LAW ASSOCIATION SPEECH BY PATRON
5. 1999 02 05 UCAPAN DI MAJLIS SILATULRAHIM AIDILFITRI PEGUAM-
PEGUAM SYARIAH PULAU PINANG
6. 1999 04 21 SPEECH AT 7TH ANNUAL GENERAL MEETING OF PERKIM-GOON LAW
ASSOCIATES
7. 1999 10 09 SPEECH AT FAREWELL DINNER BY PENANG BAR
8. 2000 05 30 ADVOCACY & DECORUM IN COURT, PROFESSIONAL CONDUCT
OF COUNSEL IN AND OUT OF COURT, DUTIES OF COUNSEL
9. 2001 03 10 ADVOCATES AND SOLICITORS DISCIPLINARY BOARD:
CHAIRMAN’S ADDRESS
10. 2001 08 11 DISCIPLINE AND DISCIPLINARY ACTONS OF ADVOCATES AND
SOLICITORS
11. 2001 11 07 ADMINISTRATION OF PROPERTY IN MALAYSIA: A CIVIL LAW
AND SHARIAH LAW PERSPECTIVE
12. 2001 11 08 11TH MALAYSIAN LAW CONFERENCE CLOSING SPEECH
13. 2002 01 12 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEE PENANG
14. 2002 03 09 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEES KOTA BHARU
15. 2002 06 11 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEES KUALA TERENGGANU
16. 2003 10 13 SPEECH AT THE FINAL YEAR LAW STUDENTS’ (I.I.U.M.) ANNUAL
DINNER
17. 2004 03 09 I.I.U.M. LAWGRADS 2004 DINNER
18. 2004 10 25 SPEECH AT IIUM LAWGRADS DINNER 2004 (NO.2)
19. 2004 12 11 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN MALAM ANJURAN JAWATANKUASA
KECIL SYARIAH , JAWATANKUASA PEGUAM PULAU PINANG
SEMPENA MENYAMBUT AIDIL ADHA 2004
20. 2007 11 12 SPEECH AT AIKOL GRADUATION DINNER
21. 2008 04 04 SPEECH AT THE FACULTY OF LAW, U.K.M. ELEGENT LAW NIGHT
22. 2008 10 16 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN TENGAH HARI BERSAMA PELAJAR-
PELAJAR UNDANG-UNDANG UKM
23. 2008 10 17 FAREWELL SPEECH AT THE KUALA LUMPUR BAR- BENCH
DINNER 2008
24. 2012 06 22 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN MALAM TAHUNAN JALSOA 2012

T. PEGUAM NEGARA / ATTORNEY GENERAL

1. 2018 06 07 PELANTIKAN TOMMY THOMAS SEBAGAI PEGUAM NEGARA:
SALAH SIAPA?
2. 2018 06 08 PETROLEUM ROYALTY: QUESTIONS FOR NEW ATTORNEY
GENERAL
3. 2018 06 08 ROYALI PETROLIUM: SOALAN UNTUK PEGUAM NEGARA BARU
4. 2018 07 12 SHOULD THE POSTS OF ATTORNEY GENERAL AND PUBLIC
PROSECUTOR BE SEPARATE?
5. 2018 08 11 WITHDRAWAL OF CHARGES: ATTORNEY GENERAL SHOULD
EXPLAIN
6. 2018 09 09 FIRST THREE MONTHS OF TOMMY THOMAS AS ATTORNEY
GENERAL
7. 2020 03 07 TOMMY THOMAS DAN LATHEEFA KOYA: SATU PENGAJARAN

U. PEJABAT DAN PENJAWAT AWAM / PUBLIC OFFICE AND OFFICERS

1. 1999 05 19 UCAPAN DI PERAYAAN HARAI GURU PERINGKAT NEGERI PULAU
PINANG
2. 2002 01 18 UCAPAN PEMBUKAAN DI SESI DIALOG KURSUS JURUBAHASA
3. 2008 08 26 UCAPAN PERASMIAN PERSIDANGAN DWI-TAHUNAN TIMBALAN
TIMBALAN PENDAFTAR DAN PENOLONG KANAN PENDAFTAR SE
MALAYSIA 2008

V. PELANCARAN BUKU / LAUNCHING OF BOOKS

1. 2007 11 30 SPEECH AT LAUNCHING OF THE BOOK “SENTENCING PRACTICE
“SENTENCING PRACTICE IN MALAYSIA BY HO MOOI CHENG
2. 2008 02 14 SPEECH AT THE LAUNCHING OF THE BOOK: “LAWS OF INDIA ON
RELIGION AND RELIGIOUS AFFAIRS” By PROFESSOR DR. TAHIR
MAHMOOD
3. 2008 06 26 SPEECH AT THE LAUNCHING OF “DOCUMENT OF DESTINY: THE
CONSTITUTION OF THE FEDERATION OF MALAYSIA” BY PROF
DR. SHAD SALEEM FARUQI
4. 2008 10 10 SPEECH AT THE LAUNCHING CEREMONY OF “AHMAD SARJI
ATTAINING EMINENCE”
5. 2016 05 13 UCAPAN DI MAJLIS PELANCARAN BUKU “THE TRUTH SHALL
PREVAIL” OLEH TUN ARIFFIN ZAKARIA, KETUA HAKIM NEGARA
6. 2016 12 08 UCAPAN DI MAJLIS PELANCARAN BUKU “KONFLIK DAN
PENGHARMONIAN”

W. PENGAMPUNAN / PARDON

1. 2018 05 12 PENGAMPUNAN DATO’ SERI ANWAR IBRAHIM ATAS ASAS APA?
2. 2018 05 13 KUASA PENGAMPUNAN
3. 2018 05 14 PENGAMPUNAN DATO’ SERI ANWAR DAN KEADILAN KEPADA
SAIFUL
4. 2018 10 11 PARDON AND REMOVAL OF DISQUALIFICATION TO BE A
MEMBER OF PARLIAMENT.
5. 2018 10 11 PENGAMPUNAN DAN PEMBATALAN KEHILANGAN KELAYAKAN
UNTUK MENJADI AHLI PARLIMEN.
6. 2022 09 07 PATUTKAH DS NAJIB DIBERI PENGAMPUNAN?

X. PENGHARMONIAN UNDANG-UNDANG SIVIL DAN SYARIAH / HARMONISATION OF CIVIL LAW AND SHARIAH

1. 2003 10 20 HARMONISATION OF SHARI’AH AND CIVIL LAW IN MALAYSIA:
PRESENT REALITY AND FUTURE ACTIONS
2. 2004 07 24 HARMONIZATION OF ISLAMIC LAW AND CIVIL LAW: IS IT
POSSIBLE?
3. 2005 06 29 INTERNATIONAL CONFERENCE ON “HARMONIZATION OF
SHARI’AH AND CIVIL LAW: TOWARDS A METHODOLOGY OF
HARMONIZATION”: OPENING SPEECH
4. 2005 12 05 KOMUNITI SYARI’AH: PERANANNYA DALAM ISU-ISU SYARI’AH
DAN SIVIL
5. 2006 09 20 CONFLICT OF CIVIL AND SHARI’AH LAW: ISSUES AND PRACTICAL
SOLUTIONS IN MALAYSIA
6. 2008 11 06 HARMONIZATION OF COMMON LAW AND SHARI’AH IN MALAYSIA:
A PRACTICAL APPROACH
7. 2009 02 05 EAST AND WEST HAVE MET?
8. 2009 09 28 INTERLINK/INTERFACE BETWEEN CIVIL LAW SYSTEM AND
SHARI’AH RULES AND PRINCIPLES AND EFFECTIVE DISPUTE
RESOLUTION MECHANISM
9. 2009 11 27 PENYESUAIAN SISTEM PERUNDANGAN DAN KEHAKIMAN
SYARIAH DAN SIVIL DI NEGARA BRUNEI DARUSSALAM
10. 2010 03 23 “COMMON AREAS OF INTEREST FOR SHARIA AND COMMON LAW
COURTS IN JUDICIAL EDUCATION”
11. 2010 07 29 INTERFACE BETWEEN SHARI’AH AND CIVIL LAW IN ISLAMIC
FINANCE: CURRENT PROBLEMS AND THE WAY FORWARD
12. 2012 03 03 HARMONISATION OF SHARI’AH AND COMMON LAW IN MALAYSIA:
THE WAY FORWARD

Y. PERBANKAN, KEWANGAN ISLAM DAN TAKAFUL / ISMAMIC BANKING, FINANCE AND TAKAFUL

1. 2003 02 18 DISPUTE RESOLUTION FOR ISLAMIC BUSINESS AND FINANCE
CASES: THE WAY FORWARD
2. 2003 05 08 DISPUTE RESOLUTION FOR ISLAMIC BUSINESS AND FINANCE
CASES: THE WAY FORWARD
3. 2009 06 17 PERBANKAN ISLAM DAN TAKAFUL: FORUM UNTUK
PENYELESAIAN ISU UNDANG-UNDANG DAN HUKUM SYARAK
4. 2009 11 02 ISU-ISU PERUNDANGAN DALAM KEWANGAN ISLAM: ULASAN
KERTAS KERJA
5. 2011 11 02 OPENING REMARKS ON VISIT TO INCEIF
6. 2011 12 07 MALAYSIA AS AN ISLAMIC FINANCE HUB: MALAYSIAN LAW AS THE
LAW OF REFERENCE AND MALAYSIAN COURTS AS THE FORUM
FOR SETTLEMENT OF DISPUTES
7. 2012 04 10 MAKING OUR CONTRIBUTION TO ISLAMIC BANKING AND SHARI’AH
8. 2012 09 20 THE NEED FOR SHARIAH-COMPLIANT LAW OF CHOICE FOR
ISLAMIC FINANCE TRANSACTIONS
9. 2012 10 04 LATE PAYMENT CHARGE ON JUDGMENT DEBTS ARISING FROM
FINANCIAL TRANSACTIONS IN ACCORDANCE WITH SHARIAH
10. 2012 10 17 ETHICAL DIAMENTIONS IN ISLAMIC FINANCE: THE WAY
FORWARD
11. 2012 11 01 ISSUES AND CHALLENGES PERTAINING TO THE ROLE OF
SHARIAH ADVISORY COUNCIL IN UPHOLDING SHARIAH
PRINCIPLES IN ISLAMIC BANKING AND FINANCE
12.. 2012 11 06 PENGHAKIMAN MAHKAMAH, RESOLUSI MPS DAN GARIS
PANDUAN BNM MENGENAI “UNEARNED INCOME”, “UNEARNED
PROFIT”, “DEFERRED PROFIT” DAN IBRA
13. 2012 47 ISRA THE SAC’S ROLE IN RESOLVING ISLAMIC BANKING DISPUTES
IN MALAYSIA: A MODEL TO FOLLOW?
14. 2012 LR 80 THE NEED FOR SHARIAH-COMPLIANT LAW OF CHOICE FOR
ISLAMIC FINANCE TRANSACTIONS
15. 2013 01 31 PENGHARMONIAN UNDANG-UNDANG SIVIL DAN SHARI’AH
DALAM PERBANKAN DAN KEWANGAN ISLAM DI MALAYSIA
16. 2013 02 22 DEVELOPMENT OF ISLAMIC FINANCE AND ISLAMIC LAW OF
MU’AMALAT IN THE 21ST CENTURY
17. 2013 02 24 POSTSCRIPT TO “SHARIAH ADVISORY COUNCIL’S ROLE IN
RESOLVING ISLAMIC BANKING DISPUTES IN MALAYSIA: A
MODEL TO FOLLOW?”
18. 2013 05 07 APPLICATION AND DEVELOPMENT OF IBRA’ IN ISLAMIC BANKING
IN MALAYSIA
19. 2013 06 28 SOME OBSERVATIONS ON THE ROLE OF JUDGES IN
SETTLEMENT OF DISPUTES IN ISLAMIC FINANCE CASES, SAC,
ORDER 42 RULE 12A ROC 2012 AND IBRA’
20. 2013 12 31 DEVELOPMENT OF ISLAMIC FINANCE AND ISLAMIC LAW OF
MU’AMALAT IN THE 21ST CENTURY
21. 2013 JIBLR 356 GRANTING OF IBRA’ BY ISLAMIC BANKS IN MALAYSIA
A MATTER OF DISCRETION OR OBLIGATION
22. 2013 LR 26 APPLICATION AND DEVELOPMENT OF IBRA’ IN ISLAMIC
BANKING IN MALAYSIA
23. 2014 02 19 ISLAMIC FINANCE: LET US NOT BE “AN UMMAH OF LOST
OPPORTUNITY”
24. 2014 09 03 MALAYSIA: LAW OF CHOICE FOR ISLAMIC FINANCE AND
CENTRE FOR DISPUTE RESOLUTION
25. 2014 10 27 ISLAMIC BANKING PRODUCTS AND MAQASID AL-SHARI’AH: DO
THEY WALK TOGETHER?
26. 2014 11 12 THE IDEAL LEGAL FRAMEWORK FOR ISLAMIC FINANCE
27. 2015 03 12 JBFLP THE ADJUDICATION OF SHARIAH ISSUES IN ISLAMIC
FINANCE CONTRACTS: GUIDANCE FROM MALAYSIA

Z. PERLEMBAGAAN / CONSTITUTION

1. 2002 09 17 KEDUDUKAN ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN MALAYSIA:
KESANNYA KEPADA PEMBANGUNAN NEGARA
2. 2005 02 14 TAK-DISKRIMINASI ATAS ALASAN GENDER
3. 2006 11 29 CONFLICT OF INTERESTS BETWEEN DIFFERENT BASIC RIGHTS
4. 2008 02 13 THE ROLE OF RELIGION IN STATE AFFAIRS: THE MALAYSIAN
PERSPECTIVE
5. 2008 03 23 THE RELATIONSHIP BETWEEN THE FEDERAL AND STATE
STATE COURTS IN MALAYSIA
6. 2013 01 14 FIFTY-FIVE YEARS OF INDEPENDENCE: REVISITING THE FEDERAL
CONSTITUTION – LEGAL CHANGES AND IMPACT
7. 2013 02 19 ISLAM DAN TAFSIRAN KEPERLEMBAGAAN OLEH MAHKAMAH
DI MALAYSIA
8. 2013 05 22 55 TAHUN PELAKSANAAN PERUNTUKAN-PERUNTUKAN
MENGENAI ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN:
MASALAH DAN PENYELESAIAN
9. 2014 12 23 BIDANGKUASA PERSEKUTUAN DAN NEGERI MENGENAI
UNDANG-UNDANG JENAYAH DI MALAYSIA
10. 2016 11 14 SHOULD THE RUKUN NEGARA BE MADE THE PREAMBLE TO
THE CONSTITUTION?
11. 2016 11 14 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN MUQADIMAH
PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN?
12. 2017 03 05 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN MUQADIMAH
(PREAMBLE) PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN? PERUTUSAN
KHAS
13. 2017 04 11 ARTIKEL 121 (1A): SEJAUH MANAKAH IANYA MENYELESAIKAN
KONFLIK BIDANG KUASA ANTARA MAHKAMAH SYARIAH DAN
MAHKAMAH SIVIL
14. 2017 06 12 NOT FOR JUDGES TO REWRITE THE CONSTITUTION
15. 2018 03 30 HAKIM BUKAN PARLIMEN
16. 2018 03 30 NO JUDGE IS A PARLIAMENT
17. 2018 06 29 PENGGUNAAN BAHASA MANDARIN UNTUK TUJUAN RASMI
KEMENTERIAN KEWANGAN
18. 2019 12 16 SIAPA MENCEROBOH BIDANGKUASA SIAPA, PARLIMEN ATAU
MAHKAMAH?
19. 2019 12 16 WHO IS ENCROACHING WHOSE JURISDICTION, PARLIAMENT
OR COURTS?
20. 2020 01 18 ADAKAH JAKIM MENYALAHI PERLEMBAGAAN?
21. 2021 09 23 “BAPA” JUGA BERMAKSUD “IBU”: HAKIM MENGAMBIL ALIH
KUASA PARLIMEN DAN MAJLIS RAJA-RAJA
22. 2022 05 22 BAHASA MELAYU DAN PENGUKUHAN MELALUI UNDANG-
UNDANG
23. 2022 10 18 PERCAYALAH DOKTRIN BASIC STRUCTURE AKAN DIGUNAKAN
UNTUK MEMBATALKAN KESALAHAN SYARIAH

AA. PERPADUAN DAN PERPECEHAN MELAYU / MALAY UNITY AND DISUNITY

1. 2014 04 22 PERPECAHAN MELAYU PUNCA TUNTUTAN MELAMPAU BUKAN
MELAYU
2. 2014 07 21 MEMPERTAHANKAN PERLEMBAGAAN SEBAGAI ASAS
PERPADUAN NEGARA
3. 2014 11 23 DEMI AGAMA, BANGSA DAN NEGARA MELAYU PERLU BERSATU
4. 2016 05 18 MULTAQA PERPADUAN UMMAH: KERTAS RINGKAS
5. 2016 06 10 RESOLUSI MULTAQA PERPADUAN UMMAH: SATU ULASAN
6. 2016 08 03 FAKTOR PENGHALANG PERPADUAN MELAYU
7. 2019 02 20 PERPADUAN UMMAH: ADA SEBAB UNTUK SENYUM
8. 2019 07 04 BENARKAH SEMENANJUNG PENGHALANG PERPADUAN?
9. 2019 07 09 MELAYU BERSATU: ULASAN KE ATAS PELAWAAN TUN DR.
MAHATHIR
10. 2019 07 11 MELAYU BERSATU: ULASAN TAMBAHAN
11. 2020 12 08 SETELAH BERJAYA MENENTANG RATIFIKASI ICERD KE MANA
MELAYU?

AB. POLITIK DI MALAYSIA / POLITICS IN MALAYSIA
1. 2005 04 07 DEMOCRACY N PRACTICE IN MALAYSIA: SOME OBSERVATIONS
2. 2012 02 21 PENCAPAIAN UMAT ISLAM PASCA-MERDEKA: POLITIK DAN
PEMERINTAHAN
3. 2013 03 10 WAWANCARA OLEH MINGGUAN MALAYSIA
4. 2013 03 25 MEMBINA TAMADDUN BERASASKAN ISLAM DI ABAD KE-21:
PERANAN BANGSA MELAYU
5. 2013 07 08 MALAYSIA: A MODERN EXAMPLE WHERE RELIGION AND
DEMOCRACY CO-EXIST
6. 2014 03 14 BERSAMA-SAMA MEMPERTAHANKAN PERLEMBAGAAN
MALAYSIA
7. 2014 06 29 PEMBANGKANG, MAJLIS PEGUAM DAN COMANGO “MERAMPAS”
MKPN (NUCC)
8. 2014 07 08 PEMBETULAN DAN PENJELASAN
9. 2014 12 14 UCAPAN PERASMIAN DI PERSIDANGAN AGUNG TAHUNAN
ERKASA KALI KE 5
10. 2014 12 16 PERPADUAN MELAYU TERAS PEMBINAAN NEGARA ISLAM
11. 2014 12 30 TSUNAMI DI ACEH BANJIR DI KELANTAN: ADA
PENGAJARANNYA?
12. 2015 01 07 PEGAJARAN TSUNAMI DAN BANJIR (BAHAGIAN KE 2)
13. 2015 04 02 MELAYU DAN ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN DAN POLITIK
MALAYSIA
14. 2015 04 09 PENGHAYATAN WASATIYYAH DALAM PERLEMBAGAAN
MALAYSIA: ASAS PENYATUAN
15. 2015 02 25 MEMBINA KASATUAN SIKAP DALAM MENGHADAPI CABARAN
SEMASA TERHADAP ISLAM DI MALAYSIA
16. 2016 06 19 KEMENANGAN PRK: SATU NASIHAT
17. 2016 06 19 AMANAT TUN HAMID
18. 2016 06 21 SATU PENJELASAN: TUN HAMID
19. 2017 04 16 PILIHANRAYA TANPA BENDERA
20. 2017 06 30 NO MORE POLITICIANS IN GLCS AND GOVERNMENT AGENCIES
21. 2018 05 07 PRU14: SEDIKIT PEMERHATIAN
22. 12. 2018 05 25 POLITIK DI SEMENANJUNG MALAYSIA SELEPAS PRU 14
23. 2018 08 31 KUASA DI ATAS KEADILAN
24. 2018 08 31 POWER OVER JUSTICE
25. 2019 05 13 PENUBUHAN “PUTRA” MERUGIKAN MELAYU/ISLAM
26. 2019 09 25 TANJUNG PIAI: JANGAN BERI KEPADA MCA
27. 2019 09 29 FORUM NARATIF MALAYSIA BAHARU: APA TUJUANNYA?
28. 2019 10 23 KONGRES MARUAH MELAYU: YANG DI RANCANG DAN YANG
TERJADI
29. 2020 02 28 MELAYU TERTIPU LAGI
30. 2020 03 02 PESANAN KEPADA KERAJAAN PN: WALAUPUN KEKAL SEHARI.
BUAT YANG BETUL
31. 2020 03 13 PERINGATAN KEPADA PEMIMPIN-PEMIMPIN POLITIK: BUAT
KERJA!
32. 2020 03 28 PERIKATAN NASIONAL PERLU JAUHI DAN JAUHKAN TUN DR.
MAHATHIR
33. 2020 06 13 ROBOH KUIL HARAM, MELAYU RASIS!
34. 2020 06 22 PEMBAHAGIAN KAWASAN PILIHAN RAYA ANTARA PARTI-PARTI
KOMPONEN PN DALAM PRU 15
35. 2020 07 09 TS MUHYIDDIN KEMBALI KEPADA UMNO: SOKONGAN
TERHADAP CADANGAN DS NAZRI AZIZ
36. 2020 07 31 CAMPUR TANGAN PEMIMPIN POLITIK DALAM KEPUTUSAN
MAHKAMAH
37. 2020 09 26 KEPERLUAN PERSEFAHAMAN ANTARA PARTI-PARTI POLITIK
DAN NGO-NGO MELAYU
38. 2020 10 01 KOMPLOT SEPTEMBER 2020: APA KESANNYA?
39. 2020 10 16 DS ANWAR TELAH GAGAL, ADAKAH KERAJAAN PN SELAMAT?
40. 2021 05 28 TANGGUNGJAWAB UTAMA UMNO, PAS DAN BERSATU KEPADA
BANGSA MELAYU ADALAH MENGHALANG PH MENANG DALAM
PRU 15
41. 2021 11 22 KEPUTUSAN PRN MELAKA: PENGAJARAN KEPADA PARTI-PARTI
MELAYU DALAM PRU 15?
42. 2021 12 17 CAMPUR TANGAN POLITIK DALAM PENYIASATAN,
PENDAKWAAN DAN PENGHAKIMAN
43. 2022 08 22 KEDUDUKAN DS NAJIB: JANGAN SELEWENG RENCANA SAYA
UNTUK MENYOKONG KEHENDAK SENDIRI
44. 2022 11 22 MELAYU TIDAK BOLEH BERGANTUNG KEPADA UMNO LAGI
45. 2022 11 25 SELAMAT TINGGAL UMNO

AC. PUSAKA, HARTA SEPENCARIAN, KESAN FARAID DAN TANAH RIZAB MELAYU / INHERITENCE, HARTA SEPENCARIAN, EFFECTS OF FARAID AND MALAY RESERVED LAND

1.1998 11 16 NOTA MENGENAI “PEMBAHAGIAN HARTA PUSAKA”
2. 2001 11 10 BIDANGKUASA MAHKAMAH SIVIL DALAM PENTADBIRAN HARTA
AMANAH DI MALAYSIA
3. 2004 05 24 KONFLIK DAN PERKONGSIAN BIDANGKUASA MAHKAMAH SIVIL
DAN MAHKAMAH SYARIAH MENGENAI PENGURUSAN ASET DAN
PENTADBIRAN HARTA PUSAKA DAN WAKAF DI MALAYSIA
4. 2013 09 03 MEMPERKASAKAN TANAH RIZAB MELAYU DAN PERMASALAHAN
INSTITUSI KEWANGAN
5. 2014 10 15 PENAMBAHBAIKAN DALAM PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG
HARTA PUSAKA ISLAM DI MALAYSIA
6. 2016 03 06 PEMBAHAGIAN PUSAKA: MASALAH SERIUS KESAN FARAID
PERLU DITANGANI
7. 2016 03 09 HARTA SEPENCARIAN ATAU PUSAKA: ADAT ATAU SYARAK?
8. 2016 03 29 PENGURUSAN HARTA ORANG ISLAM: KONFLIK BIDANGKUASA
MAHKAMAH DAN KESANNYA KE ATAS EKONOMI UMMAH
9. 2020 04 18 EFFECTS OF FARAID: WHAT IS THE SOLUTION?
10. 2020 04 18 KESAN FARAID: APA PENYELESAIANNYA?
11. 2023 03 18 REFORMASI TANAH AKIBAT KESAN FARAID

AD. RAJA-RAJA DAN MAJLIS RAJA-RAJA / RULERS AND CONFERENCE OF RULERS

1. 2014 06 08 CONSTITUTIONAL MONARCHY
2. 2014 06 08 RAJA BERPERLEMBAGAAN
3. 2016 05 24 PERPADUAN UMMAH: PATUTKAH RAJA-RAJA DILIBATKAN?
4. 2017 09 19 MAJLIS RAJA-RAJA: FUNGSINYA MENURUT PERLEMBAGAAN
PERSEKUTUAN
5. 2019 01 09 PELETAKAN JAWATAN YANG DI-PERTUAN AGONG DAN
BERIKUTNYA
6. 2019 01 09 RESIGNATION OF YANG DI-PERTUAN AGONG AND WHAT
FOLLOWS
7. 2020 03 01 YDPA MENYELAMATKAN KEADAAN, TUN DR MAHATHIR BUAT
MASALAH LAGI
8. 2021 06 20 PERBINCANGAN YANG DI-PERTUAN AGONG DENGAN PEMIMPIN
POLITIK, PERBINCANGAN KHAS BERSAMA RAJA-RAJA MELAYU,
PENUBUHAN MAGERAN DAN PELANTIKAN PERDANA MENTERI
OLEH MAJLIS RAJA-RAJA
9. 2021 06 24 PERBINCANGAN YANG DI-PERTUAN AGONG: PENJELASAN DAN
TAMBAHAN
10. 2021 07 21 PERLUKAH YANG DIPERTUAN AGONG MEMPUNYAI PRIVY
COUNCIL UNTUK MENASIHATI BAGINDA MENGENAI ISU
UNDANG-UNDANG?
11. 2021 09 08 RAJA BERPERLEMBAGAAN: PERKEMBANGAN YANG
MERISAUKAN
12. 2022 03 17 PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA BUKAN SESUKA
HATI
13. 2022 03 18 EPILOG KEPADA “PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA
BUKAN SESUKA HATI”
14. 2022 03 18 TIDAK SESUAI MELETAKKAN JAKIM DI BAWAH MAJLIS RAJA-
RAJA

AE. UMNO DAN PAS / UMNO AND PAS

1. 2015 02 13 KE ARAH KERJASAMA UMNO DAN PAS: RINGKASAN
PANDANGANNSAYA
2. 2015 02 15 MENGAPA UMNO DAN PAS PATUT BERKERJASAMA
3. 2015 02 15 WHY UMNO AND PAS SHOULD WORK TOGETHER
4. 2017 05 24 PENCAPAIAN TUAN GURU NIK AZIZ
5. 2018 02 14 BAI’AH MENCERAI ISTERI SEOLAH-OLAH ISTERI ITU BARANGAN
6. 2018 03 07 KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN
7. 2018 05 28 KEKALAHAN BN: PELUANG MENGHAPUSKAN POLITIK WANG
DALAM UMNO
8. 2018 06 01 HALA TUJU UMNO SELEPAS PRU14
9. 2018 06 24 PERLUKAH CALON PRESIDEN UMNO BERDEBAT?
10. 2018 07 09 PENDEKATAN UMNO SELEPAS PRU 14
11. 2019 03 07 KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN
12. 2019 04 16 SIAPA PATUT MEMIMPIN UMNO UNTUK MENGHADAPI PRU 15?
13. 2019 07 01 UNTUK MEMULIHKAN UMNO DS ZAHID PERLU BERUNDUR
14. 2019 09 16 PIAGAM MUAFAKAT UMNO DAN PAS TERMETERAI
15. 2020 03 08 TERIMA KASIH KEPADA DS ZAHID
16. 2020 06 28 UMNO DAN PAS PERLU SEPAKAT
17. 2020 07 09 TS MUHYIDDIN KEMBALI KEPADA UMNO: SOKONGAN
ERHADAP CADANGAN DS NAZRI AZIZ
18. 2020 08 04 ADAKAH UMNO KELUAR PN KERANA MARAH
NAJIB DIDAPATI BERSALAH
19. 2021 07 08 UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?
20. 2022 01 26 UMNO PERLU BUANG IMEJ RASUAH SEBELUM PRN JOHOR DAN
PRU 15
21. 2022 05 20 PINDAAN PERLEMBAGAAN UMNO 2022 MENGGALAKKAN
KEDIKTATORAN DALAM UMNO

AF. UNDANG-UNDANG / LAW

1. 1980 11 24 RECIPROCAL ENFORCEMENT OF JUDGMENTS AND SERVICE OF
PROCESSES IN MALAYSIA
2. 1981 cxvi RECIPROCAL ENFORCEMENT OF JUDGMENTS AND SERVICE OF
PROCESSES IN MALAYSIA
3. 1992 10 07 NOTA PERBICARAAN DAN ULANG BICARA
4. 1996 12 31 ACTIONS AND REMEDIES FOR DEALING WITH INFRINGEMENT OF
INTELLECTUAL PROPERTY RIGHTS
5. 1997 12 31 RAYUAN DARIPADA PENOLONG KANAN PENDAFTAR
KEPADA HAKIM DALAM KAMAR
6. 1998 06 03 PROSEDUR MAL
7. 2000 08 28 PENGUATKUASAAN DAN PELAKSANAAN PERINTAH DI MAHKAMAH
SIVIL
8. 2008 03 04 SHOULD THE INDUSTRIAL COURT NOT BE ALLOWED TO BE WHAT
IT WAS INTENDED TO BE?
9. 2008 11 12 CHANGES IN THE FAMILY LAW FROM 1950S TO 2008: A
A MALAYSIAN PERSPECTIVE
10. 2008 11 14 IMPORTANT CHANGES IN FAMILY LAW IN MALAYSIA IN THE LAST
FORTY YEARS
11. 2012 11 07 IN SEARCH OF A SUITABLE MODEL OF PENAL CODE FOR
AFGHANISTAN
12. 2013 11 03 REVIEW OF CIVIL LAW ACT 1956 (Act 67) COMMENTS
13. 2013 11 29 REVIEW OF CONTRACT’S ACT 1950 WHY AND WHAT?
14. 2014 11 14 CURRENT APPLICATION OF ENGLISH LAW SECTIONS 3, 5,
6 CLA 1956
15. 2017 03 08 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN SATU AKTA?
16. 2018 07 02 MENARI DI ATAS TEMBOK PAGAR MASJID: DENDA RM25
17. 2020 01 05 IS SECTION 98 CPC MEANT FOR PREVENTING GATHERINGS.
ASSEMBLIES AND CONFERENCES?
18. 2020 03 23 ADAKAN UNDANG-UNDANG SEWA DAN BELI DAN PAJAK GADAI
ISLAM
19. 2020 04 05 HUKUMAN BAGI KESALAHAN-KESALAHAN DI BAWAH AKTA 336
PERLU DITAMBAH
20. 2022 07 07 HUKUMAN PILIHAN MENGGANTI HUKUMAN MATI MANDATORI:
PANDANGAN AWAL
21. 2023 04 23 CONSTITUTIONALITY OF SECTIONS 4C AND 24(1) (aa), INCOME
TAX ACT 1967.

AG. WAKAF, ZAKAT, INDUSTRI HALAL, FATWA / WAQAF, ZAKAT, HALAL INDUSTRY, FATWA

1. 2012 07 18 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSUES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY
2. 2012 07 18 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: SUMMARY OF MY
FINDINGS AND MY VIEWS
3. 2012 LR 481 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSUES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY
4. 2013 07 06 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY
5. 2013 07 29 MELUASKAN PEMAKAIAN DAN PERKEMBANGAN PRINSIP
WAKAF DI MALAYSIA TO INCLUDE
6. 2013 09 25 WAQF AND ISLAMIC FINANCE IN MALAYSIA: LEGAL
CONSTRAINTS AND THE WAY FORWARD
7. 2013 10 19 CRITICAL APPRAISAL OF COMPANIES’ OBLIGATIONS
TO PAY ZAKAT IN THE MALAYSIAN CONTEXT
8. 2013 10 24 PROPOSED WAQF BILL COMMENTS
9. 2015 07 29 PEMBANGUNAN INDUSTRI HALAL DI MALAYSIA DARIPADA
SUDUT PERUNDANGAN
10. 2016 02 10 KEWAJIPAN SYARIKAT MEMBAYAR ZAKAT: ISU-ISU YANG
BERBANGKIT DARIPADA PRINSIP ‘ENTITI BERASINGAN DI SISI
UNDANG-UNDANG
11. 2018 08 17 ISSUANCE OF HALAL CERTIFICATES IS A FEDERAL MATTER
12. 2018 08 17 PENGELUARAN SIJIL HALAL DALAM BIDANGKUASA
PERSEKUTUAN
13. 2019 01 02 IS PTPTN LIABLE TO PAY ZAKAT?
14. 2019 01 02 WAJIBKAH PTPTN MEMBAYAR ZAKAT?
15. 2019 08 14 QUESTIONS AND ANSWERS ON OBLIGATION OF
COMPANIES TO PAY ZAKAT
16. 2019 08 16 CONSTITUTIONAL AND LEGAL ISSUES RELATING TO
ZAKAT ON COMPANIES
17. 2019 09 12 ADAKAH FATWA MENGIKAT SYARIKAT
18. 2019 09 12 ARE FATWA BINDING ON COMPANIES

23 04 2023

INDEX OF SPEECHES AND ARTICLES ON TUNABDULHAMID.MY IN CHRONOLOGICAL ORDER

BIOGRAFI TUN ABDUL HAMID BIN HAJI MOHAMAD – To be updated

BIOGRAPHY OF TUN ABDUL HAMID BIN HAJI MOHAMAD – To be updated

1973

1. 1973 04 PROOF IN THE SYARIAH COURTS IN MALAYA

2. 1973 MLJ xxxii PROOF IN THE SYARIAH COURTS IN MALAYA 2

1980

1. 1980 11 24 RECIPROCAL ENFORCEMENT OF JUDGMENTS AND SERVICE OF
PROCESSES IN MALAYSIA 3

1981

1. 1981 cxvi RECIPROCAL ENFORCEMENT OF JUDGMENTS AND SERVICE OF
PROCESSES IN MALAYSIA 4

1992

1. 1992 08 06 PERANAN JAKSA PENDAMAI

2. 1992 10 07 NOTA PERBICARAAN DAN ULANG BICARA 6

1993

1, 1993 06 03 KE ARAH KEBERKESANAN JAKSA PENDAMAI MENJALANKAN
TUGAS DAN TANGGUNGJAWABNYA

2. 1993 07 24 RESPONSE AT INSTALLATION DINNER OF PRESIDENT OF
ROTARY CLUB TABJUNG BUNGAH

3. 1993 08 09 COMMON LAW DI MALAYSIA: ULASAN

4. 1993 12 21 SPEECH TO LAW SOCIETY OF INSTITUTE PERKIM-GOON 10

1994

1. 1994 05 27 UCAPAN DI MAJLIS PEMBUKAAN PUSAT PENASIHAT UNDANG-
UNDANG JAWATANKUASA PEGUAM PULAU PINANG

2. 1994 07 02 UCAPAN DI MALAM KENANGAN SEKOLAH MENENGAH ST. MARK,
BUTTERWORTH

3. 1994 08 13 BADAN KEHAKIMAN DI MALAYSIA (JUDICIARY IN MALAYSIA)

4. 1994 08 22 ANGLING AND THE LAW

5. 1994 11 21 SPEECH AT THE MALAYSIAN EDUCATION FAIR 15

1995

1. 1995 02 01 WORLD UNDERSTANDING MONTH 16

1996

1. 1996 04 20 PERSIDANGAN TAHUNAN BIRO BANTUAN GUAMAN

2. 1996 12 31 ACTIONS AND REMEDIES FOR DEALING WITH INFRINGEMENT OF
INTELLECTUAL PROPERTY TIGHTS 18

1997

1. 1997 03 31 LEGISLATIVE REQUIREMENTS AND CONSTRAINTS IN SPORTS
FISHING

2. 1997 04 30 ANGLING AND ECO-TOURISM SEMINAR: A PERSONAL
IMPRESSION

3. 1997 10 27 PERKIM-GOON LAW ASSOCIATION SPEECH BY PATRON

4. 1997 12 31 KE ARAH COMMON LAW MALAYSIA

5. 1997 12 31 RAYUAN DARIPADA PENOLONG KANAN PENDAFTAR
KEPADA HAKIM DALAM KAMAR 23

1998

1. 1998 06 03 TAJUK: PROSEDUR MAL

2. 1998 11 16 NOTA MENGENAI “PEMBAHAGIAN HARTA PESAKA” 25

1999

1. 1999 02 05 UCAPAN DI MAJLIS SILATULRAHIM AIDILFITRI PEGUAM-
PEGUAM SYARIAH PULAU PINANG

2. 1999 04 21 SPEECH AT 7TH ANNUAL GENERAL MEETING OF PERKIM-GOON LAW
ASSOCIATES

3. 1999 05 19 UCAPAN DI PERAYAAN HARAI GURU PERINGKAT NEGERI PULAU
PINANG

4. 1999 06 08 PERBINCANGAN KERTAS KERJA “PERKEMBANGAN TERKINI
MAHKAMAH SYARIAH DI MALAYSIA”

5. 1999 10 09 SPEECH AT FAREWELL DINNER BY PENANG BAR

6. 1999 11 13 ANGLING AND THE LAW: A GENERAL OVERVIEW

7. 1999 11 13 MALAYSIAN ANGLING SEMINAR 1999 BUKIT MERAH LAKE TOWN
RESORT: CLOSING SPEECH

8. 1999 11 13 PANCING DAN UNDANG-UNDANG: GAMBARAN UMUM 33

2000

1. 2000 02 15 UNIFICATION OF ANGLING ASSOCIATIONS

2. 2000 05 30 ADVOCACY & DECORUM IN COURT, PROFESSIONAL CONDUCT
OF COUNSEL IN AND OUT OF COURT, DUTIES OF COUNSEL

3. 2000 05 30 MAKE PULAU KENDI AREA A ANGLING ZONE ONLY

4. 2000 08 28 PENGUATKUASAAN DAN PELAKSANAAN PERINTAH DI MAHKAMAH
SIVIL

5. 2000 10 24 CIVIL AND SYARIAH COURTS IN MALAYSIA: CONFLICT OF
JURISDICTIONS (ABRIDGED VERSION)

6. 2000 10 24 CIVIL AND SYARIAH COURTS IN MALAYSIA: CONFLICT OF
JURISDICTIONS

7. 2000 10 24 MAHKAMAH SIVIL DAN SYARIAH DI MALAYSIA: PERCANGGAHAN
BIDANGKUASA

8. 2000 12 13 PENYATUAN PERSATUAN-PERSATUAN MEMANCING: SATU
CADANGAN 41

2001

1. 2001 03 10 ADVOCATES AND SOLICITORS DISCIPLINARY BOARD:
CHAIRMAN’S ADDRESS

2. 2001 04 02 SISTEM KEHAKIMAN DAN PERUNDANGAN DI MALAYSIA:
SATU WAWASAN

3. 2001 05 15 PELAKSANAAN/PENGUATKUASAAN PENGHAKIMAN MAHKAMAH
SYARIAH: HALANGAN DAN PENYELESAIAN

4. 2001 08 11 DISCIPLINE AND DISCIPLINARY ACTONS OF ADVOCATES AND
SOLICITORS

5. 2001 11 05 SEMINAR KAEDAH ALTERNATIF PENYELESAIAN PERTIKAIAN
MENURUT ISLAM (IKIM)

6. 2001 11 07 ADMINISTRATION OF PROPERTY IN MALAYSIA: A CIVIL LAW
AND SHARIAH LAW PERSPECTIVE

7. 2001 11 08 11TH MALAYSIAN LAW CONFERENCE CLOSING SPEECH

8. 2001 11 10 BIDANGKUASA MAHKAMAH SIVIL DALAM PENTADBIRAN HARTA
AMANAH DI MALAYSIA 49

2002

1. 2002 01 12 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEE PENANG

2. 2002 01 18 UCAPAN PEMBUKAAN DI SESI DIALOG KURSUS JURUBAHASA

3. 2002 01 26 SEMINAR ON PROJECT IGFA MALAYSIA

4. 2002 01 09 CADANGAN MEWUJUDKAN BAHAGIAN MUAMALAT DI MAHKAMAH
TINGGI: SUATU ULASAN

5. 2002 03 09 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEES KOTA BHARU

6. 2002 04 01 MAHKAMAH KELUARGA: SATU PANDANGAN

7. 2002 06 11 SPEECH TO MEMBERS OF THE DISCIPLINARY BOARD,
DISCIPLINARY COMMITTEE, INVESTIGATING TRIBUNAL AND THE
STATE BAR COMMITTEES KT

8. 2002 09 17 KEDUDUKAN ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN MALAYSIA:
KESANNYA KEPADA PEMBANGUNAN NEGARA

9. 2002 12 09 PMPP IS 10 YEARS OLD

10. 2002 12 31 FISHERIES (RECRETIONAL FISHING) RULES, 2000: AN
APPRAISAL 59

2003

1. 2003 02 18 DISPUTE RESOLUTION FOR ISLAMIC BUSINESS AND FINANCE
CASES: THE WAY FORWARD

2. 2003 05 08 DISPUTE RESOLUTION FOR ISLAMIC BUSINESS AND FINANCE
CASES: THE WAY FORWARD

3. 2003 06 29 SEPATAHKATA PRESIDEN PeMM

4. 2003 08 13 PERSPEKTIF RAYUAN DARI MAHKAMAH SIVIL TERHADAP
PENGURUSAN KES RAYUAN DI MAHKAMAH
SYARIAH: SYOR DAN PANDANGAN

5. 2003 09 09 ADMINISTRATION OF JUSTICE : TIME FOR A PARADIGM SHIFT?

6. 2003 10 13 SPEECH AT THE FINAL YEAR LAW STUDENTS’ (I.I.U.M.) ANNUAL DI
DINNER

7. 2003 10 20 HARMONISATION OF SHARI’AH AND CIVIL LAW IN MALAYSIA:
PRESENT REALITY AND FUTURE ACTIONS 66

2004
1. 2004 02 28 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MOHD. ARIF ABDUL HAMID
DAN ROZLINDA YAHYA

2. 2004 03 09 I.I.U.M. LAWGRADS 2004 DINNER

3. 2004 05 24 KONFLIK DAN PERKONGSIAN BIDANGKUASA MAHKAMAH SIVIL
DAN MAHKAMAH SYARIAH MENGENAI PENGURUSAN ASET DAN
PENTADBIRAN HARTA PUSAKA DAN WAKAF DI MALAYSIA

4. 2004 07 24 HARMONISATION OF ISLAMIC LAW AND CIVIL LAW: IS IT
POSSIBLE?

5. 2004 09 17 PEMAKAIAN COMMON LAW ENGLAND, KAEDAH- KAEDAH EKUITI
DAN PENGHAKIMAN-PENGHAKIMA LUAR NEGARA DI MALAYSIA

6. 2004 10 25 SPEECH AT IIUM LAWGRADS DINNER 2004 (NO.2)

7. 2004 12 11 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN MALAM ANJURAN JAWATANKUASA
KECIL SYARIAH , JAWATANKUASA PEGUAM PULAU PINANG
SEMPENA MENYAMBUT AIDIL ADHA 2004 73

2005

1. 2005 02 14 TAK-DISKRIMINASI ATAS ALASAN GENDER

2. 2005 04 05 COMMON LAW AND ISLAMIC LAW IN MALAYSIA

3. 2005 04 07 DEMOCRACY IN PRACTICE IN MALAYSIA: SOME OBSERVATIONS

4. 2005 06 29 INTERNATIONAL CONFERENCE ON “HARMONIZATION OF
SHARI’AH AND CIVIL LAW: TOWARDS A METHODOLOGY OF
HARMONIZATION”: OPENING SPEECH

5. 2005 09 13 PENGALAMAN MAHKAMAH SIVIL MENGENAI ISU DAN
PERMASALAHAN UNDANG-UNDANG

6. 2005 12 05 KOMUNITI SYARI’AH: PERANANNYA DALAM ISU-ISU SYARI’AH
DAN SIVIL 79

2006

1. 2006 09 20 CONFLICT OF CIVIL AND SHARI’AH LAW: ISSUES AND PRACTICAL
SOLUTIONS IN MALAYSIA

2. 2006 11 29 CONFLICT OF INTERESTS BETWEEN DIFFERENT BASIC RIGHTS

3. 2006 12 23 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MURNI 82

2007

1. 2007 08 11 RESOLVING CONSTITUTIONAL ISSUES: IS CONSTITUTIONAL
COURT THE ANSWER?
2. 2007 10 24 KE ARAH PEMBAHARUAN COMMON LAW DALAM PERUNDANGAN
DI MALAYSIA

3. 2007 11 12 SPEECH AT AIKOL GRADUATION DINNER

4. 2007 11 30 SPEECH AT LAUNCHING OF THE BOOK “SENTENCING PRACTICE
“SENTENCING PRACTICE IN MALAYSIA BY HO MOOI CHENG

5. 2007 12 11 SPEECH ON THE APPOINTMENT AS CHIEF JUSTICE, MALAYSIA
(TRANSLATION)

6. 2007 12 11 UCAPAN PERLANTIKAN SEBAGAI KETUA HAKIM NEGARA,
MALAYSIA 88

2008

1. 2008 01 31 IN MEMORY OF THE LATE TAN SRI ABDUL MALEK AHMAD,
PRESIDENT OF THE COURT OF APPEAL, MALAYSIA

2. 2008 02 13 THE ROLE OF RELIGION IN STATE AFFAIRS: THE MALAYSIAN
PERSPECTIVE

3. 2008 02 14 SPEECH AT THE LAUNCHING OF THE BOOK: “LAWS OF INDIA ON
RELIGION AND RELIGIOUS AFFAIRS” By PROFESSOR DR. TAHIR
MAHMOOD

4. 2008 02 28 UCAPAN DI MAJLIS PENYAMPAIAN ANUGERAH KHIDMAT
KHIDMAT CEMERLANG MAHKAMAH PERSEKUTUAN MALAYSIA
2006

5. 2008 03 04 SHOULD THE INDUSTRIAL COURT NOT BE ALLOWED TO BE WHAT
IT WAS INTENDED TO BE?

6. 2008 03 23 THE RELATIONSHIP BETWEEN THE FEDERAL AND STATE
STATE COURTS IN MALAYSIA

7. 2008 03 30 CONTEMPORARY PROBLEMS AND CHALLENGES OF THE LEGAL
PROFESSION AND THE JUDICIARY IN MALAYSIA

8. 2008 04 04 SPEECH AT THE FACULTY OF LAW, U.K.M. ELEGENT LAW NIG

9. 2008 04 08 SPEECH AT THE MALAYSIAN JUDGES’ CONFERENCE 2008

10. 2008 06 09 FINANCIAL CRIMES AND PROSECUTION OF CORRUPTION AND
RELATED CRIMES

11. 2008 06 16 4TH OFFICIATING SPEECH AT ASIA PACIFIC MEDIATION FORUM
CONFERENCE MEDIATION IN ASIA PACIFIC: CONSTRAINTS AND
CHALLENGES

12. 2008 06 26 SPEECH AT THE LAUNCHING OF “DOCUMENT OF DESTINY: THE
CONSTITUTION OF THE FEDERATION OF MALAYSIA” BY PROF
DR. SHAD SALEEM FARUQI

13. 2008 08 07 UCAPAN DI MAJLIS ANUGERAH KHIDMAT CEMERLANG 2007

14. 2008 08 26 UCAPAN PERASMIAN PERSIDANGAN DWI-TAHUNAN TIMBALAN
TIMBALAN PENDAFTAR DAN PENOLONG KANAN PENDAFTAR SE
MALAYSIA 2008

15. 2008 09 01 INTERNATIONAL SYMPOSIUM, SEOUL, KOREA

16. 2008 10 10 SPEECH AT THE LAUNCHING CEREMONY OF “AHMAD SARJI
ATTAINING EMINENCE”

17. 2008 10 13 UCAPAN DI MAJLIS SAMBUTAN HARI RAYA MAHKAMAH KUALA
LUMPUR

18. 2008 10 16 SPEECH AT THE FAREWELL DINER GIVEN BY JUDGES

19. 2008 10 16 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN TENGAH HARI BERSAMA PELAJAR-
PELAJAR UNDANG-UNDANG UKM

20. 2008 10 17 FAREWELL SPEECH AT THE KUALA LUMPUR BAR- BENCH
DINNER 2008

21. 2008 10 17 UCAPAN PERPISAHAN SEBAGAI KETUA HAKIM NEGARA

22. 2008 11 06 HARMONIZATION OF COMMON LAW AND SHARI’AH IN MALAYSIA:
A PRACTICAL APPROACH

23. 2008 11 12 CHANGES IN THE FAMILY LAW FROM 1950S TO 2008: A
A MALAYSIAN PERSPECTIVE

24. 2008 11 14 IMPORTANT CHANGES IN FAMILY LAW IN MALAYSIA IN THE LAST
FORTY YEARS 112

2009

1. 2009 02 05 EAST AND WEST HAVE MET?

2. 2009 02 11 ULASAN BUKU “POLITIK BARU” OLEH DATO’ SAIFUDDIN
ABDULLAH

3. 2009 06 15 UCAPAN PENGERUSI LEMBAGA PENASIHAT PENCEGAHAN
RASUAH

4. 2009 06 17 PERBANKAN ISLAM DAN TAKAFUL: FORUM UNTUK
PENYELESAIAN ISU UNDANG-UNDANG DAN HUKUM SYARAK

5. 2009 09 28 INTERLINK/INTERFACE BETWEEN CIVIL LAW SYSTEM AND
SHARI’AH RULES AND PRINCIPLES AND EFFECTIVE DISPUTE
RESOLUTION MECHANISM

6. 2009 10 11 PERUTUSAN DI MAJLIS SAMBUTAN HARI RAYA AIDILFIRTI
JAWATANKUASA KECIL SYARIAH, JAWATANKUASA PEGUAM
PULAU PINANG

7. 2009 11 02 ISU-ISU PERUNDANGAN DALAM KEWANGAN ISLAM ULASAN
KERTAS KERJA:

8. 2009 11 27 PENYESUAIAN SISTEM PERUNDANGAN DAN KEHAKIMAN
SYARIAH DAN SIVIL DI NEGARA BRUNEI DARUSSALAM 120

2010

1. 2010 01 16 POSTPONEMENTS AND DELAY IN THE DISPOSAL OF CASES

2. 2010 03 11 TIADA SESIAPA YANG TERKECUALI DAN TIADA SESIAPA YANG
ISTIMEWA

3. 2010 03 23 “COMMON AREAS OF INTEREST FOR SHARIA AND COMMON LAW
COURTS IN JUDICIAL EDUCATION”

4. 2010 05 14 UCAPAN PERASMIAN KONVENSYEN PENDAKWAAN SURUHANJAYA
PENCEGAHAN RASUAH MALAYSIA

5. 2010 07 29 INTERFACE BETWEEN SHARI’AH AND CIVIL LAW IN ISLAMIC
FINANCE: CURRENT PROBLEMS AND THE WAY FORWARD 125

2011

1. 2011 10 02 UCAPAN DI MAJLIS PERKAHWINAN MELATI

2. 2011 10 15 UCAPAN BALAS PENERIMAAN IJAZAH KEHORMAT DOKTOR
PENGURUSAN UNIVERSITI TENAGA NASIONAL KE-14

3. 2011 11 02 OPENING REMARKS ON VISIT TO INCEIF

4. 2011 12 03 UCAPAN BALAS PENERIMAAN IJAZAH KEHORMAT DOKTOR
FALSAFAH SYARI’AH DAN KEHAKIMAN UNIVERSITI SAINS ISLAM
MALAYSIA (USIM)

5. 2011 12 07 MALAYSIA AS AN ISLAMIC FINANCE HUB: MALAYSIAN LAW AS
THE LAW OF REFERENCE AND MALAYSIAN COURTS AS THE
FORUM FOR SETTLEMENT OF DISPUTES. 130

2012

1. 2012 01 28 JUDICIAL APPOINTMENTS COMMISSION AS I SEE IT

2. 2012 02 03 INTEGRITY: YOU KNOW IT BUT DO YOU HAVE IT?

3. 2012 02 21 PENCAPAIAN UMAT ISLAM PASCA-MERDEKA: POLITIK DAN
PEMERINTAHAN

4. 2012 03 03 HARMONISATION OF SHARI’AH AND COMMON LAW IN MALAYSIA:
THE WAY FORWARD

5. 2012 04 04 SUNNAH ALLAH, USAHA, DO’A DAN TAKDIR

6. 2012 04 10 MAKING OUR CONTRIBUTION TO ISLAMIC BANKING AND SHARI’AH

7. 2012 06 22 UCAPAN DI MAJLIS MAKAN MALAM TAHUNAN JALSOA 2012

8. 2012 06 23 INTELLECTUAL DISCOURSE FOR INTERNATIONAL STUDENTS:
INNOVATION AND CREATIVITY

9. 2012 07 18 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSUES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY

10. 2012 07 18 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: SUMMARY OF MY
FINDINGS AND MY VIEWS

11. 2012 09 20 THE NEED FOR SHARIAH-COMPLIANT LAW OF CHOICE FOR
ISLAMIC FINANCE TRANSACTIONS

12. 2012 10 04 LATE PAYMENT CHARGE ON JUDGMENT DEBTS ARISING FROM
FINANCIAL TRANSACTIONS IN ACCORDANCE WITH SHARIAH

13. 2012 10 17 ETHICAL DIAMENTIONS IN ISLAMIC FINANCE: THE WAY
FORWARD

14. 2012 10 30 MEMARTABATKAN BAHASA MELAYU DALAM BIDANG
PERUNDANGAN: PROSPEK DAN MASA HADAPAN

15. 2012 11 01 ISSUES AND CHALLENGES PERTAINING TO THE ROLE OF
SHARIAH ADVISORY COUNCIL IN UPHOLDING SHARIAH
PRINCIPLES IN ISLAMIC BANKING AND FINANCE

16. 2012 11 07 IN SEARCH OF A SUITABLE MODEL OF PENAL CODE FOR
AFGHANISTAN

17. 2012 11 06 PENGHAKIMAN MAHKAMAH, RESOLUSI MPS DAN GARIS
PANDUAN BNM MENGENAI “UNEARNED INCOME”, “UNEARNED
PROFIT”, “DEFERRED PROFIT” DAN IBRA

18. 2012 47 ISRA THE SAC’S ROLE IN RESOLVING ISLAMIC BANKING DISPUTES
IN MALAYSIA: A MODEL TO FOLLOW?

19. 2012 LR 80 THE NEED FOR SHARIAH-COMPLIANT LAW OF CHOICE FOR
ISLAMIC FINANCE TRANSACTIONS

20. 2012 LR 481 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSUES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY 150

2013

1. 2013 01 14 FIFTY-FIVE YEARS OF INDEPENDENCE: REVISITING THE FEDERAL
CONSTITUTION – LEGAL CHANGES AND IMPACT

2. 2013 01 31 PENGHARMONIAN UNDANG-UNDANG SIVIL DAN SHARI’AH DALAM
PERBANKAN DAN KEWANGAN ISLAM DI MALAYSIA

3. 2013 02 19 ISLAM DAN TAFSIRAN KEPERLEMBAGAAN OLEH MAHKAMAH
DI MALAYSIA

4. 2013 02 22 DEVELOPMENT OF ISLAMIC FINANCE AND ISLAMIC LAW OF
MU’AMALAT IN THE 21ST CENTURY

5. 2013 02 24 POSTSCRIPT TO “SHARIAH ADVISORY COUNCIL’S ROLE IN
RESOLVING ISLAMIC BANKING DISPUTES IN MALAYSIA: A MODEL
TO FOLLOW?”

6. 2013 03 10 WAWANCARA OLEH MINGGUAN MLAYSIA

7. 2013 03 25 MEMBINA TAMADDUN BERASASKAN ISLAM DI ABAD KE-21:
PERANAN BANGSA MELAYU

8. 2013 04 05 LEGAL AND JUDICIAL TRANSFORMATION IN MALAYSIA

9. 2013 05 07 APPLICATION AND DEVELOPMENT OF IBRA’ IN ISLAMIC BANKING
IN MALAYSIA

10. 2013 05 20 ENFORCEMENT AGENCY INTEGRITY COMMISSION – A
CRITICAL ANALYSIS

11. 2013 05 22 55 TAHUN PELAKSANAAN PERUNTUKAN-PERUNTUKAN
MENGENAI ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN:
MASALAH DAN PENYELESAIAN

12. 2013 06 28 SOME OBSERVATIONS ON THE ROLE OF JUDGES IN
SETTLEMENT OF DISPUTES IN ISLAMIC FINANCE CASES, SAC,
ORDER 42 RULE 12A ROC 2012 AND IBRA’

13. 2013 07 06 OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT: ISSES ARISING
FROM EFFECTS OF SEPARATE LEGAL ENTITY

14. 2013 07 06 PROBLEMS SURROUNDING CLAIMS FOR DAMAGES IN
ACCIDENT CASES

15. 2013 07 08 MALAYSIA: A MODERN EXAMPLE WHERE RELIGION AND
DEMOCRACY CO-EXIST

16. 2013 07 29 MELUASKAN PEMAKAIAN DAN PERKEMBANGAN PRINSIP
WAKAF DI MALAYSIA TO INCLUDE

17. 2013 09 03 MEMPERKASAKAN TANAH RIZAB MELAYU DAN
PERMASALAHAN INSTITUSI KEWANGAN TO INCLUDE

18. 2013 09 25 WAQF AND ISLAMIC FINANCE IN MALAYSIA: LEGAL
CONSTRAINTS AND THE WAY FORWARD

19. 2013 10 05 MAHKAMAH SYARI’AH: REALITI DAN PENDEKATAN

20.2013 10 19 CRITICAL APPRAISAL OF COMPANIES’ OBLIGATIONS
TO PAY ZAKAT IN THE MALAYSIAN CONTEXT

21. 2013 10 24 PROPOSED WAQF BILL COMMENTS

22. 2013 11 03 REVIEW OF CIVIL LAW ACT 1956 (Act 67) COMMENTS

23. 2013 11 20 HAK ASASI MANUSIA: PERANAN DAN FUNGSI DARI PERSPEKTIF
PERLEMBAGAAN MALAYSIA

24. 2013 11 29 REVIEW OF CONTRRACT’S ACT 1950 WHY AND WHAT?

25. 2013 12 27 THERE IS NO SUBSTITUTE FOR EFFICIENCY, HONESTY,
DISCIPLINE AND HARD WORK

26. 2013 12 31 DEVELOPMENT OF ISLAMIC FINANCE AND ISLAMIC LAW OF
MU’AMALAT IN THE 21ST CENTURY

27. 2013 JIBLR 356 GRANTING OF IBRA’ BY ISLAMIC BANKS IN MALAYSIA
A MATTER OF DISCRETION OR OBLIGATION

28. 2013 LR 26 APPLICATION AND DEVELOPMENT OF IBRA’ IN ISLAMIC
BANKING IN MALAYSIA 178

2014

1. 2014 01 07 PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI: PERBEZAAN DI ANTARA
BRUNEI DAN MALAYSIA

2. 2014 01 24 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF TRADISI ISLAM
DAN PERLEMBAGAAN MALAYSIA

3. 2014 02 11 IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI: DIFFERENCES
BETWEEN BRUNEI AND MALAYSIA

4. 2014 02 15 GIVERS AND TAKERS: THE INTEGRITY – CORRUPTION
CONTINUUM

5. 2014 02 19 ISLAMIC FINANCE: LET US NOT BE “AN UMMAH OF LOST
OPPORTUNITY”

6. 2014 02 24 PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI: PERBEZAAN DI ANTARA
BRUNEI DAN MALAYSIA

7. 2014 03 14 BERSAMA-SAMA MEMPERTAHANKAN PERLEMBAGAAN
MALAYSIA STOP HERE 31 12 2020

8. 2014 04 22 PERPECAHAN MELAYU PUNCA TUNTUTAN MELAMPAU BUKAN
MELAYU

9. 2014 05 29 PENGGUBALAN UNDANG-UNDANG HUDUD DI BRUNEI DAN
MALAYSIA: MASALAH YANG BERLAINAN

10. 2014 06 03 PATUTKAH KUASA PARLIMEN MEMBUAT UNDANG-UNDANG
JENAYAH DIBERIKAN KEPADA BADAN PERUNDANGAN NEGERI
KELANTAN?

11. 2014 06 08 CONSTITUTIONAL MONARCHY

12. 2014 06 08 RAJA BERPERLEMBAGAAN

13. 2014 06 10 SHOULD PARLIAMENT ALLOW KELANTAN STATE LEGISLATIVE
ASSEMBLY TO LEGISLATE OVER CRIMINAL LAW?

14. 2014 06 29 PEMBANGKANG, MAJLIS PEGUAM DAN COMANGO “MERAMPAS”
MKPN (NUCC)

15. 2014 07 08 PEMBETULAN DAN PENJELASAN

16. 2014 07 17 PEMANSUHAN PROKLAMASI DAN ORDINAN DARURAT, ISA
DAN AKTA HASUTAN DAN PENGGANTIANNYA

17. 2014 07 21 MEMPERTAHANKAN PERLEMBAGAAN SEBAGAI ASAS
PERPADUAN NEGARA

18. 2015 08 25 PENGGUBALAN UNDANG-UNDANG HUDUD DI MALAYSIA:
BOLEHKAH MALAYSIA MENJEJAKI LANGKAH BRUNEI?

19. 2014 08 31 DARI SAWAH KE ISTANA KEHAKIMAN

20. 2014 09 03 MALAYSIA: LAW OF CHOICE FOR ISLAMIC FINANCE AND
CENTRE FOR DISPUTE RESOLUTION

21. 2014 09 06 AKTA HASUTAN 1948: KEPENTINGAN MELAYU DAN ANAK
NEGERI SABAH DAN SARAWAK DAN PERPADUAN RAKYAT
MALAYSIA

22. 2014 09 03 RINGKASAN PANDANGAN SAYA MENGENAI PEMANSUHAN
AKTA HASUTAN 1948 DAN CADANGAN MENGADAKAN RAN
UNDANG-UNDANG HARMONI

23. 2014 10 14 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF TRADISI ISLAM DAN
PERLEMBAGAAN MALAYSIA (KOTA KINABALU)

24. 2014 10 15 PENAMBAHBAIKAN DALAM PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG
HARTA PUSAKA ISLAM DI MALAYSIA

25. 2014 10 27 ISLAMIC BANKING PRODUCTS AND MAQASID AL-SHARI’AH: DO
THEY WALK TOGETHER?

26. 2014 11 01 TERIMA KASIH MALAYSIA

27. 2014 11 11 ULASAN KES MUHAMAD JUZAILI BIN MOHD KHAMIS DLL

28. 2014 11 12 THE IDEAL LEGAL FRAMEWORK FOR ISLAMIC FINANCE

29. 2014 11 14 CURRENT APPLICATION OF ENGLISH LAW SECTIONS 3, 5,
6 CLA 1956

30. 2014 11 23 DEMI AGAMA, BANGSA DAN NEGARA MELAYU PERLU BERSATU

31. 2014 12 10 MENGAPA AKTA HASUTAN PERLU DIKEKAL DAN
DIPERKEMASKAN?

32. 2014 12 14 UCAPAN PERASMIAN DI PERSIDANGAN AGUNG TAHUNAN
PERKASA KALI KE 5

33. 2014 12 16 PERPADUAN MELAYU TERAS PEMBINAAN NEGARA ISLAM

34. 2014 12 23 BIDNGKUASA PERSEKUTUAN DAN NEGERI MENGENAI
UNDANG-UNDANG JENAYAH DI MALAYSIA

35. 2014 12 30 TSUNAMI DI ACEH BANJIR DI KELANTAN: ADA
PENGAJARANNYA?

36. 2014 12 31 IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI AND MALAYSIA
WITH PARTICULAR REFERENCE TO KELANTAN HUDUD
ENACTMENT 214

2015

1. 2015 01 07 PEGAJARAN TSUNAMI DAN BANJIR (BAHAGIAN KE 2)

2. 2015 02 13 KE ARAH KERJASAMA UMNO DAN PAS: RINGKASAN PANDANGAN
SAYA

3. 2015 02 15 MENGAPA UMNO DAN PAS PATUT BERKERJASAMA

4. 2015 02 15 WHY UMNO AND PAS SHOULD WORK TOGETHER

5. 2015 03 12 JBFLP THE ADJUDICATION OF SHARIAH ISSUES IN ISLAMIC
FINANCE CONTRACTS: GUIDANCE FROM
MALAYSIA

6. 2015 04 01 IMPLEMENTATION OF ISLAMIC CRIMINAL LAW (HUDUD, QISAS,
TA’ZIR) IN MALAYSIA – PROSPECTS AND CHALLENGES

7. 2015 04 01 PELAKSANAAN UNDANG-UNDANG ISLAM (HUDUD, (HUDUD,
QISAS, TA’ZIR) DI MALAYSIA – PROSPEK DAN CABARAN

8. 2015 04 02 MELAYU DAN ISLAM DALAM PERLEMBAGAAN DAN POLITIK
MALAYSIA

9. 2015 04 08 PELAKSANAAN HUDUD: PELUANG DAN CABARAN

10. 2015 04 09 PENGHAYATAN WASATIYYAH DALAM PERLEMBAGAAN
MALAYSIA: ASAS PENYATUAN

11. 2015 04 13 RANG UNDANG-UNDANG AKTA HASUTAN (PINDAAN) 2015:
SATU ULASAN

12. 2015 05 07 HAK ASASI MANUSIA: PENYALAHGUNAAN DAN CABARAN
KEPADA ORANG MELAYU DAN ISLAM DI MALAYSIA

13. 2015 06 10 INDEPENDENCE OF THE JUDICIARY: MY PERSONAL
EXPERIENCE

14. 2015 06 10 KEBEBASAN BADAN KEHAKIMAN: PENGALAMAN PERSONAL
EXPERIENCE

15. 2015 0616 KELESTARIAN INTEGRITI DALAM PERKHIDMATAN AWAM
MALAYSIA: ISU DAN CABARAN

16. 2015 07 29 PEMBANGUNAN INDUSTRI HALAL DI MALAYSIA DARIPADA
SUDUT PERUNDANGAN

17. 2015 09 07 HUDUD DAN PERPADUAN MELAYU/ISLAM DI MALAYSIA

18. 2015 10 14 SPEECH AS RECEPIENT OF NATIONAL MAAL HIJRAH AWARD
1437 (TRANSLATION)

10. 2015 10 1 UCAPAN TOKOH MAAL HIJRAH 1437

20. 2015 11 07 THE HUDUD FACTOR IN UMNO AND PAS CO-OPRATION 234

2016

1. 2015 02 25 MEMBINA KASATUAN SIKAP DALAM MENGHADAPI CABARAN
SEMASA TERHADAP ISLAM DI MALAYSIA

2. 2016 03 06 PEMBAHAGIAN PUSAKA: MASALAH SERIUS KESAN FARAID
PERLU DITANGANI

3. 2016 03 09 HARTA SEPENCARIAN ATAU PUSAKA: ADAT ATAU SYARAK?

4. 2016 02 10 KEWAJIPAN SYARIKAT MEMBAYAR ZAKAT: ISU-ISU YANG
BERBANGKIT DARIPADA PRINSIP ‘ENTITI BERASINGAN DI SISI
UNDANG-UNDANG

5. 2016 03 29 PENGURUSAN HARTA ORANG ISLAM: KONFLIK BIDANGKUASA
MAHKAMAH DAN KESANNYA KE ATAS EKONOMI UMMAH

6. 2016 05 13 UCAPAN DI MAJLIS PELANCARAN BUKU “THE TRUTH SHALL
HALL PREVAIL” OLEH TUN ARIFFIN ZAKARIA, KETUA HAKIM
NEGARA

7. 2016 05 18 MULTAQA PERPADUAN UMMAH: KERTAS RINGKAS

8. 2016 05 24 PERPADUAN UMMAH: PATUTKAH RAJA-RAJA DILIBATKAN?

9. 2016 06 01 PAS’ PRIVATE BILL: WHAT IS IT ALL ABOUT?

10. 2016 06 02 RANG UNDANG-UNDANG PERSENDIRIAN PAS: APA
TUJUANNYA?

11. 2016 06 10 RESOLUSI MULTAQA PERPADUAN UMMAH: SATU ULASAN

12. 2016 06 12 “HUDUD CONTROVERSY”: GET THE FACTS AND THE
LAW RIGHT

13. 2016 06 19 KEMENANGAN PRK: SATU NASIHAT

14. 2016 06 21 SATU PENJELASAN: TUN HAMID

15. 2016 06 19 AMANAT TUN HAMID

16. 2016 08 03 FAKTOR PENGHALANG PERPADUAN MELAYU

17. 2016 09 02 PEGAWAI AWAM SEBAGAI PENYELAMAT NEGARA

18. 2016 09 26 AMENDMENT OF ACT 355: THE REAL EFFECT

19. 2016 09 26 PINDAAN AKTA 355: KESAN SEBENAR

20. 2016 10 12 HUDUD TERHAD: UMNO DAN PAS SUDAH BOLEH BERSALAMAN

21. 2016 10 17 LIMITED HUDUD: UMNO AND PAS ARE IN A POSITION TO SHAKE
HANDS

22. 2016 10 28 AMENDMENT OF ACT 355: MY INPUT

23. 2016 10 28 CADANGAN PNDAAN AKTA 355: SATU ULASAN

24. 2016 11 14 SHOULD THE RUKUN NEGARA BE MADE THE PREAMBLE TO
THE CONSTITUTION?

25. 2016 11 14 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN MUQADIMAH
PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN?

26. 2016 11 25 DON’T MEDDLE WITH THE DIVISION OF JURISDICTIONS OF THE
CIVIL AND SHARIAH COURTS

27. 2016 11 25 JANGAN GANGGU PEMBAHAGIAN BIDANG KUASA MAHKAMAH
SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH

28. 2016 11 26 PARLIMEN TERCEMAR

29. 2016 11 26 THE PARLIAMENT IS DISGRACED

30. 2016 12 08 UCAPAN DI MAJLIS PELANCARAN BUKU “KONFLIK DAN
PENGHARMONIAN” 264

2017

1. 2017 01 08 FATHUL BARI MAT JAHYA & ANOR: A COMMENTARY

2. 2017 01 21 AMENDMENT OF ACT 355: FREQUENTLY ASKED QUESTIONS

3. 2017 01 21 PINDAAN AKTA 355: SOALAN-SOALAN LAZIM

4. 2017 02 08 AMENDMENT OF ACT 355: SUMMARY OF MY VIEWS

5. 2017 02 18 IKRAR ANTI-RASUAH: SYABAS SARAWAK DAN KEDAH

6. 2017 02 23 APA SELEPAS PERHIMPUNAN PINDAAN AKTA 355?

7. 2017 03 05 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN MUQADIMAH
(PREAMBLE) PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN?

8. 2017 03 08 WAJARKAH RUKUN NEGARA DIJADIKAN SATU AKTA?

9. 2017 04 11 ARTIKEL 121 (1A): SEJAUH MANAKAH IANYA MENYELESAIKAN
KONFLIK BIDANG KUASA ANTARA MAHKAMAH SYARIAH DAN
MAHKAMAH SIVIL

10. 2017 04 16 PILIHANRAYA TANPA BENDERA

11. 2017 04 18 PROPOSED AMENDMENTS OF ACT 164: A PERSONAL TOUCH

12. 2017 04 22 AMENDMENTS OF ACT 164: SECTION 88A IS
UNCONSTITUTIONAL

13. 2017 04 22 PINDAAN AKTA 164: SEKSYEN 88A TAK SAH DI SISI
PERLEMBAGAAN

14. 2017 05 06 THE CONSTITUTIONALITY OF THE APPOINTMENT OF A CHIEF
JUSTICE BEYOND THE AGE OF 66 YEARS AND SIX MONTHS

15. 2017 05 06 KEPERLEMBAGAAN PELANTIKAN SEMULA KETUA HAKIM
NEGARA SELEPAS UMUR 66 TAHUN ENAM BULAN

16. 2017 05 11 OF MODERN MEDICINES, JINNS AND BISCUITS

17. 2017 05 14 PINDAAN AKTA MEMBAHARUI UNDANG-UNDANG (PERKAHWINAN
DAN PERERAIAN) 1976 PERUTUSAN KHAS

18. 2017 05 20 RIA’ KERANA IMAN DAN ILMU

19. 2017 05 24 PENCAPAIAN TUAN GURU NIK AZIZ

20. 2017 05 27 SYABAS SPRM

21. 2017 06 12 NOT FOR JUDGES TO REWRITE THE CONSTITUTION

22. 2017 06 30 NO MORE POLITICIANS IN GLCS AND GOVERNMENT AGENCIES

23. 2017 07 11 THE CONSTITUTIONALITY OF THE APPOINTMENT OF A CHIEF
JUSTICE BEYOND THE AGE OF 66 YEARS AND 6 MONTHS: A
RESPONSE

24. 2017 07 11 KEPERLEMBAGAAN PELANTIKAN KETUA HAKIM NEGARA
SETELAH MENCAPAI UMUR 66 TAHUN 6 BULAN: SATU JAWAPAN

25. 2017 08 08 HATI, JANTUNG DAN OTAK

26. 2017 08 16 PINDAAN AKTA 164: TAHNIAH KEPADA KERAJAAN

27. 2017 08 31 BERURUSAN DENGAN PEJABAT-PEJABAT KERAJAAN:
DAHULU DAN SEKARANG

28. 2017 09 14 UCAPAN-UCAPAN AWAL SAYA

29. 2017 09 18 HAK ASASI MANUSIA DARI PERSPEKTIF ISLAM

30. 2017 09 19 MAJLIS RAJA-RAJA: FUNGSINYA MENURUT PERLEMBAGAAN
PERSEKUTUAN

31. 2017 09 22 KALIMAH SYAHADAH PADA SELIPAR HOTEL

32. 2017 10 13 SALAHKAH JIKA PENGUSAHA LAUNDRET MELETAKKAN
TANDA “UNTUK ORANG ISLAM SAHAJA”?

33. 2017 12 08 PERLEMBAGAAN PERSEKUTUN DAN ATEISME

34. 2017 12 09 PENGASINGAN KUASA PENDAKWAAN

35. 2017 12 27 URUSAN DI PEJABAT TANAH PATUT DIPERMUDAHKAN LAGI 299

2018

1. 2018 01 25 SERIK AMENDED 01 02 2018

2. 2018 02 14 BAI’AH MENCERAI ISTERI SEOLAH-OLAH ISTERI ITU BARANGAN

3. 2018 03 07 KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN

4. 2018 03 30 HAKIM BUKAN PARLIMEN

5. 2018 03 30 NO JUDGE IS A PARLIAMENT

6. 2018 05 07 PRU14: SEDIKIT PEMERHATIAN

7. 2018 05 12 PENGAMPUNAN DATO’ SERI ANWAR IBRAHIM ATAS ASAS APA?

8. 2018 05 13 KUASA PENGAMPUNAN

9. 2018 05 14 PENGAMPUNAN DATO’ SERI ANWAR DAN KEADILAN KEPADA
SAIFUL

10. 2018 05 25 POLITIK DI SEMENANJUNG MALAYSIA SELEPAS PRU 14

11. 2018 05 28 KEKALAHAN BN: PELUANG MENGHAPUSKAN POLITIK WANG
DALAM UMNO

12. 2018 06 01 HALA TUJU UMNO SELEPAS PRU14

13. 2018 06 07 PELANTIKAN TOMMY THOMAS SEBAGAI PEGUAM NEGARA:
SALAH SIAPA?

14. 2018 06 08 PETROLEUM ROYALTY: QUESTIONS FOR NEW ATTORNEY
GENERAL

15. 2018 06 08 ROYALI PETROLIUM: SOALAN UNTUK PEGUAM NEGARA BARU

16. 2018 06 12 KEDUDUKAN KETUA HAKIM NEGARA: BIARLAH MAHKAMAH
MEMUTUSKANNYA?

17. 2018 06 12 THE POSITION OF THE CHIEF JUSTICE: LET THE COURT
DECIDE?

18. 2018 06 17 PELETAKAN JAWATAN TUN RAUS SEBAGAI KETUA HAKIM
NEGARA

19.2018 06 17 RESIGNATION OF TUN RAUS AS CHIEF JUSTICE

20. 2018 06 24 PERLUKAH CALON PRESIDEN UMNO BERDEBAT?

21. 2018 06 25 IS THE NEW AG CHOOSING HIS BRIEFS LIKE A PRIVATE
LAWYER?

22. 2018 06 29 PENGGUNAAN BAHASA MANDARIN UNTUK TUJUAN
RASMI KEMENTERIAN KEWANGAN

23. 2018 07 02 MENARI DI ATAS TEMBOK PAGAR MASJID: DENDA RM25

24. 2018 07 12 SHOULD THE POSTS OF ATTORNEY GENERAL AND PUBLIC
PROSECUTOR BE SEPARATE?

25. 2018 07 13 APPOINTMENT OF TAN SRI RICHARD MALANJUM AS CHIEF
JUSTICE

26. 2018 07 13 PELANTIKAN TAN SRI RICHARD MALANJUM SEBAGAI KETUA
HAKIM NEGARA

27. 2018 07 21 THE ISSUE OF TWO CHIEF JUSTICE

28. 2018 07 09 PENDEKATAN UMNO SELEPAS PRU 14

29. 2018 08 11 WITHDRAWAL OF CHARGES: ATTORNEY GENERAL SHOULD
EXPLAIN

30. 2018 08 12 CADANGAN REFORMASI INSTITUSI DARI SUDUT PELANTIKAN
KETUA HAKIM NEGARA, PEGUAM NEGARA DAN MENTERI
UNDANG-UNDANG

31. 2018 08 12 PERLUKAH PROSEDUR PELANTIKAN KETUA HAKIM NEGARA
HAKIM NEGARA, PEGUAM NEGARA DAN MENTERI
UNDANG-UNDANG DIPINDA?

32. 2018 08 17 ISSUANCE OF HALAL CERTIFICATES IS A FEDERAL MATTER

33. 2018 08 17 PENGELUARAN SIJIL HALAL DALAM BIDANGKUASA
PERSEKUTUAN

34. 2018 08 31 KUASA DI ATAS KEADILAN

35. 2018 08 31 POWER OVER JUSTICE

36. 2018 09 02 INQUIRY INTO ALLEGED JUDICIAL INTERFERENCE

37. 2018 09 09 FIRST THREE MONTHS OF TOMMY THOMAS AS ATTORNEY
GENERAL

48. 2019 09 22 MEMBERSHIP OF THE JUDICIAL APPOINTMENTS COMMISSION

39. 2018 09 24 JAWATANKUASA TERTINGGI INSTITUSI HAL EHWAL ISLAM
PERINGKAT KEBANGSAAN: PANDANGAN AWAL

40. 2018 10 08 PLEASE RETURN “JUDICIAL POWER” TO THE COURTS

41. 2018 10 11 PARDON AND REMOVAL OF DISQUALIFICATION TO BE A
MEMBER OF PARLIAMENT (REVISED)

42. 2018 10 11 PENGAMPUNAN DAN PEMBATALAN KEHILANGAN KELAYAKAN
UNTUK MENJADI AHLI PARLIMEN (REVISED)

43. 2018 10 21 PEMILIHAN CALON-CALON HAKIM OLEH PARLIMEN: SATU
ULASAN

44. 2018 10 21 SELECTION OF CANDIDATES FOR APPOINTMENT AS JUDGES BY
PARLIAMENT: A COMMENTARY

45. 2018 10 30 PENGESAHAN “KONVENSYEN ANTARABANGSA MENGENAI
PENGHAPUSAN SEMUA BENTUK DISKRIMINASI KAUM”
MERUGIKAN MELAYU (WITH END NOTES)

46. 2018 11 09 KESAN PENGESAHAN ICERD

47. 2018 11 18 THE CALIPHATE HAD ICERD TOO: A RESPONSE

48. 2018 11 25 TERIMA DENGAN WASPADA

49. 2018 11 29 RESPONSE TO SRI RAM

50. 2018 12 08 AMANAT TUN ABDUL HAMID

51. 2018 12 10 RATIFIKASI ICERD: MENGIMBAS KEMBALI

52. 2018 12 20 SUHAKAM SUDAH BESAR KEPALA

53. 2018 12 26 SEKOLAH KEBANGSAAN TELAH BERUBAH MENJADI
SEKOLAH AGAMA: SATU ULASAN 352

2019

1. 2019 01 02 IS PTPTN LIABLE TO PAY ZAKAT?

2. 2019 01 02 WAJIBKAH PTPTN MEMBAYAR ZAKAT?

3. 2019 01 09 PELETAKAN JAWATAN YANG DI-PERTUAN AGONG DAN
BERIKUTNYA (AMENDED 12 01 2019)

4. 2019 01 09 RESIGNATION OF YANG DI-PERTUAN AGONG AND WHAT
FOLLOWS (AMENDED 12 01 2019)

5. 2019 02 20 PERPADUAN UMMAH: ADA SEBAB UNTUK SENYUM

6. 2019 02 25 JAWAPAN KEPADA SEMUA PENGKRITIK SAYA

7. 2019 02 25 RESPONSE TO ALL MY CRITICS

8. 2019 03 07 KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN

9. 2019 03 22 ROME STATUTE ICC: SHOULD MALAYSIA RATIFY IT?

10. 2018 03 22 STATUT ROM ICC: PATUTKAH MALAYSIA MENERIMANYA?

11. 2019 04 16 SIAPA PATUT MEMIMPIN UMNO UNTUK MENGHADAPI PRU 15?

12. 2019 05 06 SALAH FAHAM MENGENAI STATUT ROM BERTERUSAN

13. 2019 05 13 PENUBUHAN “PUTRA” MERUGIKAN MELAYU/ISLAM

14. 2019 05 23 USAHA MEMANSUHKAN AKTA HASUTAN: KALI KEDUA

15. 2019 06 13 ADIB MALANG LAGI: SETELAH MATI DI SINGKIR PULA

16. 2019 07 01 UNTUK MEMULIHKAN UMNO DS ZAHID PERLU BERUNDUR

17. 2019 07 04 BENARKAH SEMENANJUNG PENGHALANG PERPADUAN?

18. 2019 07 09 MELAYU BERSATU: ULASAN KE ATAS PELAWAAN TUN DR.
MAHATHIR

19. 2019 07 11 MELAYU BERSATU: ULASAN TAMBAHAN

20. 2019 07 17 KES WAN JI: BERHATI-HATI MEMBUAT KOMEN

21. 2019 07 26 OPEN LETTER TO ALL MEMBERS OF PARLIAMENT

22. 2019 07 26 SURAT TERBUKA KEPADA SEMUA AHLI PARLIMEN

23. 2019 08 14 QUESTIONS AND ANSWERS ON OBLIGATION OF
COMPANIES TO PAY ZAKAT

24. 2019 08 16 CONSTITUTIONAL AND LEGAL ISSUES RELATING TO
ZAKAT ON COMPANIES

25. 2019 09 12 ADAKAH FATWA MENGIKAT SYARIKAT

26. 2019 09 12 ARE FATWA BINDING ON COMPANIES?

27. 2019 09 16 PIAGAM MUAFAKAT UMNO DAN PAS TERMETERAI

28. 2019 09 25 TANJUNG PIAI: JANGAN BERI KEPADA MCA

29. 2019 09 29 FORUM NARATIF MALAYSIA BAHARU: APA TUJUANNYA?

30.2019 10 23 KONGRES MARUAH MELAYU: YANG DI RANCANG DAN YANG
TERJADI

31. 2019 11 16 KEEP APPOINTMENT OF CHIEF JUSTICE OUT OF PARLIAMENTARY
SELECT COMMITTEE

32. 2019 12 16 SIAPA MENCEROBOH BIDANGKUASA SIAPA, PARLIMEN ATAU
MAHKAMAH?

33. 2019 12 16 WHO IS ENCROACHING WHOSE JURISDICTION, PARLIAMENT
OR COURTS? 387

2020

1. 2020 01 05 IS SECTION 98 CPC MEANT FOR PREVENTING GATHERINGS.
ASSEMBLIES AND CONFERENCES?

2. 2020 01 18 ADAKAH JAKIM MENYALAHI PERLEMBAGAAN?

3. 2020 02 28 MELAYU TERTIPU LAGI

4. 2020 03 01 YDPA MENYELAMATKAN KEADAAN, TUN DR MAHATHIR BUAT
MASALAH LAGI

5. 2020 03 02 PESANAN KEPADA KERAJAAN PN: WALAUPUN KEKAL SEHARI.
BUAT YANG BETUL

6. 2020 03 07 TOMMY THOMAS DAN LATHEEFA KOYA: SATU PENGAJARAN

7. 2020 03 08 TERIMA KASIH KEPADA DS ZAHID

8. 2020 03 13 PERINGATAN KEPADA PEMIMPIN-PEMIMPIN POLITIK: BUAT
KERJA!

9. 2020 03 18 PAKAIAN PRAMUGARI: FOKUSLAH KEPADA ISU-ISU SEMASA
YANG LEBIH BESAR

10. 2020 03 23 ADAKAN UNDANG-UNDANG SEWA DAN BELI DAN PAJAK GADAI
ISLAM

11. 2020 03 28 PERIKATAN NASIONAL PERLU JAUHI DAN JAUHKAN TUN DR.
MAHATHIR

12. 2020 04 05 HUKUMAN BAGI KESALAHAN-KESALAHAN DI BAAH AKTA 336
PERLU DITAMBAH

13. 2020 04 18 EFFECTS OF FARAID: WHAT IS THE SOLUTION?

14. 2020 04 18 KESAN FARAID: APA PENYELESAIANNYA?

15. 2020 06 13 ROBOH KUIL HARAM, MELAYU RASIS!

16. 2020 06 22 PEMBAHAGIAN KAWASAN PILIHAN RAYA ANTARA PARTI-PARTI
KOMPONEN PN DALAM PRU 15

17. 2020 06 28 UMNO DAN PAS PERLU SEPAKAT

18. 2020 07 09 TS MUHYIDDIN KEMBALI KEPADA UMNO: SOKONGAN
TERHADAP CADANGAN DS NAZRI AZIZ

19. 2020 07 15 JUMAAT HARI JAWI: SENTIMEN DAN BIADAB

20. 2020 07 31 CAMPUR TANGAN PEMIMPIN POLITIK DALAM KEPUTUSAN
MAHKAMAH

21. 2020 08 04 ADAKAH UMNO KELUAR PN KERANA MARAH
NAJIB DIDAPATI BERSALAH

22. 2020 09 09 DEVELOPMENT OF THE IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI

23. 2020 09 09 PERKEMBANGAN PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI

24. 2020 09 24 MANTAN HAKIM DAN POLITIK

25. 2020 09 26 KEPERLUAN PERSEFAHAMAN ANTARA PARTI-PARTI POLITIK
DAN NGO-NGO MELAYU

26. 2020 10 01 KOMPLOT SEPTEMBER 2020: APA KESANNYA?

27. 2020 10 16 DS ANWAR TELAH GAGAL, ADAKAH KERAJAAN PN SELAMAT?

28. 2020 10 22 TIDAK ADA PERDANA MENTERI INTERIM DALAM
PERLEMBAGAAN

29. 2020 10 25 DARURAT ATAU GENTLEMEN’S AGREEMENT: MANA LEBIH BAIK?

30. 2020 10 30 PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA MENGIKUT NASIHAT
NASIHAT PM?

31. 2020 11 23 SAMBUNGAN KEPADA “PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA
MENGIKUT NASIHAT PM?

32. 2020 12 08 SETELAH BERJAYA MENENTANG RATIFIKASI ICERD KE MANA
MELAYU?

33. 2020 12 09 BERI KUASA MENDAKWA KEPADA SPRM? 420

2021

1. 2021 02 27 KEBEBASAN APA YANG DIPERJUANGKAN OLEH MALAYSIAKINI
DAN PENYOKONG-PENYOKONGNYA?

2. 2021 05 28 TANGGUNGJAWAB UTAMA UMNO, PAS DAN BERSATU KEPADA
BANGSA MELAYU ADALAH MENGHALANG PH MENANG DALAM
PRU 15

3. 2021 06 06 ALMARHUM PROFESSOR TAN SRI AHMAD IBRAHIM YANG SAYA
KENALI

4. 2021 06 20 PERBINCANGAN YANG DI-PERTUAN AGONG DENGAN PEMIMPIN
POLITIK, PERBINCANGAN KHAS BERSAMA RAJA-RAJA MELAYU,
PENUBUHAN MAGERAN DAN PELANTIKAN PERDANA MENTERI
OLEH MAJLIS RAJA-RAJA

5. 2021 06 24 PERBINCANGAN YANG DI-PERTUAN AGONG: PENJELASAN DAN
TAMBAHAN

6. 2021 07 08 UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?

7. 2021 07 21 PERLUKAH YANG DIPERTUAN AGONG MEMPUNYAI PRIVY
COUNCIL UNTUK MENASIHATI BAGINDA MENGENAI ISU UNDANG-
UNDANG?

8. 2021 08 05 PEMBATALAN ORDINAN-ORDINAN DARURAT 2021: SALAH FAHAM
MENGENAI BERTINDAK ATAS NASIHAT

9. 2021 09 08 RAJA BERPERLEMBAGAAN: PERKEMBANGAN YANG MERISAUKAN

10. 2021 09 23 “BAPA” JUGA BERMAKSUD “IBU”: HAKIM MENGAMBIL ALIH KUASA
PARLIMEN DAN MAJLIS RAJA-RAJA

11. 2021 11 22 KEPUTUSAN PRN MELAKA: PENGAJARAN KEPADA PARTI-PARTI
MELAYU DALAM PRU 15?

11. 2021 12 17 CAMPUR TANGAN POLITIK DALAM PENYIASATAN, PENDAKWAAN
DAN PENGHAKIMAN 431

2022

1. 2022 01 26 UMNO PERLU BUANG IMEJ RASUAH SEBELUM PRN JOHOR DAN
PRU 15

2. 2022 02 28 INTEGRITI: FIKIRLAH SENDIRI APA YANG ANDA MAHU DALAM
HIDUP INI

3. 2022 02 28 KES SIS FORUM: SATU ULASAN

4. 2022 03 15 PRN MELAKA DAN JOHOR PETUNJUK PENGUNDIAN MELAYU
DALAM PRU15

5. 2022 03 17 PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA BUKAN SESUKA HATI

6. 2022 03 18 EPILOG KEPADA “PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA
BUKAN SESUKA HATI”

7. 2022 03 18 TIDAK SESUAI MELETAKKAN JAKIM DI BAWAH MAJLIS RAJA-RAJA

8. 2022 05 07 BADAN KEHAKIMAN DIUGUT: PANDANGAN SEBELAH LAGI

9. 2022 05 07 JUDICIARY INTIMIDATED: THE OTHER VIEW

10. 2022 05 20 PINDAAN PERLEMBAGAAN UMNO 2022 MENGGALAKKAN
KEDIKTATORAN DALAM UMNO

11. 2022 05 22 BAHASA MELAYU DAN PENGUKUHAN MELALUI UNDANG-
UNDANG

12. 2022 07 07 HUKUMAN PILIHAN MENGGANTI HUKUMAN MATI MANDATORI:
PANDANGAN AWAL

13. 2022 07 25 KES SITI NURAMIRA: PENDEKATAN TERBAIK

14. 2022 08 22 KEDUDUKAN DS NAJIB: JANGAN SELEWENG RENCANA SAYA
UNTUK MENYOKONG KEHENDAK SENDIRI

15. 2022 09 07 PATUTKAH DS NAJIB DIBERI PENGAMPUNAN?

16. 2022 09 15 PATUTKAH PEGAWAI PENYELIDIK DITUGASKAN MENGGUBAL
ALASAN PENGHAKIMAN HAKIM?

17. 2022 10 05 POLITIK DALAM PELANTIKAN HAKIM-HAKIM DI MALAYSIA

18. 2022 10 18 PERCAYALAH DOKTRIN BASIC STRUCTURE AKAN DIGUNAKAN
UNTUK MEMBATALKAN KESALAHAN SYARIAH

19. 2022 11 22 MELAYU TIDAK BOLEH BERGANTUNG KEPADA UMNO LAGI

20. 2022 11 25 SELAMAT TINGGAL UMNO

21. 2022 12 04 PELANTIKAN AHLI-AHLI SPK: MENGAPA SERAHKAN KEPADA
MAJLIS PEGUAM? 452

2023

1.2023 02 22 MENYERTAI UPACARA YEE SANG BOLEH MEMBAWA KEPADA
SYIRIK?

2. 2023 03 03 MAHKAMAH PERSEKUTUAN MEMBUAT UNDANG-UNDANG SENDIRI

3. 2023 03 18 REFORMASI TANAH AKIBAT KESAN FARAID

4. 2023 04 23 CONSTITUTIONALITY OF SECTIONS 4C AND 24(1) (aa), INCOME
TAX ACT 1967 456

23 04 2023

CONSTITUTIONALITY OF SECTIONS 4C AND 24(1) (aa), INCOME TAX ACT 1967

Tun Abdul Hamid Mohamad

The net effect of Section 4C and Section 24(1) (aa) of the Income Tax Act 1967 (ITA) is that compensation for compulsory acquisition of land which is stock in trade of a company, is taxable.

The case of Wiramuda (M) Sdn Bhd v DGIR arose from the acquisition by Selangor State Government of land belonging to Wiramuda for the construction of the Sungai Besi-Ulu Kelang Elevated Expressway (SUKE). Wiramuda was awarded compensation of RM202,552,569.50.

Subsequently, Wiramuda received a notice of assessment from Inland Revenue Board (IRB) stating that the compensation was subject to income tax under Section 4C of the ITA. The tax assessed was in the amount of RM52,966,517.27.

Wiramuda did not appeal against the assessment to the Special Commissioners of Income Tax (SCIT) as provided by Section 99(1) of the ITA but chose to challenge the assessment by way of judicial review.

Leave having been given, after hearing full arguments, the High Court dismissed the application by Wiramuda.

Wiramuda appealed to the Court of Appeal. In its judgment, the Court of Appeal decided on three core issues:

(i) Whether section 4C of the ITA is unconstitutional for contravention of Article 13(2) of the Federal Constitution.

(ii) Whether the appellant in the present case can bypass the statutory (not alternative) remedy of appeal to the SCIT under section 99(1) of the ITA.

(iii) Whether the appellant’s compulsorily acquired land is stock in trade as envisaged under section 4C and 24(1) (aa) of the ITA.

The court answered question (i) in the negative (“No”).

The court answered question (ii) in the negative (“No”).

The court answered question (iii) in the affirmative (“Yes”).

Take note that one of the grounds both the High Court and the Court of Appeal decided in favor of IRB is that Wiramuda should not bypass the statutory remedy of appeal to the SCIT under section 99(1) of the ITA (Ground (ii) of Court of Appeal’s Judgment.)

Wiramuda applied for leave of the Federal Court to appeal against the judgment of the Court of Appeal giving seven questions for the court to answer in the appeal, if leave is granted:

Question 1: Whether Section 4C and Section 24(1) (aa) of the ITA which were enacted through the Finance Act 2014 are unconstitutional, null, void and of no legal effect on the ground that it contravenes Article 13(2) of the Federal Constitution?

Question 2: Whether Section 4C of the ITA is in contravention with Article 13(2) of the Federal Constitution as it deprives the Applicant of adequate compensation granted in accordance with the Land Acquisition Act 1960 (“LAA”)?

Question 3: Whether Article 4(1) of the Federal Constitution is applicable in light of Section 4C of the ITA being inconsistent with Article 13(2) of the Federal Constitution?

Question 4: Whether the presumption of the constitutionality of Section 4C of the ITA is rebuttable presumption?

Question 5: Whether the Applicant’s land (which was compulsorily acquired under the LAA was held as stock in trade or as fixed asset is an irrelevant fact to determine the constitutionality of Section 4C and Section 24(1) (aa) of the ITA?

Question 6: Whether by reason of the fact that the Applicant’s land had been consistently held and described as fixed asset in its audited accounts (with no other contrary evidence to suggest otherwise) proves this fact and discharges the burden of proof that the Applicant’s land is a fixed asset?

Question 7: Whether an award of compensation arising from compulsory land acquisition should be subject to real property gains tax under Real Property Gains Tax Act 1976, instead of income tax undersection 4C of the ITA?

Note that ground (ii) of Court of Appeal’s Judgment i.e. Wiramuda should not bypass the statutory remedy of appeal to the SCIT, is not one of the grounds. It means that Wiramuda had conceded to it.

Counsel for IRB gave a written submission on all questions. Federal Court granted leave and allowed all the seven questions to be argued by counsel for Wiramuda, in the appeal.

However, at the hearing of the appeal, counsel for Wiramuda informed the court they would only argue on the issue of constitutionality of Section 4C; they conceded that the land was their stock in trade and therefore would not pursue on questions 5, 6 and 7.

Actually, the issue that counsel for Wiramuda chose to argue is a combination of questions 1, 2, 3 and 4. Wiramuda lost nothing by conceding questions 5, 6 and 7 as questions 5 and 6 are questions of facts and question 7 is hypothetical.

Arguments by counsel for both parties were confined to the issue of constitutionality of Section 4C.

After counsel for both parties had submitted, the Federal Court stood down and after about 15 – 20 minutes, resumed sitting and delivered its judgment orally.

The Chief Justice, presiding a 7-member panel of the court, said that both Section 4C and Section 24(1) (aa) are contrary to Article 13(2) of the Constitution. By taxing the amount of compensation received by Wiramuda the adequate compensation received by it was diminished resulting in the compensation to be inadequate under the Federal Constitution which guarantees the fundamental rights of an individual.

It is clear that the court had thought that the case was a simple one, may be because counsel had argued only on one question and the answer is just “yes” or “no”. Hence, the court did not adjourn to prepare and deliver a written judgment of the court or, better still, individual judgments of the judges.

Thus, such an important constitutional issue with far-reaching consequences was decided in a matter of minutes. I am sure the judges merely decided “yes” based on the argument of counsel. Even if the court were to produce a written judgment subsequently, it will not be a judgment written with an open mind. It will be no more than giving reasons to justify what has been decided.

I will confine my discussions to the oral judgment delivered by the learned Chief Justice, first. The judgment is based on the following premises: Article 13(2) of the Constitution guarantees adequate compensation for land acquisition; by taxing an adequate compensation, it reduces the adequate compensation to become inadequate; therefore Section 4C and Section 24(1) (aa) contravene Article 13(2) of the Constitution and are unconstitutional.

There are two things here. First the amount of compensation awarded by the Land Administrator. Appeal goes to the High Court. The issue is whether the compensation is adequate or not. Tax is not an issue at all.

If the Director General of Inland Revenue (DGIR) assesses tax on it, the taxpayer may appeal to the SCIT. The issue is whether the tax is rightly assessed or not.

The judgment assumes that the compensation awarded to Wiramuda was adequate. The truth is that a compensation could be adequate or inadequate whether it is taxed or not. Whether a compensation is adequate or not depends on how much it is awarded in a particular case. That is a question of facts to be determined in an appeal to the High Court. If it is inadequate even before or without it being taxed, Section 4C and Section 24(1) (aa) should not be blamed. Why strike down Section 4C and Section 24(1)(aa) as being unconstitutional?

If by taxing an adequate compensation given earlier, it causes the adequate compensation to become inadequate and, therefore, Article 13(2) is breached, in that case, it is the assessment that is unconstitutional and it is the assessment that should be struck out, not the law. Why strike down Section 4C and Section 24(1)(aa) as being unconstitutional? Striking down the assessment is the function of SCIT in an appeal to it, not the court in a judicial review application.

The two sections could be used validly. One way is for the Land Administrators, having decided tentatively how much compensation he would give in a particular case, to refer the case to the IRB for “tax clearance” before making the final award. IRB will advise the Land Administrator whether the compensation is taxable and, if taxable how much based on the proposed amount of compensation. If it is not taxable, the Land Administrator will confirm his proposed amount as the compensation. If the land owner is not satisfied, he may appeal against the award as inadequate. Tax is not an issue.

If it is taxable, the Land Administer will add the amount of tax to the compensation. There will be no question of the tax reducing the compensation making it inadequate.

This procedure is somewhat similar to the procedure now practiced in a sale of land. Tax clearance is required before the Land Administer effects the transfer.

In the latter situation, the land owner/tax payer may appeal against both the award of compensation and the assessment of tax.

We have noted earlier that one of the grounds on which both the High Court and the Court of Appeal decided in favour of IRB was that Wiramuda should not bypass the statutory remedy of appeal to the SCIT under section 99(1) of the ITA (Ground (ii) of Court of Appeal’s Judgment.). It means that Wiramuda had conceded to it. On that ground alone, the seven grounds should have been dismissed without argument on merits and leave to appeal should have been refused.

Both the High Court and the Court of Appeal had ruled that Wiramuda should not bypass the statutory remedy. That ground is in favor of IRB. In other words, on that ground alone, Wiramuda lost its application for judicial review and should not have been allowed to proceed further. By allowing Wiramuda to proceed, the Federal Court had disregarded the judgement of the two courts below on that issue without hearing an appeal against it, without any argument and without overruling it. That finding of the two courts stands.

There is another argument that could have been raised against Wiramuda, that is, the real issue is whether Wiramuda was awarded adequate compensation. What happens after that is irrelevant. Wiramuda may have to pay tax on it. It may have to pay its land valuers and lawyers and incur other expenses, over it. Those are subsequent events. What matters is whether the amount awarded by the acquisition authority is adequate. The remedy is appeal to the High Court. The judgment of the High Court and the Court of Appeal do not mention it. The inference is that it was not raised in the High Court nor in the Court of Appeal. If this ground was raised or if the court had thought of it and agreed with it, then there was no necessity to consider the constitutionality of Section 4C and Section 24(1) (aa). The court should only consider declaring a law unconstitutional as a last resort.

The judgment does not only affect this particular case. By saying “Yes”, the court removes the right of IRB to tax such compensation, forever. IRB cannot issue a fresh assessment in another case even against a different landowner hoping to get a chance to reopen the issue, because the law enabling a similar assessment has been struck down as unconstitutional.

I had stood for the finality of the judgment of the apex court. However, exceptions had been made. When I was Chief Justice, I tried to limit it to judgments made for lack of jurisdiction. Even using that test, I believe this case falls within that exception.

So, we should go back to the same court and try to convince it that it had committed an error of jurisdiction, law and facts resulting in unimaginable loss to IRB that it should review its own judgment.

We can put forward three grounds why leave should be given for judicial review to review this judgment:

1. The Federal Court had exceeded its jurisdiction in allowing Wiramuda to challenge the constitutionality of Section 4C ITA and Section 24(1) (aa) by way of a judicial review proceeding when the judgment of the Court of Appeal prohibiting Wiramuda to resort to judicial review proceeding in the case had not been heard and set aside by the Federal Court. The Federal Court should have heard and set aside that order first before it is seized with jurisdiction to proceed to hear the judicial review proceeding.

2. The Federal Court had committed a constitutional error when it decided that Section 4C and Section 24(1) (aa) of the ITA contravene Article 13(2) of Federal Constitution. Art 13(2) prohibits inadequate compensation, not taxation. If by taxing, an adequate compensation becomes inadequate, then it is the assessment that should be struck out, not the law.

3. The Federal Court had committed a jurisdictional error when it held that Section 4C and Section 24(1) (aa) of the ITA inherently contravene Article 13(2) of Federal Constitution. The truth is that taxation may be assessed on the compensation pursuant to the two sections without infringing Article 13(2) of Federal Constitution .

Another point I wish to make is that in a case where the validity of a law is challenged on the ground that it is unconstitutional, the Attorney General should intervene. It should not be left to the party sued to defend it. After all, it was the Executive that proposed the law, it was the Attorney General who drafted it, it was passed by Parliament and assented to by the Yang di-Pertuan Agong and, all along, it was the Attorney General who advised all the said government agencies on its constitutionality. The effect of the judgment is far reaching, not just between the two parties as in this particular case. Valid arguments may be missed resulting in permanent damage, as in this case.

23 April 2023

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

REFORMASI TANAH AKIBAT KESAN FARAID

REFORMASI TANAH AKIBAT KESAN FARAID
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 6 Mac 2016 saya mengeluarkan rencana saya bertajuk “Pembahagian Pusaka: Masalah Serius Kesan Faraid Perlu Ditangani”. Pada 18 April 2020, saya mengeluarkan rencana saya bertajuk “Kesan Faraid: Apa Penyelesaiannya?” bersama-sama naskhah dalam Bahasa Inggerisnya “Effects Of Faraid: What Is The Solution?” yang “Ditujukan kepada mereka yang berani berfikir”.

Ketiga-tiga rencana itu diterbitkan dalam kedua-dua laman web saya, beberapa portal berita, akhbar dan buku saya. Ia dihantar juga kepada Menteri dan jabatan berkenaan. Hanya seorang individu, saya percaya seorang usahawan respond, bersetuju dengan cadangan saya itu.

Dalam tahun 2021, saya memberinya kepada usahawan muda anak seorang bekas Menteri Sarawak yang menziarah saya. Beberapa hari kemudian beliau WhatsApp saya, “Saya tidak fikir ada Perdana Menteri yang berani menyentuhnya.” Itulah jawapan kepada ketiadaan response daripada ahli-ahli politik.

Saya percaya, (hampIr) tidak ada Perdana Menteri yang berani atau sanggup menyentuh isu ini kerana takutkan penentangan pengundi-pengundi Melayu/Islam. Tetapi, saya menaruh harapan jika ada seorang Perdana Menteri yang lebih berkemungkinan daripada yang lainnya untuk melakukannya, DS Anwar Ibrahim adalah orangnya.

Eloklah saya bentangkan masalah yang kita hadapi dan cadangan saya untuk mengatasinya dahulu.

Masalah

Dalam rencana ini kita hanya tumpukan kepada pusaka hartanah. Bagi orang Islam di Malaysia, pembahagian pusaka adalah mengikut hukum faraid. Bilangan penerima pusaka dan pemilik pusaka itu akan bertambah dari satu generasi ke satu generasi menjadikan bahagian seseorang itu semakin kecil.

Akibatnya, satu lot tanah yang kecil itu akan, selepas beberapa generasi, mempunyai pemilik bersama tidak berdaftar berpuluh-puluh orang. Mereka tidak memohon perintah pembahagian pusaka kerana bahagian masing-masing terlalu kecil dan tidak ada sesiapa di antara mereka yang sanggup mengumpulkan semua waris-waris itu untuk berulang alik ke pejabat tanah dan mengeluarkan perbelanjaan untuknya.

Walaunpun kedudukan tanah itu sesuai untuk pembangunan, katakanlah perumahan, ia tidak boleh dibangunkan kerana pemilik berdaftar telah meninggal dunia beberapa lama dahulu dan tanah itu tidak boleh dijual dan dipindah milik.

Walaupun, setiap satu pusaka itu kecil keluasannya, tetapi apabila dicampur pusaka berjuta-juta orang Melayu/Islam, maka jumlahnya adalah besar. Bayangkan sahaja keluasan sawah padi di kawasan Sabak Bernam Selangor, di kawasan Kerian Perak, Seberang Perai Utara, Kedah Utara, Perlis dan Kelantan yang luas terbentang. Tetapi, terfikirkah kita berapa juta orangkah pemiliknya? Saya percaya hampir kesemua tanah itu mempunyai masalah seperti yang saya sebutkan itu.

Cadangan

Buat permulaan, reformasi ini terpakai kepada tanah pertanian sahaja. Tanah pertanian ertinya tanah untuk bercucuk tanam seperti padi, getah dan lain-lain dan tidak ada rumah kediaman dibina di atasnya.

Saya cadangkan, kerajaan menghadkan bilangan pemilik berdaftar bagi satu lot tanah pertanian tidak boleh lebih daripada satu orang bagi satu ekar ke bawah. Ertinya, jika keluasan tanah itu adalah satu ekar ke bawah, seorang. Jika keluasan lot itu kurang daripada dua ekar, juga seorang. Jika keluasan lot itu kurang daripada tiga ekar tetapi lebil dari dua ekar, dua orang dan seterusnya.

Dalam pembahagian pusaka, jika bilangan waris yang berhak melebihi had itu:

i. Jika semua waris bersetuju menjual, sama ada kepada waris atau bukan, mereka boleh menjualnya dan membahagikan hasilnya mengikut faraid.

ii. Jika waris tidak bersetuju menjual atau tidak ada pembeli, tanah itu akan dibeli oleh sebuah syarikat milik kerajaan yang ditubuhkan oleh kerajaan (Persekutuan atau Negeri). Syarikat itu akan membayar harga pasaran yang akan ditentukan oleh Pentadbir Tanah dan hasil jualan itu akan dibahagikan di antara waris-waris, mengikut faraid. Selepas itu, terserahlah kepada syarikat itu untuk menyewakannya semula, membangunnya atau melakukan apa yang difikir sesuai.

Alasan-alasan bantahan

1. Menyalahi Syarak
Saya fikir masalah yang paling ditakuti oleh pemimpin-pemimpin politik untuk menangani masalah ini ialah mereka takut dituduh perbuatan itu menyalahi syarak. Penentang reformasi ini akan mengatakan faraid adalah cara pembahagian pusaka orang Islam yang ditetapkan Allah dalam al-Quran. Ia tidak boleh diubah.
Hujah saya ialah kita tidak mengubah hukum faraid; kita tidak mengubah waris-waris yang layak menerima pusaka; kita tidak mengubah bahagian yang layak diterima oleh seseorang waris; oleh itu ia tidak menyalahi syarak. Seseorang waris yang berhak menerima pusaka tetap berhak menerimanya, mengikut bahagian yang dia layak menerimanya. Cuma bezanya, jika bahagian pusakanya itu kurang daripada satu ekar tanah pertanian, dia akan menerima bahagiannya dalam bentuk wang. Dia boleh memiliki kesemua tanah itu jika dia sanggup membeli bahagian waris-waris lain.

Jika ia menyalahi hukum faraid sekali pun, saya menghujahkan bahawa ia dibenarkan syarak kerana:

i. Ia dilakukan dengan persetujuan waris-waris; atau

ii. jika tidak dengan persetujuan waris sekalipun, ia dilakukan dengan kuatkuasa undang-undang yang dibuat oleh Parlimen (Kerajaan/Pemerintah) .

Jika semua waris bersetuju, ia tidak menjadi isu.

Jika ia tidak dipersetujui oleh waris-waris, saya menghujahkan kerajaan dibenarkan syarak untuk melakukannya atas alasan maslahah (kepentingan awam). Sebenarnya, kita telah melakukan hal seperti itu.

Misalnya:

i. kita telah mengubah umur layak berkahwin daripada baligh kepada 18 tahun bagi lelaki dan 16 bagi perempuan – seksyen 8, Akta Undang-Undang Keluarga Islam (Wilayah-Wilayah Persekutuan) 1984 (Akta 303).

ii. dalam perbankan Islam, dalam mesyuarat ke 101 pada 20 Mei 2010, Lembaga Penasihat Syariah Bank Negara “telah memutuskan bahawa Bank Negara Malaysia sebagai pihak berkuasa boleh menghendaki institusi kewangan Islam untuk memberikan ibra’ kepada pelanggan mereka yang menyelesaikan obligasi hutang mereka yang timbul daripada kontrak berasaskan jualan (seperti bai` bithaman ajil atau murabahah) sebelum tempoh penyelesaian yang dipersetujui. Bank Negara Malaysia juga boleh menghendaki terma dan syarat ibra’ dimasukkan dalam perjanjian pembiayaan untuk menghapuskan sebarang ketidakpastian berkenaan dengan kelayakan pelanggan untuk menerima ibra’ daripada institusi kewangan Islam. Formula ibra’ akan ditentukan dan diseragamkan oleh Bank Negara Malaysia….”.

Ini bercanggah dengan pendapat sebelumnya bahawa pemberian ibra’ adalah budibicara institusi kewangan. Lihat juga “Application and Development of Ibra’ in Islamic Banking in Malaysia” oleh Tun Abdul Hamid Mohamad dan Dr. Adnan Trakic yang boleh didapati dalam laman web saya).
Perlu diingati bahawa, pertama, isu syariah yang dibincangkan di sini hanyalah sekadar pemahaman saya, bukan seorang ulamak. Kerajaan Persekutuan bolehlah mendapat pandangan Jawatankuasa Fatwa Majlis Kebangsaan mengenainya.

Kedua, cadangan ini masih di peringkat awal. Ia perlu dihalusi bukan sahaja dari segi hukum, tetapi juga dari segi undang-undang, ekonomi dan pentadbiran. Mungkin idea yang lebih baik akan timbul.

2. Penentangan tuan-tuan tanah dan waris-waris atas alasan-alasan lain

Saya tidak fikir ada alasan yang kuat untuk menentang reformasi ini setelah alasan syariah dipatahkan. Waris-waris itu sendiri merungut mengenai masalah yang dihadapi mereka sekarang, terutama sekali jika terdapat satu dua orang yang keras kepala. Waris-waris yang hanya mempunyai bahagian pusaka yang kecil yang biasanya tidak akan melihat hasilnya akan menerima habuan. Mereka juga lebih berpelajaran dan pandai memperolehi maklumat untuk kepentingan diri mereka sendiri yang bererti mereka akan mengambil faedah daripada reformasi ini. Orang yang mendapat faedah daripadanya tidak akan menentang, lagi banyak yang mendapat faedah, lagi sedikit yang akan menentang.

Penyelesaian masalah rumit dengan reformasi mudah

Kerajaan hanya memerlukan majoriti mudah untuk membuat undang-undang untuk melakukan reformasi ini. Kerajaan (Parlimen) hanya perlu membuat sedikit pindaan kepada undang-undang berknaan. Biarlah Peguan Negara menentukannya. Saya yakin dengan majoriti seperti sekarang pun kerajaan boleh melakukannya. Tidak ada sebab mengapa parti-parti dalam kerajaan tidak hendak menyokong. Malah, pembangkang juga sepatutnya menyokong.

Tanah orang bukan Islam

Walaupun masalah ini tidak terlalu serius kepada orang bukan Islam, reformasi ini boleh dipanjangkan kepada tanah orang bukan Islam dalam keadaan yang serupa supaya ia menjadi satu dasar kebangsaan. Saya tidak nampak apa-apa sebab bagi mereka membantahnya.

Pelaksanaan permulaan

Saya fikir, buat permulaan, eloklah kita mulakan dengan kes-kes permohonan pembahagian pusaka supaya kita tidak terpaksa menyediakan banyak pegawai baru untuk mengurusnya dan modal yang banyak dengan segera untuk membeli tanah-tanah itu. Setiap hari perbicaraan pembahagian pusaka berlaku di Mahkamah Tinggi dan pejabat tanah. Apabila waris-waris mendengar bahawa mereka boleh mendapat wang daripada bahagian pusaka mereka, mereka sendiri akan mendapat maklumat mengenainya dan membuat permohonan.

Kesimpulan

Saya percaya, jika reformasi ini dilakukan ia akan menjadi satu reformasi tanah yang aman dalam sejarah; yang pertama bagi menangani akibat faraid, tanpa menimbulkan isu syariah; yang menunjukkan bahawa syariah boleh develop dan sesuai dilanksanakan di mana-mana walaupun beribu tahun kemudian. Perdana Menteri yang berani berfikir dan melaksanakannya akan diingati hinggga bila-bila.

18 03 2023

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

MAHKAMAH PERSEKUTUAN MEMBUAT UNDANG-UNDANG SENDIRI

MAHKAMAH PERSEKUTUAN MEMBUAT UNDANG-UNDANG SENDIRI
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 7 Mei 2022, saya telah menaikmuatkan satu rencana bertajuk “Badan Kehakiman Diugut: Pandangan Sebelah Lagi” untuk memberi pandangan sebelah lagi/lain mengenai tuduhan terhadap Raja Petra Kamarudin yang dikatakan mengugut mahkamah.

Ia berbangkit daripada dua buah rencana yang ditulisnya di mana beliau melaporkan bahawa Hakim Mohd Nazlan, Hakim Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur yang membicarakan DS Najib dan mendapatinya bersalah dalam kes SRC telah terlibat dengan kes itu semasa beliau menjadi Peguam Am dan Setiausaha Syarikat dan juga Ketua Perkhidmatan Korporat dan Undang-Undang Maybank.

Disebabkan oleh penglibatan tersebut, dikatakan telah berlaku percanggahan kepentingan yang mengakibatkan ketidakadilan kapada DS Najib. Hakim itu sepatutnya telah menarik diri daripada membicarakan kes tersebut.

Melihatkan tindakan Badan Kehakiman untuk membela Hakim Mohd. Nazlan yang saya fikir tidak patut dilakukan dan rencana Presiden Majlis Peguam yang mengelirukan, saya menulis rencana itu untuk membolehkan pembaca membuat pertimbangan dan keputusan mereka dengan lebih adil.

Selepas itu, kita membaca berita bahawa SPRM telah menghantar kertas siasatan berkenaan kepada Peguam Negara. Kita pun menunggulah keputusan Peguam Negara.
Hinggalah 23 Februari 2023 apabila terbit berita Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Undang-Undang) dalam ucapannya di Dewan Rakyat memaklumkan bahawa kertas siasatan berkenaan telah dikemukakan kepada Ketua Hakim Negara.

Hairan dengan tindakan itu, saya cuba mencari apakah sebabnya SPRM berbuat demikian. Pada masa itu, saya menerima pula salinan penghakiman Mahkamah Persekutuan dalam kes Haris Fathillah bin Mohamed Ibrahim dan 2 Lagi v. Tan Sri Dato’ Sri Haji Azam bin Baki dan 2 Lagi, Civil Reference No.: 06(RS)-4-07/2022(W).

Disebabkan oleh pentingnya penghakiman itu, saya memberi tumpuan kepadanya dengan menulis rencana ini.

Perayu-Perayu yang terdiri daripada tiga orang peguam telah memfail saman pemula memohoh mahkamah mengisytiharkan:

1) Bahawa badan penyiasatan jenayah, termasuk responden ke-2 (SPRM), tidak berhak atau dihalang daripada menyiasat hakim Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan yang sedang berkhidmat kecuali apabila mereka digantung menurut Perkara 125( 5), Perlembagaan Persekutuan atau dibuang menurut Perkara 125(3); dan/atau

(2) Bahawa Pendakwa Raya tidak diberi kuasa untuk memulakan atau menjalankan apa-apa prosiding bagi kesalahan terhadap hakim Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan yang sedang berkhidmat.

Majlis Peguam mencelah untuk menyokong permohonan itu.

Mahkamah yang terdiri daripada tujuh orang hakim itu menolak kedua-dua perisytiharan yang dipohon itu.

Untuk tujuan rencana ini, saya fikir tidaklah perlu bagi saya memeningkan kepala pembaca-pembaca untuk cuba memahami hujah-hujah peguam perayu atau alasan mahkamah bagi menolaknya. Memadailah dikatakan, setakat itu, keputusan itu adalah betul.

Lebih baik kita beri perhatian kepada bahagian kedua penghakiman itu, iaitu mengenai keputusan mahkamah bahawa penyiasatan yang dibuat oleh SPRM tidak mengikut protokol dan alasan yang diberi bagi menyokong keputusan itu.

Setelah menolak kedua-dua soalan yang dikemukakan oleh perayu-perayu, penghakiman itu berkata ia tidak tamat di situ. Ia terus membincang semakan kehakiman (constitutional judicial review) dan semakan kehakiman perundangan (legislative judicial review). Dari mana datangnya pembahagian semakan kehakiman kepada dua jenis ini saya tidak tahu. Inilah kali pertama saya mendengar terma-terma itu. Bagaimana ia menjadi asas kepada penghakiman itu saya tidak faham. Mungkin ada sesiapa yang boleh memberi pencerahan.

Ini diikuti dengan perbincangan mengenai konsep Kebebasan Kehakiman dan Had Perundangan (Judicial Independence and Legal Limits) yang digunakan untuk memberi alasan kepada mahkamah itu untuk membuat keputusan yang dikehendakinya.

Saya akan memililih dan memperturunkan bahagian-bahagian yang saya fikir penting untuk memahami alasan mahkamah itu bagi membuat keputusan itu. Saya akan memberi ulasan saya selepas setiap petikan itu supaya saya tidak perlu mengulanginya dan apa yang dikatakan oleh penghakiman itu masih segar di fikiran pembaca.

“[68]…Hakikatnya walaupun responden dan badan penyiasat jenayah lain berhak menyiasat mengikut perlembagaan dan Pendakwa Raya untuk memulakan prosiding jenayah terhadap Hakim Mahkamah Tinggi, kuasa tersebut mesti dilaksanakan dengan suci hati dan hanya dalam kes tulen.”

Ulasan:

Dalam penghakiman ini mahkamah itu berulang-ulang kali menyebut SPRM perlu melaksanakan penyiasatan dengan suci hati malah mengatakan ia melakukan penyiasatan itu dengan niat jahat seolah-olah SPRM tidak langsung mempunyai integriti. Tidak pula diberi peringatan yang sama kepada Hakim-Hakim. Sebaliknya, di perenggan 82, penghakiman itu disebut “Pada setiap masa perlu diingati bahawa Hakim dianggap sebagai warganegara yang mempunyai akhlak yang tertinggi.” Itu masuk bakul angkat sendiri!

“[69] Sebarang penyalahgunaan kuasa tersebut seperti menggunakannya untuk tujuan lain (collateral purposes) bukan sahaja merupakan kesalahan yang mungkin berlaku seperti penyalahgunaan kuasa atau menghalang keadilan, tetapi juga merupakan aduan yang boleh diambil tindakan melalui kuasa semakan berkanun Mahkamah…”

Ulasan:

Penghakiman itu seolah-olah mengandaikan bahawa SPRM melakukan penyiasatan terhadap Hakim Mohd. Nazlan kerana ada tujuan lain (collateral purposes). Tujuan lain apa? Hanya satu yang dapat difikirkan iaitu untuk mendapat keputusan mahkamah bahawa ketidakadilan telah berlaku terhadap DS Najib dan kes itu patut dibicarakan semula? Lupakah Hakim-Hakim itu bahawa SPRM telah menghabiskan berpuluh-puluh jika tidak beratus-ratus ribu jam menyiasat kes itu ? Jika ada satu pihak yang lebih teruk menyediakan kes itu untuk dibicarakan, ianya adalah SPRM, bukan Badan Kehakiman, parti politik atau Majlis Peguam. Jika ada sesiapa yang sepatutnya paling mahu DS Najib disabitkan, ia adalah SPRM. Hanya kerana SPRM menjalankan tugas menyisat aduan terhadap Hakim yang mensabitkan DS Najib, SPRM digambarkan sebagai pembela DS Najib.

“[70] Badan penyiasat jenayah, apabila mereka menyiasat sesiapa, terikat untuk mematuhi undang-undang. Tanggungjawab mereka untuk mematuhi undang-undang adalah lebih berat lagi apabila ia melibatkan Hakim Mahkamah Tinggi yang sedang berkhidmat kerana mereka bukan sahaja terikat dengan jaminan hak asasi Hakim tersebut di bawah FC, proses undang-undang yang mengawal kuasa dan prosedur jenayah mereka, tetapi juga larangan terhadap campur tangan kehakiman” .

Ulasan:

Ayat pertama sekali lagi seolah-olah mengandaikan SPRM tidak tahu atau tidak menghiraukan apabila mereka melakukan penyiasatan, mereka terikat untuk mematuhi undang-undang. Ini diikuti oleh satu ayat yang amat mengejutkan apabila ia berkata “Tanggungjawab mereka untuk mematuhi undang-undang adalah lebih berat lagi apabila ia melibatkan Hakim Mahkamah Tinggi yang sedang berkhidmat…” Ayat ini meletakkan Hakim-Hakim sebagai satu kumpulan yang lebih istimewa daripada rakyat Malaysia lain termasuk Ahli-Ahli Parlimen, Anggota-Anggota Kabinet, malah Raja-Raja. Lupakah Hakim-Hakim Mahkamah Persekutuan itu bahawa Perkara 8(1) Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan “(1) Semua orang adalah sama rata di sisi undang-undang dan berhak mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang-undang.” Bagaimana pula Mahkamah Persekutuan akan mentafsirkan peruntukan ini?

“[72] Hakikatnya tetap bahawa tidak kira dari sudut mana seseorang melihatnya, badan penyiasat jenayah adalah badan eksekutif dan oleh itu penyiasatan terhadap Hakim boleh menyamai campur tangan kehakiman…”

Ulasan:

Sistem kerajaan kita mempunyai tiga cabang: Perundangan, Eksekutif dan Kehakiman. Tentulah bidang kuasa kerajaan dibahagi kepada tiga. Setiap cabang mempunyai bidang kuasa yang apabila dilaksanakan akan menyentuh kebebasan cabang yang lain. Yang disebut itu satu misalan. Jika mahkamah melaksanakan bidang kuasa semakan kehakiman seperti dalam kes ini, ia menyentuh kebebasan Eksekutif. Jika ia melaksanakan bidang kuasa semakan kehakiman mengenai keperlembagaan satu Akta, ia menyentuh kebebasan cabang-cabang lain pula. Mengapa tidak dilihat juga dari sudut itu?

“[76] …, FC sendiri membayangkan standard yang lebih tinggi pada badan penyiasat jenayah apabila mereka menyiasat hakim. Dengan kata lain, apabila badan penyiasat jenayah menyiasat Hakim Mahkamah Tinggi, mereka tidak boleh melanggar doktrin kebebasan kehakiman. Jika, sebagai contoh, boleh ditunjukkan bahawa penyiasatan telah dijalankan untuk tujuan lain (collateral purposes), maka penyiasatan yang berniat jahat itu boleh diketepikan sepenuhnya apabila disemak secara kehakiman…”

Ulasan:

Sekarang bayangan pun boleh dijadikan alasan untuk memberi kuasa kapada mahkamah. Ia dibayangkan oleh peruntukan mana? Di mana disebut dalam Perlembagaan apabila badan penyiasat jenayah menyiasat Hakim Mahkamah Tinggi, mereka tidak boleh melanggar doktrin kebebasan kehakiman kabor yang dicipta oleh Hakim-Hakim itu sendiri? Saya telah menyentuh mengenai tujuan lain (collateral purposes) dalam ulasan perenggan 69. Sekali lagi andaian niat jahat dibuat terhadap SPRM. Untuk apa tujuannya? Sila rujuk ulasan perenggan 69.

“[77] Kami akan mengandaikan bahawa dalam menunjukkan kebenaran penyiasatan jenayah, skim FC, setelah menerima Ketua Hakim Negara sebagai ketua Badan Kehakiman, menghendaki apabila menyiasat aduan jenayah, badan penyiasat jenayah yang berkaitan mesti terlebih dahulu, berunding dengan Ketua Hakim Negara sebelum memulakan sebarang penyiasatan terhadap Hakim tersebut…”

Ulasan:

Sekarang penghakiman itu mengatakan ia akan membuat andaian lagi, kali ini, andaian yang lebih liar, iaitu “skim FC, setelah menerima Ketua Hakim Negara sebagai ketua Badan Kehakiman, menghendaki apabila menyiasat aduan jenayah, badan penyiasat jenayah yang berkaitan mesti terlebih dahulu, berunding dengan Ketua Hakim Negara sebelum memulakan sebarang penyiasatan terhadap Hakim tersebut”. Ini sama sekali tidak berasas.

Atas alasan yang sama, mengapa SPRM tidak perlu mendapat kebenaran Perdana Menteri sebelum menyiasat Menteri-Menteri, kebenaran Yang Dipertua Dewan Rakyat sebelum menyiasat Ahli-Ahli Parlimen, Yang Dipertua Dewan Negara sebelum menyiasat Ahli-Ahli Dewan Negara, Pendakwa Raya sebelum menyiasat Timbalan-Timbalan Pendakwa Raya, jangan lupa Raja-Raja, dan seterusnya. Ini sekali lagi menunjukkan penghakiman itu telah meletakkan Ketua Hakim Negara dan Hakim-Hakim di tingkat yang lebih istimewa daripada semua orang, termasuk Raja-Raja. Dengan membuat andaian itu, mahkamah itu telah membuat undang-undang sendiri yang dipakai hanya kepada Hakim-Hakim.

“[79] Kegagalan untuk berunding dengan Ketua Hakim Negara, walaupun Ketua Hakim Negara adalah subjek aduan jenayah, dengan itu merupakan petunjuk yang sangat kuat tentang kekurangan bona fides dalam penyiasatan jenayah.”

Ulasan:

Tidak cukup dengan itu, kerana tidak berunding dengan Ketua Hakim Negara, SPRM dituduh pula berniat jahat. Saya telah bertanya dalam ulasan perenggan 69, untuk apa? Tambahan lagi, jika aduan itu terhadap Ketua Hakim Negara sendiri pun, beliau mesti dirunding terlebih dahulu. Tidakkah itu suatu percanggahan kepentingan?

“[80] Penunjuk lain tentang kekurangan bona fides dalam penyiasatan akan termasuk cara penyiasatan dilakukan…”

Ulasan:

Cara SPRM menyiasat, termasuk masanya dan pengeluaran kenyataan media olehnya juga menjadi penunjuk niat jahat SPRM!

“[81] Dalam pengertian ini, satu set protokol mesti diikuti apabila Hakim disiasat yang merangkumi perkara berikut:

(i) Badan penyiasat jenayah yang berkenaan hendaklah terlebih dahulu mendapatkan kebenaran daripada Ketua Hakim Negara untuk menyiasat mana-mana Hakim. Ketua Hakim Negara mungkin mengetahui butiran bahawa badan penyiasat tidak dan, dalam apa jua keadaan, memaklumkan Ketua Hakim Negara adalah perlu sebagai perlindungan kebebasan kehakiman.

(ii) Badan penyiasat jenayah tidak boleh dengan sendirinya menghebahkan atau mengiklankan fakta penyiasatan atau kandungan penyiasatan Hakim Mahkamah Tinggi tanpa kelulusan Ketua Hakim Negara terlebih dahulu. Ketua Hakim Negara mungkin bersetuju untuk menerbitkan jika ia adalah untuk kepentingan Badan Kehakiman.

(iii) Keseluruhan kandungan penyiasatan terhadap Hakim mesti kekal sulit pada setiap masa. Harus diingat bahawa aduan adalah semata-mata – aduan. Mereka boleh benar sepenuhnya atau benar-benar palsu dan dikira untuk merosakkan kredibiliti atau reputasi Hakim. Semua perkara yang dipertimbangkan, sama ada aduan itu benar atau tidak adalah di luar perkara yang mengambil kira hakikat bahawa Hakim yang berkenaan dianggap tidak bersalah sehingga dibuktikan sebaliknya. Namun, kadangkala anggapan tidak bersalah 06(RS)-4-07/2022(W) 30 adalah konsep ilusi memandangkan fakta seorang Hakim dituduh melakukan jenayah sudah cukup untuk menjejaskan reputasinya dan reputasi Badan Kehakiman. secara keseluruhan.

(iv) Pendakwa Raya juga mesti berunding dengan Ketua Hakim Negara semasa memberikan arahan semasa penyiasatan dan berkenaan dengan keputusannya untuk mendakwa. Sekiranya terdapat bukti yang mencukupi, Ketua Hakim Negara juga boleh bergerak untuk menggerakkan etika dan langkah-langkah tatatertib sama ada di bawah Kod atau tribunalisasi di bawah Perkara 125”.

Ulasan:

Sekarang mahkamah itu membuat protokol yang perlu dipatuhi oleh badan penyiasat (seperti Polis dan SPRM) dan Pendakwa Raya. Itu soal dasar (policy). Sama ada protokol hendak diadakan dan apakah isi kandungannya adalah perkara dasar. Kuasa menentu dan memutuskan perkara dasar terletak kepada Eksekutif, sama ada Ketua Hakim Negara suka atau tidak.

Jika hendak dikuatkuasakan, ia perlu dijadikan undang-undang oleh Parlimen, bukan oleh mahkamah melalui penghakiman. Mahkamah Persekutuan telah melakukan sesuatu di luar bidang kuasanya. Jika tribunal lain berbuat demikian, mahkamah akan memansuhkannya melalui semakan kehakiman. Apabila kesalahan itu dilakukan oleh Mahkamah Persekutuan, siapa akan memansuhkannya?

“[82] Pada setiap masa perlu diingat bahawa Hakim dianggap sebagai warganegara yang mempunyai akhlak yang tertinggi. Oleh itu, mereka tidak boleh dicela kerana jika mereka melakukan jenayah, mereka lebih bertanggungjawab untuk menjawabnya. Pengumuman penyiasatan terhadap Hakim sebegitu sendiri sudah cukup untuk merosakkan imej institusi yang dia berkhidmat. Oleh itu, demi kepentingan Badan Kehakiman (dan bukan kepentingan peribadi Hakim itu sendiri), langkah-langkah pencegahan dan perlindungan di atas harus dipatuhi sambil memastikan bahawa mana-mana Hakim yang telah melanggar undang-undang harus menjawab keburukan moral dan undang-undangnya” .

Ulasan:

Sekali lagi penghakiman itu masuk bakul angkat sendiri dan merendahkan semua orang lain. Jika perkara yang sama dilakukan terhadap seorang Raja, Perdana Menteri, Menteri, pegawai tinggi Polis, SPRM dan lain-lain, tidakkah ia juga merosakkan imej institusi yang dia berkhidmat?

“[84]….berdasarkan bacaan sepintas lalu fakta dan setelah meneliti bukti dokumentari yang direkodkan, adalah jelas bahawa sebarang penyiasatan yang dimulakan terhadap Hakim Nazlan telah dilakukan tanpa mengambil kira kebebasan kehakiman kerana tiada satu pun daripada protokol di atas kelihatan telah diikuti…”

Ulasan:

Penghakiman itu menyalahkan SPRM kerana tidak mematuhi satu pun daripada protokol yang tersebut dalam perenggan 81. Jawabnya, pada masa penyiasatan itu dimulakan, protokol itu pun belum disebut oleh mahkamah, apatah lagi diperundangkan oleh Parlimen. Bagaimana mahkamah tertinggi itu boleh menyalahkan SPRM kerana tidak mematuhi protokol yang belum ada? Ini common sense. Takkanlah seorang pun daripada tujuh orang Hakim itu tidak terfikir.

“[85] Selanjutnya, cara penyiasatan dihebahkan melalui kenyataan akhbar juga nampaknya tidak memelihara atau memberi keyakinan kepada kebebasan Badan Kehakiman…”.

Ulasan:

Ia menyalahkan SPRM mengenai cara siasatan itu dihebahkan melalui kenyataan akhbar.

“[86] …Masa penyiasatan yang aneh terhadap Hakim Nazlan yang dilakukan tanpa rundingan dengan Badan Kehakiman juga menimbulkan keraguan sama ada siasatan terhadap Hakim Nazlan adalah bona fide.”

Ulasan:

Masa penyiasatan dibuat juga menjadi alasan untuk menuduh SPRM berniat jahat. Niat jahat untuk apa? Hanya satu kemungkinan: untuk membebaskan DS Najib. Tolong beri satu sebab mengapa, setelah bersusah-payah menyiasat DS Najib, SPRM mahu beliau dibebaskan pula?

“[89] Kesimpulannya, kami mengulangi bahawa Hakim Mahkamah Tinggi yang berkhidmat tidak terlepas daripada penyiasatan jenayah atau pendakwaan. Mereka tidak perlu digantung atau dibuang sebelum mereka boleh disiasat atau didakwa. Walau bagaimanapun, kerana mereka berkhidmat sebagai Hakim, penyiasatan jenayah terhadap mereka tertakluk kepada standard yang lebih tinggi, berdasarkan doktrin kebebasan kehakiman. Jika penyiasatan atau pendakwaan terhadap Hakim yang sedang berkhidmat didapati telah dimulakan untuk tujuan lain, Mahkamah berhak, apabila menyemaknya, untuk mengenepikannya atau meluluskan apa-apa remedi lain yang dikira sebagai pelepasan yang sesuai. Seperti biasa, remedi bergantung pada fakta dan keadaan kes.”

Ulasan:

Dalam kesimpulannya pun penghakiman itu sekali lagi mengulangi penyiasatan jenayah terhadap Hakim-Hakim tertakluk kepada standard yang lebih tinggi, berdasarkan doktrin kebebasan kehakiman. Ini langsung tidak berasas. Baca semula Perkara 8(1) Perlembagaan Persekutuan.

Ulasan umum

Setelah membuat keputusan menolak dua perisytiharan yang dipohon oleh Perayu-Perayu itu, sepatutnya penghakiman itu berhenti di situ. Tetapi, jika ia berhenti di situ, ia nampak seolah-olah SPRM telah menang kes. Ketua Hakim Negara dan Badan Kehakiman tidak boleh membiarkan ia berhenti di situ kerana sebanyak dua kali Badan Kehakiman, semestinya dengan persetujuan, jika tidak arahan Ketua Hakim Negara pun, telah mengeluarkan kenyataan membela Hakim Mohd. Nazlan. Jika dibiarkan, akan nampak seolah-olah pendedahan Raja Petra itu betul. Hakim Mohd. Nazlan perlu dibersihkan.

Tidak dapat menemui mana-mana peruntukan Perlembagaan yang jelas untuk bergantung atau yang kabur sekalipun untuk berkait, mereka menggunakan prinsip kebebasan kehakiman dan mencipta protokol baru. Oleh sebab SPRM tidak mengikuti protokol yang belum ada itu, SPRM telah melanggar protokol itu! Biar apa pun, ia memberi alasan kepada mahkamah itu untuk menyalahkan penyiasatan itu. Sama ada ia berkesan membersihkan nama Hakim Mohd Nazlan adalah satu perkara lain.

Ambil perhatian, tiada suatu pihak pun dalam kes ini yang menuntut (plead), meminta (pray for) menghujah atau diberi peluang berhujah mengenai keputusan yang dibuat oleh mahkamah itu. Mahkamahlah yang melakukan semua itu, sendiri.

Jika sesuatu tribunal membuat sesuatu keputusan yang merugikan (detrimental) kepada sesuatu pihak tanpa memberinya hak untuk didengar (right to be heard), mahkamah akan mengenepikan perintah itu kerana ia telah melanggar keadilan semula jadi (natural justice). Apabila Mahkamah Persekutun yang melakukannya, bagaimana?

Adalah jelas bahawa Hakim-Hakim itu telah terlebih dahulu membuat keputusan yang dikehendakinya dan selepas itu baru mencari alasan untuk menyokongnya. Itu bukanlah cara yang betul bagi seorang Hakim membuat keputusan sesuatu kes yang dibicaranya. Kita mesti ingat bahawa mahkamah adalah mahkamah undang-undang (court of law). Keadilan yang dilaksanakan adalah keadilan mengikut undang-undang, bukan keadilan mengikut apa yang dikehendaki oleh Hakim.

Maka, cara yang betul bagi seorang Hakim membuat keputusan ialah, pertama dia mestilah membuat penemuan fakta (finding of facts). Berikutnya, dia perlulah membuat penemuan undang-undang (finding of law). Selepas itu dia memakai (apply) undang-undang itu kepada fakta itu. Hasilnya adalah keputusannya yang jujur mengikut undang-undang. Itulah tertibnya, bukan dari belakang ke hadapan.

Saya amat risau melihat perkembangan penghakiman Mahkamah Persekutuan beberapa tahun kebelakangan ini. Dalam tempoh itu kita melihat Mahkamah Persekutuan membuat keputusan-keputusan yang melebihi bidang kuasanya.

Saya telah beberapa kali menulis mengenai penerimaan doktrin struktur asas Perlembagaan (basic structure of the Constitution) ciptaan Mahkamah Agung India yang didalangi oleh DS Gopal Sri Ram tanpa merujuk kepada dua penghakiman Mahkamah Persekutuan yang dipengerusikan oleh Tun Mohamed Suffian dan menjadi undang-undang negara ini selama 33 tahun. Dengan penerimaan doktrin itu Badan Kehakiman (mahkamah) telah melanggar bidang kuasa Badan Perundangan (Parlimen) – Sila lihat, antara lain, Hakim Bukan Parlimen (30 03 2018).

Kali ini, hanya dengan berkait kepada doktrin kebebasan kehakiman yang umum, seolah-olah Badan Perundangan dan Eksekutif tidak mempunyai kebebasan dalam melaksanakan tugas mereka, tertakluk kepada apa yang dibenarkan oleh Perlembagaan dan undang-undang; dengan meletakkan Hakim-Hakim di tingkat yang lebih tinggi daripada orang lain, termasuk Raja-Raja dan Anggota-Anggota Kabinet, mahkamah itu mengambil alih kuasa Parlimen untuk membuat undang-undang dan membuat “protokol” yang wajib dipatuhi oleh SPRM dan badan-badan penyiasat lain dan memberi kuatkuasa kebelakangan. Ertinya, sebelum protokol itu dibuat oleh mahkamah jika ia mempunyai kuasa membuatnya sekalipun (saya katakan tidak), ia sudah wajib dipatuhi oleh SPRM dan badan-badan penyiasat itu!

SPRM dilihat sebagai satu badan penyiasat yang tidak bertanggungjawab, berniat jahat dan menyiasat setiap orang Hakim apabila sahaja menerima Laporan Polis atau surat layang terhadap seseorang Hakim. SPRM juga ada SOP-nya.

Keputusan ini juga telah membantut tugas Pendakwa Raya mengenai sesuatu siasatan. Pendakwa Raya mempunyai budibicara untuk membuat pertuduhan jika ada cukup keterangan untuk membuktikan pertuduhan itu. Jika tidak, beliau akan mengarahkan tiada tindakan selanjutnya diambil. Itu lebih baik untuk membersihkan nama Hakim berkenaan daripada arahan Ketua Hakim Negara kepada SPRM untuk memberhentikan siasatan.

Lebih membingungkan lagi ialah aduan terhadap Ketua Hakim Negara pun perlu mendapat persetujuan Ketua Hakim Negara untuk memulakan penyiasatan dan Pendakwa Raya juga perlu mendapat persetujuannya untuk memulakan pendakwaan!

Saya tidak kisah jika hendak diadakan peraturan atau syarat mengenai penyiasatan terhadap Hakim. Itu soal dasar yang ditentukan oleh Eksekutif. Badan Kehakiman boleh mencadangkannya kepada Eksekuif. Jika Eksekutif bersetuju, ia perlu dijadikan undang-undang oleh Parlimen. Dalam kata-kata lain, buatlah dengan cara yang betul.

Kita tidak tahu apa lagi selepas ini. Bagaimana jika menggunakan alasan yang sama, akan dihujahkan pula, selagi belanjawan berada di tangan Eksekutif, Badan Kehakiman tidak boleh benar-benar bebas? Maka, sebelum Menteri Kewangan membentang belanjawan Badan Kehakiman di Parlimen, persetujuan Ketua Hakim Negara mestilah diperolehi terlebih dahulu. Apa kata Perdana Menteri merangkap Menteri Kewangan?

03 03 2023

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

MENYERTAI UPACARA YEE SANG BOLEH MEMBAWA KEPADA SYIRIK?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Setiap Tahun Baru Cina, orang-orang Cina Malaysia menyambutnya dengan upacara yee sang, yusheng atau yuu sahng. Itu kita tidak kisah kerana ia adalah adat dan kepercayaan mereka.

Tetapi, yang menimbulkan persoalan ialah apabila ia diadakan sebagai satu upacara di majlis-majlis rumah terbuka parti-parti politik dan pemimpin-pemimpin berbangsa Cina yang dihadiri oleh pemimpin-pemimpin Melayu. Mereka turut dijemput dan menyertai upacara yee sang itu.

Pemimpin-pemimpin Cina itu mungkin merasakan upacara itu hanya satu adat yang boleh membawa kemakmuran kepada orang-orang yang melakukannya. Ia juga menggambarkan cara hormat menghomati adat satu sama lain, tanda sepakat dan muhibbah dalam sebuah negara berbilang kaum, agama, bahasa, adat dan kebudayaan.

Saya tidak fikir pernah terbayang difikiran pemimpin-pemimpin Cina itu bahawa adat mereka itu mungkin menyalahi akidah orang Islam kerana mereka tidak tahu pun apakah akidah agama Islam. Agama/adat/amalan mereka adalah berasaskan kepercayaan dan superstition. Makruf dan munkar boleh ditafsirkan sebagai untung dan rugi. Apa yang menguntungkan adalah makruf dan apa yang merugikan adalah munkar. Maka, sebagai menghormati dif-dif kehormat mereka itu, mereka menjemput dif-dif itu menyertai upacara itu untuk sama-sama mendapat keuntungan daripadanya.

Seperti kebiasaan, orang Melayu yang tidak mahu mengecilkan hati host mereka mengalah dan turut menyertainya walau pun agak keberatan dan kekok pada mulanya. Tetapi, hari ini, ada di antara mereka sudah mahu menunjuk bahawa mereka sporting dan terbuka kepada rakan-rakan Cina dan pengundi Cina. Maka mereka tidak silu-silu lagi menyertainya.

Soalannya, mungkinkah perbuatan itu boleh membawa kepada syirik? Saya tidak tahu jawapannya kerana saya tidak tahu adat it secara mendalam dan saya bukan ulamak. Tetap, saya merasa kurang senang. Maka saya membangkitkan persoalan ini untuk ilmuan kita membuat kajian mengenai adat itu dan ulamak-ulamak kita berfikir mengenainya.

Dikatakan amalan memakan ikan mentah itu berasal dari Guangdong, China. Ia adalah makanan orang miskin. Ia dibawa oleh pendatang ke Semenanjung Tanah Melayu dan Singapura di mana restoran-restoran di sana menjadikannya seperti hidangannya pada masa ini, semata-mata dengan tujuan melariskan perniagaan mereka.

Yee sang biasanya dibuat daripada jejalur ikan mentah, dicampur dengan sayur-sayuran yang dicincang dan pelbagai sos dan perasa, antara bahan-bahan lain. Ikan digunakan sebagai bahan utama kerana perkataan Mandarinnya, disebut “yu” sepadan dengan homofonnya yang bermaksud “kelimpahan” yang membawa makna “kelimpahan sepanjang tahun”. Pomelo atau limau nipis ditambah pada ikan, menambah tuah dan nilai bertuah yang membawa maksud “semoga berjaya dan pelayaran yang lancar”. Lada kemudiannya dihancurkan dengan harapan dapat menarik lebih banyak wang dan barang berharga yang ditafsirkan sebagai “menarik kekayaan dan harta karun”.

Kemudian minyak dicurahkan, mengelilingi bahan-bahan untuk menggalakkan wang mengalir masuk dari semua arah yang bermaksud “mendapat 10,000 kali untung dengan modal anda”, dan “banyak sumber kekayaan”.

Lobak merah ditambah menunjukkan nasib baik: perkataan pertama dalam kata majmuk mewakili ramuan, “lobak merah/lobak” mempunyai homofon yang bermaksud “nasib baik semakin menghampiri”. Lobak hijau yang dicincang kemudian ditambah melambangkan belia abadi/pemuda kekal/muda selama-lamanya (“forever young”). Selepas itu lobak putih yang dicincang ditambah. Ia membawa kemakmuran dalam perniagaan dan kenaikan pangkat di tempat kerja, “maju dengan pantas” dan “mencapai tahap yang lebih tinggi dengan setiap langkah”.

Perencah akhirnya ditambah. Mula-mula, serbuk kacang ditaburkan di atas pinggan, melambangkan “isi rumah yang dipenuhi emas dan perak”. Ia diikuti dengan biji bijan yang melambangkan “kemakmuran untuk perniagaan”. Sos yuu sang, biasanya dibuat daripada sos buah plum, disiram dengan baik. Ia membawa maksud “semoga hidup sentiasa manis”. Kerepek tepung yang digoreng dalam bentuk bantal emas kemudian ditambah dengan harapan bahawa seluruh lantai rumah akan dipenuhi dengan emas.

Yee sang sering dihidangkan sebagai sebahagian daripada makan malam pelbagai hidangan, biasanya sebagai pembuka selera kerana simbolisme “nasib baik” untuk tahun baru. Ada yang memakannya pada hari ketujuh Tahun Baru Cina, walaupun ia dimakan bila-bila masa dalam tempoh Tahun Baru Cina (hari pertama hingga ke-15 bulan lunar pertama).

Bahan asas dihidangkan terlebih dahulu. Ketua di kalangan pengunjung atau pelayan restoran terus menambah bahan-bahan seperti ikan, keropok dan sos sambil mengucapkan “doa yang baik” bagi setiap bahan ditambah, biasanya berkaitan dengan bahan khusus yang ditambah itu. Sebagai contoh, frasa seperti “semoga ada kelimpahan tahun demi tahun” diucapkan apabila ikan ditambah, kerana perkataan Cina untuk “lebihan” atau “kelimpahan” berbunyi sama dengan perkataan Cina untuk “ikan”. Semua pengunjung di meja kemudian berdiri dan meneruskan upacara itu dengan melambung bahan-bahan yang dicincang ke udara dengan penyepit sambil mengucapkan pelbagai “doa yang baik” dengan kuat atau hanya mengucapkan perkataan yang bermaksud “cedok, cedok”. Adalah dipercayai bahawa ketinggian lambungan mencerminkan ketinggian pertumbuhan nasib pengunjung. Oleh itu, pengunjung akan melambung dengan penuh semangat. (Sumber Wikipidia).

Dimikianlah sepintas lalu adat atau upacara yee sang. Biar siapa pun yang menciptanya dan apa pun tujuannya, ia bukanlah makanan harian biasa, jika kesemua bahannya halal sekalipun.

Sama ada yee sang itu adat, ibadat, upacara keagamaan, amalan atau pembohongan pengusaha restoran untuk melariskan perniagaan mereka tidak penting bagi kita. Yang penting ialah adakah turut menyertai upacara itu boleh membawa kepada syirik? Terdapat empat faktor yang merisaukan kita:

1. Kepercayaan bahawa bahan-bahan yang digunakan itu boleh membawa keuntungan dan kebaikan yang dikaikan dengannya.

2. Kepercayaan bahawa dengan melambungnya dan memakannya akan memperoleh kebaikan-kebaikan itu.

3. Kepercayaan lagi tinggi makanan itu dilamubung lagi tinggilah kejayaan, keuntungan dan kebaikan diperolehi.

4. “Doa-doa” (wishes) yang menyertai hidangan dan lanbungan itu, kepada siapa ia diminta?

Tidakkah semua ini mempunyai unsur-unsur syirik?

Mungkin dikatakan kita bukan percaya semua itu. Kita melakukannya semata-mata kerana menghormati adat rakan-rakan kita. Soalan: Jika langsung tidak percaya, mengapa melakukannya bersama-sama orang-orang yang melakukannya dengan penuh kepercayaan? Apa bezanya dengan menyertai mereka berdiri di hadapan tokong dan menghayun colok yang menyala, sambil berkata dalam hati “aku tidak pecaya”?

Mungkin dikatan kita cuma hendak mengambil hati rakan-rakan kita berbangsa Cina itu untuk menjaga hubungan baik dan muhibbah antara kaum dalam sebuah negara yang berbilang kaum. Jawapan saya ialah itu bukanlah satu hujah yang boleh menjadi alasan yang sah. Alasan itu cuma sah jika perbuatan itu tidak melanggar sempadan kesyirikan dan tidak bercanggah dengan Syariah.

Mungkin dihujahkan lagi bahawa kita cuma bersuka-suka dengan rakan-rakan kita itu di perayaan Tahun Baru mereka. Soalan: Mereka melakukannya bukan untuk bersuka-suka. Mereka melakukannya supaya doa-doa (wishes) mereka dimakbulkan. Bagaimana kita menyertai mereka hanya untuk bersuka-suka.

Biar apa pun, Islam tidak mengajar kita bererebut-rebut dan melambung makanan.

Saya berpendapat sudahlah tiba masanya satu kajian mendalam dan menyeluruh dibuat mengenai yee sang dan dibentang kepada Jawatankuasa Majlis Fatwa Kebangsaan untuk mendapat pandangannya dan membawa cadangannya untuk dijadikan fatwa di setiap negeri di Malaysia. Isu ini melibatkan seluruh negara. Semua fatwa itu hendaklahlah serupa. Jangan pula antara Majlis-Majlis Fatwa Negeri pun ada pula perbezaan pendapat. Jika sesama kita pun tidak boleh bersetuju, bagaimana kita hendak orang bukan Islam memberi perhatian serius terhadapnya?

Fatwa itu akan menjadi garias panduan di mana letaknya sempadan yang, jika dilintasi, boleh membawa kepada syirik dan ditegah oleh syarak. Ia akan menjadi panduan kepada orang Islam dan bukan Islam, penganjur dan dif-dif, supaya sama-sama tahu apa yang diizinkan syariah dan apa yang tidak.

Soalan-soalan yang perlu dijawab oleh fatwa itu ialah:

1. Apakah hukumnya menghadiri jemputan ke majlis menyambut Tahun Baru Cina?

2. Apakah hukumnya menyertai upacara yee sang yang melibatkan melambung makanan sambil mengucapkan doa (wishes) dan mempercayai sepenuhnya segala kebaikan yang dikaitkan dengannya dan mengharapkan ia berlaku?

3. Apakah hukumnya menyerti upacara yee sang seperti dalam perenggan 2 tanpa mempecayai sepenuhnya segala kebaikan yang dikaitan dengannya tetapi mengharapkan juga ia berlaku?

4. Apakah hukumnya menyertai upacara yee sang seperti dalam perenggan 2 tanpa mempercayai atau mengharapkan kebaikan yang dikaitan dengannya tetapi semata-mata untuk menghormati jemputan penganjur?

Setelah beriman dengan Allah berasaskan dalil-dalil Al-Quran, adakah kita hendak mencampur-adukkan iman kita dengan kepercayaan yang asasnya secetek itu hanya kerana hendak mengambil hati rakan-rakan bukan Islam kita yang tidak tahu pun implikasinya kepada iman kita?

07 02 2023

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PELANTIKAN AHLI-AHLI SPK: MENGAPA SERAHKAN KEPADA

PELANTIKAN AHLI-AHLI SPK: MENGAPA SERAHKAN KEPADA MAJLIS PEGUAM?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada “5 Titah Raja-Raja Melayu”, khususnya nombor 3 yang mengatakan:

“Pelantikan ahli-ahli JAC (Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman (SPK) – ditambah) tidak dibuat oleh Perdana Menteri sebaliknya, diberi kepada beberapa institusi lain seperti Majlis Peguam Malaysia, Persatuan Undang-Undang Sabah, Persatuan Peguambela Sarawak dan Jawatankuasa Pemilih Parlimen.”

Kebetulan pada masa undang-undang itu dibuat, saya adalah Ketua Hakim Negara (KHN) dan tahu juga mengenainya. Maka, saya merasa bertanggungjawab untuk memaklumkan apa yang berlaku dan memberi pencerahan mengenainya.

Rang undang-undang itu digubal oleh Majlis Peguam dan dibawa naik untuk dijadikan undang-undang oleh Dato’ Zaid Ibrahim, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (JPM) pada masa itu. Tan Sri Gani Patail, Peguam Negara pada masa itu, memberitahu saya “I have nothing to do with it.” Dalam kata-lain lain, Jabatan Peguam Negara (JPN) yang sepatutnya menggubalnya, telah diketepikan.

Apabila salinan draf itu diberi kepada saya, saya menulis satu nota menentangnya. Saya menentangnya sebab, mengikut draf itu, majoriti ahli-ahli suruhanjaya itu adalah peguam (practising lawyers) yang mewakili Majlis Peguam dan Persatuan-Persatuan Undang-Undang/Peguambela Sabah dan Sarawak. Saya menghujahkan, jika undang-undang itu dilaksanakan, ahli-ahli tersebut akan lebih mengutamakan calon-calon yang pendirian mereka mengenai tafsiran undang-undang dan peranan Hakim-Hakim dan Badan Kehakiman adalah serupa dengan Majlis Peguam untuk dilantik atau dinaikkan pangkat.

Pendirian Majlis Peguam boleh dilihat daripada kenyataan-kenyataan akhbar yang dikeluarkannya yang menyerupai pendirian orang-orang dan NGO-NGO bukan Islam, PH, khususnya DAP dalam hampir semua isu. Ahli-ahli majlis dan persatuan-persatuan peguam yang berpendirian seperti itulah yang akan dilantik sebagai majoriti ahli-ahli SPK. Mereka pula tentulah akan mengutamakan calon-calon yang berpendirian serupa dengan mereka untuk dilantik menjadi Pesuruhjaya Kehakiman dan Hakim untuk dinaikkan pangkat hingga menjadi KHN.

Saya juga menghujahkan bahawa akibatnya, Hakim-Hakim akan, “melutut” kepada peguam-peguam yang menjadi ahli-ahli suruhanjaya itu apabila peguam-peguam itu hadir di hadapan mereka dalam sesuatu kes di mahkamah. Paling kurang, ia akan menyebabkab rasa tidak adil kepada pihak sebelah lagi.

Saya, bersama-sama TS Gani Patail pergi berjumpa dengan Tun Abdullah Badawi, Perdana Menteri pada masa itu, selama lebih daripada dua jam di pejabatnya. Saya bertanya beliau “Why are you giving away your prerogative to the Bar Council?” Beliau tidak menjawab.

Beberapa hari kemudian, saya dan TS Zaki, pada masa itu Presiden Mahkamah Rayuan (PMR), pergi berjumpa dengan DS Najib, pada masa itu TPM, di rumahnya. Saya mengulangi hujah-hujah saya. Beliau berkata ia akan diteruskan tetapi keahliannya akan ditimbang semula.

Apabila undang-undang itu diluluskan, memang betul, ahli-ahli SPK terdiri daripada lima orang ahli ex officio (KHN, PMR, HB(M), HB (S dan S) dan seorang Hakim Mahkamah Persekutuan) dan “empat orang yang terkemuka, yang bukan merupakan anggota eksekutif atau perkhidmatan awam lain, yang dilantik oleh Perdana Menteri selepas berunding dengan Majlis Peguam Malaysia, Persatuan Undang-Undang Sabah, Persatuan Peguam Bela Sarawak, Peguam Negara Persekutuan, Peguam Besar perkhidmatan perundangan Negeri atau mana-mana badan berkaitan yang lain.”

Perhatikan, sebelum mereka yang berempat itu dilantik, PM dikehendaki berunding dengan Majlis Peguam dan Persatuan-Persatuan Undang-Undang/Peguambela (Sabah dan Sarawak) selain daripada Peguam Negara dan Peguam-Peguam Besar Sabah dan Sarawak dan badan-badan lain yang berkaitan.

Lantikan pertama terdiri daripada saya (mantan KHN), TS Steve Shim (mantan HB (S dan S)), TS Ainum Said, (mantan Peguam Negara) dan TS Lal Chand Vohrah, (mantan Hakim Mahkamah Tinggi dan International Court of Justice).

Perhatikan, walaupun akta itu tidak melarang seorang practising lawyer dilantik sebagai ahli SPK, tidak seorang pun dilantik. Ertinya PM bersetuju dengan hujah-hujah saya. Kesemua ahli-ahli SPK pada masa itu tahu selok belok pekerjaan hakim. Empat orang ahli bukan ex-officio itu semuanya tidak mempunyai apa-apa kepentingan.

SPK berjalan dengan baik. Lihat Judicial Appointments Commission As I See It (28 01 2012) (boleh didapati dalam laman web saya.)

Apa yang dicadangkan sekarang adalah ulangan apa yang telah berlaku 14 tahun dahulu. Masalah yang akan berbangkit jika ia dilaksanakan telah difahami dan dielakkan. Kini ia hendak dilakukan semula. Saya percaya Raja-Raja tidak tahu apa yang telah berlaku itu.

Pada 2 Disember 2022, Sinar Harian melaporkan berita ringkas di muka hadapan di bawah tajuk “Bebas dan Berkecuali.” Saya percaya Sinar Harian juga tidak tahu mengapa keahlian SPK itu begitu, malah pada masa itu, ia belum wujud lagi pun. Presiden Majlis Peguam dan Ketua Pasukan Rasuah Busters yang dipetik sebagai mengalu-alukan cadangan itu juga tentu tidak tahu mengenai kisah yang saya ceritakan ini. Presiden Majlis Peguam tentu menyokong kerana cadangan itu menguntungkan majlis itu. Tetapi, apakah jawapan beliau kepada apa yang dikatakan oleh Zainur Zakaria, mantan Presiden Majlis Peguam lebih dari sedekad dahulu dalam satu seminar? Katanya, “Sayalah orang pertama yang akan membantah jika peguam di pihak lawan saya adalah ahli SPK”? Pasukan Rasuah Busters tidak berkenaan di sini. Di sini tidak ada rasuah.

Soalan: Adakah peguam-peguam dan ahli-ahli Parlimen itu akan lebih bebas dan berkecuali daripada ahli-ahli yang ada sekarang?

Mengenai ahli-ahli Parlimen sebagai ahli SPK, selain daripada apa yang saya telah sebutkan di atas, saya katakan, melainkan beberapa orang seperti anak-anak mendiang Karpal Singh, berapa orangkah yang membaca alasan penghakiman? Mereka tidak tahu prestasi Hakim-Hakim yang hendak dinaik pangkat itu. Bagi mereka, sesiapa yang namanya selalu keluar dalam media massa adalah terkenal. Seorang Hakim yang memberi penghakiman yang memihak kepada partinya adalah baik, jika sebaliknya, tidak. Itulah ukuran yang akan digunanya. – Lihat Pemilihan Calon-calon Hakim Oleh Parlimen: Satu Ulasan ( 21 10 2018) dan Keep Appointment of Chief Justice Out Of Parliament Select Committee (2019 11 16) (boleh didapati dalam laman web saya.)

Lihat Pemilihan Calon-calon Hakim Oleh Parlimen: Satu Ulasan ( 21 10 2018) (boleh didapati dalam laman web saya.)

Berlainan daripada Hakim-Hakim dan mantan-mantan Hakim yang melihat sendiri prestasi pegawai-pegawai kehakiman dan perundangan dan peguam-peguam yang hendak dilantik menjadi Pesuruhjaya Kehakiman, ahli-ahli Parlimen itu juga tidak mengetahui prestasi mereka sebagai peguamcara dan peguambela. Mereka juga akan bergantung kepada laporan media massa: siapa yang namanya selalu keluar, baguslah dia.

Pada pandangan saya, peruntukan yang ada sekarang tidak perlu dipinda. Tetapi, jika mereka dikehendaki dilantik oleh Yang di-Pertuan Agong, tidak mengapalah. Yang lain janganlah dipinda. Dengan peruntukan yang ada sekarang pun, seorang peguam yang sudah bersara sepenuhnya, yang namanya sudah tidak digunakan lagi oleh firma lamanya dan dia tidak mempunyai apa-apa saham lagi dalam firma itu atau yang lainnya, boleh dilantik sebagai ahli SPK.

Saya percaya selain daripada beberapa nama yang saya telah sebutkan itu, tidak ada sesiapa yang mengetahui hal ini. Diharapkan maklumat dan pencerahan ini akan memberi manfaat kepada semua yang akan membuat keputusan mengenainya.

04 12 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SELAMAT TINGGAL UMNO

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Khamis 24 November 2022. Kenyataan akhbar yang dikeluarkan oleh Istana Negara mengatakan bahawa Yang di-Pertuan Agong (YDPA) telah membuat keputusan melantik DS Anwar Ibrahim sebagai Perdana Menteri (PM) ke-10. Baginda membuat keputusan itu setelah berbincang dengan Raja-Raja Melayu “untuk membolehkan Baginda membuat keputusan yang terbaik demi kepentingan dan kesejahteraan negara serta rakyat.”

“Hakikatnya, rakyat jelata tidak wajar dibebankan dengan kemelut politik yang tiada kesudahan tatkala negara memerlukan sebuah Kerajaan yang stabil untuk merancakkan lanskap ekonomi dan pembangunan negara.”

Tidak pula disebut parti-parti yang bersetuju bergabung dengan PH dan berapa orangkah ahli-ahli Dewan Rakyat (DR) yang menyokong DS Anwar.

Dengan pelantikan ini tercapailah cita-cita DS Anwar setelah sekian lama menunggu. Apa yang akan dilakunya selepas ini sama-samalah kita menunggu untuk melihatnya.

Yang paling licik adalah DAP. Dengan menutup mulut dan tidak menampakkan muka mereka sepanjang kempen PRU15 dan rundingan bergabung selepas PRU15, mereka tidak membangkitkan kecurigaan orang Melayu terhadapnya seperti sebelumnya.

Sehinggakan, semasa menunggu untuk mengambil ubat di Hospital Putrajaya tengah hari 24 November 2022, isteri saya terdengar seorang pesakit perempuan berkata, “Kali ni DAP tak ada, cuma PKR. Cina tak ada pun, semua Melayu. PH la ni berlain daripada PH dahulu. Dulu PH Mahathir. Ini PH Anwar. Kita sokong pun tak apa.” Begitu berkesan sekali taktik mereka.

DS Anwar dari awal lagi bersetuju untuk mengadakan kerajaan perpaduan. Alasan yang digunanya ialah beliau tidak mahu derhaka kepada YDPA. Sebenarnya beliau tahu itulah satu-satunya cara untuk beliau menjadi PM.

Mengikut berita, semasa TS Muhyiddin menghadap YDPA, DS Anwar sedang menunggu di bilik sebelah untuk menandatangani perjanjian yang telah disediakan oleh pihak Istana Negara. Jika cerita itu benar, soalnya adakah terdapat satu komplot antara beliau dengan pegawai-pegawai Istana Negara seperti yang dikatakan pernah berlaku dahulu?

TS Muhyiddin telah menyatakan rasa tidak puas hatinya dengan cara penentuan bilangan penyokong yang diperolehi olehya dan DS Anwar. Mengikutnya, pada 22 November 2022 lagi beliau telah menghantar sebanyak 115 SD menyokongnya, yang termasuk 10 dari BN. Pada 23 November 2022, semasa beliau menghadap YDPA apabila beliau memberitahu YDPA beliau mempunyai 115 penyokong, YDPA terkejut dan berkata baginda tidak tahu. Adakah pegawai-pegawai istana yang bertanggungjawab tidak memberitahu baginda?

Pada 22 November 2022 petang, tempoh menyampaikan SD telah dipanjangkan. Dalam masa dua hari berikutnya DT BN dan MKT UMNO sibuk bermesyuarat. Berulang kali keputusannya dilaporkan bahawa BN berkecuali.

Kemudian keluar pula cerita DS Dr. Wee Ka Siong, Presiden MCA melenting kerana DS Zahid dalam suratnya kepada YDPA telah menyatakan 30 ahli DR BN menyokong DS Anwar sebagai PM pada hal mesyuarat DT BN memutuskan mereka berkecuali. Beliau begitu marah terhadap DS Zahid hingga mahukan undi tidak percaya sebagai Pengerusi DT BN dibuat terhadap DS Zahid. Ada pihak yang membuat laporan Polis menuduh DS Zahid menipu YDPA.

Malam 23 November 2022, keluar pula berita bahawa semua sepuluh orang ahli DR UMNO yang menandatangani SD menyokong TS Muhyiddin itu menandatangani SD menarik balik sokongan mereka itu.

YDPA menitahkan 30 ahli DR BN menghadp baginda pada 23 November 2022. Hanya DS Zahid, DSU Mohamad Hasan bersama-sama DS Zambry Abdul Kadir hadir sebagai wakil ahli-ahli DR BN. Adakah 28 orang ahli DR BN lagi itu dilarang hadir oleh puncak pimpinan BN?

Saya menyangkakan bahawa pendirian 30 ahli-ahli DR BN itu adalah berkecuali sehingga terbaca NST online jam 9.15 malam 24 November 2022 yang mengatakan antara penyokong DS Anwar adalah 28 ahli DR BN. Beberapa minit kemudian, keluar pula berita bahawa PH, BN dan GPS akan menubuhkan Kerajaan Perpaduan dan Isnin diisytiharkan cuti umum. Jadi, jelaslah sekarang bahawa BN menyokong DS Anwar, bukan berkecuali.

Bagi saya, bahawa UMNO/BN berkecuali pun saya kecewa kerana ia sepatutnya bergabung dengan PN untuk menghalang PH berkuasa. Bergabung dengan PH tidak boleh diterima langsung. Ia adalah satu penipuan kepada pengundi-pengundi Melayu.

Turut mendukacitakan ialah peranan yang dimainkan oleh Istana Negara yang seolah-olah membantu DS Anwar menjadi Perdana Menteri dan PH berkuasa. Jika tempoh untuk mengemukakan SD tidak dilanjutkan dan SD yang dikemukan TS Muhyiddin dikira, beliau tentu telah menang. Pelanjutan tempoh itu membolehlan kedudukan berubah. Bahawa YDPA menitah kepada ketua-ketua parti supaya menimbang cadangan mengadakan kerajaan perpaduan itu tidak boleh dinafikan. Ini disahkan oleh ketua-ketua parti itu sendiri.

Ini adalah ulangan apa yang berlaku dua tahun dahulu. Ia tidak sepatutnya berlaku. YDPA tidak sepatutnya terlibat dalam politik. Ini bukan soal ikut Westminster atau tidak. Ini soal campur tangan dalam dasar parti dan tujuan pengundi. Dalam PRU ini, misalnya PN telah mengeluarkan manifesto dan berkempen bahawa mereka menentang dasar-dasar PH dan pengundi-pengundi mengundi PN atas alasan itu. Setelah selesai pilihan raya dan calon-calon yang mereka undi menang, partinya dititahkan bergabung dengan PH. Nasiblah PN bertegas tidak mahu bergabung dengan PH untuk menubuh kerajaan. Bagaimana dengan BN dan GPS?

Saya tidak faham bagaimana sepuluh orang ahli DR UMNO yang pada mulanya membuat SD menyokong TS Muhyiddin itu boleh menarik balik SD mereka. Takut sangatkah kepada DS Zahid dan dipecat? Saya juga tidak faham bagaimana ahli-ahli MKT yang berkali-kali mengundi untuk berkecuali, boleh menerima keputuan (siapa?) bahawa BN/UMNO bersetuju menyokong DS Anwar Ibram sebagai PM dan bergabung menubuh kerajaan dengan PH. Takut sangatkah mereka kepada DS Zahid? Adakah mereka juga bersekongkol untuk berbohong?

Jam 6.00 24 November 2022, keluar berita wakil 130 Bahagian UMNO telah sampai ke WTC untuk memberi sokongan yang tidak berbelah bagi kepada Presiden dan pemimpin-pemimpin mereka. Jika semua Bahagian UMNO menyokong Presiden dan pemimpin-pemimpin mereka pun, kita belum tahu bagaimana perasaan pengundi-pengundi Melayu yang mengundi UMNO/BN dalam PRU15. PRK dan PRN akan diadakan tidak lama lagi. Saya ingin lihat prestasi UMNO/BN.

Biar apa pun, saya merasa tertipu. Saya sudah tidak percaya kepada pemimpin-pemimpin UMNO lagi. Selamat tinggal UMNO.

25 11 2022

MELAYU TIDAK BOLEH BERGANTUNG KEPADA UMNO LAGI

MELAYU TIDAK BOLEH BERGANTUNG KEPADA UMNO LAGI
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

BAHAGIAN PERTAMA
(Bahagian ini ditulis sebelum hari mengundi)

Semenjak pembubaran Parlimen sehingga ke hari ini, sehari sebelum hari mengundi, saya tidak menulis mengenai politik. Sebabnya ialah saya tidak mahu “mengajar” atau meramal. Saya tidak mahu “mengajar” parti-parti Melayu, khususnya, untuk berbuat dan tidak berbuat itu dan ini kerana mereka tidak akan mengendahnya. Kepada mereka kepentingan diri dan parti adalah lebih utama daripada perpaduan ummah, kepentingan orang Melayu/Islam dan negara, umumnya.

Saya juga tidak mahu meramal mengenai keputusan pilihan raya itu, kerana ia boleh jadi betul atau boleh jadi tidak. Saya lebih suka menunggu, melihat keputusannya dan menganalisis keputusannya yang sebenar.

Walau bagaimana pun, sehingga hari mengundi, dapat diperhatikan bahawa DAP telah mempelajari kesilapan mereka semasa menghadapi PRU 14 manakala parti-parti Melayu, tidak mengambil pengajaran daripada kesilapan mereka dalam PRU 14 itu.

Maksud saya, mereka tidak mengeluarkan kenyataan yang menyakitkan hati orang Melayu. Tidak pula kedengaran mengenai Red Beans yang menjalankan propaganda DAP dan menghentam pendapat dan penulis yang penulisannya tidak menyebelahi DAP dan kepentingan orang Cina termasuk yang mempertahankan peruntukan Perlembagaan mengenai hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam. Ngo-Ngo Cina sepert Dong Zong juga tidak bersuara dan membuat tuntutan-tuntutan melampau yang menyebabkan orang Melayu marah, berakhir dengan perhimpunan menentang ICERD. Perlu diingati bahawa perhimpunan 8 Disember 2018 itu bukan sahaja sekadar menentang ICERD. Tidak kurang pentingnya, ia adalah kemuncak kemarahan orang Melayu terhadap Kerajaan PH, DAP dan tuntutan-tuntutan melampau NGO-NGO Cina. Dalam PRU 15 ini, orang-orang Cina individu juga tidak berbuat sesuatu seperti menyebarkan video mereka berbuka puasa dengan sup babi dan lain-lain untuk menghina agama Islam.

Mereka tidak mengulangi semua itu. Mungkin mereka telah dilarang oleh DAP dan PH. Tetapi ia tidak bererti mereka tidak berbuat apa-apa. Mereka hanya menukar taktik mereka, melakukannya senyap-senyap atau menggunakan orang lain untuk mencapai kehendak mereka.

Dalam PRU14, kelantangan DAP menyebabkan orang Melayu berfikir bahawa DAP-lah parti dominan dalam PH. Ini adalah satu faktor yang menyebabkan kejatuhan Kerajaan PH tidak lama setelah ia ditubuh. Kali ini, yang paling lantang ialah DS Anwar Ibrahim dan Rafizi. Ia memberi gambaran kepada orang Melayu seolah-olah PKR-lah parti dominan dalam PH. Itu penting bagi PH kerana ia perlu diterima oleh orang Melayu. PH tidak perlu risau mengenai sokongan orang Cina kerana selagi DAP berada dalam PH, sokongan orang Cina tetap terjamin.

Di samping itu, PH, melalui AMANAH, malah DAP sendiri, telah menonjolkan muka-muka baru, muda dan berhijab di samping membawa masuk anak Nik Aziz yang berpakaian seperti seorang “ulamak”, penceramah agama atau calon PAS, sebagai calonnya di Pantai Barat Semenanjung setelah ditolak di Kelantan dalam PRU14. Itu dilakukan untuk menunjukkan bahawa PH bukan anti-Islam, malah mesra Islam. Sama ada mereka akan berjaya atau tidak kita belum tahu. Yang jelas ialah begitu murahnya Islam dan nama ulamak sanggup dijual oleh mereka untuk mendapat satu kerusi Parlimen atau DUN.

Parti-parti Melayu tidak mengambil pengajaran daripada kesilapan mereka dalam PRU14. Bukan sahaja mereka menolak usaha orang Melayu umumnya untuk menyatukan ummah, terutama sekali penyokong-penyokong UMNO dan PAS. Sebaliknya, bilangan parti-parti Melayu bertambah, mengakibatkan undi Melayu lebih lagi berpecah.

Parti-parti Melayu itu lebih kuat mengkritik sama sendiri daripada mengkritik PH yang sepatutnya menjadi musuh bersaka. Yang untung adalah PH. Tidak cukup dengan itu, pemimpin-pemimpin Melayu itu bercakaran sesama sendiri, terutama sekali di kalangan pemimpin-pemimpin UMNO.

Satu perkara lagi yang jelas kelihatan ialah kebencian orang ramai kepada DS Zahid. Setiap orang yang saya temui termasuk yang biasanya mengundi BN apabila disebut UMNO, berkata “Saya benci Zahid”. “Kalau dia masuk penjara awal-awal dah selesai masalah.” “Semua dah elok, dia yang buat sial.”

BAHAGIAN KEDUA
(Bahagian ini ditulis selepas hari mengundi dan keputusan diketahui.)

20 11 2022. Keputusan telah diketahui. Ia menunjukkan PH mendapat 82 kerusi, PN 73, BN 30, GPS 23, GRS 6, WARISAN 3, BEBAS 2, PBM 1, KDM 1, Jumlah 221.

Pecahan mengikut parti, bagi gabungan PH, PKR mendapat 31 kerusi, DAP 40, AMANAH 8, UPKO 2, MUDA 1. Bagi gabungan PN, Bersatu mendapat 28, PAS 44, PN Direct 1. Bagi gabungan BN, UMNO mendapat 26 kerusi, MCA 2, MIC 1, PBRS 1. Untuk perbincangan ini, keputusan di Sabah dan Sarawak tidaklah perlu diperturunkan.

Perhatikan bahawa Bersatu mendapat 28 kerusi, PAS 44 dan UMNO 26.

Jika itu tidak cukup, lihatlah seterusnya. DS Shahidan Kassim yang tidak dipilih untuk .bertanding sebagai calon BN kerana kerap tidak bersetuju dengan DS Zahid, bertanding sebagai calon PN, menang dengan majoriti besar; Ketereh (yang sebelum ini berturut-turut dimenangi oleh TS Annuar Musa, tetapi tidak dipilih bertanding sebagai calon BN) jatuh kepada PAS; demikian juga Tanjung Karang dan Pasir Salak, kubu UMNO yang sekian lama dipertahankan oleh TS Noh Omar dan DS Tajuddin Abdul Rahman dan mungkin jugakah Grik? DS Ahmad Zahid sendiri hanya menang dengan majoriti 348 di kampungnya sendiri.

Sekali imbas pun sudah nampak, apa yang dikatakan di atas (sebelum hari mengundi itu) betul. Di Semenanjung, khususnya, apa yang berlaku dalam PRU14 berulang semula, iaitu perpecahan undi Melayu yang disebabkan oleh BN, PN dan PAS telah memberi kemenangan kepada PH. Cuma, setakat ini kita tidak tahu berapa banyak kerusikah yang dimenangi PH itu akibat perpecahan undi Melayu itu. Dalam PRU14 ia dianggarkan sebanyak lebih kurang 30 kerusi.

Ini jelas menunjukkan, walaupun pemimpin-pemimpin parti Melayu itu tahu akibat bertanding melawan sama sendiri, kerana angkuh dan kerana mengutamakan kepentingan parti (dibaca diri) mereka enggan bertolak ansur untuk mengelaknya. Akibatnya, merekalah yang menyerahkan kerusi-kerusi itu kepada PH. Apa gunanya berpekik “No DAP. No Anwar” apabila mereka sendiri yang membantu DAP dan Anwar membantu PH memenangi PRU15?

Selain dari itu, keputusan PRU15 itu menunjukkan kekalahan UMNO/BN yang sangat teruk, paling teruk dalam sejarah.

Saya katakan, ini disebabkan oleh DS Zahid yang angkuh dan bertanggungjawab menetapkan calon-calon UMNO dalam PRU15. Beliau angkuh kerana UMNO memenangi PRN Melaka dan Johor walaupun itu berlaku in spite of him. Beliau dilihat sebagai seorang yang berusaha untuk mengguna kuasa supaya pendakwaan terhadapnya tidak diteruskan seperti Lim Guan Eng atau, jika dia didapati bersalah, beliau akan diberi pengampunan seperti DS Anwar Ibrahim. Berulang-ulang kali beliau mengugut untuk menarik balik sokongan kepada Perdana Menteri TS Muhyiddin Yassin dan DS Ismail Sabri. Beliau, disokong oleh MKT UMNO menekan Perdana Menteri Ismail Sabri supaya menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong untuk membubar Parlimen dan mengadakan pilihan raya yang dilihat sebagai tamakkan kuasa untuk digunanya bagi membebaskannya daripada pertuduhan-pertuduhan jenayah terhadapnya. Semua persepsi dan realiti itu menimbulkan kebencian orang ramai, termasuk pengundi BN, menyebabkan mereka mengundi PN.

Ini adalah ulangan tsunami PRU14. Tetapi tsunami PRU14 adalah dari UMNO kepada PH kerana orang Melayu bencikan DS Najib. Tsunami PRU15 ini adalah dari UMNO kepada PN kerana orang Melayu bencikan DS Zahid. PH mendapat faedah sampingan kerana perpecahan undi Melayu akibat kurang cerdiknya pemimpin-pemimpin Melayu. Tetapi kita tidak boleh menafikan kebijaksanaan PH, terutama sekali DAP, dalam menukar taktiknya. Sebaliknya, pemimpin-pemimpin parti-parti Melayu tidak mengambil pengajaran daripada apa yang berlaku dalam PRU14 itu.

Setelah kalah teruk pun, DS Zahid masih enggan berundur sebagai Presiden UMNO. Hari ini, dua hari selepas PRU15, UMNO diketuai DS Zahid sedang berunding dengan DS Anwar Ibrahim yang mengetuai PH untuk menubuh Kerajaan PH-BN. Mereka lupa apa yang dilakukan oleh Kerajaan PH yang ditentang sekeras-kerasnya oleh orang Melayu dan UMNO sendiri seperti menjual harta Tabung Haji dan Kerajaan Persekutuan, kepada Cina Singapura.

Pemimpin-pemimpin DAP tidak menunjukkan muka atau bersuara dalam perbincangan BN-PH itu. Itu taktik cerdik DAP untuk tidak memberi gambaran bahawa DAP adalah parti dominan dalam PH.

Di Perak, BN telah bergabung dengan PH untuk menubuh kerajaan. UMNO lupa apa yang dilakukan oleh Kerajaan Pakatan Rakyat (DAP-PKR-BN). Dalam tempoh yang singkat berapa luas tanah Kerajaan Negeri Perak diberi kepada sekolah-sekolah Cina dengan pajakan 999 tahun sedangkan amalan sebelum itu hanya memberi pajakan 99 tahun. UMNO bersetuju bergabung dengan DAP semata-mata kerana DAP menawarkan jawatan Menteri Besar kepadanya sedangkan majoriti ahli Exco adalah daripada PH. Itu jugalah keadaan dalam Kerajaan Pakatan Rakyat itu: jawatan Menteri Besar dibri kepada PAS manakala majoriti ahli Exco adalah daripada PH (dibaca DAP).

Ini menunjukkan pemimpin-pemimpin UMNO tidak mempedulikan kepentingan orang Melayu lagi. Yang penting kepada mereka hanya mendapat jawatan.

Di Pahang pun, nampaknya UMNO sedang mengikuti jejak UMNO Perak itu.

Ini jelas bertentangan dengan resolusi Perhimpuan Agung UMNO yang mengatakan: “No Anwar. No DAP.”

Ada juga pemimpin-pemimpin UMNO yang berkata UMNO tidak akan bergabung dengan PN melainkan jawatan Perdana Menteri diberi kapada UMNO. Ingatlah, UMNO hanya mendapat 26 kerusi berbanding dengan 73 oleh PN. Itu juga menunjukkan mereka lebih mementingkan jawatan Perdana Menteri daripada mengelak jatuhnya Kerajaan Persekutuan kepada PH.

Sampai di sini saya menulis, terdengar pula berita bahawa BN mengambil keputusan berkecuali. Ertinya, ia tidak meyokong PN atau PH dalam pemilihan pelantikan Perdana Menteri. Jika ini menyebabkan PH berkuasa semula, ini adalah kesilapan UMNO terbesar yang membunuh dirinya sendiri. Pemimpin-pemimpin UMNO tidak boleh dimaafkan.

Semua ini menunjukkan bahawa orang Melayu sudah tidak boleh bergantung kepada UMNO lagi untuk membela kepentingan mereka. Maka, sudah tibalah masanya bagi orang Melayu meninggalkan UMNO dan memberi sokongan padu kepada PN.

22 11 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

Nota: Dipinda pada 23 11 2022

PUAN BLAIR, SULTAN AZLAN SHAH DAN SAYA

Banyak peristiwa berlaku sepanjang perhubungan saya dengan DYMM Almarhum Sultan Azlan Shah. Saya telah menceritakan sebahagian daripadanya dalam autobiografi saya “Saya Tidak Akan Melutut”.

Walau bagaimanapun, kerana buku itu ditulis dengan tergesa-gesa dan dalam keuzuran, saya terlupa sebahagian daripadanya. Hari ini, sepuluh tahun selepas saya menulis buku itu, setelah terbaring di atas katil selama lebih tujuh tahun, entah bagaimana, saya teringat kepada baginda.

Kami sedang makan malam di sebuah hotel di Kuala Lumpur pada malam selepas Encik Tony Blair, bekas Perdana Menteri United Kingdom, menyampaikan Syarahan Sultan Azlan Shah ke-22, iaitu pada 2hb Ogos 2008. Saya adalah Ketua Hakim Negara ketika itu. Saya duduk di meja yang sama dengan Sultan, Encik Blair dan isterinya.

Tidak lama selepas kami semua duduk, Sultan, yang duduk bertentangan dengan saya membuat isyarat dengan mulutnya menunjuk ke arah Puan Blair yang duduk di sebelah saya dan berbisik kepada saya “Dia tak kenal. I was very angry with you.” Saya faham maksud baginda dan senyum.

Ia berlaku pada tahun 2006 dan ketika itu saya adalah Hakim Mahkamah Persekutuan yang bersidang dengan Ahmad Fairuz K.H.N. (mempengerusikan persidangan itu), Richard Malanjum H.B. (Sabah dan Sarawak), Alauddin H.M.P. dan Nik Hashim H.M.P. Kami mendengar permohonan oleh Cherie Booth Q.C. (Puan Blair, isteri kepada Perdana Menteri United Kingdom ketika itu). Beliau memohon untuk diterima masuk sebagai seorang peguam ad hoc untuk hadir sebagai peguam dalam dua rayuan Mahkamah Persekutuan, iaitu Metramac Corp. Sdn. Bhd. lwn Fawziah Holdings Sdn. Bhd.

Beliau telah terbang dari England ke sini untuk mendengar permohonan itu dihujahkan walaupun beliau tidak perlu hadir sendiri. Apabila permohonannya dipanggil, beliau masuk ke mahkamah. Peguamnya, Cyrus Das, membuat permohonan untuk mendapat kebenaran mahkamah supaya membenarkan Puan Blair duduk di Meja Peguam semasa permohonannya didengar. Biasanya, walaupun seseorang itu memohon untuk diterima sebagai peguambela dan peguamcara, dia tidak dibenarkan duduk di meja itu semasa permohonannya didengar. Alasannya adalah jelas: dia belum lagi diterima menjadi seorang peguam di sini.

Ahmad Fairuz bertanya kepada wakil Peguam Negara dan wakil Majlis Peguam yang mewakili Responden, sama ada mereka mempunyai sebarang bantahan. Kedua-duanya berkata “tidak”. Ketua Hakim Negara itu menoleh ke arah saya dan berbisik “Semua setuju…” yang bermaksud kami juga patutlah bersetuju.

Saya memandang kepada Cyrus Das, peguam Puan Blair dan berkata kepadanya, “Encik Cyrus Das, bukankah meja ini khas untuk orang yang telah diterima masuk sebagai peguam di Malaysia, Peguam Negara dan pegawai-pegawainya?” Beliau menjawab, “Yes, my Lord. Very well, my Lord.” yang bermaksud beliau tidak meneruskan dengan permohonan beliau supaya Puan Blair dibenarkan duduk di Meja Peguam itu. Maka, Puan Blair pun duduk di galeri awam sepanjang permohonannya didengar.

Keesokan harinya, akhbar melaporkan bahawa saya telah membantah Puan Blair duduk di Meja Peguam ketika beliau menghadiri Mahkamah Persekutuan. Akibatnya, beliau terpaksa duduk di galeri awam bersama-sama orang ramai yang lain. Sultan Azlan Shah pasti telah membacanya dan, dalam perkataannya sendiri, “sangat marah” kepada saya.

Bagi saya, Puan Blair bukan berada di mahkamah dalam lawatan rasmi atas kapasitinya sebagai isteri Perdana Menteri United Kingdom sebagai tetamu Ketua Hakim Negara. Dalam keadaan demikian, beliau mungkin dijemput duduk di atas pentas. (Saya pernah duduk di atas pentas di sebelah Hakim Besar Mahkamah Agung India semasa saya menjadi Ketua Hakim Negara dan melawat mahkamah itu.) Puan Blair berada di Mahkamah Persekutuan sebagai pemohon untuk diterima masuk sebagai peguam ad hoc di Malaysia. Beliau belum diterima masuk, oleh itu, tidak berpakaian sebagai seorang peguam. Bagaimana jika beliau dibenarkan duduk di Meja Peguam semasa permohonannya didengar dan permohonannya ditolak? Dalam keadaan itu, beliau perlu mengosongkan kerusinya dan berpindah ke galeri awam. Itu akan memalukannya. Adalah lebih terhormat baginya untuk berpindah dari galeri awam ke Meja Peguam daripada dari Meja Peguam ke galeri awam. Selain dari itu, ia akan nampak seperti mahkamah memberinya layanan istimewa semata-mata kerana beliau adalah isteri Perdana Menteri United Kingdom.

Saya yakin bahawa saya betul walaupun saya keseorangan dalam hal itu.

Beberapa hari kemudian, ketika saya menghadiri majlis makan malam Majlis Peguam, seorang lelaki keturunan India berjalan ke arah saya dari meja sebelah saya. Beliau menghampiri saya, mengangkat tangannya seperti memberi tabik dan berkata, “Sir, I am a lawyer from England. I salute you for placing Mrs. Blair at her proper place.”) Rakan peguam Malaysianya pasti telah memberitahunya mengenai peristiwa itu dan bahawa sayalah yang bertanggungjawab bagi Puan Blair duduk di galeri awam.

(Setelah mendengar hujah kedua belah pihak, kami menangguh permohonan itu untuk memberi penghakiman bertulis. Mahkamah kemudiannya memberi penghakiman bertulis sebulat suara menolak permohonan itu atas alasan walaupun mahkamah menerima bahawa Puan Blair mempunyai kepakaran mengenai isu-isu yang berbangkit dalam rayuan-rayuan bekenaan, peguam-peguam di Malaysia juga mempunyai kepakaran mengenai perkara yang sama.)

Biar apa pun, saya dimurka oleh Sultan Azlan Shah yang juga mantan Ketua Hakim Negara.

Sebenarnya, itu adalah kali kedua baginda “sangat marah” kepada saya. Kali pertama adalah kira-kira dua puluh tahun sebelumnya kerana, selepas saya berpindah dari Perak ke Kuala Lumpur, saya tidak menghadap baginda selama beberapa bulan. Baginda menelefon saya dan dengan marah berkata kepada saya “Dah besar. Tak ada jemputan di-Raja tak datang”, diikuti dengan “Come for lunch.” Saya pergi.

Baginda dan Raja Permaisuri sudah berada di meja santapan, hanya mereka berdua, ketika saya tiba. Apabila melihat saya datang, baginda mengalihkan kerusinya dari arah saya menghampiri mereka. Melihat baginda berpaling dari saya, saya berhenti berjalan dan berdiri di situ. Melihat tingkah laku saya, Raja Permaisuri memberi isyarat supaya saya terus mendekati mereka dan menunjukkan kerusi untuk saya duduk. Saya mengikut arahannya.

Kemudian Sultan berpaling kepada saya dan dengan marah berkata lagi sekali “Dah besar. Tak ada jemputan di-Raja tak datang”. Saya menjawab, “Ampun Tuanku, patik tidak datang kerana patik tidak suka berkeliaran di istana kerana patik tidak mahu orang menyangka patik mengharapkan favour daripada Tuanku. Selama ini, patik tidak pernah meminta apa-apa favour daripada Tuanku dan patik ingin mengekalkannya demikian, Tuanku. Jika Tuanku menghendaki patik menghadap, beritahulah kepada patik. Patik akan datang Tuanku.”

“Mana isteri kamu?”, baginda bertanya dengan keras.

“Kerja, Tuanku,” jawab saya.

“Bawa dia datang makan malam,” titahnya.

“Tuanku” jawab saya.

Jadi, kerana dimurka oleh baginda, saya dihukum dengan dua jamuan dengan baginda dan Raja Permaisuri, di istana.

Selepas peristiwa pertama itu, seorang ahli keluarga Sultan Azlan Shah memberi tahu isteri saya bahawa Raja Permaisuri berkata kepadanya “Encik Hamid itu very sincere.”

Berkenaan dengan peristiwa dengan Puan Blair, walaupun baginda “sangat marah” kepada saya, baginda masih menjemput saya untuk makan malam bersama-sama Encik Blair dan isterinya dan berjenaka mengenai peristiwa itu!

Tun Abdul Hamid Mohamad

16 11 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PERCAYALAH DOKTRIN BASIC STRUCTURE AKAN DIGUNAKAN UNTUK MEMBATALKAN KESALAHAN SYARIAH

PERCAYALAH DOKTRIN BASIC STRUCTURE AKAN DIGUNAKAN UNTUK MEMBATALKAN KESALAHAN SYARIAH

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam rencana-rencana dan ucapan saya sebelum ini, saya menentang doktrin basic structure khususnya atas alasan hakim-hakim telah memberi kuasa kepada diri mereka sendiri untuk meminda Perlembagaan dengan menentukan mana-mana peruntukan Perlembagaan merupakan basic structure Perlembagaan itu dan, oleh itu, tidak boleh dipinda oleh Parlimen.

Ini melanggar peruntukan Perkara 159 yang memberi kuasa kepada Parlimen untuk meminda mana-mana peruntukan Perlembagaan asalkan prosedur yang ditetapkan oleh Perkara 159 itu dipatuhi. Perlembagaan tidak berkata ada peruntukan yang tidak boleh dipinda. Malah ia tidak boleh berkata demikian kerana Perlembagaan pun dibuat oleh Parlimen. Parlimen hari ini juga tidak boleh menghalang Parlimen masa depan membuat pindaan kepada Perlembagaan.

Tetapi, sekarang, mengikuti penghakiman Mahkamah Agung India, mahkamah kita turut berkata mahkamah/hakim boleh menghalang Parlimen membuat pindaan kepada Perlembagaan. Kesannya samalah seperti menambah satu klausa lagi kepada Perkara 159 yang mengatakan “Mahkamah boleh menentukan mana-mana peruntukan Perlembagan ini yang menjadi basic structure Perlembagaan ini. Peruntukan-peruntukan itu tidak boleh dipinda oleh Parlimen.” Anehnya ia dibuat oleh hakim-hakim.

Soalan: Dari mana hakim-hakim itu mendapat kuasa untuk berbuat demikian? Mahkamah Agung India?

Saya katakan ia tidak akan berhenti di situ. Langkah selepas itu ialah mengatakan mana-mana peruntukan Perlembagaan yang bercanggah dengan basic structure adalah tidak sah. Hujahnya ialah, jika peruntukan baru yang bercanggah dengan basic structure tidak boleh diadakan, peruntukan sedia ada yang bercanggah dengan basic structure pun tidak boleh bibiarkan beroperasi kerana kedua-duanya sama-sama bercanggah dengan basic structure dan sama-sama tak sah .

Atas asas tersebut, mereka akan menghujahkan bahawa Perkara 11 (Kebebasan Beragama) adalah sebahagian daripada basic structure, oleh itu peruntukan dalam Senarai II, Jadual Kesembilan (Senarai Negeri) yang bercanggah dengan Perkara 11 adalah tak sah dan batal.

Satu langkah lagi ialah mengatakan undang-undang yang dibuat di bawah Senarai Negeri itu, walaupun ia mengenai precepts of Islam dan hanya terpakai kepada orang Islam yang bercanggah dengan peruntukan basic structure adalah tidak sah. Hujahnya ialah Perkara 11 terpakai kepada semua bahagian Perlembagaan. Dalam kata-kata lain, Dewan Undangan Negeri (DUN) boleh membuat undang-undang di bawah Senarai Negeri, tetapi, jika ia bercanggah dengan Perkara 11, undang-undang itu tidak sah dan batal.

Sebagai misalan, DUN membuat undang-undang menjadikan kesalahan bagi seorang Islam berzina, meminum minuman yang memabukkan dan tidak membayar zakat. Mereka akan berhujah Perkara 11 adalah basic structure. Ia bukan hanya menjamin kebebsan seseorang untuk menganut mana-mana agama atau tidak langsung. Ia juga menjamin seseorang untuk beramal atau tidak beramal dengan apa-apa suruhan dan larangan mana-mana agama. Dalam kata-kata lain, Perkara 11 menjamin kebebasan seseorang sama ada dia hendak berzina atau tidak, meminum minuman yang memabukkan atau tidak, membayar zakat atau tidak. Oleh itu undang-undang itu bercanggah dengan basic structure, tidak sah dan batal.

Hujah kita mengapa Perkara 11 tidak terpakai kepada kesalahan yang dibuat di bawah Senarai Negeri ialah, senarai Negeri merupakan pengecualian daripada peruntukan umum Perlembagaan. Ia membolehkan undang-undang agama dibuat terpakai kepada orang Islam sahaja dan dibicarakan oleh Mahkamah Syariah. Asalkan undang-undang itu berkenaan precepts of Islam ia sah tidak kira ia bercanggah atau tidak dengan Perkara 11. Tetapi, jika Perkara 11 merupakan basic structure dan mana-mana bahagian Perlembagaan atau undang-undang yang dibuat di bawahnya yang bercanggah dengan Perkara 11 itu tak sah dan batal, maka akan tak sah dan batallah ia. Oleh itu, undang-undang yang menjadikan kesalahan-kesalahan yang saya sebut sebagai misalan tadi itu semuanya tak sah dan batal.

Mereka akan berhujah mereka tidak mengatakan semua Perenggan 1 Senarai Negeri dan undang-undang yang mewujudkan kesalahan mengenai precepts of Islam yang dibuat di bawahnya tak sah dan batal. Sebaliknya, mereka hanya mengatakan hanya undang-undang yang mewujudkan kesalahan tertentu itu yang tak sah dan batal sebab ia bercanggah dengan Perkara 11.

Saya percaya ada pihak yang sedang menunggu untuk membuat permohonan untuk mendapat perisytiharan seperti itu, ada peguam yang akan menghujahkan demikian dan ada pula hakim yang akan menerima hujah itu dan Majlis Peguam akan menyokongnya.

Walaupun sudah agak terlewat kerana Mahkamah Persekutuan yang dipengerusikan oleh Ketua Hakim Negara, Tun Tengku Maimun telah mengesahkan pemakaian doktrin itu yang diimport oleh DS Sri Ram dari India yang mengenepikan dua penghakiman Mahkaman Persekutuan yang dipengerusikan oleh Tun Mohamed Suffian, yang kekal sebagai undang-undang negara ini selama 33 tahun, sehingga diketepikan oleh DS Sri Ram hanya dengan satu obiter (kenyataan sampingan yang tidak merupakan prinsip penghakiman itu) tanpa merujuk kepada penghakiman-penghakiman Mahkamah Persekutuan sebelumnya itu.

Tidak kurang mendukacitakan, obiter itu diikuti oleh Mahkamah Persekutuan yang dipengerusikan oleh TS Zainun Ali dan sekarang, berulang kali disahkan oleh Mahkamah Persekutuan yang dipengerusikan oleh Tun Tengku Maimun dan hakim-hakim pilihan yang sependapat dengannya atau mengikutinya. Suara-suara menentang di Mahkamah Persekutuan sudah tidak kedengaran lagi kerana mereka tidak duduk dalam panel-panel yang mendengar isu-isu itu.

Harapan kita ialah, mana tahu dengan terus menyatakan pendirian dan hujah-hujah kita, akan ada hakim-hakim yang akan berfikir semula dan nampak akan bahayanya doktrin itu diterima pakai di negara ini dan berani menyatakannya. Kita tidak boleh mengharapkan ahli-ahli Parlimen kerana bagi mereka kehilangan kerusi mereka adalah lebih penting daripada kuasa Parlimen dirampas oleh mahkamah.

Jika tiada siapa mempedulikan kita pun dan jika apa yang dikhuatiri akan berlaku itu berlaku, kita yakin, sejarah ada merakamkan bahawa kita telah menentangnya.

18 10 2022

POLITIK DALAM PELANTIKAN HAKIM-HAKIM DI MALAYSIA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan bahawa Ketua Hakim Negara (KHN), Presiden Mahkamah Rayuan (PMR), Hakim Besar (Malaya) (HB(M)), Hakim Besar (Sabah dan Sarawak) (HB (SS)), hakim-hakim Mahkamah Persekutuan, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Tinggi hendaklah dilantik oleh Yang di-Pertuan Agong (YDPA), yang bertindak atas nasihat Perdana Menteri (PM), selepas berunding dengan Majlis Raja-Raja (MRR).- Perkara 122B(1).

Pada fahaman saya, peruntukan itu memberi budi bicara kepada PM untuk memilih siapa yang dikehendakinya untuk memenuhi sesuatu jawatan hakim itu. Beliau cuma dikehendaki berunding (consult) dengan orang-orang dan institusi yang disebut dalam Perlembagaan itu.

Pada tahun 2009, semasa Tun Abdullah Badawi menjadi PM, Akta Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman 2009 (Akta 695) telah diadakan. Ringkasnya, Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman (SPK) diadakan “untuk mendukung kebebasan berterusan badan kehakiman” yang dipertanggungjawabkan sepenuhnya kepada PM. Tugas SPK adalah untuk menerima permohonan orang yang berkelayakan bagi mengisi jawatan-jawatan hakim di semua peringkat mahkamah atasan.

SPK akan bermesyuarat dan memilih calon yang sesuai mengikut kriteria yang ditetapkan oleh akta itu. Nama calon yang dipilih bagi sesuatu jawatan itu akan dikemukakan kepada PM untuk pertimbangannya. Jika beliau tidak bersetuju beliau boleh meminta dua nama lagi bagi setiap kekosongan. Nampaknya, bagi setiap kekosongan, beliau mestilah memilih salah seorang daripada tiga nama yang dikemukakan oleh SPK.

Selepas itu, beliau dikehendaki berunding (consult) dengan orang-orang dan Majlis Raja-Raja (MRR) seperti yang ditetapkan oleh Perlembagaan. Perlu diingati beliau tidak diperlukan mendapat persetujuan (consent) mereka (termasuk MRR. Selepas membuat pilihannya, beliau hendaklah menasihati YDPA untuk melantik orang yang dipilihnya. YDPA tiada pilihan dalam hal ini.

Perhatikan PM tidak lagi bebas memilih siapa sahaja yang disukainya. Beliau hanya boleh memilih salah seorang daripada tiga orang yang dipilih oleh SPK. Akta 695 juga tidak menyebut PM boleh memberi nama-nama calon yang dikehendakinya kepada SPK untuk dipilih oleh SPK dan mengemukakan balik kepadanya “untuk disyorkan bagi pelantikan ke jawatan yang berkenaan”.

Sehingga pelantikan Raja Azlan Shah, walaupun pada masa itu PM mempunyai kebebasan memilih siapa sahaja yang layak mengikut Perkara 123 Perlembagaan, pelantikan ke jawatan KHN dilakukan mengikut kekananan (seniority). Walaupun Tun Abdul Hamid Omar telah lebih lama menjadi hakim daripada Tun Mohd Salleh Abas, dalam Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, Tun Salleh Abas adalah lebih kanan. Beliau tidak dilantik menjadi hakim kerana perkhidmatan beliau diperlukan dalam perkhidmatan itu. Pada masa itu beliau adalah de facto Pendakwa Raya.

Maka, untuk berlaku adil kepada beliau, bagi menggantikan Raja Azlan Shah apabila Tun Mohamed Suffian Hashim bersara, Tun Salleh Abas dilantik terus ke Mahkamah Persekutuan mendahului Tun Abdul Hamid Omar. Apabila jawatan Hakim Besar (Malaya) (HB(M)) menjadi kosong, beliau terus dilantik menjadi HB(M). Maka, pelantikannya mendahului Tun Abdul Hamid Omar bukanlan satu percaturan politik. Sebaliknya, apa yang berlaku beberapa tahun kemudian iaitu penyingkiran Tun Salleh Abas dan pelantikan Tun Abdul Hamid Omar sebagai KHN adalah percaturan politik pertama dan paling serius hingga ke hari ini.

Bahawa hal seperti ini tidak berlaku semasa Tunku Abdul Rahman, Tun Abdul Razak dan Tun Hussain Onn menjadi Perdana Menteri (PM), mungkin kerana tiga sebab.

Pertama, ketiga-tiga mereka adalah peguam kelulusan Inns of Court England. Mereka lebih tahu dan lebih menghormati doktrin pemisahan kuasa (separation of powers) antara Eksekutif dan Badan Kehakiman.

Kedua, keadaan politik UMNO pada masa itu lebih stabil dan ketiga-tiga mereka tidak terlalu takut terlepas jawatan Presiden UMNO dan PM.

Ketiga, watak Tun Dr. Mahathir dan fakta beliau menjadi PM terlalu lama. Latar belakang beliau berlainan daripada ketiga-tiga PM terdahulu daripadanya.

Sifat yang ada pada tiga PM terdahulu itu terdapat juga pada Tun Abdullah Badawi. Cadangan demi cadangannya ditentang oleh Raja Azlan Shah, akhirnya Tun Abdullah Badawi mengalah dan menerima saya. Mungkin faktor “orang kampung saya” dan “I know the man” memain peranan.

Faktor beliau menjadi PM yang lama itu memberi lebih keyakinan diri kepadanya untuk menghendaki apa yang beliau mahu.

Biar apa pun, Tun Dr. Mahathir-lah PM pertama yang mempolitikkan pelantikan KHN. Ia bermula dengan penyingkiran Tun Salleh Abas kerana beliau takut kalah kes mengenai pemilihan beliau sebagai Presiden UMNO jika Tun Salleh Abas mempengerusikan persidangan Mahkamah Agung (pada masa itu).

Dalam peristiwa itu, Tun Abdul Hamid Omar telah dilantik menjadi pengerusi suruhanjaya yang ditubuh untuk membicarakan Tun Salleh Abas. Tun Abdul Hamid Omar pada masa itu adalah HB(M), hakim paling kanan selepas Tun Salleh Abas. Ertinya, jika suruhanjaya itu mendapati Tun Salleh Abas bersalah dan menamatkan perkhidmatannya, dari segi kekananan Tun Abdul Hamid Omar-lah penggantinya. Maka, pelantikan Tun Abdul Hamid Omar sebagai pengerusi suruhanjaya itu adalah percanggahan kepentingan (conflict of interest) yang amat nyata.

Sebab itulah orang ramai tidak senang dengan pelantikan Tun Abdul Hamid Omar itu dan mendesak beliau menarik diri. Beliau enggan sambil memberi alasan beliau dilantik oleh YDPA! (Tidak disebut pula siapa yang menasihat Baginda). Akhirnya, apa yang ditakutkan akan berlaku itu pun berlakulah dan Tun Abdul Hamid Omar pun menggantikan Tun Salleh Abas sebagai KHN.

Selepas Tun Abdul Hamid Omar bersara, Tun Eusof Chin dilantik menjadi KHN. Beliau telah melangkau TS Haji Mohd Azmi Kamaruddin dan TS Harun Hashim, yang juga lebih kanan daripadanya sebagai Hakim Mahkamah Tinggi. Mereka telah dilangkau sekali lagi oleh TS Lamin Mohd Yunus dan TS Wan Adnan Ismail yang dilantik menjadi PMR dan oleh TS Anuar Zainal Abidin yang dilantik menjadi HB(M).

Sayugia diingati TS Haji Mohd Azmi adalah seorang daripada lima orang hakim yang bersidang di Mahkamah Agung dan mengeluarkan perintah yang menyebakan mereka digantung tugas oleh Yang di-Pertuan Agong, semestinya atas nasihat Tun Dr. Mahathir.

TS Harun Hashim pula kerap mengeluarkan perintah semakan kehakiman (judicial review) terhadap Eksekutif dan membuat keputusan bahawa UMNO adalah sebuah pertubuhan haram.

Tun Eusof Chin digantikan oleh Tun Mohamed Dzaidin Abdullah. Pelantikan Tun Mohamed Dzaidin juga menarik. Namanya diumumkan selepas mesyuarat Majlis Raja-Raja (MRR). Tindakan MRR yang seolah-olah menggambarkan MRR-lah yang menentukannya itu, boleh dipersoalkan.

Selepas itu Tun Dr. Mahathir dapat memilih orangnya semula. Sebagai pengganti Tun Mohamed Dzaidin beliau melantik orang Kedah, Tun Ahmad Fairuz Sheikh Abdul Halim. Pelantikan beliau telah melangkau TS Abdul Malik Ahmad, TS Siti Norma Yaacob dan TS Haidar Md Noor. Tun Dr. Mahathir telah bersara semasa Tun Ahmad Fairuz menjadi KHN. Beliau digantikan oleh Tun Abdullah Badawi yang selalu merujuk kepada saya sebagai “orang kampung” beliau. Sebenarnya, bapanya Dato’ Haji Ahmad Badawi adalah salah seorang penjamin biasiswa saya untuk belajar undang-undang di University of Singapore.

Pada masa itu saya adalah hakim paling kanan selepas Tun Ahmad Fairuz. Tetapi, kepada UMNO, saya mempunyai dosa yang sangat besar dan tidak boleh dimaafkan: saya telah melepas dan membebaskan DS Anwar Ibrahim dalam kes liwatnya yang pertama.

Orang politik tidak membaca alasan penghakiman dan tidak mempedulikan apakah keterangan yang dikemukakan di mahkamah. Kepada mereka, kamu melepas dan membebaskan musuh politik kami, kamu orangnya. Saya terus dicop sebagai “orang Anwar” dan disenarai hitam daripada menjadi KHN. Ini ditambah pula dengan Tun Ahmad Fairuz yang mahu diberi sambungan selama enam bulan seperti yang dibolehkan oleh Perlembagaan. Itu haknya, tetapi janganlah memburuk-burukkan nama saya supaya saya diketepikan untuk memberi peluang kepadanya untuk disambung.

Untuk mengelak saya menjadi KHN, mula-mula, Dato’ Hashim Yusoff, sorang Hakim Mahkamah Persekutuan yang junior telah dipilih. Rahsia itu bocor dan Majlis Peguam membocorkan pula rahsia beliau mempunyai lebih dari 30 alasan penghakiman yang tertunggak. Saya difahamkan kemudian, bahawa percubaan Tun Abdullah Badawi untuk mengisi jawatan itu dengan Tun Zaki Tun Azmi juga tidak dipersetujui Sultan Azlan Shah. Jika betul, memang boleh dihujahkan bahawa, mengikut Perlembagaan, Sultan Azlan Shah tidak berhak menentang kehendak PM itu. Tetapi, sebagai mantan KHN, beliau mempertahankan faktor kekananan yang senentiasa dihormati hingga kepada pelantikan beliau sendiri, apatah lagi apabila hakim berkenaan hendak dilangkau semata-mata kerana beliau memberi satu penghakiman yang tidak memihak kepada parti PM.

Kemudian, terbit pula video V.K. Lingam (“Correct. Correct, Correct”) mengenai percakapannya dengan seorang yang dikataan berjawatan tinggi dalam Badan Kehakiman berkenaan pelantikan hakim-hakim. Suruhanjaya Penyiasatan ditubuh untuk menyiasatnya. Suruhanjaya itu mengesahkan bahawa suara di sebelah lagi adalah suara Tun Ahmad Fairuz, KHN. Beliau bertanya kepada V K Lingam yang rapat dengan Tun Dr. Mahathir, siapa telah dipersetujui oleh Tun Dr. Mahathir untuk menjadi hakim di berbagai peringkat.

Bayangkan seorang peguam mengetahui rahsia pelantikan hakim, KHN bertanya beliau mengenai perkembangan terakhir, tidak hairan jika beliau meminta pertolongannya untuk meminta sesuatu daripada PM.

Penemuan (finding) Suruhanjaya itu menghancurkan peluang Tun Ahmad Fairuz supaya diberi sambungan enam bulan itu. Tetapi, suatu petang, saya berada di pejabat. Saya menerima panggilan daripada Pendaftar Syarikat yang pernah bekerja sebagai junior officer saya, dan, sebagai Timbalan Pendakwa Raya, mendakwa di hadapan saya semasa saya menjadi Hakim Mahkamah Tinggi, di Pulau Pinang.

Beliau berkata, “I have been asked to go and see you (don’t ask me by whom) and ask you one question and get the answer straight from your mouth.” “Come”, saya menjawab.

Apabila beliau tiba, beliau terus bertanya, “Is it true that you were the one who arranged for Judge Hishamuddin to hear the ISA case in which he granted damages of RM1 million?”

Saya menyoal beliau kembali: “Is it the function of a Federal Court Judge to fix cases for hearing by High Court Judges?”

Beliau menjawab: “No.”

Saya menyoal beliau: “Haven’t you got the answer?”

Beliau tersenyum dan beredar. Saya termenung sambil terfikir, sampai begitu sekali orang hendak cari salah saya.

Sehari dua kemudian, lebih kurang jam 9.30 pagi saya menerima panggilan telefon daripada Ketua Setiausaha Sulit Tun Abdullah Badawi mengatakan PM hendak berjumpa dengan saya di pejabatnya. Itulah kali pertama saya menerima panggilan telefon daripada pejabat PM dan hari itulah kali pertama saya pergi ke pejabatnya.

Apabila saya masuk, Tun Abdullah Badawi tidak senyum pun kepada saya. Beliau kelihatan serius. Apabila kami duduk, beliau terus berkata, “Dengar kata you orang Anwar”. Saya menjawab, “You tahu dak pada hari pertama rayuan itu didengar, Anwar tak mahu I membicara kesnya sebab dia ingat I orang you. Orang kata I orang Raja Azlan, tapi depa tak tahu Raja Azlan murka pada I kerana I tak pi mengadap. Sampai dia kata “Dah besar, tak ada jemputan di-Raja tak datang”. I jawab I tak mahu hang around the istana sebab I tak mahu orang kata I nak minta favours. I duduk di Pulau Pinang sembilan tahun. Tiap-tiap tahun, hari raya, I ada di kampung. Sekali pun I tak pi rumah terbuka you sebab I tak mahu orang kata I melobi untuk naik pangkat…”

Sampai di situ beliau menepuk paha saya dan berkata “I believe you. I am offering the post of President of the Court of Appeal to you. I will tell UMNO, I know the man.”

Maka saya pun dilantik menjadi PMR dan sebulan kemudian dilantik menjadi KHN, tarikh lantikan itu dikebelakangkan ke tarikh saya dilantik menjadi PMR. Apabila genap umur saya 66 tahun, perkhidmatan saya disambung enam bulan lagi seperti yang dibolehkan oleh Perlembagaan. Apabila Allah Ta’ala menghendaki sesuatu perkara itu berlaku, maka berlakulah ia.

(Saya merasa pelik, semasa Tun Abdullah Badawi menjadi PM, beliau tidak mahu saya menjadi PMR (dan KHN), tetapi setelah kami bersara dan saya sakit, tanpa diundang dan diduga, beliau menziarah saya sebanyak empat kali, dua kali di rumah dan dua kali di hospital. Beliau pergi ke hospital tanpa memberitahu kaki tangan hospital. Saya memanglah tidak tahu. Kali pertama beliau menziarah saya di hospital (Putrajaya) beliau berkata “I didn’t know you had suffered so much.” Kali akhir beliau menziarah saya, mungkin dalam tahun 2015, adalah di rumah saya. Saya perhatikan beliau tidak banyak bercakap. Walau bagaimana pun ada sekali beliau respond kepada percakapan saya. Saya menceritakan, di satu majlis saya memulakan ucapan saya dengan berkata, “Saya telah menjalani enam pembedahan, semuanya dari tengkok ke bawah. Insya Allah, apa yang ada di atas dari tengkok masih original”. Beliau mencelah “Boleh gelak lagi.” Itu menunjukkan, pada masa itu, beliau masih faham jenaka saya.)

Pelantikan Tun Zaki mengganti saya memang telah diduga. Beliau adalah PMR pada masa itu, jawatan terkanan selepas KHN. Kasihan kepada TS Alauddin Mohd Sheriff yang tidak pernah tidak bersetuju dengan sesiapa pun. Beliau kerugian sekali lagi apabila beliau diminta mengambil persaraan awal untuk membolehkan Tun Arifin Zakaria mengganti Tun Zaki. Tetapi, ini bukan hasil dari campur tangan ahli politik.

Tun Md. Raus Sharif hanya beberapa bulan muda daripada Tun Arifin Zakaria. Apabila Tun Arifin dilantik menjadi KHN, peluang beliau menjawat jawatan itu adalah tipis. Pelantikan Tun Arifin adalah mengikut kekananan. Secara peribadi, saya cuma mengharapkan Tun Arifin tidak akan meminta penyambungan selama enam bulan itu dan memberikannya kepada Tun Md Raus. Tetapi, sambungan enam bulan itu diberi kepada Tun Arifin, maka tempoh yang tinggal hanyalah beberapa bulan bagi Tun Md Raus menjadi KHN.

Apabila tempoh itu tamat beliau dilantik menjadi Hakim Tambahan Mahkamah Persekutuan selama tiga tahun sekaligus terus menjadi KHN. (Sila lihat “Keperlembagaan Pelantikan Semula Ketua Hakim Negara Selepas Umur 66 Tahun Enam Bulan” (06 05 2017) dan lain-lain).

PRU 14 pada 9 Mei 2018 memberi kemenangan kepada PH dan Tun Dr. Mahathir kembali semula menjadi PM, kali ini PM Kerajaan PH. Dalam hanya beberapa bulan, beliau mengulangi apa yang dilakukannya terhadap Tun Salleh Abas dengan menghendaki Tun Md. Raus meletak jawatan, kali ini ditambah seorang lagi, HB(M).

Ia diikuti dengan pelantikan Tun Richard Malanjum, satu pelantikan politik bagi memenuhi tuntutan parti-parti politik dalam Kerajaan PH, terutama sekali dari Sabah dan Sarawak.

Kita tidak tahu apa yang sebenarnya berlaku berkenaan pelantikan Tun Richard Malanjum dan selepas itu, tetapi, TS Tommy Thomas, Peguam Negara PH, ada mencerita dalam bukunya. “My Story: Judiciary in the Wilderness.” Buat masa ini, memadailah saya memetik apa yang ditulisnya dan memberi komen saya. Katanya:

“Satu-satunya calon untuk kedudukan kosong Ketua Hakim Negara ialah Tan Sri Richard Malanjum, Ketua Hakim Sabah dan Sarawak. Ketua Hakim Negara Malanjum bukan sahaja hakim paling kanan di Mahkamah Persekutuan, beliau juga yang paling bijak dan berkebolehan. Atas merit, dia sepatutnya dilantik bertahun-tahun sebelumnya. Tetapi Tun Arifin Zakaria dan Tun Raus dilantik sebagai Ketua Hakim Negara…Halaman 338

Saya terkejut gembira semasa perbincangan saya dengan Perdana Menteri mengenai pengganti Ketua Hakim Negara Raus, apabila beliau menyebut Tan Sri Richard Malanjum. Tun telah mendengar perkara yang baik tentang Richard Malanjum. Kami juga bersetuju dengan tiga pelantikan lain yang disebabkan oleh persaraan Raus dan Zulkefli. Tan Sri Dato’ Sri Ahmad Maarop dinaikkan pangkat daripada Hakim Besar Malaya kepada Presiden Mahkamah Rayuan, Tan Sri Zaharah Ibrahim menjadi Hakim Besar Malaya dan Tan Sri David Wong Dak Wah, Hakim Besar Sabah dan Sarawak. Halaman 338.

Perdana Menteri dan saya berbincang untuk mengisi empat jawatan itu kerana semua penyandang akan bersara dalam tempoh setahun antara satu sama lain. Mahkamah tertinggi secara semula jadi akan menjadi punca pelantikan tersebut….Kekananan tidak relevan. Kriteria kami adalah integriti, kecekapan, kelakuan, kebebasan dan rekod prestasi yang terbukti dalam penghakiman bertulis…Halaman 342.

Dipersetujui hanya seorang calon yang memenuhi ujian: Hakim Tan Sri Tengku Maimun Tuan Mat. Saya berkongsi dengan Perdana Menteri pengalaman saya ketika hadir di hadapan beliau sebagai pesuruhjaya kehakiman dan hakim Mahkamah Tinggi, dan seterusnya, di Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan. Hakim Rohana Yusuf adalah calon yang menonjol untuk Presiden Mahkamah Rayuan. Hakim Dato’ Abang Iskandar Abang Hashim pada dasarnya adalah satu-satunya pencabar jawatan Ketua Hakim Sabah dan Sarawak. Hakim Tan Sri Dato’ Sri Azahar Mohamed dipilih sebagai Hakim Besar Malaya. Tun gembira kerana dua lantikan paling kanan adalah wanita, sambil berseloroh berkata PAS tidak akan membantah… Akhirnya, dipersetujui bahawa keempat-empat nama itu akan dikemukakan bersama oleh Tun ke Majlis Raja-Raja, walaupun pelantikan mereka akan berperingkat-peringkat. … Halaman 342.

…Majlis Raja-raja meluluskan pemilihan Perdana Menteri…Halaman 342.

…Saya membuat kunjungan hormat kepada Ketua Hakim Negara Tengku Maimun tidak lama kemudian. Dia menyambut saya dengan mesra di dalam biliknya yang luas di Istana Kehakiman di Putrajaya. Saya menunjukkan nama pilihan Perdana Menteri untuk tiga nama lain. Dia gembira dengan setiap daripada mereka, mengatakan bahawa dia boleh bekerja dengan mereka, dan bahawa mereka boleh bekerja bersama-sama sebagai pasukan yang berkesan.” Halaman 343. (Terjemahan saya).

Mengenai pelantikan Tun Richard Malanjum, adakah SPK mengadakan mesyuarat? Siapakah yang mempengerusikan mesyuarat itu? Bagaimana beliau satu-satunya calon? Siapakah yang menentukannya? TS Tommy Thomas?

Daripada apa yang diceritanya, nampaknya beliau sendiri yang memilih nama-nama calon-calon empat jawatan tertinggi itu dan membawanya kepada PM, berbincang dengannya, mendapat persetujuannya, menghantar nama-nama itu ke MRR, mendapat persetujuannya dan menasihat YDPA untuk membuat pelantikan. Dalam kata-kata lain, beliaulah “King maker-nya”.

Di sini, TS Tommy Thomas telah bertindak di luar bidang kuasanya. Sebenarnya Peguam Negara tidak mempunyai peranan dalam pelantikan hahim-hakim. Yang mempunyai peranan untuk memilih calon-calon hakim, termasuk empat jawatan yang tertinggi itu dan mengemukakannya kepada Perdana Menteri ialah SPK yang Peguam Negara tidak pun menjadi ahli.

Ingat kembali, Akta 695 menyebut apabila SPK menerima permohonan (semestinya daripada calon-calon itu sendiri), SPK akan bermesyuarat. Adakah keempat-empat nama tersebut memohon untuk jawatan-jawatan itu? Adakah mesyuarat diadakan? Siapakah yang mempengerusikan mesyuarat itu? Tun Richard Malanjum telah bersara. PMR, HB(M), HB(SS) dan Hakim-Hakim Mahkamah Persekutuan, paling kurang, sehingga kepada Tun Tengku Maimun, semuanya berkepentingan. Selain dari itu, masalah korum juga akan timbul. Jika SPK bermesyuarat untuk memilih calon-calon berkenaan, bagaimana masalah-masalah itu diatasi? Nampaknya semua procedure yang ditetapkan oleh Akta 695 telah diketepi atau dilanggar oleh Peguam Negara.

Mengenai pemilihan Tun Tengku Maimun sebagai KHN, orang ramai mungkin tidak tahu bahawa, pada masa itu, Tun Tengku Maimun adalah seorang Hakim Mahkamah Persekutuan yang junior.

Mengenai pelantikan Pesuruhjaya Kehakiman (PK), Hakim-Hakim Mahkamah Tinggi, Hakim-Hakim Mahkamah Rayuan dan Hakim-Hakim Mahkamah Persekutuan, selepas diadakan Akta 695, setakat saya menjadi ahli SPK (2009 hinggga 2012) saya boleh katakan tidak ada campur tangan politik.

Kesimpulan

Kita telah melihat, semasa Tunku Abdul Rahman, Tun Abdul Razak dan Tun Hussein Onn menjadi PM, boleh dikatakan tidak ada campur tangan politik dalam pelantikan dan kenaikan pangkat hakim-hakim. Kekananan dihormati.

Segala-galanya berubah apabila Tun Dr. Mahathir menjadi PM. Beliau melakukannya sepanjang tempoh beliau menjadi PM dan mengulanginya apabila beliau menjadi PM bagi kali kedua, sebagai PM Kerajaan PH.

Ditekan oleh UMNO dan percayakan maklumat palsu, Tun Abdullah Badawi cuba menghalang saya daripada menjadi KHN, tetapi akhirnya beliau mengalah.

DS Najib menyambung perkhidmatan Tun Md Raus sebagai KHN dan TS Zulkefli Ahmad Makinuddin sebagai PMR dengan cara yang boleh dipersoalkan memberi alasan kepada Tun Dr. Mahathir memaksa mereka melatak jawatan.

Akta 695 tidak menyebut kekananan sebagai salah satu faktor yang dikehendaki diambil kira dalam kenaikan pangkat hakim. Yang disebut ialah:

“(a) integriti, kompetensi dan pengalaman;

(b) objektif, tidak berat sebelah, adil dan peribadi moral yang baik;

(d) kerajinan dan kebolehan untuk menguruskan kes dengan baik; dan

(e) kesihatan fizikal dan mental.”

Sebagai seorang bekas ahli SPK saya katakan, dibantu oleh laporan yang disediakan oleh SPK, ahli-ahli SPK lebih tahu semua perkara ini pada calon-calon itu daripada seorang Peguam Negara yang baru dilantik dari kalangan peguam swasta. Biar apa pun tugas menilai calon-calon itu diberi kapada ahli-ahli SPK oleh Akta 695.

Daripada apa yang kita lihat, ahli-ahli politik memilih berdasarkan satu faktor, sama ada dia “orang kita” atau tidak.

Alasan itu adalah bercanggah dengan kriteria yang diperuntukkan oleh seksyen 12 dan tanggungjawab PM untuk “mendukung kebebasan berterusan badan kehakiman” yang diperuntukkan oleh seksyen 2.

Kita juga dapat perhatikan modus operandi ahli politik memilih hakim ke jawatan tertinggi itu. Pilih seorang yang junior, yang “boleh bekerja” dengannya yang mempunyai tempoh yang agak panjang, sebelum bersara. Dia akan merasa terhutang budi kepada orang yang melantiknya dan tidak akan “membuat masalah” sepanjang satu tempoh kerajaannya. Soalannya ialah sama ada ia akan memberi kesan negatif kepada kebebasan KHN dan Badan Kehakiman dan tanggungjawab PM “untuk mendukung kebebasan berterusan badan kehakiman”.

Saya hujahkan, khususnya untuk kenaikan pangkat ke jawatan KHN, faktor kekananan hendaklan diambil kira. Baiknya faktor kekanan diambil kira ialah, ia akan mengelak perbuatan lobi-melobi dan usaha menjatuhkan imej hakim yang lebih kanan.

Di India, Perlembagaannya memperuntukkan bahawa pelantikan Hakim Besar mengikut kekananan. Tetapi, cara itu pun ada kelemahannya. Akibat peruntukan Perlembagaan Itu, ada Hakim Besar-nya yang yang menjawat jawatan itu selama 17 hari dan oleh sebab beliau bercuti sebelum persaraan, beliau tidak masuk ke Pejabat Hakim Besar walau sehari pun!

Saya berpeundapat sistem kita yang ada sekarang sudah baik. Kita hanya perlu meminda Akta 695 untuk menambah kekananan sebagai salah satu kriteria yang patut diambil kira melainkan dalam keadaan terkecuali (exceptional), bagi pelantikan KHN. Yang penting ialah pemimpin-pemimpin politik hendaklah mematuhi akta itu.

Di halaman 338, TS Tommy Thomas dengan bangganya menulis, “Oleh itu, dalam masa kira-kira dua bulan PRU 14, empat ketua badan kehakiman baru dilantik, dan dilantik oleh pentadbiran Tun.”

Tetapi itu juga boleh dilihat sebagai menunjukkan betapa seriusnya campur tangan pentadbiran Tun Dr Mahathir dalam pelantikan hakim. Apa yang dilakukan oleh satu pentadbiran akan diulangi oleh satu pentadbiran lain apabila berlaku perubahan kerajaan kerana masing-masing mahu orangnya sendiri. Sekarang pun sudah ada pemimpin-pemimpin UMNO yang bercakap mengenainya. Maka, akan berterusanlah campur tangan Eksekutif dalam Badan Kehakiman!

05 10 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PATUTKAH PEGAWAI PENYELIDIK DITUGASKAN MENGGUBAL ALASAN PENGHAKIMAN HAKIM?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Dalam rencana ini, saya menggunakan perkataan “menggubal” dan tidak “merangka” bagi perkataan “drafting” kerana apa yang dilakukan oleh pegawai-pegawai penyelidik itu bukanlah sekadar menyediakan rangka penghakiman yang mengandungi point-point untuk hakim berkenaan menulis penghakimannya. Pegawai-pegawai itu menulis draf penghakiman hakim itu. Hakim itu mungkin memindanya di sana dan di sini, mungkin tidak dan menurun tanda tangannya, menjadikannya penghakiman bertulis hakim itu.)

Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur (Hakim Mohamed Zaini Mazlan) telah menetapkan 1 September 2022 untuk menyampaikan penghakimannya terhadap Rosmah Mansor dalam kes yang membabitkan projek solar hibrid bernilai RM1.25 bilion di Sarawak.

Pada 29 Ogos 2022), blogger Raja Petra Kamarudin berkongsi dokumen di laman webnya dengan mendakwa bahawa keputusan penghakiman yang mendapati isteri bekas perdana menteri DS Najib Razak itu bersalah, telah pun ditulis.

Pihak pembelaan kemudian memohon untuk melucutkan Hakim Zaini daripada membicarakan kes Rosmah, atas alasan bahawa bukan Hakim Zaini yang menyiapkan keputusan penghakiman kes itu, sebaliknya pihak lain, bagi dirinya.

Hakim Zaini mengatakan draf penghakiman tersebut adalah pendapat daripada Bahagian Penyelidikan. Ia tidak disediakan untuknya atau diminta olehnya. Beliau tidak pernah membaca pendapat berkenaan dan menegaskan bahawa beliau melakukan penyelidikannya sendiri dan menulis semua penghakimannya dan tidak akan menggunakan dokumen yang dikatakan bocor dalam penghakimannya.

(Komen: Daripada response Hakim Zaini jelas, bagi beliau, adalah memalukan (embarrasing) jika diketahui umum bahawa penghakimannya disediakan atau digubal oleh pegawai penyelidik.

Soalan: Pendapat Bahagian Penyelidikan itu disediakan untuk siapa? Perlukah ia disediakan jika hanya untuk pendapat pegawai itu sendiri dan tidak diminta oleh hakim? Ambil perhatian, dalam column terbawah di permulaan dokumen yang disiarkan oleh Raja Petra itu terdapat catatan “Prepared for YA Tuan Mohamed Zaini Bin Mazlan”. Mengapa ia disediakan dalam bentuk penghakiman?)

Timbalan Pendakwa Raya, Poh Yih Tinn, dalam afidavit balasnya kepada peguam Rosmah menegaskan bahawa penghakiman itu sebenarnya adalah penulisan cadangan oleh Unit Penyelidikan Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur.

(Komen: Beliau menyokong apa yang dikakan oleh Hakim Zaini iaitu ia disediakan oleh Unit Penyelidikan dan menambah bahawa ia adalah penulisan cadangan.

Soalan: Penulisan cadangan Unit Penyelidikan kepada siapa?)

Pendakwa Raya Datuk Seri Gopal Sri Ram berkata ‘penghakiman’ bocor yang dirujuk oleh Rosmah (pemohon) bukanlah penghakiman bertulis. “Jelas daripada dokumen itu sendiri bahawa ia adalah penyelidikan dan penulisan pendapat yang disediakan oleh Unit Penyelidikan Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur,” katanya.

(Komen: Tidak siapa pun berkata ia penghakiman bertulis kerana ia tidak ditandatangani hakim, malah tidak lengkap. Ia adalah draf.

Soalan: Ia disediakan untuk siapa?)

Kita tidak tahu apa lagi keterangan yang dirakamkan oleh pihak Polis, terutama sekali daripada Unit Penyelidikan. Setakat yang dilaporkan ini saya lebih percaya bahawa dokumen itu adalah draf penghakiman kes tersebut yang disediakan oleh Unit Penyelidikan Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur sama ada atas arahan Hakim Zaini atau sebagai amalan biasa yang akan diberikan kepada hakim itu sebagai cadangan unit itu untuk dijadikan penghakiman beliau.

Soalan: Jika ia demikian, salahkah ia?

Jawapan: Setakat ini tidak ada jawapan ya atau tidak kerana, sepanjang yang saya tahu, belum ada arahan atau peraturan dibuat mengenainya.

Saya berani mengatakan bahawa pandangan paling awal, entah hingga ke hari ini, mengenai isu ini yang datangnya daripada Badan Kehakiman terkandung dalam ucapan saya sebagai Ketua Hakim Negara di Persidangan Hakim-Hakim dalam tahun 2008, 14 tahun dahulu. Inilah yang saya katakan:

“Penghakiman adalah sesuatu yang patut dibanggakan oleh setiap hakim. Ia adalah sesuatu yang sangat personal. Ia mencerminkan pengetahuan kita, kejujuran intelek kita, kuasa analisis kita, keupayaan kita untuk memahami isu-isu, keupayaan kita untuk berfikir secara lurus atau sebaliknya, keupayaan kita untuk menyatakan sesuatu dengan jelas atau sama ada kita sendiri keliru, penguasaan bahasa kita, gaya kita menulis, malah keseluruhan watak kita. Saya tidak faham jika hakim tidak merasa bangga untuk menghasilkan masterpiece karya sasteranya sendiri.

Saya difahamkan bahawa di Amerika Syarikat, kerani hakim menggubal penghakiman hakim. Saya tidak tahu bagaimana sistem itu berfungsi dan saya tidak memberikan sebarang penilaian mengenainya. Tetapi, dalam konteks kita sekarang, saya tidak fikir ia adalah satu amalan yang patut kita pakai. Selain dari itu, daripada pengalaman, apabila kita sendiri menulis penghakiman, kita akan lebih teliti dalam meneliti bukti, undang-undang dan hujah. Kita akan nampak perkara yang tidak terlintas di fikiran kita sebelumnya. Jika pegawai penyelidik kita yang menyediakan draf itu, bagaimana dia membuat pemerhatian terhadap demeaner saksi? Apabila penghakiman ditulis untuk kita, terdapat temptation bagi kita untuk hanya meletakkan tandatangan kita untuk mengurangkan statistik penghakiman tidak bertulis. Malah ia mungkin menggalakkan rasuah di pihak pegawai yang menulis penghakiman itu.

Mengapa memerlukan orang yang berpengalaman untuk dilantik sebagai hakim dan membayarnya dengan gaji yang tinggi jika kerja yang paling penting akan dilakukan oleh pegawai rendah yang boleh dibayar lebih rendah? Apabila pegawai penyelidik menyediakan penghakiman, kualiti kerja yang akan keluar adalah kualiti pegawai rendah, melainkan dia lebih baik daripada Hakim, jika demikian dialah yag sepatutnya menjadi hakim. Walau apa pun, fikirkan persepsi orang ramai, apatah lagi pihak yang kalah yang mungkin kehilangan nyawa, kebebasan atau harta benda! Saya fikir adalah satu kecuaian bagi seorang hakim untuk meminta seseorang, termasuk pegawai penyelidiknya, untuk menggubal penghakimannya, dan adalah salah laku untuk meminta seseorang, termasuk pegawai penyelidiknya, menulisnya untuknya. Hakim yang menulis penghakiman untuk hakim lain, hakim yang penghakimannya ditulis oleh hakim lain dan hakim yang membiarkan dirinya dipengaruhi oleh orang lain dalam mencapai keputusannya, kesemuanya melakukan salah laku.” [i] (Terjemahan saya).

Pada masa itu jawatan-jawatan pegawai penyelidik baru diadakan dan hanya hakim-hakim kanan yang baru diberikan pegawai penyelidik.

Apakah yang menyebabkan saya mengeluarkan pendapat saya itu? Dua sebab, pertama, saya membaca buku The Brethren oleh Ted Sorensen (penulis ucapan Presiden Kennedy). Beliau menceritakan bagaimana kerani mahkamah (clerk of courts) di Mahkamah Agung Amerika Syarikat yang terdiri daripada graduan-graduan baru yang cemerlang daripada universiti-universiti terkenal diambil menjadi kerani mahkamah. Tugas mereka termasuk menggubal penghakiman. Apabila hakim-hakim mendengar sesuatu kes, kerani-kerani itu akan menggubal penghakiman untuk hakimnya. Selepas itu mereka bertukar-tukar penghakiman itu, masing-masimg cuba melobi kerani hakim lain untuk bersetuju dengan drafnya.

Sebab kedua ialah, semasa saya menjadi Ketua Hakim Negara, saya terbaca biodata seorang Penolong Kanan Pendaftar (sekarang Hakim Mahkamah Persekutuan) yang dengan megahnya (saya tidak salahkan beliau) menyenarai sebanyak 21 kes di mana beliau menggubal penghakiman untuk hakimnya. (Saya harap beliau tidak mengikuti teladan itu sekarang).

Selepas saya bersara, saya dijemput membentang kertas kerja di satu seminar di National University of Singapore. Saya berjumpa dengan seorang profesor yang berasal dari Amerika Syarikat. Entah bagaimana, dalam perbualan kami timbul isu kerani mahkamah. Saya bertanya apa pendapat beliau mengenainya. Beliau tidak bersetuju dengan amalan itu. Saya terkejut dan bertanya mengapa?

Beliau menceritakan, selepas graduate, beliau terpilih menjadi kerani mahkamah kepada seorang Hakim Mahkamah Rayuan. Pada hari pertama beliau bekerja, beliau diberi satu fail dan hakim berkenaan memintanya menyediakan penghakimannya untuk beliau. Beberapa hari kemukian beliau menunjukkan draf beliau kepadanya. Hakim itu membacanya, tanpa memindanya walau satu perkataan pun terus menerimanya dan menggunanya sebagai penghakiman beliau. Beliau hilang kepercayaan terhadap hakim itu.

Dalam tahun 1970an, saya berpeluang melawat kamar Lord Diplock di House of Lords, London. Secara berseloroh saya bertanya beliau mengapa House of Lords tidak hanya mengeluarkan satu penghakiman bagi satu kes supaya sesuatu point undang-undang yang diputuskan itu merupakan keputusan mahkamah itu dan bukan hanya pendapat seseorang hakim dan lebih senang bagi pelajar, peguam dan hakim mahkamah lebih rendah memahaminya? Beliau menjawab secara berseloroh juga, “The trouble is each of us thinks he can write better than the others.” (Masalahnya kami masing-masing fikir kami boleh menulis lebih baik daripada yang lainnya.”)

Perhatikan Hakim House of Lords tidak puas hati untuk membiarkan Hakim House of Lords lain menulis penghakiman bagi pihaknya, apatah lagi oleh pegawai penyelidik?

Apabila hakim-hakim menulis penghakiman mereka sendiri, penghakiman-penghakiman itu mempunyai wataknya yang tersendiri. Oleh sebab itu apabila kita membaca penghakiman Lord Denning, Lord Diplock dan lain-lain, tanpa melihat nama mereka, kita tahu siapa penulisnya.

Kita juga tahu bahawa kita sedang membaca penghakiman Tun Mohamed Suffian, TS Eusoffe Abdoolcader atau Raja Azlan Shah tanpa membaca nama mereka.

(Sebagai rekod peribadi, setiap huruf, setiap noktah dan setiap koma dalam 567 penghakiman saya dari Mahkamah Tinggi hingga ke Mahkamah Persekutuan, termasuk satu penghakiman Mahkamah Khas dan satu penghakiman Mahkamah Rayuan Syariah Pulau Pinang, kesemuanya saya tulis dengan tangan saya sendiri dan ditaip oleh setiausaha saya. Ada ayat yang saya masih ingat hingga ke hari ini.)

Sebenarnya, ia bukan sekadar mengenai gaya bahasa, tetapi pendekatan, hujah dan pandangan mereka mengenai sesuatu isu undang-undang itu mungkin berbeza walaupun, di akhirnya mereka bersetuju dengan keputusan kes itu. Cara Lord Denning hendak mengembangkan (develop) sesuatu prinsip undang-undang itu mungkin berbeza daripada Lord Diplock dan lain-lain.

Individuality itu hilang apabila ia digubal oleh satu pasukan pegawai penyelidik. Ia bukan lagi an analytical judgment, tetapi cut and paste judgment. Seorang pembaca tidak lagi boleh berkata “Saya suka membaca penghakiman Hakim XYZ. Ia mudah difahami” kerana semuanya serupa.

Cukuplah setakat ini saya berikan hujah-hujah mengapa pegawai penyelidik tidak sepatutnya menggubal penghakiman hakim-hakim. Mari kita lihat pula peranan yang sesuai mereka lakukan. Saya fikir mereka lebih sesuai digunakan seperti nama jawatan mereka: penyelidik. Dalam sesuatu kes, fakta bukanlah tugas mahkamah untuk menyelidik. Isu undang-undang, ya. Misalnya timbul isu undang-undang, kedua-dua belah pihak memberi pendapat yang berlainan. Perlulah mahkamah menyelidik kedudukan yang sebenar dengan mendapatkan dan menyemak akta berkenaan dan/atau penghakiman-penghakiman duluan dan menganalisisnya dan membuat keputusan sendiri sama ada ia sama seperti yang dikatakan oleh salah satu pihak itu atau berlainan. Di sini pegawai penyelidik bolehlah membantu untuk mendapatkan akta-akta dan penghakiman-penghakiman berkenaan selain daripada yang dikemukakan oleh peguam-peguam kedua pihak, jika ada, menganalisisnya dan menulis pandangan (opinion) untuk membantu hakim menulis penghakimannya berkenaan isu itu.

Itu hanya satu misalan. Bagaimana seseorang hakim itu menggunakan pegawai penyelidik bergantung kepada keperluan dan sikap hakim itu dan kemampun pegawai itu. Biar apa pun saya tidak fikir beliau patut digunakan untuk menggubal penghakiman atas alasan-alasan yang saya telah berikan di bahagian awal tadi.

Bagaimana pegawai penyelidik digunakan di mahkamah-mahkamah kita sekarang, sebenarnya saya tidak tahu. Saya tidak mahu bertanya hakim-hakim, pegawai-pegawai penyelidik dan pegawai-pegawai mahkamah lain kerana saya tidak mahu memalukkan (embarrass) mereka. Tetapi, makin sehari, penghakiman Mahkamah Persekutuan (yang lain saya tidak tahu kerana saya tidak membacanya) semakin hilang individuality hakim yang menulisya. Kita tidak dapat meneka lagi itu karya siapa tanpa melihat nama yang tertulis. Setelah melihatnya pun kita masih was was. Kesemuanya nampak dan bunyi serupa, seolah-olah ada template yang diikuti.

Saya fikir adalah lebih baik bidang tugas pegawai penyelidik dikeluarkan supaya diketahui umum. Jika difikirkan mereka boleh diberi tugas menggubal penghakiman, biarlah ia disebut dengan jelas, bersama-sama penjelasan dan syaratnya supaya tidak akan ada tuduhan penghakiman seseorang hakim ditulis oleh orang lain dan tidak perlu pula dibuat penafian seperti dalam kes ini yang sukar dipercayai dan mengurangkan credibility dan integrity hakim berkenaan dan Badan Kehakiman. Eloklah kedudukan sebenar dijelaskan.

Pandangan saya dalam hal ini tetap sama.

15 09 2022

http://www.jpapencen.gov.my/CAT289562/Published/perkara42-Ma.Html.

[i] “Judgments are something that every judge should be proud of. They are something very personal. They reflect our knowledge, our intellectual honesty, our analytical power, our ability to grasp the issues, our ability to think straight or otherwise, our ability to express ourselves clearly or whether we ourselves are confused, our command of the language, our style of writing, indeed our whole character. I do not understand why any judge would not want to be proud enough to produce his or her own literary masterpieces.

I understand that in the United States the clerk of a judge drafts the judge’s judgments. I do not know how the system works and I pass no judgment on it. But, in our present context, I do not think it is a practice that we should adopt. Besides what I have said, from experience, when we are writing the judgment ourselves, we will be more meticulous in examining the evidence, the law and the arguments. We will see points which did not cross our mind before. If it is our research officer who puts up the draft, how does he make our observation of the witnesses’ demeanor? When the judgment is written for us, there is a great temptation for us to merely place our signature to reduce the statistic of unwritten judgments. It may even encourage corruption on the part of the officers who put up the judgments.

Why require an experienced person to be appointed a Judge and pay him a high salary if the most important work of the job is going to be done by a junior officer who could be paid less? When a research officer puts up the judgment, the quality of work that will come out will be that of a junior officer, unless he or she is better than the Judge, in which case he or she should be the Judge. In any event, think of the perception of the public, what more the losing party who may lose his life, liberty or property! I think it is a dereliction of duty for a Judge to ask someone, including his or her research officer to draft his or her judgment, and it is a misconduct to get someone, including his or her research officer to write it for him of her. A Judge who writes a judgment for another Judge, a Judge whose judgment is written by another Judge and a Judge who allows himself to be influenced by another person in arriving at his decision, commits a misconduct.”

PATUTKAH DS NAJIB DIBERI PENGAMPUNAN?

PATUTKAH DS NAJIB DIBERI PENGAMPUNAN?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Di awal tahun 1970an, Datuk Haji Harun Idris, Menteri Besar Selangor, dituduh menerima rasuah berjumlah RM250,000.00. Pertuduhan dengan jelas mengatakan wang itu diterima untuk UMNO.

Dalam tahun 1981, setelah Datuk Harun menjalani sebahagian besar hukumannya, Tun Dr. Mahathir, yang pada masa itu, Timbalan Perdana Menteri mengemukakan permohonan kepada Lembaga Pengampunan untuk mendapatkan pengampunan bagi Datuk Harun. Pengampunan diberi dengan dan bebaslah Datuk Harun,

Di awal tahun 1980an, Datuk Mokhtar Hashim, Menteri Belia dan Sukan dihukum mati kerana membunuh musuh politiknya dalam UMNO, Datuk Mohd Taha Talib. Setelah berada dalam penjara beberapa lama, beliau diberi pengampunan dengan menggantikan hukuman mati dengan hukuman penjara. Apabila tamat tempohnya, keluarlah beliau untuk menjalani penghidupannya sebagai seorang awam.

Kedua-dua kes ini menunjukkan cara tradisi pengampunan dilakukan.

Yang menukarnya adalah kes pengampunan DS Anwar Ibrahim. Pembaharuan itu dibuat oleh Tun Dr. Mahathir setelah menjadi Perdana Menteri Kerajaan Pakatan Harapan (PH). Anehnya beliau adalah orang yang bertanggungjawab memulakan pendakwaan terhadap DS Anwar dalam kes liwat pertamanya.

Asas bagi mendapat pengampunan kepada DS Anwar itu hanya politik. (Lihat Pengampunan Dato Seri Anwar Ibrahim Atas Asas Apa? (12 05 2018); Kuasa Pengampunan (13 05 2018); Pengampunan Dato’ Seri Anwar Ibrahim Dan Keadilan Kepada Saiful (2018 05 14)). Melalui pendakwaan kes liwat pertama terhadap DS Anwar, Tun Dr. Mahathir tidak mahu DS Anwar menjadi Perdana Menteri. Dengan menghendaki DS Anwar diampun bagi kesalahan liwatnya yang kedua, Tun Dr. Mahathir hendak menunaikan janjinya kepada DS Anwar untuk mendapat DS Anwar menyertainya mengalahkan BN dan menjatuhkan DS Najib dan memenjaranya kerana kesalahan berkaitan kes 1MDB.

Apabila Pakatan Harapan (PH) menang PRU 14 dan Tun Dr. Mahathir menjadi Perdana Menteri, beliau pun menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) untuk memohon pengampunan kepada DS Anwar. YDPA pada masa itu menzahirkan perkenan Baginda, menerima DS Anwar menghadap, memaklumkan beliau bahawa beliau diampun kerana ketidakadilan telah dilakukan terhadapnya, semua ini berlaku sebelum Majlis Pengampunan bersidang. Itu adalah satu kesilapan.

Jadi, orang yang menjadikan YDPA dan Lembaga Pengampunan sebagai alat untuk membebaskan pemimpin politik yang melakukan kesalahan jenayah dan sedang menjalani hukuman penjara apabila partinya atau parti gabungannya menang pilihanraya umum, ialah Tun Dr. Mahathir. Orang yang membuka jalan bagi pemimpin politik yang melakukan kesalahan jenayah dan sedang menjalani hukuman untuk menjadi Perdana Menteri dengan mendapat pengampunan apabila partinya atau parti gabungannya menang pilihanraya umum adalah Tun Dr. Mahahtir.

Tun Dr. Mahathir melakukan semua itu untuk menjatuh DS Najib dan memenjarakannya atas kesalahan jenayah kewangan yang melibatkan 1MDB. Sekarang beliau telah berjaya: DS Najib telah didapati bersalah dan sedang menjalani hukuman penjara.

Anehnya, anak-anak didik beliau yang pada masa ini menjadi pemimpin-pemimpin tertinggi UMNO dan penyokong kuat DS Najib itulah yang mahukan DS Najib diampun pula. Tun Dr. Mahathir tidak boleh marah kepada mereka kerana beliaulah yang menjadi guru mereka. Pemimpin-pemimpin tertinggi UMNO tentu berhujah jika pengampunan boleh diberi kepada DS Anwar, mengapa tidak kepada DS Najib? Mereka tentu menghujahkan jika Tun Dr Mahathir boleh menghadap YDPA dan memohon pengampunan kepada DS Anwar, mengapa PM Ismail Sabri tidak boleh berbuat demikian untuk DS Najib bekas bosnya dalam UMNO dan Kerajaan? Bagi DS Zahid Hamidi, beliau mempunyai sebab yang lebih kuat: jika pengampunan boleh diberi kepada DS Anwar dan DS Najib, mengapa tidak kepada beliau, Presiden UMNO, jika beliau didapati bersalah sedangkan sudah ada dua precedent sebelumnya?

Soalannya, patutkah pengampunan diberi kepada DS Najib?

Perlembagaan tidak menyatakan atas alasan apa pengampunan patut diberi. Dua contoh pertama menunjukkan amalan tradisioal. Kes DS Anwar menunjukkan pembaharuan. Patutkah ia diikuti?

Jika ucapan-ucapan di Majlis Taklimat Presiden UMNO di Dewan Merdeka pada 27 Ogos 2022 itu mencerminkan alasan-alasan mengapa DS Najib patut diberi pengampunan, ia boleh disimpulkan di bawah tajuk ketidakadilan perbicaraan kes DS Najib. Perbicaraan itu telah dikritik atas lima sebab.

Pertama, keputusan mahkamah tidak mengikuti keterangan.

Kedua, keengganan Mahkamah Persekutuan membenarkan permohonan penangguhan oleh peguam baru DS Najib untuk mengkaji rekod rayuan.

Ketiga, keengganan Mahkamah Persekutuan membenarkan permohonan DS Najib memasukkan keterangan baru mengenai penglibatan Hakim Datuk Mohd. Nazlan dalam kes itu.

Keempat, pelantikan Peguam Negara, Ketua Pesuruhjaya SPRM, Ketua Hakim Negara dan Hakim-hakim dicatur oleh Perdana Menteri.

Kelima penolakan permohonan supaya Tun Tengku Maimun menarik diri kerana kenyataan yang dimuatnaikkan oleh suaminya dalam facebooknya pada 11 Mei 2018 dan suratnya kepada Majlis Peguam bahawa beliau tiada bantahan jika peguam-peguam akan memohon penangguhan untuk menghadiri acara Walk of Justice pada 17 Jun 2022 yang berkaitan dengan Hakim Datuk Mohd. Nazlan.

Mengenai alasan pertama, dalam sistem kehakiman dan perundangan mana sekalipun, keputusan sesuatu kes dibuat oleh mahkamah dan kata putus diberi oleh mahkamah yang paling tinggi. Kata putus perlu ada, jika tidak ia tidak akan berkesudahan. Hakim-hakimlah orang yang membaca dan/atau mendengar keterangan, hujah-hujah pendakwa dan peguambela, menganalisisnya, membuat keputusan dan menulis alasan penghakiman. Mereka terlatih dan mempunyai pengalaman dan sepatutnya jujur, bebas dan adil dalam menjalankan tugas mereka.

Penjelasan TS Shafie itu adalah pandangan sebelah pihak. Mendengar penjelasannya sahaja tidak membolehkan seseorang itu membuat keputusan yang adil bahawa keputusan mahkamah itu betul atau tidak di sisi undang-undang.

Jika pandangan seperti itu boleh dijadikan alasan bagi mengatakan penghakiman itu tidak adil dan DS Najib patut diampun, bagaimana jika PH pula mengadakan majlis taklimatnya dan menyuarakan sokongan terhadap penghakiman itu menuntut pengampunan tidak diberi? Pandangan mana yang hendak dipakai? Saya katakan kedua-dua patut diketepikan.

Mengenai alasan kedua, penangguhan terletak dalam budibicara mahkamah. Mahkamah mempunyai fakta lengkap di hadapannya untuk memutuskannya. Kita hanya boleh membuat anggapan.

Mengenai alasan ketiga, penolakan permohonan peguam baru DS Najib untuk memasukkan keterangan tambahan mengenai penglibatan Hakim Datuk Mohd Nazlan dalam kes itu. Bagi saya, asalkan permohonan itu didengar dan diberi pertimbangan yang serius dan adil, mengikut undang-undang kita patut menerimanya. Permohonan itu didengar pada 15 Ogos 2022 dan keputusannya diberikan esoknya. Mahkamah itu memberi alasan penghakiman yang lengkap, sesiapa yang ingin tahu eloklah membacanya.

Mengenai alasan keempat, malangnya DS Zahid hanya menyebutnya dengan satu ayat pendek tanpa memberi fakta-fakta berkenaan. Biarlah saya menambahnya supaya kita dapat memberi pertimbangan yang lebih adil kepada kedua belah pihak.

Ia bermula dengan cara Tun Dr. Mahathir dan PH berkempen dalam PRU 14: jika PH menang, DS Najib akan ditangkap, didakwa dan dipenjarakan dalam tempoh hanya beberapa bulan. Ia memberi gambaran bahawa semuanya akan dilakukan oleh Kerajaan PH dan Perdana Menteri Tun Dr. Mahathir. Ia memberi gambaran bahawa peranan penyiasat (SPRM), pendakwa dan mahkamah hanya formality.

Selepas itu Peguam Negara digantikan dengan TS Tommy Thomas, seorang peguam swasta yang tidak pernah melihat kertas siasatan, apatah lagi mendakwa dan peguam kepada Lim Guan Eng dalam kes rasuahnya yang, kemudiannya, tidak meneruskan pendakwaan, sebagai Peguam Negara.

Ditambah lagi dengan pelantikan Lateefa Koya, kelahiran Kerala, India seorang aktivis politik dalam PKR, parti komponen PH yang juga tidak pernah melihat kertas siasatan apatah lagi menyiasat dan mendakwa kes rasuah, untuk menjadi Ketua Pesuruhjaya SPRM.

Seterusnya, TS Tommy Thomas dalam bukunya mengatakan dialah yang memilih nama Tun Tengku Maimun untuk menjadi calon Ketua Hakim Negara dan TS Abang Iskandar sebagai calon Hakim Besar (Sabah dan Sarawak)[i] dan mengemukakannya kepada Tun Dr. Mahathir, dan Tun Dr. Mahathir bersetuju. Di sini TS Tommy Thomas telah bertindak di luar bidang kuasanya. Sebenarnya Peguam Negara tidak ada peranan dalam pelantikan Ketua Hakim Negara. Yang mempunyai peranan untuk memilih calon Ketua Hakim Negara dan mengemukakannya kepada Perdana Menteri ialah Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman yang Peguam Negara tidak pun menjadi ahli.

Orang ramai mungkin tidak tahu bahawa, pada masa itu, Tun Tengku Maimun adalah seorang Hakim Mahkamah Persekutuan yang junior, tidak ada apa-apa keistimewaan kepadanya berbanding dengan[ii] Hakim-Hakim Mahkamah Persekutuan lelaki lain yang lebih kanan, mempunyai pengalaman yang lebih luas semasa menjadi pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan dan, dari pemerhatian saya, mempunyai watak yang lebih kuat.

Atas asas apa TS Tommy Thomas memilih Tun Tengku Maimun? Adakah ia dilakukan dengan harapan Tun Tengku Maimun, terutama sekali[iii], akan merasa terhutang budi kepadanya, kepada Tun Dr. Mahathir dan Kerajaan PH dan akan menyebelahi mereka dalam penghakimannya? Saya tidak fikir faktor itu tidak termasuk dalam perkiraannya. Bahawa Tun Dr. Mahathir bersetuju tidak menghairankan kerana beliau pernah berbuat hal yang serupa semasa menjadi Perdana Menteri kali pertama.

Perlu diambil ingatan di sini bahawa, di sisi undang-undang pelantikan itu adalah sah. Mereka tidak boleh dipersalahkan. Saya percaya mereka sendiri pun tidak pernah terfikir mereka akan dilantik ke jawatan-jawatan itu. Yang salah ialah jika pelantikan-pelantikan itu dilakukan dengan tujuan mereka akan terhutang budi dan akan menyebelahi kehendak Kerajaan PH dalam keputusan-keputusan yang mereka buat kelak dan mereka melakukan demikian.

Hal ini lebih penting berkenaan pelantikan Ketua Hakim Negara kerana keadilan bukan sahaja perlu dilakukan, ia juga perlu kelihatan dilakukan.

Beberapa tindakan Ketua Hakim Negara berhubung dengan pengendalian kes ini menambah lagi kecurigaan itu. Pertama, penetapan bilangan panel yang mendengar rayuan ini dan keahliannya. Ini adalah satu kes yang amat kontroversial. Satu dunia menunggu keputusannya, kebanyakannya mahukan DS Najib dihukum, tidak kira apa alasan penghakimannya. PH menunggu untuk menyalahkan hakim-hakim jika mereka tidak mendapati DS Najib bersalah dan menghukumnya. Maka, Ketua Hakim Negara yang dari awalnya nampak terhutang budi kepada Tun Dr. Mahathir berada dalam keadaan tertekan untuk mengekalkan sabitan dan hukuman yang dibuat oleh Mahkamah Tinggi itu. Sama ada itu betul atau tidak tidak penting. Sekali lagi ini soal persepsi.

Dalam kes ini, tindakan Ketua Hakim Negara itu dalam menetapkan bilangan hakim untuk mendengar rayuan ini dan pemilihan hakim-hakim itu menguatkan lagi persepsi bahawa beliau mahu Mahkamah Persekutuan mengesahkan keputusan Mahkamah Tinggi itu.

Dalam keadaan ini, untuk nampak lebih adil dan mengelak tuduhan memilih hakim, sepatutnya rayuan in didengar oleh panel penuh Mahkamah Persekutuan. Melihat senarai lima orang hakim yang dipilih, seseorang yang biasa dengan penghakiman mereka sudah pasti dapat menelah apakah keputusan mahkamah itu kelak: Ketua Hakim Negara, Datuk Nallini dan Datuk Mary Lim telah pun merupakan majoriti yang tentu sekali akan mengekalkan keputusan Mahkamah Tinggi itu. TS Abang Iskandar juga adalah calon pilihan TS Tommy Thomas[iv]. Datuk Mohamad Zabidin adalah amat junior dan tidak mungkin tidak menuruti keputusan majoriti yang diketuai oleh Ketua Hakim Negara itu.[v] Mengapa Presiden Mahkamah Rayuan dan Hakim Besar (Malaya), dua hakim paling kanan selepas Ketua Hakim Negara, dan hakim-hakim lain yang lebih kanan daripada Datuk Nallini, Datuk Mary Lim dan Datuk Mohamad Zabidin[vi] tidak dimasukkan dalam panel itu?

Mungkin dihujahkan, jika mahkamah itu bersidang dengan panel penuh pun, besar kemungkinan, keputusannya sama juga. Itu bukan isunya. Isunya mengapa melakukan sesuatu yang menambah persepsi bahawa ia disengajakan untuk memastikan keputusan Mahkamah Tinggi itu dikekalkan?

Alasan keempat ini dan cara Tun Tengku Maimun menangani isu Hakim Datuk Mohd Nazlan (Lihat Badan Kehakiman Diugut: Pandangan Sebelah Lagi (07 Mei 2022) tidak membantu menunjukkan kebebasannya tetapi ia tidak boleh menjadi alasan bagi Lembaga Pengampunan memberi pengampunan kepada DS Najib kerana, saya ulangi, bukanlah tugas atau bidangkuasa Lembaga Pengampunan menjadi mahkamah rayuan daripada Mahkamah Persekutuan untuk mencari salah mahkamah itu dan mengenepikan penghakimannya atau kesan (effect) penghakimannya.

Mengenai alasan kelima (supaya Ketua Hakim Negara menarik diri) asas pertama ialah kenyataan dalam facebook suami Tun Tengku Maimun pada 11 Mei 2018. Kenyataan itu dibuat dua hari selepas PRU 14. Pada masa itu Datuk Zamani sendiri tidak tahu isterinya akan menjadi Ketua Hakim Negara, apatah lagi mendengar rayuan DS Najib. Saya juga telah membaca keseluruhan kenyataan itu. Ia tidak ada kena mengena dengan perbicaraan kes itu. Ia hanya luahan perasaan seorang Melayu berpelajaran mengenai keputusan PRU 14. Malah itu jugalah perasaan kebanyakan orang Melayu. Saya tidak fikir ia mempunyai apa-apa kesan kepada pemikiran isterinya yang membicarakan kes itu empat tahun kemudian yang mungkin tidak tahu pun adanya kenyataan itu.

Alasan kedua bagi permohonan ini ialah surat Ketua Hakim Negara kepada Majlis Peguam bahawa beliau tiada bantahan jika peguam-peguam akan memohon penangguhan untuk menghadiri acara Walk of Justice pada 17 Jun 2022 yang berkaitan dengan Hakim Datuk Mohd Nazlan. Ini sekali lagi menunjukkan Majlis Peguam amat partisan dalam kes ini. Lihat Badan Kehakiman Diugut: Pandangan Sebelah Lagi (07 Mei 2022)

Bagaimana jika pengampunan hendak diberi selepas PRU 15 dan BN memenanginya? Keadaan ini menyerupai keadaan yang melibatkan DS Anwar, bezanya DS Najib tidak diwarwarkan akan menjadi Perdana Menteri seperti DS Anwar. DS Zahid tentu tidak akan membiarnya berlaku.

Saya telah menghujahkan dalam kes DS Anwar bahawa pengampunan tidak sepatutnya diberi kerana ia bererti meletak kuasa di atas keadilan: seorang pemimpin politik boleh melakukan kesalahan jenayah, Raja Berperlembagaan akan mengampunnya apabila partinya menang. Ini bererti Raja Berperlembagaan akan bersekongkol dengan ahli-ahli politik untuk membolehkan penjenayah dan banduan, berkuasa atau berkuasa semula. Mereka sepatutnya disingkir, pertama oleh pengundi dan, kedua, oleh Raja Berperlembagaan. Jika, selepas pengampunan diberi kepada DS Anwar, pengampunan diberikan pula kepada DS Najib atas alasan yang sama, jika DS Zahid juga didapati bersalah dan BN menang PRU 15, bagaimana pengampunan tidak akan diberi kepada DS Zahid sedangkan sudah ada dua precedent di hadapannya?

Ada satu perkara yang membezakan kes Datuk Harun, kes Datuk Mokhtar dan kes DS Anwar di satu pihak dengan kes DS Najib di satu pihak lagi. Dalam ketiga-tiga kes yang pertama disebut itu, mereka kesemua telah menjalani sebahagian besar atau beberapa tahun hukuman penjara, barulah permohonan pengampunan dibuat dan diberi.

Dalam kes DS Najib ini, beliau didapati bersalah pada 23 Ogos 2022. Pada 2 September 2022 (10 hari kemudian) beliau memfail petisyen pengampunan. Sekarang semua orang menunggu bilakah Lembaga Pengampunan akan bersidang dan apakah keputusannya.

Katakanlah dalam masa terdekat Lembaga Pengampunan bersidang dan memberi pengampunan kepada beliau, ia akan menjadikan sistem perundangan dan kehakiman di negara ini bahan ketawa di dunia: SPRM menghabiskan bertahun-tahun menyiasat; Pendakwa Raya menghabiskan berbulan-bulan mengkaji kertas siasatan; bertahun-tahun Hakim-Hakim membicara dan mendengar rayuan lepas rayuan, merekod, menyemak dan mengkaji beribu-ribu halaman keterangan dan dokumen, mendengar berpuluh-puluh orang saksi dan menulis beratus-ratus halaman alasan penghakiman, satu dua bulan selepas tertuduh disabitkan dan dihukum penjara berpuluh-puluh tahun dan didenda beratus-ratus juta atau berbilion, tanpa terpaksa melakukan apa yang disebut itu semua, ahli-ahli Lembaga Pengampunan, dengan satu ayat mengampun sabitan dan hukuman itu! Perlukah saya berkata apa-apa lagi? Bayangkanlah sendiri.

Sebenarnya kesalahan DS Najib adalah lebih besar daripada kesalahan DS Anwar. Kesalahan DS Anwar adalah terhadap seorang individu. Kesalahan DS Najib melibatkan kewangan negara. Patutkah Raja Berperlembagaan mengampunnya semata-mata kerana partinya menang PRU? Jika itu berlaku, akan jadi bahan ketawalah negara Malaysia dan Raja Berperlembagaannya!

DS Najib sedang menghadapi beberapa pertuduhan lagi. Jika beliau diampunkan dalam kes ini, jika selepas ini beliau didapati bersalah lagi, adakah beliau akan diampun lagi atas alasan yang sama?

Kesimpulan

Soalan sama ada DS Najib patut diberi pengampunan atau tidak adalah satu soalan yang kontroversial. Sebabnya ialah kerana ia telah dipolitikkan.

Perlembagaan tidak mengatakan atas alasan apa pengampunan patut diberi. Kes Datuk Harun dan Datuk Mokhtar adalah dua contoh ahli politik diampunkan, tanpa dipolitikkan. Penghakiman mahkamah tidak dipertikaikan. Pengampunan diberi atas dasar perikemaknusiaan. Kes DS Anwar mengubah amalan itu.

Mengenai pengampunan DS Najib, setakat ini, berdasarkan ucapan-ucapan di Majlis Taklimat Presiden UMNO, alasan yang diberi boleh disimpulkan di bawah tajuk DS Najib tidak diberi perbicaraan yang adil.

Kita perlu ingat bahawa bukanlah tugas atau dalam bidang kuasa Lembaga Pengampunan untuk mengatakan penghakiman Mahkamah Persekutuan itu betul atau tidak, mengikut undang-undang atau tidak, adil atau tidak.

Saya telah menghujahkan adil atau tidaknya sesuatu perbicaraan terletak sama ada keputusannya sah mengikut undang-undang, bukannya mengikut perasaan orang ramai apatah lagi ahli-ahli sesebuah parti politik yang semestinya berat sebelah (partisan).

Saya telah membincang alasan-alasan itu satu per satu untuk membantu para pembaca menilainya dan membuat keputusan sendiri. Daripada alasan-alasan itu saya dapati ada dua perkara yang boleh menyebabkan kita merasa kurang senang berkait dengan kebebasan Ketua Hakim Negara. Pertama mengenai penetapan hakim dan pemilihan mereka. Kedua, cara beliau menangani isu Hakim Datuk Mohd Nazlan.

Tetapi, perlu diingati, bahawa bukanlah tugas atau terletak di bawah bidang kuasa Lembaga Pengampunan untuk mempersoal keesahan keputusan Mahkamah Persekutuan atau mengetepikannya. Ia juga tiada kepakaran dalam hal itu. Perasaan DS Najib tidak mendapat perbicaraan adil berdasarkan emosi ahli-ahli sesebuah parti politik tidak boleh menjadi alasan memberi pengampunan.

Patutkah pengampunan diberi jika BN memenangi PRU 15? Saya juga berpendapat tidak. Alasan paling kuat mengapa pengampunan tidak patut diberi atas alasan ini ialah precedent yang diwujudkan oleh kes DS Anwar itu tidak patut diikuti untuk mengelak pemimpin-pemimpin yang korup, menyalahguna kuasa dan menyeleweng wang negara dan penjenayah daripada berkuasa atau berkuasa semula dan mengelak hukumam. Ia juga untuk mengelak ahli-ahli politik daripada memperalatkan Raja Berperlembagaan dan Lembaga Pengampunan untuk membolehkan pemimpin seperti itu berkuasa atau berkuasa semula. Itu bukanlah tujuan Lembaga Pengampunan diadakan. Eloklah Lembaga Pengampunan kembali kepada amalan asal: mengampun kesalahan tanpa mempertikai keesahan sabitan dan hukuman oleh mahkamah kerana Lembaga Pengampunan bukanlah mahkamah rayuan dan jika tertuduh tidak bersalah, apakah yang hendak diampunkan?

07 09 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

[i] Dipinda pada 08 09 2022

KEDUDUKAN DS NAJIB: JANGAN SELEWENG RENCANA SAYA UNTUK MENYOKONG KEHENDAK SENDIRI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Beberapa orang sahabat saya telah menunjukkan kepada saya beberapa rencana dan infografik yang memetik rencana saya bertajuk “Pengampunan dan Pembatalan Kehilangan Kelayakan Untuk Menjadi Ahli Parlimen” (07 10 2018) untuk menyokong pendapat mereka dalam isu DS Najib. Saya tidak melarang sesiapa memetik rencana saya asalkan ia dibuat dengan jujur dan maksud penulisan saya itu tidak diseleweng semata-mata untuk menyokong kehendak sendiri.

Di sini, saya cuma hendak memperturunkan satu infograikf berkenaan, menarik perhatian kepada tafsiran yang diberi kepada kata-kata saya dan menurunkan rencana saya yang berkenaan, apa yang saya kata dalam rencana itu dan apa yang penulis itu berkata saya kata itu.

Saya tidak akan menjawab satu per satu apa yang ditulis oleh penulis itu. Saya serahkan kepada pembaca untuk membaca, berfikir dan memutuskan sendiriri sama ada apa yang dikatanya itu betul atau tidak kerana saya percaya pembaca-pembaca penulisan saya sanggup dan boleh membaca, berfikir dan membuat keputusan sendiri dengan adil.

Walau bagaimana pun, beberapa berkara perlu dijelaskan;

1. Infografik itu bukan dibuat dengan persetujuan saya.

2. Sila beri perhatian kepada kata-kata “Jika dia mendapat pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48…” Malangnya klausa ini telah dikecilkan hurufnya daripada ayat-ayat berikutnya yang juga diwarnakan. Ia diikuti pula dengan apa yang ditulis oleh penulis itu sendiri yang berbunyi, “Mantan Ketua Hakim Negara: DS Najib Masih Boleh Menghadiri Sidang Parlimen, Malah Menjadi Perdana Menteri Sekiranya BN Menang Dalam PRU 15.”

Di sini saya perturunkan apa yang saya tulis dalam rencana saya itu: “Maka, seorang yang kehilangan kelayakan menjadi ahli Parlimen di bawah Perkara 48(1)(e) yang tidak mendapat pengampunan bebas, boleh memohon untuk diberi pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48(3). Jika dia mendapat pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48, walaupun dia tidak mendapat pengampunan bebas di bawah Perkara 42, dia boleh bertanding dari dalam penjara dan menjadi seorang ahli Parlimen walau pun dia terus menjalani hukuman penjara. Malah, dia boleh menjadi Perdana Menteri jika partinya menang majoriti!”

Ringkasnya, saya berkata “Jika dia mendapat pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48…” Penulis itu tidak menyebut syarat itu. Penulis itu terus mengatakan saya berkata “DS Najib Masih Boleh Menghadiri Sidang Parlimen, Malah Menjadi Perdana Menteri Sekiranya BN Menang Dalam PRU 15.” Ertinya DS Najib boleh berbuat semua itu tanpa mendapat pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48. Adakah keduanya sama?

Di bawah ini saya perturunkan apa yang ditulis oleh penulis itu dan apa yang saya tulis dalam rencana saya untuk perbandingan.

Saya nasihatkan pembaca-pembaca yang membaca rencana-rencana lain yang berkaitan supaya merujuk juga kepada rencana asal saya itu untuk menentukan kesahihan apa yang mereka katakan.

28 08 2022

INI APA YANG DITULIS OLEH PENULIS ITU:

“Home/EKSKLUSIF/Mantan Ketua Hakim Negara: DS Najib Masih Boleh Menghadiri Sidang Parlimen, Malah Menjadi Perdana Menteri Sekiranya BN Menang Dalam PRU 15

Mantan Ketua Hakim Negara: DS Najib Masih Boleh Menghadiri Sidang Parlimen, Malah Menjadi Perdana Menteri Sekiranya BN Menang Dalam PRU 15

August 26, 2022 Last Updated: August 26, 2022

Facebook Twitter

Mantan Ketua Hakim Negara: DS Najib Masih Boleh Menghadiri Sidang Parlimen, Malah Menjadi Perdana Menteri Sekiranya BN Menang Dalam PRU 15

Pasti terkejut apabila membaca tajuk yang diberi, tetapi itulah hakikatnya dari sudut perlembagaan.

Bukan Edisi Siasat merekayasa perkara yang mengarut, tetapi itulah yang dikatakan oleh mantan Ketua Hakim Negara, Tun Abdul Hamid Mohamad.

Edisi Siasat siarkan semula apa yang pernah ditulis oleh Tun Abdul Hamid:

“Jika seseorang itu diberi pengampunan dan dibebaskan serta merta, maka ertinya, dari saat keputusan itu dibuat, dia tidak perlu lagi menjalani hukuman penjara itu. Kata-kata “pengampunan penuh” tidak digunakan dalam Perlembagaan. Jika Lembaga Pengampunan memberi “pengampunan penuh dan pembebasan serta merta”, makna yang boleh diberi ialah bahawa pesalah itu diampunkan kesalahannya. Dan dia dibebaskan daripada menjalani hukuman yang sedang dijalaninya dengan serta merta.

Pengampunan itu tidak boleh disamakan dengan perintah mahkamah to set aside (mengenepikan), quash (membatalkan), atau deklarasi null and void (tak sah dan batal).

Hanya mahkamah yang boleh membuat perintah-perintah itu.

Perkara 42 tidak menyebut langsung hubungan pengampunan di bawah perkara itu dengan kelayakan atau pembatalan kehilangan kelayakan seseorang ahli Parlimen.

Baca di sini:

Tetapi, ia dikaitkan oleh Perkara 48(1)(e).

Perkara 48(1) memperuntukkan:

Tertakluk kepada peruntukan Perkara ini, seseorang hilang kelayakan untuk menjadi ahli mana-mana satu Majlis Parlimen jika:

Perkara 48(1)(e):

Dia telah disabitkan atas suatu kesalahan oleh sesuatu mahkamah di Wilayah-wilayah Persekutuan dan dihukum dengan pemenjaraan selama tempoh tidak kurang dari 1 tahun atau denda tidak kurang daripada dua ribu ringgit dan dia tidak mendapat pengampunan bebas.

Perkara 48(3):

Kehilangan kelayakan seseorang di bawah perenggan (e) Fasal (1) boleh dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong.

Perkara 48 (1)(e) menyebut apa yang menyebabkan seorang itu hilang kelayakan.

Ia juga menyebut pengecualiannya iaitu jika orang itu mendapat pengampunan bebas.”

Baca di sini:

http://www.jpapencen.gov.my/cat289562/published/perkara48-Ma.Html”

BERIKUT ADALAH RENCANA SAYA YANG BERKENAAN:

“PENGAMPUNAN DAN PEMBATALAN KEHILANGAN KELAYAKAN UNTUK MENJADI AHLI PARLIMEN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Perkara 42(1) Perlembagaan, antara lain, memperuntukkan:

42. (1) Yang di-Pertuan Agong berkuasa memberi ampun, tunda hukum dan lega hukum berkenaan dengan segala kesalahan …yang dilakukan di dalam Wilayah Persekutuan…”.

Dalam Bahasa Inggeris, bahasa rasmi Perlembagaan, kata-kata ampun, tunda hukum dan lega hukum itu adalah “pardons, reprieves and respites”. Oleh sebab bahasa rasmi Perlembagaan adalah bahasa Inggeris, eloklah kita lihat makna perkatan-perkataan “pardon, reprieve dan respite” itu.

Cambridge English Dictionary menjelaskan makna “pardon” seperti berikut: “If someone who has committed a crime is pardoned, that person is officially forgiven and their punishment is stopped.” (Jika seseorang telah melakukan satu kesalahan jenayah diampunkan, orang itu dengan rasminya dimaafkan dan hukuman ke atasnya dihentikan.)

“Reprieve” bererti “to stop or delay the punishment, especially by death, of a prisoner.” (“Repreive” bererti menghentikan atau melambatkan hukuman, terutama sekali hukuman mati, seorang pesalah).

“Respite” bererti “to postpone a sentence, etc” (“Respite” bererti menangguhkan hukuman dan sebagainya.)

Dapat diperhatikan bahawa ketiga-tiga perkataan itu mempunyai makna yang bertindih. Juga dapat diperhatikan bagaimana penterjemah Perlembagaan menghadapi masalah menterjemahnya.

Bagi tujuan kita, memadailah jika dikatakan bahawa di bawah Perkara 42 itu, berbagai-bagai jenis “pengampunan” boleh diberi. Misalnya, jika seseorang yang belum menjalani hukuman penjara “diampunkan”, dia tidak perlu menjalani hukuman itu. Jika dia telah menjalani sebahagian daripada hukuman penjara yang di kenakan ke atasnya, dia tidak perlu menjalani baki hukumannya. Hukuman yang dijatuhkan ke atas seseorang pesalah boleh ditangguh, seperti hukuman mati. Atau hukuman ke atasnya boleh digantikan dengan hukuman yang lebih ringan. Hukuman penjara juga boleh dipendekkan.

Jika seseorang itu diberi pengampunan dan dibebaskan serta merta, maka ertinya, dari saat keputusan itu dibuat, dia tidak perlu lagi menjalani hukuman penjara itu.

Kata-kata “pengampunan penuh” tidak digunakan dalam Perlembagaan. Jika Lembaga Pengampunan memberi “pengampunan penuh dan pembebasan serta merta”, makna yang boleh diberi ialah bahawa pesalah itu diampunkan kesalahannya dan dia dibebaskan daripada menjalani hukuman yang sedang dijalaninya dengan serta merta.

Pemberian pardon, reprieve dan respite itu tidak bererti sabitan dan hukuman yang dikenakan ke atas pesalah itu di mansuhkan daripada rekod mahkamah. Peritah itu kekal, cuma pesalah itu diampunkan atau dimaafkan daripada menjalani hukumannya.

Pengampunan itu tidak boleh disamakan dengan perintah mahkamah to set aside (mengenepikan), quash (membatalkan), atau deklarasi null and void (tak sah dan batal). Hanya mahkamah yang boleh membuat perintah-perintah itu.

Walau bagaimanapun, sama ada pengampunan itu memansuhkan sabitan dan hukuman atau tidak, adalah tidak penting berkaitan dengan kehilangan kelayakan untuk menjadi ahli Parlimen di bawah Perkara 48(1)(e). Apa yang penting ialah sama ada “pengampunan bebas” diberikan atau tidak. Jika pengampunan bebas diberikan, dia layak. Jika tidak, dia tidak layak.^[1]

Perhatikan bahawa Perkara 42 tidak menyebut langsung mengenai hubungan pengampunan di bawah perkara itu dengan kelayakan atau pembatalan kehilangan kelayakan seseorang ahli Parlimen. Tetapi, ia dikaitkan oleh Perkara 48(1)(e).

Perkara 48(1) memperuntukkan:

48. (1) Tertakluk kepada peruntukan Perkara ini, seseorang hilang kelayakan untuk menjadi ahli mana-mana satu Majlis Parlimen jika—

…..

(e). dia telah disabitkan atas suatu kesalahan oleh sesuatu mahkamah di Wilayah-wilayah Persekutuan …. dan dihukum dengan pemenjaraan selama tempoh tidak kurang daripada satu tahun atau denda tidak kurang daripada dua ribu ringgit dan dia tidak mendapat pengampunan bebas; atau

……….

(3) Kehilangan kelayakan seseorang di bawah perenggan…. (e) Fasal (1) boleh dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong…”

Perkara 48 (1)(e) menyebut apa yang menyebabkan seorang itu hilang kelayakan. Ia juga menyebut pengecualiannya iaitu jika orang itu mendapat pengampunan bebas. (free pardon). Anehnya, perkataan “pengampunan bebas” tidak digunakan dalam Perkara 42.

Kesan kedua-dua peruntukan itu, apabila dibaca bersaama, ialah:

1. Seseorang itu hilang kelayakan untuk menjadi ahli Parlimen jika dia telah disabitkan atas suatu kesalahan dan dihukum dengan pemenjaraan selama tempoh tidak kurang daripada satu tahun atau denda tidak kurang daripada dua ribu ringgit. (Perkara 48(1)(e)).

2. Jika dia mendapat pengampunan bebas, dia tidak hilang kelayakan itu. (Pekara 48(1)(e)).

3. Jika dia tidak mendapat pengampunan bebas, kehilangan kelayakan itu boleh dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong. (Perkara 48(3)).

Apakah ertinya “pengampunan bebas”? Ini tidak ditafsirkan. Bolehkah ia disamakan dengan “pengampunan penuh”? Ini adalah tugas mahkamah untuk mentefsirkannya.”

Di bawah Perkara 42, Yang di-Pertuan Agong memberi pengampunan atas nasihat Lembaga Pengampunan. Adakah dalam membatalkan kehilangan kelayakan juga, baginda dikehendaki melakukannya atas nasihat Lembaga Pengampunan?

Lembaga Pengampunan ditubuh di bawah Perkara 42 untuk tujuan perkara tersebut sahaja. Tidak disebut sama ada dalam Perkara 42 atau 48 bahawa ia terpakai bagi Perkara 48. Lagi pula pembatalan kehilangan kelayakan bukanlah satu pengampunan yang dimaksudkan oleh Perkara 42. Oleh itu, saya berpendapat, baginda tidak perlu melakukannya atas nasihat Lembaga Pengampunan. Sama ada baginda perlu melakukannya atas nasihat Perdana Menteri adalah satu perkara lain.

Maka, seorang yang kehilangan kelayakan menjadi ahli Parlimen di bawah Perkara 48(1)(e) yang tidak mendapat pengampunan bebas, boleh memohon untuk diberi pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48(3).

Jika dia mendapat pembatalan kehilangan kelayakan mengikut Perkara 48, walaupun dia tidak mendapat pengampunan bebas di bawah Perkara 42, dia boleh bertanding dari dalam penjara dan menjadi seorang ahli Parlimen walau pun dia terus menjalani hukuman penjara. Malah, dia boleh menjadi Perdana Menteri jika partinya menang majoriti!

Bagaimana dia akan menghadiri persidangan Parlimen adalah perkara lain. Penguasa Penjara patut memberi kemudahan kepadanya.

Bagaimana dia akan menjalankan tugas sebagai Perdana Menteri jika dia menjadi Perdana Menteri? Kita tidak perlu memikirkan pilihan-pihan lain. Jika seorang banduan boleh diberi “pengampunan penuh” hanya untuk bertanding untuk menjadi ahli Parlimen, dan selepas itu (mungkin) menjadi Perdana Menteri, seorang banduan yang partinya telah menang majoriti (jika itu berlaku) dan dipersetujui oleh partinya untuk menjadi Perdana Menteri tentulah berada di kedudukan yang lebih kuat untuk diberi pengampunan bebas! Berdasarkan precedent yang ada, apakah alasan untuk menolaknya? Sama ada orang ramai mahukan seorang yang disabitkan kesalahan menjadi Perdana Menteri adalah perkara lain.

07 10 2018

[email protected]”

UNTUK MEMBACA RENCANA INI SEPENUHNYA SILA BACA DI http://www.tunabdulhamid.my

[1] Ditambah pada 09 10 2018

HUKUMAN PILIHAN MENGGANTI HUKUMAN MATI MANDATORI: PANDANGAN AWAL

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya menggunakan frasa “hukuman pilihan mengganti hukuman mati mandatori” kerana keputusan Jemaah Menteri adalah untuk memberi pilihan kepada hakim untuk memilih hukuman selain daripada hukuman mati, bukan untuk memansuhkan langsung hukuman mati. Saya percaya, penggunaan frasa “pemansuhan hukuman mati mandatori” itulah yang menyebakan kekeliruan sehingga ia terpaksa dijelaskan oleh YAB Perdana Menteri Dato’ Sri Ismail Sabri Yaakob dalam ucapannya di Universiti Malaya pada 17 Jun 2022:

“Ramai yang terkeliru tentang pemansuhan hukuman mati mandatori yang diumumkan baru-baru ini, seolah-olah hukuman mati telah dihapuskan.

Kerajaan tidak menghapuskan hukuman mati tetapi bergantung kepada budi bicara hakim untuk menentukan sama ada pesalah tersebut patut dijatuhkan hukuman mati atau hukuman pilihan yang lain.”

Pada 29 Ogos 2019, Mesyuarat Jemaah Menteri bersetuju supaya Jawatankuasa Khas Kajian Hukuman Gantian Terhadap Hukuman Mati Mandatori (Jawatankuasa Khas) ditubuhkan untuk mengkaji secara keseluruhan polisi penghukuman (sentencing policy) bagi menggantikan hukuman mati mandatori dengan hukuman yang lebih wajar, tertakluk kepada budi bicara mahkamah.

Jawatankuasa tersebut dianggotai oleh pakar-pakar dalam bidang perundangan seperti bekas Ketua Hakim Negara, bekas Hakim Besar Malaya, bekas Peguam Cara Negara, pengamal undang-undang, pensyarah undang-undang daripada Institusi Pengajian Awam terkemuka dan pakar kajian jenayah.

Laporan jawatankuasa khas tersebut dibentangkan kepada Mesyuarat Jemaah Menteri pada 8 Jun 2022. Pada 10 Jun 2022, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Parlimen dan Undang-Undang), YB Dato Sri Dr. Haji Wan Junaidi bin Tuanku Jaafar, dalam kenyataan medianya, antara lain, memaklumkan bahawa Kerajaan secara prinsipnya menerima dan mengambil maklum syor-syor jawatankuasa khas tersebut.

Beliau mengesahkan bahawa Jemaah Menteri telah bersetuju agar penelitian dan kajian lanjut dilaksanakan berkaitan cadangan hukuman gantian terhadap 11 kesalahan yang membawa hukuman mati mandatori, satu kesalahan di bawah seksyen 39B Akta Dadah Berbahaya 1952 [Akta 234] dan 22 kesalahan yang membawa hukuman mati tetapi dengan budi bicara Mahkamah. Penelitian dan kajian lanjut itu akan dilaksanakan dengan kerjasama Jabatan Peguam Negara, Bahagian Hal Ehwal Undang-Undang, Jabatan Perdana Menteri serta lain-lain Kementerian/Jabatan berkepentingan.

Kerajaan juga akan turut mengkaji kebolehlaksanaan berkaitan hala tuju sistem keadilan jenayah (Criminal Justice System) di negara ini, antaranya seperti pengwujudan prosedur pra-penghukuman (pre-sentencing procedure), penubuhan Majlis Penghukuman (Sentencing Council), pembangunan Garis Panduan Penghukuman (Sentencing Guideline), penubuhan Suruhanjaya Pembaharuan Undang-Undang (Law Commission), pembaharuan institusi kepenjaraan (Prison Reform) dan pelaksanaan hukuman berdasarkan restorative justice.

Bagi saya, keputusan mengadakan hukuman pilihan ini adalah lebih baik daripada memansuhkan hukuman mati langsung. Pembunuhan seorang dengan menikam sekali dengan pisau tidak boleh disamakan dengan pembunuhan berpuluh-puluh orang dengan senjata moden seperti yang berlaku di New Zealand dan kerap berlaku di Amerika Syarikat atau serangan di Lahad Datu yang bersifat pemberontakan atau serangan terhadap sebuah negara berdaulat itu. Adakah kesemuanya akan dikenakan hukuman selain daripada hukuman mati?

Selagi laporan penelitian dan kajian lanjut itu tidak dikeluarkan, kita tidak dapat memberi ulasan ke atas syornya satu per satu kerana kita belum tahu apakah syornya. Dari apa yang kita faham, di mana terdapat hanya satu hukuman, hukuman mati, seperti bagi kes bunuh (seksyen 302 Kanun Keseksaan dan seksyen 39B Akta 234), hukuman pilihan akan ditambah kepadanya untuk memberi pilihan kepada hakim hukuman mana yang hendak dijatuhkannya, sama ada hukuman mati atau yang lainnya.

Bagi kesalahan yang pada masa ini sudah ada hukuman pilihan, mungkin apa yang akan dilakukan ialah mengeluarkan hukuman mati daripadanya dan mengekalkan hukuman lain itu. Jika tidak, untuk apa pindaan dibuat kepadanya sedangkan pilihan di antara hukuman mati dan yang lain sudah pun ada?

Mengenai seksyen 302 Kanun Keseksaan, pada pandangan saya, hukuman mati itu boleh ditambah dengan:

(i) Penjara tidak kurang daripada berapa tahun yang ditetapkan; ATAU

(ii) Sebatan rotan tidak melebihi beberapa kali yang ditetapkan; ATAU

(iii) denda; ATAU

(iv) jika bukan hukuman mati yang dijatuhkan, apa-apa kombinasi terdiri daripada (i), (ii) dan (iii).

Perlu diambil perhatian hukuman denda itu adalah denda seperti di bawah sistem yang ada sekarang iaitu ia dibayar kepada Kerajaan, jika tidak dibayar hukuman penjara tambahan dikenakan. Ia bukan dibayar kepada waris si-mati kerana, jika ia dibayar kepada waris si-mati, mengapa bayaran yang serupa tidak dibuat bagi kesalahan-kesalahan menyebabkan kecederaan dan/atau kesakitan yang mangsanya lebih berhak menikmati wang gantirugi itu kerana merekalah yang mengalami kecederaan dan/atau kesakitan dan masih hidup? Menggunakan dan meluaskan sistem gantirugi kepada kesalahan-kesalahan menyebabkan kecederaan dan/atau kesakitan memerlukan kajian yang lebih luas dan mendalam yang berada di luar terma rujukan sekarang.

Kita juga tidak sepatutnya cuba membawa masuk konsep diyat ke dalam pindaan ini. Sistem diyat adalah satu sistem asing yang memerlukan kajian kesesuaian pelaksanaannya dalam keadaan sekarang. Jika didapati sesuai, keseluruhan sistem itu perlu dipakai bukan hanya setakat mengambil diyat untuk dijadikan satu hukuman dalam sistem sekarang.

Perlu diingati bahawa sistem diyat telah dilaksanakan dalam masyarakat kabilah Arab di mana seluruh kabilah itu akan bermuafakat membayarnya. Masyarakat Malaysia bukan masyarakat berkabilah. Adik beradik pun tidak mengambil hirau hal saudara maranya apatah lagi untuk membayar diyat. Tetapi, waris yang tidak pernah mengambil kisah terhadap si-mati dan keluarganya pun akan keluar untuk memberi pengampunan, bersetuju menerima diyat dan menuntut bahagian mereka sebagai waris si-mati dan, selepas itu, menghilangkan diri.

Mengikut perkiraan Profesor Madya Dr. Siti Zubaidah Ismail dari Jabatan Syariah dan Undang-Undang, Universiti Malaya, dengan mengambil nilai 100 ekor unta, 1,000 dinar emas atau 10,000 dirham perak, hari ini, diyat bagi kesalahan membunuh boleh mencecah RM1.3 juta. (Diyat bagi kesalahan membunuh di Brunei adalah juga berdasarkan 100 ekor unta, 1,000 dinar emas atau 10,000 dirham perak) Dalam masyarakat Malaysia, sekumpulan orang bukan Islam akan lebih boleh membeli nyawa mereka sedangkan orang Islam dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak akan berebut untuk mendapat diyat saudara maranya yang dibunuh. Itu adalah realiti yang mungkin tidak sedap didengar tetapi saya perlu menyebutnya.

Bezanya fakta kes dalam seksyen 39B Akta 234 dengan seksyen 302 Kanun Keseksaan ialah dalam kes yang pertama disebut tidak ada mangsa yang terlibat. Maka isu denda itu patut disifatkan sebagai gantirugi atau diyat tidak timbul. Hukuman pilihan seperti dalam perenggan (i), (ii), (iii) dan (iv) boleh dibuat. Demikian juga dengan kesalahan-kesalahan lain yang serupa dengan seksyen 39B Akta 234 yang tidak melibatkan kematian manusia.

Mewujudkan semula hukuman pilihan bagi kesalahan mengedar dadah di bawah seksyen 39B adalah menarik. Asalnya hukuman bagi kesalahan mengedar dadah adalah hukuman mati ATAU penjara seumur hidup dan, jika tidak dikenakan hukuman mati, hendaklah dihukum dengan sebatan tidak kurang daripada 15 kali sebatan.

Dalam tahun 1983, hukuman itu digantikan dengan hukuman mati mandatori. Alasan utama yang diberi ialah pengedaran dadah adalah cabaran kepada negara. Pada masa yang sama, Kerajaan pada masa itu tidak puas hati dengan hakim-hakim yang dikatakan mencari helah untuk tidak menjatuhkan hukuman mati. Selepas pindaan itu dibuat, Mahkamah pun menjatuhkan hukuman mati tanpa mempunyai pilihan. Tetapi, hukuman itu tidak dilaksanakan hingga banduan yang sedang menunggu pelaksanaan hukuman mati telah melebihi 1,000 orang.

Sekarang sudah terlalu lewat untuk melaksanakannya. Tidak ada kerajaan yang berani menggantung lebih daripada 1,000 orang banduan sekaligus. Tetapi, pindaan ini, walaupun tidak retrospective, akan mengurangkan penambahan bilangan mereka. Namun demikian, bagaimana dengan banduan yang lebih daripada 1,000 orang itu? Mahkamah tidak boleh mengubah hukuman terhadap mereka lagi.

Yang tinggal hanyalah pengampunan. Adakah Lembaga-Lembaga Pengampunan akan menggantikan hukuman terhadap kesemua mereka dengan hukuman pilihan baru ini? Ini tidak adil pula kepada pesalah-pesalah yang dibicarakan selepas pindaan ini dibuat kerana ada di antara mereka yang mungkin dikenakan hukuman mati. Jika Lembaga-Lembaga Pengampunan hendak menggantikan hukuman pilihan kepada sebahagian daripada mereka dan mengekalkan hukuman mati ke atas sebahagian lagi, atas asas apa ia akan dilakukan? Kita serahkan kepada mereka yang dipertanggungjawabkan untuk membuat penelitian dan kajian lanjut itu, memikirkannya.

Saya kurang senang dengan kemungkinan pengwujudan prosedur pra-penghukuman dan penubuhan Majlis Penghukuman jika ia melibatkan orang luar dalam menentukan hukuman yang akan dijatuhkan. Saya berpendapat, orang yang paling arif dalam menentukan hukuman yang sesuai dalam lingkungan yang ditetapkan oleh undang-undang adalah hakim. Mereka membicarakan kes-kes dan menjatuhkan hukuman setiap hari. Keputusan seorang Majistret atau Hakim Mahkamah Sesyen boleh dirayu hingga ke Mahkamah Rayuan, yang terdiri daripada sekurang-kurangnya tiga orang hakim. Keputusan seorang Hakim Mahkamah Tinggi boleh dirayu hingga ke Mahkamah Persekutuan.

Untuk dilantik menjadi seorang Pesuruhjaya Kehakiman, biasanya seseorang Pegawai Kehakiman dan Perundangan telah berkhidmat melebihi 20 tahun di pelbagai kedudukan. Demikian juga seorang peguam swasta, walaupun pendedahan mereka tidak seluas seorang pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan. Tetapi, dengan bantuan hujah peguam dan Timbalan Pendakwa Raya dan penghakiman-penghakiman duluan sebagai panduan mereka dapat memahaminya dengan cepat.

Adalah tidak perlu melibatkan ahli-ahli akademik, orang awam apatah lagi aktivis dalam tugas kehakiman itu. Menjatuhkan hukuman adalah tugas yang lebih mudah daripada membuat keputusan untuk mensabitkan kesalahan, atau tidak. Hukuman dinyatakan dalam undang-undang berkenaan. Terdapat keputusan-keputusan mahkamah-mahkamah yang lebih tinggi untuk menjadi panduan. Hujah-hujah peguam dan Timbalan Pendakwa Raya juga membantu hakim-hakim dalam menjalankan tugas ini. Jika silap, ia akan dibetulkan oleh mahkamah yang lebih tinggi.

Ahli-ahli akademik boleh membantu dengan membuat kajian dan menulis untuk menjadi rujukan.

Mengenai penglibatan orang awam dalam tugas menjatuhkan hukuman, perbicaraan dengan juri boleh menjadi perbandingan. Setelah mencapai kemerdekaan, kita memperkenalkan perbicaraan dengan juri bagi kes-kes yang membawa hukuman mati mandatori. Ia dimansuhkan pada 1 Januari 1995, mengikuti apa yang dilakukan oleh India, Pakistan dan Singapura lebih awal atas alasan utama bahawa ahli-ahli juri itu “susceptible to bias.” (“Mudah terdedah kepada berat sebelah.”) Malaysia memberi alasan ia tidak sesuai dengan penduduk yang berbilang bangsa. Memadailah dikatakan “It does not work”.

Mengenai penglibatan aktivis dalam menjatuhkan hukuman, saya katakan bahawa aktivis tidak sesuai menjalankan tugas itu. Saya hanya akan memetik apa yang dikatakan oleh seorang Chief Magistrate dari Australia yang saya temui di satu persidangan antarabangsa. Katanya, “We made a big mistake appointing activists as Magistrates. Their judgments are one-sided.” (“Kami membuat kesilapan besar melantik aktivis sebagai Majistret. Penghakiman mereka berat sebelah.”)

Melibatkan orang luar akan menyukarkan pengendalian dan melambatkan penyelesaian kes sedangkan faedahnya sangat minima, jika ada pun.

Kita tidak sepatutnya terlalu mudah terpengaruh untuk memperkenalkan apa yang ada atau dilakukan di negara lain tanpa mengetahui bagaimana ia berfungsi di negara itu dan kesesuaiannya di negara kita.

Misalnya, kita tentu pernah tertarik dengan pemilihan hakim melalui pilihan raya seperti yang dilakukan di setengah-setengah negeri di Amerika Syarikat. Dalam lawatan saya ke mahkamah Amerika Syarikat, kami diberi taklimat mengenai pelantikan dan pemilihan hakim di sana. Di penghujung taklimat itu saya bertanya hakim itu, jika beliau diberi peluang menggubal semula Perlembagaan Amerika Syarikat, adakah beliau akan mencadangkan hakim-hakim dipilih melalui pilihan raya? “No way,” (“Tidak sekali-kali,”) jawabnya. Kemudian beliau menceritakan mengenai calon-calon yang ditaja oleh syarikat-syarikat besar dalam kempen mereka.

Kami juga diberi taklimat mengenai rasuah di kalangan hakim. Saya bertanya, di antara hakim-hakim yang dituduh di mahkamah kerana rasuah, mana lebih banyak, yang dilantik atau yang dipilih melalui pilihan raya? Penceramah berkenaan menjawab, kesemua tujuh orang hakim yang baru dituduh di sebuah negeri (saya lupa namanya) adalah hakim-hakim yang dipilih melalui pilihan raya. Nampaknya, indah khabar dari rupa.

Kesimpulan

Keputusan yang dibuat oleh Kerajaan bukanlah untuk memansuhkan sama sekali hukuman mati. Ia adalah untuk memberi hukuman pilihan kepada hakim untuk menjatuhkan hukuman lain daripada hukuman mati, di mana sesuai.

Bagi kesalahan-kesalahan yang mempunyai hukuman mati mandatori, hukuman pilihan akan ditambah seperti penjara, sebatan rotan, denda atau mana-mana kombinasi di antaranya.

Bagi kesalahan-kesalahan yang hukuman pilihan sudah pun ada, hukuman mati baginya mungkin ditiadakan.

Membuat keputusan menetapkan hukuman yang hendak dijatuhkan adalah jauh lebih mudah daripada membuat keputusan untuk mensabitkan seseorang tertuduh, atau tidak. Orang yang lebih layak melakukan tugas itu adalah hakim. Orang awam, ahli akademik dan aktivis lebih baik tidak dilibatkan secara terus dalam tugas itu.

Kita tidak sepatutnya mengaitkan sistem diyat dalam pembaharuan ini.

Kita janganlah terlalu mudah terpengaruh dengan apa yang ada atau dilakukan di negara lain tanpa mengetahui bagaimana ia berfungsi di sana dan kesesuaiannya di sini.

Kita amat suka menubuhkan suruhanjaya, badan, lembaga, jawatankuasa untuk menyelesaikan masalah yang sama menyebabkan pertindihan bidang kuasa dan lain-lain masalah. Untuk mengetahui misalannya, sila baca “Enforcement Agency Integrity Commission – A Critical Analysis” (20 Mei 2013) yang boleh didapati dalam laman-laman web saya.

07 07 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

EPILOG KEPADA “PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA BUKAN SESUKA HATI”

Semalam (17 03 2022), saya telah menyiarkan rencana berkenaan. Hari ini, saya menerima satu petikan daripada rencana Tunku Abdul Rahman dalam kolumnya bertajuk “As I See It” dalam akhbar The Star yang dihantar (forward) oleh seorang veteran UMNO dari Pulau Pinang. Ia sangat tepat dengan isu yang sedang dibincangkan. Saya akan menterjemahkannya ke Bahasa Melayu dan meletakkan petikan asalnya sebagai nota akhir (end note) untuk faedah pembaca:

“Justeru, raja tidak boleh memecat Menteri Besar yang hanya boleh disingkirkan daripada jawatannya dengan undi majoriti ahli dewan. Dengan cara yang sama, seorang raja tidak boleh menolak untuk menerima Menteri Besar yang dicadangkan oleh rakyat.

Apa yang akan berlaku jika baginda berbuat demikian dan majlis perundangan negeri menghantar semula orang yang sama sebagai Menteri Besar? Baginda hanya boleh memberi persetujuan tetapi tidak berhak memilih Menteri Besar mengikut kehendak hatinya sendiri.

Ini kerana Menteri Besar adalah orang rakyat dan sekiranya raja diberi hak untuk memilihnya, Menteri Besar akan menjadi orang raja dan tunduk kepada kehendaknya. Ini akan menjadikan demokrasi terbalik.

Ertinya, kuasa Sultan adalah terhad dan peranan mereka dalam badan perundangan setiap negeri adalah kecil atau simbolik.”

Tidak ada apa yang perlu ditambah lagi.

Tun Abdul Hamid Mohamad

18 03 2022

UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?

UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam mesyuaratnya pada malam 07 07 2021, Majlis Kerja Tertinggi UMNO (MKT) membuat keputusan menarik diri daripada Kerajaan PN serta merta. MKT menyatakanbahawa segala panduan utama yang digariskan UMNO sebagai syarat meneruskan sokongan terhadap Kerajaan pimpinan Perdana Menteri, Tan Sri Muhyiddin Yasin, gagaldipenuhi dan dilaksanakan dengan memuaskan. MKT menyenaraikan tujuh perkara di mana Kerajaan PN gagal dalam memenuhi aspirasi rakyat. Seterusnya MKT memutuskan:

“7. Justeru, UMNO mendesak agar Tan Sri Dato’ Haji Muhyiddin bin Haji Mohd Yasin dapat berundur secara terhormat bagi membolehkan seorang Perdana Menteri baharu dilantik untuk suatu tempoh yang terhad.

8. Tempoh Perdana Menteri yang baharu akan hanya memfokuskan usaha membantu kebajikan rakyat sepanjang pandemik, menangani Covid-19 dengan pendekatan inklusif dan memastikan proses vaksinasi dan imunisasi dapat disegerakan.

9. Setelah berjaya mencapai tahap imunisasi kelompok, Perdana Menteri baharu mestilah segera menasihati Yang di-Pertuan Agong bagi menyerahkan kembali mandat kepada rakyat untuk diadakan Pilihan Raya Umum ke-15….

10. Mesyuarat MKT malam ini juga mempertegaskan pendirian sebagaimana yang telah diputuskan di Perhimpunan Agung UMNO 2020, untuk tidak sesekali menyokong sebarang usaha mencalonkan Datuk Seri Anwar Ibrahim sebagai Perdana Menteri atau pun Kerajaan yang ditunjangi oleh DAP-PH (DAP-PH Led Government).)”

Ini kerana, pertama, keputusan itu adalah keputusan parti. Walaupun Ahli-Ahli Parlimen UMNO sepatutnya turut menarik diri daripada menyokong Kerajaan PN, mereka tidak semestinya akan berbuat demikian. Mungkin mereka akan dipecat dari parti, tetapi mereka masih tetap boleh menyokong Kerajaan PN.

Kedua, kita tidak tahu sama ada terdapat Ahli-Ahli Parlimen pembangkang yang mungkin mengubah fikiran dan menyokong Kerajaan PN.

Ketiga, selagi Tan Sri Muhyiddin tidak meletak jawatan atau Yang di-Pertuan Agong tidak melantik Perdana Menteri baru, Tan Sri Muhyiddin masih menjadi Perdana Menteri.

Apakah pilihan yang ada kepada Tan Sri Muhyiddin? Beliau boleh menasihatkan Yang di-Pertuan Agong untuk membubarkan Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang diPertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan.

Maka, pilihan kedua beliau adalah cuba mendapat sokongan majoriti, jika boleh. Sementara itu, tunggu sahaja saat Yang di-Pertuan Agong melantik Perdana Menteri baharu. Jika ia tidak dilakukan sebelum persidangan Parlimen pada 26 Julai, satu usul tidak percaya boleh dikemukakan di Parlimen. Jika usul itu kalah, Kerajaan PN selamat. Jika usul mendapat sokongan majoriti, Tan Sri Muhyiddin hendaklah meletak jawatan atau beliau boleh menasihatkan Yang di-Pertuan Agong untuk membubarkan Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang di-Pertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan.

Perhatikan dalam kedua-dua pilihan yang disebut di atas penyelesaian yang paling mudah ialah Tan Sri Muhyiddin meletak jawatan. Sanggupkah beliau berbuat demikian?

Berbangkit daripada keputusan MKT UMNO itu, apakah pilihan yang ada kepada Yang di-Pertuan Agong? Baginda, atas nasihat Tan Sri Muhyiddin, boleh membubar Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang di-Pertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan.

UMNO mendesak agar Tan Sri Muhyiddin berundur secara terhormat bagi membolehkan seorang Perdana Menteri baharu dilantik untuk suatu tempoh yang terhad. Sebenarnya tidak ada peruntukan dalam Perlembagaan yang membolehkan Yang di-Pertuan Agong melantik seorang Perdana Menteri untuk suatu tempoh yang terhad. Perdana Menteri itu boleh memberi akujanji politik bahawa beliau hanya akan memegang jawatan itu bagi susuatu tempoh tertentu dan meletak jawatan apabila sampai masanya. Jika beliau menunaikan janjinya, tiada masalah. Yang di-Pertuan Agong boleh, atas nasihat Perdana Menteri sementara itu, membubarkan Parlimen dan menitahkan supaya PRU 15 diadakan. Selepas itu, seorang Perdana Menteri tetap yang dipilih oleh rakyat akan menubuh dan mengepalai sebuah kerajaan yang dipilih oleh rakyat. Demokrasi kembali beroperasi semula.

Merujuk kepada perenggan 8 dan 9 keputusan MKT itu, bagaimana penyampaian tahap atau kejayaan yang dicapai dalam menangani Covid-19 dan masalah yang disebabkan
olehnya akan diukur?

Perenggan 10 keputusan MKT itu juga menegaskan bahawa UMNO tidak sama sekali akan menyokong sebarang usaha mencalonkan Datuk Seri Anwar Ibrahim sebagai Perdana Menteri ataupun Kerajaan yang ditunjangi oleh DAP-PH (DAP-PH Led Government).)

Saya khuatir, tindakan UMNO itu akan menyerah balik kerajaan yang diperolehi daripada PH itu kepada PH semula. Jika itu berlaku, Datuk Seri Zahid Hamidi dan Ahli-Ahli MKT yang menyokongnya bertanggungjawab kepada bangsa Melayu. Mereka adalah Pak Pandir Moden.

Sebaliknya, jika Perdana Menteri baharu itu memperolehi majoriti dalam Parlimen dan dapat mengekalkan kerajaan sementaranya, dapat menyelesaikan masalah Covid-19 dalam tempoh yang ditetapkan, meletak jawatan dan menasihatkan YDPA menitahkan supaya PRU 15 diadakan, maka ahli-ahli MKT itu patutlah diberi penghormatan sebagai political genius. Perdana Menteri sementara itu pula patutlah dinobatkan sebagai
Perdana Menteri tetap selepas PRU 15.

Sama-samalah kita tunggu untuk melihat kedatangan semula political genius atau Pak Pandir Moden. Yang menakutkan ialah pertaruhannya terlalu besar: masa depan bangsa Melayu.

08 07 2021

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

BAHASA MELAYU DAN PENGUKUHAN MELALUI UNDANG-UNDANG

SIMPOSIUM ANTARABANGSA PEMARTABATAN BAHASA MELAYU

22 – 24 Mei 2022

BAHASA MELAYU DAN PENGUKUHAN MELALUI UNDANG-UNDANG

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Saya teruja untuk berucap di dewan ini hari ini, walaupun melalui rakaman video, kerana di sinilah 62 tahun dahulu (tahun 1960) kali pertama saya berucap ke seluruh negara, dibawa oleh Radio Malaya. Pada masa itu saya mewakili zon Utara, Semenanjung Tanah Melayu dalam pertandingan syarahan Minggu Bahasa Kebangsaan, peringkat akhir, anjuran Dewan Bahasa dan Pustaka.)

Kedudukan Bahasa Melayu terletak kepada kekuatan politik Melayu dan kemahuan politik pemimpin-pemimpin Melayu.

Pertama sekali saya katakan, kedudukan Bahasa Melayu berhubung rapat dengan kedudukan politik Melayu: kuat kedudukan politik Melayu, kedudukan Bahasa Melayu boleh diperkukuhkan; lemah kedudukan politik Melayu, lemahlah kedudukan Bahasa Melayu.

Selama 50 tahun kedudukan politik Melayu kuat. Saya akui banyak telah dilakukan untuk memperkukuhkan pemakaian Bahasa Melayu dalam negara. Jika pada masa kita mempunyai kuasa politik kita tidak berbuat secukupnya kerana kita tidak tahu apa yang hendak dilakukan atau kerana kita tidak mempunyai kemahuan politik atau kerana kita takut atau lalai, itu salah kita.

Lemahnya kedudukan politik Melayu semasa pemerintahan Pakatan Harapan telah melihatkan betapa lemahnya kedudukan Bahasa Melayu hinggakan apabila seorang Menteri menggunakan Bahasa Mandarin untuk urusan rasmi, Perdana Menteri yang menjadi Presiden UMNO paling lama dalam sejarah dan dua orang bekas Timbalan Perdana Menteri dan Timbalan Presiden UMNO dalam Pakatan Harapan pun tidak menegurnya. Mereka memerlukan sokongan parti bekas musuh politik mereka itu untuk menubuh kerajaan. Pada masa itu juga kita melihat betapa kuatnya tuntutan Dong Zong dan kerajaan nampak seperti menyebelahi mereka.

Kerajaan Perikatan Nasional di bawah Tan Sri Muhyiddin Yassin juga tidak bermaya untuk berbuat sesuatu. Ia terpaksa memikirkan kedudukannya dahulu yang seperti telur di hujung tanduk itu. Selagi sebuah kerajaan yang disepakati oleh parti-parti Melayu yang kukuh tidak dapat ditubuh, tidak ada apa yang boleh berlaku untuk mengukuhkan pemakaian Bahasa Melayu.

Saya khuatir simposium ini juga akan menjadi seperti Juma’at Hari Jawi yang mati tak berkubur seminggu selepas ia dilancarkan. Tetapi, simposium ini ada kelainannya: ia dianjur oleh Pejabat Perdana Menteri. Kita ucapkan tahniah kepada Perdana Menteri YAB Dato’ Seri Ismail Sabri di atas keberaniannya menganjurkan simposium ini dan membukanya dalam keadaan kerajaannya yang tidak kukuh itu. Kita harapkan ia bukanlah sekadar untuk mendapat undi orang Melayu dalam pilihan raya umum tidak lama lagi. Seorang Perdana Menteri perlu berfikir lebih jauh daripada pilihan raya umum yang akan datang.

Sekurang-kurangnya simposium ini memberi peluang kepada kita untuk menyampaikan kepada beliau atau sesiapa juga yang menjadi Perdana Menteri selepas PRU15 pandangan kita bahawa untuk memperkukuhkan penggunaan Bahasa Melayu, kekuatan dan kemahuan politik perlu ada.

Maka, Perdana Menteri perlulah memikirkan bagaimana hendak memperkuatkan kedudukan politik Melayu, terlebih dahulu.

Saya katakan, selagi dua parti politik terbesar Melayu, iaitu UMNO dan PAS tidak bergabung dan selagi parti-parti nyamuk Melayu tidak dibubar atau dikuburkan, orang Melayu akan terus berpecah-belah; kuasa politik Melayu terus lemah dan kerajaan terpaksa mengharapkan sokongan parti-parti bukan Melayu, termasuk yang hanya mempunyai satu kerusi Parlimen! Setiap kali pilihan raya kecil apatah lagi pilihan raya umum akan diadakan, akan kedengaranlah tuntutan supaya Sekolah-sekolah Jenis Kebangsaan (Cina) di bina. Tuntutan diberi, mereka undi DAP.

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu melalui undang-undang

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu melalui undang-undang hanya boleh dilakukan dalam lingkungan yang ditetapkan oleh Perlembagaan Persekutuan.

Selepas mengatakan Bahasa Melayu adalah bahasa Kebangsaan Malaysia, Perlembagaan Persekutuan, antara lain, menyebut mengenai penggunaannya seperti berikut:

(i) tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan bahasa lain, selain bagi maksud rasmi. “maksud rasmi” ertinya apa-apa maksud Kerajaan, sama ada Kerajaan Persekutuan atau Kerajaan Negeri, dan termasuklah apa-apa maksud sesuatu pihak berkuasa awam.

(ii) tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada mengajarkan atau belajar, apa-apa bahasa lain;

Perhatikan, halangan untuk menggunakan bahasa lain hanya untuk urusan rasmi. Maka, undang-undang tidak boleh dibuat untuk menghalang syarikat-syarikat daripada menggunakan selain daripada Bahasa Melayu dalam urusan hariannya.

Perlembagaan Persekutuan membenarkan pengajaran dan pembelajaran bahasa-bahasa lain. Ia tidak menyuruh atau melarang kerajaan membina sekolah dan universiti untuk mengajar dan belajar bahasa-bahasa lain. Terserahlah kepada kerajaan sama ada hendak membinanya atau tidak. Biasanya ia tertakluk kepada kuat mana tekanan politik. Sebab itulah saya tekankan kekuatan politik Melayu dan kemahuan politik pemimpin-pemimpin Melayu.

Seksyen 2 Akta Bahasa Kebangsaan 1963/1967 menghendaki semua urusan rasmi kerajaan dijalankan dengan menggunakan Bahasa Melayu, tertakluk kepada beberapa perkara.

Saya fikir, kehendak undang-undang ini, tertakluk kepada pengecualian yang dibenarkan, telah dilaksanakan sebaik mungkin di pejabat-pejabat kerajaan.

Peserta-peserta simposium ini yang datang dari universiti-universiti boleh menceritakan bagaimana mereka mengajar dengan menggunakan Bahasa Melayu, bagaimana pelajar-pelajar menjawab soalan-soalan dengan menggunakan Bahasa Melayu dan sama ada ia mempunyai apa-apa kesan kepada mutu graduan-graduan itu.

Penggunaan Bahasa Kebangsaan di mahkamah

Mengenai penggunaan Bahasa Kebangsaan di mahkamah, seksyen 8 Akta Bahasa Kebangsaan 1963/1967 memperuntukkan, ringkasnya, segala prosiding (selain pemberian keterangan oleh seseorang saksi) dalam Mahkamah hendaklah dalam Bahasa Kebangsaan. Tetapi, Mahkamah boleh, selepas menimbangkan kepentingan keadilan dalam prosiding itu, memerintahkan supaya prosiding itu (selain pemberian keterangan oleh seseorang saksi) dijalankan sebahagiannya dalam Bahasa Kebangsaan dan sebahagiannya dalam bahasa Inggeris.

Pada masa ini, anggaran kasar saya mengenai penggunaan Bahasa Melayu di Mahkamah di Semenanjung Tanah Melayu adalah, di Mahkamah Majistret dan Mahkamah Sesyen 95%, di Mahkamah Tinggi 70%, di Mahkamah Rayuan 10% dan di Mahkamah Persekutuan 5%. Di Sabah dan Sarawak di Mahkamah Majistret 10%, di Mahkamah Sesyen 5% dan di Mahkamah Tinggi 0%.

Kedudukan di Sabah dan Sarawak perlu dibaiki. Masalah utama di sana adalah sikap.

Pada masa yang sama, syarat pelantikan ke jawatan Hakim di seluruh Malaysia hendaklah diperketatkan dengan menghendaki mereka boleh menulis alasan penghakiman yang baik dalam Bahasa Melayu.

Kita tidak perlu mensasarkan 100% penggunaan Bahasa Melayu di mahkamah. Itu tidak realistik, terutama sekali di Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan.

Penghujahan undang-undang adalah lebih mudah dilakukan dalam Bahasa Inggeris disebabkan penghakiman-penghakiman dari dalam dan luar negara yang dipetik ditulis dalam Bahasa Inggeris, dalam kes-kes perdagangan, dokumen-dokumen keterangan adalah dalam Bahasa Inggeris.

Demikian juga, adalah lebih mudah dan cepat menulis penghakiman dalam Bahasa Inggeris. Penghakiman dalam Bahasa Inggeris juga mendapat liputan penyiaran dan pembacaan yang lebih luas. Hakim-Hakim Mahkamah Agung India dan Pakistan juga menulis penghakiman mereka dalam Bahasa Inggeris. Hinggakan penghakiman mengenai riba’ yang ditulis oleh Taqi Usmani yang dianggap sebagai authority di seluruh dunia, juga ditulis dalam Bahasa Inggeris.

Malaysia juga sedang berusaha untuk menjadi hab perbankan dan kewangan Islam di dunia. Saya menghujahkan dalam Kuliah Memperingati Prof. Ahmad Ibrahim pada 07 Disember 2011 bahawa antara tarikan Malaysia ialah undang-undangnya dalam Bahasa Inggeris, peguam dan hakim fasih berbahasa Inggeris, prosiding di Mahkamah Tinggi ke atas dalam Bahasa Inggeris dan penghakiman ditulis dalam Bahasa Inggeris. Kuliah itu adalah artikel dalam Bahasa Inggeris yang paling popular dalam laman web saya, menunjukkan ia dibaca oleh pelawat di seluruh dunia.

Kita juga mahu menjadi pusat penimbangtara yang ulung di kawasan ini. Ini juga memerlukan penggunaan Bahasa Inggeris. Kita kenalah membuat pengecualian untuk tujuan itu.

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu janganlah hingga menyebabkan penguasaan Bahasa Inggeris graduan Melayu menurun

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu dalam negara boleh dibuat, tetapi janganlah hingga menyebabkan penguasaan Bahasa Inggeris graduan Melayu menurun. Sebenarnya ini telah berlaku. Saya perhatikan apabila kita melaksanakan dasar pelajaran kebangsaan, semua sekolah menengah dan universiti mengajar dalam Bahasa Melayu, tahap penguasaan Bahasa Inggeris di kalangan graduan undang-undang bangsa Melayu dari universiti-universiti dalam negara turun mendadak. Ini menyukarkan mereka mendapat pekerjaan dalam firma-firma undang-undang yang besar-besar atau syarikat-syarikat multi-nasional. Pemimpin-pemimpin politik dan pegawai-pegawai kerajaan juga menjadi mangsa dasar ini, hingga sekarang.

Mengapa saya bercakap mengenai perkara ini dalam simposium ini? Sebabnya, saya tidak mahu kerana hendak mengukuh pelaksanaan Bahasa Melayu hingga menyebabkan penguasaan Bahasa Inggeris graduan-graduan Melayu menjadi lemah. Yang rugi adalah orang Melayu.

Penggunaan Bahasa Melayu di peringkat antarabangsa dan pengantarabangsaan Bahasa Melayu

Ada antara kita yang melihat lebih jauh daripada sempadan negara kita. Mereka mahu Bahasa Melayu digunakan di peringkat antarabangsa. Itu tidak salah. Cuma, saya harap ia bukanlah kerana Perdana Menteri, Menteri-Menteri dan pegawai-pegawai tinggi kita malu berucap atau bercakap dalam Bahasa Inggeris di peringkat antarabangsa. Itu mengundur masuk ke bawah tempurung. Saya katakan, di peringkat antarabangsa, Perdana Menteri, Menteri-Menteri, pegawai-pegawai tinggi dan juga ahli-ahli akademik kita hendaklah boleh berucap atau bercakap dalam Bahasa Inggeris yang baik hingga wakil-wakil negara lain kagum dan menunggu untuk mendengarnya, bukan hanya syok sendiri berucap dalam Bahasa Melay. Allah Ta’ala memberikan Bangsa Melayu lidah yang fasih untuk bertutur dalam semua bahasa. Kita sepatutnya menggunakannya sepenuhnya. Ingat, kita perlukan banyak pegawai yang boleh berunding dengan pegawai-pegawai dari negara-negara lain dalam banyak hal. Janganlah tugas itu sampai diserahkan kepada pegawai bukan Melayu. Saya pernah lihat perkara seperti itu berlaku.

Untuk mengantarabangsakan Bahasa Melayu, saya nampak terlalu banyak masalahnya, hinggakan nama bahasa yang hendak diketengahkan pun tidak dapat dipersetujui. Di dunia ini, Bahasa Melayu hanya bahasa rasmi atau bahasa kebangsaan di tiga buah negara iaitu, Indonesia, Malaysia dan Brunei. Indonesia tidak bersetuju ia dipanggil Bahasa Melayu. Jika Brunei bersetuju pun, setakat Malaysia dan Brunei yang hendak mengantarabangsakannya, tidak ada sesiapa yang akan mengambil kisah, walaupun di ASEAN. Selain dari itu, berlainan daripada Bahasa Inggeris, perbezaan di antara Bahasa Melayu Malaysia dan Bahasa Melayu Indonesia amat ketara. Yang mana hendak diketengahkan?

Bahasa Inggeris menjadi bahasa antarabangsa akibat keluasan empayar British. Ia berlaku dengan sendirinya perlahan-lahan. Empayar Melayu tidak mungkin berlaku, entah kiamat lebih dahulu.

Kesimpulan

Kukuh tidaknya kedudukan Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan terletak kepada kekuatan politik Melayu dan kemahuan politik pemimpin-pemimpin Melayu. Oleh itu, untuk mengukuhkan kedudukan Bahasa Melayu, parti-parti politik Melayu perlulah bergabung supaya dapat membentuk sebuah kerajaan pro-Bahasa Melayu yang kukuh.

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu melalui undang-undang hanya boleh dilakukan dalam negara dan dalam lingkungan yang ditetapkan oleh Perlembagaan Persekutuan. Apa yang dibuat terletak kepada kekuatan politik kerajaan pro-Bahasa Melayu dan kemahuan politik pemimpin-pemimpinnya.

Penggunaan Bahasa Melayu di mahkamah di Sabah dan Sarawak perlu dilebihkan. Calon Hakim, di seluruh Malaysia, hendaklah boleh menulis alasan penghakiman dalam Bakasa Melayu dengan baik. Mereka yang tidak mempunyai sikap yang betul terhadap penggunaan Bahasa Melayu di mahkamah hendaklah tidak dilantik menjadi Hakim. Tetapi, kita tidak perlu mensasarkan 100% penggunaan Bahasa Melayu di mahkamah. Itu tidak realistik, terutama sekali di Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan. Ia juga bercanggah dengan usaha kita untuk menjadikan Malaysia hab perbankan dan kewangan Islam di dunia dan pusat penimbangtara yang ulung di rantau ini.

Pengukuhan penggunaan Bahasa Melayu janganlah sampai melemahkan penguasaan Bahasa Inggeris graduan Melayu. Graduan-graduan Melayu yang lemah dalam Bahasa Inggeris tidak dapat bersaing dengan graduan-graduan bukan Melayu di pasaran. Kita perlukan pemimpin-pemimpin politik Melayu, hakim-hakim, pegawai-pegawai, ahli-ahli korporat dan ahli-ahli akademik yang mempunyai penguasaan Bahasa Inggeris yang baik.

Di peringkat antarabangsa, Perdana Menteri, Menteri-Menteri, Hakim-Hakim, pegawai-pegawai tinggi dan juga ahli-ahli akademik kita hendaklah boleh berucap atau bercakap dalam Bahasa Inggeris yang baik sehingga mereka dikagumi. Kita pernah berada di tahap itu, janganlah ia menurun pula. Terdapat terlalu banyak halangan untuk kita mengantarabangsakan Bahasa Melayu. Maka eloklah kita menumpukan kepada pengukuhannya dalam negara. Tetapi, jika ada idea-idea baik yang boleh dilaksanakan, mengambil kira peringatan saya tadi, teruskanlah.

Sekian. Terima kasih.

PINDAAN PERLEMBAGAAN UMNO 2022 MENGGALAKKAN KEDIKTATORAN DALAM UMNO

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Maka Persidangan Agung Khas UMNO pada 15 Mei 2022 pun meluluskan pindaan kepada Perlembagaan UMNO. Mari kita lihat pindaan itu dengan lebih dekat. Fasal 10.16.1 setelah dipinda, berbunyi:

“Majlis Kerja Tertinggi berhak menangguhkan pemilihan di peringkat Majlis Kerja Tertinggi, Bahagian dan Cawangan. Penangguhan ini tidak lebih daripada lapan belas (18) bulan dari tarikh pemilihan yang sepatutnya ia diadakan ATAU tidak lebih daripada enam (6) bulan selepas diadakan sesuatu Pilihan Raya Umum Parlimen (Dewan Rakyat) yang mana terkemudian.”

Untuk memudahkan perbincangan ini, saya hanya merujuk kepada jawatan-jawatan yang disebut dam Fasal 9.3 iaitu:

“Presiden, Timbalan Presiden, tiga orang Naib Presiden dan dua puluh lima orang Ahli Majlis Tertinggi yang dipilih oleh Perhimpunan Agung tiap-tiap 3 tahun sekali.”

Kita bincang kesan pindaan ini tanpa tiga perkataan “yang mana terkemudian” yang terdapat di hujung peruntukan itu, setelah dipinda, terlebih dahulu.

Sebelum dipinda, MKT hanya boleh menangguh pemilihan selama 18 bulan, menjadikan hayat jawatan pemegang-pemegang itu 3 tahun + 18 bulan = 4 tahun 6 bulan. Pemilihan mesti diadakan sebelum tamat tempoh 4 tahun 6 bulan itu.

Selepas dipinda, MKT ada dua pilihan: tidak lebih daripada 18 bulan ATAU tidak lebih daripada enam (6) bulan selepas diadakan sesuatu PRU.

Perhatikan perkataan “atau” yang digunakan dalam ayat itu. Ertinya, MKT hanya boleh memilih salah satu daripada dua pilihan yang ada itu.

Jika pada tarikh tamatnya tempoh tiga tahun itu, tempoh lima tahun hayat Parlimen itu juga akan tamat tidak lama lagi dan MKT mahu tempoh mereka memegang jawatan dilanjutkan seberapa lama yang boleh, lebih baik MKT tidak menggunakan klausa kedua. Ini kerana klausa pertama boleh memberikan mereka 18 bulan tambahan, tidak kira PRU diadakan sebelum tamat tempoh 18 bulan atau tidak.

Jika dalam keadaan itu mereka menggunakan klausa kedua, pemilihan mesti dibuat dalam tempoh enam bulan selepas PRU diadakan yang, besar kemungkinan, adalah kurang daripada 18 bulan.

Katakanlah PRU baru sahaja diadakan sebelum tamatnya tempoh tiga tahun itu. Dalam keadaan ini, jika MKT memilih menggunakan klausa pertama, penangguhan hanya selama 18 bulan selepas tarikh tamat tempoh tiga tahun itu.

Sebaliknya, jika ia memilih klausa kedua, sama ada penangguhan akan lebih atau kurang daripada 18 bulan tertakluk kepada bila PRU berikutnya diadakan. Jika ia diadakan di hujung tempoh lima tahun hayat Parlimen, ia boleh jadi hampir 3 tahun + 5 tahun + 6 bulan = 8 tahun 6 bulan.

Kita lihat satu senario lagi, iaitu di mana UMNO adalah parti memerintah dan Presiden UMNO adalah Perdana Menteri. Perdana Menteri dan Menteri-Menteri yang kebanyakannya ahli MKT mahu terus memegang jawatan dalam parti seberapa lama yang boleh tanpa pemilihan baru. MKT boleh menggunakan klausa kedua. Presiden UMNO boleh mengatur bila tarikh pemilihan diadakan tertakluk kepada apa yang diperuntukkan oleh Perlembagaan UMNO. Sebagai Perdana Menteri beliau boleh pula mengatur tarikh PRU dalam tempoh lima tahun hayat Parlimen itu yang boleh memberi tempoh paling panjang baginya dan penyokong-penyokongnya memegang jawatan parti. Ia boleh jadi hampir lapan tahun enam bulan (3 tahun + 5 tahun + 6 bulan = 8 tahun 6 bulan.)

Ertinya, selepas pindaan ini MKT, BERHAK (boleh) memilih untuk menangguh pemilihan sama ada tidak lebih daripada 18 bulan ATAU tidak lebih daripada enam bulan selepas PRU berituknya. MKT boleh pilih yang lebih pendek atau yang lebih panjang tertakluk kepada keadaan pada sesuatu masa, mengikut budibicaranya. Itu jelas tanpa tiga perkataan “yang mana terkemudian”.

Adakah wujudnya tiga perkataan itu mengubah kedudukan ini? Sekali pandang ia seolah-olah memberi makna, dalam semua keadaan, MKT MESTI memilih yang lebih panjang. Sebenarnya tidak, kerana tiga perkataan itu terikat dengan perkatan “berhak”. Berhak melanjutkan termasuk berhak TIDAK melanjutkan. Berhak memilih yang lebih panjang termasuk berhak TIDAK memilih yang lebih panjang. Jadi, sama ada tiga perkataan itu wujud atau tidak, tidak mengubah hak yang ada pada MKT itu. Maka tiga perkataan itu adalah superflous (berlebihan). Ia tidak menambah atau mengurangkan apa-apa makna kepada peruntukan itu. Sebaliknya ia boleh menyababkan salah faham seperti yang saya telah sebut itu.

Pendaftar perlu meminta penjelasan daripada UMNO apakah tujuannya memasukkan tiga perkataan itu. Jika penjelasan yang memuaskan tidak dapat diberi dan Pendaftar hendak meluluskan juga pindaan itu, tiga perkataan itu hendaklah dipotong.

Maka, kesan pindaan ini ialah MKT boleh memilih untuk menangguh pemilihan atau tidak. Ia boleh memilih tempoh yang lebih panjang atau lebih pendek.

Yang pentingnya, pindaan ini akan membolehkan mereka memegang jawatan hampir tiga kali ganda daripada tempoh tiga tahun asal. Akibatnya, akan berkuranglah amalan demokrasi dalam UMNO dan ia akan menjadikan pemimpin-pemimpin UMNO sebagai diktator.

Itukah yang dikehendaki olah Presiden, ahli-ahli MKT, penjawat-penjawat UMNO yang menjadi perwakilan dan mengundi meluluskan pindaan itu? Adakah terdapat di antara mereka yang tidak mengetahui akibatnya? Adakah ahli-ahli biasa memahaminya dan mahukan demikian?

Kita tahu bahawa pindaan itu tidak akan berkuatkuasa melainkan setelah ia diluluskan oleh Pendaftar Pertubuhan. Peruntukan undang-undang mengenainya berbunyi begini:

“1. Tiadalah sesuatu pertubuhan berdaftar boleh –

(a) …

(b) meminda aturan-aturannya,

dengan tidak terlebih dahulu mendapat kebenaran Pendaftar…”

Peruntukan ini langsung tidak menyebut apa tujuan mendapat kelulusan itu dan apakah faktor-fakor yang perlu dipertimbangkan sama ada kelulusan hendak diberi atau tidak.

Mengikut laporan akhbar, ditanya oleh wartawan, Ketua Pengarah (Pendaftar) menjelaskan:

“Kami perlu meneliti pindaan itu dari segi istilah dan terma-terma dalam perlembagaan parti itu, selain meneliti proses Mesyuarat Agung Luar Biasa (EGM) termasuk jumlah kehadiran mesyuarat.

…ada banyak perkara perlu diteliti, lebih lagi ini membabitkan terma perundangan berkaitan perlembagaan parti…”

Pejelasan Pendaftar pun hanya sekadar menyebut untuk meneliti terma dan istilah yang digunakan dan prosedur mesyuarat, dalam kata lain, format, bukan isi.

Biar apa pun kita tunggulah keputusan Pendaftar. Tetapi, jika pindaan itu diluluskan sekalipun, ia tidak boleh digunakan untuk menangguh tarikh pemilihan sekali lagi untuk melanjutkan tempoh jawatan penjawat-penjawat pada masa ini. Berbuat demikian bererti menggunakan kedua-dua pilihan itu, lepas satu, satu. Itu tidak dibenarkan oleh pindaan itu.

Saya sarankan UMNO kembali ke pangkal jalan. Tiga tahun sekali pemilihan sudah cukup panjang. Dalam keadaan yang sangat terkecuali, penangguhan tidak lebih dari enam bulan adalah patut dan memadai. Lebih dari itu, apatah lagi seperti pindaan baru ini, ia mengurangkan amalan demokrasi dan menggalakkan kediktatoran dalam parti. Sama ada ia digunakan sedemikian atau tidak bukanlah isunya. Isunya mengapa mengesahkan apa yang sepatutnya menjadi penyalahgunaan kuasa?

20 05 2022 (Dipinda pada 21 05 2022)

BADAN KEHAKIMAN DIUGUT: PANDANGAN SEBELAH LAGI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Semenjak Raja Petra menerbitkan artikelnya “Pendedahan Mengejutkan: Konflik Kepentingan Hakim Perbicaraan Najib Nazlan Terdedah” pada 14 Mac 2022 dalam blognya, Malaysia Today, kita hanya membaca pandangan sebelah pihak mengenai isu itu, sama ada daripada kenyataan akhbar oleh Ketua Pendaftar, Majlis Peguam, Pengerusi dan Timbalan Pengerusi DAP, Ketua Hakim Negara, The Edge Malaysia mahu pun Dr. Shad Saleem Faruqi.

Dalam artikel ini, saya memberikan pandangan sebelah lagi dengan tujuan semata-mata untuk memberikan hujah kedua belah pihak kepada orang ramai supaya mereka berada dalam kedudukan yang lebih baik untuk membuat keputusan mengenai isu tersebut. Saya tidak mengatakan saya betul dan mereka salah, Raja Petra betul dan Hakim Mohd Nazlan salah, atau sebaliknya.

Merujuk kepada kenyataan Majlis Peguam dan laporan The Edge Malaysia, dikatakan bahawa Raja Petra dan ahli politik terutamanya penyokong Najib sedang mengugut Badan Kehakiman. Sama ada itu benar atau tidak, tidakkah boleh dihujahkan bahawa mereka juga mengugut SPRM dalam menjalankan tugasnya? Majlis Peguam seolah-olah lupa bahawa SPRM-lah yang menyiasat Najib yang membawa kepada sabitan kesalahannya. Sekarang, hanya kerana dakwaan dibuat terhadap hakim yang telah mensabitkan Najib, sabitan yang mereka takut kiranya diketepikan, mereka melompat membelanya dan meragui kredibiliti SPRM.

Majlis Peguam menuntut penyiasatan setara dijalankan oleh pihak berkuasa terhadap laporan polis yang dibuat oleh Hakim Mohd Nazlan; bahawa tidak sepatutnya ada double standard dalam mendekati perkara itu; bahawa siasatan SPRM melanggar doktrin pengasingan kuasa; bahawa ia menjejaskan kebebasan badan kehakiman; bahawa ia tidak berperlembagaan dan ia harus ditangani di bawah Perkara 125 Perlembagaan.

Soalan: Sekiranya Hakim Mohd Nazlan membebaskan Najib adakah Majlis Peguam akan mengeluarkan kenyataan yang sama?

Tidak perlu dikatakan bahawa laporan polis Hakim Mohd Nazlan dan laporan yang dibuat terhadap Hakim Mohd Nazlan mesti diberi penyiasatan yang setara dan saya pasti ia sedang diberikan. Tetapi, dengan menuntut “penyiasatan setara” diberikan kepada laporan Hakim Mohd Nazlan tetapi cuba menghalang siasatan dijalankan terhadap laporan terhadap Hakim tersebut, tidakkah Majlis Peguam mengamalkan double standard?

Saya menerima beberapa mesej WhatsApp dan e-mel, semuanya daripada bukan-peguam yang bertanya soalan yang sama: Adakah menyalahi doktrin pengasingan kuasa bagi SPRM menyiasat hakim? Ia menunjukkan bahawa bukan-peguam pun mendapati pandangan Majlis Peguam itu pelik. Hakim tidak terkecuali daripada undang-undang. Perlukah saya berkata lebih daripada itu kepada Presiden Majlis Peguam?

Majlis Peguam juga mengatakan bahawa siasatan itu menjejaskan kebebasan Badan Kehakiman. Puan Presiden, kebebasan Badan Kehakiman tidak termasuk kebebasan untuk melakukan jenayah dan daripada disiasat mengenainya.

Majlis Peguam juga mengatakan bahawa siasatan itu tidak mengikut perlembagaan. Saya ingin tahu di bawah peruntukan manakah ia tidak berperlembagaan? Presidennya merujuk kepada Perkara 125. Saya menggesa beliau membaca semula peruntukan itu. Perkara itu merujuk kepada situasi di mana seseorang Hakim itu “patut dipecat atas alasan apa-apa pelanggaran mana-mana peruntukan kod etika yang ditetapkan di bawah Fasal (3B) atau atas alasan tidak berdaya, oleh sebab kelemahan tubuh atau akal atau apa-apa sebab lain, untuk menunaikan fungsi jawatannya dengan sepatutnya,..” Ia tidak meliputi pelakuan kesalahan jenayah. Sebaliknya, SPRM dan Polis hanya mempunyai kuasa untuk menyiasat kesalahan jenayah di bawah bidang kuasa masing-masing dan bukan perkara yang disebut dalam Perkara 125. (Walaupun Dr. Shad Saleem Faruqi cuba meluaskan liputan Perkara 125, saya tidak fikir boleh boleh tidak bersetuju dengan dua ayat terakhir saya itu.)

Saya merujuk kepada dua kenyataan akhbar oleh Ketua Pendaftar Mahkamah Persekutuan. Atas sebab apa pun, tiada dakwaan sedemikian pernah dibuat terhadap mana-mana hakim dalam tempoh lima puluh tahun yang lalu. Jadi reaksi Badan Kehakiman dengan mengeluarkan kenyataan akhbar itu juga adalah yang pertama. Saya percaya Ketua Pendaftar tidak akan mengeluarkan kenyataan sedemikian melainkan diarahkan oleh Ketua Hakim Negara.

Ambil perhatian bahawa dakwaan Raja Petra itu bukanlah dakwaan umum terhadap Badan Kehakiman. Ia adalah dakwaan terhadap hakim tertentu. Kenapa badan kehakiman harus melompat membelanya?

Walaupun dakwaan itu telah dibuat oleh seorang penulis blog, jika peguam Najib tidak membuat permohonan untuk perbicaraan semula atau tidak menggunakannya sebagai alasan rayuan di Mahkamah Persekutuan untuk mahkamah mengetepikan sabitan dan memerintahkan perbicaraan semula, perkara itu berakhir di situ.

Jika peguam Najib memilih untuk melakukan salah satu daripada dua perkara yang disebut sebelum ini, jika tiada kenyataan dikeluarkan oleh Badan Kehakiman, walaupun mahkamah menolak permohonan atau hujah itu, tiada kritikan atas alasan berat sebelah boleh dilemparkan terhadap Badan Kehakiman.

Sebaliknya, apabila kenyataan itu telah dikeluarkan, peguam Najib boleh berhujah bahawa mahkamah berat sebelah kerana Badan Kehakiman telah mengeluarkan kenyataan menolak dakwaan itu lebih awal. Jika dan apabila mahkamah menolak permohonan atau hujah itu, ia memberi alasan kepada pengkritik untuk mengatakan bahawa mahkamah berat sebelah. Bagaimanapun, mengapa memberi alasan kepada Najib dan penyokongnya untuk menyerang keputusan mahkamah?

Mengenai sub judice, tidakkah kenyataan oleh Badan Kehakiman itu juga sub judice? Ia sepatutnya lebih lagi, ia datang dari Badan Kehakiman sendiri sebelum isu itu diputuskan oleh mahkamah, jika dibangkitkan.

Sekarang kita sampai kepada ucapan Ketua Hakim Negara. Tidak ada bahagian yang saya tidak bersetuju dengannya. Saya hanya mempersoalkan mengenai kesesuain masanya.

Walaupun Ketua Hakim Negara tidak menyebutnya, sesiapa yang membaca ucapan itu tahu bahawa beliau merujuk kepada artikel yang ditulis oleh Raja Petra yang dilaporkan dalam Malaysia Today bahawa Hakim Mohd Nazlan sedang disiasat oleh SPRM.

Saya mengulangi apa yang saya katakan mengenai kesan dua kenyataan akhbar yang dikeluarkan oleh Ketua Pendaftar. Ambil perhatian bahawa satu peristiwa penting telah berlaku selepas kenyataan akhbar kedua itu, iaitu SPRM mengesahkan bahawa ia sedang menyiasat Hakim berkenaan.

Soalan: Tidakkah lebih baik membiarkan SPRM meneruskan dan menyelesaikan siasatan?

Di akhir siasatan, SPRM akan memutuskan sama ada tiada bukti untuk menyokong dakwaan Raja Petra itu atau terdapat bukti yang mencukupi untuk menyokong pertuduhan terhadap Hakim berkenaan. Jika ia yang awal disebutkan, Hakim itu dibersihkan. Tidakkah lebih baik bagi Hakim berkenaan bahawa beliau dibersihkan oleh SPRM selepas siasatan lengkap dan tiada kenyataan sedemikian dikeluarkan oleh Badan Kehakiman? Jika keputusan itu yang kemudian disebut, maka fail siasatan itu akan dirujuk kepada Pendakwa Raya (Peguam Negara) untuk memutuskan sama ada hendak mendakwa Hakim berkenaan atau tidak. Jika, berdasarkan keterangan, Pendakwa Raya memutuskan untuk tidak membuat pertuduhan, perkara itu tamat di situ. Jika beliau memutuskan sebaliknya, proses perbicaraan bermula. Sama ada Hakim itu dibersihkan atau tidak, tiada kritikan boleh dilemparkan terhadap Ketua Hakim Negara. Beliau tidak boleh dituduh cuba mengganggu siasatan oleh SPRM.

Sekiranya saya dituduh pro-Najib, biarlah saya jelaskan bahawa saya tidak kisah walaupun Najib terpaksa menghabiskan sisa hidupnya di penjara dengan syarat beliau mendapat perbicaraan yang adil. Saya tidak mengatakan dakwaan Raja Petra bahawa Najib tidak mendapat perbicaraan yang adil, ada merit atau tidak. Itu untuk mahkamah memutuskannya. Saya tidak mengatakan dakwaan Raja Petra dan laporan bahawa Hakim Mohd Nazlan terlibat dalam skandal kewangan 1MDB benar atau tidak, mahupun sama ada laporan Hakim Mohd Nazlan terhadap Raja Petra ada merit atau tidak. Itu hanya akan diketahui selepas SPRM menyelesaikan siasatan terhadap kedua-dua dakwaan dan laporan itu. Justeru, SPRM hendaklah dibiarkan menjalankan tugasnya tanpa gangguan atau apa yang nampak seperti gangguan oleh sesiapa.

(Nota: Sebaik sahaja saya selesai menulis artikel ini, saya menerima mesej daripada seorang rakan bahawa dua peguam dan seorang aktivis telah memfailkan saman di Mahkamah Tinggi memohon pengisytiharan berikut:

badan penyiasatan jenayah, termasuk SPRM tidak berhak atau dihalang daripada menyiasat hakim-hakim yang sedang berkhidmat di mahkamah atasan (Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan Mahkamah Persekutuan) melainkan mereka digantung kerja seperti yang dikehendaki di bawah Perlembagaan Persekutuan;
pendakwa raya tidak diberi kuasa untuk memulakan atau menjalankan sebarang prosiding bagi kesalahan terhadap hakim yang sedang berkhidmat di mahkamah atasan.

Mereka juga telah memohon pengisytiharan bahawa siasatan oleh SPRM terhadap Hakim Nazlan adalah tidak berperlembagaan.

Berita itu menyebabkan saya memutuskan untuk menerbitkan artikel ini.)

07 05 2022

JUDICIARY INTIMIDATED: THE OTHER VIEW

Tun Abdul Hamid Mohamad

Since Raja Petra published his article “Shocking Revelation: Najib’s Trial Judge Nazlan’s Conflict-of-Interest Exposed” on 14^th March 2022 in his blog, Malaysia Today, we only read a one-sided view on the issue, be it from the press release by the Chief Registrar, the Bar Council, Chairman and Deputy Chairman of DAP, the Chief Justice, The Edge Malaysia or Dr. Shad Saleem Faruqi.

In this article, I am giving the opposite view with the sole purpose of giving the public arguments on both sides so that they are in a better position to make up their mind on the issue. I am not saying I am right and they are wrong, nor Raja Petra is right and Judge Mohd Nazlan is wrong, or otherwise.

I refer to the statement by the Bar Council and article in The Edge Malaysia. It is said that Raja Petra and politicians especially Najib’s supporters are intimidating the Judiciary. Whether that is true or not, can it not be equally argued that they too are intimidating the MACC from doing its duties? They seem to forget that it was the MACC that investigated Najib leading to his conviction. Now, just because an allegation is made against the judge who had convicted Najib, which conviction they are afraid of being set aside, they jumped to his defence and cast doubts on the credibility of the MACC.

The Bar Council demands equivalent investigations to be carried out by the authorities on the police report lodged by Judge Mohd Nazlan; that there should be no double standards in approaching the matter; that the MACC probe violated the doctrine of separation of powers; that it undermined the judiciary’s independence; that it is unconstitutional and that it should be dealt with under Art. 125 of the Constitution.

Question: Had Judge Mohd Nazlan acquitted Najib would the Bar Council issue a similar statement?

It goes without saying that both Judge Mohd Nazlan’s police report and the report made against Judge Mohd Nazlan must be given equivalent investigations and I am sure they are being given. But, by demanding “equivalent investigations” on Judge Mohd Nazlan’s report but trying to prevent investigation to be carried out on the report against the Judge, is the Bar Council not practicing double standard?

I received a number of WhatsApp and email messages, all from non-lawyers asking the same question: Is it against the doctrine of separation of powers for MACC to investigate a judge? It shows that even non-lawyers found the opinion of the Bar Council weird. No judge is above the law. Do I have to say more to the President of the Bar Council?

The Bar Council also says that the investigation undermines the judiciary’s independence. Madam President, independence of the judiciary does not include freedom to commit a crime and from being investigated for it.

The Bar Council also says that the investigation is unconstitutional. I would like to know under which provision of the Constitution it is unconstitutional? She referred to Art. 125. I urge her to read the article again. That article refers to situations when a Judge “ought to be removed on the ground of any breach of any provision of the code of ethics prescribed under Clause (3B) or on the ground of inability, from infirmity of body or mind or any other cause, properly to discharge the functions of his office…” It does not cover commission of criminal offences. On the other hand, the MACC and the Police only have power to investigate criminal offences under their respective jurisdiction and not matters mentioned in Art. 125. (Even though Dr. Shad Saleem Faruqi tries to widen the coverage of Art 125, I do not think he can disagree with my last two sentences.)

I now refer to the two press releases by the Chief Registrar of the Federal Court. For whatever reasons, no such allegations had ever been made against any judge in the last fifty years. So the reaction of the Judiciary by issuing the press releases is also a first. I believe that the Chief Registrar would not have issued such statements unless instructed by the the Chief Justice.

Take note that the allegation is not a general allegation against the Judiciary. It is an allegation against a particular judge. Why should the Judiciary jump to the defence of the Judge?

Even though the allegation has been made by a blogger, if Najib’s counsel does not make an application for a retrial or does not use it as a ground of appeal in the Federal Court for the court to set aside the conviction and order a retrial, the matter ends there.

If Najib’s counsel chooses to do one of the two things earlier mentioned, if no statement had been issued by the Judiciary, even if the court were to dismiss the application or argument, no criticism on ground of bias could be levelled against the Judiciary.

On the other hand, where the statement has been issued, Najib’s counsel could argue that the court is bias as the Judiciary had issued a statement dismissing the allegation. If and when the court dismisses the application or argument, it gives ground for detractors to say that the court is bias. Either way, why give Najib and his supporters a reason to attack the court’s decision?

On the issue of sub judice, is the statement by the Judiciary not sub judice? It should be more so, it coming from the Judiciary before the issue is decided upon, if raised.

We now come to the Chief Justice’s speech. I do not disagree with any part of it. I only question the timing of it.

Even though the Chief Justice did not mention it, anybody reading the speech knows that she was referring to the articles written by Raja Petra reported in Malaysia Today that Justice Mohd Nazlan is under investigation by the MACC.

I repeat what I had said regarding the effects of the two press releases issued by the Chief Registrar. Note that an important event had happened after the second press release i.e. the MACC confirmed that it was investigating the Judge.

Question: Is it not better to allow the SPRM to proceed and complete the investigation?

At the end of the investigation, the SPRM will conclude either there is no evidence to support the allegation or that there is sufficient evidence to support a charge(s). If it is the former, the judge is cleared. Isn’t it better for the Judge that the clearance comes from SPRM after a thorough investigation and no such statement has been issued by the Judiciary? If it is the latter, then the file will be referred to the Public Prosecutor (Attorney General) to decide whether to charge the Judge or not. If, based on the evidence, the Public Prosecutor decides not to, the matter ends there. If he decides otherwise, the trial process begins.

Whether or not the Judge is cleared, no criticism could be levelled against the Chief Justice. She cannot be accused of trying to interfere with the investigation by the MACC.

Lest I am accused of being pro-Najib, let me make it clear that I do not care even if Najib has to spend the rest of his life in prison provided he gets a fair trial. I do not say that Raja Petra’s allegation that Najib does not get a fair trial has merits or not. That is for the court to decide. I do not say that Raja Petra’s allegation and the reports against Judge Mohd Nazlan that he was involved in the 1MDB financial scandal is true or not, nor whether Judge Mohd Nazlan’s report against Raja Petra has merits or not. That will only be known after the MACC has completed its investigations on both the allegation and the reports. Hence, the MACC should be allowed to do its job without any or seemed interference by anyone.

(Note: As soon as I have finished writing this article, I received a message from a friend that two lawyers and an activist have filed a suit in the High Court seeking the following declarations:

criminal investigation bodies, including MACC are not entitled or are otherwise precluded from investigating serving judges of the superior courts (High Court, Court of Appeal, and Federal Court) unless they are suspended as required under the Federal Constitution;
the public prosecutor is not empowered to institute or conduct any proceedings for an offence against serving judges of the superior courts.

They have also sought a declaration that the investigation by MACC into Judge Nazlan was unconstitutional.

That news made me decide to publish this article.)

07 05 2022

PRU 15: UMNO DAN PAS PERLU RUNDING KERJASAMA SEMULA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Selepas bersara, meIihat politik orang Melayu dan Islam di Malaysia sangat lemah akibat perpecahan orang Melayu sendiri dan tuntutan orang bukan Melayu semakin melampau, saya mula bercakap mengenai perpaduan Melayu dalam tahun 2012. Kemuncaknya ialah ucapan saya semasa saya menerima anugerah Tokoh Ma’al Hijrah 2015 yang memberi peluang kepada saya untuk berucap kepada seluruh negara.

Maka, antara hari yang paling gembira dalam hidup saya ialah pada 14 September 2019. Dalam keadaan uzur dan kesakitan, saya pergi ke PWTC dengan menaiki ambulans (yang disediakan Pas kerana mereka mahu saya menghadiri majlis itu) untuk menyaksikan majlis tandatangan Muafakat Nasional antara UMNO dan Pas. Bagi diri saya sendiri, saya merasakan bahawa cita-cita saya untuk melihat kedua-dua parti terbesar Melayu itu, yang telah memecahbelahkan orang Melayu dan merugikan politik orang Melayu hingga jatuhnya kerajaan BN yang diterajui UMNO semenjak Merdeka itu, bekerjasama, jika tidak bersatu pun, tercapai.

Pada masa itu, saya nampak Pas lebih bersungguh-sungguh daripada UMNO mahukan muafakat itu. Ini boleh difahami kerana, pada masa itu, PKR dan Bersatu berada dalam Pakatan Harapan (PH). Amanah, bukan sahaja berada dalam PH, ia adalah serpihan dari Pas. Masakan Pas hendak bekerjasama dengannya.

Selepas itu, dengan gembiranya saya melihat penyokong-penyokong UMNO dan Pas di kampung-kampung yang telah dipecah-belahkan, terutama sekali oleh Pas, selama berdekad-dekad., telah mula berbaik semula. Saya percaya Muafakat Nasional akan berjaya.

Tetapi, dukacita tidak lama selepas itu mula ternampak tanda-tanda bahawa Pas lebih cenderung untuk berbaik-baik dengan Tun Dr. Mahathir, Perdana Menteri PH, dan Bersatu dan membelakangkan Muafakat Nasional dan UMNO. Ia bermula dengan Pas memberi sokongang kepada Tun Dr. Mahathir sebagai Perdana Menteri sehingga PRU15. Kita boleh nampak sebabnya ialah Pas mengharapkan Tun Dr. Mahathir akan memberi “royalti petroleum” (salah nama) kepada Kelantan dan Terengganu.

Ini diikuti dengan sokongan awal Pas kepada Konvensyen Maruah Melayu tajaan Bersatu yang, pada masa itu, masih berada dalam PH. Saya percaya tujuan asal konvensyen itu hendak diadakan ialah untuk menarik orang Melayu kepada Bersatu dan PH. Sebab itulah saya menolak jemputan untuk membentang kertas kerja di konvensyen itu. Tetapi, akhirnya, disebabkan oleh penyertaan Pas dan UMNO (yang terpaksa) ia telah berubah sifatnya hingga membawa kepada perpecahan Bersatu dan kejatuhan PH. Tindakan DS Najib dan DS Zahid yang mengugut menarik keluar sokongan Ahli-Ahli Parlimen UMNO kepada TS Muhyiddin kerana sebab yang boleh kita duga, telah merapatkan lagi Pas kepada Bersatu.

Dengan tertubuhnya Kerajaan Perikatan Nasional (PN) dan pemipin-pemimpin Pas dilantik menjadi Menteri, Timbalan Menteri dan Pengerusi GLC dan Presiden Pas, DS Haji Abdul Hadi Awang dilantik sebagai Duta Khas ke Timur Tengah, semakin rapatlah Pas dengan Bersatu dan semakin rengganglah ia dengan UMNO.

Semua itu lebih merapatkan lagi Pas kepada Bersatu-Muhyiddin. Apa yang boleh diberi oleh UMNO? Pukulan terakhir adalah apabila Pas menyertai Bersatu mendaftarkan PN sebagai sebuah parti politik. Dengan TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri, Pas tentu berfikir ia berada di sebelah yang selamat. Mengapa hendak menyertai sebuah parti yang lebih besar darinya?

Kemudian, Pas mendapat satu lagi alasan: Pas tidak mahu bersekongkol dengan pemimpin-pemimpin UMNO yang korup. Ingat, tuduhan Pas menerima sumbangan wang daripada UMNO masih berdengung di telinga kita. Ia senyap kerana Pas menarik balik kesnya terhadap Sarawak Report di mahkamah di London. Namun demikian, kegagalan UMNO merehatkan DS Najib dan DS Zahid memberi alasan kepada musuh politiknya menggunakan alasan itu, yang memang tidak boleh ditangkis.

Maka, dengan penuh yakin, Pas dan Bersatu memasuki PRN Melaka. Keputusannya mengejutkan semua, bukan setakat UMNO/BN menang tetapi seteruk mana PH dan PN kalah. Jika hendak dikatakan fluke (kebetulan), demikian juga kemenangan PH dalam PRU14. Jika itu fluke, keputusan yang serupa diulangi di Johor, negeri TS Muhyiddin sendiri.

Penyokong-penyokong PN cuba menghujahkan bahawa UMNO/BN menang kerana perpecahan undi yang disebabkan banyaknya calon parti-parti bertanding. Seperti yang telah disebut di atas, demikian juga kemenangan PH dalam PRU14. Yang pentingnya calon UMNO/BN mendapat undi terbanyak di antara calon-calon yang bertanding di sesuatu kawasan itu. Di kedua-dua negeri itu, UMNO/BN bukan sekadar memenangi majoriti mudah tetapi lebih dua pertiga.

Membandingkan undi yang diperolehi UMNO/BN dengan jumlah pengundi berdaftar juga tidak membuktikan apa-apa kerana mereka yang tidak keluar mengundi tidak mengundi dan kita tidak tahu siapa mereka akan undi jika mereka mengundi. Jumlah undi yang memberi kemenangan majoriti dua pertiga di dua buah negeri berturut-turut itu tentu lebih pasti (real) daripada telahan sesuatu yang belum berlaku.

Jika apa yang saya sebut dalam rencana-rencana saya semenjak tahun 2019 bahawa faktor-faktor yang memberi kemenangan kepada Bersatu dalam PRU14 sudah tidak ada dalam PRU15; bahawa, bertanding sendirian dalam PRU15 kemenangan Bersatu, jika ia menang sekalipun, akan boleh dibilang dengan jari, adalah anggapan, sekarang di dua buah negeri ia telah menjadi realiti. Kemungkinan apa yang telah berlaku dalam keadaan yang serupa di dua buah negeri akan berulang dalam keadaan yang serupa di negeri-negeri lain adalah lebih besar daripada kemungkinan yang tidak berlaku dalam keadaan yang serupa di dua buah negeri akan berlaku dalam keadaan yang serupa di negeri-negeri lain.

Suka atau tidak, itulah realiti yang berada di hadapan Pas. Pas terpaksa memilih di antara UMNO dan Bersatu.

Selepas dua PRN itu, saya tidak fikir UMNO dan Bersatu akan boleh berada dalam satu gabungan untuk menghadapi PRU15. Pertelingkahan antara Najib-Zahid dan Muhyiddin terlalu serius untuk dilupai dalam sekelip mata. UMNO tidak nampak apa faedahnya bersama dengan Bersatu yang tidak mempunyai sokongan akar umbi dan tidak boleh membawa undi. Sebaliknya, UMNO terpaksa berkorban kerusi-kerusinya dan pekerja-pekerjanya untuk memberi kemenangan beberapa kerusi kepada Bersatu, jika mereka bergabung.

Sebaliknya, Bersatu yang pernah memiliki jawatan Perdana Menteri tentu masih merasakan ia bukan melukut di tepi gantang dan tentu mahukan bilangan kerusi yang banyak, paling kurang sama banyak dengan yang ditandinginya dalam PRU14. Itu adalah satu perkiraan atas dasar yang salah kerana faktor-faktor yang memberi kemenangan kepada Bersatu dalam PRU14 itu sudah tidak ada lagi. Hari ini, Bersatu+Pejuang pun tidak sama dengan Bersatu semasa PRU14. Maka, tidak hairanlah jika selepas PRN Melaka dan Johor, UMNO tidak akan melayan tuntutan Bersatu seperti itu jika keduanya hendak bekerjasama. Oleh itu, pada pandangan saya, kerjasama antara UMNO dan Bersatu tidak mungkin berlaku.

Berlainan dengan Pas, ia mempunyai penyokong dan pengundi tegar yang percaya bahawa menyokong dan mengundi Pas adalah sebahagian daripada tuntutan agama. Mereka terdapat di seluruh Semenanjung Tanah Melayu. Mereka sanggup berkorban untuk Pas. Pemimpin-pemimpin Pas menunggang faktor ini sepenuhnya. Bagi UMNO/BN memasuki PRU15 bersendirian agak merbahaya. Demikian juga Pas. Bekerjasama dengan UMNO adalah lebih menguntungkan. Maka, berdasarkan practicality sahaja pun, adalah lebih wajar UMNO dan Pas bekerjasama dalam PRU15 ini.

Tambahan kepada faktor tersebut ialah untuk menghalang kemenangan PH dan penghakisan kuasa politik Melayu. Faktor ini lebih penting.

Maka, demi perpaduan Melayu, demi agama, bangsa dan negara, pemimpin kedua-dua parti Melayu itu hendaklah mengenepikan kepentingan parti dan diri dalam menghadapi PRU15 ini dan bergabung atau bekerjasama dan memasuki PRU15 sebagai satu gabungan melainkan di Kelantan dan Terengganu.

Saya mengecualikan Kelantan dan Terengganu kerana dua sebab. Pertama, saya tidak fikir kedua-dua parti itu akan boleh mencapai persetujuan mengenai pembahagian kerusi di dua buah negeri itu. UMNO merasa ia lebih kuat daripada yang difikirkan oleh Pas. Permusuhan di antara keduanya sudah terlalu lama dan mendalam. Ia tidak boleh dilupakan dengan sekelip mata.

Kedua, jika UMNO dan Pas menentang sama sendiri di semua kawasan pun di dua buah negeri itu, ia tidak akan mengakibatkan kemenangan kepada PH. Yang akan menang ialah sama ada UMNO atau Pas. Sama ada kedua-dua buah negeri itu diperintah oleh UMNO atau Pas, tidak ada apa bezanya kepada kepentingan Melayu dan Islam. Cara berfikir pemimpin-pemimpin kedua-dua parti itu di Kelantan dan Terengganu adalah sama. Yang berbeza hanyalah orangnya.

Pembahagian kerusi di antara UMNO dan Pas di negeri-negeri selain daripada Kelantan dan Terengganu hendaklan dilakukan mengikut budi bicara terbaik pemimpin-pemimpin kedua-dua parti itu. UMNO dan Pas boleh menggunakan simbol mereka masing-masing, yang pentingnya di mana UMNO bertanding, Pas tidak bertanding, dan sebaliknya. UMNO dan Pas hendaklah sentiasa ingat bahawa musuh bersama mereka adalah PH. Mereka perlulah sedar bahawa mereka melakukan satu disservice kepada bangsa Melayu dan agama Islam dengan menentang sama sendiri di negeri-negeri selain daripada Kelantan dan Terengganu itu.

Kesimpulan

Walapun keputusan PRN Melaka dan Johor menyebelahi UMNO/BN, adalah agak merbahaya bagi UMNO/BN memasuki PRU15 bersendirian. Bagi Pas pula, adalah lebih menguntungkannya jika ia bekerjasama dengan UMNO di negeri-negeri selain daripada di Kelantan dan Terengganu. Ia juga akan dapat mengelak kemungkinan PH berkuasa semula. Di Kelantan dan Terengganu, UMNO dan Pas boleh bertanding melawan satu sama lain. Siapa yang menang di peringkat DUN boleh menubuh kerajaan sendiri.

Bagi kerusi Parlimen, calon-calon Pas yang menang atas tiket Pas di dua buah negeri itu itu hendaklah menyertai gabungan UMNO/BN+Pas bagi menubuh kerajaan di peringkat Persekutuan.

Bagi kerusi DUN di negeri-negeri selain daripada Kelantan dan Terengganu, calon-calon UMNO dan Pas yang menang hendaklah bergabung untuk menubuh kerajaan negeri di negeri masing-masing.

Akhir kata, jika pemimpin-pemimpin UMNO dan Pas tidak dapat bersetuju mengenai pembahagian kerusi DUN di negeri-negeri selain daripada Kelantan dan Terengganu sekalipun, diharapkan mereka boleh bersetuju mengenai kerusi Parlimen, demi mengelak PH berkuasa semula di peringkat Persekutuan. Itulah yang paling penting.

26 03 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

TIDAK SESUAI MELETAKKAN JAKIM DI BAWAH MAJLIS RAJA-RAJA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya terkejut membaca berita bahawa Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (Jakim) kini diletakkan di bawah kuasa dan seliaan Majlis Raja-Raja Melayu (MRR). Saya membacanya dalam Sinar Harian pada 11 Februari 2022. Ia memetik berita yang disiarkan dalam laman web The Star bertarikh 10 Februari 2022. Pada 12 Februari 2022, saya dapati Sinar Harian telah menarik balik berita itu. Semasa mencari berita asal dalam The Star itu saya bertemu dengan berita yang sama dalam The Malay Mail bertarikh 10 Februari 2022. Ia juga memetik The Star.

Di penghujung berita itu terdapat kenyataan bahawa The Star telah pun menarik balik berita itu. Pada hari yang sama, saya menerima maklumat bahawa Pemegang Mohor Raja-Raja telah mengeluarkan satu kenyataan bahawa berita yang disiarkan oleh The Star itu “boleh mengelirukan.” Rencana ini ditulis berdasarkan berita asal itu dan kenyataan Pemegang Mohor Raja-Raja itu.

Berita dalam Sinar Harian yang memetik The Star itu telah menyatakan lima perkara. Pertama, bahawa Jakim diletakkan di bawah kuasa dan seliaan Majlis Raja-Raja Melayu.

Kedua, Sultan Selangor, Sultan Sharafuddin Idris Shah telah dilantik oleh Majlis Raja-Raja sebagai Pengerusi Majlis Agama Nasional dan akan mengetuainya untuk tempoh dua tahun.

Ketiga, Perdana Menteri, Datuk Seri Ismail Sabri Yaakob pula akan menjadi timbalan pengerusi.

Kempat, ia mengatakan sumber istana memberitahu, keputusan itu mengesahkan kuasa Raja-Raja dalam hal berkaitan agama Islam. Ia akan membantu membersihkan sebarang keraguan dan kekeliruan mengenai bidang kuasa dan kuasa Jakim.

Kelima, ia menjelaskan bahawa sebelum ini, Jakim diletakkan di bawah Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama) dan Perdana Menteri.

Tajuk kenyataan Pemegang Mohor Raja-Raja itu ialah “Penjelasan Mengenai Siaran Berita/Media Mengenai Majlis Kebangsaan Bagi Hal Ehwal Ugama Islam Malaysia (MKI).”

Kenyataan itu mengatakan bahawa laporan yang disiar oleh The Star dan dipetik oleh beberapa akhbar itu yang mengatakan Jakim “…kini diletakkan di bawah Bidang Kuasa Majlis Raja-raja susulan daripada ketetapan Mesyuarat Majlis Raja-raja yang ke-258 pada 9 dan 10 Mac 2022” itu “…kurang tepat dan dianggap boleh mengelirukan”.

Selepas itu kenyataan itu terus mengatakan bahawa Pengerusi MKI, semenjak penubuhan MKI oleh MRR dalam tahun 1986 sememangnya dibuat oleh MRR. Bermula dengan Tengku Abdul Rahman Putra, Perdana Menteri dilantik menjadi Pengerusi MKI. Tetapi, dalam mesyuarat MRR yang ke-258, MRR melantik Sultan Selangor sebagai pengerusi seperti yang diperakukan olah Jawatankuasa Tertinggi Hal Ehwal Islam Peringkat Persekutuan yang dipengerusikan oleh Allah Yarham Tun Ahmad Sarji.

Itu sahaja isi penting kenyataan itu.

Perhatikan bahawa kenyataan itu mengatakan laporan itu boleh mengelirukan tetapi ia tidak pula mengatakan apa yang mengelirukan. Ia tidak mengatakan apa yang dilaporkan itu tidak benar. Malah ia mangesahkan laporan bahawa Sultan Selangor dilantik sebagai Pengerusi MKI selama dua tahun. Selepas itu ia manjelaskan mengenai pelantikan Pengerusi semenjak MKI ditubuh dan mengapa seorang Sultan dilantik kali ini. Semua itu tidak disebut oleh laporan itu dan tentu sekali laporan itu tidak mengelirukan berkenaan pelantikan itu.

Paling penting bagi perbincangan dalam rencana ini ialah bahawa kenyataan itu tidak menafikan bahawa mesyuarat MRR ke-258 membuat keputusan meletakkan Jakim di bawah MRR. Maka, saya anggap keputusan itu dibuat. Jika keputusan seperti ltu tidak dibuat sekalipun, hujah-hujah dalam rencana ini adalah berguna sebagai alasan mengapa ia tidak patut dilakukan di masa hadapan.

Kita perlu faham apakah MRR, untuk apa ia diwujudkan dan apakah Jakim dan untuk apa ia ditubuh.

MRR ditubuhkan oleh Perkara 38 Perlembagaan Persekuan dan diberikan fungsi-fungsi berikut.

“Majlis Raja-Raja

38. (1) Maka hendaklah ada suatu Majlis Raja-Raja yang ditubuhkan mengikut Jadual Kelima.

(2) Majlis Raja-Raja hendaklah menjalankan fungsinya bagi—

(a) memilih Yang di-Pertuan Agong dan Timbalan Yang di-Pertuan Agong mengikut peruntukan Jadual Ketiga;

(b) mempersetujui atau tidak mempersetujui supaya apa-apa perbuatan, amalan atau upacara agama diperluas ke Persekutuan secara menyeluruh;

(c) memperkenankan atau tidak memperkenankan apa-apa undang-undang dan membuat atau memberikan nasihat mengenai apa-apa pelantikan yang di bawah Perlembagaan ini dikehendaki diperkenankan oleh Majlis Raja-Raja atau dikehendaki dibuat oleh atau selepas berunding dengan Majlis Raja-Raja;

(d) melantik anggota Mahkamah Khas di bawah Fasal (1) Perkara 182;

(e) memberi ampun, tunda hukum dan lega hukum, atau meremitkan, menggantung atau meringankan hukuman, di bawah Fasal (12) Perkara 42,

dan boleh menimbang teliti soal-soal mengenai dasar negara (misalnya perubahan tentang dasar imigresen) dan apa-apa perkara lain yang difikirkannya patut.
………”

Jadual Kelima tidak berkenaan dengan isu yang dibincang ini.

Perkara 39 pula memperuntukkan berkenaan kuasa eksekutif.

“Kuasa eksekutif Persekutuan

39. Kuasa eksekutif Persekutuan hendaklah terletak hak pada Yang di-Pertuan Agong dan, tertakluk kepada peruntukan mana-mana undang-undang persekutuan dan peruntukan Jadual Kedua, bolehlah dijalankan olehnya atau oleh Jemaah Menteri atau oleh mana-mana Menteri yang diberi kuasa oleh Jemaah Menteri, tetapi Parlimen boleh, melalui undang-undang, memberikan fungsi eksekutif kepada orang lain.”

Merujuk kepada Perkara 38, fungsi MRR adalah seperti yang diperuntukkan oleh Fasal (2) Perkara 38 yang diperturunkan di atas. Perhatikan bahawa tidak ada kuasa eksekutif yang diperuntukkan baginya.

Kuasa eksekutif diperuntukkan oleh Perkara 39. Ia tidak langsung menyebut mengenai MRR. Untuk mengetahui lebih lanjut sila baca ucaptama saya bertajuk “Majlis Raja-Raja: Fungsinya Menurut Perlembagaan Persekutuan” (19 September 2017) yang boleh didapati dalam laman web saya.

Merujuk kepada Jakim, Jakim adalah satu jabatan kerajaan/pentadbiran yang ditubuh oleh Kabinet sebagai satu jabatan di Jabatan Perdana Menteri. Maka memang betullah ia dipertanggungjawabkan kepada Menteri di Jabatan Perdana Menteri dan kepada Perdana Menteri sendiri. Jika penubuhan Jakim dicadangkan oleh MRR sekalipun, bukanlah bererti ia satu jabatan di bawah MRR kerana MRR bukanlah satu kementerian atau jabatan eksekutif.

MRR boleh mencadangkan satu jabatan eksekutif diadakan, tetapi terserahlah kepada Kabinet untuk menubuhnya dan meletakkannya di bawah kementerian mana ia hendak diletakkan. MRR bukanlah salah satu pilihan kerana ia bukan eksekutif.

Bukanlah tugas MRR untuk terlibat dalam pentadbiran sesuatu jabatan eksekutif/pentadbiran. Itu tugas Menteri berkenaan dan Perdana Menteri. Jika MRR ingin tahu mengenai sesuatu perkara berkenaan dengannya, ia bolehlah meminta Perdana Menteri memberi penjelasan mengenainya. Perdana Menteri boleh meminta Menteri berkenaan melakukannya bagi pihaknya. MRR boleh “menimbang teliti” dan memberi apa-apa syor dan cadangan untuk dilaksanakan oleh pegawai-pegawai eksekutif di jabatan itu, bukan melaksanakan sendiri atau bertanggungjawab mengenai pelaksanaannya. Kedudukan MRR tidak sepatutnya diturunkan ke tingkat Menteri atau pegawai awam.

Apabila Jakim diletakkan di bawah MRR, jika berlaku sesuatu kesilapan, pelanggaran undang-undang atau penyalahgunaan kuasa atau rasuah di jabatan itu, mahukah MRR dipersalahkan dan dipertanggungjawabkan?

MKI pula tidak boleh disamakan dengan Majlis Agama Islam di Negeri-Negeri. MKI bukanlah ditubuh oleh mana-mana undang-undang. Ia juga sama seperti Jakim dan Jawatankuasa Fatwa Majlis Kebangsaan Bagi Hal Ehwal Ugama Islam Malaysia (Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan.) Ia tidak mempunyai apa-apa kuatkuasa undang-undang. Ia berlainan daripada Majlis Agama Islam di Negeri-Negeri yang ditubuh oleh undang-undang.

Tidak diketahui sama ada Jakim diletak di bawah MKI dan answerable terus kepada Baginda Sultan sebagai Pengerusi MKI? Jika demikian, diharap tidak, Baginda telah diturunkan ke tingkat Pengerusi sebuah syarikat, yang tidak sepatutnya berlaku. Itu bukan tugas Raja Berperlembagaan. Itu tugas Menteri atau pegawai awam. Berbuat demikian akan melibatkan Baginda dengan sesuatu yang tidak baik yang mungkin berlaku dalam Jakim. Raja sepatutnya berada di atas semua itu. Tengku Abdul Rahman Putra, putra Sultan yang tinggal lama di England dan seorang Barrister-at-Law, England lebih memahami kedudukan dan peranan Raja Berperlembagaan ala-British.

MKI tidak diperuntukkan oleh Perlembagaan Persekutuan seperti Majlis Agama Islam Negeri-Negeri diperuntukkan dalam Perlembagaan Negeri masing-masing dan Enakmen Pentadbiran Agama Islam di setiap Negeri. Sebagai misalan Perkara XLXIII, Undang-Undang Tubuh Negeri Selangor 1959, antara lain, memperuntukkan “….Duli Yang Maha Mulia boleh menyebabkan diperbuat undang-undang…bagi penubuhan satu Majlis Agama Islam…” Ini diikuti oleh peruntukan yang detail dalam Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003.

Kita perlu ingat bahawa Jakim pada masa ini telah mengembangkan sayapnya sehingga termasuklah pengeluaran Sijil Halal yang sepatutnya terletak di bawah bidang kuasa Kementerian Perdagangan Dalam Negeri dan Hal Ehwal Pengguna (KPDNHEP). (Sila baca rencana saya bertajuk “Pembangunan Industri Halal di Malaysia Daripada Sudut Perundangan” (29 Julai 2015) yang boleh didapati dalam laman web saya.

Mengikut berita itu, memetik sumber istana, keputusan meletakkan Jakim di bawah MRR “mengesahkan (reaffirms) kuasa Raja-raja dalam hal berkaitan agama Islam.”

Dalam kata-kata lain, dengan mengambil alih tugas penyeliaan Jakim, kuasa Raja-Raja dalam hal berkaitan agama Islam disahkan. Pertama sekali, Jakim bukanlah terletak di bawah bidang kuasa Majlis Raja-Raja. Meletakkan JAKIM di bawah bidang kuasa MRR bukanlah ibarat membetulkan satu kesilapan. Sah tidaknya kuasa Raja-Raja dalam sesuatu perkara tertakluk kepada apa yang diberikan oleh Perlembagaan dan undang-undang kepadanya.

Satu alasan lagi yang diberi ialah “Ia akan membantu membersihkan sebarang keraguan dan kekeliruan mengenai bidang kuasa dan kuasa Jakim,”

Kita sedia maklum bahawa dalam tempoh 22 bulan pemerintahan Pakatan Harapan, pelampau-pelampau bukan Islam mempersoalkan peruntukan yang besar kepada Jakim yang, mengikut mereka, hanya menguntungkan orang Islam.

Malah, mereka mempersoalkan keperlembagaan penubuhan Jakim dan menuntut supaya Jakim ditutup. Yang menyedihkan ada pula NGO yang mempunyai 25 orang ahli yang kebanyakannya orang Islam dan bekas pegawai awam berjawatan tinggi juga turut melaungkan perkara yang sama dan menuntut Jakim ditutup.

Saya telah menulis satu rencana bertajuk “Adakah Jakim Menyalahi Perlembagaan? (Is Jakim Unconstitutional)” (18 Januari 2020). Untuk mengetahui lebih lanjut sila baca rencana saya itu yang boleh didapati dalam laman web saya.

Mengapa takut kritikan peruntukan yang besar kapada Jakim? Soalnya adakah ia dibuat dengan cara yang betul untuk tujuan yang berfaedah dan ia dibelanjakan dengan betul, tanpa membazir dan salahguna? Jika semuanya dilakukan dengan betul, tidak ada apa yang hendak ditakuti. Jika sebaliknya, meletakkan Jakim di bawah MRR pun tidak akan menjadikannya sah dan betul. Malah, ia akan memberi nama yang tidak baik kepada Raja-Raja.

Saya tidak nampak bagaimana meletakkan Jakim di bawah MRR boleh membersihkan keraguan dan kekeliruan mengenai bidang kuasa dan kuasa Jakim, jika ada. Bidang kuasa dan kuasanya adalah seperti yang diberi oleh Kabinet kepadanya. Sesiapa yang mengatakan ia bercanggah dengan Perlembagaan boleh membawa isu itu ke mahkamah untuk diputuskan.

Meletakkan Jakim di bawah MRR akan lebih mengelirukan lagi kerana MRR bukanlah satu kementerian atau jabatan kerajaan. MRR diwujudkan dengan tujuan dan kuasanya ditetapkan oleh Perkara 38 Perlembagaan Persekutuan.

Adakah keputusan itu dibuat kerana orang politik cuba mengelak daripada dikritik? Jika itulah alasannya, Raja-Raja perlulah berwaspada.

Adakah Kerajaan berfikir dengan meletakkan Jakim di bawah MRR, Jakim tidak akan dikritik dan soalan mengenainya tidak akan dikemukakan di Parlimen? MRR akan dikritik dan soalan-soalan akan dikemukakan terhadap MRR. Adakah Raja-Raja suka perkara seperti itu berlaku?

Adakah ia dilakukan kerana Raja-Raja berfikir bahawa mereka lebih cekap menguruskan satu jabatan kerajaan? Jika itulah sebabnya pun, bukanlah tugas MRR atau Raja Berperlembagaan mengurus satu jabatan kerajaan.

Adakah terdapat satu kumpulan yang cuba hendak mewujudkan sebuah kerajaan-dalam-kerajaan tanpa disedari oleh Perdana Menteri? Saya harap tidak.

Akhir kata, adakah pendapat Peguam Negara diperolehi sebelum keputusan itu dibuat?

18 03 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

EPILOG KEPADA “PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA BUKAN SESUKA HATI”

Semalam (17 03 2022), saya telah menyiarkan rencana berkenaan. Hari ini, saya menerima satu petikan daripada rencana Tunku Abdul Rahman dalam kolumnya bertajuk “As I See It” dalam akhbar The Star yang dihantar (forward) oleh seorang veteran UMNO dari Pulau Pinang. Ia sangat tepat dengan isu yang sedang dibincangkan. Saya akan menterjemahkannya ke Bahasa Melayu dan meletakkan petikan asalnya sebagai nota akhir (end note) untuk faedah pembaca:

“Justeru, raja tidak boleh memecat Menteri Besar yang hanya boleh disingkirkan daripada jawatannya dengan undi majoriti ahli dewan. Atas alasan yang sama, seorang raja tidak boleh menolak untuk menerima Menteri Besar yang dicadangkan oleh rakyat.

Ertinya, kuasa Sultan adalah terhad dan peranan mereka dalam badan perundangan setiap negeri adalah kecil atau simbolik.”[ii]

Tidak ada apa yang perlu ditambah lagi.

Tun Abdul Hamid Mohamad

18 03 2022

i] Perkataan “menjadikan demokrasi terbalik” digantikan dengan “menjadikan demokrasi tunggang terbalik” pada 19 03 2022.

ii] “The ruler, therefore, cannot sack the Menteri Besar who can only be ousted from office by the majority vote of members of the assembly. By the same token, a ruler cannot refuse to accept a Menteri Besar proposed by the people.

What would happen if he does and the legislative council of the state sends in the same man again as Menteri Besar? He can only give assent but has no right to choose a Menteri Besar after his own heart.

This is so because the Menteri Besar is the man of the people and if the ruler is given the right to choose him, the Menteri Besar would be the ruler’s man and subservient to his will. This will turn democracy upside down.

In that sense, the powers of the Sultan are limited and their role in the legislature of each state is infinitesimal or symbolic.”

PELANTIKAN MENTERI BESAR: BUDI BICARA BUKAN SESUKA HATI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 14 03 2022, saya mengakhiri rencana saya “PRN Melaka dan Johor Petunjuk Pengundian Melayu Dalam PRU15” dengan nada gembira “Akhir kata, satu perkara yang patut dipuji ialah istiadat mengangkat sumpah Menteri Besar tidak diadakan pada malam kiraan undi itu juga seperti yang dilakukan di beberapa buah negeri… Pihak istana tidak sepatutnya melayan cubaan berbuat demikian. Kemuliaan[i] Raja mestilah dijaga.”

Esoknya, saya terbitkan rencana tersebut. Pada hari yang sama, keluar berita bahawa DYMM Sultan Johor tidak memperkenankan Dato’ Seri Hasni Mohammad, nama yang dikemukakan oleh BN, parti yang memenangi lebih daripada dua pertiga kerusi DUN Johor, untuk dilantik menjadi Menteri Besar. Sebaliknya, Baginda melantik Dato’ Hafiz Onn, pilihan Baginda sendiri. Berikutan dengan itu, keluar pula berita bahawa 39 daripada 40 orang DUN BN telah menandatangani akuan bersumpah menyokong Dato’ Seri Hasni sebagai Menteri Besar.

Jika episod ini berlanjutan, maka akan berlakulah krisis perlembagaan sekali lagi. Nampaknya, di Malaysia ini krisis perlembagaan tidak pututs-putus. Jika ia tidak disebabkan oleh ahli-ahli politik, ia disebabkan oleh Raja-Raja. Lee Hsien Loong, Perdana Menteri Singapura akan terus menerus mendapat hiburan percuma daripada drama lucu politik Malaysia.

Apakah kesan tindakan Ahli-Ahli DUN Johor, kecuali Dato’ Hafiz Onn, itu? Itu bererti Dato’ Hafiz Onn tidak mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli DUN Johor sedangkan syarat untuk seseorang itu dilantik sebagai Menteri Besar ialah dia adalah orang yang mungkin mendapat sokongan majoriti dalam DUN. Sebagai seorang ahli parti UMNO/BN, Dato’ Hafiz Onn sepatutnyalah meletak jawatan. Malah, mengetahui bahawa partinya telah mengemukakan nama Dato’ Seri Hasni untuk dilantik sebagai Menteri Besar, beliau tidak sepatutnya menerima pelantikan itu jika Baginda Sultan mahukannya, tanpa beliau melobi, sekalipun.

Sebagai ahli parti yang bertanding dan menang atas nama parti, beliau sepatutnya menghormati kehendak partinya, bukanlah berselindung di sebalik kata-kata “menjunjung titah perintah Tuanku.”

Ini satu lagi misalan sikap sesetengah ahli politik kita yang hanya memikirkan kepentingan diri tanpa mempeduli ia akan melemahkan kerajaan sendiri. Baharu sahaja PRN diadakan untuk mengatasi masalah sebuah kerajaan yang lemah kerana majoriti kecil, sebaik sahaja menang dengan majoriti besar, kerajaan baharu menjadi lemah semula kerana Menteri Besar tidak mendapat sokongan DUN partinya, walaupun dalam kes ini Istana lebih boleh dipersalahkan.

Oleh sebab ADUN-ADUN itu telah menandatangani akuan bersumpah menyokong Dato’ Seri Hasni sebagai Menteri Besar, sepatutnya, jika mereka konsisten, mereka tidak akan menerima pelantikan sebagai Ahli Exco, jika ia ditawarkan kepada mereka sekalipun. Tetapi, saya tidak hairan jika ada yang menerima, malah melobi, dengan itu memecahbelahkan parti sekali lagi. Mereka juga akan memberi alasan “menjunjung titah perintah Tuanku.”

Jika mereka berprinsipal dan tidak menerima jawatan Exco, bagaimana kerajaan hendak ditubuh? Dalam keadaan itu, Dato’ Hafiz Onn sepatutnya meletak jawatan dan Baginda Sultan hendaklah melantik Dato’ Seri Hasni sebagai Menteri Besar.

Dalam keadaan biasa, jika Menteri Besar kehilangan sokongan majoriti, jalan terakhir untuk menyelesaikan kisis perlembagaan ini ialah dengan mengadakan undi tidak percaya terhadap Menteri Besar di DUN. Tetapi, bagaimana hendak memanggil persidangan DUN jika kerajaan pun tidak tertubuh? Lihatlah bagaimana leceh akibatnya.

Perkara 4(2) Bahagian Kedua Undang-Undang Tubuh Kerajaan Johor 1895, memperuntukkan DYMM Sultan hendaklah melantik seorang ahli DUN yang pada pendapat Baginda mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli dewan itu menjadi Menteri Besar.

Perkara 7(2)(a) Bahagian Kedua itu juga memperuntukkan, dalam melantik Menteri Besar, Baginda boleh bertindak atas budi bicara Baginda.

Perlu dijelaskan bahawa budi bicara bukanlah sesuka hati. Ia bererti orang yang pada fikiran Baginda mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli-ahli DUN.

Dalam demokrasi berparlimen, apabila sebuah parti atau gabungan parti-parti memenangi bilangan kerusi majoriti dalam sesuatu pilihan raya dan ia mencadangkan seseorang untuk menjadi Menteri Besar, maka orang itulah yang mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli-ahli DUN. Melantik orang lain mungkin mengakibatkan seperti yang berlaku dalam kes Johor ini.

Tidak mengikuti cadangan parti yang memenangi majoriti kerusi DUN itu juga akan memecahbelahkan parti dan melemahkan kerajaan.

Sebenarnya, berlainan daripada monarki mutlak (absolute monarchy), Menteri Besar adalah lebih kepada Menteri Besar kerajaan parti yang memerintah, bukan Menteri Besar Sultan yang bertakhta. Baik buruk Menteri Besar tidak reflect baik buruk Sultan, tetapi ia akan reflect kerajaan parti yang memerintah. Pengundi yang marah kepada seorang Menteri Besar mungkin vote out sebuah kerajaan, bukan Sultan. Maka, Sultan tidak sepatutnya menganggap seorang Menteri Besar itu sebagai Menteri Besarnya dan, oleh itu, melantik orang yang disukainya menjadi Menteri Besar.

Bagaimana mengatasi kebuntuan ini? Dato’ Hafiz Onn eloklah meletak jawatan dan DYMM Sultan hendaklah melantik Dato’ Seri Hasni sebagai Menteri Besar.

17 03 2022

[i] Perkataan “Kehormatan” digantikan dengan “Kemuliaan” pada 16 03 2022

PRN MELAKA DAN JOHOR PETUNJUK PENGUNDIAN MELAYU DALAM PRU15

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Jika keputusan Pilihan Raya Negeri (PRN) Melaka terlalu awal untuk kita membuat kesimpulan mengenai pendirian orang Melayu pada masa ini terhadap parti-parti politik di Malaysia, keputusan PRN Johor mengesahkan apa yang ditunjuk oleh keputusan PRN Melaka itu.

Melihat bilangan parti-parti yang mengharapkan undi orang Melayu dan bilangan calon-calon Melayu yang bertanding di sesuatu kawasan yang lebih ramai daripada di Melaka itu, amat mengecewakan. Ia menunjukkan pemimpin-pemimpin parti-parti Malay based itu langsung tidak kisah jika tindakan mereka akan memberi kemenangan semula kepada Pakatan Harapan dan apa akan terjadi kepada orang Melayu/Islam. Yang menjadi pertimbangan hanyalah kepentingan parti dan diri.

Nasib baiklah kebanyakan orang Melayu menyedari bahaya perpecahan undi Melayu itu dan memberi sokongan kepada satu parti Malay based iaitu UMNO, dengan itu mengelak kemenangan Pakatan Harapan.

Kita lihat keputusannya dahulu. Daripada jumlah 56 kerusi yang dipertandingkan BN memenangi 40 kerusi (71.4%) iaitu UMNO 33 kerusi, MCA 4 kerusi dan MIC 3 kerusi. Pakatan Harapan memenangi 11 kerusi iaitu DAP 10 kerusi dan Amanah satu kerusi (termasuk PKR satu kerusi menjadi 12 kerusi (21.4%)). Perikatan Nasional memperolehi 3 kerusi (5.3%) iaitu Bersatu 2 kerusi dan Pas satu kerusi. Muda cuma memperolehi satu kerusi (1.7%). Pejuang, Warisan, Putra, Parti Bangsa Malaysia, Parti Sosialis Malaysia dan calon-calon bebas tidak memenangi satu kerusi pun.

Kedudukan ini boleh dikatakan sebagai ulangan kedudukan di Melaka di mana daripada 28 kerusi yang dipertandingkan BN memenangi 21 kerusi (75%) iaitu UMNO 18 kerusi, MCA 2 kerusi dan MIC satu kerusi. Pakatan Harapan memenangi 5 kerusi (23.8%) iaitu DAP 4 kerusi dan Amanah satu kerusi. PKR tidak memenangi satu kerusi pun. Perikatan Nasional memenangi 3 kerusi (14.2%) iaitu Bersatu 3 kerusi manakala Pas tidak memenangi satu kerusi pun. Parti-parti lain dan calon-calon bebas tidak memenangi satu kerusi pun.

Keputusan PRN Johor sekali lagi menunjukkan bahawa sebahagian besar pengundi-pengundi Melayu, terutama sekali yang bakal mengundi UMNO/BN, yang telah lari dan mengundi Pakatan Harapan dalam PRU 14 (2018), telah kembali mengundi UMNO/BN semula. Itu bukan bererti mereka telah memaafkan pemimpin-pemimpin UMNO yang korup, tetapi kerana mereka betul-betul serik dengan Pakatan Harapan dan penyokong-penyokongnya. Saya percaya pendirian ini serupa di negeri-negeri lain di Pantai Barat Semenanjung Tanah Melayu.

Bagi Pakatan Harapan, yang tinggal kepadanya hanyalah undi orang-orang Cina yang setia kepada DAP. Sebilangan pengundi-pengundi Cina juga telah kembali kepada BN. Pengundi-pengundi India yang dijanjikan akan menjadi jutawan oleh Hindraf apabila mereka menang kes di England telah menyedari di mana nasib mereka telah bergantung semenjak Merdeka, juga telah kembali semula kepada BN. Maka MCA dan MIC yang pada suatu masa mengancam keluar daripada BN pun tentu tidak berfikir untuk berbuat demikian lagi. PPP telah pi (kata orang Utara) dan tidak kedengaran lagi. Gerakan yang dengan angkuhnya keluar dari BN cuba mendekatinya semula. Apabila tidak diterima ia menyertai Perikatan Nasional bersama-sama Bersatu. Nasibnya dapat dilihat sekarang.

Keserikan orang Melayu dengan Pakatan Harapan turut dirasai parti-parti Malay based dalam Pakatan Harapan. Paling dirasai akibatnya ialah PKR yang tidak mendapat satu kerusi pun di Melaka dan hanya satu kerusi di Johor. Kemenangannya di Johor itu pun adalah dalam pertandingan empat penjuru di kawasan majoriti Cina di mana semua calon-calon adalah bukan Melayu dengan mengalahkan calon BN daripada MIC dengan majoriti 137 undi. Ia hanyalah satu fluke (kebetulan). Saya percaya PKR akan lebih berjaya terutama sekali di kawasan Melayu jika ia tidak berada dalam Pakatan Harapan.

Berdasarkan dua PRN ini, dalam PRU15 kelak kawasan-kawasan majoriti Cina manakah yang akan diberi kepada keluarga Presiden PKR dan sanggupkah DAP memberinya? Saya fikir keputusan di dua PRN itu adalah petunjuk bahawa cita-cita seumur hidup Presiden PKR itu tidaklah akan tercapai dalam PRU15 ini. Saya fikir sudahlah tiba masanya bagi beliau menerima hakikat itu sebagai takdir dan bersara daripada politik.

Saya tidak fikir Amanah boleh mengharapkan undi Melayu untuk menang. Orang Melayu melihatnya sebagai boneka DAP. Saya tidak fikir ia boleh kekal lama.

Dalam tempoh empat tahun kebelakangan ini kita telah melihat sejarah Bersatu yang sangat menarik. Ia lahir dengan gagahnya, mencabar UMNO yang dikuasai pemimpin-pemimpin yang korup, mewujudkan gabungan yang menjatuhkan karajaan BN yang berkuasa selama 60 tahun.

Tidak sampai dua tahun, Bersatu berpecah, menyebabkan jatuhnya Kerajaan Pakatan Harapan. Tidak sampai dua tahun selepas itu, Pejuang-Tun Dr Mahathir yang tidak memenangi satu kerusi pun jelas sedang menuju ke akhir sejarahnya.

Dalam rencana saya bertajuk “Pembahagian Kawasan Pilihan Raya Antara Parti-Parti Komponen PN Dalam PRU15” (22 06 2020) saya telah menelah “… jika Bersatu bertanding sendiri dalam PRU15 di kawasan-kawasan yang dimenanginya dalam PRU14 dan UMNO dan PAS mengelak bertanding sesama sendiri, saya yakin Bersatu tidak boleh menang lebih daripada bilangan jari sebelah tangan, mungkin tidak langsung.”

Saya mengulanginya dalam rencana bertajuk “TS Muhyiddin Kembali Kepada UMNO: Sokongan Terhadap Cadangan DS Nazri Aziz” (09 07 2020), “Jika Bersatu bertanding sendiri dalam PRU15, ia akan terkubur.”

Tidak sampai dua tahun kemudian, dalam PRN Johor, negeri TS Muhyiddin sendiri, walaupun bersama-sama Pas yang selepas PRU14 mendabik dada sebagai pengganti UMNO, bilangan kerusi yang Bersatu menangi hanyalah dua kerusi.

Ingat kembali, selepas PRU14, Tun Dr Mahathir telah berusaha untuk menarik Ahli-Ahli Parlimen UMNO menyertai Bersatu dan menjadikan Bersatu pengganti UMNO. Sebilangan Ahli-Ahli Parlimen dan bekas-bekas Menteri kanan di era-Mahathir meninggalkan UMNO dan menyertai Bersatu. Tun Dr. Mahathir dengan yakin melaungkan bahawa UMNO akan terkubur. Menteri-menteri kanan di era-Najib yang menang atas tiket UMNO/BN juga hanya menunggu masa yang sesuai untuk menyeberang hinggalah Pilihan Raya Kecil Cameron Highlands mengubah fikiran mereka.

Hari ini, mereka tentu berterima kasih kerana nasib mereka yang baik. Bagaimana dengan mereka yang telah menyeberang kepada Bersatu? Antara mereka ialah DS Mustapa Mohamed. Mungkin beliau akan terpaksa berdepan dengan Dato’ Asyraf Wajdi, Ketua Pemuda UMNO, di Jeli. Biar apa pun yang akan terjadi kepada DS Hamzah Zainuddin, beliau telah berjasa kepada bangsa Melayu kerana menjatuhkan Pakatan Harapan. Beliau patut kembali kepada UMNO sebelum PRU15 dan diterima dengan tangan terbuka dan diberi pengecualian untuk bertanding semula atas tiket UMNO/BN. Sebelum itu mungkin beliau boleh berbuat satu perkara lagi: bubarkan Bersatu.

TS Muhyiddin pula eloklan bersara. Beliau boleh diingati kerana jasanya menjatuhkan kerajaan Pakatan Harapan dan Tun Dr Mahathir daripada manjadi Perdana Menteri dan membuka jalan bagi UMNO/BN berkuasa semula.

Pas, setelah menandatangani Muafakat Nasional, lebih terpikat dengan Tun Dr Mahathir, Perdana Menteri Pakatan Harapan, saya percaya kerana wang ihsan petroleum. Selepas jatuhnya kerajaan Pakatan Harapan dan TS Muhyiddin menjadi Perdana Menteri faktor wang ihsan petroleum dan pemberian jawatan dalam Kabinet dan GLC manakala Presidennya DS Haji Abdul Hadi Awang dilantik menjadi Duta Khas ke Timur Tengah bertaraf Menteri (tidak tahu apa yang dibuatnya) telah menjadikan Pas lebih rapat kepada Bersatu dan semakin renggang daripada UMNO. Apa yang dapat diberi oleh UMNO? Pukulan terakhir ialah apabila Pas menyertai Perikatan Nasional sebagai salah satu parti komponennya, dengan itu menguburkan Muafakat Nasional.

Ia menyertai PRN Melaka atas tiket Perikatan Nasional dengan penuh keyakinan tetapi adalah nyata bahawa tahaluf siasinya salah lagi. Adakah ia akan terus berganding dengan Bersatu lagi dalam PRU15? Saya tidak hairan jika, selepas dua PRN itu, UMNO pula yang jual mahal. Jika UMNO masih bersedia bekerjasama sekalipun, UMNO tentu tidak semudah sebelum dua PRN itu untuk menyerah kawasan Parlimen dan DUN kepada Pas. Jangan-jangan selepas PRU15 Pas hanya tinggal Kelantan, itu pun dengan bilangan kerusi yang berkurangan. Pada pandangan saya PRU15 akan menyaksikan Kedah kembali kepada BN manakala Bersatu, Pejuang, PKR dan Amanah akan terkubur.

Tidak boleh dinafikan bahawa UMNO telah membuat kepusan yang betul dalam memasuki dua PRN itu secara bersendirian. Tindakan itu memberi peluang kepadanya untuk menguji kekuatannya dan ia berjaya. Kita patut mengucap tahniah kepada pemimpin-pemimpin UMNO dalam hal ini.

Tetapi kejayaan mereka adalah kerana sokongan orang Melayu yang rata-rata amat serik dengan Pakatan Harapan dan masih sayangkan UMNO. UMNO terhutang budi kepada orang Melayu, bukan sebaliknya. UMNO janganlah take it for granted. Pemimpin-pemimpin UMNO janganlah mula angkuh dan kembali kepada sikap dan amalan sebelum PRU14. Mereka mestilah ingat bahawa pengundi-pengundi Melayu tidak memaafkan amalan korup mereka sebelum PRU14. Orang Melayu memberi kuasa semula kepada mereka di dua buah negeri itu dan akan memerhati apa yang mereka lakukan.

Adalah lebih menguntungkan UMNO/BN jika PRU15 diadakan segara. Perdana Menteri DS Ismail Sabri patut mula berfikir dengan serius untuk menasihatkan SPB Yang di-Pertuan Agong untuk membubar Parlimen bagi membolehkam PRU15 diadakan. Beliau hendaklah mengenepikan kepentingan diri seperti takut tidak akan menjadi Perdana Menteri lagi selepas PRU15. Biarlah parti dan SPB Yang di-Pertuan Agong menentukannya.

Apa yang lebih penting ialah, janganlah setelah melihat UMNO telah kuat kembali, pemimpin-pemimpin UMNO berebut kuasa semula. Saya ulangi apa yang saya katakan dalam rencana saya “Keputusan PRN Melaka: Pengajaran Kepada Parti-Parti Melayu Dalam PRU15” (22 11 2022) “…orang Melayu masih mahukan UMNO tetapi mereka mahu UMNO berubah.” Orang Melayu mahukan UMNO yang bersih daripada amalan korup pemimpin-pemimpinnya.

Bagi mereka yang sedang menghadapi perbicaraan di mahkamah, adalah lebih elok jika mereka lie low terlebih dahulu sehingga mahkamah tertinggi membebaskan mereka daripada semua pertuduhan. Sehingga mereka dibersihkan, mereka tidak sepatutnya bertanding dalam PRU15 atau duduk dalam Kerajaan, jika menang sekalipun. Ini soal imej parti dan negara.

Mereka juga tidak sepatutnya menggunakan kemenangan pilihan raya untuk Pendakwa Raya menarik balik pertuduhan (seperti yang dilakukan semasa pemerintahan Pakatan Harapan) atau mendapat pengampunan, jika didapati bersalah, seperti dalam kes DS Anwar Ibrahim (juga semasa pemerintahan Pakatan Harapan). Diharapkan Lembaga Pengampunan tidak akan mengulangi kesilapan itu lagi. – Sila baca rencana-rencana saya bertajuk “Pengampunan Dato’ Sri Anwar Ibrahim Atas Dasar Apa?” (12 05 2018), “Kuasa Pengampunan” (13 05 2018) dan “Pengampunan Dato’ Seri Anwar Dan Keadilan kepada Saiful” (14 05 2018) dan “Power Over Justice” (31 08 2018). (Kesemuanya boleh didapati dalam laman web saya.)

Akhir kata, satu perkara yang patut dipuji ialah istiadat mengangkat sumpah Menteri Besar tidak diadakan pada malam kiraan undi itu juga seperti yang dilakukan di beberapa buah negeri. Ia memberi gambaran seolah-olah ahli-ahli yang berhormat itu, yang bertanding dan menang atas tiket partinya, tidak boleh dipercayai walaupun untuk satu malam, khuatir mereka akan melompat parti. Bahawa terdapat majoriti kecil atau besar bukanlah pertimbangannya. Ini soal kestiaan kepada parti dan maruah diri. Pihak istana tidak sepatutnya melayan cubaan berbuat demikian. Kehormatan Raja mestilah dijaga.

15 03 2022

INTEGRITI: FIKIRLAH SENDIRI APA YANG ANDA MAHU

MAJLIS AMANAT PERDANA INTEGRITI 2021 (MAPI 21)
BICARA EKSEKUTIF INTEGRITI BERSAMA YABHG TUN ABDUL HAMID MOHAMAD

28 Februari 2022

INTEGRITI: FIKIRLAH SENDIRI APA YANG ANDA MAHU DALAM HIDUP INI

Ucapan ini mula-mula ditetapkan untuk disampaikan pada 24 Februari 2021. Disebabkan oleh wabak Covid-19, ia ditangguh dan ditangguh hinggalah ke hari ini, iaitu selama satu tahun empat hari. Mungkin tuan-tuan terfikir itu adalah satu tempoh yang panjang untuk saya menulis ucapan ini. Jika itulah yang difikirkan, ia tidak betul. Sebenarnya, saya mengambil lebih kurang 70 tahun untuk boleh menulis ucapan ini.
Lebih kurang lapan tahun dahulu, saya dan Dr. Chandra Muzaffar dijemput berucap dalam satu seminar mengenai integriti. Saya berucap dahulu. Saya perhatikan, kami mempunyai satu persamaan: kedua-dua kami berkerusi roda. Maka saya mulakan ucapan saya dengan berkata: nampaknya seseorang itu hanya layak dijemput bercakap mengenai integriti setelah dia berkerusi roda. Hadirin ketawa.

Jika analisis itu betul, hari ini, ditambah dengan bedridden selama tujuh tahun, mungkin saya lebih layak menyampaikan ucapan ini.

Saya tidak mengatakan YB Dato Talib Zulfilip menunggu sehingga keadaan saya menjadi begini baru beliau yakin untuk menjemput saya menyampaikan ucapan ini. Sebenarnya, saya mula mengenali beliau apabila saya menerima email daripadanya selepas saya menyampaikan ucapan “Integrity: You Know It But Do You Have It?” di Universiti Tenaga Nasional Malaysia (UNITEN) pada 03 Februari 2012, iaitu sembilan tahun dahulu.

Selepas itu, beliau menziarahi saya beberapa kali. Beliau telah menjadi penyebar utama ucapan saya itu dan pembeli buku-buku saya yang nombor dua terbanyak.

Alasan mengapa Dato’ Talib memilih buku pertama saya yang bertajuk I Will Never Beg untuk dijadikan cenderamata ialah kerana, mengikutnya, “This book is about integrity”. “How many people can write an autobiography with such a title?”, tanya beliau. Saya terhormat dengan komennya.

Semenjak itu, beliau mencadangkan saya pergi ke Sarawak untuk memberi ucapan mengenai integriti di sana. Malangnya, kesihatan saya tidak mengizinkan, hinggalah ke hari ini, itu pun ucapan ini hanya disampaikan melalui rakaman.

Tuan-tuan dan puan-puan,

Saya sudah berada di penghujung jalan. Maka, hari ini, saya bercadang untuk berkongsi pemerhatian dan pengalaman saya dengan tuan-tuan dan puan-puan

Saya perhatikan bahawa, dalam masyarakat kampung dalam tahun-tahun 1950an (dan saya percaya, lebih awal), terdapat orang yang telah menjalani penghidupannya sebagai orang yang sangat berintegriti walaupun dia sendiri tidak tahu perkataan integriti, wibawa, telus dan sebagainya. Tetapi, dia tahu halal dan haram, baik dan buruk, benar dan salah, jujur dan ikhlas, memalukan dan dihormati. Dalam kehidupannya, dia lakukan apa yang baik, benar dan terhormat dan menjauhkan diri daripada sifat-sifat yang buruk, salah, dilarang dan memalukan. Dengan cara itu, tanpa disedarinya, dia menjadi seorang yang dihormati, berintegriti dan disanjung tinggi oleh masyarakat di sekelilingnya.

Sebagai contoh, saya memilih seorang orang kampung saya yang lahir di akhir abad ke sembilan belas dan meninggal dunia di akhir abad ke dua puluh. Bapanya seorang penanam padi. Selepas mengaji pondok di Kedah dan di Kelantan, bapanya menghantarnya ke Mekah. Setelah tinggal di sana beberapa tahun, beliau pulang ke kampungnya, berkahwin dengan seorang gadis sekampung, bekerja sebagai seorang penanam padi sambil mengajar al-Qur’an secara percuma dua kali sehari dan menjadi imam di masjid di qariah berkenaan.

Masjid berdindingkan buluh di qariah itu sudah buruk. Beliau mengadakan pakatan mengutip wang sebanyak RM15 satu keluarga setiap kali lepas menuai. Wang kutipan disimpan olehnya. Dalam tempoh itu beliau membeli sebuah kereta Austin 8, second hand. Khuatir disyaki beliau menggunakan “duit masjid”, pada hari Jumaat berikutnya, beliau membawa bungkusan “duit masjid” itu ke masjid. Sebelum solat Jumaat, beliau bangun dan berkata “Jika ada sesiapa yang menyangka saya menggunakan duit masjid untuk membeli kereta, sila datang kira,” sambil menunjuk kepada bungkusan duit masjid yang diletaknya di atas lantai balai lintang itu. Tiada siapa pun bergerak atau berkata apa-apa. Cukup duit dikutip, masjid pun dibina dengan sumbangan anak qariah sepenuhnya. Di zaman sebelum Merdeka, tidak ada bantuan kerajaan untuk membina masjid.

Di kawasan itu tidak ada sekolah. Di bawah pimpinannya, penduduk tempatan berpakat membina sekolah dengan menggunakan kayu dan buluh yang ditebang di hutan sungai mati berdekatan dan beratapkan nipah yang dibeli dengan wang kutipan. Sekolah siap, pejabat pelajaran menghantar guru, budak-budak di kawasan berkenaan pun pergi ke sekolah.

Terdapat seorang imam muda, orang Kedah yang berkahwin dengan anak saudaranya. Ada khabar-khabar angin imam muda itu menerima wang daripada taukeh kedai di mana permainan judi belangkas dijalankan. Satu hari Jumaat ditetapkan untuk “menyiasat” khabar-khabar angin itu. Beliau mencabar sesiapa yang melihat kejadian itu berlaku. Dua orang ahli qariah tampil ke hadapan membuat iqrar mereka melihatnya. Imam muda itu dipecat. Pada masa itu belum ada Majlis Agama Islam.

Ada seorang India bernama Banggaru yang tinggal berdekatan kampungnya. Isteri Banggaru meninggal dunia semasa melahirkan anaknya yang ke sebelas. Rumah Banggaru yang dibuat daripada tanah liat dan bahan-bahan buangan itu ditenggelami air. Beliau mengajak Banggaru dan anak-anaknya tinggal di bawah rumahnya sehingga banjir surut.

Lebih kurang 30 tahun kemudian sebuah kereta datang ke rumahnya. Di dalamnya, terdapat tiga orang lelaki India. Yang duduk di belakang kelihatan tua dan uzur. Dua orang yang lebih muda yang duduk di hadapan itu mengangkat lelaki tua itu masuk ke rumahnya. Orang itu adalah Banggaru. Dia hendak berjumpa dengan “Haji” sekali lagi sebelum dia mati untuk berterima kasih atas segala pertolongannya di masa dahulu. Banggaru tahu berterima kasih. Dia meninggal dunia tidak lama kemudian.

Terdapat dua keluarga Cina di tepi kampung itu, Ah Chua dan Mat Leh. Mereka selalu bergaduh. Selepas bergaduh mereka berlari ke rumahnya untuk mengadu mengenai yang lainnya. Beliau menasihati mereka supaya berbaik-baik.

Ada seorang Cina yang datang dari luar dan membuka kedai basikal di situ. Dia pergi ke rumah beliau untuk meminjam beberapa ratus ringgit. Pinjaman diberi tanpa faedah kerana faedah itu riba. Perniagaan Cina itu berkembang dan diwarisi oleh anak-anaknya. Saya tidak tahu sama ada anak-anaknya mengetahui kisah itu.

Suatu hari, emak Penghulu kampung itu pergi ke rumahnya mengadu dia dihalau oleh anaknya. Lebih kurang sepuluh tahun kemudian Penghulu tersebut, yang sudah bersara datang ke rumahnya, mengadu anaknya menghalaunya keluar dari rumah yang sama. Beliau mengingatkan penghulu itu berkenaan peristiwa yang lebih awal.

Walaupun sudah tua, beliau masih boleh mengayuh basikal. Suatu hari ada orang memberitahunya ada orang bermain judi di dalam hutan getah di pinggir kampung itu. Beliau mengayuh basikal ke situ, seorang diri. Melihat kedatangannya, mereka lari bertempiaran, bukan kerana mereka takut kepadanya, tetapi mereka malu jika mereka dikenal olehnya sebagai orang yang berjudi di situ.

Di bulan Ramadan, selepas tarawikh dan makan moreh, jemaah pun pulang. Kadang-kadang, anak-anak muda tidak pulang. Mereka membuat bising dan memukul gendang sahur (tiga orang sekali) hingga berjam-jam, mengganggu orang hendak tidur di rumah masing-masing. Beliau keluar dari rumahnya lebih kurang 40 meter dari surau itu dan memarahi mereka. Melihat beliau datang ke arah surau, mereka lari lintang pukang. Yang menariknya, ada bapa-bapa pemuda-pemuda itu, yang berasal dari kampung yang sama, semasa mudanya juga pernah kena marah dengannya kerana perbuatan yang sama.

Beliau meninggal dunia pada umur lebih kurang 100 tahun, malangnya tarikh lahirnya tidak diketahui. Pada malam itu, tiga generasi anak muridnya berjaga malam membaca al-Qur’an untuknya. Pemuda-pemuda yang kena marah dengannya menawarkan diri untuk mengusung jenazahnya ka tanah perkuburan, bukan dibawa dengan van jenazah, sejauh lebih kurang tiga kilometer itu. Mereka mahu memberi penghormatan terakhir kepadanya.

Demikianlah secebis kisah orang yang saya jadikan contoh itu. Orang itu adalah ayah saya. Jika saya layak memberi ucapan ini, ia adalah kerana beliau. Saya dedicate ucapan ini kepadanya.

Cerita ini menunjukkan bagaimana seorang tua, tanpa sebarang kuasa, seorang diri, dapat mengawal masyarakat satu qariah hanya dengan integriti. Beliau sendiri tidak merancang untuk menjadi seperti itu dan memain peranan seperti itu. Kewarakannya menyebabkan beliau menjalani penghidupan yang terpuji. Orang ramai menghormatinya kerana kejujurannya, kerana ketegasannya, kerana sifat-sifatnya yang terpuji dan kerana integritinya.

Dalam masyarakat sekarang, orang seperti itu mungkin telah hampir pupus, tetapi sifat-sifat itu kekal sebagai penyebab yang melahirkan seorang yang berintegriti.

Mengetahui apakah integriti adalah satu perkara, mempunyainya adalah satu perkara lain. Sebab itulah saya memilih tajuk “Integrity: You know it but do you have it?” bagi ucapan pertama saya mengenai integriti yang telah disebar luas oleh YB Datuk Talib itu.

Mengetahui mengenainya tidak menjadikan seseorang itu berintegriti. Berlagak mempunyainya padahal tidak mempunyainya menjadikan seseorang lebih tidak berintegriti.

Integriti yang kekal sebagai peribadi seseorang tidak boleh diperolehi dengan satu perbuatan. Ia adalah keseluruhan sifat-sifat baik yang dilakukannya sepanjang hayatnya.

Pernah tidak tuan-tuan terfikir bahawa apabila tuan-tuan melihat seseorang, tuan-tuan bukan hanya melihat wajahnya, hidungnya, pakaiannya dan lain-lain. Sebenarnya tuan-tuan melihat the sum total of his integrity. Apabila mata tuan-tuan terpandang wajahnya dan tuan-tuan mengenalinya, dengan sekelip mata otak tuan-tuan membuat analisis berdasarkan fakta-fakta yang tuan-tuan tahu mengenainya yang tersimpan dalam otak tuan-tuan dan mengeluarkan kesimpulannya berdasarkan fakta-fakta itu. Itulah yang tuan-tuan lihat, masing-masing mungkin melihat gambaran yang berlainan. Biar apa pun begitu kuat sekali kesan integriti dalam peribadi seseorang. Dia tidak boleh menutupnya, dia tidak boleh berlakon atau berbohong mengenainya.

Perkataan “integriti” tidak tertulis di dahi seseorang, malah jika ditulis, ia akan menjadi bahan ketawa. Tetapi, apabila kita melihat seseorang kita akan tahu, lebih kurang, sifatnya. Seorang dari negara jiran, kali pertama bertemu dengan seorang pegawai tinggi Malaysia terus membandingkannya dengan pegawai yang sama pangkatnya di negaranya. (Menyebut nama negaranya, beliau berkata) “masih jauh ke belakang. Lihatlah (beliau menyebut nama jawatan pegawai Malaysia itu), very humble, very straight.”

Suatu hari, A, seorang Melayu yang berumur dalam lingkungan tiga puluhan berjalan di kaki lima satu barisan kedai bersama isterinya. Mereka ternampak sebuah kedai perabut. Mereka masuk. Mereka sukakan sebuah almari dan bertanyakan harganya. Setelah tawar menawar mereka bersetuju dengan harganya. Mereka memberitahu taukeh kedai itu mereka akan datang semula kerana pada hari itu mereka tidak membawa wang secukupnya. Taukeh kedai itu berkata, tidak mengapa, dia akan hantar terus, bayaran boleh dibuat kemudian. Isteri A berkata, “Kalau kami tak bayar macam mana?” Taukeh kedai itu menjawab, “Saya sudah berniaga lebih 30 tahun. Saya tengok orang jalan masuk kedai saya pun saya sudah tahu macam mana punya orang.” Almari dihantar dan harganya dibayar pada hari itu juga.

Suatu hari seorang hakim membicarakan satu kes sivil yang melibatkan suatu partnership yang terdiri daripada seorang Cina dari Singapura dan seorang Cina dari Pulau Pinang di pihak yang sama, di Mahkamah Tinggi Pulau Pinang. Jurubahasa Cina mahkamah itu terdengar Cina Singapura itu bertanya Cina Pulau Pinang itu, “Do you think this judge can be bribed”. Cina Pulau Pinang itu menjawab, “I don’t think so.” Perhatikan, orang boleh menilai integriti seseorang.

Seorang Hakim Mahkamah Persekutuan yang mendengar satu kes berprofail tinggi berkata kepada rakannya, “One good thing, nobody tries to influence us.” Rakannya menjawab, “Not you”. Tentu sekali Hakim berkenaan merasa gembira kerana tiada siapa yang berani cuba mempengaruhinya. Itu tanda beliau mempunyai integriti yang menyebabkan beliau disegani.

Kedua-dua kisah yang terakhir disebut ini menunjukkan semuanya bergantung kepada peribadi seseorang, betapa kukuh atau rapuhnya ia, yang dapat dibaca orang.

Pendek kata, kita tidak boleh sorok dan kita tidak boleh berpura-pura. Integriti akan terserlah dengan sendirinya. Tidak perlu ada Ph. D untuk dapat melihatnya.

Integriti menjadi lebih penting dalam politik hari ini yang berasaskan demokrasi. Walaupun ada golongan yang mungkin menyokong sesesorang pemimpin politik atas alasan-alasan lain, termasuk sogokan wang, tetapi untuk dihormati, seseorang ahli politik itu perlu mempunyai integriti.

Adalah mendukacitakan, integriti ahli-ahli politik di Malaysia, dalam beberapa tahun di kebelakangan ini berada di tahap yang paling rendah dalam sejarah. Sebagai satu golongan, integriti ahli-ahli politik adalah lebih rendah daripada ahli-ahli profesion lain.

Daripada pemerhatian saya, banyak ahli politik sudah tidak mengambil kisah mengenai integriti lagi. Apa yang penting ialah menjaga tengkuk dan perut sendiri. Lompat parti bukanlah suatu perkara yang memalukan lagi. Yang penting ialah berada dalam kerajaan, mendapat jawatan Menteri, Timbalan Menteri dan Pengerusi GLC. Parti-parti yang membentuk kerajaan pula tidak silu-silu cuba menarik Ahli-Ahli Parliment parti pembangkang untuk menguatkan kerajaan atau menarik Ahli-Ahli Parliament daripada parti dalam gabungan kerajaan sendiri untuk memperkuatkan parti sendiri. Parti-parti pembangkang pun demikian juga. Parti-parti yang bermusuhan berdekad-dekad boleh menjadi sahabat untuk menjatuhkan kerajaan dan menubuhkan kerajaan.

Gabungan parti-parti yang menang pilihan raya tidak percayakan taat setia ahli-ahli dan calon-calonnya yang menang atas tiketnya walaupun hanya selama satu malam untuk menunggu siang esoknya bagi TYT Yang di-Pertua Negeri mengadakan istiadat mengangkat sumpah Ketua Menteri hingga istiadat itu perlu diadakan pada malam itu juga. Begitu rendahkah integriti dan maruah Ahli-Ahli Yang Berhormat itu? Semua ini amat memalukan.

Dalam bidang politik kita tidak boleh memisahkan integriti daripada rasuah. Rasuah adalah pemusnah integriti orang politik yang paling besar. Lebih banyak ahli politik hilang integritinya kerana rasuah daripada sebab-sebab lain. Saya percaya, keberjangkitan rasuah di kalangan orang politik adalah lebih tinggi daripada Covid-19. Saya tidak tahulah berapa Nilai R-nya. Kebetulan ejaan rasuah juga bermula dengan huruf “r”.
Banyak faktor yang menyebabkan ahli-ahli politik lebih terdedah kepada rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Antaranya, pertama, di Malaysia ini, banyak orang, saya ulangi, banyak orang, masuk politik untuk mencari makan. Mereka ini terdiri daripada orang-orang yang tidak berjaya dalam profesion mereka. Mereka bukanlah terdiri daripada orang-orang yang sudah mempunyai kedudukan ekonomi yang tegap. Maka, semasa di bawah mereka mengharapkan sumbangan daripada pemimpin yang mereka sokong. Apabila berkuasa, mereka perlu menggunakan kuasa untuk mendapat wang bagi mereka sendiri dan menyogok penyokong mereka.

Kedua, politik di negara kita telah menjadi politik wang. Untuk mendapat penyokong untuk memenangi jawatan dalam parti daripada serendah-rendahnya hingga setinggi-tingginya memerlukan wang jika tidak untuk merasuah pun, sekurang-kurangnya untuk belanja dan buah tangan.

Ketiga, apabila mula merasai nikmat kemakmuran, banyak yang lupa daratan, menjalani cara hidup yang mewah, melebihi kemampuan. Melihat isteri-isteri mereka membeli-belah amat menghairankan dari mana mereka mendapat wang.

Keempat, tempoh memegang jawatan yang singkat dan ketidakpastian seseorang ahli politik itu akan terpilih menjadi calon dan akan menang. Dia mungkin memegang sesuau jawatan itu hanya bagi satu penggal, tidak sampai atau lebih. Maka semasa berkesempatan, baiklah mengambil peluang.

Kelima, kita telah membuat pendekatan yang salah apabila memperkenalkan demokrasi. Kita menonjolkan Ahli-Ahli Parlimen dan Ahli-Ahli Dewan Undangan Negeri sebagai “wakil rakyat”. Untuk mengambil hati pengundi, wakil-wakil rakyat itu melakukan apa sahaja termasuklah memberi buah tangan dan sumbangan wang. Akhirnya, mereka mengharapkan sumbangan-sumbangan itu malah memintanya. Semua itu menambah beban kewangan kepada wakil-wakil rakyat itu.

Akibatnya, wakil-wakil rakyat itu lebih menumpukan perhatian bagi menguatkan populariti dan kedudukan mereka. Seorang Ahli Dewan Undangan Negeri (ADUN) yang saya temui di sebuah rumah di mana diadakan majlis perkahwinan berkata kepada saya “Ini rumah ke sepuluh dan terakhir hari ini”. Akibatnya, berapa orang Ahli Parlimen atau ADUN-kah yang membaca, meneliti dan memahami setiap Rang Undang-undang yang dibentang dan dibahas di Parlimen atau Dewan Undangan Negeri, sedangkan itu adalah tugas utama mereka?

Keenam, ketua parti perlu mengumpul dana untuk menghadapi pilihan raya. Pilihan raya di Malaysia memerlukan banyak wang untuk mengadakan majlis jamuan besar-besaran, memberi buah tangan, malah rasuah. Lihat sahaja bendera, kain regang di sepanjang jalan raya dan di atas pokok. Saya pernah berada di negara Belanda pada hari pilihan raya umum dan dua kali di Amerika Syarikat pada hari pilihan raya Presiden, saya tidak melihat satu bendera pun. Bayangkan betapa membazirnya kita. Semua itu memerlukan wang yang banyak dan membawa kepada rasuah di kalangan pemimpin-pemimpin politik kita. Ini tidak kira lagi dana untuk membeli Ahli Parlimen dan DUN dari parti lawan untuk menyeberang supaya dapat menubuhkan kerajaan.

Dalam tahun 2017, saya menulis satu rencana bertajuk “Pilihan Raya Tanpa Bendera”. Tiada siapa pun mempedulikannya. Nampaknya, Covid-19 lebih berkesan daripada tulisan saya dalam hal ini.

Ketujuh, biasanya, dalam kebanyakan skandal rasuah atau penyalahgunaan kuasa, mesti ada orang di belakangnya. Dia adalah perancang yang mempengaruhi ahli politik atau penjawat awam itu melakukan rasuah atau penyalahgunaan kuasa. Ahli politik atau penjawat awam masuk penjara, dia bebas dan kaya raya. Saya pernah membicarakan kes seperti itu. Kes 1MDB adalah satu misalan yang baik.

Saya menyebut perkara ini untuk memberi peringatan kepada semua ahli politik dan penjawat awam yang mempunyai kuasa supaya berwaspada dan menjauhkan diri daripada orang-orang seperti itu yang mula-mula akan berbuat baik dengan mereka dan akhirnya akan menjerumuskan mereka ke dalam rasuah atau penyalahgunaan kuasa dan orang-orang itu pun menghilangkan diri.

Budaya wang telah menjadi begitu serius di semua peringkat politik di Malaysia. Di peringkat atas, ahli-ahli Parlimen dan DUN bersedia dibeli dengan harga yang sesuai. Parti-parti politik, kerajaan dan pembangkang bersedia membeli Ahli-Ahli Parlimen dan ADUN untuk mempertahankan atau menjatuhkan kerajaan.

Di peringkat paling atas, kes-kes yang sedang berjalan adalah misalan yang terbaik. Saya percaya sebab-sebab yang saya berikan tadi adalah berkenaan, yang paling penting adalah rasuah.

Di peringkat bawah, seorang penyokong parti kerajaan pernah berkata kepada saya: “MB dulu ghaub. Kita pun dapat juga shoru. MB sekarang tak ghaub. Kita pun miss shoru.” Perhatikan, dia lebih sukakan seorang Menteri Besar yang rasuah kerana dia juga mendapat habuan daripadanya.

Kesimpulannya, punca utama hilangnya integriti seseorang ahli politik dan penjawat awam ialah rasuah dan penyalahgunaan kuasa.

Bagaimana mengatasinya? Tidak ada jalan mudah dan ringkas. Menukar kerajaaan tidak menjamin penyelesaian masalah. Mungkin kita hanya menukar orangnya. Saya fikir penyelesaian terletak kepada kemahuan seseorang itu. Adakah dia sanggup menjauhkan diri dari rasuah dan hidup sebagai seorang yang berintegriti? Di samping itu, pendekatan kita terhadap politik dan pilihan raya dan faktor-faktor yang saya sebut lebih awal yang memerlukan seseorang mempunyai secukup wang untuk menjadi seorang ahli politik, patutlah diberi perhatian.

Bagi penjawat-penjawat awam, tidak ada sebab mereka sepatutnya terlibat dalam rasuah dan penyalahgunaan kuasa melainkan tamak. Mereka juga mungkin terpengaruh dengan “kemimpinan melalui teladan” bos-bos politik mereka. Saya percaya, penjawat-penjawat awam yang berkerja di bawah bos-bos politik yang bersih dan berintegriti akan malu untuk terlibat dalam rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Itu adalah kesan kepimpinan melalui teladan yang baik.

Selain daripada rasuah dan penyalahgunaan kuasa, faktor-faktor lain yang mengurangkan integriti seseorang boleh diletakkan di bawah satu tajuk: tidak jujur. Tidak jujur termasuklah berbohong, tidak menunaikan janji dan sepertinya.

Di kebelakangan ini juga, rasa hormat orang ramai terhadap Ahli-Ahli Parlimen, berkurangan akibat kelakuan Ahli-Ahli Parlimen yang mereka lihat dalam televisyen dan You Tube. Enam puluh tahun dulu, apabila berbahas di sekolah, jika seorang pelajar menggunakan bahasa yang kasar sedikit, dia dikatakan menggunakan bahasa yang “unparliamentary”. Hari ini, nampaknya bahasa seperti itu bukanlah “unparliamentary” lagi.

Saya selalu terfikir, sama ada dalam dunia politik Malaysia seorang yang menyertai politik boleh naik dan survive tanpa memberi atau menerima rasuah. Tetapi, kita perlulah mengasingkan sumbangan kepada parti untuk perbelanjaan pilihan raya yang dibenarkan oleh undang-undang yang dibuat secara telus kepada akaun parti dan dilaporkan selepas pilihan raya.

Tuan-tuan dan puan-puan,

Seperti yang saya telah sebut di awal tadi, saya berada di penghujung jalan dan saya telah melalui segala-galanya. Saya boleh berkata dan saya katakan, percayalah, di akhirnya, bukanlah seorang yang paling lama memegang jawatan atau paling banyak mengaut kekayaan sepanjang perkhidmatannya yang akan diingati dan dihormati berpanjangan, tetapi seorang yang berintegriti, walaupun tempoh perkhidmatannya singkat adalah orang yang akan diingati dan dihormati sepanjang zaman. Khalifah Umar Ibn Abdul Aziz adalah misalan terbaik.

Percayalah bahawa betapa teruk pun cabaran yang kita hadapi, akhirnya it is worth to be honest. Memberi misalan terakhir dalam kerjaya saya, Perdana Menteri, parti yang memerintah dan kerajaan pada masa itu kesemuanya menyenarai hitamkan saya semata-mata kerana saya membebaskan musuh politik mereka. Mereka tidak peduli apakah keterangan yang ada di hadapan saya dan apakah undang-undang berkaitan. Bagi mereka, kamu membebaskan musuh politik kami, kamu adalah orangnya dan musuh kami.

Mereka berusaha dengan berbagai cara untuk tidak memberikan dua jawatan kosong di atas saya, kepada saya, walaupun sayalah Hakim yang paling kanan pada masa itu. Tetapi, jika Allah SWT menghendaki sesuatu itu berlaku, maka berlakulah ia. Kun fayakun, kata Allah di dalam al-Qur’an.

Sebab itulah, dalam ucapan pelantikan saya sebagai Ketua Hakim Negara, saya berkata:

Percayalah bahawa dalam hidup ini, akhirnya, kejujuran mengatasi segala-galanya. Percayalah bahawa dalam hidup ini, akhirnya, kebenaran terserlah jua.

Ingat tajuk buku saya, “The Truth Shall Prevail.”

Seorang profesor madya berkata kepada saya semasa kami sama-sama menjadi Ahli Lembaga Penasihat Syariah Bank Negara, selepas saya bersara:

“Dalam kerjaya Tun, Tun telah sampai ke kemuncak. Setelah bersara, Tun masih dihormati. Apa lagi yang Tun mahu?”

Hari ini pun, dalam keadaan begini pun, masih ada orang yang mahu mendengar ucapan saya, walau pun dalam bentuk rakaman. Apa lagi yang saya mahu?

Tetapi, dalam hal ini, saya hanya boleh bercakap bagi pihak diri saya sendiri, kerana banyak padang banyak belalang. Fikirlah sendiri apa yang anda mahu dalam hidup ini.

Sekian. Terima kasih.

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

KES SIS FORUM: SATU ULASAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 17 Julai 2014, Jawatankuasa Fatwa Selangor menyiarkan fatwa berikut dalam Warta:

“FATWA PEMIKIRAN LIBERALISME DAN PLURALISME AGAMA

1. SIS Forum (Malaysia) dan mana-mana individu, pertubuhan atau institusi yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam.

2. Mana-mana bahan terbitan yang berunsur pemikiran-pemikiran fahaman liberalisme dan pluralisme agama hendaklah diharamkan dan boleh dirampas.

3. Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia (SKMM) hendaklah menyekat laman-laman sosial yang bertentangan dengan ajaran Islam dan Hukum Syarak.

4. Mana-mana individu yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama hendaklah bertaubat dan kembali ke jalan Islam.”

Berikutnya, Sis Forum (Malaysia) dan dua lagi (Pempetisyen) telah membuat permohonan untuk mendapat kebenaran memulakan prosiding semakan kehakiman (judicial review) di Mahkamah Tinggi memohon, antara lain, perintah-perintah pengisytiharan (declaration) berikut:

“i) setakat Fatwa secara tersirat memperuntukkan kesalahan berhubung dengan akhbar, penerbitan, penerbit, percetakan dan mesin cetak, ia bertentangan dengan seksyen 7 Akta Mesin Cetak dan Penerbitan 1984;

(ii) setakat ia mengarahkan Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia (‘SKMM) untuk menyekat laman web sosial, adalah bertentangan dengan seksyen 3(3) Akta SKMM 1998;

(iii) pengisytiharan bahawa Fatwa itu adalah melebihi Perkara 10, 11, 74 dan Senarai II Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan;

(iv) pengisytiharan bahawa pempetisyen adalah syarikat berhad melalui jaminan yang diperbadankan di bawah Akta Syarikat 1965 atau mana-mana pihak lain yang tidak boleh menganut agama Islam, tidak boleh tertakluk kepada Fatwa tersebut. (Terjemahan saya).

Kebenaran diperolehi oleh Pempetisyen dan Responden merayu ke Mahkamah Rayuan.

Pada 21 05 2015, Kerajaan Negeri Selangor mewartakan pindaan kepada Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003, menambah seksyen 66A berikut:

“Mahkamah Tinggi Syariah, boleh, demi kepentingan keadilan, atas permohonan mana-mana orang, mempunyai bidang kuasa untuk memberikan kebenaran dan mendengar permohonan bagi semakan kehakiman ke atas keputusan yang dibuat oleh Majlis atau jawatankuasa yang menjalankan fungsi di bawah Enakmen ini.”

Rayuan itu sampai ke Mahkamah Persekutuan. Di Mahkamah Persekutuan, pada 25 09 2018, kedua-dua belah pihak telah merakamkan penghakiman persetujuan bahawa isu-isu yang akan diputuskan oleh Mahkamah Tinggi adalah seperti berikut:

(i) sama ada Mahkamah Tinggi Sivil mempunyai bidang kuasa untuk mendengar permohonan semakan kehakiman ini yang berkaitan dengan cabaran terhadap fatwa.

(ii) sama ada responden ke-3 mempunyai locus standi untuk memulakan permohonan semakan kehakiman ini terhadap responden.

(iii) adakah fatwa tersebut melanggar undang-undang persekutuan iaitu Akta Mesin Cetak dan Penerbitan 1984 dan Akta Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia 1998.

(iv) sama ada fatwa tersebut melanggar Perlembagaan Persekutuan.

(v) adakah fatwa tersebut mematuhi Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003.

(vi) sama ada fatwa itu terpakai kepada responden pertama sebagai sebuah syarikat. (Terjemahan saya).

Maka kes itu pun turun semula ke Mahkamah Tinggi dan dibicarakan oleh Hakim Nordin Hassan atas isu-isu itu. Beliau mengeluarkan penghakimannya pada 27 08 2019.

Mengenai soalan (i) beliau memutuskan bahawa Mahkamah Tinggi tidak mempunyai bidang kuasa untuk mendengar permohonan semakan kehakiman itu. Mahkamah yang mempunyai bidang kuasa ialah Mahkamah Tinggi Syariah.

Walaupun Hakim tersebut berkata keputusannya mengenai soalan (i) itu sahaja sudah cukup baginya menolak permohonan itu, beliau menjawab juga soalan-soalan lain yang dikemukakan oleh Mahkamah Persekutuan kepadanya.

Ringkasnya, mengenai soalan (ii) beliau memutuskan “… pemohon ketiga mempunyai kepentingan yang mencukupi dalam kesahihan fatwa yang disangkal dan oleh itu mempunyai locus standi untuk menjadi pihak dalam permohonan semakan kehakiman ini. (Terjemahan saya).

Mengenai soalan (iii), beliau memutuskan bahawa fatwa tersebut tidak melanggar undang-undang persekutuan iaitu Akta Mesin Cetak dan Penerbitan 1984 dan Akta Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia 1998.

Mengenai soalan (iv), beliau memutuskan bahawa fatwa tersebut tidak menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan.

Mengenai soalan (v), beliau memutuskan bahawa fatwa tersebut mematuhi Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003.

Mengenai soalan (vi), beliau memutuskan bahawa fatwa itu terpakai kepada responden pertama sebagai sebuah syarikat.

Pada 12 09 2019, saya telah menerbitkan satu rencana bertajuk “Adakah Fatwa Mengikat Syarikat”. Saya tidak ingat sama ada saya menulis rencana itu setelah saya membaca penghakiman itu atau tidak. Saya fikir tidak, sebab dalam rencana itu saya sedikit pun tidak merujuk kepada penghakiman itu atau mengulasnya.

Dalam rencana itu, merujuk kepada perenggan pertama fatwa itu, antara lain, saya berkata:

“Dengan mengatakan bahawa “SIS Forum (Malaysia)… yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama, adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam”, Jawatankuasa Fatwa itu telah membuat keputusan fakta bahawa SIS Forum (Malaysia) berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama. Selepas itu, ia memutuskan bahawa SIS Forum (Malaysia) adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam, tanpa memberinya hak untuk didengar, bertentangan dengan prinsip natural justice.

Membuat keputusan seperti itu adalah fungsi mahkamah, selepas perbicaraan.

Atas sebab penafian natural justice sahaja, setakat fatwa itu menyatakan bahawa SIS Forum (Malaysia) … yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama, adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam, fatwa itu tidak sah.

Kedua, fatwa itu menganggap SIS Forum (Malaysia), pertubuhan dan institusi sebagai orang (manusia) yang menganut agama Islam dan yang boleh berpegang dengan pemikiran liberalisme dan pluralism agama.

Itu satu lagi kecacatan fatwa itu. Sebagaimana yang telah dinyatakan sebelum ini, fatwa hanya dimaksudkan untuk manusia (individu, orang) yang menganut agama Islam, bukan entiti undang-undang atau robot.

SIS Forum (Malaysia) adalah sebuah syarikat yang dihadkan oleh jaminan yang ditubuhkan di bawah Akta Syarikat 1965. Ia mempunyai entiti undang-undang yang berasingan daripada penjamin/pemegang saham. Ia bukan seorang Islam atau bukan Islam kerana ia tidak boleh beriman dengan Islam atau agama apa pun, malah, dengan pemikiran liberalisme dan pluralism agama. Oleh itu, fatwa tidak mengikatnya. Yang terikat dengan fatwa adalah orang (manusia) yang menganut agama Islam, termasuklah pegawai dan ahli SIS Forum (Malaysia).”
……
Merujuk kepada Perenggan 2 fatwa, walaupun berkenaan orang-orang Islam, Jawatankuasa Fatwa tidak mempunyai bidangkuasa untuk membuat perintah untuk melucuthakkan dan memusnahkan mana-mana dokumen atau bahan lain yang mengandungi pendapat yang ditegah itu. Subseksyen (2) seksyen 13 Enakmen No. 9 tahun 1995 dengan jelas menyatakan bahawa yang mempunyai kuasa untuk membuat perintah berkenaan ialah mahkamah. Bidangkuasa Jawatankuasa Fatwa hanyalah “penentuan perkara mengenai hukum dan doktrin Syarak”.

Mengenai Perenggan 3, saya tidak fikir Jawatankuasa Fatwa mempunyai bidangkuasa untuk mengeluarkan perintah sedemikian terhadap agensi persekutuan, selain daripada ia bukan seorang Islam atau bukan Islam.

Mengenai Perenggan 4, saya tiada komen.

Sila ambil perhatian bahawa saya tidak mengatakan bahawa fatwa itu salah menurut hukum syarak. Sebaliknya, saya hanya menunjukkan bahawa fatwa itu, seperti yang dibuat itu, telah melebihi kuasa yang diberikan kepada Jawatankuasa Fatwa oleh Perlembagaan dan undang-undang.”

Pada 21 Januari 2020, SIS Forum memfailkan notis usul, antara lain, memohon pengisytiharan bahawa Seksyen 66A Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003, tidak sah. Mereka memfailkan petisyen ini setelah mendapat kebenaran daripada seorang Hakim Mahkamah Persekutuan di bawah fasal (3) dan (4) Perkara 4 dan fasal (1) Perkara 128 Perlembagaan Persekutuan.

Rayuan terhadap penghakiman itu masih berada di Mahkamah Rayuan dan ia ditangguhkan sementara menunggu keputusan Mahkamah Persekutuan mengenai keesahan seksyen 66A Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003, terlebih dahulu.

Melalui petisyen ini, pempetisyen memohon pengisytiharan berikut:

“Pengisytiharan bahawa Seksyen 66A Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 adalah tidak sah atas alasan ia membuat peruntukan berkenaan dengan perkara yang Badan Perundangan Negeri Selangor tidak mempunyai kuasa untuk membuat, dan oleh itu, peruntukan tersebut adalah tidak berperlembagaan, batal dan tidak sah.” (Terjemahan saya).

Maka Mahkamah Persekutuan yang terdiri daripada sembilan orang hakim, termasuk Ketua Hakim Negara, Presiden Mahkamah Rayuan, Hakim Besar (Malaya) dan Hakim Besar (Sabah dan Sarawak) itu hanya mendengar dan memberi penghakiman atas isu itu sahaja. Penghakiman itu menjelaskan:

“Petisyen ini hanya melibatkan persoalan sama ada Dewan Undangan Negeri Selangor (‘SSLA’) diberi kuasa untuk menggubal seksyen 66A ARIE 2003 (Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 – ditambah). Oleh itu, saya tidak membuat sebarang ulasan atau keputusan mengenai kesahihan substantif atau prosedur Fatwa.” (Terjemahan saya).

Mahkamah itu memutuskan “bahawa seksyen 66A ARIE 2003 (Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 – ditambah) adalah tidak berperlembagaan dan tidak sah, kerana ia adalah peruntukan yang SSLA (Dewan Undangan Negeri Selangor – ditambah) tidak mempunyai kuasa untuk membuat.” (Terjemahan saya).

Kesan penghakiman itu adalah Mahkamah Syariah tidak mempunyai bidang kuasa untuk mendengar permohonan semakan kehakiman itu. Mahkamah yang mempunyai bidang kuasa untuk mendengarnya ialah Mahkamah Tinggi (Sivil).

Beberapa kenyataan yang dibuat oleh mahkamah itu dalam memberi penghakimannya perlu diperturunkan dan dijelaskan.

[32] Sehubungan dengan itu, penggunaan perkataan ‘semakan kehakiman’ sahaja dan dengan cara yang membolehkan Mahkamah Syariah melaksanakan kuasa tersebut adalah dengan sendirinya menyerahkan kuasa kepada Mahkamah itu yang sentiasa unik dan eksklusif kepada Mahkamah Sivil. Perkataan ‘perlembagaan, organisasi dan prosedur Mahkamah Syariah’ mesti dihayati dalam konteksnya. Seperti yang dihujahkan oleh pempetisyen dengan betul, untuk membentuk dan mengatur hanyalah bermaksud untuk mewujudkan atau menubuhkan Mahkamah Syariah dalam peringkat yang berbeza. Perkataan ‘perlembagaan, organisasi dan tatacara Mahkamah Syariah’ tidak boleh dipanjangkan untuk memberikan kuasa sedemikian kepada Mahkamah Syariah…” (Terjemahan saya).

Perenggan ini menjelaskan bahawa penggunaan perkataan judicial review (semakan kehakiman) dalam seksyen 66A itu sendiri bertujuan memberi kepada Mahkamah Syariah kuasa yang sentiasa unik dan eksklusif kepada Mahkamah Sivil. Kuasa itu tidak boleh termasuk dalam kata-kata hukum Syarak dan undang-undang diri dan keluarga dalan Senarai Negeri.

“[37] Mahkamah ini dalam keputusan baru-baru ini, menjelaskan skop semakan kehakiman apabila ia melibatkan perkara yang berkaitan dengan agama. Jika sesuatu perkara berkenaan dengan kuasa undang-undang awam khususnya, persoalan tentang kewajipan dan pematuhan atau ketidakpatuhan undang-undang bertulis adalah tertakluk kepada semakan kehakiman tidak kira intipati perkara asal. Perlu dijelaskan bahawa undang-undang bertulis di sini merangkumi kedua-dua undang-undang persekutuan dan Negeri.” (Terjemahan saya).

Perenggan ini mengulangi penjelasan yang telah diberi mengenai skop semakan penghakiman apabila ia melibatkan agama (Islam). Jika perkara itu mengenai kuasa undang-undang awam, terutama sekali soalan mengenai tanggungjawab dan pematuhan atau ketidakpatuhan undang-undang bertulis, adalah tertakluk kepada semakan kehakiman oleh Mahkamah Sivil tidak kira perkaranya (subject matter). Kata-kata undang-undang bertulis semestinya termasuk undang-undang persekutuan dan Negeri.

“[38] Dari segi perkara, seksyen 66A ARIE 2003 (Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 – ditambah) adalah tidak berperlembagaan dan tidak sah, kerana ia adalah peruntukan yang SSLA (Dewan Undangan Negeri Selangor- ditambah) (sebagaimana yang dinyatakan, memberikan kuasa yang lebih luas daripada apa yang boleh dirangkumi secara munasabah dalam perkataan ‘undang-undang Islam dan undang-undang peribadi dan keluarga bagi orang yang menganut agama Islam’ dalam butiran 1 daripada Senarai Negeri. Seksyen 66A dalam bentuknya sekarang, tidak berkaitan dengan perkara doktrin semata-mata atau yang berkaitan dengan agama Islam. Pada hakikatnya, ia berkaitan dengan kuasa undang-undang awam Majlis.” (Terjemahan saya).

Perenggan ini menjelaskan bahawa berdasarkan ujian mengikut perkara (subject matter test), seksyen 66A memberi kuasa yang lebih luas daripada apa yang dibenarkan oleh butiran 1 Senarai Negeri iaitu yang berkaitan dengan perkara doktrin dan agama Islam. Sebaliknya, ia berkaitan dengan kuasa undang-undang awam Majlis Agama Islam.

“[40] Berkenaan dengan prosedur, ia semestinya memerlukan pematuhan undang-undang bertulis dan kegagalan untuk berbuat demikian mungkin mengakibatkan pengeluaran remedi undang-undang awam yang hanya boleh dikeluarkan oleh Mahkamah Tinggi Sivil. Kandungan fatwa dan tafsirannya adalah cerita yang berbeza dan perkara yang semata-mata untuk bidang kuasa Mahkamah Syariah setakat yang berkaitan dengan ‘hukum syarak’ atau undang-undang peribadi dan bukan perkara yang secara objektif boleh diambil untuk bercanggah dengan mana-mana undang-undang bertulis. (statut persekutuan atau Negeri atau malah Perlembagaan Persekutuan sekalipun.)” (Terjemahan saya).

Perenggan ini menekankan, mengenai prosedur (membuat fatwa), kegagalan mematuhi undang-undang bertulis (Persekutuan atau Negeri) mungkin mengakibatkan pengeluaran remedi undang-undang awam yang hanya boleh dikeluarkan oleh Mahkamah Tinggi Sivil. Tetapi, kandungan fatwa dan tafsirannya setakat yang berkaitan dengan ‘hukum syarak’ atau undang-undang peribadi terletak di bawah bidang kuasa Mahkamah Syariah sepenuhnya. Di situ letaknya garis yang menentukan isu yang mana terletak di bawah bidang kuasa Mahkamah Sivil dan yang mana terletak di bawah bidang kuasa Mahkamah Syariah.

Kedudukan ini serupalah dengan pembahagian pusaka. Kuasa untuk mengeluarkan Suratkuasa Mentadbir (Letters of Administration) terletak dalam bidang kuasa Mahkamah Sivil kerana Ia bukanlah hukum syarak tetapi prosedur yang ditetapkan oleh undang-undang. Sebaliknya, penentuan waris dan bahagian masing-masing adalah isu hukum syarak, oleh itu ia diletakkan di bawah bidang kuasa Mahkamah Syariah.

“[41] Oleh itu, secara mudahnya, jika mana-mana fatwa atau apa yang dilakukan oleh Jawatankuasa Fatwa dicabar semata-mata atas dasar pematuhan perlembagaan atau undang-undang, maka ia adalah urusan Mahkamah Sivil. Sekiranya persoalannya berkaitan dengan perkara akidah atau kesahihan kandungan fatwa yang diuji bertentangan dengan hukum syarak, maka forum yang sesuai untuk semakan adalah Mahkamah Syariah.” (Terjemahan saya).

Perenggan ini amat jelas mengenai pembahagian bidang kuasa di antara Makhamah Sivil dan Mahkamah Syariah. Tetapi, untuk membolehkan Mahkamah Syariah mendengar permohonan seperti itu, Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 perlulah dipinda dan seksyen 66A baharu dimasukkan khusus untuk membolehkan cabaran dibuat mengenai perkara akidah atau kesahihan kandungan fatwa yang diuji bertentangan dengan hukum syarak.

“[45] Tidak jelas dalam rekod bahawa seksyen 66A bertujuan untuk meliputi perkara undang-undang Islam sahaja dan bukan perkara dalam bidang undang-undang awam dan/atau kuasa undang-undang awam. Apabila peruntukan itu dilemparkan secara umum dan tanpa had, adalah tidak dibenarkan bagi Mahkamah sama ada untuk membaiki atau membuat semula statut tersebut. Satu-satunya tugasnya adalah untuk membatalkannya dan menyerahkannya kepada SSLA (Dewan Undangan Negeri Selangor), jika ia mahu, untuk menggubalnya semula selaras dengan perkara 1 Senarai Negeri…” (Terjemahan saya).

Perlu ditekankan bahawa Mahkamah membuat keputusan mengenai soalan yang dikemukakan kepadanya iaitu sama ada seksyen 66A Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 berperlembagaan dan sah, atau tidak. Sambil memutuskan bahawa seksyen itu tidak sah dan batal ia tidak mengatakan bahawa Mahkamah Syariah tidak boleh diberi kuasa melakukan semakan kehakiman langsung. Kuasa itu boleh diberi tetapi setakat mengenai persoalan berkaitan dengan perkara akidah atau kesahihan kandungan fatwa sama ada ia bertentangan dengan hukum syarak, atau tidak. Bagi saya, itu adalah satu keputusan yang betul.

Perlu diingati semula bahawa semakan kehakiman adalah remedi undang-undang awam yang berkembang (evolved) di mahkamah sivil (common law courts) dalam tempoh beratus tahun. Tidak mengapa jika ia hendak diambil pakai di Mahkamah Syariah asalkan ia tidak bercanggah dengan Hukum Syarak dan peruntukan Perlembagaan seperti mana peruntukan-peruntukan Kanun Acara Jenayah dan Kaedah-Kaedah Mahkamah Rendah 1950 dijadikan Enakmen Aturcara Jenayah Syariah dan Enakmen Aturcara Mal Syariah. Tetapi, menjadikannya undang-undang Negeri atas nama memperkasakan Mahkamah Syariah untuk menghalang prosiding yang sedang berlangsung di Mahkamah Sivil, seperti yang dilakukan dalam kes ini, apatah lagi apabila ia bercanggah dengan peruntukan Perlembagaan adalah tidak betul.

Biar apa pun, rayuan yang masih berada di Mahkamah Rayuan itu eloklah didengar dan diputuskan. Secara peribadi, saya ingin melihat sama ada penghakiman Mahkamah Persekutuan itu serupa dengan pandangan saya dalam rencana saya yang lebih awal itu atau tidak dan, jika ya, setakat mana.

28 02 2022

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

UMNO PERLU BUANG IMEJ RASUAH SEBELUM PRN JOHOR DAN PRU 15

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam ucapan dan rencana saya semenjak tahun 2012, iaitu dua tahun sebelum PRU 14, saya secara konsisten berkata bahawa UMNO berada di atas landasan yang betul, tetapi masalahnya adalah pemimpin-pemimpinnya. Untuk pulih semula UMNO perlu membersihkan dirinya daripada pemimpin-pemimpin yang terlibat atau terpalit dengan rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Mereka hendaklah berundur atau disingkir. Terus terang saya telah menyebut nama DS Najib dan DS Zahid.

Penyokong-penyokong mereka, terutama sekali orang-orang DS Zahid, sangat marah kepada saya dan mengutuk saya, khususnya keadaan fizikal saya yang uzur itu. Saya tidak kisah.

Saya memuji DS Najib kerana melepaskan jawatan Presiden UMNO. Saya juga memuji DS Zahid kerana bercuti apabila beliau dituduh di mahkamah.

Kebetulan dalam tempoh beberapa bulan itu, apabila DSU Mohamad Hassan memangku jawatan Presiden UMNO dari 20 Disember 2018 ke 30 Jun 2019, BN, tegasnya UMNO, memenangi tiga pilihan raya kecil secara berterusan.

Tiga pilihan raya kecil tersebut adalah:

PRK Parlimen P.078 Cameron Highlands, Pahang, pada 26 Januari
PRK DUN N.24 Semenyih, Selangor, pada 2 Mac
PRK DUN N.27 Rantau, Negeri Sembilan, pada 13 April

Saya merasa lega dan mengharapkan bahawa itu tanda UMNO sudah mula pulih. Tetapi, melihat perkembangan itu DS Zahid kembali semula memegang teraju UMNO. DS Najib pula dibawa balik sebagai Penasihat UMNO.

Saya melihat ini sebagai tanda UMNO tidak akan berubah. Apa yang berlaku semenjak itu hingga sekarang menunjuk ke arah itu.

DS Najib dan DS Zahid nampak seperti mula menggunakan UMNO untuk membebaskan diri mereka daripada pertuduhan-pertuduhan terhadap mereka, manakala ahli-ahli MKT menurut perancangan mereka. Dalam keadaan itu saya tidak fikir UMNO akan berubah.

Keputusan PRN Melaka yang di luar dugaan itu menyebabkan saya menulis, antara lain:

“Pengajaran paling penting kepada UMNO ialah ia mesti sedar bahawa orang Melayu memberinya peluang sekali lagi. UMNO bukan indispensable. Pemimpin-pemimpin dan ahli-ahlinya janganlah angkuh dan mengulangi amalan politik wang yang menjadi kanser yang merebak dari dalam. Pemimpin-pemimpin UMNO jaga hendaklah berhenti daripada terlibat dengan amalan rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Kedua-dua faktor inilah yang telah membawa kepada kejatuhan UMNO dalam PRU 14.

Perlu diingati bahawa kemenangan UMNO/BN di PRN Melaka bukanlah kemenangan bagi DS Zahid. Ia adalah in spite of him. Ini kerana PRN itu bukanlah untuk membolehkannya menjadi Ketua Menteri Melaka atau Perdana Menteri Malaysia. Orang Melayu mengundi UMNO/BN kerana sumbangan UMNO kepada mereka dan negara semenjak Merdeka. Mereka sanggup memejamkan mata seketika daripada melihat titik hitam dalam sejarah UMNO dengan harapan ia akan membersihkan diri selepas ini.

Dalam kata-kata lain, orang Melayu masih mahukan UMNO tetapi mereka mahu UMNO berubah. Untuk berubah, DS Zahid perlu berundur atau disingkirkan daripada menjadi Presiden UMNO. Demikian juga dengan pemimpin-pemimpin UMNO yang menjadi liability kepada UMNO. Hanya dengan cara itu UMNO akan dapat menarik semula pengundi-pengundi yang lari daripadanya dalam PRU 14. Mereka boleh membantu kempen UMNO dari belakang tabir. Elok juga mereka memberi balik apa yang mereka perolehi daripada UMNO selama ini. Kepada ahli-ahli UMNO, ingin saya peringatkan bahawa memekik “Hidup Bossku” sebagai merayakan kemenangan PRN Melaka itu bukan satu cara yang betul. Ia memakan diri sendiri (counter-productive). Kita perlu memikirkan akibatnya sebelum berbuat sesuatu, bukan mengikut emosi.”

Seorang bekas Ahli MKT UMNO menyeru ahli-ahli UMNO supaya tidak mempedulikan saya kerana saya sudah bedridden. “Apa yang dia tulis ni aku pun tak pasti ini Tun Hamid tulis ker atau macai mana yang tulis, kan? Dia bedridden, bila masa dia tulis? Dari dia punya otak dia tu, tak tau nak cakap apalah. Dia memang pro, nampak gaya memang pro kepada Muhyiddin. Dan dia tak boleh fikir bahawa Dato Seri Zahid dituduh di mahkamah kerana apa, kerana dia tak nak membubarkan UMNO, kalau dia membubarkan UMNO dia tak didakwa sampai 80 lebih pertuduhan.”

Tidak mengapa, saya tidak mahu menjawabnya. Saya tidak akan turun ke tingkat itu. Biarlah pembaca berfikir sendiri. Saya cuma hendak mengemukakan satu soalan kepada pemimpin UMNO tersebut: Jika itulah sebabnya DS Zahid dituduh, mengapa dari awal lagi DS Zahid tidak menggunakan alasan itu untuk membuat permohonan mengenepikan pertuduhan-pertuduhan terhadapnya atau membangkitkan isu itu dalam soal balas saksi-saksi pendakwaan untuk membolehkannya membangkitkan alasan itu dalam pembelaannya jika dan apabila beliau dipanggil membela diri?

Biar apa pun, DS Zahid telah dipanggil membela diri dalam 47 pertuduhan, iaitu 12 pertududuhan di bawah seksyen 409 Kanun Keseksaan (pecah amanah), lapan pertuduhan di bawah seksyen 16 (a)(B) Akta SPRM (rasuah) dan 27 pertuduhan money-laundering. Ertinya, berdasarkan keterangan yang telah dikemukakan di mahkamah, Hakim Mahkamah Tinggi berkenaan telah mendapati pendakwaan telah berjaya membuktikan kes prima facie terhadapnya. Maka, terserahlah kepada beliau untuk membela dirinya.

Pada masa yang sama, DUN Johor telah dibubarkan dan kemungkinan PRU 15 diadakan dalam masa yang terdekat semakin kuat. PAS tidak boleh diharap untuk berganding bahu dalam menghadapi PRN Johor dan PRU 15. Sebab-sebabnya saya telah beri dalam “Keputusan PRN Melaka: Pengajaran Kepada Parti-parti Melayu Dalam PRU 15” (22 11 2021). Maka, UMNO perlu menghadapinya sendirian.

UMNO boleh merasa lega dengan keputusan PRN Melaka itu dan mengharapkan ia akan berulang di Johor. Tetapi, ada faktor-faktor lain yang mungkin menjadi penghalang. Pertama, Johor adalah negeri TS Muhyiddin. Pengaruhnya tentu masih ada, cuma kita tidak tahu setakat mana kuatnya.

Kedua, ini kali pertama pengundi-pengundi 18 tahun hingga 21 tahun akan mengundi. Kita boleh meneka dengan yakin pengundi-pengundi muda keturunan Cina akan bersepadu mengundi calon DAP dan PH. Tetapi, perkara seperti itu tidak mungkin berlaku kepada pengundi-pengundi muda Melayu: undi mereka akan berpecah, paling kurang kepada empat kumpulan, mungkin lebih.

Pertama, ada yang idealistik yang merasa mereka lebih pandai daripada semua penjawat awam dan hendak mengubah dunia. Mereka mungkin tertarik dengan parti MUDA yang juga berpusat di Johor.

Kedua, ada sekumpulan yang menggelar diri mereka liberal, yang tidak mahu dikenali sebagai Melayu lagi dan telah lupa daratan walaupun hanya baru keluar dari kampung atau pedalaman satu atau dua generasi. Mereka ini tentu akan mengundi PH “untuk menentang politik rasis, merobohkan sistem feudal yang lapuk dan mewujudkan sebuah kerajaan yang lebih adil (fair) kepada semua orang tanpa mengira kaum.”

Ketiga, ada satu kumpulan yang taksub dengan jenama Islam, sedangkan isinya tiada apa beza dengan yang lainnya. Mereka akan mengundi PAS.

Keempat ialah kumpulan yang merasa terhutang budi kepada BN, khususnya UMNO yang telah mengubah nasib datuk dan ibu bapa mereka hingga membolehkan keluarga dan diri mereka berada di mana mereka berada sekarang. Mereka tahu UMNO tidak sempurna tetapi, sekurang-kurangnya, ia mempunyai track record yang boleh menjadi asas ukuran. Mereka ini akan mengundi UMNO/BN.

Perpecahan akan lebih buruk jika Pejuang, Perkasa dan Warisan juga turut serta. Walaupun tidak berapa banyak undi yang mereka akan perolehi, tetapi dalam pertandingan banyak penjuru, ia cukup untuk memberi kemenangan kepada PH. Malays never learn.

Faktor yang akan amat sangat mempengaruhi golongan muda ini adalah perkataan “rasuah”, “penyalahgunaan kuasa” dan “integriti”. PH akan menggunakan perkataan-perkataan itu sebagai senjata paling tajam mereka terhadap UMNO dan golongan muda akan termakan dengannya. Sekarang pun PH telah memulakan perang urat saraf itu, dengan membesar-besarkan tuduhan tehadap TS Azam Baki.

Bagi saya, inilah faktor utama yang, jika tidak ditangani dengan tegas, akan menyebabkan kekalahan UMNO/BN dan memungkinkan berulangnya pemerintahan PH.

Maka, UMNO tidak ada pilihan. Ia mesti buang imej rasuah yang ada padanya. Ia mesti rehatkan pemimpin-pemimpinnya yang terlibat atau terpalit dengan rasuah. DS Najib dan DS Zahid mestilah berundur atau direhatkan. Diharapkan Majlis Tertinggi UMNO dan/atau Perhimpunan Agung UMNO 2021 yang dijadualkan pada 16 hingga 19 Mac 2022 ini akan dapat menyelesaikan isu ini sebelum PRN Johor dan PRU 15. Menunggu Perhimpunan Agung UMNO 2022 mungkin terlalu lewat.

26 01 2022

CAMPUR TANGAN POLITIK DALAM PENYIASATAN, PENDAKWAAN DAN PENGHAKIMAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dulu, apabila seseorang itu ditangkap atau dituduh kerana sesuatu kesalahan, misalnya mencuri, adik beradiknya mengatakan dia dianiaya. Sekarang, apabila seorang pemimpin politik dihadapkan ke mahkamah kerana berpuluh-puluh kesalahan yang melibatkan berjuta-juta, malah berbilion Ringgit dia dan penyokongnya mengatakan dia adalah mangsa pendakwaan terpilih (selective prosecution) oleh musuh politiknya

Dalam misalan pertama, ia merupakan satu percubaan untuk menunjukkan saudara mara mereka tidak bersalah tetapi ada orang yang sakit hati terhadapnya dan mengada-adakan pertuduhan itu. Mereka tidak faham mengenai pembahagian kuasa dalam penyiasatan, pendakwaan dan penghakiman dan, lebih penting lagi, bagaimana ia dilaksanakan. Mereka menyalahkan Polis.

Dalam misalan kedua, orang-orang yang terlibat terdiri daripada pemimpin-pemimpin politik, malah pemimpin-pemimpin (atau bekas-bekas pemimpin) kerajaan. Mereka mengetahui mengenai pembahagian kuasa itu, tetapi mereka percaya bahawa pemimpin-pemimpin politik, apabila berkuasa, boleh mengarahkan jabatan-jabatan berkenaan melakukan apa yang dikehendaki mereka. Ini termasuklah untuk mendakwa atau tidak mendakwa musuh politik mereka atau untuk tidak meneruskan pendakwaan, malah mendapatkan pengampunan terhadap diri mereka atau pemimpin-pemimpin parti mereka.

Bagi pekerja-pekerja pemimpin-pemimpin itu, sama ada mereka tahu atau tidak, mereka perlu membela majikan mereka.

Bagi penyokong-penyokong mereka pula, di peringkat atas, ada yang tahu hal sebenar tetapi terhutang budi kepada pemimpin-pemimpin itu atau kepentingan diri memerlukan mereka terus memberi sokongan kepada pemimpin-pemimpin itu. Maka, mereka pun menyokong alasan yang diberi itu atau, paling kurang, tidak bersuara mengenainya.

Di peringkat lebih bawah, ada yang percaya bulat-bulat apa yang dikatakan oleh pemimpin-pemimpin mereka itu dan pekerja-pekerja mereka. Tidak kurang yang terus memberi sokongan kerana mengharapkan sesuatu yang bersifat material.

Kita boleh memaafkan kenaifan kumpulan pertama kerana mereka tidak memahami sistem perundangan dan kehakiman. Tetapi, lainlah pula dengan kumpulan kedua, terutama sekali peringkat atas. Mereka tahu peranan ketiga-tiga jabatan itu. Tetapi, manakala mereka, setakat yang saya tahu, tidak berani mengarah hakim-hakim atau mempengaruhi mereka secara terus untuk membuat sesuatu keputusan sepertimana yang mereka mahu, mereka nampak seolah-olah berpendapat bahawa pemimpin-pemimpin politik boleh berbuat demikian mengenai penyiasatan dan pendakwaan apabila mereka berkuasa.

Dalam kata-kata lain, mereka beranggapan bahawa Perdana Menteri, khususnya, boleh mengarah atau mempengaruhi penyiasat (Polis dan SPRM) untuk menyiasat atau tidak menyiasat sesuatu kes terhadap seseorang dan mengarah atau mempengaruhi Pendakwa Raya membuat atau tidak membuat pertuduhan terhadap seseorang atau, untuk tidak meneruskan pendakwaan terhadap seseorang.

Eloklah disebut terlebih dahulu peranan ketiga-tiga jabatan itu.

Kita mulakan dengan penyiasatan. Dalam perbincangan ini kita tumpukan kepada kesalahan rasuah, pecah amanah dan penyalahgunaan kuasa. Tanpa menyebut secara detail, apabila mendapat maklumat, tidak semestinya melalui laporan polis, Polis atau SPRM hendaklah memulakan siasatan. Tidak ada salahnya bagi seorang Perdana Menteri meminta pihak Polis atau SPRM memulakan siasatan terhadap musuh politiknya, dan sebaliknya. Tetapi, pihak yang melakukannya mestilah menjalankan tugasnya mengikut undang-undang. Mereka dikehendaki mencari dan mengumpulkan keterangan, bukan mengada-adakan keterangan yang tidak ada kerana ditekan atau untuk mengambil hati Perdana Menteri. Perdana Menteri tidak sekali-kali boleh mengarahkan Polis atau SPRM untuk mengada-adakan keterangan bagi mengenakan (to fix) musuh politiknya.

Kertas penyiasatan akan dikemukakan kepada Peguam Negara/Pendakwa Raya untuk mengkaji dan memutuskan sama ada pertuduhan akan dibuat atau tidak. Keputusan hendaklah dibuat semata-mata berdasarkan sama ada terdapat keterangan yang mencukupi. Pertimbangan politik tidak langsung berkenaan. Perdana Menteri juga tidak boleh mengarahkan Peguam Negara/Pendakwa Raya membuat keputusan seperti yang dikehendakinya. Ini termasuklah untuk tidak meneruskan pendakwaan kemudiannya.

Sampai di mahkamah, tiada sesiapa boleh campur tangan dalam perjalanan atau keputusan kes tersebut, melainkan Pendakwa Raya yang boleh tidak meneruskan pendakwaan. Ini pun hendaklah dilakukan semata-mata kerana ia tidak dapat meneruskan pendakwaan tersebut, misalnya kerana saksi yang amat penting sudah meninggal dunia, tertuduh sudah meninggal dunia atau sudah terlalu banyak sabitan dan hukuman diperolehi terhadapnya. Bahawa tertuduh dan partinya memenangi pilihan raya bukanlah alasan yang sesuai untuk berbuat demikian.

Maka, pemimpin-pemimpin politik, termasuk Perdana Menteri, tidak sepatutnya berfikir oleh kerana mereka berkuasa, mereka boleh berbuat apa sahaja termasuk perkara-perkara yang disebutkan di atas. Pemimpin-pemimpin yang tidak berkuasa, termasuk penyokong-penyokong mereka, tidak sepatutnya berfikir mereka boleh menggunakan tekanan politik untuk memaksa Perdana Menteri berbuat demikian. Mereka juga tidak sepatutnya berfikir jika mereka dan parti mereka memenangi pilihan raya umum, mereka juga boleh berbuat demikian.

Selanjutnya, janganlah cuba menggunakan Lembaga Pengampunan untuk mengampun. Memenangi pilihan raya bukanlah kelayakan mendapat pengampunan. Ini perlu difahami oleh semua.

Jika pihak Polis, SPRM dan Pendakwa Raya menjalankan tugas mereka dengan jujur menurut undang-undang (saya percaya mereka berbuat demikian, melainkan dapat ditunjukkan sebaliknya) pendakwaan terpilih tidak berlaku. Biar apa pun, jika ada orang yang melakukan kesalahan yang serupa tidak disiasat dan didakwa sekalipun, ia tidak bererti pendakwaan terhadap mereka itu salah di sisi undang-undang. Mereka juga boleh membuat laporan kepada Polis atau SPRM dan membangkitkannya dalam Parlimen.

Bagi pemimpin-pemimpin yang sedang menghadapi perbicaraan, bagi kesalahan yang sudah disabitkan, mereka sepatutnya meneruskan dengan rayuan hingga ke akhirnya. Bagi pertuduhan yang sedang dibicarakan, kemukakanlah keterangan, jika ada, yang boleh membantu Hakim membebaskannya. Ketahuilah, di sisi undang-undang, adalah lebih mudah bagi seorang Hakim membebaskan tertuduh daripada mensabitkannya. Jika mereka didapati bersalah juga oleh mahkamah tertinggi, mereka sepatutnya menerima keputusan itu. Mereka tidak sepatutnya mengecam sistem yang mereka pertahankan apabila tertuduh yang disabitkan adalah musuh politik mereka atau apabila mereka dibebaskan olehnya.

Apa yang disebut di sini adalah kedudukannya di sisi undang-undang yang sepatutnya berlaku atau dilakukan. Ini untuk membolehkan pembaca mengetahui kedudukan di sisi undang-undang dan memerhatikan jika ada sesiapa yang melanggarnya. Jika berlakulah sesuatu yang menyalahinya, pintu untuk mengambil tindakan terhadapnya adalah terbuka, antaranya, untuk membuat laporan Polis, membangkitkannya melalui media massa dan di Parlimen. Ingatlah dalam negara demokrasi kata putus terletak kepada pengundi. Tetapi pengundi juga tertakluk kepada undang-undang sehingga ia dipinda. Itu mereka boleh lakukan melalui wakil-wakil mereka di Parlimen yang juga tertakluk kepada undang-undang yang mereka buat sehingga ia dipinda semula atau dimansuhkan. Itulah sistemnya.

17 12 2021

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PENYESUAIAN SISTEM PERUNDANGAN DAN KEHAKIMAN SYARIAH DAN SIVIL DI NEGARA BRUNEI DARUSSALAM

Disediakan oleh :
Tun Abdul Hamid Mohamad
(Mantan) Ketua Hakim Negara, Malaysia

PENDAHULUAN

1. Daripada perbincangan yang diadakan di Bandar Seri Begawan, Brunei Darussalam (”Brunei”), terutama sekali pada 8hb.Ogos,2009, adalah jelas kepada saya bahawa Brunei memang berhasrat untuk menyesuaikan semua undang-undangnya dengan hukum syarak. Dalam kata-kata lain, semua undang-undang yang berkuatkuasa di Brunei pada masa ini hendak dijadikan patuh syariah atau tidak bercanggah dengan hukum syarak. Ini bererti bahawa mana-mana undang-undang sivil yang berkuatkuasa di Brunei pada masa ini yang bercanggah dengan prinsip syariah akan diubahsuai supaya ia menjadi patuh syariah.

2. Berkait rapat dengan usaha ini ialah kedudukan mahkamah sivil dan mahkamah syariah. Penyesuaian undang-undang sivil dengan hukum syarak, jika dilakukan, walaupun tidak sepenuhnya, akan membawa implikasi kepada bidangkuasa kedua-dua mahkamah tersebut, struktur mahkamah, pelantikan hakim-hakim, kelayakan dan bidang-tugas mereka, malah pentadbiran mahkamah.

3. Maka projek ini semestinya akan melibatkan:
(a) Penyesuaian undang-undang sivil dengan hukum syarak;
(b) Penyusunan semula mahkamah sivil dan mahkamah syariah.

PERSOALAN DASAR

4. Walau pun Kerajaan Brunei telah memutuskan persoalan dasar bahawa ia hendak menyesuaikan undang-undang Brunei dengan hukum syarak, banyak lagi persoalan dasar yang akan timbul. Misalnya, berkaitan dengan undang-undang, setakat manakah undang-undang jenayah syariah hendak diterima pakai? Adakah ia termasuk hudud? Adakah pemakaiannya meliputi orang–orang bukan Islam? Adakah undang-undang keluarga dan jenayah syariah yang sedia ada yang pada masa ini ditadbirkan oleh mahkamah syariah dan hanya terpakai kepada orang-orang Islam sahaja akan dikekalkan berasingan daripada undang-undang yang serupa yang pada masa ini terpakai kepada orang-orang bukan Islam atau kedua-duanya?

5. Berkaitan dengan mahkamah pula, sama ada kedua-dua sistem mahkamah itu akan dikekalkan berasingan atau disatukan, dan jika disatukan, bagaimana strukturnya? Adakah perkhidmatan hakim-hakim, pegawai-pegawai kehakiman dan perundangan di kedua-dua sistem itu akan disatukan dan bagaimana strukturnya?

6. Persoalan-persoalan dasar itu hanya boleh diputuskan oleh Kerajaan Brunei sendiri kerana ia melibatkan pindaan kepada undang-undang dan mungkin juga kepada Perlembagaan Brunei, pertimbangan mengenai kepentingan awam di samping hasrat tersebut. Kerajaan Brunei lebih tahu apa yang baik dan apa yang sesuai untuknya.

7. Perhatian: Berbanding Artikel 4 Perlembagaan Malaysia yang menyatakan bahawa Perlembagaan adalah supreme law, Perlembagaan Brunei bukanlah supreme law menurut Perkara 83(10) di mana undang-undang yang berlawanan dengannya boleh dibuat.

PERSOALAN TEKNIKAL

8. Apa yang ditumpukan dalam kertas ini ialah persoalan teknikal yang berkaitan dengan projek ini. Saya akan cuba menimbulkan seberapa banyak persoalan teknikal yang, pada fikiran saya, mungkin berbangkit, membincangnya, cuba memberi beberapa pilihan jalan penyelesaiannya sambil memberi hujah-hujah mengenai baik buruk setiap pilihan itu untuk memudahkan pihak-pihak berkenaan membuat keputusan-keputusan dasar itu. Saya sedar bahawa tidak mungkin saya akan dapat memikir semua masalah dan memberi jawapan kepada kesemua masalah itu. Biar apa pun, adalah diharapkan bahawa kertas ini akan menjadi asas perbincangan lanjut dan terperinci pakar-pakar undang-undang sivil dan syariah untuk mencari pilihan yang terbaik.

9. Perlu diambil ingatan bahawa projek ini adalah satu projek besar yang, sepanjang pengetahuan saya, belum pernah dilakukan sepenuhnya oleh sesebuah negara common law di zaman ini, secara aman, teratur dan tanpa mengorbankan keadilan dan kecekapan (efficiency). Saya percaya bahawa banyak masalah akan dihadapi. Kita akan cuba mencari jalan bagaimana kita hendak menangani masalah-masalah itu seberapa yang boleh.

10. Saya akan bahagikan perbincangan ini kepada dua bahagian:
(a) Penyesuaian undang-undang; dan
(b) Penyusunan semula mahkamah sivil dan mahkamah syariah.

BAHAGIAN PERTAMA: PENYESUAIAN UNDANG-UNDANG

Kedudukan pada masa ini

11. Pada masa ini, terdapat dua sistem perundangan di Brunei yang berasingan iaitu undang-undang sivil yang berasaskan common law England dan undang-undang syariah. (Perlu dijelaskan di sini bahawa, pertama, terma “undang-undang sivil” boleh membawa makna undang-undang Benua Eropah seperti di Perancis. Undang-undang yang dipakai di Brunei (dan Malaysia) adalah common law England bukan civil law. Saya memakai terma tersebut kerana ia sudah menjadi kebiasaan. Kedua, saya gunakan kata-kata “undang-undang syariah” dan tidak “hukum syarak” di sini kerana bukan semua “undang-undang syariah” yang dipakai di Brunei mahupun Malaysia itu hukum syarak. Ada prinsip-prinsip common law yang tidak bercanggah dengan hukum syarak yang diserapkan ke dalam “undang-undang syariah” itu. Contohnya boleh dilihat dalam:

(i) Perintah Acara Mal Mahkamah-Mahkamah Syariah, 2005 (disesuaikan daripada Supreme Court Act, Cap 5);

(ii) Perintah Keterangan Mahkamah Syariah, 2001 (disesuaikan daripada Evidence Act, Cap 108).

12. Kebanyakan undang-undang yang dipakai di Brunei adalah undang-undang sivil yang berasaskan common law England. Ini boleh dibahagikan kepada dua kategori:

(a) Prinsip-prinsip common law yang telah dikanunkan. Contohnya seperti:

(i) Fatal Accident and Personal Injuries, Cap 160;
(ii) Sale of Goods Act, Cap 170;
(iii) Unfair Contract Terms Act, Cap 171;
(iv) Specific Relief Act, Cap 109;
(v) Defamation Act, Cap 192.

(b) Prinsip-prinsip common law yang tidak dikanunkan tetapi diterima pakai oleh mahkamah sivil di Brunei. Misalnya, tort (selain daripada Fatal Accident and Personal Injuries Act, Cap 160 dan Defamation Act, Cap 192 )

13. Undang-undang yang tersebut dalam perenggan 12 itu terpakai kepada semua orang Islam dan bukan Islam.

14. Selain daripada undang-undang sivil yang menjadi asas perundangan di Brunei, undang-undang syariah juga dipakai. Tetapi pemakaiannya adalah terhad kepada bidang-bidang tertentu sahaja seperti yang terkandung dalam:

(i) Perintah Darurat (Undang-Undang Keluarga Islam),1999 dan Perintah Pengangkatan Kanak-Kanak Dalam Islam, 2001;

(ii) Akta Majlis Ugama Islam dan Mahkamah-Mahkamah Kadi, Penggal 77.

15. Perintah Darurat (Undang-Undang Keluarga Islam),1999 dan Perintah Pengangkatan Kanak-Kanak Dalam Islam, 2001 terpakai jika sekurang-kurangnya salah satu pihak beragama Islam. Manakala Akta Majlis Ugama Islam dan Mahkamah-Mahkamah Kadi, Penggal 77 ada memperuntukkan mengenai abetment oleh orang yang bukan Islam, tetapi pendakwaan dilakukan di Mahkamah Magistrate.

16. Terdapat juga undang-undang yang terpakai kepada semua orang Islam atau bukan Islam yang mana mahkamah syariah berbidangkuasa untuk memutuskan apa-apa tuntutan atau prosiding mengenainya iaitu Perintah Pemegang Pajak Gadai, 2002.

17. Selain dari itu, terdapat juga undang-undang yang berkaitan dengan agama Islam yang memberi bidangkuasa eksklusif kepada Mahkamah Sivil untuk membicarakan kesalahan-kesalahan di bawahnya seperti Akta Daging Halal, Penggal 183 dan Perintah Sijil Halal dan Label Halal, 2005.

Apa yang telah dilakukan

18. Setakat ini, apa yang telah dan sedang dilakukan adalah seperti di Lampiran “A”.

19. Pendekatan yang dipakai bolehlah disimpulkan dengan kata-kata “What is not unislamic is Islamic”, ertinya mana-mana undang-undang yang tidak bercanggah dengan hukum syarak dikira sebagai mematuhi syarak. Oleh itu, jika suatu undang-undang itu didapati tidak mempunyai unsur-unsur yang menyalahi syarak, ia dikira sebagai mematuhi syarak, tidak kira sama ada ia berasal daripada prinsip-prinsip hukum syarak atau common law.

20. Usaha pengubahsuaian ini melibatkan peringkat-peringkat berikut sebelum ia diangkat untuk mendapat kelulusan dan menjadikannya undang-undang:

(i) Menyemak undang-undang sivil berkenaan untuk mengenal pasti peruntukan-peruntukan yang tidak patuh syariah. Ini memerlukan kepakaran dalam bidang sivil dan syariah. Kepakaran undang-undang sivil adalah perlu untuk memahami peruntukan-peruntukan undang-undang itu termasuk tafsiran yang telah diberi oleh mahkamah sivil mengenainya melalui penghakiman-penghakiman. Kepakaran syariah adalah perlu untuk menentukan peruntukan manakah yang bercanggah dengan hukum dan prinsip syariah dan mana yang tidak.

(ii) Mencari hukum-hukum dan prinsip-prinsip syarak yang sesuai untuk mengganti undang-undang yang didapati tidak patuh syariah itu. Ini semestinyalah memerlukan kepakaran hukum syarak, termasuk kemampuan berijtihad, kerana tidak semua jawapannya telah sedia ada dalam kitab-kitab fiqh tradisional.

(iii) Menyerapkan hukum-hukum dan prinsip-prinsip syarak itu ke dalam undang-undang itu. Ini memerlukan kepakaran dalam kedua-dua bidang, sivil dan syariah: syariah untuk memastikan ianya patuh syariah dan sivil untuk menggubalnya.

21. Walau pun kerja-kerja awal boleh dilakukan oleh satu atau dua orang, tetapi untuk meluluskan draf itu semestinya memerlukan kepakaran dan pengalaman dalam bidang undang-undang sivil, hukum syarak dan kepentingan awam Brunei sendiri. Di Malaysia tugas itu diberi kepada Jawatankuasa Teknikal Undang-Undang Sivil dan Syariah Peringkat Kebangsaan yang anggotanya terdiri daripada Hakim-Hakim Mahkamah sivil dan syariah, pegawai-pegawai di Jabatan Peguam Negara dan Jabatan Kehakiman Syariah dan ahli-ahli akademik syariah.

22. Di Brunei, terdapat 3 jawatankuasa teknikal iaitu :

(i) Jawatankuasa Mensesuaikan Undang-Undang Brunei dengan Kehendak Ugama Islam;

(ii) Jawatankuasa Penggubalan Undang-Undang Keluarga Islam;

(iii) Jawatankuasa Perakuan Undang-Undang Yang Telah Diselaraskan Dengan Kehendak Syarak;

23. Di Brunei, autoriti yang meluluskan draf undang-undang berkaitan ugama Islam ialah Majlis Ugama Islam Brunei.

24. Senarai ahli-ahli Jawatankuasa-Jawatankuasa tersebut adalah seperti dalam ”Lampiran B”.

BENTUK (FORM)
Undang-undang untuk orang Islam sahaja

25. Adakah undang-undang yang hanya terpakai kepada orang Islam dan pada masa ini ditadbirkan oleh mahkamah syariah akan dikekalkan seperti sekarang? Misalannya, kesalahan-kesalahan jenayah syariah yang di peruntukkan oleh Akta Majlis Ugama Islam dan Mahkamah-Mahkamah Kadi seperti tidak sembahyang Jumaat, tidak membayar zakat, makan di khalayak ramai di waktu siang hari di bulan Ramadan, persetubuhan luar nikah, hasutan untuk meninggalkan tugas agama dan menyalahgunakan Al-Quran.

26. Perhatian: Akta tersebut juga memperuntukkan mengenai persubahatan oleh orang bukan Islam bagi kesalahan-kesalahan di bawah Akta tersebut yang mana akan dibicarakan oleh Mahkamah Magistrate. Kesalahan-kesalahan itu adalah seperti berikut:

(i) Bab 195 memperuntukkan tentang penyubahatan bagi kesalahan meminum minuman memabukkan dan makan di bulan Ramadhan;

(ii) Bab 196 memperuntukkan tentang penyubahatan kesalahan- kesalahan di bawah Akta Majlis selain kesalahan di para (i) di atas.

27. Soalan yang saya kemukakan dalam perenggan 25 itu ada kaitannya dengan jawapan kepada soalan sama ada mahkamah sivil dan mahkamah syariah akan digabungkan atau tidak. Jika kedua-dua sistem mahkamah itu tidak gabungkan atau digabungkan tetapi mahkamah syariah diletakkan di bawah Bahagian Syariah (Shariah Bench) yang berasingan daripada Bahagian Sivil (Civil Bench), adalah lebih sesuai undang-undang itu dikekalkan berasingan. Dalam keadaan itu, saya tidak nampak apa faedahnya ia disatukan dengan undang-undang yang terpakai kepada orang-orang bukan Islam.

Undang-undang yang terpakai kepada orang-orang bukan Islam sahaja

28. Dalam keadaan yang serupa, saya juga tidak nampak mengapa undang-undang yang hanya terpakai kepada orang-orang bukan Islam sahaja perlu atau patut, disatukan di bawah satu akta dengan undang-undang yang hanya terpakai kepada orang-orang Islam sahaja. Contohnya:

(i) Marriage Act, Cap 65;
(ii) Dissolution of Marriage Act, Cap 165;
(iii) Married Women Act, Cap 190;
(iv) Registration of Marriages Act, Cap 124;
(v) Guardianship of Infants Act, Cap 191;
(vi) Adoption of Children Order, 2001

Undang-undang yang dipakai kepada orang Islam dan bukan Islam.

29. Kebanyakan undang-undang adalah termasuk di bawah kategori ini. Contohnya:

(i) Penal Code;
(ii) Contracts Act;
(iii) Women and Girls Protection Act, Cap 12;
(iv) Specific Relief Act, Cap 109;
(v) Public Entertainment Act, Cap 181;
(vi) Public Health (Food) Act, Cap 182;
(vii) Defamation Act, Cap 192;
(viii) Children and Young Persons Order, 2006.

30. Penyesuaian undang-undang jenayah sivil yang terkandung dalam Penal Code dengan undang-undang jenayah syariah, terutama sekali jika dimasukkan hudud, mungkin akan menjadi perkara yang paling mencabar dalam projek ini. Ini bukan kerana rumitnya hendak mencari undang-undang jenayah syariah untuk menggantikan undang-undang jenayah sivil yang terkandung dalam Penal Code itu tetapi kerana ia akan melibatkan soal dasar yang memerlukan pertimbangan faktor-faktor lain selain daripada faktor teknikal, termasuk kepentingan awam Brunei dan kedudukan Brunei di mata dunia. Saya berpendapat, adalah lebih baik diberi tumpuan kepada undang-undang yang lain yang begitu banyak dan lebih mudah diselaraskan dahulu.

31. Setelah penyesuaian dilakukan kepada undang-undang itu, saya berpendapat kita akan mempunyai senario berikut:

(i) Undang-undang sivil yang patuh syariah keseluruhannya.

(ii) Undang-undang sivil yang sebahagian peruntukannya diubahsuai dengan menyerapkan hukum-hukum dan prinsip-prinsip syariah untuk menjadikannya patuh syariah; dan

(iii) Undang-undang baru yang keseluruhannya atau sebahagian besarnya adalah hukum syarak yang dikanunkan menjadi undang-undang. Saya difahamkan bahawa beberapa buah deraf undang-undang yang berdasarkan hukum syarak telah digubal oleh Jawatankuasa Penggubalan Undang-Undang Keluarga Islam iaitu, Perintah Hibah, Perintah Wasiat, Perintah Waqaf, dan Perintah Nazar.

32. Berkenaan (i), Hakim-Hakim mahkamah sivil atau yang berlatar-belakang undang-undang sivil tidak akan mempunyai masalah memahami, mentafsir dan melaksanakannya.

33. Berkenaan (ii), hakim-hakim mahkamah sivil tidak mempunyai apa-apa masalah memahami, mentafsirkan dan melaksanakan bahagian yang mengandungi prinsip-prinsip common law kerana ia bukanlah satu undang-undag yang baru dan asing kepada mereka. Tetapi, mereka mungkin menghadapi masalah, sekurang-kurangnya di peringkat awal, untuk memahami, mentafsir dan melaksanakan bahagian yang mengandungi prinsip-prinsip syariah. Untuk mentafsirkan peruntukan-peruntukan yang mengandungi prinsip-prinsip syariah yang dikanunkan itu memerlukan rujukan kepada sumber syariah yang mengenainya mereka tidak terlatih dan besar kemungkinan kebanyakkannya terdapat dalam Bahasa Arab yang mereka tidak fahami. Bahan-bahan rujukan dalam Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu mungkin tidak mencukupi. Untuk mengurangkan masalah ini peruntukan-peruntukan itu perlulah dikanunkan dengan terperinci. Kata-kata seperti “mengikut hukum syarak” semestinya tidak akan membantu mengurangkan masalah itu. Bagi hakim-hakim mahkamah syariah, masalah mereka adalah serupa tetapi sebaliknya.

34. Mengenai (iii), tidak syak lagi bahawa hakim-hakim mahkamah syariah adalah lebih sesuai mentadbirnya.

Prinsip common law yang tidak dikanunkan

35. Kerap dilupai bahawa terdapat undang-undang yang ditadbirkan oleh mahkamah sivil yang merupakan prinsip-prinsip common law yang tidak dikanunkan. Misalan yang paling jelas ialah undang-undang tort. Saya tidak nampak bagaimana ianya akan dikanunkan. Malah, adalah lebih baik ianya dibiarkan dalam keadaan sekarang. Biarlah penerapan prinsip-prinsip syarak dilakukan, di mana bersesuaian, melalui penghakiman-penghakiman mahkamah tertinggi dari satu kes ke satu kes, sebagaimana ianya telah membangun (develop) dalam sejarah undang-undang itu. Dalam hal ini, hakim-hakim yang mempunyai pengetahuan dalam kedua-dua jurusan undang-undang itu, common law dan syariah, akan dapat memain peranan yang berguna.

Undang-undang berkaitan yang sebahagiannya terletak dalam bidangkuasa mahkamah sivil dan sebahagiannya terletak dalam bidangkuasa mahkamah syariah

36. Di Malaysia, terdapat undang-undang yang berkaitan yang sebahagiannya terletak dalam bidangkuasa mahkamah sivil dan sebahagiannya terletak dalam bidangkuasa mahkamah syariah. Misalannya ialah pembahagian pusaka orang-orang Islam. Pembahagian pusaka melibatkan pengambilan Surat Kuasa Mentadbir (Letter of Administration) dan probate. Undang-undang mengenainya berasaskan common law. Ini terletak di bawah bidangkuasa mahkamah sivil. Ia juga melibatkan penentuan sama ada harta berkenaan adalah pusaka mengikut hukum syarak, siapakah waris-waris yang sah dan berhak ke atas harta itu dan bahagian masing-masing mengikut faraid. Persoalan hibah (gift) juga mungkin timbul. Undang-undang ini adalah hukum syarak dan terletak dalam bidangkuasa mahkamah syariah.

37. Bagi mengatasi masalah itu:

(i) Permohonan Surat Kuasa Mentadbir (Letter of Administration) dan Probet hendaklah dibuat di mahkamah sivil;

(ii) Jika timbul perbalahan sama ada harta berkenaan atau sebahagian daripadanya pusaka atau tidak, siapakah waris-waris yang sah dan berapakah bahagian masing-masing, persoalan-permohonan perlulah di bawa ke mahkamah syariah untuk memutuskan persoalan-persoalan itu.

(iii) Perintah mahkamah syariah itu akan dibawa ke mahkamah sivil yang akan membuat perintah pembahagian mengikutnya.

38. Ini bererti bahawa dua permohonan di mahkamah yang berlainan perlu dibuat. Ini akan melambatkan penyelesaian pembahagian pusaka dan melibatkan perbelanjaan yang lebih. Perbincangan ini adalah mengenai pusaka yang bukan pusaka kecil. Pembahagian pusaka kecil ditadbirkan oleh Pentadbir Tanah. Acaranya lebih mudah.

39. Saya difahamkan bahawa kedudukan mengenai proses pembahagian harta pusaka di Brunei adalah serupa dengan kedudukan di Malaysia. Bab 71 Probate and Administration Act, Cap 11 memperuntukkan bahawa jika Akta mengkehendaki seorang Pegawai Waris (Probate Officer) untuk bertindak mengikut Hukum Syarak atau mengikut nasihat Majlis Ugama Islam, dia hendaklah merujukkan perkara tersebut ke Mahkamah Syariah dan bertindak menurut kenyataan bertulis yang disahkan oleh Mahkamah tersebut. Bab 19 Probate and Administration Act, Cap 11 memperuntukkan bahawa jika jumlah keseluruhan harta pusaka tidak melebihi $25,000, Pegawai Waris (Probate Officer) boleh mentadbir pusaka tersebut secara summary tanpa melibatkan formaliti undang-undang.

40. Di Malaysia, oleh sebab mahkamah syariah hanya mempunyai bidangkuasa terhadap orang-orang yang menganut agama Islam sahaja, maka akan timbul masalah jika, dalam prosiding itu, terdapat pula tuntutan oleh seorang bukan Islam ke atas harta itu, misalnya dia mengatakan bahawa harta itu telah dijual kepadanya tetapi belum sempat dipindahmilik sebelum si-mati meninggal dunia atau tanah itu digadai kepada sebuah institusi kewangan. Oleh sebab mereka bukan “seseorang yang menganut agama Islam”, mereka hanya boleh mencelah di mahkamah sivil. Dalam keadaan itu, nampaknya mahkamah sivil terpaksa memutuskan tuntutan mereka dahulu sebelum mahkamah syariah memutuskan persoalan-persoalan di hadapannya.

41. Nampaknya, mahkamah di Brunei tidak menghadapi masalah ini. Di Brunei, pada amnya, mahkamah syariah mempunyai bidangkuasa untuk mendengar sesuatu kes yang melibatkan sekurang-kurangnya satu pihak beragama Islam. Tidak ada halangan bagi orang yang bukan beragama Islam untuk mengambil tindakan di mahkamah syariah jika dibenarkan oleh undang-undang. Menurut penjelasan dari Bahagian Waris, Mahkamah Syariah, setakat ini belum terdapat kes yang melibatkan tuntutan oleh orang bukan Islam atau institusi kewangan ke atas harta pusaka orang Islam.

42. Disamping itu, Jawatankuasa Penggubalan Undang-Undang Keluarga Islam telah menggubal beberapa buah deraf undang-undang yang berkaitan dengan transaksi harta seperti Perintah Hibah, Perintah Wasiat dan Perintah Waqaf. Undang-undang itu, apabila berkuatkuasa kelak, akan terpakai jika salah satu pihak adalah beragama Islam. Ertinya, Mahkamah Syariah mempunyai bidangkuasa untuk mendengar apa-apa tuntutan dan memutuskan apa-apa prosiding mengenainya.

43. Perbincangan ini meyakinkan saya bahawa undang-undang sedemikian lebih baik disatukan dan diletak di bawah bidangkuasa satu mahkamah sahaja.

Dimensi baru: Perbankan dan kewangan Islam dan Takaful

44. Tiga puluh tahun dahulu, pelaksanaan hukum syarak adalah tertumpu kepada undang-undang keluarga. Tidak sesiapa menyangka bahawa di akhir abad ke-20, mu’amalat akan menarik perhatian. Muamalat Islam difikirkan hanya tinggal dalam kitab-kitab fiqh untuk dipelajari oleh pelajar-pelajar agama. Ia disangkakan telah ketinggalan zaman.

45. Perubahan yang tidak disangkakan itu telah disebabkan oleh keinginan orang-orang Islam untuk mengelak daripada berurusan dengan institusi-institusi kewangan dan membuat pelaburan dalam produk-produk yang melibatkan riba. Di samping itu, orang-orang Islam pun telah banyak berkhidmat dalam institusi-institusi kewangan konvensional. Mereka juga mempunyai keinginan untuk menawarkan produk-produk yang patuh syariah. Maka, dengan kerjasama pakar-pakar perbankan, kewangan dan insurans konvensional, pakar-pakar syariah dan undang-undang dan lain-lain, lahirlah perbankan Islam yang menawarkan produk-produk alternative yang patuh syariah.

46. Pada mulanya produk-produk ini ditujukan kepada orang-orang Islam. Tetapi, oleh sebab potensinya besar, maka institusi-institusi kewangan di negara-negara bukan Islam juga telah nampak peluang untuk membuat keuntungan melalui pruduk-produk patuh syariah ini. Maka, berlumba-lumbalah mereka untuk menceburkan diri di dalamnya. Hari ini, produk-produk ini ditawarkan hampir di seluruh dunia, termasuklah Eropah, Amerika Utara, Australia, malah di negeri Jepun dan Korea Selatan. (Malangnya, ada beberapa buah negara yang majority penduduknya beragama Islam yang tidak menunjukkan minat dalam perkembangan ini).

47. Berkait rapat dengan perkembangan perbankan dan kewangan Islam dan takaful ialah minat cendekiawan-cendekiawan bukan Islam dalam mu’amalat mengenainya. Universiti-universiti terkemuka di seluruh dunia mengadakan bengkel, seminar dan konferens mengenainya. Malah, syarikat-syarikat swasta bukan Islam mengambil kesempatan menganjurnya. Di setiap seminar atau konferens sedemikian yang saya hadiri di peringkat antarabangsa, saya perhatikan bahawa biasanya jumlah peserta dan pembentang-pembentang kertas kerja yang bukan beragama Islam jauh lebih banyak daripada yang beragama Islam. Mereka ini terdiri daripada berbagai-bagai bangsa, warganegara, warna kulit dan agama. Ertinya, mereka telah pun berada di hadapan dalam industri ini. Ini mengingatkan saya kepada apa yang dikatakan oleh Sheikh Nizam Ya’kubi, dalam satu dialog di Kuala Lumpur baru-baru ini: “We are an ummah of lost opportunity”. (Kita adalah satu ummat yang terlepas peluang). Hal yang serupa juga telah ternampak dalam industry makanan halal.

48. Brunei, pada pandangan saya, berada dalam keadaan yang amat baik untuk bersaing dangan negara-negara lain dalam bidang ini. Ia mempunyai pendapatan per capita yang jauh lebih tinggi daripada kebanyakan negara-negara Islam lain. Ia mempunyai sistem undang-undang sivil yang mantap. (Dubai terpaksa mewujudkan satu kawasan perdagangan khas di mana undang-undang dan mahkamah sivil yang memakai common law dengan hakim-hakim yang di bawa daripada luar negara, untuk menarik pelaburan antarabangsa). Brunei mempunyai infrastruktur yang moden. Ia mempunyai cendekiawan-cendekiawan dalam bidang hukum syarak dan undang-undang sivil. Ia tidak mempunyai masalah perlembagaan dan politik yang boleh menyukarkan pengwujudan sistem perundangan dan kehakiman untuk membantu perkembangan ini. Dalam kata-kata lain, Brunei berada di kedudukan yang baik untuk bersaing, jika tidak untuk berada di hadapan sekali pun.

49. Saya berpendapat bahawa projek penyesuaian undang-undang dan mahkamah sivil dan syariah yang sedang dilakukan ini patut mengambil kira faktor ini: mewujudkan undang-undang, mahkamah, hakim-hakim, peguam-peguam, pakar-pakar perbankan dan kewangan Islam dan takaful dan pakar-pakar syariah dalam bidang tersebut untuk menangani dan memajukan industry itu, bukan sahaja untuk pasaran tempatan tetapi untuk pasaran antarabangsa.

50. Untuk mewujudkan produk-produk baru yang patuh syariah, pakar-pakar perbankan dan kewangan Islam dan takaful perlu ada. Mereka perlu memahami produk-produk konvensional kerana daripada produk-produk itulah produk-produk patuh syariah itu diwujudkan. Sebenarnya, perkembangan perbankan dan kewangan Islam dan takaful yang telah berlaku setakat ini adalah hasil sumbangan pakar-pakar perbankan dan kewangan Islam dan takaful konvensional, dengan dibantu oleh pakar-pakar syariah, undang-undang dan lain-lain.

51. Ulamak-ulamak yang mempunyai pengetahuan mendalam dalam mu’amalat zaman ini, terutama dalam bidang-bidang tersebut juga perlu ada untuk memastikan produk-produk itu patuh syariah. Mereka, dengan bantuan pakar-pakar perbankan, kewangan dan insurans konvensional juga perlu mengetahui produk-produk konvensional itu kerana, produk-produk patuh syariah yang dipasarkan hari ini adalah produk-pruduk konvensional yang diubahsuai untuk menjadikannya patuh syariah. Hanya dengan mengetahui sifat-sifat produk-produk konvensional itu barulah dapat diteliti di mana terdapatnya perkara-perkara yang menyalahi syarak dalam produk-produk itu. Selepas itu barulah boleh dicari prinsip-prinsip syariah yang boleh dipakai dalam mengubahsuai produk-produk itu supaya ia menjadi patuh syariah.

52. Pekerja-pekerja institusi kewangan dan syarikat-syarikat yang menawarkan produk-produk patuh syariah itu juga perlu memahami ciri-ciri produk-produk patuh syariah itu supaya mereka dapat melaksanakan keputusan-keputusan Majlis/Jawatankuasa Penasihat Syariah dengan betul.

53. Peguam-peguam perlu mengetahui ciri-ciri produk-produk patuh syariah itu untuk menyediakan kontrak yang patuh syariah dan, apabila menjadi kes di mahkamah, untuk menghujahkannya.

54. Hakim-Hakim perlu mempunyai pengetahuan yang sama untuk memutuskan kes-kes yang sampai ke mahkamah, jika persoalan-persoalan mengenai hukum syarak berbangkit. Saya difahamkan bahawa, di Brunei pun, persoalan-persoalan seperti itu telah mula ditimbulkan. Persoalan-persoalan itu timbul dalam kes-kes tuntutan hutang yang berbangkit daripada transaksi perbankan. Tuntutan-tuntutan itu terletak di bawah bidangkuasa mahkamah sivil dan dibicarakan oleh hakim-hakim mahkamah sivil. Mereka, sekurang-kurang pada masa ini, masih kurang arif mengenai hukum syarak yang berbangkit dalam kes-kes seperti itu.

55. Ada orang berkata bahawa untuk mengelak masalah itu, kes-kes seperti itu patutlah diletakkan di bawah bidangkuasa mahkamah syariah. Untuk berbuat demikian di Brunei tidak mempunyai masalah perlembagaan seperti di Malaysia yang mengamalkan konsep Persekutuan. Tetapi, seorang hakim yang berkelulusan syariah tidak semestinya memahami perbankan dan kewangan Islam dan takaful. Ia adalah satu bidang baru. Selain daripada itu, undang-undang yang terpakai dalam kes-kes itu adalah undang-undang sivil, seperti undang-undang kontrak, undang-undang tanah, undang-undang syarikat dan lain-lain. Bagi kes-kes takaful pula, undang-udang yang terpakai dalam menentukan liability dan juga gantirugi adalah common law England. Hakim-hakim mahkamah syariah tidak biasa dengannya. Lagi pula, persoalan hukum syarak hanya timbul sekali–sekala. Disebabkan oleh keadaan inilah maka di Malaysia diadakan undang-undang yang menubuhkan Lembaga Penasihat Syariah di Bank Negara. Persoalan-persoalan hukum syarak itu dihendaki dirujuk kepada lembaga itu yang akan membuat keputusan. Mahkamah atau tribunal berkenaan dikehendaki mematuhinya. Itulah jalan terbaik yang dapat difikirkan dan dipraktikkan pada masa ini. Di bawah peruntukan ini, institusi-institusi kewangan dan syarikat-syarikat takaful juga boleh merujuk persoalan-persoalan hukum syarak mengenai produk-produk itu kepada lembaga tersebut.

56. Perbankan, kewangan dan insurans konvensional telah lama wujud dan memonopoli sebahagian besar industri tersebut. Perbankan dan kewangan Islam dan takaful mula bertapak hanya dalam tempoh tiga dekad terakhir ini. Pasarannya masih terlalu kecil jika dibandingkan dengan perbankan, kewangan dan insurans konvensional. Kedua-duanya berjalan seiringan, sama seperti di Malaysia dan Indonesia. Sekurang-kurangnya untuk sementara waktu, (saya tidak berani menelah berapa lama) kita tidak patut tergesa-gesa menghapuskan sistem konvensional itu dan menggantikannya dengan sistem Islam yang baru diwujudkan itu. Ini adalah kerana, sistem Islam itu sendiri, seperti mana yang terpakai di abad ini, masih muda. Produk-produknya juga belum lengkap. Maka, kedua-dua sistem itu perlulah dibiarkan berjalan seiringan, sekurang-kurangnya untuk sementara waktu. Sekurang-kurangnya kerajaan telah mewujudkan pilihan kepada orang ramai dan terserahlah kepada mereka untuk memilih, seperti mereka boleh memilih untuk membeli ayam yang disembelih mengikut kehendak syarak atau yang tidak.

57. Dalam keadaan demikian, undang-undang mengenai perbankan, kewangan dan insurans konvensional bolehkan dikekalkan seperti sekarang. Undang-undang mengenai perbankan, kewangan Islam dan takaful juga boleh dibiarkan terus wujud seiringan dengannya.

58. Walau bagaimana pun, ini adalah persoalan dasar. Soalnya mampukah Brunei menghadapi implikasi ke atas ekonominya jika perbankan, kewangan dan insurans konvensional dihapuskan sekaligus?

BAHAGIAN KEDUA: PENYESUAIAN SISTEM KEHAKIMAN

59. Seperti yang telah disebut sebelum ini, terdapat dua sistem mahkamah yang berjalan seiringan, iaitu sistem mahkamah sivil dan sistem mahkamah syariah dengan struktur, hakim-hakim, bidangkuasa, pegawai, kakitangan malah bangunan yang berasingan. Kedua-dua sistem ini berjalan secara berasingan.

Mahkamah Sivil

60. Daripada yang paling rendah, mahkamah sivil di Brunei terdiri daripada Mahkamah Majistret, Mahkamah Perantaraan, Mahkamah Tinggi dan Mahkamah Rayuan. Hakim-hakim dan pegawai-pegawainya adalah berlatar-belakangkan common law. Bidangkuasanya meliputi semua perkara selain daripada undang-undang keluarga orang-orang Islam yang terletak di bawah bidangkuasa mahkamah syariah. Dari segi nilai dan jenis kes-kes yang dibicarakan, kes-kes besar, termasuk kes-kes perlembagaan terletak di bawah mahkamah sivil. Ia mempunyai bidangkuasa ke atas semua orang, Islam atau bukan Islam.

Mahkamah Syariah

61. Mahkamah Syariah pula terdiri daripada, paling rendah, Mahkamah Rendah Syariah, Mahkamah Tinggi Syariah dan Mahkamah Rayuan Syariah. Selain daripada mahkamah itu mempunyai bidangkuasa terhadap orang-orang Islam, ia juga mempunyai bidangkuasa mendengar dan memurtuskan kes-kes jika sekurang-kurangnya salah satu pihak beragama Islam seperti yang diperuntukkan oleh Perintah Darurat (Undang-Undang Keluarga Islam), 1999 dan Perintah Pengangkatan kanak-Kanak Dalam Islam, 2001. Terdapat juga undang-undang yang terpakai kepada semua orang Islam dan bukan Islam yang mana Mahkamah Syariah berbidangkuasa untuk memutuskan apa-apa tuntutan atau prosiding mengenainya iaitu Perintah Pemegang Pajak Gadai, 2002.

Kemungkinan percanggahan bidangkuasa

62. Mungkin perkara ini belum pernah berlaku di Brunei. Mungkin orang tidak menyangka ia boleh berlaku sebab, nampaknya kedua-dua sistem mahkamah ini berasingan dan bidangkuasa masing-masing berasingan.

63. Tetapi, pada pandangan saya, ia boleh berlaku, walau pun tidak sekerap di Malaysia. Misalnya, dalam kes yang sama, mungkin akan timbul isu undang-undang yang berasaskan common law dan juga isu hukum syarak. Dalam kes mengenai hakmilik tanah, mungkin akan timbul isu waqaf. Ini telah berlaku di Malaysia. Juga, dalam kes di mahkamah syariah, mungkin akan timbul isu perlembagaan yang hanya boleh diputuskan oleh mahkamah sivil.

64. Dengan pengubahsuaian yang sedang dilakukan ini, akan timbul lebih banyak keadaan di mana isu-isu hukum syarak dan undang-undang sivil akan berbangkit dalam kes yang sama yang dibicarakan di mahkamah sivil. Misalnya, apabila prinsip-prinsip hukum syarak diserapkan ke dalam undang-undang sivil seperti undang-undang kontrak. Maka mahkamah dan hakim yang sama perlu membuat keputusan mengenai isu-isu dari kedua-dua sistem perundangan itu.

Struktur mahkamah selepas pengubahsuaian

65. Berikutan daripada penyesuaian undang-undang yang akan dilakukan, kita perlu juga memikirkan sistem kehakiman yang akan diwujudkan untuk melaksanakannya. Di peringkat ini, kita masih belum boleh memberi jawapan yang tepat, bukan sahaja kerana ia melibatkan persoalan dasar, tetapi kerana ia hanya akan nampak lebih jelas setelah undang-undang itu selesai digubal. Walau bagaimanapun, ada beberapa pilihan yang boleh kita beri perhatian.

66. Saya percaya, apabila undang-undang sivil disesuaikan dengan hukum syarak, sistem mahkamah yang ada sekarang adalah tidak sesuai lagi. Ini adalah kerana, dalam undang-undang sivil itu akan ada undang-undang yang unsurnya adalah hukum syarak yang perlu ditafsirkan dan diputuskan mengikut prinsip-prinsip hukum syarak. Hakim-hakim mahkamah sivil yang ada sekarang, dengan hormat, tentu tiada kepakaran mengenainya. Menyerahkan kesemua undang-undang itu kepada hakim-hakim syariah juga bukan jawapannya kerana mereka pula tiada kepakaran dalam undang-undang sivil. Itu dilema yang kita hadapi.

67. Saya nampak ada dua jalan untuk mengatasinya.

STRUKTUR PERTAMA: TANPA PENGGABUNGAN MAHKAMAH SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH

Mahkamah Syariah

68. Cara yang pertama tidak melibatkan penggabungan kedua-dua mahkamah itu dan perkhidmatan hakim-hakimnya. Mahkamah syariah kekal sebagai mahkamah syariah yang mempunyai bidangkuasa terhadap pelaksanaan undang-undang syariah yang terpakai kepada orang-orang Islam, seperti sekarang. Tetapi, jika ada orang bukan Islam yang terlibat di dalam kes itu, seperti misalan yang saya telah berikan itu, orang bukan Islam itu hendaklah diberi hak untuk menjadi salah satu pihak dalam kes itu dan mahkamah syariah hendaklah berkuasa untuk membicara dan memutuskannya.

69. Dalam keadaan itu, prinsip-prinsip kesaksian mengenai keterangan seorang Islam dan seorang bukan Islam dan konsep “adil” yang terpakai kepada saksi, mungkin perlu dikaji semula supaya keterangan seorang bukan Islam itu tidak kurang nilainya hanya kerana dia bukan seorang Islam. (Berkaitan dengan ini, prinsip mengenai keterangan seorang perempuan berbanding dengan keterangan seorang lelaki juga mungkin perlu dilihat semula. Adakah keterangan seorang Peguam Negara dicampur dengan keterangan seorang Peguamcara Negara hanya sama nilainya dengan keterangan seorang budak pejabat di jabatan itu, semata-mata kerana Peguam Negara dan Peguamcara Negara adalah perempuan dan budak pejabat itu seorang lelaki?) Walau bagaimanapun, ini adalah isu hukum syarak dan terserahlah kepada ulamak-ulamak di Negara Brunei Darussalam sendiri memutuskannya.

70. Mengikut cara ini, nampaknya tidak banyak perubahan yang perlu dilakukan kepada mahkamah syariah.

Mahkamah Sivil

71. Oleh sebab ada undang-undang yang berasaskan hukum syarak dan prinsip-prinsip hukum syarak akan dipakai dalam mentafsirkannya di mahkamah sivil, atas anggapan bahawa, sekurang-kurangnya pada masa ini hakim-hakim mahkamah syariah tiada kepakaran mengenainya, maka perlulah ada hakim-hakim yang perpengetahuan syariah untuk membantu hakim-hakim sivil itu dalam kes-kes di mana isu-isu syariah timbul, dalam kes-kes yang terletak di bawah bidangkuasa mahkamah sivil.

72. Untuk mengatasi masalah ini, saya nampak ada dua pilihan:

(i) Melantik beberapa orang yang mempunyai latar-belakang syariah menjadi hakim di semua peringkat mahkamah sivil. Apabila terdapat kes mahkamah sivil yang melibatkan juga hukum syarak, “hakim-hakim syariah” itu akan bersidang bersama-sama dengan hakim-hakim mahkamah sivil. Hakim syariah itu akan memutuskan isu hukum syarak, manakala hakim mahkamah sivil akan memutuskan persoalan-persoalan lainnya dan membuat penghakiman bagi keseluruhan kes itu.

(ii) Apabila timbul keadaan seperti itu, mahkamah sivil akan “meminjam” seorang hakim mahkamah syariah yang setaraf untuk bersidang dengan hakim mahkamah sivil itu dan menjalankan tugas seperti yang disebut dalam perenggan kecil (i).

73. Pada pandangan saya, cara (ii) ada kelebihannya. Ini adalah kerana, pertama, kes-kes seperti itu mungkin tidak banyak. Kes-kes yang memerlukan perkhidmatan hakim syariah atau hakim mahkamah syariah mungkin tidak cukup atau tidak seberat kerja seorang hakim mahkamah sivil sedangkan kedudukan mereka adalah sama dan menerima gaji yang sama. Malah, bagi kes tertentu yang mereka bersidang bersama pun, tugas hakim mahkamah sivil berkenaan adalah lebih berat. Ini adalah kerana hakim mahkamah sivil itu perlu membuat penemuan fakta (finding of facts), memutuskan isu-isu undang-undang sivil, membuat tafsiran statut malah perlembagaan yang mungkin timbul dalam kes tersebut, membuat keputusan (penghakiman) mengenai isu-isu bukan syariah dan membuat keputusan keseluruhan kes itu. Ini akan diikuti dengan tugas menulis alasan penghakiman. Sebaliknya hakim syariah hanya perlu membuat keputusan mengenai isu syariah dan jika dikehendaki menulis alasan penghakiman pun, hanya mengenai isu itu sahaja. Ini mungkin akan menimbulkan rasa tidak puas hati dan tidak adil di kalangan hakim-hakim mahkamah sivil itu. Masalah ini, pada fikiran saya, tidak timbul jika hakim mahkamah syariah “dipinjam” oleh mahkamah sivil apabila diperlukan.

74. Kedua, jika hakim-hakim mahkamah syariah itu “dipinjam”, pengalaman hakim-hakim mahkamah syariah itu yang diperolehi semasa bersidang di mahkamah sivil akan dapat dimanfaatkan di mahkamah syariah. Demikian juga sebaliknya.

STRUKTUR KEDUA: MENGGABUNGKAN MAHKAMAH SIVIL DAN MAHKAMAH SYARIAH

75. Cara kedua ialah dengan menggabungkan kedua-dua mahkamah itu. Ini pun ada dua bentuk yang boleh dilakukan:

(i) Menyatukan kedua-dua mahkamah itu sepenuhnya;

(ii) Meletakkan kedua-dua mahkamah di bawah satu badan kehakiman tetapi dengan dua Bahagian (Bench) yang berasingan, iaitu Bahagian Sivil dan Bahagian Syariah.

Penggabungan sepenuhnya

76. Penggabungan kedua-dua sistem mahkamah itu sepenuhnya, seperti dalam perenggan 75 (i) akan melibatkan pembubaran mahkamah syariah. Badan Kehakiman (Judiciary) akan hanya mempunyai satu sistem mahkamah. Mahkamah itu akan mempunyai bidangkuasa mengenai semua undang-undang, sama ada undang-undang yang pada masa ini terletak di bawah bidangkuasa mahkamah sivil sekarang atau di bawah bidangkuasa mahkamah syariah. Kata-kata “mahkamah sivil” dan “mahkamah syariah” tidak akan wujud lagi. Semua penghakiman, keputusan dan perintah adalah penghakiman, keputusan dan perintah Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan dan sebagainya, tidak kira sama ada ia melibatkan orang Islam atau bukan Islam, undang-undang sivil atau kedua-duanya.

77. Semua hakim-hakim terletak dalam satu perkhidmatan. Bezanya, hakim-hakim yang berlatar-belakangkan undang-undang sivil akan dilantik untuk mendengar kes-kes sivil. Hakim-hakim yang berlatar-belakangkan syariah akan dilantik untuk mendengar kes-kes syariah. Jika terdapat isu-isu undang-undang sivil dan syariah dalam kes yang sama, dua orang hakim akan bersidang bersama, seorang hakim sivil dan seorang hakim syariah. Kedua-dua mereka akan membuat keputusan bersama. Jika mereka tidak dapat bersetuju di antara mereka, perbicaraan semula hendaklah dijalankan di hakapan dua orang hakim yang lain. Di bawah sistem ini adalah diharapkan bahawa hakim sivil akan mengikut pandangan hakim syariah mengenai isu syariah, dan sebaliknya.

78. Cara ini akan melenyapkan langsung label “mahkamah sivil” dan “mahkamah syariah”, “undang-undang sivil” dan “undang-undang syariah”, “hakim mahkamah sivil dan “hakim mahkamah syariah”, “Ketua Hakim Syar’ie” dan lain-lain. “Ketua Hakim Negara” adalah untuk semua. Demikian juga dengan perkhidmatan perundangan dan kehakiman. Hanya satu yang tinggal.

79. Saya nampak beberapa kebaikan dalam cara ini:

(i) Hanya satu sistem mahkamah yang ada. Masalah percanggahan bidangkuasa tidak boleh berlaku lagi.

(ii) Undang-undang dan prinsip syarak akan masuk ke dalam “main stream”, ada yang terpakai untuk semua orang dan ada yang terpakai untuk orang-orang Islam sahaja.

(iii) Masalah kedudukan mahkamah syariah berbanding dengan mahkamah sivil tidak akan timbul lagi.

(iv) Masalah kedudukan hakim-hakim dan pegawai-pegawai mahkamah syariah berbanding dengan hakim-hakim dan pegawai-pegawai mahkamah sivil seperti yang berlaku sekarang juga tidak akan berlaku lagi.

(v) “Economy of scale” mungkin akan menjimatkan perbelanjaan pembinaan dan penyelenggaraan bangunan mahkamah dan membolehkan pegawai-pegawai dan kakitangan digunakan secara optimum.

(vi) Pergaulan dan pengalaman bersidang bersama dan bertugas dalam satu bangunan akan meluaskan pengetahuan dan pengalaman hakim-hakim daripada kedua-dua jurusan. Malah, pada suatu masa kelak, sesetengah hakim-hakim itu, sama ada daripada jurusan sivil atau syariah akan mendalami kedua-dua cabang undang-undang itu. Itu adalah satu kejayaan yang besar.

80. Setakat ini, saya tidak nampak apa-apa kesan negatif kepada cara ini.

Penggabungan Terhad

81. Saya gunakan perkataan “penggabungan terhad” bagi struktur dalam perenggan 75(ii). Mahkamah syariah seperti yang ada sekarang akan dimansuhkan. Sebaliknya, di setiap aras (level) mahkamah sivil akan ada “Bahagian Syariahnya”.

82. Mengikut struktur ini, mahkamah sivil di semua peringkat akan kekal, hakim-hakimnya akan kekal dan bidangkuasanya juga kekal. Tetapi, di setiap aras (level) mahkamah itu akan ada Bahagian Syariahnya. Bahagian syariah ini akan membicarakan kes-kes yang terpakai kepada orang Islam sahaja, iaitu kes-kes yang pada masa ini dibicarakan oleh mahkamah syariah. Kes-kes yang sebelumnya terletak dalam bidangkuasa mahkamah sivil akan terus dibicarakan oleh hakim-hakim sivil. Tetapi, jika dalam kes sivil timbul isu syariah, seorang hakim syariah akan bersidang bersama dengan hakim sivil, seperti dalam perenggan 75 (i). Bagaimana jika dalam syariah timbul pula persoalan undang-undang sivil seperti persoalan perlembagaan? Pada pandangan saya, ada dua cara mengatasinya. Pertama, memindahkan kes itu ke Bahagian Sivil untuk didengar oleh dua orang hakim, seorang hakim sivil dan seorang hakim syariah. Kedua, mengekalkan kes itu di mahkamah syariah dan hakim sivil pula dipinjamkan untuk bersidang bersama hakim syariah.

PERSEDIAAN

83. Meminda undang-undang dan menubuhkan mahkamah adalah satu perkara. Tidak kurang penting adalah menyediakan orang-orang yang akan melaksanakannya. Saya akan bahagikan kepada tiga bahagian:

(i) Hakim-Hakim.
(ii) Pegawai-pegawai perundangan dan kehakiman.
(iii) Peguam-peguam.

84. Mengenai (i) (Hakim-Hakim), walaupun hakim sivil dan hakim syariah akan bersidang bersama-sama jika ada persoalan–persoalan undang-undang sivil dan hukum syarak dalam kes yang sama, kedua-duanya perlulah mempunyai pengetahuan berkerja (a working knowledge) Undang-undang yang beliau tidak terlatih di dalamnya itu. Bagi hakim-hakim yang sedang bertugas, ini boleh dilakukan melalui kursus-kursus. Hakim-hakim sivil, dari setinggi-tingginya hingga serendah-rendahnya perlulah menghadiri kursus-kursus itu. Hakim-hakim mahkamah sivil menghadiri kursus-kursus hukum syarak. Hakim-hakim mahkamah syariah menghadiri kursus-kursus undang-undang sivil. Tumpuan hendaklan diberi kepada undang-undang dan hukum-hukum yang selalu timbul dalam kes-kes di mahkamah. Bagi pelantikan baru, pengetahun mengenai undang-undang yang ianya tidak terlatih, (misalnya, jika beliau terlatih dalam undang-undang sivil, pengetahuan mengenai hukum syarak) perlulah diambil-kira.

85. Mengenai (ii) (Pegawai-Pegawai Kehakiman dan Perundangan), apa yang saya katakan dalam perenggan 84 juga terpakai.

86. Mengenai (iii) (Peguam-peguam) juga apa yang saya katakan dalam perenggan 84 itu terpakai.

PERKHIDMATAN KEHAKIMAN DAN PERUNDANGAN

87. Tertakluk kepada struktur mana yang dipilih bagi pengubahsuaian kedua-dua mahkamah itu, pengubahsuaian juga mungkin perlu dilakukan kepada perkhidmatan-perkhidmatan kehakiman dan perundangan yang ada sekarang. Ini bolehlah dibincang kemudian.

PERSATUAN UNDANG-UNDANG

88. Organisasi dan kelayakan peguam sivil dan peguam syarie untuk mewakili anakguam mereka di mahkamah perlu disemak semula supaya sesuai dengan penyusunan semula mahkamah yang dilakukan. Ini pun boleh dibincang kemudian.

RINGKASAN

89. Setakat ini, kandungan kertas ini bolehlah diringkaskan seperti berikut:
(1) Keputusan dasar (policy decisions) terletak kepada Kerajaan Brunei misalnya mengenai soalan setakat manakah hukum syarak hendak diterima pakai sebagai undang-undang am bersama-sama dengan undang-undang yang dipakai sekarang untuk semua orang, Islam dan bukan Islam. Juga, mengenai struktur yang akan diterima bagi penyusunan semula kedua-dua mahkamah itu.

(2) Adalah menjadi tanggungjawab ulamak-ulamak untuk menetapkan hukum atau prinsip syarak yang akan dipakai bagi menggantikan undang-undang yang ada sekarang yang didapati bercanggah atau tidak selaras dengan hukum atau prinsip syarak, atau untuk menambah-baikan undang-undang itu dengan menyerapkan prinsip-prinsip hukum syarak.

(3) Pendekatan yang sesuai, pada pandangan saya, ialah menerima undang-undang yang tidak menyalahi syarak sebagai undang-undang yang mematuhi syarak (What is not unislamic is Islamic) tanpa mengira sumber asalnya, sivil atau syarak.

(4) Keutamaan hendaklah diberi kepada undang-undang yang lebih mudah disesuaikan dan diterima umum dahulu. Ia boleh dikumpulkan seperti berikut:

(i) Kumpulan pertama ialah undang-undang yang pada masa ini dipakai di mahkamah syariah untuk orang Islam sahaja. Tidak ada apa-apa yang perlu dilakukan kepadanya.

(ii) Kumpulan kedua ialah undang-undang yang hanya terpakai kepada orang-orang bukan Islam. Mungkin tiada apa-apa yang perlu dilakukan kepadanya.

(iii) Kumpulan ketiga ialah undang-undang sivil yang dipakai di mahkamah sivil pada masa ini yang tidak atau tidak banyak bercanggah dengan hukum syarak.

(iv) Kumpulan keempat ialah undang-undang yang lebih banyak dan lebih sukar diselaraskan.

(v) Kumpulan kelima ialah undang-undang yang pada masa ini tidak ada tetapi difikirkan patut diadakan untuk menjadikan undang-undang di Brunei patuh syariah.

(vi) Kumpulan keenam ialah common law yang tidak dikanunkan tetapi diterima pakai oleh mahkamah sivil seperti undang-undang tort. Ia boleh dibiarkan seperti dalam keadaan sekarang.

(5) Proses penyesuaian undang-undang ini akan melalui peringkat-peringkat berikut :

(i) Menyemak semua undang-undang Brunei dan menentukan mana-mana bahagian atau peruntukan yang bercanggah atau tidak selaras dengan hukum syarak.

(ii) Mengenalpasti hukum-hukum atau prinsip-prinsip syarak yang akan dipakai untuk menggantikan undang-undang yang ada sekarang atau untuk menyelaraskannya dengan hukum dan prinsip syarak.

(iii) Menggubal draf setiap undang-undang yang perlu diubahsuai.

(iv) Membentang deraf itu satu demi satu untuk dibincang setiap peruntukannya dan meluluskannya jika berpuashati ia mematuhi kehendak syarak dan sesuai dipakai. Ini perlu dilakukan oleh satu jawatankuasa yang ahli-ahlinya terdiri daripada pakar-pakar syariah dan undang-undang sivil dan berpengalaman dalam pelaksanaan undang-undang, sama ada sebagai hakim atau peguam (Peguam termasuk Peguam Negara dan pegawai-pegawainya). Di Malaysia, jawatankuasa ini dipanggil Jawatankuasa Teknikal Undang-Undang Sivil dan Syariah. Di Brunei tugas ini terletak di bawah bidangkuasa Jawatankuasa Mensesuaikan Undang-Undang Brunei menurut Kehendak Ugama Islam.

(v) Di Malaysia, deraf yang diluluskan oleh jawatankuasa ini diangkat ke Jabatan Peguam Negara untuk kajian dari segi implikasinya dan, jika dipersetujui, menggubal draf rang undang-undang.

(vi) Draf rang undang-undang tersebut diangkat kepada autoriti yang akan memberi persetujuan/perkenan untuk dijadikan undang-undang. Di Malaysia autoriti itu adalah Kabinet. Di Brunei autoriti itu adalah Majlis Ugama Islam.

(vii) Mengemukakan rang undang-undang itu untuk diluluskan oleh Badan Perundangan. (Di Malaysia Parlimen manakala di Brunei adalah perkenan Kebawah Duli Yang Maha Mulia Paduka Seri Baginda Sultan dan Yang Di-Pertuan, Negara Brunei Darussalam berdasarkan peruntukan di bawah Perkara 83(3) dari Perlembagaan Negara Brunei Darussalam.)

PENUTUP

90. Projek ini adalah satu projek yang besar yang belum pernah dilakukan oleh mana-mana negara secara terancang, tersusun, aman dan ikhlas demi untuk mencari keredaan Allah (s.w.t.), bukan kerana tekanan atau kepentingan politik. Maka, niatnya sudah betul. Dalam keadaan itu, ia boleh dilakukan dengan teliti, cermat dan tersusun untuk mengelak daripada kesilapan, ketidak-adilan, kesan negatif kepada Brunei baik dari segi ekonomi, sosial, politik, ketenteraman awam mahupun hubungan antarabangsa. Kebetulan, usaha ini adalah bertepatan dengan perkembangan perbankan dan kewangan Islam dan takaful di masa ini. Projek ini, jika berjalan dengan baik, akan meletakkan Brunei di kedudukan yang baik untuk menangani kes-kes yang berbangkit daripada industri baru itu dan, dengan itu, membantu perkembangan industri itu di Brunei.

91. Tidak dapat dinafikan bahawa melaksanakan projek ini adalah rumit. Pada pandangan saya, apa yang paling mencabar ialah mencari dan memilih hukum atau prinsip syarak yang sesuai untuk menggantikan undang-undang yang dipakai sekarang yang didapati tidak patuh syariah. Tetapi, jika ia didekati dengan fikiran terbuka, menganalisa sesuatu hukum atau prinsip itu dengan mendalam dengan mengambil-kira keadaan semasa dan kepentingan awam dan meletakkan keadilan sebagai tujuan utama undang-undang dan mahkamah, saya percaya ia akan dapat dilakukan dengan jayanya.

PENGHARGAAN

92. Saya ingin merakamkan setinggi-tinggi penghargaan saya kepada pegawai-pegawai di Pejabat Peguam Negara dan Unit Perundangan Islam, Brunei yang telah membantu saya menyemak dan melengkapkan kertas ini, terutama sekali mengenai undang-undang Brunei. Tanpa bantuan mereka saya tidak akan dapat menyediakan kertas ini, selengkap ini. Saya amat terhutang budi dan berterima kasih kepada mereka.

27hb. November 2009

(Aidiladha 1430H)

KEPUTUSAN PRN MELAKA: PENGAJARAN KEPADA PARTI-PARTI MELAYU DALAM PRU 15?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Penamaan calon diadakan pada 8 November 2021. Bukan sahaja bilangan calon bertambah daripada 85 dalam PRU 14 kepada 112 (penambahan sebanyak 31%), tetapi di tiga kawasan majoriti pengundi Melayu akan berlaku pertandingan enam penjuru berbanding tiga penjuru dalam PRU 14. Dengan pengundi Melayu berpecah enam, sedikit sahaja pengundi bukan Melayu yang bersepadu di belakang DAP, calon PH akan menang.

Di kesemua 28 kawasan berlaku pertandingan tiga penjuru di antara PN, BN dan PH. Ini sahaja akan memberi kelebihan kepada PH. Apatah lagi, di banyak kawasan pula terdapat calon-calon bebas Melayu yang akan menambahkan lagi kelebihan kepada PH.

Maka, atas kertas, nampaknya PH mempunyai kelebihan. Ertinya, pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS masih tidak belajar daripada kesilapan mereka dalam PRU 14. Anehnya, Bersatu yang pada masa itu berada dalam PH dan mendapat faedah daripadanya juga menurut UMNO dan PAS mengulangi kesilapan itu yang, kali ini mungkin, akan membawa kekalahannya sendiri. Itu anggapan atas kertas pada masa itu.

Daripada penamaan calon itu juga dapat dilihat sikap parti-parti dan pemimpin-pemimpin Melayu dalam tiga buah parti itu. UMNO masih percaya bahawa ia adalah parti Melayu terbesar dan masih percaya ia boleh menebus kembali kekalahannya dalam PRU 14. DS Zahid hendak menggunakan PRN Melaka untuk mengembalikan zaman kegemilangan UMNO/BN dan, dengan itu, membuktikan UMNO masih memerlukannya sebagai Presiden.

PAS, yang mulanya menunjukkan kecenderungan bekerjasama dengan UMNO, meninggalkan UMNO kerana PAS tahu ia lebih besar daripada Bersatu dan parti terbesar dalam PN. Sebaliknya jika ia bekerjasama dengan UMNO ia perlu menerima hakikat bahawa UMNO adalah lebih besar daripadanya. Selain dari itu, PAS tahu bahawa UMNO adalah musuh utamanya di Kelantan, Terengganu dan Kedah. Maka, untuk mengalahkan UMNO di negeri-negeri itu, lebih baik ia menyertai PN. Maka, Muafakat Nasional (MN) dan perpaduan ummah pun diketepikan demi kepentingan politik parti dan diri.

Bersatu tidak ada pilihan. Tujuan awalnya untuk membunuh dan mengganti UMNO setakat ini nampaknya tidak kecapaian. Maka, ia kenalah menumpang PAS atau UMNO atau kedua-duanya. Menumpang PAS adalah lebih baik kerana ia tidak sebesar UMNO dan pemimpin-pemimpin PAS telah mula merasakan keenakan menjawat jawatan-jawatan dalam Kerajaan dan NGO-NGO dan merasa terhutang budi kepada Bersatu kerananya. Pembahagian kawasan pilihan raya antara Bersatu dan PAS juga lebih mudah. Bersatu boleh memberi Kelantan, Terengganu, sebilangan besar kawasan-kawasan di Kedah dan kawasan-kawasan yang ia tidak mempunyai sokongan akar umbi dan tidak akan menang kepada PAS dan yang lainnya ditandingi olehnya.

Pengundian diadakan pada 20 November 2021. Keputusan diketahui awal malam itu juga. BN memenangi 21 daripada 28 kerusi dengan UMNO mendapat 18 kerusi, MCA dua dan MIC satu. PN-Bersatu hanya memenangi dua kerusi, manakala Pas tidak memenangi sebarang kerusi. PH-DAP memenangi empat kerusi dan Amanah satu manakala PH-PKR tidak memenangi sebarang kerusi. Parti Bumiputera Perkasa Malaysia (PUTRA), Parti Perikatan India Muslim Nasional (IMAN) dan calon Bebas pula tidak memenangi sebarang kerusi yang ditandingi.

Daripada fakta ringkas ini sahaja pun sudah dapat dilihat bahawa bukan sahaja BN yang mendapat kemenangan dua pertiga daripada keseluruhan kerusi yang dipertandingkan, UMNO sendiri pun melepasi garisan itu. Ertinya, UMNO sendiri pun sudah boleh meminda Perlembagaan, jika perlu. Ini menunjukkan bahawa tsunami patah balik orang Melayu telah sebenarnya berlaku.

Pemimpin-pemimpin tertinggi UMNO, termasuk DS Zahid Hamidi (dan DS Najib, yang saya percaya, turut memain peranan di sebalik tabir (itulah cara yang sebaik-baiknya pada masa ini)) patut dipuji kerana membut keputusan berani dan tepat. Ia menunjukkan bahawa maklumat yang diterima dari akar umbi adalah betul.

Keputusan itu tentu sekali boleh menjadi alasan untuk UMNO/BN merangka strateginya dalam menghadapi PRU 15.

MCA, dengan sokongan padu pengundi Melayu dan sebahagian pengundi Cina yang turut berpatah balik juga telah berjaya memperbaiki prestasinya. Ini satu pengajaran kepada pemimpin-pemimpin dan ahli-ahli MCA, janganlah terlalu cepat memburuk-burukkan UMNO dan mengugut hendak keluar daripada BN, seperti yang telah dilakukan mereka selepas kalah dalam PRU 14 dahulu. Janganlah menunjukkan sikap bahawa mereka hanya mahu menjadi rakan semasa menguntungkan dan lari semasa rugi. Sekarang pun mereka mesti ingat bahawa tanpa sokongan padu pengundi-pengundi Melayu, mereka tidak akan menang satu kerusi pun.

MIC patut berterima kasih kepada UMNO kerana sanggup memberi satu kawasan majoriti pengundi-pengundi Melayu untuk ditandinginya dan kepada pengundi-pengundi Melayu yang memberi kemenangan kepadanya. Orang-orang India perlu sedar bahawa semenjak tahun 1955, apabila PRU mula diadakan, atas ihsan UMNO, MIC diberi bertanding di kawasan majoriti pengundi Melayu dan menang kerana sokongan padu pengundi-pengundi Melayu. Orang-orang India perlu sedar bahawa semenjak Merdeka kepentingan mereka telah dijaga oleh UMNO/BN dan mereka tidak sepatutnya terpengaruh lagi dengan parti-parti ekstrim seperti Hindraf di zaman PH dahulu. Di mana Waytha Moorthy dan janji setiap orang keturunan India di Malaysia akan mendapat RM1 juta daripada hasil tuntutan yang dibuat di makamah di England?

PH yang memenangi 15 kerusi dalam PRU 14 hanya memenangi lima kerusi dalam PRN ini, empat oleh DAP dan satu oleh Amanah. DAP hanya memenangi empat daripada lapan kerusi yang ditandinginya. Dalam PRU 15 DAP memenangi kesemua lapan kerusi itu. Nampaknya sebahagian pengundi Cina telah pun mula berfikir bahawa 60 tahun di bawah BN adalah lebih baik bagi perniagaan mereka daripada 22 bulan di bawah PH.

Kekalahan PKR dalam kesemua kawasan yang ditandinginya adalah mengejutkan. Ia menjadi petunjuk kepada kemungkinan yang akan berlaku kepadanya dalam PRU 15. Orang Melayu sudah bosan dengan kerenah DS Anwar Ibrahim. Eloklah beliau melupakan cita-citanya untuk menjadi Perdana Menteri dan bersara daripada politik. Sudah terlalu lama beliau bercita-cita dan berusaha untuk menjadi Perdana Menteri, Allah masih belum mengizinkannya. Mungkin sudah tiba masanya untuk beliau menerima hakikat itu sebagai takdir. PKR pun mungkin sudah tidak relevan lagi. Tidak ada lagi keadilan yang hendak diperjuangkan untuknya.

Kemenangan satu kerusi oleh Amanah bukanlah petunjuk ia akan hidup. Mungkin kerana calonnya adalah bekas Ketua Menteri dan calon Ketua Menteri jika PH menang. Itu pun majoritinya telah dikurangkan daripada 3,159 kepada 1,057. Adalah nyata tanpa calon PAS yang memperolehi 3,715 undi, calon UMNO/BN yang memperolehi 5,748 undi akan menang.

Kekalahan PN mulanya agak mengejutkan. Tetapi, apabila difikirkan, ia tidaklah mengejutkan sangat. Bersatu tidak mempunyai sokongan akar umbi. Ia tidak lagi boleh mengharapkan undi orang Cina dan dan undi tsunami Melayu kepada PH seperti yang berlaku dalam PRU 14. Dalam PRN ini, ia hanya mengharapkan pengundi PAS dan sebahagian pengundi Melayu yang berpuas hati dengan Kerajaan PN yang diketuai TS Muhyiddin. Tanpa golongan kedua yang disebut dalam ayat sebelum ini ia pasti gagal. Demi perpaduan orang Melayu, Bersatu lebih baik dibubarkan. Ia hanya menunggu masa untuk terkubur. Pemimpin-pemimpinnya yang telah melompat keluar dari UMNO eloklah kembali semula kepada UMNO dan UMNO hendaklah menerima mereka dengan baik.

PAS yang kurang senang dengan UMNO atas sebab-sebab yang saya telah sebut di atas, eloklah berfikir semula siapa yang patut menjadi gandingannya dalam PRU 15. PAS tentu berfikir mengenai masalah pembahagian kawasan pilihan raya untuk ditandingi masing-masing di Kelantan, Terengganu dan Kedah jika ia bekerjasama dengan UMNO.

Saya syorkan, di Kelantan dan Terengganu UMNO dan PAS boleh menentang satu sama lain. Tidak ada kemungkinan kerajaan Kelantan atau Terengganu akan jatuh kepada PH. PAS boleh bekerjasama dengan Bersatu di Kelantan dan Terengganu. Tiada masalah. Yang akan menang adalah PAS atau UMNO. Sebenarnya, perbezaan antara keduanya di Kelantan dan Terengganu hanya orangnya. Yang lainnya sama.

Formula di Kelantan dan Terengganu boleh dipakai di Kedah. Atau, UMNO dan PAS boleh (malah adalah lebih baik jika ia berbuat demikian) kembali kepada MN dan bekerjasama dalam PRU 15 untuk mengelak pertembungan sesama sendiri yang berkemungkinan memberi kemenangan kepada PH. PAS tidak akan rugi dengan meninggalkan Bersatu di Kedah. Dalam PRU 14 pengundi-pengundi Melayu di Kedah mengundi Bersatu kerana Tun Dr. Mahathir. Sekarang tidak mungkin mereka akan mengundi Bersatu kerana TS Muhyiddin. PAS juga tidak boleh mengulangi prestasinya dalam PRU 14. Keadaan telah berubah.

Di negeri-negeri lain di Semenanjung Malaysia, UMNO dan PAS hendaklah bekerjasama untuk mengelak pertembungan antara keduanya untuk mengelak kemenangan PH. Itu adalah matlamat yang paling utama, bukan menguji kekuatan masing-masing yang menyebabkan kedua-duanya kalah. Itu kerja Pak Pandir.
.
Putra yang calon-calonnya hanya sekadar mendapat jumlah undi sebanyak dua angka masing-masing eloklah berfikir sedalam-dalamnya sama ada ia perlu terus dikekalkan.

Kesimpulan

Pengundi-pengundi Melayu telah menunjukkan bahawa mereka telah serik dengan pemerintahan PH selama 22 bulan itu; bahawa mereka muak dengan politicking yang melampau; bahawa mereka tidak menerima perbuatan lompat melompat parti demi kepentingan diri; bahawa mereka mahu kembali kepada ketenangan 60 tahun zaman pemerintahan UMNO/BN dan orang Melayu mahu Melayu bersatu dan kuat semula. Itu parti-parti Melayu perlu mengambil perhatian.

Pengajaran paling penting kepada UMNO ialah ia mesti sedar bahawa orang Melayu memberinya peluang sekali lagi. UMNO bukan indispensable. Pemimpin-pemimpin dan ahli-ahlinya janganlah angkuh dan mengulangi amalan politik wang yang menjadi kanser yang merebak dari dalam. Pemimpin-pemimpin UMNO jaga hendaklah berhenti daripada terlibat dengan amalan rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Kedua-dua faktor inilah yang telah membawa kepada kejatuhan UMNO dalam PRU 14.

Dalam kata-kata lain, orang Melayu masih mahukan UMNO tetapi mereka mahu UMNO berubah. Untuk berubah, DS Zahid perlu berundur atau disingkirkan daripada menjadi Presiden UMNO. Demikian juga dengan pemimpin-pemimpin UMNO yang menjadi liability kepada UMNO. Hanya dengan cara itu UMNO akan dapat menarik semula pengundi-pengundi yang lari daripadanya dalam PRU 14. Mereka boleh membantu kempen UMNO dari belakang. Elok juga mereka memberi balik apa yang mereka perolehi daripada UMNO selama ini. Kepada ahli-ahli UMNO, ingin saya peringatkan bahawa memekik “Hidup Bossku” sebagai merayakan kemenangan PRN Melaka itu bukan satu cara yang betul. Ia memakan diri sendiri (counter-productive). Kita perlu memikirkan akibatnya sebelum berbuat sesuatu, bukan mengikut emosi.

22 11 2021

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

“BAPA” JUGA BERMAKSUD “IBU”: HAKIM MENGAMBIL ALIH KUASA PARLIMEN DAN MAJLIS RAJA-RAJA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Kes berkenaan difail oleh sekumpulan ibu warganegara Malaysia yang suami mereka bukan warganegara Malaysia, memohon perisytiharan bahawa anak-anak mereka yang dilahirkan di luar Malaysia, adalah warganegara Malaysia dengan kuat kuasa undang-undang.

Peruntukan Perlembagaan Persekutuan yang berkenaan adalah Perkara 14(1)(b) dan Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b).

Perkara 14(1)(b) memperuntukkan:

“14. (1) Tertakluk kepada peruntukan Bahagian ini, orang yang berikut ialah warganegara melalui kuat kuasa undang-undang, iaitu:

(a)…….; dan

(b) tiap-tiap orang yang lahir pada atau selepas Hari Malaysia dan

mempunyai mana-mana kelayakan yang dinyatakan dalam Bahagian II

Jadual Kedua.”

Jadual Kedua, Bahagian ll memperuntukkan:

“1. Tertakluk kepada peruntukan Bahagian III Perlembagaan ini, orang yang berikut yang lahir pada atau selepas Hari Malaysia ialah warganegara melalui kuat kuasa undang-undang, iaitu:

(a) tiap-tiap orang yang lahir di Persekutuan dan sekurang-kurangnya seorang daripada ibu bapanya pada masa kelahiran itu seorang warganegara atau bermastautin secara tetap di Persekutuan; dan

(b) tiap-tiap orang yang lahir di luar Persekutuan yang bapanya pada masa kelahiran itu seorang warganegara dan sama ada telah lahir di Persekutuan atau pada masa kelahiran itu berada dalam perkhidmatan Persekutuan atau perkhidmatan sesuatu Negeri; dan

Perhatikan perkataan “ibu bapanya” di sub-perenggan (a) dan perkataan “bapanya” di sub-perenggan (b) yang kedua-duanya saya hitamkan. Saya akan bincangkan keduanya kemudian.

Buat masa ini, kita beri perhatian kepada perkataan “bapanya” di perenggan (b). Mengikut peruntukan ini hanya anak yang bapanya seorang warganegara yang menjadi warganegara dengan kuat kuasa undang-undang. Plaintif (ibu-ibu tersebut) memohon perisytiharan bahawa anak-anak mereka berhak menjadi warganegara dengan kuat kuasa undang-undang berdasarkan peruntukan Perkara 8, Perlembagaan (kesamarataan, equality)).

Perkara 8, antara lain, memperuntukkan:

“8. (1) Semua orang adalah sama rata di sisi undang-undang dan berhak mendapat perlindungan yang sama rata di sisi undang- undang.

(2) Kecuali sebagaimana yang dibenarkan dengan nyata oleh Perlembagaan ini tidak boleh ada diskriminasi terhadap warganegara semata-mata atas alasan agama, ras, keturunan, tempat lahir atau jantina dalam mana-mana undang-undang…”

Hakim Mahkamah Tinggi, Datuk Akhtar Tahir, memberi penghakiman memihak kepada plaintif-plaintif yang bererti semua anak-anak dalam kategori tersebut adalah warganegara dengan kuat kuasa undang-undang.

Beliau mengakui bahawa berdasarkan peruntukan Perkara 14(1)(b) dan Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b), “hanya bapa, jika dia seorang warganegara, boleh memberikan kewarganegaraan kapada anaknya.” (Terjemahan saya).

Tetapi, beliau merujuk kepada Perkara 8 mengenai kesamarataan dan menghalang diskriminasi dan mengatakan bahawa peruntukan-peruntukan Perkara 14(1)(b), Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b) dan Perkara 8 sepatutnyalah ditafsirkan secara harmoni dan bertujuan (harmoniously and purposively) dan, memutuskan bahawa perkataan “bapa” hendaklah dibaca sebagai termasuk “ibu”. Oleh itu anak-anak kepada ibu-ibu itu juga berhak menjadi warganegara dengan kuat kuasa undang-undang.

Seterusnya, beliau menekankan bahwa “Mahkamah bukanlah cuba mengubah dasar atau merombak undang-undang. Dasar tersebut telah ditetapkan oleh kerajaan di mana kerajaan mengiktiraf prinsip jus sanguinis – dengan memberikan kewarganegaraan kepada kanak-kanak yang dilahirkan di luar Persekutuan. Sehubungan dengan itu, peruntukan berkenaan telah digubal oleh Parlimen….

Apa yang ingin dilakukan Mahkamah adalah melaksanakan undang-undang dengan cara yang akan menemui remedy kepada rungutan Plaintif… rungutan Plaintif adalah benar… ” (Terjemahan saya).

Sebelum saya teruskan eloklah saya jelaskan bahawa saya tidak kisah sama ada perempuan warganegara Malaysia hendak diberi hak sama dengan lelaki warganegara Malaysia dalam hal kerakyatan anak yang bapanya bukan warganegara Malaysia yang dilahirkan di luar Malaysia, atau tidak. Itu soal dasar dan saya tekankan ia hendaklah dilakukan dengan betul. Tumpuan saya dalam rencana ini adalah kepada alasan atau hujah yang diberi oleh Hakim berkenaan, bukan sama ada saya sukakan hasil (result) penghakiman itu atau tidak.

Kita perlu mengambil ingatan terlebih dahulu bahawa tugas hakim adalah untuk membuat keputusan mengikut undang-undang, bukan untuk membuat atau meminda undang-undang untuk mencari remedy bagi sesuatu kes di hadapannya. Hakim hanya boleh mengguna undang-undang yang ada untuk memutuskan kes di hadapannya. Bahawa, pada pandangannya terdapat diskriminasi dan rungutan plaintif-plaintif yang disokong oleh pandangan awam tidak memberi kuasa kepada Hakim untuk meminda undang-undang atas nama “tafsiran” untuk memberi remedy kepada plaintif-plaintif.

Jika seorang Hakim berpendapat sesuatu undang-undang itu patut dipinda, beliau boleh mengesyorkannya dalam penghakimannya. Saya pernah berbuat demikian dan ada cadangan saya yang Parlimen telah membuat pindaan-pindaan berkenaan. Bukanlah tugas Badan Kehakiman untuk menyelesaikan masalah Badan Perundangan dan Badan Perundangan tidak sepatutnya mengharapkan Badan Kehakiman menyelesaikan masalahnya. Dan Hakim tidak boleh mengambil alih bidang kuasa Parlimen kerana Hakim bukan Parlimen, dan sebaliknya.

Dalam kes CTEB v Ketua Pengarah Pendaftaran Negara, Malaysia, Civil Appeal No: 01(i)-34-10/2019(W) Rohana PMR, menulis penghakiman majority, antara lain, berkata:

“…tidak semua bentuk diskriminasi dilindungi oleh Perkara 8. Perkara 8 bermula dengan “Kecuali sebagaimana yang dibenarkan dengan nyata oleh Perlembagaan ini…”. Pendek kata, diskriminasi yang dibenarkan oleh Perlembagaan Persekutuan bukanlah bentuk diskriminasi yang ingin dilindungi oleh Perkara 8. Sebenarnya terdapat beberapa peruntukan diskriminasi yang dinyatakan dalam Perlembagaan Persekutuan termasuklah Perkara 14. Oleh kerana kesan diskriminasi dari Perkara 14 adalah yang dibenarkan oleh Perlembagaan Persekutuan, adalah tidak masuk akal dan nyata sekali kurangnya pemahaman tentang Perkara 8 untuk memakai doktrin klasifikasi wajar kepada Perkara 14”. (Terjemahan saya).

[88] Semua isu ini menimbulkan persoalan adakah Badan Kehakiman dalam menjalankan tugas kehakimannya menurut Perlembagaan diberi kuasa untuk tidak menghirau atau mengabaikan arahan Perlembagaan yang jelas dan mengatasi bias gender yang dibenarkan atas nama tafsiran Perlembagaan yang progresif. Oleh kerana Perlembagaan Persekutuan membezakan antara anak yang sah dan anak luar nikah, (antara) seorang ayah dan ibu kepada anak luar nikah, bolehkah Mahkamah mengubah diskriminasi itu untuk memastikan Perlembagaan itu hidup secara dinamis untuk mengelakkannya terkunci dan menjadi fosil pada tahun 1963.” (Terjemahan saya).

“…Kita semua tahu bahawa tidak ada keutamaan kehakiman yang dinyatakan dalam Perlembagaan Persekutuan, dan kuasa untuk meminda Perlembagaan hanya terletak pada Parlimen berdasarkan Perkara 159. Mahkamah tidak boleh sesuka hati cuba menulis semula teks bertulis yang jelas Perlembagaan Persekutuan kerana ia akan membawa kepada kekarutan.” (Terjemahan saya).

Oleh itu, walaupun Hakim-hakim majority dalam kes Mahkamah Persekutuan tersebut besetuju diskriminasi itu perlu diatasi, mereka menolak permohonan itu kerana melakukan sebaliknya adalah di luar bidang kuasa mahkamah dan tugas Hakim.

Perlu diingati bahawa ini adah penghakiman Mahkamah Persekutuan. Walaupun terdapat berbezaan mengenai fakta bagi kedua-dua kes berkenaan, tetapi prinsip tafsiran Perlembagaan adalah sama; kedua-dua kes itu adalah mengenai kewarganegaraan; malah, peruntukan Perlembagaan yang sama juga terpakai, melainkan dalam kes ETAB, Seksyen 17 juga berkenaan. Adalah menghairankan jika peguam persekutuan yang menghujahkan kes tersebut, pegawai penyelidik Hakim bekenaan dan Hakim itu sendiri terlepas pandang penghakiman tersebut yang dikeluarkan hanya empat bulan sebelum keputusan kes ini dibuat.

Lebih menghairankan ialah bagaimana Hakim Mahkamah Tinggi itu boleh terlepas pandang tujuh perkataan (versi Bahasa Inggeris yang authoritative) iaitu “Except as expressly authorized by this Constitution” di permulaan Perkara 8(2) yang menjadi sandarannya, jika beliau membacanya semasa menulis penghakiman itu.

Kesilapan paling nyata yang dilakukan oleh Hakim Akhtar ialah menggunakan (apply) peruntukan Perkara 8 dalam “mentafsirkan” Perkara 14(1)(b) dan Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b). Sebenarnya, Perkara 8 tidak terpakai kepada Perkara 14(1)(b) dan Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b) kerana semua dikriminasi yang disebut dalam Perlembagaan adalah dikecualikan daripada operasi Perkara 8(2) dan dibenarkan. Atas alasan ini sahaja rayuan terhadap penghakiman itu patut dibenarkan.

Bagaimana Hakim itu boleh memutuskan bahawa perkataan “bapa” juga termasuk “ibu” tidak masuk akal. Kanak-kanak umur dua tahun pun tahu perbezaan antara “bapa” dan “ibu” dan tidak pernah memanggil bapa kepada ibu dan sebaliknya. Masakan penggubal Perlembagaan dan Ahli-Ahli Parlimen yang meluluskan Perlembagaan itu kesemuanya tidak tahu perbezaan di antara “bapa” dan “ibu” atau terkeliru dalam menggunakan perkataan “bapa” dalam Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b).

Perhatikan dalam perenggan 1(a) yang terletak betul-betul sebelum perenggan 1(b), penggubal Perlembagaan itu menggunakam frasa “sekurang-kurangnya seorang daripada ibu bapanya”. Ini menunjukkan tujuan mereka dalam perenggan 1(b) adalah bapa, berlainan daripada perkataan ibu bapa yang digunakan dalam perenggan 1(a). Setelah mentafsirkan perkataan “bapa” termasuk “ibu”, bagaimana perkataan “ibu bapa” hendak ditafsirkan? Bapa termasuk ibu dan ibu termasuk bapa? Jika “bapa” sudah termasuk ibu, apa perlunya menggunakan perkataan “ibu bapa” lagi?

Hakim itu menekankan bahawa “Mahkamah bukanlah cuba mengubah dasar atau merombak undang-undang…Apa yang dilakukan Mahkamah adalah melaksanakan undang-undang dengan cara yang akan menemui remedy kepada rungutan Plaintif… rungutan Plaintif adalah benar…”

Soalan: Parlimen telah menetapkan hak itu diberi kepada anak yang bapanya seorang warganegara. Mahkamah telah memutuskan anak yang ibunya seorang warganegara juga mendapat hak yang sama dengan menambah perkataan “ibu” kepada perkataan “bapa”. Bukankah itu satu perubahan dasar yang hanya boleh dilakukan oleh Parlimen melalui pindaan kepada Perlembagaan?

Untuk memindanya pun, bukan sahaja memerlukan undi sebanyak tidak kurang daripada dua pertiga daripada jumlah bilangan ahli Majlis Dewan Rakyat dan Dewan Negara, tetapi juga persetujuan Majlis Raja-Raja. Mengikut penghakiman ini, perubahan itu boleh dilakukan oleh seorang Hakim Mahkamah Tinggi sahaja.

Hujah-hujah lain yang diberikan oleh Hakim berkenaan tidaklah perlu dibincang dalam rencana ini kerana rencana ini bukanlah review penghakiman. Memadailah dikatakan terdapat kekeliruan dalam hujah-hujah beliau dan jika baliau betul pun, ia tidak cukup untuk memberi alasan beliau membuat tafsiran demikian, terutama sekali kerana adanya pengecualian kepada pemakaian (application) Perkara 8(2) kepada diskriminasi yang disebut dalam Perlembagaan. Dan, jangan lupa, Hakim itu tidak boleh lari daripada penghakiman Mahkamah Persekutuan dalam kes CTEB v Ketua Pengarah Pendaftaran Negara, Malaysia.

Sesuatu penghakiman itu tidak semestinya betul semata-mata kerana kita sukakan hasilnya (result/outcome). Ia betul jika ia mengikut undang-undang yang terpakai pada masa itu.

Kita boleh faham jika Plaintif-Plaintif dalam kes itu, peguam-peguam mereka dan NGO-NGO yang memperjuangkan isu itu bergembira, memuji penghakiman itu dan manyanjung tinggi Hakim berkenaan kerana penghakiman itu memberi apa yang mereka mahu. Bagi mereka, jika sesuatu penghakiman itu bersesuaian dengan kehendak mereka, maka ia betul dan dipuji, termasuk Hakim yang memutuskannya. Jika sebaliknya, penghakiman itu salah dan dikritik, termasuk Hakim berkenaan.

Tetapi, berlainan halnya dengan Peguam Negara dan anggota-anggota pentadbiran sama ada dari Badan Eksekutif (seperti Menteri), atau Badan Perundangan (Ahli-Ahli Parlimen). Mereka perlu melihat di mana terletak masalahnya dan cara yang betul mengikut undang-undang untuk mengatasinya. Jika tugas itu terletak di atas bahu mereka, mereka hendaklah melakukannya.

Dalam hal ini adalah jelas terdapat kesilapan undang-undang dalam keputusan kes ini. Biarlah Peguam Negara cuba membetulkannya dahulu melalui rayuan hingga ke Mahkamah tertinggi. Jika Mahkamah Persekutuan overturn penghakiman Mahkamah Tinggi itu dan kerajaan berpendapat masalah diskriminasi gender dalam hal ini perlu dibetulkan, maka adalah menjadi tanggungjawab Menteri berkenaan, dengan bantuan Peguam Negara, menyediakan rang undang-undang untuk meminda Perlembagaan untuk dibawa ke Parlimen. Jika Ahli-Ahli Parlimen pembangkang juga sependapat dengan Kerajaan, dalam hal ini tentu sekali, maka mereka hendaklah menyokongnya untuk memberi majoriti dua pertiga bagi meluluskannya.

Sebaliknya, jika Mahkamah Persekutuan mengesahkan penghakiman Mahkamah Tinggi itu, maka Ahli-Ahli Parlimen sepatutnya waspada, bukan gembira, kerana Hakim-Hakim itu telah mengambil alih tugas mereka.

Hal yang sama telah berlaku apabila Mahkamah Persekutuan, dalam kes Semenyih Jaya Sdn Bhd v Pentadbir Tanah Hulu Langat (2017) 3 MLJ 561 telah mengikut penghakiman Mahkamah Agung India dan menerima prinsip ciptaannya mengenai basic structure Perlembagaan. (Lihat, antara lain, Hakim Bukan Parlimen 30 03 2018)

Sambil kita tidak menentang hasil (result/outcome) kes ini, kita perlu faham akan bahayanya implikasi penghakiman ini jika ia kekal apatah lagi jika ia disahkan oleh Mahkamah Persekutuan. Ia bererti kesemua diskriminasi dalam Perlembagaan adalah menyalahi peruntukan Perkara 8. Selain daripada diskriminasi gender dalam Jadual Kedua, Bahagian ll, perenggan 1(b) yang menjadi isu dalam kes ini, ia juga termasuklah peruntukan mengenai Rejimen Asykar Melayu (Perkara 8 (5)(f)), Tanah Simpanan Melayu (Perkara 89), Bahasa Melayu (Perkara 152) dan perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit, dsb. bagi orang Melayu dan anak negeri mana-mana antara Negeri Sabah dan Sarawak (Perkara 153). Lebih dari itu, kesalahan-kesalahan terhadap suruhan agama Islam (precept of Islam) juga boleh diisytiharkan bercanggah dengan peruntukan Perkara 8 (kesamarataan) dan Perkara 11 (kebebasan beragama).

Itu jugalah implikasi ratifikasi ICERD yang ditentang oleh orang Melayu dengan jayanya dalam tahun 2018. Jika penghakiman Mahkamah Tinggi ini disahkan oleh Mahkamah Persekutuan, implikasinya samalah dengan ratifikasi ICERD.

Maka, sekali lagi, orang Melayu menjadi Pak Kaduk: menang sorak kampung tergadai.

23 09 2021

RAJA BERPERLEMBAGAAN: PERKEMBANGAN YANG MERISAUKAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam tahun 1946, apabila Raja-Raja Melayu menandatangani Perjanjian Malayan Union, Raja-Raja Melayu hampir menyerahkan kesemua kuasa mereka kepada penjajah British. Nasib baiklah orang Melayu sedar akan kesilapan itu dan bangun menentangnya.

Gerakan itu membawa kepada penubuhan UMNO yang menyambungnya dengan menuntut kemerdekaan. Manakala negara-negara lain yang merdeka selepas Perang Dunia Kedua membuang raja-raja mereka, seperti India dan Indonesia, UMNO dengan tegas mahukan Raja-Raja Melayu terus bertakhta selepas Merdeka. Maka, termaktublah peruntukan-peruntukan dalam Perlembagaan Persekutuan yang mengekalkan kedudukan Raja-Raja Melayu dengan hak dan keistimewaan mereka. Di peringkat Persekutuan diadakan seorang raja berperlembagaan yang diberi nama Yang di-Pertuan Agong.

Sistem raja berperlembagaan itu berjalan dengan licin selama lebih kurang 40 tahun dengan Raja dan Kerajaan hormat menghormati antara satu sama lain, masing-masing melaksanakan tugas masing-masing seperti yang diperuntukkan oleh Perlembagaan. Kerajaan berunding dengan Raja di mana ia dikehendaki berunding. Raja mengikut nasihat Kerajaan di mana Baginda dikehendaki berbuat demikian.

Kita mula nampak adanya masalah apabila Perlembagaan dipinda dengan menubuhkan Mahkamah Khas untuk membicarakan Raja-Raja bagi kes-kes jenayah dan mal. Jika tiada kes berlaku atau jika tidak dikhuatiri berlaku masakan mahkamah tersebut ditubuhkan. Orang yang paling tahu hal itu adalah Tun Dr. Mahathir kerana beliaulah Perdana Menteri pada masa Perlembagaan dipinda untuk menubuh mahkamah itu.

Ini diikuti dengan pindaan kepada Perkara 66 dan 40.

Perkara 66 dipinda dengan menambah Klausa (4A).

“(4A) Jika sesuatu Rang Undang-Undang tidak diperkenankan oleh Yang di-Pertuan Agong dalam masa yang ditentukan dalam Fasal (4), Rang Undang-Undang itu hendaklah menjadi undang-undang apabila habis masa yang ditentukan dalam Fasal itu mengikut cara yang sama seolah-olah dia telah memperkenankannya.”

Tentulah ada Raja yang enggan menandatangani rang undang-undang yang telah diluluskan oleh Parlimen yang menyebabkan pindaan itu perlu dibuat, pada hal mengikut convention ia sepatutnya ditandatangani in due course.

Pindaan itu dibuat bersama-sama dengan pindaan kepada Perkara 40 dengan menambah klausa (1 A):

(1A) Pada menjalankan fungsinya di bawah Perlembagaan ini atau undang-undang persekutuan, jika Yang di-Pertuan Agong dikehendaki bertindak mengikut nasihat, atas nasihat, atau selepas menimbangkan nasihat, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menerima dan bertindak mengikut nasihat itu.”

Tidak ada perkataan yang lebih jelas dari itu: dalam perkara yang Raja dikehendaki oleh Perlembagaan berbuat sesuatu mengikut nasihat Kerajaan, apabila dinasihatkan berbuat sesuatu, buat.

Orang yang paling tahu mengapa pindaan-pindaaan itu perlu dibuat adah Tun Dr. Mahathir dan DS Anwar Ibrahim. Pada masa itu, Tun Dr. Mahathir adalah Perdana Menteri dan DS Anwar adalah Timbalan Perdana Menteri yang mencadangkan pindaan itu di Parlimen.

Pada 23 Oktober 2020, sebagai Perdana Menteri, TS Muhyiddin menyembahkan keputusan Jemaah Menteri untuk dibuat deklarasi darurat untuk menangani pandemic Covid-19.

Dalam hal mengisytiharkan darurat, Privy Council telah memutuskan dalam kes Teh Cheng Poh v. Public Prosecutor (1979) 1 MLJ 50 bahawa Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak mengikut nasihat.

Tetapi, pada esoknya, pada 24 Oktober 2020, Istana Negara mengeluarkan kenyataan media yang, antara lain, menyebut bahawa YDPA “telah berkenan untuk mengadakan rundingan dengan Raja-Raja Melayu di Istana Negara dalam masa terdekat bagi membincangkan dan memperhalusi cadangan-cadangan yang telah dikemukakan oleh YAB Tan Sri Muhyiddin Yassin.”

Rundingan tersebut diadakan pada 25 Oktober 2020 dan, selepas, itu Istana Negara mengeluarkan kenyataan media yang, antara lain, berbunyi:

“Al-Sultan Abdullah berpendapat tiada keperluan buat masa ini untuk Seri Paduka Baginda mengisytiharkan darurat di negara ini atau mana-mana bahagian negara Malaysia.”

Perlu diingati bahawa tindakan berunding dengan Raja-Raja Melayu itu tidak diperuntukkan oleh Perlembagaan. Perlembagaan menghendaki Yang di-Pertuan Agong mengikut nasihat Jemaah Menteri dalam hal itu.

Pada 15 Jun 2021, Istana Negara mengeluarkan kenyataan berikut:

“Setelah memperhalusi semua pandangan para pemimpin parti politik, Jawatankuasa Khas Bebas Darurat 2021 dan sembah taklimat para pakar dari agensi-agensi kerajaan maka Seri Paduka Baginda menzahirkan pandangan bahawa persidangan Parlimen perlu diadakan secepat mungkin.”

Perlu diingati juga bahawa kenyataan ini dibuat di luar bidang tugas Yang di-Pertuan Agong. Tidak pula disebut pahawa pandangan Kerajaan dan Yang Dipertua Dewan Rakyat turut diminta.

Pada hari yang sama, Raja-Raja Melayu, melalui Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja, juga mengeluarkan kenyataan bahawa Raja-Raja Melayu bersependapat tiada keperluan untuk meletakkan negara di bawah pemerintahan darurat selepas 1 Ogos 2021.

Menurut Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja, Tan Sri Syed Danial Syed Ahmad:

“Dalam semangat itu, Raja-Raja Pemerintah menyokong dan senada dengan pendirian Yang di-Pertuan Agong, yang menitahkan supaya Parlimen bersidang segera.”

Sekali lagi Raja-Raja Melayu melibatkan diri dalam perkara yang terletak di luar bidang kuasa mereka.

Sampai kepada isu pembatalan ordinan-ordinan darurat. Mengikut Perkara 150 Perlembagaan Persekutuan, ada tiga cara ordinan-ordinan yang dimasyhurkan oleh Yang di-Pertuan Agong pada masa proklamasi darurat sedang berkuat kuasa, akan terhenti berkuat kuasa. Satu daripadanya ialah apabila ia dibatalkan (revoked)di bawah Fasal (3).

Pembatalan dilaksanakan oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Jemaah Menteri.

Berdasarkan titah pandangan Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu, nampaknya Kerajaan telah mengalah dan memutuskan untuk mengadakan Mesyuarat Khas Parlimen bermula 26 Julai 2021

Pada 21 Julai 2021 Jemaah Menteri, dalam mesyuaratnya membuat keputusan tidak akan menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membuat deklarasi darurat baharu setelah darurat sedia ada tamat pada 1 Ogos 2021.

Dalam mesyuarat itu juga, Jemaah Menteri memutuskan untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membatalkan ordinan-ordinan yang dibuat semasa deklarasi darurat itu berkuatkuasa.

Pada 24 Julai 2021 dokumen-dokumen tersebut telah disembahkan kepada Yang di-Pertuan Agong. Setelah menelitinya, Baginda menitahkan YB Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Parlimen dan Undang-Undang), Dato Seri Takiyuddin Hassan (DS Takiyuddin) dan Peguam Negara Tan Sri Idrus Harun (Peguam Negara) untuk menghadap Baginda secara maya.

Semasa sesi menghadap secara maya itu Baginda menitahkan, antara lain:

(Baginda) Tidak berkenan untuk menandatangani permohonan tersebut kerana ianya dilakukan secara tergesa-gesa iaitu menjelang dua hari sebelum sidang Parlimen selain akan keperluan ianya diwartakan.

(Baginda) Memerlukan masa untuk menganalisa permohonan tersebut secara terperinci dan seterusnya mendapatkan pandangan lanjut daripada Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja Melayu.

Proklamasi dan Ordinan Darurat tersebut hendaklah dibentang dan diungkaikan di Parlimen selaras dengan Perkara 150 (3) Perlembagaan Persekutuan.

Sekali lagi, kesemua ini adalah di luar Perlembagaan.

Apabila Mesyuarat Khas Dewan Rakyat bermula pada 26 Julai 2021 Ahli-Ahli Parlimen pembangkang telah mendesak supaya ordinan-ordinan tersebut dibentang di hadapan Dewan Rakyat, dibahaskan dan diungkai oleh Parlimen. Maka, DS Takiyuddin telah memaklumkan kepada Ahli-Ahli Dewan Rakyat bahawa kerajaan, iaitu Jemaah Menteri, telah membuat keputusan untuk membatalkan ordinan-ordinan darurat berkenaan.

Kenyataan itu telah disambut dengan bantahan daripada pihak pembangkang.

Pada 29 Julai 2021, Istana Negara mengeluarkan satu kenyataan media yang ditandatangani oleh Datuk Pengelola Bijaya Diraja yang, antara lain, mengatakan:

“Sehubungan dengan itu, Seri Paduka Baginda menzahirkan rasa amat dukacita dengan kenyataan yang telah dibuat di Parlimen pada 26 Julai, 2021 lalu bahawa Kerajaan telah membatalkan semua Ordinan Darurat yang telah dimasyhurkan oleh Baginda sepanjang tempoh Darurat walhal pembatalan belum lagi diperkenan Baginda.

Seri Paduka Baginda menegaskan bahawa kenyataan Yang Berhormat Menteri di Parlimen pada 26 Julai 2021 adalah tidak tepat dan telah mengelirukan Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Seri Paduka Baginda turut menegaskan bahawa permohonan pembatalan semua Ordinan Darurat berkuat kuasa pada 21 Julai 2021 yang telah dilakukan secara tergesa-gesa tanpa pembentangan di Parlimen dan kenyataan yang bercanggah serta mengelirukan di Parlimen bukan sahaja gagal menghormati prinsip kedaulatan undang-undang yang terkandung dalam Rukun Negara malah telah membelakangi fungsi dan kuasa Seri Paduka Baginda selaku Ketua Utama Negara seperti yang termaktub di dalam Perlembagaan Persekutuan.

Ahli-Ahli Parlimen pembangkang, termasuk Ketua Pembangkang DS Anwar Ibrahim, Tun Dr. Mahathir, DS Zahid Hamidi, Presiden UMNO melompat dan menyerang DS Takiyuddin, Perdana Menteri dan Kerajaan PN. Mereka menuduh DS Takiyuddin mengelirukan dan berbohong kepada Ahli-Ahli Dewan Rakyat, menuntut DS Takiyuddin, Perdana Menteri, dan semua Ahli-Ahli Jemaah Menteri meletak jawatan. Ada yang melaung “menghina” dan “derhaka” dalam Dewan Rakyat.

Pada hari yang sama (29 Julai 2021) Pejabat Perdana Menteri pula mengeluarkan kenyataan media. Kenyataan itu menekankan bahawa ordinan-ordinan itu boleh dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Jemaah Menteri tanpa perlu diungkai oleh Parlimen dan apa yang telah dilakukan oleh Jemaah Menteri itu adalah betul di sisi undang-undang. Kenyataan itu juga menekankan bahawa dalam hal ini Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak mengikut nasihat dan memetik Perkara 40(1) dan 40(1A) Perlembagaan.

Dari sini kita dapat lihat bahawa masalah ini timbul daripada salah faham mengenai maksud bertindak atas nasihat. Malangnya, isu itu tenggelam dalam riuh rendah yang berbangkit daripda kesilapan kecil DS Takiyuddin yang tertinggal lima perkataan iaitu “untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong” yang diperbesarkan itu. Peristiwa ini berlarutan hingga TS Muhyiddin meletak jawatan.

Apabila TS Muhyiddin meletak jawatan, maka terletaklah kepada Yang di-Pertuan Agong untuk melantik seorang Perdana Menteri baharu. Perlembagaan memperuntukkan dengan mudah dan jelas bahawa Yang di-Pertuan Agong hendaklah melantik “seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat” untuk menjadi Perdana Menteri.” – Perkara 43(2)(a).

Perlembagaan tidak menghendaki Baginda memastikan bahawa orang yang dilantik itu semestinya mendapat kepercayaan majoriti ahli-ahli Dewan Rakyat kerana orang yang dilantik itu akan tertakluk kepada undi tidak percaya di Dewan Rakyat.

Perlembagaan juga tidak menetapkan aturcara (procedure) yang Baginda perlu ikuti untuk membuat keputusan siapa yang hendak dilantiknya.

Apakah yang berlaku?

Pada 17 Ogos 2021, semua Ahli Dewan Rakyat diarahkan supaya menghantar surat akuan ke Istana Negara dan menamakan calon pilihan masing-masing untuk dilantik sebagai Perdana Menteri ke-9. Mereka diberi masa selewat-lewatnya sehingga pukul 4.00 petang esoknya (18 Ogos 2021) untuk mengemukakan surat akuan secara bertulis. Surat akuan itu hendaklah disahkan sebagai benar. Arahan berkenaan dikeluarkan oleh Yang Dipertua Dewan Rakyat, Datuk Azhar Azizan Harun kepada semua Ahli Parlimen di atas titah Yang di-Pertuan Agong.

Keperluan Ahli-Ahli Dewan Rakyat membuat surat akuan ini tidak diperuntukkan di mana-mana. Jika ia merupakan satu cara untuk mendapat maklumat siapakah yang mungkin mendapat sokongan majoriti, tidak mengapalah, tetapi janganlah ia sampai dijadikan satu precedent yang mesti dikuti.

Selepas surat-surat akuan itu diterima dan dihitung, DS Ismail Sabri mendapat sokongan majoriti iaitu 114 berbanding 105 yang diperoleh DS Anwar Ibrahim.

Sepatutnya pelantikan sudah boleh dibuat kerana DS Ismail Sabri telah mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rayat. Tetapi, Ahli-Ahli Dewan Rayat yang menyokong DS Ismail Sabri dipanggil pula untuk mengesahkan pendirian mereka. Ini telah menimbulkan syak sama ada Yang di-Pertuan Agong cuba menghalang DS Ismail Sabri daripada menjadi Perdana Menteri.

Tidak cukup dengan itu, ketua-ketua parti pula dipanggil. Mengikut sumber yang boleh dipercayai, seorang demi seorang ketua-ketua parti itu ditanya sama ada mereka bersetuju diadakan sebuah kerajaan perpaduan, anehnya, bermula dengan DS Anwar Ibrahim.

Lebih kurang pada masa yang sama, DS Anwar Ibrahim dan Lim Kit Siang mengeluarkan kenyataan bahawa sebuah kerajaan perpaduan hendaklah ditubuh yang dianggotai semua parti. Ingat kembali, hanya beberapa hari sebelumnya, mereka menolak sekeras-kerasnya tawaran TS Muhyiddin untuk menubuhkan sebuah kerajaan yang inklusif.

Kita tidak tahu idea kerajaan perpaduan itu datangnya daripada DS Anwar Ibrahim, Istana Negara atau orang-orang yang rapat dengan Istana Negara atau terdapat kesepakatan antara mereka. Apa yang merisaukan ialah bahawa Yang di-Pertuan Agong, dalam pertemuan dengan ketua-ketua parti itu, menunjukkan bahawa Baginda menghendaki sebuah kerajaan perpaduan ditubuhkan, walaupun DS Ismail Sabri telah mendapat sokongan majoriti. Malah, mengikut sumber yang boleh dipercayai terdapat cubaan menghendaki DS Ismail Sabri menandatangani surat pengakuan bahawa selepas beliau dilantik menjadi Perdana Menteri, beliau akan menubuh kerajaan perpaduan, senada dengan apa yang dikehendaki oleh DS Anwar Ibrahim dan Lim Kit Siang.

Jika benarlah demikian, ia bererti Yang di-Pertuan Agong telah melebihi bidang tugas Baginda dan Baginda telah campur tangan dalam hal politik, sesuatu yang tidak sepatutnya dilakukan Baginda. Niat Baginda mungkin baik, tetapi ia terletak di luar bidang tugas Baginda.

Esoknya, pada 20 Ogos 2021, mesyuarat Raja-Raja Melayu pula diadakan. Ini tidak diperuntukkan dalam Perlembagaan atau mana-mana undang-undang. Ia tidak disuruh dan tidak dilarang. Perlembagaan tidak memberi Raja-Raja Melayu apa-apa peranan dalam pelantikan Perdana Menteri. Paling kurang, bolehlah dikatakan mesyuarat itu tidak perlu. Sebaliknya, dengan mengadakan mesyuarat itu, ia memberi gambaran seolah-olah Yang di-Pertuan Agong tidak boleh membuat keputusan sendiri.

Namun demikian, beberapa jam selepas mesyuarat itu tamat, keluarlah kenyataan media bahawa Yang Di-Pertuan Agong telah berkenan melantik DS Ismail Sabri sebagai Perdana Menteri Malaysia ke-9. Kita fikir, dengan itu selesailah kemelut pelantikan Perdana Menteri ke-9, suatu tindakan mudah yang telah disusahkan hingga menimbulkan berbagai keraguan, syak wasangka dan ketidaktentuan yang tidak sepatutnya berlaku jika pelantikan dibuat terus seperti yang diperuntukkan oleh Perlembagaan.

Tetapi, tidak. Ingat semula, sebelum pelantikan. DS Ismail Sabri sebagai Perdana Menteri, Istana Negara ada mengeluarkan kenyataan bahawa pelantikan beliau tertakluk kepada undi percaya dalam Dewan Rakyat yang akan bersidang pada 13 September 2021.

Apabila tarikh persidangan itu semakin dekat dan tiada tanda-tanda Kerajaan akan membawa isu percaya terhadapnya, Lim Guan Eng mengeluarkan kenyataan mengingatkan semula bahawa Yang di-Pertuan Agong pada 18 Ogos telah bertitah agar Perdana Menteri yang baharu perlu melalui undi percaya di Dewan Rakyat bagi menunjukkan beliau mendapat sokongan majoriti. Kegagalan melakukannya akan menjadi penentangan terbuka yang boleh ditafsirkan sebagai penderhakaan yang disengajakan dan bersikap keras kepala terhadap Titah Diraja, katanya.

Pada hari yang sama, Malaysiakini memetik DS Anwar Ibrahim sebagai berkata, “Sultan Nazrin turut menitahkan undi percaya harus menjadi first item ketika Parlimen bersidang semula yang turut dipersetujui semua ketua parti.”

Pada hari yang sama juga, Peguam Negara mengeluarkan kenyataan media, yang selepas menurunkan proses pelantikan DS Ismail Sabri sebagai Perdana Menteri, menyatakan:

“Sekiranya pelantikan Perdana Menteri yang baharu masih memerlukan keabsahan oleh mana-mana pihak selain daripada Seri Paduka Baginda, ini bermakna kuasa mutlak Seri Paduka Baginda boleh diatasi oleh pihak lain. Langkah sedemikian adalah tidak selaras dengan peruntukan Perlembagaan Persekutuan dan menidakkan kuasa Seri Paduka Baginda seperti mana yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan.

Oleh hal yang demikian, berdasarkan kepada fakta-fakta dan kedudukan di atas, tiada keperluan untuk mengabsahkan pelantikan YAB Perdana Menteri dan Kerajaan yang telah dibentuk menurut lunas undang-undang.”

Selepas itu Majlis Presiden Pakatan Harapan pula mengeluarkan kenyataan yang, antara lain, mengatakan:

“Kenyataan Peguam Negara ini bertentangan dengan titah KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong kepada semua ketua parti sewaktu sesi menghadap di Istana Negara pada 17 Ogos yang lalu.

Seperti yang terakam di dalam kenyataan media Istana Negara bertarikh 18 Ogos 2021, Seri Paduka Baginda telah bertitah bahawa “Perdana Menteri yang telah dilantik oleh Baginda menurut Perkara 40(2)(a) dan 43(2)(a) Perlembagaan Persekutuan hendaklah secepat mungkin mengemukakan usul undi percaya di Dewan Rakyat untuk mengabsahkan beliau mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat.”

Titah Seri Paduka Baginda ini turut ditekankan KDYMM Seri Paduka Baginda Timbalan Yang di-Pertuan Agong, dan keperluan undi percaya ini telah dipersetujui semua ketua parti….

Oleh yang demikian, Majlis Presiden beranggapan bahawa kenyataan Peguam Negara bagi pihak Kerajaan ini adalah amat biadab, melanggar semangat Perlembagaan Persekutuan, malah melanggar titah dan juga derhaka terhadap Seri Paduka Baginda.

Ini juga merupakan kali kedua Peguam Negara telah derhaka terhadap Seri Paduka Baginda, yang sesungguhnya amat mengecewakan dan beliau tidak layak memegang jawatan Peguam Negara.

Pakatan Harapan mendesak Peguam Negara meletak jawatan kerana beliau bukan sahaja telah derhaka terhadap Seri Paduka Baginda, tetapi beliau juga telah mengkhianati Perlembagaan Persekutuan dan sistem demokrasi berparlimen.”

Perhatikan, pertama, kenyataan Yang di-Pertuan Agong itu telah digunakan sepenuhnya oleh pembangkang sebagai alasan bagi menuntut apa yang mereka kehendaki. Sama ada persamaan pendapat keduanya satu kebetulan atau tidak ia boleh memberi gambaran bahawa Yang di-Pertuan Agong berada di sebelah pembangkang atau nama Baginda digunakan oleh pembangkang untuk kepentingan mereka. Semua ini tidak akan berlaku jika Istana Negara tidak mengeluarkan kenyataan itu.

Kedua, apa yang disebut dalam kenyataan itu terletak di luar bidang tugas Yang di-Pertuan Agong. Tugas Yang di-Pertuan Agong adalah melantik Perdana Menteri baharu daripada “seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat”. Setelah membuat pelantikan, tugas Baginda selesai. Bukanlah tanggungjawab Baginda untuk memastikan orang yang Baginda lantik itu benar-benar mempunyai sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat atau masih lagi mendapat sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Ketiga, tidak ada sebab mengapa Yang di-Pertuan Agong patut meletakkan beban membuktikan keabsahan pelantikan olehnya di atas bahu Perdana Menteri. Perdana Menteri dilantik oleh Yang di-Pertuan Agong. Mengapa Yang di-Pertuan Agong menghendaki Perdana Menteri membuktikan pelantikannya yang dibuat oleh Baginda itu sah?

Keempat, dengan menghendaki Perdana Menteri mengusulkan undi percaya terhadap diri dan Kerajaannya sendiri, memberi gambaran seolah-olah Yang di-Pertuan Agong tidak yakin terhadap keputusan yang dibuatnya sendiri atau/dan Perdana Menteri itu tidak yakin bahawa beliau mempunyai sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Kelima, mana-mana pihak yang hendak mencabar keabsahan pelantikan itu hendaklah melakukannya di mahkamah. Mana-mana pihak yang hendak mencabar kelayakan seorang Perdana Menteri untuk terus memegang jawatan itu atas alasan beliau tidak mendapat sokongan majoriti hendaklah membawa usul tidak percaya di Dewan Rakyat. Beban pembuktian terletak di atas bahu pihak yang menuduh/mencabar.

Mengenai peranan yang dimainkan oleh Timbalan Yang di-Pertuan Agong pula kita bersandar kepada petikan apa yang dikatakan oleh DS Anwar Ibrahim seperti yang disiar oleh Malaysiakini dan kenyataan media Majlis Presiden Pakatan Harapan. Daripada kedua-dua dokumen itu adalah jelas bahawa memang benar ketua-ketua parti dijemput menghadap Yang di-Pertuan Agong dan Timbalan Yang di-Pertuan Agong juga turut hadir dalam majlis itu. Tidak ada sebab mengapa kita tidak boleh mempercayai kebenaran apa yang dikatakan dalam dokumen-dokumen itu iaitu “Sultan Nazrin turut menitahkan undi percaya harus menjadi first item ketika Parlimen bersidang semula….”

Dokumen-dokumen ini juga menyokong cerita bahawa dalam perjumpaan itu, ketua-ketua parti disoal seorang demi seorang sama ada mereka menyokong penubuhan kerajaan perpaduan.

Dalam kedua-dua hal ini (menghendaki penubuhan kerajaan perpaduan dan membawa usul percaya di Dewan Rakyat), dengan penuh taat setia, saya berpendapat Baginda juga telah melampaui bidang tugas Baginda. Sebagai Timbalan Yang di-Pertuan Agong Baginda tidak ada peranan dalam pelantikan Perdana Menteri. Sekarang, nama Baginda digunakan oleh pembangkang sebagai alasan bagi menyokong tuntutan mereka.

Saya percaya Baginda tidak menyangka kehadiran Baginda dan apa yang dikatakan oleh Baginda dalam majlis itu akan didedahkan kepada umum untuk menyokong tuntutan pembangkang. Biar apa pun ia telah berlaku: ahli politik akan menggunakan sesiapa sahaja untuk mencapai tujuan mereka – kuasa.

Sampai kita kepada kenyataan media Peguam Negara. Saya percaya ia dibuat atas permintaan Pejabat Perdana Menteri. Maka, nasihat saya yang pertama sekali ialah beliau hendaklah belajar berkata “tidak” kepada ahli-ahli politik, di mana berkenaan. Sebenarnya ini bukan isu undang-undang. Ia adalah isu politik. Jika apa yang hendak dicabar itu adalah keabsahan pelantikan oleh Yang di-Pertuan Agong (saya tidak nampak bagaimana ia boleh dicabar), maka itu adalah isu undang-undang dan forumnya adalah di mahkamah. Apa yang hendak dicabar sekarang ialah sama ada, pada masa ini, khususnya pada masa undi percaya atau tidak percaya dilakukan, Perdana Menteri mempunyai sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat atau tidak. Ia tidak ada kena mengena dengan persoalan pelantikannya oleh Yang-Pertuan Agong sah atau tidak.

Kedua, dengan Yang di-Pertuan Agong, Timbalan Yang di-Pertuan Agong dan pembangkang berada di pihak yang sama, apabila Peguam Negara mengeluarkan kenyataan itu, beliau nampak seperti mempertahankan pendirian kerajaan. Lainlah halnya jika ia isu undang-undang.

Ketiga, terdapat kekeliruan dalam pendapat itu sendiri apabila ia berkata “Sekiranya pelantikan Perdana Menteri yang baharu masih memerlukan keabsahan oleh mana-mana pihak selain daripada Seri Paduka Baginda, ini bermakna kuasa mutlak Seri Paduka Baginda boleh diatasi oleh pihak lain”. Seperti yang telah disebut, apa yang hendak dicabar bukanlah keabsahan pelantikan oleh Yang di-Pertuan Agong tetapi sama ada, pada masa ini Perdana Menteri masih mempunyai sokongan majoriti Ahli-Ahli Dewan Rakyat atau tidak. Maka hujah Peguam Negara itu tidak berkenaan.

Pada 7 September 2021, semasa saya sedang menyemak rencana ini, saya menerima berita bahawa Yang di-Pertuan Agong telah berkenan undi percaya tidak perlu dilakukan terhadap Perdana Menteri DS Ismail Sabri Yaakob di Parlimen.

Saya percaya bahawa apa yang dimaksudkan dengan “undi percaya” itu adalah undi percaya yang dikehendaki oleh Yang di-Pertuan Agong dibawa oleh Kerajaan terhadap Perdana Menteri dan Kerajaannya. Dalam kata-kata lain, Yang di-Pertuan Agong tidak lagi menghendaki undi percaya itu dibawa oleh Kerajaan. Ia tidak termasuk undi tidak percaya yang mungkin akan dibawa oleh pembangkang kerana saya tidak fikir Baginda atau sesiapa boleh menghalang pembangkang berbuat demikian.

Dari awal saya katakan bukanlah tanggungjawab Kerajaan untuk membuktikan bahawa ia ada sokongan majoriti. Beban membuktikan Kerajaan tidak mempunyai sokongan majoriti terletak di atas bahu orang yang mengatakan Kerajaan tidak mempunyai sokongan majoriti. Dalam kata-kata lain Kerajaan tidak perlu membawa undi percaya terhadap dirinya.

Jika semua pihak memahaminya, Yang di-Pertuan Agong tentulah tidak akan mengeluar kenyataan menghendaki dan Timbalan Yang di-Pertuan Agong tentulah tidak akan menitah Kerajaan membawa, undi percaya terhadapnya sendiri apabila Parlimen bersidang. Sekarang Yang di-Pertuan Agong telah memberi perkenan undi percaya itu tidak diperlukan. Bagaimana kita hendak reconcile keputusan baharu ini dengan kenyataan yang dikeluarkan sebelumnya? Apa kata Timbalan Yang di-Pertuan Agong?

Demikian juga, jika semua pihak memahaminya, Perdana Menteri juga tidak perlu menghadap Yang di-Pertuan Agong untuk mendapat perkenan undi percaya itu tidak perlu dilakukan. Kita belum tahu apa komen pembangkang terhadap perkembangan baharu ini. Mengapa memberi modal kepada mereka?

Alasan yang diberi mengapa Yang di-Pertuan Agong mengubah pendiriannya adalah sama dengan kenyataan Peguam Negara, cuma ditambah dalam masa yang singkat itu tidak mungkin Ahli-Ahli Parlimen itu akan menukar fikiran mereka.

Alasan ini tidak lebih daripada anggapan dan tidak meyakinkan. Alasan sebenarnya ialah bukanlah tanggungjawab Kerajaan untuk membuktikan bahawa ia ada sokongan majoriti. Noktah.

Kesimpulan

Dari sini dapat diperhatikan, selama lebih kurang 40 tahun selepas Merdeka, sistem Raja Berperlembagaan di Malaysia berjalan dengan licin, Raja dan Kerajaan masing-masing menjalankan tugas masing-masing seperti yang diperuntukkan oleh Perlembagaan.

Di sekitar 1984, mulalah timbul masalah yang berbangkit daripada keengganan Raja menandatangani rang undang-undang yang telah diluluskan oleh Parlimen, menyebabkan pindaan kepada Perkara 40 dan 66 terpaksa dibuat.

Tahun-tahun 2020 dan 2021 memperlihatkan tindakan-tindakan di luar Perlembagaan yang menjadikan sesuatu yang mudah itu susah. Keadaan menjadi lebih buruk apabila Raja-Raja, bukan sahaja tidak mengikut nasihat, di mana Perlembagaan memperuntukkan mereka kena berbuat demikian, tetapi melakukan sesuatu di luar Perlembagaan dan menitahkan sesuatu yang bercanggah, apatah lagi sesuatu yang bersifat politik, yang digunakan oleh pembangkang untuk mencapai kehendak mereka.

Maka, betul atau tidak, nampaklah seolah-olah Raja berada di satu pihak dan Kerajaan di satu pihak lagi. Sebagai reaksi kepada keadaan itu, Kerajaan pula menggunakan Peguam Negara untuk menyokong pendiriannya. Pada hal, Kerajaan boleh berkata dengan lantang, bukanlah tanggungjawabnya untuk membawa usul percaya terhadap dirinya untuk membuktikan ia ada sokomgan majoriti, tetapi sesiapa yang mengatakan Kerajaan tidak mendapat sokongan majoriti adalah bebas untuk membawa usul tidak percaya terhadapnya.

Itulah yang sepatutnya dilakukan oleh pembangkang, bukan dengan mengaitkan kenyataan Yang di-Pertuan Agong dan titah Timbalan Yang di-Pertuan Agong untuk memaksa Kerajaan mengemukakan undi percaya terhadapnya sendiri. Adalah juga lebih baik jika Yang di-Pertuan Agong dan Timbalan Yang di-Pertuan Agong tidak mengeluarkan kenyataan dan menitahkan supaya undi percaya dibawa oleh Kerajaan yang dijadikan modal oleh pembangkang, apatah lagi, kemudiannya Yang di-Pertuan Agong berkenan pula ia tidak perlu dilakukan.

Semua ini telah memberi alasan kepada Lee Hsien Loong, Perdana Menteri Singapura, apabila disoal oleh wartawan apa yang beliau buat untuk menghilang rasa bosan yang disebabkan oleh Covid-19, beliau menjawab beliau menonton lawak politik Malaysia. Walaupun pedih telinga mendengarnya, kita tidak boleh menyalahkan beliau kerana kitalah yang memberinya alasan untuk berkata demikian.

08 09 2021

Nota:

Saya berterima kasih kepada Dr. Kamarul Zaman Yusoff yang telah membekalkan saya dokumen-dokumen berkenaan yang membolehkan saya menulis rencana ini.

PEMBATALAN ORDINAN-ORDINAN DARURAT 2021: SALAH FAHAM MENGENAI BERTINDAK ATAS NASIHAT

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Mengikut Perkara 150 Perlembagaan Persekutuan, ada tiga cara ordinan-ordinan yang dimasyhurkan oleh KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong (Yang di-Pertuan Agong) pada masa proklamasi darurat sedang berkuat kuasa, akan terhenti berkuat kuasa:

Apabila ia dibatalkan (revoked)di bawah Fasal (3).

Apabila ia diungkaikan (annulled) di bawah Fasal (3);

Apabila ia luput (lapses) di bawah Fasal (7).

Pembatalan dilaksanakan oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Kabinet. Acaranya samalah seperti sesuatu ordinan itu dibuat, iaitu Kabinet memutuskan untuk mengadakan ordinan itu dan menyembahnya kepada Yang di-Pertuan Agong untuk mendapat perkenan dan pemasyhuran Baginda. Apabila Baginda memberi perkenan dan memasyhurkannya, maka berkuatkuasalah ordinan itu. Dalam hal ini Baginda bertindak atas nasihat Kabinet. Nasihat itu mestilah diikuti. Itu sistem Raja berperlembagaan.

Demikian jugalah dengan pembatalannya. Kabinet membuat keputusan untuk membatal sesuatu ordinan pada tarikh tertentu dan menyembahnya kepada Yang di-Pertuan Agong untuk mendapat perkenan Baginda. Ordinan itu dibuat dengan perkenan Baginda, maka tentulah untuk membatalnya perkenan Baginda juga diperlukan. Takkanlah pada masa hendak membuatnya perkenan Baginda dipohon, apabila hendak dibatalkannya Baginda dikebelakangkan. Akibatnya, Baginda tidak tahu bahawa ordinan-ordinan yang dimasyhurkan Baginda telah pun dibatalkan.

Ungkaian dilakukan oleh kedua-dua Majlis Parlimen, iaitu Dewan Rakyat dan Dewan Negara. Ordinan berkenaan dibentang, dibahas dan diungkai oleh kedua-dua Dewan dan terungkailah ia. Perkenan Yang di-Pertuan Agong tidak diperlukan.

Sesuatu ordinan itu luput apabila habis tempoh enam bulan yang bermula dengan tarikh sesuatu Proklamasi Darurat terhenti berkuat kuasa. Dalam kata-kata lain, apabila tempoh darurat tamat, enam bulan selepas itu ordinan-ordinan yang dibuat semasa darurat itu berkuatkuasa pun luput dan tidak berkuatkuasa lagi

Ada orang menghujahkan ada satu cara lagi, iaitu menurut Klausa (4A) Perkara 66:

Dengan hormat, saya berpendapat peruntukan itu tidak terpakai kepada pembatalan, pengungkaian dan luputnya ordinan-ordinan yang dibuat semasa sesuatu perisytiharan darurat berkuatkuasa. Alasan saya ialah Klausa (4A) terdapat dalam Perkara 66, mengenai “Penjalanan kuasa perundangan” (Exercise of legislative power) yang memperuntukkan bagaimana sesuatu rang undang-undang itu menjadi undang-undang. Perbincangan sekarang adalah mengenai pembatalan ordinan-ordinan yang dibuat oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Kabinet dalam masa deklarasi darurat berkuatkuasa. Ia terletak dalam Bab lain langsung dan dalam satu perkara khusus mengenainya.

Apa yang berlaku dalam hal ini? Ia menjadi lebih jelas dengan tersebarnya kenyataan media oleh Istana Negara dan Pejabat Perdana Menteri dan surat yang ditulis oleh Yang di-Pertuan Agong kepada Perdana Menteri. Hal seperti itu tidak pernah berlaku dalam sejarah Malaysia, malah, saya percaya, di negara-negara raja berperlembagaan di mana sekalipun (saya sedia dibetulkan) dan tidak sepatutnya berlaku. Tetapi, oleh sebab ia telah berlaku, biarlah kita mengambil manfaat daripadanya. Dokumen-dokumen itu memberi gambaran yang jelas tentang apa yang telah berlaku. Inilah kronologinya:

Berdasarkan titah pandangan Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu, Kerajaan telah memutuskan untuk mengadakan Mesyuarat Khas Parlimen bermula 26 Julai 2021

Dalam mesyuarat itu juga, Jemaah Menteri memutuskan untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membatalkan ordinan-ordinan yang dibuat semasa deklarasi darurat itu berkuatkuasa.

Pada 22 Julai 2021 Pejabat Perdana Menteri telah menerima deraf Ordinan Darurat (Pembatalan) 2021 yang disediakan oleh Jabatan Peguam Negara. Ordinan itu memperuntukkan semua ordinan darurat yang dimasyhurkan oleh Yang di-Pertuan Agong dibatalkan berkuatkuasa pada 21 Julai 2021.

Pada 23 Julai 2021 Pejabat Perdana Menteri menyampaikan dokumen-dokumen tersebut kepada Istana Negara untuk mendapat perkenan Yang di-Pertuan Agong.

Pada 24 Julai 2021 dokumen-dokumen tersebut telah disembahkan kepada Yang di-Pertuan Agong. Setelah menelitinya, Baginda menitahkan YB Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Parlimen dan Undang-Undang), Dato Seri Takiyuddin Hassan (DS Takiyuddin Hassan) dan Peguam Negara Tan Sri Idrus Harun (Peguam Negara) untuk menghadap Baginda secara maya.

Semasa sesi menghadap secara maya itu Baginda menitahkan, antara lain:

(Baginda) Tidak berkenan untuk menandatangani permohonan tersebut kerana ianya dilakukan secara tergesa-gesa iaitu menjelang dua hari sebelum sidang Parlimen selain akan keperluan ianya diwartakan.
(Baginda) Memerlukan masa untuk menganalisa permohonan tersebut secara terperinci dan seterusnya mendapatkan pandangan lanjut daripada Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja Melayu.
Proklamasi dan Ordinan Darurat tersebut hendaklah dibentang dan diungkalkan di Parlimen selaras dengan Perkara 150 (3) Perlembagaan Persekutuan.
Terdapat beberapa persoalan berbangkit yang memerlukan penjelasan lanjut, khususnya berhubung tindakan undang-undang atau kompaun yang telah dikeluarkan di bawah Ordinan-Ordinan Darurat bagi tempoh 21 hingga 25 Julai 2021.

Apabila Mesyuarat Khas Dewan Rakyat bermula pada 26 Julai 2021, semua Ordinan Darurat telah dibentang (laid) di atas meja Dewan Rakyat selaras dengan peruntukan Perkara 150 (3) Perlembagaan Persekutuan.

Ahli-Ahli Parlimen pembangkang telah mendesak supaya Dewan Rakyat mengungkaikan ordinan-ordinan darurat tersebut. Susulan itu, DS Takiyuddin Hassan telah memaklumkan kepada Ahli-Ahli Dewan Rakyat bahawa kerajaan, iaitu Jemaah Menteri, telah membuat keputusan untuk membatalkan ordinan-ordinan darurat berkenaan.

Kenyataan itu telah disambut dengan bantahan daripada pihak pembangkang.

Pada 29 Julai 2021, Istana Negara mengeluarkan satu kenyataan media yang ditandatangani oleh Datuk Pengelola Bijaya Diraja yang, antara lain, mengatakan:

“Perkara 150(2B) dibaca dengan Perkara 150(3) Perlembagaan Persekutuan secara jelas memperuntukkan kuasa penggubalan dan pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat terletak pada Seri Paduka Baginda.

Sehubungan dengan itu, Seri Paduka Baginda menzahirkan rasa amat dukacita dengan kenyataan yang telah dibuat di Parlimen pada 26 Julai, 2021 lalu bahawa Kerajaan telah membatalkan semua Ordinan Darurat yang telah dimasyhurkan oleh Baginda sepanjang tempoh Darurat walhal pembatalan belum lagi diperkenan Baginda.

Seri Paduka Baginda turut menzahirkan rasa amat dukacita kerana apa yang telah diperkenan dan dititahkan kepada DS Takiyuddin Hassan, Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Parlimen dan Undang-Undang) dan TS Idrus Harun, Peguam Negara semasa majlis menghadap secara maya pada 24 Julai 2021 bahawa cadangan pembatalan semua Ordinan Darurat dibentang dan dibahaskan di Parlimen bagi tujuan diungkaikan telah tidak dilaksanakan.

Seri Paduka Baginda menegaskan bahawa kenyataan Yang Berhormat Menteri di Parlimen pada 26 Julai 2021 adalah tidak tepat dan telah mengelirukan Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Seri Paduka Baginda sedia maklum akan perlunya Baginda bertindak mengikut nasihat Jemaah Menteri seperti terkandung dalam Perkara 40(1) Perlembagaan Persekutuan.

Namun, Seri Paduka Baginda menzahirkan pandangan bahawa Baginda, selaku Ketua Utama Negara, mempunyai kewajipan untuk menyampaikan nasihat dan teguran jika berlaku sebarang tindakan yang tidak berperlembagaan oleh mana-mana pihak, khususnya mereka yang melaksanakan fungsi dan kuasa KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong.”

Pada hari yang sama, Yang di-Pertuan Agong menulis sepucuk surat kepada Perdana Menteri. Dalam surat itu Baginda membawa perhatian Perdana Menteri kepada kenyataan DS Takiyuddin Hassan di Dewan Rakyat pada 26 Julai 2021 bahawa Kerajaan telah membatalkan kesemua ordinan-ordinan darurat itu.

Seterusnya, Baginda telah menyatakan apa yang telah berlaku pada 23 dan 24 Julai 2021 yang telah diperturunkan di atas diikuti dengan empat perkara yang Baginda titah dalam majlis menghadap secara maya pada 24 Julai 2021 itu yang juga telah diperturunkan di atas.

Baginda menyatakan Baginda berasa amat dukacita cadangan Baginda bahawa pembatalan ordinan-ordinan tersebut dibentang dan dibahaskan di Parlimen telah tidak dituruti.

Baginda menyatakan bahawa DS Takiyuddin Hassan telah memberi kenyataan yang bercanggah dan tidak tepat di Dewan Rakyat pada 26 Julai 2021 dan kenyataan itu telah mengelirukan Ahli-Ahli Dewan Rakyat.

Baginda menarik perhatian Perdana Menteri bahawa Baginda sedia maklum akan perlunya Baginda bertindak mengikut nasihat Jemaah Menteri seperti yang terkandung dalam Perkara 40(1) Perlembagaan Persekutuan.

“Walau bagaimanapun, keputusan muktamad berhubung pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat tersebut pada hemat Beta sewajarnya mengambil kira akan situasi-situasi semasa seperti berikut:

Cadangan pembatalan ini telah disembah lewat kepada Beta iaitu pada 24 Julai 2021. Tambahan pula, ianya terlalu hampir dengan tarikh persidangan Parlimen yang telah semua sedia maklum bakal bermula pada 26 Julai 2021.

Sebarang pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat yang dilakukan secara tergesa-gesa dan tidak dibentangkan di Parlimen akan hanya menzahirkan impak negatif kepada Beta.

Pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat ini dilakukan dengan membelakangi fungsi dan kuasa Beta selaku Ketua Negara seperti yang terkandung di dalam Perlembagaan Persekutuan.

Tarikh kuatkuasa pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat telah dikebelakangkan atau retrospective dengan berkuat kuasa pada 21 Julai 2021 manakala permohonan diterima pada 23 Julai 2021.

Pembatalan Ordinan Darurat adalah merupakan kuasa perlembagaan Beta dan bukannya terletak di atas kuasa Jemaah Menteri semata-mata.

Berdasarkan huraian-huraian di atas dan sidang Parlimen yang kini sedang berlangsung, Beta menitahkan agar cadangan pembatalan Ordinan-Ordinan Darurat ini dibentang dan dibahaskan di Parlimen sebelum ditandatangani oleh Beta.”

Ahli-Ahli Parlimen pembangkang, termasuk Ketua Pembangkang DS Anwar Ibrahim, Tun Dr. Mahathir, DS Zahid Hamidi, Presiden UMNO melompat dan menyerang DS Takiyuddin Hassan, Perdana Menteri dan Kerajaan PN. Mereka menuduh DS Takiyuddin Hassan mengelirukan dan berbohong kepada Ahli-Ahli Dewan Rakyat, menuntut DS Takiyuddin Hassan, Perdana Menteri, dan semua Ahli-Ahli Jemaah Menteri meletak jawatan. Ada yang melaung “menghina” dan “derhaka” dalam Dewan Rakyat.

Tun Dr. Mahathir, mantan Perdana Menteri mengeluarkan kenyataan. Beliau mengatakan bahawa kenyataan Yang di-Pertuan Agong itu menunjukkan bahawa TS Muhyiddin telah berbohong kepada Parlimen berkenaan pembatalan ordinan-ordinan darurat; TS Muhyiddin patut tahu bahawa beliau tidak mempunyai kuasa untuk membatalnya sendiri, namun kenyataan dibuat dalam Parlimen seolah-olah beliau mempunyai kuasa sedangkan kuasa mengenainya terletak dalam tangan Yang di-Pertuan Agong sepenuhnya semasa darurat; walaupun kenyataan itu dibuat oleh DS Takiyuddin Hassan, TS Muhyiddin tidak boleh melepaskan dirinya daripada bertanggungjawab mengenainya; TS Muhyiddin tidak mencuba untuk membetulkan DS Takiyuddin Hassan semasa membuat kenyataan itu atau menahannya walaupun beliau duduk betul-betul di hadapan DS Takiyuddin Hassan dalam Dewan Rakyat dan beliau tidak pula membuat apa-apa penjelasan selepas itu; TS Muhyiddin dan Ahli-Ahli Jemaah Menteri bertanggungjawab di atas perbuatan yang memalukan itu dan kesemua mereka hendaklah meletak jawatan.

Pada hari yang sama (29 Julai 2021) Pejabat Perdana Menteri pula mengeluarkan kenyataan media. Kenyataan media itu menurunkan kronologi peristiwa daripada 21 Julai 2021 hingga 26 Julai 2021 yang saya telah perturunkan di atas.

Kenyataan itu menekankan bahawa ordinan-ordinan itu boleh dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Jemaah Menteri tanpa perlu diungkai oleh Parliman dan apa yang telah dilakukan oleh Jemaah Menteri itu adalah betul di sisi undang-undang. Kenyataan itu juga menekankan bahawa dalam hal ini Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak mengikut nasihat dan memetik Perkara 40(1) dan 40(1A) Perlembagaan.

Pada 30 Julai 2021, Setiausaha Dewan Rakyat mengeluarkan kenyataan bahawa persidangan Dewan Rakyat pada 2 Ogos 2021, iaitu persidangan hari terakhir dan pada hari itu DS Takiyuddin Hassan dijadualkan memberi penjelasan mengenai kenyataannya pada 26 Julai 2021, telah ditangguhkan.

Pada 3 Ogos 2021, TS Muhyiddin mengeluarkan satu kenyataan mengatakan bahawa “proses pembatalan ordinan-ordinan darurat oleh KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong sepertimana yang disembah nasihat oleh Jemaah Menteri pada 23 Julai 2021 tidak dapat disempurnakan.

Dengan berakhirnya Proklamasi Darurat pada 1 Ogos 2021, berdasarkan peruntukan Perlembagaan Persekutuan, pembatalan ordinan-ordinan darurat oleh KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong tidak lagi berbangkit .

Maka, selaras dengan titah pandangan KDYMM Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong dan peruntukan Perkara 150 (3) Perlembagaan Persekutuan, suatu usul untuk membahas dan seterusnya mengungkaikan ordinan-ordinan darurat berkenaan boleh dibawa dalam sidang Parlimen yang dijadualkan berlangsung pada bulan September 2021.”

Sekarang mari kita lihat semula kronologi peristiwa yang berlaku dan menganalisisnya satu per satu semata-mata dari perspektif undang-undang dan tiada yang lain. Kita mula dari 21 Julai 2021. Setelah bersetuju dangan saranan Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu (di sisi undang-undang Raja-Raja Melayu tiada peranan dalam hal ini), Kerajaan menetapkan tarikh persidangan Dewan Rakyat.

Maka, di mesyuarat Jemaah Menteri pada 21 Julai 2021, Jemaah Menteri membuat keputusan tidak akan menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membuat deklarasi darurat baharu setelah darurat sedia ada tamat pada 1 Ogos 2021. Tiada masalah di sini. Ertinya darurat akan berakhir pada 1 Ogos 2021.

Apa yang dilakukan kepada ordinan-ordinan yang dibuat dan berkuatkuasa semasa darurat?

Ambil perhatian peruntukan Perkara 150( 3):

“(3) Proklamasi Darurat dan apa-apa ordinan yang dimasyhurkan di bawah Fasal (2B) hendaklah dibentangkan di hadapan kedua-dua Majlis Parlimen dan, jika tidak terlebih dahulu dibatalkan, hendaklah terhenti berkuat kuasa jika ketetapan diluluskan oleh kedua-dua Majlis yang mengungkaikan Proklamasi atau ordinan itu…..”[ii]

Ordinan-ordinan itu hendaklah dibentangkan di hadapan kedua-dua Majlis Parlimen. Ini dilakukan pada hari pertama Dewan Rakyat bersidang, di Dewan Rakyat. Kehendak itu dipatuhi.

Jika ia terlebih dahulu dibatalkan, maka ia telah terhenti berkuatkuasa. Itulah yang hendak dilakukan oleh Jemaah Menteri pada 21 Julai 2021.

Ingat semula bahawa satu daripada cara ordinan-ordinan itu boleh diberhentikan daripada berkuatkuasa ialah apabila ia dibatalkan oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Jemaah Menteri. Ia perlu dilakukan sebelum Parlimen bersidang. Itulah yang dilakukan oleh Jemaah Menteri dengan membuat keputusan untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membatalkan ordinan-ordinan yang dibuat semasa perisytiharan darurat itu berkuatkuasa.

Pada 23 Julai 2021 deraf Ordinan Darurat (Pembatalan) 2021 yang disediakan oleh Jabatan Peguam Negara dihantar ke Istana Negara untuk mendapat perkenan Yang di-Pertuan Agong. Itu adalah acaranya. Ia telah dilakukan dengan betul.

Esoknya, pada 24 Julai 2021, Yang di-Pertuan Agong menerima dokumen tersebut. Jemaah Menteri, memahami bahawa Yang di Pertuan Agong akan bertindak atas nasihat, mengharapkan Baginda akan bertindak atas nasihat seperti yang dikehendaki oleh Perlembagaan dan memberi perkenan pada 24 atau 25 Julai 2021, iaitu sebelum Dewan Rakyat bersidang pada 26 Julai 2021. Jika itu dilakukan, tiada masalah akan timbul.

Masalah timbul apabila Yang di Pertuan Agong, sambil mengakui bahawa Baginda perlu bertindak atas nasihat menurut Perkara 40(1) (tetapi tidak menyebut Klausa (1A)), Baginda percaya bahawa Baginda mempunyai hak untuk menganalisis dan berunding dengan Raja-Raja Melayu (dan juga, saya percaya, dengan penasihat undang-undang Baginda), maka masa yang diberi kepada Baginda tidak mencukupi. Maka Baginda enggan menurunkan tandatangan untuk memberi perkenan Baginda. Ini berlarutan hingga ke 26 Julai 2021, hari Dewan Rakyat mula bersidang malah hingga hari saya mengeluarkan rencana ini (5 Ogos 2021). Maka tergantunglah pembatalan ordinan-ordinan itu.

Dari sini kita dapat lihat bahawa masalah ini timbul daripada salah faham mengenai maksud bertindak atas nasihat. Maka, kita perlu beri tumpuan kepada persoalan itu sekarang. Tetapi, saya perlu peringatkan lagi sekali bahawa perbincangan ini semata-mata berbincang mengenai tafsiran peruntukan Perlembagaan yang sedia ada dan bukan apa-apa selain daripada itu.

Dalam hal ini, kita perlu kembali kepada Perkara 40(1) dan (1A):

“Perkara 40 – Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak mengikut nasihat.

(1) Pada menjalankan fungsinya di bawah Perlembagaan ini atau undang-undang persekutuan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak mengikut nasihat Jemaah Menteri atau nasihat seseorang Menteri yang bertindak di bawah kuasa am Jemaah Menteri, kecuali sebagaimana yang diperuntukkan selainnya oleh Perlembagaan ini; tetapi Yang di-Pertuan Agong berhak, atas permintaannya, untuk mendapat apa-apa maklumat berkenaan dengan pemerintahan Persekutuan yang boleh didapati oleh Jemaah Menteri.[iii]

Ringkasnya, Perkara 40(1) mengatakan, selain daripada perkara-perkara yang Yang di- Pertuan Agong mempunyai budibicara (memberi perkenan untuk membatalkan ordinan darurat bukanlah satu daripadanya), Baginda hendaklah bertindak mengikut nasihat Jemaah Menteri. Pelajar-pelajar undang-undang perlembagaan tahu bahawa peruntukan itu diambil daripada sistem raja berperlembagaan United Kingdom. Walaupun perkataaan nasihat (advice) digunakan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah mematuhinya dan melaksanakannya. (Takkanlah hendak digunakan perkataan “atas arahan” (as directed”) atau “atas perintah” (as ordered) oleh Jemaah Menteri terhadap Yang di-Pertuan Agong), Tetapi, Baginda “berhak, atas permintaannya, untuk mendapat apa-apa maklumat berkenaan dengan pemerintahan Persekutuan yang boleh didapati oleh Jemaah Menteri.”

Perhatikan, sebelum berkenan, Baginda cuma berhak mendapat maklumat, itu pun mengenai dengan pemerintahan Persekutuan dan yang boleh didapati oleh Jemaah Menteri. Ertinya maklumat-maklumat hendaklah diminta daripada Jemaah Menteri. Itu sahaja. Jika itu yang dipohon, saya percaya Jemaah Menteri dapat memberinya. Jika Jemaah Menteri tidak boleh mendapatinya, maka Baginda kenalah memberi perkenan Baginda. Itu acara yang ditetapkan oleh Perlembagaan. Jika ia difahami dan diikuti, Klausa (1A) tidak perlu ditambah.

Tetapi, dalam tahun 1994, kerajaan pada masa itu mendapati Klausa (1) sahaja tidak memadai untuk difahami maksud yang sebenar. Maka pindaan dibuat kepada Perkara 40 dengan memasukkan Klausa (1A). Pindaan ini dibuat bersama-sama dengan pindaan kepada Perkara 66 yang disebut di atas. Pindaan ini dibuat semasa Tun Dr Mahathir menjadi Perdana Menteri. Di Parlimen, entah mengapa, cadangan dibuat oleh DS Anwar Ibrahim, Timbalan Perdana Menteri pada masa itu.

Ucapan DS Anwar, seperti yang dilaporkan dalam Hansard, menjelaskan mengapa pindaan kepada Perkara 40 itu dibuat. Antara lain katanya:

“Pindaan ini akan menjelaskan maksud sebenar nasihat, ungkapan dengan izin, act in accordance with advice, supaya tidak ada lagi kesamaran terhadap prinsip demokrasi berparlimen dan prinsip bahawa Kerajaan perlu bertindak mengikut kehendak rakyat.”

Kata-kata “Kerajaan perlu bertindak mengikut kehendak rakyat” dalam konteks ayat ini adalah tidak berkenaan. Beliau sepatutnya berkata “Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak mengikut kehendak Jemaah Menteri.” Jika Tun Dr. Mahathir mengelak daripada mencadangkan pindaan itu di dalam Parlimen dan menggunakan DS Anwar untuk melakukannya, mungkinkah DS Anwar juga merasa seram untuk menyebut kata-kata yang saya sebut itu, dan melindungkannya dengan kata-kata “Kerajaan perlu bertindak mengikut kehendak rakyat” yang tidak berkenaan itu.

Kedua-dua Tun Dr. Mahathir dan DS Anwar Ibrahim masih ada dalam Parlimen dan duduk di sebelah yang sama. Kita boleh bertanya mereka apakah yang menyebabkan pindaan itu dibuat dan apakah maksud yang mereka mahu sebenarnya. Kita juga masih boleh bertanya kepada TS Abu Talib Othman, Peguam Negara pada masa itu yang menggubal rang undang-undang pindaan itu. Kita juga boleh bertanya Tengku Razaleigh Hamzah yang menentang keras pindaan itu mengapa beliau berbuat demikian. Kita juga boleh baca dalam Hansard.

Perlu juga diingati, pada masa itu Yang di-Pertuan Agong adalah Sultan Azlan Muhibbuddin Shah ibni Almarhum Sultan Yussuff Izzuddin Shah Ghafarullahu-lah, mantan Ketua Hakim Negara. Baginda semestinya faham apa ertinya kata-kata “atas nasihat” dalam undang-undang. Klausa (1A) tidak perlu dimasukkan jika orang-orang seperti Baginda yang menjadi Yang di-Pertuan Agong sepanjang masa. Setakat yang kita tahu, Baginda tidak menentang atau enggan memberi perkenan kepada pindaan ini. Ini bererti Baginda sendiri menyedari, dalam konteks Malaysia, penjelasan seperti itu adalah perlu.

Tetapi, Baginda telah mangkat dan tidak boleh memberi nasihat kepada Yang di-Pertuan Agong yang sedia ada dan memberi pencerahan kepada kita semua.

Walau bagaimana pun, Tun Dr. Mahathir dan DS Anwar Ibrahim masih ada. Mereka sepatutnya tampil ke hadapan dan menjelaskan bahawa Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak atas nasihat dan apa maksudnya “atas nasihat” mengikut pindaan yang dimasukkan oleh mereka. Masalah akan selesai di situ.

Tetapi, oleh sebab mereka berada di pihak pembangkang dan politik lebih penting kepada mereka, mereka mengambil kesempatan untuk mengkritik Kerajaan, menggunakan kenyataan Istana Negara yang berbangkit dari salah faham atau salah nasihat itu untuk mendesak Perdana Menteri dan Jemaah Menteri meletak jawatan. Nampaknya, dalam politik, kuasa lebih penting daripada kebenaran.

Tidak cukup dengan itu, pada hari saya menulis ayat inI (2 Ogos 2021) semasa beliau sedang menunjuk perasaan di bangunan Parlimen kerana persidangan ditangguh, saya menerima berita bahawa beliau kesal membuat pindaan itu. Nampaknya, apabila berada di pihak pembangkang, satu demi satu beliau menyesal apa yang telah dilakukannya semasa menjadi Perdana Menteri. Bagaimana jika beliau menjadi Perdana Menteri semula?

Pada pagi 5 Ogos 2021, semasa saya menyemak rencana ini sebelum diterbitkan, keluar pula berita bahawa Tun Dr. Mahathir meminta maaf atas kesilapannya menyertai tunjuk perasaan itu. Nampaknya, atas pengakuan beliau sendiri pun (termasuk pendakwaan DS Anwar dalam kes liwat pertama) beliau telah membuat terlalu banyak kesilapan.

Biar apa pun, hakikat bahawa beliau menyesal membuat pindaan itu tidak bererti pindaan itu sudah tidak berkuatkuasa lagi. Peruntukan itu masih ada, masih berkuatkuasa dan kesan mestilah diberi kepadanya. Untuk mentafsir peruntukan Perlembagaan, kita tidak perlu bertanya sesiapa. Kita hanya perlu melihat perkataan yang digunakan.

Maka marilah kita lihat apa yang dikatakan oleh Klausa (1A) itu:

“jika Yang di-Pertuan Agong dikehendaki bertindak mengikut nasihat, atas nasihat, atau selepas menimbangkan nasihat, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menerima dan bertindak mengikut nasihat itu.

Tidak ada perkataan yang lebih jelas dari itu: apabila dinasihatkan berbuat sesuatu, buat. Apa yang saya katakan ini hanya berkenaan perkara yang Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak atas nasihat sahaja. Siapa yang tidak suka, marahlah Tun Dr Mahathir dan DS Anwar Ibrahim yang memasukkan Klausa (1A) itu. Tetapi, sama ada ia dimasukkan atau tidak, itulah maksudnya.

Suka atau tidak, selagi peruntukan-peruntukan itu ada, ia mesti dipatuhi. Penasihat-penasihat undang-undang peribadi Yang di-Pertuan Agong dan ahli-ahli akademik tidak sepatutnya membuat tafsiran dengan menambah apa yang mereka fikir patut ada (what they think it should be). Ia hendaklah ditafsir berdasarkan peruntukan yang ada (as it is). Jika mereka mahukan apa yang mereka mahu, pindalah Perlembagaan terlebih dahulu.

Peruntukan umum seperti Perkara 32 (Yang di-Pertuan Agong sebagai Ketua Utama Negara bagi Persekutuan) dan Perkara 39 (Kuasa eksekutif Persekutuan hendaklah terletak hak pada Yang di-Pertuan Agong) tidak boleh digunakan untuk menambah atau mengurangkan apa yang disebut dengan khusus oleh Perkara 40(1) dan (1A). Juga dalam tafsiran Perkara 40(1) dan (1A), tidak ada ruang untuk membawa masuk konsep Raja Payung Negara atau derhaka.

Dalam hal ini, Yang di-Pertuan Agong bukan sahaja tidak memberi perkenan Baginda untuk membatalkan ordinan-ordinan itu, seterusnya, pada 24 Julai 2021 Baginda menitahkan kepada DS Takiyuddin dan Peguam Negara bahawa cadangan pembatalan semua Ordinan Darurat hendaklah dibentang dan dibahaskan di Parlimen bagi tujuan diungkaikan. Dalam kenyataan media 29 Julai 2021, Baginda menyatakan dukacita Baginda kerana titah Baginda telah tidak dilaksanakan.

Dengan penuh taat setia kepada Baginda dan dengan penuh hormat kepada semua, itu bukanlah salah satu perkara yang disebut oleh Perkara 40(1). Perkara 40(1) Baginda hanya “berhak, atas permintaannya, untuk mendapat apa-apa maklumat berkenaan dengan pemerintahan Persekutuan yang boleh didapati oleh Jemaah Menteri.”

Lagi pula, jika Baginda dikehendaki memberi perkenan apabila dinasihatkan tertakluk kepada hak untuk meminta maklumat di bawah Perkara 40(1), Baginda membalasnya dengan titah supaya ordinan-ordinan itu dibentang dan dibahaskan di Parlimen, ia bererti, pertama, Baginda telah tidak mematuhi peruntukan Perkara 40(1) dan (1A) untuk memberi perkenan.

Kedua, Baginda telah menolak satu cara yang dibenarkan oleh Perkara 150(3) untuk menamatkan kuatkuasa ordinan-ordinan itu iaitu membatalnya sebelum Parlimen bersidang.

Ketiga, tanpa diberi kuasa oleh mana-mana peruntukan, Baginda telah menitahkan ia dibentang dan dibahaskan di Parlimen dan menghendakinya dilaksanakan.

Keempat, jika nasihat Jemaah Menteri perlu diikuti oleh Baginda dan titah Baginda yang bercanggah juga perlu diikuti oleh Jemaah Menteri, bagaimana percanggahan itu boleh diselesaikan?

Kelima, manakala Perlembagaan menyebut Baginda perlu bertindak atas nasihat Jemaah Menteri, tidak disebuat di mana-mana dalam Perlembagaan bahawa Jemaah Menteri perlu bertindak atas nasihat Yang di-Pertuan Agong.

Baginda juga melahirkan dukacita bahawa tidak diberikan masa yang secukupnya untuk menganalisis cadangan itu (tentulah dengan penasihat-penasihat Baginda) dan berunding dengan Raja-Raja Melayu. Dengan penuh taat setia saya katakan kedua-dua perkara itu bukanlah yang disebut dalam Perkara 40(1) dan (1A) sebagai hak Baginda. Baginda boleh melakukannya tetapi ia tidak boleh menjadi alasan untuk tidak memberi perkenan kerana tidak sempat berbuat demikian kerana itu bukanlah hak yang diberikan kepada Baginda oleh Perlembagaan.

Jika Baginda mematuhi Perkara 40(1) dan (1A), dengan penuh taat setia, pada pandangan saya, Baginda mempunyai masa yang cukup untuk memberi perkenan sebelum 26 Julai 2021 dan tiada apa-apa masalah akan timbul.

Soal tarikh berkuatkuasa dikebelakangkan kepada 21 Julai 2021 tidak menimbulkan apa-apa masalah. Ia perkara biasa. Jika Baginda mahu ia berkuatkuasa pada hari Baginda memberi perkenan pun, katakanlah pada 25 Julai 2021, walau pun Jemaah Menteri tidak perlu bersetuju, saya fikir ia tidak menjadi masalah kepada Jemaah Menteri untuk menyetujuinya, kerana Ordinan Darurat (Pembatalan) 2021 itu masih sah kerana ia dibuat sebelum Parlimen bersidang.

Sampai pagi 26 Julai 2021, ordinan-ordinan itu masih belum diperkenankan untuk dibatalkan. Maka ia masih belum dibatalkan dan masih berkuatkuasa.

Apabila Dewan Rakyat bersidang pada 26 Julai 2021, semua ordinan itu dibentangkan (laid) di dewan itu seperti yang dikehendaki oleh Perkara 150(3) tetapi bukan untuk dibahaskan.

Didesak oleh pembangkang, DS Takiyuddin berkata “Jemaah Menteri, telah membuat keputusan untuk membatalkan ordinan-ordinan darurat berkenaan.”

Kenyataan ini telah difahami sebagai Jemaah Menteri telah membatalkan ordinan-ordinan itu. Maka riuh rendahlah Dewan Rakyat. Pembangkang, termasuk Ketua Pembangkang, DS Anwar Ibrahim dan mantan Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir mempersoalkan kuasa Jemaah Menteri untuk membatal ordinan-ordinan itu. Mereka menggunakan isu itu untuk mendesak Perdana Menteri dan Jemaah Menteri meletak jawatan.

Mari kita perhati dengan teliti di mana kesilapan DS Takiyuddin Hassan? Beliau hanya tertinggal empat perkataan “menasihatkan Yang di-Pertuan Agong”.[v] Itu sahaja. Dalam keadaan terdesak itu beliau boleh dimaafkan. Malangnya, dalam keadaan riuh rendah yang berikut itu, beliau tidak teringat untuk membetulkan kesilapannya dan tiada siapa pun, termasuk Perdana Menteri, yang duduk di hadapan beliau teringat untuk membantu beliau dengan membetulkan kesilapannya itu.

Apatah lagi, media, terutama sekali yang pro-pembangkang, dan pembangkang yang hanya menunggu peluang untuk mengambil alih kuasa, membesar-besarkan kenyataan DS Takiyuddin Hassan itu untuk faedah mereka.

Maka, setiap hari selepas itu, kenyataan itulah yang menjadi tumpuan. Lebih memburukkan keadaan, pada 29 Julai 2021 Istana Negara telah mengeluarkan kenyataan media dan Yang di-Pertuan Agong pula menulis surat kepada TS Muhyiddin yang kandungan kedua-duanya telah saya perturunkan di atas.

Kita tidak tahu siapakah yang menasihatkan dan menggubal dokumen-dokumen yang dikeluarkan oleh Istana Negara itu yang telah membelakangkan sama sekali peruntukan-peruntukan Perlembagaan yang saya telah bincang di atas. Tidak kira siapa mereka dan apa tujuan mereka, mereka telah melakukan satu disservice kepada Yang di-Pertuan Agong, sistem raja berperlembagaan dan negara. Yang untung adalah pembangkang dan mungkin mereka sendiri.

Sebenarnya, kesilapan DS Takiyuddin itu adalah satu kesilapan yang sangat kecil. Malangnya sehingga Parlimen ditangguhkan ia tidak dibetulkan. Beliau boleh meminta maaf kepada Ahli-Ahli Parlimen dan Yang di-Pertuan Agong bahawa beliau telah tersilap cakap. Maksud beliau sebenarnya ialah “Jemaah Menteri memutuskan untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong untuk membatalkan ordinan-ordinan yang dibuat semasa perisytiharan darurat itu berkuatkuasa.”

Mengenai ordinan-ordinan itu, biar siapa pun yang betul, ordinan-ordinan itu masih belum dibatalkan dan Parlimen telah pun ditangguh.

Tetapi, pada 3 Ogos 2021 TS Muhyiddin telah mengeluarkan kenyataan bahawa “suatu usul untuk membahas dan seterusnya mengungkaikan ordinan-ordinan darurat berkenaan boleh dibawa dalam sidang Parlimen yang dijadualkan berlangsung pada bulan September 2021.”

Itulah yang saya hendak cadangkan pun. Masalah akan selesai.

Kesimpulan

Adalah amat mendukacitakan bahawa semasa negara sedang menghadapi pandemik Covid-19 yang amat teruk dan segala usaha sepatutnya ditumpukan untuk menangani masalah itu, kita berbalah mengenai acara menamatkan kuatkuasa ordinan-ordinan darurat. Tiada siapa sukakan deklarasi darurat. Tiada siapa membantah ordinan-ordinan darurat hendak ditamatkan kuatkuasanya. Tetapi kita berbalah bagaimana penamatan kuatkuasa ordinan-ordinan itu hendak dilakukan hingga hendak menjatuhkan kerajaan yang sedia ada. Kesilapan Menteri yang begitu kecil dalam penjelasannya dalam Dewan Rakyat diperbesar-besarkan sedangkan kegagalan mematuhi peruntukan Perlembagaan yang jelas tidak diberi perhatian.

Apa yang menjadi tumpuan pembangkang sekarang, disokong pula oleh UMNO kumpulan DS Zahid Hamidi dan DS Najib dan penyokong-penyokong mereka ialah bagaimana hendak menjatuhkan Kerajaan. Pemimpin-pemimpin DAP sudah nampak peluang baru untuk berkuasa semula dan mula membuat tuntutan. Pemuda MCA tidak mahu ketinggalan dan turut serta. Pakatan Harapan hendak berkuasa semula.

Jika Kerajaan tumbang kerananya, ini akan menjadi satu misalan dalam sejarah negara raja berperlembagaan di mana, sebuah kerajaan telah diguling kerana melakukan suatu perkara yang betul mengikut Perlembagaan tetapi menterinya tertinggal empat[vi] perkataan semasa memberi penjelasan di dalam Parlimen, manakala raja berperlembagaan tidak mematuhi peruntukan Perlembagaan mengenai bertindak atas nasihat dan pembangkang mengambil kesempatan menumbangkan kerajaan dan berkuasa semula!

Saya sedar, saya mungkin dituduh “menghina” atau “menderhaka kepada” Yang di-Pertuan Agong lagi. Tetapi, ini adalah isu tafsiran Perlembagaan. Soal menghina dan derhaka tidak timbul. Jika tidak besetuju, kemukakanlah hujah-hujah yang lebih baik dan saya akan bersetuju dengannya.

05 08 2021

[i] (4a) If a Bill is not assented to by the Yang di-Pertuan Agong within the time specified in Clause (4), it shall become law at the expiration of the time specified in that Clause in the like manner as if he had assented thereto.

[ii] (3) A Proclamation of Emergency and any ordinance promulgated under Clause (2b) shall be laid before both Houses of Parliament and, if not sooner revoked, shall cease to have effect if resolutions are passed by both Houses annulling such Proclamation or ordinance,…

[iii] 40. (1) In the exercise of his functions under this Constitution or federal law the Yang di-Pertuan Agong shall act in accordance with the advice of the Cabine or of a Minister acting under the general authority of the Cabinet, except as otherwise provided by this Constitution; but shall be entitled, at his request, to any information concerning the government of the Federation which is available to the Cabinet.

[iv] (1A) In the exercise of his functions under this Constitution or federal law, where the Yang di-Pertuan Agong is to act in accordance with advice, on advice, or after considering advice, the Yang di-Pertuan Agong shall accept and act in accordance with such advice.

[v] Dipinda pada 08 08 2021. Asalnya “lima perkataan “untuk menasihatkan Yang di-Pertuan Agong”.

[vi] Dipinda pada 08 08 2021. Asalnya “lima”.

PERLUKAH YANG DIPERTUAN AGONG MEMPUNYAI PRIVY COUNCIL UNTUK MENENTANG PEGUAM NEGARA?

PERLUKAH YANG DIPERTUAN AGONG MEMPUNYAI PRIVY COUNCIL UNTUK MENASIHATI BAGINDA MENGENAI ISU UNDANG-UNDANG?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada berita rencana bertajuk “Agong needs own legal privy council to counter AG” (Agong perlukan privy council sendiri untuk menentang Peguam Negara) yang disiar oleh The Vibes pada 16 Julai 2021. Ia memetik anggota Dewan Negara Perak, Datuk Seri Mohd Annuar Zaini dan “pakar mengenai perkara itu, mulai dari peguam hinggalah kepada keluarga di-Raja” yang, “mengaku bahawa sudah tiba masanya Yang di-Pertuan Agong mempunyai penasihat undang-undang sendiri untuk menentang Peguam Negara jika berlaku perselisihan antara Istana Negara dan badan eksekutif yang diketuai oleh Pejabat Perdana Menteri (PMO).”[i]

“Ini, kata para pakar, boleh menyebabkan konflik kepentingan bagi Peguam Negara.

“Bercakap kepada The Vibes, Datuk Seri Mohd Annuar Zaini berkata …

“Baginda patut mempunyai penasihat bebas kerana Peguam Negara membawa pandangan pemerintah.

“Walaupun pemerintah mempunyai pandangan yang boleh dipersoalkan, Peguam Negara akan mempertahankan pandangan itu. Peguam yang sama tidak sepatutnya memberi nasihat yang sama kepada entiti yang berbeza.

“Raja Thailand mempunyai privy council sendiri yang akan menilai apa yang pemerintah tunjukkan dan menasihati raja. Peranan mereka adalah menasihati raja. Di Perak, kita mempunyai Dewan Negara. Ia setaraf dengan privy council. “”

“Bekas ketua Bernama itu menambah bahawa kerana pertanggungjawaban (accountability) dan tanggungjawab responsibility) Jabatan Peguam Negara terhadap pentadbiran yang berkuasa, walaupun Yang di-Pertuan Agong percaya bahawa parti pemerintah melakukan kesalahan, Peguam Negara tetap akan mempertahankan pendirian pemerintah.

“Seorang pakar kanan undang-undang, yang meminta tidak disebutkan namanya, sependapat dengan Annuar bahawa kedudukan Peguam Negara tidak dapat dipertahankan, kerana situasi yang bertentangan akan timbul antara eksekutif politik dan Agong.

“Di mana dia (Peguam Negara) berdiri? Perkata 145 (2) perlembagaan persekutuan menyatakan bahawa tugas Peguam Negara adalah menasihati Yang di-Pertuan Agong, kabinet dan mana-mana menteri. Bagaimana ia boleh berlaku? Kadang kala, masalahnya adalah antara perdana menteri dan Yang di-Pertuan Agong. ”

“Istana Negara mesti mempunyai peguamnya sendiri untuk memberi nasihat mengenai perkara seperti ini,” kata peguam itu.

…….

“Pakar perundangan (legal eagles) mengatakan terdapat banyak celah (loopholes) dalam perlembagaan yang memihak kepada Jabatan Perdana Menteri yang mesti ditangani untuk memastikan semak dan imbang yang tepat di negara ini.

“Sementara itu, seorang anggota keluarga diraja, yang juga meminta untuk tidak disebutkan namanya, mengatakan sebuah privy council diraja untuk Yang di-Pertuan Agong sangat diperlukan.

…….

“Satu perkara lagi adalah bahawa pelantikan Peguam Negara harus berada di bawah Suruhanjaya Perkhidmatan Awam untuk pelantikan awam, walaupun ini memerlukan pindaan perlembagaan,” kata keluarga diraja itu, yang merupakan suara utama untuk pemerintahan yang baik dan keutamaan perlembagaan. “[ii]

Saya tiada masalah jika Yang di-Pertuan Agong hendak mendengar pandangan pakar-pakar undang-undang yang benar-benar bebas dan bukan peguam-peguam aktivis dan pro-pembangkang yang terang-terang telah memberi pandangan menentang pandangan Peguam Negara dalam sesuatu hal.

Tetapi, sama ada kita perlu mengadakan sebuah privy council seperti di United Kingdom adalah satu perkara lain. Saya tidak bersetuju dengan alasan yang diberikan: untuk menentang Peguam Negara. Peguam Negara adalah penasihat undang-undang Yang di-Pertuan Agong dan juga Perdana Menteri/Kabinet (Kerajaan). Itu peruntukan oleh Perlembagaan. Yang di-Pertuan Agong, Perdana Menteri/Kabinet dan Peguam Negara berada di pihak yang sama: Eksekutif. Tugas Peguam Negara adalah memberi nasihat undang-undang kepada Perdana Menteri/Kabinet dan Yang di-Pertuan Agong.

Nasihat yang diberi mengenai sesuatu isu adalah nasihat undang-undang. Nasihat yang diberi kepada Perdana Menteri/Kabinet dan Yang di-Pertuan Agong semestinyalah nasihat yang sama. Takkanlah, untuk mengambil hati Perdana Menteri/Kabinet, Peguam Negara akan memberi nasihat yang berlainan kepada Perdana Menteri/Kabinet dan untuk mengambil hati Yang di-Pertuan Agong, beliau akan memberi nasihat yang berlainan kepada Yang di-Pertuan Agong. Oleh sebab Peguam Negara memberi nasihat yang sama, di manakah akan timbul conflict of interest? Mungkin satu pihak atau kedua-dua pihak bersetuju atau tidak bersetuju dengan pandangan itu, oleh sebab Peguam Negara adalah penasihat rasmi mereka, mereka sepatutnya menerimanya. Jika beliau tidak competent, Yang di-Pertuan Agong, atas nasihat Perdana Menteri, boleh menamatkan perkhidmatannya. Ini pernah berlaku, walaupun atas alasan yang berbeza.

Maka hujah bahawa Perkara 145(2) Perlembagaan menyebabkan conflict of interest kepada Peguam Negara di mana Yang di-Pertuan Agong tidak bersetuju dengan pandangan Peguam Negara itu tidak betul. Kesilapan itu bermula apabila pakar-pakar yang takut nama mereka diketahui itu membuat anggapan bahawa Peguam Negara menerima pendapat undang-undang itu daripada Perdana Menteri/Kabinet dan membawanya kepada Yang di-Pertuan Agong dan akan mempertahankannya walaupun ia boleh dipersoalkan.

DS Annuar Zaini dan pakar-pakar undang-undang itu membuat anggapan bahawa Peguam Negara menerima nasihat undang-undang daripada Perdana Menteri/Kabinet dan membawanya kepada Yang di-Pertuan Agong. Ini sangat tidak munasabah. Lebih teruk lagi DS Zaini mengatakan “walaupun Yang di-Pertuan Agong percaya bahawa parti pemerintah melakukan kesalahan, Peguam Negara tetap akan mempertahankan pendirian pemerintah.” Ini satu kenyataan yang sangat tidak berasas.

Ia memberi gambaran seolah-olah Peguam Negara adalah tidak profesional, tidak berpendirian, tidak ada self-respect, senantiasa menurut kata Perdana Menteri/Kabinet. Kita tidak perlu pergi jauh. Mengapa Tan Sri Abdul Gani Patail ditamatkan perkhidmatannya sebagai Peguam Negara dan Pendakwa Raya oleh Yang di-Pertuan Agong atas nasihat Perdana Menteri?

Kenyataan DS Annuar Zaini bahawa “Peguam yang sama tidak sepatutmya memberi nasihat yang sama kepada entiti yang berbeza” (“The same lawyer should not be giving the same advice to a different entity.”) adalah amat pelik. Jika itulah yang beliau maksudkan dan ia dilaporkan dengan betul, ia bererti Peguam Negara hendaklah, dalam isu yang sama, memberi nasihat yang berlainan kepada Perdana Menteri/Kabinet dan kepada Yang di-Pertuan Agong. Dalam kata-kata lain, beliau hendaklah berbohong kepada satu pihak. Jika beliau bermaksud peguam yang sama tidak sepatutmya memberi nasihat mengenai isu yang sama kepada entiti yang berbeza pun, ia amat tidak munasabah. Setiap peguam melakukannya sepanjang masa. Apa salahnya?

Orang-orang yang membuat cadangan ini meminjam kata-kata privy council daripada institusi privy council di United Kingdom. Sebelum mencadangkan institusi yang serupa diadakan di sini, kita perlu mengkaji sejarah, keadaan di sekeliling penubuhannya, bidangkuasanya, jangan lupa bahawa United Kingdom tidak mempunyai perlembagaan bertulis dan saya percaya (saya sedia dibetulkan) tidak ada peruntukan dalam mana-mana undang-undang di negara itu yang mengatakan bahawa Peguam Negara adalah penasihat kepada King atau Queen. Hanya kerana United Kingdom mempunyai privy council tidak bererti institusi yang sama sesuai di negara ini.

Demikian juga, oleh sebab Thailand mempunyai privy council bukanlah alasan yang cukup bagi kita menirunya. Kita tidak tahu peruntukan perlembagaannya, bagaimana sistem keperlembagaannya dan bagaimana ia beroperasi. Yang kita tahu ialah, apabila berlaku rampasan kuasa atau pertukaran kerajaan, perlembagaan akan diganti.

Perlembagaan kita telah digubal oleh hakim-hakim dari negara-negara Komanwel, tiga daripadanya hakim-hakim kanan dari United Kingdom. Mereka tentu arif mengenai peranan privy council di United Kingdom. Tetapi, mereka tidak memilih untuk mengadakan privy council untuk menasihat Yang di-Pertuan Agong. Sebaliknya, mereka memilih peruntukan yang lebih mudah beroperasi bersesuaian dengan peruntukan-peruntukan Perlembagaan kita. Ia telah beroperasi dengan baiknya selama lebih daripada setengah abad. Isu deklarasi darurat dan pemanggilan persidangan Parlimen yang dikatakan menimbulkan perbalahan itu pun tidak menjadi isu lagi: darurat masih berjalan. Parlimen telah ditetapkan untuk bersidang mulai 26 Julai hingga 2 Ogos 2021.

DS Zaini juga menyebut bahawa Negeri Perak mempunyai Dewan Negara yang menyerupai privy council di United Kingdom. Saya tidak akan berhujah di sini sama ada Dewan Negara Perak serupa dengan privy council di United Kingdom atau tidak. Isunya ialah sama ada Sultan Perak menerima nasihat undang-undang daripada Penasihat Undang-Undang atau daripada Dewan Negara.

Kajian terhad saya menunjukkan Pekara 57, Perlembagaan Negeri Perak memperuntukkan:

“57 Establishment of Dewan Negara

The Dewan Negara is hereby established to aid and advise the Sovereign in the exercise of His functions as provided in this Part.”

“Dewan Negara dengan ini ditubuhkan untuk membantu dan menasihat Sultan dalam menjalankan tugas-tugas Baginda seperti yang diperuntukkan dalam Bahagian ini.” – Terjemahan saya)

Tidak pula diperuntukkan satu persatu apakah bidang kuasa Dewan Negara itu. Yang jelas tidak ada peruntukan yang mengatakan Dewan Negara akan memberi nasihat undang-undang kepada DYMM Sultan.

Sebaliknya Perkara 36C (2) memperuntukkan:

“(b) The State Legal Adviser shall advise on legal matters referred to him by His Royal Highness or the State Government.”

((b) Penasihat Undang-Undang Negeri hendaklah menasihat mengenai hal-hal undang-undang yang dirujuk kepadanya oleh DYMM Sultan atau Kerajaan Negeri.” (Terjemahan saya.)

Saya pernah menjadi Penasihat Undang-Undang Negeri Perak semasa DYMM Sultan Azlan n Muhibbuddin Shah mula menjadi Sultan. Baginda kerapkali, kadang-kadang di waktu malam, memanggil saya untuk berbincang mengenai sesuatu isu undang-undang. Tidak pernah sekali pun saya terdengar Baginda meminta nasihat undang-undang daripada Dewan Negara.

Kepada legal eagles yang mencadangkan pindaan kepada Perlembagaan yang menurut mereka “terdapat banyak celah (loopholes) … yang memihak kepada Jabatan Perdana Menteri” eloklah mereka keluar daripada persembunyian dan kemukakan cadangan pindaan mereka supaya kita dapat sama-sama menelitinya.

Berita rencana itu juga memetik seorang keluarga diraja yang disebut sebagai “suara utama untuk pemerintahan yang baik dan keutamaan perlembagaan” tetapi peliknya tidak mahu namanya disebut yang mengatakan “bahawa pelantikan Peguam Negara sepatutnya terletak di bawah Suruhanjaya Perkhidmatan Awam” (“AG’s appointment should come under the Public Services Commission.”) Saya kurang faham apa yang dimaksudkannya.

Pertama, perlu dibetulkan bahawa Suruhanjaya yang berkenaan ialah Suruhanjaya Pekhidmatan Kehakiman dan Perundangan. Kedua, jika Suruhanjaya tersebut yang melantik, ia bererti hanya pegawai-pegawai kehakiman dan perundangan sahajalah yang boleh dilantik menjadi Peguam Negara. Peguam swasta, seperti Tommy Thomas, tidak layak untuk dilantik. Cadangan itu serupa dengan peruntukan asal Perlembagaan. Ia dipinda apabila Malaysia ditubuh. Berdasarkan prestasi Peguam Negara pertama yang dilantik dari kalangan peguam swasta oleh Kerajaan Pakatan Harapan, saya bersetuju dengan cadangan itu.

Kesimpulan

Tidak ada masalah jika Yang di-Pertuan Agong hendak mendapat pandangan undang-undang mengenai sesuatu isu daripada seseorang selain daripada Peguam Negara. Tetapi, sama ada terdapat keperluan untuk mengadakan sebuah privy council seperti di United Kingdom adalah satu perkara lain.

Tiga daripada lima orang Penggubal Perlembagaan Persekutuan, adalah hakim-hakim kanan United Kingdom, yang arif mengenai fungsi privy council United Kingdom telah tidak memilih untuk menubuh sebuah privy council untuk menasihati Yang di-Pertuan Agong. Sebaliknya mereka memilih Peguam Negara untuk memberi nasihat undang-undang kepada Perdana Menteri/Kabinet dan Yang di-Pertuan Agong. Mereka tentu tahu apa yang mereka lakukan. Ia telah berjalan dengan baik selama lebih setengah abad.

Hanya di kebelakangan ini, apabila pembangkang dan NGO-NGO yang tidak bersetuju dengan pandangan yang diberi oleh Peguam Negara dalam dua perkara (darurat dan pemanggilan persidangan Parliman), maka isu itu diperbesarkan. Berita rencana dalam The Vibes itu meletakkan Yang di-Pertuan Agong di satu pihak dan Perdana Menteri/Kabinet dan Peguam Negara di satu pihak lain, seolah-olah hendak melaga-lagakan mereka. Pada hal, dua perkara yang dikatakan menimbulkan isu itu pun tidak menjadi isu lagi. Darurat masih berkuatkuasa dan persidangan Parlimen telah dipanggil.

Alasan-alasan yang diberi amat tidak munasabah. Tidak ada conflict of interest kerana dalam isu yang sama, Peguam Negara memberi nasihat yang sama kepada Yang di-Pertuan Agong dan Perdana Menteri/Kabinet. Orang-orang yang dipetik pandangan mereka oleh The Vibes silap membuat anggapan bahawa Peguam Negara menerima nasihat undang-undang daripada Perdana Menteri/Kabinet dan membawanya kepada Yang di-Pertuan Agong dan akan mempertahankannya walaupun ia boleh dipertikaikan.

Mereka juga merendahkan kredibiliti Peguam Negara dengan menggambarkan Peguam Negara sebagai senentiasa mengangguk kepada Perdana Menteri/Kabinet mengenai isu undang-undang, pada hal yang memberi nasihat kepada Perdana Menteri/Kabinet adalah Peguam Negara.

Pakar-pakar undang-undang dan legal eagles yang bercakap sambil bersembunyi itu eloklah keluar ke hadapan dan mengemukakan cadangan bertulis mereka disokong dengan hujah-hujah mereka supaya kita sama-sama dapat mengkajinya.

21 07 2021

[i] It quoted Perak Dewan Negara member Datuk Seri Mohd Annuar Zaini and “experts on the matter, ranging from lawyers to members of royal houses” who, “acknowledged that it is high time the Agong has his own legal advisers to counter the AG in the event of a disagreement between Istana Negara and the executive body led by the Prime Minister’s Office (PMO).

[ii] This, the experts noted, could lead to a conflict of interest for the AG.

Speaking to The Vibes, Datuk Seri Mohd Annuar Zaini said….

“He should have an independent council because the AG brings in the government’s view.

“Even if the government has a questionable view, the AG will defend that view. The same lawyer should not be giving the same advice to a different entity.

“The king of Thailand has his own privy council that will assess what the government is presenting and advise the king. Their role is advisory to the king. In Perak, we have the Dewan Negara. It is equivalent to a privy council.”

The former Bernama chairman added that due to the AGC’s accountability and responsibility towards the ruling administration, even if the Agong believes that the ruling party is committing wrongdoing, the AG will still defend the government’s stance.

A senior law expert, who requested anonymity, shared Annuar’s perspective that the AG’s position is quite untenable, as conflicting situations will arise between the political executive and Agong.

“Where does he (AG) stand? Article 145(2) of the federal constitution states that the AG’s duty is to advise the Agong, cabinet and any minister. How can that be so? Sometimes, the problem is between the prime minister and Agong.”

“Istana Negara must have its own lawyers to advise them on matters such as this,” said the lawyer.

…….

The legal eagle said there are many loopholes in the constitution favouring the PMO that must be addressed to ensure proper checks and balances in the country.

“Meanwhile, a member of a royal household, who also requested anonymity, said a royal privy council for the Agong is urgently needed.

…….

“Another point is that the AG’s appointment should come under the Public Services Commission for public appointments, although this needs amendment,” said the royal, who is a leading voice for good governance and constitutional constitutional supremacy.”

UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?

UMNO TARIK DIRI DARIPADA KERAJAAN PN: APA KESANNYA?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Apakah kesan penarikan diri daripada menyokong Kerajaan PN dengan serta merta itu? Adakah ia bererti sebaik sahaja keputusan itu dibuat dengan secara otomatik dan serta merta Tan Sri Muhyiddin tidak menjadi Perdana Menteri lagi dan Kerajaan PN tumbang? Jawapan kepada soalan kedua adalah “tidak”. Ini kerana, pertama, keputusan itu adalah keputusan parti. Walaupun Ahli-Ahli Parlimen UMNO sepatutnya turut menarik diri daripada menyokong Kerajaan PN, mereka tidak semestinya akan berbuat demikian. Mungkin mereka akan dipecat dari parti, tetapi mereka masih tetap boleh menyokong Kerajaan PN.

Kedua, kita tidak tahu sama ada terdapat Ahli-Ahli Parlimen pembangkang yang mungkin mengubah fikiran dan menyokong Kerajaan PN.

Ketiga, selagi Tan Sri Muhyiddin tidak meletak jawatan atau Yang di-Pertuan Agong tidak melantik Perdana Menteri baru, Tan Sri Muhyiddin masih menjadi Perdana Menteri. Apakah pilihan yang ada kepada Tan Sri Muhyiddin? Beliau boleh menasihatkan Yang
di-Pertuan Agong untuk membubarkan Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang diPertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan. Maka, pilihan kedua beliau adalah cuba mendapat sokongan majoriti, jika boleh. Sementara itu, tunggu sahaja saat Yang di-Pertuan Agong melantik Perdana Menteri baharu. Jika ia tidak dilakukan sebelum persidangan Parlimen pada 26 Julai, satu usul tidak percaya boleh dikemukakan di Parlimen. Jika usul itu kalah, Kerajaan PN selamat. Jika usul mendapat sokongan majoriti, Tan Sri Muhyiddin hendaklah meletak jawatan atau beliau boleh menasihatkan Yang di-Pertuan Agong untuk membubarkan Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang di-Pertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan. Perhatikan dalam kedua-dua pilihan yang disebut di atas penyelesaian yang paling mudah ialah Tan Sri Muhyiddin meletak jawatan. Sanggupkah beliau berbuat demikian? Berbangkit daripada keputusan MKT UMNO itu, apakah pilihan yang ada kepada Yang di-Pertuan Agong? Baginda, atas nasihat Tan Sri Muhyiddin, boleh membubar Parlimen dan mengadakan PRU 15. Yang di-Pertuan Agong boleh tidak berkenan dengan nasihat itu. Dalam keadaan sekarang, PRU 15 tidak mungkin dapat diadakan.

Pilihan yang kedua ialah bagi Yang di-Pertuan Agong melantik Perdana Menteri baharu. Perhatikan, dalam keadaan sekarang, sama ada Tan Sri Muhyiddin meletak jawatan atau tidak, pilihan paling mudah bagi Yang di-Pertuan Agong ialah melantik seorang Perdana Menteri baharu, itu pun jika pada baginda ada seseorang yang mempunyai sokongan majoriti. UMNO mendesak agar Tan Sri Muhyiddin berundur secara terhormat bagi membolehkan seorang Perdana Menteri baharu dilantik untuk suatu tempoh yang terhad. Sebenarnya tidak ada peruntukan dalam Perlembagaan yang membolehkan Yang di-Pertuan Agong melantik seorang Perdana Menteri untuk suatu tempoh yang terhad. Perdana Menteri itu boleh memberi akujanji politik bahawa beliau hanya akan memegang jawatan itu bagi susuatu tempoh tertentu dan meletak jawatan apabila sampai masanya. Jika beliau menunaikan janjinya, tiada masalah. Yang di-Pertuan Agong boleh, atas nasihat Perdana Menteri sementara itu, membubarkan Parlimen dan menitahkan supaya PRU 15 diadakan. Selepas itu, seorang Perdana Menteri tetap yang dipilih oleh rakyat akan menubuh dan mengepalai sebuah kerajaan yang dipilih oleh rakyat. Demokrasi kembali beroperasi semula.

Merujuk kepada perenggan 8 dan 9 keputusan MKT itu, bagaimana penyampaian tahap atau kejayaan yang dicapai dalam menangani Covid-19 dan masalah yang disebabkan
olehnya akan diukur?

3 Perenggan 10 keputusan MKT itu juga menegaskan bahawa UMNO tidak sama sekali akan menyokong sebarang usaha mencalonkan Datuk Seri Anwar Ibrahim sebagai Perdana Menteri ataupun Kerajaan yang ditunjangi oleh DAP-PH (DAP-PH Led Government).)

Soalannya, bolehkah seseorang di luar PH dan PN mendapat majoriti untuk menubuhkan sebuah kerajaan dan mengekalkannya? PH masih mantap dengan bilangan Ahli-Ahli Parlimennya (+ Pejuang) yang mungkin mempunyai majoriti. Sebaliknya, Kerajaan PN tanpa UMNO (tidak kira berapa orang yang mematuhi keputusan MKT itu) besar kemungkinan akan kehilangan majoriti. Tanpa sokongan PH dan PN, dari mana kerajaan baharu tajaan UMNO itu akan mendapat majoritinya?
Saya khuatir, tindakan UMNO itu akan menyerah balik kerajaan yang diperolehi daripada PH itu kepada PH semula. Jika itu berlaku, Datuk Seri Zahid Hamidi dan Ahli-Ahli MKT yang menyokongnya bertanggungjawab kepada bangsa Melayu. Mereka adalah Pak Pandir Moden.

Sama-samalah kita tunggu untuk melihat kedatangan semula political genius atau Pak Pandir Moden. Yang menakutkan ialah pertaruhannya terlalu besar: masa depan bangsa Melayu.

08 07 2021

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PEMBUKAAN PARLIMEN: PANDANGAN SAYA MENGENAI KOMEN-KOMEN TERHADAP KENYATAAN MEDIA PEGUAM NEGARA

Tanpa disangka, penulisan saya dan Profesor Datuk Dr Shamrahayu bertajuk “Perbincangan Yang di-Pertuan Agong Dengan Pemimpin Politik….”, telah menarik begitu banyak respons. Antaranya termasuklah yang mengatakan kami menghina Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu, biadab dan sebagainya. Ada juga yang membuat tuduhan liar dan meminta tindakan diambil terhadap kami. Sebaliknya, ada yang menulis rencana memberi pandangan sebaliknya tanpa menyentuh peribadi. Kepada mereka saya ucapkan ribuan terima kasih, tidak kiralah saya bersetuju dengan pandangan mereka atau tidak.

Perlu diingatkan bahawa dalam rencana kami itu, untuk mengelak kontroversi, kami tidak pun menyebut sama ada Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak atas nasihat Perdana Menteri atau tidak untuk memanggil Parlimen bersidang semasa darurat. Kami juga tidak memberi apa-apa komen terhadap keputusan yang dibuat oleh Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu.

Keadaan telah memerlukan Peguam Negara mengeluarkan kenyataan media di mana beliau memberi pandangan beliau berdasarkan peruntukan Perlembagaan dan penghakiman-penghakiman mahkamah sama ada dan di mana Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak di atas nasihat Perdana Menteri. Perlu ditegaskan bahawa kenyataan itu adalah pendapat undang-undang berdasarkan undang-undang, termasuk Perlembagaan. Ia terpakai pada semua masa tidak kira siapa yang menduduki jawatan Yang di-Pertuan Agong dan Perdana Menteri, bukan khusus mengenai Yang di-Pertuan Agong dan Pedana Menteri pada masa ini sahaja. Kenyataan itu tidak lebih daripada nota kuliah undang-undang Perlembagaan yang disediakan oleh seorang pensyarah atau profesor atau jawapan seorang pelajar pintar kepada soalan mengenai isu tersebut, di mana-mana universiti.

Perhatian berkisar kapada kenyataan Peguam Negara itu. Pengkritik-pengkritik itu menuduh Peguam Negara melampau, menghina dan memperkecilkan Yang di-Pertuan Agong; bahawa ia adalah satu penderhakaan khusus terhadap Yang di-Pertuan Agong dan beliau mesti dipecat segera; bahawa ia melanggar kebiasaan; tidak menghormati Yang di-Pertuan Agong; “memperkecil” kuasa Yang di-Pertuan Agong dan sebagainya.

Datuk Seri Anwar Ibrahim berkata, undang-undang hari ini diguna pakai sewenang-wenangnya bagi melindungi kerajaan yang tidak sah dan Ahli-ahli Parlimen yang telah bersumpah untuk mempertahankan Perlembagaan mesti menyatakan prinsip.

Lim Guan Eng pula, antara lain, berkata, dengan menekankan bahawa Yang di-Pertuan Agong tidak mempunyai kuasa kecuali untuk mendengar nasihat Kabinet jelas menunjukkan Idrus berpihak kepada Perdana Menteri untuk mengenepikan titah Yng di-Pertuan Agong yang didukung oleh Majlis Raja-Raja, agar Parlimen bersidang secepat mungkin.

Majlis Presiden Pakatan Harapan (PH) dalam kenyataan bersamanya berkata, kenyataan Peguam Negara itu, terutama dalam konteks sekarang, telah melampaui batas adab kerana memperkecil dan memperlekehkan titah pandangan Raja-Raja Melayu.

“Oleh itu, PH menegaskan bahawa kenyataan Peguam Negara itu sebagai satu penderhakaan khusus terhadap Yang di-Pertuan Agong dan beliau mesti dipecat segera.”

Kenyataan tersebut ditanda tangani oleh Presiden Parti Keadilan Rakyat (KEADILAN), Datuk Seri Anwar Ibrahim, Presiden Parti Amanah Negara (AMANAH), Mohamad Sabu dan Setiausaha Agung Parti Tindakan Demokratik (DAP), Lim Guan Eng.

Datuk Zaid Ibrahim pula dilaporkan oleh Malaysiakini berkata seperti berikut:

“Peguam Negara (AG) Idrus Harun tidak menghormati Yang di-Pertuan Agong dengan kenyataan awamnya mengenai pembukaan semula Parlimen, menurut bekas menteri undang-undang de facto, Zaid Ibrahim.”[i]

Nampaknya, kata-kata menghina, memperkecil, tidak menghormati dan menderhakai Yang di-Pertuan Agong telah diberi makna sangat luas sehingga Peguam Negara yang memberi pandangan rasmi mengenai peruntukan undang-undang dan Perlembagaan yang mengurangkan kuasa Yang di-Pertuan Agong pun dianggap menghina, memperkecil, tidak menghormati dan mendurhakai baginda.

Maka, untuk mengelaknya, setiap kali Peguam Negara memberi nasihat atau ditanya oleh Yang di-Pertuan Agong mengenai sesuatu isu undang-undang, Peguam Negara kenalah memberi pandangan yang meluaskan kuasa Yang di-Pertuan Agong atau, dalam kata lain, yang menyebelahi baginda.

Dalam hal ini, perlu diingati bahawa Istana Negara sendiri telah mengeluarkan kenyataan media bertarikh 24 Februari 2021 memberi pandangan yang sama dengan apa yang dikatakan oleh Peguam Negara itu. Saya perturunkan dua perenggan daripada kenyataan Istana Negara itu:

“Sehubungan dengan itu, Seri Paduka Baginda menzahirkan pandangan bahawa Parlimen boleh bersidang semasa tempoh darurat berkuatkuasa pada suatu tarikh sebagaimana yang difikirkan sesuai oleh Seri Paduka Baginda atas nasihat YAB Perdana Menteri.

Perkara ini termaktub di dalam sub perenggan 14(1)(b) Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 yang menyatakan bahawa Parlimen hendaklah dipanggil, diprorog dan dibubarkan pada suatu tarikh sebagaimana yang difikirkan sesuai oleh Seri Paduka Baginda atas nasihat YAB Perdana Menteri.”

Adalah jelas bahawa pandangan yang diberi oleh Peguam Negara itu adalah selaras dengan pendirian Yang di-Pertuan Agong yang disebut dalam kenyataan media Istana Negara itu. Maka, bagaimana ia boleh dikatakan melampau, menghina dan memperkecilkan Yang di-Pertuan Agong; bahawa ia adalah satu penderhakaan khusus terhadap Yang di-Pertuan Agong dan beliau mesti dipecat segera; bahawa ia melanggar kebiasaan; tidak menghormati Yang di-Pertuan Agong; dan “memperkecil” kuasa Yang di-Pertuan Agong?

Sebaliknya, jika Peguam Negara itu memberi pandangan bahawa Yang di-Pertuan Agong tidak perlu mengikut nasihat Perdana Menteri dalam hal ini, maka ia bercanggah pula dengan pendirian Yang di-Pertuan Agong yang disebut dalam kenyataan media itu. Mengikut hujah pengkritik-pengkritik itu, Peguam Negara melakukan kesalahan yang sama juga!

Dalam hal ini, suatu perkara yang menarik telah berlaku iaitu Tan Sri Tommy Thomas, Mantan Peguam Negara Kerajaan Pakatan Harapan, telah tampil ke hadapan dan memberi pandangannya. Antara lain, mengikut laporan Malaysiakini:

“Bekas Peguam Negara Tommy Thomas telah menyatakan kekecewaannya dengan Pakatan Harapan kerana menuntut pemecatan penggantinya Idrus Harun.

… ..

…. Semua orang berhak kepada pendapat mereka. Anda harus bersetuju untuk tidak bersetuju. Itulah undang-undang.

“Peguam Negara tidak boleh dipecat kerana ada yang tidak setuju dengan pendapat undang-undangnya.

“Harus ditegaskan bahawa pendapat undang-undang bukanlah dimaksudkan untuk menjadi popular atau membodek.””[ii]

Beliau patut dipuji dalam hal ini.

Perlu diingati bahawa adalah menjadi tanggungjawab Peguam Negara untuk memberi pandangan yang jujur dalam suatu perkara mengikut undang-undang, tidak kira sama ada ia menambah atau mengurangkan kuasa Yang di-Pertuan Agong, tidak kira sama ada ia disukai atau dimurkai baginda. Seseorang yang tidak berani berbuat demikian, tidak layak menjadi Peguam Negara.

Mengikut pendapat pengkritik-pengkritik itu juga, apabila Perdana Menteri memberi nasihat kepada Yang di-Pertuan Agong, nasihat itu mestilah memihak kepada baginda, jika tidak, Perdana Menteri juga melakukan kesalahan yang sama.

Jika mengikut hujah itu lagi, apabila Mahkamah Khas membicarakan Yang di-Pertuan Agong atau Raja-Raja Melayu seperti dalam kes Standard Chartered Bank Malaysia Bhd v DYMM Tuanku Jaafar Ibni Al-Marhum Tuanku Abdul Rahman, Yang di-Pertuan Besar Negeri Sembilan Darul Khusus (2009) 3 CLJ 709, Mahkamah Khas juga mestilah memberi penghakiman menyebelahi baginda, jika tidak hakim-hakim itu juga melakukan kesalahan serupa. Undang-undang bukanlah begitu.

Satu perkara lagi yang saya perhatikan ialah semua pengkritik rencana saya dan Profesor Datuk Dr Shamrahayu dan juga pengkritik-pengkritik Peguam Negara itu mengemukakan hujah-hujah mereka dengan mengaitkan kedudukan Tan Sri Muhyiddin sebagai Perdana Menteri: oleh sebab, pada pandangan mereka, Tan Sri Muyidddin tidak mempunyai sokongan majoriti, tambah pula dengan pandemik Covid-19, diikuti dengan masalah ekonomi negara dan kemiskinan rakyat, peruntukan yang menghendaki Yang di-Pertuan Agong bertindak atas nasihat Perdana Menteri tidak terpakai.

Rencana kami dan kenyataan Peguam Negara bukanlah berkenaan Tan Sri Muhyiddin. Ia adalah satu pendapat umum yang terpakai kepada setiap orang yang menduduki jawatan Perdana Menteri.

Mungkin itu hujah politik yang menarik pengundi, tetapi ia bukanlah suatu hujah undang-undang sama ada Yang di-Pertuan Agong perlu bertindak atas nasihat Peguam Negara atau tidak. Selagi seseorang itu menduduki jawatan Perdana Menteri, semua peruntukan Perlembagaan dan undang-undang berkenaan dengannya terpakai kepadanya.

Pandangan seseorang individu, sama ada dia Ketua Pembangkang, ketua sebuah parti politik atau sesiapa sekalipun atau pandangan sesuatu kumpulan, bahawa seseorang Perdana Menteri itu tidak mempunyai sokongan majoriti Ahli Parlimen tidak mengubah kedudukan. Hanya apabila dia meletak jawatan, hilang kelayakan mengikut Perlembagaan, Yang di-Pertuan Agong melantik seorang lain yang pada hematnya mempunyai sokongan majoriti oleh Ahli-ahli Parlimen, sama ada selepas Pilihan Raya Umum atau tidak, barulah dia tidak lagi menjadi Perdana Menteri dan Yang di-Pertuan Agong tidak perlu mengikut nasihatnya lagi. Tetapi Yang di-Pertuan Agong perlu mengikut nasihat Perdana Menteri baru pula dalam perkara-perkara yang Perlembagaan menghendaki baginda berbuat demikian.

Tun Abdul Hamid Mohamad

30 06 2021

https://tunabdulhamid.me

[i] Attorney-General (AG) Idrus Harun disrespected the Yang di-Pertuan Agong with his public statement on reconvening Parliament, according to former de facto law minister Zaid Ibrahim.

[ii] “Former attorney-general Tommy Thomas has expressed disappointment with Pakatan Harapan for demanding the sacking of his successor Idrus Harun.

…..

….Everyone is entitled to their opinion. You have to agree to disagree. That is the law.

“The AG should not be sacked because some do not agree with his legal opinion.

“It must be stressed that legal opinions are not intended to be popular nor designed to curry favour,””

PENJELASAN DAN TAMBAHAN

Setelah membaca komen-komen pembaca, saya telah membaca semula rencana berkenaan dengan teliti. Perlu diingati bahawa ia adalah rencana ilmiah undang-undang. Ujian terhadapnya ialah sama ada ia betul atau tidak di sisi undang-undang, bukan sama ada ia disukai atau tidak. Setakat ini belum ditunjukkan di mana pandangan dan hujah-hujah kami yang tidak betul. Pendirian saya adalah, jika ditunjukkan di mana pandangan kami yang tidak betul, disertai dengan hujah-hujah yang lebih baik, saya akan menerimanya dan membuat pembetulan.

Setelah menelitinya semula, saya dapati satu klausa telah tertinggal di perenggan akhir, walaupun ia diulangkan sebanyak dua kali sebelumnya. Klausa itu ialah “melainkan dalam perkara-perkara yang dikecualikan oleh Perlembagaan” seperti yang terdapat dalam halaman 1, perenggan 7 atau “yang tidak bersifat tindakan atas budi bicara baginda seperti yang dinyatakan dalam Perlembagaan” yang terdapat dalam halaman 2, perenggan 2.

Ketertinggalan klausa tersebut mungkin telah menyebabkan pembaca-pembaca yang hanya membaca perenggan terakhir (rencana sepatutnya dibaca keseluruhannya) menanggap bahawa mengikut rencana itu Yang di-Pertuan Agong mesti menurut nasihat Perdana Menteri dalam semua perkara.

Maka, untuk mengelak anggapan sedemikian, dengan ini dimasukkan klausa “dalam perkara yang tidak bersifat tindakan atas budi bicara baginda seperti yang dinyatakan dalam Perlembagaan” ke dalam ayat yang bermula dengan kata-kata “Dalam kata lain…..” menjadikan ayat itu berbunyi begini:

“Dalam kata lain, adalah lebih tepat untuk baginda menurut nasihat Perdana Menteri dalam perkara yang tidak bersifat tindakan atas budi bicara baginda seperti yang dinyatakan dalam Perlembagaan dan nasihat Peguam Negara yang berkuasa pada masa ini. Pada ketika-ketika tertentu baginda boleh menyampaikan pandangan baginda kepada Kerajaan.”

Diharapkan dengan memasukkan klausa itu akan dapat mengelak salah faham terhadap maksud sebenar rencana itu.

Saya juga ingin menarik perhatian pembaca bahawa dalam rencana tersebut kami tidak memberi pandangan sama ada, untuk memanggil persidangan Parlimen menurut seksyen 14(1)(b) Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021, Yang di-Pertuan Agong perlu melakukannya atas nasihat Perdana Menteri atau tidak.

Sekian, Terima kasih.

Tun Abdul Hamid Mohamad

24 06 2021

PERBINCANGAN YANG DI-PERTUAN AGONG DENGAN PEMIMPIN POLITIK, PERBINCANGAN KHAS BERSAMA RAJA-RAJA MELAYU, PENUBUHAN MAGERAN DAN PELANTIKAN PERDANA MENTERI OLEH MAJLIS RAJA-RAJA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dan

Prof. Datuk Dr. Shamrahayu A. Aziz

Dalam masa dua minggu ini, sekurang-kurangnya empat perkara penting telah berlaku berkaitan dengan politik negara.

Pertama, Yang di-Pertuan Agong telah perkenan menghadap pemimpin parti-parti politik dan para pakar agensi kerajaan dan berbincang dengan Raja-Raja Melayu.

Kedua, Tun Dr. Mahathir mencadangkan penubuhan agensi seumpama Majlis Gerakan Negara (MAGERAN).

Ketiga, Tengku Razaleigh mencadangkan Majlis Raja-Raja melantik Perdana Menteri baharu.

Keempat, keputusan atau titah yang dibuat oleh Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja.

Mengenai yang pertama, oleh kerana kami tidak tahu tentang isi atau isu perbincangan yang sebenar, kami tidak akan membuat apa-apa komen mengenainya melainkan memperingatkan beberapa perkara yang diperuntukkan oleh Perlembagaan Persekutuan (Perlembagaan) secara umum.

Pertama, negara kita mengamalkan sistem Raja Berperlembagaan dan Demokrasi Berparlimen. Prinsip utama dalam sistem yang diamalkan secara serentak ini, melainkan dalam perkara-perkara yang dikecualikan oleh Perlembagaan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak atas nasihat Perdana Menteri dan Kabinet (termasuk Menteri-Menteri) – Perkara 40(1) & (2) Perlembagaan. Nasihat tersebut mestilah diikuti (Perkara 40(1A)). Melanggar peruntukan itu mungkin akan menyebabkan Peguam Negara tidak dapat membela sekiranya sesuatu cabaran terhadap keputusan atau tindakan Yang di-Pertuan Agong dibawa ke hadapan mahkamah dan mungkin keputusan atau tindakan itu diisytiharkan tak sah.

Kedua, penasihat undang-undang kepada Yang di-Pertuan Agong adalah Peguam Negara. Ini diperuntukkan dalam Perkara 145(2) Perlembagaan. Jika Yang di-Pertuan Agong membelakangkan nasihat Peguam Negara, dan sekiranya berlaku cabaran terhadap sesuatu keputusan atau tindakan Yang di-Pertuan Agong di mahkamah, Peguam Negara sukar untuk mengambil tanggungjawab pembelaan. Kami berpendapat orang-orang lain yang memberi nasihat kepada Yang di-Pertuan Agong, sekiranya ada, sukar untuk dijamin locus standi bagi mencelah atau membela dalam sesuatu prosiding di mahkamah.

Sebagai Raja Berperlembagaan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menerima nasihat Perdana Menteri, kabinet dan Peguam Negara dalam urusan rasmi yang tidak bersifat tindakan atas budi bicara baginda seperti yang dinyatakan dalam Perlembagaan. Mungkin nasihat itu tidak disenangi oleh Baginda, tetapi selagi ia bukan mengenai perkara yang Baginda mempunyai budi bicara, Baginda kenalah menerimanya dengan mengambil kira peranan baginda untuk mendapatkan maklumat secukupnya sebagaimana dibenarkan dalam Perkara 40(1) Perlembagaan.

Tindakan yang berbangkit daripada nasihat-nasihat itu juga mungkin tidak disukai oleh pemimpin-pemimpin parti politik pembangkang (atau yang dalam Kerajaan), pemimpin-pemimpin persatuan NGO atau orang ramai, tetapi yang bertanggungjawab terhadapnya adalah Kerajaan. Pihak-pihak ini tidak boleh mengharapkan, apatah lagi cuba menyebabkan Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu tidak mengikut nasihat Perdana Menteri, Kabinet atau Peguam Negara. Remedy mereka adalah di peti undi. Mereka boleh mengkritik Kerajaan dan parti memerintah sekuat-kuatnya, tetapi bukan mengkritik Yang di-Pertuan Agong kerana bertindak atas nasihat Perdana Menteri atau Kabinet atau Peguam Negara. Itulah sistem Raja Berperlembagaan dan Demokrasi Berparlimen yang diamalkan.

Mengenai perkara kedua (Cadangan penubuhan MAGERAN), Tun Dr. Mahathir Mohamad, bekas Perdana Menteri Malaysia itu mencadangkan penubuhan agensi seumpama MAGERAN, yang kemudiannya beliau namakan sebagai Majlis Pemulihan Negara, yang mempunyai ciri-ciri seperti berikut:

Ia bukanlah untuk menggantikan kerajaan sedia ada.
Majlis itu mempunyai tugas-tugas khusus, iaitu mengurangkan kes (Covid-19) baharu sehingga terbentuknya imuniti kelompok di negara ini, serta menyelesaikan isu berkaitan seperti ekonomi, pendidikan (termasuk isu persekolahan), serta politik.3.Majlis Pemulihan Negara tidak akan diletakkan di bawah Kerajaan, sebaliknya melaporkan terus kepada Yang di-Pertuan Agong.
Parlimen akan bersidang dan tindakan Majlis akan dibentang kepada Parlimen. Percubaan untuk hapuskan Majlis Pemulihan Negara tidak akan diusahakan oleh Parlimen.
Ahli-ahli Majlis akan terdiri dari pakar-pakar perubatan termasuk ahli psikiatri, pakar-pakar ekonomi yang tidak partisan dan berpengalaman di dalam membantu Negara mengatasi krisis, pakar pelaburan yang berpengalaman, penggerak sosial yang telah bukti keupayaan membantu rakyat ketika pandemik, tokoh-tokoh perundangan yang tidak partisan dan beberapa tokoh politik yang tidak bertindak mewakili parti.
Keahlian tidak akan lebih daripada 20 anggota. Tidak ada politik dalam Majlis Pemulihan Negara.

Persoalan yang timbul ialah, apakah punca kuasa Yang di-Pertuan Agong untuk menubuhkan MAGERAN itu? Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 tidak menyebut mengenai penubuhan MAGERAN. Justeru, kami berpendapat, untuk menubuhkan MAGERAN, Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 perlulah ditamatkan dan digantikan dengan peruntukan yang baharu kerana Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 tidak menyatakan penubuhan Majlis seumpama itu. Atau, sebagai pilihan, Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 perlulah dipinda.

Sebenarnya, MAGERAN yang dicadangkan itu bukanlah sama seperti MAGERAN 1969. Sebagai contoh, pertama, MAGERAN 1969 ditubuhkan semasa Kerajaan belum dilantik akibat tragedy 13 Mei tersebut berlaku sejurus selepas pilihan raya diadakan. MAGERAN pada 1969 berfungsi seumpama menggantikan Kerajaan. Proklamasi Darurat 2021 dan Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 tidak menggantikan Kerajaan yang sedia ada.

Seksyen 11, Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 memperuntukkan:

“11. Bagi tempoh darurat berkuat kuasa –

(a) Perdana Menteri dan Jemaah Menteri yang wujud sebaik sebelum Proklamasi Darurat dikeluarkan pada 11 Januari 2021 yang telah diberikan kuasa eksekutif hendaklah terus menjalankan kuasa eksekutif Persekutuan dan mana-mana orang yang telah diberi fungsi eksekutif oleh undang-undang, hendaklah terus menjalankan fungsi itu;”

Kedua, berlainan dengan Proklamasi Darurat 1969, seksyen 14(1)(b) Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021 memperuntukkan:

(b) Parlimen hendaklah dipanggil, diprorog dan dibubarkan pada suatu tarikh sebagaimana yang difikirkan sesuai oleh Yang di-Pertuan Agong.

Tugas-tugas khas yang diberikannya adalah luas, bukanlah sekadar mengurangkan serangan wabak Covic-19. Di mana letaknya sempadan bidang kuasa Kerajaan dan bidang kuasa MAGERAN?

Dari mana MAGERAN akan meperolehi dana untuk melaksanakan tugas-tugasnya? Semestinya daripada Kerajaan. Katakanlah, Kerajaan, menuruti nasihat Peguam Negara bahawa penubuhan MAGERAN itu tidak sah, dan oleh itu, adalah salah bagi Kerajaan memberi dana untuk membiyai aktiviti MAGERAN dan, oleh itu, Kerajaan enggan memberi dana kepada MAGERAN, bagaimana MAGERAN akan berfungsi?

Dikatakan, MAGERAN tidak akan diletakkan di bawah Kerajaan, sebaliknya melaporkan terus kepada Yang di-Pertuan Agong. Apa akan dilakukan oleh Yang di-Pertuan Agong selepas menerima laporan atau keputusan MAGERAN? Jika dana diperlukan, masalah yang disebut pada perenggan sebelum ini mungkin timbul.

Ia juga akan meletakkan semua kuasa eksekutif yang dijalankan oleh Perdana Menteri, Kabinet dan Menteri-Menteri, kepada Yang di-Pertuan Agong. Memandangkan di bawah Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021, Kerajaan, Kabinet dan Menteri masih berfungsi, ia boleh menimbulkan persoalan bahawa akan wujud dua “Kerajaan” pada masa yang sama. Tidakkah ia akan bercanggah dengan konsep Raja Berperlembagaan dan Demokrasi Berparlimen yang berjalan seiring dan pada masa sama meletakkan bidang tugas masing-masing antara keduanya?

Dikatakan dengan adanya MAGERAN, Parlimen akan bersidang dan tindakan MAGERAN akan dibentang kepada Parlimen. Ini boleh dilakukan di bawah Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu) 2021. Yang di-Pertuan Agong boleh memanggil Parlimen untuk bersidang (Seksyen 14 (1)(b) Ordinan Darurat) dan laporan mengenai Covid-19 yang disediakan oleh Majlis Keselamatan Negara (MKN) boleh dibentangkan di Parlimen.

Mengenai keahlian MAGERAN, ahli-ahli pakar datang daripada kumpulan yang sama, malah mungkin orang yang sama yang akan dilantik. Jika tidak pun, orang-orang yang difikirkan layak dilantik, boleh dicadangkan untuk menganggotai mana-mana task force di bawah kendalian MKN.

Antara ahli-ahli yang dicadangkan termasuklah beberapa tokoh politik yang tidak bertindak mewakili parti. Persoalannya, siapakah mereka? Akhirnya, kita hanya menggantikan tokoh politik Kerajaan (Perdana Menteri) dengan tokoh politik lain, mungkin, wakil pembangkang.

Dikatakan tidak ada politik dalam MAGERAN. Jika ada tokoh politik, baik dari pihak kerajaan atau pembangkang, tidak dapat tidak pertimbangan politik akan diambil kira. Bagaimana hendak menghalangnya, apatah lagi sekiranya jawatankuasa (baik apa pun namanya) itu dipengerusikan oleh seorang ahli politik?

Kami berpendapat cadangan tersebut akan mencelarukan lagi keadaan. Yang penting ialah keanggotaan jawatankuasa yang akan menasihatkan Yang di-Pertuan Agong atau Kerajaan, di mana berkenaan, sama ada MKN atau MAGERAN. Jika ditubuh MAGERAN sekalipun, orang yang sama akan duduk di dalamnya juga seperti KSU Kementerian Kesihatan, pasukan keselamatan, seperti polis dan tentera dan lain-lain. Yang lainnya, yang difikirkan sesuai dilantik boleh dilantik duduk dalam MKN. Justeru, kami medapati tidak ada keperluan untuk menubuhkan satu lagi agensi seperti MAGERAN? Nampaknya yang hendak diganti ialah pengerusinya dengan tokoh politik lain.

Sampai kita kepada cadangan Tengku Razaleigh bahawa Raja-Raja Melayu perlu memilih seorang Perdana Menteri yang baharu untuk mengetuai kerajaan bagi menyelamatkan negara daripada krisis penularan COVID-19, kata Tengku Razaleigh Hamzah.

Menurut beliau Raja-Raja Melayu bertanggungjawab memainkan peranan keperlembagaan itu selepas Dewan Rakyat berdepan kesukaran memilih Perdana Menteri.

Katanya, Dewan Rakyat tidak boleh menentukan Perdana Menteri walaupun ditauliahkan oleh Perlembagaan Persekutuan kerana pada masa ini ia tidak berfungsi secara menyeluruh.

“Dewan Rakyat juga kini dalam keadaan tergantung dan tiada pihak mempunyai majoriti untuk membuat keputusan,” katanya.

Peranan memilih Perdana Menteri itu timbul selaras dengan sumpah jawatan Yang di-Pertuan Agong disaksikan wakil Raja-Raja Melayu yang memilih baginda sebagai mewakili Majlis Raja-Raja, katanya.

Dengan hormat, alasan yang diberinya itu bukanlah hujah undang-undang yang memberi kuasa kepada Majlis Raja-Raja untuk melantik seorang Perdana Menteri. Tiada peruntukan Perlembagaan yang telah dirujuk untuk menyokong cadangan bagi memberi kuasa kepada Majlis Raja-Raja melantik seorang Perdana Menteri baharu menggantikan Perdana Menteri yang sedia ada. Kami katakan Majlis Raja-Raja tidak mempunyai kuasa untuk berbuat demikian. Tugas dan bidang kuasa MRR ditetapkan oleh Perlembagaan – lihat Perkara 38, Jadual Ketiga dan Jadual Kelima Perlembagaan. (Untuk mengikuti perbincangan lanjut sila lihat “Majlis Raja-Raja: Fungsinya Menurut Perlembagaan.’” 19 September 2017, http://www.tunabdulhamid.my).

Akhir sekali sampai kita kepada keputusan-keputusan yang dibuat oleh Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu. Pada 15 Jun 2021, Istana Negara mengeluarkan kenyataan berikut:

“Ini untuk membolehkan ordinan-ordinan darurat dan Pelan Pemulihan Negara dibahaskan oleh ahli-ahli Dewan Rakyat.”

Kami tiada komen terhadap kenyataan ini.

Pada hari yang sama, Raja-Raja Melayu, melalui Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja, juga mengeluarkan kenyataan bahawa Raja-Raja Melayu bersependapat, tiada keperluan untuk meletakkan negara di bawah pemerintahan darurat selepas 1 Ogos depan.

Menurut Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja, Tan Sri Syed Danial Syed Ahmad:

“Dalam semangat itu, Raja-Raja Pemerintah menyokong dan senada dengan pendirian Yang di-Pertuan Agong, yang menitahkan supaya Parlimen bersidang segera.”

Kami juga berpendapat tidaklah perlu bagi kami mengulas kenyataan ini kerana ia merupakan pendapat dan pandangan Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja. Demikian juga dengan kenyataan yang dikeluarkan oleh baginda semua yang tidak diperturunkan dalam rencana ini.

Kita perhatikan, pada kebelakangan ini, banyak pihak di luar Kerajaan yang tidak berpuashati terhadap sesuatu tindakan Kerajaan cuba melibatkan Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu untuk melakukan apa yang mereka mahu walaupun ia jelas di luar bidang kuasa Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu sebagaimana diperuntukkan oleh Perlembagaan. Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Rja Melayu perlu waspada supaya institusi beraja tidak termasuk perangkap mereka. Yang di-Pertuan Agong dan Raja-Raja Melayu yang bijaksana perlu senantiasa waspada bahawa baginda adalah Raja Berperlembagaan di mana amanah yang baginda galas adalah diperuntukkan oleh Perlembagaan. Baginda semua juga tertakluk kepada kedaulatan undaang dan perlu patuh kepada peruntukan-peruntukan Perlembagaan. Dalam kata lain, adalah lebih tepat untuk baginda menurut nasihat Perdana Menteri dan Peguam Negara yang berkuasa pada masa ini dan pada ketika-ketika tertentu baginda boleh menyampaikan pandangan kepada Kerajaan. Sama ada sesuatu keputusan berdasarkan nasihat itu politically popular atau pun, tidak baginda perlu meletakkan ketepatan undang-undang yang utama dan bukan sekadar melihat kepada keselesaan penerimaan parti politik. Adalah menjadi tanggungjawab parti yang memerintah untuk menangani aspek politik kepartian. Itulah sistem Raja Berperlembagaan dan Demokrasi Berparlimen yang diamalkan.

20 06 2021

TANGGUNGJAWAB UTAMA UMNO, PAS DAN BERSATU KEPADA BANGSA MELAYU ADALAH MENGHALANG PH MENANG DALAM PRU 15

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya menyebut UMNO, Pas dan Bersatu dan tidak menggunakan kata-kata “parti-parti Melayu” kerana saya menujukan rencana ini kepada tiga buah parti Melayu/Islam itu. Saya tidak memasukkan PKR, Amanah dan Pejuang kerana mereka bergantung kepada DAP dan tidak akan melakukan sesuatu, walaupun mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam tanpa persetujuan DAP. Saya tidak mengharapkan sesuatu daripada ketiga-tiga buah parti itu untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam. Malah, jika DS Ahmad Zahid (mungkin bersama-sama DS Najib) dan penyokong-penyokong mereka berjaya membawa UMNO menyertai PKR, Amanah, Pejuang dan DAP, baik apa nama pun gabungan itu diberi, saya tetap mengeluarkan UMNO daripada kumpulan parti Melayu yang saya tujukan dalam rencana ini.

Saya juga menggunakan kata-kata “orang Melayu, bangsa Melayu dan parti Melayu” kerana itu adalah deskripsi yang tepat dalam rencana ini. Kita bukan seperti orang Yahudi (Jew) yang tidak mahu orang memanggilnya Yahudi (Jew), tetapi sifat rasisnya melebihi mana-mana bangsa di dunia ini. Di Malaysia ini pun, kerap kali perkataan “Malaysian” digunakan untuk melindungi deskripsi nama kaum-kaum bukan Melayu apabila mereka mencabar hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam.

Saya tidak tahu apa yang sebenarnya berlaku di dalam dan di antara ketiga-tiga parti itu, Saya cuma boleh mengagak berdasarkan kenyataan-kenyataan yang dikeluarkan oleh pemimpin-pemimpin parti-parti itu dan apa yang saya baca di media massa dan menghujahkan sebab, implikasi dan kesannya.

Tujuan rencana ini adalah untuk menyedarkan pemimpin-pemimpin Melayu supaya tidak mengulangi kesilapan mereka dalam PRU 14 demi mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam seperti yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan, tidak lebih dari itu.

Rencana ini ditumpukan kepada kedudukan politik Melayu di Semenanjung Tanah Melayu kerana kedudukan di Sabah dan Sarawak berbeza. Tetapi, kepentingan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak adalah lebih rapat dengan kepentingan orang Melayu kerana di mana hak-hak orang Melayu disebut dalam Perlembagaan, ia termasuk hak-hak anak-anak negeri Sabah dan Sarawak. Maka, sesuatu keadaan yang menguntungkan atau merugikan orang Melayu juga melibatkan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak. Itu mereka patut sedar supaya mereka tidak terikut dengan politik Pakatan Harapan, terutama sekali DAP, semata-mata kerana isu penggunaan nama Allah yang dijadikan isu untuk memecahbelahkan orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak.

Saya tidak kisah walaupun saya dikatakan rasis kerana saya melihat isu ini dari sudut kepentingan Melayu/Islam kerana itulah tujuan rencana ini. Siapa kata kaum-kaum lain tidak melihat sesuatu isu, termasuklah yang paling kecil seperti pengajaran dan penggunaan huruf Jawi itu, dari sudut kepentingan kaumnya?

Tanggungjawab utama UMNO, Pas dan Bersatu dari sekarang hingga dan termasuk dalam PRU 15 adalah untuk menghalang Pakatan Harapan berkuasa semula. Yang lainnya adalah sampingan. Pemimpin-pemimpin ketiga-tiga buah parti itu perlu peka kepada hakikat ini dan mengenepikan semua kepentingan diri (yang disebut “kepentingan parti”) lain jika mereka tidak mahu akibat PRU 14 berulang yang memberi kemenangan kepada Pakatan Harapan.

Adakah kedudukan hubungan ketiga-tiga parti itu pada masa ini memungkinkan hal itu berulang? Jawapan saya ialah “besar kemungkinan” jika tidak dibaiki. Jika itu berlaku, ia bukanlah kerana Pakatan Harapan popular, tetapi kerana perpecahan orang Melayu sekali lagi yang disebabkan oleh sifat angkuh, tamak, mementingkan diri, tidak berfikir jauh dan mengutamakan kepentingan bangsa Melayu dan umat Islam di Malaysia, yang ada pada pemimpin-pemimpin Melayu itu.

Bagi saya, kedudukan sekarang amatlah merisaukan. UMNO nampaknya tidak bersetuju untuk bersama-sama Bersatu dan Pas dalam menentang Pakatan Harapan. Saya tidak tahu sebab yang sebenarnya. Saya cuma boleh mengagaknya.

Pertama, UMNO masih merasakan bahawa ia masih parti Melayu terbesar sama seperti dalam dekad-dekad1960 hingga ke 2010 dan, oleh itu, ia boleh bertanding sebagai Barisan Nasional di dekad-dekad tersebut dan menang.

Kedua, UMNO tidak sanggup menyerahkan kawasan-kawasan pilihan raya yang ditandinginya kepada Bersatu yang tidak mempunyai penyokong akar umbi mahupun jentera pilihan raya, apatah lagi kawasan-kawasan yang dimenangi oleh calon-calon UMNO yang kemudiannya melompat kepada Bersatu

Ketiga, DS Ahmad Zahid (mungkin juga DS Najib) marahkan TS Muhyiddin kerana tidak menarik balik pertuduhan-pertuduhan jenayah terhadap mereka di mahkamah.

Keempat, pemimpin-pemimpin UMNO yang tidak mendapat tempat dalam kabinet kerajaan Perikatan Nasional atau GLC tidak puas hati dan hendak menjatuhkan kerajaan Perikatan Nasional.

Kelima, UMNO mungkin tidak senang dengan sikap Pas yang membelakangkan UMNO setelah pemimpin-pemimpin Pas menganggotai kabinet kerajaan Perikatan Nasional.

Keenam, UMNO pernah menimbulkan isu ketidak kejujuran Bersatu atau Bersatu dan Pas, saya kurang pasti, dalam hubungan di antara mereka.

Sebaliknya, pemimpin-pemimpin UMNO yang mendapat jawatan dalam kabinet kerajaan Perikatan Nasional atau GLC nampak selesa dengan kedudukan mereka dalam kerajaan Perikatan Nasional dan tidak mahu menjatuhkan TS Muhyiddin.

Kita bincang dahulu alasan-alasan ini. Mengenai alasan pertama, atas kertas, UMNO mungkin masih parti terbesar Melayu, tetapi ia tidak lagi berpengaruh seperti dalam dekad-dekad yang disebut itu. Kedudukannya sekarang lemah disebabkan pemimpin-pemimpinnya yang tidak disenangi. Saya telah mengatakan dan saya ulangi bahawa UMNO tidak akan dapat dipulihkan selagi DS Najib, DS Zahid dan pemimpin-pemimpin yang terpalit dengan rasuah dan penyalahgunaan kuasa, tidak berundur sepenuhnya.

Maka adalah diharapkan bahawa mereka akan mengenepikan kepentingan diri demi kepentingan UMNO, Melayu dan Islam di Malaysia pada masa ini. Kita tidak mengatakan mereka tidak berbuat sesuatu untuk orang Melayu dan agama Islam. Kita cuma mengatakan jika DS Zahid masih menerajui UMNO dan jika DS Najib masih terlibat dalam UMNO dalam PRU 15 ini, pengundi akan menolak UMNO/Barisan Nasional yang memungkinkan kemenangan kepada Pakatan Harapan seperti dalam PRU 14, terutama sekali di Pantai Barat Semenanjung Tanah Melayu.

Jika mereka enggan berbuat demikian, pemimpin-pemimpin UMNO hendaklah bertindak menyingkir mereka daripada memegang jawatan dalam UMNO sehingga mereka membersihkan diri mereka daripada pertuduhan-pertuduhan terhadap mereka itu. Mengatakan ia “selective prosecution” tidak membantu. Soalnya ialah sama ada mahkamah mendapati mereka bersalah atas pertuduhan-pertuduhan itu atau tidak, bukan sama ada orang lain juga melakukannya atau tidak. Ini soal integriti parti yang akan mempengaruhi pengundi menolak calon-calon UMNO.

Saya difahamkan bahawa kebanyakan Ketua Bahagian adalah orang-orang yang diletak oleh Presiden parti dan terhutang budi kepadanya dan, oleh itu, tentu sekali akan terus menyokongnya demi kepentingan diri masing-masing. Jika apa yang dikatakan itu betul, maka akan hancurlah UMNO dan bangsa Melayu bersama-samanya. Kita sudah melihatnya mula berlaku sekarang.

Saya juga difahamkan bahawa Presiden parti mempunyai kuasa penentu siapa yang akan bertanding sebagai calon Dewan Undangan Negeri atau Ahli Parlimen. Tanpa tandatangan Presiden, seseorang itu tidak boleh bertanding sebagai calon parti. Maka, tidak hairanlah jika mereka seperti tikus jika ada Presiden berdekatan. Saya pernah duduk di sebelah seorang Menteri (agama) manakala Perdana Menteri duduk di sebelah lagi dalam suatu majlis jamuan. Tidak pernah terbayang di fikiran saya bahawa sampai begitu sekali takutnya Menteri kepada Perdana Menteri dan sampai begitu sekali Menteri membodek Perdana Menteri.

Pemberian kuasa seperti itu kepada Presiden parti tidak semestinya tidak baik jika ia digunakan untuk mendapat orang yang paling berkelayakan, sesuai dan popular menjadi calon. Tetapi, adalah suatu penyalahgunaan kuasa jika ia digunakan untuk memastikan seseorang calon itu adalah orang yang setia kepadanya, tidak kira apa yang dilakukannya. Daripada apa yang dilihat dan didengar, nampaknya kuasa itu digunakan untuk tujuan kedua. Maka, akan jahanamlah parti dan bangsa Melayu bersamanya.

Jika pemimpin-pemimpin UMNO tidak berani bertindak demikian kerana terhutang budi, kepentingan diri atau lain-lainnya, maka ahli-ahli UMNO hendaklah bersatu untuk menolak pemimpin-peminpin mereka dan menggantikan mereka dengan pemimpin-pemimpin baharu.

Jika itu pun tidak berlaku, maka pengundi-pengundi di kawasan mereka bertanding, jika mereka masih boleh dan bertanding, hendaklah menolak mereka dalam PRU 15.

Sama ada apa yang disebut ini akan berlaku atau tidak, saya tidak tahu. Saya cuma menyebut apa yang patut dilakukan dan mengharapkan masih ada pemimpin dan ahli UMNO yang masih berani memecah belenggu budaya ini. UMNO tidak ada pilihan lain melainkan mengenepikan DS Zahid dan DS Najib dan pemimpin-pemimpin yang akan merosakkan imej UMNO, dalam PRU 15.

Alasan kedua adalah wajar. UMNO mempunyai hujah yang mantap. Bersatu hanya mempunyai seorang Perdana Menteri, itu pun atas sokongan ahli-ahli Parlimen UMNO termasuk yang melompat daripada UMNO kepadanya di era Tun Dr. Mahathir. Bersatu tidak mempunyai sokongan akar umbi dan jentera pilihan raya. Ia juga tidak lagi mempunyai dua faktor yang memberi kemenangan kepadanya dalam PRU 15, iaitu undi orang Melayu yang marah kepada DS Najib dan undi orang bukan Melayu, terutama sekali orang Cina, yang memberi sokongan sebulat suara kepada DAP dan Pakatan Harapan.

Maka, mengapa UMNO perlu menyerahkan kawasan yang dimenangi oleh Bersatu kepadanya, apatah lagi kawasan-kawasan yang dimenangi oleh calon-calon UMNO yang kemudiannya melompat kepada Bersatu dan Pakatan Harapan?

Mengenai alasan ketiga, saya percaya itu adalah satu daripada sebabnya. Saya hormat TS Muhyiddin jika beliau mengambil pendirian tidak campur tangan dalam prosiding kes-kes itu, dalam pertimbangan Pendakwa Raya untuk menuduh seseorang atau tidak dan untuk tidak meneruskan pendakwaan atau sebaliknya. Itu adalah pendirian yang sepatutnya diambil oleh seorang Perdana Menteri.

Jika DS Najib dan DS Zahid mengharapkan TS Muhyiddin berbuat demikian, ia amatlah mendukacitakan. Itu menunjukan bahawa kedua-dua bekas Perdana Menteri dan Timbalan Perdana Menteri itu langsung tidak faham atau tidak menghormati pembahagian kuasa di antara Eksekutif dan Kehakiman. Sama seperti pemimpin-pemimpin Pakatan Harapan, mereka seolah-olah berpendirian bahawa kuasa itu mengatasi segala-galanya. Mereka juga mahu TS Muhyidddin mengikuti Tun Dr Mahathir, Perdana Menteri kerajaan Pakatan Harapan yang, apabila sahaja Pakatan Harapan menang, terus menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong untuk meminta pengampunan kepada DS Anwar Ibrahim.

Ia juga bererti mereka mahu TS Idrus Harun, Peguam Negara / Pendakwa Raya, sama ada atas tekanan atau tidak, melakukan apa yang dilakukan oleh TS Tommy Thomas dalam kes Lim Guan Eng dan lain-lain penyokong Pakatan Harapan. Semua itu bukankanlah contoh yang patut diikuti.

Saya percaya alasan keempat juga benar. Ia menunjukkan bahawa penyertaan dalam politik adalah untuk mencari makan, bukan untuk mencapai sesuatu idealisma atau menyelesaikan masalah-masalah negara lagi. Yang penting ialah mendapat jawatan dan habuan yang boleh diperolehi daripadanya: politik untuk mengisi perut dan melepaskan tengkuk. Itu sahaja pertimbangannya. Bangsa, agama, keadilan, persamaan, demokrasi, rule of law, negara Islam, hak asasi manusia dan lain-lain hanyalah retorik untuk mencapainya.

Mengenai alasan kelima, semasa hendak mengadakan Muafakat Nasional, Pas nampak bersungguh-sungguh hendak menjayakannya. Secara peribadi, saya menyambut peristiwa itu dengan gembira kerana selama berdekad saya menunggunya kerana kewujudan dan persaingan kedua parti itu hanya merugikan orang Melayu sedangkan tidak ada apa-apa perbezaan ideologi dan tujuan di antara keduanya. Tetapi, tidak lama selepas itu, Pas telah mendekati Bersatu (yang masih berada dalam Pakatan Harapan) dengan memberi pengakuan bahawa ia akan menyokong Tun Dr. Mahathir sehingga PRU 15. Besar kemungkinan mereka bermesra dengan Tun Dr. Mahathir yang menjadi Perdana Menteri pada masa itu untuk mendapat wang ihsan petroleum bagi Kelantan dan Terengganu.

Apabila timbul cadangan mengadakan Kongres Maruah Melayu (23 10 2013) yang dianjurkan oleh DS Hamzah Zainuddin, Ahli Parlimen UMNO yang melompat masuk Bersatu, yang pada masa itu masih dalam Pakatan Harapan, Pas awal-awal lagi menyatakan penyertaannya, menyebabkan UMNO serba salah. Akhirnnya UMNO menghantar Setiausaha Agungnya, TS Anuar Musa. DS Zahid, Presiden UMNO, entah mengapa, tidak hadir, manakala Pengerusi Bersatu dan Presiden Pas hadir.

Mengenai alasan keenam, saya tidak tahu apakah fakta yang menyebabkan UMNO membangkitkan isu ketidakjujuran Bersatu atau Bersatu dan Pas itu. Berkenaan Bersatu, adakah kerana Bersatu cuba “mencuri” ahli-ahli Parlimennya?

Sekarang telah nyata bahawa UMNO yang dipengaruhi DS Zahid telah menyatakan bahawa ia tidak pernah menyertai Perikatan Nasional; bahawa ia tidak akan menyertai Perikatan Nasional dalam PRU 15 dan sokongan terhadap TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri oleh ahli-ahli Parlimen UMNO adalah dibuat secara peribadi. Walaupun dengan keputusan itu sepatutnya ahli-ahli UMNO yang menjadi Menteri dan Timbalan Menteri meletak jawatan, mereka masih enggan berbuat demikian. Tidakkah mereka melanggar dasar parti? Jika ya, mengapa tindakan tidak diambil terhadap mereka? Adakah DS Zahid sudah kehilangan pengaruhnya? Walaupun seorang dua Ahli Parlimen menyatakan mereka tidak lagi menyokong kerajaan Perikatan Nasional, yang lainnya tidak turut berbuat demikian. Mungkinkah mereka mahu mengekalkan TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri sehingga PRU 15 kerana kepentingan diri: sekurang-kurangnya dapat terus memegang jawatan mereka sehingga PRU 15?

Logik kenyataan UMNO-Zahid bahawa UMNO tidak menyokong kerajaan Perikatan Harapan dan sokongan hanya diberi oleh Ahli-Ahli Parlimen UMNO secara individu, adalah meleset. Apabila tumbangnya kerajaan Pakatan Harapan dan kerajaan Perikatan Nasional hendak ditubuhkan dengan TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri, bukankah UMNO yang menghantar nama-nama pemimpin-pemimpinnya untuk dipilih dan dilantik menjadi Menteri dan Timbalan Menteri? Hanya selepas DS Zahid dan beberapa pemimpin UMNO lain tidak terpilih dan bilangan jawatan kabinet yang diberi kepada UMNO tidak seperti yang diharapkan, barulah mula timbul rungutan yang membawa kepada pendirian UMNO sekarang. Jika Ahli-Ahli Parlimen UMNO itu menyokong TS Muhyiddin secara individu sedangkan UMNO tidak menyokong beliau dan kerajaannya, mengapa UMNO tidak mengambil tindakan tatatertib terhadap mereka?

Kita lihat pula gelagat Pas dalam tempoh yang sama. Pada masa menandatangani Muafakat Nasional, Pas bersungguh-sungguh hendak bekerjasama dengan UMNO. Ia mula merenggangkan diri daripada UMNO selepas itu sehingga menyertai Bersatu untuk mendaftarkan Perikatan Nasional sebagai sebuah parti politik, dengan itu membelakangkan muafakatnya dengan UMNO. Dalam hal ini saya fikir UMNO wajar merasa terkilan dan mempersoalkan kejujuran Bersatu dan Pas.

Bahawa Pas sanggup berbuat demikian tidak sukar difahami. Tujuannya samalah dengan mengisytiharkan sokongan kepada Tun Dr. Mahathir yang disebut lebih awal: untuk mendapat wang ihsan petroleum. Pada masa itu Tun Dr. Mahathir menjadi Perdana Menteri, sekarang TS Muhyiddin adalah Perdana Menteri, tidak kiralah kerajaan Pakatan Harapan atau Perikatan Nasional. Sebaliknya UMNO tidak ada seorang Perdana Menteri untuk memberi apa yang dikehendakinya. Adakah itu politik Islam?

Pas lupa bahawa sepanjang pemerintahannya di Kelantan, kerajaan Persekutuan yang diterajui UMNO dan diperintah oleh “Taghut” dan “Maha Firaun” itu tidak pernah menganaktirikan Kelantan atau anak Kelantan. Pembangunan di Kelantan dilakukan sama seperti di negeri-negeri lain. Anak-anak Kelantan tidak didiskriminasikan dalam pemberian biasiswa dan peluang mendapat pekerjaan dalam kementerian, jabatan dan agensi kerajaan Persekutuan. Pergilah ke universiti, kementerian, jabatan dan agensi kerajaan Persekutuan, kita akan temui anak-anak Kelantan dengan banyaknya dan memegang jawatan-jawatan tertinggi dan utama. Pergilah ke hospital, kita akan dapati berapa banyak jururawat yang berasal dari Kelantan. Saya difahamkan, pada suatu masa, keutamaan diberikan kepada pemohon daripada Kelantan dan Terengganu walaupun kelayakan mereka lebih rendah, semata-mata untuk memberi pekerjaan kepada mereka, hingga mengakibatkan penurunan standard kejururawatan. Semua itu dilakukan oleh Kerajaan Barisan Nasional yang diterajui UMNO. Tanpa disedari, UMNO-lah yang mempertahankan kerajaan Pas di Kelantan begitu lama. Pas patut berterima kasih kepada UMNO.

Sampai kepada Bersatu-Muhyiddin. Saya ulangi apa yang saya sebut di atas, modalnya hanyalah seorang Perdana Menteri, itu pun kerana sokongan UMNO.

Apabila kerajaan Pakatan Harapan tumbang, kita berpendapat bahawa itu adalah satu peluang untuk menubuh sebuah kerajaan perpaduan Melayu termasuk ahli-ahli parti-parti anak-anak negeri Sabah dan Sarawak dan parti-parti bukan Melayu yang menyokong kerajaan baru itu. Malangnya itu tidak berlaku atau dilakukan oleh TS Muhyiddin. Beliau lebih mengutamakan usaha menguatkan kedudukan beliau sebagai Perdan Menteri dan parti beliau.

Untuk itu, antara lain, beliau tidak mengadakan jawatan Timbalan Perdana Menteri, meletak ahli-ahli partinya di kementerian-kementerian penting dan melantik pemimpin-pemimpin parti sekutu, termasuk UMNO, sebagai pengerusi-pengerusi GLC dan ke jawatan-jawatan kerajaan.

Satu pelantikan yang ketara ialah pelantikan DS Haji Abdul Hadi Awang, Presiden Pas sebagai Duta Khas ke Timur Tengah bertaraf Menteri. Pelantikan Itu bermotifkan politik semata-mata, tidak ada faedahnya dan hanya merugikan wang pembayar cukai. Apakah sumbangan yang boleh diberi oleh beliau yang tidak boleh dilakukan oleh duta-duta dan pegawai-pegawai profesional Kementerian Luar Negeri Malaysia ke negara-negara itu? Sebaliknya, mereka akan menghabiskan masa mereka memberi taklimat demi taklimat mengenai sesuatu isu, kepada beliau. Bahawa beliau seorang ulamak dan boleh berbahasa Arab bukanlah faktor yang boleh memperbaiki hubungan antara negara-negara itu dengan Malaysia. Dalam perhubungan antara bangsa, duta-duta dan pegawai-pegawai negara-negara Arab juga menggunakan Bahasa Inggeris. Bagaimana jika mereka bercakap Inggeris dengan beliau? Hubungan sesama nagara-negara Arab yang berbahasa Arab adalah lebih buruk daripada hubungan mereka dengan negara-negara bukan Arab yang tidak berbahasa Arab, seperti Amerika Syarikat dan negara-negara Eropah. Negara-negara Arab pun tidak melantik seorang ulamak berbahasa Melayu untuk menjadi duta khas ke Asia Tenggara.

Setelah lebih kurang satu tahun, tunjukkan satu perkara yang tidak boleh dilakukan oleh duta-duta dan pegawai-pegawai professional kita ke negara-negara itu, yang beliau telah lakukan untuk justify gaji dan elaun yang dibayar kepada beliau. Pelantikan itu juga adalah satu penyalahgunaan kuasa.

Terbaru, lihat reaksi YB Tajuddin Abdul Rahman, ahli Parlimen yang dilantik menjadi Pengerusi Prasarana berkaitan pertembungan dua buah tren Transit Aliran Ringan (LRT) laluan Klana Jaya. Memang patut perkhidmatannya ditamatkan serta merta. Malah, perkhidmatan kesemua pelantikan politik seperti itu hendaklah ditamatkan serta merta. Dari awal lagi pelantikan-pelantikan itu tidak sepatutnya dibuat. Tidak ada sumbangan yang mereka boleh berikan. Pelantikan dibuat semata-mata supaya mereka terhutang budi kepada TS Muhyiddin dan menyokong beliau jika berlaku undi tidak percaya terhadapnya. Itulah kelayakan mereka. Dalam hal ini, TS Muhyiddin melakukan kesilapan yang lebih besar daripada DS Najib sebelum beliau digulingkan.

Dari sini kita juga dapat melihat bahawa sifat pemimpin-pemimpin ketiga-tiga buah parti itu adalah sama iaitu mereka mementingkan diri dan parti tanpa mengira kepentingan Melayu/Islam akibat perbuatan mereka. Itulah satu keistimewaan orang Melayu dalam menjahanamkan bangsanya sendiri.

Biar apa pun, dalam menghadapi PRU 15, kita tiada pilihan selain daripada menerima hakikat keadaan sekarang dan mengesyorkan tindakan terbaik yang patut diambil demi untuk kepentingan orang Melayu dan Islam di Malaysia.

Dalam keadaan sekarang, mahu tidak mahu, suka tidak suka, adalah lebih baik ketiga-tiga parti itu bekerjasama. Dalam PRU 15, mereka perlu mengenepikan keangkuhan, tamak, kepentingan diri dan parti dan mengutamakan tujuan asas pada masa ini iaitu menghalang Pakatan Harapan berkuasa semula. Saya percaya, gabungan ketiga-tiga parti itu akan dapat memenangi sejumlah kerusi terbanyak yang akan menarik parti-parti dari Sabah dan Sarawak untuk menyertainya.

Setelah berjaya membentuk kerajaan Persekutuan baru yang lebih kuat, dan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam lebih selamat, pergeseran antara mereka dalam pembahagian jawatan dalam kabinet, diharapkan boleh dilakukan dengan lebih adil dan dalam suasana muafakat dan bertolak ansur. Pemimpin-pemimpin politik Melayu perlu ingat cerita “Anjing dengan bayang-bayangnya” dalam buku darjah tiga di sekolah Melayu sebelum Merdeka dahulu: kerana tamakkan bayang-bayang tulang yang disangkannya digonggong oleh seekor anjing lain, tulang yang digonggongnya jatuh ke dalam sungai. Dalam kes ini, yang mungkin terlepas bukan sahaja hak pemimpin-pemimpin itu sendiri tetapi hak keseluruhan bangsa Melayu dan umat Islam di Malaysia. Kita telah melihatnya selama 22 bulan kerajaan Pakatan Harapan memerintah. Mahukah kita ia berulang?

Jika ketiga-tiga parti itu tidak dapat bekerjasama, pilihan yang lebih baik adalah bagi UMNO dan Pas kembali semula kepada Muafakat Nasional. Kerjasama dan muafakat antara keduanya akan membolehkan keduanya memenangi bilangan kerusi Parlimen yang cukup untuk menghalang kemenangan Pakatan Harapan. Bersatu, bertanding sendiri, mungkin akan terpinggir, jika tidak terkubur pun. Calon-calonnya yang berjaya eloklah menyertai gabungan UMNO-Pas.

Tetapi, saya tidak fikir kerjasama UMNO-Pas itu akan berlaku, disebabkan keangkuhan UMNO-Zahid dan pandangan Pas bahawa menyertai Bersatu lebih menguntungkannya. Maka, kemungkinan berulangnya keputusan PRU 14 tidak boleh ditolak dan bersama-samanya nasib bangsa Melayu dan agama Islam di Malaysia.

Bagaimana jika UMNO, bertanding sebagai Barisan Nasional, berjaya memenangi lebih banyak kerusi dapada Perikatan Nasional (Bersatu-Pas) dan, pada masa yang sama, dapat menghalang Pakatan Harapan daripada berkuasa? Itu membuktikan bahawa kepercayaan UMNO bahawa ia adalah masih merupakan parti Melayu terbesar di Malaysia dan Barisan Nasional adalah gabungan terbesar parti-parti di Malaysia, adalah berasas. Ia bererti keadaan seperti sebelum PRU 14 masih kekal. Jika itu berlaku, Pas dan Bersatu eloklah menyertai kerajaan yang dibentuk oleh UMNO/Barisan Nasional itu dan Perikatan Nasional hendaklah dibubarkan.

Kita hanya boleh menunggu dan melihat apakah yang akan dilakukan oleh pemimpin-pemimpin politik Melayu itu. Bolehkah mereka memandang lebih jauh daripada kepentingan diri dan melakukan sesuatu yang akan menyelamatkan kepentingan orang Melayu dan agama Islam di Malaysia, atau sebaliknya. Nasib dan masa depan orang Melayu terletak kepada keputusan yang mereka ambil dalam PRU 15. Jika mereka sanggup mengutamakan kepentingan orang Melayu lebih daripada kepentingan diri, saya percaya, Pakatan Harapan akan dapat dikalahkan dan hak dan kepentingan orang Melayu seperti yang termaktub dalam Perlembagaan dapat dipertahankan manakala hak dan kepentingan orang bukan Melayu yang dijamin oleh Perlembagaan itu akan terpelihara.

Saya tidak mengatakan kerajaan yang diterajui UMNO, Pas dan Bersatu atau UMNO dan Pas atau Barisan Nasional itu semestinya sebuah kerajaan yang bersih, berintegriti, adil dan akan membawa pembangunan kepada negara. Sekurang-kurangnya, bagi orang Melayu, sebaik sahaja memerintah, ia tidak menumpukan usahanya untuk menghakis segala-gala yang memberi faedah kepada orang Melayu seperti yang dilakukan oleh kerajaan Pakatan Harapan dahulu. Kita harap, pemimpin-pemimpin baru dalam kerajaan ini akan mengambil pengajaran daripada kesilapan-pemimpin UMNO sebelum PRU 14 dan bertekad untuk melahirkan sebuah kerajaan yang bersih, berintegriti, adil dan akan membawa pembangunan kepada negara. Jika, setelah melalui peristiwa pahit selepas PRU 14 itu pun mereka masih tidak mengambil pengajaran daripadanya, apa lagi yang hendak dikatakan?

Biar apa pun, TS Muhyiddin, selain daripada bersyukur kepada Allah SWT, patut berterima kasih kepada kuman Covid-19 yang telah membantunya mengekalkan kedudukannya dan kerajaannya selama sudah lebih daripada satu tahun, dan tidak tahu berapa lama lagi, mungkin lebih lama daripada tempoh pemerintahan kerajaan Pakatan Harapan. Silap Tun Dr. Mahathir ialah meletak jawatan sedikit awal dan, walaupun seorang doktor, tidak terfikir untuk menggunakan kuman Covid-19 untuk membantu politiknya.

28 05 2021

CETAKAN KEDUA BUKU-BUKU BARU TUN HAMID SIAP

Cetakan kedua buku Hakim Bukan Parlimen (HBP) dan No Judge is a Parliament (NJIAP) karangan Tun Abdul Hamid Mohamad telah siap. Buku-buku itu boleh dibeli sekarang terus daripada Tun.

Buku-buku itu bukannya identical. Melainkan beberapa rencana, yang lainnya berlainan. HBP mengandungi rencana-rencana yang ditulis dalam Bahasa Melayu daripada 2016 hingga 2020. NJIAP mengandungi rencana-rencana yang ditulis dalam Bahasa Inggeris dalam tempoh yang sama. Untuk mempunyai koleksi yang lengkap pembaca eloklah membeli kedua-duanya.

Oleh sebab kenaikan kos percetakan, harga jualan perlu dinaikkan kepada RM80 bagi HBP dan RM75 bagi NJIAP. Namun demikian, harga-harga itu adalah separuh harga pasaran jika ia diterbitkan oleh syarikat-syarikat penerbit buku.

Tempahan boleh dibuat terus kepada Tun melalui email [email protected] atau WhatsApp 018 255 5354.

Buku-buku boleh diambil sendiri secara bersendirian atau secara berkumpulan melalui wakil ATAU dihantar melalui pos. Untuk dihantar melalui pos tambahan bayaran pos dikenakan. Pembeli yang mahu buku dipos hendaklah memberi nama penuh, alamat dan nombor telefon. Pembeli yang akan mengambil sendiri hanya perlu memberi nama penuh dan nombor telefon.

Semua buku akan diotograf oleh Tun sendiri.

Sekian.

KEBEBASAN APA YANG DIPERJUANGKAN OLEH MALAYSIAKINI DAN PENYOKONG-PENYOKONGNYA?

Oleh

Pada 19 Februari 2021, Mahkamah Persekutuan dengan majoriti 6:1 mendapati Mkinidotcom Malaysia Berhad (Malaysiakini) bersalah kerana menghina mahkamah (contempt of court) dan menjatuhkan hukuman denda sebanyak RM500,000.Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam masa lebih kurang lima jam selepas tabung membantu Malaysiakini dilancarkan, sumbangan penyokong-penyokongnya, yang didahului DAP dan Ahli-Ahli Parlimen DAP melebihi jumlah itu.

Penghakiman itu telah menarik perhatian seluruh dunia dan disiarkan dalam media antarabangsa termasuklah, Al-Jazeera, BBC, The Guardian, New York Times, Straits Times (Singapore), Bangkok Post, South China Morning Post, malah Agencia EFE yang berbahasa Sepanyol, Reuters dan lain-lain.

Laporan-laporan itu yang disertai dengan komen-komen dan rencana-rencana yang ditulis mengenai penghakiman berkenaan menyifatkan penghakiman itu akan mengekangkan lagi kebebasan akhbar di Malaysia[i] dan merupakan satu bentuk penapisan dan sekatan kebebasan bersuara pembaca.[ii]

Lim Kit Siang menyifatkan hukuman tersebut sebagai amat mengejutkan (most shocking). Charles Santiago, Ahli Parlimen Klang, mengatakan hukuman itu bukan bertujuan menghukum tetapi membalas dendam (not punitive but vindictive). Seterusnya beliau berkata:

“Ia menimbulkan pertanyaan tentang kebebasan badan kehakiman dan juga memberi amaran kepada kita agar tidak bersuara.”[iii]

DAP mengeluarkan kenyataan yang ditandatangani oleh 50 Ahli Parlimen DAP bertajuk “DAP stands in solidarity with Malaysiakini.” Seterusnya, kenyataan itu berkata:

“Ini adalah hari yang menyedihkan bagi Malaysiakini dan untuk industri media di Malaysia. Kami berpadu dengan rakan media kami di Malaysiakini.”[iv]

Kenyataan itu juga merakamkan bahawa setiap Ahli Parlimen DAP menderma sebanyak RM1,000 seorang dan DAP menderma RM10,000 disamping menyeru orang ramai menderma bagi membantu Malaysiakini.

Seorang penulis rencana dalam akhbar bahasa Melayu mempersoalkan sama ada selepas ini media patut berhenti melaporkan kes mahkamah. Terdapat juga pemimpin UMNO yang turut menyatakan penghakiman itu akan mengekang kebebasan akhbar di Malaysia.

Ketua Biro Kempen Masyarakat Sivik MCA Ng Kian Nam mengatakan pihaknya khuatir keputusan kes itu menetapkan duluan (precedent) berbahaya yang menekan kebebasan bersuara. “Kami juga meminta perdana menteri untuk melaksanakan reformasi struktur sesegera mungkin, seperti membahagikan peranan peguam negara sebagai penasihat undang-undang kerajaan dan sebagai pendakwa raya kes-kes jenayah, dan melantik calon yang lebih sesuai untuk posisi yang relevan.” “Hanya dengan cara ini, kebebasan sistem kehakiman dan kebebasan bersuara warga negara kita benar-benar ditegakkan,” tambahnya.

Ketua Pengarang Malaysiakini, Steven Gan pula menyifakan penghakiman itu sebagai satu tamparan kepada landskap media berita yang cepat menakutkan perbincangan isu-isu kepentingan awam dan ia memberi pukulan tepat kepada kempen berterusan kita untuk menentang rasuah berubah di negara ini.[v] Ia akan memberi kesan mengerikan dalam perbincangan mengenai isu-isu kepentingan awam dan ini memberi tamparan hebat kepada kempen berterusan kami untuk memerangi rasuah, antara lain, katanya.[vi] Seterusnya beliau berkata bahawa penghakiman itu adalah satu cubaan bukan sahaja untuk menghukum malah untuk menutup terus Malaysiakini.[vii]

Sementara itu, CEO Malaysiakini, Premesh Chandran, merujuk kepada banyaknya sokongan kewangan yang diterima berkata bahawa ia menunjukkan apa yang betul dan apa yang salah di negara ini. Bahawa rakyat sanggup bangun dan memberi bantuan untuk membolehkan suara mereka didengar dan menjadikan negara ini lebih baik, dan menyumbang untuk membetulkan yang salah, katanya.[viii]

Untuk berlaku adil, perlu disebut bahawa ada pihak yang menyambut baik penghakiman itu dan cuba menjelaskan apakah kesan sebenarnya penghakiman itu. Tun Zaki Azmi, mantan ketua Hakim Negara menekankan bahawa hukuman terhadap Malaysiakini itu bukanlan bertujuan mengekang kebebasan akhbar tetapi adalan untuk menjadikan portal berita bertanggungjawab. Tulisan-tulisan Dr. Kamarul Zaman dan Lukman Sheriff juga berkenaan.

Buzze Azam, saya percaya seorang peguam, telah memperturunkan komen-komen berkenaan, menganalisis penghakimam itu dan menjelaskan sebab-sebab mengapa mahkamah (majoriti) mencapai keputusan itu.

Malah, peguam utama Malaysiakini, Malik Imtiaz patut dipuji kerana memberi penjelasan kesan penghakiman itu secara profesional.

Tidak seorang pun daripada pengkritik-pengkritik penghakiman itu memperturunkan komen-komen lima orang pembaca itu. Saya percaya mereka tidak tahu pun apa komen yang dibuat oleh lima orang pembaca itu atau tidak mempedulikannya. Mereka tidak menyebut pendirian Malaysiakini mengenainya; mereka tidak menyatakan undang-undang mengenainya; mereka tidak menyebut mengenai kegagalan Malaysiakini mengemukakan keterangan untuk menyangkal anggapan undang-undang terhadap Malaysiakini[ix] dan mereka tidak menyebut mengenai alasan yang diberi oleh mahkamah mengapa ia dapati Malaysiakini bertanggungjawab di sisi undang-undang ke atas komen-komen itu.

Saya percaya mereka semua tidak membaca penghakiman itu, sebaliknya hanya membaca berita Malaysiakini didenda RM500,000 kerana menyiar lima komen pembaca dan terus mengkritik.

Supaya pembaca rencana ini mengetahui hal yang sebenar, biarlah saya menurunkan semua itu daripada penghakiman Mahkamah Persekutuan itu sendiri.

Pada 09 06 2020 Ketua Hakim Negara membuat kenyataan akhbar yang disiarkan oleh Malaysiakini: “Ketua Hakim Negara telah mengarahkan semua mahkamah bersidang semula sepenuhnya mulai 1 Julai” bersesuaian dengan fasa pemulihan Perintah Kawalan Pergerakan.[x] Itu sahaja yang dikatakan oleh Ketua Hakim Negara. Malaysiakini bukan sahaja menyiarkannya sebagai satu berita, yang sepatutnya dilakukan, tetapi ia juga menyediakan ruangan untuk komen. Komen apa yang diharapkan terhadap kenyataan seperti itu?

Lima orang pembaca berkenaan pun memasukkan komen mereka:

“Ayah Punya kata:

The High Courts are already acquitting criminals without any trial. The country has gone to the dogs;

(Mahkamah Tinggi telah pun membebaskan penjenayah tanpa perbicaraan. Negara telah lingkup.” Terjemahan saya.

“GrayDeer0609:

Kangaroo courts fully operational? Musa Aman 43 charges fully acquitted. Where is law and order in this country? Law of the Jungle? Better to defund the judiciary!”

(Mahkamah Kangaroo beroperasi sepenuhnya. 43 pertuduhan terhadap Musa Aman dibebaskan sepenuhnya. Di mana law and order di negara ini? Lebih baik jangan bagi dana kepada badan kehakiman!) Terjemahan saya.

“Legit:

This Judge is a shameless joker. The judges are out of control and the judicial system is completely broken. The crooks are being let out one by one in an expeditious manner and will running wild looting the country back again. This Chief Judge is talking about opening of the courts. Covid 19 slumber kah!”

(Hakim itu adalah pelawak yang tidak tahu malu. Para hakim berada di luar kawalan dan sistem kehakiman hancur sama sekali. Penjahat dilepaskan seorang demi seorang dengan cepat dan akan lari berkeliaran menyamun negara semula. Ketua Hakim ini bercakap mengenai pembukaan mahkamah. Covid 19 tidurkah kah!)) – Terjemahan saya.

“Semua Boleh – Bodoh pun Boleh:

Hey Chief Justice Tengku Maimun Tuan Mat – Berapa JUTA sudah sapu – 46 kes corruption – satu kali Hapus!!! Tak Malu dan Tak Takut Allah Ke? Neraka Macam Mana? Tak Takut Jugak? Lagi – Bayar balik sedikit wang sapu – lepas jugak. APA JUSTICE ini??? Penipu Rakyat ke? Sama sama sapu wang Rakyat ke???”

“Victim:

The Judiciary in Bolihland is a laughing stock.”

(Badan Kehakiman di Bulihland adalah bahan ketawa.)

Perenggan 4 penghakiman itu mengatakan:

“[4] Responden (Malaysiakini – ditambah) mengakui bahawa komen tersebut memang menyinggung, tidak sesuai, tidak sopan dan menghina (offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous.) Responden juga menyesali penerbitannya, dan ia bukan sesuatu yang boleh dimaafkan oleh Responden. Dengan adanya konsensus seperti itu, kami tidak bermaksud untuk mempertimbangkan lebih jauh mengenai apa yang merupakan penghinaan dalam undang-undang”.[xi] (Terjemahan saya.)

Tetapi saya akan menganalisisnya supaya pembaca rencana ini dapat tahu apa relevannya komen-komen itu dengan kenyataan Ketua Hakim Negara itu dan betapa biadabnya komen-komen itu.

Mengenai komen nombor 1, pertama, saya percaya dia merujuk kepada kes-kes yang Pendaka Raya tidak meneruskan pendakwaan seperti kes Musa Aman. Pertama, kuasa tidak hendak meneruskan pendakwaan terletak kepada Pendakwa Raya/Peguam Negara. Apabila Pendakwa Raya memberitahu mahkamah beliau tidak hendak meneruskan pendakwaan terhadap sesuatu kes, maka mahkamah tidak ada pilihan melainkan melepaskannya. Itu undang-undang. Itu jugalah yang berlaku dalam kes Lim Guan Eng, Siti Kasim, Ahli Parlimen dan ADUN DAP/PKR, penyokong-penyokong DAP dan orang-orang yang dituduh kerana menyokong LTTE semasa pemerintahan PH dahulu.

Mengenai nombor 2, perkataan mahkamah kangaroo itu sendiri adalah satu penghinaan. Ia menggambarkan mahkamah yang tidak mengikut undang-undang dan etika keadilan. Berkenaan kes Musa Aman, penjelasan saya mengenai komen nombor satu adalah terpakai.

Komen nombor 3 dan 5 jelas menyinggung, tidak sesuai, tidak sopan dan menghina (offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous.) Tidak ada apa yang perlu dikatakan lagi.

Komen nombor 4 terus terang satu fitnah terhadap diri Ketua Hakim Negara. Beliau boleh mengambil tindakan undang-undang terhadap penulis komen itu dan Malaysikini. Tetapi, jika beliau berbuat demikian dan berjaya, besar kemungkinan tuduhan akan dibuat bahawa hakim itu menyebelahi ketuanya dan tidak berlaku adil juga. Mungkin kerana itu beliau tidak mengambil tindakan undang-undang terhadap mereka. Mereka patut berterima kasih kepada beliau. Ini satu contoh di mana Ketua Hakim Negara “dinafikan” hak keadilan yang beliau dikehendaki memberi kepada orang lain.

Pengkritik-pengkritik itu tidak langsung menyebut mengenai jenis komen yang menjadi isu kes itu. Sebaliknya, mereka berkata secara umum bahawa penghakiman itu akan mengekang kebebasan akhbar dan kebebasan bersuara. Adakah ia termasuk kebebasan bersuara untuk mengutuk, memaki hamun dan memfitnah tanpa memahami fungsi sebenar mahkamah dalam sesuatu kes atau tidak mempedulikannya seperti yang dilakukan oleh lima orang pembaca itu? Itukah jenis komen yang Malaysiakini dan penyokong-penyokongnya galakkan, pertahankan dan perjuangkan? Atau adakah pengkritik-pengkritik itu sengaja memutar (twist) penghakiman itu untuk mengutuk badan kehakiman kerana yang dihukum itu adalah penyokong mereka, terutama sekali DAP?

Mereka sepatutnya mengambil perhatian apa yang dikatakan dalam penghakiman itu:

“[66] Namun demikian, kejadian malang ini harus menjadi peringatan kepada masyarakat umum bahawa menyatakan pandangan seseorang terutama sekali dengan membuat serangan yang tidak beralasan dan merendahkan kehakiman tidak boleh dibuat mengikut sesuka hati seseorang. Walaupun kebebasan memberi pendapat dan bersuara dijamin dan dilindungi oleh Perlembagaan Persekutuan kita, kebebasan itu mestilah dilakukan dalam batasan yang dibenarkan oleh undang-undang. Dan undang-undang tidak bertolak ansur dengan penghinaan terhadap Mahkamah kerana ia melemahkan sistem keadilan.

[67] Masyarakat Malaysia perlu menggunakan budi bicara mereka secara rasional dan bijaksana terutama sekali ketika menyiarkan di internet kerana ia akan kekal turun temurun di dunia maya. Orang awam Malaysia tidak terkenal bersikap kasar, tidak berbudi bahasa, tidak menghormati orang atau atau tidak sopan.[xii] Norma sosial ini hendaklah dihargai dan dipelihara sehabis-habisnya. Janganlah media sosial mengubah landskap sosial negara ini. Malaysiakini juga bertanggungjawab memastikan tingkah laku sosial ini terpelihara. Ini akan banyak membantu menjadikan Malaysiakini satu portal yang bertanggungjawab, untuk tujuan wacana umum.[xiii]

Penghakiman itu tidak menghalang komen terhadap mahkamah, pentadbiran keadilah mahupun penghakiman mahkamah. Tetapi, komen itu hendaklah berasas dan dilakukan dengan cara yang beradab, bersopan dan berbudi bahasa bukan dengan komen-komen yang menyinggung, tidak sesuai, tidak sopan dan menghina (offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous) dan menuduh Ketua Hakim Negara rasuah tanpa asas. Komen-komen yang kemudian disebut itu sahaja yang dilarang.

Malaysiakini sendiri mengakui dalam prosiding di mahkamah itu bahawa komen-komen tersebut memang menyinggung, tidak sesuai, tidak sopan dan menghina (offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous.) Malaysiakini juga menyatakan penyesalannya kerana menerbitkan komen-komen itu, mengakui bahawa ia bukan sesuatu yang boleh dimaafkan olehnya dan memohon maaf kepada mahkamah. Jika mahkamah menghukum denda RM20,000 mungkin ia tidak dijadikan satu isu. Tetapi apabila hukuman itu di luar jangkaan mereka, maka ia dikatakan mengekang kekebasan akhbar dan kebebasan bersuara secara umum. Itu tidak selaras dengan pendiriannya di mahkamah.

Perlu diambil ingatan bahawa pembelaan Malaysiakini hanyalah ia tidak patut dipertanggungjawabkan ke atas komen-komen itu kerana ia tidak tahu mengenainya. Mahkamah telah memberi alasan-alasan mengapa ia dapati pembelaan Malaysikini tidak berjaya menyangkal anggapan undang-undang terhadapnya.

Perenggan [17] dan [21] penghakiman itu berkata:

“[17] Penjelasan yang diberikan oleh Responden-Responden (Malaysiakini dan Steven Gan – ditambah) dapat disimpulkan dengan cara ini. Responden Pertama (Malaysiakini – ditambah) tidak menyedari komen tersembunyi yang disiarkan di laman webnya. Responden Pertama sama sekali tidak menyedari adanya komen tersebut sehingga diberitahu oleh pihak polis. Responden Pertama tidak mempunyai kewajiban undang-undang untuk menyederhanakan komen yang dihantar oleh pihak ketiga.

…..

[21] Ringkasnya, inti dari pembelaan Responden Pertama adalah bahawa ia tidak mempunyai pengetahuan, jelas atau diandaikan. Semasa pendengaran lisan di hadapan kami, peguam bagi kedua-dua Responden juga mengambil pendirian bahawa kes mereka berdiri atau jatuh atas isu pengetahuan.[xiv] (Terjemahan saya).

Mahkamah itu telah menimbang undang-undang berkenaan yang berkuatkuasa di negara ini pada masa ini dan juga penghakiman-penghakiman dari negara-negara luar termasuk England, Australia, New Zealand, Singapura dan India; menganalisis keterangan-keterangan yang dikemukakan; mengambil kira kegagalan Malaysiakini mengemukakan keterangan sepuluh orang pengarangnya untuk menafikan pengetahuan mereka mengenai kewujudan komen-komen itu dan menyimpulkan keputusannya seperti berikut:

[57] Setelah menimbang semua penghujahan di hadapan kami dan atas semua alasan yang dijelaskan di atas, kami yakin bahawa penjelasan Responden Pertama mengenai kekurangan pengetahuan telah gagal menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pemohon. Responden Pertama juga gagal atas keseimbangan kemungkinan, untuk menyangkal anggapan penerbitan dengan alasan bahawa dia tidak mengetahui tentang komen yang menyinggung itu. Kod kandungan SKMM tidak memberikan perisai pembelaan kepada Responden Pertama.

[58] Oleh itu, kami berpuas hati bahawa kes penghinaan melebihi keraguan munasabah telah dibuktikan terhadap Malaysiakini. Dalam hal ini, kami mengulangi bahawa penjelasan yang diberikan oleh Responden Pertama bahawa ia tidak mengetahui, telah gagal menyangkal anggapan terhadapnya, dan oleh itu gagal menimbulkan keraguan yang munasabah terhadap kes Pemohon.[xv] (Terjemahan saya).

Perlu juga diingati bahawa hakim-hakim membuat keputusan berdasarkan fakta yang dikemukakan di mahkamah dan undang-undang yang berkuatkuasa pada masa berkenaan, bukan sesuka hati mereka. Jika sesuatu pihak itu kalah kes kerana gagal mengemukakan keterangan-keterangan yang material, janganlah menyalahkan mahkamah, salahkan peguam sendiri. Jika tidak sukakan undang-undang yang berkuatkuasa pada masa ini, mintalah Ahli-Ahli Parlimen yang kuat menyokongnya mengadakan undang-undang seperti yang mereka suka. Jangan salahkan mahkamah. Bukanlah tugas mahkamah membuat undang-undang. Tugasnya ialah memutuskan kes mengikut undang-undang.

Mempersoalkan sama ada selepas ini media patut berhenti melaporkan kes mahkamah sudah lari jauh daripada isu dalam kes ini. Isunya adalah lima komen itu.

Mengatakan hukuman itu adalah untuk membalas dendam menurunkan martabat komen itu ke tahap yang sama dengan lima komen dalam kes ini. Apakah dendam mahkamah terhadap Malaysiakini? Lebih-lebih lagi menududuh “Ia menimbulkan pertanyaan tentang kebebasan badan kehakiman dan juga memberi amaran kepada kita agar tidak bersuara” adalah amat tidak bertanggungjawab, apatah lagi apabila ia dibuat oleh seorang Ahli Parlimen. Tudahan itu membayangkan bahawa mahkamah mengikut arahan eksekutif dalam memberi penghakimannya.

Mengenai komen CEO Malaysiakini, Premesh Chandran, komen beliau itu amat meleset. Adakah kerana ramai orang menderma untuk membantu Malaysiakini bererti penghakiman itu salah di sisi undang-undang?

Mengenai cadangan MCA, adakah dengan mengasingkan jawatan Peguam Negara dengan Pendakwa Raya akan menyebabkan Pendakwa Raya tidak akan memulakan prosiding seperti itu? Adakah kerana ada sebahagian orang ramai, kebanyakannya disebabkan pendirian politik mereka, tidak sukakan satu penghakiman dalam satu kes yang dimulakan oleh seorang Peguam Negara/Pendakwa Raya, maka pegawai itu perlu diganti? Tidakkah mereka faham bahawa seorang Peguam Negara/Pendakwa Raya juga dikehendaki bertindak bebas daripada tekanan politik, sama seperti mahkamah?

Pengkritik-pengkritik mahu media internet tidak dipertanggungjawabkan bagi apa-apa yang ditulis oleh pembaca dalam sesawangnya yang menyediakan ruangan untuk pembacanya berbuat demikian untuk disiarkan ke seluruh dunia. Di mana pun, setiap pencetak bertanggungjawab bagi apa yang disiarnya itu. Mengapa media internet patut dikecualikan untuk manabur fitnah sebebas-bebasnya. Penghakiman itu menjawab soalan ini dengan tepat – lihat perenggan 67 penghakiman tersebut yang dipetik di atas.

Kesimpulan

Kes ini adalah mengenai lima komen yang disiarkan oleh Malaysiakini. Malaysiakini mengakui bahawa komen tersebut memang menyinggung, tidak sesuai, tidak sopan dan menghina (offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous.) Malaysiakini juga menyesali penerbitannya, dan mengaku bahawa ia bukanlah sesuatu yang boleh dimaafkan olehnya. Pembelaannya hanya satu: Malaysiakini tidak patut dipertanggungjawabkan kerana ia tidak tahu kewujudan komen-komen.

Mahkamah telah menimbang undang-undang yang berkuatkuasa di negara ini dan juga penghakiman-penghakiman di negara-negara lain; keterangan yang dikemukakan oleh Malaysiakini untuk membela diri; kegagalan sepuluh orang pengarangnya menafikan pengetahuan mereka mengenainya; hakikat bahawa Malaysiakini menyediakan ruangan untuk pembaca-pembaca membuat komen-komen yang menyalahi undang-undang, menghina institusi kehakiman, menuduh Ketua Hakim Negara menerima rasuah dan menyiarkannya ke seluruh dunia dan mendapati Malaysiakini gagal menyangkal andaian bahawa ia tahu kewujudan komen-komen itu dan, oleh itu, ia bertanggungjawab di sisi undang-undang terhadap komen-komen itu dan mendapatinya bersalah.

Penghakiman itu adalah mengenai komen-komen itu. Mahkamah tidak berkata pembaca tidak boleh membuat komen mengenai badan kehakiman, pentadbiran badan kehakiman mahupun penghakiman mahkamah, asalkan ia dibuat dalam batasan yang dibenarkan oleh undang-undang dan dengan cara yang bersopan.

Apabila hukuman dijatuhkan, Ketua Pengarangnya dan penyokong Malaysiakini memutar (spin) penghakiman itu dan mengatakan penghakiman itu mengekang kebebasan akhbar, kebebasan menyuarakan pendapat mengenai isu-isu awam, kebebasan berbincang isu-isu negara dan perjuangan mereka menentang rasuah. Perbuatan ini amat tidak adil dan tidak bertanggungjawab. Ia juga lari daripada pendirian Malaysiakini di mahkamah mengenai komen-komen itu. Nampaknya, sekarang Malaysiakini dan penyokong-penyokong bukan sahaja mempertahankan komen-komen biadab itu malah memperjuangkannya atas nama kebebasan akhbar dan kebebasan bersuara!

27 02 2021

NOTA

[i] could further jeopardise press freedom in the country

[ii] it will also be a form of censorship and curtailment of the readers’ freedom of expression. (The Centre of Independent Journalism (CIJ)).

[iii] It raises questions about the independence of the judiciary and also wags a warning finger at us, to not speak out”.

[iv] This is a sad day for Malaysiakini and for the media industry in Malaysia. We stand in solidarity with my media friends in Malaysiakini.

[v] The decision flies in the face of the fast-changing new media landscape in this country.

[vi] It will have a tremendous chilling impact on discussions of issues of public interest and it delivers a body blow to our continual campaign to fight corruption, among others, he said.

[vii] an attempt to not only punish us but shut us down.

[viii] It shows all that is right and wrong in this country. That the rakyat is willing to step up and do their bit to make their voices heard and make the country better, and contribute to righting the wrongs,” he said.

[ix] to rebut the presumption against Malaysiakini

[x] “CJ orders all courts to be fully operational from July 1” in line with the recovery phase of the Movement Control Order.

[xi] The Respondents admitted that the comments are indeed offensive, inappropriate, disrespectful and contemptuous. The Respondents too regretted the publication of them, and it was not something the Respondents condoned. Given such consensus, we do not intend to deliberate further on what constitutes contempt in law.

[xii] rude, discourteous, disrespectful or impolite.

[xiii] [65] We are certain that this case attracts worldwide attention and is under the watchful eyes of various news and media portals and organisations and social media platforms throughout the world. The media has demonstrated their agitation and concern that this case will shackle the media freedom and the chilling impact this case may have that will eventually lead to a clampdown on freedom of the press. Seemingly, this case has also been alleged to have intimidated and threatened media independence, especially when online news portals allow for free discussion and robust debate and comments by users on various issues and public interest matters.

[66] Nevertheless, this unfortunate incident should serve as a reminder to the general public that expressing one’s view especially by making unwarranted and demeaning attacks on the judiciary should not be made at one’s whims and fancies. Whilst freedom of opinion and expression is guaranteed and protected by our Federal Constitution, it must be done within the bounds permissible by the law. And the law does not tolerate contempt of Court as it undermines the system of justice.

[67] The Malaysian public must use their discretion rationally and wisely especially when it comes to posting on the internet as it will remain in posterity in the virtual world. The Malaysian public is not known to be rude, discourteous, disrespectful or impolite. This social norm is to be treasured and preserved at all costs. Let not the social media change the social landscape of this nation. Malaysiakini too owes that duty to ensure the preservation of this social behaviours. It will go a long way to earn Malaysiakini a responsible portal, for the purpose of public discourse.

[xiv] [17] The explanation put forth by the Respondents may be summed up this way. The First Respondent was not aware of the impugned comments posted on its website. The First Respondent is utterly oblivious to the existence of such comments until being so alerted by the police. The First Respondent is under no legal obligation to moderate any comment posted by third parties.

…….

[21] In summary, the nub of the First Respondent’s defence is that it had no knowledge, real or inferred. During the oral hearing before us learned counsel for both the Respondents too presented the position that the Respondents’ case rests or falls on the issue of knowledge.

[xv] [57] Having considered all the submissions before us and for all the reasons elucidated above, we are firm in our view that the explanation of the First Respondent on lack of knowledge have failed to cast a reasonable doubt on the Applicant’s case. The First Respondent has also failed on a balance of probabilities, to rebut the presumption of publication on the ground that it has no knowledge of the impugned comments. The MCMC content code does not provide the First Respondent with any shield of defence.

[58] We are therefore satisfied that a case of contempt beyond reasonable doubt had been made out against Malaysiakini. In this, we reiterate that the explanations put forth by the First Respondent that it had no knowledge, had failed to rebut the presumption against it, and hence failed to cast any reasonable doubt on the Applicant’s case.

BERI KUASA MENDAKWA KEPADA SPRM?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Semasa saya menjadi Pengerusi Lembaga Penasihat SPRM dahulu (2009 – 2010), sebahagian daripada ahli-ali lembaga tersebut yang terdiri daripada ahli akademik, aktivis, ahli perniagaan dan bekas pegawai kerajaan yang pro-pembangkang, mahu kuasa mendakwa diberikan kepada SPRM.

Saya berkata kepada mereka, antara lain, “Sekarang, oleh sebab tuan-tuan tidak sukakan Peguam Negara, sebaliknya tuan-tuan sukakan Tan Sri Abu Kassim, maka tuan-tuan hendak memberi kuasa menyiasat dan mendakwa kepada Tan Sri Abu Kassim. Bagaimana jika, selepas itu, beliau bertukar menjadi “monster”?”

Kemudian, saya menceritakan kisah seorang pengawal revolusi Iran yang masuk ke dalam lokap di sebuah balai Polis. Dia menjerit, “Sayalah penyiasat, sayalah pendakwa dan sayalah hakim” dan terus melepaskan tembakan kepada tahanan-tahanan di dalam lokap itu.

Itu adalah misalan yang ekstrim. Tetapi, itulah bayangan kesan ekstrim jika semua kuasa itu diberi kepada satu orang atau satu jabatan.

Minggu lepas, seorang kawan menghantar satu rencana yang disiar oleh Bebas News pada 01 12 2020 bertajuk “Rasuah dosa besar” manakala editor Bebas News pula memberikan tajuk “Beri SPRM kuasa mendakwa?” Rencana itu ditulis oleh seorang Pensyarah Kanan dalam program kewartawanan Fakulti Komunikasi dan Pengajian Media di sebuah universiti tempatan.

Saya menulis rencana ini bukan untuk berbahas dengannya tetapi hanya sekadar memberi hujah-hujah mengapa kuasa mendakwa tidak sepatutnya diberi kepada SPRM berdasarkan, antara lain, pengalaman saya sebagai bekas Ketua Bahagian Pendakwaan di Jabatan Peguam Negara, Ketua Hakim Negara dan Pengerusi Lembaga Penasihat SPRM dan menyerahkan kepada pembaca untuk berfikir dan membuat keputusan sendiri.

Sekarang, mari kita lihat terlebih dahulu alasan-alasan yang diberi oleh penulis rencana itu. Saya meneliti rencana itu dan mendapati alasannya hanya terdapat dalam satu ayat berikut:

“Situasi ini yang selalu mendatangkan persoalan di kalangan rakyat, adakah SPRM tidak mempunyai taring atau had tugas yang dimiliki SPRM ini punca yang membawa kepada sukarnya untuk membendung rasuah khususnya yang berlaku di kalangan jabatan kerajaan dan penjawat awam.”

Daripada ayat ini dua perkara mungkin merupakan alasan beliau mengapa kuasa mendakwa patut diberi kepada SPRM iaitu, pertama, SPRM tidak mempunyai taring dan, kedua, had tugas SPRM adalah punca sukarnya untuk membendung rasuah khususnya yang berlaku di kalangan jabatan kerajaan dan penjawat awam. Tetapi, beliau tidak berkata itulah sebabnya. Sebaliknya, beliau berkata itu adalah situasi yang “mendatangkan persoalan di kalangan rakyat”.

Soalan: Jika itulah alasannya, mengapa beliau tidak berkata itulah alasannya? Mengapa berselindung di belakang “rakyat”? Bagaimana beliau tahu rakyat membangkitkan alasan-alasan itu? Apakah alasan rakyat berpendapat demikian?

Walau bagaimana pun, mari kita lihat kepada alasan-alasan itu. Pertama, sama ada SPRM mempunyai taring atau tidak. Adakah jika SPRM mempunyai kuasa mendakwa, SPRM boleh menakutkan orang bahawa ia boleh mendakwa mereka? Bagaimana, jika disebabkan oleh keterangan yang tidak mencukupi pada pandangan mahkamah atau kerana kesilapan dalam pendakwaan, pertuduhan itu ditolak (acquitted) oleh mahkamah, adakah untuk memanjangkan taringnya lagi, maka kuasa membicaran kes-kes rasuah juga hendaklah diberi kepada SPRM?

Perkara kedua yang dikatakan dibangkitkan oleh rakyat ialah “had tugas yang dimiliki SPRM ini punca yang membawa kepada sukarnya untuk membendung rasuah khususnya yang berlaku di kalangan jabatan kerajaan dan penjawat awam.”

Soalan-soalan di atas juga terpakai di sini. Selain dari itu, bagaimana ketiadaan kuasa mendakwa menjadi “punca yang membawa kepada sukarnya untuk membendung rasuah”? Itu tidak disebut. Adakah kerana “Setiap siasatan yang telah lengkap akan dibawa ke pejabat Peguam Negara dan jika peguam negara “berpuas hati” maka pendakwaan akan dilakukan” ?

Apa yang dimaksudkan dengan “Setiap siasatan yang telah lengkap” itu semestinyalah mengikut pandangan pegawai penyiasat SPRM. Pegawai penyiasat tidak berpengalaman mendakwa. Tugas menyiasat adalah berbeza daripada tugas mendakwa.

Maka, apa yang mungkin difikirkan lengkap oleh penyiasat mungkin difikirkan tidak lengkap oleh pendakwa, malah apa yang difikirkan lengkap oleh kedua-duanya mungkin difikirkan tidak lengkap oleh hakim-hakim mahkamah paling tinggi.

Sebab itulah jika sesuatu kertas siasatan yang telah difikirkan lengkap oleh penyiasat itu dibawa kepada pendakwa untuk dikaji olehnya (mereka) untuk melihat dari kaca mata pendakwa sama ada semua ingredient pertuduhan berkenaan dapat dibuktikan atau tidak.

Jika Peguam Negara/Pendakwa Raya berpendapat ada bahagian yang keterangan untuk membuktikan sesuatu ingredient itu lemah, Peguam Negara/Pendakwa Raya mungkin akan mengarahkan atau akan memanggil pegawai penyiasat SPRM, berbincang dengannya dan mengarahkannya melakukan siasatan lanjut untuk mendapat keterangan tambahan di bahagian-bahagian berkenaan. Hanya jika ia tidak dapat dibaiki lagi barulah Peguam Negara/Pendakwa Raya membuat keputusannya.

Perlu diingati bahawa SPRM dan Peguam Negara/Pendakwa Raya sentiasa berhubung antara satu sama lain dalam usaha memperbaiki sesuatu kertas siasatan sebelum Peguam Negara/Pendakwa Raya membuat keputusan menuduh atau tidak.

Itu adalah amalan yang dilakukan oleh Peguam-Peguam Negara/ Pendakwa-Pendakwa Raya yang dilantik daripada Pertkhidmatan Kehakiman dan Perundangan yang saya tahu. Saya tidak tahu amalan pelantikan politik, TS Tommy Thomas.

Saya akui Peguam Negara/Pendakwa Raya mempunyai budibicara untuk tidak membuat pertuduhan atas alasan kepentingan awam. Alasan ini lebih mudah disalahgunakan. Tetapi, jika kuasa mendakwa diberi kepada SPRM, ia juga akan mempunyai budibicara yang sama. Ini menjadikan keadaan lebih buruk kerana, di samping budibicara itu, Ketua Pesuruhjaya SPRM juga mempunyai kuasa menyiasat.

Tidak ada satu kuasa yang tidak boleh disalahgunakan. Ia terserah kepada orang yang melaksakannya. Kita hanya boleh mengadakan sistem yang menyusahkan ia dilakukan. Jika ada penyalahgunaan, tidak bererti sistem itu yang patut diubah. Biasanya masalahnya adalah orang bukan sistem. Maka orang itulah yang patut diganti.

Dalam hal ini tidak ditunjukkan di manakah kelemahan sistem yang sedia ada dan bagaimana sistem yang dicadangkan itu akan menambahkan kecekapan dan mengurangkan penyalagunaan kuasa. Maka, tidak ada alasan untuk menggantikannya.

Jika setiap kes yang siasatannya oleh SPRM mestilah disusuli dengan pertuduhan tatapi ia ditolak (acquitted) pula oleh mahkamah maka mengikut hujah penulis itu, mahkamah pulalah yang menjadi “punca yang membawa kepada sukarnya untuk membendung rasuah”. Dalam keadaan itu, adakah beliau mahu kuasa membicarakan kes-kes rasuah diberikan juga kepada SPRM? Ingat kembali kisah pengawal revolusi Iran di awal rencana ini.

Ungkapan sama ada Peguam Negara “berpuas hati” atau tidak sama ada sesuatu kertas siasatan itu lengkap adalah tidak tepat. Ujian yang betul ialah sama ada keterangan yang dirakamkan oleh penyiasat itu mencukupi, paling kurang, untuk membuktikan kes prima facie bagi pertuduhan yang hendak dibuat itu.

Bagaimana pula jika SPRM tidak mempunyai kuasa mendakwa ia menjadi sukar untuk “membendung rasuah khususnya yang berlaku di kalangan jabatan kerajaan dan penjawat awam”? Pendapat itu juga tidak disokong dengan apa-apa alasan.

Pengasingan tugas menyiasat daripada tugas mendakwa dan tugas membicarakan kes-kes itu bukanlah suatu keanehan yang terdapat dalam sistem perundangan dan kehakiman Malaysia sahaja. Saya tidak pernah temui sebuah negara yang meletakkan kesemua tugas-tugas itu atau dua daripadanya kepada satu jabatan. Sesiapa yang mengetahui tolong maklumkan.

Sebenarnya, ada sebabnya mengapa ketiga-tiga tugas itu diasingkan. Ia adalah akibat perkembangan (development) yang mengambil masa beratuts-ratus tahun. Tujuannya ialah untuk megelak penyalahgunaan kuasa oleh sesuatu jabatan dengan membahagi-bahagikan tiga kuasa tersebut kepada tiga jabatan berlainan supaya ada check and balance antara satu sama lain.

Pembahagian tugas itu juga akan melahirkan pegawai-pegawai yang mempunyai kepakaran dalam bidang masing-masing. Ini diperlukan di mana bilangan kes, complexity dan besarnya kes-kes itu semakin bertambah dari hari ke hari.

Ambil ingatan, pada masa ini, jawatan Peguam Negara/Pendakwa Raya dipegang oleh satu orang. Jawatan-jawatan itu telah mula difikirkan untuk diasingkan atas alasan beban kerja yang terlalu berat dan mengelak pelantikan politik menjadi Pendakwa Raya. Bayangkan apa yang boleh terjadi jika Ketua Pesuruhjaya SPRM yang mempunyai kuasa menyiasat dan mendakwa adalah seorang lantikan politik. Jabatan Polis pun tidak diberikan kedua-dua tugas itu.

10 12 2020

SETELAH BERJAYA MENENTANG RATIFIKASI ICERD KE MANA MELAYU?

FORUM ATAS TALIAN: MENYINGKAP PERHIMPUNAN 812

08 Disember 2020

SETELAH BERJAYA MENENTANG RATIFIKASI ICERD KE MANA MELAYU?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam sejarah perjuangan orang Melayu, terdapat tiga perhimpunan paling besar iaitu perhimpunan menentang Malayan Union (1946), perhimpunan menyambut kemerdekaan (1957) dan perhimpunan menentang ratifikasi ICERD (2018). Tetapi, di antara ketiga-tiga perhimpunan itu, perhimpunan menentang ratifikasi ICERD adalah yang paling besar.

Perhimpunan itu telah berjaya menyebabkan Kerajaan Pakatan Harapan menarik balik cadangan untuk meratifikasi ICERD; tiga bulan kemudian menarik balik cadangan untuk meratifikasi Statut Rom; lima bulan selepas itu termaktubnya Piagam Muafakat Nasional UMNO-PAS dan membawa kepada kejatuhan Kerajaan Pakatan Harapan setelah berkuasa hanya selama 22 bulan. Itu adalah kejayaan politik orang Melayu yang paling besar semenjak kemerdekaan.

Kesemua itu mengubah landscape politik Malaysia dan menjadi tamparan hebat kepada cita-cita orang-orang Cina yang memberi sokongan padu kepada DAP dan orang-orang India yang menyokong Hindraf untuk mencabar hak-hak keistimewaan orang Melayu dan kedudukan agama Islam seperti yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan.

Kejayaan itu telah membawa ketenteraman kepada negara dan ketenangan kepada sebahagian besar orang Melayu. Hindraf sudah tidak kedengaran lagi. Penyokong-penyokong DAP juga sudah agak senyap. Tetapi, jika mereka tidak membakar mercun, sama ada senyap-senyap mereka sedang membuat kueh bulan, kita tidak tahu. Orang Melayu perlu waspada.

Apa telah terjadi kepada politik orang Melayu selepas perhimpunan menentang ICERD?

Tidak lama selepas termaktubnya Piagam Muafakat Nasional, sebelum jatuhnya Kerajaan Pakatan Harapan lagi, PAS telah menyatakan sokongannya kepada Tun Dr. Mahathir sebagai Perdana Menteri. Tindakan PAS itu menyebabkan UMNO merasakan PAS telah membelakangkan Muafakat Nasional. Ini dikuatkan lagi apabila, selepas tertubuhnya Kerajaan Perikatan Nasional, PAS terus memberi keutamaan kepada hubungannya dengan Bersatu dan bukannya kepada UMNO, antara lain, dengan bersetuju menjadi anggota Perikatan Nasional untuk tujuan pendaftaran Perikatan Nasional sebagai sebuah parti politik.

Kejatuhan Kerajaan Pakatan Harapan telah memberi peluang kepada pemimpin-pemimpin politik Melayu memperkukuh kekuatan politik Melayu/Islam di Malaysia, bukan untuk mengambil hak orang lain, tetapi semata-mata untuk mempertahankan hak-hak mereka seperti yang termaktub dalam Perlembagaan. Tetapi, semenjak pembentukan Kabinet Kerajaan Perikatan Nasional lagi, kita sudah dapat lihat tumpuan diberi lebih kepada memperkuatkan hedudukan Perdana Menteri dan partinya, menyebabkan rasa tidak puas hati kepada rakan gabungan Perikatan Nasional, khususnya UMNO yang merasakan ia terpinggir.

Pemimpin-pemimpin UMNO pula becakaran sama sendiri. Yang mendapat habuan dalam Kerajaan Perikatan Nasional merasa selesa dengan Bersatu sehingga sudah mula membelakangkan UMNO. Ada yang tidak dapat apa yang dikehendaki, termasuk untuk melepaskan diri daripada tindakan undang-undang, sanggup pula bersekongkol dengan DS Anwar Ibrahim untuk menjatuhkan Kerajaan Perikatan Nasional dan bekerjasama dengan Pakatan Harapan dan DAP. Syukurlah mereka gagal.

Saya tidak kisah siapa yang menjadi Perdana Menteri di kalangan pemimpin-pemimpin parti yang menjadi anggota Kerajaan Perikatan Nasional selain daripada beberapa orang yang sedang menghadapi kes di mahkamah melainkan mereka telah dibebaskan oleh mahkamah. Saya tidak berkata mereka bersalah sehingga mereka didapati bersalah oleh mahkamah. Tetapi, ini soal imej parti di mata pengundi dan imej negara di mata dunia.

Selain dari itu, apa yang penting ialah Pakatan Harapan tidak berkuasa semula atau gabungan yang serupa dengannya tidak berkuasa, sebelum PRU15.

Biar apa pun, kita merasa lega apabila Rang Undang-Undang Belanjawan 2021 telah diluluskan di peringkat dasar. Ertinya, sedikit sebanyak, common sense masih ada pada mereka. Kita harapkan ia akan berkekalan sehingga tamatnya ancaman Covid-19 dan PRU15 diadakan. Tetapi, apa yang sedang berlaku di Perak menyebabkan ketidaktentuan pula.

Saya tidak risau sangat mengenai orang Melayu sekarang. Majoriti mereka telah menyedari bahaya pemerintahan gabungan Pakatan Harapan dan kerjasama dengan DAP. Tetapi saya risaukan pemimpin-pemimpin politik Melayu. Kebanyakan mereka terlalu mengutamakan kepentingan diri, bukan memperkuatkan kedudukan politik orang Melayu/Islam.

Maka, saya harap umat Melayu/Islam dan NGO-NGO Melayu/Islam akan memperingatkan pemimpin-pemimpin politik Melayu supaya terus berada di atas landasan yang betul demi kepentingan agama, bangsa dan negara. Jika ahli-ahli UMNO tidak mahu atau tidak sanggup membersihkan UMNO daripada pemimpin-pemimpin yang menjadi liability, kita harap umat Melayu/Islam dan NGO-NGO Melayu/Islam yang masih sayangkan UMNO boleh mengenakan tekanan terhadap mereka supaya berundur.

Tiga perkara yang perlu diberi perhatian sekarang ialah, pertama, menghalang Pakatan Harapan atau gabungan yang serupa dengannya daripada berkuasa sebelum PRU15. Pakatan Harapan atau gabungan baru itu tidak boleh berkuasa melainkan ada Ahli-Ahli Parlimen yang menyokong Kerajaan Perikatan Nasional, termasuk dari UMNO, berpaling tadah. Hal seperti itu tidak sepatutnya berlaku. Walaupun ia tidak sunyi dari kelemahan, Kerajaan Perikatan Nasional perlu dipertahankan sehingga PRU15. Kelemahan boleh diperbaiki. Terlepas kakuasaan politik kali kedua, jangan harap ia akan dapat diperolehi semula dalam masa terdekat.

Kedua, membuat persediaan untuk menghadapi PRU15. Yang paling penting ialah meletakkan calon-calon yang bersih, berkelayakan dan berkebolehan. Pengundi sudah pandai menilai integriti dan kesesuaian seseorang calon. Kita memerlukan orang-orang untuk membuat undang-undang dan menteri-menteri yang boleh mentadbir kementerian dan yang boleh berhadapan dengan pemimpin-pemimpin negara-negara luar, bukan yang akan memalukan Malaysia di mata dunia.

Selain dari itu, adalah amat penting mengelak pertandingan sesama sendiri. Pakatan Harapan atau gabungan yang serupa dengannya tidak boleh menang di kawasan majoriti Melayu. Ia akan menang jika parti-parti Melayu memecahbelahkan undi orang Melayu. Pemimpin-pemimpin Melayu hendaklah mengenepikan kepentingan diri untuk memastikan kemenangan gabungan parti-parti Melayu, tidak kiralah apa namanya. Hasad dengki, tamak haloba, cantas mencantas, konspirasi dan sabotaj hendaklah dibuang sama sekali.

Ketiga, menyediakan perancangan apa yang akan dilakukan selepas menang PRU15. Tanpa perancangan yang jelas dan berkesan, kita hanya akan mengulangi sejarah Kerajaan PH.

Janganlah selepas berjaya membantah ratifikasi ICERD dan menjatuhkan Kerajaan PH, kita sendiri yang menyerahkan kerajaan kepada Pakatan Harapan atau gabungan yang serupa dengannya yang akan meratifikasikan ICERD semula. Itu orang Melayu, terutama sekali pemimpin-pemimpin politik Melayu, perlu fikir.

Sekian. Terima kasih.

SAMBUNGAN KEPADA “PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA MENGIKUT NASIHAT PM?”

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Dalam rencana saya bertajuk “Proklamasi Darurat: Wajibkah YDPA Mengikut Nasihat PM?” bertarikh 30 10 2020, antara lain, saya berkata Mahkamah Persekutuan dalam kes Stephen Kalong Ningkan v. Government of Malaysia (1968)1 MLJ 121) telah memutuskan bahawa DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) adalah hakim tunggal yang memutuskan sama ada baginda berpuas hati deklarasi darurat akan dibuat atau tidak. Ertinya baginda tidak dikehendaki menurut nasihat Perdana Menteri (PM) dalam hal itu. Tetapi, pada masa itu, mahkamah tertinggi Malaysia adalah Privy Council. Dalam kes Teh Cheng Poh v. Public Prosecutor (1979) 1 MLJ 50, Privy Council telah memutuskan bahawa YDPA dikehendaki menurut nasihat PM. Maka penghakiman Privy Council itulah yang perlu dikuti.

Pada 1 Januari 1978, rayuan kepada Privy Council dalam kes-kes perlembagaan telah dimansuhkan. Selepas itu, Mahkamah Persekutuan (yang dinamakan Mahkamah Agung) menjadi mahkamah tertinggi di Malaysia. Kita mengharapkan isu yang sama akan dapat dipertimbangkan semula (dalam kes lain) oleh Mahkamah Persekutuan (nama Mahkamah Agung ditukar semula kepada Mahkamah Persekutuan), dan mahkamah itu tidak akan mengikuti keputusan Privy Council itu dan, sebaliknya, mengesahkan keputusan Mahkamah Persekutuan dalam kes Stephen Kalong Ningkan itu.

Tetapi, kita telah meminda pula Perkara 150 dengan memasukkan Fasal (8). Pindaan itu berkuat kuasa mulai 15 05 1981. Akibat pindaan kepada Fasal 150(1) dan penghakiman Privy Council dalam kes Teh Cheng Poh itu ialah YDPA mesti menurut nasihat PM mengenai proklamasi darurat dan proklamasi darurat tidak boleh dicabar di mahkamah. Maka, kekallah penghakiman Privy Council sebagai undang-undang negara yang mesti dipatuhi.

Ertinya, undang-undang yang berkuat kuasa pada tarikh YDPA membuat keputusan menolak permintaan TS Muhyiddin supaya baginda membuat proklamasi darurat pada 25 10 2020 itu, adalah penghakiman Privy Council itu. Oleh itu, keputusan yang dibuat oleh YDPA itu adalah salah di sisi undang-undang. Tetapi, keputusan itu juga tidak boleh dicabar di mahkamah.

Lebih kurang tiga minggu kemudian, T S Muhyiddin menghadap YDPA lagi, kali ini memohonan agar darurat di isytiharkan di kawasan Parlimen Batu Sapi, Sabah.

‘”Setelah memperhalusi penjelasan Perdana Menteri dan sembah taklimat daripada Ketua Setiausaha Negara Tan Sri Mohd Zuki Ali; Peguam Negara Tan Sri Idrus Harun; Ketua Pengarah Kesihatan Tan Sri Dr Noor Hisham Abdullah dan Pengerusi Suruhanjaya Pilihan Raya Datuk Abdul Ghani Salleh, Al-Sultan Abdullah telah berpuas hati bahawa adanya keperluan Pengisytiharan Proklamasi Darurat berdasarkan Fasal (1) Perkara 150 Perlembagaan Persekutuan bagi membolehkan suatu Ordinan dimashyurkan di bawah ‘Fasal (2B) Perkara 150 untuk membatalkan tarikh yang telah ditetapkan bagi menjalankan Pilihan Raya Kecil (PRK) bagi P.185 Batu Sapi, Sabah,” demikian kenyataan yang dikeluarkan Istana Negara.

‘Datuk Pengelola Bijaya Diraja Istana Negara, Datuk Indera Ahmad Fadil Shamsuddin berkata perkenan Agong untuk darurat di Parlimen Batu Sapi diambil iktibar daripada PRN Sabah yang menjadi faktor utama gelombang ketiga Covid-19.

“Kementerian Kesihatan Malaysia (KKM) telah merekodkan peningkatan mendadak sehingga 148.4 peratus iaitu sebanyak 3,842 kes kumulatif pada 10 Oktober 2020, selepas dua minggu dari hari mengundi.

“Kes positif harian Covid-19 terus meningkat secara mendadak dua minggu berikutnya dengan peningkatan sehingga 193.7 peratus iaitu sebanyak 11,285 kes kumulatif yang telah dicatatkan pada 24 Oktober 2020.

“Perkenan Seri Paduka Baginda ini juga mengambil kira jumlah pemilih berdaftar yang tinggal di luar bahagian P.185 Batu Sapi yang dijangka merentas daerah dan negeri untuk pulang mengundi,” kata kenyataan itu lagi.’ – mStar.

Apa yang saya ingin menarik perhatian pembaca kepada kenyataan ini ialah, pertama, YDPA membuat keputusan itu “(s)etelah memperhalusi penjelasan Perdana Menteri dan sembah taklimat daripada Ketua Setiausaha Negara” dan tiga orang lagi pegawai tertinggi kerajaan yang berkenaan. Ertinya, baginda tidak terus menerima apa yang dikatakan oleh PM dan bersetuju memproklamasikan darurat.

Kedua, YDPA menyatakan baginda “telah berpuas hati bahawa adanya keperluan Pengisytiharan Proklamasi Darurat ” tersebut.

Ketiga, YDPA memberi alasan mengapa baginda bersetuju berbuat demikian.

Fakta pertama dan kedua menunjukkan YDPA tidak terus bersetuju dengan nasihat PM seperti yang diputuskan oleh Privy Council itu. Sebaliknya, baginda meminta pandangan pegawai-pegawai tertinggi kerajaan berkenaan yang tak-berpolitik itu dan hanya bersetuju dengannya, setelah baginda berpuas hati dan adanya keperluan melakukannya. Itu adalah selaras dengan peruntukan Perkara 150(1) Perlembagaan Persekutuan yang bermula dengan kata-kata “Jika Yang di-Pertuan Agong berpuas hati…” dan penghakiman Mahkamah Persekutuan dalam kes Stephen Kolong Ningkan itu. Ia sekaligus bererti baginda menolak penghakiman Privy Council dalam kes Teh Cheng Poh itu.

Fakta ketiga adalah satu perkembangan baru. Ia adalah selaras dengan amalan good governance; dengan amalan satu institusi yang telus dan dengan kehendak undang-undang pentadbiran (administrative law), walaupun Perlembagaan tidak menghendaki baginda berbuat demikian.

Nampaknya, dalam masa satu bulan, mungkin tanpa menyedarinya, YDPA telah dua kali menolak penghakiman Privy Council dalam kes Teh Cheng Poh dan menerima pakai penghakiman Mahkamah Persekutuan dalam kes Stephen Kalong Ningkan yang memberi makna yang sepatutnya kepada ungkapan “Jika Yang di-Pertuan Agong berpuas hati” yang diperuntukkan oleh Perkara 150(1) itu. Mengikuti penghakiman Privy Council itu bererti menyamakan makna ungkapan “Jika Yang di-Pertuan Agong berpuas hati” dengan “atas nasihat.” Jika itu yang dimaksudkan oleh penggubal Perlembagaan, mengapa tidak menggunakan ungkapan “atas nasihat” sahaja?

Suka atau tidak, saya percaya pendekatan YDPA itu akan menjadi precedent dan amalan di masa hadapan dan penghakiman Privy Council itu, lama kelamaan, akan dilupai begitu sahaja.

Proklamasi itu, yang melibatkan penggantungan PRK Parlimen Batu Sapi, disambut baik oleh parti-parti politik, NGO-NGO dan orang ramai. Biar apa pun kedudukan undang-undang, ia akan menjadi amalan yang berkekalan.

23 11 2020

PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA MENGIKUT NASIHAT PM?

PROKLAMASI DARURAT: WAJIBKAH YDPA MENGIKUT NASIHAT PM?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 23 10 2020, selepas Mesyuarat Khas Jemaah Menteri, Perdana Menteri (PM) Tan Sri Muhyiddin Yassin (TS Muhyiddin) bergegas ke Kuantan untuk menyembahkan keputusan mesyuarat itu kepada DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA).

Pada 24 10 2020, Istana Negara mengeluarkan kenyataan media yang, antara lain, menyebut bahawa YDPA “telah berkenan untuk mengadakan rundingan dengan Raja-Raja Melayu di Istana Negara dalam masa terdekat bagi membincangkan dan memperhalusi cadangan-cadangan yang telah dikemukakan oleh YAB Tan Sri Muhyiddin Yassin.”

Pada hari Ahad 25 10 2020, petang, keluarlah kenyataan media Istana Negara:

“Permohonan tersebut ialah pelaksanaan Darurat Perkara 150(1) dan Pemasyhuran Ordinan Darurat (Kuasa-Kuasa Perlu 2020) menurut Perkara 150(2B) Perlembagaan Persekutuan untuk memerangi ancaman wabak COVID-19 di negara ini.

Setelah memperhalusi permohonan dan berbincang dengan Raja-Raja Melayu dan melihat situasi yang sedang dihadapi oleh negara, Al-Sultan Abdullah merasakan Kerajaan sekarang telah berjaya menangani wabak ini dengan baik dan berkesan.

Seri Paduka Baginda amat mempercayai keupayaan Kerajaan di bawah pimpinan YAB Perdana Menteri untuk terus melaksanakan dasar dan tindakan penguatkuasaan bagi membendung gejala wabak COVID-19 ini dari terus merebak.

Al-Sultan Abdullah berpendapat tiada keperluan buat masa ini untuk Seri Paduka Baginda mengisytiharkan darurat di negara ini atau mana-mana bahagian negara Malaysia.

Kendatipun begitu, Seri Paduka Baginda ingin mengingatkan ahli-ahli politik untuk memberhentikan segera segala politicking yang boleh mengganggu kestabilan pemerintahan negara.

Al-Sultan Abdullah turut berpendapat bahawa tiada perlunya Ahli-ahli Parlimen meneruskan tindakan tidak bertanggungjawab yang boleh mengganggu gugat kestabilan Kerajaan sedia ada.

Seri Paduka Baginda menegaskan bahawa Belanjawan Negara 2021 yang akan dibentangkan di sidang Parlimen adalah amat penting kepada rakyat di dalam menangani wabak COVID-19 dan memulihkan ekonomi negara. Justeru, peruntukan kewangan amat diperlukan oleh petugas barisan hadapan bagi melancarkan tugas dan tanggungjawab mereka.”

Saya percaya ini adalah kali pertama dalam sejarah Malaysia YDPA mengadakan rundingan dengan Raja-Raja Melayu untuk membincang cadangan mengeluarkan proklamasi darurat dan kemudiannya membuat keputusan menolaknya.

Ini telah menimbulkan dua persoalan undang-undang yang berkait dengan soalan sama ada YDPA dikehendaki bertindak atas nasihat PM. Pertama, jika baginda dikehendaki bertindak atas nasihat PM yang bererti baginda mesti ikut nasihatnya, maka perbincangan dengan Raja-Raja Melayu tidak timbul lagi. Apa yang hendak dibincangkan lagi?

Kedua, jika YDPA dikehendaki bertindak atas nasihat PM, baginda mestilah bersetuju dengan cadangan PM. Itulah makna istilah “mengikut nasihat” dalam Perlembagaan.

Orang-orang yang bukan peguam yang memahami perkataan “nasihat” seperti makna biasa tentu merasa pelik. Tetepi, tentulah lebih diplomatik berkata “Raja hendaklah mengikut nasihat PM” daripada “Raja hendaklah mengikut arahan PM.”

Mestikah YDPA bertindak atas nasihat PM dalam mengeluarkan proklamasi darurat?

Perkara 40, antara lain, memperuntukkan:

40 (1) Pada menjalankan fungsinya di bawah Perlembagaan ini atau undang-undang persekutuan, Yang di-Pertuan Agong hendaklah bertindak mengikut nasihat Jemaah Menteri atau nasihat seseorang Menteri yang bertindak di bawah kuasa am Jemaah Menteri, kecuali sebagaimana yang diperuntukkan selainnya oleh Perlembagaan ini;…

(2) Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak menurut budi bicaranya pada melaksanakan fungsi yang berikut, iaitu:

(a) melantik seorang Perdana Menteri;

(b) tidak memperkenankan permintaan bagi pembubaran Parlimen;

(c) meminta diadakan mesyuarat Majlis Raja-Raja yang semata-mata berkenaan dengan keistimewaan, kedudukan, kemuliaan dan kebesaran Duli-Duli Yang Maha Mulia Raja-Raja, dan apa-apa tindakan pada mesyuarat itu, dan dalam apa-apa hal lain yang disebut dalam Perlembagaan ini.”i

Perhatikan, mengikut peruntukan Fasal (1) YDPA dikehendaki mengikut nasihat PM melainkan tiga perkara yang tersebut dalam Fasal (2) (a), (b) dan (c) ditambah dengan yang keempat iaitu dalam “apa-apa hal lain yang disebut dalam Perlembagaan ini.”

Perhatikan apa yang disebut dalam perenggan (c), iaitu YDPA cuma boleh menggunakan budibicaranya untuk memanggil mesyuarat MRR yang semata-mata berkenaan dengan keistimewaan, kedudukan, kemuliaan dan kebesaran Raja-Raja. Yang lainnya mestilah atas nasihat PM. Ertinya, YDPA tidak boleh atas budibicaranya memanggil mesyuarat MRR untuk membincang cadangan PM untuk mengeluarkan proklamasi darurat. Begitu kuat tangan YDPA diikat.

Tidak cukup dengan itu, ditambah pula Fasal (1A) – lihat di atas. Fasal ini ditambah oleh Akta A885, seksyen 4, berkuat kuasa dari 24 06 1994. Tambahan itu dibuat semasa Tun Dr. Mahathir menjadi PM, tentulah untuk memastikan YDPA mengikut cakapnya.

Klausa “dan dalam apa-apa hal lain yang disebut dalam Perlembagaan ini” seolah-olah memberi sedikit ruang kepada YDPA menggunakan budibicaranya. Mari kita lihat sama ada ia boleh dipakai dalam mengeluarkan proklamasi darurat.

Perkara 150(1) memperuntukkan:

“150. (1) Jika Yang di-Pertuan Agong berpuas hati bahawa suatu darurat besar sedang berlaku yang menyebabkan keselamatan, atau kehidupan ekonomi, atau ketenteraman awam di dalam Persekutuan atau mana-mana bahagiannya terancam, maka Yang di-Pertuan Agong boleh mengeluarkan suatu Proklamasi Darurat dengan membuat dalamnya suatu pengisytiharan yang bermaksud sedemikian.ii
…..

Perhatikan, Fasal (1) bermula dengan kata-kata “Jika Yang di-Pertuan Agong berpuas hati”.

Ini memberi ruang untuk kita menghujahkan, pertama, sebelum seseorang itu boleh berpuas hati dengan sesuatu perkara, dia mestilah tahu perkara itu, berfikir mengenainya, meminta pandangan orang-orang yang arif atau pakar mengenainya atau orang-orang terdekat, jika diperlukan, menimbang semua faktor yang berkenaan dan membuat keputusan. Tidak ada sesiapa yang boleh dipaksa berpuas hati.

Kedua, peruntukan Perkara 40(1) adalah peruntukan umum. Di mana Perlembagaan menyebut “atas nasihat” atau peruntukan itu silent, maka YDPA hendaklah mengikut nasihat. Tetapi, jika sesuatu peruntukan itu menghendaki YDPA berpuas hati mengenai sesuatu keadaan sebelum melakukan sesuatu, bagaimana baginda boleh berpuas hati jika baginda mesti mengikuti apa yang dikehendaki oleh PM?

Dalam kata-kata lain, Perkara 40(1) tidak terpakai kepada Perkara 150(1) sebab Perkara 150(1) secara specific menghendaki YDPA berpuas hati dengan perkara-perkara yang disebut itu sebelum mengeluarkan proklamasi darurat. Jika ungkapan “berpuas hati” mempunyai makna yang sama dengan ungkapan “atas nasihat” mengapa tidak menggunakan ungkapan “atas nasihat” sahaja?

Ketiga, Hakim-Hakim England yang lebih biasa (more familiar) dengan sebuah negara tanpa perlembagaan bertulis dan hanya seorang Raja itu, kurang biasa (less familiar) dengan Perlembagaan bertulis Malaysia dan keadaan dan budaya Melayu seperti yang digambarkan oleh Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja dalam kenyataan media selepas mesyuarat tersebut:

“Raja-raja Pemerintah menzahirkan penghargaan pada Seri Paduka Baginda Yang di-Pertuan Agong atas sifat baginda memilih melakukan rundingan dan konsultasi sebelum memberikan sebarang perkenan dan menzahirkan apa-apa keputusan menyentuh perkara yang sangat penting. Semangat tersebut adalah selaras dengan budaya syura yang sangat dianjurkan oleh Islam ketika ummah menghadapi sesuatu persoalan yang memerlukan penyelesaian.

Dalam perjumpaan tersebut Raja-raja telah mencambahkan pandangan dan menzahirkan pendapat secara terbuka dan berterus-terang dalam semangat saling menghormati, agar dapat dijadikan bahan panduan dan rujukan, membantu baginda membuat ketetapan. Raja-raja berpendirian pentingnya dihormati mekanisme semak dan imbang antara pelbagai cabang kerajaan dan peranan Seri Paduka Baginda untuk mengimbangkan pelbagai tuntutan demi menjamin berlakunya keadilan dan membatasi sebarang unsur penyalahgunaan kuasa. Raja-raja turut menegaskan pentingnya prinsip raja berperlembagaan dan demokrasi berparlimen diterjemahkan melalui budaya pemerintahan yang pada setiap masa meluhurkan Perlembagaan Negara dan mendaulatkan undang-undang, dan mengutamakan kebajikan rakyat jelata.”

Keempat, menghendaki YDPA mengikut kehendak PM semata-mata mungkin akan menggalakkan penyalahgunaan peruntukan tersebut yang dikhaskan jika benar-benar berlaku darurat besar, malah mungkin akan melahirkan seorang diktator.

Oleh itu, mengeluarkan proklamasi darurat termasuklah dalam pengecualian “apa-apa hal lain yang disebut dalam Perlembagaan ini”. Maka, untuk mengeluarkan proklamasi darurat tidaklah perlu YDPA mengikut nasihat PM.

Malangnya, kita berhadapan dengan penghakiman mahkamah. Dalam kes Stephen Kalong Ningkan v. Government of Malaysia (1968)1 MLJ 121) (1 Disember 1967), Barakbah L.P. dalam penghakiman majoriti bersama-sama Azmi C.J (Malaya), H.T. Ong F.J. menentang (dissenting) memutuskan bahawa YDPA boleh mengisytiharkan darurat sekiranya baginda berpuas hati. Katanya:

Pada pendapat saya, Yang di-Pertuan Agong adalah hakim tunggal dan setelah Seri Paduka Baginda berpuas hati bahawa keadaan darurat wujud, bukanlah hak mahkamah untuk menyoal sama ada Baginda sepatutnya telah berpuas hati ”.iii (Terjemahan saya).

Tetapi, dalam kes Teh Cheng Poh v. Public Prosecutor (1979) 1 MLJ 50 (11 Disember 1978), Privy Council memutuskan tindakan YDPA dalam mengeluarkan proklamasi darurat hendaklah dilakukan atas nasihat Jemaah Menteri seperti yang dikehendaki oleh Perkara 40(1). iv

Penghakiman Barakbah L.P. yang dirujuk di atas adalah penghakiman Mahkamah Persekutuan. Pada masa itu, rayuan daripada Mahkamah Persekutuan pergi ke Privy Council. Oleh itu, mengikut prinsip stare decisis, penghakiman Privy Council itu mengatasi penghakiman Mahkamah Persekutuan. Maka, penghakiman Privy Council itulah yang menjadi undang-undang Malaysia, hingga sekarang. Oleh itu, di sisi undang-undang, apa yang dilakukan oleh YDPA itu adalah salah.

Pada 1 Januari 1978, rayuan kepada Privy Council dalam kes-kes jenayah dan perlembagaan dimansuhkan, manakala rayuan dalam kes-kes sivil dimansuhkan pada 1 Januari 1985.

Selepas itu, Mahkamah Persekutuan (yang dinamakan Mahkamah Agung) menjadi mahkamah tertinggi di Malaysia. Kita mengharapkan jika isu yang sama dibawa semula (dalam kes lain) ke Mahkamah Persekutuan (nama Mahkamah Agung ditukar semula kepada Mahkamah Persekutuan), mahkamah itu tidak akan mengikuti keputusan Privy Council itu dan, sebaliknya, mengesahkan keputusan Barakbah L.P. atas alasan yang saya telah berikan di atas.

Tetapi, Perkara 150 telah dipinda pula dengan memasukkan Fasal (8):

“(8) Walau apa pun apa-apa jua dalam Perlembagaan ini—

(a) hal puas hati Yang di-Pertuan Agong yang disebut dalam Fasal (1) dan Fasal (2B) adalah muktamad dan konklusif dan tidaklah boleh dicabar atau dipersoalkan di dalam mana- mana mahkamah atas apa-apa alasan; dan

(b) tiada mahkamah boleh mempunyai bidang kuasa untuk melayan atau memutuskan apa-apa permohonan, soal atau prosiding, dalam apa-apa jua bentuk, atas apa-apa alasan, mengenai kesahan—

(i) sesuatu Proklamasi di bawah Fasal (1) atau sesuatu perisytiharan yang dibuat dalam Proklamasi itu yang bermaksud seperti yang dinyatakan dalam Fasal (1);
…..”v

Pindaan ini berkuatkuasa mulai 15 05 1981. Perlu disebut, pemansuhan rayuan daripada Mahkamah Persekutuan ke Privy Council adalah satu tindakan yang betul. Tidak ada sebab mengapa sebuah negara merdeka mesti mengekalkan rayuan daripada mahkamahnya ke mahkamah bekas penjajahnya. Ia seolah-olah kita belum cukup merdeka dan tidak yakin dengan kemampuan hakim-hakim kita sendiri dan masih berfikir hakim-hakim bekas penjajah kita itulah yang lebih arif dan lebih adil.

Hal ini lebih ketara dalam undang-undang perlembagaan. Ia adalah Perlembagaan negara kita yang menentukan hal rakyat, masyarakat, bangsa, agama dan negara semenjak Merdeka hingga ke akhir zaman. Mengapa ia perlu ditafsirkan oleh hakim-hakim bekas penjajah mengikut fahaman dan kehendak mereka yang berlainan bangsa, bahasa, agama, kewarganegaraan, budaya dan pendidikan?

Saya beri satu misalan. Perlembagaan Persekutuan memberi kuasa kepada Kerajaan-Kerajaan Negeri membuat undang-undang bagi melaksanakan Syariah dan menubuh mahkamah Syariah. Peruntukan seperti itu tidak ada dalam undang-undang England. Jika ada cabaran terhadap kesalahan tidak membayar zakat atas alasan ia bercanggah dengan peruntukan Perkara 11 (kebebasan beragama), misalnya, mengapa kita patut menyerahkan tafsiran Perlembagaan Persekutuan itu kepada hakim-hakim England?

Malah, isu yang kita bincang ini pun adalah satu misalan yang baik. Kita mengharapkan ia dapat ditimbang semula oleh Mahkamah Persekutuan setelah rayuan ke Privy Council dimansuhkan. Tetapi, kita berhadapan pula dengan satu masalah baru. Kita telah memansuhkan rayuan ke Privy Council kerana kita hendak menentukan hala tuju undang-undang kita sendiri. Kes Teh Cheng Poh adalah kes terakhir yang diputuskan oleh Privy Council. Rayuan itu telah didaftarkan di Privy Council sebelum rayuan kepadanya dimansuhkan. Oleh itu ia masih pending semasa pemansuhan itu dilakukan. Maka rayuan itu didengar dan diputuskan, walau pun selepas tarikh berkuatkuasa pemansuhan itu. Akibatnya, oleh sebab hal puas hati (atau tidak puas hati) YDPA tidak boleh dipersoalkan lagi di mahkamah, maka keputusan itu mengikat kita sampai bila-bila. Saya tidak fikir keadaan seperti itu boleh diterima. Kita sepatutnya boleh menentukan undang-udang kita sendiri, bukan terikat dengan penghakiman Privy Council selama-lamanya.

Kita rumuskan semula kedudukannya. Penghakiman majoriti Mahkamah Persekutuan mengatakan, untuk mengeluarkan deklarasi darurat, YDPA boleh membuat keputusannya sendiri. Selepas itu, Privy Council memutuskan YDPA wajib mengikut nasihat PM. Oleh sabab Privy Council adalah mahkamah tertinggi Malaysia pada masa itu, penghakiman itu menjadi undang-undang di Malaysia. Selepas itu, rayuan ke Privy Council dimansuhkan. Mahkamah Persekutuan menjadi mahkamah tertinggi Malaysia. Sepatutnya, Mahkamah Persekutuan boleh menimbang semula isu itu. Tetapi, kita telah pinda Perkara 150. Akibatnya, keputusan yang dibuat dalam Teh Cheng Poh itu tidak boleh dihujahkan semula (dalam kes lain) dan dipertimbangkan semula oleh Mahkamah Persekutuan sama ada hendak dikekalkan atau tidak. Maka, terikatlah kita dengan keputusan itu untuk selama-lamanya.

Apa yang telah terjadi sekarang? YDPA telah membincang cadangan PM untuk mengeluarkan proklamasi darurat itu dengan Raja-Raja Melayu dan membuat keputusan menolaknya. Di sisi undang-undang, tindakan itu adalah salah. Tetapi, ia tidak boleh dicabar di mahkamah. Maka ia akan kekal.

Keputusatan itu telah disambut baik oleh keseluruhan rakyat dan parti-parti politik, termasuk parti-parti politik yang menyokong Kerajaan PN (melainkan Bersatu), apatah lagi parti-parti politik pembangkang. Parti-parti politik pembangkang gembira kerana PM gagal menyelamatkan diri daripada kemungkinan kalah undi tidak percaya mereka. Tetapi, adakah mereka tahu atau sedar bahawa YDPA telah membuat satu precedent yang mungkin mereka pula tidak suka jika mereka berada di pihak kerajaan dan mereka yang meminta proklamasi darurat dibuat? Kegembiraan mereka mungkin memakan diri tetapi tidak ada apa yang mereka boleh buat untuk mencabar keputusan itu. Bagaimana reaksi Tun Dr. Mahathir yang meminda Perkara 40 dengan memasukkan Fasal (1A) untuk memastikan YDPA mengikut nasihat PM? Kali ini mungkin beliau juga gembira YDPA tidak mengikut PM kerana PM itu bukan beliau.

Soalannya, mangambil kira reaksi keseluruhan rakyat Malaysia itu, ditambah dengan hujah-hujah undang-undang yang saya telah berikan, tidakkah sepatutnya kita terima amalan baru yang dicipta oleh YDPA ke XVI itu dan kebebasan baginya membuat keputusan itu? Saya fikir “Ya”. Biar apa pun ia tidak boleh dicabar di mahkamah lagi. Amalan itu akan menjadi precedent yang akan diikuti di masa hadapan.

Saya yakin, dalam mengeluarkan daklarasi darurat, suatu keputusan yang dibuat oleh YDPA selepas berbincang dengan Raja-Raja Melayu adalah lebih selamat kepada negara daripada YDPA hanya mengikut kehendak PM. Apa yang berlaku ini adalah satu perkembangan yang baik. Bayangkan jika baginda mengikut nasihat PM dan mengeluarkan deklarasi darurat sedangkan rakyat percaya ia dilakukan untuk mengelak PM daripada menghadapi undi tidak percaya. YDPA akan dilihat sebagai bersekongkol dengan PM untuk menyelamatkan kedudukan PM dengan menggunakan deklarasi darurat. Apabila keputusan itu dibuat selepas berbincang dengan Raja-Raja Melayu, integriti institusi Raja-Raja Melayu juga turut terjejas.

Tetapi, baginda tidak boleh berbuat demikian di mana terdapat kata-kata “atas nasihat’ atau peruntukan itu silent mengenainya kerana, dalam keadaan itu, peruntukan Perkara 40(1) terpakai yang bererti YDPA hendaklah mengikut nasihat.

30 11 2020

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

(Nota: Dipinda pada 31 10 2020)

i 40. (1) In the exercise of his functions under this Constitution or federal law the Yang di-Pertuan Agong shall act in accordance with the advice of the Cabinet or of a Minister acting under the general authority of the Cabinet, except as otherwise provided by this Constitution; but shall be entitled, at his request, to any
information concerning the government of the Federation which is available to theCabinet.
8
(1A) In the exercise of his functions under this Constitution or federal law, where the Yang di-Pertuan Agong is to act in accordance with advice, on advice, or after considering advice, the Yang di-Pertuan Agong shall accept and act in accordance with such advice.
(2) The Yang di-Pertuan Agong may act in his discretion in the performance of the following functions, that is to say:
(a) the appointment of a Prime Minister;
(b) the withholding of consent to a request for the dissolution of Parliament;
(c) the requisition of a meeting of the Conference of Rulers concerned solely with the privileges, position, honours and dignities of Their Royal Highnesses, and any action at such a meeting, and in any other case mentioned in this Constitution.
ii 150. (1) If the Yang di-Pertuan Agong is satisfied that a grave emergency exists whereby the security, or the economic life, or public order in the Federation or any part thereof is threatened, he may issue a Proclamation of Emergency making therein a declaration to that effect.
iii In my opinion, the Yang di-Pertuan Agong is the sole judge and once His Majesty is satisfied that a state of emergency exists it is not for the court to inquire as to whether he should have been satisfied.
iv Although this, like other powers under the Constitution, is conferred nominally upon the Yang di-Pertuan Agong by virtue of his office as the Supreme Head of the Federation and is expressed to exercisable if he is satisfied of a particular matter, his functions are those of a constitutional monarch and except on certain matters that do not concern the instant appeal, he does not exercise any of his functions under the Constitution on his own initiative but is required by Article 40(1) to act in accordance with the advice of the Cabinet. So when one finds in the Constitution itself or in a Federal law powers conferred upon the Yang di-Pertuan Agong that are expressed to be exercisable if he is of opinion or is satisfied that a particular state of affair exists or that particular action is necessary, the reference to his opinion or satisfaction is in reality a reference to the collective opinion or satisfaction of the members of the Cabinet, or the opinion or satisfaction of a particular Minister to whom the Cabinet have delegated their authority to give advice upon the matter in question.
v (8) Notwithstanding anything in this Constitution—
(a) the satisfaction of the Yang di-Pertuan Agong mentioned in Clause (1) and Clause (2B) shall be final and conclusive and shall not be challenged or called in question in any court on any ground; and
(b) no court shall have jurisdiction to entertain or determine any application, question or proceeding, in whatever form, on any ground, regarding the validity of—
(i) a Proclamation under Clause (1) or of a declaration made in such Proclamation to the effect stated in Clause (1);

DARURAT ATAU GENTLEMEN’S AGREEMENT: MANA LEBIH BAIK?

DARURAT ATAU GENTLEMEN’S AGREEMENT: MANA LEBIH BAIK?
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Minggu lepas, kita dengar cakap-cakap mengenai kemungkinan DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) akan melantik seorang Perdana Menteri Interim untuk mangatasi kemelut politik negara sekarang. Pada 22 10 2020 saya menerbitkan rencana “Tidak Ada Perdana Menteri Interim Dalam Perlembagaan”.

Pada 23 10 2020 kita dengar pula mengenai kemungkinan YDPA mengisytiharkan darurat untuk menangani masalah yang sama berikutan Mesyuarat Khas Jemaah Menteri pada hari yang sama dan, selepas itu, TS Muhyiddin bergegas ke Kuantan untuk menyembahkan keputusan mesyuarat itu kepada YDPA.

Pada 24 10 2020, Istana Negara mengeluarkan satu kenyataan media yang mengesahkan majlis menghadap tersebut. Kenyataan itu, antara lain, menyebut:

“Adalah dimaklumkan bahawa Al-Sultan Abdullah amat memahami keperluan kelangsungan pentadbiran negara untuk memerangi ancaman wabak COVID-19.”

Selanjutnya kenyataan itu menyebut bahawa YDPA “telah berkenan untuk mengadakan rundingan dengan Raja-Raja Melayu di Istana Negara dalam masa terdekat bagi membincangkan dan memperhalusi cadangan-cadangan yang telah dikemukakan oleh YAB Tan Sri Muhyiddin Yassin.”

Cadangan TS Muhyiddin itu tidak disebut. Rata-rata media dan orang ramai menelah bahawa ia adalah perisytiharan darurat. Rencana ini ditulis atas anggapan yang sama.

Peruntukan Perlembagaan yang membolehkan YDPA mengisytiharkan darurat ialah Perkara 150.

Soalan 1: Adakah satu darurat besar telah berlaku? Saya serahkan kepada pembaca untuk menjawabnya. Bagi mereka yang mengalami peristiwa Mei 13, mungkin mereka akan membandingkan dengannya.

Soalan 2(a): Katakan darurat besar telah berlaku, adakah ia menyebabkan keselamatan di dalam Malaysia atau mana-mana bahagiannya, terancam?

Saya tidak fikir saorang yang reasonable boleh menjawab “ya” kepada soalan itu. Rakyat hidup dalam keadaan aman tenteram. Memang perjalanan mereka di kawasan-kawasan tertentu sisekat. Sekatan itu dilakukan menurut undang-undang untuk mengawal merebaknya wabak Cobid-19.

Katakanlah Kerajaan berkata ia mempunyai maklumat rahsia mengenai ancaman keselamatan. Saya hujahkan jika ada ancaman keselamatan, rakyatlah yang terlebih dahulu mengetahuinya, seperti pendaratan askar payung terjun tentera udara Indonesia semasa Konfrantasi Indonesia dalam tahun 1963 dahulu.

Soalan 2(b): Jika darurat besar telah berlaku, adakah ia menyebabkan kehidupan ekonomi di dalam Malaysia atau mana-mana bahagiannya, terancam?

Tidak boleh dinafikan bahawa ekonomi Malaysia, seperti ekonomi semua negara di dunia mengecut akibat wabak Covid-19. Soalnya adakah ia telah sampai ke tahap mengancam kehidupan ekonomi negara?

Soalan 2(c): Jika darurat besar telah berlaku, adakah ia menyebabkan ketenteraman awam di dalam Persekutuan atau mana-mana bahagiannya, terancam? Saya juga tidak fikir soalan ini boleh dijawab dengan “Ya”.

Jika jawapan kepada soalan 1 adalah “Ya” dan jawapan kepada salah satu daripada tiga soalan yang berikutnya (Soalan 2(a), 2(b) atau 2(c)) juga “Ya”, barulah syarat untuk mengisytiharkan darurat itu dipenuhi.

Kembali kepada Kenyataan Media Istana Negara. Kenyataan itu hanya merujuk kepada masalah yang disebabkan oleh wabak Covid-19. Ia tidak langsung menyebut masalah politik akibat ahli-ahli politik berebut kuasa. Ertinya, jika darurat akan diisytihar pun, ia adalah kerana wabak Covid-19.

Tetapi, dalam keadaan sekarang, adalah sukar untuk meyakinkan orang ramai bahawa darurat diisytiharkan, jika ia diisytiharkan, kerana Wabak Covid-19. Walaupun jumlah bilangan jangkitan bertambah, kita dimaklumkan keadaan masih terkawal. Mereka lebih percaya bahawa tujuan perisytiharan darurat itu adalah untuk menyelamatkan Kerajaan PN daripada digulingkan melalui undi tidak percaya atau bajet 2021 tidak diluluskan. Isu ini tidak timbul dalam tahun 1969 kerana pada masa itu kerajaan mempunyai majoriti yang selamat.

Oleh itu, dalam keadaan sekarang, betapa jujur sekalipun Kerajaan PN dalam hal ini, adalah sukar untuk meyakinkan orang ramai bahawa perisytiharan darurat itu adalah disebabkan oleh wabak Covid-19. Bagi mereka, ia adalah semata-mata helah untuk mengelak Kerajaan PN digulingkan. Yang lebih mendukacitakan ialah, jika YDPA

membuat perisytiharan darurat, Baginda (dan juga Raja-Raja Melayu lainnya) akan dituduh bersekongkol dengan Kerajaan PN. Ini tidak baik bagi imej Institusi Raja-Raja.

Maka untuk menyelamatkan keadaan dan imej Institusi Raja-Raja, saya mengemukakan satu cadangan. Sudah terlalu lama, ahli-ahli politik menyusahkan Raja-Raja dan rakyat kerana berebut kuasa. Sekarang sudah tiba masanya untuk Raja-Raja dan rakyat “to turn the table against them”. Sekarang Raja-Raja dan rakyat meminta ahli-ahli politik menyelasaikan masalah yang mereka wujudkan dengan bersetuju sesama mereka untuk mengadakan satu gentlemen’s agreement seperti berikut:

1. Sehingga suatu tarikh yang sesuai untuk mengadakan PRU 15 atau paling lewat enam bulan, Ahli-Ahli Parlimen tidak akan mengemukakan undi tidak percaya terhadap TS Muhyiddin.

2. Dalam tempoh itu Kerajaan PN akan menjalankan pentadbiran seolah-olah ia sebuah caretaker government.

3. Semua Ahli-Ahli Parlimen, kerajaan dan pembangkang, akan menumpukan tenaga untuk menangani wabak Covid-19.

4. Apabila keadaan menjadi sesuai untuk didakan PRU 15 atau paling lewat selepas enam bulan, TS Muhyiddin selaku Perdana Menteri akan menasihatkan YDPA untuk membubarkan Parlimen dan YDPA akan memperkenankannya.

(Ini hanya pokoknya. Yang lainya hendaklah dibincang dan dipersetujui oleh mereka).

Raja-Raja dan rakyat akan memerhati, di antara mereka, siapa negarawan dan siapa politikus.

25 10 2020

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

TIDAK ADA PERDANA MENTERI INTERIM DALAM PERLEMBAGAAN

TIDAK ADA PERDANA MENTERI INTERIM DALAM PERLEMBAGAAN
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Terdapat cakap-cakap bahawa, untuk meredakan kemelut politik negara sekarang, DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) mungkin akan menubuh sebuah kerajaan campuran baru yang diwakili oleh semua parti politik dengan Tengku Razali Hamzah sebagai Perdana Menteri. Ia adalah kerana tidak ada seorang pun Ahli Parlimen yang mendapat sokongan majoriti mudah untuk dilantik sebagai Perdana Menteri termasuklah Tan Sri Muhyiddin Yassin.

Mengikut berita itu, “YDPA tidak akan membubar Parlimen atas nasihat pihak tertentu berikutan penamic Covid – 19.

Atas kuasa dan budi bicara Agong yang sudah termaktub dalam Perlembagaan, Agong boleh melantik seorang Perdana Menteri Interim (sementara) dan Menteri- Menteri Interim untuk satu tempoh masa yang tiada had, sehingga PRU ke-15. PM Interim tidak boleh digulingkan, tidak disingkirkan oleh undi tidak percaya di Parlimen. Hasrat Agong itu akan disampaikan kepada Ketua-Ketua parti yang mempunyai Ahli Parlimen di Dewan Rakyat.”

Kesahihan berita ini belum disahkan. Tetapi, saya fikir kita tidak perlu menunggu sehingga ia dilakukan untuk memberi pandangan mengenai keperlembagaan pelantikan seperti itu, kerana ia akan terlewat.

Soalnya, peruntukan manakah dalam Perlembagaan Persekutuan yang memberi kuasa kepada YDPA untuk melantik seorang Perdana Menteri interim?

Di sini, eloklah kita melihat apa yang diperuntukkan oleh Perlembagaan.

“40(1)…

2) Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak menurut budi bicaranya pada melaksanakan fungsi yang berikut, iaitu:

(a) melantik seorang Perdana Menteri;

(b) tidak memperkenankan permintaan bagi pembubaran Parlimen;”

“43. (1) Yang di-Pertuan Agong hendaklah melantik suatu Jemaah Menteri untuk menasihatinya dalam penjalanan fungsinya.

(2) Jemaah Menteri hendaklah dilantik seperti yang berikut, iaitu:

a) Yang di-Pertuan Agong hendaklah terlebih dahulu melantik sebagai Perdana Menteri untuk mempengerusikan Jemaah Menteri seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat itu; dan
…
(4) Jika Perdana Menteri tidak lagi mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat, maka Perdana Menteri hendaklah meletakkan jawatan Jemaah Menteri melainkan jika atas permintaannya Parlimen dibubarkan oleh Yang di-Pertuan Agong.”

Perlembagaan tidak menyebut langsung mengenai pelantikan Perdana Menteri interim. Tidak ada peruntukan Perlembagaan yang memberi kuasa kepada YDPA untuk melantik seorang Perdana Menteri interim yang tidak boleh digulingkan oleh undi tidak percaya di Parlimen seperti yang dikatakan oleh laporan itu. Hanya ada satu jenis Perdana Menteri iaitu yang dilantik di bawah Perkara 43(2)(a) dan semua peruntukan Perlembagaan yang terpakai kepada seorang Perdana Menteri terpakai kepadanya.

Bagaimana sistem itu berfungsi? Kuasa YDPA untuk melantik seorang Perdana Menteri diberi oleh Perkara 43(2)(a).

YDPA hanya boleh melantik seorang Perdana Menteri apabila terdapat kekosongan jawatan itu. Kekosongan jawatan Perdana Menteri berlaku apabila seorang Perdana Menteri meletak jawatan dengan sukarela (seperti Tun Hussein Onn dan Tun Dr Mahathir) atau apabila kalah usul tidak percaya di Dewan Rakyat (hingga hari ini belum ada lagi) atau apabila YDPA membubarkan Dewan Rakyat atas permintaan Perdana Menteri (seperti yang biasa berlaku) atau Perdana Menteri meninggal dunia (seperti Tun Abdul Razak). Ambil perhatian, apabila seorang Perdana Menteri kalah usul tidak percaya di Parlimen, dia hendaklah (shall) meletak jawatan.

Jika keadaan seperti itu berlaku, YDPA hendaklah melantik seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat menjadi Perdana Menteri. Logiknya, dia adalah ketua parti yang mempunyai majoriti kerusi dalam Dewan Rakyat atau seorang yang dipersetujui oleh gabungan parti-parti yang mempunyai majoriti.

Melantik seorang lain mungkin satu perbuatan yang sesia kerana dia mungkin tidak mempunyai majoriti. Selepas dilantik, usul tidak percaya boleh dibawa terhadapnya. Jika dia kalah, dia hendaklah meletak jawatan. Syarat itu juga adalah selaras dengan demokrasi berparlimen dan Raja Berperlembagaan.

Cara yang paling baik bagi menentukan sama ada seorang Perdana Menteri masih atau tidak lagi mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat adalah melalui usul tidak percaya di Dewan Rakyat. Pengakuan seseorang pemimpin parti atau gabungan parti-parti bahawa dia mempunyai majoriti, tidaklah reliable. Seperti yang kita lihat berlaku di Malaysia pada masa ini, apabila keluar sahaja senarai nama Ahli-Ahli Dewan Rakyat yang dikatakan menyokong seseorang pemimpin, berlakulah penafian sebahagian daripada mereka. Ada juga yang menukar fikiran apabila melihat sokongan kepada pemimpin itu berkurangan atau ada tawaran yang lebih baik daripada pihak lain.

Apabila seorang Perdana Menteri meletak jawatan, siapa yang akan menjalankan tugas-tugas Perdana Menteri sehingga Perdana Menteri baru dilantik?

Jawapannya, tidak ada sesesiapa kerana pada masa itu tidak ada Perdana Menteri. Pentadbiran harian dilakukan oleh pegawai awam.

Sebaliknya, apabila Parlimen dibubarkan atas nasihat Perdana Menteri, Perdana Menteri tidak dikehendaki meletak jawatan – Perkara 43 (4). Perdana Menteri menjalankan tugas sebagai ketua caretaker government sehingga Perdana Menteri baru dilantik (selepas pilihan raya.) Caretaker government tidak boleh membuat keputusan dasar atau memasuki perjanjian yang mempunyai implikasi undang-undang. Dalam tempoh itu, mesyuarat Jemaah Menteri juga tidak diadakan.

Melantik seorang Perdana Menteri yang telah meletak jawatan sebagai Perdana Menteri semula bererti mengisi jawatan itu semula. Selagi dia tidak meletak jawatan semula, dia masih menjadi Perdana Menteri dan orang lain tidak boleh dilantik sebagai Perdana Menteri kerana tidak ada kekosongan.

Jika YDPA berpendapat seorang Perdana Menteri itu telah kehilangan majoriti, tetapi dia tidak meletak jawatan atau dikalahkan dalam usul tidak percaya (yang menghendakinya meletak jawatan jika dia kalah), bolehkah YDPA melantik seorang lain menjadi Perdana Menteri sebagi penggantinya?

Soalan pertama yang perlu dijawab ialah, adakah terdapat kekosongan jawatan tersebut? Saya fikir tidak. Jika tidak, pelantikan baru tidak boleh dibuat. Pandangan ini ada kebaikannya. Ia adalah untuk mengelak seorang YDPA yang tidak sukakan seorang Perdana Menteri daripada memecatkannya atas alasan Baginda berpendapat Perdana Menteri itu sudah kehilangan majoriti.

Lagipula, tidak ada peruntukan Perlembagaan yang memberi kuasa kepada YDPA untuk memecat (dismiss) seorang Perdana Menteri walau pun pada pandangannya Perdana Menteri itu sudah kehilangan majoriti. Proses pemecatan seorang Perdana Menteri adalah melalui undi tidak percaya di Parliman. Itulah demokrasi berparlimen. Itu juga lebih telus.

Saya juga berpendapat YDPA tidak boleh membubar Parlimen kerana Baginda berpendapat Perdana Menteri tidak lagi mempunyai majoriti, tanpa diminta oleh Perdana Menteri. Alasannya sama dengan yang saya beri di atas, iaitu ia untuk mengelak seorang YDPA yang tidak sukakan seorang Perdana Menteri daripada memecatkannya dengan membubar Parlimen dan ia kurang telus. Caranya adalah melalui usul tidak percaya.

Itu adalah peruntukan Perlembagaan mengenai isu ini mengikut fahaman saya. Jika saya berhenti di sini, tentu orang bertanya bagaimana mengatasi kemelut politik di Malaysia sekarang ini.

Untuk menjawabnya, ingat semula, kita masih ada Perdana Menteri. Dia tidak meletak jawatan secara sukarela atau kalah undi tidak percaya di Parlimen yang menghendakinya meletak jawatan. YDPA tidak ada kuasa memecat Perdana Menteri walaupun Baginda fikir Perdana Menteri itu tidak mempunyai majoriti lagi. YDPA hanya boleh membubar Parlimen jika diminta oleh Perdana Menteri dan Perdana Menteri tidak memintanya.

Maka satu-satunya jalan yang ada ialah melalui usul tidak percaya terhadap Perdana Menteri. Speaker hendaklah bertindak bebas dalam menetapkan usul itu untuk dibahaskan. Ahli-Ahli Parlimen juga perlulah mengambil kira keadaan negara pada masa ini yang sedang menghadapi ancaman kesihatan dan ekonomi akibat wabak Covid-19. Janganlah semata-mata memikirkan kuasa dan kepentingan diri.

Katakanlah Speaker menetapkan tarikh untuk usul itu dibahaskan, Perdana Menteri kalah usul itu dan pilihan raya diadakan, adakah pengundi akan keluar mengundi?

Semua itu perlu difikirkan. Oleh itu, tidak bolehkah usul itu diketepikan dahulu sehingga keadaan sesuai untuk mengadakan pilihan raya? Pada masa itu eloklah Perdana Menteri meminta supaya YDPA membubarkan Palimen dan pilihan raya umum diadakan. Malah, ini boleh dijadikan satu gentlemen’s agreement antara ahli-ahli politik, jika mereka berfikir sedikit mengenai kepentingan rakyat dan negara.

22 10 2020

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

Nota: Dipinda pada 22 10 2020 jam 9.30 malam

DS ANWAR TELAH GAGAL, ADAKAH KERAJAAN PN SELAMAT?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Walaupun selepas menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA), DS Anwar berkata “Muhyiddin telah jatuh”, sebenarnya beliau telah gagal. Tidak perlu menghabiskan banyak perkataan dan ruang menulis mengenainya lagi. Beliau telah menjadi budak yang melaung “serigala”. Noktah.

Beliau tidak Berjaya menjatuhkan TS Muhyiddin dan kerajaan PN. Tetapi, adakah kerajaan PN selamat?

Perhatian kita perlu beralih ke PWTC. Pada petang yang sama (13 10 2020), Biro Politik Majlis Tertinggi UMNO telah bermesyuarat, dipengerusikan oleh DS Zahid Hamidi, Presiden UMNO. Mesyuarat itu, antara lain, memutuskan:

“1. UMNO membuat pertimbangan untuk menarik diri dari menyokong Perikatan Nasional dan akan memberi syarat baru kepada Kerajaan Perikatan Nasional bagi meneruskan Kerjasama politik, secara perjanjian bertulis untuk dilaksanakan secepat mungkin.

2. UMNO akan mencadangkan kepada Jawatankuasa Pemandu Muafakat Nasional (MN) agar Muafakat Nasional didaftar dengan segera sebagai sebuah gabungan politik yang sah”.

Saya terpaksa membaca perenggan 1 beberapa kali untuk memahaminya. Apa yang saya faham ialah UMNO akan meletakkan syarat baru kepada Kerajaan PN yang akan dijadikan perjanjian bertulis sebelum UMNO akan meneruskan kerjasama dengan Kerajaan PN. Jika syarat itu tidak dipersetujui oleh Kerajaan PN, maka UMNO akan menarik diri daripada menyokong Kerajaan PN. Jika UMNO menarik diri, maka Kerajaan PN akan hilang majoriti. Dua kemungkinan akan berlaku: sama ada DS Anwar atau orang lain akan dijemput oleh YDPA untuk menubuhkan kerajaan baru atau Baginda akan membubar Parlimen dan PRU akan terpaksa diadakan.

Kita bincang keputusan ini dahulu. Tidak syak lagi bahawa keputusan itu adalah berbangkit daripada rasa tidak puas hati di kalangan pemimpin-pemimpin UMNO terhadap pemberian jawatan dalam Kerajaan PN dan bilangan kerusi dalam pilihan raya, sebagai misalan, dalam PRN Sabah yang baru lepas. Ini ditujukan kepada TS Muhyiddin dan Bersatu.

Rasa tidak puas hati itu bermula dengan penubuhan Kerajaan PN, terutama sekali di kalangan pemimpin-pemimpin UMNO yang tidak terpilih menduduki jawatan-jawatan dalam Kabinet TS Muhyiddin. Mereka menghujahkan UMNO yang mempunyai kerusi terbanyak dalam gabungan PN telah dipinggirkan oleh TS Muhyiddin. Ini diburukkan lagi oleh sabitan terhadap DS Najib yang menyebabkan DS Zahid mengeluarkan kenyataan bahawa UMNO akan mengambil keputusan politik yang besar. Kenyataannya itu dilihat sebagai bayangan bahawa UMNO mungkin keluar daripada Kerajaan PN akibat keputusan mahkamah itu, yang juga membayangkan apa yang akan berlaku kepada DS Zahid sendiri.

Nampaknya jerami terakhir yang mematahkan belakang unta adalah PRN Sabah. UMNO merasakan pembahagian kerusi untuk ia bertanding adalah tidak adil dan jawatan Ketua Menteri sepatutnya diberi kepada UMNO.

Maka, apabila DS Anwar mengeluarkan kenyataan beliau telah mempunyai majoriti untuk menubuh kerajaan baru, DS Zahid pun mengeluar kenyataan mengatakan ramai ahli-ahli Parlimen UMNO yang menyokong DS Anwar, beliau menghormati tindakan mereka dan beliau tidak boleh menghalang mereka.

Pada masa itu, terdapat tiga kumpulan dalam UMNO berhubung isu ini:

Kumpulan yang menyokong DS Anwar untuk menggulingkan Kerajaan PN dan mahukan DS Anwar menjadi Perdana Menteri.

Kumpulan yang hendak menggulingkan Kerajaan PN tetapi mahukan pilihan raya diadakan.

Kumpulan yang menyokong Kerajaan PN dan TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri.

Saya percaya kumpulan DS Zahid pada awalnya berada dalam kumpulan Pertama. – lihat “Komplot September 2020: Apa Kesannya?” (01 10 2020). Tetapi, mereka kemudiannya berundur seorang demi seorang apabila melihat ia tidak akan berjaya. Hingga, apabila sampai tarikh DS Anwar diterima menghadap YDPA, hampir semua nama yang dikatakan menyokong DS Anwar itu menafikan sokongan mereka. Kenyataan Media Istana Negara selepas majlis menghadap itu, membunuh segala harapan DS Anwar.

Maka, pada petang hari yang sama, DS Zahid mempengerusi Biro Politik Majlis Tertinggi UMNO. Dari apa yang saya faham, ia adalah satu biro Majlis Tertinggi dan keputusannya mestilah disahkan oleh Majlis Tertinggi sebelum ia menjadi suatu dasar. Dalam hal ini nampaknya, keputusan itu tidak dibawa kepada Majlis Tertinggi untuk diluluskan. Sebaik sahaja ia diluluskan ia terus diumumkan, diikuti dengan kenyataan bahawa syarat baru itu akan dikemukakan pada esoknya dalam pertemuan antara DS Zahid dan TS Muhyiddin.

Soalan: Mengapa DS Zahid menggunakan biro itu untuk meluluskan keputusan itu dan tidak Majlis Tertinggi atau membawa keputusan itu kepada Majlis Tertinggi untuk diluluskannya? Adakah DS Zahid takut Majlis Tertinggi tidak akan meluluskannya?

Sama ada keputusan itu mengikat UMNO atau tidak, kesannya sudah dirasa. UMNO, atau lebih tepat, kumpulan DS Zahid telah mengancam menarik diri keluar daripada Kerajaan PN sebaik sahaja DS Anwar selesai menghadap YDPA. Tarikh mesyuarat itu tentu telah ditetapkan lebih awal. Ia tentulah telah dirancang oleh DS Zahid untuk memberi sokongan kepada DS Anwar. Walaupun perancangan DS Anwar nampaknya gagal, kumpulan DS Zahid, yang kononnya mewakili UMNO telah menghidupkan semula harapan DS Anwar. Ia juga telah berjaya menambah keretakan dalam gabungan PN. Bendahari PAS Pusat telah pun mempertikaikan syarat baru itu, walaupun belum tahu apa syarat itu. Nampak seperti Kerajaan PN akan berpecah dan tumbang, bukan kerana kejayaan DS Anwar tetapi kerana tindakan DS Zahid, atas nama UMNO, memberi faedah kepada DS Anwar.

Soalan saya kepada Majlis Tertinggi ialah, apakah pendirian Majlis Tertinggi terhadap DS Zahid yang membelakangkan Majlis Tertinggi itu? Apakah pendirian Majlis Tertinggi terhadap keputusan itu?

Saya berpendapat, biar apa pun perbezaan pendapat dan rasa tidak puas di antara parti-parti komponen PN, mereka sepatutnya cuba mengekalkan Kerajaan PN sehingga pilihan raya diadakan. Yang paling penting adalah mengelak PH berkuasa semula, walaupun dengan DS Anwar sebagai Perdana Menteri. Ini bukanlah masa yang sesuai untuk mengadakan pilihan raya. Kerajaan PN perlulah disokong sehingga masa yang sesuai untuk mengadakan pilihan raya.

Sampai kepada keputusan kedua, cadangan supaya MN didaftarkan sebagai sebuah gabungan politik yang sah. Saya bersetuju dengan cadangan itu. Dari awal saya berkata UMNO dan PAS hendaklah memberi keutamaan kepada MN. Tetapi, PAS yang nampaknya mula membelakangkan MN, pertama kerana hendak mengambil hati Tun Dr. Mahathir; selepas TS Muhyiddin menjadi Perdana Menteri, kerana hendak mengambil hati beliau sehingga menyertai pendaftaran PN. Sekarang, nampaknya PAS perlulah memilih untuk didaftarkan dalam gabungan PN atau MN.

Walau bagaimana pun, saya harap Bersatu, UMNO dan PAS akan mempertahankan Kerajaan PN sehingga diadakan pilihan raya.

16 10 2020

KOMPLOT SEPTEMBER 2020: APA KESANNYA?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Entah mengapa, apabila saya terbaca dakwaan DS Anwar Ibrahim bahawa beliau telah mendapat majoriti bilangan ahli Parlimen yang menyokongnya untuk menubuhkan kerajaan baru dan menunggu untuk menghadap DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) di masa terdekat, saya tidak fikir peralihan kuasa akan berlaku. Jika dakwaannya benar pun, saya harap, malah percaya, YDPA akan membubarkan Parlimen dan PRU15 akan diadakan.

Apabila terbaca pula berita YDPA masuk IJN dan tidak akan menerima sesiapa menghadap, saya fikir tentu akan ada ahli-ahli Parlimen, terutama sekali yang dikatakan daripada UMNO itu, yang akan undur balik.

Ini kerana pada masa ini UMNO nampak semakin kuat. Gandingannya dengan PAS, jika berterusan, disokong oleh tsunami patah balik orang Melayu, akan membolehkan UMNO dan PAS menambah bilangan ahli-ahli Parlimennya. Oleh itu, mengapa mereka hendak meninggalkan PN pada masa ini?

Sebaliknya, mungkin ahli-ahli Parlimen itu disogok, dijanjikan jawatan Menteri dan lain-lain, atau mereka merasakan kerajaan PN tidak selamat kerana mampunyai majoriti yang sangat nipis dan boleh tumbang bila-bila masa dan menamatkan tempoh mereka menjadi ahli Parlimen. Dengan menyokong kerajaan baru, mereka mengharapkan kerajaan baru itu akan lebih kuat dan kekal hingga ke akhir penggal yang bererti mereka dapat menjadi ahli Parlimen sekurang-kurangnya selama dua tahun lagi.

Kemudian keluar pula kenyataan DS Zahid Hamidi, selaku Presiden UMNO. Beliau mengatakan ramai ahli-ahli Parlimen UMNO yang menyokong DS Anwar, beliau menghormati tindakan mereka dan beliau tidak boleh menghalang mereka.

Membaca kenyataan itu, saya terus terfikir bahawa DS Zahid terlibat dalam komplot itu. Mengapa beliau begitu rela dengan apa yang berlaku itu? Ingat semula kata-katanya apabila DS Najib didapati bersalah oleh Mahkamah Tinggi. (Rujuk rencana saya bertajuk “Adakah UMNO keluar PN kerana marah Najib didapati bersalah?” (04.08.2020). Kenyataan itu seolah-olah hendak demoralize ahli-ahli Parlimen UMNO lain supaya turut serta.

Kemudian keluar pula senarai 19 orang ahli Parlimen UMNO yang dikatakan menyokong DS Anwar. Kita boleh bahagikan mereka kepada tiga kumpulan. Kumpulan pertama terdiri daripada DS Najib, DS Zahid dan pemimpin-pemimpin UMNO lain yang sedang menghadapi pertuduhan rasuah, penyalahgunaan kuasa dan pecah amanah. Kumpulan kedua terdiri daripada pemimpin-pemimpin UMNO yang pernah menjadi Menteri dan Menteri Besar. Kumpulan ketiga adalah ahli-ahli Parlimen biasa.

Reaksi spontan saya adalah seperti tidak percaya bahawa mereka sanggup memecahbelahkan UMNO, meninggalkan PN, menyertai DS Anwar dan bekerjasama dengan DAP.

Mari kita lihat alasan-alasan yang mungkin menyebabkan mereka berbuat demikian. Bagi kumpulan pertama, mungkin mereka telah dijanji atau mengharapkan pertuduhan terhadap mereka akan ditarik balik. Jika itulah yang dipersetujui antara mereka dengan DS Anwar atau yang mereka harapkan, ia sangat-sangatlah mendukacitakan. Ia menunjukkan bekas Presiden PKR yang juga bekas Timbalan Pedana Menteri dan bakal Perdana Menteri; bekas Presiden UMNO dan bekas Perdana Menteri; Presiden UMNO dan bekas Timbalan Perdana Menteri; bekas Menteri dan ahli-ahli Parlimen, masih tidak faham sempadan bidang kuasa Eksekutif dan kebebasan Peguam Negara. Mereka seolah-olah berfikir kerajaan boleh mengarahkan Peguam Negara menarik balik pertuduhan atau semua Peguam Negara adalah seperti TS Tommy Thomas yang menarik balik pertuduhan terhadap Lim Guan Eng, Ahli Parlimen, Ahli DUN dan penyokong-penyokong PH.

DS Najib yang telah disabitkan dan dihukum pula mungkin mengharapkan DS Anwar akan memohon pengampunan bagi pihaknya seperti yang dilakukan oleh Tun Dr. Mahathir mengenai DS Anwar apabila PH berkuasa. Saya telah menghujahkan bahawa ia adalah penyalahgunaan kuasa oleh kerajaan dan Lembaga Pengampunan. (Lihat rencana-rencana saya bertajuk “Pengampunan Dato’ Seri Anwar atas dasar apa?” (12.05.2018); “Kuasa pengampunan” (03.05.2018); “Pengampunan Dato’ Seri Anwar dan Keadilan kepada Saiful” (14.05.2018); “Kuasa di atas keadilan” (31.08.2018); “Pengampunan dan pembatalan kehilangan kelayakan untuk menjadi ahli Parlimen” (11.10.2018) dan “Peletakan jawatan Yang di-Pertuan Agong dan selepasnya” (09.01.2019).

Mengenai kumpulan kedua, kemungkinan mengapa mereka menyokong penubuhan kerajaan baru itu ialah kerana mereka tidak mendapat jawatan dalam kerajaan TS Muhyiddin. Maka mungkin mereka mengharapkan sesuatu daripada kerajaan DS Anwar.

Mengenai kumpulan ketiga, mereka mungkin merasa lebih selamat mengikuti Presiden parti dan bekas Presiden parti dan mengharapkan kerajaan baru akan dapat bertahan hingga ke akhir penggal dan mereka juga akan dapat menjadi ahli Parlimen hingga ke akhir penggal.

Kita perhatikan, jika benar pun kumpulan 19 orang ini menarik balik sokongan mereka terhadap TS Muhyiddin dan menyokong DS Anwar sebagai Perdana Menteri, mereka tidak melompat parti. Ertinya mereka tidak keluar dari UMNO. Akibatnya, dalam UMNO akan ada dua kumpulan, satu kumpulan dalam kerajaan dan satu kumpulan lagi sebagai pembangkang. Ini amat pelik dan saya tidak fikir ia pernah berlaku dalam dunia. Mungkin DS Zahid dan DS Najib bercadang untuk menyingkirkan semua Ahli Parlimen UMNO yang tidak mengikut mereka. Adalah menghairankan bahawa mereka sanggup bekerjasama dengan DAP.

Kedudukan DS Anwar nampak lebih kuat apabila Lim Guan Eng menyatakan kesemua ahli Parlimen DAP menyokong DS Anwar. Timbul soalan bagaimana DAP juga boleh bekerjasama dengan UMNO, terutama sekali dengan DS Najib dan DS Zahid. Atau, sanggupkah mereka melupakan permusuhan mereka? Amanah juga menyokong DS Anwar sepenuhnya. Kali ini nampak seolah-olah Dato’ Seri Anwar, akhirnya, berjaya juga menjadi Perdana Menteri.

Selepas itu keluar pula senarai Jemaah Menteri kerajaan baru.

Seperti dijangka, selepas beberapa hari, seorang demi seorang menafikan penglibatannya. Lim Guan Eng mengeluarkan satu kenyataan lagi. Katanya, beliau berada di Sandakan apabila DS Anwar menelefonnya dan memberitahunya beliau (DS Anwar) telah mempunyai majoriti. Talian telefon tidak terang. Beliau sangkakan ahli-ahli Parlimen yang menyokong DS Anwar itu adalah daripada GPS di Sarawak bukan daripada parti-parti lain (maksudnya UMNO). Sebab itulah beliau mengatakan DAP menyokongnya. Keadaan berubah apabila mereka mengetahui UMNO juga bersama, kerana DAP tidak boleh bekerjasama dengan UMNO. Anehnya, ahli-ahli Parlimen UMNO yang dikatakan terlibat dan menafikan penglibatan mereka juga memberi alasan yang sama: mereka tidak dapat bekerjasama dengan DAP.

Tibalah malam penentuan PRN Sabah. Di luar jangkaan, GRS menang walaupun dengan hanya majoriti tiga kerusi.

Sampai hari Isnin 28.09.2020. Keluarlah berita TYT Sabah bersetuju melantik DSP Hajiji sebagai Ketua Menteri. Tidak kiralah DS Bong Moktar atau DSP Hajiji, kesannya kerajaan GRS tertubuh.

Tidak dapat dinafikan keputusan itu adalah satu tamparan kepada PH. DS Anwar dan PKR yang hanya menang dua kerusi juga merasakan kesannya. Cubaan DS Anwar menumbangkan kerajaan PN nampak akan gagal seperti perisytiharannya dalam bulan September 2008. Ertinya, keinginannya menjadi Perdana Menteri gagal lagi.

Ada tiga kemungkinan yang menyebabkan terbitnya cerita itu: Pertama, DS Anwar sengaja membuat cerita untuk membantu sekutunya dalam PRN Sabah.

Kedua, ahli-ahli Parlimen UMNO itu hendak memerangkap DS Anwar kerana mereka menghendaki PRU15 diadakan segera.

Ketiga, memang betul pada mulanya ada komplot begitu tetapi, setelah beberapa hari, seorang demi seorang ahli-ahli Parlimen UMNO yang terlibat itu menafikannya kerana reaksi ahli-ahli UMNO dan orang Melayu yang tidak menyetujuinya.

Saya tidak fikir DS Anwar sengaja membuat cerita untuk membantu sekutunya dalam PRN Sabah. Ini kerana keputusan PRN itu tidak akan menambah atau mengurangkan bilangan ahli-ahli Parlimen yang, kita percaya, akan menyokongnya. Setelah malu (kita menganggap beliau masih tahu malu) kerana kegagalan komplot September 2008, beliau tentu tidak akan mengulanginya, melainkan dalam komplot 2008 itu juga pada mulanya beliau dijanjikan sokongan tetapi ahli-ahli Parlimen yang dikatakan akan menyokongnya itu menarik balik sokongan mereka. Jika demikian, ertinya beliau tidak belajar daripada pengalaman itu.

Mengenai kemungkinan kedua, pada 24 09 2020, Isham Jalil, Ketua Penerangan Barisan Nasional Selangor (mengikut sebuah rencana dalam Suara Merdeka, Setiausaha Agung Barisan Nasional Selangor) menulis:

“Pada saya, keputusan Presiden UMNO semalam untuk tidak menghalang mana-mana Ahli Parlimen UMNO untuk menyokong sesiapa (i.e. sama ada menyokong Anwar atau menarik balik sokongan daripada kerajaan Perikatan Nasional) bukan bermakna beliau (Zahid) atau UMNO menyokong pembentukan kerajaan yang baru dengan Anwar sebagai Perdana Menteri.

Sebab jika Ahli-ahli Parlimen UMNO menarik balik sokongan daripada kerajaan atau menjadi berkecuali, maka Anwar masih tidak boleh jadi Perdana Menteri secara automatik.

Ini kerana besar kemungkinan Parlimen akan dibubar untuk pilihanraya yang baru.

Oleh itu keputusan Presiden UMNO semalam adalah suatu langkah yang bijak dan betul ke arah pembubaran Parlimen dan pilihanraya yang baru secepat mungkin untuk mengakhiri impasse dan ketidakstabilan politik dan ekonomi yang kita hadapi sekarang demi kepentingan rakyat dan negara.”

Pada malam terakhir berkempen PRN Sabah, DS Zahid menerbitkan rakaman video menyeru pengundi mengundi BN. Tetapi wajahnya kelihatan tidak ceria. Kata-katanya seolah-olah terbit dari mulut, bukan dari hati.

Pada 26 September 2020, hari mengundi di Sabah, terbit pula berita:

“Setiausaha Agung Barisan Nasional (BN), Tan Sri Annuar Musa mendedahkan bahawa Presiden PKR, Datuk Seri Anwar Ibrahim kini sudah ‘masuk perangkap selepas termakan umpan’ dipasang oleh pihak-pihak tertentu.”

Menteri Wilayah Persekutuan itu amat pasti bahawa rancangan mengadakan Pilihan Raya Umum Ke-15 (PRU) lebih awal memang sudah lama ada dalam pemikiran Perdana Menteri, Tan Sri Muhyddin Yassin; Perikatan Nasional (PN), Muafakat Nasional (MN) dan Barisan Nasional (BN).

Ahli Parlimen Ketereh itu berkata, lagi cepat PRU-15 diadakan maka semakin cepat Ketua Pembangkang berkenaan menjadi tidak relevan dalam dunia politik Malaysia.”

Bagi saya, teori itu adalah usaha untuk memberi jalan keluar kepada DS Zahid apabila komplot itu nampak akan gagal untuk menyelamatkan Presiden UMNO itu daripada kemarahan ahli-ahli UMNO dan orang Melayu yang mungkin mengorbankan jawatan Presidennya.

Saya tidak percayakan teori itu kerana, pertama, bilakah DS Zahid pernah berkata beliau mahukan PRU15 diadakan segera? Kedua, jika DS Zahid, DS Najib dan kumpulan 19 itu mahukan PRU15 diadakan segera, mereka sepatutnya berhadapan dengan TS Muhyiddin, beritahunya mereka menarik balik sokongan mereka terhadapnya dan minta beliau menghadap YDPA untuk menasihatkan Baginda membubarkan Parlimen. Itu lebih direct. Ketiga, jika YDPA tidak membubarkan Parlimen tetapi melantik DS Anwar menjadi Perdana Menteri, siapa yang terjerat?

Kita sampai kepada kemungkinan ketiga iaitu pada mulanya memang ada komplot begitu yang bererti DS Najib, DS Zahid dan kumpulan 19 itu terlibat. Perhatikan, hingga ke akhirnya, DS Najib, DS Zahid, DS Abdul Azeez Abdul Rahim, DS Mohamed Nazri Aziz dan Datuk Mohamad Alamin tidak menafikan penglibatan mereka. Untuk memberi jalan keluar kepada mereka, maka dikeluarkanlah teori mereka memasang jerat kepada DS Anwar itu.

Apakah kesan kegagalan komplot September 2020 itu?

Setelah dua kali komplot bulan September DS Anwar berakhir dengan kegagalan, saya fikir kredibiliti DS Anwar sudah habis. Beliau telah menjadi budak yang memekik “serigala”.

Mengikut kenyataan DS Ismail Sabri yang dibuat di Sabah, MT dan ahli-ahli Parlimen UMNO telah membuat keputusan:

Jika hendak menyokong sesuatu gabungan, ia mestilah dibuat secara en bloc, bukan secara individu;

Sesiapa yang memberi sokongan secara individu akan dipecat dari parti;

Sokongan tidak akan diberi jika dalam gabungan itu ada DS Anwar atau DAP.

Saya percaya apa yang dikatakan oleh DS Ismail itu.

Adalah jelas, jika kumpulan 19 itu terlibat, mereka telah melanggar keputusan-keputusan itu. MT patut keluarkan surat tunjuk sebab kepada mereka. Jika mereka tidak dapat memberi jawapan yang memuaskan, mereka patut dipecat. UMNO perlu membersihkan diri daripada ahli-ahli, walau Presiden dan bekas Presiden, yang tidak setia kepada parti.

01 10 2020

PS:

Selesai sahaja saya menulis rencana ini pada petang 29 09 2020, saya terbaca pula berita bertajuk “Zahid diberikan 7 hari untuk keluarkan Umno dari kerajaan PN”:

“Presiden Umno, Datuk Seri Ahmad Zahid Hamidi diberikan tujuh hari oleh kumpulan Datuk Seri Najib Razak agar memulakan tindakan terhadap Bersatu selepas beberapa kali Umno diperlekehkan oleh parti itu.

Jika beliau gagal membebaskan Umno dari Perikatan Nasional, kempen untuk mengenepikan beliau dari Presiden Umno akan digerakkan di kalangan ahli Umno.

Sehubungan itu, bekas Ahli Majlis Tertinggi Umno yang kini orang kanan Najib, Datuk Lokman Noor Adam berkata, pihaknya memberikan Zahid tujuh hari untuk melaksanakan perkara ini.“Tujuh hari dari sekarang, MP-MP Barisan Nasional kena ambil keputusan. Jangan tunggu lama-lama.

“Hari itu strateginya, kita mahu menyokong Anwar Ibrahim. Tuanku tak mahu menerima Anwar kerana baginda berada di IJN. Kita tak boleh buat apa, Tuanku tak sihat, kita kena tunggu Tuanku….””.(Malaysia Dateline).

Ayat yang dengan jelasnya menjawab salah satu persoalan yang saya bincang ialah ayat pertama di perenggan terakhir petikan saya, “Hari itu strateginya, kita mahu menyokong Anwar Ibrahim.” Maka jelaslah terdapat komplot antara DS Anwar dan DS Najib, DS Zahid dan lain-lain dalam senarai 19 itu.

Apa akan jadi sekarang? Kita tidak tahu sama ada DS Zahid akan tunduk kepada kata dua itu. Jika beliau tunduk, melainkan semua ahli-ahli UMNO mengikut mereka, UMNO akan berpecah, paling kurang kepada dua kumpulan iaitu, pertama, kumpulan DS Najib- DS Zahid yang mahu UMNO keluar daripada kerajaan PN dan dan menyokong DS Anwar sebagai Perdana Menteri dan, kedua, kumpulan yang tidak mahu keluar. Mungkin juga akan timbul kumpulan ketiga, iaitu kumpulan yang mahu UMNO keluar daripada kerajaan PN tetapi mereka tidak mahu bekerjasama dengan DS Anwar dan DAP dan mereka mahukan PRU15 diadakan segera.

Tetapi, setelah gagal berkomplot dengan DS Anwar, mungkin kumpulan DS Najib-DS Zahid juga tidak mahu bekerjasama dengan DS Anwar lagi. Dalam keadaan itu, ada kemungkinan UMNO tidak akan berpecah. Tetapi itu tertakluk kepada sama ada kumpulan ketiga itu boleh menerima kumpulan DS Najib-DS Zahid yang terang-terang telah melanggar keputusan-keputusan MT itu dan sama ada mereka mahu UMNO memasuki PRU15 dengan pemimpin-pemimpin yang menyebabkan kekalahan dalam PRU14 dan telah didapati bersalah atau sedang menjalani perbicaraan.

Jika kumpulan ketiga itu tidak sanggup menerima kumpulan kedua, maka perebutan jawatan dalam UMNO tidak dapat dielakkan. Jika ahli-ahli UMNO masih tidak mahu UMNO berubah, maka tibalah masanya bagi orang Melayu meninggalkan UMNO dan mencari parti lain.

Saya harap pemimpin-pemimpin UMNO yang tidak terlibat dalam komplot bersama DS Anwar dan ahli-ahli UMNO amnya, akan mengambil kesempatan ini untuk membersihkan UMNO dan masuk ke PRU15 dengan wajah baru.

Bagaimana jika DS Zahid tidak tunduk kepada tuntutan (demand) itu? Sudah pasti kempen menjatuhkan DS Zahid akan berlaku yang akan diikuti dengan perebutan jawatan dalam UMNO. Jika itu berlaku, saya harap kumpulan ketiga akan merebut peluang untuk membersihkan UMNO daripada pemimpin-pemimpin yang menjadi liabiliti kepada UMNO itu. Mereka akan diingati jika mereka kalah sekalipun. Wallahu a’lam.

KEPERLUAN PERSEFAHAMAN ANTARA PARTI-PARTI POLITIK DAN NGO-NGO MELAYU

PERJUMPAAN PELAN STRATEGI MELAYU/ISLAM PULAU PINANG

26 09 2020

KEPERLUAN PERSEFAHAMAN ANTARA PARTI-PARTI POLITIK DAN NGO-NGO MELAYU

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya fikir, semenjak Merdeka, tidak ada suatu masa di mana cabaran terhadap orang Melayu dan agama Islam di negara kita lebih teruk daripada dua puluh dua bulan negara ini berada di bawah pemerintahan Pakatan Harapan. Juga, tidak ada suatu masa di mana perpaduan orang Melayu lebih teruk daripada beberapa tahun kebelakangan ini.

Dalam tahun 2018, kita melihat kerajaan Persekutuan yang diterajui oleh orang Melayu selama 60 tahun tumbang walaupun peratusan penduduk orang Melayu/Islam adalah sebanyak 60%. Sebabnya adalah kerana undi orang Melayu berpecah tiga kepada BN, PAS dan PH. BN (khususnya UMNO) dan PAS yang berlawan sama sendiri menjadikan perlawanan tiga penjuru dengan PH, menyebabkan PH menang dalam lebih kurang 30 kawasan Parlimen.

Kita tidak terima (we do not approve) sebarang perbuatan rasuah dan penyalahgunaan kuasa oleh sesiapa. Yang bersalah mesti dihukum. Tetapi, menyerahkan kuasa politik orang Melayu kepada orang bukan Melayu bukanlah caranya untuk mengatasi masalah itu.

Pengundi-pengundi Cina yang bersepadu di belakang DAP, disokong pengundi Melayu yang termakan diayah pemimpin-pemimpin Melayu dalam PH, memberi kemenangan kepada PH.

Dalam masa 22 bulan berikutnya, orang Melayu merasa dan melihat akibat kesilapan mereka.

Ada yang sedar, ada yang tidak dan ada yang tidak mahu sedar. Yang benar-benar sedar (Kumpulan Pertama) terdiri daripada pemimpin masyarakat, rakyat jelata, pesara dan NGO-NGO bebas yang tidak berkepentingan. Mereka merasa dan melihat sendiri kesan apa yang dilakukan oleh kerajaan PH dan penyokong-penyokongnya. Mereka serik dan mereka benar-benar mahukan orang Melayu bersatu semula, lupakan parti, lupakan jawatan dan kedudukan dan tumpukan kepada usaha menangani cabaran yang dihadapi itu.

Saya pergi dahulu kepada kumpulan yang tidak sedar, atau lebih tepat tidak mahu sedar (Kumpulan Kedua) kerana perbincangan saya mengenai mereka adalah amat ringkas. Mereka adalah terdiri daripada pemimpin-pemimpin PKR, Bersatu-Mahathir dan Amanah dan penyokong-penyokong mereka. Mereka pertahankan pendirian parti mereka kerana mereka mendapat faedah daripadanya. Noktah.

Ada yang sedar tetapi kepentingan menyebabkan mereka sangsi akan akibat perpaduan (Kumpulan Ketiga). Mereka itu terdiri khususnya daripada pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS. Mereka nampak kesan kesilapan mereka. Tetapi, mereka khuatir akan kesan perpaduan: mereka khuatir kiranya dalam PRU15, mereka kehilangan peluang menjadi calon ahli Parlimen atau DUN. Pemimpin-pemimpin bawahan khuatir terlepas peluang jawatan-jawatan yang diberi sebagai imbuhan kerana menyokong partinya. Maka, mereka sangsi terhadap perpaduan.

Tetapi, Alhamdulillah, Allah memberi pertunjuk kepada pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS. Akibatnya, mereka bersetuju mengadakan Muafakat Nasional yang menggerunkan PH. Kemenangan di kesemua PRK selepas diadakan muafakat itu, telah menyebabkan parti-pati bukan Melayu yang mengutuk UMNO dan mengancam akan keluar dari BN, menghampirinya semula dan memberi sokongan kepada BN semula. Malah, Gerakan yang begitu teruk mengutuk UMNO dan keluar dari BN pun hendak kembali kepada BN semula. Begitu tebal muka mereka.

Perpaduan ini melangkah selangkah lagi apabila sebahagian daripada pemimpin-pemimpin Bersatu yang dipimpin oleh TS Muhyiddin dan sebahagian daripada pemimpin-pemimpin PKR yang diketuai DS Azmin Ali membawa keluar pengikut-pengikutnya dan menyertai UMNO, PAS dan beberapa buah parti di Sabah dan Sarawak untuk menggulingkan Kerajaan PH dan menubuhkan Kerajaan PN.

Tidak boleh dinafikan, penukaran kerajaan itu melegakan orang Melayu dan Islam. Tidak boleh dinafikan bahawa rakyat miskin daripada semua bangsa dan agama telah merasa nikmatnya, terutama sekali semasa berhadapan dengan bencana Covid-19 itu. Tidak boleh dinafikan bahawa ia telah mententeramkan negara, khususnya daripada ancaman perselisihan kaum dan agama.

Tetapi, ia tidak memuaskan dari segi mewujudkan perpaduan Melayu. Betul, kebanyakan orang Melayu menolak PH, tetapi yang menyebabkan masalah adalah pemimpin-pemimpin dalam gabungan PN itu sendiri.

Mula-mula kita lihat tindakan Perdana Menteri. Kita mengharapkan beliau akan mengambil kesempatan itu untuk menubuhkan sebuah kerajaan perpaduan Melayu dan Bumiputra. Sebaliknya beliau lebih mementingkan survival beliau sebagai Perdana Menteri. Maka, beliau lebih mengutamakan orang-orang daripada parti beliau sendiri dan yang baru melompat masuk ke parti beliau dan juga dari Sabah dan Sarawak yang memberi sokongan kepada beliau, menyebabkan ternampak seolah-olah ada tawar menawar. Pemimpin-pemimpin UMNO yang berkemungkinan menggerhanakan beliau, diketepikan. Dalam hal ini, mungkin DS Zahid Hamidi juga memain peranan, juga untuk survival dirinya.

Maka, UMNO yang mempunyai bilangan ahli Parlimen yang terbanyak merasa terpinggir. Memikirkan bahawa ia berkemungkinan menambahkan bilangan kerusi Parlimen dan meperolehi jawatan Perdana Menteri, pemimpin-pemimpin UMNO mendesak supaya diadakan PRU15 dengan segera. Tetapi Presidennya, DS Zahid tidak bersetuju, mungkin kerana beliau mempunyai perkiraan lain, sesuai dengan kepentingannya. TS Muhyiddin juga tidak bersetuju kerana beliau tidak yakin dengan prestasi partinya sendiri manakala PAS menyokong DS Muhyiddin dengan harapan dapat memujuknya memberikan wang ihsan petrolium kepada Terengganu dan Kelantan.

PAS cuba mendapt wang ihsan petrolium daripada Kerajaan Persekutuan semenjak pemerintahan PH dengan menyatakan sokongan terhadap Tun Dr. Mahathir, seolah-olah tidak kisah dengan apa yang dilakukan oleh Kerajaan PH dan penyokong-penyokongnya terhadap hak dan kepentingan orang Melayu dan kedudukan agama Islam. Mungkin hujah yang diberikakan PAS ialah Tun Dr, Mahathir adalah lebih baik daripada DS Anwar, satu pusingan-U daripada pendirinya pada suatu masa dahulu, apabila PAS menolak tuduhan liwat terhadap DS Anwar dan menggelarkan Dr Mahathir sebagai Maha Firaun.

Apabila TS Muhyiddin menjadi Perdana Menteri, hingga sekarang, PAS memberi sokongan tidak berbelah bahagi kepadanya, malah menjadi ahli PN yang didaftarkan sebagai sebuah parti politik, membelakangkan Muafakat Nasional yang ditubuhnya lebih awal, dengan UMNO. Adakah ia bersekongkol dengan Bersatu untuk meminggirkan UMNO? Semua itu menampakkan seolah-olah PAS lebih mementingkan wang ihsan petrolium daripada perpaduan Melayu/Islam.

Sampai kepada Bersatu, saya berkali-kali berkata, dengan tsunami patah balik orang Melayu dan tanpa undi orang Cina, jika ia bertanding sendiri, walaupun dengan sokongan kumpulan bekas-PKR yang diketuai DS Azmin Ali (dengan syarat PAS tidak mengkhianati Muafakat Nasional dengan UMNO), Bersatu bernasib baik jika ia boleh memenangi bilangan kerusi Parlimen yang boleh dikira dengan jari tangan. Keadaan mungkin lebih teruk apabila Tun Dr Mahathir menubuh Pejuang.

Maka, kita lihat cubaan Bersatu untuk menarik ahli-ahli Parliman UMNO menyertainya. Ini telah dilakukan oleh Tun Dr Mahathir semenjak kekalahan BN dalam PRU14, tetapi kegagalannya mula nampak apabila BN memenangi beberapa PRK berturut-turut. Tamparan terakhir kepada Tun Dr Mahathir ialah apabila parti Bersatunya sendiri yang berpecah dan menyertai PN untuk menumbangkan Kerajaan PH dan menafikannya daripada menjadi Perdana Menteri semula.

Keresahan Bersatu menyebabkan ia membuka keahliannya kepada orang bukan Melayu, satu usaha yang sesia.

Kita perhatikan, dalam membuat sesuatu keputusan, orang politik hanya memikirkan kepentingan diri dan (pemimpin-pemimpin) parti di masa terdekat. Mereka akan bersahabat atau bermusuh pada sesuatu masa jika ia memberi keuntungan material segera kepada mereka. Bukan mereka tidak langsung mempunyai tujuan bersama, tetapi cuma setakat ia menguntungkan mereka pada masa itu, atau untuk mengelak kekalahan pada masa itu. Mungkin itulah politik!

Biar apa pun, kita mesti akui peranan baik yang dimainkan oleh mereka semua dalam tempoh tujuh bulan kebelakangan ini.

TS Muhyiddin dan pemimpin-pemimpin Bersatu berjasa kerana keluar daripada PH dan menyebabkan tumbangnya Kerajaan PH.

TS Muhyiddin, dengan parcaturan politiknya, berjaya menafikan PH daripada berkuasa semula sudah selama tujuh bulan, walaupun harga yang dibayar amat tinggi.

UMNO, walaupun merungut, tidak menarik balik sokongannya kepada TS Muhyiddin dan Kerajaan PN, dengan itu mengelak PH berkuasa semula. Sama ada DS Zahid mempunyai perkiraan peribadi lain tidak mengapalah, asalkan PH tidak berkuasa semula.

Sokongan padu PAS kepada TS Muhyiddin menyelamatkan kedudukan TS Muhyiddin dan mengekalkan kerajaan PN hingga sekarang, tidak kiralah apa motifmya.

Tetapi keputusan yang dibuat atas kepentingan politik semata-mata, akan ternyata kurang arif dan merugikan negara. Misalnya keputusan mengadakan dan menambah sekolah vernakular untuk mengambil hati pengundi Cina dan, baru-baru ini, kepututusan TS Muhyiddin mengenai isu berkaitan dengan hasil petrolium di Sarawak. (Berkenaan Terengganu dan Kelantan, sila baca rencana saya bertajuk Pencapaian Tuan Guru Nik Aziz (24 05 2017) dalam laman web saya.)

Tetapi, kita memerlukan rakan seperjuangan yang berpanjangan untuk mempertahankan hak dan kepentingan orang Melayu/Islam selagi adanya negara kita Malaysia, bukan setakat PRU15. Ini rancangan jangka panjang.

Dalam ucapan ringkas ini, saya tinggalkan itu dahulu. Kita tumpukan kepada isu segera yang mendesak dahulu. Isu paling mendesak bagi orang Melayu/Islam di Malaysia hari ini ialah mengelak PH menang PRU15 dan berkuasa semula. Yang lain adalah sampingan.

Untuk menang PRU15 parti-parti Melayu di luar PH perlulah mengelak berlawan sama sendiri. Saya tidak kisah jika mereka bertanding di kawasan majoriti Melayu di mana BN atau PN meletak calon bukan Melayu asalkan mereka tidak menyebabkan calon PH menang.

Dalam hal ini, orang Melayu perlu belajar daripada orang Cina dan meniru cara mereka bertindak. Walau pun di luar mereka nampak berpuak-puak, di belakang mereka bermuafakat. Mereka mempunyai persefahaman dalam hal-hal yang menguntungkan atau merugikan mereka dan mereka bersatu untuk memperjuangkannya atau menentangnya.

Persefahaman orang Melayu ini hendaklah meliputi parti-parti Melayu dari peringkat persekutuan hinggalah ke negeri dan daerah, supaya semua dapat bertindak bersama.

Siapakah yang akan memulakan usaha untuk mewujudkan persefahaman itu? Kita tidak boleh mengharapkan parti politik sebab mereka tidak percaya antara satu sama lain. Lagi pula, mereka masing-masing mempunyai ego yang tebal.

Maka, NGOlah yang perlu menggerakkannya. Tetapi, NGO-NGO Melayu mestilah kuat dan bersatu. Jika NGO-NGO Melayu tidak dapat bersatu pun, sekurang-kurangnya mereka hendaklah mempunyai persefahaman mengenai isu-isu yang merugikan atau menguntungkan orang Melayu dan Islam dan mereka hendaklah sekata dan bertidak bersama. Ini adalah cabaran kepada NGO-NGO Melayu/Islam. Jika UMNO dan PAS boleh mewujudkan Muafakat Nasional, tidak ada sebab mereka tidak boleh melakukan perkara yang sama di antara mereka.

Dalam mewujudkan persefahaman dan kerjasama di antara parti-parti politik dan NGO-NGO Melayu, kita tidak perlu merombak parti, persatuan dan kumpulan atau menubuh satu pertubuhan baru. Yang perlu ialah mereka mempunyai persefahaman untuk mengambil pendirian bersama dan bertindak bersama jika timbul sesuatu isu yang mencabar atau merugikan hak dan kepentingan orang Melayu.

Kecuaian orang Melayu untuk berbuat demikian, antara lain, telah memperlihatkan pertambahan bilangan sekolah jenis kebangsaan Cina yang mendadak dan tuntutan-tuntutan Dong Zong yang melampau yang, kesannya, ialah mengiktirafkan dan mewujudkan satu sistem persekolahan yang selari dengan sistem persekolahan kebangsaan. UMNO takut tidak mendapat undi orang Cina. PAS sibuk mengkritik UMNO, NGO-NGO Melayu masing-masing bertindak sendiri atau tidak langsung. Yang untung adalah orang Cina.

Kita tidak mahu hal seperti itu berulang, malah kita mahu memperbetulkan kesilapan yang telah berlaku itu, seberapa boleh.

Itulah cabaran kepada orang Melayu. Sanggupkah mereka mengenepikan kepentingan diri demi untuk mempertahankan kepentingan bangsa dan agama?

Biar apa pun kita perlu mencuba dan saya sarankan NGO-NGO bersatu tujuan sesama mereka terlebih dahulu dan memulakan risikan di kalangan parti-parti politik Melayu dan menjadi pengurus tidak rasmi bagi membincang isu-isu yang timbul dari masa ke semasa.

Jika muafakat antara UMNO dan PAS boleh berlaku, persefahaman antara parti-parti politik dan NGO-NGO Melayu/Islam mengenai isu-isu yang melibatkan orang Melayu dan Islam adalah lebih mudah. Ia tidak melibatkan pembahagian kerusi pilihanraya; ia tidak melibatkan jawatan dalam Kabinet, GLC, dan lain-lain.

Saya tahu Tan Sri, Dato’-Dato’, tuan-tuan dan puan-puan adalah anak Pulau Pinang, demikian juga saya. Tumpuan tuan-tuan dan puan-puan adalah khusus kepada Pulau Pinang. Tetapi, Pulau Pinang adalah sebahagian daripada Malaysia. Segala perubahan yang berlaku di Malysia juga memberi kesan kepada Pulau Pinang.

Saya lahir di zaman pemerintahan Jepun, melalui Malayan Union, Persekutuan Tanah Melayu, pemberontakan Kominis, perjuangan menuntut kemerdekaan, penubuhan Malaysia, Konfrantasi Indonesia, Mei 13, Mageran, Dasar Ekonomi Baru, kekalahan Kerajaan BN, tumbangnya Kerajaan PH dan pemerintahan Kerajaan PN.

Di Pulau Pinang saya melihat sambutan Pertabalan Queen Elizabeth II; saya melihat PRU1 (tahun 1955) hingga yang terakhir setakat ini (PRU14); saya melihat Pulau Pinang di bawah Kerajaan Perikatan (era Wong Po Nee); saya melihat Pulau Pinang di bawah Gerakan (era Lim Chong Eu, di luar dan di dalam Perikatan/BN) dan saya melihat Pulau Pinang di bawah pemerintahan DAP, hingga sekarang.

Memandang kebelakang, orang Melayu terlalu pemurah. Dalam PRU1 (1955), sepatutnya jawatan Ketua Menteri diambil oleh UMNO, tetapi UMNO bermurah hati menyerahkannya kepada MCA. Di era Lim Chong Yu, ia manjadi “hak tradisional” orang Cina, sehingga, pernah, pada suatu masa dalam tahun 1990an, walaupun UMNO mempunyai bilangan kerusi yang lebih daripada Gerakan, jawatan itu tetap diberi kepada Gerakan. UMNO hanya berpuas hati dengan jawatan Timbalan Ketua Menteri.

Lihatlah bagaimana kita melepas peluang hingga sekarang kita tidak lagi berpeluang.

Terus terang, saya sendiri menerima hakikat bahawa kita sudah tidak berpeluang lagi menebus jawatan itu hinggalah Dr. Zaki, Us. Azizee dan En. Luqman (yang saya tidak kenali sebelumnya) menziarah saya pada 30 Ogos 2020.

Dr. Zaki membawa satu berita yang merupakan cahaya di hujung terowong: orang Melayu adalah penduduk majoriti di Pulau Pinang.

Tetapi itu hanyalah permulaan perjalanan 1,000 batu. Ia tertakluk kepada syarat-syarat berikut:

Kawasan pilihanraya majoriti Melayu hendaklah lebih banyak daripada kawasan majoriti bukan Melayu.

Jumlah orang Melayu yang berpindah keluar daripada Pulau Pinang tidak melebihi bilangan orang bukan Melayu yang berbuat demikian;

Tidak ada perpindahan pengundi bukan Melayu dari kawasan majoriti besar orang bukan Melayu ke kawasan majoriti kecil orang Melayu seperti dari George Town ke Seberang Perai;

Orang Melayu yang berhak mengundi mestilah mendaftar dan mengundi; dan

Orang Melayu bersepadu mengundi PN atau BN.

Ini perlu diberi perhatian dan diambil tindakan oleh parti-parti dan NGO-NGO Melayu Pulau Pinang. Saya fikir, tuan-tuan boleh mengambil inisiatif untuk mendapat persefahaman dan kerjasama NGO-NGO Melayu dan parti-parti politik Melayu untuk bertindak bersama dalam menangani isu-isu ini, sebagai langkah permulaan, di peringkat negeri Pulau Pinang.

Untuk berkesan, idea ini perlulah diketengahkan ke peringkat Persekutuan. Tuan-tuan jangalah merasa kerdil untuk melakukannya. Tidak ada sesiapa yang terlalu kecil untuk mengemukakan sesuatu idea yang terlalu besar.

Sekian. Terima kasih.

NOTA: Ucapan ini ditulis dan dirakamkan sebelum DS Anwar Ibrahim mengumumkan beliau mempunyai sokongan majoriti di Parlimen.

MANTAN HAKIM DAN POLITIK

Berikutan tersibarnya video Tan Sri Richard Malanjum, mantan Ketua Hakim Negara, berkempen menyokong calon parti Warisan dalam Pilihan Raya Negeri Sabah, pada 23 September 2020, En. Lukman Sheriff menulis dalam Facebooknya:

“Apabila Tun Hamid bersuara dulu, orang panggil dia dengan pelbagai kata nista. Mkini ada buat coverage pun pasal ni. Media English mengutuk Tun Hamid seolah2 beliau memalukan seluruh badan kehakiman. Teruk dia dicaci. Cuba baca https://m.malaysiakini.com/news/267415

Tun Hamid sebagai seorang yang berprinsip terus respond. Dia pejuang. Dia balas semua. Rupanya ada bekas Menteri MOF pun kata dia rasis, ekstrimis dan pembohong. Ini semua sebab dia pertahankan perlembangaan dan bangsanya. Sila baca https://tunabdulhamid.me/2019/02/response-to-all-my-critics/

Tetapi teka respond Tun masuk tak dalam media English? Takkan? Adakah ini “fair and objective” media? Jadi sebilangan pembaca berita bangsar bubble ni terus mengutuk dan mencaci Tun Hamid. Panas telinga saya ketika itu.

Tetapi apabila bekas hakim TS Richard berpolitik menggunakan “racial/ethnic” card, sikit pun tak menjadi isu. https://www.facebook.com/669402819/posts/10157037254742820/?extid=HEGhpU8Y3PQ47DQl&d=n

Saya tak kata TS Richard salah. Saya bukan nak TS Richard dikutuk. Saya ada masalah besar dengan media yang terlampau berat sebelah dan selektif. T Hamid seorang yang berwibawa tetapi dikotori reputasinya dengan tidak adil. Saya terus terang kata media kita ni rasis. Kalau satu bangsa buat sesuatu dia ok dan tiada masalah. Tapi Kalau ada bangsa yang mereka tak suka buat yang sama ia jadi rasis. Dan naratif dan subtext begini yang meracuni rakyat kita.

Saya harap pada suatu hari Nanti satu kajian ilmiah dibuat mengenai peranan media dalam menjalankan satu kempen/ pogrom rasisma di malaysia. Masuklah media melayu dan vernakular jika ada tetapi jangan tak masuk media2 English yang sentiasa bermain dengan isu ini supaya kita sedar bagaimana mereka dengan jahat mengadudomba kita. Tun Hamid salah satu mangsa mereka.

Ps: Tun Hamid never campaign politically. He fought based on causes/ principles.”

Pada 24 September 2020 Tun Abdul Hamid menghantar response ini kepada En Lukman:

Assalamualaikum saudara Lukman,

Terima kasih di atas muatan di Facebook saudara yang dihantar kepada saya oleh beberapa orang sahabat.

Sebenarnya, ada berbezaan antara apa yang dilakukan oleh TS Richard Malanjum dan saya. Beliau berkempen menyokong calon parti tertentu dalam pilihan raya.

Saya mengulas isu-isu berkaitan parti-parti politik, kerajaan dan pembangkang. Jika saya bersetuju dengannya, saya kata saya bersetuju dan saya beri alasan-alasan saya. Jika saya tidak bersetuju, saya kata saya tidak bersetuju dan saya beri alasan-alasan saya.

Apa yang pengkritik-pengkritik saya tidak puas hati ialah, semenjak tahun 2014, melalui ucapan dan rencana saya, saya menyeru orang Melayu bersatu untuk menentang tuntutan orang-orang bukan Melayu yang melampau dan berlawanan dengan apa yang telah dipersetujui dan termaktub dalam Perlembagaan. Saya mempertahankan Perlembagaan. Mereka hendak merobek-robekkanya kerana mereka mahu lebih.

Mereka nampak saya merbahaya kepada perancangan mereka, kerana seruan-seruan saya dapat mempengaruhi orang Melayu sehingga kerajaan terpaksa membuat pusingan-U, bermula dengan penarikan balik cadangan untuk memansuhkan Akta Hasutan 1948 dan menggantikannya dengan Rang Undang-Undang Harmoni, oleh DS Najib; penarikan balik cadangan untuk ratify ICERD dan Statut Rom; Kerjasama UMNO dan PAS dan, lebih penting lagi, menyedarkan orang Melayu tentang bahayanya DAP terhadap hak dan kepentingan orang Melayu dan kedudukan agama Islam.

Maka mereka menyerang kredibiliti saya.

Seterusnya, bandingkan apa saya lakukan dengan apa yang dilakukan Tun Salleh Abas dan DS Gopal Sri Ram yang mereka tidak bantah, malah menyokong.

Tun Salleh Abas bertanding sebagai calon S46 menentang Dato’ Sharizat dan kalah. Selepas itu, beliau betanding sebagai calon PAS di Terengganu, menang dan menjadi Ahli Exco Negeri. (Pada masa itu, S46 dan PAS adalah pembangkang.)

DS Gopal Sri Ram, antara lain, mewakili Perdana Menteri Tun Dr. Mahathir, meminta Peguam Negara Apandi Ali, menangkap dan menuduh DS Najib Razak, Perdana Menteri sebelumnya. Ditanya kerana apa, DS Gopal Sri Ram menjawab, “Ramai orang akan gembira jika beliau berbuat demikian” dan beliau (Apandi) akan menjadi wira sebagai Peguam Negara pertama yang menangkap seorang Perdana Menteri. (Afidavit TS Apandi).

Mengapa mereka tidak dikritik?

Tun Abdul Hamid Mohamad

24 09 2020

DEVELOPMENT OF THE IMPLEMENTATION OF HUDUD IN BRUNEI

Tun Abul Hamid Mohamad

On 22 October 2013, the Government of Brunei Darussalam gazetted the Syariah Penal Code Order 2013.

On 01 May 2014, Phase 1 which includes the law of ta’zir[i] except the death penalty and qisas (retaliation), was implemented.

On 03 April 2019, Phases 2 and 3 including the death penalty were fully implemented.

So far, no hudud[ii] case has been tried. There are only a few cases of sariqah (theft) offences in which the offenders have been sentenced to ta’zir (imprisonment) and one case of qisas of causing injury in which the offender was sentenced to B$91,000.00 (1/3 diyat[iii]) and imprisonment for five years.

It should be noted that, although the Syariah Penal Code Order, 2013 has been implemented, the Penal Code is still in force in Brunei and the cases under it are tried by Civil Courts. Therefore, there are many overlapping offences, that is, for an act, such as stealing, there is an offence under the Syariah Penal Code Order, 2013 and also under the Penal Code. How are such cases determined to be charged under the Penal Code and tried by the Civil Court or under the Syariah Penal Code Order, 2013 and tried by the Syariah Court?

In this respect, it is pertinent to refer to the explanation given by the Hon. Attorney General of Brunei in her special talk on 30 April 2014.

“B. For overlapping offences (Offences under the jurisdiction of both Syariah Courts and civil courts)

(i) Investigation

Investigation of cases involving offences within the jurisdiction of syariah courts and civil courts such as theft, robbery, murder, causing hurt and rape, as it is now, will be reported to and investigated by the Royal Brunei Police Force with the assistance of other law enforcement agencies, if relevant.

(ii)Evaluation of evidence

After conducting the investigation, the Investigation Paper will be submitted for evaluation by the Public Prosecutor with the assistance of the Chief Syar’ie Prosecutor if required. Assessment will be made whether there is sufficient evidence to prove the offences under the Syariah Penal Code Order, 2013 or if the suspect wishes to make a confession by iqrarin accordance with the Syariah Courts Evidence Order, 2001 and the criminal procedure code for syariah courts. In such case, the case will be transferred to the syariah courts for prosecution by Syar’ie Prosecutors with the assistance of Deputy Public Prosecutors, if required. Otherwise, the prosecution will continue under the Penal Code (Chapter 22) in civil courts.

Explanation

…The Syariah Penal Code Order, 2013 will apply if the conditions required by syarak are fulfilled, which, we are given to understand have a very high standard of proof which is beyond any doubt. Therefore, the initial process of investigation and prosecution for overlapping crimes available in both the Penal Code (Chapter 22) and the Syariah Penal Code Order, 2013 will continue as it is. Initial assessment will be made to determine the appropriate court so that a person will not be tried twice for the same offence (double jeopardy).”

According to the Attorney General, the evaluation of the evidence is done by the Public Prosecutor with the assistance of the Chief Syar’ie Prosecutor, if necessary.

In this regard, we should refer to Article 81 (3) of the Constitution of Brunei and section 25 (2) of the Emergency (Syariah Courts) Order 1998 (section 25 (2) Syariah Courts Act Chapter 184.)

Article 81 (3) of the Constitution of Brunei provides:

(3) The Attorney General shall have power exercisable at his discretion to institute, conduct or discontinue any proceedings for an offence other than —

(a) proceedings before a Syariah Court, subject to the provisions of any written law to the contrary;”

I am unable to find “provisions of any written law to the contrary”, so, I take it that the power of the Public Prosecutor does not include a trial before a Syariah Court.

Section 25(2) of the Syariah Courts Act Chapter 184 provides:

“(2) The Chief Syar’ie Prosecutor shall have powers exercisable at his discretion to commence and carry out any proceedings for an offence before a Syariah Court.”

(The Malay version in section 25 (2) of the Emergency (Syariah Courts) Order 1998 says the same thing.)

I believe that at the time the two laws were drafted, the drafters did not envisage that there would be overlapping offences as they do today. Looking at the provisions of the Constitution and section 25 (2) Syariah Courts Act Chapter 184 (as well as section 25 (2) of the Emergency (Syariah Courts) Order 1998), in my view, for overlapping offences, both the Public Prosecutor and the Chief Syar’ie Prosecutor should make a joint assessment of the evidence and determine (jointly) whether the charge is to be made under the Penal Code and the case tried in the Civil Court or under the Syariah Penal Code Order, 2013 and tried in the Syariah Court.

To avoid the possibility of the determination being challenged, especially if a non-Muslim suspect who is represented by a lawyer is charged under the Syariah Penal Code Order 2013 and tried in the Syariah Court, I think, it is advisable to amend the Constitution and section 25 (2) of Syariah Courts Act Chapter 184 and section 25(2) of the Emergency (Syariah Courts) Order 1998. The amendment is to state that, for overlapping offences, the determination shall be done jointly by both the Public Prosecutor and the Chief Syar’ie Prosecutor.

In making their assessment, they may use the test mentioned by the Attorney General in her special talk, that is, if:

there is sufficient evidence to prove the offences under the Syariah Penal Code Order, 2013; or
the suspect wants to plead guilty by an iqrar (confession) in accordance with the Syariah Courts Evidence Order, 2001 and the Syariah Courts Criminal Procedure Code Order, 2018,

then, the charge will be made under the Syariah Penal Code Order 2013 and the case will be tried in the Syariah Court.

(To avoid confusion, it is hereby explained that after a person is arrested, he is referred to as “suspect”; after he is charged, he is referred to as the “accused”; after he is convicted, he is referred as an “offender” and when he is serving a prison sentence he is referred to as a “prisoner”.)

The determination under which law the charge of an overlapping offence will be made and in which court the case will be tried, is done at the time when the suspect is in custody, that is, in the lockup. As in the case of Mohd. Norazimi Fathullah, the suspect was not represented by counsel. Most likely, he was asked by the investigating officer if he wanted to plead guilty. If the answer was “Yes”, whether he wanted to do it by iqrar according to Islamic law or according to civil law. For an 18-year-old suspect as in that case who, most likely, was arrested for the first time, we do not know what was playing in his head.

First, perhaps he felt guilty, sinful, remorseful and wanted to repent and hope for forgiveness from Allah SWT. For that purpose, perhaps he thought that the Syariah Court was a more suitable place compared to the Civil Court.

Second, he might have heard that Civil Courts tried serious cases such as murder and robbery cases and the sentences include death and caning. The caning is terrifying. On the other hand, Syariah Court only dealt with minor cases such as khalwat and the punishment of caning is just like caning naughty boys.

Third, since the Syariah Penal Code Order 2013 had just been implemented, he did not know that, apart from imprisonment, he could also be sentenced to arsy which, if he is unable to pay, he will be imprisoned until the debt is paid which could mean until he dies in prison. On the other hand, if he is tried in a Civil Court, he could also be sentenced to caning. That is why the punishments that could be imposed by both courts need to be explained to him so that he can make a choice without misconception.

The case of Ketua Pendakwa Syar’ie Lawan Abdul Hafiz Bin Hj Muhammad Irwan

This judgment is dated 9 September 2019, therefore it is the first written judgment, as far as we know, for the overlapping cases handed down by the Syariah Court.

This case was brought to the Syariah High Court because the suspect wanted to plead guilty by iqrar. So, the question is whether it was sufficiently explained to him regarding the difference in the sentence that could be imposed on him by the Syariah High Court, namely the payment of compensation to the owner of the stolen goods?

According to the judgment of the Syariah High Court Judge, the accused was charged with three (3) sariqah (theft) offences under section 55 (3) (b) of the Syariah Penal Code Order, 2013. The judgment continued:

“When the charge was read, the accused admitted to hearing and understanding the charge and the consequences of the charge and then pleaded guilty to the three charges.

Syar’ie Prosecutor has read the brief facts of the offence for the three charges which contain the name of the accused, his identity and details relating to the charge including the place and time of occurrence and the existence of stolen goods (sariqah) in the accused’s house and elements of the offence required.

Based on these facts, the following had happened:

an act of moving (the goods – added) secretly;

i. movable property in the form of 1 double din tape, 3 car

meters and 1 front bumper of the car belonging to the

victim for the first charge,

ii. movable property in the form of 4 units of sport rims and 4

tyres for the second charge,

iii. movable property in the form of 4 units of sport rims, 4 tyres

and 1 double din (radio tape) for the third charge.

2. without the consent of the owner; and

3. with the intention of forfeiting the property from the owner.

The accused agreed with the facts presented by the Syar’ie Prosecutor. After hearing the accused’s plea on the charge as well as (my – editor) examination of the facts and also the accused’s admission of the facts, the Court convicted the accused for the three offences charged and then gave him the opportunity to plead to the Court… “

The Judge convicted the accused and passed the following sentences:

“1. Abdul Hafiz bin Haji Muhammad Irwan:

i. Imprisonment for 12 months for the first offence.

ii. Imprisonment for 12 months for the second offence.

iii. Imprisonment for 12 months for the third offence.

2. The prison sentences run consecutively totaling 36 months.

3.The punishment begins from the offender being detained in police

custody on 26 August 2019.

4. The sariqah property identified by the victim shall be returned to

the victim.

The Offender is ordered to pay compensation to the owner of the sariqah item, namely the car bumper that has been sold with a value purchased by the owner of $150.00. If the Offender is unable to pay it, then it becomes a debt on him.”

We note that the Judge in this case has stated in detail the procedure followed by him to explain to the accused about the charge, before convicting him. That is commendable and should be followed by other Judges. Unfortunately, the brief facts given by the Syar’ie Prosecutor was not reproduced in his judgment. Otherwise, we will get a more complete picture. This is important because the judgment will be a precedent that will be analysed whether it can be followed in later cases.

We also do not know whether, before he was asked if he wanted to plead guilty by iqrar, the difference in sentence that could be imposed by the respective court, was explained to him. The difference is that the Shariah Court could order him to pay damages to the victim while the Civil Court do not.

Reading the judgment, apart from the damages imposed, we feel as if we are reading the judgment of a Civil Court. That is a commendable development in judgment writing. The only difference is that, in Civil Court such cases are only tried by a Magistrate, not High Court Judge.

Regarding the sentence, I will only refer to the order of the Judge that reads: “If the Offender is unable to pay it (damages – added), then it becomes a debt on him.” I understand it as a debt that could be claimed through civil process, different from the arsy that will be discussed later.

The case of Pendakwa Syarie v. Mohd. Norazimi Fathullah Bin Mohd. Safihi

This case is the first case under the Syariah Penal Code Order, 2013 tried by the Syariah Court that we have the written judgment of the Syariah High Court as well as the Syariah Court of Appeal.

The facts of the case that we have is nothing more than what is mentioned in the charge, that is, the accused, on the date, time and place stated has caused an injury to Asahrin bin Idris by breaking his skull, thus he has committed an offence under section 169 (2 ) (a) of the Syariah Penal Code Order, 2013 which is punishable under section 169 (2) (ii) of the same code.

The accused pleaded guilty by way of iqrar. The learned Judge sentenced him to:

1. Imprisonment for 5 years from the date the Offender was

arrested;

2. The Offender is ordered to pay arsy to the victim equivalent to

1/3 of the amount of full diyat i.e. money amounting to

$91,516.66 to the victim.

3. The arsy must be paid within three years in installments.

4. If the arsy fails to be paid, the Offender shall be imprisoned

until the amount ordered is paid.

So far, the cases heard by the Syariah High Court are cases in which the accused pleaded guilty. So, the judgments are only about sentence. We are unable to see how the procedure for trial is followed, how the law of evidence, especially if the witness is a non-Muslim is applied and how the Judge analyses the testimony of witnesses to make his finding of facts. What we can see in this judgment is a legal discussion of jurisdiction, iqrar and punishment.

From the judgment of this case, we do not know how the incident took place: whether the Offender suddenly hit the victim (with what?); whether there was a quarrel and a fight between them before the injury was caused; who started the quarrel and the fight, if any; whether the Offender was also injured etc. All of that should be taken into account in determining the sentence.

In his judgment, the learned Judge said:

“The Offender is the person whose pledge is accepted before the Court today.

I am satisfied with all the evidence that has been submitted by the Syar’ie Prosecutor in this case.

I am satisfied that I have given the Offender the opportunity to speak or make any application before the sentence is passed. However, the offender did not take the opportunity even though his rights have been explained and given as much space as possible. From the Offender’s conversation I saw that the Offender did not seem to have any direct feelings about the wrong he had done and did not show his repentance.”

Paragraph 1 is more of an identification of the Offender as the person who made the iqrar, a matter that cannot be disputed because it was done before the Judge concerned. I also do not dispute the qualification of the Offender to make iqrar nor the decision of the Judge to accept it. What I am saying is about is what need be explained to the accused before the conviction is recorded.

Paragraph 2 seems to refer to the brief facts of the case given by the Prosecutor. The judgment would be more complete if the facts are reproduced.

Paragraph 3 refers to the opportunity given to the Offender to plead for a lenient sentence. My comment is about the explanation that should be given to him before his conviction was recorded.

We also do not know whether before accepting his iqrar, the accused was given an explanation of the consequences, among other things, he could be sentenced to pay arsy, which if he does not pay, he could be sentenced to imprisonment until he pays it which could mean until he dies. It should be understood that the qualification to make iqrar is one thing. Whether the accused knows the consequences of choosing to be tried in a Civil Court or a Syariah Court is another matter.

Regarding the sentence passed, I will only touch on the effects of the order in paragraphs 3 and 4.

Regarding paragraph 3, arsy shall be paid within three years, in installments. We recall that the Offender was 18 years old at the time of the offence. He was imprisoned for five years from the date he was detained. There is no evidence of his academic qualifications; whether he worked before he committed the offence; whether his parents are still alive; if they are, what are they working as and so on.

In any case, since the incident, the Offender was detained and will continue to serve his five-year prison sentence, which means that when serving the sentence of imprisonment, he could not work, even if he had worked before. Question: How is he going to pay the arsy in three years? We do not know the financial position of his parents. I dare say that they cannot afford to pay the installment of B$1,516.60 (RM4,624.28) a month!

Regarding paragraph 4, if the arsy fails to be paid, the Offender shall be imprisoned until the amount ordered is paid. The Judge refers to section 193 (d) of the Syariah Courts Criminal Procedure Code Order, 2018 to make the order. There is no doubt that the section in question empowers the Judge to do so, meaning that the sentence is valid. I believe that is also the position in syariah.

We should think of the consequences. As I have argued, it is very likely that the Offender in this case will not be able to pay the arsy and will serve a life sentence, from the age of 18! Is that the intention of shariah and the intention of the court? I am worried that after the Offender is put in jail, he will be forgotten. Every time the prison officer examines his case, he finds that the arsy has not been paid and the court sentence is that he will be imprisoned until the arsy is paid, so he will continue to be imprisoned.

We do not have to wait for human rights NGOs to raise the issue 30 years later. Even now we should start thinking about it. I think, irrespective of the opinion of the jurists of the past, we should be brave enough to re-ijtihad, if necessary, and set a limit on the period of imprisonment for failing to pay arsy similar to failure to pay a fine; and also when the period expires, the debt (arsy) is also considered settled. I recommend that the law be amended accordingly.

So far, we have noticed the difference between the legal and judicial system of the shariah and common law. According to the English common law system, a criminal case is the action of the King (ruler) against an individual who violates the laws of the country made to maintain order. He will be prosecuted and punished. That is all.

If the criminal act has caused injury to an individual, it is up to the individual concerned to take legal action against the offender in a civil proceeding, to obtain damages. The government does not interfere because the matter is between the two of them.

I have not come across such a case. The reason is, usually a criminal has no money and cannot afford to pay damages. To take legal action requires the service of a lawyer and the victim too cannot afford it. So, the victim has to be satisfied with the Offender serving a prison sentence.

Shariah, perhaps more accurately fiqh, looks at the criminal act from both angles: government and individual (victim). It uses the same court, the same judge and the same trial to achieve both goals at the same time. At the end of the proceeding, both goals are achieved at no additional cost. It is a good system. But, whether the system is successful depends on the offender’s ability to pay arsy.

In an Arab society, especially in ancient times, which was based on strong tribal ties, the whole tribe would contribute to pay for it. The Malay community is not based on tribe. No siblings even of the same parents would come forward to help, if it involves payment of money. But, I am sure they will fight for their rights to diyat if any relative is killed by a person who can afford to pay diyat. That is why, I am waiting to see how the diyat system will work in the Malay community when we have such cases.

So far it is too early to say whether system of arsy will succeed in a Malay community. On the other hand, we have seen the possibility that the 18-year-old offender will grow old and die in prison unless a charitable body will pay on his behalf or he receives a pardon from His Royal Highness the Sultan or the law is amended to abolish imprisonment for not being able to pay arsy or limiting the period of imprisonment.

Should charitable bodies or the Baitul Mal pay for it? I do not think so. It means we are supporting, if not encouraging, crime.

What about takaful? What does it mean if a person takes takaful to pay for his arsy? It means that he is taking takaful because he intends to commit a criminal offence of injuring someone. Should a takaful company bear such a liability? I do not think so. Even conventional insurance companies do not do that because it means that they are supporting criminal acts.

Motor vehicle insurance or takaful is different. It is taken on the basis that if the car is involved in an accident that causes damage and injury and the driver of the car is negligent, then the insurance or takaful company will bear its liability. The basis is an accident not a deliberate criminal act.

Should it be paid with zakat money? I am not a jurist, but I think zakat money cannot be used for that purpose because I do not think it falls under any asnaf[iv], furthermore, it means supporting criminal acts.

What if the government uses tax money to pay for it? I also disagree because taxpayers should not bear the consequences of someone’s criminal act and indirectly encourage crime.

On the other hand, if as a result of the injury, the victim is unable to earn his livelihood, the government, through its social welfare department, deems it fit to support him, that is a different issue.

Conclusion

So far, no hudud cases have been tried. There are only a few cases of sariqah (theft) offences in which the offenders have been sentenced to ta’zir (imprisonment) and one case of causing qisas injuries in which the offender was sentenced to imprisonment and arsy. The cases were brought to the Syariah High Court because the suspects wanted to plead guilty by iqrar.

For overlapping offences, both the Public Prosecutor and the Chief Syar’ie Prosecutor should jointly assess and determine whether the charge is to be made under the Penal Code and tried in the Civil Court or under the Syariah Penal Code Order, 2013 and tried in the Syariah Court. To avoid challenge, the law should be amended accordingly.

The provision that an accused may be sentenced to imprisonment for not paying arsy until arsy is fully paid should be reviewed. I recommend that it is replaced with imprisonment not exceeding a period determined by the Judge within the limit set by law and when the period imposed by the Judge is completed, the Offender’s debt (arsy) is deemed to have been paid, just like a fine.

This provision is only for cases where the offender is unable to pay the arsy and has no property. If he has property, his property may be seized and sold to pay his debt (arsy). Such provision already exists.

Before a suspect who, at that time, is under Police custody decides whether he wants to plead guilty or not and, if “yes”, either in the Civil Court or through iqrar in the Syariah Court, an explanation should be given to him on the difference in the punishment which may be imposed on him by the respective court.

Although the judgments of the Syariah High Court are good (no mention need be made of the the judgment of the Syariah Court of Appeal), but to be more complete, it would be good if the facts of the case are reproduced in the judgment and every step of the proceeding, is stated in detail.

We are waiting to see new cases, including hudud cases, where the accused asks to be tried and is represented by counsel. Only then can we see how competent the investigators, prosecutors and judges are in carrying out their respective duties.

We must accept the fact that whatever law, including a law revealed by Allah SWT, as long as it is implemented by man, the possibility of unintentional injustice, always exists. Therefore, efforts should always be made to improve its implementation.

09 09 2020

NOTE:

I thank Tuan Hj Suhaimi Hj Gemok for getting me the court judgments, the relevant laws and the speech of the Hon. Attorney General to enable me to write this article. However, the views expressed in this article are mine based on the facts I have, my understanding and my arguments. If the facts or my understanding are wrong, please correct me. If there are better arguments, I too will follow it. Wallahu a’lam.

i] Malay, takzir, i.e. Punishment for crime not measuring up to the strict requirements of hadd punishments although they are of the same nature, or those for which specific punishments have not been fixed by the Quran.

[ii] Plural of hadd, it refers to punishments that under Islamic law (shariah) are mandated and fixed by God.

[iii] Financial compensation paid to the victim or heirs of a victim in the cases of murder, bodily harm or property damage.

[iv] group eligible for zakat.

PERKEMBANGAN PELAKSANAAN HUDUD DI BRUNEI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 22 Oktober 2013, Kerajaan Brunei Darussalam telah mewartakan Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah 2013 (Kanun Jenayah Syariah 2013).

Pada 01 Mei 2014, Fasa 1 yang melibatkan hukuman takzir selain hukuman mati dan qisas dilaksanakan.

Pada 3 April 2019, Fasa 2 dan 3 termasuk hukuman mati dilaksanakan sepenuhnya.

Setakat ini belum ada kes hudud yang dibicarakan. Yang ada hanyalah beberapa kes kesalahan sariqah (mencuri) yang telah dijatuhkan hukuman takzir (penjara) dan satu kes menyebabkan kecederaan qisas yang dijatuhkan hukuman arsy B$91,000.00 (1/3 diyat) dan penjara lima tahun.

Perlu diingati bahawa, walaupun Kanun Jenayah Syariah, 2013 telah dilaksanakan, Kanun Keseksaan (Penal Code) masih juga berkuatkuasa di Brunei dan kes-kes di bawahnya dibicarakan oleh Mahkamah Sivil. Oleh itu, terdapat kesalahan-kesalahan yang bertindih. Ertinya, bagi sesuatu perbuatan, misalnya mencuri, terdapat kesalahan di bawah Kanun Jenayah Syariah, 2013 dan juga di bawah Kanun Keseksaan. Bagaimana kes-kes seperti itu ditentukan sama ada pertuduhan hendak dibuat di bawah Kanun Keseksaan dan dibicarakan di Mahkamah Sivil atau di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013 dan dibicarakan di Mahkamah Syariah?

Dalam hal ini eloklah kita merujuk kepada penjelasan yang diberikan oleh YB Peguam Negara Brunei dalam ceramah khasnya pada 30 April 2014.

“B. Bagi kesalahan-kesalahan yang bertindih (Kesalahan di bawah bidangkuasa kedua-dua Mahkamah Syariah dan Mahkamah Sivil)

(i) Penyiasatan

Penyiasatan kes-kes yang melibatkan kesalahan-kesalahan yang di bawah bidangkuasa Mahkamah Syariah dan Mahkamah Sivil seperti curi, rompak, bunuh, melakukan kecederaan dan rogol akan, seperti pada masa sekarang, dilapurkan kepada dan disiasat oleh Pasokan Polis Diraja Brunei dengan dibantu oleh Unit Penguatkuasa Agama dan agensi-agensi Penguatkuasaan Undang-Undang lain, jika berkenaan.

(ii) Penilaian Keterangan

Setelah penyiasatan selesai dijalankan, kertas siasatan akan dihadapkan bagi penelitian kepada Pendakwa Raya dengan dibantu oleh Ketua Pendakwa Syarie jika perlu. Penilaian akan dibuat sama ada terdapat keterangan yang mencukupi bagi pembuktian kesalahan-kesalahan di bawah Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah atau jika suspek ingin membuat pengakuan salah secara iqrar menurut Perintah Keterangan Mahkamah Syariah dan Perintah Kanun Peraturan Jenayah Syariah. Dalam hal yang sedemikian, maka kes tersebut akan dipindahkan ke Mahkamah Syariah dengan pendakwaan dibuat oleh Pendakwa Syarie dengan dibantu oleh Timbalan Pendakwa Raya jika perlu. Jika sebaliknya, maka pendakwaan akan diteruskan di bawah Penal Code di Mahkamah Sivil.

Penjelasan

Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah, 2013 akan terpakai jika mencukupi syarat-syarat yang dikehendaki oleh syarak, yang mana, kita telah difahamkan mempunyai piawaian pensabitan yang amat tinggi iaitu tanpa keraguan (beyond doubt). Oleh yang demikian, proses penyiasatan dan pendakwaan awal bagi jenayah-jenayah yang “overlapping” (bertindih) yang ada dikedua-dua Kanun Hukuman Jenayah (Penal Code) dan Perintah Kanun Hukuman Jenayah Syariah 2013 adalah seperti yang berjalan sekarang. Penilaian awal akan dibuat untuk menetapkan Mahkamah yang bersesuaian supaya seseorang itu tidak dibicarakan dua kali bagi kesalahan serupa (double jeopardy)….”

Mengikut ceramah khas Peguam Negara itu, penelitian keterangan dilakukan oleh Pendakwa Raya dengan bantuan Ketua Pendakwa Syar’ie, jika perlu.

Dalam hal ini, kita perlu merujuk kepada Perkara 81 (3) Perlembagaan Brunei dan Bab 25(2) Perintah Darurat (Mahkamah-Mahkamah Syariah) 1998 (Bab 25(2) Syariah Courts Act Chapter 184.)

Perkara 81 (3) Perlembagaan Brunei memperuntukkan:

“81. …

(3) Peguam Negara hendaklah mempunyai kuasa yang boleh dijalankan mengikut budi bicaranya untuk memulakan, menjalankan atau menghentikan sebarang perbicaraan kerana sesuatu kesalahan selain dari —

(a) perbicaraan di hadapan sesebuah Mahkamah Syariah, tertakluk kepada peruntukan-peruntukan sebarang undang-undang bertulis yang bertentangan;”

Saya tidak menemui “peruntukan-peruntukan sebarang undang-undang bertulis yang bertentangan” dalam undang-undang berkenaan, maka, setakat yang saya dapat pastikan, kuasa Pendakwa Raya itu tidak termasuk perbicaraan di hadapan sesebuah Mahkamah Syariah.

Bab 25(2) Perintah Darurat (Mahkamah-Mahkamah Syariah) 1998 memperuntukkan:

(2) Ketua Pendakwa Syar’ie hendaklah mempunyai kuasa yang boleh dijalankan menurut budi bicaranya bagi memulakan dan menjalankan mana-mana prosiding bagi sesuatu kesalahan di hadapan Mahkamah Syariah.”

(Bab 25(2) Syariah Courts Act Chapter 184, naskah Inggeris memperuntukkan: “(2) The Chief Syar’ie Prosecutor shall have powers exercisable at his discretion to commence and carry out any proceedings for an offence before a Syariah Court.”)

Saya percaya, pada masa kedua-dua undang-undang itu digubal, penggubal-penggubalnya tidak terfikir akan adanya kesalahan-kesalahan bertindih seperti yang ada pada hari ini. Memandang kepada peruntukan Perlembagaan dan Bab 25(2) Perintah Darurat (Mahkamah-Mahkamah Syariah) 1998 (Bab 25(2) Syariah Courts Act Chapter 184), pada pandangan saya, bagi kesalahan-kesalahan bertindih, kedua-dua Pendakwa Raya dan Ketua Pendakwa Syar’ie hendaklah membuat penelitian dan penentuan bersama (jointly) sama ada pertuduhan hendak dibuat di bawah Kanun Keseksaan dan dibicarakan di Mahkamah Sivil atau di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013 dan dibicarakan di Mahkamah Syari’ah.

Untuk mengelak kemungkinan penentuan itu dicabar, terutama sekali jika seorang tertuduh yang bukan beragama Islam yang diwakili peguam dituduh di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013 dan dibicarakan di Mahkamah Syariah, saya fikir, eloklah pindaan dibuat kepada Perlembagaan dan Bab 25(2) Perintah Darurat (Mahkamah-Mahkamah Syariah) 1998 dan Bab 25(2) Syariah Courts Act Chapter 184.) Pindaan itu adalah untuk menyatakan, bagi kesalahan-kesalahan bertindih, penentuan itu hendaklah dilakukan bersama oleh kedua-dua Pendakwa Raya dan Ketua Pendakwa Syar’ie.

Dalam membuat penentuan itu, mereka bolehlah menggunakan ujian yang di sebut oleh Peguam Negara dalam ceramah khasnya itu, iaitu, jika:

terdapat keterangan yang mencukupi bagi pembuktian kesalahan-kesalahan di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013; atau
suspek ingin membuat pengakuan salah secara iqrar menurut Perintah Keterangan Mahkamah Syariah 2001 dan Perintah Kanun Peraturan Jenayah Syariah 2018,

maka, pertuduhan akan dibuat di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013 dan akan dibicarakan di Mahkamah Syariah

Ini tidak bererti bahawa Pendakwa Raya dan Ketua Pendakwa Syar’ie mesti melakukan tugas itu sendiri. Timbalan Pendakwa Raya dan Pendakwa Syar’ie boleh ditugaskan untuk melakukannya. Mereka boleh meminta bantuan (input) daripada Polis dan Penguatkuasa Ugama, jika diperlukan.

(Untuk mengelak kekeliruan, maka dijelaskan di sini, sebelum seseorang yang ditangkap itu dituduh di mahkamah, kita gunakan perkataan “suspek” bagi murujuk kepadanya; selepas dia dituduh tetapi sebelum dia disabitkan, kita gunakan perkataan “tertuduh”; selepas dia disabitkan, dia dirujuk sebagai “pesalah” dan apabila dia menjalani hukuman penjara dia akan dirujukkan sebagai “banduan”.)

Penentuan di bawah undang-undang mana pertuduhan sesuatu kes bertindih itu akan dibuat dan di mahkamah mana ia akan dibicarakan itu, ditentukan semasa tertuduh berada di dalam tahanan, iaitu di dalam lokap. Seperti dalam kes Mohd. Norazimi Fathullah, suspek tidak mempunyai nasihat peguam. Besar kemungkinan, dia ditanya oleh pegawai penyiasat sama ada dia hendak mengaku salah. Jika jawapannya “Ya”, sama ada dia hendak melakukannya melalui iqrar mengikut hukum syarak atau mengikut undang-undang sivil. Bagi seorang tertuduh berumur 18 tahun seperti dalam kes itu yang, besar kemungkinan, kena tangkap bagi kali pertama, kita tidak tahu apa yang bermain di kepalanya.

Pertama, mungkin dia telah merasa bersalah, berdosa, menyesal dan ingin bertaubat dan mengharapkan pengampunan Allah SWT. Untuk itu, mungkin dia berfikir bahawa Mahkamah Syariah adalah tempat yang sesuai berbanding dengan Mahkamah Sivil.

Kedua, dia selalu mendengar bahawa Mahkamah Sivil membicarakan kes-kes besar seperti kes bunuh dan rompak dan hukumannya termasuk hukuman mati dan rotan. Hukuman rotannya sangatlah menakutkan. Sebaliknya, Mahkamah Syariah membicarakan kes-kes kecil seperti khalwat dan hukuman rotannya pun hanya ibarat merotan budak-budak nakal.

Ketiga, oleh sebab Kanun Jejayah Syariah, 2013 hanya baru dilaksanakan, dia mungkin tidak tahu bahawa, selain daripada hukuman penjara dia boleh dikenakan hukuman arsy yang, jika dia tidak dapat bayar, dia akan dipenjara sehingga hutang itu dibayar yang bererti mungkin sehingga dia mati di dalam penjara. Sebaliknya, jika dia dibicarakan di Mahkamah Sivil, dia mungkin juga dikenakan hukuman rotan. Sebab itulah kedua-duanya perlu dijelaskan kepadanya supaya dia boleh membuat pilihan tanpa salah anggap.

Kes Ketua Pendakwa Syar’ie Lawan Abdul Hafiz Bin Hj Muhammad Irwan

Penghakiman ini bertarikh 9 September 2019, oleh itu ia adalah penghakiman bertulis pertama setakat yang kita tahu bagi kesalahan bertindih di bawah Kanun Jenayah Syariah 2013.

Kes ini dibawa ke Mahkamah Tinggi Syariah kerana suspek hendak mengaku salah melalui iqrar. Soalnya adakah dia diberi penjelasan mengenai perbezaan hukuman yang boleh dikenakan terhadapnya oleh Mahkamah Tinggi Syariah, iaitu bayaran gantirugi kepada tuanpunya barang yang dicuri?

Mengikut penghakiman Hakim Mahkamah Tinggi Syariah berkenaan, Tertuduh telah dikenakan tiga (3) pertuduhan sariqah di bawah Bab 55(3)(b) Kanun Jenayah Syariah, 2013.

“Ketika dibacakan pertuduhan, tertuduh mengakui mendengar dan faham pertuduhan dan akibat pertuduhan dan kemudiannya mengaku salah terhadap ketiga-tiga pertuduhan tersebut.

Pendakwa Syar’ie telah membaca fakta ringkas kesalahan bagi ketiga-tiga pertuduhan tersebut yang mengandungi nama Tertuduh, pengenalan dirinya serta butir-butir berkaitan pertuduhan termasuk tempat dan waktu berlaku serta wujudnya barang-barang curian (sariqah) di rumah Tertuduh dan elemen kesalahan yang diperlukan.

Berdasarkan fakta-fakta tersebut telah berlaku:

1. suatu perbuatan memindah dengan cara sembunyi-sembunyi;

i. harta alih berbentuk 1 tape double din, 3 meter kereta dan 1

bumper kereta hadapan milik mangsa bagi pertuduhan

pertama,

ii. harta alih berbentuk 4 unit rim sport dan 4 biji tayar bagi

pertuduhan kedua

iii. harta alih berbentuk 4 unit rim sport, 4 biji tayar dan 1

double din (radio tape) agi pertuduhan ketiga.

2. tanpa persetujuan tuan punyanya; dan

3. dengan niat hendak melucuthakkan harta itu daripada milikan tuan punyanya.

Tertuduh bersetuju dengan fakta-fakta yang dibentangkan Pihak Pendakwa Syar’ie tersebut. Setelah mendengar ikrar tertuduh terhadap pertuduhan serta meneliti fakta-fakta tersebut dan juga persetujuan tertuduh dengan fakta-fakta tersebut, Mahkamah telah mensabitkan ketiga-tiga kesalahan yang dipertuduhkan dan kemudiannya memberi kesempatan tertuduh bercakap kepada Mahkamah…”

YA Hakim mensabitkan kesalahan Tertuduh dan menjatuhkan hukuman berikut:

“1. Abdul Hafiz bin Haji Muhammad Irwan:

i. Penjara selama 12 bulan bagi kesalahan pertama.

ii. Penjara selama 12 bulan bagi kesalahan kedua.

iii. Penjara selama 12 bulan bagi kesalahan ketiga.

2. Hukuman penjara berjalan secara berturut-turut berjumlah 36

bulan.

3. Hukuman bermula daripada Pesalah ditahan dalam tahanan

pihak polis iaitu pada 26 Ogos 2019.

4. Harta sariqah yang dikenal pasti oleh mangsa hendaklah

dikembalikan kepada mangsa berkenaan.

5. Pesalah diperintahkan membayar ganti rugi kepada Tuan

Punya barang sariqah iaitu bumper kereta yang telah dijual

dengan nilai yang dibeli oleh Pemilik itu sebanyak $150.00. Jika

Pesalah tidak dapat membayarnya, maka ia adalah menjadi

hutang atasnya.”

Kita perhatikan YA Hakim dalam kes ini telah menyebut dengan detail prosedur yang diikuti untuk memberi faham kepada Tertuduh mengenai pertuduhan itu sebelum mensabitkannya. Itu patut dipuji dan diikuti oleh Hakim-Hakim lain. Sayangnya, fakta ringkas yang diberi oleh Pendakwa Syar’ie tidak diperturunkan. Jika ia diperturunkan, tentulah kita akan mendapat gambaran yang lebih lengkap. Ini penting kerana ia akan menjadi precedent yang akan dianalisis sama ada boleh menjadi ikutan bagi kes-kes yang terkemudian.

Membaca penghakiman itu, selain daripada hukuman ganti rugi yang dikenakan, kita merasa seolah-olah kita membaca alasan penghakiman Mahkamah Sivil. Itu satu perkembangan yang baik dari segi penulisan penghakiman. Cuma bezanya, di Mahkamah Sivil kes-kes seperti itu hanya dibicarakan oleh Majistret, bukan Hakim Mahkamah Tinggi.

Mengenai hukuman, saya hanya ingin menarik perhatian kepada satu perkara iaitu perintah yang dibuat oleh Hakim, iaitu “Jika Pesalah tidak dapat membayarnya (ganti rugi – pengarang), maka ia adalah menjadi hutang ke atasnya.” Fahaman saya, ia adalah hutang yang boleh dituntut melalui proses mal, berlainan daripada arsy yang akan dibincang kemudian.

Kes Pendakwa Syarie lwn. Mohd. Norazimi Fathullah Bin Mohd. Safihi

Kes ini adalah kes pertama di bawah Kanun Jenayah Syariah, 2013 yang dibicarakan oleh Mahkamah Syariah dan yang kita mempunyai penghakiman bertulis Mahkamah Tinggi Syariah dan Mahkamah Rayuan Syariah.

Fakta kes yang kita ada tidak lebih daripada apa yang disebut dalam pertuduhan iaitu tertuduh, pada tarikh, waktu dan tempat berkenaan, telah menyebabkan kecederaan ke atas Asahrin bin Idris sehingga menyebabkan pecah tempurong kepalanya, dengan itu dia telah melakukan kesalahan di bawah bab 169(2)(a) Kanun Hukuman Jenayah Syariah, 2013 yang boleh dihukum di bawah bab 169(2)(ii) kanun yang sama.

Tertuduh mengaku bersalah melalui iqrar. YA Hakim menjatuhkan hukuman:

1.Penjara selama 5 tahun bermula dari tarikh Pesalah ditahan;

Pesalah diperintahkan membayar arsy kepada mangsa iaitu 1/3 daripada jumlah

diyat penuh iaitu wang sejumlah $91,516.66 kepada mangsa.

3. Arsy hendaklah dibayar dalam tempoh tiga tahun secara beransur-ansur.

Jika arsy gagal dibayar, Pesalah hendaklah dipenjara sehingga jumlah yang diperintahkan dibayar.

Setakat ini kes-kes yang dibicarakan oleh Mahkamah Tinggi Syariah itu adalah kes-kes di mana tertuduh mengaku bersalah. Maka, penghakimannya hanyalah berkenaan hukuman. Kita tidak dapat melihat bagaimana prosedur perbicaraan dilaksanakan, pemakaian undang-undang keterangan, terutama sekali jika saksi itu seorang bukan Islam, bagaimana Hakim menganilisis keterangan saksi-saksi untuk membuat dapatan fakta (finding of facts). Apa yang kita dapat lihat dalam penghakiman ini adalah perbincangan undang-undang mengenai bidang kuasa, iqrar, dan hukuman.

Daripada penghakiman kes ini, kita tidak tahu bagaimana kejadian itu berlaku: sama ada Pesalah tiba-tiba memukul si-mangsa (dengan apa?); sama ada terdapat pertengkaran dan pergaduhan sebelum kecederaan itu dilakukan; siapa yang memulakan pertengkaran dan pergaduhan itu, jika ada; sama ada Pesalah juga cedera dan lain-lain, jika ada. Semua itu patut diambil kira dalam menetapkan hukuman.

Dalam penghakimannya, YA Hakim berkata:

“1. Pesalah adalah orang yang diterima ikrarnya di hadapan

Mahkamah pada hari ini.

2. Saya berpuashati dengan semua bukti keterangan yang telah

dikemukakan oleh pihak Pendakwa Syarie di dalam kes ini.

3. Saya berpuashati bahawa saya telah memberi peluang

kepada Pesalah untuk bercakap atau membuat apa-apa

permohonan sebelum hukuman dijatuhkan. Namun Pesalah

tidak mengambil peluang tersebut walaupun telah diterangkan

haknya dan diberikan ruang seluas-luasnya. Dari percakapan

Pesalah saya melihat Pesalah seolah-oleh tidak mempunyai

perasaan langsung tentang kesalahan yang telah dilakukannya

dan tidak menampakkan keinsafannya.”

Perenggan 1 lebih merupakan pengecaman Pesalah sebagai orang yang membuat iqrar, satu perkara yang tidak boleh dipertikaikan sebab ia dilakukan di hadapan Hakim berkenaan. Saya juga tidak mempertikaikan kelayakan Pesalah membuat iqrar mahupun keputusan Hakim menerimanya. Apa yang saya katakan ialah mengenai fakta kes (fakta ringkas yang diberi oleh Pendakwa Syar’ie) yang perlu diberi faham kepada tertuduh sebelum sabitan dibuat.

Saya percaya, perenggan 2 merujuk kepada perkara yang sama. Lebih lengkaplah penghakiman itu jika ia diperturunkan dalam penghakiman.

Perenggan 3 merujuk kepada apa yang dilakukan selepas sabitan, iaitu untuk meminta hukuman ringan. Komen saya ialah mengenai sebelum sabitan dirakamkan.

Kita juga tidak tahu sama ada sebelum menerima iqrarnya, tertuduh diberi penjelasan mengenai akibatnya, antara lain, dia boleh dihukum membayar arsy, yang jika jidak dibayarnya, dia boleh dihukum penjara sehingga dia membayarnya yang boleh bererti sehingga dia mati. Perlu difahami, kelayakan membuat iqrar di sisi syarak adalah satu perkara. Sama ada tertuduh tahu akibat memilih dibicarakan di Mahkamah Sivil atau Mahkamah Syariah adalah satu perkara lain.

Mengenai hukuman yang dijatuhkan, saya cuma hendak menyentuh kesan perintah di perenggan 3 dan 4.

Mengenai perenggan 3, arsy hendaklah dibayar dalam tempoh tiga tahun secara beransur-ansur. Kita imbas kembali bahawa Pesalah adalah berumur 18 tahun semasa melakukan kesalahan itu. Dia dipenjarakan selama lima tahun mulai tarikh dia ditahan. Tidak ada keterangan apa kelulusan akademiknya; sama ada dia berkerja sebelum dia melakukan kesalahan; ibu bapanya masih hidup atau tidak; jika masih hidup apa pekerjaan bapanya dan lain-lain.

Biar apa pun, semenjak kejadian, Pesalah telah ditahan dan akan terus menjalani hukuman penjara selama lima tahun itu. Ertinya, sepanjang masa dia dipenjara dia tidak boleh berkerja, jika dia pernah berkerja pun. Soalan: Bagaimana dia akan membayar arsy itu dalam masa tiga tahun? Kita tidak tahu kedudukan kewangan ibu bapanya. Tetapi, saya berani berkata mereka tidak mampu membayar ansuran arsy sebanyak B$91,000.00 itu yang bersamaan B$1,516.60 (RM4,624.28) sebulan!

Mengenai perenggan 4, jika arsy gagal dibayar, Pesalah hendaklah dipenjara sehingga jumlah yang diperintahkan dibayar. YA Hakim merujuk kepada bab (Bab) 193(d) Perintah Kanun Peraturan Jenayah Mahkamah Syariah 2018 bagi membuat perintah itu. Tidak syak lagi bahawa bab berkenaan memberi kuasa itu kepada Hakim untuk berbuat demikian, ertinya hukuman itu adalah sah disisi undang-undang. Saya percaya demikian jugalah kedudukannya di sisi syarak.

Tetapi, kita perlu fikir mengenai akibatnya. Seperti yang saya hujahkan, besar kemungkinan Pesalah dalam kes ini tidak dapat membayar arsy itu dan akan menjalani hukuman penjara sehingga mati, daripada umur 18 tahun! Adakah itu kehendak (intention) syarak dan kehendak mahkamah? Saya khuatir, selepas Pesalah dimasukkan ke penjara, dia akan dilupakan. Setiap kali pegawai penjara menyemak kesnya, beliau dapati arsy belum dibayar dan hukuman mahkamah ialah dia akan dipenjara sehinga hukuman arsy terhadapnya selesai dibayar, maka dia akan terus dipenjarakan.

Kita tidak perlu menunggu NGO-NGO hak asasi manusia membangkitkan isu itu 30 tahun kemudian. Sekarang pun kita patut berfikir mengenainya. Saya fikir, biar apa pun kedudukannya mengikut pendapat fuqaha zaman silam, kita patut berani berijtihad semula, jika perlu, dan menetapkan had tempoh pemenjaraan kerana gagal membayar arsy seperti kegagalan membayar denda; dan juga apabila tempoh itu tamat, hutang (arsy) itu pun dianggap selesai. Saya syorkan undang-undang dipinda sedemikian.

Setakat ini pun kita telah dapat perhatikan adanya perbezaan antara sistem perundangan dan kehakiman syari’ah dan common law. Mengikut sistem common law England, kes jenayah adalah tindakan Raja (pemerintah) terhadap seseorang individu yang melanggar undang-undang negara yang dibuat untuk menjaga ketenteraman. Dia akan didakwa dan dihukum. Habis setakat itu.

Jika perbuatan jenayah itu menyebab kecederaan kepada seseorang individu, terserahlah kepada individu berkenaan untuk mengambil tindakan undang-undang terhadap pesalah itu dalam satu prosiding mal untuk mendapat pampasan. Pemerintah tidak masuk campur sebab perkara itu adalah antara mereka berdua.

Saya belum pernah temui satu kes demikian. Sebabnya, biasanya seorang penjenayah itu bukanlah berwang dan tidak mampu membayar ganti rugi. Untuk mengambil tindakan undang-undang memerlukan perkhidmatan peguam dan si-mangsa juga tidak mampu. Maka si-mangsa terpaksalah berpuas hati dengan pesalah menjalani hukuman penjara dan lain-lain.

Syari’ah, mungkin lebih tepat fiqh, melihat perbuatan jenayah dari kedua-dua sudut; pemerintah dan individu (mangsa). Ia menggunakan mahkamah yang sama, hakim yang sama dan prosiding yang sama untuk mencapai kedua-dua matlamat itu pada masa yang sama. Di akhir prosiding itu kedua-dua matlamat itu dicapai tanpa kos tambahan. Ia adalah satu sistem yang baik. Tetapi, sama ada sistem itu berjaya terletak kepada kemampuan pesalah membayar arsy.

Dalam masyarakat Arab, terutama sekali di zaman dahulu, yang berasaskan kabilah (tribe) yang kuat, seluruh kabilah akan menyumbang untuk membayarnya. Masyarakat Melayu tidak berasaskan kabilah. Adik beradik seibu sebapa pun tidak akan tampil membantu, jika perlu mengeluarkan wang. Tetapi, saya yakin mereka akan berebut menuntut diyat jika ada saudara mara dibunuh oleh orang mampu membayar diyat. Sebab itu, saya menunggu untuk melihat bagaimana sistem diyat akan terlaksana dalam masyarakat Melayu.

Setakat ini masih terlalu awal untuk kita mengatakan sama ada sistem arsy akan berjaya dalam masyarakat Melayu. Sebaliknya, kita sudah nampak kemungkinan Pesalah berumur 18 tahun itu akan tua dan mati dalam penjara melainkan ada mana mana badan amal yang akan membayar bagi pihaknya atau dia menerima pengampunan daripada KDYMM Baginda Sultan atau undang-undang dipinda untuk memansuh hukuman penjara kerana tidak dapat membayar arsy atau menghadkan tempoh pemenjaraan itu.

Patutkah badan amal atau Baitul Mal membayarnya? Saya fikir tidak. Ia bererti kita menyokong, jika tidak pun menggalakkan, perbuatan jenayah.

Bagaimana dengan takaful? Apakah ertinya jika seseorang itu mengambil takaful untuk membayar arsynya? Ertinya dia mengambil takaful kerana dia berniat hendak melakukan kesalahan jenayah mencederakan orang. Bolehkah syarikat takaful menanggung liabiliti seperti itu? Syarikat insurans konvensional pun tidak boleh berbuat demikian kerana ia tidak boleh menanggung perbuatan jenayah.

Insurans atau takaful kenderaan bermotor adalah berlainan. Ia diambil atas asas jika kereta itu terlibat dalam kemalangan hingga menyebabkan kerosakan dan kecedraan dan pemandu kereta itu cuai, maka syarikat insurans atau takaful itu akan menanggung liabilitinya. Asasnya adalah kemalangan bukan perbuatan jeyayah yang disenghajakan.

Patutkah ia dibayar dengan wang zakat? Saya bukan seorang fukaha, tetapi saya fikir wang zakat tidak boleh digunakan untuk tujuan itu kerana saya tidak fikir ia termasuk di bawah mana-mana asnaf di samping ia bererti menyokong perbuatan jenayah.

Bagaimana jika kerajaan menggunakan wang cukai untuk membayarnya? Saya juga tidak bersetuju kerana pembayar cukai tidak sepatutnya menanggung akibat perbuatan jenayah seseorang dan secara tidak langsung menggalakkan jenayah.

Sebaliknya, jika akibat dari kecederaan tersebut, si-mangsa tidak dapat mencari nafkah, kerajaan, melalui jabatan kebajikan masyarakatnya, menganggapnya sesuai untuk membantunya, itu adalah perkara lain.

Kesimpulan

Setakat ini, belum ada kes hudud yang dibicarakan. Yang ada hanyalah beberapa kes kesalahan sariqah (mencuri) yang telah dijatuhkan hukuman takzir (penjara) dan satu kes menyebabkan kecederaan qisas yang dijatuhkan hukuman arsy dan penjara. Kes-kes itu dibawa ke Makamah Tinggi Syariah kerana tertuduh hendak mengaku bersalah melalui iqrar.

Bagi kesalahan-kesalahan bertindih, kedua-dua Pendakwa Raya dan Ketua Pendakwa Syar’ie hendaklah membuat penelitian dan penentuan bersama (jointly) sama ada pertuduhan hendak dibuat di bawah Kanun Keseksaan dan dibicarakan di Mahkamah Sivil atau di bawah Kanun Jenayah Syariah, 2013 dan dibicarakan di Mahkamah Syariah. Untuk mengelak penentuan itu dicabar, undang-undang berkenaan eloklah dipinda untuk menyatakan seperti itu.

Peruntukan undang-undang bahawa seseorang tertuduh boleh dihukum penjara kerana tidak membayar arsy sehingga arsy dibayar sepenuhnya perlu dikaji semula. Saya syorkan, ia diganti dengan penjara yang tidak melebihi suatu tempoh yang ditetapkan oleh Hakim dalam lingkungan had yang ditetapkan oleh undang-undang dan apabila tempoh yang dikenakan oleh Hakim itu selesai dijalani, hutangnya (arsy) dianggap sebagai telah selesai dibayar, sama seperti denda.

Peruntukan ini hanya bagi kes di mana pesalah tidak berupaya membayar arsy dan tidak mempunyai harta. Jika dia mempunyai harta, hartanya boleh disita dan dijual untuk membayar hutangnya (arsy) itu. Peruntukan itu telah pun ada.

Sebelum seseorang suspek yang, pada masa itu, berada di bawah tahanan Polis, membuat keputusan sama ada dia hendak mengaku bersalah atau tidak dan, jika “ya”, sama ada di Mahkamah Sivil atau melalui iqrar di Mahkamah Syariah, penjelasan hendaklah diberi kepadanya mengenai perbezaan hukuman yang mungkin dikenakan ke atasnya oleh mahkamah-mahkamah itu.

Walaupun penghakiman-penghakiman Mahkamah Tinggi Syariah berkenaan adalah baik (mengenai penghakiman Mahkamah Rayuan Syariah tidaklah perlu disebut), tetapi untuk lebih lengkap eloklah fakta kes diperturunkan dalam penghakiman dan setiap langkah yang dilakukan daripada pertuduhan dibaca hingga hukuman dijatuhkan, direkod dengan detail dan diperturunkan dalam penghakiman.

Kita menunggu untuk melihat perjalanan kes-kes, termasuklah kes-kes hudud, di mana tertuduh meminta dibicarakan dan diwakili peguam. Pada masa itu barulah kita dapat melihat kesediaan penyiasat, pendakwa dan hakim dalam melaksanakan tugas-tugas mereka masing-masing.

Kita mesti menerima hakikat bahawa undang-undang apa sekalipun, termasuk undang-undang yang diwahyukan Allah SWT, selagi ia dilaksanakan oleh manusia, kemungkinan berlakunya ketidakadilan yang tidak disenghajakan tetap ada. Maka, usaha hendaklah senentiasa dilakukan untuk menambahbaikkan pelaksanaannya.

09 09 2020

NOTA:

Saya berterima kasih kepada Tuan Hj Suhaimi Hj Gemok kerana telah mendapatkan saya penghakiman-penghakiman mahkamah, undang-undang berkenaan dan ucapan YB Peguam Negara untuk membolehkan saya menulis rencana ini. Biar apa pun, semua pandangan dalam rencana ini adalah pandangan saya berdasarkan fakta-fakta yang ada pada saya, pemahaman saya dan hujah-hujah saya. Jika fakta-fakta atau pemahaman saya silap, sudilah perbetulkan. Jika ada hujah-hujah yang lebih baik, saya juga akan mengikutiny

ADAKAH UMNO KELUAR PN KERANA MARAH NAJIB DIDAPATI BERSALAH?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 28 07 2020, selepas Mahkamah Tinggi mensabitkan dan menghukum bekas Perdana Menteri, Datuk Seri Najib Razak atas tujuh tuduhan penyelewengan wang berjumlah RM42 juta milik SRC International Sdn Bhd., bekas Timbalan Perdana Menteri, Datuk Seri Zahid Hamidi mengeluar kenyataan bahawa UMNO akan mengambil keputusan politik yang besar. Kenyataannya itu dilihat sebagai bayangan bahawa UMNO mungkin keluar daripada gabungan kerajaan Perikatan Nasional (PN) akibat keputusan mahkamah itu.

Kenyataan itu memberi gambaran bahawa, kerana marah atau kecewa DS Najib disabitkan dan dihukum, Presiden UMNO itu membuat keputusan menarik UMNO keluar dari PN. Tanpa apa-apa penjelasan selanjutnya, apa yang kita fikir ialah ahli-ahli Parlimen UMNO tidak akan menyokong TS Muhyiddin sebagai Perdana Menteri dan TS Muhyiddin dan Kerajaan PN akan tumbang. Hanya dua kemungkinan menunggu: PH akan mengambil alih pemerintahan Kerajaan Persekutuan semula atau Parlimen akan dibubarkan.

Beliau marah kepada atau kecewa dengan siapa? Satu-satunya andaian yang boleh dibuat ialah kepada atau dengan TS Muhyiddin, sebagai Perdana Menteri dan Kerajaan PN kerana tidak mahu campur tangan untuk membebaskan DS Najib sama ada dengan mengarahkan Pendakwa Raya menarik balik pertuduhan atau mengarahkan hakim membebaskannya. Jika itulah sebabnya, maka ia amatlah mendukacitakan. Ia bererti bahawa beliau membawa UMNO menyertai PN dengan tujuan atau, sekurang-kurangnya, dengan harapan Perdana Menteri dan Kerajaan PN akan membebaskan DS Najib dan mungkin beliau juga. Jika itu benar, maka beliau langsung tidak menghormati prinsip pengasingan kuasa (separation of powers) dan keluhuran undang-undang (rule of law).

Sila baca rencana-rencana saya seperti “Withdrawal of Charges: Attorney General Should Explain” (11 08 2018), “First Three Months of Tommy Thomas as Attorney General” (09 09 2018), “Pesanan Kepada Kerajaan PN: Walaupun Kekal Sehari, Buat Yang Betul” (02 03 2020) dan rencana sebelum ini bertajuk “Campur Tangan Pemimpin Politik Dalam Keputusan Mahkamah” (31 Julai 2020), kesemuanya boleh didapati dalam laman-laman web saya.

Pada 30 Julai 2020, BH Online melaporkan:

“KUALA LUMPUR: UMNO membuat keputusan tidak menyertai Perikatan Nasional (PN), sebaliknya akan memperkasakan Muafakat Nasional (MN) bersama PAS dan komponen Barisan Nasional (BN).

Pendirian terbaharu itu diumumkan Presiden UMNO, Datuk Seri Dr Ahmad Zahid Hamidi, hari ini.

Beliau berkata, sokongan kepada kerajaan PN ketika ini, hanya berlandaskan sokongan Ahli Parlimen UMNO dan BN serta ADUN dalam pembentukan Kerajaan Pusat dan di beberapa negeri.”

{Perhatikan, pertama, dalam kenyataan itu perkataan “tidak menyertai” PN digunakan. Tujuannya ialah untuk membezakan di antara “keluar” dengan “tidak menyertai”. Alasannya ialah UMNO tidak pernah bersetuju menyertai PN (yang hendak didafterkan oleh Bersatu), oleh itu tidak timbul isu UMNO keluar dari PN.

Memanglah PN bukan sebuah parti politik berdaftar seperti BN, tetapi ia adalah satu perikatan, pakatan atau kumpulan beberapa buah parti termasuk UMNO yang menubuh kerajaan pusat selepas mengambil alih kuasa daripada kerajaan PH dan perikatan, pakatan atau kumpulan itu dikenali sebagai PN. Kerajaannya pun dikenali sebagai kerajaan PN, berbeza dengan kerajaan PH. UMNO tidak boleh berkata ia tidak pernah masuk dalam perikatan, pakatan atau kumpulan itu sedangkan pemimpin-pemimpinnya menjadi menteri dan timbalan menteri kerajaan PN.

Biar apa pun, itu bukan isunya dalam rencana ini. Isunya ialah apakah sebabnya tiba-tiba, selepas DS Najib didapati bersalah oleh mahkamah, Presiden UMNO itu mengeluarkan kenyataan UMNO “tidak (akan) menyertai” PN?}[i]

Kedua, kenyataan itu menyebut tujuan UMNO “tidak menyertai’ PN adalah untuk memperkasakan Muafakat Nasional (MN) bersama PAS dan komponen Barisan Nasional (BN). Ia masih tidak menyebut sebab keputusan “tidak menyertai” itu dibuat. Malah, mengikut laporan Malaysiakini:

“Ditanya sama ada ia mempunyai kaitan dengan keputusan mahkamah terhadap bekas perdana menteri Najib Razak, Zahid berkata: “Itu terpulang kepada pengamal media untuk melakukan tafsiran.”

Maka, sebab yang boleh “ditafsirkan” daripada kenyataan DS Zahid yang pertama itu kekal sebagai satu titik hitam terhadapnya dan terhadap sesiapa yang menyokong pendirian itu atas alasan itu.

Pada 2 Ogos 2020, BH Online melaporkan:

“Presiden UMNO, Datuk Seri Dr Ahmad Zahid Hamidi menegaskan Ahli Parlimen Barisan Nasional (BN) kekal menyokong kerajaan Perikatan Nasional (PN) walaupun tidak menyertai gabungan itu secara rasmi.”

Kenyataan itu melegakan dari segi politik. Sama ada keputusan itu baik atau tidak untuk politik UMNO, PAS dan kepentingan Melayu/Islam adalah satu perkara lain. Sila baca rencana-rencana saya seperti “Pembahagian Kawasan Pilihan Raya Antara Parti-Parti Komponen PN Dalam PRU15” (22 06 2020), “UMNO Dan PAS Perlu Sepakat” (28 06 2020) dan TS Muhyiddin Kembali Kepada UMNO : Sokongan Terhadap DS Nazri Aziz” (09 07 2020) kesemuanya boleh didapati dalam laman-laman web saya.

Adalah diharapkan bukan sahaja DS Zahid, tetepi semua pemimpin-pemimpin politik membersihkan minda mereka daripada tanggapan bahawa Perdana Menteri atau Eksekutif boleh campur tangan dalam keputusan mahkamah mengenai sesuatu kes. Mereka eloklah belajar sedikit mengenai prinsip pengasingan kuasa dan keluhuran undang-undang dan menghormatinya. Jika tidak, mereka akan mengelirukan orang ramai.

04 08 2020

[i] Di tambah pad 04 08 2020 6.42 petang

CAMPUR TANGAN PEMIMPIN POLITIK DALAM KEPUTUSAN MAHKAMAH

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

“PENDIRIAN Perdana Menteri Tan Sri Muhyiddin Yassin yang tidak mahu mencampuri urusan mahkamah berkenaan kes berprofil tinggi wajar dipuji. Ini adalah manifestasi kepada usaha membersihkan institusi kehakiman negara. Semoga reformasi ini akan berjaya direalisasikan sepenuhnya.”

Itu adalah perenggan pertama dalam rencana bertajuk “Di sebalik hukuman ke atas Najib Razak” yang ditulis oleh Prof. Dr. Haim Hilman dari Pusat Pengajian Pengurusan dan Keusahawanan, College of Business, Universiti Utara Malaysia dan disiar oleh Malaysia Gazette pada 29 Julai 2020

Rencana saya ini hanya berkenaan perenggan itu dan tertumpu kepada keputusan hakim dalam sesuatu kes. Ia tidak termasuk campur tangan, jika ada, dalam keputusan yang dibuat oleh Peguam Negara, Ketua Pesuruhjaya SPRM, Pengerusi Suruhanjaya Pilihan Raya dan lain-lain.

Apakah kesimpulan (inference) yang kita boleh buat daripada tiga ayat itu? Bagi saya, kita boleh membuat kesimpulan-kesimpulan berikut:

(1). Adalah perkara biasa bagi Perdana Menteri untuk campur tangan dalam keputusan hakim dalam sesuatu kes atau, sekurang-kurangnya, perkara seperti itu berlaku.

(2). Bahawa tindakan TS Muhyiddin yang tidak campur tangan dalam kes DS Najib itu wajar dipuji.

(3). Bahawa institusi kehakiman negara “tidak bersih” daripada campur tangan sedemikian.

(4). Tindakan TS Muhyiddin itu menunjukkan satu usaha untuk membersihkan institusi kehakiman negara.

(5). Ia adalah satu reformasi yang diharapkan akan berjaya.

Mengenai (1), dalam ucapan saya bertajuk “Independence of the Judiciary: My Personal Experience” di UiTM pada 10 June 2015, antara lain, saya berkata:

“Saya bercakap dari pengalaman, bukan dari persepsi atau dari buku. Saya menghabiskan 21 tahun sebagai pegawai di Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, memegang pelbagai jawatan, termasuk Ketua Pendakwaan. Saya menghabiskan 18 tahun di Badan Kehakiman, menjadikan keseluruhannya 39 tahun. Saya bersidang di semua mahkamah di negara ini dari Mahkamah Majistret, Mahkamah Sesyen, Mahkamah Tinggi, Mahkamah Rayuan hingga ke Mahkamah Persekutuan. Saya juga mengetuai Mahkamah Khas dan menjadi Hakim Mahkamah Rayuan Syari’ah. Sebagai Hakim Mahkamah Rayuan, saya mendengar rayuan yang melibatkan seorang Ketua Menteri Barisan Nasional di sebuah negari. Penghakiman majoriti yang saya tulis membatalkannya dari jawatan tersebut. Sebagai Hakim Mahkamah Persekutuan, saya mengetuai Mahkamah Persekutuan mendengar rayuan kes liwat pertama Dato’ Seri Anwar Ibrahim. Penghakiman majoriti yang saya tulis melepas dan membebaskannya. Sebagai Ketua Hakim Negara, saya mengetuai persidangan Mahkamah Khas yang mendengar tuntutan sivil terhadap mantan Yang Di Pertuan Agong dan Raja yang sedang bertakhta di sebuah negari. Keputusan sebulat suara Mahkamah yang saya tulis memerintahkannya membayar plaintif sebanyak AS$1 juta. (Anda boleh membaca semua penghakiman itu di laman web saya).

…

Dalam tempoh 39 tahun kerjaya saya, saya tidak pernah menerima panggilan telefon atau nota, dan tidak ada sesiapa yang menghampiri saya bagi pihak Pentadbiran, Eksekutif atau ahli politik untuk mengarahkan, meminta, mencadangkan atau membayangkan bagaimana saya patut memutuskan sesatu kes. Ya, memang benar bahawa sebelum saya mendengar rayuan kes Dato’ Seri Anwar Ibrahim, ada seorang (bukan ahli politik) berkata kepada saya “Sekiranya anda melakukannya dengan betul, salah satu jawatan kosong yang lebih tinggi itu boleh menjadi milik anda.” Saya menjawab, “Saya tidak tahu apa keputusan saya kelak, tetapi saya bersedia untuk bersara sebagai Hakim Mahkamah Persekutuan.” (Ertinya, saya sanggup jika tidak diberi kenaikan pangkat lagi pun). Kemudian, saya berkata kepada hakim-hakim yang bersidang bersama saya “Jika ada sesiapa cuba mempengaruhi saya, saya akan naik ke mahkamah, menyatakannya secara terbuka dan menarik diri daripada mendengar rayuan kes itu.” Selepas itu, tidak ada sesiapa yang cuba mempengaruhi saya lagi. Saya tidak tahu mengenai hakim lain.”

Turut hadir membentang kertas kerjanya dalam Persidangan Meja Bulat Majlis Profesor itu ialah Dato’ Mohamad Arif, mantan Hakim Mahkamah Rayuan dan Yang Dipertua Dewan Rakyat yang dilantik oleh Kerajaan Pakatan Harapan. Saya berkata kepada beliau:

“Sekarang, saya merujuk kepada Dato’ Mohamad Arif. Saya tahu bahawa beliau bertanding dalam pilihan raya atas tiket PAS dan kalah. Namun, saya mengesyorkannya untuk jawatan Pesuruhjaya Kehakiman dan diterima oleh Kerajaan BN…. Dato’ Arif disahkan sebagai Hakim dan kemudian dinaikkan pangkat ke Mahkamah Rayuan… Sekarang, saya minta beliau menceritakan pengalamannya: sama ada, ada ahli politik atau orang yang berkuasa terhadapnya atau mewakili Eksekutif pernah mengarah, mencadang atau membayangkan kepadanya untuk memutuskan kes supaya memihak kepada Kerajaan atau adakah beliau pernah menerima ugutan, amaran atau peringatan daripada mereka atau adakah sesiapa yang berkuasa (in authority) pernah mencuba mengganggu beliau dalam membuat keputusannya?”

Beliau diam.

Perdana Menteri yang mula sekali menyebabkan hakim-hakim yang lebih kanan dilangkau dan yang lebih junior dilantik ke jawatan yang lebih tinggi adalah Tun Dr. Mahathir. Beliaulah yang menyebabkan Dato’ Haji Mohd. Azmi Kamaruddin dan Dato’ Harun Hashim dilangkau oleh Dato’ Eusof Chin dan Dato’ Lamin Idris. Beliau jugalah yang menyebabkan Dato’ Malek Ahmad dan Dato’ Siti Norma Yaakob dilangkau oleh Dato’ Ahmad Fairuz. Betul, beliau bertanggungjawab bagi pembuangan Tun Mohd Salleh Abas untuk mengelak beliau mendengar rayuan kes yang berkaitan dengan perebutan jawatan Presiden UMNO antaranya dengan Tengku Razaleigh. Tetapi, saya tidak pernah mendengar cerita beliau mengarahkan hakim membuat keputusan seperti yang beliau kehendaki.

Tun Abdullah Badawi juga, atas desakan UMNO, cuba melantik hakim yang lebih junior untuk melangkau hakim yang lebih kanan ke jawatan Hakim Besar (Malaya) dan, selepas itu ke jawatan Presiden Mahkamah Rayuan dan Ketua Hakim Negara. Hakim yang hendak dilangkau itu adalah saya. Dosa saya adalah kerana saya membebaskan Dato’ Sri Anwar Ibrahim dalam kes liwatnya yang pertama.

Dato’ Seri Najib melantik semula Tun Mohd. Raus sebagai Ketua Hakim Negara dan Tan Sri Zulkefli Makinuddin sebagai Presiden Mahkamah Rayuan walau pun mereka telah mencapai umur 66 tahun kerana, saya percaya, beliau lebih selesa dengan mereka. Saya telah mengkritik tindakan tersebut.

Tun Dr Mahathir mengulangi amalannya apabila beliau menjadi Perdana Menteri bagi kali kedua apabila beliau melantik Tengku Maimun menjadi Ketua Hakim Negara melangkau beberapa orang hakim yang lebih kanan dan lebih luas pengalaman kerana, saya percaya, beliau lebih selesa dengan Tengku Maimun.

Saya tidak mengatakan bahawa pelantikan mesti dibuat berdasarkan kekananan semata-mata. Tetapi, saya tidak bersetuju apabila nampak sangat Perdana Menteri mengenepikan hakim-hakim yang lebih kanan dan lebih luas pengalaman mereka dan memilih hakim-hakim yang junior untuk dinaikkan pangkat, melangkau mereka. Perbuatan itu menampakkan adanya sesuatu motif yang yang tidak sepatutnya menjadi asas pemilihan itu.

Namun demikian, apa yang mereka lakukan ialah memilih hakim-hakim yang “senada” dengan mereka untuk memegang jawatan tertinggi itu. Ada yang justified, ada yang tidak. Biar apa pun, itu berlainan daripada campur tangan dalam proses membuat keputusan kes-kes yang dibicarakan oleh hakim-hakim, seperti yang digambarkan dalam rencana itu.

Mengenai (2), iaitu tindakan TS Muhyiddin yang tidak campur tangan dalam kes DS Najib itu wajar dipuji, tidak perlu disebut langsung. Saya berpendapat bahawa beliau melakukan “contempt of court” jika beliau berbuat demikian.

Mengenai (3), iaitu institusi kehakiman negara “tidak bersih” daripada campur tangan sedemikian, adalah tanggapan yang tidak betul.

Mengenai (4), iaitu tindakan TS Muhyiddin itu menunjukkan satu usaha untuk membersihkan institusi kehakiman negara, juga tidak betul. Saya lebih mudah bersetuju jika dikatakan, mengambil kira TS Muhyiddin dipecat oleh DS Najib kerana TS Muhyiddin menyoal DS Najib mengenai penglibatannya dalam 1MDB, maka tidak ada sebab mengapa TS Muhyiddin sanggup masuk penjara (kerana contempt of court) kerana hendak membela DS Najib dengan cara yang salah dan atas asas yang salah.

Mengenai (5), iaitu ia adalah satu reformasi yang diharapkan akan berjaya, adalah satu observation yang tidak kena pada tempatnya. Tidak ada apa yang hendak direformasikan. Sepanjang pengetahuan saya belum ada seorang Perdana Menteri, termasuk Tun Dr. Mahathir, yang berani campur tangan atau mengarah hakim supaya membuat keputusan seperti yang mereka kehendaki.

Jika ada sesiapa yang tahu perkara seperti itu berlaku, sila dedahkan. Jika tidak ada, adalah lebih baik tidak membuat kenyataan seperti itu yang mungkin dipercayai oleh pembaca.

31 07 2020 (Aidil Adha 1441)

JUMAAT HARI JAWI: SENTIMEN DAN BIADAB

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada hari Jumaat 10 Julai 2020, tiba-tiba keluar berita:

“HARI Jumaat diumumkan sebagai ‘Hari Jawi’ bermula hari ini dalam usaha mengekal dan memperkasa sebahagian tradisi dan kebudayaan yang membentuk Malaysia sehingga hari ini.

Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama) (Menteri Agama – ditambah) Datuk Seri Dr Zulkifli Mohamad al-Bakri dalam kenyataan hari ini berkata, usul ini dibawa dalam Mesyuarat Jemaah Menteri pada Rabu lepas dan mendapat sokongan penuh daripada semua ahli jemaah menteri.

“Kerajaan serius memartabatkan tulisan Jawi. Saya menyeru seluruh kementerian, jabatan, agensi di peringkat Persekutuan dan negeri, badan bukan kerajaan (NGO) dan seluruh rakyat Malaysia untuk bersama-sama dalam usaha memelihara warisan negara ini,” katanya.

Beliau berkata, bagi menzahirkan iltizam memartabatkan tulisan Jawi, kepala surat rasmi Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama) akan menggunakan tulisan Jawi bagi urusan rasmi mulai hari ini.

Zulkifli berkata, penggunaan tulisan Jawi juga akan turut diperluas meliputi penyampaian maklumat menerusi platform media sosial rasmi agensi di bawahnya.

Pada hari yang sama, DBP mengeluarkan kenyataan yang berbunyi:

“Dewan Bahasa Dan Pustaka (DBP) menyokong penuh keputusan kerajaan menjadikan hari Jumaat sebagai Hari Jawi, kata Pengerusi Lembaga Pengelolanya, Profesor Datuk Dr Awang Sariyan.

Katanya, keputusan kerajaan itu memberikan ruang untuk tulisan Jawi, diletakkan pada martabatnya yang sah sebagai tulisan bahasa Melayu selama hampir seribu tahun, sebelum tulisan Rumi diterima sebagai tulisan rasmi bagi bahasa kebangsaan.

Awang Sariyan berkata, dalam zaman Kesultanan Melayu selama ratusan tahun, tulisan Jawi menjadi tulisan bagi semua bidang, seperti agama, undang-undang, ketatanegaraan, sejarah, perubatan, persenjataan, hikayat dan susastera (prosa dan puisi), malahan dalam bidang diplomasi.

“Surat dan perjanjian antara kerajaan di Alam Melayu dengan kuasa asing seperti Belanda, Portugal, Sepanyol dan Inggeris, ditulis dengan Jawi. Tulisan Jawi dan bahasa Melayu diterima oleh semua bangsa, hatta semasa penjajahan Inggeris. Oleh itu, tiada asas untuk mana-mana pihak yang mewakili kaum tertentu, untuk menolak usaha mengembangkan tulisan Jawi,” katanya dalam kenyataan kepada Bernama di sini hari ini.”

Esoknya (Sabtu 11 Julai 2020) Ismaweb.net memuatkan tinjauannya di ruangan komen Facebook beberapa portal berbahasa Cina. Ia “mendapati, kebanyakan netizen Cina dengan biadab mengecam usaha Datuk Seri Dr Zulkifli Mohamad Al-Bakri, selain mendakwa pelaksanaan itu disokong kuat anggota Kabinet MCA.

Di ruangan komen Facebook Malaysiakini versi Cina, beberapa netizen membantah dan memperlekehkan Hari Jawi sebagai usaha ke terbelakang.

“Adakah Jawi budaya Malaysia? Ahli politik yang berbalut kepala! Kita dah capai status negara maju,” tulis Kwee Fatt Chong.

“Tidak perlu memandu kereta lah! Naik unta dan berjalan kaki lebih baik,” tulis Lee Lih Yeong.

“Menteri Pengangkutan dalam Kabinet, Wee Ka Siong masih belum mengeluarkan kenyataan menyalahkan DAP?,” kata Yoon Kah Kian.

Sementara di ruangan komen Sin Chew Daily, pengguna bernama Qian Ying Long menggesa, kaum Cina untuk berhenti berpolitik dan bersatu menentang pelaksanaan itu.

“Adakah ahli politik sedang mengarabkan negara ini? Lupa dirinya Melayu? Sebagai orang Melayu sepatutnya meneruskan komunikasi dalam bahasa Melayu,” tulis Alan Chin Weng Lon.

“Kalau begitu pada hari Jumaat semua orang Melayu makan daging babi,” tulis A Fa.

“Saya menyokong dasar ini, pada hari tersebut saya akan mengadakan jamuan babi, sambil minum arak dan menulis Jawi, baguskan?,” kata Gan Zi Yi.

“Kami masyarakat Cina juga mengumumkan hari Jumaat adalah ‘Hari Makan Babi’,” tulis Lai Gai Xiang dalam ruang komen Pocketimes.”

Pada hari yang sama (Sabtu 11 Julai 2020) Timbalan Presiden Gerakan, Oh Tong Keong mengeluar kenyataan bahawa beliau akan menentang habis-habisan jika orang bukan Islam disuruh untuk mempelajari tulisan Jawi. Selepas itu, tentulah lebih banyak komen dan pandangan yang akan dibuat oleh kedua pihak, yang menyokong dan menentang. Untuk tujuan rencana ini, cukuplah setakat ini.

Kita bincang pengumuman Menteri Agama dahulu. Soalan pertama, mengapa beliau yang membuat cadangan itu? Tulisan Jawi untuk kegunaan rasmi kerajaan bukanlah hal ehwal agama. Di mana letaknya isu agama mengenai penggunaan tulisan Jawi sebagai kepala surat rasmi? Di mana letaknya isu agama dalam surat-surat rasmi kerajaan, penyampaian maklumat menerusi platform media sosial rasmi, penggunaan tulisan Jawi dalam kenyataan-kenyataan rasmi di kawasan-kawasan awam dan nama jalan?

Kenyataan-kenyataan rasmi di kawasan-kawasan awam dan nama jalan terletak di bawah Kementerian Kerajaan Tempatan, pembelajaran tulisan Jawi pula terletak di bawah Kementerian Pendidikan. Cadangan ini melibatkan pelaksanaan oleh semua kementerian dan jabatan. Tidakkah menteri-menteri berkenaan membangkit isu-isu yang melibatkan kementerian masing-masing?

Mengikut Menteri Agama, cadangan itu mendapat sokongan penuh daripada semua ahli Jemaah Menteri. Soalan: Adakah isu mengenai persediaan untuk melaksanakannya dibincang?

Cadangan itu dikemukakan dan diluluskan oleh Jemaah Menteri pada hari Rabu 08 Julai 2020, pengumuman dibuat pada hari Khamis 09 Julai 2020 dan pelaksanaan dimulakan pada hari Jumaat 10 Julai 2020. Pengumuman itu disiarkan oleh akhbar-akhbar pada hari Jumaat yang sama. Berapa orang penjawat awam daripada Ketua Setiausaha Negara ke bawah yang pergi ke pejabat pagi itu mengetahui mereka mempunyai satu tanggungjawab baharu dan apa persediaan mereka telah buat untuk melaksanakannya?

Kita ambil misalan yang paling mudah: tulisan Jawi hendaklah digunakan bagi surat menyurat rasmi kerajaan. Adakah komputer-komputer penjawat awam telah dibuat setting untuk membolehkannya digunakan bagi menaip tulisan Jawi? Tahukan penjawat-penjawat awam itu menaip Jawi? Tahukan penerimanya membacanya dan membalas surat-surat itu dengan menggunakan tulisan Jawi?

Itu hanya untuk menulis surat-surat rasmi. Bayangkan keterangan-keterangan saksi dan hujah-hujah peguam di semua mahkamah hendah dialih susun (transcribed) kepada tulisan Jawi untuk hakim-hakim menulis alasan penghakiman dalam tulisan Jawi yang akan dijadikan rekod rayuan untuk dibaca oleh hakim-hakim rayuan!

Bagaimana ia hendak dilaksanakan di sekolah-sekolah? Adakah setiap hari Jumaat guru-guru akan dikehendaki menulis nota dan soalan-soalan dengan tulisan Jawi dan pelajar-pelajar menyalin dan menjawabnya dengan tulisan Jawi juga? Saya percaya, 99% guru dan pelajar tidak boleh melakukannya yang bererti mereka semua perlu belajar, diajar atau membiasakan diri dengan menulis dan membaca tulisan Jawi. Dengan sukatan pelajaran tertunggak selama lima bulan kerana wabak Covid-19, kita menambahkan lagi perkara yang perlu diajar. Adakan semua ini difikirkan? Banyak misalan lagi boleh diberi.

Yang jelas ialah pengumuman itu dibuat tanpa apa-apa persediaan. Seorang menteri yang berlatarbelakangkan akademik, pengetua pondok moden dan seorang mufti mungkin tidak dapat membayangkan semua itu sebagai akibat cadangan dan pengumuman yang dibuatnya. Bagaimana dengan pegawai-pegawainya? Adakah mereka juga tidak terfikir atau takut menasihatkan menteri?

Saya percaya, pada hari Jumaat pertama itu tidak ada apa-apa substantif yang berlaku. Yang berlaku hanyalah riuh rendah sokongan dan bantahan, kutuk mengutuk antara kumpulan-kumpulan berlawanan. Badingkan dengan apa yang dilakukan oleh menteri berketurunan Cina PH dan timbalan menteri berketurunan Cina PN: senyap-senyap mereka menggunakan bahasa Cina dalam urusan rasmi kerajaan.

Saya tidak hairan, seperti banyak perkara yang pernah berlaku, tidak lama selepas pengumuman dibuat dan riuh rendah sokongan dan bantahan, ia akan mati tidak berkubur.

Bahawa cadangan itu dibawa oleh Menteri Agama yang memilih pula hari Jumaat untuk dijadikan hari Jawi menunjukkan bahawa beliau yang berasal dari Terengganu, berlatar belakang agama, berfikir bahawa tulisan Jawi itu adalah hal ehwal agama. Itu telah memberi alasan kepada Timbalan Presiden Gerakan, Oh Tong Keong menuduh bahawa “pihak sana ada agenda yang lebih besar tersembunyi di belakang tabir”.

Sokongan Dewan Bahasa dan Pustaka memanglah boleh dijangka. Alasan bahawa tulisan Jawi digunakan beratus-ratus tahun oleh kesultanan Melayu dalam semua bidang termasuk undang-undang adalah alasan biasa yang diberi oleh ahli-ahli akademik. Itu adalah fakta sejarah yang tidak boleh dinafikan.

Tetapi kita harus ingat bahawa pada masa itu tulisan Rumi belum tiba ke rantau ini. Mesin taip belum ada. Semua dokumen ditulis dengan tangan. Maka tulisan Jawilah satu-satunya pilihan pada masa itu. Keadaan berubah dengan kedatangan tulisan Rumi, apatah lagi mesin taip yang menggunakan huruf Rumi yang lebih mudah dipelajari dan digunakan. Harga mesin taip huruf Rumi juga lebih murah daripada mesin taip huruf Jawi. Maka tulisan Rumi mempunyai kelebihan. Kedatangan komputer menguatkan lagi penggunaan tulisan Rumi.

Kita tidak perlu menangisi tulisan Jawi kerana tempatnya diambil alih oleh tulisan Rumi. Ia hanya satu jenis tulisan, satu alat yang, seperti semua alat, sesuai untuk tujuan tertentu pada suatu masa dan kurang sesuai pada suatu masa lain. Unta amat penting sebagai alat pengangkutan selama beribu tahun. Sekarang tidak lagi.

Kita pergi kepada komen-komen netizen-netizen Cina itu. Saya senghaja memperturunkan komen-komen mereka itu supaya pembaca dapat membaca sendiri apa yang dikatakan mereka dan membayangkan apakah jenis manusia mereka itu. Kita perhatikan, terutama sekali semenjak pemerintahan PH, demikianlah reaksi mereka terhadap sesuatu yang berkaitan atau yang mereka kaitkan dengan Melayu/Islam. Nampaknya itulah budaya mereka.

Janganlah kerana marah, kita juga terikut-ikut dengan budaya mereka. Apabila anjing menyalak kepada kita, kita tidak menyalak balik kepadanya. Sebab kita berbeza daripadanya. Kita gunakan hujah-hujah yang lebih baik untuk mengatasi mereka.

Saya sungguh tidak faham mengapa mereka benci sangat kepada tulisan Jawi. Ada yang menyamakannya dengan bahasa Arab, sedangkan ia hanya huruf. Saya masih ingat, dalam tahun 1950-an, jika kita pergi ke pekan-pekan di Semenanjung Malaysia, papan-papan tanda kedai yang menggunakan tulisan Jawi adalah pajak-pajak gadai kepunyaan orang Cina. Sebabnya ialah kerana pada masa itu kebanyakan orang Melayu dari kampung-kampung hanya boleh membaca tulisan Jawi. Tuan-tuan punya pajak gadai itu mengguna tulisan Jawi kerana mereka nampak ia menguntungkan mereka. Sekarang orang-orang Cina tidak nampak tulisan Jawi menguntungkan mereka, sebaliknya mereka takut ia akan merugikan mereka (kerana mereka mengaitkannya dengan agama Islam, Menteri Agama juga membuat kesilapan yang sama), maka mereka menentang.

Biar apa pun, peristiwa ini ada juga hikmahnya. Orang Melayu yang masih boleh berfikir akan dapat melihat hati perut orang Cina. Meraka inilah yang berada dalam DAP, MCA dan Gerakan. Masihkah orang Melayu hendak menyerah kawasan majoriti Melayu kepada mereka?

Apakah yang hendak dicapai dengan mengisytiharkan hari Jumaat sebagai hari Jawi itu? Dua perkataan digunakan oleh Menteri Agama dan Pengerusi Lembaga Pengelola DBP, Profesor Datuk Dr Awang Sariyan iaitu untuk “memperkasa” dan “memartabatkan” tulisan Jawi.

Apakah yang dimaksudkan dengan “memperkasa” dan “memartabatkan tulisan Jawi? Adakah dengan menjdikannya kepala surat rasmi kementerian dan jabatan, dengan menggunanya bagi menulis papan tanda jalan raya yang hapir tidak dibaca; yang menyebabkan tulisan huruf Rumi terpaksa dikecilkan dan sukar dibaca oleh pemandu, di samping menambahkan kos, kita memperkasakan dan memartabadkan tulisan Jawi?

Sudah lebih daripada enam puluh tahun kita memilih tulisan Rumi untuk digunakan bagi urusan rasmi kerajaan. Itu kita lakukan setelah menimbang semua faktor, yang paling penting ialah kesesuaian dengan kegunaan pada masa ini. Kita telah dengan betulnya memilih tulisan Rumi untuk tujuan itu, tak usahlah mengadakan masalah, hanya kerana sentimen. Rakyat Malaysia menghabiskan terlalu banyak masa dan tenaga mengadakan masalah, membesarkannya dan berbalah mengenainya.

Tulisan Jawi boleh digunakan dalam pentadbiran. Tetapi, pilihlah di mana sesuai, tanpa menggantikan langsung tulisan Rumi, seperti di pejabat Raja-Raja, pejabat dan majlis agama Islam, pejabat mufti, muzium dan lain-lain.

Jika di Kelantan dan Terengganu, pada masa ini pun, masih banyak orang yang lebih mahir dengan tulisan Jawi, tidak ada salahnya kenyataan-kenyataan awam ditulis dalam tulisan Jawi di samping tulisan Rumi. Asasnya hendaklah keperluan, bukan sentimen.

Kiranya ada orang berfikir bahawa ini adalah pandangan seorang mantan hakim mahkamah sivil yang tidak tahu menulis dan membaca tulisan Jawi, biarlah saya maklumkan bahawa saya terdiri daripada generasi sebelum Merdeka yang bersekolah Melayu di mana tulisan Jawi lebih diutamakan. Sepanjang hidup saya, sehinggalah saya tidak boleh menulis lagi kerana tangan saya kebas akibat masalah urat saraf, saya menggunakan tulisan Jawi untuk mengambil nota peribadi saya sebab saya menulis Jawi lebih cepat daripada Rumi. Tetapi, saya menggunakan tulisan Rumi apabila mengambil nota keterangan semasa bersidang di mahkamah kerana itu urusan rasmi, ia lebih sesuai dan nota itu akan ditaip oleh jurutaip atau setiausaha saya, ada Melayu dan bukan Melayu, yang tidak boleh membaca nota saya jika diambil dalam tulisan Jawi.

Biar apa pun, semenjak orang Melayu memeluk agama Islam dan selagi mereka beragama Islam, mereka telah dan akan terus mempelajari tulisan Jawi untuk membaca Al-Quran dan melakukan amalan agama mereka. Generasi sebelum Merdeka yang tidak bersekolah dan dikategorikan sebagai buta huruf pun kenal huruf Jawi dan boleh membaca Al-Quran. Apatah lagi sekarang apabila tulisan Jawi diajar di sekolah kebangsaan semenjak sekolah rendah lagi. Ertinya, tulisan Jawi tidak akan hilang daripada masyarakat Melayu.

15 07 2020

TS MUHYIDDIN KEMBALI KEPADA UMNO: SOKONGAN TERHADAP CADANGAN DS NAZRI AZIZ

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

DS Nazri Aziz telah mengeluarkan satu cadangan yang bernas, atau sekurang-kurangnya yang saya amat bersetuju. Maka, biarlah saya menjadi antara orang pertama yang menyokong beliau, jika tidak yang pertama pun. Terlebih dahulu, tahniah Dato’ Seri.

Saya merujuk kepada kenyataan beliau yang dilaporkan oleh Astro Awani pada 08 07 2020 di mana beliau mencadangkan supaya TS Muhyiddin kembali semula kepada UMNO dan diangkat menjadi Presiden UMNO.

Beliau memberi empat alasan:

Pertama, TS Muhyiddin tidak mengkhianati UMNO kerana beliau tidak meninggalkan parti, sebaliknya dipecat.

Kedua, ia akan mengukuhkan parti terbesar orang Melayu itu;

Ketiga, beliau tidak akan kembali dengan tangan kosong tetapi dengan jawatan Perdana Menteri.

Keempat, ia akan dapat menyelesaikan masalah pembahagian kerusi di antara UMNO dan PAS.

Beliau juga mencadangkan sekiranya TS Muhyiddin kembali ke pangkuan UMNO, jawatan Presiden parti juga patut diserahkan kepada Ahli Parlimen Pagoh itu.

Hujah beliau ialah, secara tradisinya, Perdana Menteri merupakan Presiden UMNO dan pemimpin dan ahli parti perlu menerima dengan tangan terbuka.

“Kita kena bagi jawatan Presiden UMNO sebab beliau kembali bukan dengan tangan kosong tetapi dengan jawatan Perdana Menteri, kita kena terima, kena berkorban dan menerima dengan terbuka.

Saya bersetuju sepenuhnya dengan alasan-alasan pertama, kedua dan ketiga beliau.

Mengenai alasan keempat, sambil saya bersetuju ia akan mengurangkan masalah pembahagian kerusi antara UMNO dan PAS, ia juga akan mengurangkan masalah pembahagian kerusi UMNO dan Bersatu.

Mengenai alasan-alasan pertama, kedua dan ketiga, perlu ditekankan bahawa beliau dipecat, bukan keluar dari parti dan hendak masuk semula seperti yang dilakukan oleh Tun Dr. Mahathir, beberapa kali.

Kedua, beliau bukan datang balik dengan tangan kosong atau satu kerusi Dewan Undangan Negeri (DUN) atau Parlimen. Beliau kembali dengan membawa bersamanya jawatan Perdana Menteri yang UMNO sendiri tidak berjaya memenangi, yang diperolehi dengan sokongan ahli-ahli Parliamen parti-parti lain. Sekembalinya kepada UMNO, ahli UMNOlah yang menjadi Perdana Menteri.

Kita bincangkan mengenai pembahagian kerusi terlebih dahulu. Dalam perkara ini, saya merujuk pembaca kepada rencana saya bertajuk Pembahagian Kawasan Pilihan Raya Antara Parti-parti Komponen PN Dalam PRU15 (22 06 2020).

Ringkasnya, UMNO dan PAS adalah dua buah parti Melayu/Islam yang tertua, terbesar yang mempunyai sokongan akar umbi yang kukuh dan jentera pilihanraya yang teruji. Walaupun BN kalah dalam PRU14, UMNO tetap menjadi parti yang memenangi bilangan kerusi Parlimen terbanyak iaitu 54 kerusi. Dalam PRU14, sebahagian pengundi Melayu mengundi PH kerana terpengaruh dengan kempen membenci DS Najib tanpa memikirkan akibatnya. Ia tidak lebih daripada sifat Melayu yang marah mengikut emosi, tetapi setelah sejuk, melihat akibatnya, barulah berfikir semula dan menyesal. Bahawa ini telah berlaku disaksikan oleh enam kemenangan UMNO/BN dalam PRK yang terkebelakang.

Dalam PRU14, Bersatu menang kerana sokongan padu orang bukan Melayu, terutama sekali orang Cina, di samping orang Melayu yang marah itu dan kesilapan UMNO dan PAS bertanding melawan sama sendiri di kawasan yang ditandingi Bersatu. Namun demikian, Bersatu hanya mampu memenangi 13 kerusi.

Jika Bersatu bertanding sendiri dalam PRU15, ia akan terkubur. Ia tidak boleh mengharapkan undi orang bukan Melayu lagi. Di kawasan Melayu, ia tidak boleh mengatasi kombinasi UMNO+PAS. Maka, ia akan terpaksa menumpang ihsan UMNO dan PAS. Kehadiran DS Azmin juga tidak membantu. Kumpulan beliau sendiri berada dalam keadaan yang sama.

Maka, kehadiran Bersatu dalam muafakat UMNO-PAS menambahkan lagi kesulitan pembahagian kerusi antara UMNO dan PAS dalam PRU15. Bagaimana masalah itu mungkin berkurangan jika TS Muhyiddin dan ahli-ahli Bersatu kembali kepada UMNO?

Dalam rencana saya itu, berdasarkan Bersatu kekal sebagai sebuah parti dalam PN, saya mencadangkan supaya UMNO+PAS sebagai satu kumpulan, menyelesaikan isu pembahagian kerusi itu dengan Bersatu terlebih dahulu sebelum membahagikan yang lainnya, di antara mereka.

Jika TS Muhyiddin dan ahli-ahli Bersatu menyertai UMNO, maka perlulah diselesaikan terlebih dahulu pembahagian antara UMNO dan PAS sebab hanya dua kumpulan sahaja yang tinggal iaitu UNMO (termasuk bekas Bersatu) dan PAS. Selepas itu terserahlah kepada pemimpin-pemimpin UMNO dan bekas Bersatu itu menentukan siapa akan bertanding di mana.

Saya fikir, kembalinya TS Muhyiddin dan ahli-ahli Bersatu kepada UMNO bukan lagi satu pilihan, tetapi satu-satunya jalan bagi Bersatu mengelak daripada terkubur. Hari ini, modal Bersatu hanya ada satu: jawatan Perdana Menteri. Tanpa jawatan itu ia akan berkecai.

Saya fikir, seperti yang dicadangkan oleh DS Nazri, UMNO hendaklah menerimanya dengan tangan terbuka dan memberikan jawatan Presiden UMNO kepada beliau sesuai dengan kedudukannya sebagai Perdana Menteri. Jika beliau tidak dipecat, saya fikir selepas Najib, besar kemungkinan beliaulah yang akan menjadi Presiden UMNO dan, jika BN menang pilihan raya umum, beliaulah yang akan menjadi Perdana Menteri. Sekarang beliau membawa balik jawatan Perdana Menteri, maka eloklah jawatan Presiden UMNO diberi kepada beliau. Itu pun saya cadangkan hanya untuk satu penggal sahaja. Selepas itu, biarlah ada pertandingan bebas untuk jawatan itu.

Dengan cara itu, UMNO boleh disifatkan sebagai memberi pampasan kepada TS Muhyiddin akibat pemecatannya itu.

Saya fikir, TS Muhyiddin tidak patut overstay seperti yang dilakukan oleh Tun Dr. Mahathir. Belajarlah daripada kesilapan Tun Dr. Mahathir, dan janganlah mengulanginya.

DS Najib sepatutnya menerima cadangan ini. Beliau eloklah meneruskan apa yang dilakukannya sekarang. Tumpukan kepada kes-kes yang dihadapinya dan tolong memperkuatkan semula UMNO tanpa memegang jawatan eksekutif didalamnya. Beliau tidak boleh lari daripada tanggungjawab menjadi sebab utama kekalahan UMNO/BN dalam PRU14. Eloklah beliau menghabiskan umurnya membina semula UMNO setelah beliau mendapat faedah daripada UMNO semenjak muda.

DS Zahid juga eloklah mengikut teladan DS Najib. Pada masa ini, eloklah beliau menumpukan perhatian kepada kes-kes yang dihadapinya. Eloklah beliau kosongkan dahulu jawatan Presiden UMNO untuk membolehkan TS Muhyiddin menyandangnya. Jika TS Muhyiddin tidak dipecat, DS Zahid pun tidak boleh mimpi untuk menjadi Presiden UMNO. Masakan beliau mampu mencabar TS Muhyiddin untuk jawatan Timbalan Presiden UMNO jika DS Najib masih memegang jawatan Presiden dan untuk jawatan Presiden, jika DS Najib telah mengosongkan jawatan Presiden UMNO. Itu pun hanya untuk satu penggal. Selepas itu, jika beliau telah berjaya membersihkan dirinya daripada segala pertuduhan terhadapnya, beliau boleh bertanding semula untuk jawatan Presiden.

Saya percaya ada pemimpin-pemimpin UMNO dan Bersatu yang kurang senang dengan cadangan ini. Tetapi, alasan mereka adalah sama dan hanya satu: kepentingan diri. Mereka khuatir mereka akan kehilangan kedudukan mereka dalam parti dan kemungkinan dilantik ke jawatan-jawatan dalam kerajaan tempatan, malah kemungkinan menjadi calon DUN dan Parlimen. Itu bukanlah alasan yang sepatutnya menjadi penentu dalam membuat keputusan sebesar itu.

Parti-parti lain yang menjadi anggota PN juga mungkin merasa kurang senang dengan cadangan ini. Saya hanya dapat fikir satu sebab mengapa mereka berpendapat demikian: mereka takut UMNO menjadi terlalu kuat. Tetapi, kita telah lihat, UMNO kuat selama 60 tahun. Parti-parti kecil tidak takut mendekatinya untuk menjadi ahli BN. Mereka, termasuk parti-parti besar seperti MCA dan Gerakan, tidak lari kerana UMNO besar dan kuat. Malah, semua hendak bernaung di bawahnya. Mereka cuma lari apabila UMNO berkecai dan lemah.

Maka itu bukanlah hujah yang sah (valid). Yang lain saya tidak tahu. Mungkin mereka mengharapkan Presiden parti mereka juga akan menjadi Perdana Menteri. Mengenai hujah itu, kedua-dua PH dan PN telah memberi jawapan: Perdana Menteri kerajaan PH dan PN bukan datang daripada parti yang mempunyai kerusi terbanyak. Maka, hujah itu juga tidak sah (valid).

Bagi orang Melayu/Islam, dalam membuat keputusan mengenai isu ini, fokas hendaklah diberi kepada perpaduan Melayu/Islam. Kita tidak patut malu atau merasa bersalah memikirkan demikian. Setiap kaum di dunia berfikir demikian. Cuma, jika mereka sendiri melakukannya, mereka tidak menyebutnya, sebaliknya mereka akan menuduh kaum lain yang melakukan perkara yang sama, rasis. Jika itu rasis, maka semuanya rasis.

Saya menghujahkan bahawa perasaan perkauman adalah lumrah alam. Ia juga tidak salah selagi ia digunakan untuk mempertahankan hak kaum mereka sendiri dan tidak digunakan untuk menindas kaum lain atau merampas hak mereka.

Di Malaysia, hak setiap kaum telah dipersetujui dan dinyatakan dalam Perlembagaan. Maka setiap kaum yang mempertahankan hak mereka yang dinyatakan dalam Perlembagaan bukanlah rasis. Yang rasis adalah kaum yang melanggar apa yang ditetapkan oleh Perlembagaan dan mahukan hak kaum lain yang dijamain oleh Perlembagaan sebagai hak mereka.

Itu perlu difahami.

Kita telah melihat, penubuhan Bersatu dan Amanah telah memecahkan orang Melayu/Islam di Semenanjung Malaysia kepada lima buah parti. Kita telah melihat bagaimana ia merugikan orang Melayu, terutama sekali di bawah pemerintahan PH. Maka, dengan kembalinya TS Muhyiddin dan ahli-ahli Bersatu kepada UMNO diikuti dengan pembubaran Bersatu, kita dapat mengurangkan bilangan parti Melayu/Islam dan perpecahan orang Melayu/Islam.

Dalam tahun 2014, apabila saya mencadangkan kerjasama antara UMNO dan PAS untuk mengelakkan tumbangnya kerajaan BN di peringkat Persekutuan, seorang bekas Menteri Kanan BN (orang UMNO) berkata bahawa ia adalah terlalu idealistik. Selepas PRU 14 beliau meninggalkan UMNO dan menyertai Bersatu dan masih berada dalam Bersatu sekarang. Yang pentingnya, apa yang dikatakannya sebagai terlalu idealistik itu telah berlaku, malah lebih daripada apa yang saya cadangkan. Kali ini ianya lebih mudah kerana, tidak seperti PAS yang boleh berdiri di atas kaki sendiri, Bersatu tidak.

Maka, inilah jalan yang terbaik bagi Bersatu, UMNO, perpaduan Melayu/Islam dan negara. Ia juga adalah jalan yang terbaik bagi pemimpin-pemimpin yang terlibat.

09 07 2020 (Dipinda pada 10 07 2020)

UMNO DAN PAS PERLU SEPAKAT

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Mengenai politik Malaysia sekarang, kita sudah tidak tahu cakap siapa kita boleh percaya. Setiap hari, kita mendengar cerita ada ahli Parlimen dan ahli Dewan Undangan Negeri yang akan melompat keluar atau ke dalam kumpulan kerajaan; bahawa kerajaan PN akan tumbang dalam masa sehari dua lagi, tetapi, sehari dua itu telah menjadi seminggu dua, malah sebulan dua tetapi kerajaan itu masih tidak tumbang.

Pada masa yang sama pemimpin-pemimpin utama pembangkang masih bertegang leher, masing-masing mahu menjadi Perdana Menteri (PM). Yang berumur 95 tahun dan sudah menjadi PM sebanyak dua kali selama 22 tahun 22 bulan, mahu menjadi PM bagi kali ketiga untuk enam bulan lagi, tidak siapa tahu mengapa.

Seorang lagi, yang berumur 72 tahun, berkata dia telah menunggu selama tiga dekad dan ditipu sebanyak dua kali dan dia tidak mahu ditipu bagi kali ketiga, oleh orang yang sama.

Biar apa pun, selagi mereka bertegang leher, tidak tahulah selama berapa hari atau minggu (bulan mungkin terlalu lama, kerana kedua-duanya boleh tiba-tiba membuat pusingan-U), PM semasa, TS Muhyiddin, masih selamat.

Pada zahirnya TS Muhyiddin nampak tenang, kerajaannya nampak aman dan keadaan dalam negara pun tenteram. Tetapi, tidak boleh dinafikan bahawa kuman Covid-19 membantunya. Jika ia membantu pun, itu adalah kerana pasukan perubatan Malaysia telah memberi perkhidmatan yang profesional, cekap dan berdedikasi tanpa menghirau risiko kepada diri sendiri. Demikian juga pasukan tentera dan polis yang berhujan-panas, siang dan malam untuk memastikan perintah kawalan pergerakan dipatuhi. Peranan penjawat-penjawat awam lain juga tidak dilupai

Rakyat Malaysia juga telah memberi kerjasama yang sangat baik dengan mematuhi undang-undang, peraturan dan SOP yang dikeluarkan oleh kerajaan.

Kerajaan juga patut dipuji. Selain daripada dapat mengatasi wabak itu, ia dapat mengekalkan ketenteraman dalam keadaan yang amat mencabar itu. Daripada tarikh perintah kawalan pergerakan dilaksanakan hingga ia ditarik balik, kita tidak mendengar rungutan bahawa ada orang yang kelaparan.

Pemimpin-pemimpin politik telah melakukan satu perkara yang betul dalam manangani wabak ini. Meraka mendengar dan ikut cakap para profesional. Dalam hal ini, satu perkara yang berlaku di awal wabak itu telah membantu. Saya merujuk kepada kenyataan lucu Menteri Kesihatan. Ia telah menyebabkan beliau dan menteri-menteri lain lebih berhati-hati dalam membuat kenyataan. Namun demikian, ada juga menteri yang mengambil alih tugas penjawat awam untuk mendapat publisiti. Tugas menteri-menteri adalah membuat keputusan-keputusan dasar. Yang melaksanakannya seharian adalah penjawat awam.

Tetapi, di sebalik ketenangan itu, tindakan-tindakan TS Muhyiddin menampakkan kegelisahan beliau. Beliau cuba “membeli” ahli-ahli Parlimen supaya menyokongnya jika ada undi tidak percaya di Dewan Rakyat. Beliau melakukannya dengan melantik mereka ke jawatan-jawatan dalam syarikat-syarikat GLC dan institusi-institusi kerajaan dan sebagai Duta (jawatan Menteri dan Timbalan Menteri sudah penuh diisi), walau pun mereka tidak mempunyai apa-apa pengalaman, jauh sekali kepakaran dalam bidang-bidang berkenaan. Beliau juga amat pemurah kepada MCA dengan harapan MCA akan membawa undi orang Cina mengundi calon-calon PN, satu harapan yang meleset.

Tujuannya adalah untuk memberi pendapatan lebih kepada mereka supaya mereka akan menyokongnya. Itu adalah satu kesilapan yang beliau lakukan. Kita baru sahaja melihat penyalahgunaan kuasa yang dilakukan oleh lantikan-lantikan politik dalam GLC oleh kerajaan BN. Beliau mengulangi kesilapan BN. Kesilapan-kesilapan itu akan memakan diri akhirnya.

Kita baca pula kisah pertemuan TS Muhyiddin dengan DS Anwar dan kisah beliau menulis surat untuk mendapat tarikh menemui Tun Dr. Mahathir. Untuk apa? Adakah beliau atau DS Anwar atau kedua-duanya berfikir mengenai PKR dan Bersatu akan menubuh satu pakatan Baru tanpa BN dan PAS untuk membentuk kerajaan? Adakah Tun Dr. Mahathir akan diajak bersama?

Jika Bersatu dan PKR sahaja yang akan bekerjasama, mereka tidak mempunyai majoriti. Lagi pula, siapa akan menjadi PM? Mereka akan berebut pula. Jika Tun Dr Mahathir menyertai pakatan itu, masalah yang sama menjadi lebih buruk melainkan jika mereka mencipta sejarah dunia dengan mengadakan tiga PM!

Bagaimana jika DAP dibawa bersama? Ini bererti mereka kembali semula kepada PH yang asal. Jika itu berlaku, UMNO dan PAS akan menjadi pembangkang semula.

Pada 24 06 2020, keluar Berita mengenai Petronas (saya percaya, dipaksa) menarik balik rayuannya terhadap penghakiman Mahkamah Tinggi Sabah dan Sarawak yang bersidang di Kuching mengenai cukai jualan yang dikenakan oleh Sarawak ke atas produk petroleum. Adalah amat mendukacitakan apabila isu undang-undang diselesaikan di luar Mahkamah atas pertimbangan politik: untuk mendapat sokongan ahli-ahli Parlimen Sarawak kepada TS Muhyiddin dan kerajaan PN jika berlaku undi tidak percaya yang dikatakan akan dibawa oleh PH apabila Parlimen bersidang dalam bulan Julai ini.

Penyelesaian di luar mahkamah itu mempunyai implikasi undang-undang dan kewangan yang sangat besar kepada kerajaan Persekutuan yang berpanjangan. Mengapa tidak membiarkan Mahkamah Persekutuan memutuskannya?

Mungkin boleh dihujahkan bahawa harga yang dibayar itu tidaklah terlalu mahal untuk mengelak sebuah kerajaan yang akan mempertahankan kepentingan orang Melayu/ Islam. Soalannya, adakah alasan itu terlintas di fikiran TS Muhyiddin semasa melakukan semua itu atau semua itu dilakukan semata-mata untuk menyelamatkan kedudukannya dan adakah beliau akan mempertahankan kepentingan orang Melayu/Islam jika terus menjadi PM?

Selasai saya menulis rencana ini pada petang 27 06 2020, tersiar pula berita Tun Dr. Mahathir mengisytiharkan bahawa PH+ telah bersetuju menamakan DS Shafie Apdal sebagai calon PM manakala DS Anwar sebagai TPM 1 dan DS Mukhriz sebagai TPM2. DS Anwar juga dikatakan telah bersetuju.

Jika DAP dan Amanah bersetuju terserahlah kepada mereka, saya tidak mahu komen. Tetapi, jika DS Anwar bersetuju, saya amat hairan. Tidakkah itu juga bererti beliau ditipu bagi kali ketiga oleh orang yang sama? Bezanya ialah Tun Dr. Mahathir tidak menjadi PM, tetapi yang pentingnya DS Anwar terlepas lagi.

DS Shafie juga lebih muda daripada DS Anwar dan tidak pula disebut berapa lama DS Shafie akan menjadi PM. Bagaimana jika beliau tidak melepas jawatan itu?

Kepada DS Anwar saya katakan, setelah sekian lama mahukan jawatan PM, jika tidak dapat juga, tak usahlah terima jawatan TPM apatah lagi dengan DS Shafie sebagai PM. Bersara sahajalah dari politik.

Perkembangan ini juga menunjukkan betapa desperatenya Tun Dr. Mahathir untuk merampas balik jawatan PM daripada TS Muhyiddin.

Jika begitulah caranya pamimpin-pemimpin politik memilih calon PM, saya kasihan kepada rakyat Malaysia.

Jika diperhatikan dari awal penubuhan kerajaan PN lagi, adalah jelas bahawa TS Muhyiddin lebih memikirkan keselamatan kedudukannya sebagai PM daripada menubuh sebuah kerajaan yang kuat. Untuk itu, beliau menggugurkan pemimpin-pemimpin UMNO, terutama sekali, dan juga Pas yang mungkin menggerhanakan kedudukannya. Beliau mempunyai alasan untuk menggugurkan DS Zahid kerana beliau sedang menghadapi pertuduhan jenayah. Tetapi, bagaimana dengan DSU Mohamad Hasan, DS Mahdzir Khalid, Dato’ Mohamed Khaled Nordin dan DS Haji Abdul Hadi Awang? Saya katakan, atas alasan yang sama jugalah beliau tidak melantik Timbalan PM (TPM).

Bahawa di saat yang genting seperti ini, beliau masih mengamalkan sikap demikian sangatlah mendukacitakan. Beliau sepatutnya mengumpul semua pemimpin-pemimpin Melayu untuk bersama-sama mencari jalan memperkuatkan politik orang Melayu di tanahairnya apabila mendapat peluang yang tidak mungkin diperolehi bagi kali kedua itu, di samping memperbaiki ekonomi negara yang dikatakan amat teruk itu, jika benar. Beliau sepatutnya melakukan sesuatu yang betul, walau pun beliau menjadi PM selama sehari daripada melakukan kesilapan yang akan memberi kesan buruk yang berpanjangan kepada kerajaan Persekutuan dan negara, semata-mata kerana mahu kekal lama sebagai PM. Tetapi, ahli politik tidak berfikir demikian. Mereka cuma mengira berapa lama mereka boleh menjadi PM, yang lainnya tidak penting.

Tindakan-tindakan beliau itu menunjukkan bahawa TS Muhyiddin sanggup melakukan apa sahaja untuk mempertahankan kedudukannya dan kedudukan kerajaan PN. Demikian juga pemimpin-pemimpin PH. Mereka juga sanggup melakukan apa sahaja untuk merampas balik kuasa daripada TS Muhyiddin. Mungkin itu politik. Yang utama adalah kepentingan diri. Yang lainnya hanyalah alasan.

Tindakan-tindakan itu juga menunjukkan bahawa TS Muhyiddin berada dalam keadaan gelisah. Beliau tahu Bersatu, dengan sendirinya, tidak boleh mempertahankan kerusi-kerusi yang dimenanginya dalam PRU14 kerana faktor-faktor yang memberinya kemenangan dalam PRU14 sudah tidak ada lagi. (Rujuk Pembahagian Kawasan Pilihan Raya Antara Parti-Parti Komponen PN Dalam PRU15 (22 06 2020 – dalam laman web saya).

Demikian juga halnya dengan kumpulan Tun Dr. Mahathir, PKR, Amanah dan kumpulan DS Azmin. Bertanding sendiri mereka akan terkubur. Mereka perlukan sokongan UMNO+PAS atau DAP. Maka pilihan mereka ialah untuk bekerjasama dengan UMNO+PAS atau DAP.

Tidak kesemua parti-parti itu boleh duduk bersama. PKR tentu tidak boleh menerima kumpulan DS Azmin, kumpulan Tun Dr. Mahathir tentu tidak boleh menerima Bersatu yang dipimpin oleh TS Muhyiddin. Perebutan jawatan PM adalah satu perkara lagi. Yang menjadi tawkeh besar yang kepadanya parti/kumpulan Melayu itu meminta pertolongan adalah DAP. Tidak malukan Melayu?

Maka UMNO dan PAS perlu kekal sepakat. Jika Bersatu dan kumpulan DS Azmin kekal dalam PN, mungkin syor saya dalam rencana saya bertarikh 22 06 2020 itu boleh menjadi panduan. Jika tuntutan mereka tidak berpatutan, peringatkan mereka apa yang mungkin berlaku jika mereka bertanding bersendirian.

Jika Bersatu dan kumpulan DS Azmin memilih untuk tidak bersama UMNO+PAS, pembahagian kawasan antara UMNO dan PAS menjadi lebih mudah.

Dalam keadaan tidak menentu itu, terdapat pemimpin-pemimpin UMNO yang tidak terpilih sebagai ahli-ahli kabinet TS Muhyiddin yang menyeru supaya TS Muhyiddin meminta DYMM SPB Yang di-Pertuan Agong (YDPA) membubarkan Parlimen dan mengadakan pilihan raya umum. Biarlah rakyat menentukannya.

Dalam hal ini pun kita dapat perhatikan bagaimana ahli-ahli politik berfikir:

Pemimpin-pemimpin UMNO yang tidak terpilih sebagai ahli-ahli kabinet TS Muhyiddin mahukan PRU diadakan kerana mereka percaya bahawa UMNO berkemungkinan memenangi lebih banyak kerusi, akan menjadi parti dominan dalam kerajaan PN, jawatan PM mungkin beralih kepada UMNO dan mereka akan dapat duduk dalam kabinet PN baru itu. Tidak dinafikan semua itu, jika berlaku, adalah menguntungkan UMNO.

Pemimpin-pemimpin UMNO yang terpilih menjadi anggota kabinet TS Muhyiddin selesa dengan kedudukan mereka dan mendiamkan diri.

PAS yang dapat duduk dalam kerajaan Persekutuan dan baru hendak merasa nikmatnya lebih suka hayat kerajaan PN dilanjutkan hingga ke akhir penggal. Apatah lagi Presidennya telah dilantik menjadi Duta.

Pemimpin-pemimpin Bersatu semestinyalah mahu melanjutkan kerajaan yang ada sekarang hingga ke akhir penggal PRU14 kerana kedudukan itu menguntungkan mereka. Mereka juga tahu, jika Bersatu memilih berada bersama UMNO dan PAS dalam PRU15 dan PN menang pun, Bersatu tidak akan boleh memenangi bilangan kerusi terbanyak, walaupun kumpulan DS Azmin dikira bersama. TS Muhyiddin tidak akan berada di kedudukan di mana beliau boleh menuntut jawatan PM.

PH+ juga takut menghadapi pilihan raya. Ia tahu sokongan orang Melayu yang memberinya kemenangan dalam PRU14 sudah tidak ada lagi. Sebab itulah hingga sanggup mereka mengemukakan nama DS Shafie Apdal sebagai calon PM dengan harapan beliau akan dapat mengumpul cukup ahli Parlimen untuk menjatuhkan TS Muhyiddin.

Jika diadakan PRU, + akan menjadi -. Maka Tun Dr. Mahathir tidak pernah menyebut mengenai pilihan raya. Beliau bermati-matian berusaha untuk merampas balik kerajaan daripada PN kepada PH+. Jika mengikut PH+ kerajaan PN kerajaan pintu belakang, tidakkah itu juga kerajaan pintu belakang? Kedua-duanya bukan melalui pilihan raya.

Dalam keadaan negara sekarang, semua ahli-ahli politik sepatutnya melupai politik seketika dan bersama-sama berusaha untuk mengatasi masalah wabak Covid-19 dan memperbaiki ekonomi negara, bukan berpolitik semata-mata untuk merampas dan mengekalkan kuasa, tidak kira apa akibatnya kepada negara. Malangnya mereka tidak dapat berfikir demikian.

Sama ada kerajaan PN tumbang atau tidak; menang atau kalah dalam undi tidak percaya; Parlimen dibubar dan pilihan raya diadakan atau tidak; Bersatu menyertai UMNO+PAS atau tidak, UMNO dan PAS perlu terus sepakat. Keduanya adalah kumpulan terbesar dalam politik Malaysia yang parti-parti lain tidak boleh abaikan jika mereka hendak menubuh kerajaan. Bagi orang Melayu/Islam, ia sahajalah harapan untuk membela hak mereka.

Akhir kata, semua pemimpin-peminpin PN perlulah mengambil ingatan bahawa tanggungjawab mereka yang paling utama ialah mempertahankan kerajaan yang diterajui oleh orang Melayu/Islam di peringkat Persekutuan dan tolak ansur sesama mereka adalah lebih baik daripada tolak ansur dengan DAP dan MCA.

28 06 2020

PEMBAHAGIAN KAWASAN PILIHAN RAYA ANTARA PARTI-PARTI KOMPONEN PN DALAM PRU 15

Oleh

Tun Abdul Hamid Hohamad

(Saya bukan ahli politik. Saya tidak ada apa-apa kepentingan peribadi. Saya juga tidak tahu mengenai kehendak akar umbi parti dan persefahaman antara sesama parti komponen PN yang menjadi faktor pertimbangan dalam urusan pembahagian kawasan untuk bertanding dalam PRU15. Maka, jika pandangan saya ini dikatakan akademik, saya terima. Jika dikatakan idealistik pun saya terima. Tetapi saya fikir ia ada juga baiknya. Pendapat ini dibuat semata-mata berdasarkan alasan-alasan yang disebut terang-terang dan tidak dipengaruhi oleh sesuatu sebab yang dirahsiakan, jika ada. Maka ia lebih bebas (independent) dan lebih telus.

Perbincangan dalam rencana hanya tertumpu kepada kedudukan di Semenanjung Malaysia sahaja.)

PN adalah satu kumpulan parti-parti politik yang diwujudkan secara ad hoc dalam usaha menjatuhkan kerajaan PH. Ia terdiri daripada UMNO/BN, PAS dan Bersatu. PN perlu bersatu dalam menentang PH dalam PRU15 yang akan datang. Maka, isu pembahagian kawasan bertanding oleh parti-parti komponen PN perlulah diselesaikan lebih awal.

Bahawa ia adalah satu perkara yang sangat rumit untuk diselesaikan tidak dapat dinafikan, Tetapi, ia perlu diselesaikan dan dipersetujui oleh parti-parti komponen PN. Jika tidak, dan jika mereka akan bertanding sesama sendiri dalam menentang PH, PH yang mempunyai undi pejal orang-orang Cina mungkin akan mengalahkan PN. Maka, pemimpin-pemimpin parti-parti komponen PN perlu ingat bahawa keutamaan mereka adalah mengelak bertanding sesama sendiri dalam menentang PH.

Sebelum membincang mengenai pembahagian kawasan bertanding itu, kita perlu ambil ingatan mengenai kedudukan parti-parti komponen PN itu.

Antara UMNO, PAS dan Bersatu, UMNO adalah parti terbesar, paling tua dan, saya percaya, mempunyai sokongan akar umbi orang Melayu yang paling meluas. Dalam PRU 14, di mana pengundi Cina bersatu menyokong PH, UMNO menang dengan undi Melayu dan mungkin sedikit undi orang India. Saya fikir, PRU14 adalah satu detik di mana peratusan sokongan orang Melayu terhadap UMNO adalah paling rendah. Ia disebabkan oleh kempen benci DS Najib yang dicanangkan oleh Tun Dr. Mahathir yang, pada masa itu, berjaya menarik sebahagian pengundi Melayu mengundi PH.

Sekarang, keadaan itu sudah berubah. Tun Dr. Mahathir semakin hilang kredibiliti dan popularitinya. Tsunami Melayu kepada PH itu telah berpatah balik kepada UMNO dan PN. Tun Dr. Mahathir telah dipecat oleh parti yang ditubuhnya sendiri dan Bersatu telah keluar daripada PH dan kini bersama-sama PN. Maka, saya percaya undi Melayu kapada UMNO dalam PRU15 akan melonjak. Oleh itu, memberikan bilangan kawasan bertanding kepada UMNO berdasarkan undi yang diperolehinya dalam PRU14, berbanding dengan PAS dan Bersatu, adalah tidak adil kepada UMNO.

PAS adalah parti Melayu kedua terbesar, kedua paling tua dan kedua mempunyai sokongan akar umbi orang Melayu yang meluas. Dalam PRU14, ia menang semata-mata dengan undi orang Melayu. Demikian juga, dalam PRU15, ia semata-mata mengharapkan undi orang Melayu.

Dalam PRU14, terutama sekali di Kedah, PAS mendapat faedah daripada kempen benci DS Najib. Sebahagian orang Melayu yang biasanya mengundi UMNO/BN yang terpengaruh dengan kempen itu tetapi tidak selesa mengundi PH, mengundi PAS. Pertandingan tiga penjuru menguntungkan PAS. Penyokong tegarnya tidak berubah kerana faktor agama: mengundi PAS adalah menyokong perjuangan Islam. Pengundi PAS tidak lari kepada PH. Yang lari adalah pengundi UMNO/BN. Penyokong UMNO yang berpindah mengundi PH juga, secara tidak langsung (indirectly), memberi kemenangan kepada PAS selain daripada mereka yang terus berpindah mengundi PAS.

Tetapi, keadaan itu juga akan berubah dalam PRU15. Saya percaya kedua-dua kategori pengundi itu akan balik kepada UMNO dalam PRU15. Maka, memberi kawasan untuk bertanding kepada PAS berdasarkan undi yang diperolehinya dalam PRU 14 di Kedah dan di Pantai Barat Semenanjung, malah, walaupun pada tahap yang berkurangan, di Terengganu juga, adalah tidak adil kepada UMNO. UMNO patut diberi lebih.

Kita sampai kepada Bersatu. Bersatu ditubuh oleh Tun Dr. Mahathir untuk memberi landasan kepadanya untuk mendapat kerjasama PKR, DAP dan Amanah untuk menjatuhkan DS Najib. Beliau mahu menjatuhkan DS Najib tidak kira apa akibatnya.

Setelah PH menang PRU14, maka lebih jelaslah tujuan beliau. Beliau mahu menghapuskan UMNO, menyerapkan ahli-ahli Dewan Rakyat dan ADUN UMNO yang dikehendakinya kepada Bersatu untuk menguatkan kedudukannya dalam PH dan mengambil alih ahli-ahli dan aset UMNO seperti yang pernah dilakukannya apabila UMNO diharamkan dalam tahun 1988 dan beliau menubuh UMNO Baru. Beliau telah berjaya melakukannya sekali, mengapa tidak sekali lagi? Tetapi, kali ini Allah SWT tidak mengizinnya.

Tetapi, UMNO kembali kuat walaupun asetnya dibekukan. Bersatu keluar daripada PH dan menyertai PN dan Tun Dr Mhathir disingkir daripada Bersatu. Maka tidak berpartilah beliau sekarang.

Oleh sebab Bersatu sekarang berada dalam PN dan ia juga mengharapkan undi Melayu, maka kawasan majoriti Melayu yang sepatutnya dibahagikan di antara UMNO dan PAS, jika Bersatu masih berada dalam PH, akan terpaksa dibahagikan di antara Bersatu, UMNO dan PAS. Ini menyulitkan pembahagian.

Walaupun Presiden Bersatu adalah Perdana Menteri, Bersatu mestilah akur bahawa, di antara tiga parti komponen PN itu, Bersatu adalah parti yang paling muda, paling kecil dan paling lemah organisasi di akar umbinya. Ia telah kehilangan orang yang menubuhnya yang menjadikan tarikan kepada bekas-bekas pemimpin UMNO yang sudah tidak mendapat tempat dan orang-orang yang nampak peluang untuk mencuba nasib dalam politik. Mereka ini adalah oportunis, kebanyakannya tanpa bahan (substance). Ini dapat dilihat daripada prestasi mereka yang dilantik menjadi Menteri dan Timbalan Menteri dalam kerajaan PH.

Dalam PRU14, Bersatu menang kerana sokongan padu pengundi Cina dan sokongan pengundi-pengundi Melayu yang menjadi pengikut setia Tun Dr. Mahathir dan yang terpengaruh dengan kempen membencikan DS Najib. Dalam PRU15, ketiga-tiga faktor itu sudah tidak ada lagi. Ertinya, jika Bersatu bertanding sendiri dalam PRU15 di kawasan-kawasan yang dimenanginya dalam PRU14 dan UMNO dan PAS mengelak bertanding sesama sendiri, saya yakin Bersatu tidak boleh menang lebih daripada bilangan jari sebelah tangan, mungkin tidak langsung.

Mengenai MCA, sekian lama, dan paling akhir di Tajung Piai, MCA cuma boleh menang dalam kawasan majoriti Melayu. Namun demikian, ia tidak tahu berterima kasih, terutama sekali setelah menang. Malah, untuk menunjukkan ia “lebih Cina” daripada DAP untuk cuba menarik sokongan orang Cina, pemimpin-pemimpinya mengeluarkan kenyataan-kenyatan tanpa menghirau sensitiviti orang Melayu. Malah, mereka cuba menunjuk kepada orang Cina bahawa mereka boleh memperolehi melalui PN apa yang DAP tidak berjaya memperolehinya melalui PH. Ini orang Melayu perlu sedar.

Maka, dalam PRU15, sepatutnya MCA hanya bertanding dalam kawasan-kawasan majoriti orang Cina. UMNO, PAS dan Bersatu akan berkempen kepada orang Melayu di kawasan-kawasan itu supaya mengundi calon MCA. MCA juga sepatutnya berbuat begitu. Ia juga sepatutnya mendapatkan pengundi-pengundi Cina di kawasan-kawasan majoriti Melayu mengundi calon UMNO, PAS atau Bersatu yang mewakili PN.

Tetapi, apa yang telah berlaku berdekad-dekad ialah calon-calon MCA diberi bertanding di kawasan majoriti Melayu kerana mereka tidak boleh menang di kawasan majoriti Cina. Pengundi-pengundi Melayu memberi mereka menang. (Jangan harap calon UMNO boleh menang dalam kawasan majoriti Cina. Siapa lebih rasis?) Sekurang-kurangnya, sebelum milinium kedua, dikawasan majoriti Melayu di mana tidak ada calon parti orang Cina bertanding, orang-orang Cina mengundi calon UMNO/BN. Sekurang-kurangnya, mereka ada memberi balasan kepada pengorbanan UMNO dan baik hati orang Melayu.

Tetapi, terutama sekali selepas PRU14, apabila MCA jelas tidak boleh mendapatkan pengundi Cina untuk mengundi calon UMNO, mengapa UMNO patut memberi kawasan majoriti Melayu kepada MCA? Tidakkah pemimpin-pemimpin UMNO boleh nampak hujah bagi UMNO berbuat demikian, sudah tidak ada?

Satu perkara lagi yang orang Melayu perlu beri perhatian ialah MCA tidak tahu berterima kasih. Ihsan dan murah hati (saya memanggilnya naif) orang Melayu dilihat sebagai kelemahan. Mereka menuntut lebih lagi.

Kita kembali semula kepada Tanjung Piai. Dalam PRU14, kawasan majoriti Melayu itu diberi kepada MCA dan MCA kalah. Oleh sebab BN kalah dalam PRU14, maka UMNO dikutuk dan dicerca sehabis-habisnya. UMNO sahajalah yang bertanggungjawab, MCA tidak. Jika demikian mengapa hanya seorang sahaja calon MCA yang menang dalam PRU14, itu pun di kawasan majoriti Melayu, berbanding dengan 47 kerusi yang dimenangi UMNO (di Semenanjung Malaysia). Pemimpin-pemimpin MCA mengugut MCA akan keluar daripada BN, malah Presidennya telah pun memperolehi resolusi bagi MCA keluar daripada BN.

Tetapi, apabila, tanpa bantuannya, satu demi satu Pilihan Raya Kecil (PRK) dimenangi BN, maka pemimpin-pemimpin MCA pun mula datang meleset, kononnya untuk membantu kempen pilihan raya BN.

Apabila kerusi Parlimen Tanjung Piai menjadi kosong, lantas mereka menuntutnya atas alasan ia adalah kawasan tradisional MCA. Malays never learn, kawasan itu diberi lagi kepada MCA. Apa yang dilakukan oleh MCA selepas itu hingga sekarang? Merekalah yang menjadi juara menuntut pengiktirafan sijil UEC, melebihi DAP. Sekali lagi, Malays never learn, kerajaan PN memberi pula RM58 juta kepada Kolej Universiti Tunku Abdul Rahman (TAR UC), pada hal kerajaan PH pun enggan memberinya!

Sebaik sahaja menerima pemberian itu, MCA sudah mula mambuat tuntutan-tuntutan “kawasan-kawasan tradisinya” untuk ditandinginya dalam PRU15. Itulah MCA. Masihkah pemimpin-pemimpin UMNO/Melayu tidak menyedarinya?

Akhir sekali MIC. MIC tidak boleh berlagak angkuh. Tidak ada satu kawasan pun yang ia boleh menang dengan sendirinya. Semenjak sebelum Merdeka, ia mengharapkan ihsan UMNO. Tetapi, satu dua kawasan kena juga diberi kepada MIC dan ia semestinya kawasan majoriti Melayu kerana mereka tidak akan menang dalam kawasan majoriti Cina. Itu tidak rasis? Maka, MIC perlu sedar bahawa ia hanya mengharap ihsan UMNO. Maka, ia perlulah berusaha mendapatkan pengundi India mengundi calon UMNO. Itulah cara membalas budi.

Bagaimanakah pembahagian hendak dibuat? Sebenarnya, dalam PN ada tiga kumpulan berkaitan dengan pembahagian kawasan bertandingk:

UMNO/BN, PAS dan Bersatu;
UMNO/BN dan PAS;
UMNO, MCA dan MIC.

Saya fikir pendekatannya perlulah dibuat seperti berikut:

Tentukan kawasan yang hendak diberi kepada Bersatu, yang lainnya akan diberi kepada UMNO/BN dan PAS sebagai satu kumpulan;
UMNO/BN dan PAS membahagikan di antara mereka kawasan-kawasan yang diberi kepada mereka sebagai satu kumpulan;
UMNO, MCA dan MIC membahagikan di antara mereka kawasan-kawasan yang diberikan kepada UMNO/BN mengikut persetujuan dalam II.

Mengenai I (kawasan yang hendak diberi kepada Bersatu), dalam menentukan kawasan mana dan bilangan yang hendak diberikan kepada Bersatu, faktor-faktor yang saya sebut di atas perlu diambil kira. Ertinya, Bersatu tidak boleh menuntut semua kawasan yang dimenanginya dalam PRU14. Faktor-faktor yang memberi kemenangannya dalam PRU14 itu sudah tidak ada sekarang. Maka, perlulah dilihat majoritinya; jumlah pengundi bukan Melayu, terutama sekali Cina dalam kawasan itu; anggaran jumlah tsunami patah balik kepada UMNO; anggaran jumlah pengundi Melayu yang di bawa oleh DS Azmin Ali kepada PN, yang terakhir disebut adalah plus factor bagi Bersatu, manakala yang lainnya adalah minus factor baginya.

Pendekatan ini terpakai juga kepada kumpulan DS Azmin Ali.

Mengguna pendekatan ini, besar kemungkinan Bersatu dan kumpulan DS Azmin akan mendapat bilangan yang kurang daripada yang dimenangi mereka dalam PRU14. Mereka perlu menerima hakikat ini kerana jika Bersatu dan kumpulan DS Azmin bertanding sendiri menentang UMNO+PAS dan PH, saya percaya, mereka akan terkubur. Sekurang-kurangnya, dengan menerima kawasan-kawasan majoriti Melayu yang dipersetujui oleh UMNO dan PAS dan dengan sokongan pengundi-pengundi UMNO dan PAS, mereka boleh dikatakan terjamin untuk memenangi kawasan-kawasan itu.

Tetapi, jika UMNO+PAS bermurah hati untuk memberi kepada Bersatu dan kumpulan DS Azmin mana-mana kawasan yang tidak sepatutnya diberi kepada mereka, itu terserahlah kepada UMNO dan PAS. Memberi kawasan majoriti Melayu kepada Bersatu dan kumpulan DS Azmin adalah lebih baik daripada memberinya kepada MCA.

Mengenai II (antara UMNO dan PAS), faktor-faktor yang saya sebut di atas perlu diambil kira, terutama sekali di mana kemenangan PAS adalah dengan majoriti yang sedikit. Ertinya, bukan semua kawasan yang dimenangi PAS dalam PRU14 patut diberi kepada PAS. Tetapi, jika UMNO hendak bertolak ansur dengan PAS, terserahlah kepadanya.

Bagi kawasan-kawasan yang dimenangi Bersatu dengan jumlah undi yang sedikit daripada jumlah undi yang diperolehi bersama oleh UMNO dan PAS (UMNO+PAS), melainkan jika ia dipersetujui untuk diberi kepada Bersatu, faktor-faktor yang saya sebut di atas perlulah diambil kira. Ertinya, kawasan-kawasan di mana UMNO memperolehi lebih banyak undi daripada PAS patut diberi kepada UMNO. Kawasan-kawasan di mana PAS memperolehi undi lebih daripada UMNO, tetapi tidak banyak bezanya, juga patut diberi kepada UMNO.

Demikian juga bagi kawasan-kawasan yang dimenangi oleh kumpulan Tun Dr. Mahathir, kumpulan DS Azmin, PKR dan DAP, melainkan jika UMNO hendak bertolak ansur dengan PAS, terserahlah kepadanya.

Walau bagaimana pun, PAS perlu mengurangkan kawasan yang ditandinginya. Dalam PRU14, PAS bertanding dalam terlalu banyak kawasan yang ia tidak berkemungkinan menang yang mengakibatkan kemenangan tipis kepada PH. PAS juga bertanggungjawab, secara tidak langsung (indirectly), memberi kemenangan kapada PH dalam PRU14. Kawasan-kawasan itu patut diberi kepada UMNO.

Mengenai III (antara UMNO, MCA dan MIC), apa yang saya katakan di atas hendaklah diambil kira. MCA jangan lagi menuntut kawasan majoriti Melayu sebagai haknya. Ihsan jangan ditukar menjadi hak. MCA parti Cina, memperjuangkan hak orang Cina hingga terang-terang melanggar dasar kebangsaan, maka tempatnya ialah di kawasan majoriti Cina. Pengundi-pengundi Cinalah yang sepatutnya memberi mereka menang.

Gerakan sudah keluar daripada BN. Kawasan-kawasan yang ditandingi Gerakan dalam PRU14 yang bukan kawasan majoriti Melayu, kesemuanya boleh ditandingi oleh MCA. MCA sudah mempunyai kawasan yang cukup banyak untuk ditandinginya. Tugasnya ialah memenanginya. Jangan salahkan UMNO jika kalah.

MIC hendaklah menerima apa diberi oleh UMNO dan berterima kasih.

22 06 2020

PERIKATAN NASIONAL PERLU JAUHI DAN JAUHKAN TUN DR. MAHATHIR: BAHAGIAN KEDUA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya menulis rencana “Perikatan Nasional Perlu Jauhi dan Jauhkan Tun Dr. Mahathir” dalam bulan Mac 2020. Dalam tempoh tiga bulan selepas itu, satu perkara yang saya tidak bincang kerana saya tidak terfikir ia akan berlaku, telah berlaku. Perkara itu ialah penyingkiran Tun Dr. Mahathir dan empat orang penyokong kuatnya, termasuk anaknya DS Mukhriz, daripada keahlian Bersatu.

(Satu perkara lagi yang telah berlaku ialah, kerajaan PH di negeri Kedah pimpinan DS Mukhriz telah tumbang.)

Akibatnya, Tun Dr. Mahathir sudah tidak ada parti. Maka pergilah beliau kepada PH untuk diterima semula. Maka berlakulah apa yang disebut sebagai PH+, sebenarnya PH+5 individu yang terdiri daripada Tun Dr. Mahathir dan emat orang penyokongnya itu.

Maka bermesyuaratlah PH+5 sehari demi sehari untuk mendapat persetujuan siapa akan menjadi Perdana Menteri (PM), Tun Dr. Mahathir atau DS Anwar. Kononnya, pada mulanya DS Anwar tidak hadir. Mengikut cerita yang tersiar, Tun Dr. Mahathir mahu menjadi PM sekali lagi sehingga hujung tahun 2020. Selepas itu beliau akan menyerahkan jawatan itu kepada DS Anwar. Mengikut cerita, DS Anwar tidak bersetuju kerana beliau tidak mahu ditipu bagi kali ketiga.

Tidak sabar untuk mengambil alih kerajaan, Tun Dr. Mahathir pun memukul gendang perang bahawa kerajaan PN akan tumbang pada bila-bila masa. Tetapi, tanpa persetujuan DS Anwar untuk Tun Dr. Mahathir menjadi PM, dan tanpa sokongan ahli-ahli Dewan Rakyat PKR, tidak mungkin PH+ akan dapat mengumpul majoriti bilangan ahli Dewan Rakyat untuk menumbangkan kerajaan PN.

Pada masa yang sama, menurut cerita, DAP, Amanah dan Warisan mahukan Tun Dr. Mahathir menjadi PM sedangkan PKR mahukan DS Anwar menjadi PM. Maka bergaduhlah sesama mereka dan, selama itu, kekallah kerajaan PN.

Dua perkara patut disebut di sini. Pertama, mengapa Tun Dr. Mahathir mahu sangat menjadi menjadi PM bagi kali ketiga, walaupun selama enam bulan? Adakah beliau ingin menjadi juara dunia seperti Muhammad Ali yang menjadi juara dunia (tinju) sebanyak tiga kali? Adakah beliau mahu mencatat rekod sebagai orang pertama dan satu-satunya yang menjadi PM sebanyak tiga kali? (Kalau setakat dua kali, Sir Winston Churchil telah mendahuluinya kira-kira tujuh dekad lebih awal, tidak kira apa yang dilakukan oleh Napoleon Bonaparte di awal abad ke sembilan belas). Jika demikian, beliau tidak perlu menjadi PM bagi kali ketiga selama enam bulan. Enam hari pun cukup. Lagi pula, apa yang hendak dibuatnya dalam tempoh enam bulan? Dalam tempoh 22 bulan pun beliau tidak sempat berbuat apa-apa untuk negara.

Satu kemungkinan ialah beliau hendak membalas dendam terhadap TS Muhyiddin kerana “merampas” jawatan PM daripada beliau. Tetapi, TS Muhyiddin bukan merampas jawatan itu daripada beliau. Beliau sendiri yang meletak jawatan. Jawatan itu telah beliau sendiri kosongkan. Jika beliau mahu terus menjadi PM, mengapa meletak jawatan? Sekutunya dalam PH telah pun bersetuju beliau menjadi PM hingga PRU15. Apa lagi?

Mungkin apa yang saya katakan dalam bahagian pertama rencara ini yang berdasarkan perancangan penyokong-penyokong tegarnya dalam Bersatu, pada masa itu, itu betul. (Sekarang mereka pun telah tidak mengikutnya lagi kerana beliau telah menikam mereka dari belakang). Mengikut perancangan mereka, Tun Dr. Mahathir akan meletak jawatan sebagai memenuhi janjinya kepada DS Anwar. Selepas meletakkan jawatan, beliau akan dilantik semula dan mengangkat sumpah semula sebagai PM atas alasan majoriti ahli-ahli Dewan Rakyat masih menyokong beliau.

Sebab itulah apabila DYMM SPB YDPA memujuknya supaya tidak meletak jawatan, beliau tidak bersetuju. Sebab, jika beliau bersetuju, ertinya beliau tidak meletak jawatan, sebaliknya terus menjadi PM dan memungkiri janjinya kepada DS Anwar.

Tetapi, beliau tidak menyangka TS Muhyiddin akan menawarkan dirinya sebagai calon PM dan dilantik oleh YDPA sebagai PM. Beliau tidak boleh menyalahkan TS Muhyiddin kerana berbuat demikian.

Kedua, DS Anwar dikatakan menolak cadangan Tun Dr. Mahathir yang terbaharu itu kerana takut ditipu bagi kali ketiga. Yang sebenarnya adalah lebih dari itu. Jawatan itu bukan kepunyaan Tun Dr. Mahathir yang boleh diberinya kepada sesiapa yang beliau suka. Beliau hanya boleh mengosongkan jawatan itu dengan meletak jawatan. Terserahlah kepada YDPA untuk melantik sesiapa yang difikirnya mendapat sokongan majoriti ahli-ahli Dewan Rakyat, boleh jadi orang lain, atau membubarkan Dewan Rakyat dan mengadakan pilihanraya semula. Semua kemungkinan itu boleh berlaku dalam keadaan politik Malaysia hari ini, di mana tiada satu parti atau kumpulan tetap mempunyai majoriti yang kukuh.

Sekarang Tun Dr. Mahathir sudah terkeluar daripada Bersatu. Nampaknya, beliau tidak boleh mengacau Bersatu lagi selain daripada mencabar penyinkirannya, di mahkamah. Tetapi, beliau boleh terus mengacau PN dengan mencuba mendapatkan ahli-ahli Dewan Rakyat daripada parti-parti yang bergabung dalam PN untuk melompat kepada PH. Ahli-ahli Dewan Rakyat yang difikir berkemungkinan boleh dipengaruhi melompat, dijemput bertemu dengan beliau sendiri. Ada yang hadir. Ada yang, selepas itu, keluar daripada Bersatu tetapi, berhenti di separuh jalan dan mengisytihar sokongan kepada PN, mungkin kerana PN masih tidak tumbang. Ada yang sudah menetapkan tarikh mengadakan sidang akhbar untuk membuat perisytiharan keluar daripada Bersatu, tetapi, setelah beberapa kali menangguh, “menekan brek emergency”, juga mungkin kerana PN masih juga belum tumbang.

Setiap hari kita membaca laporan siapa bakal membuat lompatan dan penafian, di kedua-dua belah pihak. Perhimpunan diadakan untuk menunjukkan kesetiaan kepada parti, pemimpin-pemimpin cuba meyakinkan betapa kukuhnya kedudukan parti, tetapi ada juga yang keluar. Difahamkan, banyak yang menunggu kerajaan tumbang atau menjadi lebih kuat, untuk memilih berada di pihak yang menang.

Jika dalam politik yang penting hanya menang atau berada di pihak yang menang, maka tindakan mereka itu boleh difahami. Tetapi, begitukah?

19 06 2020

ROBOH KUIL HARAM MELAYU RASIS

ROBOH KUIL HARAM, MELAYU RASIS!

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Belum pun Adib mendapat keadilan, semangat rasis orang India diapi-apikan semula oleh P.Ramasamy, Timbalan Pengerusi DAP Pulau Pinang dan Timbalan Ketua Menteri Pulau Pinang. Kali ini, kerana Kuil Sri Maha Mariamman yang terletak dalam halaman Kemta Komunting, Taiping, telah di roboh.

P. Ramasamy berkata, beliau difahamkan kuil tersebut telah diroboh oleh pihak berkuasa penjara walaupun terdapat jaminan daripada kerajaan negeri kepada pemilik kuil, Hindu Sanggam Malaysia dan MIC ianya tidak akan dirobohkan

Beliau seterusnya berkata “PN munkin tidak terlalu berlainan daripada BN, malah ia mungkin lebih buruk kerana hanya terdapat seorang bukan-Melayu sebagai token dalam gabungan itu.”

“Berat sebelah terang-terangan PN terhadap orang bukan Melayu atau bukan Islam mungkin menimbulkan perbezaan antara etnik dan antara agama dalam suasana anti-etnik Malaysia.

Saya akan melawat tapak tersebut di Taiping dalam masa terdekat untuk memastikan siapa yang bertanggungjawab atas perobohan kuil itu.”[i]

Sebelum kita bincang apa yang dikatakannya, kita perlu ambil perhatian kepada fakta sebenar mengenai tindakan merobohkan kuil itu, kerana apa yang dibesar-besarkan ialah betapa tidak adilnya tindakan itu.

Kuil itu dibina di atas tanah kerajaan Persekutuan yang dimiliki Jabatan Penjara, tanpa kebenaran. Mungkin kerana kasihan, kurang prihatin atau cuai, seperti di merata-rata tanah kerajaan di seluruh negara, kuil itu dibiar beroperasi entah berapa lama, sambil ia semakin dibesarkan. Biar apa pun, kuil itu berada di atas tanah kerajaan secara haram. Orang-orang yang membinanya dan memilikinya adalah penceroboh. Mereka tidak mempunyai apa-apa hak di sisi undang-undang. Kerajaan berhak meroboh kuil itu bila-bila masa.

Masalahnya ialah campur tangan ahli-ahli politik. Saya katakan, di negara ini ahli-ahli politiklah yang menyusahkan dan menjadi penghalang palaksanaan undang-undang oleh penjawat awam. Sebagai ahli Parlimen atau ahli Dewan Undangan Negeri (ADUN) mereka adalah pembuat undang-undang. Sepatutnya merekalah yang menghendaki undang-undang yang mereka buat itu dilaksanakan dengan tegas terhadap orang-orang yang melanggarnya.

Tetapi tidak, kerapkali merekalah yang akan campur tangan untuk mengelak ia dilaksanakan apabila ia mungkin akan menyebabkan mereka kehilangan undi. Dalam kes ini, daripada kenyataan P Ramasamy itu, kita percaya, apabila kuil itu hendak diroboh, Hindu Sangam Malaysia dan MIC telah membuat representasi, basar kemungkinan kepada kerajaan negeri Perak supaya ia tidak diroboh. Maka, mengikut beliau, kerajaan negeri (Perak) telah memberi jaminan kepada Hindu Sangam Malaysia dan MIC bahawa ia tidak akan diroboh.

Siapa yang memberi janji sedemikian? Ahli politik negeri Perak? Tanah itu kepunyaan kerajaan Persekutuan. Mereka tidak ada bidang kuasa membuat janji sedemikian. Lagi pula, jika ada janji sedemikian pun, ia tidak akan mengikat kerajaan Persekutuan.

Kita juga percaya, seperti biasa, ahli-ahli politik itu, kerana digertak pengundi-pengundi India akan mengundi pembangkang jika kuil itu dirorobohkan, kerana takut kehilangan undi dan kalah dalam pilihan raya, akan merayu kepada Jabatan Penjara dan Kerajaan Persekutuan supaya tidak merobohnya.

Tidak mustahil, seperti berlaku di kuil Sri Maha Mariamman di Seafield, Subang Jaya, pemilik-pemilik kuil itu telah ditawarkan pula dengan tanah gentian dan “pampasan” untuk membina kuil baru. Lebih buruk lagi, kita lihat apa yang berlaku di kuil Sri Maha Mariamman di Seafield, Subang Jaya yang mengorbankan nyawa Adib itu, setelah menerima tawaran tanah gentian dan wang “pampasan”, mereka masih enggan berpindah lagi. Perhatikan bagaimana penceroboh mendapat tanah dan “pampasan” dengan sokongan parti politik dan NGO mereka dan naifnya ahli-ahli politik Melayu!

Apabila, ia diroboh, melentinglah ahli-ahli politik mereka, menyalahkan kerajaan (PN) atas sebab hanya terdapat seorang bukan Melayu dalam kerajaan PN. Ertinya, yang disalahkan adalah orang Melayu yang kerana banyaknya dalam kerajaan, bersikap rasis dan melakukan ketidakadilan kepada orang bukan Melayu. Penceroboh menjadi mangsa ketidakadlilan kerajaan yang diterajui orang Melayu yang rasis! Perhatilah bagaimana fakta diputarbelitkan.

Keadaan seperti ini telah menggalakkan beratus-ratus kuil agama Hindu dibina di seluruh negara, terutama sekali di atas tanah kerajaan. Atas sebab yang sama juga tiada tindakan diambil. Masalah ini semakin hari menjadi semakin serius.

Satu misalan ialah kuil di Hospital Kuala Lumpur. Saya masih ingat, dalam tahun 1970-an, ia masih kecil, bertiang kayu dan berbumbung zink. Hari ini lihatlah betapa besarnya ukiran-ukiran tokong yang sedang dilakukan.

Kuil di Hospital Kuala Lumpur itu ditutup sekarang, mungkin pembinaannya ditahan. Sampai bila? Takutkah hendak merobohnya? Bagaimana jika berlaku perubahan kerajaan lagi? Enam puluh tahun BN berkuasa, ia cuai atau tidak berani merobohnya. Tidak hairanlah jika kuil haram itu akan disahkan (legalised) apabila berlaku perubahan kerajaan. Itulah masalah orang Melayu: ada kuasa tidak tahu atau tidak berani menggunannya, walau pun sah mengikut undang-undang. Orang yang melanggar undang-undang lebih berani daripada orang yang dilindungi undang-undang.

Kembali kepada P Ramasamy. Beliau seorang ADUN dan Timbalan Ketua Menteri Pulau Pinang. Beliau melanggar sempadan ke Perak untuk menjadi wira “berjuang untuk menghapuskan ketidakadilan kerajaan majoriti Melayu yang rasis terhadap kaum India.” Tidak mahu kalah, saya tidak hairan jika MIC dan NGO-NGO juga akan turut serta. Maka berulanglah kisah kuil Maha Mariamman di Seafield, Subang Jaya. Di seluruh Malaysia terdapat beratus-ratus kuil haram di atas tanah kerajaan. Modal politik mereka tidak akan kehabisan.

Saya katakan, kerajaan perlu bertindak tegas: semua rumah ibadat, tidak kira kuil, tokong, gurdwara, gereja, masjid dan surau (jika ada) atau apa juga, yang dibina tanpa kebenaran di atas tanah kerajaan atau tanpa mematuhi undang-undang hendaklah diroboh, tanpa diberi tanah gantian dan/atau pampasan. Penceroboh perlu diberi pengajaran, seperti di negara-negara lain, bahawa orang yang tidak mematuhi undang-undang tidak boleh mengharap keuntungan daripada perbuatan salah mereka.

Ahli-ahli politik kerajaan hendaklah jangan campur tangan. Mereka perlu tahu untuk apa mereka dipilih dan apa tugas mereka. Demikian juga ahli-ahli politik pembangkang. Malah, sesiapa yang menyokong dan menggalakkan pelanggaran undang-undang dan mengapi-apikan semangat rasis pihak yang melanggar undang-undang sambil menuduh pihak yang hendak melaksanakan undang-undang dengan sah, rasis dan tidak adil, di bawa ke muka pengadilan.

Penjawat-penjawat awam yang ditugaskan melaksanakan tugas-tugas itu perlu berani berdiri tegak dan menolak sebarang campur tangan ahli politik yang cuba menghalang mereka daripada melaksanakan tugas mereka itu.

Amat mendukacitakan, hari ini, moral ahli-ahli politik di negara ini berada di tahap yang paling rendah dalam sejarah. Siang malam, pemimpin-pemimpin parti memikirkan siapa lagi yang boleh “ditarik” untuk menyertai kumpulan mereka untuk merampas kuasa atau kekal berkuasa. Ahli-ahli Parlimen dan ADUN sibuk membuat perkiraan sama ada harganya memadai untuk membuat lompatan. Saya akui bahawa mareka adalah kumpulan minoriti, tetapi bilangan mereka telah naik mendadak selepas PRU 14.

Dalam hal ini, ahli-ahli Parlimen PAS dan DAP adalah lebih kukuh pendirian mereka. Ini kerana, pada masa ini, mereka berada dalam parti yang kukuh dan mereka tidak ada pilihan lain yang lebih menguntungkan.

Penjawat-penjawat awam perlulah bersikap profesional dan menolak campur tangan ahli-ahli politik yang menghalang pelaksanaan undang-undang kerana kepentingan politik mereka. Pengundi-pengundi hendaklah menolak ahli-ahli politik yang tidak bermoral itu dan menyokong penjawat-penjawat awam dalam hal ini.

Itu sahajalah cara mengajar ahli-ahli politik menghormati undang-undang supaya mereka dapat dihormati semula. Cara paling berkesan menangani ahli-ahli politik pembangkang ialah dengan tidak melayan mereka. Jika mereka melampaui garisan undang-undang, mereka perlu dibawa ke muka pengadilan. Biar apa pun, mereka tidak boleh dibiarkan mengulangi peristiwa di kuil Sri Maha Mariamman di Seafield, Subang Jaya di kuil Sri Maha Mariamman di Komunting, Taiping dan lain-lain lagi.

13 06 2020

[i] “PN might not be too different to BN, in fact, it might be worst given the fact that there is only a token Malay representation in the coalition.

PN’s overt bias against no-Malays or non-Muslims might engender sound inter-ethnic and inter-religious in Malaysia’s anti-ethnic setting.

I will be visiting the site in Taiping very soon to ascertain who was responsible for the demolition of the temple.” (SM 09 06 2020)

EFFECTS OF FARAID: WHAT IS THE SOLUTION?

Tun Abbdul Hamid Mohamad

( Meant for those who dare to think)

I do not have the statistics on lands which are uncultivated because they are too small and owned by too many unregistered owners as a result of distribution of inheritance in accordance with faraid (Islamic law of inheritance).

I did not do any research on the number of unregistered owners of agricultural land. This article is based purely on my own observation. However, I do not think anyone can dispute the problem that had arisen. So, the question is what is the solution?

I do not question the suitability of faraid law in the distribution of inheritance. I am only discussing the long-term effects and trying to find a way to solve the problem.

Unfortunately, this may be the only article that I have written in which I see the problem but cannot come up with a clear proposal to solve it. If that is so, why write at all? To me, this problem is more serious than a problem to which I know the answer because, if I do not know the answer, I will have to ask if anyone knows it, so that we could try to solve it.

Otherwise, the problem will become more and more acute that it cannot be resolved peacefully. We certainly do not want to wait for a leader like Mustafa Kamal Ataturk, Lenin or Mao Tse Tung to “solve it”. So, by writing the article, it is hoped that others might be called to come forward to share their thoughts in order to find a solution, before it is too late.

Muslims divide their inheritance in accordance with faraid, unless there is an agreement between them to the contrary. Unless an heir waives all his or her rights, the number of heirs who will inherit the inheritance is the same. The number will grow from generation to generation.

As a result, a small plot of land would, after generations, will have many unregistered co-owners. They do not apply for a distribution order and have their names registered as co-owners as their respective shares are too small and none of them would want to take the trouble to gather all the heirs to go to the land office again and again and to fork out the expenses.

After a few generations, the land will either be abandoned or, if it is a rice field, for example, it will be cultivated by one of the heirs, even though his share may be only a few percent.

Although, an estate is usually small (they get smaller and smaller after every generation), when we add the inheritance of millions of Malays/Muslims, the total area becomes large. Just imagine, for example, the extent of rice fields in Sabak Bernam Selangor, Kerian Perak, Province Wellesley North, Kedah North, Perlis and Kelantan North.

But, do we ever think how many million owners they belong to? I believe that almost all those lands have the same problem that I have mentioned. As a result, even if the location of the land is suitable for development, say housing, it cannot be developed, as most of the registered owners had died a long time ago and the land cannot be sold and transferred unless all the current beneficiaries are registered owners and they agree to and sign the sale and purchase agreements and the transfer forms.

A similar problem was faced in the proposed development of Kampung Baharu, Kuala Lumpur. I once heard a briefing on the proposed development of Kampung Baharu. The officer said there were house lots that had more than 500 unregistered owners.

The problem is not confined to Kampung Baharu alone, but throughout Malaysia. It has to be overcome.

The question is, how to avoid small lots of Malay/Muslim land being owned by too many owners until they are left vacant, unable to be developed or is controlled by one co-owner only.

The first obstacle we will face in finding a solution is the Syariah issue. Since faraid is the Islamic law of inheritance and each heir is entitled to his share (land), can he be forced to accept money or shares, instead? Can we convince the Malay / Muslim community that it does not conflict with the Syariah?

To answer that question, we need to know first, at least roughly, the solution that we are proposing. Frankly, I do not see a clear solution myself. What I do see is to prohibit by law the distribution of land which results in an owner owing less than one acre (for example) per lot.

A person I did not know before who had read my article entitled “Distribution of Small Estates: Serious Problem Caused By the Effects of Faraid Has To Be Resolved” (In Malay) (06 03 2016) suggested that a company be set up and that the lands should be purchased by the company and that the owners be given shares of the company. That too requires legislation like the first proposal. The difference is that the company will buy the land and give shares of the company to the beneficiaries instead of money, for the price.

We will discuss these two proposals first, from the perspective of their potential conflict with Shariah. I must, first of all, state that I am not a Shariah scholar and the views I express are based solely on the facts before me and some knowledge of the relevant Islamic law.

To avoid confusion, let us take the first proposal, first. According to that proposal, the government, as an authority, will enact a law prohibiting the distribution of land which results in an owner owning less than one acre (for example) per lot. In other words, the smallest piece of land a beneficiary may inherit per lot is one acre.

If an order of distribution would result in such a situation:

if no beneficiary waives his share; or
if no beneficiary is willing to sell his share to another beneficiary;
or if all of them do not agree to sell the land to someone, an heir or otherwise,the land will then be transferred to a corporation established by the government. The corporation will pay the market price to the beneficiaries in accordance with their respective shares as determined by faraid, unless they agree otherwise.

Here the focus of our discussion is on whether this proposal contravenes the Shariah.

It is my opinion that this proposal does not contravene the Shariah because it is, firstly, made on the authority of the law made by the government on the ground of public interest.

Secondly, we do not deny the rights of the heirs. Instead, we enable them to get their respective shares. Otherwise, it is very unlikely that they will get any benefit from the inheritance. The only difference is that they do not get an undivided share of the land. They get money instead.

The second proposal is, actually, similar. The difference is that the buyer of the land is a company and it will pay the price of the beneficiaries’ shares to the land by giving them the shares of the company instead of money. I do not think it contravenes the Shariah.

It should be noted that both proposals will be done on the authority of the government, by law, on the basis of public interest for the benefit of the beneficiaries and the ummah.

(I hope Shariah scholars will study the issue and give their views and arguments to support their views.)

The second obstacle is an economic issue. I am not an economist and I am not qualified to discuss whether the two proposals are suitable or not, economically. In any case, I will put forward some arguments which could be relevant when they discuss the issue. I hope to get responses from economists.

The lands are scattered all over the place, one piece here and one piece there. What will the corporation or company do with them? To rent them back to the former beneficiaries, the cost of employing workers to manage it might be more that rental received. What if the former beneficiaries/tenants do not pay the rent? How to claim from them? Take them to court? Eventually the corporation or company’s employee would not dare to enter the village or the area!

Secondly, in reference to the second proposal, since the shares of the beneficiaries are very small, the number of shares of the company they will own is very small too. Most likely they will not get any benefits during their lifetime.

Each time a shareholder of the company dies, the heirs will have to obtain a distribution order comprising several shares and to register their names as new shareholders in place of the deceased. I say that they would not do it for the reasons mentioned earlier. Finally, the company will have shareholders who have passed away! Therefore, in my opinion, payment by shares of the company is not suitable.

For a project like this, I do not agree that it should be carried out by a company for the following reasons:

There is no guarantee of continuity. The company may be wound up if, for example, it is unable to pay its debt. It takes a lot of capital to have a branch in each district, while, at least during the early years, it may not have any income.
The value of the shares goes up and down. If it drops sharply, the shareholders who were forced to accept the shares, who had not received any dividend, may feel cheated and may even, riot. As a result, not only the company will be in peril, the government too may collapse.

To me, the second proposal is not suitable.

Thirdly, (this applies to both proposals), the law only applies prospectively. How do we solve the problems of millions of earlier cases that have fallen into the same category? In my opinion, almost all of the rice fields are in this category.

Maybe, one way is to make a law authorizing the land office to make a list of such lots, notify the registered owners, living and dead (which is not known to the land office) to inform the land office if the registered owners are still alive.

If all the registered owners are still alive and the land (lot) falls under this category, they will be asked to appear before the land administratorofficer for an enquiry whether the registered owners are willing to sell their shares to one of them who is prepared to buy or all of them agree to sell their shares to a buyer who is not one of the joint owners, if there is such a buyer. If the answer to both questions is in the affirmative, then the sale and purchase process is done and the new owner (only one) is registered as the registered owner.

If not, then the land with be sold to the corporation, by operation of law.

If the information received is that one or more of the registered owner/owners had passed away, then his/their heirs will be asked to apply for a distribution order. The problems I mentioned earlier will be repeated, what more when it involves more than one person and/or more than one generation.

I welcome other suggestions, if any.

We now turn to the third obstacle, the political obstacle.

The issue is a national issue involving millions of people across the country. To solve the problem means undertaking a land reform that has never been done since Independence. Political leaders are certainly afraid do so. The opposition could easily distort the proposal by saying that the government confiscates the land of the poor: the small pieces of land owned by the poor are confiscated by the government while the vast tracks of land owned by the rich are spared! Such blatant lie is easily believed by voters. Therefore, it is safer for the government not to mention the problem, especially if its position is shaky.

In addition, to do so would require a lot of money while there may not be any income, especially in the early years.

Most likely, no political leader, no Prime Minister would want to get involved in this land reform. If so, then the problem will continue, becoming more and more difficult to solve peacefully.

If we do not want that to happen, we have to think of a solution from now. It is hoped that this article will awaken parties, academics, Shariah scholars, land administrators, economists and lawyers to provide input from their respective expertise in order to find a solution to the problem that threatens the entire Muslim ummah.

The Department of the Director of Lands and Mines should form a committee of experts from relevant expertise to produce a final suggestion to the government for implementation.

It is hoped that there will be a Prime Minister who is willing to think beyond five years and take the political risk to do so. Indeed, if he succeeds, he would not only be remembered as a statesman in his own country, but also as a Shariah reformer in the Muslim world, who does it without violating Shariah.

18 04 2020 (78th birthday). (78 years to write this article? At least it is written. Now it is your turn to contribute.)

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

KESAN FARAID: APA PENYELESAIANNYA?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Ditujukan kepada mereka yang berani berfikir)

Saya tidak mempunyai statistik mengenai keluasan tanah terbiar kerana ia terlalu kecil dan dimiliki oleh terlalu banyak pemilik tidak berdaftar akibat pembahagian pusaka mengikut hukum faraid.

Saya tidak membuat kajian mengenai bilangan pemilik tidak berdaftar ke atas sesuatu lot tanah kampung, sawah dan lain-lain. Rencana ini adalah berdasarkan pemerhaian saya semata-mata. Biar apa pun, saya tidak fikir masalah yang berbangkit itu boleh dipertikaikan. Soalnya, apakan yang boleh dilakukan untuk menyelesaikan masalah ini.

Saya tidak mempersoalkan kesesuaian hukum faraid dalam pembahagian pusaka. Saya hanya membincang mengenai kesan jangka panjangnya dan cuba mancari jalan untuk menyelesaikan masalah itu.

Malangnya, mungkin ini satu-satunya rencana yang saya pernah tulis yang saya nampak masalahnya tetapi tidak dapat mengemukakan cadangan yang jelas untuk menyelesaikannya. Jika demilkian, mengapa saya menulis rencana ini? Bagi saya masalah ini lebih serius daripada masalah yang saya tahu jawapannya, kerana, jika saya tidak tahu jawapannya, saya perlu bertanya kiranya ada sesiapa yang tahu yang mungkin boleh dilaksanakan.

Jika tidak, ia akan terus menjadi masalah yang semakin serius sehingga ia tidak boleh diselesaikan secara aman. Kita tentu tidak mahu menunggu kedatangan seorang pemimpin seperti Mustafa Kamal Ataturk, Lenin atau Mao Tse Tung untuk “menyelesainya”. Maka, dengan menulis rencana itu, mungkin ada orang yang terpanggil untuk sama-sama berfikir untuk mencari penyelesaiannya, sebelum ia menjadi terlalu lewat.

Bagi orang Islam di Malaysia, pembahagian pusaka mestilah mengikut hukum faraid, melainkan jika terdapat persetujuan sebaliknya di antara waris-waris. Melainkan jika seorang waris itu menolak semua haknya, bilangan waris yang akan menerima pusaka itu sama juga. Bilangannya akan bertambah dari satu generasi ke satu generasi.

Akibatnya, satu lot tanah yang kecil itu akan, selepas beberapa generasi, mempunyai pemilik bersama tidak bedaftar berpuluh-puluh orang. Mereka tidak memohon perintah pembahagian pusaka kerana bahagian masing-masing terlalu kecil dan tidak ada sesiapa di antara mereka yang sanggup mengumpulkan semua waris-waris itu untuk berulang alik ke pejabat tanah dan mengeluarkan perbelanjaan untuknya.

Selepas beberapa generasi, tanah itu pun sama ada akan terbiar atau, jika ia tanah sawah, misalnya, ia akan diusahakan oleh salah seorang waris, walaupun bahagiannya mungkin hanya beberapa peratus sahaja.

Walaupun, setiap pusaka itu kecil keluasannya, tetapi apabila dicampur pusaka berjuta-juta orang Melayu/Islam, maka jumlahnya adalah besar. Bayangkan sahaja keluasan sawah padi di kawasan Sabak Bernam Selangor, di kawasan Kerian Perak, Seberang Perai Utara, Kedah Utara, Perlis dan Kelantan yang luas terbentang.

Tetapi, terfikirkah kita berapa juta orangkah pemiliknya? Saya percaya hampir kesemua tanah itu mempunyai masalah seperti yang saya sebutkan itu. Antara akibatnya, walaun pun kedudukannya sesuai untuk pembangunan, katakanlah perumahan, ia tidak boleh dibangunkan kerana pemilik berdaftar telah meninggal dunia beberapa lama dahulu dan tanah itu tidak boleh dijual dan dipindah milik melainkan semua waris yang telah menjadi pemilik berdaftar bersetuju dan menandatangani perjanjian jual beli dan borang pindah milik.

Masalah ini dihadapi dalam usaha untuk membangunkan Kampung Baharu, Kuala Lumpur. Saya pernah mendengar satu taklimat mengenai masalah untuk membangunkan Kampung Baharu. Pegawai yang memberi taklimat itu menceritakan ada lot tapak rumah di Kampung Bahru itu yang mempunyai lebih daripada 500 orang pemilik/waris yang tidak berdaftar.

Masalah itu bukan tertumpu kepada Kampung Baharu sahaja, tetapi di seluruh Malaysia. Maka ia perlulah diatasi.

Soalnya ialah, bagaimana hendak mengelak lot-lot kecil tanah orang Melayu/Islam daripada dimiliki oleh terlalu banyak waris sehingga ia menjadi tanah terbiar, tidak dapat dibangunkan atau hanya dikuasai oleh salah seorang waris sahaja.

Halangan pertama yang akan dihadapi dalam mencari penyelesaian ini ialah isu Syari’ah. Oleh sebab faraid adalah Hukum Syarak mengenai pembahagian pusaka dan setiap waris berhak mendapat bahagiannya (tanah), bolehkah dia dipaksa menerima wang atau saham, sebagai ganti? Bolehkan kita yakinkan orang Melayu/Islam apa yang kita akan lakukan itu tidak bercanggah dengan Hukum Syarak?

Untuk menjawab soalan itu, kita perlu tahu terlebih dahulu, sekurang-kurangnya secara kasar, apa cadangan penyelesaian kita itu. Terus terang saya katakan, saya sendiri tidak nampak satu cadangan penyelesaian yang jelas. Apa yang saya nampak ialah menghalang, melalui undang-undang, pembahagian tanah yang mengakibatkan pemiliknya mempunyai tanah kurang daripada satu ekar (misalnya) bagi satu-satu lot.

Seorang yang saya tidak kenanli yang membaca rencana saya bertajuk “Pembahagian Pusaka Kecil: Masalah Serius Kesan Faraid Perlu Ditangani” (06 03 2016) mencadangkan ditubuhkan sebuah syarikat dan tanah-tanah itu dibeli oleh syarikat itu dan pemilik-pemiliknya diberi saham syarikat itu sebagai ganti. Ini pun memerlukan undang-undang seperti cadangan pertama juga. Bezanya syarikat berkenaan akan membeli tanah-tanah itu dan memberi saham syarikat itu kepada waris-waris berkenaan sebagai harga tanah itu.

Kita bincang dua cadangan ini terlebih dahulu, daripada perspektif kemungkinan percanggahannya dengan Hukum Syarak. Saya perlu nyatakan terlebih dahulu bahawa saya bukan ulama dan pandangan yang saya beri ini semata-mata berdasarkan fakta yang yang ada di hadapan saya dan sedikit sebanyak pengetahuan mengenai Hukum Syarak yang berkenaan.

Untuk lebih jelas, kita ambil cadangan yang pertama dahulu. Mengikut cadangan ini, kerajaan, sebagai pihak berkuasa, membuat satu undang-undang yang menghadkan satu-satu lot tanah pusaka dibahagikan kepada waris-waris yang mengakibatkan seseorang waris itu menjadi pemilik kurang daripada satu ekar (misalnya). Jika pembahagian itu akan mengakibatkan keadaan sedemikian:

jika tidak ada waris yang menolak haknya; atau
jika tidak ada waris yang bersedia menjual bahagiannya kepada wari-waris lain;
atau jika kesemua mereka tidak bersetuju menjual tanah itu kepada seseorang, waris atau bukan,

maka tanah itu akan dipindah milik kepada sebuah perbadanan yang ditubuh oleh kerajaan. Perbadanan tersebut akan membayar harga pasaran kepada mereka dan akan dibahagikan sesama mereka mengikut bahagian mereka yang ditetapkan oleh hukum faraid, melainkan jika mereka bersetuju sebaliknya.

Di sini tumpuan perbincangan kita ialah sama ada cadangan ini bercanggh dengan Hukum Syarak atau tidak.

Saya berpendapat, cadangan ini tidak menyalahi Hukum Syarak kerana, pertama, ia dilakukan oleh pemerintah atas asas kepentingan awam.

Kedua, kita tidak menafikan hak waris. Sebaliknya, kita membolehkan mereka mendapat nilai bahagian masing-masing. Jika tidak, besar kemungkinan mereka tidak mendapat apa-apa faedah daripada pusaka itu. Cuma mereka tidak memperolehi tanah. Mereka mempeolehi wang sebagai ganti.

Pada pandangan saya, cadangan kedua itu pun serupa sahaja. Bezanya, yang akan membeli tanah itu adalah sebuah syarikat dan ia akan memberikan kepada waris-waris berkenaan saham syarikat itu sebagai ganti harga tanah itu. Ia juga, pada pandangan, saya tidak menyalahi Syariah.

Perlu diingati bahawa kedua-dua cadangan itu akan dilakukan oleh kerajaan, melalui undang-undang, atas alasan kepentingan awam untuk kepentingan waris-waris dan umah.

(Saya harap para ulama akan mendalami isu ini dan memberi pandangan dan hujah-hujah mereka.)

Halangan kedua adalah isu ekonomi. Saya bukan seorang ahli ekonomi dan tidak berkelayakan membincang sama ada kedua-dua cadangan itu sesuai atau tidak di segi ekonomi. Biar apa pun, saya akan mengemukakan beberapa hujah yang mungkin berkenaan dalam menimbangkan isu ini. Saya harap mendapat response daripada ahli-ahli ekonomi kita.

Tanah-tanah berkenaan bertaburan di merata-rata, sekeping di sana dan sekeping di sini. Apakah yang hendak dibuat oleh perbadanan atau syarikat berkenaan, dengannya? Hendak menyewa balik kepada bekas warisnya, untuk menggaji pegawainya yang akan mengurusnya pun tidak balik modal. Bagaimana jika bekas waris/penyewa itu tidak membayar sewanya? Bagaimana hendak menuntutnya? Pergi ke mahkamah? Akhirnya pegawai perbadanan atau syarikat itu tidak berani masuk ke kampung atau kawasan berkenaan!

Kedua, merujuk kepada cadangan kedua, oleh sebab bahagian waris-waris itu sangat kecil, bilangan saham yang mereka akan perolehi daripada syarikat itu juga sangat kecil. Besar kemungkinan mereka tidak akan merasa apa-apa faedahnya semasa hayat mereka.

Setiap kali pemegang saham syarikat itu meninggal dunia, waris-warisnya perlu mendapatkan perintah pembahagian pusakanya yang terdiri daripada beberapa saham itu dan mendaftarkan nama-nama mereka sebagai pemegang-pemegang saham baru menggantikan si-mati. Saya katakan, mereka tidak akan melakukannya atas sebab-sebab yang disebut lebih awal. Akhirnya, syarikat tersbut akan mempunyai pemegang-pemegang saham yang sudah meninggal dunia! Oleh itu, pada pandangan saya, bayaran dengan saham syarikat adalah tidak sesuai.

Untuk sesuatu projek seperti ini, saya tidak bersetuju ia diserahkan kepada sebuah syarikat swasta atas alasan-alasan berikut:

Tidak ada jaminan kesinambungannya. Ia mungkin digulung jika ia tidak dapat membayar hutangnya, misalnya. Ia memerlukan modal yang besar untuk mempunayi cawangan di setiap daerah, sedangkan paling kurang di peringkat awalnya, ia mungkin tidak mempunyai apa-apa pendapatan.
Nilai sahamnya tentu naik turun. Jika ia turun merudum, pemegang-pemegang saham yang dipaksa menerima saham itu, apatah lagi apabila tidak menerima apa-apa dividen, akan merasa tertipu dan akan merusuh. Akibatnya, bukan sahaja syarikat itu akan terancam, kerajaan juga mungkin terguling.

Pada pandangan saya, cadangan kedua tidaklah sesuai.

Ketiga, (ini terpakai kepada kedua-dua cadangan itu), undang-undang hanya boleh berkuat kuasa secara prospektif. Bagaimana kita hendak menyelesaikan masalah berjuta-juta kes lebih awal yang termasuk dalam kategori ini? Pada pendapat saya, hampir semua tanah sawah berada dalam kategori ini.

Mungkin satu cara ialah membuat undang-undang yang memberi kuasa kepada pejabat tanah untuk menyenaraikan lot-lot seperti itu, memberi notis kepada pemilik berdaftar, yang masih hidup dan yang telah meninggal dunia (pejabat tanah tidak tahu) supaya memaklumkan pejabat tanah sama ada pemilik berdaftar itu masih hidup.

Jika semua pemilik berdaftar masih hidup dan lot tersebut termasuk dalam kategori itu, maka mereka akan diminta hadir untuk penyisatan sama ada terdapat di kalangan mereka sesiapa yang sanggup membeli lot tersebut dan kesemua pemilik-pemilik berdaftar lain bersetuju atau kesemua mereka bersetuju untuk menjual bahagian mereka kepada pembeli yang bukan pemilik bersama, jika ada. Jika jawapan kepada kedua-dua soalan itu “ya”, maka urusan jual beli akan dilakukan dan nama pemilik baru (seorang sahaja) akan didaftarkan sebagai pemilik berdaftar.

Sekiranya tidak, maka tanah itu akan dijual kepada perbadanan berkenaan, dengan kuatkuasa undang-undang.

Jika maklumat yang diterima ialah terdapat pemilik berdaftar yang telah meninggal dunia, maka waris-warinya akan diminta memohon perintah pembahagian pusaka. Masalah yang saya sebutkan lebih awal akan berulang, apatah lagi jika ia melibatkan lebih daripada seorang dan/atau lebih daripada satu generasi.

Pohon cadangan-cadangan lain daripada pembaca, jika ada.

Kita beralih kepada halangan ketiga, iaitu halangan politik.

Masalah ini adalah adalah masalah nasional yang melibatkan berjuta-juta orang di seluruh negara. Melaksanakannya bererti melakukan satu reformasi tanah yang belum pernah dilakukan semenjak Merdeka. Pemimpin-pemimpin politik tentu takut untuk melakukannya. Pembangkang dengan mudah boleh memutar-belitkan cadangan itu dengan mengatakan bahawa kerajaan merampas tanah orang miskin: tanah orang miskin yang kecil diambil oleh kerajaan manakala tanah orang kaya yang luas tidak diambil. Pembohongan seperti itu mudah dipercayai pengundi. Maka, adalah lebih selamat bagi kerajaan untuk tidak menyebut masalah itu, terutama sekali jika kedudukannya tidak teguh.

Tambahan pula, untuk melaksanakannya memerlukan wang yang banyak sedangkan pendapatan hampir tidak ada, terutama sekali di peringkat awal.

Besar kemungkinan, tidak ada pemimpin politik, tidak ada Perdana Menteri yang mahu melakukan reformasi tanah ini. Jika demikian, maka masalah ini akan berpanjangan, menjadi terlalu kusut hingga tidak boleh diselesaikan lagi, secara aman.

Maka, mahu tidak mahu, kita terpaksa memikirkan penyelesaiannya mulai sekarang. Adalah diharapkan rencana ini akan merangsangkan semua pihak, ahli-ahli akademik, para ulama, pentadbir tanah, ahli ekonomi dan peguam memberi input dari sudut kepakaran masing-masing untuk mencari penyelesaian kepada masalah yang mengancam seluruh umah ini.

Jabatan Pengarah Tanah dan Galian hendaklah menubuh satu jawatankuasa pakar daripada berbagai-bagai bidang yang berkenaan untuk mendalami masalah ini dan menghasilkan cadangan terakhir kepada kerajaan untuk dilaksanakan.

Kita harap akan ada seorang Perdana Menteri yang sanggup berfikir lebih jauh daripada lima tahun dan sanggup mengambil risiko politik untuk melakukannya. Sesungguhnya, jika beliau berjaya, beliau bukan sahaja akan diingati sebagai seorang negarawan di negara sendiri, tetapi juga sebagai reformer Syariah di seluruh dunia Islam, yang melakukannya tanpa melanggar Syariah.

18 04 2020 (hari lahir ke 78).

(78 tahun untuk menulis rencana in? Sekurang-kurangnya ia ditulis. Sekaran giliran anda untuk menyumbang.)

HUKUMAN BAGI KESALAHAN-KESALAHAN DI BAWAH AKTA 336 PERLU DITAMBAH

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Ordinan Kesalahan-Kesalahan Kecil dibuat dalam tahun 1955. Ia disemak dalam tahun 1987 dan diberi nama Akta Kesalahan-Kesalahan Kecil 1955 (Akta 336). Sebelum Merdeka, undang-undang kita tidak dipanggil akta sebab kita belum ada Parlimen. Undang-undang yang dibuat oleh Parlimen dipanggil akta.

Akta 336 terpakai di Malaysia Barat sahaja. Sabah dan Sarawak mempunyai undang-undang yang berasingan.

Semasa saya menjadi Majistret dalam tahun 1969 dan 1970, saya selalu membicarakan kesalahan-kesalahan di bawah undang-undang itu. Pada masa itu pun, saya merasakan bahawa hukuman yang diperuntukkan terlalu rendah.

Saya masih ingat saya membicarakan satu kes di Mahkamah Majistret Baling, Kedah yang melibatkan seorang lelaki Cina yang ditangkap pada jam lebih kurang 4.00 pagi membawa seekor lembu yang disyaki dicuri, dalam lorinya. Saya percaya pertuduhan dibuat di bawah seksyen 29. Saya menjatuhkan hukuman denda RM100.00, hukuman maksima pada masa itu. Nampaknya pindaan telah dibuat untuk menambahkan hukuman bagi kesalahan di bawah seksyen itu.

Pada masa itu, saya merasakan bahawa hukuman itu terlalu ringan memandangkan berapa orang anggota polis yang terlibat untuk membuat tangkapan itu yang memerlukan mereka membuat “serangan hendap” di waktu malam, menyimpan, memberi makan dan minum lembu itu sementara menunggu hari perbicaraan dan membawanya ke mahkamah sebagai barang kes. Bayangkan berapa banyak perbelanjaan yang perlu dikeluarkan oleh kerajaan untuk mendapat hukuman denda RM100.00.

Pada 23 06 2018, dua orang pelancong perempuan dari negara Cina yang memakai seluar pendek, baju-T tanpa lengan menampakkan ketiak dan seluruh lengan dan terbuka di bahagian perut divideokan menari berirama di atas tembok Masjid Bandaraya Kota Kinabalu.

Mereka dituduh di bawah seksyen 15 Minor Offences Ordinance 1953 (Ordinan Kesalahan-Kesalahan Kecil 1953 (Sabah)).

Seksyen itu memperuntukkan, setakat yang berkenaan dengan kes itu, seperti berikut:

“15. Mana-mana orang yang …. bersalah atas apa-apa ….. tingkah laku tidak senonoh …. di kawasan terdekat (immediate vicinity) mana-mana tempat ibadah ….boleh dikenakan denda sebanyak dua puluh lima ringgit, dan dipenjarakan selama empat belas hari, dan pada sabitan kedua atau kemudiannya didenda lima puluh ringgit dan dipenjarakan selama tiga bulan.” (Terjemahan saya).

Mereka mengaku bersalah dan dikenakan hukuman denda RM25.00 jika tidak bayar penjara 7 hari. Hukuman denda itu adalah hukuman maksima.

Dalam rencana saya bertajuk “Menari di atas tembok masjid: denda RM25.00” (02 07 2018, boleh di dapati dalam laman-laman web saya), saya mencadangkan pindaan dibuat kepada undang-undang itu bagi menambahkan hukumannya.

Pada 04 03 2020, tersiar pula berita seorang wanita Cina didakwa kerana mengeluarkan kata kurang sopan ‘idiot‘ (bodoh) terhadap seorang anggota polis di sekatan jalan raya, satu kesalahan di bawah seksyen 14 Akta Kesalahan-Kesalahan Kecil 1955 yang memperuntukkan hukuman maksima denda tidak melebihi RM100.00.

Hari ini, 05 04 2020, tersiar pula kisah seorang pelajar berumur 17 tahun (bangsanya tidak disebut) telah ditahan oleh polis kerana memuat naik rakaman video menghina polis ketika hebahan Perintah Kawalan Pergerakan (PKP). Pelajar itu mencarut dan mengeluarkan kata-kata kesat dengan menyebut ‘kepala bapak kau’ terhadap anggota polis yang sedang membuat hebahan PKP itu. Kes itu disiasat mengikut Seksyen 509 Kanun Keseksaan palang Seksyen 233 Akta Komunikasi dan Multimedia 1998 yang memperuntukkan hukuman yang lebih berat.

Di kebelakangan ini, terutama sekali semenjak PKP dikuatkuasakan, anggota polis yang menjalankan tugas mereka kerap dimaki hamun, malah dibaling gelas minuman kepada mereka.

Orang ramai sudah tidak menghormati anggota polis yang bertungkus lumus, berpanas berhujan melaksanakan tugas mereka untuk menguatkuasakan undang-undang bagi kepentingan awam. Mereka tahu, jika mereka dihadapkan ke mahkamah pun, hukuman paling tinggi yang boleh dikenakan hanya RM100.00. Apa yang hendak dihairankan.

Untuk makluman, seksyen 14 yang berkenaan berbunyi begini:

Mana-mana orang yang menggunakan perkataan-perkataan yang lucah, mengugut, kasar atau menghina, atau berkelakuan dengan cara yang mengugut atau menghina, atau menampal atau melekatkan atau mempamerkan apa-apa kertas bertulis atau lukisan yang lucah, mengugut, kasar atau menghina dengan niat membangkitkan keadaan tidak aman, atau di mana suatu keadaan tidak aman mungkin akan berlaku, boleh dikenakan denda tidak melebihi satu ratus ringgit.”

Walau pun undang-undang itu telah disemak semula dan ada hukuman yang telah ditambah, pada keseluruhannya, pada masa ini, hukuman-hukuman itu tidak sepadan dengan kesalahan berkenaan. Sudahlah tiba masanya undang-undang ini disemak semula dan hukuman bagi kesalahan-kesalahan itu ditambah supaya ia lebih munasabah dan boleh menjadi pengajaran kepada orang-orang yang melanggarnya.

Mengenai seksyen 14, ia bolehlah dikekalkan (dengan hukumannya ditambah), tetapi satu seksyen lagi diadakan, iaitu mengenai kesalahan yang dilakukan terhadap pegawai-pegawai awam yang sedang menjalankan tugas. Untuk seksyen baharu ini, klausa “dengan niat membangkitkan keadaan tidak aman, atau di mana suatu keadaan tidak aman mungkin akan berlaku,” tidaklah perlu. Hukumannya, hendaklah lebih tinggi daripada kesalahan dalam seksyen 14 yang ada sekarang, walaupun setelah ditambah.

Jika boleh, saya syorkan kesalahan-kesalahan dan hukuman-hukuman itu diselaraskan dan ia dijadikan satu akta yang terpakai di seluruh negara, supaya kita cuma perlu merujuk kepada akta itu apabila kita hendak mengetahuinya.

Oleh sebab akta ini terletak di bawah Kementerian Dalam Negeri, maka kementerian tersebut patutlah mengambil inisiatif melakukannya.[i]

05 04 2020

[i] Saya berterima kasih kepada Syazlin Mansor yang membantu saya mendapatkan undang-undang berkenaan untuk rujukan.

PERIKATAN NASIONAL PERLU JAUHI DAN JAUHKAN TUN DR. MAHATHIR

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Saya siap menulis rencana in pada 28 03 2020. Disebabkan negara sedang menghadapi wabak Covid-19, saya tidak menyiarkannya. Sekarang (29 05 2020), dua bulan telah berlalu. Perkembangan yang berlaku di kebelakangan ini menunjukkan rencana ini masih relevan. Maka, saya menaikmuatkan rencana ini tanpa apa-apa pindaan.)

Sepanjang kerjaya politiknya, Tun Dr. Mahathir sentiasa bergaduh. Tanpa mengatakan ianya justified atau tidak, senarainya bermula semenjak beliau menjadi ahli biasa UMNO; sepanjang tempoh beliau menjadi Perdana Menteri (PM) kali pertama; setelah bersara; apabila menjadi PM semula dan selepas meletakkan jawatan.

Antaranya, semasa menjadi ahli UMNO biasa, beliau bergaduh dengan Tunku Abdul Rahman; semasa menjadi PM kali pertama, beliau menyebabkan krisis Perlembagaan dengan Raja-Raja Melayu sebanyak dua kali; menyebabkan UMNO diharamkan; menyingkirkan Ketua Hakim Negara, Tun Salleh Abas; bergaduh dengan Tun Musa Hitam; bergaduh dengan Tengku Razaleigh; bergaduh dengan DS Anwar; selepas bersara, marah kepada Tun Abdullah Badawi; marah kepada DS Najib; semasa menjadi PM kali kedua, bergaduh dengan DS Anwar semula; selepas meletak jawatan (2020), menyebabkan krisis Perlembagaan sekali lagi; mempersoalkan keputusan YDPA mengenai pelantikan TS Muhyiddin dan lain-lain. Itu belum lagi mengambil kira di peringkat antarabangsa.

Untuk menjatuhkan DS Najib, beliau sanggup bekerjasama dengan musuh-musuh lamanya DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu.[i] Mereka berjaya dan tumbanglah DS Najib dan bersama-samanya kerajaan BN. Tun Dr. Mahathir menjadi PM kerajaan PH sehingga jawatan itu diserahkan kepada DS Anwar, pada mulanya, kita difahamkan, selepas dua tahun.

Kita percaya perjanjian itu wujud. Itulah yang dikatakan oleh PKR, DAP dan Amanah dari awal lagi. Tun Dr. Mahathir tidak pernah menafikannya. Tetapi, dari awal lagi beliau berdolak-dalik. Ada kalanya beliau berkata boleh jadi dua tahun, boleh jadi tiga. Ada kalanya beliau kerkata beliau akan menjadi PM selagi dikehendaki rakyat. Pernah juga beliau berkata beliau hanya boleh menyerahkan jawatan itu jika DS Anwar mempunyai majoriti dalam Parlimen. Semua itu menyebabkan orang beranggapan bahawa beliau tidak akan menyerahkan jawatan PM itu kepada DS Anwar. Apatah lagi, apabila beliau berjinak-jinak dengan DS Azmin Ali, yang semakin hari semakin lantang menentang DS Anwar, hingga menyebabkan anggapan bahawa DS Azminlah yang akan mengganti beliau.

Pada masa yang sama, untuk mengelak DS Anwar menjadi PM, penyokong-penyokong tegar Tun Dr Mahathir bergerak untuk mendapat sokongan Pas dan UMNO. Pas lebih awal memberi sokongan penuh kepada Tun Dr. Mahathir sebagai PM sehingga Pilihan Raya Umum15 (PRU 15). Perisytiharan ini dibuat secara terbuka olah Pas dan pertemuan antara DS Haji Hadi, Presiden Pas dan Tun Dr. Mahathir mendapat liputan media massa yang meluas.

Sepanjang masa hubungan itu berlaku, kita nampak seolah-olah Tun Dr. Mahathir tiada masalah menerima Pas sebagai sebuah parti komponen pakatan baru itu.

Tetapi, berlainan pula halnya dengan UMNO. Dari awal-awal lagi Tun Dr. Mahathir berkata beliau tidak boleh bekerjasama dengan UMNO, yang dilabelnya sebagai parti perompak dan penyamun itu. Tetapi, beliau mahu ahli-ahli Parlimen UMNO melompat kepada Bersatu, walaupun ia ditentang keras oleh DS Anwar dan Lim Kit Siang. Beliau hendak menapis siapa yang hendak atau tidak hendak diambilnya. Pada suatu masa, beliau berkata beliau boleh menerima kesemua mereka, melainkan DS Najib dan DS Zahid.

Sebahagian ahli-ahli Parlimen UMNO nampak seolah-olah bersetuju dan hanya menunggu masa untuk melompat. Tetapi, sebahagian lagi mahu UMNO menyertai kumpulan baru sebagai satu parti komponen.

Penyokong-penyokong tegar Tun Dr Mahathir mengadakan pula Kongres Maruah Melayu pada 23 10 2019. Ia dihadiri oleh Tun Dr. Mahathir, DS Haji Abdul Hadi Awang (DS Haji Hadi), pemimpin-pemimpin UMNO dan DS Azmin Ali (DS Azmin). DS Anwar dan Lim Kit Siang menentang hehadiran Tun Dr Mahathir di kongres itu. (Untuk mengetahui dengan lebih lanjut, sila baca “Kongres Maruah Melayu: Yang Dirancang Dan Yang Terjadi” di laman- laman web saya.”

Dengan kehadiran beliau di kongres itu nampak seolah-olah Tun Dr. Mahathir sudah bersetuju untuk bekerjasama dengan UMNO dan Pas dan bersedia meninggalkan PH. Maka, tidak hairanlah jika Lim Kit Siang, DAP dan NGO-NGO pro-DAP begitu lantang mengkritik Tun Dr. Mahathir dan kongres itu.

Dalam keadaan itu, tidak hairan jika terdapat reaksi daripada kem DS Anwar, DAP dan Amanah. Mula-mula mereka hanya sekadar mengingatkan Tun Dr. Mahathir mengenai perjanjian di antara mereka sebelum PRU 14. Kemudian, mereka mendesak Tun Dr. Mahathir menetapkan tarikh peralihan kuasa itu, malah mengugut untuk mengadakan tunjuk perasaan untuk mencapai tujuan mereka itu.

Suara DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu juga semakin lantang menyokong peralihan kuasa itu.

Ia sampai ke kemunck pada 21 02 2020. Dalam Mesyuarat Majlis Presiden PH pada hari itu, mesyuarat sebulat suara memutuskan Tun Dr Mahathir akan melepaskan jawatan PM kepada DS Anwar selepas Sidang APEC 2020, tarikhnya akan diumumkan kemudian.[ii]

Persetujuan itu tidak sedikit pun meredakan keadaan. Apa yang berlaku dalam masa seminggu selepas itu sungguh memeningkan kepala. Gerakan menubuh kerajaan baru dan menggulingkan kerajaan PH semakin rancak.

Dua hari kemudian, pada 23 Februari 2020, terbongkar berita majoriti ahli-ahli Parlimen menyokong Tun Dr. Mahathir untuk terus menjadi PM sehingga PRU 15. Mengikut perancangan itu, Tun Dr. Mahathir akan membentuk kerajaan baru dengan sokongan UMNO, PAS, Bersatu, kumpulan DS Azmin daripada PKR dan parti-parti dari Sabah dan Sarawak. Kerajaan PH nampak akan terguling dan kerajaan baru yang diketuai Tun Dr. Mahathir, tanpa DAP, Amanah dan PKR kumpulan DS Anwar.

Jika rancangan itu berjaya, ia bereti:

Tun Dr. Mahathir berjaya memecahbelahkan PKR, dengan menarik kumpulan DS Azmin menyertai Bersatu.

PKR (kumpulan DS Anwar) akan tersingkir daripada kerajaan dan peluang DS Anwar menjadi PM sebelum PRU 15 berkecai.

DAP juga tersingkir daripada kerajaan. Jika dalam kempen PRU 14, penceramah-penceramah DAP dengan bangga mengatakan mereka akan memperalatkan Tun Dr Mahathir, sekarang ternyata Tun Dr Mahathirlah yang memperalatkan mereka.

Sekali lagi, Tun Dr Mahathir mungkir janji kepada DS Anwar dan PH.

DS Anwar dan Lim Kit Siang terkejut mendengar perkembangan itu. Mengikut cerita, DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu telah pergi menemui Tun Dr Mahathir. Mengikut cerita, mereka merayu Tun Dr. Mahathir supaya terus memegang jawatan PM kerajaan PH sehingga PRU 15. Ertinya, mereka menarik balik desakan supaya Tun Dr. Mahathir menyerah jawatan PM kepada DS Anwar selepas APAC. Ertinya, mereka mengalah.

Mengapa DS Anwar dan Lim Kit Siang (Mat Sabu cuma menumpang tuah mereka) berbuat demikian? Pada masa itu, mereka tahu bahawa Tun Dr. Mahathir telah mempunyai sokongan majoriti, (mengikut Muafakat Nasional (MN), dua pertiga), kerajaan PH akan terkubur, kerajaan MN (kemudiannya mereka menggunakan nama Perikatan Nasional, PN) akan tertubuh dan semua menteri-menteri DAP, PKR dan Amanah akan kehilangan jawatan. Maka, mereka bersetuju Tun Dr Mahathir terus menjadi PM kerajaan PH sehingga PRU 15.

Selepas pertemuan Tun Dr. Mahathir dengan DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu itu, PKR, DAP dan Amanah mengeluar kenyataan bahawa mereka memberi sokongan penuh kepada Tun Dr. Mahathir sebagai PM sehingga PRU15. Pada masa itu, nampak seolah-olah Tun Dr. Mahathir bersetuju untuk terus menjadi PM kerajaan PH sehingga PRU15 pula.

Tun Dr. Mahathir nampak seolah-olah sudah termakan umpan yang dihulur oleh DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu itu. Dengan persetujuan itu, nampaknya Tun Dr. Mahathir telah membuat U-turn dan menikam MN dari belakang pula.

Pada 24 02 2020, peristiwa-peristiwa ini berlaku:

Pada jam 1.00 petang Tun Dr. Mahathir menghantar surat peletakan jawatan sebagai PM kepada YDPA.

Beberapa jam selepas itu, TS Muhyiddin mengumumkan Bersatu keluar dari PH.

Tun Dr. Mahathir sangat marah dengan perbuatan TS Muhyiddin dan meletakkan jawatan sebagai Pengerusi Bersatu.

Malam itu, mesyuarat MPT Bersatu diadakan dan ia sebulat suara menolak peletakan jawatan Tun Dr. Mahathir sebagai Pengerusi Bersatu itu.[iii]

Saya percaya tetapi saya tidak pasti tarikhnya, apabila Tun Dr. Mahathir meletak jawatan, nama DS Anwar dikemukakan sebagai calon PM PH.

Pada 25 02 2020 Ahli-ahli MPT Bersatu dan TS Muhyiddin telah bertemu dengan Tun Dr. Mahathir dan memujuk beliau untuk menjadi Pengerusi Bersatu semula. Tun Dr. Mahathir bersetuju.[iv]

Di sebelah petangnya, ahli-ahli Parlimen UMNO dan Pas dipanggil menghadap YDPA.[v]

Pada 26 02 2020, ahli-ahli Parlimen Bersatu dan PH dipanggil menghadap YDPA.[vi]

Tidak diketahui tarikhnya, tetapi, besar kemungkinan pada 25 atau 26 02 2020, nama TS Muhyiddin dikemukakan sebagai calon MN.

Pada 27 02 2020 Tun Dr. Mahathir telah dipanggil oleh YDPA dan YDPA memberitahu beliau bahawa tiada sesiapa mempunyai majoriti untuk dilantik sebagai PM.[vii] Ini kerana terdapat tiga calon untuk jawatan itu, ia itu Tun Dr Mahathir yang telah meletak jawatan tetapi mahu balik jawatan itu yang mengharapkan sokongan ahli-ahli Parlimen Sabah dan Sarawak dan sebahagian daripada ahli-ahli Parlimen Bersatu; DS Anwar mewakili PH (tanpa Bersatu) dan TS Muhyiddin yang mewakili Bersatu, UMNO dan Pas.

Pada 28 02 2020 malam, PH menyatakan pendiriannya bahawa ia menyokong Tun Dr Mahathir sebagai calon PM.[viii] Ertinya, sekali lagi DS Anwar menarik balik pencalonannya sebagai PM untuk mengelak kerajaan PH jatuh dan TS Muhyiddin menjadi PM.

Pada 29 02 2020, Tun Dr Mahathir mengumumkan bahawa majoriti ahli-ahli Parlimen menyokongnya.[ix] Ada cerita yang mengatakan beliau memohon untuk menghadap YDPA untuk membuktikan dakwaannya itu tetapi tidak diperkenan oleh YDPA. Jika cerita itu benar dan jika ada pembaca yang merasakan bahawa ketidakadilan telah dilakukan terhadap Tun Dr. Mahathir, memadailah sekadar saya memetik apa yang saya katakan dalam rencana saya bertajuk “Melayu Tertipu Lagi”) (28 02 2020) – yang boleh didapati dalam laman-laman web saya:

“Perlembagaan Persekutuan memberi kuasa budibicara kepada YDPA untuk melantik seseorang menjadi PM – Perkara 40(2)(a). Perlembagaan tidak menyebut bagaimana budibicara itu patut digunakan. Tetapi, dalam sistem berparlimen ala-British, baginda kenalah melantik seorang yang, pada pendapatnya, mendapat sokongan majoriti ahli-ahli Parlimen. Jika tidak, selepas dilantik, satu undi tidak percaya mungkin dikemukakan. Jika kalah, mengikut konvensyen, PM itu akan terpaksa meletak jawatan, dan masalah itu berulang semula.”

Meneruskan naratif, Istana Negara mengumumkan TS Muhyiddin sebagai PM ke-8.[x]

Pada hari yang sama, TS Muhyiddin selaku Presiden Bersatu telah mengeluarkan kenyataan bahawa Tun Dr. Mahathir bukan lagi Pengerusi Bersatu.[xi]

Pada 01 03 2020 TS Muhyiddin mengangkat sumpah sebagai PM Malaysia Ke-8.[xii]

Sekarang, mari kita lihat detik-detik peristiwa itu dengan lebih dekat. Walaupun, Tun Dr. Mahathir meletak jawatan sebagai PM, tindakan beliau tidaklah selaras dengan seorang yang hendak mengosongkan jawatan itu untuk membolehkan YDPA melantik penggantinya, DS Anwar. Ini kerana, pertama, namanya dikemukakan semula, mula-mula untuk bersaing dengan DS Anwar dan, kemudiannya bertiga dengan TS Muhyiddin. Jika beliau ikhlas hendak menyerahkan jawatan itu kepada DS Anwar, beliau tidak sepatutnnya menjadi calon lagi. Jika ada pertandingan, ia sepatutnya hanya di antara DS Anwar dan TS Muhyiddin. Dalam keadaan itu DS Anwar mungkin mendapat majoriti dan dilantik menjadi PM ke-8.

Kedua, sebaik sahaja Tun Dr. Mahathir meletakkan jawatan dan diminta menjadi PM sementara (interim) sehingga YDPA melantik seorang PM tetap, keluar berita bahawa beliau akan menubuh sebuah Kerajaan Perpaduan, terdiri daripada menteri-menteri yang dipilihnya sebagai individu, bukan mewakili parti. Tommy Thomas pula menambah bahawa “interim” tidak ada had masa, ertinya bolehlah sehingga diadakan PRU 15. Jika demikian, maka Tun Dr. Mahathir menikam kedua-dua pihak, PH dan MN dari belakang pula.

Rancangan Tun Dr. Mahathir itu ditentang oleh semua pihak kerana ia bererti penubuhan kerajaan peribadi beliau, seperti Raja berkuasa mutlak, tanpa parti, dengan menggunakan ahli-ahli Parlimen semua parti tanpa mewakili parti mereka. Sebenarnya itu adalah sebuah kerajaan diktator kerana kesemua ahli-ahli kabinetnya akan menjadi “yes-men” semata-mata.

Soalan: Beliau mungkin boleh mempengaruhi ahli-ahli kabinetnya, tetapi bolehkah beliau mempengaruhi ahli-ahli Parlimen lain dan parti-parti mereka? Parlimen masih ada. Mereka boleh membuat undi tidak percaya dan beliau dan kerajaannya mungkin tumbang. Boleh jadi beliau tidak sempat memikirkan kemungkinan itu?

Mengapa Tun Dr. Mahathir tiba-tiba meletak jawatan? Mengikut kenyataan Tun Dr. Mahathir sendiri yang dikeluarkan pada 26 02 2020 (dua hari selepas beliau meletak jawatan) beliau meletak jawatan kerana beliau tidak boleh bekerjasama dengan UMNO (tetapi beliau bersedia menerima ahli-ahli UMNO yang melompat masuk ke partinya.)

Soalan: Jika beliau tidak bersetuju menubuh kerajaan baru bersama-sama UMNO, mengapa tidak tolak sahaja cadangan itu dan terus menjadi PM kerajaan PH, dengan sokongan penuh oleh DS Anwar dan Lim Kit Siang. Mengapa letak jawatan?

Saya fikir adalah lebih munasabah beliau meletak jawatan untuk menunjukkan bahawa beliau menunaikan janjinya kepada DS Anwar dan PH untuk menyerah jawatan PM kepada DS Anwar.

Beliau sendiri tidak boleh menyerahkan jawatan itu kepada DS Anwar. Beliau perlu meletakkan jawatan supaya jawatan itu kosong untuk membolehkan YDPA melantik DS Anwar jika DS Anwar mendapat sokongan majoriti ahli Parlimen.

Dengan meletak jawatan, beliau boleh berkata beliau telah menunaikan janjinya kepada DS Anwar dan PH. Tetapi, dengan bilangan statutory declaration yang ada padanya, beliau merancang untuk meyakinkan YDPA bahawa orang yang sebenarnya mempunyai sokongan majoriti adalah beliau, bukan DS Anwar. Maka, beliaulah yang patut dilantik untuk menjadi PM.

Jika itu berlaku, DS Anwar terlepas juga.

Tetapi, mungkin suatu perkara Tun Dr. Mahathir tidak menduga. Beberapa jam selepas beliau meletak jawatan, TS Muhyiddin telah mengisytiharkan Bersatu keluar daripada PH dan namanya dikemukakan sebagai calon PM. Marah kerana tindakan TS Muhyiddin itu, Tun Dr. Mahathir meletakkan jawatan Pengerusi Bersatu pula.

Itu adalah satu tindakan berani yang dilakukan oleh TS Muhyiddin. Sebenarnya, pada masa itu, kerjaya politik Tun Dr. Mahathir berada di saat paling lemah: beliau tiada jawatan dalam kerajaan (kerajaan pun sudah tidak ada) dan beliau tiada jawatan dalam parti.

Pada masa itu, TS Muhyiddin sudah boleh menolak sahaja Tun Dr. Mahathir (tidak perlu tumbukan knock out). Tetapi, sifat Melayu, hangat-hangat tahi ayam, kasihan, menghormati orang tua dan mudah merasa bersalah telah memakan diri TS Muhyiddin sendiri dan memberi semula nafas politik kepada Tun Dr. Mahathir.

Ingat kembali, pada malam hari Tun Dr. Mahathir meletakkan jawatan sebagai Pengerusi Bersatu (24 02 2020), mesyuarat MPT Bersatu diadakan dan ia sebulat suara menolak peletakan jawatannya sebagai Pengerusi Bersatu.

Esoknya, (25 02 2020) Ahli-ahli MPT Bersatu dan TS Muhyiddin bertemu dengan Tun Dr. Mahathir dan memujuk beliau untuk menjadi Pengerusi Bersatu semula. Tun Dr. Mahathir bersetuju.

Kita masih ingat dalam tahun 2002, semasa Tun Dr. Mahathir menyampaikan ucapan di Perhimpunan Agung UMNO di PWTC, tiba-tiba beliau mengisytiharkan peletakan jawatannya sebagai Presiden UMNO.

Maka melompatlah TS Rafidah Aziz dan pemimpin-pemimpin UMNO ke atas pentas . TS Rafidah bertanya “Why? Why”. Tun Dr. Mahathir menangis seperti kanak-kanak sambil berkata “Tak mau dah. Tak mau dah.”

Setelah di bawa ke bilik rehat dan, saya percaya, dipujuk, beliau menerima balik jawatan Presiden UMNO itu. Sejarah berulang lagi.

Saya percaya TS Muhyiddin menyaksikan peristiwa itu tetapi gagal mengambil iktibar daripadanya lapan belas tahun kemudian.

Reaksi TS Muhyiddin dan pemimpin-pemimpin Bersatu itu menunjukkan bahawa pemimpin-pemimpin Bersatu sama ada termakan budi, bergantung kepada Tun Dr. Mahathir, tidak boleh berfikir sendiri atau tidak boleh berdiri di atas kaki sendiri atau kesemuanya: jika tidak ada Tun Dr. Mahathir, habislah Bersatu dan habislah mereka. Mungkin itu yang sebenarnya pun. Akibatnya, mereka terlepas peluang menyingkir Tun Dr. Mahathir dan beliau terus menimbulkan masalah kepada TS Muhyiddin dan Bersatu.

Kita perhatikan, sehingga Istana Negara mengisytiharkan TS Muhyiddin sebagai PM ke-8, malah sehingga selepas TS Muhyiddin mengangkat sumpah, entah sehingga ke akhir hayatnya, Tun Dr. Mahathir tidak puas hati dengan keputusan yang dibuat oleh YDPA itu kerana beliau mendakwa beliau mempunyai sokongan majoriti ahli Parlimen.

Pada 13 03 2020, DS Anwar mengeluar kenyataan bahawa Tun Dr. Mahathir tidak lagi berada dalam PH. Nampaknya, setelah dikecewakan berulang-ulang kali, barulah, akhirnya, beliau membuat kepututan, cukuplah.

Sekarang, Tun Dr. Mahathir sudah tidak ada dalam PH lagi. PH mungkin lebih aman, walau pun sebagai pembangkang. Tetapi, saya tidak fikir Bersatu dan PN boleh mengambil mudah.

Setelah, akhirnya, ditolak oleh PH, beliau hanya boleh membuat kacau dalam Bersatu dan PN yang, jika gagal ditangani, mungkin menjatuhkan kerajaan PN dan menyerah balik kuasa kepada PH dengan beliau atau DS Anwar sebagai PM ke-9! Itu bukan mustahil.

Kita berhenti di sini sejenak untuk melihat, setakat ini, siapa untung dan siapa rugi. Maka, kita akan dapati:

Tun Dr. Mahathir terlepas jawatan PM.

DS Anwar terlepas peluang menjadi PM.

TS Muhyiddin, tanpa diduga menjadi PM ke-lapan.

PKR berpecah dua dan kumpulan DS Anwar tersingkir daripada kerajaan.

DAP dan Amanah tersingkir daripada kerajaan.

Bersatu, UMNO, PAS, PKR kumpulan Azmin dan penyokong-penyokong TS Muhyiddin dari Sabah (selain Warisan, parti DSP Shafie Apdal) dan Sarawak berada dalam kerajaan PN.

Berapa lama keadaan ini akan kekal? Tiada sesiapa yang tahu, melainkan Allah. Kita manusia hanya boleh mengagak mengikut analisis fakta yang ada pada kita.

Fakta yang relevan pada masa ini ialah:

Tun Dr. Mahathir sudah tidak berada dalam PH lagi.

Tun Dr. Mahathir masih menjadi Pengerusi Bersatu. Beliau tidak akan dicabar dalam pemilihan jawatan tertinggi Bersatu yang terdekat.

TS Muhyiddin, Presiden Bersatu akan dicabar oleh DSU Mukhriz, anak Tun Dr. Mahathir. Pencadangnya ialah abangnya, seorang billionaire.

Dengan pemimpin-pemimpin dan ahli-ahli Bersatu yang terhutang budi dan menumpang tuah kepada Tun Dr. Mahathir, dengan gandingan tiga beranak itu, saya tidak hairan jika DSU Mukhriz akan menang. Ke manakah Bersatu akan dibawanya?

Saya fikir Tun Dr. Mahathir akan membawa anaknya pergi melutut semula kepada DS Anwar dan Lim Kit Siang supaya Bersatu diterima semula ke dalam PH, kali ini mungkin dengan DS Anwar sebagai PM dan DSU Mukhriz selepasnya.

Mereka akan terpaksa berbuat demikian kerana, pertama, mereka tidak boleh menyertai PN kerana Tun Dr. Mahathir tidak boleh bekerjasama dengan UMNO, melainkan jika sebilangan besar ahli-ahli Parlimen UMNO sanggup melompat kepada Bersatu.

Kedua, saya tidak fikir UMNO, Pas dan Bersatu kumpulan TS Muhyiddin akan bersetuju jika DSU Mukhriz, sebagai Presiden Bersatu, menuntut supaya TS Muhyiddin menyerahkan jawatan PM kepadanya.

Ketiga, ingat bahawa walaupun Bersatu telah keluar dari PH, DSU Mukhriz masih bekerjasama dengan DAP di Kedah untuk mengekalkan kerajaan PH di negeri itu, dan menolak kerjasama dengan Pas dan UMNO. Ini nyata bercanggah dengan pendirian rasmi Bersatu dan beliau patut dikenakan tindakan tatatertib. Malangnya TS Muhyiddin tidak berani melakukannya. Biar apa pun, itu menunjukkan sebelah kaki DSU Mukhriz masih berada dalam PH.

Mungkinkah PH menerima Bersatu? Saya tidak menolak kemungkinan itu kerana ia akan membolehkan PH berkuasa semula dengan DS Anwar sebagai PM. Bagi DAP, ia memberi peluang untuknya berada dalam kerajaan sekali lagi.

Jika itu berlaku, maka, dengan syarat ia memperolehi majoriti (saya tidak hairan jika Sabah dan Sarawak akan menyokongnya pula), maka PH (dan DAP) akan berkuasa semula.

Tetapi, soalnya berapa banyakkah ahli-ahli Parlimen Bersatu yang akan menyebelahi Mahathir-Mukhriz dan berapa banyak yang akan kekal Bersama TS Muhyiddin? Jika bilangannya seperti sekarang, maka kerajaan PN boleh kekal.

Bagaimana jika PH menolak cadangan mereka itu? Mereka terpaksa kembali kepada PN, kerana berada di luar PN dan PH mereka hanya satu kumpulan kecil yang akan dilenyapkan dalm PRU 15. (Apa yang saya akan katakan bagi menjawab soalan berikutnya terpakai dalam hal ini.) Apabila mereka kembali kepada PN, masalah lama berulang lagi.

Bagaimana jika TS Muhyiddin dan penyokong-penyokongnya disingkir daripada Bersatu oleh DSU Mukhriz?

Mari kita ambil ingatan terlebih dahulu. Melainkan di beberapa kawasan di mana orang mengundi calonnya, seperti Tun Dr. Mahathir dan TS Muhyiddin, di kebanyakan kawasan, dalam PRU 14, calon Bersatu menang kerana tsunami Melayu marah kepada DS Najib dan DS Rosmah; undi orang Cina (DAP) dan kerana pertandingan tiga pejuru, UMNO-Pas-Bersatu. Dengan tsunami patah balik sekarang; tanpa undi Cina (DAP); dengan UMNO dan Pas mengelak bertanding antara satu sama lain, Bersatu, di bawah DSU Mukhriz atau TS Muhyiddin, walaupun disokong oleh DS Azmin, bertanding sendiri, tidak mungkin akan memenangi lebih daripada bilangan jari sebelah tangan. Bersatu perlu bersama PH atau PN.

Maka, jika TS Muhyiddin dan penyokong-penyokongnya disingkir oleh DSU Mukhriz, TS Muhyiddin perlu kekal bersama PN. Mereka janganlah menubuh parti baru pula kerana ia akan memecahbelahkan lagi orang Melayu/Islam dan menyukarkan pembahagian kerusi dalam PRU-PRU yang akan datang. Mereka sepatutnya masuk semula ke dalam UMNO dan UMNO sepatutnya menerima mereka. Sistem pemilihan dalam UMNO patut disemak semula untuk membolehkan mereka bertanding dengan adil. Kepentingan diri dan hasad dengki hendaklah digantikan dengan kepentingan agama, bangsa dan negara. Jika tidak, UMNO dan nasib orang Melayu tidak akan berubah.

Bagaimana jika TS Muhyiddin menang pemilihan Presiden Bersatu? Pertama, beliau perlu kekal bersama PN.

Kedua, beliau perlu memberi kata dua kepada DSU Mukhriz (malah kepada Tun Dr. Mahathir juga), ahli-ahli Parlimen dan ADUN-ADUN Bersatu: mereka menyebelahi PH atau PN? Jika mereka menyebelahi PH, tindakan tatatertib hendaklah diambil terhadap mereka.

Kita telah lihat, selagi Tun Dr Mahathir berada dalam Bersatu, masalah yang sama yang melanda PN akan berterusan sehinga PN berkecai dan Kerajaan PN tumbang. Maka, tidak ada jalan lain melainkan kumpulan Mahathir-Mukhriz disingkirkan daripada Bersatu dan PN. Jika bilangan mereka seperti sekarang, besar kemungkinan, kerajaan PN akan kekal sehingga PRU 15.

Akhir kata, PN perlulah fokus kepada isu yang paling utama yang menghadapinya iaitu untuk mengelakkan kerajaan PN daripada tumbang dan menghalang PH berkuasa semula. Yang lainnya adalah sampingan. Dalam hal ini, musuh utamanya adalah Tun Dr. Mahathir. Beliau tidak akan puas hati selagi PN tidak dapat ditumbangkan dan selagi UMNO tidak terkubur. Maka beliau hendaklah dijauhi dan dijauhkan. Berhentilah bergantung kepadanya seolah-olah beliau indispensable. Belajarlah berfikir sendiri dan berdiri di atas kaki sendiri. Tanpa beliau, masalah mungkin menjadi lebih mudah dan politik negara lebih tenteram.

28 03 2020

NOTA

[i] Bahawa DS Najib patut dijatuhkan adalah justifiable, tetapi apa yang dilakukan dan dibiar dilakukan oleh kerajaan PH setelah berkuasa, terhadap orang Melayu, hak-hak mereka, kedudukan agama Islam dan Raja-Raja Melayu dan tuntutan orang Cina, terutama sekali, yang melampau, adalah harga yang terlalu mahal untuk dibayar oleh orang Melayu. Nyata tujuan mereka bukanlah sekadar menjatuhkan DS Najib.

[ii] Ulya Awamah Husamuddin, ahli Majlis PimpinanTertinggi (MPT) Bersatu).

[iii] ibid

[iv] ibid

[v] ibid

[vi] ibid

[vii] ibid

[viii] ibid

[ix] ibid

[x] ibid

[xi] ibid

[xii] Ibid

ADAKAN UNDANG-UNDANG SEWA DAN BELI DAN PAJAK GADAI ISLAM

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Akta Sewa dan Beli Islam (Islamic Hire and Purchase Act)

Semenjak Hire Purchase Act 1967 diadakan, semua transaksi sewa beli (kenderaan, perabut dan lain-lain) termasuk oleh orang Islam, dilakukan mengikut akta tersebut. Transaksi-transaksi di bawah Akta tersebut berasaskan riba yang haram bagi orang Islam.

Untuk mengelaknya, institusi-institusi kewangan telah mengadakan transaksi sewa dan beli patuh Syariah. Mereka melakukannya mengikut nasihat jawatankuasa Syariah yang ditubuhnya sendiri dan ahli-ahlinya yang dilantik dan diberi elaun oleh institusi-institusi itu sendiri.

Akibatnya:

Tidak ada keseragaman mengenai hukum yang ditetapkan oleh jawatankuasa-jawtankuasa Syariah itu;
Jawatankuasa-jawatankuasa Syariah itu tidak mempunyai kepakaran yang cukup dalam bidang berkenaan;
Oleh sebab ahli-ahli jawatankuasa-jawatankuasa Syariah itu dibayar elaun oleh institusi-institusi berkenaan, tidak nampak bahawa mereka itu bebas dalam membuat keputusan mereka;
Tidak ada undang-undang dan peraturan khusus untuk dipatuhi; dan
Tidak ada agensi kerajaan yang mengawal selia industri itu.

Namun demikian, industi sewa dan beli Islam itu terus berkembang sehingga jumlahnya dianggarkan melebihi RM60 bilion. Jumlah ini adalah anggaran kerana tiada statistik rasmi bagi industri sewa dan beli Islam di Malaysia.

Biasanya, pihak industri lebih gemar sekiranya industri mereka tidak dikawal oleh agensi kerajaan. Tetapi, dalam hal ini, pihak industri sendiri yang meminta kerajaan mengawalnya, demi untuk memastikan keseragaman amalannya dan sahnya transaksi-transaksi itu di sisi Syarak.

Semenjak lebih kurang 30 tahun dahulu, pihak Jawatankuasa Teknikal, Jabatan Kemajuan Islam Malaysia (JAKIM), yang pada suatu masa, saya sendiri pernah menjadi ahlinya, dengan bantuan Jabatan Peguam Negara telah cuba menggubal satu Akta berkaitan dengan jual dan beli Islam. Tetapi, oleh kerana kekurangan kepakaran dalam jawatankuasa itu; oleh kerana ia tidak mendapat sokongan bersungguh-sungguh oleh Kementerian Perdagangan Dalam Negeri Dan Hal Ehwal Pengguna (KPDNHEP) serta tiada kehendak politik (political will), maka usaha tersebut terbengkalai.

Pada tahun 2009, saya dilantik oleh Bank Negara Malaysia sebagai Pengerusi Jawatankuasa Pengharmonian Undang-undang Sibil dan Syariah (JKPUSS). Satu daripada fokus JKPUSS ialah mengadakan akta/undang-undang sewa dan beli Islam. Saya mengumpulkan berbagai pihak termasuk pihak industri itu sendiri, peguam-peguam swasta, pegawai-pegawai Bank Negara, pegawai Peguam Negara untuk bersama-sama menggubalnya. Jika ada isu Syariah yang diperlu ditangani oleh JKPUSS, kami merujuknya kepada Majlis Penasihat Syariah, Bank Negara Malaysia. Pada masa itu, saya juga adalah salah seorang ahli Majlis Penasihat Syariah tersebut.

JKPUSS, dengan sokongan dari Persatuan Institusi Perbankan dan Kewangan Islam Malaysia berjaya menyiapkan satu draf undang-undang sewa dan beli Islam dan mengemukakannya kepada KPDNHEP. Namum, akibat pertukaran pegawai yang bertanggung jawab beberapa kali serta keperluan mengkajinya setiap kali ada pegawai baru, draf tersebut telah terpendam beberapa tahun. Saya sendiri terpaksa pergi berjumpa dengan Menteri berkenaan untuk meyakinkan beliau betapa pentingnya undang-undang tersebut.

Selepas itu, ia bergerak semula. Akhirnya, sampailah kepada pihak KPDNHEP mengemukakan draf undang-undang tersebut kepada Jabatan Peguam Negara untuk penggubalan muktamad. Sebelum berbuat demikian, KPDNHEP atas inisiatifnya sendiri, telah mengadakan satu lagi menyuarat. Kali ini, dijemput pihak JAKIM menghadiri mesyuarat itu. Dalam mesyuarat itu, pegawai JAKIM yang hadir telah menyoal mengapa tidak digunakan draf asal JAKIM yang telah terbengkalai itu. Namun, pihak JAKIM tidak berupaya untuk menyatakan dengan jelas sama ada draf JAKIM itu lengkap atau tidak; apa beza di antara draf JAKIM dan JKPUSS; apa kekurangan draf JKPUSS dan apa cadangannya untuk memperbaikinya, jika ada.

Walau bagaimanapun, keadaan itu telah menyebabkan KPDNHEP menangguhkan lagi penghantaran draf Akta yang disediakan oleh JKPUSS kepada kepada Jabatan Peguam Negara. Selepas itu saya tidak tahu apa yang berlaku, kerana saya pun uzur dan JKPUSS telah dibubarkan. Besar kemunkinan tidak ada apa yang berlaku selepas itu.

Pengalaman ini menunjukkan bagaimana suatu usaha itu tidak berjaya dilakukan akibat pegawai-pegawai di kementerian berkenaan tidak faham isu teknikal undang-undang yang digubal lalu memendamkannya.

Sebenaya, pegawai-pegawai itu tidak perlu faham draf undang-undang itu keseluruhannya. Oleh kerana bukan semu orang faham semua perkaralah, maka diadakan jawatankuasa. Tugas KPDNHEP dalam hal ini sebagai sekretariat, adalah untuk mengemukakan draf itu kepada Jabatan Peguam Negara untuk menyediakan gubalan yang muktamad dan, selepas itu, menyediakan kertas kabinet.

JAKIM sebenarnya tidak mempunyai apa-apa bidangkuasa yang diberikan oleh undang-undang. Ia hanya boleh memberi pandangan dalam sesuatu perkara, jika diminta, itu pun bukan fatwa. Ia juga tiada kepakaran dalam semua bidang. Kelulusannya tidak perlu diperolehi. Selain dari itu, isu-isu berkaitan dengan Syariah telah pun dirujuk kepada Lembaga Penasihat Syariah Bank Negara yang ditubuh oleh undang-undang.

Saya meminta YAB Perdana Menteri sendiri untuk mengambil inisiatif bagi menghidupkan semula cadangan mengadakan akta/undang-undang itu. Beliau hanya perlu mengarahkan kementerian berkenaan bahawa beliau mahukan akta/undang-undang itu dibuat untuk dilulus oleh Parlimen dengan seberapa segera. Maka KPDNHEP akan terpanggil untuk mengambil tindakan. KPDNHEP cuma perlu mengemukakannya kepada Jabatan Peguam Negara untuk penggubalan muktamad. Saya percaya Peguam Negara yang baharu tiada masalah melakukannya.

Akta Pajak Gadai Islam/Al Rahnu (Islamic Pawn Shop/Al-Rahnu Act)

Semenjak diadakan Pawnbroking Act 1972, semua transaksi pajak gadai, termasuk yang melibatkan orang Islam, dijalankan mengikut akta itu. Ia juga berasaskan riba.

Sama juga dengan industri sewa beli, untuk mengelak riba dan juga transaksi-transaksi yang tidak patuh Syariah, semenjak lebih kurang dua puluh tahun dahulu, institusi-institusi kewangan, dengan bantuan penasihat-penasihat Syariah, mengadakan produk Al-Rahnu. Mereka juga melakukannya secara berasingan mengikut model masing-masing. Tiada keseragaman, tiada undang-undang dan peraturan untuk dipatuhi dan tiada kawalan khusus oleh mana-mana agensi kerajaan.

Namun demikian, mengikut maklumat Kementerian Perumahan dan Kerajaan Tempatan (KPKT), pada tahun 2017, nilai industri pajak gadai Islam yang diuruskan oleh institusi-institusi Perbankan Islam melalui produk Ar-Rahnu adalah sebanyak RM2 billion (25% daripada jumlah keseluruhan nilai industri pajak gadai).

Pajak gadai terletak di bawah bidangkuasa KPKT. Semasa saya menjadi pengerusi JKPUSS dahulu, saya diberi tahu, di bawah kerajaan BN, Menteri yang bertanggung jawab terhadap kementerian berkenaan adalah daripada MCA. Beliau menentang diwujudkan akta/undang-undang Al-Rahnu kerana ia akan bersaing dengan industri pajak gadai yang dimonopoli oleh orang Cina.

Apabila beliau diganti oleh seorang Menteri Melayu, saya memanggil pegawai yang bertanggungjawab bagi bahagian berkenaan. Pegawai itu adalah seorang Cina. Apabila saya bertanya apa rancangan kementerian itu mengenai Al-Rahnu, beliau menjawab, Al-Rahnu akan menjadi saingan yang tidak adil kepada industri pajak gadai kerana pengamal Al-Rahnu tidak perlu membayar fee.

Saya menjawab, jika fee tidak dikenakan sekarang, itu kerana tidak ada undang-undang yang menghendaki lesen diambil dan fee dibayar. Jika ada undang-undang yang menghendaki lesen diambil dengan bayaran fee, fee kena dibayar juga.

Ini dengan jelas menunjukkan bagaimana mereka tidak menyokong pembangunan industri Al-Rahnu.

Saya cadangkan kerajaan PN mengambil inisiatif mengadakan akta/undang-undang Al-Rahnu. Dengan adanya akta/undang-undang ini, ia akan mengukuhkan lagi industri tersebut dan, yang paling utama, memastikan hak-hak pengguna, terutamanya mereka yang berugama Islam, dilindungi dan halal mengikut syarak.

Untuk makluman, Bank Negara Malaysia sedang dalam usaha mengukuhkan produk-produk Ar-Rahnu yang ditawarkan institusi Perbankan Islam untuk memastikan ianya mengikut prinsip Syariah yang tepat. Ini adalah selari dengan Dokumen Polisi Tadbirurus Syariah yang dikeluarkan oleh Bank Negara Malaysia pada akhir tahun 2019. Dengan adanya akta/undang-undang Ar-Rahnu yang khusus, ia akan menyokong usaha Bank Negara Malaysia. Saya yakin, Bank Negara Malaysia akan bersedia membantu KPKT sekiranya ia berhasrat menggubal akta/undang-undang itu.

Akhir kata, jika Kerajaan PN berjaya membuat dua undang-undang itu, katakanlah dalam masa setahun sekalipun, ia akan menunjukkan kejayaan Kerajaan PN yang tidak dapat dilakukan dalam masa 30 tahun oleh kerajaan BN dan PH. Melakukannya tidak melibatkan perbelanjaan. Malah, ia akan menjadi sumber kewangan. Ia juga boleh mewujudkan peluang pekerjaan baru terutamanya untuk anak-anak Melayu. Selain daripada itu, ia menunjukkan komitmen kerajaan PN untuk terus membangun sektor kewangan Islam di Malaysia dan mengekalkan kedudukan negara kita sebagai pusat kewangan Islam yang terunggul di dunia. Ianya juga akan mengukuhkan peranan Malaysia sebagai pusat kecemerlangan dan rujukan bagi sektor kewangan Islam kerana buat pertama kalinya undang-undang tersebut diadakan, di dunia. Insya Allah, ganjaran di akhirat juga mungkin menunggu kerana ia membolehkan umat Islam mengelak daripada terlibat dengan riba.

2020 03 23

PAKAIAN PRAMUGARI: FOKUSLAH KEPADA ISU-ISU SEMASA YANG LEBIH BESAR

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada kenyataan YB Timbalan Menteri Wanita dan Keluarga (KWK), Siti Zailah Mohd Yusoff yang dilaporkan oleh Sinar Harian pada 13 Mac 2020 di bawah tajuk “Kementerian bincang polisi pemakaian pramugari” yang, antara lain mengatakan bahawa beliau “berhasrat merealisasikan pelaksanaan polisi pemakaian patuh syariah bagi pramugari.”

“Menurutnya, polisi itu hanya termaktub kepada pekerja wanita yang beragama Islam sahaja manakala mereka yang bukan beragama Islam memadai sekadar berpakaian sopan.

“Jadi Insya-Allah dengan kerajaan yang ada ini saya akan membuat kunjung hormat dalam masa terdekat ke pejabat Menteri Agama, Datuk Seri Dr Zulkifli Mohamad Al-Bakri (Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama) dan saya yakin perkara ini juga dah ada dalam agenda mereka.

“Sebab kita perlu kepada pindaan undang-undang, terutama Akta Kerja jika melibatkan kakitangan yang bekerja, supaya polisi patuh syariah itu dapat dilaksanakan dalam pentadbiran negara kita. Bagi mereka yang bukan Islam, kita tidak paksa,” katanya…”

Kenyataan itu menunjukkan, walau pun duduk dalam Kabinet Kerajaan Persekutuan yang terdiri daripada berbagai parti, beliau masih berfikir seolah-olah beliau seorang ahli Ex-co Kerajaan Negeri Kelantan yang terdiri kesemuanya daripada ahli-ahli PAS dan Malaysia itu Kelantan.

Dalam hal ini, pertama, isu pakaian seragam pramugari MAS itu bukanlah satu isu nasional. Ia adalah isu syarikat MAS. MAS tidak perlu mendapat kelulusan Kabinet, apatah lagi, pindaan undang-undang untuk memilih pakaian seragam pramugarinya. Ia boleh ditukar oleh MAS hanya dengan mengadakan pakaian seragam baru.

Kedua, nampaknya beliau berhasrat melaksanakan polisi pakaian patuh syariah kepada kakitangan awam dalam pentadbiran negara (termasuk swasta jugakah?). Mengambil satu misalan sahaja, ini bererti membuat undang-undang menghendaki semua pekerja wanita, antara lain, memakai hijab.

Di Malaysia ini, memakai hijab cuma bermula dalam tahun 1970an. Sehari demi sehari ia menjadi sebagai satu fesyen hingga sekarang boleh dikatakan lebih daripada 90% wanita Melayu memakainya. Jika itu mematuhi syari’ah, baguslah. Ia berlaku tanpa undang-undang, tetapi, selain daripada hendak mamatuhi syarak, ia juga kerana pengaruh fesyen hingga ada orang yang sanggup beratur seawal pukul 6.00 pagi di hadapan butik terkenal, menunggu ia membuka pintu, untuk mengambil nombor untuk masuk membeli koleksi tudung terbaharu!

Sebelum tahun 1970an, wanita-wanita tua Melayu di kampung-kampung, termasuk isteri ulama-ulama terkenal dan tok-tok guru pondok, meletak kain tudung nipis warna putih di atas kepala mereka. Ia tidak pun menutup kesemua rambut mereka. Yang lainnya, tidak langsung menutup rambut, Ia tidak menjadi isu pada masa itu dan, saya percaya, semenjak orang Melayu mula meleluk agama Islam. Berdasarkan tafsiran sekarang, fesyen atau kebiasaan pada masa itu, ia tentulah tidak patuh syari’ah.

Dalam kata-kata lain, pakaian kita, antara lain, dipengaruhi oleh fesyen semasa. (Dan ingat, fesyen pada suatu masa dahulu adalah tradisi hari ini.)

Saya fikir, tidaklah perlu membuat undang-undang menjadikan kesalahan bagi wanita-wanita Islam yang bekerja di sektor awam dan swasta, yang tidak memakai hijab. Ia tidak menjadikan mereka lebih waraq. Mungkin, dari segi lain, wanita Islam yang tidak memakai hijab itu lebih patuh syari’ah daripada yang memakai hijab. Biarlah mereka memilih sendiri. Lebih baiklah selesaikan isu-isu wanita yang lebih besar.

Syed Saddiq Syed Abdul Rahman, Menteri Belia dan Sukan kerajaan PH dengan cepatnya menarik perhatian bahawa 13,000 kakitangan MAS terpaksa mengambil cuti tanpa gaji akibat pendemic Covid-19. Ini tidak termasuk lain-lain syarikat penerbangan”. Saya menambah, munkin separuh atau lebih daripadanya adalah wanita. Bukankah isu itu lebih serius untuk diberi perhatian? Mengapa beri peluang kepada lawan plitik to score a point?

Ketiga, masa untuk membangkitkan isu ini tidak sesuai. Kerajaan PN baru berumur dua minggu. Kerajaan PH baharu sahaja ditumbangkan. Kerajaan PN yang baharu, masih belum stabil. Ia belum pun sempat membuat apa-apa kerja untuk memperbaiki kerosakan yang dilakukan oleh kerajaan PH dalam tempoh 22 bulan itu. Keadaan negara begitu teruk dengan masalah ekonomi, Covid-19, harga barang yang naik melambung, minyak sawit tidak laku, harga petroleum dan nilai saham jatuh merudum, pemberhentian kerja dan cuti tanpa gaji yang dipaksakan oleh majikan dan berbagai-bagai lagi. Orang ramai menunggu apa yang akan dilakukan untuk mengatasi masalah-masalah itu. Tiba-tiba, Timbalan Menteri PN bercakap mengenai pakaian pramugari MAS? Dalam keadaan sekarang, tidak lama lagi, mungkin MAS pun akan gulung tikar.

Keempat, cara beliau melakukannya tidak betul. Beliau sepatutnya berbincang terlebih dahulu dengan pegawai-pegawai di kementeriannya; buat kajian yang perlu; timbang sesuai tidaknya perkara itu diketengahkan pada masa ini; cara mengemukakannya yang tidak atau kurang ditentang oleh pembangkang; sama ada ia mungkin mendapat sokongan Kabinet. Selepas itu berbincanglah dengan kementerian-kementerian lain yang terlibat diam-diam. Jika perlu mendapat kelulusan Kabinet, sediakanlah Kertas Kabinet; jika perlu meminda undang-undang, sediakan rang undang untuk dibawa ke Parlimen. Jika tidak, laksanakanlah secara pentadbiran.

Tetapi tidak, beliau terus membuat kenyatan kepada media massa. Tujuannya tentu untuk mendapat publisiti. Tetapi, beliau bukannya hanya mengikat dirinya sendiri, beliau juga mengikat menteri-menteri di kementerian-kementerian lain, malah kerajaan PN untuk melakukannya apabila beliau berkata “saya yakin perkara ini juga dah ada dalam agenda mereka.”

Kenyataan itu menyebabkan embarrassment kepada menteri-menteri di kementerian-kementerian lain yang disebutnya itu, terutama sekali kepada Menteri di Jabatan Perdana Menteri (Hal Ehwal Agama.) Bagaimana jika beliau ditanya pemberita-pemberita mengenainya?

Kelima, menggunakan alasan patuh syari’ah adalah tidak bijak. Malaysia bukan Kelantan di mana jenama Islam sahaja sudah cukup untuk menarik undi. Di peringkat Persekutuan, lebih baik nilai-nilai Islam itu diserapkan secara senyap-senyap tanpa menyebut unsurnya. Sebut sahaja syari’ah atau syarak, ada pihak yang melenting dan menentang hingga menimbulkan isu Perlembagaan. Pada hal, perkara yang sama, diserap masuk senyap-senyap, diterima tanpa soalan. Saya percaya syarikat penerbangan Saudi Airlines atau Emirates tidak heboh-heboh menggunakan alasan patuh syariah untuk membuat pakaian seragam pramugarinya. Semua pramugarinya, Islam atau bukan Islam, Asia atau Eropah, memakainya.

Apa yang perlu hanya menukar design pakaian itu. Beritahulah MAS untuk menukar design pakaian seragam pramugarinya, misalnya atas alasan supaya ia lebih sesuai dengan suhu sejuk dalam kabin.

Keenam, oleh sebab beliau menggunakan alasan patuh syari’ah dan takut ditentang oleh orang bukan Islam, maka beliau menghadkan cadangannya kepada pramugari beragama Islam sahaja. Akibatnya, jika dilaksanakan, MAS akan mempunyai dua jenis pakaian seragam, satu untuk pramugari Islam dan satu untuk pramugari bukan Islam. MAS akan menjadi sebuah syarikat penerbangan pertama di dunia yang berbuat demikian. Adakah itu satu kejayaan yang membanggakan?

Ketujuh, katakanlah pramugari Islam MAS sudah memakai pakaian seragam yang patuh syari’ah, adakah kerja mereka patuh syari’ah? Saya katakan, jika waraq sangat tak usahlah jadi pramugari.

Kelapan, musuh-musuh PAS, terutama sekali yang bukan Islam, selalu melabelkan PAS sebagai sebuah parti ekstremis Islam. Kenyataan Timbalan Menteri KWK itu hanya akan meyokong tuduhan mereka itu. PAS telah mendapat peluang untuk duduk dalam Kabinet Kerajaan Persekutuan selepas empat dekad. Inilah peluang untuk PAS menonjolkan program-program berasaskan Islam yang boleh memperbaiki masalah-masalah yang di hadapi negara masa ini, sekaligus menolak tuduhan itu. Setakat ini baru nampak Menteri dan Timbalan Menteri PAS membaca khutbah Jumaat (itu saya tidak bersetuju kerana, pertama, mereka orang politik; kedua itu bukan tugas mereka dan, ketiga, ada Imam yang dilantik untuk melakukannya) dan cadangan yang dibincangkan ini. Kita menunggu sesuatu yang lebih substantif.

18 03 2020

PERINGATAN KEPADA PEMIMPIN-PEMIMPIN POLITIK: BUAT KERJA!

Kerajaan Pakatan Harapan (PH) baharu sahaja ditumbangkan. Kerajaan Perikatan Nasional (PN) yang baharu, masih belum stabil, jika ada undi tidak percaya, belum tentu ia akan kekal atau tidak. Kabinet PN baharu sahaja diisytiharkan. Ahli-ahlinya belum pun sempat membuat apa-apa kerja untuk memperbaiki kerosakan yang dilakukan oleh krajaan PH dalam tempoh 22 bulan itu. Keadaan negara begitu teruk dengan masalah ekonomi, Covid-19, harga barang yang naik melambung, minyak sawit tidak laku, harga petroleum dan nilai saham jatuh merudum dan berbagai-bagai lagi.

Pemimpin-pemimpin parti-parti komponen PN sudah pun membangkitkan rasa tidak puas hati mengenai pembahagian jawatan dalam kabinet PN di antara parti-parti komponen PN. Masing-masing mahu lebih untuk partinya.

Berapa banyak jawatan Menteri hendak diwujudkan untuk diberi kepada setiap parti dan setiap orang supaya mereka berpuas hati?

Nampaknya, pemimpin-pemimpin itu tidak berubah, tidak mengambil iktibar daripada kekalahan dalam Pilihan Raya Umum 14 (PRU 14) (terutama sekali pemimpin-pemimpin UMNO), lebih mementingkan diri dan parti daripada kepentingan negara, bangsa dan agama.

Tidakkah mereka sedar bahawa musuh-musuh politik mereka dalam PH dan blog-blog internet yang menyokong PH menunggu peluang sahaja untuk melaga-lagakan mereka dan menjatuhkan kerajaan PN yang ibarat telur di hujung tanduk itu? Fikirlah sedikit.

Bagi yang dilantik, belajarlah daripada pegawai-pegawai di kementerian masing-masing mengenai bidang kuasa dan tugas masing-masing. Anda tidak terus tahu segala-galanya mengenai tugas anda apabila dilantik menjadi Menteri atau Timbalan Menteri. Janganlah hendak tunjuk pandai dalam perkara yang anda tidak tahu, nanti yang akan nampak adalah kebodohan anda.

Tolonglah jangan bangkitkan lagi isu pembahagian jawatan Menteri dan Timbalan Menteri. Tumpukanlah masa, tenaga dan fikiran kepada tugas masing-masing. Rakyat sedang memerhati anda. Jangan bagi mereka meluat dengan anda. Anda memerlukan undi kereka.

Bagi yang tidak terpilih, gunakalah kesempatan ini untuk menguatkan parti masing-masing untuk menang dalam PRU 15. Jika menang kabinet akan disusun semula, saya percaya mengikut kekuatan parti.

Pada masa ini, yang penting ialah mengambil alih pemerintahan daripada PH; menguatkan kerajaan PN supaya tidak kalah undi tidak percaya; memperbaiki kerosakan yang dilakukan oleh kerajaan PH; memperkaiki ekonomi negara dan taraf kehidupan rakyat; membuktikan kepada rakyat bahawa kerajaan PN boleh memerintah Malaysia lebih baik daripada kerajaan PH dan membuat persediaan untuk menghadapi PRU 15.[i]

Tun Abdul Hamid Mohamad

13 03 2020

[i] Dipinda pada 14 03 2020

TERIMA KASIH KEPADA DS ZAHID

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Lewat petang 07 Mac 2020, saya menerima satu WhatsApp daripada seorang rakan yang mengemukakan berita Astro Awani dengan tajuk “Zahid cadang dirinya tidak dilantik sertai Kabinet” yang juga memetik DS Zahid sebagai berkata “Keputusan saya ini adalah keputusan muktamat setelah mengambil kira semua factor.”

Saya tiada sebab untuk tidak mempercayai kebenaran berita itu. Maka, saya menulis rencana ini.

Antara orang bukan politik yang masih mahu melihat UMNO terus kekal sebagai sebuah parti orang Melayu yang memperjuangkan hak orang Melayu di Malaysia tetapi, untuk terus relevan, ia perlulah membersihkan namanya daripada persepsi rasuah, pecah amanah dan penyalahgunaan kuasa pemimpin-pemimpinnya, mungkin sayalah yang paling lantang meminta beliau mengundur diri daripada memegang apa-apa jawatan dalam UMNO. Tujuan saya adalah untuk memulih semula UMNO bagi menghadapi PRU15.

Untuk rekod, dalam “Siapa patut memimpin UMNO untuk menghadapi PRU15?” (16 04 2019), antara lain, saya menulis”:

“Bagaimana dengan DS Najib dan DS Zahid? Melainkan mereka telah dibebaskan oleh mahkamah daripada semua pertuduhan, adalah lebih baik bagi imej UMNO jika mereka tidak memegang apa-apa jawatan dalam UMNO…

Bagaimana dengan DS Zahid? … Beliau eloklah mengikut teladan DS Najib dengan meletak jawatan sebagai Presiden UMNO. Berhentilah cakap-cakap untuk menjalankan tugas sebagai Presiden semula. Jika beliau berbuat demikian, populariti UMNO yang mula meningkat itu akan merudum semula. Sudah tiba masanya beliau berhenti dari politilk, atau hanya menjadi ahli biasa. Beliau patut bersyukur beliau telah naik setinggi itu. Beliau bukanlah material Perdana Menteri.”

Pada masa itu beliau belum menamatkan percutiannya dan menjalankan tugasnya sebagai Presiden UMNO. Betul atau tidak pandangan saya itu, ia tidak disenangi oleh DS Zahid dan penyokong-penyokongnya tetapi dipersetujui pula oleh semua orang yang saya temui dan berbincang mengenai masa hadapan UMNO.

Selapas itu, beliau menamatkan percutiannya dan menjalankan semula tugas-tugas Presiden UMNO. Saya khuatir orang-orang yang kembali atau akan kembali menyokong UMNO semula akan tawar hati kerana mereka tidak nampak ada apa-apa perubahan positif dalam UMNO.

Keadaan menjadi lebih merungsingkan apabila beliau nampak mengambil peranan utama dalam mewujudkan muafakat dengan PAS dan dalam cubaan menubuh kerajaan PN, apatah lagi cakap-cakap mengenai kemungkinan beliau akan diberi jawatan Timbalan Perdana Menteri atau Menteri.

Jika ia belaku demikian, maka ia akan mencemarkan nama baik kerajaan PN dan memberi modal kepada PH untuk mengkritik kerajaan PN bahawa ia bersekongkol dengan “pemimpin-pemimpin UMNO yang rasuah.”

Perlu diingati, isunya bukan pemimpin-pemimpin itu rasuah atau tidak. Itu akan diputuskan oleh mahkamah. Isunya ialah persepsi rasuah dan penyalahgunaan kuasa itu berbangkit daripada pertuduhan terhadap mereka. Persepsi itu hanya akan luput jika dan apabila mereka dibebaskan daripada pertuduhan-pertuduhan itu oleh mahkamah. Maka, sehingga mereka dibebaskan, jika mereka akan dibebaskan, demi memperbaiki imej UMNO dan kerajaan PN, eloklah mereka tidak dilantik menjadi ahli kabinet kerajaan PH.

Kita juga khuatir, jika mereka menjadi ahli kabinet kerajaan PN, pengaruh politik akan digunakan untuk menarik balik pertuduhan terhadap mereka seperti yang dilakukan oleh Tommy Thomas terhadap Lim Guan Eng dan lain-lain pemimpin dan penyokong DAP dan kerajaan PH.

Maka, dalam “Pesanan kepada kerajaan PN: walaun kekal sehari, buat yang betul” (02 03 2020), saya berkata, antara lain:

“1. PN tidak akan mengulangi kesilapan UMNO dan PH.

2. PN tidak akan berkompromi dengan amalan rasuah dan penyalahgunaan kuasa.

3. PN tidak akan melantik ahli Parlimen yang sedang menghadapi pertuduhan di mahkamah untuk memegang sebarang jawatan dalan Kabinet PN.

4. Kerajaan PN akan melantik seorang pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan yang kanan, berpengalaman dalam pendakwaan dan undang-undang, berdedikasi dan berintegriti untuk menjadi Peguam Negara/Pendakwa Raya.”

Maka, berita yang saya terima itu sesungguhnya mengembirakan. Terima kasih kepada DS Zahid. Itu satu keputusan yang betul, dalam keadaan sekarang demi memperbaiki imej UMNO dan kerajaan PN.

Bagi saya, mungkin itu satu kebetulan. Tidak mengapa asalkan ia berlaku seperti yang saya ingini.

Jika ia kebetulan sekalipun, itu adalah kebetulan kedua dalam masa 24 jam.

TS Idrus Harun, Hakim Mahkamah Persekutuan, bekas Peguamcara Negara dan pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan telah dilantik menjadi Peguam Negara. Itu menepati pesanan ke 4, di atas.

Tidak syak lagi, penarikan diri DS Zahid ini akan memudahkan TS Muhyiddin untuk tidak memasukkan pemimpin-pemimpin yang sedang menghadapi pertuduhan di mahkamah itu ke dalam kabinetnya. Ini akan membantunya menubuhkan sebuah kerajaan yang bersih.

Kita menunggu perisytiharan nama-nama ahli kabinet kerajaan PN. Diharapkan ia adalah pilihan yang betul. Jika demikian, kita doakan ia akan kekal. Jika tidak kekal pun, ia akan diingati. Percayalah.

08 03 2020

TOMMY THOMAS DAN LATHEEFA KOYA: SATU PENGAJARAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Jika ditakdirkan kerajaan PN akan tumbang dalam masa yang terdekat sekalipun, sekurang-kurangnya, bagi majoriti orang Melayu/Islam, ia telah mencapai kejayaan dalam dua perkara: ia menyebabkan Tommy Thomas meletak jawatan sebagai Peguam Negara/Pendakwa Raya dan Latheefa Koya meletak jawatan sebagai Ketua Pesuruhjaya SPRM (KP, SPRM).

Jika kerajaan PN dengan segera melantik pegawai-pegawai kanan yang berdedikasi, berintegriti, berpengalaman luas, telah memberi perkhidmatan cemerlang sepanjang kerjayanya, bersih daripada sebarang skandal, dihormati kerana ilmu pengetahuannya, kejujurannya, wataknya, prefesionalismanya dan bukan kaki bodek, daripada pekhidmatan-perkhimatan berkenaan untuk mengganti mereka, maka kerajaan PN telah pun melakukan dua perkara lagi yang betul.

Saya katakan bahawa pelantikan kedua-dua mereka itu dan apa yang mereka lakukan, terutama sekali Tommy Thomas, adalah antara kesilapan besar kerajaan PH yang menyebabkan orang ramai, khususnya Melayu/Islam, tidak puas hati dengannya.

Mengenai Tommy Thomas, baca sahajalah First Three Months Of Tommy Thomas As Attorney General (09 09 2018) dalam laman-laman web saya. Apa yang disebut dalam rencana itu sahaja sudah cukup untuk menunjukkan bahawa beliau tidak sepatutnya dilantik atau terus memegang jawatan itu. (Jika ingin mengetahui dengan lebih mendalam, baca jugalah yang lain-lainnya.)

Bagi Latheefa Koya, memandangkan bahawa beliau adalah ahli PKR yang aktif; pernah berkhidmat sebagai ketua biro maklumat bagi Sayap Belia PKR dan ketua biro hal ehwal undang-undang PKR dan seorang aktivis; tiada sedikit pun pengalaman dalam mentadbir satu jabatan kerajaan yang besar; tanpa sedikitpun pengalaman penyiasatan dan pendakwaan kes-kes rasuah, pada umur yang muda, tiba-tiba dilantik oleh PM kerajaan PH menjadi KP SPRM, mengetepikan pegawai-pegawai SPRM yang telah berkhidmat berpuluh-puluh tahun dengan penuh dedikasi….

Saya terpaksa berhenti di sini sebentar. Saya baru menerima satu WhatsApp daripada seorang yang, sebelum ini, tidak boleh mendengar nama UMNO. Beliau memberitahu saya Tan Sri Idrus Harun telah dilantik menjadi Peguam Negara dan menambah, “Alhamdulillah, this is a great choice. I think your article had an influence on this.” (Alhamdulillah, ini adalah satu pemilihan yang tepat. Saya fikir rencana anda ada pengaruh ke atasnya). (Saya hanya menurunkan apa yang dikatakannya. Saya tidak mengatakan apa yang dikatakannya itu betul atau tidak.)

Saya juga menerima reaksi seorang dari kumpulan profesional, yang sangat kuat menyokung PH dalam PRU14 yang memberi “thumb up” kepada pelantikan itu. Saya fikir dua reaksi yang saya terima itu, setakat ini, mencerminkan reaksi kumpulan-kumpulan profesional, termasuk, pegawai-pegawai kanan kerajaan, yang tahu beliau.

Dalam kata-kata lain, tindakan pertama yang dilakukan oleh kerajaan PN adalah betul dan disukai oleh orang ramai.

Jika pengganti Latheefa Koya juga datangnya daripada perkhidmatan SPRM, saya percaya ia akan mendapat reaksi yang serupa.

Sebenarnya, untuk memilih pegawai yang sesuai tidak susah. Tengoklah siapakah yang paling kanan dan apa “salah” dengannya. Biasanya, jika ada “salahya”, beliau tidak sampai ke situ. Yang lebih muda, menonjol dan membodek orang politik adalah pegawai yang tidak ada substance tetapi bercita-cita besar yang tahu beliau tidak akan sampai ke mana jika beliau tidak berbuat demikian. Orang seperti itu boleh mengubah pendiriannya terhadap seseorang pemimpi politik, malah parti, mengikut keperluan. Itu orang politik perlu tahu.

Kesilapan orang politik ialah apabila mereka mempolitikkan jawatan-jawatan itu dengan melantik orang-orang politik penyokong kuat mereka ke jawatan itu. Kesannya kita telah lihat daripada pelantikan Tommy Thomas dan Latheefa Koya.

Kita berhenti di sini dahulu dan menunggu perkembangan selanjutnya.

07 03 2020

PESANAN KEPADA KERAJAAN PN: WALAUPUN KEKAL SEHARI, BUAT YANG BETUL

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Kedudukan Kerajaan PN sangat rapuh. Jika undi tidak percaya dilakukan terhadap TS Muhyiddin apabila Parlimen bersidang, kita tidak tahu beliau boleh mendapat sokongan majoriti atau tidak.

Isu yang paling utama ialah adanya UMNO dalam kerajaan itu. PH tahu tanpa UMNO, kerajaan itu akan tumbang. Modal besar PH terhadap UMNO ialah UMNO parti corrupt. Penyertaannya dalam Kerajaan PN menjadikan kerajaan itu sebuah kerajaan corrupt.

Perhatian khusus akan diberi kepa DS Zahid, sama ada beliau akan diberi jawatan dalam cabinet. Jika beliau diberi jawatan Menteri, apatah lagi Timbalan Perdana Menteri, terus terang saya katakan, TS Muyiddin akan kalah undi tidak percaya dan Kerajaan PN akan tumbang. Bukan itu sahaja, orang ramai yang menyokong Kerajaan PN, termasuk saya, akan menarik balik sokongan mereka, dan berkecuali. Mereka akan mengambil sikap “Mampus pi lah” kerana mereka telah terlalu bosan dengan ahli politik yang hanya menjaga perut masing-masing.

Maka, sebelum dilakukan undi tidak percaya, pemimpin parti-parti komponen PN perlulah bermesyuarat, mengambil pendirian, mengeluarkan kenyataan dan melakukan apa yang sempat dilakukan, bahawa:

PN tidak akan mengulangi kesilapan UMNO dan PH.

PN tidak akan berkompromi dengan amalan rasuah dan penyalahgunaan kuasa.

PN tidak akan melantik ahli Parlimen yang sedang menghadapi pertuduhan di mahkamah untuk memegang sebarang jawatan dalan Kabinet PN.

Kerajaan PN akan melantik seorang pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan yang kanan, berpengalaman dalam pendakwaan dan undang-undang, berdedikasi dan berintegriti untuk menjadi Peguam Negara/Pendakwa Raya.

Kerajaan PN akan melantik seorang pegawai kanan SPRM yang berpengalaman, berdedikasi dan berintegriti untuk menjadi Ketua Pesuruhjaya SPRM.

Kerajaan PN tidak akan campur tangan atau cuba mempengaruhi Peguam Negara/Pendakwa Raya dan Ketua Pesuruhjaya SPRM dalam melaksanakan tugas-tugas mereka.
Kerajaan PN juga sekali-kali tidak akan mempengaruhi atau menekan Pendakwa Raya supaya menghentikan pendakwaan atau menarik balik pertuduhan terhadap ahli kabinet PN, ahli Parlimen PN atau penyokongnya.

Kerajaan PN juga sekali-kali tidak akan campur tangan atau cuba mempengaruhi mahkamah dalam menjalankan tugas kehakimannya.

Kerajaan PN tidak akan meminta pengampunan ke atas sabitan dan hukuman yang dikenakan oleh mahkamah terhadap ahli kabinet PN, ahli Parlimen PN atau penyokongnya. Tetapi hak mereka berbuat demikian tidak dihalang.

Kerajaan PN akan menumpukan perhatian sepenuhnya untuk memperbaiki ekonomi negara, taraf kehidupa rakyat dan pentadbiran negara.

TS Muhyiddin dan pemimpin parti-parti komponen hendaklah bertegas dalam hal ini. Lebih baik tumbang walaupun melakukan sesuatu yang betul, daripada tumbang kerana melakukan sesuatu yang salah.

Jika UMNO berkeras menghendaki DS Zahid menjadi Menteri atau TPM dan mengugut keluar PN, biarkan UMNO keluar, biarkan PN tumbang. UMNO akan dikutuk oleh orang Melayu dan mati tak berkubur. Percayalah.

Dalam ucapan pelantikan saya sebagai Ketua Hakim Negara pada 11 12 2007, antara lain, saya berkata:

“Saya sedar bahawa, jika Allah s.w.t. melanjutkan usia saya sekalipun, tempoh untuk saya memegang jawatan Ketua Hakim Negara ini adalah amat singkat. Tetapi, jika, dengan takdir Allah s.w.t. saya memegang jawatan ini hanya sehari sahajapun, dalam masa satu hari itu, saya berazam untuk melakukan apa yang saya, dengan jujur, fikir adalah betul, sehabis baik yang saya boleh lakukan. Sama ada sehabis baik saya itu cukup baik atau tidak terserahlah kepada orang ramai untuk menghakiminya.”

Mungkin ada pengajaran yang boleh diambil daripadanya.

02 03 2020

YDPA MENYELAMATKAN KEADAAN, TUN DR MAHATHIR BUAT MASALAH LAGI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 28 02 2020, lebih kurang jam 11.00 pagi, saya menyiapkan rencana saya bertajuk “Melayu Tertipu Lagi” dengan membuat beberapa kesimpulan, antaranya:

Orang yang menggagalkan penubuhan kerajaan PN adalah Tun Dr. Mahathir.

Dalam peristiwa ini, Tun Dr Mahathir dan DS Anwar sama-sama tidak boleh dipercayai. Diharapkan peristiwa ini akan menyingkirkan kedua-dua mereka daripada arena politik negara….

UMNO, PAS, Bersatu (termasuk kumpulan Azmin) hendaklah bersatu teguh. Saya percaya, jika perikatan mereka kuat, parti-parti di Sabah dan Sarawak, MCA dan MIC akan menyertai mereka yang berkemungkinan membolehkan mereka menubuh kerajaan baru. Tetapi, ini hanya boleh dilakukan tanpa Tun Dr Mahathir dalam Bersatu kerana baliau tidak boleh menerima UMNO sebagai satu parti.

Pada masa itu, belum nampak penyelesaian krisis itu. Terdapat tiga kumpulan, kumpulan Tun Dr. Mahathir, kumpulan DS Anwar dan kumpulan TS Muhyiddin yang disokong kuat oleh UMNO dan PAS, masing-masing tidak mempunyai majoriti.

Dalam masa 24 jam sehingga petang 29 02 2020, kita dengar cerita berbagai-bagai perkembangan; PH mencalonkan DS Anwar sebagai calon PM; DS Anwar dan pemimpin-pemimpin DAP dengan angkuh mengatakan “we have the numbers”; Gabungan Parti Sarawak (GPS) dan Parti Waritan Sabah (Warisan) sekejap diberitakan menyokong Tun Dr. Mahathir, sekejap menokong DS Anwar dan sekejap menyokong TS Muhyiddin; DS Anwar sekejap menyokong Tun Dr Mahathir, sekejap menawarkan dirinya sebagai calon dan berlagak seperti sudah pasti akan dilantik; Tun Dr Mahathir yang enggan menerima kekalahan, bermodalkan sokongan GPS dan Warisan, membuat perkiraan dengan PKR, DAP dan Amanah untuk ditonjolkan semula sebagai calon PH, yang bererti kerajaan PH yang ditamatkannya dengan peletakn jawatannya hendak dihidupkan semula dan DS Anwar sanggup mengundur diri daripada menjadi calon PM demi menyelamatkan kerajaan PH.

Perkembangan yang terakhir disebut itu menunjukkan sejauh mana DS Anwar dan Lim Kit Siang sangup berkompromi untuk menyelamatkan kerajaan PH kerana, mereka tahu, jika mereka terlepas kuasa, mereka akan berada di kedudukan yang merugikan.

Akhirnya, pada petang 29 02 2020, terbitlah kenyataan Istana Negara yang dengan rasminya mengatakan bahawa YDPA telah berkenan melantik TS Muhyiddin sebagai Perdana Meteri Kelapan.

Kita berhenti di sini dahulu untuk membuat beberapa pemerhatian.

Dengan keluarnya kenyataan itu, tamatlah krisis seminggu itu. (Apa yang akan berlaku selepas itu, akan dibincang berikutnya.)

Dengan terlantiknya TS Muhyiddin sebagai PM, Tun Dr Mahathir dan DS Anwar tersingkir daripada perebutan untuk menjadi PM. Mereka akan terus menimbulkan masalah. Itu keistimewaan dan kepakaran mereka berdua. Diharapkan orang Melayu dan Raja-Raja Melayu sudah muak dengan tindak tanjuk mereka dan mengenepikan mereka untuk selama-lamanya.

Orang Melayu merasa lega kerana tidak lagi akan melihat karenah Lim Guan Eng, Mujahid, Waytha Moorhy, Theresa Kok, Syed Sdiq, Mat Sabu dan lain-lain.

Peletakan jawatan Tommy Thomas memberi nafas lega kepada lebih seribu pegawai-pegawai perundangan, ada yang telah memberi perkhidmatan lebih daripada tiga puluh tahun, menjadi pakar dalam bidang masing-masing tetapi tidak diber kepercayaan terhadap kepakaran mereka mereka oleh Tommy Thomas. Sebaliknya beliau melantik peguam-peguam swasta dan dibayar upah dengan wang pembayar cukai. Diharapkan seorang pegawai daripada Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan yang kanan, berintegriti, berpengalaman dan berkaliber akan dilantik mengganti beliau. Demikian juga diharapkan seorang pegawai MACC yang kanan, berintegriti, berpengalaman dan berkaliber akan dilantik mengganti Lateefa Koya.

Tetapi, sebaik sahaja kenyataan itu diterbitkan, pemimpin-pemimpin PH, diketuai Tun Dr Mahathir bersama-sama DS Anwar telah menolak keputusan yang dibuat oleh YDPA itu. Itu tidak menghairankan. Mereka akan merayu dengan lemah longlai untuk mendapat pengampunan. Mereka terima pengampunan walau pun cara dilakukannya menyelahi prosedur yang ditetapkan oleh Perlembagaan. Tetapi, apabila YDPA membuat satu keputusan yang tidak menyebelahi mereka, YDPA pun mereka tentang. Ini menunjukkan sejauh mana mereka sanggup lakukan untuk mencapai matlamat mereka. Mereka tidak mempunyai had dan batasan.

Perkara 40 (2), Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan:

“Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak menurut budi bicaranya pada melaksanakan fungsi yang berikut, iaitu:

(a) melantik seorang Perdana Menteri;”

Perlembagaan tidak menetapkan bagaimana baginda hendak melaksanakan budibicara itu. Tetapi, adalah patut bahawa baginda melantik seorang ahli Parlimen yang mengikut hemat baginda mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli-ahli Prlimen. Jika tidak, undi tidak percaya mungkin akan dibuat dan, jika berjaya, PM itu hendaklah meletak jawatan dan masalah berulang semula.

Dalan kata-kata lain, YDPA tidak dikehendaki menemuduga setiap ahli Parlimen, apatah lagi mengambil kira senarai yang dibuat oleh Tun Dr Mahathir, untuk membuat keputusan itu.

Sekarang, keputusan telah dibuat, PM telah dilantik, tak usahlah memperdulikan apa kata Tun Dr Mahathir, mahupun senarainya. Jika beliau dan PH tidak berpuashati, mereka bolehlah mengemukakan undi tidak percaya di Parlimen. Itu caranya, bukan mencabar budibicara YDPA.

Bagaimana kedudukan Tun Dr Mahathir dan ahli-ahli Parlimen dalam senarai Tun Dr Mahathir yang tidak menyokong TS Muhyiddin, dalam Bersatu? Saya ulangi apa yang saya katakan dalam rencana saya “Melayu Tertipu Lagi”, jika mereka tidak mengikut pendirian parti, singkirkan mereka.

Pagi ini, saya teruja melihat pemimpin-pemimpin UMNO. PAS dan Bersatu bersama-sama ke Istana Negara untuk menubuh kerajaan baru. Di harapkan ia berkekalan. GPS dan Warisan eloklah berfikir semula dan tidak lagi mengikut Tun Dr Mahathir ke mana sahaja yang dibawanya. Sudah tiba masanya beliau ditinggalkan atau disingkirkan.

Beliau telah terlalu banyak membuat masalah sepanjang tempoh beliau menjadi PM: menyebabkan krisis Perlembagaan dengan Raja-Raja sebanyak dua kali; menyingkirkan Ketua Hakim Negara, Tun Salleh Abas; menyebabkan UMNO dibatalkan; bergaduh dengan Tun Musa Hitam; bergaduh dengan DS Anwar; bergaduh dengan Tun Abdullah Badawi; bergaduh dengan DS Najib; menyerahkan kuasa politik orang Melayu kepada DAP; menyebabkan krisis Perlembagaan lagi sekarang; mencabar YDPA; masuk keluar UMNO entah berapa kali. Nampaknya selagi beliau ada dalam arena politik, beliau tidak berhenti-henti menimbulkan masalah. Cukuplah.

Kita mulakan hari baru, tanpa Tun Dr. Mahathir, DS Anwar dan Lim Kit Siang.

01 03 2020

YDPA MENYELAMATKAN KEADAAN, TUN DR MAHATHIR BUAT MASALAH LAGI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 28 02 2020, lebih kurang jam 11.00 pagi, saya menyiapkan rencana saya bertajuk “Melayu Tertipu Lagi” dengan membuat beberapa kesimpulan, antaranya:

Orang yang menggagalkan penubuhan kerajaan PN adalah Tun Dr. Mahathir.

Dalam peristiwa ini, Tun Dr Mahathir dan DS Anwar sama-sama tidak boleh dipercayai. Diharapkan peristiwa ini akan menyingkirkan kedua-dua mereka daripada arena politik negara….

UMNO, PAS, Bersatu (termasuk kumpulan Azmin) hendaklah bersatu teguh. Saya percaya, jika perikatan mereka kuat, parti-parti di Sabah dan Sarawak, MCA dan MIC akan menyertai mereka yang berkemungkinan membolehkan mereka menubuh kerajaan baru. Tetapi, ini hanya boleh dilakukan tanpa Tun Dr Mahathir dalam Bersatu kerana baliau tidak boleh menerima UMNO sebagai satu parti.

Dalam masa 24 jam sehingga petang 29 02 2020, kita dengar cerita berbagai-bagai perkembangan; PH mencalonkan DS Anwar sebagai calon PM; DS Anwar dan pemimpin-pemimpin DAP dengan angkuh mengatakan “we have the numbers”; Gabungan Parti Sarawak (GPS) dan Parti Waritan Sabah (Warisan) sekejap diberitakan menyokong Tun Dr. Mahathir, sekejap menokong DS Anwar dan sekejap menyokong TS Muhyiddin; DS Anwar sekejap menyokong Tun Dr Mahathir, sekejap menawarkan dirinya sebagai calon dan berlagak seperti sudah pasti akan dilantik; Tun Dr Mahathir yang enggan menerima kekalahan, bermodalkan sokongan GPS dan Warisan, membuat perkiraan dengan PKR, DAP dan Amanah untuk ditonjolkan semula sebagai calon PH, yang bererti kerajaan PH yang ditamatkannya dengan peletakan jawatannya hendak dihidupkan semula dan DS Anwar sanggup mengundur diri daripada menjadi calon PM demi menyelamatkan kerajaan PH.

Akhirnya, pada petang 29 02 2020, terbitlah kenyataan Istana Negara yang dengan rasminya mengatakan bahawa YDPA telah berkenan melantik TS Muhyiddin sebagai Perdana Meteri Kelapan.

Kita berhenti di sini dahulu untuk membuat beberapa pemerhatian.

Dengan keluarnya kenyataan itu, tamatlah krisis seminggu itu. (Apa yang akan berlaku selepas itu, akan dibincang berikutnya.)

Dengan terlantiknya TS Muhyiddin sebagai PM, Tun Dr Mahathir dan DS Anwar tersingkir daripada perebutan untuk menjadi PM. Mereka akan terus menimbulkan masalah. Itu keistimewaan dan kepakaran mereka berdua. Diharapkan orang Melayu dan Raja-Raja Melayu sudah muak dengan tindak tanjuk mereka dan mengenepikan mereka untuk selama-lamanya.

Orang Melayu merasa lega kerana tidak lagi akan melihat karenah Lim Guan Eng, Mujahid, Waytha Moorhy, Theresa Kok, Syed Sdiq, Mat Sabu dan lain-lain.

Peletakan jawatan Tommy Thomas memberi nafas lega kepada lebih seribu pegawai-pegawai perundangan, ada yang telah memberi perkhidmatan lebih daripada tiga puluh tahun, menjadi pakar dalam bidang masing-masing tetapi tidak diber kepercayaan terhadap kepakaran mereka mereka oleh Tommy Thomas. Sebaliknya beliau melantik peguam-peguam swasta dan dibayar upah dengan wang pembayar cukai. Diharapkan seorang pegawai daripada Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan yang kanan, berintegriti, berpengalaman dan berkaliber akan dilantik mengganti beliau. Demikian juga diharapkan seorang pegawai MACC yang kanan, berintegriti, berpengalaman dan berkaliber akan dilantik mengganti Lateefa Koya.

Perkara 40 (2), Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan:

“Yang di-Pertuan Agong boleh bertindak menurut budi bicaranya pada melaksanakan fungsi yang berikut, iaitu:

(a) melantik seorang Perdana Menteri;”

Perkara 43(2)(a) menghendakli baginda “melantik sebagai Perdana Menteri… seorang ahli Dewan Rakyat yang pada hematnya mungkin mendapat kepercayaan majoriti ahli Dewan Rakyat itu; dan….’

Jika tidak, selepas dilantik, satu undi tidak percaya mungkin dikemukakan. Jika kalah, mengikut konvensyen, PM itu akan terpaksa meletak jawatan, dan masalah itu berulang semula.

Dalan kata-kata lain, YDPA tidak dikehendaki menemuduga setiap ahli Parlimen, apatah lagi mengambil kira senarai yang dibuat oleh Tun Dr Mahathir, untuk membuat keputusan itu.

Kita mulakan hari baru, tanpa Tun Dr. Mahathir, DS Anwar dan Lim Kit Siang.

01 03 2020

MELAYU TERTIPU LAGI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Semenjak sebelum PRU 14, melalui ucapan dan rencana saya, saya mengingatkan orang Melayu bahawa DAP adalah lebih cauvinis daripada MCA dan Gerakan, bahawa PAS (yang pada masa itu menyertai Pakatan Rakyat bersama-sama DAP), mahupun PKR, tidak akan boleh mengawal tuntutan DAP seperti UMNO mengawal tuntutan MCA dan Gerakan; bahawa orang Cina bersatu di belakang DAP kerana mereka mahu lebih daripada apa yang mereka dapat daripada BN melalui MCA dan Gerakan dan bahawa yang “lebih” itu semestinya datang daripada orang Melayu.

Pada masa yang sama, saya menyeru supaya orang Melayu bersatu, bermula dengan kerjasama antara UMNO dan PAS, kerana kedua-duanya adalah kumpulan Melayu/Islam terbesar. Saya menghujahkan bahawa UMNO dan PAS, yang di antaranya tidak ada apa-apa berbezaan prinsip lagi, hendaklah bekerjasama untuk mempertahankan Kerajaan Persekutuan daripada tumbang. Jika dua buah parti Melayu/Islam itu bekerjasama dan orang Melayu/Islam berdiri teguh di belakangnya, orang-orang Cina yang membuat perkiraan mengikut untung-rugi, akan mendekati BN semula.

Pada masa itu, UMNO yang mabuk dengan kuasa dan kekayaan dan PAS yang angkuh dengan kedudukannya, tidak memperdulikan seruan saya itu. Seorang bekas Menteri kanan BN menyifatkannya sebagai “very idealistic”. Selepas PRU14, beliau keluar dari UMNO dan menyertai Bersatu.

Seperti biasa, orang Melayu yang tidak “berfikir”, tetapi membuat keputusan mengikut apa yang mereka “rasa” atau “ingat”, malah kerana marah, telah memberi kemenangan kepada Pakatan Harapan (PH). Realitinya, mereka menyerahkan kuasa politik orang Melayu kepada orang Cina, semata-mata kerana marahkan Najib dan Rosmah.

Maka tumbanglah BN dan tertubuhlah Kerajaan PH. Orang Cina menganggap kemenangan PH dalam PRU14 itu sebagai kemenangan besar bagi mereka. Bagi mereka, pada 9 Mei 2018 itu tamatlah penguasaan orang Melayu ke atas politik Malaysia. Maka mereka pun menunjukkan keangkuhan mereka tanpa sedikitpun memperduli sensitiviti orang Melayu dan melakukan berbagai-bagai perkara yang menyakiti hati orang Melayu dan dilihat sebagai merugikan, mencabar, meremehkan malah menhina hak orang Melayu, agama Islam dan Raja-Raja Melayu.

Oleh sebab mereka terlalu rakus, malah biadab, maka, dalam masa satu tahun sahaja orang Melayu telah sedar akan bahayanya kerajaan PH yang dikuasai DAP kepada orang Melayu dan umat Islam. Maka orang Melayu dan umat Islam mula menolak PH. Kesannya dapat diliht daripada keputusan lima pilihan raya kecil, bermula dengan Cameron Highlands dan berakhir dengan Kimanis.

Di luar dugaan, bukan hanya sekadar bekerjasama, malah satu muafakat telah terjalin antara UMNO dan PAS dengan termeterainya Piagam Muafakat pada14 September 2019.

Bersatu tahu, DAP, Amanah dan PKR juga tentu terasa, jika terdapat muafakat antara UMNO dan PAS, Bersatu, Amanah, malah PKR akan tergugat. Maka, terancanglah Kongres Maruah Melayu oleh bekas ahli-ahli UMNO yang melompat masuk Bersatu, yang, saya percaya, mulanya untuk menyaingi muafakat UMNO dan PAS, tetapi kemudiannya berubah menjadi untuk perpaduan Melayu dengan dihadiri oleh Tun Dr. Mahathir, DS Haji Abdul Hadi Awang, wakil-wakil UMNO dan DS Azmin Ali, mewakili satu kumpulan dalam PKR. Kongres itu diadakan pada 6 Oktober 2019. (Ada yang mengatakan, saya tidak tahu benar atau tidak, bahawa DS Anwar dan Lim Kit Siang mendesak Tun Dr Mahathir supaya tidak menghadiri Kongres itu malah melarang Tun Dr Mahathir membaca ucapan yang disediakannya. Mungkin itulah sebabnya pada hari itu, Tun Dr. Mahathir berucap tanpa teks).

Tidak boleh dinafikan kehadiran Tun Dr. Mahathir di kongres itu merenggangkan Tun Dr. Mahathir daripada PH, DAP dan PKR.

Empat bulan kemudian, pada 23 Februari 2020, terbungkar berita majoriti ahli-ahli Parlimen menyokong Tun Dr. Mahathir untuk terus menjadi Perdana Menteri. Usaha mendapat sokongan ini adalah untuk mematahkan keghairahan DS Anwar dan penyokongnya yang tidak henti-henti menuntut Tun Dr Mahathir menyerah jawatan PM kedapa DS Anwar.

UMNO, PAS, Bersatu dan sekumpulan daripada PKR termasuk dalam pakatan itu. Parti-parti Sabah dan Sarawak turut memberi sokongan. PH nampak seolah-olah sudah terkubur dan kerajaan baru, diketuai Tun Dr. Mahayhir, tanpa DAP, Amanah dan kumpulam DS Anwar, akan terbentuk.

DS Anwar dan Lim Kit Siang tersentak. Mengikut cerita, DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu telah pergi menemui Tun Dr Mahathir. Mengikut cerita, mereka merayu Tun Dr. Mahathir supaya terus memegang jawatan PM sehingga PRU 15. Ertinya, mereka menarik balik desakan supaya Tun Dr. Mahathir menyerah jawatan PM kepada DS Anwar selewat-lewatny dalam Mei ini.

Mengapa DS Anwar dan Lim Kit Siang (Mat Sabu cuma menumpang tuah mereka) berbuat demikian? Pada masa itu, mereka tahu bahawa Tun Dr. Mahathir telah mempunyai sokongan dua pertiga, kerajaan PH akan terkubur, kerajaan pembangkang (panggillah Perikatan Nasional, PN) akan tertubuh dan semua menteri-menteri DAP, PKR dan Amanah akan kehilangan jawatan. Kerana terpaksa, mereka sanggup menelan ludah mereka (perkara biasa bagi ahli politik).

Selepas pertemuan Tun Dr. Mahathir dengan DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu itu, PKR, DAP dan Amanah mengatakan mereka memberi sokongan penuh kepada Tun Dr Mahathir sebagai PM sehingga PRU15. Pada masa itu, nampak seolah-olah Tun Dr Mahathir bersetuju untuk terus menjadi PM PH sehingga PRU15.

Jika itu benar, Tun Dr Mahathir nampak seolah-olah sudah termakan umpan yang dihulur oleh DS Anwar, Lim Kit Siang dan Mat Sabu itu. Dengan persetujuan itu, Tun Dr. Mahathir telah membelakangkan PN.

Tiba-tiba keluar pula berita Tun Dr Mahathir meletak jawatan dan dilantik semula sebagai PM sementara sehingga YDPA melantik seorang PM tetap. Selepas itu keluar pula berita, Tun Dr. Mahathir akan menubuh sebuah Kerajaan Perpaduan, terdiri daripada menteri-menteri yang dipilihnya sebagai individu, bukan mewakili parti.

TS Muhyiddin pula mengeluar kenyataan bahawa Bersatu telah mengambil keputusan keluar daripada PH. Selepas itu, UMNO dan PAS mengeluar kenyataan bahawa mereka menarik balik sokongan mereka terhadap Tun Dr Mahathir kerana, sokongan asal mereka kepadanya adalah untuk menghalang DS Anwar daripada menjadi PM, dan penubuhan kerajaan PN tanpa DAP, PKR dan Amanah.

Pada masa ini, kita tidak tahu apa Tun Dr Mahathir sedang buat, mungkin beliau sedang mengumpul nama-nama ahli Parlimen tidak kira dari parti mana untuk dijadikan ahli cabinet beliau, bukan sebagai mewakili partinya, tetapi sebagai seorang individu, lebih kurang seperti dalam sistem presidensi Amerika Syarikat. Realitinya, beliau akan menjadi seorang diktator dengan ahli-ahli kabinetnya sebagai “yes men”.

YDPA pula sibuk menemuduga setiap ahli Parliament untuk mendapat tahu siapa yang mereka sokong untuk menjadi PM. Tetapi, kita tidak tahu bilakah baginda akan membuat keputusan dan apakah keputusan baginda.

Perlembagaan Persekutuan memberi kuasa budubicara kepada YDPA untuk melantik seseorang menjadi PM – Perkara 40(2)(a). Perlembagaan tidak menyebut bagaimana budibicara itu patut digunakan. Tepapi, dalam sistem berparlimen ala-British, baginda kenalah melantik seoran yang, pada pendapatnya, mendapat sokongan majoriti ahli-ahli Parlimen. Jika tidak, selepas dilantik, satu undi tidak percaya mungkin dikemukakan. Jika kalah, mengikut konvensyen, PM itu akan terpaksa meletak jawatan, dan masalah itu berulang semula.

Pada 26 Februari 2020, dua perkara besar berlaku. Pertama, Tun Dr Mahathir mengeluar kenyataan mengapa beliau meletak jawatan. Kedua PKR, DAP dan Amanah mengisytiharkan DS Anwar sebagai calon mereka untuk menjadi PM. Malah ada berita yang mengatakan penyokong-penyokong DS Anwar sudah pun berarak kemenangan di Dataran Merdeka.

Kita lihat kenyataan Tun Dr Mahathir dahulu. Beliau berkata beliau meletak jawatan kerana beliau tidak boleh menerima UNNO di dalam kerajaannya tetapi beliau bersedia menerima ahli-ahli UMNO yang melompat masuk ke parti lain. Soalan pertama, mengapa cuma sekarang baru beliau mengeluarkan kenyataan itu? Ia sepatutnya dikeluarkan, selewat-lewatnya, pada hari beliau meletak jawatan.

Katakalah alasan yang diberi itu benar, soalan-soalan berikut perlu di jawab:

Mengapa, beliau menghadiri Kongres Maruah Melayu pada 23 10 2018, duduk dan berdiri bersama-sama pemimpin-pemimpin UMNO yang hadir sebagai wakil UMNO?
Mengapa beliau membiarkan usaha menubuh kerajaan PN yang dilakukan oleh ahli-ahli Bersatu sendiri sejak beberapa bulan sebelumnya, meyakinkan pemimpin-pemimpin UMNO, PAS dan lain-lain serta mendapatkan statutory declaration mereka bahawa mereka menyokong beliau sebagai PM berlarutan hingga mereka memperolehi majoriti dua pertiga dan mengisytiharkan penubuhan kerajaan PN?

Atas alasan apa beliau tidak boleh menerima UMNO? Adakah kerana UMNO corrupt? UMNO hanya satu nama atas kertas. Ia tidak boleh Yang boleh corrupt adalah pemimpin-pemimpinnya. Tetapi, beliau boleh menerima pula pemimpin-pemimpinnya.

Saya percaya, jika alasan itu benar, sebenarnya, beliau tidak boleh terima kewujudan UMNO. Selepas sahaja PRU14 beliau telah mengatakan UMNO hanya menunggu ajalnya. Tetepi, ia semakin kuat dan PH kalah dalam lima PRK berturut-turut. Beliau tahu, apabila UMNO bekerjasama dengan PAS dalam PRU 15, Bersatulah yang lebih berkemungkinan menemui ajalnya. Maka beliau mesti bunuh UMNO, jika tidak UMNO (bersama-sama PAS) akan membunuh Bersatu.

Itu UMNO perlu faham. Dalam keadaan demikian, mengapa UMNO hendak menyokongnya? Menyokongnya untuk membunuh UMNO? UMNO telah membuat satu peputusan yang betul dengan menarik balik sokongan terhadap Tun Dr Mahathir. UMNO mesti jangan bergenjak. Malah, mana-mana ahli UMNO yang menerima jawatan dalam kabinetnya hendaklah disingkir.

Mengenai peristiwa kedua hari itu, PKR, DAP dan Amanah mengisytiharkan sokongan mereka terhadap DS Anwar sebagai calon PM. Ini berlaku hanya beberapa hari selepas mereka memberi sokongan penuh terhadap Tun Dr Mahathir untuk terus menjadi PM sehingga PRU15. Dengan perisytiharan itu, mereka membuat U-turn dan menikam Tun Dr Mahathir dari belakang.

Kembali kepada kedudukan Tun Dr Mahathir dan Bersatu. TS Muhyiddin Yassin telah mengambil pendirian yang betul dan berani dengan membawa Bersatu keluar dari PH. Beliau dan Bersatu hendaklah teguh dengan pendirian ini. Ahli-ahli Bersatu telah bertongkos lomos mendapat sokongan untuk Tun Dr Mahathir. Setelah Berjaya beliau menikam mereka dari belakang. Perbuatan itu hanya menguntungkan Anwar, DAP dan PH. Anwar yang sepatutnya tetah kehilangan peluang untuk menjadi PM, DAP yang sepatutnya keluar daripada kerajaan PN, kerajaan PH yang sepatutnya sudah terkubur, semuanya hidup semula. Akibatnya, pada 27 02 2020, baik DS Anwar, Tun Dr Mahathir, mahupun kumpulan UMNO-PAS sama-sama tidak mempunyai majoriti.

Pagi 27 02 2020, kita dikejutkan pula dengan berita bahawa kumpulan Azmin menyertai Bersatu. Selain daripada ia menguatkan Bersatu, ia juga mengurangkan perpecahan orang Malayu yang akan menjadi lebih buruk jika mereka menubuhkan sebuah parti baru. Itu satu perkembangan yang baik.

Tidak cukup dengan itu, di sebelah petangnya, terbit pula berita bahawa Tun Dr Mahathir kembali semula menjadi Pengerusi Bersatu, mungkin selepas dipujuk oleh TS Muhyiddin pula. Apakah ertinya? Ingat, Bersatu telah keluar dari PH. Ertinya, beliau sekarang menjadi pengerusi Bersatu yang berada di luar PH. Pada masa yang sama, beliau tidak dapat menerima UMNO sebagai sebuah parti. UMNO dan PAS pula telah menarik balik sokongang terhadap Tun Dr Mahathir sebagai PM kerana beliau telah membelot mereka. Maka, ertinya Bersatu bersendirian. Tetapi, kita dengar pula cerita Bersatu Johor akan menubuh kerajaan Bersama BN dan PAS. Tidakkah in bercanggah dengan pendirian Tun Dr Mahathir terhadap UMNO?

Apakah kesimpulan dan pengajaran yang boleh diambil daripada peristiwa ini?

Orang yang menggagalkan penubuhan kerajaan PN adalah Tun Dr. Mahathir.

Dalam peristiwa ini, Tun Dr Mahathir dan DS Anwar sama-sama tidak boleh dipercayai. Diharapkan peristiwa ini akan menyingkirkan kedua-dua mereka daripada arena politik negara. Mereka tidak boleh diharap untuk membela kepentingan orang Melayu/Islam. Apatah lagi, jika DS Anwar dilantik menjadi PM dengan sokongan DAP dan Amanah, kerajaan yang akan dibentukan hanya mempunyai 33 Ahli Parlimen Melayu/Islam (35.86%) berbanding dengan 59 orang bukan-Melayu/bukan-Islam (64.13%). Bolehkan kerajaan seperti itu menjadi pembela orang Malayu/Islam? Ia juga menunjukkan sejauh mana DS Anwar sanggup memgorbankan kepentingan Melayu/Islam semata-mata untuk menjadi PM.

UMNO, PAS, Bersatu (termasuk kumpulan Azmin) hendaklah bersatu teguh. Saya percaya, jika perikatan mereka kuat, parti-parti di Sabah dan Sarawak, MCA dan MIC akan menyertai mereka yang berkemungkinan membolehkan mereka menubuh kerajaan baru. Tetapi, ini hanya boleh dilakukan tanpa Tun Dr Mahathir dalam Bersatu kerana baliau tidak boleh menerima UMNO sebagai satu parti. TS Muhyiddin telah melakukan sesuatu yang betul apabila mambawa Bersatu keluar dari PH, setelah Tun Dr Mahathir meletak jawatan. Tetapi, masalah orang Melayu ialah mereka hagat-hangat tahi ayam dan mereka membuat keputusaan kerana marah dan mengikut emosi dan bukan melalui berfikir. Selepas itu, saya percaya beliau telah merayu kepada Tun Dr Mahathir supaya memegang jawatan pengerusi Bersatu semula.

Jika tidak, jika Tun Dr Mahathir tidak mengikut pendirian parti, beliau patut disingkir daripada Bersatu. Maka terbukalah peluang untuk Bersatu bersama-sama UMNO, PAS, MCA dan MIC menubuh kerajaan, tanpa Mahathir, di peringkat Persekutuan dan Negeri. Sekarang, sebagai pengerusi, Tun Dr Mahathir boleh menjadi penghalang! Yang ketawa adalah DS Anwar dan Lim Kit Siang.

Orang Melayu mesti sedar bawa UMNO dan PAS adalah dua buah parti yang boleh diharapkan untuk membela orang Melayu. UMNO perlu dibersihkan daripada pemimpin-pemimpin yang corrupt. PAS perlu update Keduanya elok dicantumkan, jika boleh.

PAS, yang pada suatu ketika selepas manandatangani Piagam Muafakat, nampak seolah-olah mula membelakangkan UMNO kerana keghairahannya dalam menyokong Tun Dr Mahathir sehinggakan UMNO terpaksa mengikut “supaya tidak ketinggalan”. Di penghujung episode ini, PAS berada bersama-sama UMNO setelah dibelot oleh Tun Dr. Mahathir. Ini satu pengajaran kepada PAS, suka atau tidak, UMNO itulah rakan seperjuangannya untuk membela kepentingan orang Melayu dan agama Islam.

Berhadapan dengan Tun Dr. Mahathir, UMNO perlu tegas. Ingat, UMNO adalah lebih besar daripada Bersatu, lebih tua dan lebih berjasa. Tun Dr Mahathir telah menunggang UMNO selama hampir tiga dekad, disanjung dan diangkat nenjadi pemimpin orang Melayu selama lebih daripada dua dekad, Sekarang beliau hendak membunuh UMNO kerana beliau takut UMNO akan membunuh partinya. Ini UMNO dan orang Melayu perlu sedar dan jangan naif lagi.

Dalam berita malam ini, saya tidak tahu sama ada apa yang dikatakannya itu hanya pendapatnya atau nasihatnya kepada YDPA, beliau berkata, biarlah Parliman menentukan pada 3 Mac ini siapa akan menjadi PM. Jika ia gagal, adakan pilihanraya umum tergempar.

Semua ini tidak perlu jika beliau tidak belot. Beliau telah pun boleh dilantik menjadi PM kerajaan PN, tanpa PKR, DAP dan Amanah. Sekarang mereka telah bernafas semula, dua kumpulan telah menjadi tiga, tidak mustahil DS Anwar akan menang. Jika itu berlaku, Dr Mahathirlah yang bertanggungjawab menyerahkan kuasa politik orang Melayu di negara ini kepada DAP bagi kali yang kedua dan, besar kemungkinan, muktamad.

Jika PRU15 diadakan, jika beliau menentang kerjasama dengan UMNO, PAS perlulah menyebelahi UMNO. Bersatu hendaklah menyingkir Tun Dr Mahathir daripada Bersatu dan berkerjasama dengan UMNO dan PAS, menentang PH. Jika Bersatu tidak berani berbuat demikian dan hendak bertanding sendirian atau masuk semula ke dalam PH, biarlah. Kita tunggu dan lihat keputusannya.

Sementara itu, kita tunggu keputusan YDPA.

28 02 2020

ADAKAH JAKIM MENYALAHI PERLEMBAGAAN? (Is JAKIM Unconstitutional?)

ADAKAH JAKIM MENYALAHI PERLEMBAGAAN?

(Is JAKIM Unconstitutional?)

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Saya menghadapi masalah mencari perkataan dalam Bahasa Melayu yang tepat bagi perkataan “unconstitutional”. Maka, saya gunakan kata-kata “menyalahi perlembagaan”, kerana ia mudah difaham. Saya meletakkan tajuk dalam Bahasa Inggeris di bawah tajuk rencana ini untuk menjelaskan maknanya.

Di mana saya menggunakan huruf besar “P” bagi “Perlembagaan”, ia bermaksud “Perlembagaan Persekutuan”.)

Saya merujuk kepada laporan akhbar Malay Mail bertarikh 11 Januari 2020 bertajuk “G25 finds formation of Jakim, National Council of Islamic Affairs unconstitutional” (G25 mendapati pembentukan Jakim, Majlis Kebangsaan Hal Ehwal Islam menyalahi perlembagaan) yang, antara lain, berkata:

“Ahli G25 dan bekas Hakim Mahkamah Rayuan Datuk Hishamudin Yunus berkata pembentukan sebuah institusi Islam persekutuan bercanggah dengan Perlembagaan, yang memperuntukkan perkara-perkara mengenai Islam di bawah bidang kuasa negeri-negeri.

“Pembentukan Jakim adalah menyalahi perlembagaan kerana hal ehwal Islam terletak di bawah bidang kuasa negeri. Tiada undang-undang untuk menubuhkan Jakim.

“Malah, ia hanya ditubuhkan sebagai satu keputusan pentadbiran. Ia pada mulanya dicipta untuk menjadi sekretariat bagi Persidangan Raja-Raja Melayu, tetapi kini menjadi gergasi dengan bajet yang besar, ” katanya semasa perbincangan panel di Kelab Alumni Universiti Malaya di sini.”[i] (Terjemahan saya).

Untuk mengetahui alasan mengapa penubuhan JAKIM dikatakan menyalahi perlembagaan, saya meneliti laporan yang dikeluarkan oleh G25 bertajuk “Administrtion Of Matters Pertaining To Islam” (Pentadbiran Hal-Hal Mengenai Islam”). Untuk mengelak kesilapan, biarlah saya petik bahagian-bahagian yang membincang soal sama ada JAKIM menyalahi perlembagaan, atau sebliknya.

Dalam Bab 3 Historical And Legal Overview (Gambaran Keseluruhan Sejarah dan Undang-Undang), laporan itu, antara lain, berkata:

“…Dalam bersetuju dengan cadangan Perikatan, Raja-raja menyatakan bahawa mereka menentang penubuhan Jabatan Hal Ehwal Agama Persekutuan. Ini mengakibatkan satu kenyataan mengenainya dikeluarkan; oleh itu, penubuhan mana-mana badan persekutuan untuk mentadbir Islam adalah menyalahi perlembagaan.[ii] (Terjemahan saya).

Saya tidak faham logik dua ayat ini. Ia boleh dibahagikan seperti berikut:

(i). Raja-Raja menentang penubuhan Jabatan Hal Ehwal Agama Persekutuan;

(ii). Yang mengakibatkan satu kenyataan mengenainya dikeluarkan;

(iii). Oleh itu, penubuhan mana-mana badan persekutuan untuk mentadbir Islam adalah menyalahi perlembagaan.

Kesimpulan yang dibuat di (iii) adalah non-sequiter, ertinya kesimpulan yang dibuat itu tidak menuruti ayat-ayat sebelumnya, mengikut logik.

Dalam perbincangan itu, memanglah ada tentangan oleh pihak-pihak yang terlibat. Bahawa satu pihak menentang tidak mengikat semua pihak. Apa yang dikatakan dalam kenyataan itu? Bagaimana ia boleh mengikat kerajaan selama-lamanya?

Biar apa pun, sama ada sesuatu perkara itu menyalahi perlembagaan atau tidak, terletak kepada apa yang tertulis dalam Perlembagaan. Soalannya adakan penubuhan JAKIM menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan? Alasan yang diberi ialah kerana agama adalah perkara yang ditadbir oleh negeri-negeri. Ini akan dibincang selepas ini.

Dalam Bab 4 Administrtion Of Matters Pertaining To Islam: Institutional Arrangements (Pentadbiran Hal-Hal Mengenai Islam: Susunan Institusi”), laporan itu, antara lain, berkata:

“4.3. Telah disebutkan sebelum ini bahawa penubuhan sebuah badan persekutuan untuk mentadbir Islam adalah menyalahi perlembagaan kerana agama adalah perkara yang ditadbir oleh negeri-negeri.”[iii]

Oleh sebab ini juga adalah alasan yang diberikan oleh Datuk Hishamuddin, eloklah ia dibincangkan di sini.

Perlu difahami bahawa bukan apa sahaja yang mempunyai perkataan “Islam” di dalamnya atau berkaitan dengan agama Islam terletak di bawah bidang kuasa negeri. Bidang kuasa negeri mengenai Islam adalah seperti yang disebt dalam dan terhad kepada yang diperuntukkan, oleh Senara II (Senarai Negeri). Ia tidak bererti Kerajaan Persekutuan tidak boleh menubuh satu jabatan atau agensi yang fungsinya berkaitan dengan agama Islam, asalkan ia tidak melanggar apa yang ditetapkan oleh senarai itu. Jika ia melanggar apa yang ditetapkan oleh senarai itu, maka apa yang dilakukan oleh jabatan itulah yang menyalahi perlembagaan, bukan jabatan itu.

Misalnya, jika pegawai JAKIM (yang tidak diberi kuasa oleh pihak berkuasa negeri) menangkap, menyiasat dan mendakwa seseorang kerana melanggar sesuatu undang-undang negeri, maka tindakan itu menyalahi perlembagaan, bukan penubuhan JAKIM itu yang menyalahi perlembagaan.

Selain dari itu, bukan semua perkara yang berkaitan deangan Islam itu terletak di bawah bidang kuasa negeri. Misalannya, perbankan Islam dan pengeluaran sijil halal. Perbankan terletak di bawah bidang kuasa persekutuan. “Islam” itu adalah jenis perbankan itu. “Halal” adalah satu perihal dagangan (“trade description”). Kedua-duanya terletak di bawah bidang kuasa persekutuan.

Pada masa yang sama, pegawai-pegawai JAKIM dan pegawai-pegawai di kementerian dan jabatan persekutuan juga perlu faham bahawa bukan semua apa yang mempunayi jenama “Islam” atau berkaitan dengan Islam terlelak di bawah bidang kuasa JAKIM. (Sebenarnya, JAKIM tidak mempunyai apa-apa kuasa undang-undang.) Perbankan Islam, misalnya, terletak di bawah bidang kuasa Kementerian Kewangan kerana ia adalah perbankan.

Oleh sebab perkataan “halal” yang digunakan kepada makanan, misalnya, adalah satu perihal dagangan, maka ia terletak di bawah bidang kuasa Kementerian Perdagangan Dalam Negeri, Koperasi dan Kepenggunaan (KPDNKK).

Memang betul tiada undang-undang yang menubuhkan JAKIM. Tetapi, bukan semua jabatan, agensi, pejabat dan institusi yang ditubuhkan oleh Kerajaan Persekutuan memerlukan undang-undang untuk menubuhnya, misalnya IKIM, YADIM dan lain-lain.

Tanah terletak di bawah bidang kuasa negeri – Senarai II (Senarai Negeri). Di peringkat persekutuan terdapat Jabatan Ketua Pengarah Tanah dan Galian Persekutuan yang terletak di bawah Kementerian Air, Tanah dan Sumber Asli . Kedudukannya lebih kurang samalah dengan JAKIM. Ia juga bukan ditubuh di bawah sesuatu undang-undang dan tidak mempunyai kuasa undang-undang, selain daripada bagi wilayah-wilayah persekutuan.

Memang betul JAKIM ditubuh melalui keputusan pentadbiran. Tetapi itu tidak menjadikannya menyalahi perlembagaan, melainkan jika dapat ditunjuk ia menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan. Sebagai satu misalan, saya akui, jika Kerajaan Persekutuan menubuh JAKIM secara pentadbiran (malah, jika melalui undang-undang sekalipun) dengan tujuan untuk membicarakan kes-kes yang sepatutnya dibicarakan oleh Mahkamah Syariah Negeri, itu jelas bercanggah dengan Perlembagaan dan menyalahi perlembagaan.

Tetapi, selagi ia tidak mengambil alih kuasa yang diberikan oleh undang-undang kepada mana-mana pihak berkuasa lain, selagi ia tidak melaksanakan kuasa mana-mana undang-undang (tanpa diberi kuasa dengan cara yang sah, seperti pengeluaran sijil halal), selagi ia terus melaksanakan tugas pentadbiran, ia tidak menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan.

Di sini ada satu perkara yang saya ingin sebut. Perkara inilah yang sepatutnya disebut oleh Datuk Hishamuddin dan G 25 dalam mengkritik JAKIM, tetapi mungkin mereka tidak tahu. Mungkin mereka terlepas pandang ucaputama saya bertarikh 29 Julai 2015 bertajuk “Pembangunan Industri Halal Di Malaysia Daripada Sudut Perundangan”.

Satu lagi bertarikh 17 Ogos 2018 bertajuk “Pengeluaran Sijil Halal Dalam Bidang Kuasa Persekutuan”. (Versi bahasa Inggeris juga disediakan.) Yang kedua ini saya hantar kepada Jawatankuasa Tertinggi Institusi Hal Ehwal Islam. Oleh sebab keuzuran saya, maka saya tidak dapat menghadiri persidangan jawatankuasa itu, saya tidak tahu apa yang terjadi kepadanya. Walau bagaimana pun, kedua-duanya boleh diperolehi dalam laman-laman web saya.

Saya tidak akan mengulangi pandangan saya dan hujah-hujah saya dalam rencana ini untuk mengelak ianya menjadi terlalu panjang. Sesiapa yang berminat bolehlah mebacanya dalam laman-laman web saya.

Biar apa pun, mungkin sayalah orang yang paling awal, malah, sehingga sekarang, mungkin satu-satunya suara yang tidak bersetuju dengan kuasa mengeluarkan sijil halal dan menyiasat kesalahan-kesalahan kerana melanggar syarat-syarat sijil halal, diturunkan kepada JAKIM. Semua itu terletak di bawah bidang kuasa KPDNKK. KPDNKKlah yang sepatutnya dipertanggungjawabkan melaksanakannya.

Anihnya G 25 yang mengatakan JAKIM menyalahi perlembagaan memuji JAKIM kerana pencapaiannya dalam pengeluaran sijil halal. (Lebih anih lagi, walaupun G 25 berkata JAKIM menyalahi perlembagaan, ia masih mahu JAKIM kekal. Itu adalah apa yang kita panggil “a contradiction in terms.”)

Perlu dijelaskan di sini bahawa penurunan kuasa itu, pada pandangan saya, juga tidak menyalahi perlembagaan, kerana ia dilakukan oleh Menteri KPDNKK. Berdasarkan peruntukan seksyen 29 Akta Perihal Dagangan 2011, Menteri telah membuat Perintah Perihal Dagangan (Perakuan dan Penandaan Halal) 2011 yang berkuat kuasa pada 1 Januari 2012. Saya tidak mempersoalkan sahnya penurunan kuasa itu kepada JAKIM, tetapi saya mempersoalkan kebijaksanaan berbuat demikian. Untuk mengetahui sebab-sebabnya, sila baca kedua-dua penulisan itu.

Laporan G 25 itu seterusnya berkata:

“… Perlembagaan Persekutuan tidak membayangkan penubuhan Majlis Kebangsaan untuk Hal Ehwal Islam oleh Majlis Raja-Raja (MRR) atau oleh Kerajaan Persekutuan – agama Islam dan adat Melayu adalah perkara eksklusif Dewan Undangan Negeri dan Majlis Eksekutif Negeri…” [iv](Terjemahan saya.)

Soalannya bukan sama ada penubuhan JAKIM itu dibayangkan oleh Perlembagaan atau tidak. Soalannya ialah sama ada penubuhannya menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan atau tidak. Alasan yang diberi ialah kerana agama Islam adalah perkara yang terletak di bawah bidang kuasa negeri. Jawapan kepada hujah itu telah diberi.

Seterusnya, laporan itu itu berkata:

Terdapat juga rasional penubuhan Jakim untuk tujuan memastikan keseragaman undang-undang antara Negeri. Dengan mengandaikan bahawa ini diperlukan, ini boleh dicapai secara sah dengan menggunakan Perlembagaan Persekutuan melalui Artikel 76 yang menetapkan prosedur perundangan…

Oleh kerana Parlimen tidak terlibat, dan Perkara 76 tidak digunakan, MKI dan JAKIM tidak merupakan agensi yang ditubuhkan secara undang-undang dan perlembagaan dan boleh dianggap sebagai timbul daripada keputusan dasar untuk memenuhi keperluan yang dirasakan perlu untuk penyelarasan dan keseragaman…” [v] (Terjemahan saya).

Perkara 76 tidak berkenaan kerana JAKIM ditubuh secara pentadbiran. Memang JAKIM menjadi sekretariat bagi menyelaras perbincangan mengenai cadangan mengadakan undang-undang baru bagi Mahkamah Syariah atau meminda peruntukan-peruntukan yang sedia ada atau menyelaraskan undang-undang yang sedia ada. Apa salahnya? Itu hanya tugas pentadbiran untuk memudahkan urusan itu. Setelah persetujuan dicapai, terserahlah kepada setiap negeri untuk melaksanakannya atau tidak, dengan atau tanpa pindaan.

Laporan itu juga menyentuh mengenai Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan. Antara lain, katanya:

“Begitu juga, fatwa Jawatankuasa Fatwa di bawah Jakim tidak mempunyai sebarang kesan undang-undang, dan semata-mata mewakili satu konsensus agama di peringkat ‘nasional’ mengenai perkara berkenaan Islam di Malaysia. Ia tidak mempunyai kesan undang-undang di negeri sehingga diterima pakai oleh negeri melalui fatwa oleh Mufti Negeri atau Jawatankuasa Fatwa Negeri dan diwartakan mengikut prosedur yang ditetapkan oleh undang-undang negeri. Oleh itu, fatwa sedemikian boleh dicabar di mahkamah sivil oleh orang-orang yang terjejas dengan alasan bahawa subjek fatwa itu tidak berada dalam bidang kuasa Jawatankuasa Fatwa”. [vi] (Terjemahan saya).

Secara umumnya, petikan itu betul. Saya telah pun menulis beberapa kali mengenai Jawatankuasa Fatwa Majlis Kebabgsaan Bagi Hal Ehwal Ugama Islam Malaysia (Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan) – Lihat, antara lain, “Perbankan Islam Dan Takaful: Furum Untuk Penyelesaian Isu Undang–undang Dan Hukum Syarak” (17 -19 Jun 2009), di mana, antara lain, saya berkata:

“Pertama, Jawatankuasa itu hanyalah satu jawatankuasa yang ditubuh secara pentadbiran. Ia tidak ditubuhkan di bawah mana-mana undang-undang dan tidak mempunyai kuasa undang-undang. Malah, ia tidak ada kuasa mengeluar fatwa pun. Ini kerap disalah faham. Kita selalu membaca dalam akhbar-akhbar bahawa Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan mengeluarkan fatwa itu dan ini. Dengan hormat, itu tidak betul, malah boleh dihujahkan ia melakukan satu kesalahan di bawah Enakment-Enakment Pentadbiran Agama Islam jika ia berbuat demikian. Apa yang boleh dilakukannya ialah bermuzakarah dan mencari pandangan yang bersepadu mengenai hukum berkenaan sesuatu perkara. Untuk menjadikannya suatu fatwa yang mempunyai kuasa undang-undang ia hanya boleh meminta Jawatankuasa-Jawatankuasa Fatwa di Negeri-Negeri mewartakannya. Itu pun jika dipersetujui oleh Jawatankuasa-Jawatankuasa Fatwa Negeri-Negeri dan Raja-Raja masing-masing. …..”

Saya berkata demikian sepuluh tahun dahulu, sebelum ada sesiapa yang menyoal berkenaan JAKIM menyalahi perlembagaan dan bajetnya yang besar.

Dua tahun kemudian, pada 18 07 2012, saya menulis satu rencana bertajuk “Obligation Of Companies To Pay Zakat: Issues Arising From Effects Of Separate Legal Entity”, (“Kewajipan Syarikat Membayar Zakat: Isu Yang Berbangkit Daripada Kesan Entiti Undang-undang Yang Berasingan”), di mana, antara lain, saya berkata:

“Kembali kepada keputusan Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan, pertama, perlu diambil perhatian bahawa Jawatankuasa Fatwa Kebangsaan bukanlah jawatankuasa fatwa yang ditubuhkan di bawah mana-mana undang-undang. Ia tidak mempunyai kedudukan undang-undang. Keputusannya bukan “fatwa” yang mengikat sesiapa pun.”[vii] (Terjemahan saya)

Tetapi, itu tidak menjadikan penubuhan jawatankuasa itu menyalahi perlembagaan. Jika ia cuba mengeluarkan fatwa, maka tindakannya itulah yang menyalahi perlembagaan, bukan jawatankuasa itu.

Malah saya telah mencadangkan supaya jawatankuasa itu diberi kuatkuasa undang-undang melalui satu akta Parlimen, katakanlah Akta Majlis Fatwa Kebangsaan dengan kuasa khusus seperti yang diperuntukkan oleh Perenggan 4(k), Senarai 1, Jadual Kesembilan, Perlembagaan yang memperuntukkan:

“Ascertainment of Islamic law and other personal laws for purposes of federal law.”

(Penentuan hukum syarak dan undang-undang peribadi lain untuk tujuan undang-undang persekutuan.)

Jika dibuat demikian, ia akan boleh mengeluarkan fatwa untuk tujuan itu. Selain, dari itu ia boleh bermuzakarah seperti yang dilakukan sekarang.

Malangnya, tidak siapa memberi perhatian kepada cadangan saya itu. Nampaknya, ahli-ahli akademik dan pengkaji-pengkaji pun tidak menemuinya.

Kesimpulan

Bahawa penubuhan JAKIM tidak disebut atau “dibayangkan” oleh Perlembagaan; bahawa penubuhan JAKIM tidak dibuat di bawah sesatu undang-undang, tidak menjadikan penubuhannya atau kewujudannya menyalahi perlembagaan. Ia ditubuh melalui satu keputusan pentadbiran untuk melaksanakan tugas-tugas pentadbiran. Penubuhannya tidak menyalahi mana-mana peruntukan Perlembagaan atau undang-undang. Ia bukan ditubuh untuk melaksanakan sesuatu tugas yang terletak di bawah Senarai Negeri, Jadual Kesembilan.

Jika JAKIM melakukan suatu perkara yang terletak di bawah bidang kuasa negeri, yang menyalahi perlembagaan adalah perbuatan itu, bukan JAKIM. Perbezaan antara keduanya perlulah difahami.

Pemberian tugas kepada JAKIM untuk mengeluarkan sijil halal dilakukan melalui Perintah Perihal Dagangan (Perakuan dan Penandaan Halal) 2011 yang dibuat oleh Menteri mengikut peruntukan sekyen 29 Akta Perihal Dagangan 2011. Walaupun ianya sah, saya telah menghujahkan bahawa ia tidak sepatutnya dilakukan. Pengeluaran sijil halal hendaklah dilakukan oleh kementerian yang bertanggungjawab, iaitu KPDNKK.

Bahawa JAKIM telah menjadi “gergasi” dengan bajet yang besar bukanlah alasan untuk mencari jalan mengatakan ia menyalahi perlembagaan dan patut ditutup. Kenyataan itu terbit daripada perasaan irihati parti-parti politik, NGO-NGO dan individu bukan Islam, terutama sekali selepas PRU 14. Yang mendukacitakan ialah, sekarang ini, nampaknya ada NGO-NGO yang ahli-ahlinya orang Islam dan individu yang beragama Islam yang bukan setakat mengkritik JAKIM, tetapi mahu menutup JAKIM terus atas alasan ia menyalahi perlembagaan. Agenda siapa yang mereka perjuangkan?

18 01 2020

[i] “G25 member and former Court of Appeal judge Datuk Hishamudin Yunus said the formation of a federal Islamic institution is against the Constitution, which provides for matters concerning Islam under the jurisdiction of the states.

“The formation of Jakim is unconstitutional because of Islamic affairs under the purview of the states. There are no laws to establish Jakim.

“In fact, it was only established as an administrative decision. It was initially created to serve as a secretariat for the Conference of Malay Rulers, but it is now a giant with a huge budget,” he said during a panel discussion at the Universiti Malaya Alumni Clubhouse here.”

[ii] “…In agreeing to the Alliance’s proposal, the Rulers stated that they were against the setting up of a Federal Department of Religious Affairs. This resulted in a statement to that effect; therefore, the setting up of any federal body to administer Islam is unconstitutional…”

[iii] “4.3. It was pointed out earlier that the setting up of a federal body to administer Islam is unconstitutional since religion is a matter to be administered by the States”.

[iv] “…the Federal Constitution does not envisage the creation of the National Council for Islamic Affairs by the Conference of Rulers (COR) or by the Federal Government – the Muslim religion and Malay custom being matters exclusive to the State Legislatures and the State Executive Councils.”

[v] “There is also the rationale of establishing JAKIM for the intention of ensuring the uniformity of the laws between the States. Assuming that this was needed, this could have been legally achieved by using the Federal Constitution via Article 76 which prescribes a legislative procedure.

Since the Parliament was not involved, and Article 76 was not used, MKI and JAKIM are not legally and constitutionally established agencies and can be perceived as arising out of a policy decision to meet a need felt necessary for coordination and uniformity…”

[vi] “Likewise, the fatwas of the Fatwa Committee under JAKIM do not have any legal effect, and merely represent a religious consensus at a ‘national’ level on a matter concerning Islam in Malaysia. They have no legal effect in a State until adopted by the State via a fatwa by the State Mufti or State Fatwa Committee and gazetted in accordance with the procedure as prescribed by State law. Such fatwas, therefore, can be challenged in the civil courts by persons adversely affected on the grounds that the subject matter of the fatwa is not within the jurisdiction of the Fatwa Committee.”

[vii] “Returning to the decisions of the National Fatwa Committee, first, it must be noted that the National Fatwa Committee is not a fatwa committee established under any law. It has no legal standing.^[vii] Its decisions are not “fatwas” binding on anybody.”

IS SECTION 98 CPC MEANT FOR PREVENTING GATHERINGS, ASSEMBLIES AND CONFERENCES?

Tun Abdul Hamid Mohamad

(This article is meant, particularly, for senior police officers, lawyers, legal and judicial officers, the Attorney General and judges. I welcome arguments to the contrary.)

I am writing this article based on the following three cases involving section 98 of the Criminal Procedure Code (CPC). The cases are:

1. Datuk Seri Anwar Bin Ibrahim v Pendakwa Raya Case Analysis [2010] 2 MLJ 425 High Court (Kuala Lumpur), Zainal Azman J.C.1

2. Badrul Hisham v Public Prosecutor and Another Appeal [2014] 1 LNS 1939 (C.A), Linton Albert (JCA), David Wong Dak Wah (JCA) and Zakaria Sam (JCA).

3. Polis DiRaja Malaysia v Persekutuan Persatuan-Persatuan Lembaga Pengurus Sekolah Cina Malaysia (Dong Zong), Permohonan Jenayah BH-89-219-12/2019 Dalam Mahkamah Majistret di Kajang, Selangor D.E.)[1]

It appears that, in the last decade, the police have been resorting to the section to obtain the order of the Magistrate’s Court to stop a gathering in the Parliament yard (Anwar’s case), to prohibit any assembly at Dataran Merdeka (Badrul’ case) and to prevent the holding of a conference (Dong Zhong’s case).

That the police had resorted to such applications in the last decade is quite understandable. That is as a result of the coming into force of the Peaceful Assemblies Act 2012 and the repeal of section 27 of the Police Act 1967. Under section 27 of the Police Act 1967, the organiser of an assembly, meeting or procession at a public place was required to obtain a licence from the Officer in Charge of the Police District (OCPD) in which such assembly, meeting or procession was going to be held. The OCPD would only issue the licence if he was “satisfied that the assembly, meeting or precession (was) not likely to be prejudicial to the interest of the security of Malaysia or any part thereof or to excite a disturbance of the peace…” Otherwise, he was entitled to refuse it. So, there was no necessity for a court order.

Now, under the Peaceful Assemblies Act 2012, the organizer is only required to notify the OCPD where the assembly is to be held, ten days before the assembly is scheduled to be held – section 9(1).

So, faced the new law but the same old problems, it seems that the police had to dig deep into the CPC to find a provision that could assist them and, the nearest that they could find was section 98.

It appears that in all the three cases, it was the respective OCPD himself or his officer who appeared before the Magistrate to ask for the order. It is not known whether the Deputy Public Prosecutor (DPP) was approached for advice, to prepare the papers for the application and the supporting affidavit, and to appear in court. If they were approached, it is not known what was the response from the DPPs and their superior officers in the Attorney General’s Chambers (AGC). As it is, we do not know the stand of the Public Prosecutor (PP), who is also the Attorney General (AG) on the application. Note that I am only referring to the correctness in law of using that section for that purpose and nothing else.

During my days as a Magistrate, in 1970’s, prosecution of all criminal cases, other than corruption cases, were done by police officers. Nowadays, I am told that every Magistrate Court has a resident DPP, who handles prosecution, including application for bail. If they even handle applications for bail, why did they not appear before the Magistrate to apply for the order under discussion? The application, required to be made in a particular form supported by an affidavit, certainly requires more legal expertise to prepare than an oral application for bail.

Is it because they were not consulted, for whatever reasons the police had or the PP had directed the police to do it, themselves? Whatever it is, I hope the AG, as PP will clarify the matter and decide future procedure.

Before going any further, I want to make it clear that, in this article, I am not concerned whether the order should be made or not against Dong Zong, or anybody, on the merits. I am merely looking at the law which lawyers, judges, the PP (AG) and his DPPs should be interested in.

Unfortunately, until now, unless it is shown to the contrary, in spite of the judgment of the High Court in Anwar’s case and the judgment of the Court of Appeal in Badrul’s case, no judge had addressed the issue that I have raised in this article i.e. whether section 98 of the CPC provides for the procedure for the purpose in question.

I should make another clarification here. The fact the issue was not considered and decided upon, does not affect the validity of the Court of Appeal’s judgment in Badrul’s case. Had it been decided that the section was not meant for such an application, the order would have been void without even considering the merits of the case. If the court’s answer were to the contrary, still the order was wrongly made on merits.

Let us take a quick look at the three cases. First, Anwar’s case. All I have on this case is the case analysis. From the case analysis, it appears that the only issue before the court was whether the Magistrate should hear the application to set aside the order on merits as the order had expired when the application came up for hearing. The Judicial Commissioner said he should.

I believe that the counsel for the appellant did not raise the issue of the propriety of resorting to the section for the purpose. Hence, the Judicial Commissioner too did not deal with it.

The second case is Badrul’s case. Here, all I have is the judgment of the Court of Appeal delivered by Linton Albert, JCA.

We can skip the facts and go straight to the judgment on the law. Linton Albert JCA reproduced section 98 and the order and went on to criticize the police, because:

“There is absolutely no reason for the application to have been made ex parte and not to accord at least the first respondent in the application the right to be served and be heard. It is clear from the affidavit of the Chief Police Officer supporting the application that he knows of the plan for the sit-in assembly as far back as 28.04.2012 more than three weeks before. That by and of itself puts into question the bona fides of the Chief Police Officer who is the applicant for the Order. No reason has been offered to explain why the application is only made just two days before the planned sit in assembly.”

Next, he criticised the Magistrate because:

“Clearly, the approach taken by the learned Magistrate is to unquestioningly accept everything before him thus precluding any critical devaluation of the matters that have to be considered under the provision of section 98 of the CPC. The total lack of circumspection can only mean that the learned Magistrate is only paying lip service to having been satisfied of the various matters set out in the Order.”

The learned Judge continued:

“Apart from that is the fact that the respondents in the application have been deprived of their fundamental right to be heard. Thus the basis for making the application is ill-founded.”

Next, he criticized the High Court Judge for falling “into grave error in overlooking the material non-compliance of the provisions of section 98 of the CPC on the part of the learned Magistrate.”

He then cited three paragraphs from Indian cases as the “principles to be applied in determining the validity of an order made under section 98 of the CPC.”

The quotations from the Indian cases without any analysis of the cases, served no more than to make the judgment look “complete” and “learned”. Before the computer days, a judge was considered “learned” if he cited numerous authorities and quotations in his judgment. Now, with computer and research officer, it is often nothing more than a “cut and paste” job done by the research officer.

While I do not say that the Magistrate was not at fault, others higher up, lawyers, DPPs (even AG), the High Court Judge and the Court of Appeal Judges, are even more so. They have more years of experience behind them, they have more time to think, in the case of the Judges of the Court of Appeal, they have the learned counsel and DPP to argue the case before them, they have their research officers to assist them, they have the other members of the panel to discuss with, indeed even the draft judgments written by them are circulated among the members of the panel for comments. So, more is expected from them.

First, let us look at the predicament faced by the Magistrate. I am adopting some of the facts in Dong Zong’s case and imputing my imagination based on my own experience as a Magistrate, in this argument.

Magistrates are the most junior officers in the Legal and Judicial Service. One can imagine, in Dong Zong’s case, soon after the Magistrate returned to his office after lunch and Friday prayer, in walked the OCPD. After giving the Magistrate a big salute, the OCPD produced the application and the affidavit in support and told the Magistrate that he needed the order urgently as the conference was scheduled to be held the next day, Saturday. The order will have to be served on Dong Zong.

The Magistrate looked at his watch. It was already 3.00 pm and a Friday. Office would close in two hours’ time.

That could be the first time the Magistrate had seen such an application and, I am not surprised if he had not read that section before, because an application under that section is extremely rare. He tried to read the application and the affidavit as fast as he could, trying to grasp what it was about. Even if he were to grab his CPC and read that section, I doubt he could understand it fully, given the way it was drafted and the limited time he had and the pressure he was under. I took a few days trying to understand what that section really means and, only after I have completed writing this article that I thought I could make out what the drafters were trying to say, but still with grave doubt.

Under the circumstances, I am not surprised that the Magistrate obliged the OCPD by making the order, after all, it was an ex-parte order. In an ex-parte order, a judge makes an order after hearing one party, the applicant. The other party, the respondent could appear later to set it aside. I do not think that the Magistrate really dissected the section and came to a clear finding that the section was the proper provision for such an application. In that sense, the Court of Appeal is right in what it says about the poor Magistrate.

Have the others, along the line up, done any better? I believe that the learned counsel for the appellants too, did not consider the point. Otherwise, the learned Judge of the Court of Appeal would have dealt with it in his judgment. So, the learned counsel too accepted without question the view of the OCPD that that section provided a proper procedure for the purpose.

The DPP was in the High Court and the Court of Appeal only to respond to the arguments of the counsel for the appellant. If a point was not raised, there was nothing to respond.

As can be seen from Anwar’s case, the judge only decided on the points argued by the counsel for the appellants.

The learned Judges of the Court of Appeal appeared to take the same approach, the normal approach. Hence, the judgment appears to deal with the issue raised by learned counsel for the appellant, without even mentioning him, let alone giving him any credit. And it came from a judge appointed from the Bar!

I doubt the two learned Judges of the Court of Appeal who were practicing lawyers in Sarawak and Sabah respectively, had ever come across that section before the file of Badrul’s appeal was brought to them. Like any other appellate judge, their tendency would be to look at the petition of appeal to see the grounds of the appeal. The same may be said about the other member of the panel that decided the case.

As a result, no one took a close look at the section. The interpretation given by the police became more and more entrenched as the case moved higher and higher of the court hierarchy, finally becoming the law of the land, by default. Perhaps, this is an example of “police law”.

The third case is Dong Zong’s case. All I have is the order of the court. The order was obtained at 3.00 pm on Friday, served at 5.00 pm the same day and the conference was scheduled to be held on the following day, Saturday. There was clearly no opportunity for the respondent to make an application to set it aside. In the circumstances, what the Court of Appeal had said in Badrul’s case equally applies here.

But, to be fair to all, assuming that that section provides the proper procedure for such an application, there might be a real situation which requires an order to be made urgently. In such a case, to require the application to be served on the respondent, to allow the respondent to file an affidavit in reply which may lead to the filing of the applicant’s further affidavit and for the application to be heard inter-partes, giving rise to appeal and further appeal, would defeat the purpose of the section.

Now, let us take a close look at Section 98 of the CPC which provides:

“Power to issue order absolute at once in urgent cases of nuisance

(1) In cases where in the opinion of a Magistrate immediate prevention or speedy remedy is desirable that Magistrate may, by a written order stating the material facts of the case and served in the manner provided in section 90, direct any person to abstain from a certain act or to take certain order with certain property in his possession or under his management if the Magistrate considers that the direction is likely to prevent or tends to prevent obstruction, annoyance or injury to any persons lawfully employed, or danger to human life, health or safety, or a riot or any affray.

(2) An order under this section may in cases of emergency or in cases where the circumstances do not admit of the serving in due time of notice upon the person against whom the order is made be made ex-parte.

(3) An order under this section may be directed to a particular person or to the public generally when frequenting or visiting a particular place.

(4) Any Magistrate may rescind or alter any order made under this section by himself or his predecessor in office.

(5) No order under this section shall remain in force for more than seven days from the making of it.”

The difficulty arises because of the existence of the words “with certain property in his possession or under his management”. The question is whether that phrase is applicable to the first limb i.e. direct any person to abstain from a certain act, or, it only applies to the second limb i.e. to take certain order …In other words, whether the section is to be read:

(a) First limb, “….Magistrate….may direct any person to abstain from a certain act…with certain property in his possession or under his management…”; or,

(b) Second limb, “… Magistrate…may direct any person …to take certain order with certain property in his possession or under his management.”

(a) First limb, “….Magistrate….may direct any person to abstain from a certain act…” ; or

(b) Second limb, “… Magistrate…may direct any person to take certain order with certain property in his possession or under his management.”

If the first limb were to be read as in B(a), then it has nothing to do with the phrase “with certain property.” In that case, the application was correctly made under that section, but, not otherwise.

In any event, the phrase “with certain property” does not seem to follow smoothly the phrase “to abstain from a certain act” and to “take certain order”. It would be clearer if it is read with the addition of the words “regard to”, hence, “to abstain from a certain act…with regard to certain property…” and “to take certain order with regard to certain property…” Still I do not understand what the phrase “to take certain order” refers to: what kind of order and order from whom? If it is from the Magistrate, the Magistrate might as well say so in his direction. Why direct the person to take an order from somebody? Whether such a direction could be more suitable in India where the CPC came from and not here, I do not know.

Now, let us look further, at the scheme of the CPC. Chapter IX is about Public Nuisances. The title of the first section of the chapter reads “Magistrate may make conditional order for removal of nuisance”. Thus, under that section, the Magistrate may make a conditional order, inter alia, “requiring the person causing the obstruction or nuisance, or carrying on the trade or occupation, or keeping any such goods or merchandise, or owning, possessing or controlling such building, tree, substance, tank, well or excavation within a time to be fixed in the order to—

(aa) remove the obstruction or nuisance;

(bb) suppress or remove the trade or occupation;

(cc) remove the goods or merchandise;

(dd) prevent or stop the construction of the building;

(ee) remove, repair or support the building;

(ff) lop or fell the tree;

(gg) alter the disposal of the substance;

(hh) fence the tank, well or excavation,…”

All the other sections in that chapter are consequential provisions, like:

Order to be served or notified (Section 90);
Person against whom order is made to obey or appear and show cause (Section 91);
Consequence of his failing to do so (Section 92);
Procedure on appearance to show cause (Section 93);
Procedure on order being made absolute (94);
Consequence of disobedience to order (95);
Injunction pending final decision (96);
Power to prohibit repetition or continuance of public nuisance (97).

Then comes Chapter X which has only one section, section 98. The title of the chapter reads, “Temporary orders in urgent cases of nuisance”. The title of section 98 reads “Power to issue order absolute at once in urgent cases of nuisance”. At a glance, the titles seem to contradict each other. However, I think that the word “temporary” is used in the title of the chapter because the life span of the order is only seven days. However, the order is absolute in nature from the moment it is made.

I am inclined to think that Chapter X is an extension of Chapter IX and the subject matter in both chapters are the same i.e. removal of public nuisance that has something to do with property. The difference is that while Chapter IX provides for conditional order, Chapter X provides for order absolute at once. So, the phrase “with certain property in his possession or under his management” must be read as applicable to both limbs.

In other words, both Chapter IX and Chapter X are not meant for prevention a gathering, an assembly or a conference. They are for removal or prevention of an obstruction, annoyance or injury to any persons lawfully employed, or danger to human life, health or safety, in one word, nuisance. Even the words “riot” and “affray” which arguably are more relevant to the original Indian context, are riot and affray arising from the nuisance caused by or having to do with the subject matter enumerated in the two sections, in one word, property.

So, we should not look at the CPC to prevent a gathering, an assembly or a conference. That was and is not the place. It used to be the Police Act 1967. Now, not anymore. That is the reality that the Police has to accept. They should not worry about the consequences. The Government in power wants it that way. Let it be.

Coming back to section 98. It is unfair to blame the magistrate who had to make a decision under the circumstances that he had to. Learned counsel, DPPs, AG, and judges, must take a close look at the section and, first, decide whether that section provides the procedure for the purpose. If the answer is “no”, there will not be any more application under that section for the purpose.

If the answer is “yes”, then, the judges should lay down the approach that magistrates should take, state what they have to look for in the application and affidavit in support, what are the factors that they should consider in making their decisions. It is the function of the appellate judges to teach, educate and direct those below them, not merely to say that they are wrong without telling them the right things to do.

05 01 2020

[1] I am grateful to Syazlin Mansur and Muhamad Izwan Ishak, both advocates and solicitors, for supplying me with the judgments and order of the court, without which I would not be able to write this article. However, the opinions expressed herein are mine alone.

AMANAT KEPADA PERHIMPUNAN PEJUANG NEGARA

PERHIMPUNAN PEJUANG NEGARA

24 Disember 2019

AMANAT TUN ABDUL HAMID MOHAMAD

Assalaamualiakum warahmaullahi wabarakaatuh dan selamat sejahtera kepada hadirin sekalian,

Apabila Jepun menyerah kalah dalam Perang Dunia Kedua dan sebelum British kembali semula ke Semenanjung Tanah Melayu, Pasukan Bintang Tiga telah bermaharajalela, membunuh dan menyiksa orang Melayu yang mereka tuduh bersubahat dengan Britisih.

Kumpulan itu adalah nukleus yang kemudiannya menjadi Parti Kominis Malaya (PKM). Tujuan PKM adalah untuk menjadikan Malaya sebuah negara kominis ala-China. Tidak siapa pun boleh menafikan bahawa dengan tertubuhnya negara kominis Malaya, kedudukan Raja-Raja Melayu, agama Islam, hak keistimewawaan orang Melayu dan bahasa Melayu akan terhapus. Mereka bukan berjuang untuk memerdekakan tanah air Mereka. Mereka bukan warganegara negara ini. “Negara ibunda” mereka adalah negara China.

Apabila British kembali, ada beberapa orang pemimpin parti-parti kiri Melayu yang lari masuk ke hutan untuk menyertai PKM. Mereka berbuat demikian semata-mata untuk menyelamatkan diri daripda ditangkap oleh British, bukan untuk menuntut kemerdekaan tanah air mereka. Mereka diperalatkan Chin Peng dan PKM untuk mendapat sokongan orang Melayu. Nasib baiklah orang Melayu tidak terpengaruh dengan mereka.

Pada masa itulah anak-anak Melayu, selepas tamat sekolah Melayu, dengang semangat yang berkobar-kobar tanpa memikirkan keselamatan diri, mula menyahut seruan negara, meninggalkan kampung halaman untuk menyertai pasukan bersenjata seperti Askar Melayu, Polis Di Raja Malaysia, Security Corps (SC) dan lain-lain. Tujuan mereka adalah untuk berperang dan menghapuskan perjuangan PKM itu.

Selepas itu, anak-anak Melayu yang berpelajaran seperti tuan-tuan menyertai pasukan-pasukan bersenjata negara dengan tujuan yang sama. Tuan-tuan menyertai PDRM. Bersama-sama tuan-tuan, terdapat sebilangan anak-anak muda Cina, India dan lain-lain yang turut sama menyertai PDRM untuk menjaga ketenteraman negara, termasuk daripada ancaman anggota-anggota PKM.

Banyak di antara pejuang-pejuang ini terkorban dalam perjuangan dan semasa menjalankan tugas mereka, bersama-sama orang awam.

Walau bagaimana pun, dengan kegigihan mereka semua, dengan kesungguhan pemerintah dan sokongan rakyat, khususnya orang Melayu, perjuangan PKM dapat dikalahkan. Penyokong-penyokong PKM dan orang-orang yang bersimpati dengannya diam seketika.

Tetapi, apabila keputusan PRU 14 memihak kepada mereka dan tertubuhnya kerajaan baru yang memberi ruang kepada mereka untuk bergerak, mereka dengan angkuh bangun semula untuk melanjutkan perjuangan mereka itu. Mereka cuba mengabui mata rakyat dengan menunjolkan pemimpin-pemimpin PKM itu sebagai pejuang kemerdekaan. Itu adalah satu pembohongan yang amat nyata.

Orang Melayu, khususnya, dan rakyat Malaysia yang cintakan negara ini, anmnya, hendaklah waspada akan kebangkitan semula kumpulan ini. Ancaman ini adalah lebih merbahaya daripada ancaman ICERD. Bukan sahaja orang Melayu/Islam, malah semua rakyat Malaysia yang tidak mahu berada di bawah pemerintahan ala-kominis China, hendaklah bersatu menentang agenda kumpulan ini berhabis-habisan.

Akhir sekali, saya ingin memperingatkan tuan-tuan dan puan-puan, terutama sekali orang Melayu, apa yang dikatakan oleh Arnold J Toynbee, seorang ahli sejarah British, katanya:

“A truly significant mark that the British Empire can leave in Malaya when she withdraws is the transformation of this country into the nineteenth province of China.”

“Tanda yang sangat ketara yang Empayar British boleh tinggalkan di Malaya apabila ia meninggalkannya ialah transformasi negara ini kepada wilayah ke sembilan belas negara China.”

Mahukah kita perkara seperti itu berlaku?

Sekian. Terima kasih.

SIAPA MENCEROBOH BIDANGKUASA SIAPA, PARLIMEN ATAU MAHKAMAH?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Mula-mula, pengimportan prinsip struktur asas perlembagaan dari India. Ia dilakukan oleh seorang hakim dalam kes di mana prinsip itu sama sekali tidak relevan untuk keputusan kes itu. Namun beliau mengambil kesempatan untuk menerima pakai prinsip itu sambil mengenepikan dua penghakiman Mahkamah Persekutuan yang menolaknya. Penghakiman-penghakiman itu telah menjadi undang-undang negara ini selama lebih tiga puluh tahun.

Dalam kes-kes berikutnya, hakim-hakim muda yang nampaknya tidak menyedari wujudnya penghakiman selama tiga dekad Mahkamah Persekutuan itu atau pegawai-pegawai penyelidik mereka tidak menemui penghakiman-penghakiman itu dalam “penyelidikan” mereka dan oleh itu tidak membawanya ke perhatian hakim-hakim mereka, terus mengikuti penghakiman berkenaan (atau adakah pegawai-pegawai penyelidik itu yang menggubal penghakiman-penghakiman itu?) dan menjadikan prinsip yang dicipta oleh Mahkamah Agung India itu sebahagian daripada undang-undang negara ini.

Dengan berbuat demikian, mahkamah telah menceroboh kuasa Parlimen untuk membuat undang-undang. Perlembagaan Persekutuan tidak mengatakan mana-mana bahagian Perlembagaan tidak boleh dipinda. Sebaliknya, Perkara 159 dengan jelas menyatakan bahawa Parlimen boleh meminda Perlembagaan dengan syarat prosedur untuk pindaan bahagian tertentu diikuti misalnya, oleh majoriti dua pertiga atau majoriti dua pertiga ditambah dengan persetujuan Majlis Raja-Raja. Kuasa untuk meminda Perlembagaan terletakkan kepada Parlimen, bukan mahkamah

Dengan menggunakan prinsip struktur asas perlembagaan ciptaan Mahkamah Agung India itu, hakim-hakim kita memberi kuasa kepada diri mereka sendiri untuk meminda Perlembagaan dengan memutuskan bahawa Parlimen tidak mempunyai kuasa untuk meminda mana-mana bahagian Perlembagaan yang hakim-hakim itu akan memutuskan, kes demi kes, bahawa ia tidak boleh dipinda.

Dalam erti kata lain, hakim-hakim itu memberi kuasa kepada diri mereka sendiri untuk memutuskan mana-mana pindaan oleh Parlimen kepada mana-mana bahagian Perlembagaan yang mereka katakan sebahagian daripada struktur asas Perlembagaan dan oleh itu tidak boleh dipinda, tidak sah.

Kesannya ialah hakim-hakim sendiri telah meminda Perlembagaan untuk memberi kuasa kepada mereka untuk memutuskan bahawa bahagian-bahagian tertentu Perlembagaan tidak boleh dipinda, manakala kuasa untuk meminda Perlembagaan terletak pada Parlimen dan Perlembagaan sendiri membenarkan mana-mana bahagiannya dipinda oleh Parlimen, dengan syarat prosedur yang ditetapkan itu diikuti.

Semasa pelantikan, hakim-hakim mengangkat sumpah untuk memelihara Perlembagaan. Namun, mereka mengenepikan peruntukan Perlembagaan yang jelas dan menerima pakai penghakiman Mahkamah Agung India yang telah ditolak oleh dua penghakiman Mahkamah Persekutuan dan telah menjadi undang-undang negara ini selama lebih dari tiga puluh tahun itu, untuk memutuskan bertentangan dengan peruntukan Perlembagaan. Penghakiman merekalah yang tidak keperlembagaan. Merekalah yang menceroboh bidang kuasa Parlimen, bukan sebaliknya.

Hakim-hakim bercakap mengenai pemisahan kuasa dalam penghakiman mereka. Namun, mereka melanggar prinsip itu untuk mengambil alih fungsi Parlimen untuk meminda Perlembagaan atas alasan mentafsirnya.

Dari mana mereka mendapat kuasa itu? Jawapan: Mahkamah Agung India!

Untuk perbincangan mendalam isu ini sila baca: Not For Judges To Rewrite The Constitution (12 06 2017); No Judge Is a Parliament (30 03 2018); Open letter to all Members of Parliament, Re: Federal Court Has Encroached The Jurisdiction of Parliament (26 07 2019), semuanya boleh didapati di http://www.tunabdulhamid.my dan https://tunabdulhamid.me

Sekarang kita sampai kepada isu jaminan yang menjadi perkara kenyataan akhbar Peguam Negara pada 13 Disember 2019. (Oleh kerana saya tidak dapat memperolehi salinan penghakiman Mahkamah Tinggi, malah saya diberitahu bahawa tidak ada alasan penghakiman yang telah dikeluarkan, maka saya bergantung kepada kenyataan akhbar Peguam Negara dalam penulisan rencana ini.)

Kes itu melibatkan 12 suspek yang dikaitkan dengan kumpulan pengganas yang dikenali sebagai Liberation Tigers of Tamil Eelam (“LTTE”). Mereka didakwa mengikut Seksyen 130J Kanun Keseksaan kerana memberi sokongan kepada LTTE melalui media sosial untuk mempromosikan kumpulan itu kepada orang ramai, serta di bawah Seksyen 130J(b) Kanun Keseksaan kerana memiliki barang yang berkaitan dengan LTTE.

Seksyen 130 dan 130J (b) Kanun Keseksaan, yang di bawahnya kesemua mereka dituduh, adalah kesalahan-kesalahan yang Akta Kesalahan Keselamatan (Langkah Khas) 2012 (“SOSMA”), terpakai.

Seksyen 13 SOSMA melarang pemberian jaminan dari masa penangkapan sehingga perbicaraan, malah, selepas dibebaskan oleh mahkamah perbicaraan sementara menunggu rayuan oleh pendakwaan ke mahkamah tertinggi.

Mereka mencabar keperlembagaan Seksyen 13. Mahkamah Tinggi membenarkan permohonan mereka. Dalam menjelaskan mengapa beliau tidak berhasrat merayu terhadap penghakiman itu, Peguam Negara mengeluarkan kenyataan akhbar itu. Dalam kenyataan akhbar itu, beliau menyatakan bahawa, “Hakim Nazlan di Mahkamah Tinggi mengiktiraf prinsip-prinsip dalam doktrin struktur asas (perlembagaan) dan dikembangkan (developed) dalam kes Indira Gandhi dan Semenyih Jaya apabila memutuskan bahawa Seksyen 13 Akta SOSMA tidak keperlembagaan kerana seksyen itu menutup pintu permohonan kehakiman untuk jaminan. Oleh itu, akses kepada keadilan ditolak kepada semua tertuduh di bawah SOSMA daripada mereka dituduh hingga ke rayuan akhir mereka di hadapan Mahkamah Persekutuan … “[i]

Sebelum saya meneruskan, biarlah saya jelaskan bahawa saya tidak mengatakan bahawa Seksyen 13 adalah undang-undang yang baik atau tidak baik dan sama ada ia patut dimansuhkan atau tidak. Saya hanya menumpu kepada isu bidang kuasa untuk membuat, meminda atau memansuhkan undang-undang itu.

Kerajaan pada masa berkenaan telah memutuskan untuk membuat undang-undang itu dan menyebabkannya diluluskan oleh Parlimen. Sudah tentu, Peguam Negaralah yang menggubal rang undang-undang itu dan menasihati Kerajaan tentang kesahihannya.

Sekiranya terdapat perubahan kerajaan dan Kerajaan baru berpendapat bahawa ia bukanlah undang-undang yang baik, maka Kerajaan baru itu perlu memutuskan sama ada hendak memansuhkan atau memindanya. Sekali lagi, Peguam Negaralah yang menasihat Kerajaan mengenai aspek undang-undang dan menggubal rang undang-undang itu. Adalah fungsi Parlimen untuk meminda atau memansuhkan undang-undang itu.

Semua itu terletak dalam bidang kuasa Parlimen untuk melakukannya, bukan mahkamah. Memanglah mahkamah boleh mengisytiharkan suatu undang-undang itu tak keperlembagaan. Perisytiharan itu sah jika undang-undang itu bercanggah dengan Perlembagaan, bukan kerana Kerajaan baru, Peguam Negara dan aktivis sosial yang lain, tidak menyukainya. Mahkamah perlu neutral, ia hendaklah memutuskan sesuatu kes mengikut undang-undang yang berkuat kuasa pada masa berkenaan walaupun tidak ada sesiapa yang menyukai keputusan itu.

Kemudian, terpulanglah kepada Kerajaan semasa untuk mengarahkan Peguam Negara untuk menggubal rang undang-undang yang akan diluluskan oleh Parlimen untuk meminda undang-undang yang sedia ada itu.

Jika Peguam Negara sendiri berpendapat bahawa ada undang-undang tertentu perlu dibuat, dipinda atau dimansuhkan, beliau boleh menyediakan satu rang undang-undang dan meyakinkan Kerajaan untuk menjadikannya undang-undang mengikut prosedur yang disebutkan itu.

Itulah sistemnya. Begitulah pemisahan kuasa beroperasi. Ia tidak membenarkan mahkamah untuk mengambil alih fungsi Parlimen untuk meminda undang-undang (atau Perlembagaan) melalui perisytiharan, hanya kerana ia adalah pandangan yang popular.

Sama ada kesahihan perisytiharan bahawa sesuatu undang-undang itu keperlembagaan atau tidak bergantung pada alasan yang diberi oleh hakim. Jika hakim boleh menunjukkan bahawa undang-undang itu bercanggah dengan Perlembagaan, baiklah. Di sini, dari kenyataan akhbar Peguam Negara, nampaknya Hakim Nazlan mengiktiraf prinsip struktur asas perlembagaan dan memutuskan bahawa Seksyen 13, SOSMA tidak keperlembagaan kerana seksyen itu menutup pintu ke permohonan kehakiman untuk jaminan.

Saya tidak nampak bagaimana prinsip struktur asas perlembagaan mempunyai apa-apa kaitan dengan keputusan isu berkenaan. Prinsip itu adalah relevan jika keperlembagaan undang-undang yang diluluskan oleh parlimen yang bertujuan meminda sesuatu peruntukan perlembagaan itu, dicabar. Mengikut penghakiman Mahkamah Agung India itu, dengan menggunakan prinsip itu, hakim boleh memutuskan bahawa peruntukan perlembagaan yang hendak dipinda atau dimansuhkan itu adalah sebahagian dari struktur asas perlembagaan dan, oleh itu, tidak boleh dipinda.

Di sini, apa yang dicabar adalah Seksyen 13 SOSMA, undang-undang Persekutuan, bukan Perlembagaan. Apa yang perlu ditunjukkan oleh hakim adalah bahawa peruntukan tersebut bercanggah dengan peruntukan tertentu Perlembagaan. Jika ya, ia adalah tidak keperlembagaan.

Tidak ditunjukkan di sini, undang-undang itu bercanggah dengan peruntukan mana Perlembagaan. Satu-satunya sebab yang diberikan ialah “kerana seksyen itu menutup pintu untuk permohonan kehakiman untuk jaminan.” “… kuasa mahkamah untuk mendengar dan menentukan permohonan jaminan semuanya dihapuskan. Isunya ialah sama ada dengan menghapuskan kuasa mahkamah itu ia menjejaskan “kuasa kehakiman”, yang di bawah Perlembagaan Persekutuan, terletak sepenuhnya dan eksklusif dalam Badan Kehakiman, sebagai cawangan ketiga kerajaan.

“6. Apa yang penggubal undang-undang SOSMA dan Parlimen 2012 yang menmeluluskan undang-undang itu tidak mengambil kira ialah bahawa fungsi kehakiman mahkamah dihakis oleh Seksyen 13. Oleh itu, kuasa kehakiman telah dikurangkan.”[ii]

Itulah apa yang dikatakan oleh kenyataan akhbar itu.

Izinkan saya menyatakan beberapa prinsip asas terlebih dahulu:

Pertama, mahkamah adalah mahkamah undang-undang. Fungsinya adalah untuk memutuskan kes-kes mengikut undang-undang yang berkuatkuasa pada masa berkenaan. Hakim tidak boleh memutuskan kes-kes mengikut apa yang Hakim, Kerajaan semasa, Peguam Negara atau NGO fikir adalah adil atau mengikut undang-undang yang mereka inginkan.

Kedua, mahkamah ditubuhkan oleh undang-undang (termasuk Perlembagaan). Selain daripada apa yang diperuntukkan secara khusus oleh Perlembagaan, mahkamah memperolehi bidang kuasa mereka daripada undang-undang persekutuan. Hakim tidak boleh mengadakan bidang kuasa untuk diri mereka sendiri. Itu diberi oleh Parlimen. Perkara 121 (1), antara lain, menyatakan “… dan Mahkamah Tinggi dan mahkamah bawahan itu hendaklah mempunyai apa-apa bidang kuasa dan kuasa yang diberikan oleh atau di bawah undang-undang persekutuan.”

Perkara 121 (1B), antara lain, memperuntukkan, “…dan Mahkamah Rayuan hendaklah mempunyai bidang kuasa yang berikut, iaitu—

(a) bidang kuasa untuk memutuskan rayuan terhadap keputusan Mahkamah Tinggi atau seseorang hakimnya (kecuali keputusan Mahkamah Tinggi yang diberikan oleh pendaftar atau pegawai lain Mahkamah itu dan yang boleh dirayukan kepada seorang hakim Mahkamah itu di bawah undang- undang persekutuan); dan

(b) apa-apa bidang kuasa lain yang diberikan oleh atau di bawah undang-undang persekutuan.”

Perkara 121 (2), antara lain, memperuntukkan “… dan Mahkamah Persekutuan hendaklah mempunyai bidang kuasa yang berikut, iaitu—

(a) bidang kuasa untuk memutuskan rayuan terhadap keputusan Mahkamah Rayuan, Mahkamah Tinggi atau seseorang hakimnya;

(b) apa-apa bidang kuasa asal atau runding yang dinyatakan dalam Perkara 128 dan 130; dan

Dalam erti kata lain, selain daripada apa yang diperuntukkan dalam Perlembagaan, hakim-hakim hendaklah merujuk kepada undang-undang persekutuan untuk menentukan sama ada mereka mempunyai bidang kuasa dalam sesuatu perkara atau tidak. Contoh-contoh apa yang diperuntukkn oleh Perlembagaan adalah seperti yang diperturunkan di atas berkenaan dengan Mahkamah Persekutuan dan Mahkamah Rayuan.

Dalam kes ini, Hakim yang arif itu nampaknya bergantung kepada prinsip pemisahan kuasa bahawa adalah peranan mahkamah bagi memutuskan sama ada jaminan harus diberikan atau tidak dan oleh sebab kuasa itu telah dikeluarkan daripada mahkamah, maka undang-undang itu tidak keperlembagaan.

Pertama sekali, jaminan dan jenis kesalahan yang boleh diberikan jaminan atau tidak oleh mahkamah, diperuntukkan oleh undang-undang persekutuan. Mahkamah memperolehi bidang kuasa mereka berhubung jaminan daripada undang-undang persekutuan, khususnya, Kanun Tatacara Jenayah. Bagaimanakah boleh dihujahkan bahawa dengan menghapuskan kuasa mahkamah untuk mendengar dan menentukan permohonan jaminan berkaitan dengan jenis kesalahan tertentu, Parlimen telah menceroboh bidang kuasa mahkamah, sedangkan Parlimenlah yang memberikan bidang kuasa dan kuasa itu kepada mahkamah?

Sebenarnya, hakim-hakim itu bergantung kepada frasa “kuasa kehakiman” yang telah dimansuhkan dari Perkara 121 dan memperluas maksudnya untuk memberikan kepada mereka sendiri bidang kuasa untuk menceroboh bidang kuasa Parlimen. (Sekali lagi, sila ambil perhatian bahawa seawal 8 Oktober 2018, saya telah menulis rencana “Please Return ‘Judicial Powers’ To The Courts”. Ia boleh didapati di laman-laman web saya. Biar apa pun, frasa itu tidak akan memberikan hakim-hakim kuasa untuk menceroboh bidang kuasa Parlimen.)

Jadi, manakala Ahli-ahli Parlimen yang berhormat itu sibuk melemparkan kata-kata tak beradab terhadap satu sama lain, hakim-hakim menceroboh bidang kuasa Parlimen, disokong oleh Peguam Negara yang diberi pujian pula oleh badan-badan hak asasi manusia yang hanya mempedulikan keputusannya, tetapi tidak kepada hujah undang-undang. Inilah yang sedang berlaku yang Ahli-ahli Parlimen seolah-olah tidak menyedari atau tidah peduli.

16 12 2019

[i] “Justice Nazlan in the High Court recognized the principles in the basic structure doctrine and developed in the Indira Gandhi and Semenyih Jaya cases when holding Section 13 of the SOSMA Act as unconstitutional because that section closes the door to judicial application for bail. Thus, access to justice is denied to all accused under SOSMA between charge and their final appeal before the Federal Court….”

[ii] It is not shown which provision of the Constitution the law contravened. The only reason given was “because that section closes the door to judicial application for bail.” “…the court’s power to hear and determine bail applications is altogether removed. The issue is whether such removal affects “judicial power”, which under the Federal Constitution, vests solely and exclusively in the Judiciary, as the third branch of government.

“6. What the drafters of SOSMA and the 2012 Parliament that enacted the law did not take into account was that the judicial function of the Courts is eroded by virtue of Section 13. Consequently, judicial power is undermined.”

WHO IS ENCROACHING WHOSE JURISDICTION, PARLIAMENT OR COURTS?

Tun Abdul Hamid Mohamad

At first, it was the importation from India of the principle of basic structure of the constitution. It was done by one judge in a case where the principle was not at all relevant for the decision of the case. Yet he took the opportunity to introduce it, ignoring two earlier Federal Court judgments which had stood as the law of this country for over thirty years.

In subsequent cases, the younger judges who appeared to be unaware of the three decades old judgments of the Federal Court or whose research officers did not come across the judgments in their “research” and therefore did not bring them to the judges’ attention, merely followed (or was it the research officers who drafted the judgment?) the obiter and turned the principle invented by the Indian Supreme Court into the law of this country.

In so doing, the court had usurped the power of Parliament to make law. Nowhere in the Federal Constitution does it say that certain parts of the Constitution cannot be amended. On the other hand, Article 159 very clearly states that Parliament may amend the Constitution provided the procedure for the amendment of the particular part is followed e.g. by a two-thirds majority or a two-thirds majority plus the consent of the Conference of Rulers. The power to amend the Constitution is vested in the Parliament, not the court.

Yet, by adopting the principle of the basic structure of the constitution from the judgment of the Indian Supreme Court, our judges gave themselves the power to effectively amend the Constitution by deciding that Parliament has no power to amend any part of the Constitution which they will decide, on a case by case basis, that it cannot be amended.

In other words, the judges gave themselves the power to strike down any amendment by Parliament of any part of the Constitution which they say forms parts of the basic structure the Constitution and therefore cannot be amended.

The effect is that the judges had themselves amended the Constitution to give themselves the power to decide that certain parts of the Constitution cannot be amended, when the power to amend the Constitution is vested in the Parliament and the Constitution itself allows any part of the Constitution to be amended by Parliament, provided that the procedure is followed.

On appointment, judges took the oath to uphold the Constitution. Yet, they discarded the clear provision of the Constitution and adopted the judgment of the Indian Supreme Court which had been rejected by two judgments of our Federal Court and had stood as law of this country for over thirty years, to decide contrary to the constitutional provision. It is their judgment which is unconstitutional. It is they who had encroached the jurisdiction of Parliament, not vice versa.

Judges talked about separation of powers in their judgments. Yet, they breached that principle to usurp the function of the Parliament to amend the Constitution under the pretext of interpretation.

Where do they get the power from? Answer: The Indian Supreme Court!

For in depth discussion of this issue please read: Not For Judges To Rewrite The Constitution (12 06 2017); No Judge Is a Parliament (30 03 2018); Open letter to all Members of Parliament, Re: Federal Court Has Encroached The Jurisdiction of Parliament (26 07 2019), all are available on http://www.tunabdulhamid.my and https://tunabdulhamid.me

Now we come to the issue of bail which is the subject matter of the press release by the Attorney General on 13^th December 2019. (As I am unable to get a copy of the High Court judgment, in fact I was told that no grounds of judgment had been issued yet, I am relying on the Attorney General’s press release in writing this article.)

The case involves12 suspects linked to the terrorist group known as the Liberation Tigers of Tamil Eelam (“LTTE”). They were charged under Section 130J of the Penal Code for giving support to LTTE through social media to promote the group to the public, as well as under Section 130JB of the Penal Code for having possession of items related to LTTE.

Sections 130 and 130J(b) of the Penal Code, under which all of them have been charged, are offences to which the Security Offences (Special Measures) Act 2012 (“SOSMA”) apply.

Section 13 of SOSMA prohibits the granting of bail from the time of arrest until trial, indeed, even after an acquittal by the trial court pending appeal by prosecution to the apex court.

They challenged the validity of section 13. The High Court allowed their application. In explaining why he did not intend to appeal against the judgment, the Attorney General issued a press release. In the press release, he noted that, “Justice Nazlan in the High Court recognized the principles in the basic structure doctrine and developed in the Indira Gandhi and Semenyih Jaya cases when holding Section 13 of the SOSMA Act as unconstitutional because that section closes the door to judicial application for bail. Thus, access to justice is denied to all accused under SOSMA between charge and their final appeal before the Federal Court….”

Before proceeding any further, let it be clear that I am not saying that Section 13 is good or bad law and whether it should be repealed or not. I am only addressing the issue regarding whose jurisdiction it is to make, amend or repeal the law.

It was the Government of the day then that decided to have that law and caused it to be passed by Parliament. Of course, it was the Attorney General then who drafted the law and advised the Government of its legality.

If there is a change of government and the new government is of the view that that is not a good law to have, then the new Government should decide whether to repeal or amend it. Again, it is the Attorney General who advises the Government on the legal aspect and draft the bill. It is the function of the Parliament to amend or repeal the law.

That is completely within of the jurisdiction of the Parliament to do, not the Court. Of course, the Court may declare a law unconstitutional. However, that is purely a legal matter, if it contravenes the Constitution, not because the new Government, the new Attorney General and the social activists, do not like it. The Court should be neutral, it should decide according to the law for the time being in force even if nobody likes its decision.

Then, it up to the Government of the day to instruct the Attorney General to draft a bill to be passed by Parliament to amend the law.

If the Attorney General himself is of the opinion that a particular law should be made, amended or repealed, he could prepare a bill and convince the Government to have the Parliament to enact it.

That is the system. That is how separation of powers operates. It does not sanction the court to usurp the function of Parliament to effectively amend the law (or the Constitution) through a declaration, just because it is the popular view.

Whether the validity of a declaration that a law is constitutional or not depends on the ground relied on by the judge. If the judge can show that the law contravenes the Constitution, well and good. Here, from the press statement of the Attorney General, it appears that Justice Nazlan recognised the basic structure principle and held that section 13 of SOSMA was unconstitutional because that section closes the door to judicial application for bail.

I do not see how the basic structure principle is of any relevance to the decision of the issue. That principle is relevant if the constitutionality of a law passed by Parliament seeking to amend a provision of the Constitution, is challenged. Then, applying that principle, the judge may rule that the provision sought to be amended forms part of the basic structure of the Constitution and, therefore, cannot be amended.

Here, what is being challenged is section 13 of SOSMA, a federal law, not the Constitution. All that the judge need to show is that that provision contravenes a particular provision of the Constitution. If so, it is unconstitutional.

It is not shown which provision of the Constitution the law contravened. The only reason given was “because that section closes the door to judicial application for bail.” “…the court’s power to hear and determine bail applications is altogether removed. The issue is whether such removal affects “judicial power”, which under the Federal Constitution, vests solely and exclusively in the Judiciary, as the third branch of government.

That is what the press release says.

Allow me to pause here and state some basic principles:

First, the court is a court of law. Its function is to decide cases in accordance with the law for the time being in force. It is not for judges to decide cases according to the judges’, the current Government’s, the Attorney General’s or the NGOs’ idea of justice or what he or they like the law to be.

Secondly, courts were established by law (including the Constitution). Besides what is specifically provided for by the Constitution, courts obtain their jurisdictions from federal law. Judges cannot create jurisdiction for themselves. That is a matter for the Parliament to provide. Article 121(1), inter alia, provides “…and the High Courts and inferior courts shall have such jurisdiction and powers as may be conferred by or under federal law.”

Article 121 (1B), inter alia, provides, “… and the Court of Appeal shall have the following jurisdiction, that is to say—

(a) jurisdiction to determine appeals from decisions of a High Court or a judge thereof (except decisions of a High Court given by a registrar or other officer of the Court and appealable under federal law to a judge of the Court); and

(b) such other jurisdiction as may be conferred by or under federal law. “

Article 121(2), inter alia, provides “…and the Federal Court shall have the following jurisdiction, that is to say—

(a) jurisdiction to determine appeals from decisions of the Court of Appeal, of the High Court or a judge thereof;

(b) such original or consultative jurisdiction as is specified in Articles 128 and 130; and

In other words, besides what is provided for in the Constitution, judges must look to the federal law to determine whether they have jurisdiction on a matter or not. Examples of what is provided by the Constitution are as reproduced above in respect of the Federal Court and the Court of Appeal.

In this case, the learned Judge appears to rely on the principle of separation of powers that it is the court that decides whether bail should be granted or not and since that power is removed from the court, that law is unconstitutional.

In the first place, bail and the types of offences bail may be given or not by the courts, are provided by federal law. The courts obtain their jurisdiction regarding bail from federal law, in particular, the Criminal Procedure Code. How then could it be argued that by removing the courts’ power to hear and determine bail applications in respect of a particular type of offences, Parliament has encroached on the jurisdiction of the courts? It was Parliament that gave that jurisdiction and power to the courts.

The reality is, judges are relying on the phrase “judicial power” which had been repealed from Article 121 and extending its meaning to give themselves jurisdiction to encroach onto the jurisdiction of Parliament. (Again, please take note that as early as 8^th October 2018, I had written an article “Please Return ‘Judicial Powers’ To The Courts”. It is available on my websites. Who else has done the same? Unfortunately, no one listens. In any event, the phrase will not give judges power to usurp the jurisdiction of Parliament.)

So, while the honourable Members of Parliament are engaged in hurling expletives towards each other, the judges are encroaching the jurisdiction of Parliament, supported by the Attorney General who, in turn, is cheered by human rights’ bodies who are only concerned with the result but not the legal reasoning. That is what is happening which Members of Parliament do not seem to realise or to care about.

16 12 2019

Note: Amended at 2.30 pm 16 December 2019.

BUAT KERJA: JUALAN PENGHABISAN STOK

BUKU “BUAT KERJA”
JUALAN PENGHABISAN STOK

BUKU “BUAT KERJA” BOLEH DIBELI TERUS DARIPADA SAYA PADA HARGA RM60.00 SENASKAH (HARGA JUALAN DI KEDAI BUKU RM160.00). TIADA HAD BILANGAN YANG BOLEH DIBELI TERTAKLUK KEPADA ADANYA STOK. TIADA HALANGAN UNTUK MENJUAL SEMULA PADA HARGA YANG DISUKAI.

PEMBELI PERLU DATANG MENGAMBIL SENDIRI DI RUMAH SAYA. TARIKH PENGAMBILAN SAYA AKAN TETAPKAN. UNTUK MAKLUMAT LANJUT DAN MEMBUAT TEMPAHAN SILA HUBUNGI SAYA MELALUI WHATSAPP 018 255 5354 ATAU EMAIL [email protected]

DISKRIPSI BUKU: BERKULIT KERAS MELEBIHI 1,000 HALAMAN. LIHAT GAMBAR DALAM http://tunabdulhamid.my

SEKIAN.

Tun Abdul Hamid Mohamad

12 DISEMBER 2019

KEEP APPOINTMENT OF CHIEF JUSTICE OUT OF PARLIAMENTARY SELECT COMMITTEE

KEEP APPOINTMENT OF CHIEF JUSTICE OUT OF PARLIAMENTARY SELECT COMMITTEE
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

On 12 November, 2019, The Malaysian Insight reported:

“Parliament will this month receive a report on appointments of four government agency chiefs, said William Leong, the chairman of the parliamentary select committee (PSC) on major public appointments.

The four are that of the chiefs of the Malaysian Anti-Corruption Agency (MACC) and Election Commission, the Inspector-General of Police (IGP) and chief justice.

MACC chief Latheefa Koya was summoned by the committee last June where she was asked to explain her vision, mission and focus, among others.

…..

Leong said then a report will be tabled in Parliament on the outcome of the meeting.

Dr Mahathir, however, later said the appointments of the EC Chairman and its members, MACC chief commissioner, and members of the Judicial Appointments Commission and the Human Rights Commission of Malaysia (Suhakam) will go through the committee from now on.

Asked if the other three were summoned to the committee’s hearing like Latheefa, Leong said the committee engaged with the respective agencies instead of the individuals.

“We have already discussed with most of them, so we are now in the process of finalising the report. We hope in the next two to three weeks to table the report,” Leong told The Malaysian Insight.

At this juncture, the committee has been given the approval by the government to look into the four positions but more will be added from time to time, he said.””

I am most concerned about the Chief Justice (CJ) being included in the list. It shows that, to the Prime Minister (PM) and members of the PSC, the position of CJ is similar to IGP, Chief Commissioner of MACC and Chairman of the Election Commission (EC), indeed other heads of government departments. Whether that is intentional or due to ignorance, it is really worrying.

The CJ is the head of one of the three branches of the Government i.e. the Judiciary. The Judiciary is expected to be independent from the Executive. The doctrine of separation of powers demands that the three branches of the government should not encroach into each other’s jurisdiction. This is more so with regard to the Judiciary.

Members of the PSC are politicians, majority of whom are from the ruling parties. They may not even be lawyers. What do they know about the performance of those judges? Do they read the judgments of those judges, and, if they do, do they understand them?

I fear that, politicians being politicians, at the end of the day, they would only be looking for persons who are favourable to the Government or the ruling party (parties). Knowing that they need the approval or support of the PSC, to win the favour of the PSC members, some judges, usually those with less integrity, self-respect and merits, may even lobby members of the PSC, hoping for their support for selection to the top post in the Judiciary. Both are bad.

Is the PSC going to interview the candidates for CJ? Bear in mind that the most likely candidate is the President of the Court of Appeal (PCA), and, may also be the Chief Judge (Malaya) (CJ(M)) and Chief Judge (Sabah and Sarawak) (CJ (S&S). What are they going to ask the judges? Whether they are pro-government or pro-opposition? If they had read in the newspapers or in the internet about a decision of the judge, the result of which they do not like, are they going to ask the judges why they decided the way they did?

(I intentionally use the words “the result of which they do not like”, because, speaking from experience, that is what politicians do. If the accused person is their political enemy and you acquit him, to them, you are his man. They do not care about the charge, the evidence and the law.)

In any event. I submit that it is a flagrant breach of the doctrine of separation of powers, it undermines the independence of the Judiciary and arguably unconstitutional, to subject the judges to such inquisition by politicians.

The Federal Constitution provides:

“122B. (1) the Chief Justice of the Federal Court, …shall be appointed by the Yang di-Pertuan Agong, acting on the advice of the Prime Minister, after consulting the Conference of Rulerrs.”

Note that while the PM is a politician, the Rulers who are members of the Conference of Rulers and the YDP Agong are apolitical. The system worked smoothly under the first three PMs, who were themselves lawyers. Seniority was strictly followed.

The meddling in the appointment of CJ (and Judges) started and continued during the long reign of Tun Dr. Mahathir as PM. The problem is man, not the system. Involve more politicians in the selection of Chief Justice, they will politicise the selection more. They will bring in the question of race, religion and the region of origin of the candidate(s). The CJ will be identified with the government that caused him to be appointed – a PH CJ or BN CJ. That should not be.

In any event, in 2009, the Judicial Appointments Commission (SAC) was established by law, the Judicial Appointments Commission Act 2009 as compared to the PSC which was established under the Standing Orders of Parliament, which is comparable only to the Rules of Court, a subsidiary legislation. The act was legislated “to uphold the continued independence of the judiciary”.

Section 2 provides:

“Upholding independence of judiciary

2. The Prime Minister must uphold the continued independence of the judiciary and must have regard to —

(a) the need to defend that independence;

(b) the need for the judiciary to have the support necessary to enable them to exercise their functions;

(c) the need for public interest to be properly represented in regard to matters relating to the judiciary, the administration of justice and related matters.”

Note the duty imposed by the act on the PM to uphold and defend the independence of the judiciary.

Section 5 provides:

“5. (1) The Commission shall consist of the following members:

(a) the Chief Justice of the Federal Court who shall be the Chairman;

(b) the President of the Court of Appeal;

(d) the Chief Judge of the High Court in Sabah and Sarawak;

(e) a Federal Court judge to be appointed by the Prime Minister; and

(f) four eminent persons, who are not members of the executive or other public service, appointed by the Prime Minister after consulting the Bar Council of Malaysia, the Sabah Law Association, the Advocates Association of Sarawak, the Attorney General of the Federation, the Attorney General of a State legal service or any other relevant bodies.”

Note that to appoint the four eminent persons, the PM is required to consult the AG of Malaysia, the AG of Sabah, the AG of Sarawak, Bar Council, Sabah Law Association, Sarawak Advocates Association. They and the members of those associations are all lawyers who appear in court, including before the judges in question, read their judgments and know their performance. They are the people whom the PM must consult and rightly too.

Since the establishment of the JAC, the four eminent persons who had been appointed were former CJs, former CJ (Malaya), former CJ (Sabah and Sarawak), former Judges and former AG. I do not think it can be argued that they are less independent and less knowledgeable in law, administration of justice, aptitude and performance of the candidate(s) than those MPs. Just look at how they behave when Parliament is in session. Are such people to judge who should be CJ?

Since we already have the JAC to recommend a suitable candidate to the PM, what is the necessity for the candidate(s) to be scrutinized by the PSC? At what stage are they going to come in, before or after the JAC?

Lateefa Koya was called to appear before the PSC even though she had been appointed by the YDP Agong and asked to explain her vision, mission and focus, among others. So far, the PSC had not called the CJ to appear before them. Perhaps they are not going to. They better not.

Anyway, a report on the appointments of the four top posts are ready to be submitted to and tabled before Parliament. Of course, one of the four is CJ. We do not know what the report on the appointment of CJ contains. Anyway, lest some MPs do not know or forget, let me remind them of the provision of Article 127 of the Constitution:

“127. the conduct of a judge of the Federal Court, the Court of Appeal or a high Court shall not be discussed in either house of parliament except on a substantive motion of which notice has been given by not less than one quarter of the total number of members of that house, and shall not be discussed in the Legislative Assembly of any State.”

Note that the judges’ conduct shall not be discussed in both houses without the procedure being followed. Can it be discussed in the PSC at all and a report be made about it?

16 11 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

KONGRES MARUAH MELAYU: YANG DI RANCANG DAN YANG TERJADI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

(Rencana ini adalah untuk orang-orang yang sanggup baca. Jika ia terlalu panjang, baca sahajalah kesimpulan di penghujunya. Jika itu pun terlalu panjang, rencana-rencana saya tidaklah sesuai untuk mereka. – Pengarang)

Pada 20 Ogos 2019, bekas-bekas ahli Parlimen UMNO yang meninggalkan UMNO dan diterima masuk menjadi ahli Bersatu datang menemui saya. Tujuan mereka adalah untuk meminta saya berucap di satu bengkel anjuran mereka pada 21 September 2019. Bengkal itu (bengkel politik) adalah satu daripda lima bengkel yang akan diadakan sebelum satu kongres Melayu besar-besaran diadakan yang akan dirasmikan oleh Tun Dr. Mahathir.

Persoalan yang pertama sekali timbul di fikiran saya ialah sama ada kongres itu bertujuan menyaingi Himpunan Perpaduan Ummah (HPU914) yang akan diadakan pada 14 September 2019 itu. Ini kerana tarikh ia akan diadakan itu begitu rapat selepas HPU914 dan Perpaduan Ummah UMNO-PAS itu tentu sekali menggugat sokongan orang Melayu terhadap Bersatu dan PH. Maka, kongres itu hendak diadakan untuk menunjuk bahawa Bersatu juga sebuah parti Melayu untuk menarik pengundi Melayu kepadanya, yang semestinya menguntungkan PH dan DAP. Saya tidak mahu menjadi alat untuk tujuan seperti itu.

Menjawab soalan-soalan saya, mereka meyakinkan saya, pada masa itu, bahawa UMNO dan PAS juga akan dijemput. Malah, di kongres itu, pemimpin-pemimpin Melayu, termasuk daripada UMNO dan PAS akan duduk bersama-sama Tun Dr. Mahathir di atas pentas.

Saya berkata kepada mereka bahawa perpaduan orang Melayu/Islam di negara ini yang meliputi UMNO-PAS-Bersatu tidak mungkin berlaku selagi Bersatu berada dalam PH bersama-sama DAP. Saya bertanya mereka sama ada Bersatu sanggup keluar daripada PH untuk menyertai Perpaduan Ummah UMNO-PAS. Mereka meyakinkan saya bahawa Bersatu sanggup berbuat demikian. Ketua kumpulan yang datang itu berulang-ulang kali berkata bahawa hati mereka masih bersama UMNO.

Saya fikir, pada masa itu, jika Perpaduan Ummah UMNO-PAS menyatukan dua kumpulan orang Melayu/Islam terbesar di negara ini dan kongres itu akan meluaskannya meliputi Bersatu, ia patut disokong. (Namun demikian, saya lebih sukakan PRU15 ditandingi oleh PH seperti komposisinya sekarang dan Perpaduan Ummah UMNO-PAS dengan harapan Bersatu dan Amanah akan kalah, selakigus mengurangkan bilangan parti Melayu/Islam.)

Maka, saya bersetuju untuk menyampaikan ucapan di bengkel itu atas dua syarat:

1. Ia akan dihadiri oleh UMNO dan PAS; dan

2. Bersatu sanggup keluar dari PH.

Beberapa minggu berlalu dan saya tidak mendengar apa-apa berita mengenainya, manakala Setiausaha Agung Pas menelifon saya menjemput saya hadir di HPU14 dan berkata banyak orang mengharapkan kehadiran saya. Saya menerima jemputan itu.

Saya bertanya kepada ketua kumpulan yang datang ke rumah saya itu mengenai bengkel berkenaan. Saya lambat menerima jawapan. Akhirnya apabila saya tidak mendapat jawapan kepada dua syarat itu dan khuatir saya akan menjadi alat Bersatu yang akan menguntungkan PH dan DAP, saya menolak jemputan itu dengan baik.

Kemudian keluar berita PAS akan hadir Kongres Maruah Melayu yang akan diadakan pada 6 Oktober 2019. Mulanya, saya kurang senang dengan keputusan PAS itu. Saya khuatir, jika PAS hadir tetapi UMNO tidak hadir, maka Perpaduan Ummah UMNO-PAS yang baharu sahaja dimeterai itu, sudah nampak seperti retak, dimanupulasi Tun Dr. Mahathir.

Semakin hampir tarikhnya, semakin jelas penglibatan IPTA-IPTA berkenaan. Tidak dapat dinafikan bahawa tujuan mereka hendak dilibatkan adalah kerana penganjur asal itu hendak mengelak kongres itu dituduh bermotifkan politik. Saya percaya IPTA-IPTA itu mengetahuinya. Jika demikian, mereka mereka menerimanya?

Mungkin mereka nampak ia adalah suatu kesempatan baik untuk mereka mengketengahkan pendirian mereka dalam isu-isu negara semasa untuk mendapat perhatian dan, mungkin, pelaksanaan, walaupun sebahagian daripadanya. Jika itulah sebabnya, mereka lebih cerdik.

Pemimpin-pemimpin DAP mula mengkitik kongres itu dan Tun Dr Mahathir. Kritikan terhadap kongres itu adalah atas alasan lama dan sama seperti yang diberi terhadap perpaduan ummah UMNO-PAS dan sebarang usaha untuk menyatupadukan orang Melayu/Islam: rasis, pelampau Islam dan sebagainya. Dr. Ramasamy, Timbalan Presiden DAP mengatakan ia adalah suatu uaha untuk merapatkan Tun Dr. Mahathir dengan PAS. (Kenyataan itu dibuat sebelum UMNO membuat keputusan untuk menyertainya.)

Lim Kit Siang mempersoalkan penglibatan IPTA-IPTA itu.

“Adakah empat universiti awam ini sanggup menganjurkan Kongres Maruah Cina Malaysia, Kongres Maruah India Malaysia, Kongres Maruah Kadazan Malaysia, Kongres Maruah Dayak Malaysia, Kongres Maruah Orang Asli Malaysia dan yang paling penting, Kongres Maruah Rakyat Malaysia?

“Martabat bagi rakyat Malaysia adalah jika setiap kumpulan etnik dan agama di Malaysia menikmati maruah masing-masing – yang selari dengan prinsip asas dalam Perlembagaan Malaysia dan Rukunegara,” kata Kit Siang dalam kenyataan yang diedarkan pada Jumaat.’

Kemudian UMNO membuat keputuan akan menghadiri kongres itu. Bagi saya, keputusan UMNO itu sekaligus meletakkan Tun Dr. Mahathir bersama-sama UMNO dan PAS dan merenggangkannya dan Bersatu daripada PH, yang tentu sekali tidak menyenangkan sekutunya dalam PH, terutama sekali DAP.

Tiba 6 Oktober 2019. Ada laporan mengatakan lebih kurang 5,000 orang hadir. Ada yang mengatakan 10,000 tetapi menambah bahawa kebanyakannya adalah palajar-pelajar IPTA. Fakta bahawa kebanyakan yang hadir itu adalah pelajar-pelajar IPTA disokong oleh seorang sahabat saya yang hadir dan kenyataan Yap Wen Qing, Naib Presiden Kesatuan Pelajar Universiti yang menuduh bahawa asrama-asrama pelajar diarah menyumbang sebilangan pelajar Melayu untuk menghadiri kongres itu dan juga berita bahawa lebih 100 orang pelajar yang menghadiri kongres itu terkena keracunan makanan kerana memakan nasi lemak yang disediakan di kongres itu.

Dalam ucapannya, Tun Dr. Mahathir mengulangi kritikanya terhadap orang Melayu. Di samping itu katanya:

“Kita harus ingat bahawa dahulu Semenanjung ini adalah milik orang Melayu, dia dikenali sebagai Semenanjung Tanah Melayu, itulah nama Semenanjung ini, tetapi hari ini kita dapati kita terpaksa kongsi dengan orang lain… Di zaman belum kita merdeka, pihak British yang memerintah negara kita pada masa itu membawa masuk orang asing dengan ramainya dan Raja-Raja kita berpendapat bahawa mereka ini adalah orang asing dan apabila habis tugas mereka, mereka akan kembali ke tanah air mereka, tetapi ini tidak jadi kenyataan, orang asing berasa selesa dengan negara kita dan mereka ingin tinggal di sini, nak tak nak pun kita terpaksa terima, kalau tidak kita tidak akan capai kemerdekaan.”

Tun Dr Mahathir telah dikecam hebat oleh pemimpin-pemimpin DAP. Ahli , Mohan Ramasamy memanggilnya “Bapak Racist”, “Sudah Nyanyuk” dan “Mana Maruah Kamu”.

Ahli Jawatankuasa Tertinggi DAP Pusat, Ronnie Liu Tian Khiew, menulis “Kami bukan lagi orang asing”, “Kata kata macam ni sakitkan hati kami”, “Lain kali tolong pakai otak sebelum membuka mulut”. Kritikan terbuka Ronald Liu terhadap Tun Dr Mahathir dan kenyataan bahawa tanpa Bersatu pun, PH masih mempunyai majoriti dan boleh menubuh kerajaan (The Star online 22 Oktober 2019) dan reaksi terhadapnya oleh pemimpin-pemimpin Bersatu menunjukkan keretakan itu telah menjadi semakin teruk.Ahli Parlimen DAP Bukit Gelugor, Ramkarpal Singh, menulis “betul-betul suatu penghinaan dan tidak sepatutnya”, ” tidak sepatutnya dikatakan” dan “sangat sensitif dan mengancam keharmonian kaum di negara ini”. (Terjemahan saya).

Pertama, perhatikan bahasa yang digunakan oleh Mohan Ramasamy dan Ronnie Liew itu. Itulah budaya mereka.

Kedua, saya tidak fikir mereka membaca ucapan Tun Dr Mahathir. Jika mereka membacanya, mereka sepatutnya tahu bahawa Tun Dr. Mahathir bukan bercakap mengenai mereka, tetapi orang-orang yang di bawa oleh British masuk ke Semenanjung Tanah Melayu semasa pemerintahannya. Memang mereka dipanggil “orang asing”. Itu fakta sejarah.

Malah, Tunku Abdul Rahman Putra dalam kenyataannya dalam The Straits Times Tahun 1957, berkata “All aliens who have been resident for 10 years can become citizens, if they sincerely desire it.” (“Semua orang asing yang telah bermastautin selama 10 tahun boleh menjadi warga negara, jika mereka benar-benar menginginkannya.”)

Tun Dr. Mahathir merasakan perlu untuk menafikan kritikan terhadap kongres itu. Katanya:

‘“Kita tak kecam orang Cina dan India, tetapi nak kecam orang Melayu kenapa jadi begini,” katanya pada sidang media di akhir Kongres Maruah Melayu di sini.

‘Beliau berkata, kongres itu juga tidak ada kaitan dengan politik kerana ia dihadiri semua pihak seperti pertubuhan bukan kerajaan (NGO), universiti dan parti politik.

‘“Mereka hadir sebagai Melayu dan nak tahu apa jadi maruah Melayu dan nak pulih maruah.”’ (BH Online 06 10 2019)

Ucapan yang paling menjadi kontroversial adalah ucapan Naib Canselor Universiti Malaya, Dr. Abdul Rahim Hashim. Mari kita baca dan faham dahulu apa yang beliau ucapkan. (Saya perturunkan bahagian yang berkenaan sahaja):

“ ‘Setahun yang lalu berlakunya peralihan tampuk kepimpinan negara, maka lahirlah harapan orang Melayu untuk melihat masa depan yang lebih terjamin. Malangnya, peralihan ini disulami perpecahan politik Melayu sehingga menghilangkan dominasi politik Melayu.

Lebih parah lagi selepas 62 tahun menikmati kemerdekaan, ekonomi orang Melayu masih ibarat melukut di tepi gantang. Kuiti korporat Melayu Bumiputera sekadar 23.4% manakala bukan Bumiputera memegang 34.8% dan ekuiti asing 37.2%. Ini menunjukkan sasaran Dasar Ekonomi Baru masih belum tercapai. Bukan itu sahaja, jurang pendapatan isi rumah juga semakin melebar dengan jumlah pendapatan Melayu Bumiputera 3.5 kali ganda lebih rendah berbanding kaum Cina bagi purata Malaysia pada tahun 2016.

Dunia pendidikan pula semakin mencabar. Pendidikan kebangsaan disaingi oleh pendidikan berasaskan kaum. Bahasa Melayu bukan lagi tonggak sehinggakan falsafah pendidikan kebangsaan tercabar. Malahan akhir-akhir ini hak keistimewaan Melayu, agama Islam, institusi Raja mulai dipersoalkan satu per satu.

Bukankah kuasa politik itu seharusnya milik kita?

Bukankah hasil mahsul negara ini sepatutnya memakmurkan kita?

Bukankah pendidikan itu boleh menyatukan kita sebagai rakyat Malaysia?

Bukankah hak orang Melayu yang termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan sepatutnya sudah selesai?

Justeru itulah, berdasarkan persoalan-persoalan yang dibangkitkan, Pusat Kajian Kecemerlangan Melayu Universiti Malaya bersama dengan Universiti Putra Malaysia, Universiti Pendidikan Sultan Idris dan Universiti Teknologi MARA bergabung tenaga bagi meneliti kegusaran dan keresahan orang Melayu Bumiputera.’ ”

Esoknya (7 Oktober 2019), Malaysiakini melaporkan bahawa Yap Wen Qing, Naib Presiden Kesatuan Pelajar Universiti Malaya mengecam Dr. Abdul Rahim Hashim, Naib Canselor Universiti Malaya kerana membuat kenyataan yang bersifat perkauman di kongres tersebut.

“Beliau menyeru Rahim untuk meminta maaf kepada semua rakyat Malaysia dan meletak jawatan kerana beliau tidak menyelesaikan masalah di kampus UM.

“Yap mendakwa bahawa, di kongres itu, Rahim berkata peralihan kuasa pada 9 Mei 2018 (dari BN ke Pakatan Harapan) telah menghapuskan penguasaan politik Melayu sementara hak istimewa orang Melayu juga dipersoalkan.

“Rahim juga dikatakan berkata kongres itu diadakan untuk memberi amaran kepada orang bukan Melayu supaya tidak mencabar kontrak sosial, Yap mendakwa.

” ‘Kami mengkritik naib canselor kerana membuat kenyataan rasis,…’” (Terjamahan saya).

Bayangkan seorang pelajar sudah menjadi begitu besar kepala menuntut Naib Canselornya meletak jawatan!

Dalam hidup ini, orang yang tahu sedikit mengenai sesuatu perkara, merasakan dia telah tahu segala-galanya. Tetepi, lagi banyak dia tahu, lagi banyak dia tahu apa yang dia tidak tahu.

Saya selalu menasihatkan pelajar undang-undang: Oleh sebab kursus undang-undang empat tahun, jangan fikir apabila kamu lulus tahun pertama, kamu telah tahu satu perempat daripada undang-undang; apabila lulus tahun kedua, kamu telah tahu satu perdua daripada undang-undang; apabila kamu lulus tahun ketiga, kamu telah tahu tiga perempat daripada undang-undang dan apabila kamu lulus tahun keempat, kamu telah tahu semua undang-undang. Nantilah, pada hari pertama kamu pergi ke mahkamah untuk mewakili anakguam (client) kamu, baru kamu tahu berapa banyak yang kamu tidak tahu.

Nasihat ini terpakai juga kepada pelajar-prlajar di semua jurusan. Maka, jangan besar kepala. Be humble.

Di manakah rasisnya ucapan Naib Caselor itu? Kita petik apa yang dikatakan Yap sendiri sebagai asas tuduhannya bahawa ucapan itu rasis. Seperti dilapor, dua kenyataan Naib Canselor itu dikemukakan sebagai asas tuduhan itu:

1. Yap mendakwa bahawa Dr. Abdul Rahim berkata peralihan kuasa pada 9 Mei 2018 (dari BN ke Pakatan Harapan) telah menghapuskan penguasaan politik Melayu;

2. Hak keistimewaan orang Melayu juga dipersoalkan.

3. Yap mendakwa bahawa Dr. Abdul Rahim juga berkata kongres itu diadakan untuk memberi amaran kepada orang bukan Melayu supaya tidak mencabar kontrak sosial.

Mengenai 1, itu satu pendapat beliau berdasarkan penganalisisan fakta yang dibuat oleh beliau. Jika kenyataan itu rasis dan tidak boleh disebut, maka pensyarah di fakulti sains politik pun tidak boleh berkata demikian dalam kuliahnya. Jika kenyataan itu rasis, maka kenyataan sebaliknya bahawa peralihan kuasa itu telah menguatkan penguasaan politik Melayu, juga rasis.

Mengenai 2, ini juga satu kenyataan fakta berdasarkan pengamatan beliau. Jika berkata “ada orang mempersoalkan hak keistimewaan orang Melayu” itu rasis, tidakkah orang yang mempersoalnya itu lebih rasis?

Jika kenyataan-kenyataan 1 dan 2 itu tidak betul, tulislah satu rencana, beri hujah-hujah dan alasan-alasan bagi menunjukkan bahawa kenyataan-kenyataan itu tidak betul. Beri hujah-hujah dan alasan-alasan bahawa seorang yang menyatakan satu fakta seperti dalam 1 dan 2 itu, rasis. Itu cara orang terpelajar respond kepda sesuatu isu.

Mengenai 3, saya membaca keseluruhan ucapan Naib Canselor itu beberapa kali. Beliau langsung tidak berkata demikian. Yang berkata demikiam ialah Prof. Datuk Dr. Zainal Kling, Ketua Eksekutif kongres tersebut. Jika beliau berkata kongres itu diadakan untuk memberi amaran kepada orang bukan Melayu supaya tidak mencabar kontrak sosial sekalipun, di mana rasisnya? Itu samalah dengan berkata untuk memberi amaran kepada orang bukan Melayu supaya tidak mencabar hak orang Melayu seperti yang termaktub dalam Perlembagaan. Tujuannya untuk mempertahankan hak yang termaktub dalam Perlembagaan, bukan untuk merampas hak kaum lain.

Yap juga menuntut Naib Canselor itu meminta maaf kepada semua rakyat Malaysia dan meletak jawatan kerana beliau tidak menyelesaikan masalah di kampus UM.

Apa kena mengena kegagalan menyelesaikan masalah di kampus UM, jika benar pun, dengan ucapannya di kongres itu?

Biar apa pun, apa yang dilakukannya itu bukanlah cara yang sesuai untuk menyatakan tidak bersetuju dengan ucapan Naib Canselor itu. Yap adalah Timbalan Presiden Kesatuan Pelajar. Mengapa tidak menggunakan saloran kesatuan itu untuk menyatakan rasa tidak puas hati kesatuan itu, jika ahli-ahli jawatankuasanya bersetuju dengan pandangannya? Dia juga seorang ahli Senat Universiti itu. Bukankah lebih sesuai dan lebih beradab (proper) untuk beliau membangkitkan isu itu di mesyuarat senat?

Pada 14 0ktober 2019, aktivis pelajar, Wong Yan Ke mempamerkan plakad yang mengandungi kata-kata “Tolak Rasis” dan “Undur VC” di atas pentas upacara konokasyen selepas menerima ijazahnya dan menjerit “Ini Tanah Malaysia”.

Pada hari yang sama, Malaysiakini melaporkan peristiwa itu sebagai “protes berani”.

Pada 17 Oktober 2019, The Star online melaporkan:

“Aktivis Pelajar Wong Yan Ke berkata protesnya terhadap Naib Canselor Universiti Malaya (UM) pada konvokesyen itu adalah untuk “mendemokrasikan” dan “memberi inspirasi” kepada kampus.

“Dia berkata dia akan melakukannya sekali lagi tidak kira masalah yang dibawa oleh tindakan itu kepadanya sambil mendakwa bahawa Datuk Abdul Rahim Hashim tidak pernah bertanggungjawab kepada pelajar atau ahli akademik.” (Terjemahan saya).

Soalan: Adakah dia mendapat inspirasi daripada gerakan pro-demokrasi di Hong Kong?

Kepada Wong saya ingatkan, kamu bukan orang pertama masuk universiti dan mereka yang lebih awal dari kamu bukan kesemuanya kurang cerdik daripada kamu. Banyak di antara mereka yang radikal dan revolusionari. Tetapi umur, ilmu, pengalaman, tanggungjawab dan kebijaksanaan menjadikan mereka lebih matang hari ini.

Adalah perkara biasa bagi pelajar-pelajar yang baru membaca baberapa buah buku dan mengikuti beberapa kuliah, mahu mangubah dunia (change the world). Apabila mereka bekerja, tanpa disedari, sedikit demi sedikit (ada yang dengan serta merta) mereka mengubah diri mereka untuk menyesuaikan diri untuk hidup dalam dunia yang lebih luas. Itu lumrah alam yang seorang pelajar tentu tidak suka dengar.

Saya tidak berkata pelajar tidak boleh bersuara, tetapi biarlah sepadan dengan ilmu yang ada dan pengalaman, kematangan dan kebijaksanaan yang belum ada dan mengikut cara yang beradab, beradat dan beretika. Semua yang disebut di akhir ayat sebelum ayat ini juga perlu dipelajari, jika ia tidak diajar di rumah sekalipun.

Sehari selepas Wong melakukan protesnya (15 10 2019), Kon Hua Eng dari fakulti perakaunan telah tidak dibenarkan oleh pihak universiti daripada menerima ijazahnya di majlis konvokesyen universiti itu, kerana khuatir dia akan melakukan protes yang sama seperti Wong, sehari sebelumnya.

Kon adalah bekas presiden UM Association of New Youth. Mengikutnya, dia menduga sebab dia dihalang daripada upacara itu ialah dia telah membuat post di Facebooknya menyokong protes Wong.(The Star 15 Oktober 2019). Mengikut laporan The New Straits Times pada 19 Oktober 2019, polis simpanan menemui plakat yang dilipat dalam milikannya, sebelum dia dihalang.

Pada hari yang sama (15 Oktober 2019), The Malay Mail melaporkan bahawa pemimpin-pemimpin DAP Sosialist Youth (Dapsy) mempersoalkan sama ada Naib Canselor Universiti Malaya, Abdul Rahim Hashim mengabaikan nasihat Menteri Pendidikan Maszlee Malik untuk bersikap terbuka ketika berurusan dengan pelajar.

“Dapsy mengutuk tindakan Abdul Rahim Hashim yang menyalahgunakan kuasa untuk melarang pelajar siswazah Kon Hua En daripada mendapat skrolnya semasa majlis konvokesyen Universiti Malaya pagi ini.
………..

“Dari senyap apabila pelajar diserang oleh penyokong mantan perdana menteri Datuk Seri Najib Razak, kepada membuat pernyataan perkauman semasa Kongres Maruah Melayu dan membuat laporan polis terhadap Wong kerana bersuara, terbukti bahawa Abdul Rahim telah gagal dalam melaksanakan tugasnya dan harus meletakkan jawatan dengan segera.” (Terjemahan saya).

Esoknya (16 Oktober 2019), The Star melaporkan bahawa Suara Rakyat Malaysia (Suaram) telah menuntut Naib Canselor Universiti Malaya (UM) Datuk Abdul Rahim Hashim untuk meletakkan jawatan jika beliau tidak dapat menerima kritikan daripada pelajar atau tidak mahu menyediakan ruang yang selamat untuk pelajar terlibat dalam wacana.

“… apa-apa kritikan terhadap dasar-dasar melalui protes atau ketidakpatuhan awam adalah dijangka dan dialu-alukan, selagi ia tidak menggalakkan keganasan terhadap orang lain,” kata pengarah eksekutif Suaram Sevan Doraisamy dalam satu kenyataan pada Rabu (16 Okt). (Terjemahan saya).

Perhatikan Suaram mengalu-alukan tindakan ketidakpatuhan awam (civil disobedience) yang termsuk tidak mematuhi undang-undang. Misalannya ialah apa yang sedang berlaku di Hong Kong sekarang!

Pada hari yang sama (17 Oktober 2019), the Star online melaporkan:

“Persatuan Kakitangan Akademik Universiti Malaya (PKAUM) berkata mereka menyokong hak Wong untuk menyatakan pendapatnya, tetapi tidak bersetuju dengan platform yang digunakannya.

“Mereka mengatakan bahawa protes itu telah mencemarkan majlis itu kepada orang lain, tetapi mungkin didorong oleh komuniti pelajar yang sudah tidak berpuas hati dengan tindakan Naib Canselor UM.” (Terjemahan saya).

Saya bersetuju dengan pendirian yang diambil oleh PKAUM seperti dalam perenggan pertama laporan itu. Saya bersetuju ia telah mencemarkan majlis itu, tetapi, jika betul pun ia didorong oleh komuniti pelajar yang sudah tidak berpuas hati dengan tindakan Naib Canselor UM, ia bukanlah justifikasi bagi perbuatan itu.

Seterusnya, Setiausaha PKAUM, Dr Noraishah Mydin Haji Abdul Aziz berkata “Naib Cancelor itu gagal untuk menggalakkan toleransi dan perpaduan kaum di universiti dengan melibatkan diri dalam mengadakan kongres itu, dan bahawa beliau gagal untuk melepaskan diri daripada permainan ahli politik, yang tidak sesuai bagi ahli akademik.” (Terjemahan saya).

Beliau mungkin mempunyai satu hujah yang sah (valid) di sini. Tetapi, soalnya, jika ia satu hujah yang sah pun, adakah protes yang dilakukan di majlis konvokesyen itu sesuai? PKAUM sendiri mengatakan ia tidak bersetuju dengan platform yang digunakan. Itu isunya.

Setiausaha PKAUM itu seterusnya berkata:

“PKAUM bertanya di manakah the voice of reason dan tangan keadilan bagi mengurangkan kuasa naib-naib canselor yang laparkan politik yang menggunakan alat dalam organisasi mereka dan semua cara politik untuk memastikan mereka terus berkuasa, yang banyak di antara mereka tidak sesuai untuk mengisi (jawatan tersebut), dari awal lagi,…” (Terjemahan saya).

Ini ibarat membuka pekung di IPTA-IPTA. Saya tidak tahu hal sebenar. Maka saya tidak akan komen mengenai merit kenyataan itu. Tetapi, jika tuduhan itu benar pun, mengapa menunggu higga pelajar-pelajar membuat bantahan mengenai satu isu lain untuk menumpang menyuarakan rasa tidak puas hati terhadap naib-naib canselor? Apakah yang dilakukan oleh PKAUM mengenai isu itu selama ini?

Bantahan terhadap Naib Canselor itu adalah kerana ucapannya di kongres itu dikatakan rasis. Yap sendiri berkata “Kami mengkritik naib canselor kerana membuat kenyataan rasis,…” Demikian juga Wong. Plakad yang dipamernya tertulis “Tolak rasis”. Dia menjerit “Ini bumi Malaysia”, yang jelas merujuk kepada ucapan Tun Dr. Mahathir yang berkata:

“Kita harus ingat bahawa dahulu Semenanjung ini adalah milik orang Melayu, dia dikenali sebagai Semenanjung Tanah Melayu, itulah nama Semenanjung ini,..”

Itu yang dibantah, bukan permainan politik Naib-Naib Canselor di IPTA-IPTA untuk dilantik dan kekal menjadi Naib Canselor. Apa yang tidak betulnya dengan apa yang dikatakan Tun Dr. Mahathir itu? Nampaknya Yap dan Wong tidak boleh dengar perkataan “Tanah Melayu” walau pun itu nama Semenanjung ini pada suatu masa dahulu, malah nama rasmi negara ini dalam Pelembagaan 1957 ialah “Persekutuan Tanah Melayu”.

Pada hari yang sama (17 Oktober 2019), The Star Online juga melaporkan:

“Pergerakan Akademik Malaysia (Gerak) berkata ia berdiri di belakang Wong Yan Ke mengenai tindakannya di majlis konvokesyen Universiti Malaya, baru-baru ini.

“Gerak berdiri tegak di belakang Wong dan hak dan kebebasannya untuk mengatakan apa yang dia katakan, walaupun (jika dia) mengatakannya dalam suasana yang selama bertahun-tahun telah diaturkan sebagai suram dan terhormat.

“Bagi mereka yang mengatakan bahawa ia adalah tempat yang salah, kami bertanya, apa lagi tempat yang lebih berkesan?” jawatankuasa eksekutif Gerak bertanya dalam satu kenyataan pada hari Khamis (17 Okt). (Terjemahan saya).

Nampaknya, Gerak hanya menitikberatkan soal hak untuk bersuara, tanpa memberi perhatian langsung kepada adab, budi bahasa dan adat resam. Adakah semuanya tidak relevan lagi? Jika demikian, tukarkanlah semula nama Kementerian Pendidikan kepada Kementerian Pelajaran.

Laporan itu juga memuatkan petikan dari Bernama yang mengatakan:

“Sementara itu, Bernama melaporkan bahawa ketua pegawai penerangan Majlis Pemuda Malaysia (MYC) Wan Mohd Husni Abdullah berkata pelajar itu melanggar tradisi dan protokol upacara yang patut dihormati oleh semua pihak.

“’Tindakan pelajar itu menunjukkan kekurangan moral dan nilai sebagai orang yang berpendidikan dan melemahkan reputasi universiti itu di khalayak ramai. Penggunaan istilah ‘kebebasan bersuara’ (oleh pelajar itu) tidak boleh digunakan sewenang-wenangnya dan perlu dilakukan melalui saluran yang betul,” katanya. (Terjemahan saya).

Katakanlah rasis atau apa pun, itu adalah pandangan hampir keseluruhan orang Melayu. Lihatlah, walaupun ia dikeluarkan oleh Bernama, berita itu hanya dilapor sebagai sampingan dan tidak diberi keutamaan langsung. Akhbar-akhbar lain mungkin tidak menyiarkannya langsung. Itulah “kebebasan akhbar”! Apatah lagi “akhbar rasis” Utusan Malaysia (akhbar-akhbar Cina tidak rasis!) telah berjaya dikuburkan. Berita-berita yang sealiran dengan akhbar-akhbar itu sahajalah yang akan diberi keutamaan. Di milenium kedua ini, itulah cara menguasai sesebuah negara.

Pada 19 Oktober 2019, The New Straits Times melaporkan bahawa Persatuan Undang-Undang Universiti Malaya mengeluarkan kenyataan, antara lain, mengatakan:

“Menurut Persatuan Undang-undang itu, kebebasan bersuara dipandu mengikut parameter dan keperluan berkaitan dengan ketenteraman awam, morality, defamation dan hasutan terhadap sebarang kesalahan, tetapi perkara itu tidak dinyatakan dengan jelas di dalam undang-undang atau dasar dalaman universiti.

“Kami memahami kebimbangan universiti berkenaan dengan pandangan bahawa majlis konvokesyen rasmi mungkin tidak menjadi platform yang sesuai untuk menyatakan bantahan yang sah.

“Walau bagaimanapun, mengambil kira keadaan sekeliling berkenaan dengan kes itu, bahawa protes itu tidak mengganggu aliran dan prosedur majlis itu, bahawa ia tidak menghalang pelajar lain daripada mendapatkan skrol mereka, atau menikmati pengalaman konvokesyen.

“Ia menambah bahawa protes itu juga tidak menghasut sebarang bentuk keganasan, dengan itu menyokong hak Wong dan Kon untuk kebebasan bersuara.” (Terjemahan saya).

Soalannya ialah sama ada tunjuk perasaan seperti itu sesuai dilakukan di atas pentas majlis konvokesen semasa upacara itu sedang berjalan atau tidak, tidak kira oleh seorang atau lebih; tidak kira ia mengganggu kelancaran perjalanan malis itu atau tidak; tidak kira sama ada ia menghalang pelajar lain daripada mendapatkan skrol mereka atau tidak; tidak kira ia menghalang pelajar-pelajar lain daripada menikmati pengalaman konvokesyen atau tidak dan tidak kira sama ada ia menghasut sebarang bentuk keganasan atau tidak.

Sekali lagi, soalannya ialah sama ada perbuatan itu sesuai atau tidak dan, oleh itu, patut dilarang atau tidak. Adalah tidak munsabah membiarkan seorang atau beberapa orang melakukannya, tetapi bila sudah terlalu ramai (berapa orang?) baru hendak berkata ia tidak sesuai dan perlu dihalang. Meraka semua melakukan atau hendak melakukan perbuatan yang sama. Mengapa yang awal sesuai dan yang kemudian tidak hanya kerana banyak orang telah melakukannya?

Demikian juga dengan faktor-faktor lain yang menjadi asas pendirian persatuan undang-undang itu. Jika kita hendak tunggu kesan sesuatu perbuatan itu dalam sesuatu keadaan itu berlaku baru hendak memutuskan sama ada perbuatan itu sesuai atau tidak, kita akan terlewat sepanjang masa.

DYMM SPB Raja Permaisuri Agong menyatakan sesuatu yang amat bernas, apabila baginda berkata:

“Saya tidak bersetuju bahawa tindakan itu diambil dalam satu acara rasmi. Tidak wajar dan tidak menghormati upacara itu.

“… Dia tidak sepatutnya melakukannya pada konvokesyen … menunjukkan rasa tidak hormat! Rather unbecoming! ” (Terjemahan saya).

Perhatikan juga bagaimana, dalam peristiwa itu, media massa memainkan peranan untuk mengagung-agungkan perbuatan dua orang pelajar yang, paling kurang, tidak beradab dan menjadikan mereka wira.

Sekarang mari kita lihat resolusi-resolusi kongres itu. Walaupun, melalui seorang sahabat yang menghadiri kongres itu dan saya sendiri, kami cuba mendapat resolusi muktamad dan rasmi kongres itu, sehingga saya menyiapkan rencana ini, saya tidak berjaya mendapatnya. Mengikut sahabat saya itu, tidak seperti biasa, di akhir kongres itu tidak ada sesi plenari yang meluluskan resolusi muktamad kongres itu. Beliau hanya berjaya memperolehi dua resolusi (mengikut sahabat saya itu, yang lainnya tidak ada), iaitu resolusi kluster Agama dan Ekonomi, dan beberapa teks ucapan peserta. Maka saya terpaksa menulis rencana in berdasarkan bahan-bahan yang saya ada itu.

Dari bahan-bahan itu pun, banyaklah resolusi/cadangan yang dibuat. Rencana ini bukanlah ruang untuk memperturunkan kesemuanya, apatah lagi membincangnya. Saya juga tiada kepakaran dalam semua bidang untuk membincanya.

Saya tidak fikir resolusi-resolusi dan cadangan-cadangan itu akan dan boleh dilaksanakan oleh Kerajaan PH. Dari segi itu, kongres itu tidak boleh dikatakan berjaya. Tetapi bagi individu dan kumpulan yang mencadangkannya, mereka telah berjaya menggunakan kesempatan itu untuk menunjukkan di mana letaknya kekurangan dan kelemahan Kerajaan PH (pada pandangan mereka) dan mengketengahkan cadangan-cadangan mereka, yang jika dilaksanakan, mereka berjaya dan, jika tidak pun, mereka (terutama sekali jika mereka adalah ahli-ahli parti politik pembangkang) boleh menjadikannya modal politik, untuk mengkritik Kerajaan PH. Lebih dari itu, ia juga akan meretakkan hubungan antara Tun Dr. Mahathir dan Bersatu dengan sekutunya, terutama sekali DAP. Itu kejayaan politik kepada UMNO dan PAS.

Bagi saya pun, bukan semua resolusi itu sesuai atau boleh dilaksanakan dalam kerangka Perlembagaan yang ada sekarang. Lebih lagilah bagi Kerajaan PH. Tetapi dengan adanya kongres itu, Kerajaan PH telah membuka peluang kepada individu dan kumpulan, termasuk parti pembangkang melambakkan tuntutan ke atasnya yang Kerajaan PH tidak mahu atau tidak mampu melaksanakannya. Selepas itu, Kerajaan PH akan terbuka kepada kritikan kerana tidak melaksanakannya yang akan memberi political mileage kepada parti-parti pembangkang, terutama sekali UMNO dan PAS. Ia juga akan menyebabkan rasa tidak puas hati parti sekutu PH, terutama sekali DAP dan merenggangkan mereka daripada Tun Dr Mahathir dan Bersatu.

Kritikan terbuka Ronnie Liu terhadap Tun Dr Mahathir dan kenyataannya bahawa tanpa Bersatu pun, PH masih mempunyai majoriti dan boleh menubuh kerajaan (The Star Online 22 Oktober 2019) dan reaksi terhadapnya oleh pemimpin-pemimpin Bersatu menunjukkan keretakan itu telah menjadi semakin teruk.

Dalam hal ini, dari segi politik, UMNO dan PAS yang untung.

Ini amat jelas terutama sekali mengenai dua resolusi:

1. Resolusi Kluster Pendidikan yang dicadangkan oleh wakil Universiti Pendidikan Sultan Idris (UPSI) untuk mewujudkan sekolah satu aliran melalui pemansuhan sekolah vernakular secara beransur-ansur dalam tempoh enam tahun.

2. Resolusi Kluster Agama yang di bawa oleh Ahli Parlimen PAS Pasir Mas, Kelantan bahawa jawatan utama kepemimpinan negara dan negeri, iaitu Perdana Menteri, Timbalan Perdana Menteri, Menteri Besar dan Ketua Menteri, serta kementerian penting seperti Kementerian Kewangan, Kementerian Pendidikan, Kementerian Pertahanan dan Kementerian Dalam Negeri dan Pihak Berkuasa Negeri hendaklah diterajui oleh orang Melayu yang beragama Islam serta beraliran ahli Sunnah wal-Jama’ah. Begitu jugalah jawatan penting lain seperti Ketua Hakim Negara, Peguam Negara, Ketua Setiausaha Negara, Ketua Polis Negara, Panglima Angkatan Tentera dan lain-lain jawatan strategik hendaklah digalas oleh muslim beraliran ahli Sunnah walJama’ah.

Mengenai 1, itu adalah yang sebaik-baiknya, demi perpaduan negara. Tidak ada negara yang membenarkan sekolah dua aliran, termasuk Singapure yang majoriti besar penduduknya adalah orang Cina. Masalahnya adalah orang Melayu yang, semasa mempunyai majority besar, tidak melakukannya kerana terlalu berlembut dan pemurah. Sekarang keadaan telah berubah. Orang yang dahulu lemah dan dikasihani telah menjadi kuat dan keras kepala dan menuntut lebih lagi hingga kita terpaksa mengalah lagi, sehinggakan sesiapa yang menyebut untuk mewujudkan sekolah satu aliran dikatakan rasis, manakala mereka yang mahukan sekolah vernakular, tidak. Malah, hari ini, mempertahankan hak orang Melayu adalah rasis. Tetapi, mempertahankan hak orang bukan Melayu dan mahukan hak Melayu tidak rasis. Itulah realitinya.

Sehari selepas kongres itu diadakan, Presiden MCA Datuk Seri Dr Wee Ka Siong dilaporkan menyoal DAP mengapa ia berdiam diri mengenai resolusi pemansuhan sekolah vernakular secara beransur-ansur dalam tempoh enam tahun itu. Perhatikan, ia hanya lebih kurang sebulan sebelum PRK Tanjung Piai. Nyata sekali beliau ingin menarik pengundi Cina kepada MCA yang mahu calon MCA diletak di situ. Saya percaya, pengundi Cina tidak akan berpatah balik kepada MCA daripada DAP, tetapi pengundi Melayu yang merupakan majoriti mungkin tidak akan mengundi calon MCA. UMNO eloklah mengambil perhatian.
Mengenai 2, ia tidak akan dan tidak boleh dilakukan dalam kerangka Perlembagaan yang ada sekarang. Dari segi politik pun ia tidak mungkin boleh dilakukan. Malaysia bukan Kelantan. Tetapi, seperti isu hudud dipolitikkan di Kelantan, resolusi ini juga hanya akan menjadi modal politik selagi ia akan membawa undi. Biar apa pun PAS tidak ada apa-apa untuk rugi daripada resolusi yang dicadangkan oleh wakilnya itu. Yang rugi ialah Kerajaan PH.

Kesimpulan

1. Kongres itu bermula dengan tujuan untuk menyaingi perpaduan ummah UMNO-PAS dan menarik pengundi Melayu kepada Bersatu yang akan menguntungkan PH khususnya DAP.

2. Untuk mengelak ia dituduh bermotifkan politik dan memberi kredibiliti kepadanya, IPTA-IPTA diminta menganjurnya. (Siapa yang membayar perbelanjaannya, saya tidak tahu).

3. Mungkin IPTA-IPTA itu bersesetuju untuk menganjurkan kongres itu kerana mereka nampak ia adalah suatu kesempatan baik untuk mereka mengketengahkan pendapat dan pendirian mereka dalam isu-isu negara semasa untuk mendapat perhatian dan, mungkin, pelaksanaan, walaupun sebahagian daripadanya.

4. Tun Dr Mahathir nampak seperti terheret ke dalam kongres itu, melainkan jika beliau mempunyai tujuannya yang tersendiri.

5. UMNO dam PAS membuat keputusan bijak untuk menyertainya. Kehadiran mereka meletakkan Tun Dr Mahathir lebih rapat dengan UMNO dan PAS. Ini akan menimbulkan prasangka di kalangan anggota PH, terutama sekali DAP dan PKR terhadap Tun Dr Mahathir yang akan menambahkan lagi keretakan di antara mereka.

6. Dengan kehadiran di kongres itu, UMNO dan PAS tidak rugi apa-apa. Malah mereka untung kerana menyebabkan bertambahnya keretakan hubungan Tun Dr Mhathir dengan rakan sekutu PH. Di samping itu PAS, melalui wakilnya telah berjaya memasukkan satu resolusi yang memang tidak akan dilaksanakan oleh PH, memberi modal politik percuma kepada PAS.

7. IPTA-IPTA dikritik oleh DAP, individu dan kumpulan yang dipengaruhi oleh atau sependapat dengannya kerana terlibat dalam penganjuran kongres itu. Kritikan itu adalah atas alasan kongres itu rasis. Valid atau tidak alasan itu, ia mencemarkan imej IPTA-IPTA itu yang sukar dibersihkan sepenuhnya. Keadaan mungkin berbeza jika idea kongres itu datangnya dari IPTA-IPTA itu sendiri untuk mengumpulkan para akademik dan professional untuk membincang masalah orang Melayu semasa dan mencari jalan mengatasinya.

8. Kongres itu memberi kesempatan kepada golongan pelajar, terutama sekali Cina, yang dipengaruhi atau sealiran dengan DAP mengecam Naib Canselor Universiti Malaya kerana ucapannya di kongres itu yang disifatkan sebagai rasis. Valid atau tidak alasan itu, pelajar-pelajar itu telah dijadikan wira oleh orang dan kumpulan yang sependapat dan mempunyai kepentingan yang sama dengan mereka.

9. Isunya bukan hak pelajar-pelajar itu bersuara, tetapi di mana? Semua orang bersetuju mereka ada hak bersuara. Tetapi, manusia bukan sahaja ada hak. Manusia juga ada tannggungjawab, ada adab, adat, budaya, peraturan, etika dan, sepatutnya, perasaan malu untuk melakukan sesuatu yang tidak senonoh di majlis seperti itu. Adakah semua itu tidak relevan lagi?

10. Lebih mendukacitakan ialah, kumpulan-kumpulan yang menyokong pelajar-pelajar itu, termasuk ahli-ahli politik (pembuat undang-undang) dan ahli-ahli akdemik (cerdik pandai), juga cuma mengutamakan hak bersuara seseorang tetapi tidak langsung mengambil kira factor-faktor lain yang saya sebut dalam perenggan 9, malah ada yang terang-terang mengalu-alukan ketidakpatuhan awam (civil disobedience) dari mereka.

11. Ada pula ahli akademik yang mengambil kesempatan untuk mengkritik naib-naib canselor yang, mengikutnya, tidak berkelayakan memegang jawatan itu, bermain politik untuk dilantik dan kekal di jawatan itu.

12. Kita juga dapat melihat dengan jelas peranan media masa Bahasa Inggeris (Bahasa Cina saya tidak tahu) dalam mempromosikan pelajar-pelajar itu.

13. MCA, yang mahu bertanding di Tanjung Piai menagambil kesempatan untuk menarik sokongan pengundi Cina daripada DAP. Saya tidak fikir ia akan berajaya. Sebaliknya, jika orang Melayu mengikuti perkembangan isu kongres itu, mereka mungkin tidak akan mengundi calon MCA dalam PRK Tanjung Piai. UMNO perlu ambil perhatian.

14. DAP, terutama sekali Dapsy, tentu gembira dapat mempromosi pelajar-pelajar yang fikirannya sealiran dengan mereka dalam usaha memenagi sokongan orang Cina. Tetapi, sebenarnya mereka tidak perlu berbuat apa-apa untuk mendapat sokongan orang Cina lagi, pada masa ini. Orang Cina sudah pun berada dalam genggaman mereka. Sebaliknya, DAP perlu sedar bahawa perbuatan dua pelajar itu dan sokongan tidak berbelah-baginya mungkin lebeih berkesan kepada orang Melayu daripada ceramah bersepadu UMNO-PAS ke seluruh Semenanjung untuk menolak PH kerana DAP berada di dalamnya. Saya fikir dalam PRU15, undi orang Melayu lebih penting kepada PH, khususnya PKR, Bersatu dan Amanah.

15. Bahawa keretakan antara Tun Dr. Mahathir dengan DAP dan bahawa kongres itu memburukkan lagi keadaan itu tidak boleh dinafikan. Dalam masa dua minggu sahaja selepas kongres itu diadakan, keretakan itu telah menjadi lebih teruk apabila Ronnie Liu mengkritik Tun Dr. Mahathir secara terbuka dan mengatakan bahawa tanpa Bersatu pun PH masih mempunyai majoriti dan boleh menubuh kerajaan. Apa yang menyebabkan sekutu PH masih tolerate antara satu sama lain ialah mereka masing-masing takut sekiranya mereka berpecah pada masa ini, ada kemungkinan Tun Dr. Mahathir akan memohon DYMM SPB YDP Agong membubarkan Parlimen, menyebabkan PRU 15 diadakan lebih awal dan mereka akan kalah. Maka, adalah lebih baik untuk terus berkuasa sehingga tamat penggal Parlimen semasa.

16. Memandangkan di kebanyakan universiti, Canselornya yang menyampaikan skrol itu adalah DYMM Raja-Raja Melayu, DYMM Raja-Raja Permaisuri atau TYT Gobnor, perbuatan tidak beradab itu tidak boleh diterima sama sekali. Ia mesti di larang dengan hukuman yang setimpal bagi sesiapa yang melanggarnya. Janganlah suatu upacara yang beradat seperti itu dirosakkan oleh sekumpulan orang yang tidak tahu adat dan tidak beradab.

17. Saya tidak fikir resolusi-resolusi kongres itu akan dilaksanakan, tetapi kesannya yang tidak dirancang akan berpanjangan.

Sama-samalah kita tunggu dan lihat.

23 10 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

FORUM NARATIF MALAYSIA BAHARU: APA TUJUANNYA?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada Forum Naratif Malaysia Baharu yang diadakan pada 14 September 2019 di Mega Chinese Methodist Church, Kota Damansara, Selangor. Ia dibuka oleh Steven Sim Chee Keong dan ditutup oleh Michelle Ng Mei Sze.

Eloklah kita tahu sedikit mengenai latar belakang kedua-dua nama yang tersebut di atas, moderator dan ahli-ahli panel forum itu.

Steven Sim Chee Keong adalah Timbalan Menteri Belia dan Sukan dan Ahli Parlimen DAP Bukit Mertajam, seorang Cina Kristian.

Michelle Ng Mei Sze adalah Ahli Dewan Udangan Negeri Selangor (ADUN) DAP Subang Jaya, seorang Cina Kristian.

Moderator forum itu, Philip Koh, seorang peguam, adalah seorang Cina Kristian.

Prof. Dr. Tajuddin Rasdi, adalah seorang profesor seni bina, Universiti UCSI. Beliau bukan sahaja satu-satunya ahli panel bukan Cina, malah satu-satunya peserta bukan Cina di forum itu.

Dr. James Chin adalah seorang Cina Kristian dari University of Tasmania. Beliau adalah kelahiran Malaysia (Sarawak) yang masih menjadi warganegara Malaysia.

Dr. Lee Kam Hing, bekas profesor sejarah Universiti Malaya, pada masa ini adalah Timbalan Naib Canselor, New Era University College.

Adakah forum itu mempunyai sesuatu agenda? Perhatikan apa yang dikatakan oleh Timbalan Menteri itu di permulaan ucapan pembukaannya. Katanya:

“Mengapa kamu semua membuat ini, adakah sesuatu agenda di belakang, terutama sekali dengan Prof .Tajuddin ada sama.” (Terjemahan saya.)

Daripada satu ayat itu kita boleh tahu bahawa:

1. Timbalan Menteri berkenaan mengenali Prof. Tajuddin;

2. Biasanya, apabila ada Prof. Tajuddin, adalah sesuatu agenda.

Ini disahkan oleh Prof Tajuddin sendiri dalam jawapannya di penghujung forum itu. Antara lain, katanya:

“Lihat kepada Utusan Malaysia, siapakah yang menulis “tolonglah Utusan Malaysia”? Prof Tajuddin, yang kebanyakan orang Melayu tidak suka. Saya kata, “Lihat. Tolonglah, 700 orang”, kamu tahu, apabila mereka memberhentikan JASA, berapa ribu orang, orang BERNAMA juga, macam itu. Saya kata “Tolonglah,” dan lepas itu saya terpaksa merayu kepada orang bukan Melayu. Seorang Cina berkata, “Saya akan bagi RM20,000.00”, macam itu. Saya berkata kepada orang bukan Melayu, “Jika kita boleh mengumpul RM1 juta, kita boleh memalitnya di muka UMNO, dengan mengatakan “ini orang bukan Melayu tolong”…Beberapa orang berkata, “Wah kamu sangat bersemangat, kamu hendak menolong Utusan”. “Bersemangat bersemangatlah, tetapi saya juga mempunyai strategi politik, kamu tahu, dengan menolong mereka, kita menukar naratif seperti itu.

Apabila ada masalah, berkenaan agama Kristian atau orang Cina, kamu jangan buat kenyataan akhbar sendiri, tetapi mereka di luar sana, tak ramai, tapi orang macam saya, Siti Kassim, Anas Zubedy. Ini adalah orang Melayu yang berfikiran terbuka, pastikan kamu memasukkan mereka dalam kenyataan ini, supaya kita tukar naratif dan juga kita boleh menjawab balik naratif PWTC, yang ini, dan itulah cara kita bergerak bersama. Walau pun Melayu ini tak ramai tak mengapa, kita boleh ada media, sebab itulah boikot tidak sebenarnya, tidak berjalan dengan cukup baik…” (Terjemahan saya, seperti yang beliau katakan. Ucapannya bercampur-campur Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu dan tidak tersusun. Lihat nota akhir.)

Perhatikan agenda yang dipanggilnya “strategi” itu:

1. Beliau merayu kepada orang bukan Melayu (Cina) untuk menderma untuk “membantu” Utusan Malaysia dengan tujuan:

(a) memalukan UMNO.

(b) mensabotaj Utusan Malaysia dengan menukar naratif (berita atau sesuatu kisah)
dan menjawab balik (counter) naratif UMNO/Perpaduan Ummah.

2. Satu lagi strateginya ialah untuk menggunakan orang Melayu seperti beliau, Siti Kassim dan Anas Zubedy bagi menyangkal kritikan orang Melayu/Islam terhadap isu-isu mengenai Kristian atau orang Cina.

Forum itu diadakan pada hari yang sama dengan Himpunan Perpaduan Ummah (HPU914) yang diadakan di PWTC. Adakah itu satu kebetulan?

Timbalan Menteri itu sendiri, dalam ucapan pembukaannya, merujuk kepada perhimpunan di PWTC. Katanya, “Hari ini kita baru ada pertunjukan besar di PWTC, politik dan agama dirapatkan”.

Prof. Tajuddin juga berkata, “dan juga kita boleh menjawab balik naratif PWTC..” Maka, ia bukan kebetulan tetapi untuk “counter” naratif PWTC.

Untuk mengetahui lebih lanjut tujuan forum itu diadakan, mari kita lihat isi kandungan ucapan pembukaan dan pembentangan ahli-ahli panel.

Kita kembali kepada ucapan Timbalan Menteri.

“Saya akan lakukan dua perkara dalam ucapan saya hari ini, semua sekali. Saya ingin, nombor satu, memberitahu anda betapa indahnya Kerajaan Tuhan (Kingdom of God) tetapi saya juga ingin berkongsi dengan anda beberapa perkara yang saya minati atau kerajaan telah lakukan dalam satu tahun yang lalu.
…………

“… tetapi ketika orang bertanya tentang politik Jesus, seperti ahli politik yang baik saya selalu kembali kepada apa yang saya sebut manifesto Jesus, …

…. Saya berpendapat bahawa Jesus juga mempunyai manifesto kecuali bahawa tidak seperti manifesto PH, manifesto Jesus ada dalam Kitab Suci.

Ini adalah dari Luke Bab IV ayat 18 hingga 19, dan lihat cara Luke berdoa cerita ini.

Bagaimana apabila kita mengundi Jesus?

Apa yang berlaku apabila Jesus akhirnya menjadi Raja?

Pertama, mesti ada berita baik kepada orang miskin …

Kedua, apabila Negara Tuhan tiba, mestilah ada kebebasan bagi banduan …

Dan ketiga, apabila Christ menjadi Raja, ada pemulihan penglihatan untuk orang buta …

Apabila Tuhan menjadi Raja, nombor empat, akan ada pelepasan bagi yang ditindas …

Semua Cina, melainkan Tajuddin…

Ini adalah tahun Tuhan untuk bertindak .

Rakan-rakan saya sekalian, Negara Tuhan adalah misi yang tidak boleh dihalang, dan alasannya adalah ini, Tuhan sendiri akan bertindak atasnya, dan itu adalah keyakinan kita yang tidak dapat digoyang.

Negara Tuhan tidak dapat dihentikan, dan ini adalah jawapan kita untuk semua ideologi kapitalisme, komunisme, sosialisme, liberalisme, nasionalisme. Tuhan sendiri berkomitmen untuk bertindak dan memastikan kejayaan Kerajaan-Nya sendiri.” (Terjemahan saya mengikut apa yang dikatanya. Rujuk nota akhir.)

Apa kata Pof. Tajuddin? Ia boleh disimpulkan dengan satu ayat: Beliau mengutuk Islam dan orang Islam. Sila ikuti antara apa yang dikatakannya:

“Tetapi sebenarnya untuk memberitahu anda kebenaran mengapa saya di sini dan dalam satu pengertian tidak diterima oleh bangsa saya sendiri dan juga agama saya sendiri, adalah kerana secara kebetulan saya membaca 20,000 hadith Nabi Muhammad, daripada Bukhari, Muslim, ini teks-teks yang sepatutnya dibaca oleh ustaz-ustaz, tetapi mereka tidak membacanya, dan umat Islam tidak membaca apa-apa.
……….

…. sekolah-sekolah kerajaan kita melarang agama-agama lain diajar, kerana mereka mengatakan ia akan mengelirukan, memanglah keliru, anda beri ustaz, mereka tidak tahu bagaimana hendak berfikir melebihi apa yang mereka telah diajar di madrasah, bagilah profesor seni bina (beliau adalah prof. senibina – ditambah), bolehlah, kita tukar, kerana sebagai arkitek kita berfikir di luar kotak, bahkan kita tidak tahu apa kotak itu. (Terjemahan saya).
……………

Katakan lah, orang berkata anda telah bertemu Tuhankah, perkara seperti itu, dan berkata keempat-empat agama itu mereka belum bertemu dengan Tuhan. Maka mereka samalah seperti lima lelaki buta yang cuba untuk mengetahui apa gajah itu padahal mereka tidak pernah melihat apa gajah itu. (Terjemahan saya).
………

Sekarang, dalam Islam kerohanian adalah berapa kali anda pergi ke haji, berapa kali anda pergi ke umrah, berapa kali anda berjalan ke masjid….

Lihat, dalam Islam mereka diajar ritual dan bentuk tetapi bukan jiwa, bahagian dalam, dan ini adalah masalah, dan bagaimana untuk menyelesaikannya, saya tahu bagaimana hendak menyelesaikannya, hanya saya tidak diberi peluang menyelesaikannya. (Terjemahan saya)

Kita lihat pula apa yang dikatakan oleh ahli panel kedua, Dr. James Chin.

Beliau membawa satu point utama, iaitu ketidakpuasan hati beliau terhadap pertambahan penduduk Sabah, yang mengikutnya, kebanyakannya dibawa masuk dari Filipina Selatan. Antara lain, inilah katanya:

“Kini, satu yang menambah kesedihan yang tidak relevan dengan Sarawak tetapi sangat relevan dengan Sabah, sudah tentu rakyat Sabah juga sangat marah kerana telah ada perubahan dramatik dalam demografi Sabah. Sekiranya anda melawat Sabah, katakan pada tahun 1965, Sabah adalah sebuah masyarakat yang cukup seimbang. Majoriti adalah Kadazan Dusun Murut, KDM.

Tetapi di akhir tahun 1970-an sepanjang tahun 1980-an dan 1990-an terdapat perkara yang disebut Projek IC, ada yang menyebutnya Projek M. Pada dasarnya, ia bererti membawa sejumlah besar pendatang haram dari Filipina Selatan, jumlah yang lebih kecil dari Indonesia, penyediaan dokumen segera baru yang berakhir dengan IC biru Malaysia supaya mereka menjadi warganegara, inilah yang kita panggil warga kertas.

Hari ini keadaan sangat serius di Sabah kerana kira-kira 1/3 orang di Sabah hari ini adalah rakyat segera. Sama seperti kopi segera, anda mencurahkannya ke dalam air panas maka anda mendapat IC biru. Kini, dalam keadaan biasa ini tidak akan menjadi masalah tetapi dalam konteks Sabah ia menjadi masalah besar kerana hampir semua kes, semua orang yang dikeluarkan IC biru berakhir dalam senarai pemilih. Dalam erti kata lain, anda menjadi warganegara segera untuk menjejaskan hasil pemilihan negeri.

Oleh itu, saya telah memberikan anda dua angka. Pada tahun 1976, terdapat 22 kerusi majoriti Kadazan Dusun Murut, pada tahun 2008 ia jatuh kepada 13. Pada tahun 1976, terdapat 18 kerusi Islam, pada tahun 2008 terdapat 36. Jadi dalam ruang pada dasarnya satu generasi hasil politik untuk setiap pemilihan negeri Sabah adalah bahawa anda akan berakhir dengan kerajaan Islam, tidak ada dua pilihan mengenainya. Esok, walaupun jika setiap orang bukan Islam di Sabah mengundi untuk parti bukan Islam, anda masih akan berakhir dengan kerajaan Islam. Ok, itulah kenyataannya. Jadi itulah sebabnya KDM sangat marah.” (Terjemahan saya).

Di akhir ucapannya, beliau beralih kapada gerakan pemisahan. Ini katanya:

“Apa yang juga sangat menarik dalam 10 tahun yang lalu ialah banyak gerakan pemisahan sebenarnya mempunyai dimensi antarabangsa. Mereka mempunyai penyokong di luar Malaysia. Mereka menubuhkan kumpulan di luar untuk menyokong mereka. Jadi, pada 22 haribulan (September) ini, akan ada persidangan, persidangan antarabangsa yang diadakan oleh gerakan pemisahan. Mereka terpaksa mengadakannya di Melbourne dan mereka membincangkan masa depan Sabah dan Sarawak di luar persekutuan. Jadi jika anda berada di Melbourne pada 22 September, datang dan jumpa saya, saya akan memberikan tiket untuk menghadiri, FOC, secara percuma. (Terjemahan saya).

Sekarang, kita sampai kepada ahli panel ketiga Dr. Lee Kam Hing. Antara lain, katanya:

“Sejarah Malaysia atau sejarah yang dibentangkan dalam buku sejarah kita mempunyai satu, tanah air orang Melayu, dan masyarakat pendatang. Tema berterusan yang berjalan dalam naratif sejarah yang ditaja negara dan dicerminkan dalam buku teks sejarah semasa untuk sekolah dan universiti, tema utamanya adalah perpaduan Melayu, nasionalisme Melayu, Islam dan Malaysia sebagai tanah air bagi orang Melayu. Teras utama tema ini ialah tuntutan ketuanan Melayu dan kedudukan istimewa orang Melayu. Lebih penting lagi, kisah-kisah sekarang yang dibina di sekeliling Perikatan, BN sebagai makna kemerdekaan negara, dan bahawa UMNO adalah pelindung dan pembela hak Melayu.
………….

Dalam usaha untuk menekankan kepentingan Islam dalam sejarah, Teks Sejarah Dunia Tingkatan Empat memperuntukkan 5 dari 10 bab mengenai sejarah Islam. Jadi anda mempunyai 10 bab sejarah dunia dan, jadi anda mempunyai 5 dari 10 bab dalam sejarah Islam, hanya 3 dari 10 bab dalam sejarah dunia yang berkaitan dengan perkembangan idea dan institusi di luar Malaysia dan negara-negara Asia Tenggara. Oleh itu, hanya 3 daripada 10 bab sejarah dunia yang dikhaskan untuk sejarah dunia di luar rantau ini.
…………

Sekarang dalam naratif ini, peranan dan kehadiran bukan Melayu diberi perhatian yang sangat minimum.
… ..

…. Kehadiran Kristian, dan saya ingin mengakhiri perkara ini, telah menjadi sebahagian daripada sejarah negara, terutamanya sejarah Bumiputera Kristian…..

Sekarang, misi Kristian menyumbang kepada pengetahuan dan penerbitannya melalui media cetak dan ia adalah Kristian, London Business Society, yang menerbitkan jurnal berbahasa Melayu yang pertama bernama Busan Arbi, dan buku-buku Melayu yang pertama dicetak oleh rumah penerbitan misi, yang dipanggil MPH, kolej pembelajaran pertama di Melaka pada tahun 1850, Anglo-Chinese College, dan salah seorang guru di sana adalah Prof James Leigh yang kemudiannya menjadi profesor Chinese di Oxford. Sekarang, orang Kristian adalah ilmuan peradaban Melayu.”

Akhir sekali, inilah yang dikatakan oleh Philip Koh semasa menyimpul resolusi forum itu:

“Tetapi kita semua tahu, Tajuddin juga mengatakannya bahawa banyak kursus yang dijalankan dari segi pendidikan dan latihan belia, kelas-kelas sivik menyebarkan nasionalisme etnik, ketuanan Melayu, bukan nasionalisme sivik, yang bermaksud kita mempunyai sebuah negara bersama.

Kebangkitan Islam, betul, adalah sebahagian dari keseluruhan 3 R ini yang kita bercakap mengenainya: Agama, Ras, Kesultanan. Isu-isu ini berleluasa dengan cara saya, sebagai seorang peguam, ketika saya melihat di mahkamah, pada satu ketika mahkamah nampaknya membenarkan 3 R untuk mengalahkan peruntukan mengenai tafsiran Perlembagaan Persekutuan. Perkara 3 (1) mengatakan dan kita mesti beri kepadanya all the weight and respect, bahawa Islam adalah agama Persekutuan, tetapi Perkara 3 (4) sangat jelas, betul, ia mengatakan bahawa tiada apa-apa dalam perisytiharan ini akan merosotkan, menjejaskan atau merosakkan mana-mana perkara (article) lain. Dan, saya akan memanggilnya kawan, Tan Sri Malanjum, Ketua Hakim Negara yang telah bersara, betul, saya ingat dia dalam kes Lina Joy, betul, sesetengah daripada kita telah mendengar tentang itu, dia berkata, “Hello, hello, ada orang yang melihat Perkara 3 (4)?” Dia adalah satu-satunya suara yang menentang tetapi ada suara-suara dominan dalam badan kehakiman yang menggunakan Perkara 3 (1) untuk mengatasi perkara-perkara lain, termasuk kebebasan seseorang untuk menukar agamanya.

Saya sengaja memperturunkan petikan ucapan atau pembentangan mereka supaya pembaca dapat membaca dan menilai sendiri dan tidak hanya percaya dan bersetuju dengan apa yang saya katakan.

Dalam ucapannya, Timbalan Menteri itu memuji Negara Tuhan yang mereka hendak tegakkan di negara ini berdasarkan Manifesto Jesus. Beliau menyeru semua Cina (Kristian) untuk bertindak kerana ini adalah tahun Tuhan untuk bertindak dan Tuhan sendiri akan bertindak untuk menegakkan negara Tuhan itu.

Mereka tahu bahawa orang Melayu/Islamlah yang akan menjadi penghalang mereka. Mereka memperolehi seorang Melayu dan Islam yang bersedia untuk mengutuk orang Melayu dan agama Islam di hadapan Cina Kristian. Beliau telah pun mengatur dan melaksanakan strateginya untuk sabotaj Utusan Malaysia. Lebih penting lagi ialah nasihat beliau kepada mereka, jika ada apa-apa isu mengenai Kristian dan Cina, mereka janganlah membuat kenyataan akhbar sendiri, tetapi menggunakan orang-orang seperti beliau, Siti Kassim dan Anas Zubedy untuk menjawabnya. Semestinya senjata sulit peluru Melayu ini adalah tambahan kepada beratus-ratus Red Beans, termasuk yang menggunakan nama Melayu/Islam.

Ahli panel kedua yang berasal dari Sarawak dan menetap di Australia, diterbangkan dari Tasmania hanya mengemukakan perangkaan mengenai penerimaan rakyat Filipina yang beragama Islam sebagai penduduk Sabah dan rakyat Malaysia. Beliau mengakhiri pembentangan beliau dengan menawarkan tiket percuma untuk menghadiri persidangan bagi membincangkan masa depan Sabah dan Sarawak di luar Malaysia yang diadakan di Melbourne dan mendapat sokongan antarabangsa itu.

Daripada ucapannya pun kita boleh lihat bahawa beliau adalah seorang penyokong, jika tidak pejuang, pemisahan Sabah dan Sarawak dari Malaysia. Bagaimana beliau boleh masuk keluar Malaysia dengan bebas untuk mempromosi perpisahan Sabah dan Sarawak dari Malaysia?

Ahli panel ketiga, bekas Profesor Sejarah Universiti Malaya, pula mengkritik sejarah yang ditulis dalam buku sejarah kita, yang mengikutnya, Malaysia adalah tanah air orang Melayu dan orang bukan Melayu adalah masyarakat pendatang. Peranan dan kehadiran orang bukan Melayu dan Kristian diberi perhatian yang sangat minima.

Akhir sekali, Philip Koh, moderator, yang tidak puas hati dengah hakim-hakim, yang menurutnya menggunakan Perkara 3(1) Perlembagaan Persekutuan untuk mengatasi perkara-perkara lain, termasuk kebebasan seseorang untuk menukar agamanya.

Kita boleh simpulkan tujuan forum itu, iaitu:

1. Untuk menjadikan Malaysia sebuah Negara Tuhan berasaskan Manifesto Jesus.

2. Untuk membangkitkan rasa tidak puas hati orang Cina Kristian supaya mereka bangun bertindak, mereka diberitahu mengenai “ketidakadilan” yang dilakukan terhadap mereka oleh kerajaan BN:

a. bahawa kerajaan BN telah membawa masuk banyak orang Islam
daripada Filipina untuk menambah bilangan pengundi Islam di Sabah;

b. bahawa peranan orang bukan Melayu dan orang Kristian tidak diiktiraf dalam
sejarah negara;

c. bahawa hakim-hakim (yang majoritinya Melayu) menggunakan Perkara 3 (1)
Perlembagaan Persekutuan untuk menghalang kebebasan seseorang untuk
menukar agamanya.

3. Untuk memperlekehkan Islam dan orang Islam pada pandangan peserta, Prof. Tajuddin memainkan peranannya.

4. Antara strategi mereka, ialah mensabotaj Utusan Malaysia untuk menukar naratif Melayu/Islam dan menggunakan orang Melayu/Islam untuk melawan (counter) kritikan orang Melayu/Islam terhadap orang Cina dan Kristian.

Perlu difahami bahawa soal sama ada peruntukan 3(1) Perlembagaan Persekutuan menghalang seseorang itu menukar agama atau tidak, tidak ada kena mengena dengan orang bukan Islam. Tidak ada penghakiman mahkamah, tidak ada undang-undang, tidak ada orang Islam yang menghalang orang bukan Islam menukar agama. Jika tidak kesemua mereka tidak boleh menukar agama asal mereka kepada agama Kristian.

Kaum yang paling banyak menukar agama adalah orang Cina. Orang Islam tidak menghalang mereka. Masyarakat mereka juga tidak mengambil kisah selagi mereka tidak menukar agama kepada Islam. Tetapi, apabila sahaja seorang anggota masyarakat mereka memeluk agama Islam, maka bukan sahaja keluarganya menentangnya, seluruh masyarakatnya akan memboikotnya. Itu menunjukkan prejudis, jika tidak permusuhan, mereka yang mendalam terhadap Islam.

Tetapi, apabila terdengar sahaja ada seorang Islam yang murtad atau hendak murtad, apatah lagi jika hendak memeluk agama Kristian, maka pasukan peguam mereka dan seluruh jentera missionary mereka akan bergerak serentak untuk membantu dan membelanya. Tidak kira di mana, mereka sampai. Siapa yang membayar upah (fee) mereka?

Jika apa yang dikatakan oleh Philip Koh itu benar pun (saya tidak berkata ia benar atau tidak), ia melibatkan orang Islam, yakni, dengan tafsiran Perkara 3(1) seperti itu, orang Islam dihalang menukar agama, apa kena mengena dengan orang bukan Islam melainkan mereka mahu orang Islam menukar agama ke agama mereka?

Ingatlah cubaan untuk menggunakan kalimah Allah dalam bible Bahasa Melayu dan upacara agama Kristian dalam Bahasa Melayu setelah gereja Kristian gagal mengkristiankan orang Melayu secara besar-besaran selama 500 tahun.

Dalam kata-kata lain, dalam usaha menegakkan Negara Tuhan itu, mereka juga mahu mengkristiankan orang Melayu/Islam.

Sekarang fahamlah kita apa yang dimaksudkan dengan Naratif Malaysia Baharu Pakatan Harapan itu .

Saya tujukan rencana ini kepada semua orang Melayu/Islam melampaui sempadan parti politik di Malaysia. Ini adalah ancaman kepada kita semua yang kita perlu tentang bersama.

Yang paling mendukacitakan ialah apabila Menteri Belia dan Sukan (seorang Melayu/Islam) ditanya mengenai aktiviti timbalannya itu, beliau menjawab, “Dia tidak cuba mengkristiankan saya pun”. Itu bukanlah jawapan yang layak diberi oleh seorang Menteri. Ia menunjukkan betapa naifnya menteri Melayu dalam kabinet PH.

29 09 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

TANJUNG PIAI: JANGAN BERI KEPADA MCA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 21 September 2019, tersiar berita bahawa Timbalan Menteri Di Jabatan Perdana Menteri Datuk Wira Dr. Md Farid Md Rafik, Ahli Parlimen Tanjung Piai telah meninggal dunia akibat serangan jantung pada umur yang masih muda, ia itu 42 tahun.

Kita terima berita itu dengan rasa sedih dan mendoakan rohnya di rahmati Allah dan ucapan takziah kepada keluarganya.

Presiden UMNO, DS Dr. Ahmad Zahid Hamidi yang berada di Kota Kinabalu, ketika ditanya wartawan, berkata bahawa UMNO akan berbincang dengan teliti dengan parti-parti komponen BN sebelum memutuskan siapakah calon yang akan diletak di kubu kuat MCA

Esoknya, pada 22 September 2019, keluar berita bahawa DS Wee Jeck Seng, calon MCA yang memenangi kerusi tersebut atas tiket BN selama dua penggal sebelumnya, tetapi kalah dalam PRU 14, bersedia untuk bertanding semula.

“Sebagai ketua bahagian (MCA), saya mempunyai tanggungjawab untuk mempertahankan kerusi itu dan saya semestinya bersedia,” katanya.

Pada hari yang sama, tersiar pula kenyataan Timbalan Presiden MCA Datuk Dr Mah Hang Soon bahawa MCA bersedia untuk merampas balik kerusi tersebut daripada Pakatan Harapan (PH).

Perhatikan reaksi pemimpin UMNO dan pemimpin-pemimpin MCA. Pemimpin UMNO menghormati pandangan parti-parti komponen BN, malah membuat kesilapan apabila berkata kawasan itu adalah kubu kuat MCA. Itu adalah satu kesilapan yang perlu dibetulkan. Jika DS Zahid tidak berkata demikian, beliau hendaklah mengeluarkan kenyataan menafikannya.

Sebaliknya, pemimpin-pemimpin MCA itu seolah-olah menganggap kawasan pilihanraya itu milik mereka dan mengeluarkan kenyataan demikian tanpa berunding dengan parti-parti komponen BN, terutama sekali UMNO.

Kawasan itu tidak pernah menjadi kubu kuat MCA, dalam erti kata MCA boleh memenanginya jika ia bertanding bersendirian, dengan undi orang Cina, tanpa undi orang Melayu. Sebaliknya, ia adalah antara kawasan majoriti Melayu dan kubu kuat UMNO yang diberikan kepada MCA dan MIC (kemudiannya, termasuk Gerakan). Amalan itu dilakukan semenjak PRU 1 (1955), pada masa itu untuk memberi representasi yang lebih kepada orang Cina, manakala MIC pula, hingga ke hari ini, tidak mungkin memenangi satu kerusi pun secara bersenditian. Kemudiannya, kawasan-kawasan seperti itu diberi kepada MCA dan Gerakan untuk memastikan pemimpin utama mereka tidak kecundang, jika mereka bertanding dalam kawasan majoriti Cina.

Ertinya, mereka bertanding dan menang di kawasan-kawasan seperti itu atas ihsan UMNO dan orang Melayu. Itu pengorbanan UMNO yang ahli-ahli UMNO, MCA, Gerakan dan MIC perlu ingat.

Mengenai kawasan Parlimen Tanjung Piai, semenjak ia diwujudkan, UMNO telah bermurah hati memberikannya kapada MCA sebagai kawasan selamat untuk ditandingi oleh pemimpin-pemimpin MCA kerana jika mereka bertanding di kawasan majoriti Cina, mereka akan kalah disebabkan MCA tidak mendapat sokongan daripada orang Cina.

Dalam PRU 11 (2004), ia diberikan kepada Presiden MCA, Ong Kah Ting, sebagai kerusi selamat untuk mengelak beliau kalah di kawasan majoriti Cina. Beliau berasal dari Lenggong, Perak. Apa hubungannya dengan Tanjung Piai, Johor? Ertinya kawasan itu diberi kepada MCA atas ihsan UMNO dan baliau menang atas ihsan pengundi Melayu, khususnya UMNO.

Dalam PRU 12 dan 13, kawasan itu diberi pula kepada Wee Jeck Seng. Beliau juga menang atas sokongan padu pengundi Melayu, walau pun dalam PRU 13 (2013), DAP meletakkan calon Melayu. Perhatikan betapa taat setianya ahli-ahli UMNO kepada parti untuk menjaminkan kemenangan calon parti komponannya, walaupun bukan Melayu. Anihnya, Melayu dikatakan rasis.

Semasa PRU 14, peratusan pengundi bagi kawasan Parlimen Tnjung Piai adalah seperti berikut: jumlah pengundi 53,528; Melayu 56.80%; Cina 41.64%; India 1.01% dan lain-lain 0.55%. UMNO menuntut supaya kawasan itu diberikan kepada UMNO untuk bertanding, tetapi tidak dihiraukan oleh pucuk pimpinan UMNO. Maka, ia diberi juga kepada MCA dan DS Wee Jeck Seng bertanding lagi atas tiket BN.

Keputusan pilihanraya itu adalah seperti berikut: DS Wee Jeck Seng (BN) 20,731; Nordin Othman(PAS) 2,962; Dr. Md. Farid Md Rafik (Bersatu) 21,255. Dr Md Farid menang dengan majoriti 524.

DAP mendakwa bahawa dalam PRU 14, 97% pengundi Cina mengundi DAP. (Itu tidak rasis?). Jika dakwaan itu benar, maka dalam PRU 14, berapakah undi orang Cina yang diperolehi DS Wee Jeck Seng?

Memang benar tidak ada calon DAP di kawasan itu. Tetapi, dalam PRU 14, DAP bertanding atas nama PH, malah memakai simbol PKR. Semestinyalah, orang-orang Cina yang berdiri di belakang DAP dalam PRU 14, mengundi calon PH.

Soalnya berapakah undi Cina yang diperolehi oleh calon MCA itu? Saya percaya, sebagiaan besar undi yang diperolehi beliau itu adalah undi orang Melayu, yang setia kepada UMNO dan BN, kerana penyokong PAS tentu sekali mengundi calon PAS.

Mengapa DS Wee Jeck Seng kalah? Jawapannya diberi oleh Jefridin Atan, Ketua Bahagian UMNO Tanjung Piai. Mengikutnya BN kalah di kawasan itu kerana MCA tidak mahu menyerahkan kawasan itu kepada UMNO.

“Ahli-ahli UMNO di sini menuntut supaya kawasan itu diberikan kepada UMNO, tetapi pemimpin-pemimpin (UMNO) tidak menghiraukannya. Akibatnya mereka mengundi pembangkang”.

Pemimpin-pemimpin UMNO sekarang tidak sepatutnya memadang ringan alasan yang diberikan oleh Jefridin Atan itu. Beliau adalah Ketua Bahagian dan tahu hal sebenar yang berlaku di akar umbi. Tidak menghiraukannya akan membawa padah.

Kesimpulannya, Tanjung Piai bukanlah kubu kuat MCA. Ia diberikan oleh UMNO kepada MCA atas ihsan UMNO. MCA tidak ada hak untuk menganggap kawasan itu sebagai haknya, mahu pun kawasan tradisionalnya. Ihsan orang jangan dijadikan hak.

UMNO juga tidak harus lupa sikap MCA selepas PRU 14. Selama 60 tahun MCA menumpang ihsan UMNO semasa UMNO kuat. Sekali kalah, berbagai-bagai cercaan dilepaskan terhadap UMNO. MCA terus menjauhkan diri daripada UMNO, menuntut supaya BN dibubarkan, menyebabkan pemimpin-pemimpin UMNO yang ada sekarang menyuruhnya keluar jika tidak yakin dengan BN lagi. Tetapi, entah mengapa, tidak pula ia berani bertindak keluar dari BN.

Dengan angkuh dan hendak membuktikan bahawa pengundi Cina menolak MCA kerana ia bersekongkol dengan UMNO, maka MCA masuk bertanding dalam PRK DUN Balakong pada 8 September 2018 dengan menggunakan simbolnya sendiri. Apa jadi? MCA mendapat 3,975 undi manakala PH yang meletakkan calon DAP mendapat 22,508 undi. Undi yang diperolehi oleh MCA itu tentu sekali termasuk undi orang Melayu, berapa banyak kita tidak tahu.

Biar apa pun MCA tahulah langit tinggi rendah.

Dalan PRK DUN Sungai Kandis, walau pun UMNO bertanding atas nama BN, kelibat MCA tidak kelihatan. UMNO sudah tidak berguna lagi. Lebih baik lari daripadanya.

Presiden MCA yang sering mencerca UMNO dan menuntut BN dibubarkan, kemudiannya memperolehi mandat daripada MCA sebelum menghadiri mesyuarat BN, untuk menuntut supaya BN dibubarkan. Kita tidak tahu apa yang berlaku dalam mesyuarat itu, tetapi BN tidak juga dibubarkan.

Sampai ke PRK Parlimen Cameron Highlands (26 01 2019). MIC yang mungkin merasakan tiada harapan untuk menang memberi laluan kepada UMNO. Sementara itu UMNO dan PAS yang mula sedar tentang penting bekerjasama demi kepentingan Melayu dan Islam, buat pertama kali dalam berpuluh-puluh tahun, bersama-sama berkempen bagi calon BN, dan calon BN (UMNO) menang. PRK Cameron Highlands akan tercatat dalam sejarah sebagai titik permulaan kerjasama UMNO dan PAS yang membawa kejayaan.

Dua bulan kemudian, tiba pula PRK DUN Semenyih (02 03 2019). Kali ini UMNO dan PAS mengulangi kerjasama seperti di Cameron Highlands. Wajah pemimpin Wanita dan Pemuda MCA mula kelihatan. Calon BN (UMNO) menang lagi.

Ini mungkin menyebabkan MCA membuat perkiraan semula. Maka, semasa berkempen untuk PRK DUN Rantau (13 04 2019) yang ditandingi oleh Naib Presiden UMNO, DSU Mohamad Hassan, setelah kemenangannya dalam PRU 14 dibatalkan oleh Mahkamah, pemimpin-pemimpin MCA sudah terang-terang berkempen, malah duduk dan berucap sepentas dengan pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS. DSU Mohamad Hassan menang.

Selepas itu, nampaknya, mandat yang dahulu dijaja dengan megah itu sudah dilupai.

UMNO juga perlu ingat bahawa ia baharu sahaja menandatangani piagam muafakat dengan PAS. PAS perlu meyakinkan ahli-ahli dan penyokongnya bahawa ia tidak melanggar dasar perjuangannya, selama ini. Bagaimana pemimpin-pemimpin PAS akan menjawab jika ahli-ahlinya merungut: kita baru sahaja mewujudkan muafakat dengan UMNO. Sekarang kita diminta mengundi orang bukam Islam di kawasan yang majoriti pengundinya adalah orang Islam. Adakah kita mengadakan muafakat untuk memilih orang bukan Islam menjadi ketua kita? Jika itulah tujuannya, lebih baik tidak ada muafakat.

Jika rungutan yang sama dikemukakan oleh PAS kepada UMNO, apakah jawapan UMNO? Saya ingin dengar.

Dalam isu ini, UMNO perlu pilih antara PAS dan MCA. Di satu pihak ialah MCA yang telah menumpang UMNO semasa UMNO kuat dan berguna selama 60 tahun tanpa berterima kasih. Malah apa yang diberi atas ihsan itu dianggap sebagai hak. Apabila UMNO lemah dan tidak berguna kepadanya, ia menjauhkan diri, menghina dan mencerca dan menuntut supaya BN dibubarkan.

Tetapi, apabila nampak UMNO telah mula kuat semula dan menyedari ia tidak mempunyai kekuatan sendiri, maka MCA pun datang untuk berbaik-baik semula. Apabila nampak sahaja peluang yang menguntungkan, lantas ia menuntutnya, seolah-olah itu haknya, padahal ia adalah ihsan UMNO.

UMNO juga perlu fikir berapa undikah yang yang boleh di beri oleh MCA dan berapa undikah yang boleh diberi oleh PAS, kepadanya.

Di satu pihak lagi adalah PAS. PAS bersusah payah meyakinkan ahli-ahlinya untuk menerima muafakat dengan UMNO. Sebelum piagam ditandatangan pun, kerjasama antara UMNO dan PAS di tiga PRU itu telah memberi kemenangan kepada UMNO. PAS tidak mendapat apa-apa. Tetapi ahli-ahlinya bertongkos lumus bekerja siang dan malam untuk memberi kemenangan kepada calon UMNO. Yang membantu calon UMNO di ketiga-tiga PRU itu menang adalah PAS, bukan MCA.

Di Tanjung Piai pun, jika UMNO meletak calonnya, petugas-petugas PAS dari seluruh negara akan turun dan bekerja siang malam untuk memberi kemenangan kepada calon UMNO. PAS tidak mendapat apa-apa. Sebaliknya, jika kawasan itu diberi kepada MCA untuk bertanding, saya percaya petugas-petugas PAS tidak akan turun padang, malah saya percaya penyokong-penyokong PAS sama ada tidak keluar menundi, membuat undi rosak atau mengundi calon PH yang semestinya Melayu dan Islam. (Penyokong-penyokong UMNO juga besar kemungkinan akan melakukan perkara yang sama,)

Jika MCA berkeras tidak mahu melepas kawasan itu kepada UMNO, UMNO boleh berkata kepada MCA, baik, MCA boleh meletakkan calonnya dan menggunakan simbolnya seperti di Balakong. UMNO akan meletakkan calonnya. Kita lihat keputusannya.

Jika MCA tidak puas hati dan hendak keluar dari BN pun, keluarlah. UMNO tidak akan rugi apa-apa berbanding dengan akibat kegagalan muafakat dengan PAS.

Penulis-penulis anti-muafakat UMNO-PAS bermain psikologi mengatakan bahawa muafakat itu perlu membuktikan bahawa ia tidak rasis dengan memberikan kawasan itu kepada MCA. Saya bertanya mereka, pernahkah MCA memberi satu kawasan majoriti Cina untuk ditandingi UMNO dan memberi kemenangan kepada UMNO?

Kita menunggu untuk melihat keputusan yang akan dibuat oleh pemimpin-pemimpin UMNO. Orang Melayu dan Islam tidak akan memaafkan mereka jika mereka memberikan kawasan Parlimen Tanjung Piai kepada MCA.

25 09 2019

PIAGAM MUAFAKAT UMNO DAN PAS TERMETERAI

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Kemuncak perpaduan orang Melayu adalah dalam tahun 1946. Pada masa itu orang Melayu bersatu padu menentang Malayan Union. Selepas itu orang Melayu bersatu menentang ancaman pengganas Komunis; orang Melayu juga bersatu mempejuangkan kemerdekaan dan orang Melayu bersatu semasa menghadapi peristiwa 13 Mei.

Pada masa yang sama, dalam politik kepartian, orang Melayu mula berpecah, berpacah dan berpecah.

Sebaik sahaja perjuangan menentang Malayan Union berjaya dan UMNO ditubuh, UMNO berpecah apabila Dato’ Onn Jaafar meletak jawatan dan menubuh Independent Malaya Party dan kemudiannya Parti Negara. Nasib baik kedua-dua parti tidak kekal lama.

Dalam tahun 1951, setelah kalah kepada Tunku Abdul Rahman Putra dalam pemilihan Presiden UMNO, Tuan Haji Ahmad Fuad Hassan pula menubuhkan Pas yang memberi kesan perpecahan kapada orang Melayu yang terbesar dalam sejarah, hingga sekarang.

Dalam tahun 1963, UMNO berpecah lagi apabila Abdul Aziz Ishak menubuh National Convention Party yang mati tidak berkubur.

Dalam tahun 1988, UMNO berpecah lagi apabila Tengku Razaleigh menubuhkan Semangat 46. Walau bagaimana pun, ia dibubarkan lapan tahun kemudian, setelah ia, anihnya, berjaya menyerahkan pemerintahan negeri Kelantan kepada Pas yang kekal hingga sekarang.

Dalam tahun 1999, UMNO berpecah lagi apabila Dato Seri Anwar Ibrahim disingkir dan menubuhkan PKR.

Dalam tahun 2016, tiba pula giliran Tun Dr Mahathir untuk menubuhkan parti baru, Bersatu. Bersatu bekerjasama dengan PKR, DAP dan Amanah dan berjaya menjatuhkan pemerintahan BN yang di terajui UMNO itu.

Mengenai Pas pula, dalam tahun 1977 Pas berpecah dengan penubuhan Berjasa oleh Dato’ Mohd. Nasir dan Hamim oleh Dato’ Mohd. Asri dalam tahun 1983. Baik bagi PAS, manakala Berjasa bertahan satu penggal, Hamim langsung tidak mendapat sambutan. Anihnya, Dato’ Asri mati sebagai seorang ahli UMNO.

Dalam tahun 2015, Pas berpecah lagi apabila kumpulan Mat Sabu menubuh Amanah.

Ini belum mengambil kira parti-parti kecil seperti KITA dan Ikatan dan parti baru, PUTRA.

Sementara itu, UMNO yang telah reput dari dalam kerana pemimpin-pemimpinnya menghadapi persepsi rasuah dan penyalahgunaan kuasa yang teruk, masih terlalu angkuh dengan kekuatannya. (Saya menggunakan perkataan “persepsi” sebab mahkamah belum mesabitkan pertuduhan terhadap mereka). Pas juga angkuh dengan kekuatannya. Kedua-duanya terus menentang satu sama lain dalam PRU 14 menyebabkan PH menang dengan bantuan undi bukan Melayu di hamper 30 kawasan Parlimen.

Maka, pada malam 9 Mei, 2018, UMNO terduduk dengan kekalahan pertama dalam tempoh enam dekad. Mulanya Pas teruja dengan kejayaannnya. Tetapi, tidak lama kemudian ia baru sedar mengenai kerugian sebenar. Maka barulah kedua-duanya mula berfikir untuk mencari jalan menjalinkan kerjasama. Alhamdulillah, selepas tiga pilihan raya kecil, kesan positifnys telah mula dapat dilihat.

Dalam tempoh tidak sampai setahun PH memerintah, kita lihat hak dan kepentingan orang Melayu dihakis; agama Islam dan Rasul Allah s.a.w. dihina; angkatan tentera diperlekehkan; tuntutan-tuntutan orang bukan Melayu, semakin melampau; Raja-Raja, bendera negara dan lagu kebangsaan dihina; pelaksanaan undang-undang berat sebelah; keadaan ekonomi semakin teruk; ketenteraman negara semakin terancam; buhungan antara kaum semakin tegang; pegawai-pegawai awam dan institusi-institusi Islam dalam kegelisahan; kelakuan dan kata-kata yang biadab bertambah; bantahan demi bantahan dibuat mengenai apa sahaja yang berkaitan atau yang mereka kaitkan dengan orang Melayu dan agama Islam; dan satu demi satu bantuan yang memanfaatkan orang Melayu ditarik balik.

Mempertahankan hak orang Melayu dikatakan rasis sedangkan mereka yang mahukan hak orang Melayu, tidak rasis. Menyebut perkataan “Melayu” dan “Islam” pun dituduh rasis sedangkan mereka yang mengutuk orang Melayu dan menghina agama Islam tidak rasis. Perbandingan agama ditentang atas alasan menggugat ketenteraman negara sedangkan menghina Islam dan Rasul Allah s.a.w. adalah kebebasan bersuara. Ha-hal agama Islam yang terpakai kepada orang Islam sahaja pun mereka masuk campur dan mahu kita mengikut kehendak mereka.

Perkara 152 menjamin “tiada seorang pun boleh dilarang atau dihalang daripada menggunakan (selain bagi maksud rasmi), atau daripada mengajarkan atau belajar, apa-apa bahasa lain.”

Kerajaan BN bukan hanya sekadar tidak melarang dan menghalang. Malah, kerajaan membina sekolah-sekolah Cina dan Tamil. Itu pun mereka tidak puas hati lagi. Orang Cina mahu mewujudkan sistem pelajaran yang berasingan daripada sistem pendidikan kebangsaan.

Tunjukkan kepada saya sebuah negara di dunia ini yang membenarkan rakyatnya berbuat demikian, apatah lagi membina sekolah-sekolah vernacular. Di Singapura pun tidak ada sekolah Cina pada hal Singapura diperintah oleh orang Cina.

Kerajaan PH nampak seolah-olah tidak indah, malah mengalah dan mengalah. Perdana Menteri nampak seolah-olah sudah tidak dapat mengawal menteri-menterinya sendiri. DAP telah berjaya meletakkan orang-orangnya di tempat-tempat yang strategic dalam kerajaan Persekutuan dan bertindak seolah-olah di luar kawalan Perdana Menteri.

DAP juga telah berjaya menguasai atau mempengaruhi kerajaan-kerajaan negeri, kerajaan-kerjaan tempatan, badan-badan berkanun dan syarikat-syarikat milik kerajaan dengan menempatkan orang-orangnya.

Menteri-menteri Melayu nampak seperti boneka DAP, tidak cerdik, tiada berpendirian dan senentiasa bersedia mempertahankan apa sahaja yang dikatakan dan dilakukan oleh rakan-rakan bukan Islam mereka, termasuk dalam hal-hal agama Islam.

Maka, demi kepentingan Melayu, Islam dan negara, kerajaan PH perlu ditumbangkan. Menjatuhkan DS Najib adalah satu perkara. Menyerahkan kuasa politik orang Melayu kepada orang bukan Melayu adalah harga yang terlalu mahal untuk dibayar untuk menjatuhkan DS Najib. Lagi pula, DS Najib telah jatuh, mengapa kita harus terus membayar harganya? Yang untung ialah orang bukan Melayu.

Pada masa yang sama, saya tidak nampak bahawa parti-parti Melayu dalam PH akan meninggalkan PH atau berpisah dengan DAP. Maka orang Melayu tidak ada pilihan lain melainkan menjatuhkan PH dalam PRU 15. Untuk itu, pertama sekali orang Melayu perlu bersatu. UMNO dan Pas adalah dua buah parti Melayu yang terbesar. Kedua-duanya perlu bekerjasama dalam pilihanraya yang akan datang. Paling kurang, keduan-duanya hendaklah mengelak daripada pertandingan tiga penjuru dengan PH khususnya di Pantai Barat Semenanjung.

Apabila saya mula bercakap mengenai kerjasama UMNO dan Pas dalam tahun 2014, seorang bekas Menteri BN berkata ia terlalu idealistic. Selepas BN kalah dalam PRU 14, beliau melompat masuk Bersatu. Hari ini, sesuatu yang terlalu idealistic itu telah menjadi kenyataan.

Siapa pernah terbayang bahawa UMNO dan Pas boleh bekerjasama seperti yang telah berlaku dalam tiga pilihanraya kecil Cameron Highlands, Semenyih dan Rantau? Siapa pernah terbayang bahawa UMNO dan Pas boleh bersetuju menandatangani satu piagam kerjasama antara keduanya? Ia telah berlaku pada 14 September 2019. Kehendak Allah siapa tahu?

Yang menariknya, ada orang kampung yang berkata mereka tidak pernah merasa kehidupan mereka lebih bahagia daripada sekarang. Sekarag mereka sepakat, tidak berpuak-puak lagi. Kenduri dan kematian dihadiri bersama oleh orang UMNO dan Pas. Tidak seperti dahulu.

Memanglah setelah terhantuk baru mengadah. Tetapi, tidak ada gunanya menangisi apa yang sudah berlalu. Syukurlah, orang Melayu telah sedar semula dan sanggup mengenepikan perbezaan yang diada-adakan, mencari titik persamaan dan membina kerjasama untuk mendapat balik pemerintahan kerajaan pusat daripada PH.

Sekarang, mari kita lihat isi kandungan piagam yang dimetrai pada 14 Septembat 2019 di PWTC itu.

“Maka dengan ini UMNO dan Pas menginsafi kewajipan-kewajipan untuk:

MENJUNJUNG DAN MEMPERTAHANKAN keluhuran Perlembagaan Persekutuan, yang menjamin pembentukan Negara, Islam sebagai agama Persekutuan, Kedaulatan Raja-Raja Melayu, Kedudukan Istimewa Orang Melayu dan Bumiputra serta kepentingan sah kaum-kaum lain, Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan serta Menjamin Kepentingan Masyarakat Majmuk Terpelihara;

MEMPERKUKUHKAN Muafakat Nasional melalui amalan musyawarah yang melibatkan pelbagai latar agama kaum dan budaya demi kepentingan negara;

MEMPERKASAKAN agenda Islam, Melayu dan Bumiputra serta tuntas dalam kerangka Perlembagaan Persekutuan demi membangunkan watan yang sejahtera.

MEMBENTUK KERJASAMA dengan mengembangkan naratif (Islam dan bangsa Melayu) tanpa menafikan kepelbagaian agama, kaum dan budaya sebagai paksi kepada kesestabilan politik, keharmonian kaum dan kesejahteraan negara;

MENGIKHTIARKAN secara kolektif satu citra dan tawaran baru untuk negara dalam meningkatkan tadbir urus yang baik, dasar pembangunan yang inklusif dan sejahtera serta pengagihan yang menyuburkan keadilan sosial merentasi batas warna kulit dan anutan .”

Saya tidak perlu mengulasnya. Apa yang dinyatakan adalah jelas.

Saya merasa bertuah kerana walaupun dalam keadaaan uzur dan kesakitan, saya dapat juga menghadiri sebahagian besar daripada perhimpunan itu. (Saya terpaksa meninggalkan majlis itu sebelum piagam itu ditandatangani disebabkan kebas di bahagian bawah badan saya yang tidak tertahan kerana duduk di atas kerusi roda lebih daripada tiga jam.)

Saya nampak kedua-dua pihak, UMNO dan Pas, memang bersunggu-sungguh dan ikhlas untuk melupakan permusuhan di masa dahulu dan bekerjasama demi agama, bangsa dan negara. Itu satu perubahan yang sangat ketara dan baik bagi bangsa Melayu dan umat Islam di Malaysia.

Kita lihat dalam U-tube begaimana hadirin tidak dapat menahan sebak dan air mata. Mereka termasuklah Presiden Pas, Dato’ Seri Tuan Guru Haji Abdul Hadi Awang dan Setiausaha Agung UMNO, Tan Sri Annuar Musa yang tidak dapat memulakan bacaan piagam itu apabila tiba gilirannya untuk berbuat demikian.

Secara peribadi, saya merasakan hari itu adalah suatu hari yang sangat penting dalam hidup saya. Orang yang mendaftarkan saya untuk masuk ke sekolah Inggeris ialah guru darjah saya, yang kebetulan, pada masa itu (1954) adalah Setiausaha Agung Pas yang pertama. Tindakannya itu telah membuka jalan kepada saya untuk belajar undang-undang dan seterusnya menjadi Ketua Hakim Negara.

Semasa dalam Tingkaran 4, bersama-sama abang ipar saya, kami menubuh cawangan Pas yang kedua di Pulau Pinang. Semasa di universiti, saya menulis satu rencana mengenai penyatuan semula UMNO dan Pas dan memberitahu guru saya itu. Beliau menyokong usaha saya itu. Malangnya beliau meninggal dunia tidak lama selepas itu, dan rencana itu terbengkalai.

Dalam tahun 1981, semasa saya menjadi Penasihat Undang-Undang Negeri Kelantan di bawah Kerajaan BN, saya menyediakan Rang Undang-Undang (RUU) Acara Jenayah Syariah dan RUU Acara Mal untuk diluluskan oleh Dewan Undangan Negeri Kelantan dan digunakan di Mahkamah Syariah di Kelantan. Oleh sebab ketua pembangkang daripada Pas adalah kenalan saya semasa beliau berkhidmat dalam Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, beliau datang ke pejabat saya dan meminta penjelasan daripada saya mengenainya.

Setelah saya menerangkan kepada beliau, beliau memberi jamijan kepada saya bahawa pembangkang (Pas) akan menyokongnya. Kedua-dua undang-undang itu diluluskan dengan sebulat suara. Kelantan menjadi negeri pertama di Malaysia yang memakai undang-undang itu.

Memandang kebelakang, mungkin itu adalah muafakat yang pertama, tanpa diketahui oleh UMNO. Ini berlaku 35 tahun sebelum UMNO bersetuju menyokong pindaan kepada Akta 355 (dalam tahun 2016), yang saya juga terlibat dalam perbincangan di antara Presiden UMNO dan Pas di Sri Perdana, di waktu malam itu. Saya menaiki ambulans ke mesyuarat itu.

Melihat kedudukan orang Melayu/Islam semakin teruk, pada 22 04 2014, saya menulis satu rencana bertajuk “Perpecahan Melayu Punca Tuntutan Melampau Bukan Melayu”. Rencana itu ditulis di Bilik Cempaka, Wad 28, Hospital Kuala Lumpur. Ia disiarkan oleh Utusan Malaysia dan menjadi viral.

Perlu diingati, pada masa itu Pas berada dalam Pakatan Rakyat.

Semenjak itu, banyaklah ucapan dan rencana saya mengenai perlunya UMNO dan Pas bekerjasama demi untuk mempertahankan kerajaan Persekutuan daripada jatuh kepada pembangkang yang didominasi oleh DAP. Antaranya adalah ucapan Tokoh Maal Hijrah 2015. Kesemuanya boleh didapati dalam laman-laman web saya dan buku saya “Buat Kerja”.

Akibatnya, saya telah dikecam sebagai rasis, bigot dan macam-macam lagi oleh DAP, MCA, Gerakan, NGO-NGO dan individu-individu bukan Melayu dengan kata-kata yang amat biadab yang disiarkan oleh Malaysiakini dan lain-lain. Semua itu saya rakamkan dalam rencana saya bertajuk “Jawapan Saya Kepada Pengkritik-pengkritik Saya” yang boleh didapati dalam laman-laman web saya itu.

Maka, pada 14 September 2019, paling kurang, saya boleh senyum. Terima kasih kepada penganjur yang sudi menjemput saya dan menyewa ambulans untuk membawa saya ke PWTC.

Kita mesti ingat bahawa piagam ini adalah garis panduan bagi kerjasama antara UMNO dan Pas dan juga parti-parti lain yang sudi menyertainaya kelak. Kerjasama itu hendaklah dilaksanakan dalam lingkungan dan untuk tujuan garis panduan itu. Wujudnya piagam itu tidak bererti kerjasama akan berjaya. Yang menentukan kejayaan atau kegagalannya, ialah apa yang dilakukan oleh parti-parti yang menyertainya.

Saya percaya jika kerjasama itu dilaksanakan dengan baik, ia akan memberi tamparan hebat kepada PH, terutama sekali kepada Bersatu, Amanah dan PKR. Saya percaya akan berlaku tsunami patah balik (reverse tsunami) kepada muafakat perpaduan umah. Saya juga percaya majoriti pengundi-pengundi 18 hingga 21 tahun yang sebilangan besarnya adalah Melayu, tidak akan menyokong PH. Tindakan PH menurunkan umur kelayakan mengundi berdasarkan undian golongan muda dalam PRU 14, mungkin akan memakan diri.

Pas boleh dikatakan menandatangani piagam ini dengan kedudukan yang bersih dan kuat. Penyokong Pas akan mengikut arahan ketuanya. Pengundi-pengundi yang bukan ahli atau penyokong Pas tidak mempunyai sebab untuk tidak puas hati dengan adanya pemimpin-pemimpin tertentu sehingga mereka tidak mahu memberi undi mereka kepada muafakat itu.

Tetapi, kita tidak boleh berkata demikian mengenai UMNO. Banyak orang yang bersetuju menyokong muafakat itu, tetapi keberatan berbuat demikian kerana adanya pemimpin-pemimpin UMNO yang mereka tidak sukai, di dalamnya. Mereka merasakan bahawa dengan adanya pemimpin-pemimpin itu, UMNO tidak berubah. UMNO masih dikuasai oleh pemimpin-pemimpin lama yang dikaitkan dengan rasuah dan penyalahgunaan kuasa dan sedang menghadapi berbuluh-puluh pertuduhan. Mereka tidak mahu pemimpin-pemimpin itu berkuasa semula.

Ini adalan realiti, walaupun pemimpin-pemimpin berkenaan mendapati berat untuk menerimanya. Demi keberkesanan muafakat ini, UMNO perlu peka mengenainya dan berani membuat perubahan.

Hanya dengan menandatangani piagam ini tidak akan menjamin kemenangan dalam PRU 15. Rakyat mahukan pemimpin-pemimpin dan kerajaan yang bersih.

Maka, adalah menjadi tanggungjawab pemimpin-pemimpin dalam muafakat ini untuk membersihkan diri, membersihkan hati dan membersihkan parti, masing-masing. Hanya dengan itu, barulah kepercayaan rakyat akan dapat diperolehi semula.

16 09 2019
(Diedit pada 17 09 2019)

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

ARE FATWA BINDING ON COMPANIES?

Tun Abdul Hamid Mohamad

This article refers to the fatwa of the Selangor Fatwa Committee under the title “Fatwa Pemikiran Liberalisme Dan Pluralisme Agama” published in the Selangor Gazette on 17 July 2014.

Part II (Sate List) of the Ninth Schedule of the Federal Constitution, inter alia, provides that Islamic law as mentioned in Paragraph 1 is within the jurisdiction of the State Legislative Assembly (SLA) to make laws. The following provisions of Paragraph 1 of the State List will become relevant in the discussion below:

“…Islamic law…of persons professing the religion of Islam…”

“…creation and punishment of offences by persons professing the religion of Islam against precepts of that religion…”

“…the constitution, organization and procedure of Syariah courts, which shall have jurisdiction only over persons professing the religion of Islam and in respect only of any of the matters included in this paragraph…”

“…the control of propagating doctrines and beliefs among persons professing the religion of Islam…”

“…determination of matters of Islamic law and doctrine…”

Note that the phrase “persons professing the religion of Islam” is repeatedly used in the paragraph. Thus, Islamic law, creation and punishment of offences, jurisdiction of the Syariah courts and the control of propagating doctrines and beliefs are all related to persons professing the religion of Islam.

Certainly, the phrase “persons professing the religion of Islam” must refer to natural persons who are able to believe or disbelieve, to whom Prophet Muhammad (p.b.u.h.) was sent and the Qur’an was revealed.

Pursuant to the State List, the Selangor SLA made the Administration of the Religion of Islam (State of Selangor) Enactment 2003 (Enactment No. 1 of 2003).

Section 2 of the enactment, inter alia, provides:

‘“Muslim” means—

(a) a person who professes the religion of Islam;

(b) a person either or both of whose parents were at the time of the person’s birth, a Muslim;

(d) a person who is commonly reputed to be a Muslim;

(e) a person who has converted to the religion of Islam in accordance with section 108; or

(f) a person who is shown to have stated, in circumstances in which he was bound by law to state the truth, that he was a Muslim, whether the statement be oral or written;

and includes Majlis Agama Islam Selangor which is established under section 4 of this Enactment’.

Note that in all the subsections, the description attached to the word “person” could only mean that it refers to a natural person. It cannot be anything else because only a natural person can be a Muslim or a non-Muslim, a believer or a non-believer. This is clearly consistent with the phrase “persons professing the religion of Islam” in the State List.

Further, note that the proviso to Section 2 “and includes Majlis Agama Islam Selangor which is established under section 4 of this Enactment” was only added in 2011 by the Administration of the Religion of Islam (State of Selangor) (Amendment) Enactment 2011 (Enactment 25 of 2011).

The fact that it was added later clearly supports my argument that the original provision did not include non-natural persons. (Whether, in view of the phrase “persons professing the religion of Islam” in the Constitution, this amendment is valid or not, is another question.) Assuming that it is valid, if companies generally are to be included in the definition of “Muslim”, a similar amendment must be made.

Section 46 provides for the establishment of the Fatwa Committee. Clearly, it was made pursuant to the phrase and for the purpose of “determination of matters of Islamic law” in the State List.

Section 47 provides for the power of the committee to “prepare fatwa on any unsettled or controversial question of or relating to Hukum Syarak.”

Section 49 provides:

“(1) Upon its publication in the Gazette, a fatwa shall be binding on every Muslim in the State of Selangor as a dictate of his religion and it shall be his religious duty to abide by and uphold the fatwa, unless he is permitted by Hukum Syarak to depart from the fatwa in matters of personal observance.”

Note again that a fatwa, upon publication in the Gazette shall be binding on every Muslim, which, by definition in section 2, must be a natural person who is a Muslim. It will then be his religious duty to abide by and uphold it. This is again consistent with the phrase “persons professing the religion of Islam” in the State List.

Section 13 of the Syariah Criminal Offences (Selangor) Enactment 1995 (Enactment No. 9 of 1995) provides:

“Section 13. Opinion contrary to fatwa.

(1) Any person who gives, propagates or disseminates any opinion concerning any issue, Islamic teachings or Islamic Law contrary to any fatwa for the time being in force in this State shall be guilty of an offence and shall be liable on conviction to a fine not exceeding three thousand ringgit or to imprisonment for a term not exceeding two years or to both.
(2) The Court may order any document or other medium containing the opinion referred to in subsection (1) to be forfeited and destroyed, notwithstanding that no person may have been convicted of an offence in connection with such opinion.”
I submit that the word “any person” must necessarily mean a natural person who is a Muslim as the enactment was made pursuant to the State List.
We note that, so far, the provisions of the Constitution and all the laws made pursuant to the State List are applicable to “persons professing the religion of Islam”, who must be natural persons. The Majlis is the only exception. Whether the inclusion of Majlis is constitutional or not does not concern us here.
Further, note that power to forfeit and destroy any document or other medium containing the opinion contrary to a fatwa lies with court, not the Fatwa Committee.
This is how the system works. The Fatwa Committee issues a fatwa. Upon publication in the Gazette, section 13 comes into operation. If any person gives, propagates or disseminates any opinion concerning any issue, Islamic teachings or Islamic Law contrary to the fatwa, he shall be guilty of an offence.

If any document or other medium containing the prohibited opinion is to be forfeited and destroyed, the court will then make the order.

On 17 July 2014, the fatwa of the Selangor Fatwa Committee was published in the Gazette. It reads as follows:

“FATWA ON RELIGIOUS LIBERALISM AND PLURALISM

1. SIS Forum (Malaysia) and any individual, organization or institution that believe in religious liberalism and pluralism are deviant and had deviated from the teachings of Islam.

2. Any published material on the thoughts and beliefs of religious liberalism and religious pluralism should be banned and confiscated.

3. The Malaysian Communications and Multimedia Commission (MCMC) should block social sites contrary to Islamic teachings and Islamic law.

4. Any person who adheres to religious liberalism and religious pluralism must repent and return to the path of Islam.” (My translation).

With reference to paragraph 1, the subject matter is “fahaman liberalisme dan pluralisme agama” (religious liberalism and religious pluralism.) Therefore, the fatwa should just state that “fahaman liberalisme dan pluralisme agama adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam.” (religious liberalism and pluralism is deviant and had deviated from the teachings of Islam.)

Such a fatwa will be consistent with the offence created by section 13(1) of Enactment No. 9 of 1995), i.e. giving, propagating or disseminating religious liberalism and pluralism, being an opinion concerning an issue or an Islamic teaching contrary to a fatwa.

Just see how odd this will be: giving, propagating or disseminating SIS Forum (Malaysia) and any individual, organization or institution, being an opinion concerning an issue or Islamic teaching, contrary to a fatwa.

Remember that the function of the Fatwa Committee is to “prepare fatwa on any unsettled or controversial question of or relating to Hukum Syarak.” By saying that “SIS Forum (Malaysia)…that believe in religious liberalism and pluralism are deviant and had deviated from the teachings of Islam”, the Fatwa Committee was making a finding of fact that SIS Forum (Malaysia) believed in religious liberalism and pluralism. It then ruled that SIS Forum (Malaysia) was deviant and had deviated from the teachings of Islam, without even giving SIS Forum (Malaysia) an opportunity to be heard, contrary to the rule of natural justice.

To make such a decision is the function of the court, after a trial.

On ground of denial of natural justice alone, in so far as the fatwa states that SIS Forum (Malaysia) that believed in religious liberalism and pluralism, was deviant and had deviated from the teachings of Islam, the fatwa is invalid.

Secondly, the fatwa treats SIS Forum (Malaysia), organization and institution as natural persons who are Muslims and who are able to believe in (berpegang kepada fahaman) religious liberalism and pluralism.

That is another flaw of the fatwa. As has been said earlier, a fatwa is only meant for natural persons (individuals) who are Muslims, not legal entities or robots.

SIS Forum (Malaysia) is a company limited by guarantee established under the Companies Act 1965. It has a separate legal entity from the guarantors/shareholders. It is neither a Muslim nor a non-Muslim as it is unable to believe (beriman) in Islam or any religion or, for that matter, in religious liberalism and pluralism. Therefore, it cannot be subjected to the fatwa. It is the individual Muslims, no matter in what capacities they are, who are bound by the fatwa.

The Fatwa Committee had made the same mistake when it issued the fatwa that companies were obliged to pay zakat. (See “Fatwa Tentang Zakat Ke Atas Syarikat Yang Dimiliki Oleh Pelbagai Jenis Pemegang Saham Yang Bercampur Muslim dan Non- Muslim” (Ruling (Fatwa) on Zakat On Companies Owned By Different Types Of Owners Mixed Between Muslims and Non-Muslims) dated 24 July 2001.)

Most probably, on both occasions, the committee was not even aware of the issue of separate legal entity of companies or that its fatwa are only binding on natural persons who are Muslims.

However, when the issue was raised, Syariah scholars fell back on old Syariah jurisprudence to search whether Syariah recognised the concept of separate legal entity. They argued that mosque, Baitul mal and wakaf were separate legal entities (even though they were a poor comparable to a company) and therefore, Syariah recognised the concept of separate legal entity.

To give religion to it, they looked at the shareholders. If the shareholders were Muslims, in the case of zakat, they said the company was liable (wajib) to pay zakat.

I am sure, when the same issue is raised in respect of SIS Forum (Malaysia), in defence of the fatwa, Syariah scholars would rely on the same argument too.

Some Syariah scholars who have heard of the doctrine of lifting the corporate veil, now seek to rely on the doctrine to justify the attribution of the religion of the shareholders to the company.

I submit that they are wrong on both counts.

On the first, they fail to appreciate that a company has a separate legal entity from the shareholders. It is unable to believe or disbelieve, thus it can neither be a Muslim nor a non-Muslim. The law says it very clearly that fatwa is only meant for Muslims, meaning natural persons who are Muslims.

On the second, lifting of the corporate veil is a common law principle, very rarely applied by the courts, to pass the liability of a company to its shareholders. A very simple example is where the company is indebted to an amount which it is unable to repay. Under very exceptional circumstances, the court may lift the corporate veil to make the shareholders liable to pay the debt of the company.

Under no circumstances the corporate veil is lifted to make a company liable to pay the debts of its shareholders, which is the reverse. This is exactly what the Syariah scholars try to do here: they purportedly lift the corporate veil in order to look at the religion of the shareholders and impute the religion of the shareholders to the company. Even the debts of the shareholders cannot be imputed to a company, what more their religion! With respect, they have misunderstood the principle completely.

I repeat that, under our law, the Fatwa Committee is only empowered to issue fatwa “on any unsettled or controversial question of or relating to Hukum Syarak”. Its function is to determine the hukum or the law, not to judge anyone, in absentia, what more a company, whether it is sesat (deviant) or not, neither of which it is able be, without even giving it the right to be heard.

When published in the gazette, the fatwa is only binding on natural persons who are Muslims, not on legal entities which are incapable of believing or not believing and, therefore, are neither Muslims nor non-Muslims. For the fatwa to be binding on companies, the companies must be treated as natural persons who are Muslims. That is incorrect.

Next, “companies” is a federal matter and cannot be subjected to a state law made under the State List creating an offence against the precept of Islam by persons professing the religion of Islam as companies are unable to profess any religion.

Furthermore, companies are also outside the jurisdiction of the Syariah Court.

It might be said that this is a lacuna in the law. I submit that it is not. The drafters of the Constitution and the drafters of the enactments knew who they were addressing: natural persons who can be Muslims or non-Muslims who are able to abide by and uphold or reject and disregard the fatwa; who are subjected to the offence made under the State List and who are subjected to the jurisdiction of the Syariah Court. It is the Fatwa Committee that has failed to understand it.

With reference to paragraph 2 of the fatwa, even with regard to natural persons who are Muslims, the Fatwa Committee has no jurisdiction to make an order to ban and confiscate published materials even if they are the subject matter of an offence. Subsection (2) of Section 13 of Enactment No. 9 of 1995 clearly says that it is the court that has the power to make an order to forfeit and destroy the said documents. The committee’s jurisdiction is only the “determination of matters of Islamic law and doctrine.” That is what fatwa is all about.

Regarding paragraph 3, I do not think it is within the jurisdiction of the Fatwa Committee to issue such an order on a federal agency, besides it being neither a Muslim nor a non-Muslim.

Regarding paragraph 4, I have no comments.

Please note that I do not say that the fatwa is wrong according to hukum syarak. Instead, I am merely pointing out that the fatwa, as it is, has exceeded the power given to the Fatwa Committee by the Constitution and the laws.

In search of truth, I welcome legal arguments to the contrary. I am not concerned with the results. I am only concerned with the reasons.

12 09 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

ADAKAH FATWA MENGIKAT SYARIKAT?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Rencana ini merujuk kepada fatwa Jawatankuasa Fatwa Selangor bertajuk “Fatwa Pemikiran Liberalisme Dan Pluralisme Agama” yang disiarkan dalam Warta Selangor pada 17 Julai 2014.

Bahagian II (Senarai Negeri) kepada Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan, antara lain, memperuntukkan bahawa undang-undang Islam seperti yang disebutkan dalam Perenggan 1 terletak dalam bidangkuasa Dewan Undangan Negeri (DUN) untuk membuat undang-undang. Peruntukan-peruntukan berikut dalam Perenggan 1 Senarai Negeri akan menjadi relevan dalam perbincangan di bawah:

“hukum Syarak dan undang-undang diri dan keluarga bagi orang yang menganut agama Islam”;

“pewujudan dan penghukuman kesalahan yang dilakukan oleh orang yang menganut agama Islam”;

“keanggotaan, susunan dan tatacara mahkamah Syariah, yang hendaklah mempunyai bidang kuasa hanya ke atas orang yang menganut agama Islam”;

“mengawal pengembangan doktrin dan kepercayaan di kalangan orang yang menganut agama Islam”;

“penentuan perkara mengenai hukum dan doktrin Syarak…”

Perhatikan bahawa frasa “orang yang menganut agama Islam” digunakan berulang kali dalam perenggan itu. Oleh itu, undang-undang Islam, pewujudan dan hukuman bagi kesalahan, bidang kuasa mahkamah Syariah dan kawalan penyebaran doktrin dan kepercayaan, semuanya dikaitkan dengan orang yang menganut agama Islam.

Sudah tentu, frasa “orang yang menganut agama Islam” itu merujuk kepada manusia, orang atau individu yang boleh beriman atau tidak beriman, yang kepada mereka Nabi Muhammad (s.a.w.) telah diutuskan dan Al-Quran diturunkan.

Selaras dengan Senarai Negeri, DUN Selangor membuat Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) 2003 (Enakmen No. 1 tahun 2003).

Seksyen 2 enakmen tersebut, antara lain, memperuntukkan:

‘“orang Islam” ertinya—

(a) seseorang yang menganut agama Islam;

(b) seseorang yang salah seorang atau kedua-dua ibu bapanya, pada masa kelahiran orang itu, ialah orang Islam;

(d) seseorang yang lazimnya dikenali sebagai orang Islam;

(e) seseorang yang telah memeluk agama Islam mengikut seksyen 108; atau

(f) seseorang yang ditunjukkan telah menyatakan dalam hal keadaan apabila dia terikat di sisi undang-undang untuk menyatakan yang benar, bahawa dia ialah orang Islam, sama ada pernyataan itu secara lisan atau bertulis;

dan termasuklah Majlis Agama Islam Selangor yang ditubuhkan di bawah seksyen 4 Enakmen ini’.

Perhatikan bahawa dalam semua subseksyen itu, perihalan yang dilampirkan pada perkataan “seseorang” itu hanya boleh bermakna bahawa ia merujuk kepada manusia. Ia tidak boleh memberi apa-apa makna lain kerana hanya manusia boleh menganut agama Islam atau bukan Islam, beriman atau tidak beriman. Ini adalah selaras dengan frasa “orang yang menganut agama Islam” dalam Senarai Negeri.

Selanjutnya, perhatikan bahawa proviso kepada Seksyen 2 “dan termasuk Majlis Agama Islam Selangor yang ditubuhkan di bawah seksyen 4 Enakmen ini” hanya ditambah pada tahun 2011 oleh Enakmen Pentadbiran Agama Islam (Negeri Selangor) (Pindaan) 2011 (Enakmen 25 tahun 2011).

Hakikat bahawa ia ditambah kemudian jelas menyokong hujah saya bahawa peruntukan asal tidak termasuk bukan manusia. (Sama ada, memandangkan kepada frasa “orang yang menganut agama Islam” dalam Perlembagaan, pindaan itu sah atau tidak, adalah satu perkara lain.) Atas andaian bahawa ia sah, jika syarikat-syarikat hendak dimasukkan dalam takrifan “orang Islam”, pindaan yang serupa perlulah dibuat.

Seksyen 46 memperuntukkan penubuhan Jawatankuasa Fatwa. Adalah jelas bahawa ia dibuat mengikut frasa dan bagi maksud “penentuan perkara mengenai hukum dan doktrin Syarak” dalam Senarai Negeri.

Seksyen 47 memperuntukkan kuasa jawatankuasa itu untuk “menyediakan suatu fatwa atas apa-apa persoalan yang belum muktamad atau yang menimbulkan kontroversi berhubungan dengan Hukum Syarak.”

Seksyen 49 memperuntukkan:

“Fatwa yang disiarkan dalam Warta adalah mengikat

49. (1) Apabila disiarkan dalam Warta, sesuatu fatwa hendaklah mengikat tiap-tiap orang Islam yang berada di Negeri Selangor sebagai ajaran agamanya dan hendaklah menjadi kewajipannya di sisi agama Islam untuk mematuhi dan berpegang dengan fatwa itu, melainkan jika dia dibenarkan oleh Hukum Syarak untuk tidak mengikut fatwa itu dalam perkara-perkara amalan peribadi.

Perhatikan juga bahawa fatwa, apabila disiarkan dalam Warta hendaklah mengikat tiap-tiap orang Islam, yang, menurut takrifan dalam Seksyen 2, semestinyalah orang (manusia) yang beragama Islam. Selepas itu adalah menjadi kewajipannya di sisi agama Islam untuk mematuhi dan berpegang dengan fatwa itu. Ini juga adalah konsisten dengan frasa “orang yang menganut agama Islam” dalam Senarai Negeri.

Seksyen 13 Enakmen Kesalahan Jenayah Syariah (Selangor) 1995 (Enakmen No. 9 tahun 1995) memperuntukkan:

“Seksyen 13. Pendapat yang bertentangan dengan fatwa.

(1) Mana-mana orang yang memberikan, mengembangkan atau menyebarkan apa-apa pendapat tentang apa-apa isu, ajaran Islam atau Hukum Syara’ yang bertentangan dengan mana-mana fatwa yang sedang berkuatkuasa di Negeri ini adalah melakukan suatu kesalahan dan apabila disabitkan boleh didenda tidak melebihi tiga ribu ringgit atau dipenjarakan selama tempoh tidak melebihi dua tahun atau kedua-duanya.

(2) Mahkamah boleh memerintahkan supaya mana-mana dokumen atau bahan antara lain yang mengandungi pendapat yang disebut dalam subseksyen (1) dilucuthakkan dan dimusnahkan, walaupun tiada seorang pun telah disabitkan atas kesalahan yang berkaitan dengan pendapat itu.”
Saya menghujahkan bahawa, memandangkan bahawa enakmen itu dibuat di bawah Senarai Negeri, perkataan “mana-mana orang” semestinya bermaksud orang (manusia) yang memeluk agama Islam.
Kita perhatikan bahawa, setakat ini, peruntukan-peruntukan Perlembagaan dan semua undang-undang yang dibuat di bawah Senarai Negeri adalah terpakai kepada “orang yang menganut agama Islam”, yang semestinyalah manusia. Majlis Agama Islam Selangor adalah satu-satunya pengecualian. Sama ada ia bercanggah dengan Perlembagaan atau tidak, tidak berkenaan dengan perbincangan kita di sini.
Selanjutnya, perhatikan bahawa kuasa untuk melucuthakkan dan memusnahkan sebarang dokumen atau bahan lain yang mengandungi pendapat yang bertentangan dengan fatwa, terletak pada mahkamah, bukan Jawatankuasa Fatwa.
Enakmen itu berfungsi begini. Jawatankuasa Fatwa mengeluarkan fatwa. Apabila disiarkan dalam Warta, Seksyen 13 mula berkuatkuasa. Jika mana-mana orang memberi, mengembangkan atau menyebarkan apa-apa pendapat mengenai apa-apa isu, ajaran Islam atau Hukum Islam yang bertentangan dengan fatwa itu, dia melakukan suatu kesalahan. Jika mana-mana dokumen atau medium lain yang mengandungi pendapat yang dilarang itu akan dilucuthakkan dan dimusnahkan, maka mahkamah akan membuat perintah itu.
Pada 17 Julai 2014, Jawatankuasa Fatwa Selangor menyiarkan fatwa berikut dalam Warta:

“FATWA PEMIKIRAN LIBERALISME DAN PLURALISME AGAMA

1. SIS Forum (Malaysia) dan mana-mana individu, pertubuhan atau institusi yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam.

2. Mana-mana bahan terbitan yang berunsur pemikiran-pemikiran fahaman liberalisme dan pluralisme agama hendaklah diharamkan dan boleh dirampas.

3. Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia (SKMM) hendaklah menyekat laman-laman sosial yang bertentangan dengan ajaran Islam dan Hukum Syarak.

4. Mana-mana individu yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama hendaklah bertaubat dan kembali ke jalan Islam.”

Merujuk kepada perenggan 1, perkara (subject matter) fatwa itu, seperti yang disebut dalam tajuknya dengan betul, adalah pemikiran liberalisme dan pluralisme agama. Oleh itu, fatwa itu sepatutnya hanya menyatakan bahawa “pemikiran liberalisme dan pluralisme agama adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam.”

Fatwa seperti itu akan selaras dengan kesalahan yang terdapat dalam Seksyen 13 (1) Enakmen No. 9 tahun 1995), iaitu memberikan, mengembangkan atau menyebarkan pemikiran liberalisme dan pluralisme agama yang merupakan satu pendapat tentang isu, ajaran Islam atau Hukum Syara’ yang bertentangan dengan fatwa.

Perhatikan betapa peliknya kesalahan itu jika dikatakan: memberikan, mengembangkan atau menyebarkan SIS Forum (Malaysia) dan mana-mana individu, organisasi atau institusi, yang merupakan satu pendapat tentang isu, ajaran Islam atau Hukum Syara’ yang bertentangan dengan fatwa.

Ingat, bahawa fungsi Jawatankuasa Fatwa adalah “menyediakan suatu fatwa atas apa-apa persoalan yang belum muktamad atau yang menimbulkan kontroversi berhubungan dengan Hukum Syarak”(Seksyen 47) yang merupakan “penentuan perkara mengenai hukum dan doktrin Syarak” (Senarai Negeri).

Dengan mengatakan bahawa “SIS Forum (Malaysia)… yang berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama, adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam”, Jawatankuasa Fatwa itu telah membuat keputusan fakta bahawa SIS Forum (Malaysia) berpegang kepada fahaman liberalisme dan pluralisme agama. Selepas itu, ia memutuskan bahawa SIS Forum (Malaysia) adalah sesat dan menyeleweng daripada ajaran Islam, tanpa memberinya hak untuk didengar, bertentangan dengan prinsip natural justice.

Membuat keputusan seperti itu adalah fungsi mahkamah, selepas perbicaraan.

Kedua, fatwa itu menganggap SIS Forum (Malaysia), pertubuhan dan institusi sebagai orang (manusia) yang menganut agama Islam dan yang boleh berpegang dengan pemikiran liberalisme dan pluralism agama.

Jawatankuasa Fatwa telah membuat kesilapan yang sama apabila ia mengeluarkan fatwa bahawa syarikat-syarikat diwajibkan membayar zakat. (Lihat “Fatwa Tentang Zakat Ke Atas Syarikat Yang Dimiliki Oleh Pelbagai Jenis Pemegang Saham Yang Bercampur Muslim dan Non- Muslim” bertarikh 24 Julai 2001.)

Besar kemungkinan, dalam mengluarkan kedua-dua fatwa itu, jawatankuasa itu tidak menyedari isu entiti undang-undang berasingan syarikat atau bahawa fatwa hanya mengikat orang-orang yang menganut agama Islam.

Bagaimanapun, apabila isu itu dibangkitkan, cendekiawan-cendikiawan Syariah menyelidik jurisprudence tradisional Syariah untuk mencari sama ada Syariah mengiktiraf konsep entiti undang-undang berasingan. Mengikut kajian mereka, masjid, Baitul mal dan wakaf adalah entiti undang-undang berasingan (walaupun kesemuanya sangat berbeza dengan syarikat berhad) dan oleh itu, mereka memutuskan bahawa Syariah mengiktiraf konsep entiti undang-undang berasingan.

Untuk memberi agama kepadanya, mereka melihat kepada pemegang saham sesebuah syarikat itu. Jika pemegang sahamnya orang Islam, berkenaan dengan zakat, mereka berkata syarikat itu wajib membayar zakat. Mereka tidak pula berkata syarikat itu juga wajib solat, berpuasa dan menunaikan haji!

Saya yakin, apabila isu yang sama dibangkitkan berkenaan dengan SIS Forum (Malaysia), dalam mempertahankan fatwa itu, para cendikiawan Syariah itu akan bergantung pada hujah yang sama.

Beberapa cendekiawan Syariah yang telah mendengar prinsip mengangkat tudung korporat (lifting the corporate veil), kini cuba bergantung pada prinsip itu untuk mengenakan (attribute) agama pemegang saham kepada syarikat berkenaan.

Saya mengatakan bahawa mereka salah dalam kedua-duanya.

Mengenai yang pertama, mereka tidak memahami bahawa sebuah syarikat mempunyai entiti undang-undang yang berasingan daripada pemegang-pemegang sahamnya. Sebuah syarikat tidak boleh beriman atau tidak beriman, oleh itu ia tidak boleh menjadi seorang yang menganut agama Islam atau bukan Islam. Undang-undang mengatakan dengan jelas bahawa fatwa hanya dimaksudkan untuk orang Islam, yang bermaksud manusia atau individu yang menganut agama Islam.

Mengenai yang kedua, mengangkat tudung korporat (lifting the corporate veil) adalah prinsip common law yang sangat jarang digunakan oleh mahkamah, untuk mengenakan liabiliti sebuah syarikat kepada pemegang-pemegang sahamnya. Contoh yang mudah ialah di mana syarikat berhutang sejumlah yang ia tidak mampu membayarnya. Dalam keadaan yang sangat terkecuali (Under very exceptional circumstances), mahkamah mengangkat tudung korporat (lift the corporate veil) untuk menjadikan pemegang-pemegang saham bertanggungjawab untuk membayar hutang syarikat itu.

Tidak ada keadaan di mana tudung korporat diangkat untuk menjadikan syarikat bertanggungjawab membayar hutang pemegang-pemegang sahamnya, yakni terbalik (reverse). Inilah yang cuba dilakukan oleh cendikiawan Syariah itu, di sini: mereka cuba mengangkat tudung korporat untuk melihat agama pemegang saham dan menjadikan (attribute) agama pemegang-pemegang saham sebagai agama syarikat itu. Jika hutang pemegang-pemegang saham pun tidak boleh dijadikan hutang syarikat, apatah lagi agama mereka! Dengan hormat, mereka telah tersalahpaham prinsip itu sepenuhnya.

Saya ulangi bahawa, di bawah undang-undang kita, Jawatankuasa Fatwa hanya diberi kuasa untuk “menyediakan fatwa atas apa-apa persoalan yang belum muktamad atau yang menimbulkan kontroversi berhubungan dengan Hukum Syarak”. Fungsinya adalah untuk menentukan hukum, bukan untuk menghakimi sesiapa, tanpa kehadiran, apatah lagi syarikat, sama ada ia sesat atau tidak (syarikat tidak bolah sesat atau tidak sesat) tanpa memberikannya hak untuk didengar.

Apabila disiarkan dalam Warta, fatwa hanya mengikat manusia yang beragama Islam, bukan entiti undang-undang yang tidak boleh beriman atau tidak beriman dan, oleh itu, bukan seorang Islam atau bukan Islam. Untuk menjadikan fatwa mengikat syarikat, syarikat mestilah dianggap sebagai seorang manusia/individu yang beragama Islam. Itu tidak betul.

Seterusnya, “syarikat” adalah perkara persekutuan dan tidak boleh tertakluk kepada undang-undang negeri yang dibuat di bawah Senarai Negeri yang mewujudkan kesalahan terhadap ajaran Islam oleh orang yang menganut agama Islam, kerana syarikat tidak boleh menganut apa-apa agama.

Selain dari itu, syarikat juga berada di luar bidang kuasa Mahkamah Syariah.

Mungkin dikatakan bahawa ini adalah satu lacuna (kesilapan) dalam undang-undang berkenaan. Saya katakan tidak. Penggubal Perlembagaan dan penggubal undang-undang berkenaan mengetahui siapa yang mereka berikan perhatian: manusia yang boleh menganut agama Islam atau bukan Islam; yang boleh mematuhi dan menegakkan atau menolak dan mengabaikan fatwa; yang tertakluk kepada kesalahan yang dibuat di bawah Senarai Negeri; dan yang tertakluk kepada bidang kuasa Mahkamah Syariah. Itu Jawatankuasa Fatwa gagal memahaminya.

Merujuk kepada Perenggan 2 fatwa, walaupun berkenaan orang-orang Islam, Jawatankuasa Fatwa tidak mempunyai bidangkuasa untuk membuat perintah untuk melucuthakkan dan memusnahkan mana-mana dokumen atau bahan lain yang mengandungi pendapat yang ditegah itu. Subseksyen (2) seksyen 13 Enakmen No. 9 tahun 1995 dengan jelas menyatakan bahawa yang mempunyai kuasa untuk membuat perintah berkenaan ialah mahkamah. Bidangkuasa Jawatankuasa Fatwa hanyalah “penentuan perkara mengenai hukum dan doktrin Syarak”.

Mengenai Perenggan 4, saya tiada komen.

Untuk mencari kebenaran, saya mengalu-alukan hujah undang-undang yang berlawanan. Saya tidak kisah tentang keputusan. Saya lebih pentingkan alasan-alasan.

12 09 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

CONSTITUTIONAL AND LEGAL ISSUES RELATING TO ZAKAT ON COMPANIES

Tun Abdul Hamid Mohamad

In this article, “company” means a limited company.

In my articles written since 2013, I have posed the question supported by my arguments, as to whether a company is liable to pay zakat since, in law, it has a separate legal entity from the shareholders and it is not a natural person capable of believing or disbelieving in the articles of faith (rukun iman) and, therefore is neither a Muslim or a non-Muslim and zakat is a religious obligation on individual Muslims. (The articles are available on my websites.)

In this article, I am focusing mainly on the constitutional and legal issues arising therefrom.

We should begin from List II (State List) of the Ninth Schedule of the Federal Constitution (State List).

“Zakat, Fitrah and Baitulmal or similar Islamic religious revenue;”

We must bear in mind that List II is a legislative list, meaning that matters stated therein are within the jurisdiction of the State Legislative Assembly (SLA) to make laws. Hence, SLA had made provisions regarding payment of zakat. An example is section 86 of the Administration of the Religion of Islam (State of Selangor) Enactment 2003 (Enactment 1 of 2003):

” Section 86. Power to collect and distribute zakat and fitrah

Majlis is empowered to collect and distribute zakat and fitrah due from every Muslim person in the State of Selangor in accordance with Hukum Syarak on behalf of His Royal Highness the Sultan.”

Note the words “….empowered to collect ….zakat… due from every Muslim person….” The National Language version uses the words “orang Islam” for the words “Muslim person”. There is no definition of “person”. However, section 2 defines “Muslim” as follows:

“Muslim” means—

(a) a person who professes the religion of Islam;

(b) a person either or both of whose parents were at the time of the person’s birth, a Muslim;

(d) a person who is commonly reputed to be a Muslim;

(e) a person who has converted to the religion of Islam in accordance with section 108; or

(f) a person who is shown to have stated, in circumstances in which he was bound by law to state the truth, that he was a Muslim, whether the statement be oral or written;”

Note that in all the subsections, the description attached to the word “person” could only mean that the word “person” refers to a natural person. It cannot be anything else because:

1. Only a natural person can be a Muslim or a non-Muslim, a believer or a non-believer;

2. Zakat, one of the Five Pillars of Islam, is an obligation on Muslims (who must necessary be natural persons);

3. Islamic law, the subject matter of the enactment legislated pursuant to List II (State List), Ninth Schedule of the Federal Constitution, is only applicable to Muslims (who must necessary be natural persons).

Pausing here, the Majlis is empowered to collect zakat from Muslims, who must necessarily be natural persons. I submit that the drafters of the enactment understood the position or did not even think of providing for collection of zakat from companies, because zakat is not an obligation on companies as no company is a Muslim, or, for that matter, a non-Muslim.

Section 21 of Syariah Criminal Offences (Selangor) Enactment 1995 (Enactment No. 9 of 1995) makes it an offence for non-payment of zakat and fitrah:

“Any person who is liable to pay zakat or fitrah but –

(a) refuses or willfully fails to pay such zakat or fitrah; or

(b) refuses or willfully fails to pay such zakat or fitrah through an amil appointed, or any other party authorized, by the Majlis to collect zakat or fitrah,”

Section 37 of the same enactment also makes it an offence for any person who collects zakat without authority.

I submit that these provisions too are only applicable to natural persons who are Muslims for the reasons I have given in discussing section 86 of the Enactment 1 of 2003 above.

In addition:

1. Companies is a federal matter and state law cannot impose zakat obligation on them.

2. A company is not “a person professing the religion of Islam” referred to in the State List.

3. A company is not a Muslim by definition in section 2 of the said enactment and the enactment is not applicable to non-Muslims.

Do not think that there is a lacuna in the law. The law is correct when it legislated that the word Muslim refers only to a natural person. What appears to be one mistake after another only arises when the word is wrongly applied to companies.

Now, let us look at fatwa. I shall only refer to the State of Selangor. The Fatwa Committee of Selangor had issued a fatwa on obligation of companies to pay zakat. In this article, I am not arguing whether it is correct or not. I am merely pointing out that even if it is gazetted, it has no legal effect on companies because:

1. A fatwa of the committee is only binding on individual Muslims. Section 49
(1) provides:

2. The enactment is made pursuant to the State List which confers jurisdiction to SLA in respect of the “creation and punishment of offences by persons professing the religion of Islam….” A company is not a person “professing the religion of Islam.”

3. Section 21 of Enactment No. 9 of 1995 is only applicable to individual Muslims.

4. Syariah Court only has jurisdiction over Muslims.

I repeat that it is not a lacuna in the law. It is the wrong extension of the religious obligation of individual Muslims to legal entities created by human beings that makes the law appears to be wrong.

Now, let us look at section 6A (Tax Rebate) of the Income Tax Act 1967 (ITA 1967). That section was added by act A380 and operative from year of assessment 1977 (I stand corrected if there was a similar earlier provision). That section 6A allows rebate (including for zakat – subsection (3)) to be given to “individual resident”.

“individual” is defined in section 2 as follows: ‘“individual” means a natural person;” In other words, that section only allows tax rebate for zakat to be given to natural persons and not to companies.

I submit that the drafters of section 6A of the ITA 1967 too knew what they were doing. They drafted the law to give tax rebate to natural persons who pay tax because only natural persons can be Muslims and are obliged to pay zakat.

We will now look at subsection (11A) of section 44 of the ITA 1967.

Section 44 is a section applicable to taxpayers, individual and companies, in calculating their total income. Frankly, I do not understand what that section says. However, as we are not calculating the total income of a taxpayer, it does not matter. For our purpose, it is enough to say that in calculating the total income of a taxpayer, individual as well as companies, zakat perniagaan may be deducted.

So, it is argued that the law recognizes that companies do pay zakat periagaan. Therefore, companies are obliged to pay zakat.

I accept that that the law recognizes that companies do pay zakat periagaan as deduction for it is given in calculating the total income of a company. However, that does not mean that, under Shariah, they are obliged to pay zakat. The income tax authority is not the authority to determine whether companies are obliged to pay zakat.

When companies show that they pay zakat perniagaan and ask for deduction similar to that given to individuals, what more in the light of the “fatwa” of the Majlis Fatwa Kebangsaan, certainly the tax authority will accept their representation and urge the government to move the Parliament to provide for it.

These confusions had arisen as a result the imposition of zakat on companies arising from lack of appreciation of the concept of separate legal entity. If you go further, for example, into the issues arising from companies whose shares are owned by Muslims and non-Muslims, haul, what type and whose zakat the companies are obliged to pay and the method of calculating the zakat, we get even more confused. Companies too are equally confused, leading to different practices.

I think, we should retreat to the starting point: zakat is for natural persons who are Muslims. Collect from them whatever zakat from whatever source they are required to pay under Shariah. Tax is for companies. Collect from them whatever tax they are required to pay under the law.

16 08 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

QUESTIONS AND ANSWERS ON OBLIGATION OF COMPANIES TO PAY ZAKAT

Tun Abdul Hamid Mohamad

Question 1.

We observe that the Muslim scholars in Malaysia are aware of your view on this matter but, unfortunately, they ignore it because they want to achieve the great objective (maqsad) of zakat which is helping the poor and the needy. Do you agree with their stand and/or opinion that in order to achieve the maqsad of zakat, they can ignore and override the principle of separate legal entity of a company and its non-religious entity and impose zakat on the entity accordingly?

Answer:

We should not be confused between the obligation to pay zakat and the objective of zakat.

We are talking about the obligation to pay zakat. Forget the company for a while. Just because you “want to achieve the great objective (maqsad) of zakat which is helping the poor and the needy”, can you, according to Syariah, impose the obligation to pay zakat on people who are not obliged to pay zakat, e.g. non-Muslims? (Taxing them at a rate similar to zakat is a different matter.) Similarly, can you increase the rate of zakat payable by Muslims who are liable to pay zakat, to achieve that objective? (Again, you may tax them over and above the zakat.)

The issue is whether a company is liable (wajib) to pay zakat, not what you are able to or going to, do with the money.

Question 2.

According to a research paper written by Sheikh Imran Ahsan Khan Nyazee, he views that to impose zakat on a company, there is no option under the law except that its veil must be lifted/pierced to render both the company and its shareholders (assuming that they are natural persons and Muslims) as a single entity. We observe that he views a company similar to a syarikah or Islamic partnership concept which does not have a ‘veil’ in between the company and the shareholders. What is your comment on his view and our observation on this?

Answer:

A company is a company. Its features are different from a partnership or a sharikah or Islamic partnership. Lifting the corporate veil is a common law principle applicable to a company. It is only done, in very exceptional cases by the court in a case before the court when certain conditions are met. It is not for the company to lift its own corporate veil in order to pay the debt of the shareholders. Unpaid zakat is a “debt” of the shareholders, their personal obligation, like paying their electricity bills. Can you lift the corporate veil to pay the shareholders’ electricity bills?

Question 3.

Is the “fatwa” of the Muzakarah Majlis Fatwa Kebangsaan on the imposition of zakat on companies more applicable to conventional partnerships registered under the Partnership Act 1961 as well as a sole-proprietorships registered under the Registration of Businesses Act 1956 since, based on your analysis of the “fatwa”, the Majlis seemed to be confused regarding the difference between a company and a partnership?

Answer:

The “fatwa” of the Muzakarah Majlis Fatwa Kebangsaan is nothing more than an expression of opinion. The committee is not a fatwa committee established by law. The opinion is not binding even on Muslim individuals, what more companies.

That “fatwa” was meant for companies. Unfortunately, the Majlis did not appreciate the concept of separate legal entity of companies. They treated companies like partnerships.

Trying to apply the ‘fatwa’ to partnerships may cause more confusion when there is no dispute regarding the obligation of the individual Muslim partners to pay zakat, including from their partnerships, if any. If they are unable to separate their respective ownership, they could apply the principle of khultah to calculate their zakat.

Question 4.

We observe that the “fatwa” is only applicable to the concept of partnership since under the Shariah, there are several hadiths which show that the sharikah (Islamic partnership) and mudarabah are subjected to zakat. The zakat here refers to zakat perniagaan. However, both sharikah and mudarabah are a partnership concept that is jointly owned by the members/partners as a single entity and is akin to a conventional partnership under the law which is not similar a legal structure and framework like a company. What is your comment on this?

Answer:

My answer to question 3 is applicable here.

I had read the translation of the hadiths before but cannot remember the details and I am not an expert in interpreting them. Are the hadiths talking about liability of a partnership (a mere given name with no legal entity of its own) to pay its own zakat or about how the zakat of the individual partners are to be calculated when they trade in a partnership and the property is mixed and not identifiable, e.g. a herd of sheep?

If it is a method of calculating the zakat of the individual partners, then clearly the hadiths are no authority for the proposition that a partnership is liable to pay its own zakat. Then, it is the partners who have to pay their respective zakat from the partnership. Since their respective ownership of the partnership property cannot be separated, the principle of khultah is applied to calculate their zakat. The persons liable to pay zakat are the partners, not the partnership. Their zakat from the partnership is calculated that way as a matter of convenience.

Question 5.

You also view that the above Majlis has no legal standing but could be legalised with limited jurisdiction. May we know how it could possibly be done under the law and does this suggestion solve this zakat issue?

Answer:

As it is, the committee is not established under any law. It is not a fatwa committee. Thus, if it purports to issue a fatwa, the members may commit an offence under the state law.

I am of the view that it could be legalised and be given similar power as the fatwa committees established under state laws, making its rulings fatwas applicable to Muslims in Malaysia regarding matters falling under its jurisdiction.

In this regard, we should fall back on Paragraph 4 (k) of Part I (Federal List) of the Ninth Schedule of the Federal Constitution:

“(k) Ascertainment of Islamic law and other personal laws for purposes of federal law; and”

So, Parliament may enact a law establishing the National Fatwa Committee with power to issue fatwas regarding matters falling under its jurisdiction. But, it does not cover zakat as zakat is a State matter.

I have also argued in my articles that the power to ascertain Islamic law with regard to Islamic banking, finance and takaful should remain with the Shariah Advisory Councils of Bank Negara and Securities Commission, respectively.

Question 6.

Your view is that imposing zakat on a company is unconstitutional because the former is from the State List and the latter is from the Federal List. Can this unconstitutional issue be resolved?

Answer

Zakat is a State matter – State List. It means that the federal Parliament has no the power to make law pertaining to zakat. Companies is a Federal matter – Federal List. It means that the State Legislative Assembly (SLA) has no power to make law pertaining to companies. So, neither State no Federal may make law imposing the obligation to pay zakat on companies.

The only way to resolve it is to amend the Constitution either to transfer zakat to Federal List or companies to State List. Even if two thirds majority in SLA and Parliament are obtained, I do not think it could or should be done. For sure, states will not agree to give up their rights to collect zakat to Federal Government.

To transfer jurisdiction over companies to the states will create many problems. (I can write another article on this alone.)

It is not a lacuna in the law. The drafters of the Constitution had got it right: zakat is a religious obligation on Muslims who must necessarily be human beings, not a name on paper created by Parliament to facilitate trading. It is when zakat obligation is extended to companies that we face these constitutional and legal issues.

Question 7.

If your view of No. 6 is in the affirmative, what is the legal status of the provision in the Income Tax Act 1967 (ITA 1967) which gives tax rebate to companies for the zakat paid by them? Is it also unconstitutional?

Answer

Does the ITA 1967 give a tax rebate to companies?

Let us look at section 6A (Tax Rebate) of the ITA 1967). That section allows rebate (including for zakat – subsection (3)) to be given to “individual resident”.

I submit that ITA 1967 does not provide for rebate to be given to companies. So, the question does not arise.

Question 8.

What is your general view on the imposition of zakat on a business entity irrespective of whether it is a sole-proprietor, partnership, limited liability partnership (LLP) and/or company? This is because under the Shariah, there is a concept of zakat on business (urudh tijarah) or zakat perniagaan and we observe that the scholars have attempted to make an ijtihad on this zakat perniagaan into the legal structure of a company that is incompatible to this shariah principle of zakat perniagaan.

Answer

Zakat is a religious obligation on individual Muslims. We should not be talking about imposing zakat on sole-proprietorships, partnerships or companies. It is the individual Muslim who must pay his zakat from whatever source, sole-proprietorships, partnerships and companies, included.

Question 9

What is your suggestion to the issue of imposition of zakat on companies? Specifically, what is your suggested legal framework for the imposition of zakat on business entities to ensure its conformity with the existing Malaysian law?

Answer

My answer is the same as in question 8.

Question 10

Do you agree with the scholars’ view that a company is obliged to pay zakat by looking at its shareholders’ religion who are Muslims and at the same time the same shareholders are obligated to pay their respective zakat on shares (principal capital amount plus dividend) is tantamount to a double zakat on the shareholders as a whole?

Answer

My view is that a company should not pay zakat at all. A company has no religion. A company does not become a Muslim or a person “professing the religion of Islam” because the shareholders are Muslims just as a robot does not become a Muslim if its owner is a Muslim, even though the robot has no separate legal entity. It is the individual Muslim who has to pay his zakat from whatever source, companies included.

It appears to me that, when the Shariah scholars are faced with the concept of separate legal entity of a company, they searched for something similar in Shariah jurisprudence. They found mosque, wakaf and baitul mal having one or two similar characteristics. They concluded that the concept of separate legal entity was recognized by the Shariah.

I submit that they are a poor comparable to a company.

To justify the imposition of zakat on a separate legal entity, the Shariah scholars turn to khultah.

I submit that the khultah is not a separate legal entity. Khultah is only a method of calculating the zakat of individual Muslim partners where the property is mixed. The obligation to pay zakat is on the individual partners, not the sheep or the farm. It is the individual Muslim partners’ zakat that is paid. Otherwise, why apportion the zakat between the partners?

To give religion to the separate legal entity, they look at the religion of the shareholders.

I submit that it is wrong to impute the religion of the shareholders to a name on paper. Besides, that is breaching the concept of separate legal entity.

I do not look beyond the issue of obligation of a separate legal entity to pay zakat because the deeper we go, the deeper we get lost in the legal jungle. That is why I suggest that we retreat to the starting point: zakat is for natural persons who are Muslims. Collect from them whatever zakat from whatever source they are required to pay under Shariah. Tax is for companies. Collect from them whatever tax they are required to pay under the law.

14 08 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

FEDERAL COURT ENCROACHING THE JURISDICTION ON PARLIAMENT: COMMENTS AND RESPONSE

FEDERAL COURT ENCROACHING JURISDICTION OF PARLIAMENT: COMMENTS AND RESPONSE
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

Comment 1

“Sir, I’m no lawyer and is just an ordinary Malaysian.

However, I am aware of politics in other parts of the world and know that without checks and balances in running the country it can lead to a very dangerous situation.

Remember Egypt? After the Islamic Brotherhood took power via democratic elections, they tried to change the constitution to form a theocratic government with power entrenched with the religious authorities (themselves of course!!) forever (NO more elections; see the hypocrisy). It took a military coup to restore democracy.

And in Turkey, the authoritarian Erdogan changed the Parliamentary system to a Presidential system so that he can remain in power.

Wouldn’t your idea pose a risk that Malaysia, in future, may divert from the Westminster parliamentary system to being ruled, for example, by dictators and extremists.

Please enlighten me.”

Response

First, you talk about check and balance. Check and balance are provided by the Constitution. That is why the three branches of the government are given different functions. But, one branch cannot encroach the jurisdiction of the other in the name of check and balance.

That is exactly what happened in the case of Kesavananda Bharati v State of Kerala. Just because seven judges of the Indian Supreme Court thought that the members of Parliament could not be trusted to act responsibly, does it give them the power to effectively amend the Constitution which is the function of Parliament? The court was encroaching the jurisdiction of Parliament. That is why I posed the question:

If members of Parliament or the Executives think that Judges are corrupt, does that give them the power to transfer cases in court to be decided by them?

Next, you refer to Egypt. My reply is based purely on the facts I had read (I hope, I remember them correctly) and what is stated by you. Like it or not, the Islamic Brotherhood was voted into power by the majority of the voters. If they follow the procedure laid down by the constitution in amending, which includes the repeal and substitution of the Constitution, they are doing something perfectly Constitutional. If you do not like it, your remedy is in the ballot box. If you cannot garner a majority to change the government, you simply have to live with it. That is what democracy is all about.

The army has no legal power whatsoever to wrestle the power of governing the country from an elected government, even if you like it.

But, if the elected government abolishes election and there is no way for the people to exercise their right to choose their government, through an election, then there is a constitutional crisis and we cannot expect a constitutional remedy anymore. That is when street demonstrations, coup de tat or even civil war come into play. The constitution is not working anymore.

But, we are not talking about such a situation. We are talking about a situation where the constitution is still functioning. Just because a few judges do not trust that Parliament will make sensible laws, does that give power to the court to take for itself the power of Parliament to amend the constitution? Is the reverse justifiable?

We may look at the situation in other countries. But for us, the answer is in Article 159.

With regard to Turkey, it is perfectly valid for a government to change from one form of democratic government to another, provided the procedure is followed. Politicians will always do whatever they can to remain in power. The remedy is in the ballot box.

You fear rule by dictators. With this judgment we are already ruled by a few unelected dictators: judges. We now have dictatorship of the judges.

Comment 2.

“In Semenyih Jaya, the court has done some shifting towards human rights jurisprudence. I give you two examples that are usually given. First, what if the Parliament were to amend the Constitution to abolish the election altogether and prolong its life forever? Secondly, what if the Parliament were to abolish the courts altogether?

So, the basic structure principle is a kind of shield to prevent such abuses happening.

Have you thought about it?”

Response

I have answered the two examples given by you.

So, what the court is doing is to pre-empt the Parliament. Just because judges fear that Parliament may, in the future, in the eyes of the court, act irresponsibly in amending the constitution, the court, unconstitutionally, encroaches the jurisdiction of Parliament to “amend” the constitution by saying that some provisions cannot be amended at all by Parliament, when the constitution clearly says that the power to amend the constitution lies in the Parliament and it does not say that certain parts of the constitution cannot be amended by Parliament. To put it crudely, just because you fear that A might kill B in the future, you kill A first. That is the Indian Supreme Court logic that we have imported into this country.

Comment 3:

“Tun Hamid, the ex CJ, cannot be right.

Kesavananda Bharati was an Indian case. It is world famous and has received the approbation of the top jurists the world over. It decided that Parliament cannot fiddle with, or whittle down basic rights entrenched in the Constitution.

Now, this ex CJ says, “I object to the introduction of the basic structure principle invented by judges of the Indian Supreme Court on ground of principle and nothing else.”

What do you think?”

Response:

It is not a legal argument that because it is an Indian case, (even if you are an Indian) and because it is world famous and has received the approbation of the top jurists the world over, (even if it is true) that it must be right.

We are concerned with Article 159 on the Federal (Malaysian) Constitution. Where does it say that court may decide which provision of the Constitution cannot be amended by Parliament?

Can the court rewrite the Constitution because it fears Parliament may abuse its powers? In other words, it is legally correct for the court to abuse its power first because it fears Parliament might abuse its powers in future?

2019 08 06

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

OPEN LETTER TO ALL MEMBERS OF PARLIAMENT

To:

All members of Parliament, Malaysia.

Re: FEDERAL COURT HAS ENCROACHED THE JURISDICTION OF PARLIAMENT
(Proposed Amendment of Article 159 of The Federal Constitution)

I am writing this open letter to all Members of Parliament, Malaysia to bring to their attention that, through its judgments beginning in 2010, the Federal Court had exceeded its jurisdiction, encroached onto the jurisdiction of the Parliament and limited the power of Parliament to amend the Federal Constitution.

This is a very serious matter as it offends the doctrine of separation of powers and parliamentary democracy laid down by the Constitution. It has to be corrected, lest it becomes a permanent feature of our constitutional law.

For this purpose, I am appealing to all members of Parliament to put aside their political differences and vote together for an amendment to Article 159 to restore the powers of Parliament to its original position.

We talk about separation of powers between the Legislature, the Executives and the Judiciary. Very often, we focus on the Executives encroaching on the jurisdiction of the Judiciary. But, do we ever think of the reverse, i.e. the Judiciary encroaching on the jurisdiction of the Executives and the Legislature?

Article 159 provides that certain parts of the Constitution may be amended in a certain way. The power to amend the Constitution is vested in the Parliament. Nowhere does it say that certain parts or the Constitution cannot be amended. Nor does it say that judges may amend the Constitution to the effect that certain provisions of the Constitution cannot be amended by Parliament.

Yet what happened in Sivarasa Rasiah v Badan Peguam Malaysia & Anor. [2010] 2 MLJ 333 and Semenyih Jaya Sdn Bhd v Pentadbir Tanah Hulu Langat (2017) 3 MLJ 561?

Let me tell the story from the beginning.

In 1973, the Indian Supreme Court decided the case of Kesavananda Bharati v State of Kerala, AIR 1973 SC 1461. The court held that Article 368 of the Indian Constitution (on the amendment of the Indian Constitution) does not enable Parliament to alter the basic structure or framework of the Constitution. The effect of that judgment is that certain provisions of the Indian Constitution form the basic structure of the Constitution. The court will decide which provisions of the Constitution form the basic structure of the Constitution on a case by case basis. The court will then use the basic structure principle as the basis of its power to review, and to strike down, amendments to the Constitution enacted by the Parliament which seeks to alter this basic structure of the Constitution. In other words, the power of the Parliament to amend those parts of the Constitution which, according to a judge or judges, form the basic structure of the Constitution, is removed, by the judge or judges!

That case was decided by a slim majority of 7 to 6. It is said that when the case was decided, the perception by the majority bench that elected representatives could not be trusted to act responsibly, was unprecedented.

Question: If members of Parliament or the Executives think that judges are corrupt, does that give them the power to transfer cases in court to be decided by them?

Following that and similar judgments, lawyers in Malaysia, led by three successive presidents of the Bar Council, namely GTS Sidhu, Raja Aziz Addruse and Param Cumaraswamy tried hard to influence the then Federal Court to adopt the principle.

However, their attempts failed. The Federal Court in Loh Kooi Choon v The Government of Malaysia [1977] 2 MLJ 187 rejected it. Tun Suffian (LP) and Wan Suleiman (FJ) wrote separate judgments giving reasons why they were not inclined to follow it.

That judgment was followed by the Federal Court in Phang Chin Hock v. Public Prosecutor [1980] 1 MLJ 70.

In 1989, the case was followed by the Singapore High Court in Teo Soh Lung v Minister for Home Affairs and Ors. [1989] 2 MLJ 449.

Loh Kooi Choon stood as the law of this country for 33 years. One would have thought that the issue regarding the basic structure of the constitution was settled.

However, that was not to be thanks, in particular, to one man. Towards the end of his career, Gopal Sri Ram JCA was promoted to the Federal Court. He was a member of the panel that decided Sivarasa Rasiah v Badan Peguam Malaysia & Anor. [2010] 2 MLJ 333. (I had retired then.) Even though he was the most junior member of the panel, he delivered the judgment of the court.

The issue was whether section 46A(1) of the Legal Profession Act 1976 was unconstitutional. The court, through the judgment of Gopal Sri Ram FCJ held that it was constitutional. I have no problem with that. But I strongly object to the basic structure principle being introduced through that case into this country because:

1. It is not at all necessary for the decision of that case. What was being challenged in that case was the validity of section 46A(1) of the LPA. No one was trying to amend any provision of the Constitution. What was the relevance of the basic structure principle?

2. The Kesavananda Bharati case was followed without analysing the case or the circumstances surrounding it. The learned judge either brushed aside or ignored the earlier judgments of the Federal Court which had stood for more than 30 years.

3. (This is more important). The court was usurping the function of Parliament to amend the Constitution. Indeed, even Parliament cannot make such an amendment, because Parliament cannot bind itself from making laws inconsistent with the existing laws, provided the procedure is followed. Otherwise, no law can be amended.

Seven years later, the Federal Court handed down the judgment in the case of Semenyih Jaya Sdn Bhd v Pentadbir Tanah Hulu Langat (2017) 3 MLJ 561.

That judgment relied on the judgment of Gopal Sri Ram FCJ in Sivarasa Rasiah as the authority for the introduction of the basic structure principle into this country, without any question. It also ignored or missed Phang Chin Hock and Teo Soh Lung.

As a result, the basic structure principle becomes the law of this country. The effect is that even a single High Court judge, may declare that a particular provision of the Constitution forms the basic structure of the Constitution and therefore cannot be amended by Parliament. On that ground, the judge may declare a law, duly passed by Parliament to amend that particular provision of the Constitution, unconstitutional and therefore null and void.

In so doing, the judge, first, is saying that the article which the Parliament had sought to amend cannot be amended, when Article 159 of the Constitution does not say so, provided the correct procedure is followed.

Secondly, the judge is saying that Parliament has no power at all to amend that particular article when Article 159 does not say so, provided the correct procedure is followed.

Thirdly, the judge has curtailed the powers of Parliament to amend the Constitution by following the said judgments of the Federal Court.

Where do the judges obtain their power from? The Indian Supreme Court!

I object to the introduction of the basic structure principle invented by judges of the Indian Supreme Court on ground of principle and nothing else. We cherish the doctrines of independence of the judiciary, separation of powers, rule of law, Parliamentary democracy and supremacy of the Constitution. Now judges are giving themselves the power to amend or rewrite the Constitution.

I stand by what I had said in my judgments: No judge is a Parliament. If the doctrine of separation of powers were to have any meaning, all the three branches of the government i.e. Legislature, Executive and Judiciary must respect each other’s jurisdiction.

I hope our members of Parliament are aware of what has happened and the effects thereof.

What recourse do they have? The answer is to revert to the Constitution. The power to amend the Constitution is vested in the Parliament. In the name of parliamentary democracy and separation of powers, all members of Parliament, whether they are from the government or the opposition, should come together and move a bill to amend the Constitution to the effect that Parliament may amend any part of the Constitution provided that the procedure laid down by the Constitution is followed. The original position should be restored.

For more detailed discussions on this subject, please read my articles and speeches available on my websites, at least, No Judge Is A Parliament (30 03 2018).

Thank you.

Tun Abdul Hamid Bin Haji Mohamad

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SURAT TERBUKA KEPADA SEMUA AHLI PARLIMEN

26 Julai 2019

Kepada:

Semua ahli Parlimen, Malaysia.

Per: MAHKAMAH PERSEKUTUAN MENCEROBOH BIDANGKUASA PARLIMEN
(Cadangan Pindaan Perkara 159 Perlembagaan Persekutuan)

Saya menulis surat terbuka ini kepada semua ahli-ahli Parlimen, Malaysia untuk menarik perhatian mereka bahawa, melalui penghakimannya bermula pada tahun 2010, Mahkamah Persekutuan telah melampaui bidangkuasanya, menceroboh ke bidangkuasa Parlimen dan mengehadkan kuasa Parlimen untuk meminda Perlembagaan Persekutuan.

Ini adalah satu perkara yang sangat serius kerana ia melanggar doktrin pemisahan kuasa dan demokrasi berparlimen yang ditetapkan oleh Perlembagaan. Ia perlu dibetulkan, supaya ia tidak kekal sebagai satu ciri dalam undang-undang perlembagaan kita.

Untuk tujuan itu, saya merayu kepada semua ahli-ahli Parlimen untuk mengetepikan perbezaan politik mereka dan mengundi bersama untuk meminda Perkara 159 untuk memulihkan kuasa Parlimen kepada kedudukannya yang asal.

Kita bercakap mengenai pemisahan kuasa antara badan Perundangan, Eksekutif dan Kehakiman. Sering kali, kita menumpukan perhatian kepada pencerobohan Eksekutif terhadap bidangkuasa badan Kehakiman. Tetapi, pernahkah kita memikirkan sebaliknya, iaitu pencerobohan badan Kehakiman terhadap bidangkuasa Eksekutif dan Perundangan?

Perkara 159 Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan bahawa peruntukan-peruntukan tertentu Perlembagaan boleh dipinda dengan cara tertentu. Kuasa untuk meminda Perlembagaan diberi kepada parlimen. Tidak disebut di mana-mana pun bahawa ada bahagian tertentu Perlembagaan yang tidak boleh dipinda. Tidak juga disebut bahawa hakim-hakim boleh meminda Perlembagaan yang memberi kesan bahawa peruntukan tertentu Perlembagaan itu tidak boleh dipinda oleh parlimen.

Tetapi apa yang berlaku dalam kes Sivarasa Rasiah v Badan Peguam Malaysia & Anor. [2010] 2 MLJ 333 dan Semenyih Jaya Sdn Bhd v Pentadbir Tanah Hulu Langat (2017) 3 MLJ 561.

Biarlah saya menceritanya dari awal.

Pada tahun 1973, Mahkamah Agung India memutuskan kes Kesavananda Bharati v Negeri Kerala, AIR 1973 SC 1461. Mahkamah memutuskan bahawa Perkara 368 Perlembagaan India (mengenai pindaan Perlembagaan India) tidak membolehkan parlimen mengubah struktur asas (basic structure) atau kerangka Perlembagaan. Kesan penghakiman itu ialah bahawa peruntukan tertentu Perlembagaan India merupakan struktur asas Perlembagaan itu. Mahkamah akan memutuskan peruntukan mana yang menjadi struktur asas Perlembagaan itu, dari satu kes ke satu kes. Mahkamah kemudiannya akan menggunakan prinsip struktur asas itu sebagai asas kuasanya untuk mengkaji, dan “to strike down” pindaan kepada yang dibuat oleh parlimen yang bertujuan untuk mengubah struktur asas Perlembagaan itu. Dengan kata-kata lain, kuasa parlimen untuk meminda bahagian-bahagian Perlembagaan yang, menurut hakim, menjadi struktur asas Perlembagaan, dimansuhkan oleh hakim!

Kes itu diputuskan oleh majoriti tipis 7 melawan 6. Dikatakan bahawa, pada masa kes itu diputuskan, persepsi majoriti hakim dalam panel itu bahawa ahli parlimen tidak boleh dipercayai untuk bertindak secara bertanggungjawab, adalah yang paling teruk dalam sejarah.

Soalan: Sekiranya ahli parlimen atau eksekutif menganggap bahawa hakim-hakim corrupt, adakah itu memberi mereka kuasa untuk memindahkan kes-kes di mahkamah untuk diputuskan oleh mereka?

Berikutan penghakiman itu dan lain-lain yang serupa dengannya, peguam-peguam di Malaysia yang diketuai oleh tiga orang Presiden Majlis Peguam berturut-turut, iaitu GTS Sidhu, Raja Aziz Addruse dan Param Cumaraswamy berusaha keras untuk mempengaruhi Mahkamah Persekutuan, ketika itu, untuk menerimapakai prinsip itu. Walau bagaimanapun, percubaan mereka gagal.

Mahkamah Persekutuan dalam kes Loh Kooi Choon v Kerajaan Malaysia [1977] 2 MLJ 187 menolaknya. Tun Suffian (KHN) dan Wan Suleiman (HP) menulis penghakiman berasingan memberi alasan mengapa mereka tidak cenderung untuk mengikutinya.

Penghakiman itu diikuti oleh Mahkamah Persekutuan dalam kes Phang Chin Hock v. Pendakwa Raya [1980] 1 MLJ 70.

Pada tahun 1989, kes itu diikuti oleh Mahkamah Tinggi Singapura dalam kes Teo Soh Lung v Minister for Home Affairs and Ors. [1989] 2 MLJ 449.

Loh Kooi Choon kekal sebagai undang-undang negara ini selama 33 tahun. Kebanyakan orang menganggap bahawa isu mengenai struktur asas Perlembagaan itu telah selesai.

Tetapi, anggapan itu meleset. Menjelang akhir kerjayanya, Gopal Sri Ram HMR dinaikkan pangkat ke Mahkamah Persekutuan. Beliau adalah ahli panel yang memutuskan kes Sivarasa Rasiah v Badan Peguam Malaysia & Anor. [2010] 2 MLJ 333. (Pada masa itu saya telah bersara). Walaupun beliau adalah ahli panel paling junior, beliau menyampaikan penghakiman mahkamah.

Isu dalam kes itu ialah sama ada seksyen 46A (1) Akta Profesion Undang-Undang 1976 tidak berPerlembagaan. Mahkamah, melalui penghakiman Gopal Sri Ram HMP memutuskan bahawa ia adalah berperlembagaan. Saya tidak mempunyai masalah dengan keputusan itu. Tetapi saya menentang prinsip struktur asas dibawa masuk ke negara ini melalui kes itu kerana:

1. Ia tidak perlu bagi keputusan kes itu. Isu dalam kes itu ialah sama ada seksyen 46A (1) LPA bercanggah dengan Perlembagaan atau tidak. Tiada siapa yang cuba meminda mana-mana peruntukan Perlembagaan. Apakah kaitannya dengan prinsip struktur asas?

2. Kes Kesavananda Bharati diikuti tanpa menganalisis kes itu dan keadaan di sekelilingnya. Hakim itu sama ada mengenepikan atau tidak menghiraukan penghakiman terdahulu Mahkamah Persekutuan yang telah bertahan lebih dari 30 tahun.

3. (Ini lebih penting). Mahkamah telah mengambil alih bidangkuasa Parlimen untuk meminda Perlembagaan. Malah, Parlimen pun tidak boleh membuat pindaan seperti itu, kerana Parlimen tidak boleh mengikat dirinya daripada membuat undang-undang yang tidak konsisten dengan undang-undang yang ada, dengan syarat prosedurnya diikuti. Jika tidak, tiada undang-undang boleh dipinda.

Tujuh tahun kemudian, Mahkamah Persekutuan mengeluarkan penghakiman dalam kes Semenyih Jaya Sdn Bhd v Pentadbir Tanah Hulu Langat (2017) 3 MLJ 561.

Penghakiman itu bergantung kepada penghakiman Gopal Sri Ram FCJ dalam kes Sivarasa Rasiah sebagai authority yang membawa masuk prinsip struktur asas ke negara ini tanpa sebarang persoalan. Penghakiman itu juga mengenepikan atau tidak menghiraukan kes Phang Chin Hock dan Teo Soh Lung.

Akibatnya, prinsip struktur asas menjadi undang-undang negara ini. Maka, seorang Hakim Mahkamah Tinggi pun boleh mengisytiharkan bahawa peruntukan tertentu Perlembagaan adalah struktur asas Perlembagaan dan oleh itu tidak boleh dipinda oleh Parlimen. Atas alasan itu, hakim boleh mengisytiharkan undang-undang, yang diluluskan oleh Parlimen untuk meminda peruntukan tertentu Perlembagaan itu, tidak berperlembagaan dan, oleh itu, tidak sah.

Dengan berbuat demikian, hakim itu, pertama, sebenarnya mengatakan bahawa peruntukan yang hendak dipinda oleh Parlemen itu tidak boleh dipinda, pada hal Perkara 159 Perlembagaan tidak mengatakan demikian, dengan syarat prosedur yang betul diikuti.

Kedua, hakim itu mengatakan bahawa Parlimen tidak mempunyai kuasa sama sekali untuk meminda peruntukan itu pada hal Perkara 159 tidak mengatakan demikian, dengan syarat prosedur yang betul diikuti.

Ketiga, dengan mengikuti penghakiman Mahkamah Persekutuan tersebut, hakim itu telah menghadkan kuasa Parlimen untuk meminda Perlembagaan.

Dari manakah hakim-hakim itu memperolehi kuasa mereka? Mahkamah Agung India!

Saya membantah prinsip struktur asas yang dicipta oleh hakim-hakim Mahkamah India itu dibawa masuk ke negara ini semata-mata berdasarkan prinsip dan bukan kerana sebab-sebab lain. Kita menyanjung tingggi doktrin kebebasan badan kehakiman, pemisahan kuasa, kedaulatan undang-undang, demokrasi berparlimen dan keutamaan Perlembagaan. Kini, hakim-hakim memberi kuasa kepada diri mereka sendiri untuk meminda atau menulis semula Perlembagaan.

Pendirian saya adalah seperti yang saya pernah katakan dalam penghakiman saya: Hakim bukan parlimen. Jika doktrin pemisahan kuasa hendak bermakna, semua tiga cawangan kerajaan iaitu badan perundangan, eksekutif dan kehakiman mestilah menghormati bidangkuasa satu sama lain.

Saya harap ali-ahli parlimen Malaysia sedar akan apa yang berlaku.

Apakah yang boleh dilakukan? Jawapannya adalah kembali kepada Perlembagaan. Kuasa untuk meminda Perlembagaan terletak kepada Parlimen. Atas nama demokrasi berparlimen dan pemisahan kuasa, semua ahli Parlimen, sama ada dari pihak kerajaan atau pembangkang, hendaklah bersatu dan meluluskan satu rang undang-undang untuk meminda Perlembagaan yang memberi kesan bahawa Parlimen boleh meminda mana-mana peruntukan Perlembagaan dengan syarat prosedur yang ditetapkan oleh Perlembagaan diikuti. Kedudukan asal hendaklah dikembalikan.

Untuk mengikuti perbincangan yang lebih terperinci mengenai perkara ini, sila baca rencana dan ucapan saya yang terdapat di laman web saya, sekurang-kurangnya, Hakim Bukan Parlimen (30 03 2018).

Terima kasih.

Tun Abdul Hamid Bin Hji Mohamad

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

KES WAN JI: BERHATI-HATI MEMBUAT KOMEN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Tiba-tiba Wan Ji Wan Hussin (Wan Ji) menarik perhatian ramai apabila Dato’ Seri Anwar Ibrahim (DS Anwar) berkata hukuman Mahkamah Tinggi Shah Alam terhadapnya terlalu keras dan “sesuatu yang malang”.

Ia diikuti oleh kenyataan yang ditandatangani oleh Ketua Pemuda Bersatu (seorang Menteri), DAP, PKR dan Amanah yang, antara lain, menyeru supaya beliau dilepaskan (released). Badan-badan hak asasi manusia, NGO-NGO dan individu-individu juga turut mengecam hukuman terebut sebagai terlalu berat, menuntut Akta Hasutan 1948 dimansuhkan dan menuntut Peguam Negara, lebih tepat, Pendakwa Raya (PR), memberi penjelasan mengapa PR merayu terhadap hukuman Mahkamah Sesyen.

Daripada apa yang dilaporkan oleh media massa, yang diketahui ialah: Wan Ji, seorang pendakwah bebas, telah dihukum penjara satu tahun kerana menghina Sultan Selangor di bawah Akta Hasutan 1948.

Siapa di antara mereka yang membuat komen atau tuntutan itu membaca penghakiman Hakim Mahkamah Sesyen yang membicarakan kes itu? Mungkin seorang pun tidak. Siapa di antara mereka yang tahu kata-kata yang ditulis oleh Wan Ji yang menjadi asas pertuduhan itu? Mungkin tidak ada. Siapa di antara mereka yang tahu peruntukan sebenar seksyen yang dibawahnya beliau dituduh, dan sejarah seksyen itu?

Sebelum kita berkata hukuman itu terlalu berat, kita perlu tahu fakta kes itu, seksyen di bawahnya Wan Ji dituduh; hujah-hujah yang dikemukakan oleh kedua belah pihak; alasan-alasan yang diberi oleh hakim yang membicarakan kes itu; hakikat bahawa, dalam kes itu, PR merayu supaya hukuman Hakim Mahkamah Sesyen itu ditambah kerana hukuman penjara sembilan bulan yang dijatuhkannya itu terlalu ringan pada pandangan PR, dan alasan-alasan yang diberi oleh Hakim Mahkamah Tinggi dalam mengesahkan sabitan itu dan menambah hukuman penjara kepada satu tahun.

Mengatakan bahawa hukuman itu terlalu keras atau terlalu berat hanya setelah mendengar hukumam satu tahun kerana menghina Sultan bukanlah cara yang betul untuk menilai sesuatu hukuman.

Dalam rencana ini, saya tidak akan membincang sama ada pensabitan Wan Ji itu betul atau tidak dan sama ada hukuman itu sah atau tidak dan patut atau tidak, kerana rayuan kes itu ke Mahkamah Rayuan (MR) masih pending (belum selesai). Ini adalah untuk mengelak daripada mengganggu perbicaraan kes tersebut yang mungkin menjadi satu kesalahan menghina mahkamah.

Tuntutan supaya Wan Ji dibebaskan munkin melanggar prinsip itu. Dua peringkat mahkamah telah mendapati beliau bersalah dan hukuman telah ditambah. Itu adalah perintah mahkamah yang berkuatkuasa pada masa ini. Jabatan Penjara tidak boleh “melepaskannya”. PR tidak boleh menggunakan seksyen 254 Kanun Acara Jenayah untuk tidak meneruskan pendakwaan seperti yang dilakukannya dalam kes Lim Guan Eng kerana pendakwaan telah selesai dan mahkamah telah memberi penghakiman.

Jika PR memaklumkan mahkamah beliau tidak akan menentang rayuan Wan Ji apabila rayuan itu didengar oleh MR pun, penghakiman Mahkamah Sesyen dan Mahkamah Tinggi kekal. Adalah tidak wajar bagi PR untuk berbuat demikian. Yang membawa Wan Ji ke mahkamah dan mendakwanya adalah PR; yang merayu ke Mahkamah Tinggi supaya hukuman ditambah adalah PR; bagaimana apabila sampai di MR, PR hendak membuat pusingan U dan berkata PR tidak menentangnya?

MR tidak boleh membenarkan rayuan semata-mata kerana PR tidak menentang. MR juga tidak boleh membenarkan rayuan semata-mata atas hujah-hujah perayu. Hanya jika MR bersetuju bahawa sabitan itu tidak betul di atas fakta atau mengikut undang-undang, barulah MR boleh mengketepikan penghakiman dan hukuman itu. Perlu diinagi, ini adalah kes jenayah, bukan kes sivil.

Nampaknya, Tommy Thomas, PR, menyedari hal ini apabila beliau berkata dalam kenyataannya bertarikh 12 Julai 2019:

“Thomas berkata Jabatan Peguam Negara sedang mengkaji pilihan-pilihan yang terbuka kepadanya berhubung dengan rayuan Wan Ji, tetapi menyatakan bahawa berdasarkan sabitannya oleh dua mahkamah, “margin budi bicara di pejabatnya sangat terhad”. (The Star Online 12 07 2019) (Terjemahan saya).

Hanya satu jalan yang tinggal iaitu bagi Wan Ji memohon pengampunan kepada DYMM Sultan Selangor yang begitu teruk dihinanya itu. Permohonan itu perlu di buat di Selangor kerana beliau disabitkan dan dihukum oleh Mahkamah Tinggi di negeri Selangor. Tidak malukah beliau untuk berbuat demikian? Mungkinkah Lembaga Pengampunan Negeri Selangor yang dipengerusikan oleh Sultan Selangor, mengampunnya?

Jabatan Penjara tidak ada kuasa melepaskan Wan Ji kerana ia tertakluk kepada perintah mahkamah. Menuntut PR melepaskan Wan Ji, di peringkat ini, PR sudah tidak ada kuasa lagi. Menuntut MR melepaskannya mungkin menjadi menghina mahkamah. Jangan pula Wan Ji masuk penjara kerana menghina Sultan dan ketua-ketua pemuda parti-parti komponen PH masuk penjara kerana menghina mahkamah. Mereka patut menyedari semua ini sebelum mengeluarkan kenyataan sebegitu.

Perlu disebut bahawa menuntut kerajaan PH menunai janjinya dan memansuhkan Akta Hasutan tidaklah salah. Tetapi, ia hanya melibatkan kes-kes di masa hadapan. Sama ada akta itu patut dimansuhkan atau tidak adalah suatu perkara lain dan saya tidak akan membincangnya di sini. Sesiapa yang ingin tahu, sila layari laman-laman web saya dan membaca ucapan-ucapan saya mengenainya yang disampaikan dalam tahun 2014.

Menuntut PR memberi penjelasan mengapa beliau merayu terhadap hukuman penjara sembilan bulan yang dijatuhkan oleh Mahkamah Sesyen yang menyebabkan ia ditambah menjadi satu tahun adalah suatu perkra yang tidak pernah berlaku semenjak Merdeka, di bawah pemerintahan BN.

Bezanya, sepanjang masa itu, Peguam Negara/Pendakwa Raya adalah dilantik daripada pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, bukan peguam swasta. Tommy Thomas adalah calon DAP dan pilihan PH. Ahli-ahli parti-parti komponen PH fikir bahawa beliau terhutang budi kepada PH dan mesti menurut telunjuk PH. Maka, mereka berhak menuntut beliau memberi penjelasan mengapa beliau telah berbuat sesuatu yang berlawanan dengan dasar dan janji PH.

Tommy Thomas menjawab:

“… beliau tidak mengetahui kes itu…sehingga Mahkamah Tinggi mengekalkan keputusan untuk mensabitkannya dan menambah hukumannya pada 9 Julai.

Thomas memberikan urutan peristiwa kes itu yang menunjukkan bahawa Wan Ji telah dituduh dan disabitkan sebelum Pilihan Raya Umum ke-14.

……..

“Tiada representasi bertulis yang pernah dibuat oleh tertuduh atau peguamnya kepada saya, dan saya sendiri tidak menyedari hal ini sehingga selepas keputusan Mahkamah Tinggi pada 9 Julai menjadi pengetahuan umum.

“Ini tidak menghairankan kerana pada setiap hari bekerja, kerajaan Persekutuan dan kerajaan-kerajaan 13 buah negeri terlibat, secara langsung, dalam beratus-ratus kes jenayah dan sivil….”. (The Star Online 12 07 2019) (Terjemahan saya).

Beliau nampak defensif dalam jawapannya itu. Seorang Peguam Negara/Pendakwa Raya yang dilantik daripada Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan mungkin tidak menjawabnya, atau, jika menjawab pun, mungkin hanya berkata “Itu budibicara saya. Alasan saya ialah…” Tetapi, Tommy Thomas tidak boleh berkata demikian. Beliau tahu kepada siapa beliau terhutang budi.

Walau bagaimana pun, beliau tidak boleh lari dari tanggungjawabnya, kerana apa yang dilakukan oleh timbalan-timbalannya adalah dilakukan bagi pihaknya.

Beliau juga menjelaskan mengenai penggunaan Akta Hasutan 1948.

“Beliau berkata Akta itu adalah antara manifesto Pakatan Harapan yang menyatakan ia akan dimansuhkan, tetapi Kabinet tidak memaklumkan kepada Jabatan Peguam Negara apa-apa keputusan untuk memansuhkan atau memindanya.

“Di bawah sistem pemerintahan kita, Kabinetlah yang memutuskan bagi pihak badan eksekutif untuk membuat keputusan memansuhkan atau meminda undang-undang untuk dibawa ke Parlimen, dengan Jabatan Peguam Negara membantu dalam merangka undang-undang baru,” katanya.

Beliau juga berkata Kabinet tidak memberi sebarang arahan untuk berhenti bergantung kepada Akta Hasutan.

“Arahan seperti itu, walau bagaimana pun tidak sah kerana ia akan menyentuh budi bicara mengikut Perlembagaan yang terletak hanya kepada Peguam Negara (PR – ditambah) untuk memutuskan perkara-perkara pendakwaan bagi pihak negara,” katanya.

Thomas menambah bahawa apabila memegang jawatan pada Jun 2018, beliau memutuskan untuk menggunakan Akta Hasutan hanya sebagai langkah terakhir.

“Oleh sebab Akta Hasutan masih menjadi undang-undang, ia tidak boleh diketepikannya sepenuhnya. Itu hanya berlaku jika Parlimen memansuhkannya.

…….

Thomas menambah bahawa jika pendakwaan terpaksa dilakukan, beliau akan menggunakan Kanun Keseksaan, tetapi jika tidak ada alternatif mengikut undang-undang, maka dalam kes yang sesuai, beliau “tidak boleh menolak penggunaan Akta Hasutan, sehingga ia dimansuhkan”. (The Star Online 12 07 2019) (Terjemahan saya).

Apa yang dikatakannya itu adalah betul. Pihak-pihak yang membuat desakan perlulah mengambil perhatian.

Siapakah Wan Ji? Saya menggoogle dan ini adalah hasilnya:
Wan Ji dilahirkan di Rong Chenok, Pasir Mas, Kelantan dalam tahun 1982 yang bererti beliau berumur 37 tahun sekarang. Beliau mendapat pendidikan awal di Institut Pendidikan al-Balaghul Mubin (Pasir Mas Kelantan- tahfiz al-Quran) sebelum melanjutkan pengajian di Pondok Lubuk Tapah, Kelantan; Jamia Farooqia Karachi, Pakistan (tidak diketahui dalam bidang apa dan hingga ke peringkat mana); Universiti Al-Azhar, Mesir (Syariah Islammiyah) dan Universiti Malaysia Kelantan (Kesusasteraan, ada yang mengatakan maqasid shariah).

Beliau pernah menjadi ahli Jawatankuasa Dewan Ulama Pas Selangor, Ketua Exco Agama Pemuda PKR, Penyelidik di Anwar Ibrahim Research Institute (AIRI), Pegawai Penerangan dan Penasihat Agama di Pejabat Ketua Menteri Pulau Pinang.

Beliau mengarang beberapa buah buku, antaranya, bertajuk Andai Rasulullah s.a.w. Bersama Kita; Kezuhudan Umar Abdul Aziz, Kesederhanaan Nik Abdul Aziz: Dua Tokoh Unik di Dua Zaman; Maqasid Syariah; Ustaz, Aku Tak Bangang!; Ustaz, Jangan Kasar Sangat!
Beliau dikatakan banyak mengkritik ulama-ulama Malaysia. Semasa dalam Pas, beliau pernah memanggil Dato’ Harun Din, Ketua Dewan Ulama Pas “ulama kepala lutut”. Beliau menyifatkan Pas era Datuk Seri Haji Abdul Hadi Awang sebagai parti lebai. Beliau bersetuju kalimah Allah digunakan oleh gereja Roman Katholik dalam upacara agama Bahasa Melayu dan dalam bible Bahasa Melayu, dan lain-lain.
Dari sini, dapat diperhatikan bahawa dalam umur yang begitu muda beliau telah mengkritik ulama-ulama Malaysia dengan bahasa yang begitu kasar, seolah-olah beliau sahajalah yang betul. Dua tajuk bukunya yang terakhir disebut itu menampakkan reaksi pendengar ceramahnya, kepadanya.
Adalah juga menghairankan bagaimana beliau boleh berpindah dari Pas ke PKR dan menjadi Pegawai Penerangan dan Penasihat Agama di Pejabat Ketua Menteri Pulau Pinang. Di sebaliknya timbul soalan mengapa beliau dipilih oleh Lim Guan Eng. Adakah pendirian beliau dalam isu-isu yang melibatkan Islam menyebabkan Lim Gung Eng berpendapat beliau boleh diperalatkan untuk kepentingan polituk DAP? Nampaknya, itulah yang lebih berkemungkinan.

Pembaca, dan, saya percaya, DS Anwar, ketua-ketua pemuda parti-parti komponen PH, pemimpin-pemimpin NGO dan badan hak asasi manusia dan individu-individu yang membela kuat Wan Ji semuanya tidak membaca pun apa yang ditulisnya mengenai DYMM Sultan Selangor, kerana ia tidak disiarkan oleh media massa. Apa yang disebut hanyalah beliau mengeluarkan kata-kata yang menghina DYMM Sultan Selangor. Betapa seriusnya kata-kata itu tidak dirasai.

Maka, saya memperturunkannya daripada penghakiman Hakim Mahkamah Sesyen:

“1) Jenis syaitan tak baca hadis nabi kata ‘sesungguhnya org yg ada hak, kena bg ruang bersuara’. Bahana bodoh agama tp nak jadi ketua agama.. Sultan Selangor Sultan Shrafuddin Idris Shah bertitah mengingatkan penuntut Universiti Putra Malaysia (UPM) supaya tidak terpengaruh dengan tuntutan kebebasan bersuara yang diperjuangkan segolongan pihak yang hanya mementingkan ideologi politik.

2) Sultan sel tu tak payah nak ingatkan student UPM..Dia sendiri tu kena pg ngaji agama lagi…Kena ajar sultan sel, arak tu haram. Ketua agama tak layak ada hard rock café…Perasan bagus, tp bodoh agama..

3) Buang je sultan2 ni…Perabis duit rakyat…

4) Sultan sel mengadakan kempen projek pembodohan diUniversiti…Masuk Universiti untuk jadi bijak, si syaitan ni buat projek pembodohan.. Bila org bodoh, dia akan berkuasa…Firaun moden.

5) Nak kaya dlm keadaaan bodoh adalah jadi sultan.

6) Quran kata, ‘(firaun) merendah-rendahkan (akal) mereka (rakyat mesir), lalu mereka taat kepadanya’ itu di mesir. Kalau di malaysia, yg buat kerja ni adalah UMNO dan Sultan..”

Kita ketepikan undang-undang buat sementara. Patutkah seorang manusia berkata demikian kepada seorang manusia lain? Hendak dikatakan tidak bertamadun, saya percaya, orang asli pun tidak berkata demikian kepada Tok Batin mereka. Hendak dikatakan tidak berpelajaran, beliau belajar di tiga buah universiti. Hendak dikatakan tidak tahu hukum dan ilmu agama, beliau seorang hafiz, graduan syariah dan maqasid syariah, penceramah agama, penulis buku-buku agama, penasihat agama dan lain-lain. Hendak dikatakan beliau tidak tahu adab pun tidak patut: dalam Quran yang dihafalnya sahaja pun sudah cukup banyak pesanan mengenainya. Hendak dikatakan itulah yang diajar oleh bapanya juga tidak munasabah. Yang jelas ialah beliau tidak beradab.

Anihnya, orang-orang yang membela beliau hanya menunjukkan simpati terhadap beliau. Sepatah pun tidak disebut mengenai orang yang dihinanya. Pejuang-pejuang hak asasi manusia pula lebih mementingkan hak orang yang menghina, bukan hak orang yang dihina, seolah-olah manusia mempunyai hak untuk menghina, tetapi tidak ada hak untuk tidak dihina. Itukah kebebasan bersuara yang mereka perjuangkan?

17 07 2018

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

MELAYU BERSATU: ULASAN TAMBAHAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 9 Julai 2019 saya menaikmuatkan rencana saya “Melayu Bersatu: Ulasan Ke Atas Pelawaan Tun Dr. Mahathir.” Rencana itu turut disiarkan oleh Bebasnews, Ismaweb dan Malaysiakini. Dalam rencana itu saya bincang cadangan Tun Dr Mahathir daripada dua perspektif:

1. Tawaran itu ditujukan kepada ahli-ahli parti Melayu supaya menyertai Bersatu.

2. Tawaran itu ditujukan kepada parti-parti Melayu untuk bergabung dengan Bersatu.

Saya katakan bahawa penggabungan parti-parti Melayu dengan Bersatu tidak boleh berlaku selagi Bersatu berada di dalam PH.

Sehari kemudian, pada 10 Julai 2019, Tun Dr Mahathir mengeluarkan kenyataan menjelaskan bahawa pelawaannya itu ditujukan kepada ahli-ahli parti-parti Melayu untuk menyertai Bersatu.

Saya tidak fikir beliau ada masa atau memperduli untuk membaca rencana saya. Tetapi, alasan-alasan beliau bahawa pelawaan itu bukan ditujukan kepada parti-parti Melayu adalah sama dengan masalah-masalah yang saya bangkitkan jika ia ditujukan kepada parti-parti Melayu.

Maka, jelaslah sekarang bahawa pelawaan beliau adalah kepada ahli-ahli parti Melayu untuk menyertai Bersatu, lebih-lebih lagi supaya ahli-ahli Parlimen melompat kepada Bersatu.

Selama ini, perbuatan ahli-ahli Parlimen dan DUN melompat parti dipandang sebagai satu perbuatan tidak bermoral. Ia dilakukan oleh orang-orang yang opportunis. Jika ada parti yang mempelawa mereka melompat pun, ia dilakukan diam-diam. Ini adalah kali pertama dalam sejarah politik Malaysia, pelawaan itu dibuat secara terbuka. Sama ada ia memalukan atau tidak, bermoral atau tidak, saya serahkan kepada pembaca.

Adalah jelas sekarang bahawa sebab beliau berbuat demikian adalah seperti yang dijangka: untuk menguatkan kedudukan beliau dan parti beliau dalam PH.

Apakah kemungkinan reaksi PKR dan DAP? Sebelum ini pun kedua-dua parti itu tidak senang dengan tindakan ahli-ahli Parlimen UMNO melompat masuk ke dalam Bersatu. Biar apa pun alasan yang mereka beri, sebab sebanarnya ialah mereka tidak mahu Bersatu mempunyai lebih banyak ahli Parlimen daripada mereka. Saya percaya pendirian mereka tidak berubah.

Walau bagaimana pun, saya tidak fikir ia akan berjaya menyatukan orang Melayu dan memperkuatkan politik orang Melayu di bawah Bersatu, di dalam PH. Sebabnya, orang Melayu, yang berparti atau tidak berparti, tidak akan berduyun-duyun memasuki Bersatu selagi Bersatu berada di dalam PH dan DAP juga berada di dalamnya. Lagi pula, selagi DAP berada di dalam PH, kita tidak boleh mengharapkan PH akan berbuat sesuatu untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam.

Mungkinkah ahli-ahli Parlimen UMNO menyahut pelawaan itu? Kita tunggu dan lihat sahajalah.

11 07 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

MELAYU BERSATU: ULASAN KE ATAS PELAWAAN TUN DR. MAHATHIR

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Hanya lebih kurang dua tahun dahulu, Tun Dr. Mahathir membuat pusingan-U dan pergi “melutut” kepada Dato’ Seri Anwar Ibrahim (DS Anwar) dan bekerjasama dengan Lim Kit Siang (DAP) dan Mat Sabu (Amanah) untuk bersama-sama menjatuhkan DS Najib dan kerajaan BN. Sekarang beliau membuat pusingan-U lagi. Kali ini beliau mengajak parti-parti Melayu (dan orang Melayu) bersatu dengan menyertai partinya, Bersatu, untuk memperkuatkan kedukan politik orang Melayu.

Saya perturunkan dahulu laporan itu setakat yang berkenaan:

“JOHOR BAHRU, 2 Zulkaedah 1440H, Jumaat – Tun Dr Mahathir Mohamad hari ini mengajak parti Melayu, termasuk UMNO, supaya menyertai Parti Pribumi Bersatu Malaysia (Bersatu) bagi mengelakkan bangsa Melayu berpecah.

Pengerusi Bersatu itu berkata, Johor pernah menjadi kubu kuat UMNO, tetapi selepas parti itu hilang arah, Bersatu dapat membuka jalan memasuki negeri ini.

Beliau juga mendapati sekarang ini semakin banyak parti Melayu diwujudkan, sekali gus mengurangkan potensi untuk memenangi pilihan raya.”

Sebagai seorang Melayu yang semenjak tahun 2014 menyeru parti-parti Melayu, terutama sekali UMNO dan Pas, supaya bekerjasama, saya tentulah tertarik dengannya. Tetapi, beberapa persoalan besar timbul daripada pelawaan yang ringkas itu yang perlu difikirkan: Apakah yang menyebabkan beliau berbuat demikian? Apakah tujuannya? Apakah bentuk perpaduan itu?

Apakah yang menyebabkan beliau berbuat demikian?

Saya akan bincang dripada dua perspektif. Pertama, beliau berbuat demikian kerana terdesak, untuk menyelamatkan diri dan parti. Kedua, beliau berbuat demikian semata-mata untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam.

Kita tahu bahawa Bersatu adalah parti terkecil dari segi bilangan kerusi Parlimen yang dimilikinya dalam Pakatan Harapan (PH), tetapi Tun Dr Mahathir menjadi Perdana Menteri (PM) atas pesetujuan parti-parti komponen PH yang dikatakan selama dua tahun itu.

Sekarang tempoh dua tahun itu semakin hampir. DS Anwar sudah tidak sabar menunggu lagi. DAP juga nampak seolah-olah sudah tidak sabar dengan tindak tanduk Tun Dr Mahathir dan lebih suka DS Anwar mengambil alih jawatan PM. Tetapi, Tun Dr Mahathir nampak seolah-olah keberatan untuk melepaskan jawatannya dan mula bercakap bahawa beliau memerlukan tiga tahun untuk menyelasaikan tugasnya.

DS Anwar tentu tidak bersetuju dan DAP pun, didesak oleh pengundi Cina yang mula tidak senang dengan Tun Dr. Mahathir, tentu sekali menyokong DS Anwar. Dalam keadaan itu, Tun Dr. Mahathir hanya mempunyai dua pilihan:

Pertama, besetuju menyerahkan jawatan PM kepada DS Anwar dan menjadi penumpang dalan kerajaan PH yang pemandunya DS Anwar dan navigatornya DAP.

Kedua, tidak menyerahkan jawatan PM kepada DS Anwar yang, besar kemungkinan, akan mengakibatkan undi tidak percaya akan dilakukan oleh PKR-DAP-Amanah terhadap beliau dan Bersatu disingkir dari PH. (Ini cuma mungkin dilakukan jika DS Anwar dapat mengumpul cukup kerusi untuk menubuh kerajaan tanpa Bersatu. Ini bererti, senyap-senyap, mungkin DS Anwar juga berusaha memujuk ahli-ahli Parlimen UMNO untuk menyertai PKR.)

Saya tidak fikir Tun. Dr. Mahathir boleh menerima pilihan pertama itu. Maka, setakat yang boleh, beliau akan cuba mengelaknya.

Oleh itu, pelawaan itu adalah untuk mengelakkan senario pertama dan kedua itu berlaku. Maka, beliau mengajak parti-parti Melayu dan orang Melayu bersatu. Sebenarnya, beliau tidak menghendaki orang Melayu yang berparti atau tidak berparti untuk menjadi ahli Bersatu untuk menguatkan kedudukan Bersatu dalam PH kerana mereka tidak boleh menguatkan kedudukan Bersatu dalam PH. Yang boleh menguatkan kedudukan Bersatu dalam PH adalah bilangan ahli Parliman yang dimilikinya. Parti Melayu di luar PH yang ada ahli Parlimen adalah UMNO dan Pas. Tetapi, ahli-ahli Parlimen Pas tentu sekali tidak akan meninggalkan Pas dan menyertai Bersatu. Taat seita mereka terhadap parti adalah kuat.

Sebenarnya pelawaan beliau itu adalah ditujukan kepada ahli-ahli Parlimen UMNO. Tetapi, beliau tidak boleh terus menujukan pelawaannya kepada mereka. Perpaduan Melayu adalah alasan yang paling sesuai digunakan.

Dilihat dari sudut ini, pelawaan itu nampaknya bukanlah terbit daripada niat untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam, tetapi kerana terdesak untuk menyelamatkan kedudukannya sebagai PM dan partinya dalam PH.

Mungkin dihujahkan, ini politik. Dalam politik tidak ada moral. Yang penting ialah kehendak kita tercapai. Dalam kata-kata lain, kita tidak perlu memikirkan sebab pelawaan itu dibuat. Kita hanya perlu melihat kepada cadangan itu, sama ada ia menguntungkan orang Melayu atau tidak. Jika ia menguntungkan, ia patut diterima.

Saya tidak fikir sebab pelawaan itu dibuat tidak perlu dipertimbangkan langsung. Ini kerana, jika ia berbangkit daripada sebab kedua (untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam), maka tujuan beliau membuat palawaan itu adalah lebih ikhlas. Jika demikian, beliau tentulah lebih komited dalam mempertahankan hak-hak orang Melayu dan kedudukan agama Islam dan tidak akan mungkir janji dan membuat pusingan-U seperti yang dilakukannya kepada PH.

Sebaliknya, jika alasannya ialah yang pertama (kerana terdesak dan untuk menyelamatkan diri), maka parti-parti Melayu perlulah lebih berhati-hati untuk mengelak daripada menjadi kuda tunggangannya.

Pelawaan kepada individu (terutama sekali kepada ahli-ahli Parlimen UMNO) menyertai Bersatu itu terpakai sama ada Bersatu berada di dalam PH atau pun di luar PH. Tetapi, pelawaan kepada parti-parti Melayu untuk bergabung dengan Bersatu tidak boleh berlaku jika Bersatu masih menjadi anggota PH atas sebab-sebab berikut:

Pertama, saya tidak fikir PH boleh menerima satu pakatan beberapa buah parti sebagai satu anggota dalam PH.

Kedua, DAP dan Amanah tentu tidak boleh menerima Pas sebagai anggota PH. Demikian juga Pas tidak mungkin menyertai PH jika DAP dan Amanah berada di dalamnya.

Ketiga, Setiausaha Agung UMNO telah pun mengatakan UMNO tidak akan menyertai PH selagi DAP menjadi anggotanya.

Keempat, DAP tentu tidak mahu bekerjasama dengan Bersatu yang bergabung dengan UMNO dan Pas.

Apa akan jadi jika PH menyingkir Bersatu? Jika itu berlaku, kita akan berhadapan dengan senario-senario berikut:

Pertama, jika Tun Dr. Mahathir dapat mengumpul majoriti kerusi daripada ahli-ahli Parlimen di luar PH, beliau boleh kekal sebagai PM

Kedua, beliau boleh meminta Yang di-Pertuan Agong (YDPA) mengadakan pilihanraya umum.

Ketiga, pada masa yang sama, jika PH dapat mengumpul majoriti ahli Parlimen yang memihak kepadanya, ia boleh meminta YDPA melantik calonnya mengganti Tun Dr. Mahathir. Jika Tun Dr. Mahathir enggan meletak jawatan atau YDPA enggan melantik calon PH untuk menjadi PM, PH boleh mengusulkan undi tidak percaya terhadap Tun Dr Mahathir di Parlimen. Jika ia diluluskan, Tun Dr. Mahathir terpaksa meletak jawatan dan PM baru kerajaan PH akan dilantik, melainkan jika sebelum usul itu diluluskan, YDPA telah pun mengisytiharkan perkenan baginda untuk diadakan pilihanrayu umum.

Saya telah katakan bahawa ahli-ahli Parlimen Pas tidak akan meninggalkan parti mereka untuk menyertai Bersatu. Bagaimana dengan ahli-ahli Parlimen UMNO? Beberapa orang ahli Parlimen UMNO telah pun menyertai Bersatu, termasuk bekas menteri. Ada beberapa orang bekas menteri lagi yang nampak seperti sedang memerhati mana yang lebih menguntungkan mereka. (Bagi saya mereka ini tidak ada maruah.)

Mungkinkah UMNO akan menutup kedai dan manasihat semua ahlinya menyertai Bersatu?

Pada masa ini pun, UMNO, dari segi bilangan ahlinya, bilangan kerusi yang di menanginya, nilai eset UMNO lebih besar daripada Bersatu. (Masalahnya ia dibekukan). Infrastrukturnya terdapat di seluruh negara.

Bandingkan dengan Bersatu. Jika ditolak undi orang Cina dan undi orang India, jika UMNO dan Pas mengelak daripada bertanding tiga penjuru dengan Bersatu, dengan orang muda yang semasa PRU14 teruja dengan ucapan Tun Dr. Mahathir dan Mat Sabu menghentam DS Najib, kini sudah mula kecewa dengan janji-janji yang tidak ditepati, bilangan kerusi yang boleh dimenangi oleh Bersatu dalam PRU 15 mungkin boleh dibilang dengan jari sebelah tangan.

Sebenarnya, berada di luar PH, Bersatu lebih memerlukan UMNO daripada sebaliknya. Itu pun, selagi Tun Dr. Mahathir masih ada. Tanpa beliau, Bersatu mungkin lebih dahulu tutup kedai.

Memandang dari sudut itu, adalah tidak logic bagi UMNO untuk menutup kedai dan beramai-ramai mengangkut harta benda kepunyaan UMNO untuk di bawa masuk Bersatu.

Kerap disebut bahawa Tun Dr Mahathir mempunyai satu senjata yang boleh digunakan terhadap UMNO: membatalkan pendaftaran UMNO.

Melihat peruntukan Akta Pertubuhan 1966 secara sepintas lalu, jika tindakan itu hendak dibuat pun, ia berkemungkinan di bawah seksen 13 (1) (c) yang bermula dengan “Jika Pendaftar berpuas hati…” Itu pun, setakat ini, saya tidak nampak peruntukan mana yang berkenaan.

Perlu diambil ingatan bahawa seksyen-kecil (3) (1) (c) adalah mengenai kuasa Pendaftar. Undang-undang menhendaki Pendaftar berpuas hati bahawa salah satu keadaan yang tersebut itu wujud dan untuk berpuas hati beliau mestilah mempunyai keterangan untuk menyokongnya. Pendaftar perlu menimbang hanya faktor-faktor yang berkenaan (relevant) dan membuat keputusan yang tidak “unreasonable”. Membuat keputusan atas arahan PM atau Menteri melanggar kaedah ini dan menyebabkan keputusan itu boleh diketepikan oleh mahkamah. Itu Pendaftar perlu faham. Jangan fikir PM atau Menteri boleh mengarahkannya berbuat apa sahaja. PM dan Menteri juga perlu faham.

Biar apa pun, katakanlah Pendaftar Pertubuhan membatalkan pendaftaran UMNO, ia tentu akan menjadi tekanan kepada bekas ahli-ahli UMNO untuk mencari sebuah parti untuk disertainya. Pilihan yang ada adalah parti-parti yang sedia ada, atau mereka memohon didaftar sebuah parti baru. Bagi saya pilihan yang terakhir disebut itu adalah lebih bermaruah.

Katakanlah, UMNO tidak dibatalkan pendaftarannya dan Bersatu sudah berada di luar PH, patutkah UMNO bekerjasama dengan Bersatu sabagaimana ia, pada prinsipnya, telah bersetuju untuk bekerjasama dengan Pas.

Dalam bembuat pertimbangan itu, UMNO patutlah berunding dengan Pas terlebiih dahulu dan membuat pendirian bersama. Sebab-sebabnya adalah seperti berikut:

Pertama, UMNO dan Pas telah lebih awal berbincang mengenai kerjasama di antara keduanya untuk menentang PH dan telah pun melakukannya dengan jayanya. Janganlah kerjasama itu musnahkan oleh Bersatu.

Kedua, UMNO dan Pas adalah dua parti Melayu/Islam terbesar dan tertua. Kerjasama di antara keduanya lebih bermakna kepada orang Melayu/Islam daripada kerjasama salah satu daripadanya dengan Bersatu.

Ringkasnya, kerjasama UMNO dan Pas adalah lebih utama dan sebarang kerjasama dengan Bersatu hendaklan atas persetujuan bersama UMNO dan Pas. Matlamat utama ialah mengalahkan PH.

Melangkah selangkah lagi. Katakanlah Bersatu berada di luar PH dalam PRU 15, apakah bentuk kerjasama itu? Jika kerjasama itu hanya di antara UMNO dan Pas, ianya lebih mudah. Di kawasan yang di menangi oleh UMNO, UMNO bertanding. Di kawasan yang dimenangi oleh Pas, Pas bertanding. Di kawasan yang dimenangi oleh PH, jika UMNO mendapat lebih banyak undi daripada Pas, UMNO bertanding, dan sebaliknya.

Jika Bersatu berada dalam kerjasama ini, bagi kawasan yang dimenangi UMNO dan Pas, kita boleh gunakan formula yang sama. Tetapi, bagi kawasan yang dimenangi oleh Bersatu dan PKR, Bersatu tentu mahu diberikan kedapanya. Tetapi, kita perlu ingat mereka menang dengan bantuan undi orang Cina dan kerana undi orang Melayu berpecah di antara UMNO dan Pas. Tolak dua faktor itu, di kebanyakan Kawasan, PKR atau Bersatu tidak mungkin menang. Sekarang, undi orang Cina sudah tidak ada, UMNO dan Pas akan mengelak pertandingan sama sendiri, anak-anak muda sudah mula kembali kepada UMNO, mengapa kawasan-kawasan itu hendak diberi kepada Bersatu?

Menimbang semua itu, adalah lebih baik UMNO dan Pas kekal dengan kerjasamanya yang asal. Seperti air mencari parasnya sendiri, biarlah Bersatu menemui setakat mana kekuatannya, bersendirian.

09 07 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

BENARKAH SEMENANJUNG PENGHALANG PERPADUAN?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada berita yang yang disiarkan oleh Malaysia Chronicle pada 27 Jun 2019 dengan tajuk yang panjang memetik apa yang dikatakan oleh Profesor Dr. Jayum anak Jawan dari Universiti Putra Malaysia dan bekas penyandang Kursi Tun Abdul Razak ke-15, Ohio University, Amerika Syarikat dalam satu forum yang dianjurkan oleh Taylor’s University baru-baru ini.

Beberapa perkara perlu dijelaskan terlebih dahulu. Pertama, bukanlah kebiasaan saya mengkritik pendapat seseorang. Saya menulis rencana mengenai sesuatu isu, termasuklah yang dibangkitkan oleh seseorang. Tujuan saya adalah untuk memberi pandangan dan hujah-hujah saya mengenainya, bukan untuk berbahas. Sebab itulah saya tidak membalas response terhadap tulisan saya itu.

Saya fikir saya perlu menulis rencana ini kerana perkara ini telah dikatakan oleh seorang profesor yang kanan dan semestinya diterima oleh pembaca tanpa soal, terutama sekali jika tidak ada tulisan lain yang memberikan pandangan yang berlainan dengan hujah-hujah menyokongnya. Ini dapat dilihat daripada komen-komen pembaca berita itu. Maka, sekurang-kurangnya rencana ini akan memberi pendapat dan hujah-hujah di sebaliknya untuk ditimbang oleh pembaca dan membuat keputusan sendiri.

Kedua, saya sedar adalah agak merbahaya menulis berdasarkan berita yang disiarkan oleh akhbar-akhbar, apatah lagi akhbar-akhbar internet. Kerapkali, wartawan-wartawan itu hanya akan melaporkan sesuatu aspek yang boleh disensasikan sebagai berita, memberi gambaran yang tidak tepat, malah salah sama sekali. Saya harap perkara itu tidak berlaku di sini.

Ketiga, saya menulis dalam Bahasa Melayu bukan kerana saya tidak boleh menulis dalam Bahasa Inggeris. Sebabnya ialah, ini adalah mengenai perpaduan rakyat Malaysia dan lebih banyak rakyat Malaysia boleh membaca dan memahami Bahasa Melayu daripada Bahasa Inggeris. Lagi pula Bahasa Melayu adalah Bahasa Kebangsaan. Maka, janganlah ada pula yang mengatakan saya racist kerana berbuat demikian.

Oleh sebab berita itu tidak terlalu panjang dan untuk membolehkan pembaca menilai kedua-dua pendapat dan hujah-hujah kami, saya akan memperturunkan terjemahannya:

“‘Di Sarawak, orang duduk bersama, ada yang makan babi, yang tidak makan babi tidak menempuhnya’ – pakar menghentam orang Malaysia dari Semenanjung yang racist yang cuba “membawa masuk” racism ke dalam negerinya, kata professor.

PETALING JAYA – Seorang ahli akademik dari Sarawak mengatakan bahawa semenanjung tetap menjadi batu penghalang dalam mencapai perpaduan di Malaysia.

Jayum Jawan, yang kini berkhidmat di Jabatan Ekologi Manusia di Universiti Putra Malaysia (UPM), berkata masalah etnik dan agama sekarang bermula di semenanjung dan mereka “diimport ke Sarawak”.

Beliau berkata rakyat Sarawak tidak mempunyai masalah dengan agama, sama ada Islam, Kristian atau Buddha.

“Banyak keluarga Sarawak yang berkahwin campur (inter-marry). Mereka meraikan Raya dan Krismas. Mereka duduk bersama; sesetengah makan babi.

“Mereka yang tidak makan daging babi tidak menyentuhnya.”

Jawan bercakap di forum bertajuk “Adakah kita lebih bersatu sebagai sebuah negara selepas GE14”, yang dianjurkan oleh Universiti Taylor.

Beliau berkata adalah juga satu norma bagi gerai beroperasi di bawah satu bumbung menjual daging babi, makanan India dan nasi lemak.

Tetapi beliau memberi amaran bahawa Sarawak menghadapi masalah kerana ia mengimpot isu-isu perkauman dari semenanjung, sambil menambah bahawa “jika anda ingin membawa masalah anda ke sini, anda tidak dialu-alukan (di Sarawak)”.

Beliau berkata terdapat juga pengagihan (distribution) kerja yang adil antara Melanau, Bidayuh, Melayu, Iban dan Cina.

Walau bagaimanapun, Jawan berkata perkara yang sama tidak boleh dikatakan mengenai pengagihan pekerjaan dalam perkhidmatan awam di Semenanjung.

Sebagai contoh, beliau berkata pengarah dalam kementerian pendidikan, yang membincangkan dasar dan membawanya kepada menteri, kebanyakannya terdiri daripada satu kaum.

Beliau berkata terdapat kira-kira 30 pengarah.

“Berapa banyak orang India? Hanya satu. Itu adalah tiga tahun lalu ketika saya melakukan profil. Tetapi selama dua tahun yang lalu, tidak ada. Cina? Zero,” katanya.

Beliau berkata beliau mengambil kementerian pendidikan sebagai contoh tetapi ia hampir senario yang sama di kementerian lain.

Jawan bertanya bagaimana para pengarah akan memahami keperluan dan aspirasi kaum Iban atau kaum India.

Beliau berkata orang yang menjalankan kerajaan mesti memahami keperluan rakyat Malaysia dan bukan hanya satu komuniti. – (Terjemahan saya).

(Untuk membaca laporan asal dalam Bahasa Inggeris, sila layari laman web saya.)

Nampaknya, bagi Profesor Jayum, perpaduan wujud apabila semua orang daripada berbagai bangsa dan agama dapat duduk semeja, ada yang makan babi, ada yang makan tosai dan ada yang makan nasi lemak di sebuah gerai yang menjual semua makanan itu. Jika hujah itu dilanjutkan, maka, jika semua kaum di Malaysia boleh duduk se meja, sama-sama memakan babi, lembu, monyet, landak dan biawak, maka tahap perpaduan adalah lebih tinggi!

Saya katakan bahawa itu bukanlah ukuran perpaduan. Perpaduan antara kaum tidak menghendaki setiap kaum itu membuang suruhan dan tegahan agamanya, membuang budayanya dan sensitivitinya. Apa yang diperlukan ialah mereka sama-sama menghormati hak setiap kaum seperti yang telah dipersetujui dan termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan; tidak menuntut hak yang telah dipersetujui diberi kapada kaum lain; tidak curiga-mencurigai; tidak bermusuhan antara satu sama lain; menghormati agama, budaya dan sensitiviti kaum-kaum lain; taat setia kepada negara; menghormati dasar kebangsaan dan institusi negara; bersama-sama berusaha untuk membina dan memajukan negara, dan seterusnya.

Orang Islam bukan sahaja diharamkan memakan babi. Babi juga adalah najis yang paling berat. Tertempuh atau terkena pun memerlukan dibasuh anggota atau pakaian yang terkena itu sebanyak tujuh kali, termasuk sekali dengan air tanah. Kebanyakan orang bukan Islam tidak mengetahui konsep suci. Mereka hanya tahu konsep bersih.

Maka orang Islam mengelak kemungkinan tertempuh atau terkena bahan makanan yang mengandungi babi pada dirinya atau pakaiannya, seperti kuah sup kaki babi yang mungkin tertumpah di atas meja. Lagi pula, orang Islam umumnya merasa jijik melihat makanan yang berasaskan babi (dan juga monyet, landak tenggiling, biawak dan lain-lain binatang yang haram dimakan) menyebabkan mereka merasa loya untuk menelan makanan mereka sendiri, apatah lagi jika ia dimakan di hadapannya.

Perbezaan ini sangat ketara jika dibandingkan dengan orang Cina. Sebagai misalan, orang Islam diharam memakan babi. Kerana itu dan kerana mereka merasa jijik, mereka tidak mereka-reka untuk memasak makanan yang menyerupai dari segi rupanya dan rasanya dengan makanan yang diperbuat daripada babi, untuk dimakan.

Sebaliknya, di bulan hantu, apabila penganut-penganut agama berkenaan memakan sayur-sayuran untuk nasib baik, wujudlah gerai-gerai yang menjual makanan yang diperbuat daripada sayur-sayuran yang menyerupai makanan yang dielakkan itu dari segi rupa dan rasanya yang diperbuat daripada bahan-bahan sayur-sayuran. Maka diketengahkanlah makanan-makanan yang menyerupai makanan yang diperbuat daripada ikan, udang, sotong, itik, ayam, lembu dan lain-lain. Lagi lebih ia menyerupai makanan asal yang dielakkan itu, lagi istimewa dan lagi mahallah makanan itu.

Bayangkan, sebuah restoran yang menjual makanan yang menyerupai makanan yang diperbuat daripada babi atau nasinya dikepal menyerupai seekor babi untuk dimakan orang Islam yang kempunan kerana diharam memakan babi! Mungkinkah mereka akan menyerbu ke restoran itu untuk menikmatinya dan membayar harga yang lebih mahal daripada biasa?

Itu tahap sensitiviti orang Islam terhadap makanan yang diharamkan.

Atas alasan yang sama, orang Islam juga tidak selesa untuk masuk ke rumah orang bukan Islam yang memelihara anjing di dalam rumah dan duduk di atas sofa yang ditiduri oleh anjing itu, apatah lagi jika ia datang menggesel-gesel dan menjilat kaki pelawat itu.

Semua itu perlu difahami dan dihormati. Mereka bukan menolak perpaduan.

Jika ada orang Islam di Sarawak, malah di Semenanjung Malaysia yang tidak merasa jijik, malah yang makan babi, itu hal individu, ia tidak kena mengena dengan tahap perpaduan masyarakat mereka.

Mungkin tahap sensitiviti itu kurang di kalangan orang Islam di Sarawak daripada di kalangan orang Islam di Semenanjung, terutama sekali sebelum penubuhan Malaysia. Itu adalah kerana, berlainan daripada di Sarawak, terutama sekali di bahagian Utara dan Pantai Timur Semenanjung, terdapat banyak ulama tersohor dan sekolah-sekolah pondok dan sekolah Arab yang mengeluarkan beratus-ratus orang “lebai” dan “ustaz” yang menjadi imam di setiap kampung dan “pakar rujuk” di kampung berkenaan.

Maka tidak hairanlah jika, umumnya, orang Islam di Semenanjung, terutama sekali sebelum penubuhan Malaysia, lebih mendalami hukum syarak dan lebih wara’ daripada orang Islam di Sarawak. Wara’ bukan bererti extremist. Wara’ adalah cuba menjalani penghidupan mengikut hukum syarak dan semangatnya (the spirit of the law).

Sebagai misalan, seorang yang wara’ tentu tidak mahu masuk (walau pun masuk) ke dalam restoran yang tergantung daging babi bakar di hadapannya. (Mungkin seorang sami Buddha dan seorang paderi Kristian juga tidak mahu dilihat di dalam kelab malam. Rasionalnya sama.) Salahkah jika beliau bersikap demikian? Perlukan beliau membuangkan amalan itu demi untuk perpaduan? Salahkah jika, umumnya, orang Islam di Semenanjung lebih wara’ daripada orang Islam di Sarawak, terutama sekali sebelum penubuhan Malaysia?

Orang Islam di Semenanjung tidak pernah berniat untuk “mengimpot” masuk “Islam ala-Semenanjung” ke Sarawak (Sebenarnya tidak ada Islam ala-Semenanjung atau Islam ala-Sarawak.) Tiada siapa pernah terfikir demikian. Jika dalam masa setengah abad selepas penubuhan Malaysia, orang-orang Sarawak juga turut menerima manfaat daripada kemakmuran dan kemajuan Malaysia dan turut mengikuti siaran-siaran agama melalui radio dan televisyen Malaysia, menyebabkan mereka lebih mendalami Islam dan hukum syarak dan, oleh itu, cuba menjalani penghidupan mereka yang lebih wara’, patutkan orang Islam di Semenanjung dituduh cuba mengimpot Islam ala-Semenanjung ke Sarawak?

(Satu misalan perbezaan dan kemajuan orang Islam Sarawak yang ketara semenjak penubuhan Malaysia ialah berkenaan bacaan al-Qur’an. Ini dapat diperhatikan daripada mutu bacaan qari dan qariah Sarawak di majlis tilawah al-Qur’an di peringkat kebangsaan. Di tahun-tahun awal selepas penubuhan Malaysia, mutu bacaan mereka agak rendah berbanding dengan peserta-peserta Semenanjung, terutama sekali dari bahagian Utara dan Pantai Timur. Malah dari segi lagu pun, mereka menggunakan lagu berzanji. Sekarang, mutu bacaan mereka menyamai qari dan qariah daripada Semenanjung.)

Mungkin dihujahkan bahawa pengimpotan itu dilakukan melalui penghantaran ustaz-ustaz untuk mengajar mata pelajaran agama Islam di sekolah-sekolah kebangsaan di Sarawak. Perlu diingati bahawa agama Islam adalah mata pelajaran bagi silibus sekolah kebangsaan di seluruh Malaysia, bukan hanya di Sarawak dan ianya untuk pelajar-pelajar Islam sahaja. Adakah itu pun hendak dibantah oleh orang bukan Islam?

Maka, adalah tidak adil menuduh orang Islam Semenanjung “mengimport isu-isu perkauman” dari Semenanjung. Mengklasifikasi perkara ini sebagai isu perkauman (racial issues) dan menuduh orang Melayu racist adalah amalan biasa ahli-ahli politik bukan Melayu selepas Pakatan Harapan mengambil alih pemerintahan. Nampaknya, ahli akademik pun sudah bercakap seperti orang politik.

Beliau juga dengan sombong memberi amaran “jika anda ingin membawa masalah anda ke sini, anda tidak dialu-alukan (di Sarawak)”.

Kepada beliau saya bertanya: Adakah beliau telah pun mengimpot “Islam ala-Sarawak” ke Semenanjung untuk diajar kepada pelajar-pelajarnya di Universiti Putra Malaysia? Bagaimana jika dikatakan, jika beliau berbuat demikian, beliau juga tidak dialu-alukan di sini? Tetapi, kita tidak berkata demikian kepadanya, jika tidak beliau tidak boleh berada di kedudukannya sekarang.

Beliau seterusnya mempersoalkan mengenai pengagihan pekerjaan dalam perkhidmatan awam di Semenanjung. Sebagai misalan, terdapat kira-kira 30 pengarah dalam Kementerian Pendidikan, kebanyakannya terdiri daripada satu kaum, maksudnya Melayu. Seorang Cina pun tidak ada, katanya.

Saya akui, saya tidak mempunyai fakta yang cukup untuk menjawab tuduhan ini. Suruhanjaya Perkhidmatan Pelajaran dan Jabatan Perkhidmatan Awam tentu lebih sesuai menjawab tuduhan ini.

Saya terima fakta yang diberinya. Tetapi, kita tidak sepatutnya hanya melihat kepada angka tanpa mengkaji sebabnya. Berapa orang pelajar Cina yang berminat mengambil kursus pendidikan di universiti-universiti kita? Hakikatnya, mereka menolak sistem pelajaran kebangsaan; tidak mahu memasuki sekolah kebangsaan; belajar di sekolah-sekolah Cina; mengambil Peperiksaan Gabungan Sekolah Menengah Persendirian Cina (UEC); tidak sanggup mengajar di sekolah-sekolah kebangsaan apatah lagi di luar bandar dan di pedalaman. Jika mereka tidak sanggup memulai kerjaya mereka sedemikian, dari mana hendak diambil calon-calon yang kanan dalam kementerian untuk mengisi jawatan-jawatan itu? Adaklah ahli-ahli politik berbangsa Cina akan dilantik semata-mata untuk mengisi jawatan-jawatan itu dengan orang Cina?

Mengenai tuduhan itu, saya akan berhenti di sini. Saya harap pihak yang lebih tahu dalam hal ini akan menjelaskan perkara ini supaya orang ramai mengetahui hal yang sebenar. Jika tidak, apa yang dikatakan oleh Profesor Jayum itu akan diterima bulat-bulat yang memberi gambaran kerajaan Barisan Nasional “racist”. Sebenarnya, itulah yang hendak dikatakan pun.

Sekarang, kita lihat pula, komen-komen yang diterima dan disiarkan oleh Malaysia Chronicle. Terdapat lima kesemuanya, tentulah yang terbaik dan terpilih.

1. Kam Hong Yeap

“Bravo! Malaysia memerlukan lebih banyak orang yang jujur (righteous) dan berani seperti kamu!!” (Terjemahan saya).

2. Joseph Chee

“Setakat ini, posting terbaik yang saya pernah baca, dengan fakta yang dinyatakan. Tahniah Jawan kerana berkongsi pendapat anda. Untuk Malaysia yang lebih baik, kita memerlukan lebih banyak orang seperti anda.” (Terjemahan saya).

3. Tom Yong

“Pendapat yang baik.” (Terjemahan saya).

4. Cy Wong

“Kita perlu tertanya apa dan di manakah kita berlaku salah. Apa yang dijelaskan oleh Jayam boleh dilihat di sini di Malaysia Barat sekitar 50 tahun yang lalu.

Maka ke arah mana kita menuju sekarang” (Terjemahan saya).

5. Danny Yang

“Kamu tunggulah sahaja….apabila ada seorang yang pintar di timur sarawak yang mengimpot wahidisme (sic) ke masyarakat muslim di sarawak….pada masa itu anda akan nampak……muslim di sarawak akan berkelakuan sama seperti muslim semenanjung. Kerana wahidism (sic) mengajar kepada pengikutnya bahawa mereka adalah baka istimewa muslim ..mesti ikut arab wat….sebab arab adalah mentor idealogi wat wat …. jadi tidak boleh bercampur dengan bukan Islam ….Begitu istimewa, jika mereka tidak makan makanan halal, esoknya mereka tidak boleh berak…” (Tekanan ditambah) (Terjemahan saya).

(Untuk membaca komen-komen asal dalam Bahasa Inggeris, sila layari laman web saya.)

Daripada nama-nama mereka, kesemua mereka adalah orang Cina. Mereka sangat teruja dengan apa yang dikatakan oleh Profesor Jayum itu. Kita boleh bayangkan sambutan tepukan yang beliau terima daripada pelajar-pelajar Universiti Taylor yang kebanyakannya berketurunan Cina itu.

Tidak seorang pun menyoal mengapa ia menjadi demikian. Mereka hanya menerima apa yang dikatakannya. Mereka gembira kerana ia merupakan tuntutan untuk membuka peluang mengisi jawatan-jawatan itu kepada bangsa mereka.

Saya tidak mengatakan jawatan-jawatan itu tidak patut diisi oleh orang Cina dan kaum-kaum lain jika dan apabila terdapat calon-calon yang layak dan sesuai. Tetapi, cuba minta syarikat-syarikat yang dimiliki orang Cina membuka peluang perkerjaan di peringkat eksekutif kepada orang bukan Cina (bukan sahaja orang Melayu). Lihatlah reaksi mereka. Apabila Menteri Pendidikan menyebut hal itu, mereka menuntut beliau meletak jawatan!

Komen yang terakhir itu datangnya daripada seorang yang bencikan Islam yang berhujah mengenai perkara yang dia tidak tahu, termasuk perkataan “Wahabi”. Perhatikan ayat terakhir yang diberi tekanan. Itulah jenis manusia yang menyokong kuat pendapat Profesor Jayum itu.

Satu faktor yang menjadi penghalang utama perpaduan negara yang Profesor Jayum tidak dilaporkan menyebut ialah kewujudan sekolah-sekolah Cina. Dari kecil hingga keluar sekolah, seorang pelajar Cina tidak bergaul dengan pelajar bangsa lain. Mereka membesar dalam “persekitaran Cina”, rakan sedarjahnya Cina, gurunya Cina (apabila kerajaan menghantar guru penolong kanan Melayu, ia ditentang), bahasa pengantar Cina, peperiksaan lain daripada di sekolah kebangsaan, sijilnya lain (tetapi mereka menuntut supaya ia diiktiraf sama seperti Sijil Pelajaran Malaysia). Pendek kata, mereka mahu kekal berlainan, tetapi menikmati faedah yang sama. Mereka mahu untung di kedua belah.

Maka tidak hairanlah jika, setelah keluar sekolah, mereka tidak berminat menyertai pasukan berunifom; mereka menghina bendera Malaysia; mereka menghina agama Islam; mereka menghina Yang di-Pertuan Agong dan lain-lain lagi.

Itu adalah penghalang utama perpaduan Malaysia.

Mungkin dihujahkan bahawa pelajar-pelajar Melayu yang belajar di sekolah-sekolah kebangsaan juga tidak bergaul dengan pelajar-pelajar Cina. Itu bukan salah mereka. Mereka berada di sekolah kebangsaan yang pelajar-pelajar Cina itu sepatutnya belajar, tetapi ibu bapa mereka enggan menghantar mereka ke sekolah kebangsaan itu. Yang menggagalkan peluang mereka bergaul adalah orang Cina.

04 07 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

UNTUK MEMULIHKAN UMNO DS ZAHID PERLU BERUNDUR

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

UMNO ibarat seorang pesakit jantung. Disebabkan cara hidupnya yang tidak sihat selama beberapa dekad, jantungnya tersumbat. Pada umur 72 tahun, ia kena serangan jantung, hampir mati. Tetapi, ia pulih semula. Belum dapat berjalan dengan baik, ia kena serangan lagi. Kali ini tidak ada jalan lain. Pembedahan jantung terbuka perlu dilakukan.

Dalam rencana saya “Siapa patut memimpin UMNO untuk menghadapi PRU 15?” bertarikh 16 April 2019, antara lain, saya berkata:

“Untuk menghadapi PRU 15, UMNO perlu tampil ke hadapan dengan wajah baru dan sifat-sifat baru. Ia perlu membersihkan diri daripada politik wang, rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Untuk itu, pemimpin-pemimpin utamanya hendaklah orang-orang yang berintegriti.

…………

Bagaimana dengan DS Najib dan DS Zahid? Melainkan mereka telah dibebaskan oleh mahkamah daripada semua pertuduhan, adalah lebih baik bagi imej UMNO jika mereka tidak memegang apa-apa jawatan dalam UMNO.

Malah, pada pandangan saya, DS Najib lebih baik tidak mencuba untuk menjadi Presiden UMNO dan Perdana Menteri semula. Sehingga beliau dibebaskan daripada semua pertuduhan, jika itu berlaku, persepsi negatif terhadapnya, betul atau tidak, adalah terlalu tebal untuk dilupai dalam sekejap masa….

Bagaimana dengan DS Zahid? Apa yang saya katakan mengenai DS Najib terpakai kepada beliau. Beliau eloklah mengikut teladan DS Najib dengan meletak jawatan sebagai Presiden UMNO. Berhentilah cakap-cakap untuk menjalankan tugas sebagai Presiden semula. Jika beliau berbuat demikian, populariti UMNO yang mula meningkat itu akan merudum semula. Sudah tiba masanya beliau berhenti dari politilk, atau hanya menjadi ahli biasa. Beliau patut bersyukur beliau telah naik setinggi itu. Beliau bukanlah material Perdana Menteri.”

Saya masih berpendirian demikian. Maka, berita bahawa DS Zahid menamatkan percutiannya dan kembali semula memimpin UMNO sebagai presidennya sangat mengecewakan saya.

Bagi saya, dengan berbuat demikian, pemulihan UMNO yang sedang berlaku bukan sahaja akan terbantut, malah akan mundur ke belakang.

Maka, saya ulangi, demi memulihkan UMNO dan masa depan bangsa Melayu. DS Zahid sepatutnya mencontohi apa yang dilakukan oleh DS Najib.

Jika beliau enggan berundur dengan sukarela, maka Ahli-Ahli Majlis Tertinggi perlulah mengambil pendirian, diikuti oleh pergerakan pemuda, wanita dan puteri, malah bahagian-bahagian dan ahli-ahli UMNO. Mereka hendaklah mengetepikan kepentingan diri dan memikirkan kepentingan parti dan bangsa Melayu.

Ini adalah ujian terbesar bagi mereka. Dari situ kita boleh lihat mereka berpolitik untuk apa, tak usahlah bertempik di Dewan Merdeka di perhimpunan agung lagi.

Mungkin saya suara sumbang dalam hal ini. Jika ya pun tidak mengapa. Ini pendapat saya. Betul atau tidak belum tahu. Biarlah sejarah menjadi penentu.

Bagi saya, sama ada saya betul atau tidak dalam hal ini, tiada apa bezanya. Saya terlentang juga. Tetapi, bagi UMNO dan orang Melayu, ia mungkin akan menjadi penentu masa depan kedua-duanya. Kalah sekali sudah terbenam. Sekali lagi mungkin tertimbus.

01 07 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

ADIB MALANG LAGI: SETELAH MATI DI SINGKIR PULA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Kasihan Muhammad Adib Mohd Kassim (Adib). Selepas mati disingkirkan pula.

Beliau adalah seorang pegawai Jabatan Bomba dan Penyelamat (Jabatan Bomba), satu jabatan di bawah Kementerian Kerajaan Tempatan (Kementerian). Beliau mati akibat kecederaan yang dialaminya semasa bertugas di Kuil Sri Maha Mariamman, USJ 25 di pagi 27 November 2018 untuk memadam kebakaran yang disebabkan oleh perusuh-perusuh.

Oleh sebab Pendakwa Raya tidak dapat membuat keputusan apa atau siapa yang menyebabkan kecederaan yang membawa kepada kematian beliaulah, maka inkues mengikut Bab XXXII Kanun Acara Jenayah diadakan untuk mencari sebabnya.

Kerana Adib adalah seorang pegawai Kementerian dan Jabatan Bomba, maka Kementerian dan Jabatan Bomba semestinya bertanggungjawab melihat bahawa sebab kematiannya itu disiasat dan diputuskan dengan teliti dan adil. Kementerian dan jabatan itu tidak boleh lari dari tanggungjawab itu, apatah lagi melepas tangan dan menjauhkan diri daripadanya.

Saya percaya, itulah niat Kementerian dan Jabatan Bomba apabila melantik Syazlin Mansor sebagai peguam Kementerian, Jabatan Bomba dan Adib, yang diwakili oleh keluarganya. (Kemudian kita baru tahu bahawa perkhidmatan itu pun diberi secara percuma oleh Syazlin).

Keluarga Adib telah kehilangan anak muda yang disayangi, yang mungkin diharapkan untuk membantu mereka yang sudah tua dan miskin, yang akan berkahwin tidak lama lagi. Sekurang-kurangnya ia memberi sedikit harapan kepada mereka untuk melihat keadilan dilakukan kepada anak mereka itu di samping tidak membebankan mereka untuk mendapat perkhidmatan peguam dan belanja berada di Shah Alam sepanjang inkues itu. Paling kurang, mereka merasa lega kerana bekas majikan anaknya (Kerajaan) mengambil berat ke atas nasib malang anak mereka.

Inkues itu bermula pada 11 Februari 2019.

Pada 3 April 2019, Jabatan Peguam Negara memfail satu affidavit yang disahkan (affirmed) oleh Timbalan Pendakwa Raya, Hamdan Hamzah bagi menentang permohonan (di peringkat rayuan di Mahkamah Rayuan) Jawatankuasa Bertindak Menyelamatkan Kuil Mariamman Seafield untuk menjadi pemerhati dalam inkues kematian Adib itu.

Saya percaya bahawa alasan jawatankuasa itu ialah ia mempunyai kepentingan dalam inkues itu. Maka, affidavit itu difail untuk menafikan nyataan jawatankuasa itu. Affidavit itu mengatakan bahawa Pakar Forensik Hospital Kuala Lumpur (HKL), Dr Ahmad Hafizam Hasmi, telah memberi keterangan dalam prosiding inkues kematian Adib bahawa kecederaan yang dialami Adib yang menyebabkan kematiannya, bukanlah kecederaan akibat dipukul.

Kenyataan itu sekaligus menolak tuduhan bahawa Adib mati akibat dipukul dan dipijak oleh perusuh-perusuh itu. Ertinya, perusuh-perusuh itu tidak boleh dipersalahkan mengenai kematian Adib. Sebab itulah, setelah affidavit itu difail, jawatankuasa itu menarik balik rayuannya di Mahkamah Rayuan

Saya percaya afidavit itu difail dengan pengetahuan dan persetujuan Pendakwa Raya / Peguam Negara, jika tidak atas arahannya pun.

Saya tidak dapati ada apa salahnya dengan affidavit yang difailkan oleh Timbalan Pendakwa Raya itu dengan syarat:

i. Hingga masa itu, itu sahaja keterangan yang ada padanya mengenai sebab kecederaan yang membawa maut kepada Adib. Jika ada keterangan lain mengenainya, beliau tidak sepatutnya memilih keterangan itu untuk dimasukkan dalam afidavitnya;

ii. Beliau tidak mengambil pendirian bahawa itulah sebab yang mesti diterima oleh Pendakwa Raya, Kementerian dan Jabatan Bomba dalam inkues itu dan keterangan-keterangan yang bercanggah, jika dikemukakan kemudian, mesti ditolak, kerana:

(a). Inkues masih belum selesai dan Koroner masih belum memberi keputusannya; dan

(b). Dalam inkues itu Pendakwa Raya tidak boleh memihak kepada mana-mana pihak sebab peranannya dalam inkues itu semata-mata untuk membantu mahkamah. Pendakwa Raya (melalui pegawainya, Timbalan Pendakwa Raya) hadir di mahkamah bukan untuk mendakwa (prosecute) sesiapa atau mewakili kerajaan, kementerian atau mana-mana jabatan kerajaan.

Inkues kematian Adib itu berterusan sehingga ke hari yang ke hari 37 dan 29 orang saksi telah dipanggil.

Pada 19 April 2019, saksi ke-29 itu adalah Prof. Dr. Shahrom Abd Wahid, Bekas Pakar Forensik Hospital Universiti Kebangsaan Malaysia (HUKM). Beliau memberi keterangan yang berbeza daripada keterangan Dr Ahmad Hafizam yang dipetik dalam affidavit itu. Prof Dr Shahrom mengkritik teori Dr Ahmad Hafizam yang mengikutnya, tidak selaras dengan laporan bedah siasat Adib.

Perlu diambil perhatian, semasa Prof. Dr Shahrom memberi keterangan, hanya tinggal dua teori mengenai apa yang menyebabkan kecederaan yang membawa maut Adib itu:

1. Teori Dr Ahmad Hafizam bahawa Adib keluar sendiri daripada van Unit Bantuan Perkhidmatan Kecemasan yang sedang reverse dan belakang sebelah kirinya dilanggar pintu van yang terbuka itu menyebabkannya terhumban dan tulang-tulang rusuknya patah dan mencucuk paru-parunya.

2. Teori Prof. Dr. Shahrom ialah bahawa Adib ditarik keluar oleh perusuh-perusuh dan pintu van itu sedang ditendang yang menyebabkan adib tersepit.

“Adib tidak mungkin dilanggar pintu van Unit Bantuan Perkhidmatan Kecemasan”, kata Prof. Dr. Shahrom. (Astro Awani 19 04 2019)

Pada 27 Mei 2019, Syazlin membuat kejutan apabila beliau menarik diri daripada mewakili Kementerian, Jabatan Bomba dan keluarga Adib.

Pada 28 Mei 2019, Tommy Thomas, sebagai Pendakwa Raya / Peguam Negara mengeluarkan kenyataan bagi menjelaskan tindakannya.

Daripada kenyataan itu adalah jelas bahawa Pendakwa Raya / Peguam Negara telah mengarahkan Kementerian untuk menarik balik pelantikan Syazlin sebagai peguam yang mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba di dalam inkues kematian Adib itu. Ini disahkan oleh Syazlin dalam sidang akhbarnya pada 12 Jun 2019. Tommy Thomas memberi empat sebab:

Pertama, Kementerian dan Jabatan Bomba, sebagai kementerian dan jabatan kerajaan yang lain, hendaklah mendapatkan nasihat undang-undang daripada Jabatan Peguam Negara dan peguam swasta mestilah dilantik oleh Peguam Negara atau Pendakwa Raya.

Kedua, Syazlin berada di dalam pendirian konflik kepentingan apabila beliau bersetuju untuk mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba kerana beliau juga turut mewakili keluarga Adib yang mempunyai kepentingan langsung dalam inkues ini.

Kepentingan pihak-pihak itu mungkin bertentangan, dan adalah suatu perkara yang tidak boleh diterima apabila beliau mewakili ketiga-tiga pihak.

Ketiga, pegawai-pegawainya yang melaksanakan tugas mereka membantu Majistret (Koroner), telah memaklumkan kepadanya bahawa Syazlin telah mengambil peranan yang aktif di dalam inkues itu, malah sering mengambil pendirian yang bercanggah daripada pendirian yang diambil oleh Timbalan Pendakwa Raya. Perkara ini adalah memalukan Syazlin dalam kapasitinya sebagai peguam bagi Kementerian.

Keempat, suami Syazlin adalah Setiausaha Akhbar kepada Menteri Kerajaan Tempatan (Menteri). Atas sebab-sebab di atas beliau telah memohon agar Menteri untuk menarik balik pelantikan Syazlin daripada terus mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba.

Kita terpaksa melangkau ke 12 Jun 2019. Pada hari itu, Syazlin telah mengadakan sidang akhbarnya untuk menceritakan apa yang berlaku. Antara lain, beliau menyatakan bahawa, dari awal lagi Menteri menghendaki beliau menjadi pemerhati (to hold a watching brief) bagi kes Adib. Tetapi, oleh sebab Pendakwa Raya tidak melakukan pendakwaan dan sebaliknya meminta mahkamah mengadakan inkues, beliau ditugaskan menjadi pemerhati dalam inkues itu.

Beliau seterusnya menyatakan bahawa pada tarikh Pengurusan Kes Prosiding Inkues, 18 Januari 2019, beliau telah memaklumkan kepada Mahkamah Koroner bahawa beliau mewakili keluarga Adib, Kementerian dan Jabatan Bomba dalam inkues itu. Pada tarikh tersebut, keluarga Adib telah diterima masuk sebagai pihak berkepentingan di dalam posiding inkues itu.

Beliau kemudiannya telah membuat hujahan agar Kementerian dan Jabatan Bomba diterima masuk sebagai pihak berkepentingan dalam inkues ini. Tiada bantahan dibuat oleh pegawai pengendali prosiding inkues (Timbalan Pendakwa Raya) itu. Setelah mendengar hujahannya, Koroner telah membenarkan Kementerian dan Jabatan Bomba menjadi pihak berkepentingan dalam inkues itu.

Pada 24 Mei 2019, beliau telah dihubungi oleh Menteri yang memaklumkan kepadanya
bahawa Peguam Negara telah menghantar surat kepada beliau untuk beliau menarik balik pelantikan Syazlin sebagai peguam yang mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba dalam inkues itu.
Syazlin menekankan bahawa dari awal sehinggalah 24 Mei 2019, tiada sebarang bantahan dibuat oleh Pegawai Pengendali Inkues mengenai pelantikan beliau, dan fakta bahawa beliau tidak boleh mewakili ketiga-tiga pihak berkepentingan iaitu Kementerian, Jabatan Bomba dan keluarga Adib.
Beliau seterusnys menyatakan bahawa beliau merasa pelik bahawa, apabila beliau mula menyoal teori pakar forensik patologi HKL, dan membawa saksi pakar Prof. Dr. Shahrom Abd Wahid untuk membantu inkues, isu konflik kepentingan dan pelantikannya baru dibangkitkan.
Pada pandangan beliau terdapat cubaan untuk mengacau ganggu prosiding inkues itu, terutamanya dalam hal berkaitan keterangan yang dikemukakan oleh saksi pakar Prof Dr. Shahrom.
Adalah jelas daripada kenyataan Pendakwa Raya sendiri dan kenyataan Syazlin di sidang akhbarnya bahawa selepas Prof. Dr. Shahrom memberi keterangan, Pendakwa Raya telah mengarahkan Menteri untuk menarik balik pelantikan Syazlin daripada mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba.

Mengenai alasan pertama Tommy Thomas, oleh sebab beliau tidak merujuk kepada mana-mana undang-undang, saya akan membincangnya bersama-sama alasan yang diberi oleh Majlis Peguam, kemudian.

Mengenai alasan kedua, (rujuk di atas), seorang peguam itu dilarang mewakili lebih daripada satu pihak, jika dengan berbuat demikian dia akan berada dalam keadaan percanggahan kepentingan (conflict of interests). Itu masalah peguam itu, bukan masalah Pendakwa Raya / Peguam Negara.

Isunya ialah seorang peguam (dalam perbincangan ini, Syazlin) tidak sepatutnya mewakili sesuatu pihak jika beliau (Syazlin) khuatir akan berlaku percanggahan kepentingan. Isunya bukanlah sama ada Pendakwa Raya / Peguam Negara fikir Syazlin akan menghadapi percanggahan kepentingan jika Syazlin mewakili ketiga-tiga pihak itu.

Yang lebih tahu sama ada terdapat percanggahan kepentingan di antara Kementerian dan Jabatan Bomba di satu pihak dan Adib di pihak yang lain, jika ada, ialah Syazlin. Dalam inkues kematian Adib, sepanjang inkues itu berjalan, Kementerian, Jabatan Bomba dan keluarga Adib sekata, termasuk mengenai keterangan pakar forensik yang dibawa oleh Syazlin. Saya percaya, keluarga Adib hanya mengikut sahaja. Yang tidak suka kepada keterangan Prof. Dr. Shahrom itu adalah Tommy Thomas (Pendakwa Raya). Adakah itu menjadikannya percanggahan kepentingan kepada Syazlin?

Jika terdapat percanggahan kepentingan, yang bertanggungjawab adalah Syazlin, bukan Pendakwa Raya / Peguam Negara. Percanggahan kepentingan itu adalah alasan yang diberi, pada tempat yang salah, untuk mengeluarkan Syazlin daripada mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba, kerana Syazlin telah membawa masuk keterangan Prof. Dr. Shahrom.

Saya ingin bertanya kepada Kementerian dan Jabatan Bomba: Adakah kedua-duanya akan melepaskan tanggungjawabnya terhadap pegawainya yang mati semasa bertugas?

Akibat pendirian Pendakwa Raya / Peguam Negara dalam inkues ini, bagaimanakah pendirian beliau dalam contoh-contoh berikut? Pertama, dalam permohonan habeas corpus, pemohon akan menamakan Menteri Dalam Negeri dan Kerajaan Malaysia sebagai defendan. Adakah di masa hadapan, Jabatan Peguam Negara hanya akan mewakili Kerajaan Malaysia dan membiar Menteri Dalam Negeri mendapatkan peguamnya sendiri?

Kedua, dalam tuntutan sivil kerana kecuaian perubatan (medical negligence) di mana plaintif menamakan pakar bedah, Pengarah Hospital dan Kerajaan Malaysia, adakah Jabatan Peguam Negara hanya akan mewakili Pengarah Hospital dan Kerajaan Malaysia manakala pakar bedah terpaksa mendapatkan peguamnya sendiri, sebab beliau mempunyai “kepentingan terus” (direct interest)?
Walau bagaimana pun, terdapat berkembangan yang mengembirakan bagi keluarga Adib. Dalam sidang akhbarnya pada 12 Jun 2019, Syazlin memberitahu, atas desakan keluarga Adib, beliau telah memutuskan untuk terus mewakili keluarga Adib dalam inkues itu.
Tetapi, itu tidak memperbaiki kedudukan Kementerian dan Jabatan Bomba yang telah melepaskan tanggungjawabnya terhadap pegawainya yang mati semasa bertugas atas nasihat Pendakwa Raya yang salah. Pegawai-pegawai Jabatan Bomba dan beribu-ribu pegawai kerajaan lain yang menyabung nyawa setiap kali mereka keluar bertugas, juga perlu mengambil perhatian. Mereka tidak boleh mengharapkan Syazlin atau peguam-peguam lain akan mewakili keluarga mereka dengan percuma. Peguam-peguam itu juga perlu mencari makan.

Mengenai alasan ketiga (rujuk di atas), itu adalah sebab sebenar mengapa Tommy Thomas tiba-tiba melenting, iaitu setelah beliau diberitahu oleh pegawainya-pegawainya (Timbalan Pendakwa Raya) bahawa Syazlin telah mengambil peranan yang aktif di dalam inkues itu, malah sering mengambil pendirian yang bercanggah daripada pendirian yang diambil oleh Timbalan Pendakwa Raya. Perkara itu adalah memalukan Syazlin dalam kapasitinya sebagai peguam bagi Kementerian, katanya.

Di sini jelas kesilapan Tommy Thomas:

i. Beliau tidak boleh terima tindakan Syazlin membawa masuk keterangan Prof. Dr. Shahrom yang memberi keterangan yang bercanggah dengan keterangan Dr. Ahmad Hafizam. Ertinya, beliau telah mengambil pendirian menerima keterangan Dr. Ahmad Hafizam dan menolak keterangan Prof. Dr. Shahrom, sekaligus melepaskan perusuh-perusuh itu daripada sebarang liability.

Ini adalah satu inkues untuk mencari sebab kematian Adib, bukan satu kes jenayah di mana Pendakwa Raya menjalankan pendakwaan. Biar apa pun pandangan peribadi Tommy Thomas, sebagai Pendakwa Raya, beliau tidak boleh memihak kepada mana-mana pihak.

Dalam inkues Teoh Beng Hock, peguam-peguam yang mewakili keluarganya memanggil seorang pakar forensik dari Thailand yang memberi keterangan yang bercanggah dengan keterangan pakar forensik yang yang dipanggil oleh Pendakwa Raya.

ii. Beliau mengambil pendirian bahawa Pendakwa Raya mewakili Kerajaan Malaysia dalam inkues itu. Maka, peguam Kementerian dan Jabatan Bomba hendaklah mengambil pendirian yang sama dengan pendirian Pendakwa Raya dan Kerajaan Malaysia. Itu salah.

Kehadiran Pendakwa Raya dalam inkues itu bukan untuk mewakili Kerajaan Malaysia dan keterangan yang dibawa masuk oleh peguam Kementerian dan Jabatan Bomba tidak semestinya sama dengan apa yang dibawa masuk oleh Pendakwa Raya. Kedua-duanya membantu mahkamah mencari sebab kematian Adib, bukan untuk menang kes.

Saya akui, dalam pendakwaan (prosecution) pendirian Kementerian adalah tertakluk kepada pendirian Pendakwa Raya. Misalnya, Kementerian berpendapat seorang atau beberapa orang hendaklah didakwa (should be prosecuted) berdasarkan keterangan Prof Dr. Shahrom tetapi Pendakwa Raya tidak bersetuju. Pendakwa Raya bersetuju dengan teori Dr. Ahmad Hafizam. Dalam hal itu Kementerian tertakluk dengan pendirian Pendakwa Raya.

Kita bukan sampai ke peringkat itu lagi. Kita berada di peringkat inkues untuk membantu Koroner mencari sebab kematian Adib. Pendakwa Raya tidak boleh memaksa Kementerian menerima pendiriannya mengenai sesuatu keterangan. Beliau tidak boleh mengarahkan Kementerian menarik balik pelantikan peguam yang dilantik oleh Kementerian kerana peguam itu membawa masuk keterangan yang bercanggah dengan keterangan yang dibawa masuk oleh Timbalan Pendakwa Raya. Itu beliau perlu faham.

Saya tidak faham bagaimana mengambil pendirian yang berlainan daripada pendirian Pendakwa Raya “memalukan” Syazlin. Saya percaya perkataan “memalukan” itu adalah terjemahan daripada perkataan “embarrass”. Saya katakan, tidak ada embarrassment sebab dalam inkues itu Syazlin dan Pendakwa Raya sama-sama membantu mahkamah mencari sebab kematian Adib, bukan mewakili pihak yang berlainan dalam satu perbicaraan.

Sekarang, persetujuan telah dicapai di antara Pendakwa Raya dan Menteri bahawa Kementerian dan Jabatan Bomba akan diwakili oleh seorang Timbalan Pendakwa Raya. Menteri juga berkata, “‘Timbalan Pendakwa Raya itu akan bebas daripada pegawai (Timbalan Pendakwa Raya – ditambah) yang mengendalikan inkues itu.’ katanya dalam satu kenyataan pada hari Sabtu (Jun 1)”’ (Star Online June 2, 2019.)

Jika “bebas daripada pegawai yang mengendalikan inkues itu” bererti Timbalan Pendakwa Raya itu boleh mengambil pendirian yang belainan daripada pendirian Pendakwa Raya dan boleh membawa masuk keterangan yang bercanggah dengan keterangan yang dibawa masuk oleh Timbalan Pendakwa Raya yang mengendalikan inkues itu, pendirian Tommy Thomas itu sudah bercanggah dengan pendiriannya sendiri yang menyebabkan beliau mengarahkan Kementerian menarik balik pelantikan Syazlin dan menghendaki Kementerian dan Jabatan Bomba diwakili oleh seorang Timbalan Pendakwa Raya.

Jika beliau sudah menukar fikiran, mengapa tidak memberi kebenaran kepada Syazlin untuk meneruskan perkhidmatannya dengan percuma itu?

Atau adakah beliau confused?

Atau, adakah beliau bersandiwara dengan Menteri? Beliau berkata kepada Menteri bahawa Timbalan Pendakwa Raya itu akan bebas tetapi beliau tahu bahawa Timbalan Pendakwa Raya itu tidak akan berani menentangnya, demi menjaga periuk nasinya. Tidakkah soal kemungkinan Timbalan Pendakwa Raya itu akan bias memihak kepada bosnya, (Pendakwa Raya) akan timbul?

Mengenai alasan keempat (rujuk di atas), oleh sebab suami Syazlin adalah Setiausaha Akhbar kepada Menteri, tidak bererti Syazlin tidak boleh dilantik mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba, apatah lagi Syazlin memberi perkhidmatan percuma. Di mana adanya penyalahgunaan kuasa atau kronisme? Lebih teruk lagi, selepas peristiwa itu, suami Syazlin terpaksa pula meletak jawatan Setiausaha Akhbar kepada Menteri, Kerajaan Tempatan.

Sudahlah perkhidmatan Syazlin yang diberi secara percuma kepada Kementerian dan Jabatan Bomba itu tidak dihargai, setelah disingkir, suaminya juga hilang pekerjaan. Mereka juga turut malang.

Pada 2 Jun 2019, Majlis Peguam mengeluarkan kenyataan bahawa ia bersetuju terdapat percanggahan kepentingan jika Syazlin mewakili Kementerian, Jabatan Bomba dan keluarga Adib, tetapi ralat kerana bantahan dibuat lewat oleh Pendakwa Raya / Peguam Negara.

Jika terdapat percanggahan kepentingan, mengapa Majlis Peguam tidak mengambil tindakan tatatertib terhadap Syazlin? Mengapa berdiam diri sekian lama dan cuma bersuara untuk menyokong Pendakwa Raya / Peguam Negara setelah beliau membangkitkan isu itu?

Dalam kenyataan itu, Majlis Peguam memberi dua contoh bagaimana percanggahan itu boleh berbangkit:

Pertama, jika selepas inkues itu, keluarga Adib memfail guaman sivil terhadap Kerajaan.

Kedua, jika inkues itu memutuskan bahawa Kerajaan bertanggungjawab terhadap kematian Adib, keluarga Adib mempunyai hak untuk memulakan tindakan undang-undang terhadap Kerajaan.

Mengikut Majlis Peguam, dalam kedua-dua keadaan ini, keterangan yang telah dikemukakan dan dibawa oleh (that had been tendered and led by) Syazlin dalam inkues itu – iaitu semasa beliau mewakili Kerajaan dan keluarga Adib – boleh digunakan dalam kes yang terkemudian itu. Itu adalah percanggahan kepentingan, kerana, pada masa itu, kerajaan dan keluarga Adib akan mempunyai kepentingan yang berlawanan.

Merujuk kepada kedua-dua contoh itu bersama, hujah saya ialah, pertama, jika takut keterangan dalam inkues itu digunakan oleh satu pihak dalam kes lain antara kedua-dua anakguam itu adalah satu alasan untuk tidak mewakili lebih daripada seorang anakguam, maka peguam tidak akan boleh mewakili lebih daripada seorang anakguam.

Kedua, dalam konteks fakta kes ini, bagaimana berkemungkinan mahkamah mendapati Kementerian atau Jabatan Bomba bertanggungjawab (liable) terhadap kematian Adib?

Ketiga, soal sama ada akan berlaku percanggahan kepentingan kepada Syazlin ialah dalam inkues ini, bukan apa yang mungkin berlaku dalam kes lain, yang beliau mungkin tidak menjadi peguam bagi mana-mana pihak. Jika beliau menjadi peguam salah satu pihak itu di masa hadapan pun dan jika, pada masa itu, beliau berpendapat terdapat percanggahan kepentingan, maka, pada masa itu, beliau hendaklah menarik diri dari kes itu.

Mengapa beliau perlu menarik diri dalam inkues ini kerana takutkan kemungkinan akan berlakunya percanggahan kepentingan dalam satu kes di masa hadapan yang beliau mungkin tidak menjadi peguam bagi mana-mana pihak?

Kenyataan Majlis Peguam itu juga merujuk kepada Government Proceedings Act 1956 dan mengatakan bahawa Kementerian dan Jabatan Kerajaan hendaklah diwakili oleh pegawai Jabatan Peguam Negara. Peguam swasta tidak boleh mewakilinya melainkan jika Peguam Negara mengeluarkan fiat (kebenaran) kepada peguam swasta berkenaan untuk mewakilinya. Dalam kes ini fiat tidak dikeluarkan. Oleh itu Syazlin tidak boleh mewakili Kementerian dan Jabatan Bomba.

Dengan hormat, saya tidak dapat temui peruntukan demikian. Seksyen 24, yang berkenaan, mengatakan:

“….in civil proceedings by or against the Federal Government a law officer….. may appear as advocate on behalf of such Government….” (….dalam kes sivil oleh atau terhadap Kerajaan Persekutuan seorang pegawai undang-undang….boleh hadir sebagai peguamcara dan peguambela bagi pihak Kerajaan itu…)

Ambil perhatian, pertama, peruntukan itu adalah berkenaan kes sivil. Inkues kematian Adib dibuat di bawah Kanun Acara Jenayah. Ia bukan satu kes sivil. Oleh itu peruntukan itu tidak terpakai.

Kedua, ia membolehkan pegawai undang-undang hadir bagi pihak Kerajaan. Ia tidak mengatakan Kerajaan mesti diwakili oleh pegawai undang-undang. Tidak pula disebut peguam swasta hanya boleh hadir jika diberi fiat oleh Peguam Negara.

Peruntukan yang mungkin berkenaan ialah seksyen 379 Kanun Acara Jenayah yang mengatakan:

“379. With the permission in writing of the Public Prosecutor an advocate may be employed on behalf of the Government to conduct any criminal prosecution or inquiry……”

Soalnya ialah sama ada kata-kata “to conduct any criminal prosecution or inquiry” itu termasuk “to hold a watching brief”.

Jika tidak, seksyen in juga tidak terpakai. Jika ya, maka bolehlah dikatakan bahawa pelantikan Syazlin oleh Kementerian tanpa kebenaran Peguam Negara itu tidak sah, bukan atas alasan yang diberi oleh Majlis Peguam, tetapi atas alasan ini.

Jika Pendakwa Raya berpendirian neutral, seperti yang sepatutnya, beliau masih boleh memberi kebenaran itu kepada Syazlin dan meneruskan inkues. Pendirian seperti itu lebih adil kepada semua. Adib tidak tersingkir. Kementerian dan Jabatan Bomba tidak rugi apa-apa kerana itulah tujuannya asal Kementerian apabila melantik Syazlin. Kementerian dan Jabatan Bomba pun tidak boleh dituduh hanya menjaga kepentingan sendiri, pegawainya yang mati semasa bertugas boleh mati katak. Kerajaan pun nampak lebih adil.

Tetapi, itu pun jika peguam itu dibenarkan mengambil pendirian yang berlainan daripada Pendakwa Raya dan beliau tidak dihalang daripada membawa masuk keterangan yang bercanggah dengan keterangan yang di dibawa (led by) Pendakwa Raya.

Kesimpulannya, kesilapan Tommy Thomas dalam hal ini ialah beliau fikir Pendakwa Raya mewakili Kerajaan Malaysia dalam inkues itu. Oleh itu Kementerian dan Jabatan Kerajaan mestilah mengikuti pendiriannya mengenai sesuatu keterangan; Kementerian dan Jabatan Bomba mesti diwakili oleh pegawai Pendakwa Raya yang semestinya akan mengikut telunjuknya; keluarga Adib tidak boleh diwakili oleh Jabatan Peguam Negara kerana mereka mempunyai “kepentingan terus” (“direct interest”).

Maka Kementerian dan Jabatan Bomba pun terpaksalah melepaskan tanggungjawabnya terhadap bekas pegawainya yang mati semasa bertugas untuk melihat bahawa keadilan berlaku kepadanya. Keluarganya dianggap seperti musuh yang mungkin mengambil tindakan undang-undang terhadap Kementerian dan Jabatan Bomba.

Kita bukan meminta Pendakwa Raya / Peguam Negara memihak kepada Adib kerana beliau seorang pegawai kerajaan. Kita hanya meminta beliau supaya:

1. Memahami peranan Pendakwa Raya dalam inkues itu;

2. Jangan menyebelahi mana-mana pihak;

3. Kemukakan keterangan yang ada padanya;

4. Jangan cuba menghalang keterangan yang bercanggah dengannya;

5. Berilah kebenaran kepada Kementerian untuk melantik Syazlin atau mana-mana peguam lain untuk mewakili Kementerian, Jabatan Bomba, dan keluarga Adib;

6. Dalam inkues, jangan mengambil pendirian menerima sesuatu keterangan dan menolak yang lainnya dan menghendaki Kementerian dan Jabatan Bomba mengambil pendirian yang sama.

7. Jangan singkirkan Adib; dan

8. Biarlah Koroner memperolehi semua keterangan yang berkenaan untuk membolehkannya membuat keputusan yang betul dan adil.

Sekian.

13 06 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

USAHA MEMANSUHKAN AKTA HASUTAN: KALI KEDUA

Oleh

Tun Abdul Hamid M ohamad

Setiap kali saya merasa mungkin saya tidak perlu, malah tidak akan menulis lagi, ada sahaja sesuatu yang berlaku yang menyebabkan saya menulis lagi. Kali ini, apabila saya menerima WhatsApp daripada Dato’ Zaini Hassan yang menghantar surat terbuka Prof. Emiritus Datuk Dr. Hashim Yaacob (yang saya tidak kenali) kepada Tun Dr Mahathir, kepada saya.

Dalam tahun 2014, mungkin sayalah yang paling banyak menulis dan berucap menentang cadangan Dato’ Seri Najib, Perdana Menteri (PM) Barisan Nasional (BN), pada masa itu untuk memansuhkan Akta Hasutan 1948. Semua ucapan-ucapan itu boleh didapati dalam laman-laman web saya. (Untuk memudahkan rujukan, saya berikan Tarikh-tarikhnya, ia itu 17 07 2014, 21 07 2014, 06 09 2014, 03 10 2014, 23 11 2014 dan 10 12 2014 (Di dalam laman-laman web saya ia disusun terbalik, iaitu yang paling awal di akhir sekali.)

Saya menentang pemansuhan Akta Hasutan atas alasan-alasan yang saya bahagikan kepada dua bahagian. Pertama, peocedure yang digunakan dan, kedua, mengenai merit (baik tidaknya) pemansuhan itu.

Ringkasnya, mengenai procedure, pertama, Akta Hasutan terletak di bawah bidangkuasa Menteri Dalam Negeri (pada masa itu Dato’ Seri Zahid Hamidi). Tetapi usaha memansuhkannya dan menggantikannya dengan apa yang dikenali dengan tiga Rang Undang-undang Harmoni, diambil alih oleh Menteri di Jabatan Perpaduan Negara dan Integrasi Nasional (JPNIN), Jabatan Perdana Menteri (DPM), Tan Sri Joseph Kurup (anak negeri Sabah).

Kedua, biasanya, isu dasar seperti sama ada sesuatu akta itu hendak dipinda atau dimansuhkan dan digantikan atau tidak, ditentukan oleh kementerian yang bertanggungjawab melaksanakan akta berkenaan kerana ia mengetahui di mana terdapat kelemahannya dan ia mempunyai segala maklumat, termasuk, dalam kes ini, maklumat rahsia, yang perlu ditimbang sebelum ia di bawa ke Kabinet. Tetapi, dalam cadangan memansuhkan Akta Hasutan itu, dalam tahun 2014, soal dasar diserahkan kepada Jawatankuasa Undang-Undang dan Dasar (JUUD), sebuah jawatankuasa yang ditubuh oleh Majlis Konsultansi Perpaduan Negara (MKPN) atau dalam Bahasa Inggerisnya, National Unity Consultative Council (NUCC). MPKN ditubuh oleh JPNIN.

Lebih menarik ialah Pengerusi JUUD itu ialah Dato’ Dr. Mujahid Yusof Rawa, Ahli Parlimen PAS Parit Buntar (sekarang Menteri di JPM) dan Timbalan Pengerusi JUUD ialah Encik Lim Chee Wee, bekas Presiden Majlis Peguam.

Ketiga, mengikut amalan biasa, gubalan sesustu rang undang-undang adalah tugas Peguam Negara. Mengapa dalam kes itu ia diambil alih oleh Majlis Peguam?

Usaha itu ditentang dengan kuatnya oleh NGO-NGO Melayu/Islam diketuai oleh Perkasa. (yang mengadakan Konvensten Perpaduan Nasional pada 23 November 2014, iaitu empat hari sebelum Persidangan Agung Tahunan UMNO 2014.

Saya dijemput menyampaikan ucapan khas di konvensyen itu. Dalam ucapan itu, antara lain, saya menjawab alasan yang diberi oleh Dato’ Mujahid bahawa akta itu adalah warisan penjajah (sebab ia dibuat dalam tahun 1948). Saya jelaskan:

“Akta Hasutan asalnya dibuat oleh British dalam tahun 1948 apabila Persekutuan Tanah Melayu ditubuhkan untuk mengekang penentangan kepada pemerintahan British. Secara ringkas, ia mengandungi kesalahan-kesalahan kerana menghasut untuk membangkitkan kebencian dan tidak taat setia kepada Raja atau Kerajaan, menghasut rakyat untuk mendapat perubahan dengan cara yang tidak sah, menghasut orang supaya benci kepada pentadbiran keadilan, menimbulkan perasaan tidak puas hati atau tidak setia di kalangan rakyat Malaysia, mengembangkan perasaan permusuhan antara kaum.

Bukan semua isi kandungan akta itu dibuat oleh penjajah British dalam tahun 1948. Itu kita mesti tahu. Peruntukan yang sangat penting, ia itu seksyen 3(1)(f) dibuat selepas peristiwa 13 Mei 1969 di era Tun Abdul Razak untuk mengelak berulangnya peristiwa yang serupa. Seksyen itu dimasukkan melalui Emergency (Essential Powers) Ordinance No. 45, 1970 (P.U. (A) 282/1970) berkuatkuasa pada 10.8.1970. Bagi saya, pengwujudan seksyen 3(1)(f) Akta Hasutan adalah kemuncak kejayaan politik orang Melayu dan Tun Abdul Razak Bin Hussain.

Ringkasnya, seksyen 3(1)(f) memperuntukkan bahahwa adalah menjadi kesalahan bagi seseorang jika dia mempersoalkan hak kewarganegaraan, kedudukan Bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan, perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit dan sebagainya bagi orang Melayu atau anak negeri Sabah dan Sarawak dan kedudukan Raja-Raja Melayu.”

Sehari selepas persidangan itu, Dato’ Seri Sharizat, Ketua Pergerakan Wanita UMNO, dalam ucapannya di Persidangan Agung UMNO 2014 menyatakan pendiriannya membantah pemansuhan Akta Hasutan. Pendiriannya itu bercanggah dengan pendirian Dato’ Seri Najib, Presiden UMNO. Dato’ Seri Sharizat memberitahu saya apabila kami bertembung di PWTC bahawa beliau membuat keputusan sedemikian kerana, ke mana sahaja beliau pergi, beliau diminta merujuk kepada rencana saya mengenainya.

Esoknya, Timbalan Presiden UMNO, Tan Sri Mohyiddin Yassin, dalam ucapannya di persidangan itu menyatakan pendirian yang sama. Malah beliau memetik ucapan saya. Ini akuannya sendiri sambil menambah, “Saya mendapat inspirasi dari Tun Hamid.”

Esoknya, iaitu sehari sebelum ucapan rasminya di persidangan itu, Dato’ Sri Najib membuat U-turn dan menyatakan dalam sidang akhbarnya bahawa Akta Hasusan tidak akan dimanuhkan, tetapi akan ditambahbaikkan. Beliau mengulanginya dalam ucapan rasminya di persidangan itu.

Tidak syak lagi bahawa beliau membuat keputusan itu kerana tentangan dalam UMNO sendiri, NGO-NGO Melayu yang diketuai oleh Perkasa, walaupun Dato’ Sri Azman Ujang mengatakan ucapan saya itu memain peranan penting. Antara lain, katanya:

“”Penentangan dalam UMNO terhadap janji Dato’ Seri Najib Razak untuk memansuhkan Akta Hasutan 1948 itu adalah “time bomb” yang akan meletup di perhimpunan agung parti pada minggu lalu jika Perdana Menteri tidak memadamnya (diffuse) pada saat-saat akhir ….

“Sesuatu telah berlaku pada 23 Nov, hanya empat hari sebelum ucapan pembukaan Najib di perhimpunan ……

Pada hari itu, bekas Ketua Hakim Negara Tun Abdul Hamid Mohamad berkata bahawa cadangan untuk memansuhkan Akta Hasutan adalah satu adalah satu kesilapan.

Berucap di konvensyen mengenai perpaduan negara, Hamid mengingatkan negara bahawa walaupun akta itu diadakan oleh pihak British untuk menangani bangkangan terhadap pemerintahan kolonial, ia juga mengharamkan perbuatan mencetuskan kebencian antara kaum dan ketidaksetiaan kepada raja-raja Melayu. …

Dan beliau mengatakan bahawa tidak semuanya dalam akta itu dibuat oleh Inggeris.
Kemudian tibalah hujah yang menyebabkan “perubahan hati” Najib atas pendirian tegarnya yang terdahulu untuk memansuhkan akta tersebut. Itulah tujuannya sehingga 5 Sept.

Hamid mendedahkan bahawa pindaan yang paling penting kepada akta itu dibuat selepas 13 Mei 1969 oleh Perdana Menteri, Tun Abdul Razak, bapa Najib.

Beliau berkata Seksyen 3(1)(f) ditambah untuk mengelakkan berulangnya tragedi 13 Mei. Pindaan itu menjadikan suatu kesalahan untuk mempersoalkan hak kewarganegaraan, kedudukan raja-raja Melayu, status bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, dan peruntukan kuota khas dan permit kepada orang Melayu dan anak- anak negeri Sabah dan Sarawak.

“Bagi saya, pengwujudan seksyen 3(1)(f) Akta Hasutan adalah kemuncak kejayaan politik orang Melayu dan Tun Abdul Razak,” katanya.

Dalam ucapannya di perhimpunan itu, Najib mengumumkan bahawa akta itu akan dikekalkan disambut tepukan gemuruh perwakilan yang paling riuh (rapturous) di Dewan Merdeka, Pusat Dagangan Dunia Putra.” (Terjemahan saya) (The Sun 4 Disember 2014)

Dalam kata-kata lain, Dato’ Seri Najib telah memungkiri janjinya kepada NGO-NGO bukan Melayu untuk memansuhkan Akta Hasutan. Sekarang BN telah ditumbangkan oleh Pakatan Harapan. Dato’ Sri Mujahid menjadi Menteri. Demikian juga dengan Datuk Saifuddin Abdullah, seorang ahli MKPN. Maka, tidak hairanlah jika cadangan itu dihidupkan semula.

Tetapi, jika dahulu terdapat tiga “highjacking”, sekarang, setakat yang diketahui, hanya satu. Sekarang, Menteri Dalam Negeri adalah Tan Sri Muhyiddin. Akta Hasutan terletak di bawah bidangkuasanya. Mengapa Menteri di JPM (Undang-undang), Datuk Liew Vui Keong mengambil alih untuk memansuhkannya?

Harus diingati bahawa Menteri di JPM (Undang-undang) bukan bertanggungjawab mengenai undang-undang yang terletak di bawah bidangkuasa semua kementerian. Beliau hanya bertanggungjawab mengenai undang-undang bagi perkara-perkara yang terletak di bawah jabatan-jabatan yang terletak di bawah JPM, termasuk mahkamah. Akta Hasutan terletak di bawah bidangkuasa Kementerian Dalam Negeri. Mengapa beliau nengambil alih tugas itu? Mengapa TS Muhyiddin membiarkannya? Apa pendirian Kementerian Dalam Negeri? Apakah pendirian Tan Sri Muhyiddin sekarang?

Mengenai meritnya, memadai kita tumpukan kepada seksyen 3(1)(f) yang memperuntukkan:

“(f) bagi mempersoalkan apa-apa perkara, hak, taraf, kedudukan, keistimewaan, kedaulatan atau prerogative yang ditetapkan atau dilindungi oleh peruntukan Bahagian III Perlembagaan Persekutuan atau Perkara 152, 153 atau 181 Perlembagaan Persekutuan.”

Bahgian III adalah mengenai kewarganegaraan. Perkara 152 ialah mengenai Bahasa Kebangsaan. Perkara 153 adalah mengenai “perizaban kuota berkenaan dengan perkhidmatan, permit dan sebagainya bagi orang Melayu atau anak negeri Sabah dan Sarawak.” Mempersoalkan perkara-perkara yang tersebut itu menjadi kesalahan di bawah akta itu.

Soalnya, adakah rakyat Malaysia sekarang begitu menghormati peruntukan Perlembagaan Persekutuan sehingga mereka tidak lagi mempersoalkan perkara-perkara itu yang menyebabkan peruntukan itu tidak perlu lagi? Tanpa menyenaraikan satu persatu apa yang berlaku, saya katakan bahawa, di kebelakangan ini, keadaan telah menjadi lebih buruk. Pihak-pihak tertentu bukan sahaja mempersoalkan hak keistimewaan orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak, kedudukan agama Islam, institusi Raja-Raja Melayu , malah menghina Nabi Muhammad s.a,w, dan agama Islam.

Mereka berani berbuat demikian kerana meraka tahu tindakan tidak diambil terhadap mereka sebab pelaksanaan Akta Hasutan telah “digantung.”

Sebenarnya, dalam undang-undang tidak ada kuasa yang diberikan kepada Kabinet untuk “menggantung” pelaksanaan sesuatu akta. Selagi sesuatu akta itu masih berkuatkuasa, adalah menjadi tanggungjawab eksekutif melaksanakannya. Jika eksekutif tidak melaksakannya, itu satu kegagalan eksekutif. Jika akta itu tidak diperlukan lagi, Eksekutif bolehlah membawanya ke Parlimen untuk memansuhkannya.

Tujuan Tun Abdul Razak mengadakan peruntukan itu ialah untuk mengelak berulangnya peristiwa 13 Mei. Adakah hubungan antara kaum sekarang begitu baik hingga kemungkinan berulang peristiwa itu sudah tidak ada lagi?

Saya tidak berani berkata demikian. Saya percaya, pada masa ini ketenteraman masih terkawal kerana orang Melayu masih bersabar dan tidak bertindak balas.

Bagaimana, jika terlalu didesak, orang Melayu menyerang balas dan mempersoalkan kerakyatan yang diberikan kepada orang bukan Melayu? Tidakkah ketenteraman negara akan tergugat?

Semua itu perlu difikirkan. Mungkin menteri yang berasal dari Sabah yang berumur sembilan tahun dan tinggal di Sabah semasa peristiwa Mei 13 belaku, tidak dapat menghayati keperluan seksyen 3(1)(f).

Apakah pendirian yang patut diambil oleh orang Melayu? Dalam tahun 2014, penentangan terdahap pemansuhan akta itu hanya di peringkat NGO dan UMNO. Ia tidak menyeluruh ke semua peringkat masyarakat Melayu/Islam seperti yang berlaku semasa penentangan terhadap ICERD.

Sekarang, orang Melayu perlu berfikir sama ada mereka mahu hak keistimewaan orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak, kedudukan agama Islam, institusi Raja-Raja Melayu dipersoalkan dan Nabi Muhammad s,a,w, dan agama Islam terus dihina? Adakah mereka akan terus bersabar demi untuk memelihara ketenteraman negara? Adakah mereka mahu peristiwa 13 Mei berulang?

Bukankahkah lebih baik untuk mengekalkan akta itu untuk menghalang peristiwa seperti itu berulang. Singapura pun masih mengekalkannya dan melaksanakannya dengan tegas. Pokok pangkalnya ialah janganlah ia disalahgunakan. Apa yang berlaku sekarang dan, saya khuatir, akan menjadi lebih buruk jika Akta Hasutan dimansuhkan, ialah penyalahgunaan kebebasan bersuara.

Semua penyalahgunaan adalah tidak baik. Tetapi, sebuah kerajaan yang bertanggungjawab tidak sepatutnya menyalahgunakan kuasa. Sebaliknya, penyalahguaan kebebasan bersuara oleh pihak-pihak yang tidak bertanggungjawab boleh membawa bencana kepada seluruh negara. Fikirlah sendiri.

23 05 2019 / 18 Ramadan 1440

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PENUBUHAN “PUTRA” MERUGIKAN MELAYU/ISLAM

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya membaca berita penubuhan Parti Bumiputra Perkasa Malaysia (Putra) dengan perasaan sedih dan kecewa kerana “Malays never learn”. Saya terpaksa menggunakan ayat ringkas itu dalam bahasa Inggeris kerana saya tidak dapat menterjemahkannya dengan tepat. Paling dekat ialah “Melayu tak pernah belajar”. Tetapi ia tidak memberi makna yang tepat. Saya percaya kebanyakan pembaca memahami maksudnya, ia itu orang Melayu tidak tahu mengambil iktibar daripada apa telah berlaku untuk mengelak daripada ia berulang, apatah lagi menjadi lebih buruk. Mereka juga tidak belajar daripada orang Cina, misalnya, yang membuat perkiraan untung-rugi sebelum berbuat sesuatu, tetapi lebih didorong oleh perasaan dan semangat yang tidak rasional.

Saya mula mengenali Dato’ Ibrahim Ali dalam tahum 2014 apabila beliau datang ke rumah saya untuk meminta saya menjadi pengerusi jawatankuasa yang ditubuh oleh NGO-NGO Melayu yang diterajui oleh PERKASA untuk menyediakan satu memorandum yang akan disampaikan kepada kerajaan BN pada masa itu. Memorandum itu adalah alternatif kepada usaha yang dilakukan oleh Majlis Konsultansi Perpaduan Negara (MKPN) melalui apa yang dikenali sebagai RUU Harmoni yang, antaranya, bertujuan memansuhkan Akta Hasutan 1948.

Walaupun keberatan, saya menerimanya atas syarat-syarat saya. Lihat “Bersama-sama Mempertahankan Perlembagaan Malaysia” (14 Mac 2014).

Pada 23 November 2014 saya menyampaikan ucapan khas di Konvensyen Perpaduan Nasional. Empat hari kemudian, Dato’ Seri Najib membuat U-turn menyatakan bahawa Akta Hasutan 1948 tidak akan dimansuhkan. Tidak dapat dinafikan bahawa konvensyen itu, NGO-NGO Melayu/Islam yang diketuai oleh Perkasa dan Dato’ Ibrahim Ali dan, mengikut Dato’ Seri Azman Ujang , ucapan saya itu, telah mempengaruhi keputusan DS Najib itu.

Pada14 Disember 2014, saya menyampaikan ucapan perasmian persidangan agung tahunan Perkasa kali ke-5. (Kehadiran saya di majlis itu menyebabkan saya dicop sebagai rasis. Tidak mengapa.) Ini yang saya katakana mengenai Perkasa dalam ucapan itu:

“PERKASA juga boleh memain peranan memperbaiki keadaan ini, demi agama, bangsa dan negara. Kita cuba perbetulkan UMNO, tetapi jangan sekali-kali, kerana marahkan nakhoda, kita bakar kapal. Itu kerja orang bebal yang mengamuk dan tidak berfikir. Dalam kata-kata lain, itu kerja bodoh. Malangnya kerapkali orang Melayu bertindak demikian.

Selain dari itu, PERKASA hendaklah jangan menjadi sebab bertambahnya perpecahan orang Melayu. Dalam keadaan sekarang, PERKASA hendaklah terus menyokong UMNO; PERKASA hendaklah cuba memperbetulkan UMNO; PERKASA hendaklah cuba menarik penyokong atas pagar dan penyokong naive PAS, malah PKR juga, termasuk orang muda, supaya menyertai UMNO; dan/atau PERKASA hendaklah berusaha untuk menggabungkan atau menyatukan atau mewujudkan kerjasama di antara UMNO dan PAS, sekurang-kurangnya di peringkat Persekutuan, bersama-sama parti-parti anak negeri Sabah dan Sarawak dan parti-parti dalam Barisan Nasional lain yang sehaluan. Itu sahajalah jalan untuk mencapai sebuah negara Malaysia yang aman, tenteram, bersatupadu dan makmur.

Tetapi, PERKASA hanya boleh memain peranan itu jika pemimpin-pemimpin dan ahli-ahlinya sendiri bersih dan berintegriti. Janganlah masuk PERKASA kerana tidak dapat projek untuk mendapat projek. Orang seperti itu patut disingkir daripada PERKASA. Lebih baik PERKASA mempunyai bilangan ahli yang kecil tepai bersih, disegani dan berintegriti daripada mempunyai ahli yang ramai tetapi berulat. Saya pun tidak mahu datang ke majlis PERKASA jika ia berulat.”

Dalam rencana saya, “Siapa Patut Memimpin UMNO Untuk Menghadapi PRU 15?” (16 April 2019) pun saya ulangi lagi:

“UMNO telah bangkit semula. UMNO akan bersama-sama dengan PAS dalam menghadapi PH dan PRU 15. Untuk menguatkan lagi perpaduan Melayu, ahli-ahli PERKASA lebih baik menyertai atau menyokong UMNO atau PAS. Saya masih berpendapat PERKASA tidak sepatutnya menjadi sebuah parti politik. Ia hanya akan memecahkan lagi perpaduan orang Melayu dan melemahkan kuasa politik orang Melayu.’

Dalam kenyataan akhbarnya yang disiarkan oleh The Malay Mail pada 9 Mei 2019, beliau menolak pandangan bahawa penubuhan Putra akan memecahbelahkan orang Melayu/Islam. Hujahnya, pertama, terdapat lebih banyak parti orang India daripada parti orang Melayu.

Saya tidak pasti sama ada fakta itu benar atau tidak. Andainya ia benar sekalupun, itu bukanlah alasan yang boleh menjadi sandaran. Parti-parti orang India itu terlalu kecil, tidak bertanding dalam pilihanraya, maka ia tidak memecahbelahkan undi orang India. Lagipula, di hampir kesemua kawasan, peratusan undi mereka terlalu sedikit untuk menentukan kemenangan parti orang India.

Kedua, adakah menubuhkan banyak parti itu satu perkara yang baik yang patut kita ikuti?

Ketiga, dalam kenyataan itu beliau berkata:

“Dalam konteks perpecahan, itu hanya persepsi, kerana dalam pilihan raya kita akan mempunyai strategi kita.

“Orang hanya mengatakan bila ada parti baru, ada perpecahan,” katanya.
…….

“Selagi kita mengamalkan demokrasi, akan ada lebih banyak parti politik.

“Jadi isu orang Melayu dipecahkan, walaupun berapa banyak parti ditubuh, saya rasa ia tidak akan menjadi masalah kerana tidak akan ada perpecahan seperti itu.

“Sebab ada perpecahan adalah kerana parti-parti politik tidak memenuhi matlamat parti mereka,” tambahnya.

Dengan hormat, logic hujah beliau sukar difahami. Bagaimana perpecahan dikatakan satu persepsi dan berapa banyak pun parti ditubuh, perpecahan tidak akan berlaku? Jika ada dua parti yang mengharapkan undi Melayu dalam satu pilihanraya, undi Melayu akan terbahagi dua, jika tiga tigalah, jika empat empatlah, tidak kiralah berapa banyak undi setiap parti itu akan memperolehinya. Itu satu kenyataan (reality), bukan persepsi.

Hujahnya bahawa:

i. Perpecahan tidak akan berlaku kerana dalam menghadapi pilihanraya, Putra mempunyai strateginya; dan

ii. Walau berapa banyak pun parti ditubuh, perpecahan tidak akan berlaku,

adalah non-sequitur (tidak mengikut atau tidak logic).

Tidak disebut apakah strateginya yang boleh menyebabkan orang Melayu hanya akan mengundi satu parti (mungkin Putra) seperti orang Cina bersatu mengundi DAP.

Daripada pemerhatian saya, Putra adalah parti Dato’ Ibrahim Ali, sama seperti Bersatu parti Tun Dr. Mahathir. Tetapi, bezanya Dato’ Ibrahim Ali bukan Tun Dr. Mahathir. Tun Dr. Mahathir, menubuh Bersatu sebelum pilihanraya umum. Beliau berjaya mempengaruhi DAP dan PKR (Amanah mengikut sahaja) untuk bersamanya menubuh Pakatan Harapan dan mendapat persetujuan mereka untuk beliau dilantik menjadi Perdana Menteri, jika menang.

Dato’ Ibrahim Ali tidak mempunyai pengaruh untuk berbuat demikian, malah, jika Putra betul-betul mengikut tujuan penubuhannya, Putra tidak sepatutnya melutut kepada PH, apatah lagi DAP untuk diterima sebagai parti komponen PH dan/atau “merangkak” kepadanya untuk mendapat derma. Lagipun, beliau sudah terlewat. Parti-parti komponen PH telah pun membahagikan sesama sendiri kawasan untuk masing-masing bertanding. Sama ada mereka menang atau tidak di kawasan-kawasan tertentu itu, saya tidak fikir mereka bersedia memberikannya kepada Putra.

Maka, kemungkinan Putra menyertai PH adalah sifar.

Bagaimana dengan kemungkinan Putra menyertai BN? Putra ditubuh untuk mengganti UMNO. Bahawa namanya yang menggunakan sebahagian daripda nama Tunku Abdul Rahman Putra dan perlembagaannya yang diceduk daripda perlembagaan UMNO, adalah bukti yang jelas. Tetapi, jika Dato’ Ibrahim Ali mengharapkan untuk menarik ahli-ahli UMNO dan ahli-ahli Parlimennya untuk menyertai Putra, beliau perlu ingat bahawa beliau bukan Perdana Menteri (seperti Tun Dr Mahathir); Putra bukan sebuah parti komponen yang membentuk kerajaan (seperti Bersatu) dan Putra tidak mempunyai satu kerusi pun di Parlimen atau Dewan Undangan Negeri (seperti Bersatu). Siapa akan tertarik untuk menyertai Putra? Lagi pula, beliau patut mengambil perhatian bahawa rancangan Tun Dr Mahathir untuk menarik ahli Parlimen, DUN dan ahli biasa UMNO kepada Bersatu pun nampaknya sudah terbantut.

Dengan wajah Putra yang ditonjolkan, saya tidak nampak ada apa-apa sebab untuk UMNO bersetuju menerima Putra ke dalam BN. Apatah lagi kerjasama UMNO dan PAS atas nama “perpaduan ummah” semakin erat dan telah mula menunjukkan hasil. Kedatangan Putra hanya mengacau perkembangan itu. Jangan lupa, Dato’ Ibrahim Ali pernah bertanding atas tiket BN dan PAS dan kemudiannya beliau meninggalkan kedua-duanya. Saya percaya kedua-dua PAS dan UMNO akan keberatan untuk bekerjasama dengan parti beliau. (Tetapi, saya percaya UMNO akan menerimanya sebagai ahli UMNO semula, jika beliau memohon. Malah, UMNO patut menerima beliau dan semua ahli Perkasa sebagai ahli UMNO). PAS tentu lebih serik daripada UMNO untuk bekerjasama dengan Dato’ Ibrahim Ali.

Maka, Putra terpaksalah bersendirian. Ia hanya boleh mengharapkan undi orang Melayu yang, jika tidak, akan pergi kepada UMNO atau PAS. Saya tidak fikir ia boleh menarik undi orang Melayu yang akan mengundi PH, apatah lagi undi orang Cina. Nama Ibrahim Ali pun sudah cukup untuk mereka menjauhkan diri daripadanya dan juga Putra.

Maka, jika Putra bercita-cita merampas Perak dan Selangor ia hanya boleh mengharapkan orang-orang Melayu yang, jika tidak, akan mengundi UMNO atau PAS, untuk mengundi Putra. Cita-cita menawan Selangor dan Perak itu hanya akan tinggal angan-angan.

Cara untuk merampas Perak dan Selangor daripada PH ialah dengan mengelakkan pertandingan antara UMNO dan PAS. NGO-NGO Melayu patut menyokong. Di sinilah peranan Pekasa jika ia tidak menjadi sebuah parti politik. Sekarang, oleh sebab ia telah menjadi sebuah parti politik, tentu ia hendak bertanding. Jika tidak untuk apa menjadi parti politik? Jika ia bertanding, walaupun UMNO dan PAS bersetuju untuk hanya salah satu daripadanya akan bertanding di sesuatu kawasan itu, jika tiada calon bebas pun, undi akan berpecah tiga, bukan (instead of) dua. Apa yang berlaku dalam PRU14 akan berulang lagi. Malays never learn. Apatah lagi jika UMNO dan PAS pun tidak bersetuju untuk mengelak pertandingan sesama sindiri? Saya give up. Malays will never learn. Saya tidak akan menulis lagi, jika hayat masih ada sekalipun.

Analisis saya ini akan salah jika, selepas penubuhan Putra, orang Melayu yang menjadi ahli UMNO, PAS, NGO-NGO Melayu dan yang tidak berparti akan berduyun-duyun menyertai dan/atau menyokong Putra seperti apa yang berlaku kepada UMNO selepas Malayan Union dulu. Saya tidak fikir ia akan berlaku. Sebaliknya, adalah lebih berkemungkinan Putra akan mengikuti nasib parti-parti serpihan lain seperti IMP, National Convention Party, KITA, HAMIM, dan lain-lain. Jika ia tidak dapat mengulangi apa yang berlaku kepada UMNO itu, adalah lebih baik ia menerima nasib parti-parti yang saya sesubut terkemudian itu, lebih awal, supaya ia tidak banyak dan tidak lama melakukan kerosakan kepada politik orang Melayu.

Sahabat tetap sahabat. Tetapi, dalam keadaan sekarang, perpaduan ummah dan kerjasama antara UMNO, PAS dan NGO-NGO Melayu adalah lebih penting bagi politik orang Melayu, maka saya perlulah menyatakan pendapat saya untuk dipertimbangkan oleh orang Melayu/Islam.

13 Mei 2019 / 08 Ramadan 1440

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SALAH FAHAM MENGENAI STATUT ROM BERTERUSAN

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Walaupun kerajaan PH telah memutuskan dan mengisytiharkan bahawa ia tidak akan meneruskan dengan cadangan meratifikasi Statut Rom, pihak-pihak yang mahukan kerajaan meratifikasinya dan pihak yang menentangnya, masih berusaha bersungguh-sungguh untuk untuk mendapat sokongan bagi pihak masing-masing.

Banyak masa, wang dan tenaga dihabiskan oleh kedua belah pihak bagi mengadakan foram dan perhimpunan untuk mendapat sokongan bagi pihak masing-masing. Satu pihak bermati-matian mahukan ratifikasi. Satu pihak lagi bermati-matian menentangnya. Masing-masing berjuang seolah-olah ia adalah suatu perkara yang sangat penting bagi negara meratifikasinya, atau sebaliknya. Lebih menyedihkan, kedua belah pihak melakukannya atas alasan yang salah dan mengelirukan orang ramai untuk menyokong pihak masing-masing.

Ini satu misalan bagaimana rakyat Malaysia menghabiskan tenaga, wang dan masa mengenai perkara yang tidak sepatutnya dijadikan isu yang begitu besar. Apatah lagi ahli-ahli politik Malaysia. Mereka seolah-olah tidak tahu memilih apa isu yang lebih penting kepada negara dan apa yang kurang penting, untuk melibatkan orang ramai.

Dalam isu ini, rakyat Amerika Syarikat (AS) yang kerajaannya begitu keras menentang Statut Rom pun tidak mengadakan perhimpunan untuk menentangnya. Demikian juga dengan rakyat semua negara jiran kita, Singapura, Thailand, Indonesia, Brunei dan Filipina. Mereka juga tidak mengambil kisah. Mungkin mereka hairan mengapa rakyat Malaysia, terutama sekali ahli-ahli politiknya, menganggap dan menjadikannya satu isu yang begitu penting.

Sekarang ini isu yang menjadi perbalahan tertumpu kepada satu: kesannya ke atas raja-raja

Mari kita lihat di mana salahnya alasan masing. Kita lihat kepada penyokong-penyokong ratifikasi dahulu. Mula-mula, mereka memberi alasan bahawa Statut Rom tidak menjejaskan kekebalan raja-raja.

Saya telah menghujahkan bahawa kenyataan itu tidak betul. Statut Rom tidak mengiktiraf kekebalan sesiapa melainkan orang yang berumur di bawah 18 tahun.

Mereka juga keliru antara kekebalan dangan tanggungjawab apabila berhujah mengenai raja berperlembagaa. YDPA tidak boleh dihadapkan ke ICC bagi apa yang dilakukan oleh Jemaah Menteri. Itu betul, Tetapi, itu bukan kerana kekebalan YDPA, tetapi kerana bukan YDPA yang melakukan kesalahan itu. Saya percaya atas alasan itulah, negara-negara raja berperlembagaan di Eropah, termasuk England, meratifikasinya.

Sebaliknya, jika YDPA atau raja-raja yang melakukannga, baginda tetap boleh dihadapkan ke ICC. Lihat Statut Rom: Patutkah Kita Menerimanya? (22 03 2019) dalam laman-laman web saya.

Sama ada pihak pro-ratifikasi itu telah membaca rencana saya itu atau tidak saya tidak tahu. Tetapi, sekarang penyokong-penyokokong ratifikasi menggunakan hujah bahawa hanya raja yang memukul orang yang menentang ratifikasi Statut Rom. (Perdana Menteri juga berhujah demikian).

Malangnya, mereka silap lagi. Mereka betul setakat yang mengatakan raja-raja boleh dihadapkan ke ICC jika mereka sendiri yang melakukan kesalahan. Tetapi, mereka silap kerana kesalahan raja memukul seseorang itu bukanlah kesalahan di bawah Statut Rom. Ia hanya kesala jenayah biasa. Memberi satu misalan, membunuh per se (semata-mata), bukanlah satu kesalahan “genocide” di bawah Statut Rome. Ia hanyaya menjadi “genocide” jika ia “dilakukan dengan niat untuk memusnahkan, keseluruhan atau sebahagian, kumpulan bangsa, etnik, kaum atau agama.”

Adalah amat menghairankan, begitu banyak peguam, yang menjadi penyokong kedua belah pihak, tidak boleh nampak point sejelas itu. Dan mereka terus mengelirukan orang ramai.

Dilaporkan juga, seorang professor, pakar undang-undang perlembagaan, menghujahkan bahawa dengan meratifikasikan Statut Rom, Malaysia boleh mengadu mengenai kesalahan-kesalahan Israel terhadap Palestin. Itu juga silap. Bagaimana Malaysia hendak berbuat demikian sedangkan Israel tidak menjadi negara pihak (tidak merarifikasinya) ? (Lihat Perkara 12 (a) Statut Rom). Lagi pula, AS terang-terang menyatakan ia tidak akan nmembenarkan siasatan dilakukan terhadap Israel.

Adalah menghairankan mengapa penyokong ratifikasi Statut Rom bersungguh-sungguh mahukan Malaysia meratifikasinya sedangkan negara-negara besar seperti AS, Russia, China, India dan semua jiran-jiran kita menolaknya. Apakah tujuan mereka?

Sekarang, kita lihat pula ke sebelah lagi.

Pertama, perlu ditegaskan bahawa Statut Rom tidak boleh disamakan dengan ICERD. Statut Rome tidak ada kena mengena dengan hak keistimewaan orang Melayu dan diskriminasi berasaskan kaum. Ia juga tidak berkenaan dengan kedudukan agama Islam. Maka, kedua-dua alasan itu tidak sepatutnya digunakan sebagai alasan menentangnya.

Elok juga disebut bahawa saya tidak tahu pendapat dan hujah-hujah yang diberikan oleh keempar-empat profesor undang-undang yang dipanggil untuk menasihati raja-raja itu. Maka, saya tidak akan mengulas mengenainya.

Dari mula hingga sekarang, kumpulan yang menentang Statut Rom menggunakan alasan bahawa ia akan meletakkan raja-raja di bawah ICC. Entah siapa yang menasihatkan mereka, mereka nampak seolah-olah tidak dapat membezakan kedudukan raja berkuasa mutlak dengan raja berperlembagaan.

Walaupun seawal 22 Mac 2019 saya telah menjelaskan kedudukan raja berperlembagaan, tidak diketahui sama ada mereka memabaca dan memahaminya. Daripada kenyataan-kenyataan yang dikeluarkan, nampak seolah-olah mereka tidak membaca, tidak memahami atau tidak bersetuju dengannya. Maka, mereka masih bercakap mengenai kesannya kepada raja-raja secara umum, bukan jika raja-raja itu sendiri yang melakukan kesalahan-kesalahan itu. Maka, mereka menggunakan perpaduan ummah bagi menarik orang Melayu/Islam untuk menyertai perhimpunan menentangnya.

Saya tidak mahu orang ramai terkeliru. Sebab itulah saya menulis rencana ini. Isunya sekarang ialah, jika raja-raja sendiri melakukan kesalahan di bawah Statut Rom itu, penentang-penentang ratifikasi Statut Rom itu mahu raja-raja itu dibicarakan oleh ICC atau tidak? Itu sahaja isunya. Saya serahkan kepada kebijaksanaan mereka.

Penganjur-penganjur perhimpunan patut faham isu sebenar dan menjelaskan kepada orang ramai supaya mereka dapat membuat pertimbangkan sendiri sama ada berbaloi atau tidak bagi mereka menghabiskan masa, tenaga dan wang ringgit untuk menyertainya. Orang ramai tidak sepatutnya dikelirukan, sama ada sengaja atau tidak.

Kesimpulannya, isunya ialah apakah faedahnya jika Malaysia meratifikasinya? Sebaliknya, jika raja-raja melakukan kesalahan itu, kita mahu atau tidak mereka dibicarakan oleh ICC? Itu sahaja. Maka, perlukah kedua belah pihak menghabiskan masa, tenaga, wang ringgit dan melibatkan orang ramai untuk menyokong pendirian masing-masing?

06 05 2019
01 Ramadan 1440

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

BIOGRAFI LENGKAP

TUN ABDUL HAMID BIN HAJI MOHAMAD

LATAR BELAKANG DAN SEKOLAH RENDAH

Tun Abdul Hamid telah dilahirkan pada 18 April 1942, di Permatang Tinggi Bakar Bata, Kepala Batas, Pulau Pinang. Kampung itu di kelilingi sawah padi. Semua penduduknya adalah pesawah.

Ayahnya mengaji pondok di Kedah, di pondok Tok Kenali di Kelantan dan di Masjidil Haram. Abang-abangnya mengaji pondok atau Sekolah Arab selepas tamat sekolah Melayu. Mereka berkerja sebagi pesawah. Kakaknya tidak bersekolah sebab, pada masa itu, budak-budak perempuan tidak bersekolah.

Satu peristiwa yang penting dalam hidupnya ialah, suatu pagi, lebih kurang seminggu sebelum sekolah dibuka semula di awal tahun, beliau berkata kepada ayahnya bahawa beliau hendak pergi ke sekolah. Ayahnya bersetuju.

Sampai harinya, memakai baju abangnya dan berkaki ayam beliau mengikut budak-budak yang lebih besar, berjalan melintasi tiga kampung dan satu kawasan sawah untuk ke Sekolah Melayu Paya Keladi. Wang sekolah 10 sen sehari. 5 sen boleh beli bihun, nasi lemak, kuih, sotong katok, ais gelas atau ais kepal.

Semasa dalam Darjah 3, sewaktu membuat gasing, Tun Abdul Hamid tertetak jari telunjuk kanannya sehingga putus. Ayahnya membawanya ke klinik di Kepala Batas. “Dresser” itu menjahit balik bahagian yang putus dengan jarinya, tanpa ubat bius. Selama beberapa bulan beliau berulang alik ke klinik itu, menanggung kasakitan sehingga akhirnya bahagian yang putus itu kering dan tanggal dengan sendirinya.

Beliau tidak pergi ke sekolah selama dua minggu. Kemudian, apabila beliau pergi semula, beliau belajar menulis dengan tangan kiri dan mengambil peperiksaan menulis dan melukis dengan tangan kiri.

Kemudian Cikgu Muhammad Bin Awang, guru darjahnya mendafarkannya untuk masuk ke sekolah Inggeris. Sepatutnya, kelas Special Malay One itu diadakan di St. Mark’s School, Butterworth. Tetapi, kelas itu ditolak ke St. Mark’s Branch School, Prai. Untuk ke sekolah setiap hari beliau terpaksa mengayuh basikal sejauh tiga kilometer, menaiki bas sejauh 17 kilometer, berjalan kaki sejauh 1½ kilometer, menyeberang Sungai Prai dengan sampan dan berjalan kaki sejauh ½ kilometer lagi.

Mengapa kelas itu yang ditolak ke Prai boleh difahami. Sekolah itu adalah sekolah missionary. Mereka tidak boleh mengkristiankan pelajar-pelajar Melayu. Mereka terpaksa mengadakan kelas itu kerana arahan Kerajaan. Jadi ia bukanlah kelas pilihan.

SEKOLAH MENENGAH DAN UNIVERSITI

Beliau memasuki Tingkatan Satu di Sekolah Menengah St. Marks, Butterworth. Dalam tahun 1960, semasa beliau berada dalam Tingkatan Tiga, kerajaan telah mengadakan Minggu Bahasa Kebangsaan. Walaupun beliau tidak pernah bersyarah di khalayak ramai, beliau mendaftarkan diri, menulis ucapannya sendiri dan, pada hari berkenaan, naik ke pentas memakai seluar panjang abangnya dan berucap. Beliau menjadi Johan di peringkat Daerah, Negeri dan Kawasan Utara dan tempat ke-tiga di peringkat Kebangsaan.

Tun Abdul Hamid sedang menyampaikan syarahan di Dewan Tuanku Abdul Rahman yang menobatkan beliau sebagai Johan Syarahan Peringkat Kebangsaan Bahagian Pelajar Melayu Lelaki.

Semasa di Tingkatan Lima di Sekolah Menengah St Mark’s beliau menjadi pelajar Melayu pertama dilantik sebagai Ketua Pengawas di sekolah itu. Dalam tahun itu juga beliau menjadi johan pertandinan syarahan Bulan Bahasa Kebangsaan Peringkat Kebangsaan Bahagian Pelajar Melayu Lelaki.

Johan bahagian pelajar perempuan bukan Melayu ialah seorang pelajar dari Melaka, keturunan Baba Nyonya bernama Choong Giok Hee, sekarang Toh Puan Hamidah Choong Abdulah, isteri dan ibu kepada empat orang anak-anak beliau.

Tun Abdul Hamid mendapat Gred 1 dalam Peperiksaan Senior Cambridge dan Malaysian Certificate of Education.

Beliau masuk ke Tingkatan Enam di St. Xavier’s Institution, Pulau Pinang. Dalam darjah itu hanya ada tiga orang pelajar Melayu. Kebanyakan guru adalah “brother teachers” yang datang dari England, Jerman, Canada dan lain-lain. Mulanya, beliau bermasalah memahami percakapan mereka. Beliau mengeluh bagaimanalah beliau akan bersaing dengan pelajar-pelajar yang tinggal di George Town dan dihantar ke sekolah dengan kereta manakala beliau sendiri terpaksa bangun jam 5.00 pagi, mandi di perigi jiran apabila perigi sendiri kering au di tali air, menunggang motor sikal ke Butterworth, mengambil feri ke Pulau Pinang untuk sampai ke sekolah. (Selepas itu, bersama beberapa orang kawan, beliau menyewa sebuah bilik di rumah seorang tua China di kawasan gangster, suatu fakta yang hanya diketahuinya kemudian.)

Walau bagaimanapun, dalam minggu pertama, pelajar-pelajar di kelasnya dikehendaki menulis satu esai. Pada minggu berikutnya brother itu masuk ke kelasnya dengan kertas-kertas esai yang sudah diperiksa dan memanggil namanya. Beliau bangun. Selepas itu brother tersebut membaca esai beliau kepada kelas. Pelajar-pelajar kelasnya yang datang dari George Town dan, antaranya mendapat “straight A” (yang sangat jarang di masa itu) terkejut. Beliau pula sangat teruja dengannya. Memang beliau telah memenangi peraduan menulis esai beberapa kali dan esainya dibaca dalam kelas-kelas lain, tetapi itu dalam bahasa Melayu. Ini dalam bahasa Inggeris! Ia memberi keyakinan kepadanya untuk terus berusaha.

Sekolah itu adalah sekolah missionary Roman Catholik. Setiap pagi pelajar-pelajar bukan beragama Roman Katholik diletakkan dalam satu kelas “moral instruction”. Suatu hari brother yang mengajar darjah itu memberi kuliah mengenai agama Islam. Dalam kuliahnya itu, beliau berkata bahawa rukun Islam yang kelima ialah jihad. Tun Abdul Hamid bangun membantah. Di penghujung kelas itu, brother tersebut berkata untuk dua hari berikutnya beliau menyerahkan kelas itu kepada Tun Abdul Hamid.

Beliau pun membuat persediaan dan mengambil alih kelas itu selama dua hari, 45 minit sehari. Beliau tekankan mengenai keesaan Allah s.w.t dan kerasulan para Rasul, daripada Adam a.s. hingga ke Muhammad s.a.w., termasuk Isa a.s. Pada hari kedua, beliau membaca terjemahan Al-Qur’an dalam bahasa Inggeris mengenai isu-isu berkenaan. Selepas dua hari, seorang pelajar perempuan Cina berkata kepadanya “Hamid, I want to be a Muslim”. (Hamid, saya mahu jadi seorang Muslim). Itu adalah pembentangan kertas kerja beliau yang pertama!

Lebih kurang seminggu kemudian, “Brother Principal” (Pengetua) datang ke tepi kelas Tun Abdul Hamid dan memanggilnya keluar. Pengetua itu berkata, “You have a bright future. I would like you to concentrate on your studies. From now on, you don’t have to attend the moral instruction class. You can go to the library and study.” (Kamu mempunyai masa depan yang sangat baik. Saya mahu kamu memberi tumpuan sepenuhnya kepada pelajaran kamu. Mulai sekarang kamu tidak perlu menghadiri kela “moral instruction” lagi. Kamu boleh pergi ke perpustakaan dan belajar.”)

Beliau sangat gembira sehinggalah 15 tahun kemudian. Pada masa itu beliau menjadi Timbalan Pendaftar, Mahkamah Tinggi di Kuala Lumpur. Apabila beliau keluar dari biliknya, beliau ternampak Brother Principal beratur di koridor untuk mendapat perkhidmatan Pesuruhjaya Sumpah. Tun Abdul Hamid memperkenalkan dirinya dan menjemput Brother Principal ke biliknya. Beliau memanggil Pesuruhjaya Sumpah untuk memberi perkhidmatan yang dikehendaki oleh Brother Principal. Pada masa Brother Principal meninggalkan biliknya, Tun Abdul Hamid tertanya-tanya apakah sebabnya yang sebenar mengapa beliau dikecualikan daripada menghadiri kelas “moral instruction” lima belas tahun dahulu itu: adakah kerana Brother Principal itu sangat mengambil berat tentang masa depannya atau kerana ceramahnya kepada kelasnya mengenai Islam?

Selepas lulus Higher School Certificate, beliau memohon dan diterima masuk ke Fakulti Undang-undang di Universiti Singapura. Sampai di sana, beliau baru mendapat tahu bahawa di akhir tahun pertama hanya kira-kira 1/3 (33%) pelajar tahun pertama yang akan lulus dan naik ke tahun kedua. Sekali lagi, beliau mengeluh bagaimana beliau akan bersaing dengan 180 pelajar lain dari Singapura dan Malaysia, termasuk anak seorang Ketua Hakim Negara, Hakim dan yang berasal dari keluarga peguam manakala beliau sendiri tidak pernah bertemu seorang peguam pun dalam hidupnya.

Walau bagaimanapun, sekali lagi penulisan esai memberi sedikit keyakinan kepadanya. Mereka dikehendaki mengambil ujian bahasa Inggeri di mana mereka perlu menulis satu esai mengenai salah satu topik yang diberi. Beliau adalah seorang daripada 54 pelajar dari 180 (30%) yang lulus ujian itu. Beliau bertekad untuk lulus tahun pertama kerana beliau tidak mempunyai pilihan lain, sehingga beliau tidak pulang ke rumah sehingga tamat pengajian tahun pertama. Beliau pulang hanya untuk melihat ayahnya berada di hospital kerana kemalangan jalan raya. Keluarganya tidak memberitahunya kerana tidak mahu mengganggu fikirannya. Pada akhir tahun pertama, 56 orang pelajar (31%) lulus dan naik ke tahun kedua. Beliau adalah antara 38 orang pelajar (15%) yang mendapat ijazah yang lulus dalam tempoh empat tahun.

PEGAWAI KEHAKIMAN DAN PERUNDANGAN
Pada awal bulan Mei 1969, beliau memasuki Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan. Beberapa hari kemudian, beliau terperangkap dalam peristiwa 13 Mei di Kampung Baru, Kuala Lumpur di mana beliau menumpang di rumah seorang kawan.

Beliau berkhidmat dalam Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan selama 21 tahun. Dalan tempoh itu beliau berkhidmat sebagai Majistret, Presiden Mahkamah Sesyen, Penolong Pengarah Biro Bantuan Guaman, Timbalan Pendaftar Mahkamah Tinggi, Penasihat Undang-Undang Negeri, Peguam Kanan Persekutuan di Jabatan hasil Dalam Negeri dan Ketua Bahagian Pendakwaan sebelum dilantik menjadi Pesuruhjaya Kehakiman (1990) yang menamatkan perkhidmatan beliau sebagai seorang pegawai Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan .

HAKIM MAHKAMAH TINGGI, HAKIM MAHKAMAH RAYUAN, HAKIM MAHKAMAH PERSEKUTUAN, PRESIDEN MAHKAMAH RAYUAN DAN KETUA HAKIM NEGARA

Dalam tahun 1990, beliau telah dilantik menjadi Pesuruhjaya Kehakiman dan ditempatkan di Pulau Pinang. Pada tahun 1992 beliau dilantik sebagai Hakim Mahkamah Tinggi. Dalam tahun 2002 beliau dilantik menjadi Hakim Mahkamah Rayuan. Dalam tahun 2003, Tun Abdul Hamid dilantik menjadi Hakim Mahkamah Persekutuan. Pada 5 September 2007 beliau telah dilantik menjadi Presiden Mahkamah Rayuan. Pada 11 Disember beliau telah di lantik menjadi Ketua Hakim Negara. Beliau bersara pada 18 Oktober 2008.

Tun Abdul Hamid menyampaikan ucapan pelantikan sebagai Ketua Hakim Negara.

PENULISAN PENGHAKIMAN MENGENAI ISU-ISU DAN MAHKAMAH SYARIAH.
Dalam tempoh hampir 10 tahun sebagai Hakim Mahkamah Tinggi, beliau telah menulis penghakiman-penghakiman penting mengenai wakaf, murtad dan percanggahan bidangkuasa antara Mahkamah Sivil dan Mahkamah Syariah yang menjadi asas kertas kerja dan ucapan-ucapannya sehingga selepas persaraan beliau dan terkumpul bersama-sama penghakiman-penghakimannya dalam satu jilid bertajuk Konflik dan Pengharmonian setebal 508 halaman itu. Penghakiman-Penghakiman itu ialah:

• Dalip Kaur w/o Gurbux Singh v Ketua Polis Daerah (OCPD) Balai Polis Daerah Bukit Mertajam Pulau Pinang Mahkamah Tinggi Pulau Pinang, Saman Pemula N0 24-796-91.
• Ng Siew Pian v. Sbdul Wahid Bin Abu Hasan Kadi Daerah Bukit mertajam (1993) 11 CLJ 391.
• G Rethinasamy v Majlis Ugama Islam Pulau Pinang [1993] 2 MLJ 166
• Tan Kim Luan v Sabariah Binti Md Noor [1995] 1 CLJ 323.
• Isa Abdul Rahman v Majlis Agama Islam Pulau Pinang 1996) 1 CLJ 283
• Lim Chan Seng v Pengarah Jaabatan Agama Islam Pulau Pinang (1996) 3 CLJ 231
• Abdul Shaik Bin Md Ibrahim v Hussien Bin Ibrahim (1999) 3 CLJ 539

Sebagai Hakim Mahkamah Rayuan beliau menulis dua penghakiman penting berkenaan percanggahan bidang kuasa di antara kedua-dua mahkamah itu. Penghakiman-penghakiman itu ialah:
• Daud Bin Mamat lwn. Majlis Agama Islam Dan Adat Istiadat Melayu Kelantan (2002) 3 CLJ 761
• Kamariah Bt Ali v. Kerajaan Negeri Kelantan, Malaysia (2002) 3 AMR 3512

Sebagai Ketua Hakim Negara, beliau telah menulis penghakiman-penghakiman penting mengenai bidangkuasa mahkamah syariah dan mahkamah sivil dan undang-undang yang dibuat oleh Dewan Undangan Negeri. Penghakiman-penghakiman itu adalah dalam kes-kes berikut:

• Latifah Bte Mat Zin v. Rosmawati Bte Sharibun (2007) 5 MLJ 101
• Abdul Kahar Bin Ahmad v. Kerajaan Negeri Selangor DE [2008] 4 CLJ 309
• Sulaiman Bin Takrib v Kerajaan Negeri Trengganu (2009) 6 MLJ 354

KES-KES TERSOHOR

Dalam tahun 2004. sebagai Hakim Mahkamah Persekutuan, beliau mempengerusikan Mahkamah Persekutuan mendengar rayuan kes liwat Dato’ Seri Anwar Ibrahim yang pertama. Di hari pertama, peguam beliau mengusulkan supaya Tun Abdul Hamid menarik diri daripada membicara kes itu atas alasan besar kemungkinan beliau akan berat sebelah. Beliau menolak. Dato’ Seri Anwar Ibrahim bangun dan dengan suara yang lantang mengutuk mahkamah.

Pada hari penyampaian penghakiman, apabila Tun Abdul Hamid selesai membaca penghakimannya yang membebaskan beliau, beliau bangun dan berkata, “My Lord, Thank you. May God bless you. That is all I want to say.” “Yang Arif, Terima Kasih. Semoga Allah merahmati tuan. Itu sahaja yang saya hendak katakan.”

Semasa menjadi Ketua Hakim Negara, beliau juga telah mempengerusikan persidangan Mahkamah Khas yang membicarakan tuntutan sivil terhadap Mantan Yang Di Pertuan Agong. Beliau menulis penghakiman mahkamah yang menghendaki Baginda membayar sebanyak US1 juta kepada bank berkenaan. Baginda mematuhi perintah itu. Kes itu menunjukkan bahawa prinsip rule of law sangat dihormati di Malaysia.

Sepanjang kerjayanya beliau telah menulis sebanyak 567 penghakiman mengenai berbagai-bagai bidang undang-undang, kebanyakannya telah disiar dalam jurnal undang-undang dan boleh juga didapati dalam laman-laman web beliau.

PENULISAN DAN PENYAMPAIAN UCAPUTAMA, KERTAS KERJA, KULIAH DAN ARTIKEL

Seawal tahun 1993, beliau telah dijemput untuk menjadi pembincang kertas kerja Professor Tan Sri Ahmad Ibrahim dan Dato’ Dr. Abdul Monir Yaakob mengenai Common Law di Malaysia di Seminar Perundangan dan Kehakiman Malaysia di Langkawi. Jemputan itu adalah permulaan penglibatan beliau dalam seminar dan persidangan berkenaan hubungan antara undang-undang sivil dan syarak yang berlanjutan sehingga selepas beliau bersara.

Dalam tahun 2002, beliau telah menulis satu kertas kerja yang mencadangkan isu-isu syariah yang berbangkit di Mahkamah Sivil dan Penimbangtara dirujuk untuk mendapat ketetapan (ruling) oleh Lembaga Penasihat Syariah Bank Negara untuk mengelak ianya diputuskan oleh Hakim-Hakim yang tidak berkelayakan dan tidak mahir mengenai syariah, termasuk Hakim-Hakim bukan Islam dan memastikan penetapan hukum yang sama mengenai isu yang sama demi untuk menggalakkan perkembangan perbankan Islam.

Cadangan itu diterima oleh Kerajaan dan sekarang termaktub dalam seksyen 51 hingga 58 Akta Bank Negara Malaysia 2009 (Akta 701). Ia dipuji oleh penulis-penulias antarabangsa termasuk Yahia Abdul Rahman dalam bukunya “The Art of Islamic Banking and Finance”.

Beliau kerap dijemput menyampaikan ucaputama, kuliah dan membentang kertas kerja dalam berbagai-bagai bidang terutama sekali mengenai bidangkuasa mahkamah sivil dan mahkamah syariah, penharmonian undang-undang sivil dan syariah, perbankan dan kewangan Islam, pelaksanaan hudud di Brunei dan Malaysia di dalam dan di luar negara, termasuk di Universiti Harvard.

Masalah kesihatan menyebabkan beliau tidak aktif selama setahun mulai Oktober 2010. Walau pun tidak sembuh seperti sediakala dan senantiasa dalam kesakitan, beliau terus menulis dan menyampaikan ucaputama dan membentang kertas kerja dengan banyaknya. Semenjak tahun 2015, beliau tidak boleh bangun lagi. Namun demikian beliau terus menulis dan menghadiri persidangan, seminar dan lain-lain dengan menaiki ambulans dan menyampaikan ucaputama dan kertas kerjanya sambil duduk di atas kerusi roda. Namun demikian, suara beliau tetap berpengaruh.

Walaupun senentiasa dalam kesakitan, beliau telah menentang dengan kuatnya melalui lisan dan tulisan cadangan untuk memansuh Akta Hasutan 1948 dan cadangan memasukkan seksyen 88A ke dalam Akta 164. Cadangan-cadangan itu kemudian telah tidak diteruskankan oleh kerajaan.

Di akhir 2018, melalui ucapan dan artikel-artikelnya yang ditular oleh UMNO, PAS dan NGO-NGO Melayu, beliau menentang ratifikasi ICERD. Bantahan orang Melayu begitu kuat hingga Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir terpaksa membuat U-turn dan tidak meneruskan cadangan kerajaan PH itu.

Pada 8 Disember 2018, satu perhimpunan orang Melayu yang terbesar dalam sejarah diadakan di Kuala Lumpur untuk menunjukkan bantahan mereka. Sebelum itu rencana-rencana Tun Abdul Hamid telah ditular ke seluruh negara. Pada malam sebelum perhimpunan itu, Amanat Tun Abdul Hamid Mohamad ditayangkan dalam berita TV internet. Tiga hari selepas perhimpunan itu DS Tuan Guru Haji Abdul Hadi Awang menziarahi beliau untuk mengucapkan terima kasih kepada baliau kerana, mengikut DS Tuan Guru Haji Abdul Hadi, tulisan-tulisan Tun Abdul Hamid telah memain peranan yang sangat besar mempengaruhi orang ramai untuk menyertai perhimpunan itu.

Hanya dua bulan kemudian Menteri Luar kerajaan PH menandatangani Statut Rom. UMNO dan NGO-NGO Melayu menentang. Tetapi, alasan-alasan mereka kurang tepat. Menteri Luar, semestinya atas nasihat Peguam Negara, memberi alasan, yang juga tidak betul sebahagian daripadanya. Ini menyebabkan Tun Abdul Hamid menulis satu rencana untuk menjelaskan akibat ratifikasi Statut Rom yang sebenar sambil menyerahkan kepada pembaca membuat keputusan sendiri.

Atas usaha Presiden Perkasa, Dato’ Ibrahim Ali, satu rakaman video telah dibuat dan dinaikmuatkan di U-Tube dan facebook oleh NGO-NGO dan individu-individu. Dua hari kemudian, kebetulan atau tidak, Tun Dr Mahathir, Perdana Menteri, membuat U-Turn sekali lagi dan tidak akan meneruskan dengan rancangan meratifikasikannya.

10 April 2019 adalah suatu hari yang bersejarah bagi Tun Abdul Hamid. Pada hari itu, Mahkamah Persekutuan, dengan keputusan 5:4 memutuskan bahawa seksyen 56 dan 57 Akta Bank Pusat 2009 tidak bercanggah dengan Perlembagaan. Ertinya, peruntukan undang-undang yang menghendaki mahkamah sivil merujuk isu syariah yang berbangkit di mahkamah-mahkamah sivil dalam kes-kes perbankan Islam dan takaful kapada Majlis Penasihat Syariah (MPS) Bank Negara dan ruling yang dibuat oleh MPS mengikat mahkamah sivil itu, adalah sah.

Peruntukan itu telah dicadangkan oleh Tun Abdul Hamid dalam kertas kerjanya dalam tahun 2002. Hujah beliau ialah MPSlah yang paling layak dan mempunyai kepakaran untuk tugas itu. Lagi pula beliau hendak mengelak hakim-hakim mahkamah sivil yang tidak mempunyai kepakaran dalam Syariah, apatah lagi hakim-hakim bukan Islam, daripada mengeluarkan ruling mengenai hukum syarak yang akan mengikat orang Islam.

Peruntukan itu telah dicabar atas alasan ia bercanggah dengan Perlembagaan. Seorang diri, Tun Abdul Hamid mempertahankan peruntukan itu melalui kertas-kertas kerja dan ucapannya. Sekarang Mahkamah Persekutuan mengesahkannya..

Pada masa yang sama, melaui ucapan dan tulisan, beliau telah berusaha untuk menyedarkan orang Melayu dan Islam Malaysia mengenai bahaya perpecahan dan cuba mewujudkan kerjasama di antara UMNO dan PAS, bermula dengan kesepakatan mengenai Rang Undang-Undang A355.

Usaha ini jelas Berjaya seperti yang dapat dilihat dalam PRK Cameron Highlands, Semenyih dan Rantau.

Beliau telah menulis lebih daripada 300 ucaputama, kertas kerja, kuliah dan artikel. Kesemuanya boleh didapati dalam laman-laman web beliau.

SUMBANGAN-SUMBANGAN LAIN
Dalam tahun 1981, semasa berkhidmat sebagai Panasihat Undang-Undang Negeri Kelantan, di bawah pemerintahan Barisan Nasional, beliau telah menyiapkan Rang Undang-Undang Acara Jenayah Syari’ah dan Rang Undang-Undang Acara Mal Syari’ah untuk dibentangkan di Dewan Undangan Negeri Kelantan. Kedua-dua Enakmen itu diluluskan dan Kelantan menjadi negeri pertama di Malaysia yang melaksanakannya.

Semasa menjadi Hakim Mahkamah Tinggi Pulau Pinang, beliau telah juga dilantik menjadi ahli Panel Hakim Mahkamah Rayuan Syariah Pulau Pinang. Beliau telah memain peranan penting dalam menyediakan Mahkamah Rayuan Syariah Pulau Pinang, termasuk pengwartaannya dan pelantikan Ketua Hakim Syar’ienya yang pertama sehingga ia dapat mengadakan persidangan sulungnya setelah Mahkamah Kadi Besar tidak bersidang selama tiga tahun.

Pada masa yang sama, beliau juga telah dilantik menjadi Pengerusi Jawatankuasa Teknikal Undang-Undang Sivil dan Syariah Negeri Pulau Pinang, satu-satunya negeri yang mempunyai jawatankuasa seperti itu.

Semasa menjadi Hakim Mahkamah Rayuan, beliu juga menjadi Pengerusi, Lembaga Tatatertib Peguam Malaya. Antara lain, beliau menyediakan kertas kerja untuk meringkaskas proses perbicaraan kes-kes tersebut.

Beliau juga menjadi ahli jawatankuasa Teknikal Undang-Undang Sivil dan Syariah di peringkat kebangsaan.

PELANTIKAN SEBAGAI AHLI PANEL PENASIHAT DAN LAIN-LAIN.

Dalam tahun 2004, semasa beliau menjadi Hakim Mahkamah Rayuan, beliau telah dilantik menjadi ahli Majlis Penasihat Syariah Bank Negara Malaysia dan, tidak lama kemudian, ahli Majlis Penasihat Syariah Suruhanjaya Sekuriti Malaysia. Beliau adalah satu-satunya hakim mahkamah sivil yang pernah dilantik ke jawatan itu dan berkhidmat sehingga tahun 2016 apabila kesihatan beliau memaksa beliau menarik diri.

Selepas bersara, beliau dilantik menjadi ahli Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman, Pengerusi Lembaga Penasihat Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia, Pengerusi Jawatankuasa Pengharmonian Undang-Undang Sivil dan Syariah Bank Negara Malaysia dan Pengerusi Jawatankuasa Semakan Penalti Monetari Bank Negara Malaysia. Kerajaan Persekutuan telah juga melantik beliau sebagai Pengerusi Jawatankuasa Khas Bagi Penentuan Tuntutan Bayaran Tunai Daripada Hasil Petroleum Di Pantai Timur Semenanjung Malaysia.

PENULISAN BUKU

Beliau juga telah menulis lima buah buku yang berjumlah 3,604 halaman. Buku-buku itu ialah: I Will Never Beg, Saya Tidak Akan Melutut, The Truth Shall Prevail, Konflik dan Pengharmonian dan Buat Kerja. Beliau menekankan bahawa setiap patah perkataan dan seitap koma dan noktah ditulis atau ditaip oleh beliau sendiri, termasuk yang, di-akhir-akhir ini, dilakukan sambil terlentang dengan memegang mini Ipad dengan sebelah tangan dan menaip dengan jarinya yang kebas dan kaku.

Buku-buku hasil tulisan Tun Abdul Hamid

PENGANUGERAHAN IJAZAH
Beliau telah dikurniakan Ijazah Kehormat Doktor Pengurusan oleh Universiti Tenaga Nasional Malaysia (UNITEN), Ijazah Kehormat Doktor Falsafah Syari’ah dan Kehakiman oleh Universiti Sains Islam Malaysia (USIM) dan Ijazah Kehormat Doktor Undang-Undang oleh Universiti Kebangsaan Malaysia (UKM). Beliau pernah dilantik sebagai Professor Adjung di Universiti Utara Malaysia, Universiti Tenaga Nasional Malaysia dan Universiti Kebangsaan Malaysia.

Beliau juga adalah pemenang Lifelong Contribution to Islamic Finance Award 2004 yang dikurniakan oleh Kuala Lumpur Islamic Finance Forum (KLIFF) 2004.

Pada tahun 2015 beliau telah dinobatkan sebagai Tokoh Maal Hijrah Peringkat Kebangsaan 1437H/2015M kerana sumbangan beliau dalam memartabatkan syiar Islam di peringkat nasional dan antarabangsa.

Tun Abdul Hamid menyampaikan ucapan di Majlis Anugerah Tokoh Maal Hijrah 1437H/ 2015M.

PENGURNIAAN BINTANG-BINTANG DAN DARJAH-DARJAH KEBESARAN

Tun Abdul Hamid telah dikurniakan bintang dan darjah-darjah kebesaran P.J.K. (Perlis) (1974), K.M.N. (1978), D.P.C.M. (Perak) (1989) yang membawa gelaran “Dato”, D.M.P.N. (Pulau Pinang) (1996) yang membawa gelaran “Dato”, S.P.C.M. (Perak) (2008) yang membawa gelaran “Dato’ Seri” D.U.P.N (Pulau Pinang) (2008) yang membawa gelaran “Dato’ Seri Utama” dan, S.S.M (2008) yang membawa gelaran “Tun”.

COGAN KATA: BUAT KERJA!

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SIAPA PATUT MEMIMPIN UMNO UNTUK MENGHADAPI PRU 15

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Sebelum PRU 14, betul atau tidak, saya berpendapat DS Najib patut berundur daripada menjadi Presiden UMNO. (Tetapi, masalahnya, siapa hendak menggantinya?) Ini semata-mata berdasarkan persepsi, bukan hakiki. Pada masa itu, saya fikir, jika beliau berbuat demikian, BN mempunyai peluang yang lebih baik untuk menang.

Itu tidak berlaku. Apa yang berlaku kita semua tahu, sekarang. Ia sudah menjadi takdir dan tidak boleh dirombak semula. Suka atau tidak, kita terpaksa menerimanya. Apa yang kita boleh lakukan adalah belajar dari kesilapan dan mencari hikmah di dalam musibah.

Itulah yang saya cuba lakukan selepas PRU 14, melalui rencana-rencana saya. Saya berkata, kekalahan BN memberi peluang kepada UMNO untuk membersihkan diri daripada politik wang. Saya menyuarakan, pemimpin-pemimpin UMNO patutlah bermuhasabah diri. Mereka patut bertanya diri mereka sendiri adakah mereka menjadi liabiliti kepada UMNO? Mereka patut menjawabnya dengan jujur. Jika “Ya”, mereka patut berundur daripada memegang jawatan dalam parti.

Saya mencadangkan supaya UMNO dan PAS bekerjasama (ini saya lakukan semenjak 2014) untuk mengelak perpecahan undi Melayu/Islam yang menyebabkan kemenangan kepada PH.

Semua itu juga tidak berlaku. Apabila masa depan UMNO sudah nampak gelap, bekas-bekas pemimpin tinggi UMNO dan menteri-menteri yang telah kaya raya kerana UMNO, termasuk yang menang dalam PRU 14, melompat keluar dari UMNO sebagai transit untuk menyertai Bersatu pimpinan Tun Dr Mahathir. Pada masa itu, UMNO memang kelihatan tidak bermaya lagi.

Maka, Tun Dr Mahathir yang mulanya mahu UMNO dan BN kalah untuk menjatuhkan DS Najib, mencanang di seluruh dunia bahawa UMNO hanya menunggu saat kematiannya. Saya percaya, beliau nampak pusaka yang boleh diwarisi oleh partinya yang terdiri daripada ahli-ahli Parlimen dan DUN UMNO yang akan menguatkan kedudukan partinya dalam Pakatan Harapan, ahli-ahli UMNO yang akan menjadi ahli Bersatu, infratructure UMNO yang siap untuk digunakan, dan, jangan lupa, aset UMNO. Beliau telah berjaya melakukannya sekali. Mengulanginya tentu lebih mudah.

Pada masa yang sama, akaun-akaun bank UMNO dibekukan (Saya tidak kata patut atau tidak sebab saya tidak tahu faktanya). Apa lagi yang tinggal? Dalam keadaan itu, ada bekas-bekas pemimpin kanan yang masih berada dalam UMNO yang nampak sudah goyang dan menunggu masa dan peluang untuk melompat keluar. Di peringkat bawah dan akar umbi juga, penghijrahan mula berlaku. UMNO sudah tidak berkuasa dan mereka tidak boleh mengharapkan sesuatu habuan dengan terus menyokong UMNO. Maka, lebih baik mereka menyokong PH.

Tetapi, dalam keadaan tanpa harapan itu pun, ada beberapa orang pemimpin kanan yang, nampaknya, sanggup tenggelam bersama UMNO. Pada masa itu, setelah dihadapkan ke mahkamah, DS Najib telah melakukan sesuatu yang terhormat, jika dibandingkan dengan Lim Guan Eng, ia itu meletakkan jawatan Presiden UMNO. Saya menerima berita itu dengan rasa lega kerana ia akan memudahkan pemulihan UMNO. Malah, pada masa itu, untuk memulihkan UMNO, saya fikir DS Najib patut menjauhkan diri dari UMNO dan UMNO menjauhkan diri daripada DS Najib. Dalam hal ini, apa yang berlaku kemudiannya, membuktikan pandangan saya itu silap.

Pengunduran diri DS Najib itu menyebabkan DS Zahid memangku jawatan Presiden. Terus terang, juga berdasarkan persepsi, saya tidak senang dengan perkembangan itu. Tiba pemilihan pemimpin-pemimpin UMNO. Saya fikir, itu adalah satu peluang untuk menggantikan DS Zahid.

Saya mengharapkan Tengku Razaleigh akan bertanding dan seterusnya menang kerana saya nampak, beliau sahajalah yang mampu berhadapan dengan Tun Dr Mahathir, selama Tun Dr Mahathir menjadi Perdana Menteri. Selepas itu beliau juga patut berundur. Apabila beliau kalah, saya kecewa. UMNO tidak akan berubah. Tetapi, membaca laporan ucapan-ucapan beliau selepas itu, saya lebih suka beliau kalah.

Kemudian DS Zahid pula dihadapkan ke mahkamah. (Sekali lagi saya tidak katakan patut atau tidak kerana saya tidak tahu faktanya.) Saya berharap, demi UMNO, beliau juga akan mengundur diri, seperti DS Najib. Sekali lagi ini tidak berlaku. Saya harapkan ahli-ahli UMNO “menasihatkannya” supaya berundur. Apabila sayap pemudanya yang diketuai oleh Dato’ Dr. Asyraf Wajdi, dengan sebulat suara, meluluskam resolusi meminta DS Zahid berehat, saya gembira. Tetapi, resolusi sayap pemuda itu dikritik oleh pemimpin-pemimpin UMNO. Saya kecewa lagi: UMNO tidak akan berubah, tidak akan pulih dan akan terkubur.

Apabila kemudiannya DS Zahid menyerahkan tugasnya kepada timbalannya DSU Mohamad Hasan, saya gembira semula.

Saya kurang senang apabila melihat DS Najib turut berkempen di PRK Sungai Kandis kerana saya berpendapat ia akan memberi kesan negatif. Tetapi, apa yang berlaku di PRK Cameron Highlands selepas itu, adalah berlainan. Terima kasih kepada apa yang dilakukan dan gagal dilakukan PH, orang Melayu, termasuk anak-anak muda, mula kecewa dan marah kepada PH dan kembali semula kepada UMNO, sekali gus DS Najib menjadi lebih popular daripada masa beliau menjadi Perdana Menteri.

Tsunami patah balik orang Melayu ini lebih jelas di PRK Semenyih (dan, kemudiannya, disahkan di Rantau.) Maka, pemimpin-pemimpin UMNO yang sebelumnya sudah berfikir untuk melompat keluar pun, turun berkempen semula.

UMNO telah bangkit semula. UMNO akan bersama-sama dengan PAS dalam menghadapi PH dan PRU 15. Untuk menguatkan lagi perpaduan Melayu, ahli-ahli PERKASA lebih baik menyertai atau menyokong UMNO atau PAS. Saya masih berpendapat PERKASA tidak sepatutnya menjadi sebuah parti politik. Ia hanya akan memecahkan lagi perpaduan orang Melayu dan melemahkan kuasa politik orang Melayu.

MCA yang telah meluluskan resolusi menuntut supaya BN dibubarkan, mendekati UMNO semula dan bersama-sama turun berkempen. Saya telah katakan dalam ucapan dan rencana saya semenjak 2014, bahawa pertimbangan orang (dan parti orang) Cina hanya untung-rugi. Jika mereka nampak akan menguntungkan mereka, mereka datang, jika merugikan, mereka lari. Maka parti orang Melayu perlu memperkuatkan dirinya dulu. Jika kita kuat, mereka akan datang, seperti selepas Merdeka dulu.

MIC yang sudah bercakap hendak keluar BN pun menghimpit semula. Kemana ia hendak pergi? Sepanjang sejarah calonnya menang kerana undi Melayu.

Sekarang, MCA dan MIC menumpang pentas UMNO dan PAS untuk berkempen kepada, hampir kesemuanya, orang Melayu. Itu elok untuk menunjukkan solidariti, tetapi tidak perlu untuk mendapatkan undi Melayu.

Lepas ini, seperti dulu, mereka perlu berkempen kepada masyarakat mereka masing-masing dengan menggunakan Bahasa Cina dan Tamil. Dengan cara itu baru kita tahu berapa ramai penyokong mereka sebenar.

MyPPP yang lebih awal lari, sudah tidak kedengaran langsung. Itu satu pengajaran kepada UMNO: jangan terlalu mudah menerima parti-parti opportunist seperti itu. Berapa pengundi ia boleh bawa, itu pun di kawasan bandar yang dikuasai DAP?

Demikian juga Gerakan. Setelah semua calonnya kalah, ia bercakap besar akan keluar dari BN. Sekarang ia sudah tidak kedengaran lagi, mungkin sudah tidak bergerak lagi.

Untuk menghadapi PRU 15, UMNO perlu tampil ke hadapan dengan wajah baru dan sifat-sifat baru. Ia perlu membersihkan diri daripada politik wang, rasuah dan penyalahgunaan kuasa. Untuk itu, pemimpin-pemimpin utamanya hendaklah orang-orang yang berintegriti.

Sekarang saya nampak tiga orang yang lebih menyerlah daripada yang lainnya. (Saya tidak kata tidak ada orang lain, cuma saya kurang tahu mereka. Bilangan mereka boleh ditambah). Mereka adalah DSU Mohamad Hasan, Dato’ Ismail Sobri dan Dato’ Asyraf Wajdi.

Malah, pada pandangan saya DS Najib lebih baik tidak mencuba untuk menjadi Presiden UMNO dan Perdana Menteri semula. Sehingga beliau dibebaskan daripada semua pertuduhan, jika itu berlaku, persepsi negatif terhadapnya, betul atau tidak, adalah terlalu tebal untuk dilupai dalam sekejap masa. Juga, adalah tidak elok bagi imej Malaysia jika Perdana Menterinya berulang alik ke mahkamah, kerana menghadapi tuduhan jenayah. Jangan ikut teladan Lim Guan Eng.

Populariti DS Najib sekarang adalah kerana orang kecewa dan meluat dengan PH dan menteri-menterinya, kasihan kepadanya dan mereka merasakan bahawa kehidupan mereka lebih baik semasa DS Najib menjadi Perdana Menteri. Biar apa pun, tuduhan-tuduhan terhadapnya di mahkamah masih ada dan, integritinya dan persepsi negatif terhadapnya masih belum pulih. Lagi pula, saya percaya terdapat ramai orang yang sanggup menerima balik BN dengan syarat DS Najib bukan Perdana Menterinya.

DS Najib tidak dapat lari daripada tanggungjawab sebagai pemimpin UMNO yang menyebabkan kerajaan BN tumbang buat pertama kalinya dalam sejarah. Cara untuk memperbaiki imejnya bukanlah dengan berusaha untuk menjadi Perdana Menteri semula yang berkemungkinan menyebabkan BN kalah lagi dalam PRU 15. Malah, saya berpendapat, BN tidak akan menang, jika ia menampilkan DS Najib semula sebagai bakal Perdana Menterinya. Saya masih berpendapat, secara rasmi, UMNO perlu menjauhkan diri dari DS Najib. DS Najib tak usahlah bertanding. Beliau boleh berkempen untuk UNMO/BN atas sifat peribadinya, seperti sekarang.

Perbincangan ini adalah atas asas kedua-dua mereka belum atau tidak didapati bersalah dan dihukum penjara. Jika mereka didapati bersalah dan dipenjarakan, keperluan perbincangan ini tidak timbul. Tetapi, mereka tidak bersalah sehingga mereka disabitkan.

Maka, saya memilih ketiga-tiga pemimpin itu untuk memimpin UMNO bagi menghadapi PRU 15. Jika BN bersama-sama PAS dan parti-parti lain, dapat menubuh kerajaan Persekutuan, tanpa teragak-agak, saya memilih DSU Mohamad Hasan sebagai calon Perdana Menteri. Beliau mempunyai material Perdana Menteri. Noktah,

Sebagai orang nombor dua dalam parti, saya memilih Dato’ Ismail Sobri. Beliau menunjukkan kematangan sebagai seorang ketua pembangkang.

Saya juga memilih Dato’ Asyraf Wajdi sebagai salah seorang pemimpin kanan UMNO. Dulu Dato’ Asyraf Wajdi bermasalah kerana beliau datang dari Kelantan dan kalah dalam pilihanraya Parlimen. Sekarang DS Mustapa Mohamed telah memberi laluan kepada beliau untuk bertanding di Jeli. Dengan sokongan PAS, saya tidak nampak apa-apa halangan untuk beliau menang. Mungkin DS Mustapa Mohamed menyesal.

16 April 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

STATUT ROM PATUTKAH MALAYSIA MENERIMANYA

STATUT ROM ICC: PATUTKAH MALAYSIA MENERIMANYA?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Apakah Statut Rom ICC?

Statut Rom adalah perjanjian antarabangsa yang menubuh Mahkamah Jenayah Antarabangsa (ICC) untuk membicarakan empat jenis jenayah antarabangsa utama. Ia mula berkuatkuasa pada 1 Julai 2002.

Sehingga Mac 2019, 124 daripada 193 ahli PBB telah menerima perjanjian itu. Negara-negara itu termasuklah negara-negara yang mengamalkan sistem raja berperlembagaan seperti Belgium, Kemboja, Denmark, Japun, Jordan, Lesotho, Liechtenstein, Luxembourg, Belanda, Norway, Samoa, Sepanyol, Sweden dan United Kingdom. Negara-negara yang mengamalkan system raja berkuasa mutlak seperti Saudi Arabia menolaknya. Kuasa-kuasa besar seperti Amerika Syarikat, Russia, China dan juga India dan Israel menolaknya. Semua negara-negara jiran kita iaitu Singapura, Indonesia, Brunei Darussalam dan Thailand tidak menerimanya. Filipina baru sahaja menarik balik keanggutaannya. Malaysia telah menandatangani penerimaannya pada 4 Mac 2019.

Jenayah antarabangsa utama

Statut Rom mewujudkan empat jenis jenayah antarabangsa utama iaitu genocide, jenayah terhadap kemanusiaan, jenayah perang, dan jenayah pencerobohan. Misalan kesalahan-kesalahan utama itu ialah:

“Perkara 6. Genocide

Bagi maksud Statut ini, ‘genocide’ bermaksud apa-apa perbuatan yang berikut yang dilakukan dengan niat untuk memusnahkan, keseluruhan atau sebahagian, kumpulan bangsa, etnik, kaum atau agama, seperti:

(a) Membunuh ahli kumpulan;

(b) Menyebabkan bahaya tubuh atau mental serius kepada ahli kumpulan;

(c) Sengaja menimbulkan syarat-syarat kehidupan kumpulan yang dikira untuk membawa kemusnahan fizikal secara keseluruhan atau sebahagian;

(d) Mengadakan langkah-langkah yang bertujuan untuk mengelakkan kelahiran dalam kumpulan;

(e) Memindahkan kanak-kanak kumpulan dengan paksa ke kumpulan lain.” (Terjemahan saya).

Perhatikan, sebagai misalan, membunuh sahaja tidak menjadikannya kesalahan genocide. Ia mestilah “dilakukan dengan niat untuk memusnahkan, keseluruhan atau sebahagian, kumpulan bangsa, etnik, kaum atau agama.”

“Perkara 7: Jenayah terhadap kemanusiaan

1. Bagi maksud Statut ini, ‘jenayah terhadap kemanusiaan’ bermaksud apa-apa perbuatan berikut apabila dilakukan sebagai sebahagian daripada serangan yang meluas atau sistematik yang ditujukan terhadap mana-mana penduduk awam, dengan pengetahuan mengenai serangan itu:

(a) Pembunuhan;

(b) Penghapusan;

(d) Pengusiran atau perpindahan penduduk secara paksa;

(e) Penjara atau lain-lain kekurangan kebebasan fizikal yang melanggar peraturan asas undang-undang antarabangsa;

(f) Penyeksaan;

(g) Rogol, perhambaan seks, pelacuran paksa, kehamilan paksa, pensterilan paksa, atau apa-apa bentuk keganasan seksual yang sama seriusnya;

(h) Penganiayaan terhadap kumpulan atau puak yang boleh dikenalpasti atas alasan politik, kaum, kebangsaan, etnik, kebudayaan, agama, jantina sebagaimana yang ditakrifkan dalam perenggan 3, atau alasan lain yang diiktiraf secara universal sebagai tidak dibenarkan di bawah undang-undang antarabangsa, berkaitan dengan apa-apa perbuatan yang disebut dalam perenggan ini atau apa-apa jenayah di dalam bidang kuasa Mahkamah;

(i) Kehilangan orang dengan paksa;

(j) Jenayah apartheid;

(k) Tindakan tidak berperikemanusiaan lain yang serupa dengan sengaja menyebabkan penderitaan yang besar, atau kecederaan serius kepada badan atau kesihatan mental atau fizikal. (Terjemahan saya).

Perhatikan, kesalahan-kesalahan yang tersebut di atas hanya menjadi jenayah terhadap kemanusiaan jika ia “dilakukan sebagai sebahagian daripada serangan yang meluas atau sistematik yang ditujukan terhadap mana-mana penduduk awam, dengan pengetahuan mengenai serangan itu.”

“Perkara 8 Jenayah perang

1. Mahkamah hendaklah mempunyai bidang kuasa berkenaan dengan jenayah perang khususnya apabila dilakukan sebagai sebahagian daripada pelan atau dasar atau sebagai sebahagian daripada komisen jenayah sedemikian.

2. Bagi maksud Statut ini, ‘jenayah perang’ bermaksud:

(a) Pelanggaran terhadap Konvensyen Geneva pada 12 Ogos 1949, iaitu mana-mana tindakan berikut terhadap orang atau harta yang dilindungi di bawah peruntukan Konvensyen Geneva yang berkaitan:

(i) Membunuh dengan sengaja;

(ii) Penyeksaan atau perbuatan tidak berperikemanusiaan, termasuk eksperimen biologi;

(iii) Dengan sengaja menyebabkan penderitaan yang besar, atau kecederaan serius terhadap badan atau kesihatan;

(iv) Kemusnahan yang meluas dan peruntukan harta benda, tidak dibenarkan oleh keperluan ketenteraan dan dijalankan secara tidak sah dan dengan tidak sengaja; (Terjemahan saya)…… (dan banyak lagi).

Perhatikan, kesalahan-kesalahan yang tersebut itu hanya menjadi jenayah perang jika ia “dilakukan sebagai sebahagian daripada pelan atau dasar atau sebagai sebahagian daripada komisen jenayah sedemikian”.

Bidangkuasa ICC

Perkara 13 memperuntukkan tiga cara ICC boleh menjalankan bidangkuasanya, iaitu apabila:

“(a) Keadaan di mana satu atau lebih jenayah sedemikian nampak telah dilakukan dirujuk kepada Pendakwa oleh negara pihak menurut artikel 14;

(b) Keadaan di mana satu atau lebih jenayah seperti itu telah dilakukan telah dirujuk kepada Pendakwa oleh Majlis Keselamatan yang bertindak di bawah Bab VII Piagam Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu; atau

ICC hanya boleh membicarakan jenayah antarabangsa utama itu jika negera-negera pihak “tidak berupaya” atau “tidak bersedia” (unable or unwilling) untuk melakukannya sendiri. Bidang kuasa mahkamah adalah pelengkap (complementary) kepada bidang kuasa mahkamah domestik.

ICC boleh mendakwa individu (tetapi tidak boleh mendakwa negara atau organisasi) untuk empat jenis jenayah itu. Hanya orang di bawah umur 18 tahun apabila jenayah itu dilakukan mempunyai immunity dan tidak boleh didakwa di ICC. Ertinya, ketua negara pun boleh didakwa.

Adakah penerimaan Statut Rom bererti kita menyerahkan kedaulatan negara kepada kuasa luar?

Hujah utama yang selalu dikemukan bagi menentang penerimaannya ialah dengan menerimanya kita menyerahkan kadaulatan negara kepada kuasa luar. Memang betul, dengan menerimanya, kita menyerah kepada negara pihak hak untuk membuat aduan terhadap kita (tetapi, kita juga boleh membuat aduan terhapa negara pihak lain); dan kita memberi bidangkuasa kepada ICC untuk membicarakan rakyat Malaysia.

Hakikatnya ialah apabila sesebuah negara menjadi negeri pihak kepada sesuatu perjanjian antarabagsa, ia akan terikat dengan syarat-syarat dan peruntukannya, yang sedikit sebanyak akan menyentuh kedaulatan negara itu. Itu tidak dapat dielakkan. Lagi pula ia akan melibatkan semua negara pihak, bukan hanya Malaysia.

Adakah penerimaan Statut Rom akan meletakkan Raja-Raja di bawah bidangkuasa ICC?

BHOnline 14 Mac 2019 melaporkan Menteri Luar, Datuk Saifuddin Abdullah, saya percaya atas nasihat Jabatan Peguam Negara, berkata bahawa “Keputusan Malaysia memeterai Statut Rome pada 4 Mac lalu dipersetujui Jemaah Menteri selepas berpuas hati bahawa kedudukan dan kekebalan Yang di-Pertuan Agong kekal terpelihara.”

Beliau berkata, “…kerajaan mengambil maklum mengenai kekhuatiran segelintir pihak bahawa Yang di-Pertuan Agong akan terdedah kepada pendakwaan jenayah di Mahkamah Jenayah Antarabangsa (ICC).
“Katanya, tanggapan sedemikian adalah salah dan dibuat tanpa kefahaman asas dalam perundangan atau perlembagaan kerana sistem Raja Berperlembagaan di Malaysia mengikut Perkara 40 (1) Perlembagaan Persekutuan menyatakan tugas Yang di-Pertuan Agong dilaksanakan atas nasihat Perdana Menteri atau Jemaah Menteri.

“Artikel 40 (1A) menyatakan ‘pada menjalankan fungsinya di bawah Perlembagaan ini atau undang-undang persekutuan, jika Yang di-Pertuan Agong dikehendaki bertindak mengikut nasihat, atas nasihat atau selepas menimbangkan nasihat, Yang di-Pertuan Agong hendaklah menerima dan bertindak mengikut nasihat itu.

“Segala tindakan Yang di-Pertuan Agong adalah berasaskan nasihat Perdana Menteri atau Jemaah Menteri, justeru penyertaan Malaysia ke Statut Rome tidak menjejaskan kedudukan dan kekebalan Yang di-Pertuan Agong.

“Mengenai Perkara 41 bahawa Yang di-Pertuan Agong adalah Pemerintah Tertinggi Angkatan Tentera Persekutuan, ia tidak memberi kuasa mutlak kepada baginda untuk mengisytiharkan perang. Perkara ini perlu dibaca bersekali dengan Perkara 40, iaitu Yang di-Pertuan Agong menjalankan tugas atas nasihat Perdana Menteri atau Jemaah Menteri,” katanya dalam kenyataan, malam tadi.

Bersandarkan perincian mengikut Perlembagaan Persekutuan, Saifuddin berkata, Yang di-Pertuan Agong tidak bertanggungjawab terhadap empat jenayah terkutuk seperti dikenal pasti dalam dalam Artikel 5 Statut Rome, iaitu genosid, jenayah terhadap kemanusiaan, jenayah perang dan jenayah pencerobohan.

Tanggungjawab undang-undang untuk sebarang pengisytiharan perang, katanya, terletak pada bidang kuasa Perdana Menteri dan Jemaah Menteri.

Yang di-Pertuan Agong tidak akan menerima kesan secara peribadi selepas Malaysia menjadi negara pihak kepada ICC,” katanya.”

Dengan hormat, saya tidak bersetuju dengan pandangan bahawa dengan penerimaan Statut Rom “kedudukan dan kekebalan Yang di-Pertuan Agong kekal terpelihara.” Ini kerana Statut Rom hanya mengiktiraf kekebalan orang di bawah umur 18 tahun.

Tetapi, adalah satu perkara lain jika dikatakan YDPA tidak boleh dipertanggungjawabkan atas apa yang dilakukan oleh kerajaan (Eksekutif) kerana baginda adalah seorang raja berperlembagaan. Konsep ini dijelaskan oleh Menteri Luar itu dengan betul dan saya bersetuju dengannya, dan saya tidak perlu mengulanginya.

Kesilapan berlaku kerana kekeliruan (confusion) antara kekebalan dengan tanggungjawab (immunity and responsibility.) Jika seorang Raja itu mempunyai kekebalan, maka jika baginda melakukan kesalahan pun, baginda tidak boleh didakwa. Tetapi, jika baginda tidak boleh dipertanggungjawabkan bagi pelakuan kesalahan itu (commission of the offence), baginda tidak boleh didakwa kerana, mengikut undang-undang, baginda tidak melakukan kesalahan itu. Jika baginda sendiri melakukannya, baginda boleh didakwa. Itu bezanya.

Mungkin dikatakan, jika Raja-Raja sendiri melakukan kesalahan itu, biarlah mereka dibicarakan oleh ICC. Tetapi, itu bukan isunya di sini. Isunya ialah dengan menerima Statut Rom “kedudukan dan kekebalan Yang di-Pertuan Agong kekal terpelihara” atau tidak, bukan jika Raja-Raja melakukan kesalahan itu, mereka patut dibicarakan leh ICC atau tidak.

Saya bersetuju bahawa peristiharan perang terletak pada bidangkuasa Jemaah Menteri. Tetapi, kesalahan-kesalahan itu boleh dilakukan tanpa perisytiharan perang. Jenayah perang hanya satu daripada empat jenis kesalahan itu.

Saya boleh menerima hujah bahawa YDPA (dan juga Raja-Raja, bagi negeri masing-masing) tidak boleh didakwa di ICC atas kesalahan yang dilakukan oleh Eksekutif (dan juga angkata tentera) atas alasan baginda adalah raja berperlembagaan. Dalam bahasa mudah, Raja-Raja tidak boleh didakwa di ICC kerana mereka tidak melakukan kesalahan itu, bukan kerana kekebalan (immunity) mereka, kerana ICC tidak mengiktiraf kekebalan mereka.

Sebaliknya, jika baginda (atau Raja-Raja) sendiri melakukan kesalahan itu atau baginda mengarahkan pengawal-pengawalnya atau pegawai-pegawai polis atau tentera melakukannya, baginda boleh didakwa di ICC. Ertinya, Raja-Raja tidak mempunyai kekebalan di ICC.

Maka, ayat terakhir yang saya petik yang mengatakan “Yang di-Pertuan Agong tidak akan menerima kesan secara peribadi selepas Malaysia menjadi negara pihak kepada ICC” itu cuma batul bagi kesalahan yang dilakukan oleh ahli-ahli pentadbiran, eksekutif atau angkatan tentera, bukan oleh atau atas arahan, Raja-Raja itu sendiri.

Untuk menerimanya, perlukah Perlembagaan dipinda?

Saya menghujahkan bahawa Perlembagaan perlu dipinda atas dua sebab:

(i). Untuk memberi bidangkuasa kepada ICC; dan

(ii). Kerana ia menyentuh kedudukan Raja-Raja.

Mengenai (i), tidak dapat dihujahkan sebaliknya bahawa, di bawah Perlembagaan Persekutuan, kuasa kehakiman terletak pada Mahkamah . Hanya mahkamah-mahkamah yang disebut oleh Perlembagaan dan yang diwujudkan oleh undang-undang persekutuan sahaja yang mempunyai bidangkuasa membicarakan kes-kes yang berlaku di negera ini. Mahkamah luar negara tidak ada bidangkuasa mengenainya.

Adakah hanya dengan menerima Statut Rom memberikan bidangkuasa jenayah ke atas kesalahan-kesalahan jenayah tersebut yang dilakukan di Malaysia, kepada ICC?

Walaupun penerimaan itu disahkan oleh Parlimen, peruntukam Perlembagaan masih kekal. Selagi Perlembagaan tidak dipinda bagi memperuntukkan bahawa ICC diberi bidangkuasa membicarakan kesalahan-kesalahan itu yang dilakukan di Malaysia, ICC tidak mempunyai bidangkuasa membicarakannya, sebab ICC bukanlah sebuah mahkamah yang ditubuh oleh atau menurut peruntukan Perlembagaan.

Mengenai (ii), kita telah lihat sebentar tadi jika kita menerima Statut Rom bahawa Raja-Raja boleh didakwa di ICC bagi kesalahan-kesalan tersebut jika ia dilakukan oleh atau atas arahan mereka sendiri. Mengikut Pekara 181(2) Perlembagaan Persekutuan:
“(2) Tiada apa-apa jua prosiding pun boleh dibawa di dalam mana-mana mahkamah terhahadap Raja sesuatu Negeri atas sifat peribadinya kecuali di dalam Mahkamah Khas yang ditubuhkan di bawah Bahagian XV.”
Ertinya, hanya Mahkamah Khas yang mempunyai bidangkusa ke atas Raja-Raja. Maka, untuk memberi bidangkuasa kepada ICC untuk membicarakan Raja-Raja, Perkara 181 perlulah dipinda.
Perlukah peretujuan Majlis Raja-Raja (MRR) diperolehi?

Laporan BHOnline itu seterusnys berkata:

“Mengulas keperluan merujuk Majlis Raja-Raja, Saifuddin berkata, langkah itu perlu dilaksanakan jika kerajaan ingin melakukan pindaan terhadap Perlembagaan Persekutuan membabitkan sembilan perkara, selaras Perkara 159(5) dan Perkara 38(4).

Katanya, penyertaan Malaysia ke Statut Rome bagaimanapun tidak termasuk dalam sembilan perkara terbabit, namun Jemaah Menteri mengambil keputusan untuk menyembah maklum kepada Yang di-Pertuan Agong mengenai keputusan menyertai statut berkenaan sebagai menghormati prinsip Raja Berperlembagaan.

“Selain itu, merujuk kepada Fasal (1) Perkara 80 Perlembagaan Persekutuan yang dibaca bersama Perkara 39 dengan Fasal (1) dan (2) Perkara 74 Perlembagaan Persekutuan, perkara mengenai menandatangani dan pelaksanaan Instrumen antarabangsa yang membabitkan hal ehwal luar negara termaktub mengikut kuasa eksekutif Kerajaan Persekutuan.”

Kita telah melihat tadi bahawa penerimaan Statut Rom akan melibatkan kedudukan Raja-Raja. Perkara 159(5) Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan:

“(5) Sesuatu undang-undang yang membuat sesuatu pindaan kepada Fasal (4) Perkara 10 , apa-apa undang-undang yang diluluskan di bawahnya, peruntukan Bahagian III, Perkara 38, 63(4), 70, 71(1), 72(4), 152, atau 153 atau kepada Fasal ini tidaklah boleh diluluskan tanpa persetujuan Majlis Raja-Raja”.

Apabila saya mengiranya, saya dapati ada sebelas perkara. Tidak mengapalah. Yang penting kita melihat isinya. Perkara 38 (4) memperuntukkan:

“(4) Tiada undang-undang yang secara langsung menyentuh keistimewaan, kedudukan, kemuliaan atau kebesaran Raja-Raja boleh diluluskan tanpa persetujuan Majlis Raja-Raja”

(Perhatikan, meminda Perkara 38 adalah satu perkara. Meminda undang-undang yang disebut oleh Perkara 38(4) adalah satu perkara lain. Oleh itu, apabila di tambah apa yang disebut oleh Perkara 38(4), jumlahnya menjadi 12!)

Perkara 80(1), 39 dan 74 (1) dan (2) yang dipetik oleh Menteri Luar itu, dengan hormat, tidak membantu hujah beliau. Peruntukan-peruntukan itu adalah mengenai pembahagian bidangkuasa antara Persekutuan dan Negeri-negeri. Itu bukan isu di sini. Kasihan kepada beliau yang diberi nasihat undang-undang demikian.

Kelemahan ICC

Mengikut Perkara 13(a), ICC boleh melaksanakan bidangkuasanya jika negara pihak merujuk pelakuan kesalahan (commission of the offence) berkenaan kepadanya. Tetapi, Perkara 12(a) meletakkan syarat bahawa negara di mana kesalahan itu dilakukan atau penjenayah itu adalah warga negaranya, mestilah sebuah negara pihak juga. Dalam kata-kata lain ICC tidak boleh melaksankan bidangkuasanya jika negara di mana kesalahan itu dilakukan atau penjenayah itu adalah warganegaranya, bukan sebuah negara pihak. Maka, negara yang lebih berkemungkinan melakukan kesalahan itu boleh mengelak daripada bidangkuasa ICC dengan tidak menerima Statut Rom.

Pendakwa yang yang hendak melakukan siasatan mengikut Perkara 13(3) juga tertakluk dengan syarat yang ditetapkan oleh Perkara 12(a) itu.

Memanglah, ICC boleh memperolehi bidangkuasa ke atas sebuah negara yang tidak menerima Statut Rom jika Majlis Keselamatan PBB merujukkan pelakuan kesalahan itu kepada Pendakwa.

Tetapi, dalam kes Israel, dengan Amerika Syarikat mempunyai kuasa veto dan sokongan yang tidak berbelah baginya terhadapnya, resolusi untuk merujuk Israel ke ICC tidak mungkin diluluskan.

Sebaliknya negara yang dirujuk oleh Majlis Keselamatan PBB kepada ICC ialah Sudan yang penduduk di Utara dan kerajaannya, majoritinnya adalah orang Islam dan kesalahan itu dikatakan dilakukan ke atas penduduk di bahagian Selatan yang majoritinya beragama Kristian yang memberontak untuk memisahkan bahagian Selatan daripda negara Sudan.

Beberapa hari lepas kita baca Amerika Syarikat, penentang kuat ICC mengancam untuk menarik balik visa atau tidak memberi visa kepada pegawai penyiasat ICC yang hendak menyiasat aduan palakuan kesalahan-kesalakan itu oleh warganegara Amerika Syarikat di Afghanistan.

Pada masa yang sama, apabila penyiasat ICC hendak menyiasat pelakuan kesalahan-kesalahan itu oleh Rodrigo Duetarte, Presiden Filipina dan pegawai-pegawainya ke atas pengedar-pengedar dadah di negaranya sendiri, beliau menarik balik keahlian Filipina sebagai negara pihak kepada Statut Rom.

Patutkah kita menerima Statut Rom?

Sama ada Malaysia patut menerima Statut Rom atau tidak adalah soalan dasar untuk diputuskan oleh Kabinet. Ia adalah keputusan politik (political decision). Untuk membuat keputusan itu, kerajaan tentu sekali akan mengambil kira dasarnya dalam hubungan antarabangsa, janji pilihanrayanya, tekanan daripada parti-parti komponannya dan juga kuasa-kuasa besar. (Dalam kes ini, tekanan daripada kuasa-kuasa besar mungkin tidak ada, sebab Amerika Syarikat sendiri tidak menerimanya.) Sebagai sebuah kerajaan yang bertanggungjawab, ia mestilah menimbang kepentingan negara. Kita terima bahawa kerajaan mempunyai lebih banyak maklumat daripada kita untuk diambil kira dan ditimbangkan dalam membuat keputusan itu. Tetapi, oleh sebab ahli politik adalah ahli politik, sama ada mereka fikir mereka akan mendapat lebih banyak atau kurang undi dengan berbuat demikian dalam pilihan raya umum akan, datang adalah pertimbangan yang paling penting.

Wisma Putra memberi alasan-alasan berikut mengapa Malaysia patut menerima Statut Rom:

“(1). Penyertaan Malaysia akan meningkatkan lagi martabad negara di kalangan masyarakat dunia sebagai sebuah negara yang komited dalam menegakkan keadilan dan mempertahankan undang-undang antarabangsa.

(2). Penyertaan Malaysia akan melambangkan kesungguhan negara dalam meningkatkan perpaduan bersama-sama masyarakat antarabangsa dengan membawa pelaku-pelaku jenayah antarabangsa ke muka pengadilan.

(3). Malaysia kini boleh mendakwa kepada ICC di bawah Artikel 13(A) Statut Rom mengenai jenayah-jenayah antarabangsa yang dilakukan oleh mana-mana pihak, jika diperlukan.

(4). Malaysia kini boleh bersuara lebih lantang menentang negara-negara yang melakukan penghapusan etnik dan jenayah perang di Persidangan Tahunan Negara-Negara Pihak.

(5). Malaysia kini layak mencalonkan rakyatnya sebagai Hakim, Pendakwa dan Pendaftar serta jawatan-jawatan lain di Pejabat Pendakwa dan Pejabat Pendaftar ICC.”

Mengenai (1) dan (2), sambil saya tidak berkata ia tidak memberi apa-apa faedah, hanya dengan menjadi negara pihak kepada Statut Rom, tidak akan meletakkan sebuah negara kecil seperti Malaysia di kedudukan yang tinggi dalam masyarakat antarabanga. Politik antarabangsa hanya menghormati kekuatan dan kekayaan sesebuah negara.

Mengenai (3), memang betul kita boleh merujuk negara pihak kepada ICC, tetapi, negara pihak lain juga boleh berbuat demikian terhadap kita.

Selain dari itu, negara-negara jiran kita seperti Singapura, Thailand, Indonesia dan Brunei Darussalam semuanya tidak menerimanya. Failipina telah menarik balik keanggotaannya sebagai negara pihak. Mengapa Malaysia tergesa-gesa hendak menerimanya?

Mengenai (4), betapa lantang pun sebuah negara kecil bersuara, di arena antarabangsa, tidak ada sesiapa yang memperdulikannya.

Mengenai (5), saya tidak mahu komen.

Saya tidak mahu berkata kita patut menerima Statut Rom atau tidak. Saya serahkan kepada para pembaca untuk menimbang dan memutuskannya. Apa yang saya lakukan ialah menerangkan dan memberi pendapat saya mengenai pelbagai isu yang terlibat sehabis baik yang saya boleh lakukan untuk membantu mereka memahami dan membuat keputusan mereka sendiri.

Diharapkan penasihat-penasihat undang-undang kepada kerajaan juga akan membacanya dan jika bersetuju, menyemak semula nasihat mereka kepada kerajaan. Jika mereka tidak bersetuju pun tidak mengapa asalkan mereka mempunyai hujah-hujah yang lebih baik. Saya juga ingin melihat hujah-hujah mereka itu.

22 03 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

ROME STATUTE ICC SHOULD MALAYSIA RATIFY IT

ROME STATUTE ICC: SHOULD MALAYSIA RATIFY IT?

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

What is the Rome Statute ICC?

Rome Statute is an international treaty which established the International Criminal Court (ICC) to try four major international crimes. It came into force on 1 July 2002.

As of March 2019, 124 of the 193 UN members have ratified the agreement. These include countries with constitutional monarchy system such as Belgium, Cambodia, Denmark, Japan, Jordan, Lesotho, Liechtenstein, Luxembourg, Netherlands, Norway, Samoa, Spain, Sweden and the United Kingdom. Countries having kings with absolute power like Saudi Arabia reject it. Great powers like the United States, Russia, China and India reject it. Israel rejects it. All our neighbors Singapore, Indonesia, Brunei and Thailand have not accepted it. Philippines has just withdrawn its membership as a state party. Malaysia has signed its acceptance on 4 March 2019.

Major international crimes

The Rome Statute creates four major types of international crime – genocide, crime against humanity, war crime, and crime of aggression. Examples of the major crimes are:

“Article 6 Genocide

For the purpose of this Statute, ‘genocide’ means any of the following acts committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group, as such:

(a) Killing members of the group;

(b) Causing serious bodily or mental harm to members of the group;

(c) Deliberately inflicting on the group conditions of life calculated to bring about its physical destruction in whole or in part;

(d) Imposing measures intended to prevent births within the group;

(e) Forcibly transferring children of the group to another group.”

Note, for example, murder as such is not genocide. It must be ” committed with intent to destroy, in whole or in part, a national, ethnical, racial or religious group”.

“Article 7 Crimes against humanity

1. For the purpose of this Statute, ‘crime against humanity’ means any of the following acts when committed as part of a widespread or systematic attack directed against any civilian population, with knowledge of the attack:

(a) Murder;

(b) Extermination;

(d) Deportation or forcible transfer of population;

(e) Imprisonment or other severe deprivation of physical liberty in violation of fundamental rules of international law;

(f) Torture;

(g) Rape, sexual slavery, enforced prostitution, forced pregnancy, enforced sterilization, or any other form of sexual violence of comparable gravity;

(h) Persecution against any identifiable group or collectivity on political, racial, national, ethnic, cultural, religious, gender as defined in paragraph 3, or other grounds that are universally recognized as impermissible under international law, in connection with any act referred to in this paragraph or any crime within the jurisdiction of the Court;

(i) Enforced disappearance of persons;

(j) The crime of apartheid;

(k) Other inhumane acts of a similar character intentionally causing great suffering, or serious injury to body or to mental or physical health.”

Note that the above-mentioned offences only become crimes against humanity if they are “committed as part of a widespread or systematic attack directed against any civilian population, with knowledge of the attack.”

“Article 8 War crimes

1. The Court shall have jurisdiction in respect of war crimes in particular when committed as part of a plan or policy or as part of a large-scale commission of such crimes.

2. For the purpose of this Statute, ‘war crimes’ means:

(a) Grave breaches of the Geneva Conventions of 12 August 1949, namely, any of the following acts against persons or property protected under the provisions of the relevant Geneva Convention:

(i) Wilful killing;

(ii) Torture or inhuman treatment, including biological experiments;

(iii) Wilfully causing great suffering, or serious injury to body or health;

(iv) Extensive destruction and appropriation of property, not justified by military necessity and carried out unlawfully and wantonly;

Note that these offences only become war crimes if they are “committed as part of a plan or policy or as part of a large-scale commission of such crimes.”

Jurisdiction of ICC

Article 13 provides three ways in which the ICC may exercise its jurisdiction, that is, when:

“(a) A situation in which one or more of such crimes appears to have been committed is referred to the Prosecutor by a State Party in accordance with article 14;

(b) A situation in which one or more of such crimes appears to have been committed is referred to the Prosecutor by the Security Council acting under Chapter VII of the Charter of the United Nations; or

The ICC will only try the four major international crimes if the state party is unable or unwilling to do it themselves. The jurisdiction of the court is complementary to the jurisdiction of the domestic court.

The ICC’s jurisdiction is to try individuals (not a country or an organization) for the four types of crimes. Only persons under the age of 18 when the offences are committed are immune and cannot be tried by the ICC. It means that even a head of state may be tried by the ICC.

By ratifying the Rome Statue, are we giving away our sovereignty to an external authority?

The main argument against ratification is that by doing so, we are giving up our sovereignty to an external authority. It is true that by accepting it, we give to state parties the right to refer the commission of the said crimes in Malaysia or by Malaysian nationals to ICC (but we may also do the same with respect to other state parties) and we give jurisdiction to the ICC to try Malaysian nationals.

The fact is that when a country becomes a state party to an international treaty, it will be bound by the terms and provisions of the treaty, which will somehow affect its sovereignty. That is inevitable. Moreover, it will involve all parties, not only Malaysia.

By accepting the Rome Statute, are the Rulers being subjected to the jurisdiction of the ICC?

BHOnline 14 March 2019 reported that the Foreign Minister Datuk Saifuddin Abdullah, I believe on the advice of the Attorney General’s Chambers, had said that “Malaysia’s decision to ratify the Rome Statute on March 4 was approved by the Cabinet after being satisfied that the position and immunity of the Yang di-Pertuan Agong remained protected.”

He said, “… the government acknowledges the concerns of some parties that the Yang di-Pertuan Agong will be exposed to criminal prosecution at the International Criminal Court (ICC).

“He said that such an impression was wrong and made without a basic understanding of the law or constitution because we have a constitutional monarchy system in Malaysia, in accordance with Article 40 (1) of the Federal Constitution, the duties of the Yang di-Pertuan Agong are done on the advice of the Prime Minister or Cabinet.

“Article 40 (1A) stipulates that “In the exercise of his functions under this Constitution or federal law, where the Yang di-Pertuan Agong is to act in accordance with advice, on advice, or after considering advice, the Yang di-Pertuan Agong shall accept and act in accordance with such advice.”

“The actions of the Yang di-Pertuan Agong are based on the advice of the Prime Minister or the Cabinet, therefore Malaysia’s participation in the Rome Statute does not affect the position and immunity of the Yang di-Pertuan Agong.

“On Article 41 that the Yang di-Pertuan Agong is the Supreme Commander of the Federal Armed Forces, it does not give absolute power to the king to declare war. This Article should be read together with Article 40, the Yang di-Pertuan Agong to carry out his duties on the advice of the Prime Minister or The Cabinet,” he said in a statement last night.

Based on the details of the Federal Constitution, Saifuddin said the Yang di-Pertuan Agong is not responsible for the four accused crimes as identified in Article 5 Rome Statutes, namely genocide, crimes against humanity, war crimes and crimes of aggression.

The legal responsibility for any declaration of war, he said, lies in the jurisdiction of the Prime Minister and Cabinet.

The Yang di-Pertuan Agong will not be affected personally after Malaysia becomes a party to the ICC,” he said.”

With respect, I disagree with the view that by ratifying the Rome Statute “the position and immunity of the Yang di-Pertuan Agong remains protected.” This is because the Rome Statute only recognizes the immunity of persons under the age of 18 years.

But, it is another thing to say that YDPA cannot be held accountable for what the government (Executive) does because he is a constitutional monarch. This concept is explained by the Foreign Minister correctly and I agree with him there, and I do not have to repeat it.

The mistake occurs because of confusion between immunity and responsibility. If the YDPA has immunity, even if he commits an offence, he cannot be prosecuted. However, if he cannot be held responsible for the commission of the offence, he cannot be prosecuted because, in law, he does not commit the offence. If he himself does so, he may be prosecuted. That is the difference.

It might be said that if the Rulers themselves commit the offences, they should be allowed to be tried by the ICC. But that is not the issue here. The issue is whether by accepting the Rome Statute “the position and immunity of the Yang di-Pertuan Agong is preserved” or not, not whether, if the Rulers commit the offences, they should be allowed to be tried by the ICC, or not.

I agree that declaration of war is within the jurisdiction of the Cabinet. However, those offences could be committed even without a declaration of war. War crimes is only one of the four types of crimes.

I can accept the argument that the YDPA (and also the Rulers, in respect of their own states) cannot be prosecuted at the ICC for the offences committed by the Executive (and also the military) on the ground that he is a constitutional monarch. In simple language, he cannot be prosecuted at the ICC because he does not commit the offence, not because of his immunity.

On the other hand, if he (or the Rulers) himself commits the offence or he directs his guards or police or military officers to do so, he may be prosecuted at the ICC. What it means is that the ICC does not recognize his (and he Rulers’) immunity.

Therefore, the last sentence I quoted which says “The Yang di-Pertuan Agong will not be affected personally after Malaysia becomes a party to the ICC” is only correct regarding the offences committed by members of the administrative, executive or armed forces, not by or on the direction of the Rulers themselves.

Is it necessary to amend the Constitution?

I submit that the Constitution will have be amended for two reasons:

(i). To give jurisdiction to the ICC; and

(ii). Because it affects the position of the Rulers.

Regarding (i), it cannot be argued otherwise that, under the Federal Constitution, judicial power lies in the courts. Only the courts established by the Constitution and created by federal law have jurisdiction to try offences committed in Malaysia. Foreign courts have no jurisdiction over them.

By merely ratifying the Rome Statute, it does not give criminal jurisdiction over the offences committed in Malaysia, to the ICC. That is because, even though the ratification is approved by Parliament, the provision of the Constitution remains. As long as the Constitution is not amended to give the ICC jurisdiction over the offences committed in Malaysia, the ICC has no jurisdiction to try them, as the ICC is not a court established by the Constitution or under federal law as provided by the Constitution.

Regarding (ii), we have seen that if we ratify the Rome Statute, the ICC will have jurisdiction over the offences committed by the Rulers or on their direction. According to Article 181 (2) of the Federal Constitution:

“No proceedings whatsoever shall be brought in any court against the Ruler of a State in his personal capacity except in the Special Court established under Part XV.

This provision says that only the Special Court has jurisdiction over the Rulers. Hence, to give jurisdiction to the ICC to try the Rulers, Article 181 must be amended.

Must the consent of the Conference of Rulers be obtained?

The BHOnline report says:

“Commenting on the need to refer to the Conference of Rulers, Saifuddin said that that would be necessary if the government wants to amend the Federal Constitution involving nine matters stated in Article 159 (5) and Article 38 (4).

He said Malaysia’s participation in the Rome Statute is not one of the nine matters, but the Cabinet decided to brief the Yang di-Pertuan Agong about the decision to accept the statute out of respect for the principle of Constitutional Monarchy.

“In addition, referring to Clause (1) of Article 80 of the Federal Constitution read with Article 39 and Clauses (1) and (2) of Article 74 of the Federal Constitution, matters concerning the signing and implementation of international instruments involving foreign affairs are within the powers of the executive of the Federal government.”

We have seen earlier that ratification of the Rome Statue would affect the position of the Rulers. Article 159 (5) of the Federal Constitution provides:

(5) “A law making an amendment to Clause (4) of Article 10, any law passed thereunder, the provisions of Part III, Article 38, 63(4), 70, 71(1), 72(4), 152, or 153 or to this Clause shall not be passed without the consent of the Conference of Rulers.”

When I counted, I found eleven matters mentioned in Article 159(5). Never mind. The important thing is to look at the contents.

Article 38 (4) provides:

‘(4) No law directly affecting the privileges, position, honours or dignities of the Rulers shall be passed without the consent of the Conference of Rulers.”

(Note that amending Article 38 is one thing. Amending a law referred to by Article 38 (4) is another. If we add what is stated by Article 38 (4), we have twelve matters!)

Articles 80 (1), 39 and 74 (1) and (2) cited by the Foreign Minister, with respect, do not assist the minister’s argument. The provisions are about division of jurisdiction between the Federation and the States. That is not the issue here.

Weakness of ICC

Pursuant to Article 13 (a), the ICC may exercise its authority if a state party refers the commission of the offences to the Prosecutor. But, Article 12 (a) imposes the condition that the country where the offences are committed or the offenders are its nationals, must be a state party as well. In other words, the ICC will not exercise its jurisdiction if the country where the offences are committed or the offenders are its nationals are not a state party. Thus, a rogue country may avoid the ICC jurisdiction by not becoming a state party to the Rome Statute.

The Prosecutor who wishes to investigate in accordance with Article 13 (3) is also subject to the conditions stated in Article 12 (a).

It is true that the ICC may acquire jurisdiction over a country which does not ratify the Rome Statute if the UN Security Council refers the commission of the offences committed in the country or by its nationals, to the Prosecutor.

However, in the case of Israel, with the United States having the veto power and its unwavering support for Israel, the resolution to refer Israel to the ICC is unlikely to be approved.

On the contrary, the country that the UN Security Council had referred to the ICC is Sudan whose population in the North and its government are, by majority, Muslims and the offences are allegedly committed against the rebels in the South who are mainly Christians fighting for separation of the southern part of Sudan.

A few days ago, we read that the United States, a strong opponent of ICC, threatened to withdraw visas or not going to give visas to ICC investigators who want to investigate complaints of the commission of the offences by US citizens, in Afghanistan.

At the same time, when the ICC investigators are investigating the commission of the offences by Rodrigo Duterte, the Philippine President, on drug traffickers in his own country, he withdraws Philippine membership as a state party to the Rome Statute.

Should Malaysia ratify the Rome Statute?

Whether Malaysia should ratify the Rome Statute or not is the policy matter for the Cabinet to decide. It is a political decision. To make that decision, the government will certainly take into account its policy in regard to international relations, its election promises, the pressure by the component parties and of great powers. (In this case, the last-mentioned factor does not seem to be an issue as the United States itself had not ratified the Rome Statute.) As a responsible government, it must consider national interests. I accept that the government has more information than us to take into account and to consider in making the decision. However, politicians being politicians, it is whether they think they will get more or less votes by doing so in the next general election, is the most important consideration.

Wisma Putra gave the following reasons why Malaysia should ratify the Rome Statute:

“(1). Malaysia’s participation will increase the country’s status among the world community as a nation committed to upholding justice and defending international law.

(2). Malaysia’s participation will symbolize the seriousness of the country in increasing unity together with the international community by bringing international criminal offenders to justice.

(3). Malaysia can now refer to the ICC under Article 13 (A) of the Rome Statute of international crimes committed by any party, if required.

(4). Malaysia can now speak more loudly against countries that carry out ethnic cleansing and war crimes at the Conference of the State Parties.

(5). Malaysia is now eligible to nominate its citizens as Judges, Prosecutors and Registrars and other posts in the Prosecutor’s Office and ICC Registrar’s Office.”

Regarding (1) and (2), while I do not say that it does not give any benefit, merely by being a party to the Rome Statute, would not place a small country like Malaysia in a high position in the international community. International politics only respects the strength and wealth of a country.

Regarding (3), it is true that we can refer a state party to the ICC, but other state parties may also do the same against us.

In addition, our neighboring countries such as Singapore, Thailand, Indonesia and Brunei Darussalam all do not ratify it. Philippines has withdrawn its membership as a state party. Why is Malaysia so eager to ratify it?

Regarding (4), no matter how loud a small country shouts, in international arena, no one cares about it.

Regarding (5), I do not want to comment.

I do not intend to say whether we should ratify the Rome Statute or not. I leave it to the readers to consider and decide for themselves. What I have done is to explain and give my opinion on the various issues involved, as best I can, to help them understand and make their own decisions.

It is hoped that legal advisors to the government will also read it and if they agree with my arguments, they might want to revise their advice to the government. It does not matter if they don’t, so long as they have better arguments. I too would like to see their arguments.

22 03 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN

KERJASAMA UMNO DAN PAS MULA MENUNJUKKAN KESAN
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

(Dalam rencana ini, apabila saya menggunakan kata-kata “perpaduan atau perpercahan orang Melayu” ia termasuk “orang Islam” atau “umat Islam”, khususnya di Semenanjung Malaysia).

Penubuhan PAS sebagai serpihan UMNO dalam tahun 1951 merupakan permulaan perpecahan orang Melayu di Semenanjung Tanah Melayu (pada masa itu) yang berkekalan hingga sekarang. Ia ditubuh oleh Haji Ahmad Fuad Hassan setelah beliau kalah dalam pertandingan merebut jawatan Presiden UMNO kapada Tunku Abdul Rahman Putra, selepas Dato’ Onn Ja’afar meletak jawatan.

Walaupun dalam PRU2 (1959), PAS menawan Kelantan dan Trengganu, ia tidak menjadi ancaman kepada kerajaan persekutuan yang diterajui UMNO, kerana sokongan padu orang Melayu di Pantai Barat Semenanjung Tanah Melayu (PBSTM) tetap kepada UMNO. Keadaan itu berterusan hinggalah ke millinium kedua.

Namun begitu, Tun Abdul Razak, telah dapat melihat lebih jauh betapa pentingnya UMNO dan PAS bekerjasama, jika tidak disatukan pun, selepas berlakunya rusuhan 13 Mei 1969. Maka, beliau membawa masuk PAS ke dalam BN. Itu kemumcak perpaduan Melayu selepas Merdeka.

Malangnya Tun Hussain Onn dan Tun Dr. Mahathir (timbalannya) tidak dapat melihat sejauh Tun Abdul Razak atau merere tidak memikirkannya penting. Maka, dalam tahun 1977 mereka menyingkir PAS daripada BN dan daripada kerajaan persekutuan dan negeri. Itu adalah satu kesilapan dalam sejarah perpaduan orang Melayu.

Pada masa itu BN sangat kuat, maka sokongan PAS tidaklah penting. Apatah lagi, dalam pilihanraya berikutnya, PAS mengalami kekahan teruk hinggakan Kelantan pun jatuh ke tangan BN. Maka, semakin bongkaklah UMNO, manakala PAS membawa diri dengan hati yang luka.

Tuan Guru Dato’ Bentara Setia Haji Nik Abul Aziz (Dato’ Nik Aziz) tidak dapat memaafkan UMNO hingga ke akhir hayatnya. Walau bagaimana pun, kemudiannya, di bawah pimpinan Dato’ Fadzil Noor dan Dato’ Seri Abdul Hadi Awang dengan Dato’ Nik Aziz sebagai Mursyidul Am, PAS berkembang ke PBSTM dan ke bandar-bandar.

Tanpa menuding jari kepada siapa yang bertanggungjawab, dalam tahun 1988, UMNO diharamkan. Akibatnya, UMNO berpecah kepada UMNO Baru pimpinan Tun Dr. Mahathir dan Semangat 46 pimpinan Tengku Razaleigh Hamzah. Orang Melayu alhi-ahli UMNO juga turut berpecah.

Punubuhan PKR dalam tahun 1990, juga sebagai serpihan UMNO, menambabahkan lagi perpecahan orang Melayu.

Tetapi selagi PAS masih bersendirian dan Sabah dan/atau Sarawak terus menjadi penyumbang kuat kepada bilangan kerusi BN, UMNO masih boleh bertahan dan keperluan berkerjasama dengan PAS tidak timbul.

Keadaan berubah apabila PAS mula berkerjasama dengan PKR dan DAP. Memang ia memberi kemenangan yang lebih besar kepada PAS, tetapi ia juga memberi kemenangan yang lebih besar kepada DAP, menyebabkan DAP dapat memerintah sebuah negeri dan duduk dalam kerajaan di beberapa negeri lain.

Mufti Perak, Tan Sri Harussani Zakaria menceritakan, pada malam perisytiharan keputusan PRU 12, beliau dihantar oleh UMNO Perak ke Kelantan untuk menemui Nik Aziz untuk mendapat persetujuannya supaya PAS dan UMNO bekerjasama bagi menubuh kerajaan negeri Perak. UMNO sanggup memberi jawatan Menteri Besar dan semua jawatan ahli Mesyuarat Kerajaan (Exco.) kepada PAS, demi untuk mengelak kerajaan negeri Perak dikuasai DAP. Kerana serik dengan UMNO, Dato’ Nik Aziz menolak.

Maka, bumi Dato’ Maharaja Lela pun dikuasai DAP melalui bilangan ahli Exconya yang lebih banyak daripada parti-parti komponen, walaupun seorang DUN PAS dilantik sebagai Menteri Besar.

Walau bagaimana pun, sebelum PRU 14, PAS keluar daripada pakatan itu apabila PAS dan DAP tidak sekata dalam beberapa perkara.

UMNO juga yang sudah terantuk mula sedar diri daripada keangkuhannya. Titik permulaan persefahaman UMNO dan PAS selepas beberapa dekad bermusuhan adalah pembentangan Enakmen Kanun Jenayah Syari’ah (II) (1993) 2015, di Dewan Undangan Negeri Kelantan di mana UMNO menyokong rang undang-undang PAS itu. Sokongan itu tidak membawa Enakmen itu ke mana-mana kerana ia bercanggah dengan Perlembagaan Persekutuan (unconstitutional). Tetapi, ia mungkin menyedarkan PAS bahawa, jika ada satu parti yang mungkin akan menyokong usahanya untuk melaksanakan hudud, parti itu adalah UMNO.

Demikian juga dengan sokongan UMNO terhadap pindaan Akta 355. Yang lebih penting daripada sokongan itu, ialah apa yang berlaku selepas itu.

Mulai tahun 2013, lebih-lebih lagi dalam tahun 2014 dan selepas itu, tidak putus-putus saya menyeru supaya UMNO dan PAS mengenepikan kepentingan diri dan parti dan bekerjasama, sekurang-kurangnya di peringkat kebangsaan, untuk menyelamatkan kerajaan persekutuan daripda jatuh ke tangan pembangkang yang dikuasai oleh DAP, demi untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak dan kedudukan agama Islam.

Perpecahan orang Melayu menjadi paling buruk sebelum PRU 14 dengan tertubuhnya Parti Amanah Negara (Amanah), satu serpihan PAS, dan Parti Peribumi Bersatu Malaysia (Bersatu) oleh Tun Dr Mahathir yang tujuannya semata-mata untuk menjatuhkan Dato’ Seri Najib tanpa memperdulikan apa yang akan terjadi kepada UMNO dan perpaduan orang Melayu. Kedua-dua parti itu bergabung dengan DAP dan PKR menjadi Pakatan Harapan (PH) dalam menghadapi PRU 14.

Maka, manakala orang Cina terbahagi kepada tiga buah parti, orang Melayu terbahagi kepada lima; manakala orang Cina telah bersatu di belakang DAP, orang Melayu semakin berpecah.

Malangnya, dalam PRU 14, kerana angkuh dengan kekuatan masing-masing dan lebih mementingkan untung-rugi masing-masing daripada isu-isu yang lebih besar itu, UMNO dan PAS enggan bekerjasama untuk mengelak pertandingan tiga penjuru dengan Pakatan Harapan. Akibatnya, di PBSM banyak kerusi yang dimenangi oleh PH. Padahal, jika dicampurkan bilangan undi yang diperolehi BN dan PAS, ia melebihi bilangan undi yang diperolehi PH. Ertinya, jika UMNO dan PAS mengelak pertandingan tiga penjuru, banyak kerusi di PBSTM boleh dimenangi UMNO atau PAS, dengan itu, besar kemungkinan, dapat menafikan kemenangan PH. Maka berakhirlah pemerintahan BN yang diterajui UMNO selama 61 tahun itu.

Selepas kemenangan PH dan menjadi Perdana Menteri buat kali kedua, Tun Dr. Mahathir dengan bangga mencanangkan bahawa UMNO sudah terkubur, seolah-olah itulah misinya. Maka, jika Tun Abdul Razak boleh diingati kerana usaha beliau membawa PAS masuk ke dalam BN untuk memperkuatkan perpaduan orang Melayu, Tun Dr Mahathir, yang diterima balik ke dalam UMNO oleh Tun Razak setelah disingkir oleh Tunku Abdul Rahman, diberi kepercayaan oleh Tun Hussain Onn untuk menjadi timbalannya, diberi kepercayaan oleh orang Melayu sehingga beliau menjadi Presiden UMNO dan Perdana Menteri selama 22 tahun, boleh diingati sebagai seorang yang telah mengkuburkan UMNO (jika benar kata-katanya itu) dan memecahbelahkan orang Melayu (ini tidak dapat dinafikan.)

Kekalahan BN itu menginsafkan pemimpin-pemimpin UMNO yang masih setia di masa susah. PAS, yang mulanya teruja dengan kemenangan besarnya di Kelantan dan Trengganu, sedikit demi sedikit mula nampak kesan sebenar kejatuhan kerajaan BN di peringkat persekutuan terhadap kepentingan orang Melayu dan kedudukan agama Islam. Maka kita dapat perhatikan kedua-dua parti itu sedikit demi sedikit semakin rapat. Di PRK DUN Sungai Kandis, sokongan PAS belum nampak bersungguh-sungguh dan ia tidak menunjukkan apa-apa kesan kepada keputusannya.

Tetapi, di PRK Parlimen Cameron Highlands, PAS memberi sokongan yang bersungguh-sungguh dan kesannya (termsuk factor-faktor lain) adalah jelas: BN menang dengan majoriti besar.

Tiba kepada PRK DUN Semenyih yang dimenangi oleh PH dalam PRU 14 dengan majoriti 8,964 undi. Orang Melayu yang teruja dengan kemenangan BN di PRK Parlimen Cameron Highlands, mengharapkan kerjasama yang lebih kuat antara UMNO dan PAS untuk merampas kerusi itu dari PH. Pagi penamaan calon menggambarkan kerjasama dan sokongan PAS yang padu.

Tiba-tiba, petang itu, Tun Dr Mahathir mengeluarkan kenyataan yang mengejutkan, iaitu Presiden PAS, Dato’ Seri Abdul Hadi Awang berjanji kepadanya untuk tidak menyokong UMNO pada pilihan raya kecil (PRK) DUN Semenyih. Janji PAS itu dibuktikan dengan sepucuk surat yang diberikan kepada Tun Dr. Mahathir, katanya.

Reaksi serta merta saya ialah saya kecewa dengan PAS kerana, nampaknya, untuk mengambil hati Tun Dr. Mahathir untuk mendapat sesuatu, PAS sanggup membelakangkan kerjasamanya dengan UMNO.

Esoknya, Pas Pusat mengeluarkan kenyataan media yang mengatakan bahawa:

1. PAS …tidak bertanding dalam PRK DUN Semenyih dan memberi laluan kepada ….Barisan Nasional, dengan tahap komitmen serta kadar penglibatan yang berbeza keadaannya pada PRK Cameron Highlands….

2. Perakuan bertulis yang berbentuk contoh (sample) diberikan sebagai komitmen sokongan PAS terhadap kepimpinan Tun Dr Mahathir Mohamad,…”

Setiausaha Agung PAS menafikan bahawa PAS mengatakan ia tidak akan menyokong calon UMNO di PRK DUN Semenyih itu.

Sementara beberapa persoalan tidak berjawab hingga ke akhirnya, reaksi kebanyakan pemimpin dan penyokong UMNO dan PAS adalah tidak percaya. Jentera pilihanraya PAS terus memberi sokongan padu kepada kempen UMNO. Hasilnya, (termasuk factor-faktor lain) sudah diketahui. BN menang dengan majoriti sebanyak 1,914.

Ahli dan penyokong UMNO dan PAS, termasuk sebahagian besar orang Melayu dari seluruh negara lebih bersemangat. PRK DUN Rantau menanti dengan penuh debaran dan harapan. Sebilangan besar orang Melayu mengharapkan kesinambungan kerjasama di PRK Cameron Highlands dan Sememenyih.

UMNO dan PAS tidak sepatutnya hanya menunggu berlakunya PRK untuk bekerjasama. Mereka patut fikirkan PRU 15 dan selepas itu.

Apakah formula yang patut dilaksanakan? Pertama sekali, perlu ada persetujuan untuk mengelak pertandingan tiga penjuru PH-UMNO-PAS, sekurang-kurangnya selain daripada di Kelantan dan Trengganu (perbincangan ini tertumpu kepada Semenanjung Malaysia sahaja).

Bagaimana pembahagian kerusi akan dilakukan? Ini terserahlah kepada kebijaksanaan UMNO dan PAS. Yang pentingnya ialah pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS hendaklah mengenepikan kepentingan diri dan parti. Mereka hendaklah menumpukan kepada matlamat memenagi jumlah kurusi yang paling banyak bagi kedua-duanya untuk membolehkan mereka, bersama-sama parti-parti lain yang sehaluan dan bersetuju menyertai mereka, menubuh kerajaan persekutuan.

Cara yang paling mudah ialah, kawasan yang dimenangi oleh BN, diberikan kepada BN untuk bertanding dan kawasan yang dimenangi oleh PAS diberi PAS untuk bertanding. Bagi kawasan yang kedua-duanya kalah, ia hendaklah diberi kepada parti yang mendapat undi yang lebih banyak. Ini adalah “general rule”. Yang lainnya tertakluk kepada persetujuan.

Bagaimana dengan kedudukan parti-parti lain yang berada dalam BN? Terserahlah kepada mereka. Jika mereka ingin keluar, mereka dipersilakan keluar. Jika ingin terus bersama, boleh, tetapi mereka perlu buktikan kejujuran mereka terhadap falsafah perjuangan BN, dan bahawa mereka bukan “kiasu”, bila menguntungkan, menumpang, bila merugikan, lari.

UMNO dan PAS jangan risau untuk mendapat sokongan parti bukan Melayu. Jika kerjasama UMNO dan PAS kuat dan menunjukkan kajayaan, akan ada parti-parti bukan Melayu yang ingin menyertainya. Parti-parti itu tidak boleh hidup bersendirian. Sepanjang sejarah MCA, Gerakan dan MIC bergantung kepada UMNO untuk menang. Empat bulan selepas PRU 14, MCA dengan angkuh menggunakan logonya sendiri dalam PRK DUN Balakong. Ia hanya memperolehi 3,975 undi berbanding calon PH yang memperolehi sebanyak 22,508 undi! MIC eloklah cuba bertanding atas tiketnya sendiri atau bersama-sama MCA!

Demikian juga, UMNO tidak harus resah dengan “langau-langau” yang lari kerana tiada lagi darah untuk dihisap atau untuk menyelamatkan diri. Itu antara hikmah kekalahan: kita tahu, siapa kawan, siapa lawan. Kekalahan BN adalah peluang UMNO untuk membersihkan parti daripada politik wang. Ia juga adalah peluang bagi UMNO membersihkan parti daripada pemimpin-pemimpin yang corrupt dan yang menyalahgunakan kekuasaan untuk kepentingan diri.

5 Mac 2019 adalah satu hari bersejarah dalam kerjasama UMNO dan PAS. Pada hari itu, UMNO dan PAS, secara formal, telah menjalin kerjasama dalam menghadapi pilihanraya-pilihanraya yang akan datang.

Lim Guan Eng sudah pun melenting. Beliau sudah kepanasan. Beliau tahu perancangan DAP tidak akan berjaya jika orang Melayu tidak berpecah.

Dengan UMNO yang lebih bersih dan PAS yang lebih fokas kepada isu-isu kenegaraan, orang Melayu mempunyai alasan yang kukuh untuk berdiri di belakang rangkaian UMNO-PAS untuk melakukan “reverse tsunami” yang lebih besar di PRU 15, dan menguatkan semula perpaduan orang Melayu, demi untuk mempertahankan hak-hak mereka, bukan untuk mengambil hak orang lain. Untuk itu, orang Melayu tidak perlu meminta maaf kepada sesiapa.

(NOTA: Pembaca-pembaca yang ingin mengetahui dengan lebih mendalam mengenai perkara-perkara yang disebut dalam rencana ini, eloklah membaca rencana/ucapan berkaitan yang boleh diperolehi dalam laman web saya).

07 03 2018

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

JAWAPAN KEPADA SEMUA PENGKRITIK SAYA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Apabila saya memulakan laman web saya, atas cadangan dan bantuan seorang kawan, niat saya adalah untuk memuatkan ucapan dan kertas kerja saya yang disampaikan atau ditulis semasa saya berkhidmat sebagai hakim supaya orang lain dapat membacanya. Kesemuanya adalah mengenai undang-undang.

Dalam tempoh beberapa tahun pertama persaraan saya, akibat penglibatan saya dalam bidang tersebut, saya mula menulis dan bercakap mengenai aspek undang-undang perbankan dan kewangan Islam. Selain itu, saya sering mendapat jemputan untuk berucap mengenai subjek seperti integriti, rasuah dan lain-lain.

Semuanya dimuat naik di laman web saya. Bilangan pelawat terus meningkat, di luar jangkaan saya. Saya kerap menerima e-mel daripada pembaca, tetapi tidak ada yang mengkritik.

Pada awal Mac 2014, saya dijemput oleh sekumpulan NGO Melayu / Islam yang diketuai oleh Dato’ Ibrahim Ali, yang menentang pemansuhan Akta Hasutan 1948 dan kelulusan apa yang dikenali sebagai Bil Harmoni, untuk mengetuai sebuah jawatankuasa bagi menyediakan memorandum untuk dikemukakan kepada Dato’ Seri Najib, Perdana Menteri BN pada masa itu.

Saya berbahas sendirian sama ada hendak menerimanya atau tidak, kerana apabila saya dilihat duduk disamping Dato’ Ibrahim Ali, Presiden Perkasa itu pun sudah cukup untuk menarik kritikan daripada kumpulan bukan Melayu yang memperjuangkan pemansuhan Akta Hasutan dan menjadikan bil Harmony sebagai undang-undang.

Saya memutuskan untuk menerimany atas syarat saya, yang saya nyatakan di mesyuarat pertama pada 14 Mac 2014, iaitu:

1. Tugas saya hanya untuk membantu jawatankuasa itu mengenai aspek undang-undang dan perlembagaan dalam merangka memorandum. Saya mungkin atau tidak bersetuju dengan beberapa bahagian memorandum tersebut. Isi kandungannya akan diputuskan oleh konvensyen NGO-NGO yang akan diadakan.

2. NGO-NGO tersebut tidak boleh melanggar undang-undang dalam tindakan mereka. Selain itu, tindakan mereka mestilah tidak bertentangan dengan akhlaq umat Islam dan adab orang Melayu.

Walaupun kedudukan saya hanya sebagai penasihat, bukan seorang aktivis, saya tahu bahawa saya akan dituduh terlibat dalam politik, lebih-lebih lagi dengan kumpulan “ultra-ekstremis Melayu” oleh kumpulan bertentangan. Sebaliknya, Majlis Peguam yang secara terbuka bukan sahaja memperjuangkan pemansuhan Akta Hasutan, malah menggubal rang undang-undang Harmony tidak dilihat sebagai terlibat dalam aktiviti “politik”, atau adakah ia dikecualikan?

Bagaimanapun, saya berhujah bahawa saya telah bersara, memetik Dr Zhivago,”I am the people too´ (“Saya juga rakyat”) dan, setelah pemecatannya, Tun Salleh Abas, bertanding dalam pilihan raya, mula-mula sebagai calon PKR, kemudian sebagai calon PAS dan menjadi Ahli Exco di Terengganu, tiada siapa berkata apa-apa. Saya tidak menyertai mana-mana parti politik atau bertanding dalam pilihan raya sebagai calon mana-mana parti, mengapa patut menjadi suatu isu?

Tetapi, seperti dijangka, saya ditanya oleh seorang wartawan (Cina) sama ada wajar bagi saya, bekas KHN untuk terlibat dalam penggubalan memorandum itu. Kita dapat lihat berapa cepatnya mereka mencari kesalahan kita apabila apa yang kita lakukan mungkin mengancam kepentingan mereka.

Pada 22 April 2014, saya menulis rencana “Perpecahan Melayu Punca Tuntutan Melampau Bukan Melayu” dari Bilik Cempaka, Hospital Kuala Lumpur. Itu adalah rencana politik pertama saya tetapi kedudukan saya adalah jelas: saya hanya mempertahankan hak-hak orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak serta kedudukan Islam seperti yang telah dipersetujui oleh kesemua kaum dan termaktub dalam Perlembagaan Persekutuan yang sedang dicabar, terutama sekali oleh orang Cina yang telah berkumpul di belakang DAP untuk mencapai matlamat mereka. Rencana itu diterbitkan oleh Utusan Malaysia dan telah tular di kalangan orang Melayu. Saya menerima banyak mesej tahniah menerusi e-mel saya.

Momentum bantahan terhadap pemansuhan Akta Hasutan dan kelulusan bil Harmony sebagai undang-undang semakin kuat. Saya telah dilihat sebagai penentang kuat usaha untuk memansuhkan Akta Hasutan dan kelulusan bil Harmony itu.

Pada 29 Jun 2014 saya menulis rencana “Pembangkang, Majlis Peguam dan Comango “Merampas” MPKN (NUCC)”. Rencana itu diterbitkan oleh Utusan Malaysia pada 2 Julai 2014 di bawah tajuk “Saya tidak mahu jadi pengkhianat”.

Ketika menulis rencana itu, saya terkeliru antara Majlis Konsultasi Perpaduan Negara (MKPN) atau dalam bahasa Inggerisnya NUCC dengan Jawatankuasa Mempromosikan Persefahaman dan Keharmonian di Antara Penganut Agama (JKMPKA) yang juga berada di bawah Jabatan Perpaduan Negara dan Integrasi Nasional (JPNIN). Saya telah ditawarkan pengerusi JKMPKA yang saya tolak. Walau bagaimanapun, dalam rencana itu, saya tersilap menaip “MKPN” yang sepatutny “JKMPKA”.

Saya tidak dapat mencari rencana yang disiarkan oleh Malaysiakini sekarang kecuali satu baris “1 Julai 2014 – – ‘To helm unity panel will make me Malay traitor’. (‘Untuk memimpin panel perpaduan akan menjadikan saya pengkhianat Melayu’.” Saya percaya itu adalah rencana berita berdasarkan rencana saya pada 29 Julai 2014.

Pada 2 Julai 2014 Malaysiakini menerbitkan 16 ulasan terpilih daripada para pelanggannya di bawah judul “Yousay” diikuti dengan “Shocking that Abdul Hamid was chief justice”. (“Mengejutkan bahawa Abdul Hamid adalah ketua hakim negara”). Sama seperti tajuknya, semua mereka mengutuk saya dengan kasar dan mempersoalkan bagaimana seorang “bigot” (pelampau) seperti saya boleh menjadi hakim dan ketua hakim negara.

Untuk menjimatkan ruang, saya hanya memetik bahagian dari apa yang mereka katakan:

“closet bigot”
(pelampau (?))
“a fraud”
(seorang penipu)

“We can only lament such a defective mind could have led the judiciary.”
(Kita hanya boleh bayangkan fikran yang cacat seperti itu boleh mengetuai kehakiman.)

“cock-eyed judges like Abdul Hamid.”
(hakim bodoh seperti Abdul Hamid)

“Abdul Hamid is a traitor to the constitution and the rule of law”
(Abdul Hamid adalah pengkhianat perlembagaan dan keluhuran undang-undang)

“the man is a disgrace to the bench and the law.”
(dia mengaibkan mahkamah dan undang-undang)

“……bigots like Abdul Hamid around spouting their ridiculous ideas,”
(pelampau seperti Abdul Hamid meluahkan ideanya yang tak masuk akal)

Pada keesokan harinya, pada 3 Julai 2014, Malaysiakini sekali lagi menerbitkan pilihan 17 komen oleh para pelanggannya di bawah tajuk “Goodness gracious, and he was chief justice?” Komen mereka sama. Mereka menyerang saya secara peribadi.

Menyedari kesilapan saya itu, pada 8 Julai 2014, saya mengeluarkan pembetulan dan meminta maaf kerana kesilapan itu. Pembetulan itu adalah sekadar yang berkaitan dengan kekeliruan itu. Isi rencana itu adalah sama.

Walau bagaimanapun, pada keesokan harinya, 9 Julai 2019, Hornbill Unleash, mungkin bergantung kepada rencana asal oleh “Malaysian Insider,” melaporkan di bawah tajuk “Ex-chief justice was not truthful, he was not offered a place on unity council, says source”:

“Bekas Ketua Hakim Negara Tun Abdul Hamid Mohamad (gambar) tidak bercakap benar apabila beliau berkata beliau menolak tawaran untuk menyertai Majlis Perundingan Perpaduan Negara kerana takut menjadi “pengkhianat” kepada orang Melayu dan Islam, kata sumber yang sudah biasa dengan isu ini.

“Sebenarnya, Abdul Hamid tidak pernah ditawarkan kedudukan dalam panel NUCC,” kata sumber kepada The Malaysian Insider.

“Beliau sebaliknya ditawarkan pengerusi Jawatankuasa Mempromosikan Persefahaman dan Keharmonian di Antara Penganut Agama (JKMPKA) di bawah Jabatan Perpaduan Negara dan Integrasi.”

Saya percaya “sumber” itu adalah salah seorang pegawai di jabatan itu. Apakah motifnya membocorkan maklumat kepada Malaysian Insider untuk melaporkannya, jika tidak untuk memburukkan saya kerana, pada masa itu, kedudukan NUCC pun sudah goyah?

Sebenarnya, saya bertanya sama ada jabatan berkenan boleh menyediakan kereta untuk membawa saya dari rumah saya untuk menghadiri mesyuarat dan menghantar saya kembali selepas mesyuarat kerana, disebabkan oleh keadaan kesihatan saya, saya tidak dapat memandu lagi dan saya tidak mempunyai seorang pemandu! Saya bukan meminta sebuah kereta dengan seorang pemandu. Lihatlah bagaimana ia diputarbelitkan.

Ya, saya bertanya mengenai elaun mesyuarat bukan hanya untuk diri saya tetapi untuk semua ahli jawatankuasa. Menteri dan jabatan itu mempunyai pegawai sepenuh masa yang dibayar gaji sepenuhnya untuk melakukan kerja jabatan. Sekarang mereka mahu kami membuat kerja itu untuk mereka. Mereka tidak boleh mengharapkan kami melakukannya secara percuma untuk mereka dan, akhirnya, mereka yang mendapat nama. Saya menyebut jumlah Kementerian Kewangan dan Bank Negara membayar kepada saya untuk mempengerusikan jawatankuasa mereka untuk maklumat mereka. Mengapa bocorkan maklumat itu jika tidak untuk memburukkan integriti saya?

Rencana itu 1,077 perkataan panjangnya. Saya membincang beberapa isu, memberikan hujah saya untuk menyokong pandangan saya. (Untuk mendapat gambaran yang lebih jelas tentang isu ini, saya minta pembaca supaya membaca rencana tersebut dan juga rencana-rencana dan ucapan-ucapan saya yang lainnya tentang isu ini, di laman web saya.) Tiada siapa yang menulis rencana yang serupa memberikan hujah balas untuk menyokong pandangannya. Sebaliknya, mereka mencaci saya dengan kata-kata yang amat kasar dan tidak beradab; menumpukan kepada kesilapan saya dalam menaip singkatan “MKPN” yang sepatutnya “JKMPKA” dan cuba membuat saya kelihatan tamakkan wang.

Ia menunjukkan bahawa tiada seorang pun di antara mereka yang membaca rencana saya, dalam Bahasa Melayu. Saya yakin mereka hanya bergantung kepada rencana berita dalam bahasa Inggeris yang ditulis oleh seseorang yang biasanya mengikuti apa yang saya tulis dan diterbitkan oleh salah satu media internet yang menerbitkan rencana berita serupa tentang saya.

Mengapa mereka tiba-tiba begitu marah dengan saya? Sebenarnya, pada masa itu, mereka sudah dapat merasakan kekuatan penentangan kami dan pengaruh rencana dan ucapan saya. Saya mesti dimalukan (discredited) dan dibungkam dengan apa cara juga pun. Ini adalah peluang terbaik bagi mereka melakukannya.

Ucapan saya di majlis iftar yang dianjurkan oleh Perkasa pada 21 Julai 2014 memburukkan lagi kritikan mereka terhadap saya. Tajuknya ialah “Mempertahankan Perlembagaan Sebagai Asas Perpaduan Negara.”

Saya memulakan ucapan saya seperti berikut:

“Semenanjung Tanah Melayu tetah dijajah daripada orang Melayu. Yang menentangnya, baik Dato Bahaman, Dato’ Sagor, Dato Maharaja Lela, Dol Said atau Tok Janggut, adalah orang Melayu. Yang menentang Malayan Union adalah orang Melayu. Yang berkorban nyawa menentang pengganas Kominis semasa darurat adalah orang Melayu. Yang menuntut kemerdekaan adalah orang Melayu. Orang bukan Melayu menyertai gerakan menuntut kemerdekaan apabila mereka melihat ianya akan menjadi kenyataan untuk menjaga kepentingan mereka. Pada masa itu pun tujuan mereka sudah berlainan.

Lojiknya, Semenanjung Tanah Melayu yang dijajah daripada orang Melayu hendaklah dipulangkan kepada orang Melayu. Tetapi tidak, orang Melayu diminta berkongsi kuasa yang akan diserah balik oleh penjajah British. Pada masa itu pun orang Melayu telah diminta mengorbankan hak mereka “untuk menjaga perpaduan”. Orang Melayu bersetuju, sehinggakan dalam PIlihan Raya Umum (PRU) 1955, untuk memberi lebih banyak representasi kepada orang bukan Melayu, kawasan-kawasan majoriti Melayu di berikan kepada calun-calun bukan Melayu untuk bertanding. Keadaan ini berterusan demi untuk memastikan kemenangan pemimpin-pemimpin utama bukan Melayu, sehinggalah PRU 12 apabila kemenangan UMNO sendiri dalam kawasan majority Melayu sudah tidak terjamin.”

Kemudian, saya memetic buku Professor Shad Saleem Farouqi “Document of Destiny: The Constitution of the Federation of Malaysia” di mana beliau berkata:

“Akibat “kontrak sosial” antara pelbagai kaum, berjuta-juta pendatang ke British Malaya telah diberikan kewarganegaraan oleh Perlembagaan Merdeka. Adalah dipercayai bahawa bilangan warganegara di Malaya meningkat dua kali ganda pada pertengahan tengah malam pada 31 Ogos 1957 disebabkan oleh pemberian perlembagaan.”

Kemudian, saya berkata:

“Rata-rata orang bukan Islam di Malaysia tidak senang dengan kedudukann agama Islam sebagai agama Perekutuan. Mereka mahu agama-agama mereka juga diberi kedudukan yang sama. Mengikut mantan Mufti Pulau Pinang, di Pulau Pinang telah berlaku satu peristiwa di mana di perasmian sebuah bangunan oleh Timbalan Ketua Menteri, do’a dibacakan oleh seorang Padri Kristian, seorang Sami Hindu dan Imam Masjid Negeri. Saya amat hairan mengapa Imam Besar pun turut menyertainya.”

Saya juga berkata, mengikut bekas Mufti itu sekarang semakin sukar bagi Majlis Agama Islam Negeri mendapat peruntukan kerana persatuan-persatuan agama-agama lain juga menuntutnya.

Pada 23 Julai 2014, Malaysia Today melaporkan Lim Guan Eng, Ketua Menteri Pulau Pinang, menyerang saya dan memanggil saya “a racist, an extremist and a liar” (“seorang rasis, seorang pelampau dan seorang pembohong”.)

Pertama sekali, adakah beliau membaca keseluruhan ucapan saya sebelum menyerang saya? Sekarang, marilah kita lihat kemarahannya secara rasional. Saya telah menyatakan satu fakta berdasarkan apa yang diberitahu kepada saya oleh seorang yang yang saya percaya adalah benar. Sekiranya fakta itu salah, saya bukan berbohong. Saya membuat kesilapan fakta. Apa yang perlu dilakukan oleh Lim Guan Eng adalah untuk mengatakan bahawa apa yang saya katakan itu adalah salah dan memberikan fakta yang betul. Saya akan menerima kenyataannya dan memohon maaf sama seperti yang saya lakukan berkaitan dengan Tun Dr. Mahathir empat tahun kemudian. Adalah amat mendukacitakan, seorang Ketua Menteri tidak tahu perbezaan antara berbohong dan membuat kesilapan fakta.

Memanggil saya “rasis” dan “pelampau” tidak membuktikan sama ada apa yang saya katakan adalah betul atau salah. Ia hanya menunjukkan tahap hujahnya.

Oleh sebab itu adalah kritikannya terhadap saya yang pertama dan terakhir yang saya tahu, walaupun ketika beliau menjadi Menteri Kewangan, sebanyak dua kali, saya mempersoalkan penggunaan Bahasa Mandarin sahaja olehnya dalam perkara-perkara rasmi, saya tidak akan berkata apa-apa lagi mengenainya.

Perkataan “rasis” yang dikatakan oleh Lim Guan Eng terhadap saya itu seolah-olah telah mengejutkan bekas Hakim Mahkamah Persekutuan Dato’ Sri Gopal Sri Ram dari tidurnya selama 30 tahun.

Pada hari berikutnya, 24 Julai 2014, The Malaysian Insider melaporkan “Hamid revealed racial prejudice in a High Court judgment, says retired judge” (“Hamid mendedahkan prasangka kaum dalam penghakiman Mahkamah Tinggi, kata hakim bersara”.)

Laporan itu meneruskan:

“Bekas Hakim Mahkamah Persekutuan, Datuk Seri Gopal Sri Ram berkata beliau telah bersidang di Mahkamah Rayuan pada tahun 1996 yang menyaksikan keputusan Hamid dalam kes sivil yang menunjukkan prasangkanya.

Dalam kes itu, bank telah menuntut terhadap dua orang rakan kongsi perniagaan, seorang Melayu dan seorang India, yang telah menjamin satu pinjaman. Kedua-dua defendan bergantung pada pembelaan bahawa tandatangan mereka dipalsukan oleh pihak ketiga.

Sri Ram memberitahu The Malaysian Insider bahawa Hamid, yang telah menulis penghakiman dalam Bahasa Malaysia, menerima pembelaan oleh defendan Melayu kerana “sebagai seorang Muslim dia tidak akan berbohong”.

“Namun, beliau tidak menerima pembelaan defendan India itu. Bank dan defendan India itu merayu kepada Mahkamah Rayuan.”

Saya tidak ingat kes tersebut, jika ada, hampir tiga puluh tahun yang lalu, mengikut tarikh yang diberikan oleh Gopal Sri Ram, jika betul. Tunjukkan kepada saya penghakiman itu dan apa yang saya katakan, dalam bahasa Melayu. Hanya selepas itu baru saya akan dapat mejawabnya. Buat masa ini, atas anggapan apa yang dikatanya itu benar, saya hanya akan berkata seperti berikut:

Pertama, jangan cuba menggambarkan bahawa saya menulis penghakiman itu dalam bahasa Kebangsaan kerana saya rasis dan saya mempunyai sesuatu yang hendak disembunyikan. Pada masa itu, terdapat arahan Ketua Hakim Negara yang menghendaki hakim-hakim menulis penghakiman mereka dalam bahasa Kebangsaan dan bagi mereka yang tidak mahir bahasa Kebangsaan, sekurang-kurangnya satu sebulan. Saya tidak tahu sama ada Gopal Sri Ram mematuhi arahan itu.

Kedua, pernahkah beliau membaca dan memahami penghakiman yang ditulis dalam bahasa Kebangsaan?

Ketiga, saya menjadi hakim selama 18 tahun, menulis beratus-ratus penghakiman dan memutuskan beribu-ribu kes, tetapi beliau hanya dapat menyebut satu kes, samar-samar, 30 tahun kemudian, untuk menyokong tuduhan bahawa saya “rasias”. Adakah beliau tidak menemui kes-kes lain? Tunjukkan kepada saya satu aduan rasmi oleh mana-mana peguam atau Majlis Peguam atau sesiapa sahaja terhadap saya, mengenai apa saja, sepanjang tempoh saya menjadi hakim.

Keempat, beliau adalah ahli panel Mahkamah Rayuan yang mendengar rayuan itu. Mengapa Mahkamah Rayuan (atau beliau sendiri) tidak menulis suatu penghakiman yang mengatakan bahawa saya salah memberikan alasan seperti itu untuk menerima satu keterangan afidavit. Adalah kewajipan Mahkamah Rayuan untuk membetulkan kesilapan Mahkamah Tinggi. Saya, seorang hakim yang junior pada masa itu, akan mengetahui kesilapan saya, tiga abad lebih awal. Hakim-hakim lain juga akan mendapat manfaat daripadanya. Atau, mengapa beliau atau mana-mana ahli panel Mahkamah Rayuan itu tidak menelifon memberitahu saya bahawa saya salah. Saya akan berterima kasih kepada mereka kerana itu.

Gopal Sri Ram sendiri pergi ke Pulau Pinang untuk persidangan Mahkamah Rayuan. Malah, hakim-hakim itu menggunakan bilik saya dan bilik mahkamah saya ketika mereka berada di sana. Mengapa beliau tidak memberitahu saya berkenaan kesilapan saya itu? Sebaliknya, beliau memberitahu saya untuk tidak menulis penghakiman dalam bahasa ebangsaan “kerana orang tidak akan membacanya”.

Tambahan pula, apabila saya dipindahkan ke Kuala Lumpur pada tahun 1999, Ketua Hakim Negara, Tun Eusoff Chin memberitahu saya bahawa Gopal Sri Ram telah mengadu (complain) kepadanya bahawa saya tidak sopan kepadanya (kepada Tun Eusoff!) semasa saya di Pulau Pinang kerana saya duduk kaki atas kaki di hadapan Ketua Hakim Negara itu! Memandangkan semua itu, apakah motifnya membangkitkan isu ini hampir tiga abad kemudian? Adakah untuk mengajar seorang hakim junior atau memburukkan namanya selepas beliau bersara, atas alasan yang beliau (Gopal Sri Ran) sendiri lebih mengetahuinya? Adakah ia dilakukan dengan niat baik?

Pada 30 Julai 2014, Hornbill Unleash menyiarkan rencana “Muslim Cannot Tell Lies” (Orang Islam tidak boleh berbohong) yang ditulis oleh Ravinder Singh. Adalah jelas bahawa beliau menceduk apa yang dikatakan oleh Gopal Sri Ram enam hari sebelumnya dan “menghentam” saya. Tetapi, apa yang menarik ialah beliau menumpukan bahagian kedua rencana itu untuk mengkritik Tun Dr Mahathir kerana tidak bercakap benar. Saya percaya beliau juga adalah seorang peguam kerana beliau bercakap berkenaan “hearsay evidence”, walaupun di luar konteks tetapi nampaknya beliau tidak mengetahui makna perkataan “relevance”. Perhatikan bahawa pada masa itu Pakatan Harapan belum ditubuh!

Pada hari berikutnya, 31 Julai 2014, ada seorang menulis dalam ruangan “Just my thoughts” (saya tidak tahu dalam blog mana), di bawah tajuk ““Not in Defence of Tun Hamid”. (“Bukan hendak membela Tun Hamid”). Walaupun beliau berkata beliau bukan bertujuan membela saya, daripada isi kandungan tulisannya, beliau sebenarnya membela saya. Beliau juga memetik seorang lain yang menafikan kritikan terhadap saya satu demi satu selain daripada memetik Perkasa. Untuk mengelakkan rencana ini menjadi terlalu panjang, saya akan tinggalkan petikan-petikannya itu:

“Bekas Ketua Hakim Negara Tun Abdul Hamid Mohamad telah menyampaikan satu ucapan yang penuh dengan fakta yang sangat baik baru-baru ini yang mesti dibaca sepenuhnya oleh semua ahli politik Melayu / Bumiputra khususnya dan rakyat Malaysia amnya:

PEMANSUHAN PROKLAMASI DAN ORDINAN DARURAT, ISA DAN AKTA HASUTAN DAN PENGGANTIANNYA

Malangnya, ucapan Tun Abdul Hamid telah benar-benar diputarbelit oleh penyokong-penyokong yang sangat pro-DAP / Pakatan (dan) The Malaysian Insider yang cuba menyangkal ucapan yang disediakan oleh Tun Abdul Hamid dengan sangat baik itu, dengan retorik biasa mereka yang tidak mempunyai sebarang fakta:

Bahaya bekas hakim menjadikan pendapat sebagai fakta

Selepas membaca TMI, saya mendapati mereka bukan sahaja cuba menghentam Tun Abdul Hamid tetapi mereka juga cuba menghentam UMNO, Perkasa dan ISMA, mereka juga cuba menghentam badan kehakiman. Sekiranya TMI menginginkan tindak balas negatif mereka, mendapat apa yang mereka mahu dari suspek biasa seperti Ambigas, DAP Lims dan juga bekas Hakim Mahkamah Rayuan (sic) yang telah bersara.

Sebenarnya terdapat banyak ilmu yang bermanfaat untuk dikutip yang boleh didapati dalam ucapan Tun Abdul Hamid …. mengenai ISA, NUCC, Akta Hasutan draf Rang Undang-undang Harmoni dan lain-lain dia adalah Ketua Hakim Negara pada satu masa, pandangannya terhadap urusan semasa sangat berharga.
……….

Bagi orang-orang Malaysia yang mengulas secara negatif terhadap ucapan Tun Abdul Hamid, saya bertanya kepada mereka, adakah kamu baca atau tidak membaca ucapan beliau sepenuhnya atau adakah kamu hanya membaca tajuk utama TMI dan mula menilai tanpa mendapatkan fakta yang betul atau lengkap?” (Penekanan ditambah).

Sama ada pembaca bersetuju dengannya atau tidak, perhatikan bahasa yang digunanya dan bahasa pengkritik saya. Saya pasti pembaca akan dapat melihat perbezaannya. Itu adalah perbezaan didikan ibu bapa masing-masing.

Lima bulan kemudian, pada 18 Disember 2014, Lim Kit Siang, supremo DAP, menulis dalam blognya “Bagaimana seorang ekstremis dan prasangka kaum dan agama boleh naik menjadi Ketua Hakim Negara, hakim paling kanan negara?”

Beliau hanya bergantung sepenuhnya kepada apa yang dikatakan oleh Gopal Sri Ram dan membuat kesimpulan, “Hamid sepatutnya dibawa ke hadapan tribunal kehakiman kerana prasangka ekstremis, perkauman dan keagamaan dan tidak dibenarkan untuk dinaikkan pangkat kehakiman.”

Bayangkan jika beliau seorang Perdana Menteri. Apabila mendengar seorang membuat tuduhan terhadap seorang hakim, tanpa mendengar penjelasan hakim itu, beliau akan terus menghadapkannya ke tribunal kehakiman. Mungkin itulah rule of law beliau.

Peliknya, dua tahun kemudian, pada 10 September 2016, menulis dalam blognya, beliau memetik perenggan-perenggan berikut daripada rencana saya yang bertajuk “Pegawai Awam Sebagai Penyelamat Negara” (02 09 2016):

“Semenjak Merdeka, tidak ada satu tahun di mana kita menyambut hari kemerdekaan dalam keadaan negara seperti tahun ini, di mana pemimpin-pemimpin kerajaan menghadapi krisis integriti yang paling serius dan imej yang paling teruk. Sebabnya boleh disimpulkan dengan satu perkataan: rasuah.

Umumnya, pemimpin-pemimpin politik sudah tidak boleh hendak dihormati dan diteladani untuk tujuan yang baik lagi. Selain daripada mereka disorak (cheered) oleh penyokong-penyokong mereka yang berkepentingan, yang mengharapkan sesuatu habuan atau yang tidak tahu dan terikut-ikut, paling tinggi, mereka hanya ditolerated oleh pegawai-pegawai awam yang berkerja di bawah mereka dan tiada pilihan. Dalam keadaan itu, kita lihat, masa depan negara menurun dan menurun.”

(Sila ambil perhatian bahawa saya menulis rencana itu pada 2 September 2016, hampir dua tahun sebelum GE 14, ketika Najib masih berkuasa.)

Beliau meneruskan:

“Adakah ini ditulis oleh pemimpin politik dari DAP, PKR atau AMANAH dari Pakatan Harapan? Atau adakah oleh bekas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir?

Bukan sesiapa yang tersebut di atas. Ia ditulis oleh bekas pegawai awam yang tertinggi, bekas Ketua Hakim Negara, Tun Abdul Hamid Mohamad yang memegang jawatan hakim tertinggi di negara ini dari tahun 2007 hingga 2008.”

Apabila saya membaca rencana Lim Kit Siang itu, saya terkejut dan gembira kerana beliau juga melawat laman web saya. Walau bagaimanapun, beberapa soalan timbul di fikiran saya: Adakah beliau telah mengubah fikirannya tentang saya? Adakah beliau menyangka saya telah berubah? Adakah beliau lupa apa yang beliau dan anaknya berkata tentang saya? Jika saya seorang “pembohong” seperti yang dikatakan oleh anaknya dan saya sepatutnya telah dihadapkan ke tribunal, mengapa memetik kata-kata saya dengan persetujuan? Adakah saya hanya berbohong apabila saya berkata sesuatu yang berlawanan dengan kepentingan politiknya?

Pada hari berikutnya, Free Malaysia Today mengeluarkan laporan “LKS plaudit for ex-CJ’s corruption remarks”. (“LKS memuji kata-kata bekas KHN mengenai rasuah.”) Oleh sebab saya tidak ingat sama ada saya pernah menemui perkataan “plaudit” sebelum ini, saya terpaksa google untuk mengetahui maknanya. Inilah hasilnya: “ungkapan pujian atau persetujuan.”

Wartawan FMT itu, antara lain, menulis:

“PETALING JAYA: Seorang bekas Ketua Hakim Negara yang pernah dikecam oleh pemimpin DAP kerana mengeluarkan kata-kata yang kontroversial mengenai Islam dan masyarakat Cina, diberi layanan yang baik oleh supremo DAP Lim Kit Siang kerana mengajak supaya diambil tindakan dalam menghadapi krisis integriti di kalangan pemimpin kerajaan.

Menulis di blognya hari ini, Lim memetik dari rencana minggu lalu oleh Abdul Hamid Mohamad, Ketua Hakim Negara dari tahun 2007-2009 (sic), yang telah menyeru kepada penjawat kerajaan untuk menjadi penyelamat Malaysia.
……

Lim memuji seruan Abdul Hamid supaya penjawat awam menjadi penyelamat Malaysia melalui kempen kebangsaan untuk membuat ikrar awam: “Kami tidak akan terlibat dengan rasuah”, untuk memalukan pemimpin-pemimpin politik yang korup dalam kerajaan.
……

Kenyataan Lim yang memuji Abdul Hamid itu berbeza dengan serangan yang dilancarkan terhadap bekas ketua hakim negara itu oleh anak Lim, Guan Eng, yang merupakan setiausaha agung DAP dan P Ramasamy, timbalan pengerusi kebangsaan.”

Seolah-olah mengingatkan Lim, wartawan FMT itu memetik apa yang dikatakan oleh Lim Guan Eng dan Ramasamy mengenai saya dua tahun lebih awal.

Soalan: Adakah Free Malaysia Today kecewa dengan pendirian terbaru Lim Kit Sing?

Pada 6 Mei 2017, saya menulis “Keperlembagaan Pelantikan Semula Hakim Negara Selepas Umur 66 Tahun Enam Bulan”. Itu adalah satu tahun sebelum GE 14, ketika BN dan Najib masih berkuasa.

Kira-kira dua bulan kemudian, pada 8 Julai 2017 iaitu sepuluh bulan selepas beliau “memuji” (plaudit) saya, Lim Kit Siang menulis dalam blognya (yang saya mula layari hanya apabila saya menulis rencana ini) di bawah tajuk “An Illegal Chief Justice With Raus’ Extension?” (“Ketua Hakim Negara Yang Tak Sah Dengan Pelanjutan Raus?” di mana beliau merujuk kepada rencana saya itu dengan persetujuan:

“Bekas ketua hakim negara, Abdul Hamid Mohamad secara terbuka menyatakan bahawa pelanjutan tempoh jawatan Raus selepas beliau mencapai umur persaraan mandatori 66 tahun dan enam bulan akan menjadi tidak berperlembagaan.

Hamid menulis dalam blognya bahawa beliau menulis bukanlah kerana beliau tidak sukakan Raus, tetapi hanya memberikan pandangannya mengenai keperlembagaan melantik Raus sebagai “hakim tambahan” dan memanjangkan perkhidmatannya sebagai ketua akim negara.

Hamid, yang merupakan ketua hakim nagara dari November 2007 hingga Oktober 2008, menegaskan bahawa pelanjutan perkhidmatan Raus melangkaui tempoh 66 tahun dan enam bulan boleh menjejaskan kebebasan badan kehakiman.

Beliau mencadangkan supaya Raus menolak tawaran kerajaan untuk melantiknya semula sebagai ketua hakim negara selepas 3 Ogos.”

Hampir setahun kemudian pada 9 Jun 2018, mstar.com.my melaporkan bahawa:

“Penasihat DAP, Lim Kit Siang (gambar) menggesa ketua hakim negara, Tun Md Raus Sharif dan presiden Mahkamah Rayuan, Tan Sri Zulkefli Ahmad Makinudin untuk meletakkan jawatan secara baik.”

Ingatlah bahawa, seawal 6 Mei 2017, saya telah menulis:

“Melainkan jika pelantikan itu telah dibuat dengan sahnya menurut mana-mana peruntukan lain, cara yang lebih baik untuk menyelesaikan masalah ini adalah bagi Tan Sri Md Raus mengetepikan kepentingan peribadi dan berkata “Saya telah menimbang semula mengenai keperlembagaan pelatikan ini dan saya merasa tidak selesa untuk terus memegang jawatan Ketua Hakim Negara dan saya meletak jawatan”.

Jadi, mengenai supremo DAP, saya fikir saya boleh berhenti di sini. Beliau hanya mengkritik saya sekali, mungkin dipengaruhi oleh apa yang dikatakan oleh Gopal Sri Ram tentang saya, dan mula mundur dua tahun kemudian dan terus memetik atau merujuk rencana saya dengan persetujuan.

Kembali ke perenggan pertama ucapan saya pada 21 Julai 2014 yang di perturunkan di atas. Apabila saya menulisnya, saya fikir saya hanya menyatakan fakta-fakta sejarah berdasarkan pengamatan saya kerana saya hidup dalam tempoh itu. Sebelum pergi lebih lanjut, saya ingin mengingatkan pembaca bahawa, dalam perenggan-perenggan pembukaan itu, saya bercakap mengenai “Semenanjung Tanah Melayu.”

Sekarang, saya merujuk kepada bantahan yang dibangkitkan oleh MCA. Untuk menjimatkan ruang, saya tidak akan mmetik apa yang mereka katakan. Sesungguhnya saya tidak perlu menjawab dan selama empat tahun saya tidak menjawab serangan mereka. Sebab? Seorang kawan menghantar kepada saya satu rencana yang ditulis oleh Helen Ang (yang saya tidak tahu atau kenal) bertajuk “My Reply to MCA’a Criticism of Tun Hamid” (Jawapan saya kepada Kritikan MCA terhadap Tun Hamid” bertarikh 10 September 2014. Rencana itu menyangkal satu demi satu kritikan MCA terhadap ucapan saya.

Sehingga saya menulis rencana ini, saya tidak pernah melayari blognya untuk mencari rencana itu. Apabila saya melakukannya semasa saya menulis rencana ini, saya benar-benar terkejut dengan minat yang tunjukkan kepada perenggan berkenaan dalam ucapan saya itu, dan pembelaannya oleh Helen Ang. Sudah tentu, pembaca, termasuk saya, telah mempelajari sesuatu daripada rencananya. Beliau layak menerima pujian daripada pembaca-pembaca yang menghargainya. Beliau tidak sepatutnya terganggu oleh komen kasar dan penghinaan pengkritiknya. Saya berterima kasih kepadanya.

Oleh kerana rencana itu panjang, saya hanya akan memilih beberapa bahagian-bahagian yang lebih penting.

“Menurut Asst Prof. Heng Pek Koon, mereka mempunyai orientasi budaya dan politik yang “strongly China-centric”.

Dalam rencananya mengenai reaksi orang Cina terhadap ketuanan Melayu, Dr Heng menulis bahawa walaupun orang Cina mahukan hak politik yang sama dengan orang Melayu , mereka juga mahukan dua kewarganegaraan.

Dan walaupun dengan memegang kewarganegaraan seperti mereka tuntut akan mewajibkan orang Cina menjadi setia kepada kedua-dua Malaya dan China, parti komunis – apabila cadangan Malayan Union sedang dibahaskan – mereka masih berpegang kepada keputusan bahawa “kesetiaan muktamad adalah kepada China sekiranya berlaku konflik antara kedua-dua negara”.

Menyelidiki kesedaran identiti orang Cina di Malaya, Fujio Hara – dalam kertas kajiannya untuk Institute of Developing Economies, Tokyo – menulis:

“Untuk sepuluh tahun pertama selepas berakhirnya Perang Dunia II, akhbar-akhbar berbahasa Cina yang diterbitkan di Malaya merujuk kepada China sebagai “tanah air’ mereka dan memberikan peristiwa di China sama, jika tidak lebih pentingnya, daripada urusan di Malaya. Fakta ini akan menjadi jelas kepada sesiapa sahaja yang membuka akhbar-akhba berbahasa Cina itu yang diterbitkan pada masa itu dan membaca tajuk utamanya.”
………….

Dua hari yang lalu, MCA mengeluarkan kenyataan akhbar berjudul “Bekas Ketua Hakim Negara mesti berhenti menyalahi pengorbanan bersama orang Melaya yang berbilang bangsa dalam perjuangan mencapai kemerdekaan’.

Sebelum tahun 1952*, tidak ramai orang Cina yang menjadi warganegara negara ini. Mereka BUKAN anak watan yang tertakluk kepada Raja-Raja Melayu. Ramai di antara mereka adalah China-centric dan berorientasi ke tanah air mereka (China). Orang Cina Peranakan tinggal di tanah jajahan British.

Orang Cina Selat (Straits Chinese) yang tinggal di Pulau Pinang dan Melaka menganggap diri mereka sebagai subjek British. Sebenarnya terdapat pergerakan orang-orang Pulau Pinang, termasuk golongan pemastautin, yang menentang kemasukan Pulau Pinang ke dalam Persekutuan pada tahun 1957. Mereka mahu memisahkan diri, lebih suka memilih kesetiaan mereka kepada Ratu England, seperti di Hong Kong.

Kenapa MCA menegaskan bahawa orang-orang Cina, yang tidak pernah menjadi rakyat Tanah Melayu, telah berjuang untuk membebaskan negara ini dari British?
………….

Setiausaha agung parti, Ong Ka Chuan menyatakan pada 8 Sept:

“MCA sangat kesal bahawa Ketua Hakim Negara Tun Abdul Hamid yang bersara telah mengucapkan pernyataan yang memegang asas sifar dengan menolak untuk mengiktiraf fakta sejarah bahawa perjuangan untuk Merdeka adalah usaha bersama oleh semua komuniti dengan wawasan umum kedaulatan dan kebebasan dari penjajahan British.”

Sebenarnya Tun Hamid memberikan gambaran yang saksama mengenai premis sejarah. (Tekanan ditambah).

Ong mendakwa bahawa “ucapan Tun Hamid adalah satu penghinaan yang keterlaluan terhadap sumbangan MCA, terutamanya, bapa pengasas parti Tun Tan Cheng Lock”.

Pengasas MCA, Sir Tan Cheng Lock adalah seorang Baba Melaka yang tidak boleh membaca hanzi (skrip Cina). Dia dianugerah gelaran (Sir – ditambah) oleh pemerintah Inggeris. Tan sama sekali tidak serupa dengan majoriti orang Cina di Malaysia hari ini.
……………

Setiausaha Agung MCA, Ong Ka Chuan mendakwa bahawa “dalam Perang Dunia II, semasa Pendudukan Jepun di Tanah Melayu, komuniti Cina, Melayu dan India telah mengorbankan nyawa mereka untuk mempertahankan Malaya daripada pasukan penyerang”.

Bintang Tiga Chin Peng berperang dengan penjajah Jepun kerana tanah air China berperang dengan Jepun. Dan kerana tentera Jepun menjadikan orang-orang Cina sebagai mangsa mereka, di sini.

Ong (MCA) dengan mudah mengabaikan untuk menyebut bahawa orang Cina komunis tidak mahu mengembalikan Tanah Melayu kepada pemerintahan oleh Raja-Raja Melayu jika mereka berjaya dalam pemberontakan mereka.

Setelah Jepun meninggalkan Tanah Melayu pada tahun 1945, komunis masih enggan meletakkan senjata mereka tetapi terus berperang melawan kerajaan Perikatan dan YDP Agong.
………….

Ong mengatakan bahawa kenyataan Tun Hamid tidak masuk akal. Sebaliknya, kenyataan Tun Hamid mempunyai asas sejarah.” (Tekanan ditambah).

Untuk selanjutnya, sila ikuti pautan ini. https://helenang.wordpress.com/tag/tun-abdul-hamid-mohamad/

Saya sangat terkejut dengan minat yang dibangkitkan oleh beberapa perenggan ucapan saya itu. Sila baca komen di blog Helen Ang. Perhatikan mutu perbincangan dan bandingkan dengan komen-komen di Malaysiakini.

Pada 8 September 2014, dua hari sebelum Helen Ang menerbitkan rencananya, Malaysia Times melaporkan,“Ex-CJ under fire for claiming ‘only Malay fought truly for Malaysia”. (“Bekas Ketua Hakim Negara dikutuk kerana mendakwa hanya Melayu yang benar-benar berjuang untuk Malaysia”). Ia memetik Naib Presiden Gerakan, Datuk A. Kohilan Pillay. Jelas sekali, memandangkan MCA secara terbuka telah mengkritik saya, Gerakan tidak dapat dilihat sebagai tidak berkata apa-apa. Saya akan memetik hanya tiga perenggan pertama laporan itu sebagai contoh.

“KUALA LUMPUR, 8 Sept: Naib Presiden Gerakan, Datuk A. Kohilan Pillay hari ini mengutuk kenyataan bekas Ketua Hakim Negara, Tun Abdul Hamid Mohamad yang mendakwa bahawa hanya orang Melayu yang benar-benar berjuang untuk kemerdekaan negara.

Beliau mencela bekas Ketua Hakim Negara itu atas ucapannya yang pelik dan menakutkan kerana Kohilan percaya bahawa adalah amat tidak adil untuk mengabaikan sumbangan masyarakat bukan Melayu dalam perjuangan negara untuk mencapai kemerdekaan dengan sikap berat sebelah dan pemikiran yang salah.

“Ia adalah satu kesalahan yang nyata kepada semua rakyat Malaysia dan hanya berfungsi untuk menambah salah faham antara masyarakat Malaysia.”

Oleh kerana isu itu telah dijawab oleh Helen Ang, saya tidak akan berkata apa-apa lagi. Walau bagaimanapun, saya hairan dengan apa yang dikatakan ditulis oleh seorang anak muda, Ahmad Ali Karim, dalam blog Helen Ang. Jika ia ditulis oleh orang lain, orang dewasa, sekalipun ia patut dipetik kerana kematangannya:

“Aunty Helen,

Terima kasih atas rencana yang hebat; Saya belajar banyak darinya. Sebenarnya, ibu saya yang membantu saya memahami ucapan Tun Hamid:

Mengapa Tun Hamid patut meminta maaf kerana menceritakan sejarah Malaysia? Tun tidak mengatakan perkara yang buruk tentang orang lain tetapi beliau mahu orang Melayu bersatu dan memahami hak mereka, melindungi Islam, menghormati Sultan, Perlembagaan Persekutuan, sejarah … .. Kohilan Pillay dari Gerakan mesti memahami bahawa sejarah tidak boleh diubah.”

Pada 11 November 2014 saya menulis ulasan mengenai kes Muhamad Juzaili Bin Mohd Khamis v. Kerajaan Negeri Negeri Sembilan. Rencana itu ditulis dalam Bahasa Melayu dan diterbitkan oleh Utusan Malaysia. Saya percaya bahawa wartawan Malaysiakini yang selalu mengikuti jejak saya telah menemuinya, menerjemahkannya dan mengubahnya menjadi rencana berita kerana ia dirujuk oleh pelanggan Malasiakini yang komennya diterbitkan oleh Malaysiakini. Seperti biasa, Malaysiakini menjemput komen. Seterusnya, Malaysiakini menerbitkan sepuluh komen terpilih oleh Malaysiakinisubscribers.

Apa yang menarik perhatian mereka untuk mengulas mengenai rencana itu? Kerana kes itu melibatkan dua orang transgender Muslim yang didakwa di bawah seksyen 66 Enakmen Undang-Undang Jenayah Syariah (Negeri Sembilan) 1992 (EUJSNS) kerana berpakaian seperti wanita. Mereka memohon kepada Mahkamah Tinggi untuk mendapat pengisytiharan bahawa seksyen 66 EUJSNS adalah tidak berperlembagaan dan tidak sah. Mahkamah Tinggi menolak permohonan mereka. Mereka merayu kepada Mahkamah Rayuan yang membenarkan rayuan mereka dan mengisytiharkan seksyen itu tidak bercanggah dengan Perlembagaan.

Saya menghujahkan bahawa keperlembagaan “kesalahan terhadap perintah agama Islam” di bawah Senarai II Jadual Kesembilan Perlembagaan Persekutuan, tidak patut diuji dengan peruntukan Perkara 5(1) (kebebasan diri), 8(1) (kesamarataan), 8(2) (diskriminasi), 9(2) (kebebasan bergerak) dan 10(1)(a) (kebebasan bercakap dan bersuara) (mahupun Perkara 11 (kebebasan beragama) – ditambah) seperti yang dilakukan oleh Mahkamah Rayuan dalam kes itu.

Satu-satunya ujian yanrg terpakai ialah sama ada ia satu “kesalahan terhadap suruhan agama Islam”. Ini kerana ia diperuntukkan secara khusus oleh Perlembagaan. (Lihat rencana berkenaan dalam laman web saya.) Ini adalah perbincangan akademik mengenai isu undang-undang dan perlembagaan.

Ini adalah contoh apa yang mereka katakan.

“Any Malaysian with common sense…..could have made a better chief justice than Abdul Hamid Mohamad.”

(Sesiapa sahaja orang Malaysia yang mempunyai common sense….boleh menjadi ketua hakim negara yang lebih baik daripada Abdul Hamid Mohamad

“Hamid is the picture of extremist unreasonableness.”
(Hamid adalah gambaran seorang pelampau yang tiak wajar.”)

“It looks like he is playing God after retiring from his previous job.”
(Nampak seolah-olah dia berlagak seperti Tuhan selepas berara daripada jawatanya dahulu.)

“As an ex-CJ, this statement is truly disappointing.”
(Sebagai bekas KHN, kenyataan ini benar-benar mengecewakan.)

“The mind-numbing thing about this news article is the apparent lack of even a basic understanding of constitutional law, as it applies to the creation of law under a constitution, by a former chief justice.”
(Yang membingungkan mengenai rencana berita ini ialah apa yang nampak seperti ketiadaan pemahaman asas pun mengenai undang-undang perlembagaan sebagaimana ia terpakai kepada pembuatan undang-undang di bawah perlembagaan, oleh bekas ketua hakim negara.)

“Former CJ Mohamed Suffian Hashim must be rolling in his grave. If this sets a benchmark for the rest of the judiciary then Malaysia is in big trouble.”
(Bekas KHN Mohamed Suffian Hashim semestinya berguling dalam kuburnya. Jika ini menetapkan tanda aras bagi kehakiman yan lainnya maka Malaysia berada dalam masalah besar.)

“You are publicly exposing your ignorance.”
(Kamu menunjukkan kepada awam kejahilan kamu.”

“With his kind of mentality, how did Abdul Hamid get appointed to be CJ in our country?”
(Dengan pemikiran seperti ini, bagaimana Abdul Hamid dilantik menjadi KHN di negara kita?”

“Thank God, Abdul Hamid is no longer a judge. He has done a lot of injustice already.”
(Nasib baiklah, Abdul Hamid bukan lagi seorang hakim. Dia telah pun melakukan banyak ketidakadilan.)

“Too late, we should have found out that he was a bigot and racist when he was a judge.”
(Sudah terlewat, kita sepatutnya telah tahu dia seorang bigot dan rasis semasa dia menjadi hakim.)

“I hope one day Abdul Hamid will have a grandchild who is born a transgender.”
(Saya harap suatu hari Hamid akan mendapat seorang cucu yang dilahirkan seorang transgender.)

“It’s really sad to find a bigoted ex-judge spewing hatred every day.”
(Memang menyedihkan menemui seorang bekas hakim yang bigot meluahkan kebencian setiap hari..)

“Will this foolish old retired judge…..”
(Adakah hakim bodoh tua bersara ini….)

“Shocking! Ex-CJ who’s obtuse on the constitution.”
(Mengejutkan bekas KHN yang bodoh mengenai perlembagaan.)

Apa kena mengena semua ini dengan isu perlembagaan dan undang-undang yang dibincangkan? Mana hujah-hujah mereka yang menyangkal hujah-hujah saya itu? Berapa ramaikah di antara mereka yang membaca rencana saya dalam bahasa Melayu di Utusan Malaysia atau di laman web saya? Kenapa mereka begitu prihatin terhadap syariah yang hanya terpakai kepada umat Islam? Adakah syariah pun mereka hendak kawal? Bolehkah Malaysiakini berbangga dengan pelanggannya?

Konvensyen Perpaduan Nasional yang dianjurkan oleh NGO-NGO Melayu / Islam yang diketuai oleh Perkasa telah diadakan pada 23 November 2014. Tun Dr. Mahathir sepatutnya menyampaikan ucaptama dan saya akan mengikuti dengan ucapan khas. Jika berucap di persidangan itu akan menjadikan saya seorang rasis dan pelampau, maka Tun Dr. Mahathir juga demikian.

Malangnya, Tun Dr. Mahathir tidak sihat pada hari itu, jadi beliau tidak dapat hadir. Ucapannya dibaca oleh seorang bekas Menteri BN.

Maka, ucapan saya menjadi tumpuan hari itu. (Ia boleh didapati di laman web saya.) Ia adalah ucapan sepanjang 3,558 perkataan, tetapi satu ayat yang diketengahkan oleh para wartawan, menarik perhatian dan komen lantang pengkritik saya:

“Masalahnya ialah bahawa orang Melayu menghadapi ancaman akan menjadi Red Indians di tanahair sendiri.”

Ini adalah peringatan kepada orang Melayu. Mengapa ia menimbulkan bantahan yang begitu kuat oleh orang bukan Melayu, terutama sekali orang Cina? Adakah mereka tidak mahu saya mengingatkan orang Melayu? Adakah mereka takut bahawa orang Melayu akan menyedari bahaya yang dihadapi mereka?

Walau bagaimanapun, ucapan itu mempunyai kesan yang sangat kuat terhadap Perhimpunan Agung UMNO yang diadakan empat hari kemudian. Satu hari selepas saya berucap, Dato’ Seri Sharizat, ketua Wanita UMNO, dalam ucapannya kepada sayap Wanita Umno secara terbuka menentang pemansuhan Akta Hasutan. Keesokan harinya, Tan Sri Muhyiddin, Naib Presiden UMNO dan sayap Pemuda UMNIO mengikutinya. Keesokan harinya, Dato’ Seri Najib mengadakan sidang akhbar dan mengatakan bahawa Akta Hasutan tidak akan dimansuhkan.

Pada 4 Disember 2014, Dato Seri Azman Ujang, bekas ketua pengarang Bernama menulis di The Sun di bawah tajuk “Najib’s Close Call over Sedition Act”. Katanya:”Penentangan dalam UMNO terhadap janji Dato’ Seri Najib Razak untuk memansuhkan Akta Hasutan 1948 itu adalah “time bomb” yang akan meletup di perhimpunan agung parti pada minggu lalu jika Perdana Menteri tidak memadamnya (diffuse) pada saat-saat terakhir ….
“Sesuatu telah berlaku pada 23 Nov, hanya empat hari sebelum ucapan pembukaan Najib di perhimpunan ……

Pada hari itu, bekas Ketua Hakim Negara Tun Abdul Hamid Mohamad berkata bahawa cadangan untuk memansuhkan Akta Hasutan adalah satu adalah satu kesilapan.

Berucap di konvensyen mengenai perpaduan negara, Hamid mengingatkan negara bahawa walaupun Akta itu diadakan oleh pihak British untuk menangani bangkangan terhadap pemerintahan kolonial, ia juga mengharamkan perbuatan mencetuskan kebencian antara kaum dan ketidaksetiaan kepada raja-raja Melayu. …

Dan beliau mengatakan bahawa tidak semuanya dalam Akta itu datang dari Inggeris.

Kemudian tibalah hujah yang menyebabkan “perubahan hati” Najib atas pendirian tegarnya yang terdahulu untuk memansuhkan Akta tersebut. Inilah tujuannya sehingga 5 Sept.

Hamid mendedahkan bahawa pindaan yang paling penting kepada Akta itu dibuat selepas 13 Mei 1969 oleh Perdana Menteri Tun Abdul Razak, bapa Najib.

Beliau berkata Seksyen 3 (1) (f) ditambah untuk mengelakkan berulangnya tragedi 13 Mei. Pindaan ini menjadikannya suatu kesalahan untuk mempersoalkan hak kewarganegaraan, kedudukan raja-raja Melayu, status bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, dan peruntukan kuota khas dan permit kepada orang Melayu dan anak- anak negeri Sabah dan Sarawak.

“Bagi saya, pengwujudan seksyen 3(1)(f) Akta Hasutan adalah kemuncak kejayaan politik orang Melayu dan Tun Abdul Razak,” katanya.

Dalam ucapannya di perhimpunan itu, Najib mengumumkan bahawa Akta itu akan dikekalkan disambut tepukan gemuruh perwakilan di beberapa adegan yang paling riuh (rapturous) di Dewan Merdeka, Pusat Dagangan Dunia Putra.
“Selepas mendengar pendapat dan cadangan dari kepimpinan UMNO, pemimpin sayap parti, akar umbi dan pertubuhan bukan kerajaan, saya sebagai perdana menteri, membuat keputusan bahawa Akta Hasutan 1948 perlu dikekalkan,” kata Najib.”

Pada keesokan harinya, selepas penyerahan memorandum kepada Najib di PWTC, saya terserempak dengan Sharizat. (Saya berkerusi roda). Beliau menjerit, “Tun, saya rasa macam nak peluk Tun. Ke mana saja saya pergi orang berkata, ‘Rujuk kepada rencana Tun Hamid. Rujuk kepada rencana Tun Hamid.'”

Di majlis makan tengah hari yang diberikan kepada NGO-NGO di kediamannya yang saya turut dijemput, satu atau dua minggu kemudian, dalam ucapan ringkasnya, Muhyiddin berkata, “Saya mendapat ilham daripada Tun Hamid. Malah, saya memetiknya dalam ucapannya.”

Saya pasti pengkritik saya kecewa. Najib berjanji untuk memansuhkan Akta Hasutan tetapi membuat U-turn! Adakah anda fikir mereka akan melupakan saya?

Saya telah dijemput untuk menyampaikan “Ucapan Perasmian” Perhimpunan Agung Perkasa ke-5. Saya tidak pasti sama ada hendak menerima atau tidak. Tetapi memandangkan Tun Dr. Mahathir dan Tengku Razaleigh pernah melakukan perkara yang sama dan saya akan mengatakan apa yang saya hendak katakan kepada mereka dan bukan apa yang mereka mahu saya katakan, saya diterima.

Tanpa dimaklum terlebih dahulu, sebelum menyampaikan ucapan saya, saya telah diberi “anugerah” kerana sumbangan saya dalam bidang undang-undang kepada negara ini. Untuk itu, tengkolok telah dipakaikan kepada saya. Gambar itu, bersama Dato’ Ibrahim Ali di samping saya telah diperbesar-besarkan oleh media pada hari berikutnya.

Terus terang, jika saya tahu mengenainya, saya akan menerima jemputan untuk berucap tanpa “anugerah” itu jika mereka bersetuju. Jika tidak, saya akan menolak undangan itu. Saya tidak mahu membuat kecoh apabila ia diumumkan. Lagi pula. Tun Dr. Mahathir, Tengku Razaleigh dan Tan Sri Harussani Mufti Perak telah diberikan “anugerah” yang sama, jadi, saya fikir saya boleh dimaafkan kerana mengikut kehendak mereka. Tetapi, kepada pengkritik saya yang kecewa, sekurang-kurangnya mereka mempunyai sesuatu yang baru untuk menjatuhkan nama saya.

Sejak itu, saya sering bercakap mengenai hudud, hudud Kelantan, pindaan Akta 355, perpaduan Melayu dan kerjasama UMNO dan PAS dalam PRU 14 yang akan datang.

Saya tidak melihat sebarang kritikan terhadap ucapan dan rencana saya mengenai hudud dan pindaan Akta 355 atau mengenai pandangan saya terhadap enakmen hudud Kelantan. Walaupun saya tidak tahu sebabnya mengenai hudud dan pindaan Akta355, mengenai enakmen hudud Kelantan, oleh sebab saya berkata ia adalah bercanggah dengan perlembagaan, mereka tentu gembira dengannya.

Bagaimanapun, ada kritikan terhadap ucapan dan artikel saya yang menyeru perpaduan Melayu, dan supaya UMNO dan PAS bekerjasama. Seperti sebelum ini mereka melabel saya sebagai “rasis”, “pelampau” dan sebagainya. Saya telah dituduh bahawa saya hanya mengambil berat tentang menyatukan orang Melayu/Islam dan bukan negara, memecah-belahkan negara dan sebagainya. Sekali lagi, mengapa ia sangat tidak menyenangkan kepada mereka melainkan jika mereka melihatnya sebagai satu cabaran kepada agenda (DAP) mereka untuk memecah-belah orang Melayu dalam Pilihanraya Umum yang akan datang?

Adalah jelas bahawa V Anbalagan sentiasa mengekori saya untuk mencari apa yang saya dikatakan atau ditulis. Dia juga akan membaca Utusan Malaysia selain melawat laman web saya, mengambil artikel itu dan menemuramah bekas Hakim Mahkamah Persekutuan Gopat Sri Ram dan Presiden Majlis Peguam untuk untuk mendapat komen mereka untuk menulis rencana beritanya.

Salah satu contohnya ialah rencana beritanya yang dilaporkan dalam Malaysian Insider “Let public decide on Hamid’s racially charged views, says ex-Bar Council chief” (“Biarkan orang ramai membuat keputusan tentang pandangan perkauman Hamid, kata ketua Majlis Peguam)”, pada 5 Januari 2015. Bahkan artikel saya “Tsunami di Acheh, Banjir di Kelantan: Ada Pengajarannya” dan seruan saya supaya UMNO-PAS berkerjasama pun tidak terlepaskan daripada komen dan kritikan mereka. Dalam artikel itu, beliau menemubual Presiden Majlis Peguan, Ragunath Kesavan. Kepada mereka, kerana saya adalah bekas KHN, walaupun saya telah bersara, saya tidak boleh menulis artikel “politik” seperti itu, tetapi Majlis Peguam boleh terlibat secara langsung dalam aktiviti politik untuk menyokong parti yang disukai oleh mereka.

Pada 17 Jun 2018, saya menulis artikel di bawah tajuk “Resignation of Tun Md Raus as Chief Justice.” (“Peletakan jawatan Tun Md Raus sebagai Ketua Hakim Negara.” Pada hari berikutnya, 18 Jun 2019, saya menerima e-mel daripada seorang yang saya tidak kenal. Pada keesokan harinya, 19 Jun 2019, The New Straits Times Online menerbitkannya di bawah tajuk “It appears even post of chief justice has been politicised” (“Nampaknya walaupun jawatan ketua keadilan telah dipolitikkan”.)

Inilah yang dikatakan oleh e-mel itu:

“Terima kasih kerana penilaian yang bijak. Pendapat anda yang terpelajar adalah sumbangan penting kepada pemahaman masyarakat terhadap kebebasan kehakiman. Lebih banyak pandangan tentang topik ini dan yang berkaitan harus disiarkan untuk memajukan pemahaman kita mengenai satu masyarakat yang aman tenteraman. Dan kenapa prosedur yang betul adalah penting.

Terima kasih dan tahniah. “

Seperti biasa, saya akan meminta pengirim untuk memperkenalkan dirinya, supaya saya tahu saya berhubungan dengan siapa. Saya terkejut apabila mendapat tahu bahawa pengirimnya adalah seorang Cina Malaysia yang telah bermastutin di Australia, bekerja sebagai ahli akademik di sebuah universiti di Australia, kini bersara dan tinggal di Adelaide.

Dalam e-mel yang berikutnya, beliau menulis, “I find your point so cogent that I was prompted to write to thank you.” (“Saya dapati point anda begitu meyakinkan menggalakkan saya menulis untuk berterima kasih.”)

Awas! Jangan sentuh Peguam Negara mereka, Tommy Thomas dan mereka akan menyerang kamu, seperti lebah. Dan itu bukan “rasis”. Pada 25 Jun 2018, saya menulis “Is the new AG choosing his briefs like a private lawyer?” (“Adakah PN baru memilih kesnya seperti peguam persendirian?”

Dua hari kemudian, pada 27 Jun 2018, The Malaysian Insight menerbitkan artikel berita di bawah tajuk “Ex-CJ’s criticism of A-G an ‘assault’ on reform agenda, says group” (“Kritikan bekas KHN terhadap PN satu ‘serangan’ ke atas agenda reformasi, kata kumpulan” dengan gambar peguam-peguam dari kumpulan itu.

Di bawah gambar itu terdapat satu kenyataan: “Peguam N. Surendran berkata bekas ketua hakim negara Abdul Hamid Mohamad mempunyai rekod 1a bagi membuat kenyataan yang memihak kepada polemik dan politik perkauman Barisan Nasional. – Gambar fail The Malaysian Insight, 27 Jun 2018.”

Lihatlah jenis komen yang dibuat. Mengapa mengaitkan saya dengan Barisan Basional DAN “polemik dan politik perkauman”? Artikel itu tiada kaitan dengan politik, BN atau PH. Ia adalah mengenai PN baru yang enggan melakukan beberapa kerja yang menjadi tanggungjawab PN dan dilakukan oleh semua PN semenjak Merdeka. Saya memberikan alasan saya untuk mengatakan mengapa PN baru juga harus melakukan kerja-kerja itu? Kenapa beliau tidak memberikan alasan sebaliknya? Adakah apa yang dikatakan itu alasannya? Adakah beliau tidak tahu perkataan “relevency”?

Pada hari yang sama, 27 Jun 2018, Malaysiakini menerbitkan sebuah rencana yang ditulis oleh N Surendran di bawah tajuk, “Unwarranted attack by ex-CJ Hamid upon new AG”. (“Serangan tidak wajar oleh bekas KHN Hamid terhadap PN baru”.) Saya akan menjawab hanya mengenai satu point dan menyerahkan kepada kembaca untuk membaca rencana saya dan rencananya dan membuat keputusan sendiri mengenainya.

Inilah yang beliau katakan:

“Hamid juga membuat serangan ke atas pelantikan Tommy Thomas dengan salahnya mendakwa bahawa Perkara 145 (1) Perlembagaan Persekutuan memperuntukkan bahawa PN mesti dilantik dari perkhidmatan kehakiman dan perundangan.

Ini adalah paling karut. Perkara 145 (1) menyatakan bahawa raja akan melantik seorang “yang layak menjadi hakim Mahkamah Persekutuan” menjadi PN. Tidak ada keperluan langsung bahawa PN mesti dilantik dari perkhidmatan kehakiman dan perundangan. Adalah agak sukar dipercayai bahawa bekas KHM boleh salah dalam hal ini.”

Marilah kita kembali ke rencana saya. Inilah yang saya katakan:

“I am sure many people would be surprised to read the same Article in the 1957 Federation of Malaya Constitution:”

(“Saya yakin ramai orang akan terkejut membaca Perkara yang sama dalam Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu 1957:)

“145. (1) The Yang di-Pertuan Agong shall, after consultation with the Judicial and Legal Service Commission, appoint from among the members of the Judicial and Legal Service an Attorney General, who shall be a person qualified to be judge of the Federal Court.” (Tekanan ditambah).

(“145. (1) Yang di-Pertuan Agong hendaklah, selepas berunding dengan Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, melantik daripada kalangan anggota Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan seorang Peguam Negara, yang hendaklah seorang yang layak untuk menjadi hakim Mahkamah Persekutuan.”) (Terjemahan saya, tiada terjemahan rasmi.) (Tekanan ditambah).

Saya hanya menunjukkan bahawa di bawah peruntukan asal Perlembagaan 1957, PN mestilah dilantik “daripada kalangan anggota Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan.”
Adakah itu pun beliau tidak faham? Dengan banyak peguam yang berdiri di belakangnya untuk menunjukkan sokongan (dan muka) mereka, tidakkah sekurang-kurangnya seorang daripada mereka membaca rencana N Surendran itu dan menunjukkan kesilapan itu kepadanya?

Pada hari yang sama, 27 Jun 2018, G K Ganesan, yang memperkenalkan dirinya sebagai “an advocate & solicitor and an international commercial arbitrator…a constitutionalist, author and littérateur” (“peguambela & pengacara dan penimbangtara komersil antarabangsa … seorang pakar perlembagaan, pengarang dan littérateur” menulis di bawah tajuk, “Is the ex-Chief Justice right? Should the AG be appointed from the Judicial & Legal Services?”, (“Adakah bekas Ketua Hakim Negara betul? Patutkah PN dilantik dari Perkhidmatan Kehakiman & Perundangan?”, dalam PARADOX Legal Issues Simplified:

“Dan beliau (saya – ditambah) mengakhiri rencananya dengan menembak peluru yang disimpannya. Ia adalah pièce de résistance beliau. Beliau menggunanya dengan kesan yang memusnahkan: ‘Saya yakin ramai orang akan terkejut membaca perkara 145 Perlembagaan Persekutuan,(tekanan ditambah) yang mengatakan’ – dan kemudian beliau memetik-

‘145(1) The Yang di-Pertuan Agong shall, after consultation with the Judicial and Legal Services Commission, appoint from among the members of the judicial and legal servicean Attorney General, who shall be a person qualified to be a judge of the Federal Court.’

(Terjemahan seperti di atas.)

Oleh itu penulis (saya – ditambah) menunjuk kepada dua syarat sebelum seorang PN boleh dilantik: pertama, Raja hendaklah berunding ‘Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan’ mengenai pelantikan. Seterusnya, Kebawah Duli Yang Maha Mulia hendaklah melantik PN ‘dari kalangan anggota perkhidmatan kehakiman dan perundangan’.

Dan kemudian beliau menyimpulkan analisisnya dengan pernyataan letupan ini: ‘Perhatikan bahawa PN mestilah datang dari perkhidmatan kehakiman dan perundangan. Tentulah ada sebabnya. Jika Mahathir tahu bahawa Thomas tidak akan melakukan pendakwaan, adakah beliau akan mengemukakan namanya untuk dilantik sebagai Peguam Negara? ‘

Ini menunjukkan bahawa Perdana Menteri telah mengelirukan DYMM Raja sepenuhnya. Beliau membayangkan bahawa mereka yang telah menasihatkan Raja, dan Perdana Menteri telah terlepas pandang gajah 12.000 pound di dalam bilik – bahawa PN mesti datang ‘dari kalangan anggota perkhidmatan perundangan dan undang-undang’.

Adakah bekas Ketua Hakim betul dalam apa yang beliau katakan?

Mari kita lihat.

Pada 24 Jun 1994 Akta Perlembagaan (Pindaan) 1994 [Akta 885], telah meminda Perkara yang disebut oleh bekas KHN itu – iaitu Perkara 145 (1). Ia telah dipinda seperti berikut: –

‘145 (1): Yang di-Pertuan Agong hendaklah, atas nasihat Perdana Menteri, melantik seorang yang layak menjadi hakim Mahkamah Persekutuan sebagai Peguam Negara bagi Persekutuan.’

Ini bermakna keperluan kembar sebelumnya iaitu Raja perlu berunding dengan Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, dan keperluan untuk memilih PN hanya dari Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan – telah dikeluarkan secara mutlak. Itu 24 tahun yang lalu.

A lifetime (Seumur hidup – maaf, saya tidak faham maksudnya – TAHM)

Saya (GK Ganesan – ditambah) hairan bagaimana salah pandang yang begitu teruk boleh berlaku akibat pembacaan Perlembagaan yang salah. Apabila bekas KHN boleh salah petik keseluruhan fasal Perlembagaan, tidakkah itu akan mengelirukan (mislead) orang ramai? Beliau akan berjalan sambil berfikir, ‘Saya fikir PM tidak tahu undang-undang, dan saya tidak fikir penasihat undang-undangnya menjalankan kerjanya dengan baik. Orang-orang ini telah mengelirukan Raja. Apa yang salah dengan orang-orang ini? ‘

Ia menimbulkan satu pertanyaan: Perlembagaan mana yang dirujuk oleh bekas Ketua Hakim Negara itu?

Di belakang Perlembagaan Persekutuan, terdapat Senarai Pindaan. Mungkin bekas Ketua Hakim Negara patut melihatnya. Beliau kemudian akan ternampak Akta 885.”

Itu adalah apa yang dikatakan oleh G K Ganesan terhadap saya. Untuk faedah pembaca, biarkan saya perturunkan semula ayat yang berkaitan dalam rencana saya itu:

“I am sure many people would be surprised to read the same Article in the 1957 Federation of Malaya Constitution:”

(‘Saya yakin ramai orang akan terkejut membaca perkara 145 Perlembagaan Persekutuan: (tekanan ditambah)).

G K Ganesan memetik ayat itu begini:

‘I am sure many people would be surprised to read article 145 of the Federal Constitution, which states’.

(‘Saya yakin ramai orang akan terkejut membaca Perkara 145 Perlembagaan Persekutuan, yang menyatakan’.

Saya merujuk kepada Perkara 145 Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu 1957 untuk menunjukkan peruntukan asal Perkara 145. Sama ada kerana kesilapan atau disengajakan, beliau telah mengubahnya kepada peruntukan yang dipinda. Saya tahu ada pindaan sedmikian. Itulah sebabnya saya dengan sengaja menulis perkataan “Persekutuan Perlembagaan Persekutuan 1957”.

Setelah bermula dengan premis yang salah, beliau bergantung pada peruntukan yang dipinda untuk mengkritik saya. Akibatnya, semua kritikannya terhadap saya itu tidak berkenaan dan gugur ke tanah. Seperti yang saya katakan di atas, saya menunjukkan bahawa di bawah peruntukan asal Perlembagaan 1957, PN mestilah dilantik “daripada kalangan anggota Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan.”

Saya tidak faham mengapa begitu ramai peguam tidak dapat melihat perkara itu. Berapa ramaikah pembaca yang telah dikelirukan mereka?

Pada hari yang sama, 27 Jun 2018, rencana GK Ganesan itu telah disiar oleh Malaysiakini sebagai pilihan pengarangnya di bawah tajuk, “Should the AG be appointed from the Judicial & Legal Services?” (Patutkah PN dilantik daripada Perkhidmatan & Perundangan?)
Mula-mula beliau mengulangi tuduhannya bahawa saya telah merujuk kepada peruntukan yang tidak dipinda dan, dengan salah, bergantung kepadanya. Saya telah menjawabnya di atas dan tidak perlu mengulanginya lagi.

Kemudian beliau menumpukan selebihnya dan sebahagian besar rencana itu menceritakan bagaimana kuatnya beliau (dan rakan-rakan beliau) bekerja, terbang ke Dubai untuk mendengar taklimat selama beberapa jam, kemudian pergi ke Munich untuk menghujahkan kes itu di hadapan penimbangtara Eropah dan bagaimana beliau dan rakan-rakan tertekan oleh kekurangan masa di Singapura, dan sebagainya.

Ahli akademik yang sama yang tinggal di Australia yang menghantar rencana GK Ganesan itu kepada saya, berkata, “Kepada saya hujahnya selain daripada “pedantic”, adalah “a non sequitur.” ….

…. Saya dapati surat itu menyakitkan hati dan tak logik.”

Saya tidak akan berkata apa-apa lagi mengenainya.

Empat hari kemudian, pada 1 Julai 2018, Malaysiakini sekali lagi menerbitkan di bawah tajuk “Surendran’s arguments against ex-CJ crystal clear” (“Hujah Surendran terhadap bekas KHN jernih seperti kaca”) 14 komen mengenai jawapan Surendran terhadap rencana saya yang dipilih daripada komen-komen oleh para pelanggannya.

Apa yang mereka katakan?

Saya akan memetik hanya satu daripadanya, yang semestinya dianggap terbaik oleh Malaysiakini kerana ia adalah yang paling panjang dan diletakkan di atas sekali. Antara lain, Vijay 47 (saya percaya dia seorang peguam), berkata:

“Kita kemudiannya mengingati prestasinya sebagai seorang hakim, bahawa beliau adalah ahli kehakiman yang paling dibenci, yang didorong oleh kecenderungan perkauman, dipandu oleh doktrin agama yang tidak berkenaan dan tidak masuk akal, yang keputusannya sering membuat kita terkejut dan marah.

Sebagai bukti mengenai pembelajarannya yang mendalam dan tidak syak lagi untuk mengekang bakal pengkritik, Abdul Hamid memetik dari Perlembagaan, dan tidak menyedari bahawa Perkara yang berkenaan telah lama dipinda. Dan ini datangnya dari seorang yang pernah menjadi hakim dan ketua hakim negara.

Apabila kita ingat juga bahawa beliau bersahabat karib secara terbuka dengan organisasi perkauman dan memegang jawatan politik secara terang-terangan, kita hanya dapat membuat kesimpulan tentang kualiti hakim yang kita punyai.”

Itu, antara lain, kata Vijay 47.

Saya merujuk kepada perenggan kedua terakhir di mana beliau berkata, “Abdul Hamid memetik dari Perlembagaan, dan tidak menyedari bahawa Perkara yang berkenaan telah lama dipinda” dan menambah “Dan ini datangnya dari seorang yang pernah menjadi hakim dan ketua hakim negara.”

Ini adalah hujah yang sama dengan yang telah dibangkitkan oleh N Surendran dan G K Ganesan dan dibincangkan lebih awal. Nampaknya, ia seperti kisah murid sekolah yang meniru jawapan yang salah daripada kawan sedarjahnya dan murid-murid lain meniru pula daripadanya. Akhirnya, semua mereka memberi jawapan yang salah. Bezanya, di sini, mereka adalah peguam. Saya merasa kasihan kepada pelanggan-pelanggan mereka.

Mengenai 13 komen yang lain, saya hanya akan memilih ekspresi yang mereka gunakan terhadap saya. (Tidak ada hujah undang-undang yang mereka beri untuk mencabar hujah-hujah saya.).

Inilah kata mereka:

“narrow minded”,
(“berfikiran sempit”),

“…this man was not appointed through meritocracy. He was more a political appointee. He had meted out very unjust decisions in favour of BN.”
(“… lelaki ini tidak dilantik melalui meritokrasi. Beliau adalah lebih pelantikan politik. Beliau telah membuat keputusan yang sangat tidak adil memihak kepada BN.”

“…the ex-CJ was appointed not based on merit but on loyalty to BN. Hence, he cannot be expected to be knowledgeable and erudite.”
(…. bekas KHN ini dilantik tidak berdasarkan merit tetapi berdasarkan kesetiaan kepada BN. Oleh itu, beliau tidak boleh diharap berpengetahuan dan terpelajar.”

“How on earth did Hamid become the CJ?”
(“Bagaimana Hamid boleh menjadi KHN?”

“Amazing, an ex-CJ came out with those SPM-level arguments….”
(“Menakjubkan, bekas KHN mengeluarkan hujah peringkat SPM ….”)

“He’s just jealous, period”
(“Dia semata-mata cemburu, noktah”’)

Walaupun saya tidak hendak berhujah dengan mereka, saya hanya ingin menjelaskan satu perkara, iaitu, mengenai tuduhan bahawa saya telah dilantik menjadi KHN kerana kesetiaan saya kepada BN dan saya “telah membuat keputusan yang sangat tidak adil memihak kepada BN.”

Saya harap pembaca masih ingat kes liwat pertama Dato’ Seri Anwar Ibrahim. Siapa yang menulis penghakiman majoriti Mahkamah Persekutuan yang membebaskannya dan memperoleh kemarahan UMNO, termasuk Tun Dr. Mahathir walaupun beliau telah bersara? Walaupun saya hakim Mahkamah Persekutuan yang paling kanan dan jawatan Presiden Mahkamah Rayuan dan Hakim Besar (Malaya), kosong, saya dinafikan, walaupun untuk memangku, apatah lagi dinaikkan pangkat ke salah satu jawatan itu. Hanya selepas beberapa orang Raja berkeras menolak hakim yang lebih junior dilantik, memintas saya, barulah kerajaan BN bersetuju untuk melantik saya sebagai Presiden Mahkamah Rayuan dan, selepas itu, sebagai Ketua Hakim Negara.

Pada masa itu, Majlis Peguam penuh dengan pujian terhadap saya, malah mengorek kes-kes yang yang hakim junior itu tidak menulis penghakimannya, untuk mendiskreditkannya. Dan, apabila saya menyampaikan penghakiman dalam kes Meor Atiqulrahman Ishak & Ors v. Fatimah Sihi & Ors (2006) 4 CLJ 1 (“kes serban”), sekali lagi Majlis Peguam penuh dengan pujian bagi saya. Peguam-peguam Cina dan India, yang saya tidak kenali, menulis kepada saya mengucapkan tahniah kepada saya kerana “penghakiman yang ditulis dengan baik” saya. Pada masa itu pun sudah jelas apabila saya menyampaikan penghakiman yang mereka suka, itu adalah penghakiman yang baik, jika tidak, itu adalah penghakiman tidak baik.

Saya menceritakan kisah ini dengan lebih terperinci dalam buku saya: I Will Never Beg dan Saya Tidak Akan Melutut.

Pada 12 07 2018, saya menulis “Should the posts of Attorney General and Public Prosecutor be separated?”. (Patutkah jawatan Peguam Negara dan Pendakwa Raya dipisahkan?”. Dalam rencana itu saya membincangkan kedudukan Perlembagaan, undang-undang, sejarah dan kebaikan dan keburukan masing-masing.
Kemudian, pada 9 September 2018, saya menulis “First three months of Tommy Thomas as Attorney General”. (“Tiga bulan pertama Tommy Thomas sebagai Peguam Negara”.)

Pada hari yang sama, Yiswaree Palansami menulis rencana berita yang diputar belit di Malay Mail Online di bawah tajuk “Ex-CJ roasts Tommy Thomas over Guan Eng’s acquittal.” (Bekas KHN memanggang Tommy Thomas kerana pembebasan Guan Eng.”

Artikel saya itu menarik begitu banyak blogger, dalam bahasa Inggeris dan Melayu. (Saya tidak tahu mengenai bahasa lain.) Banyak yang menerbitkan sepenuhnya. Ada yang hanya menerbitkan bahagian mengenai topik tertentu. Para blogger Melayu juga berusaha menterjemahkan bahagian yang mereka pilih untuk diterbitkan. Agak mengejutkan saya kerana saya tidak dapat menemui komen yang serupa dengan yang diterbitkan oleh Malaysiakini mengenai rencana-rencana lain. Jadi, saya tiada apa untuk dijawab.

Sampai di sini, mungkin sesuai untuk kita berhenti sejenak dan membaca rencana “Malay-Muslims are victims of reverse discrimination”. (“Orang-orang Melayu/Islam adalah mangsa diskriminasi terbalik”) yang ditulis oleh Jae Senn, seorang Cina yang saya tidak kenali, yang diterbitkan oleh Ragggie Jessi dari The Third Force pada 7 Disember 2018:

“Apabila orang kulit hitam di Amerika Syarikat mengatakan mereka berbangga dengan Black Panther, orang ramai bersorak sebagai tanda “empowerment” dan kepelbagaian. Tetapi jika orang kulit putih cheer wira lelaki macho kulit putih hari ini, mereka akan diserang kerana menyokong “toxic masculinity”, “keistimewaan putih”, dan mereka akan dipanggil rasis, redneck, dll.

Ini adalah contoh diskriminasi terbalik.

Demikian juga, apabila orang bukan Melayu berkumpul dalam satu perhimpunan besar, apabila mereka secara terbuka mengutuk dan mencaci Sultan dan Yang di-Pertuan Agong, apabila mereka menuntut “hak yang sama” padaha hal mereka “lebih sama” daripada majoriti, mereka berkata ini adalah sebahagian daripada hak-hak sivil; kebebasan bersuara; Ia berjuang untuk hak dan keadilan.

Apabila orang Melayu bimbang kerana setiap bidang dominasi mereka diambil dari mereka; apabila mereka memperlihatkan kebimbangan kerana melihat budaya, agama dan kaum mereka diperkecil-kecilkan dan dihina; dan apabila mereka berkumpul sebagai tanda solidariti antara satu sama lain, atau jika mereka berkumpul untuk menunjukkan sokongan kepada pemimpin pilihan mereka yang tidak disukai oleh orang bukan Melayu; mereka akan dilabelkan sebagai perkauman, sebagai berminda sempit, sebagai bumpkin kampung, ke belakang, dan sebagainya.

Ini juga merupakan contoh diskriminasi terbalik.

Apabila orang Melayu bimbang tindakan afirmatif dihentikan dan hak istimewa mereka diambil dari mereka kerana jurang bandar-luar bandar yang masih agak besar, beberapa orang bukan Melayu akan mengatakan bahawa mereka menyokong Apartheid.

Itu salah. Apartheid, dalam pengertian Afrika Selatan, adalah ketika minoriti kecil orang Putih mendominasi penduduk Hitam.

Apabila orang bukan Melayu mendominasi arena politik, selepas kita telah mendominasi arena pendidikan dan ekonomi, dan mempunyai kuasa politik yang cukup untuk menentukan apa yang berlaku kepada orang Melayu, ketika itulah sesuatu yang menyerupai Apartheid berlaku.
……………….

Di Malaysia, orang bukan Melayu mempunyai peluang dan hak-hak yang kita orang yang tersebar merata-rata tidak perolehi di tempat lain di dunia selain Malaysia dan Singapura. Sekolah pendidikan vernakular, radio dan stesen radio bahasa vernakular, berita dan program utama bahasa vernakular di TV kebangsaan .. ini adalah keistimewaan yang kita tidak dapat mencari di mana-mana juga. Sektor swasta didominasi oleh bukan Melayu hingga ke tahap di mana sesetengah syarikat boleh menolak menyewa orang Melayu. Ada orang bukan Melayu yang boleh hidup dari buaian ke kubur di ghetto kecil mereka tanpa pernah belajar untuk bercakap bahasa kebangsaan atau bergaul dengan bangsa lain selain bangsa mereka sendiri.

Namun demikian, kita mengatakan kita menjadi “warga kelas dua” dan kita tidak mempunyai hak. Ada yang pergi sejauh mengabadikan mitos bahawa kita perlu memeluk agama Islam dan “menjadi Melayu” untuk mendapat suntikan untuk meningkat dan unggul di negara ini.

Ini adalah versi mentaliti mangsa Malaysia. Kita, orang bukan Melayu, memiliki kedudukan yang sangat baik di negara ini berbanding kebanyakan tempat lain di dunia, tetapi kita mengadu bahawa kita warga kelas dua tanpa hak.

Jadi, siapa yang sebenarnya rasis? Dan siapa mangsa?”

Sedikit pun saya tidak menyangka bahawa empat tahun selepas terlibat dalam episod Akta Hasutan, saya akan terlibat dengan perkara yang sama, tetapi lebih besar. Kali ini ia adalah bantahan terhadap ratifikasi ICERD.

Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir, dalam ucapannya di Pertubuhan Bangsa-bangsa Bersatu, berkata:
“Dalam konteks ini, kerajaan baru Malaysia telah berjanji untuk meratifikasi semua instrumen PBB teras yang berkaitan dengan perlindungan hak asasi manusia”.
Tidak lama selepas itu, menteri HINDRAF yang tidak dipilih (elected) di Jabatan Perdana Menteri, yang bertanggungjawab ke atas Perpaduan dan Kesejahteraan Sosial nampaknya telah merampas fungsi untuk meratifikasi ICERD daripada Menteri Luar, untuk faedah politiknya.

Saya menulis rencana pertama saya, dalam Bahasa Melayu, pada 30 Oktober 2018, diikuti dengan versi yang ditambahbaikkan pada 9 November 2019. Saya menjelaskan kesan pengesahan ICERD terhadap hak-hak yang diskriminasi orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak yang diperuntukkan oleh Perkara 153 dan juga mengenai rejimen Melayu dan tanah rizab Melayu. Kedua-dua itu itu “ditularkan” oleh NGO-NGO Melayu, UMNO, PAS, kumpulan persendirian dan individu di seluruh negara menembusi semua lapisan masyarakat Melayu / Muslim.

Ia menyedarkan masyarakat Melayu-Islam. Bukan sahaja NGO-NGO Melayu, malah UMNO dan PAS bersetuju untuk bergabung dengan NGO-NGO itu untuk menentangnya. Rencana saya menjadi dokumen rujukan. Momentum melampaui jangkaan.

Saya dijadualkan menyampaikan ucapan saya pada 25 November 2018 di kongres bersama yang dianjurkan oleh organisasi-organisasi tersebut di atas. Pada 23 November 2018, tanpa disangka, Perdana Menteri Tun Dr Mahathir mengumumkan bahawa kerajaan tidak akan mengesahkan ICERD. Saya terpaksa menulis semula ucapan saya yang sudah siap itu.

Pada 25 November 2018, saya pergi ke PWTC dengan menaiki ambulans kerana saya tidak dapat duduk lama, dibantu untuk duduk di kerusi roda dan berucap sambil duduk di atas kerusi roda.

Pada keesokan harinya, 26 November 2018, seorang sahabat menghantar kepada saya apa yang telah dilakukan oleh “Lillie Lillie dengan Margaret Chan”. Mereka meletakkan gambar saya dan gambar Datuk Hasanah Abdul Hamid, bekas ketua Pertubuhan Perisikan Luar Negeri (MEIO) Malaysia bersebelahan. Di atas gambar-gambar ditulis kata-kata, “No wonder he came in an ambulance to encourage the protest to go on. To save his spy daughter!”. (“Tidak hairanlah beliau datang dengan ambulans untuk menggalakkan bantahan itu dilangsungkan. Untuk menyelamatkan anaknya seorang perisik!”.) Di atas gambar saya diletakkan kata-kata “Abdul Hamid ex Chief Judge, pro Najib angry his daughter arrested.” (“Abdul Hamid bekas Ketua Hakim Negara, pro Najib marah anak perempuannya ditangkap.”) Di atas gambar Datuk Hasanah diletakkan kata-kata berikut “Hasanah Abdul Hamid MEIO ex chief spy arrested (pro Najib)”.(“Hasanah Abdul Hamid MEIO bekas ketua perisik yang ditangkap (pro Najib)”.

Memandangkan perbezaan umur antara Datuk Hasanah dan saya sendiri, jika beliau anak saya, saya perlu berkahwin pada usia 12 atau 13 tahun, jika tidak lebih awal!

Pada 29 November 2018, Datuk Hasanah mengeluarkan kenyataan, antara lain, berkata:

“Kritikan tidak cerdik terhadap YBhg. Tun Abdul Hamid (lihat bawah) amat saya kesali. Apa yang dikatakan oleh Tun Hamid hendaklah difahami oleh semua rakyat.

Tun Hamid ialah bekas Ketua Hakim Negara. Walaupun beliau seorang Melayu, beliau tidak berat sebelah dan memberi pandangan yang sama pernah diberi oleh Pengarah Cawangan Khas, Ketua Polis Negara, Ketua Perisikan Tentera, Ketua Pengarah Perisikan JPM dan Ketua Pengarah Majlis Keselamatan Negara sebelum ini kepada mana-mana Perdana Menteri termasuk YAB Tun Dr. Mahathir Mohamad”.

Pada 25 November 2018, saya pergi ke PWTC dengan tujuan untuk tidak menjawab sebarang pertanyaan selepas ucapan saya. Walau bagaimanapun, masa yang diperuntukkan untuk ucapan saya adalah satu jam manakala ucapan saya berakhir dalam masa 25 minit. Juruacara majlis bertanya sama ada saya akan mengambil beberapa soalan.

Saya kasihan kepada penonton. Itulah masalah saya, kelemahan saya dan kesilapan saya. Dan saya bersetuju (obliged). Anda tahu jenis soalan yang biasanya datang dari penonton. Dan saya menjawabnya. Saya menyesal menjawab soalan-soalan itu sebaik sahaja ia selesai. Saya tidak sepatutnya melayan soalan-soalan mereka. Saya berazam ia tidak akan berulang.

Keesokan harinya, Gopal Sri Ram menegur saya kerana membuat kenyataan politik. Sekali lagi, adakah beliau sendiri mendengar apa yang saya katakan dalam bahasa Melayu? Bagaimanapun, inilah jawapan saya:

1. Bagaimana dengan seorang bekas Hakim Mahkamah Persekutuan yang secara sukarela menjadi pendakwa bekas Perdana Menteri, keputusan untuk mendakwanya telah pun dibuat semasa kempen pilihan raya oleh lawan politiknya yang kemudiannya menjadi Perdana Menteri? Apa yang saya lakukan adalah memberikan komen saya mengenai bilangan undi yang diperoleh oleh pelbagai parti. Mana yang lebih buruk? Kita patut ingat bahawa beliau adalah peguam Tun Dr Mahathir sebelum sahaja beliau dilantik terus ke Mahkamah Rayuan padahal Eusoffe Abdoolcader pun terpaksa menjadi Hakim Mahkamah Tinggi terlebih dahulu!

2. Apabila Tun Salleh Abas bersara dan bertanding dalam pilihan raya sebagai calon PKR melawan Sharizat, tiada siapa yang menegurnya. Kemudian beliau bertanding sebai calon PAS di Terengganu dan menjadi Ahli Exco. Tiada siapa yang berkata apa-apa. Saya tidak menyertai mana-mana parti politik atau bertanding dalam pilihan raya. Mana yang lebih buruk?

3. Dalam sejarah Badan Kehakiman di Malaysia, bekas Ahli Parlimen BN (Tun Mohd Zahir Ismail), seorang bekas Speaker Dewan Undangan Negeri (Dato Wan Adnan Ismail), bekas ahli Parlimen pembangkang (Dato’ Mustapha Hussain dari Gerakan, sebelum Gerakan menyertai BN), dua orang calon DUN PAS yang kalah dalam pilihan raya umum (Dato’ Ariffin Jaka dan Dato Mohd Arif), calon ahli parlimen BN (Dato’ Ian Chin) dan calon ahli Parlimen pembangkang (Tan Sri George Seah – SUPP) yang kalah dalam pilihan raya umum, semuanya dilantik sebagai hakim. Tiada siapa yang menimbulkan sebarang bantahan. Mereka telah terlibat dalam politik berparti sebelum mereka dilantik menjadi hakim.

4. Selepas PRU 14 pun, ada hakim bersara yang berkhidmat sebagai Pengerusi Jawatankuasa Tatatertib parti komponen PH. Kenapa Gopal Sri Ram tidak menegurnya?

6. Jika Tun Dr. Mahathir boleh berubah, Waytha Moorthy boleh berubah, mengapa saya tidak boleh? Saya tidak memberi pendapat mengenai isu-isu politik semasa saya dalam perkhidmatan. Hanya setelah bersara baharu saya berbuat demikian. Saya juga rakrat.

Pada hari yang sama, Malaysiakini melaporkan di bawah tajuk “Bedridden ex-CJ says ‘war’ to protect bumi rights not over”. (“Bekas KHN yang bedridden berkata ‘perang’ untuk melindungi hak-hak bumiputra belum berakhir”.) Saya mesti mengatakan ia adalah satu laporan yang adil walaupun ia menekankan pemergian saya dengan menaiki ambulans dan hanya satu aspek ucapan saya. Saya tidak menyalahkannya kerana menonjolkan pemergian saya ke PWTC dengan menaiki ambulans kerana itu mungkin satu berita menarik dan, mungkin, tiada siapa yang pernah melakukannya di negara ini. Itu juga boleh menjadi satu rekod.

Tajuk Free Malaysia Today “ICERD: Jangan percaya Putrajaya, kata Tun Hamid” seperti dilaporkan pada 26 Disember 2018 dengan jelas memasukkan perkataan ke dalam mulut saya. Walau bagaimanapun, kandungannya agak adil kerana ia memetik dari ucapan saya, walaupun ia juga hanya memberi tumpuan hanya kepada satu aspek ucapan saya.

Selepas konvensyen itu, adalah jelas bahawa “Perhimpunan kesyukuran” pada 8 Disember 2018 di Dataran Merdeka (perhimpunan 812) itu mendapat sokongan di seluruh negara. Saya menulis “Amanat Tun Hamid” yang dibuat rakaman video dan dimainkan malam itu sebagai sebahagian daripada kempen perhimpunan itu.

Tidak syak lagi, rencana dan ucapan saya mengenai ICERD memainkan peranan penting untuk menjadikan masyarakat Melayu/Islam faham isu itu dan mempengaruhi mereka untuk pergi ke Kuala Lumpur untuk menyertai perhimpunan itu, lebih daripada ucapan saya menentang pemansuhan Akta Hasutan, empat tahun lebih awal. Saya memberitahu penganjur bahawa saya tidak akan menghadiri perhimpunan itu kerana tempatnya tidak sesuai dengan keadaan saya. Walau bagaimanapun, dua poster muncul dengan gambar saya, mendesak orang ramai untuk hadir. Jelas, seseorang menggunakan nama saya untuk mempengaruhi orang ramai untuk menghadiri perhimpunan itu.

Beberapa hari sebelum 8 Disember 2018, kita mendapat tahu bahawa SUHAKAM akan mengadakan perhimpunan untuk merayakan hari hak asasi manusia pada hari yang sama dan Perdana Menteri Tun Dr Mahathir akan menghadiri majlis itu. Ia dilihat sebagai satu usaha untuk menjejaskan perhimpunan 812 oleh SUHAKAM yang menyokong kuatnya ratifikasi ICERD.

Pada lewat petang 7 Disember 2018, apabila bas-bas yang membawa penyokong untuk perhimpunan 812 telah tiba di Kuala Lumpur atau sedang dalam perjalanan dari seluruh Semenanjung Tanah Melayu untuk menyertai kebangkitan menentang “Malayan Union 2”, Tun Dr. Mahathir menggugurkan satu lagi bom ke atas SUHAKAM bahawa beliau tidak akan menghadiri perhimpunan SUHAKAM itu. Bukan itu sahaja, sebab yang diberikan oleh Perdana Menteri itu juga tentulah menyayat hati SUHAKAM. Beliau berkata, “Saya memutuskan kita tidak akan menerima ICERD. Suhakam mahu menerima ICERD. Jadi, bagaimana saya hendak pergi?”

Keesokan harinya, The Star Online melaporkan, “Ketiadaan Tun Dr Mahathir Mohamad di perhimpunan Hari Hak Asasi Manusia Suruhanjaya Hak Asasi Manusia Malaysia (Suhakam) adalah satu kebaikan bagi mereka, kata Tan Sri Razali Ismail.” Ini jelas adalah satu kenyataan untuk menutup malu.

Kembali ke perhimpunan 812. Dalam artikel saya “Ratifikasi ICERD; Mengimbas Kembali” yang dikeluarkan pada 10 Disember 2018, saya merumuskan:

“Biar berapa pun jumlah peserta yang dianggarkan, perhimpunan itu menempah sejarah dalam tiga perkara:

1. Ia adalah satu perhimpunan yang terbesar dalam sejarah negara ini;

2. Ia adalah satu perhimpunan orang Melayu yang terbesar sepanjang sejarah.

3. Ia adalah satu perhimpunan yang paling aman dan bersih dalam sejarah negara. Tiada satu saman dikeluarkan dan tiada sekeping kertas atau satu sampah yang ditinggalkan.”

Apabila terbit berita bahawa YDPA telah meletak jawatan, saya menulis satu rencana dalam Bahasa Inggeris dan Bahasa Melayu.

Pada 16 Januari 2019, satu artikel di bawah tajuk “Insulting The King: Why Hasn’t The Police Arrested & Charged Ex-Chief Justice Abdul Hamid? – PDRM Have Been Quiet About Abdul Hamid’s Blatant Insults On The Monarchy.” (“Menghina Raja: Mengapa Polis Masih Tidak Menangkap & Menuduh Ketua Hakim Negara Abdul Hamid? – PDRM Diam Mengenai Penghinaan Raja Terang-Terangan Oleh Abdul Hamid”) telah diterbitkan oleh The Coverage memetik Financial Twitter sebagai sumbernya. Mula-mula saya lihat rencana itu, saya nampak nama pengarangnya sebagai “?? Singh “(saya lupa nama pertamanya). Ia tidak disebut sekarang. Bagaimanapun, saya yakin bahawa dia adalah orang yang sama dengan yang menulis “Muslims cannot tell lies” (“Orang Islam tidak boleh berbohong”) yang diterbitkan oleh Hornbill Unleashed pada 30 Julai 2014 itu.

Oleh kerana rencana itu berdasarkan rencana asal saya, saya memperturunkan semula rencana asal saya dengan bahagian yang dipotong kemudiannya ditulis dengan font tebal (bold). Saya juga memperturunkan rencana yang disiarkan oleh Hornbill Unleashed supaya pembaca dapat membandingkan kedua-duanya dan menilainya sendiri.

Saya akan menjawab beberapa perkara yang pembaca mungkin tidak mengetahui.

Ini adalah rencana asal saya:

“PELETAKAN JAWATAN YANG DI-PERTUAN AGONG DAN SELEPASNYA
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 6 Januari 2019, Yang di-Pertuan Agong ke-15 Malaysia meletak jawatannya. Tiada alasan diberikan. Saya juga tidak akan menduga.

Bagi saya 6 Januari 2019 adalah suatu hari yang sangat penting bagi sistem raja berperlembagaan di Malaysia. Ia menunjukkan kematangannya. Jika YDPA, atas sebab-sebab yang diketahui olehnya, berpendapat bahawa baginda tidak mampu menjalankan tugasnya dengan baik sebagai seorang YDPA, atau jika baginda tidak sukakan pekerjaan itu atau baginda tidak sukakan orang yang baginda perlu bekerja dengannya atau atas alasan apa pun, tindakan yang baik untuk dilakukannya ialah meletakkan jawatan.

Kita tahu bahawa beberapa hari sebelum tarikh itu, Raja-Raja mengadakan mesyuarat tidak berjadual. Kita tidak tahu sama ada mereka membincang berkenan YDPA Ke-15 atau kedudukannya, apa keputusan yang dibuat, jika ada dan sama ada ia telah disampaikan kepada baginda. Jika jawapan kepada semua soalan-soalan ini adalah afirmatif yang mengakibatkan peletakan jawatan itu, itu adalah cara yang sangat terhormat dalam menyelesaikan sesuatu masalah.

Malah Dato’ Seri Najib, katakanlah apa yang anda suka mengenainya, menyerahkan kerajaan kepada Pakatan Harapan dengan cara yang terhormat apabila partinya kalah dalam GE 14.

Bandingkan dengan Speaker Dewan Undangan Negeri Perak selepas GE 13 yang berpaut di meja Speaker apabila pengawal-pengawal dewan cuba mengeluarkannya dengan paksa apabila beliau enggan mengosongkan kerusinya, selepas kerajaannya kehilangan majoriti dalam dewan itu. Jika beliau berpendapat bahawa kerajaannya masih mempunyai majoriti dan/atau beliau fikir beliau lebih kuat daripada pengawal-pengawal itu sekali pun, beliau sepatutnya bangun dan berjalan keluar dengan cara yang bermaruah kerana, bukanlah martabatnya, sebagai seorang Speaker, yang berpakaian lengkap, untuk bergelut dengan pengawal-pengawal itu, apatah lagi, apabila akhirnya, beliau di angkat keluar dari dewan itu. Beliau sepatutnya mencari remedi lain.

Saya telah menyatakan pendapat saya bahawa adalah satu kesilapan bagi YDPA memberitahu Perdana Menteri Tun Dr Mahathir bahawa baginda bersetuju untuk mengampunkan Dato’ Seri Anwar Ibrahim sebelum mesyuarat Lembaga Pengampunan dan menerima kunjungan Dato’ Seri Anwar Ibrahim, yang masih menjalani hukuman pemenjaraannya dan memberitahu bahawa beliau akan diampunkan, juga sebelum mesyuarat Lembaga Pengampunan. Lebih buruk lagi apabila YDPA memberitahu Dato’ Seri Anwar bahawa beliau diampunkan kerana ketidakadilan yang dilakukan kepadanya. Itu demoralise mahkamah, Pendakwa Raya dan polis kerana ia seolah-oleh menyatakan bahawa mereka kelihatan seperti alat kerajaan sebelumnya. (Lihat Pengampunan Dato’ Seri Anwar Ibrahim dan Keadilan Kepada Saiful (14 05 2018)).

Suatu perkara lagi yang kita baca dalam media yang dilakukan semasa pemerintahan baginda ialah YDPA selalu mengadakan majlis-majlis angkat sumpah di luar waktu pejabat. Majlis mengangkat sumpah pelantikan kontroversi Tun Md Rauf sebagai Ketua Hakim Negara dan Tan Sri Zulkefli Ahmad Makinuddin sebagai Presiden Mahkamah Rayuan untuk tempoh lanjutan itu dilakukan pada waktu malam. Begitu juga majlis angkat sumpah Tan Sri Richard Malanjum sebagai Ketua Hakim Negara. Ini adalah fungsi rasmi YDPA yang serius. Ia patut dilakukan di waktu pejabat.

Majlis mengangkat sumpah Tun Dr Mahathir sebagai Perdana Menteri wajar diberi perhatian khusus. Kita membaca bahawa sebaik sahaja pengumuman keputusan pilihan raya menunjukkan bahawa PH telah mendapat majoriti, pada malam itu juga, Tun Dr. Mahathir pergi ke Istana Negara untuk mengangkat sumpah sebagai Perdana Menteri kerana takut kiranya akan berlaku lompatan parti oleh Ahli-Ahli Parlimen yang baru dipilih itu yang akan menyebabkan PH kehilangan majoriti.

Bagi saya, adalah memalukan bagi seorang bakal Perdana Menteri untuk pergi tanpa diundang, pada waktu malam, mungkin untuk mengejutkan YDPA jika baginda sedang beradu, untuk mengangkat sumpah beliau sebagai Perdana Menteri.

Kedua, YDPA tidak sepatutnya nampak seperti menjalankan tugasnya di bawah tekanan. YDPA berhak memuaskan hatinya siapa, menurut pendapatnya, mempunyai sokongan majoriti Ahli-Ahli Parlimen yang baru dipilih itu. Apatah lagi, baginda mempunyai budibicara dalam pelantikan Perdana Menteri. Jika Ahli-Ahli Parlimen yang baru dipilih hendak menyeberang dan menyeberang balik malam itu, biarkan mereka berbuat demikian. Sekurang-kurangnya, YDPA sepatutnya berpeluang untuk memuaskan hati baginda siapa yang mempunyai sokongan majoriti, pada siang hari keesokan harinya.

Upacara mengangkat sumpah Perdana Menteri adalah upacara mengangkat sumpah yang paling penting yang dilakukan oleh YDPA. Ia perlu dilakukan di majlis yang sesuai, dihadiri oleh para VIP termasuk, saya cadangkan, mantan Perdana Menteri terakhir, dan disiar secara langsung oleh televisyen. Ia akan membuktikan bahawa demokrasi berjalan dengan baik di Malaysia. Ia juga menunjukkan kematangan ahli-ahli politik di Malaysia..

Saya harap di masa hadapan YDPA tidak akan tunduk kepada tekanan. Biarkan calon Perdana Menteri piket di luar Istana Negara sepanjang malam jika beliau mahu!

Adalah juga diharapkan, tidak lama lagi Raja-Raja akan memilih YDPA baru yang memahami sistem raja berperlembagaan, federalisme, kedaulatan undang-undang, memahami dan menghormati Perlembagaan dan mematuhinya.

Zaman kuasa mutlak Kesultanan Melaka sudah berlalu. Raja berperlembagaan mesti sedar bahawa kuasanya datang dari Perlembagaan. Perlembagaanlah yang memberi dan menghadkannya. Perlembagaanlah yang menentukan bagaimana kuasa-kuasa itu dilaksanakan.

Ada kuasa yang boleh dilaksanakan mengikut budi bicara, manakala yang lainnya kena dilaksanakan atas nasihat Perdana Menteri. Perkataan “atas nasihat” mempunyai makna yang berbeza daripada perkataan nasihat yang digunakan dalam perbualan harian. Ia bermakna anda perlu mengikutinya, sama seperti Raja-Raja Melayu mesti mengikut “nasihat” Resident Inggeris sebelum Merdeka.

Saya minta maaf kiranya saya membuat bunyinya tidak sedap didengar. Tetapi, itulah realitinya. Anda mungkin tertanya-tanya mengapa. Katalah itu cara orang Inggeris berbuat sesuatu. Setelah berjuang begitu lama menuntut daripada raja-raja mereka yang berakhir dengan raja berperlembagaan yang kita ambil pakai, kata-kata “atas nasihat” tentunya lebih diplomatic dan lebih sedap didengar daripada “seperti yang diperintahkan” atau “mengikut arahan” Perdana Menteri!

Terdapat satu perkara lagi yang perlu diketahui oleh YDPA, iaitu konvensyen. Sistem raja berperlembagaan tidak boleh berfungsi tanpa konvensyen. Ada perkara yang YDPA, seperti juga King atau Queen England mesti lakukan walaupun Perlembagaan (Malaysia mempunyai Perlembagaan bertulis, England tidak) Perlembagaan tidak menyebutnya.

Satu contoh yang baik ialah Perkara 44:

“44. Kuasa perundangan Persekutuan hendaklah terletak hak pada Parlimen yang hendaklah terdiri daripada Yang di-Pertuan Agong dan dua Majlis Parlimen yang dikenali sebagai Dewan Negara dan Dewan Rakyat.”

Menurut konvensyen, selepas kedua-dua Dewan Rakyat dan Dewan Negara meluluskan sesuatu rang undang-undang, YDPA hendaklah memberi persetujuan baginda. Menurut konvensyen, baginda tidak boleh menolak untuk memberikan persetujuannya. Sekiranya konvensyen ini dan konvensyen-konvensyen lain diketahui dan dipatuhi pada tahun 1983, mungkin krisis perlembagaan pertama dapat dielakkan dan pindaan-pindaan yang banyak yang dilakukan kepada Perlembagaan itu tidak perlu.

Nasib baik atau tidak, selepas tiga Perdana Menteri pertama adalah peguam, Perdana Menteri keempat pada masa itu, seperti yang ketujuh, adalah seorang doktor perubatan. Maka, doktor perubatan itu pun melakukan pembedahan ke atas Perlembagaan yang digubal oleh Law Lords England.

Biasanya, setiap orang yang menjalani pekerjaan baru melalui latihan dalam perkhidmatan. Saya fikir pekerjaan yang tertinggi dan paling penting di negara ini juga tidak patut dikecualikan, melainkan YDPA adalah seorang peguam. Tiada apa-apa yang hendak dimalukan. Adalah lebih baik untuk belajar lebih awal daripada membuat kesilapan kemudian, apatah lagi apabila kesilapan itu akan membawa akibat kepada seluruh negara.

Sampai kepada rakyat. Terdapat kecenderungan yang semakin meningkat di kalangan orang Melayu untuk meminta Raja-Raja, melalui Majlis Raja-Raja, untuk campur tangan dalam berbagai perkara, undang-undang, pentadbiran dan politik di mana mereka tidak mendapat perhatian atau penyelesaian yang memuaskan daripada kerajaan.

Sekarang, terdapat satu trend menghantar memorandum kepada Raja-Raja mengenai isu politik semasa, meminta Raja-Raja, melalui Majlis Raja-Raja, untuk campur tangan. Perlu diingati bahawa Majlis Raja-Raja telah ditubuhkan untuk tujuan tertentu. (Sila baca ucaptama saya “Majlis Raja-Raja: Fungsinya Menurut Perlembagaan Persekutuan” (19 September 2017).

Adalah penting bahawa YDPA, Raja-Raja, ahli-ahli politik dan rakyat mengetahui kuasa dan sempadan bidangkuasa institutsi-institusi dalam sistem raja berperlembagaan dan institusi-institusi itu hendaklah befungsi dalam sempadan bidangkuasanya dan tidak diminta untuk mengganggu dalam perkara-perkara di luar bidang kuasanya.

Apa yang paling menyakitkan hati sekarang ialah peningkatan komen kasar, biadab, kurang ajar dan penghinaan terhadap YDPA dan Raja-Raja di media sosial. Kebebasan bersuara ada hadnya. Orang yang tidak tahu, tidak peduli atau tidak menghormati had kebebasan atau memang biadab dan kurang ajar tidak sepatutnya dibiarkan menyalahgunakan kebebasan itu.”

Ini adalah rencana yang disiarkan oleh The Coverage yang dipetik dari Finance Twitters:

(“Menghina Raja: Mengapa Polis Masih Tidak Menangkap & Menuduh Ketua Hakim Negara Abdul Hamid? – PDRM Diam Mengenai Penghinaan Raja Terang-Terangan Oleh Abdul Hamid”)
Bekas Ketua Hakim Negara, Abdul Hamid Mohamad, adalah (dan masih merupakan) penyokong tegar Najib Razak. Beliau adalah peminat fanatik bekas perdana menteri itu dua hari sebelum pilihan raya umum pada 9 Mei tahun lalu, beliau mengutuk Mahathir bukan sahaja kerana hendak menjatuhkan Najib, tetapi juga kerana mahu memusnahkan UMNO tanpa mengambil kira kebajikan dan masa depan orang Melayu.
Jangan buat kesilapan mengenainya. Bukan sahaja Abdul Hamid menyokong Najib Razak walaupun penjahat itu mencuri berbilion ringgit dan menjual negara kepada China, beliau mungkin salah seorang hakim paling rasis yang pernah dihasilkan oleh negara itu. Apabila kerajaan Mahathir melantik seorang Kristian Hindu – Tommy Thomas – sebagai Peguam Negara yang baru, Hamid hampir mengalami serangan jantung.

Sudah tentu, Abdul Hamid adalah hakim yang sama yang menulis penghakiman rasisnya di Mahkamah Rayuan pada tahun 1996 dalam kes di mana sebuah bank telah membuat tuntutan terhadap dua orang rakan kongsi perniagaan – seorang Melayu dan seorang India – yang melihatkan beliau menerima tuntutan (claim – sic) oleh Defendan Melayu (tetapi tidak orang Defendan India) kerana bekas Ketua Hakim Negara itu menerima hujah bahawa “sebagai seorang Islam orang Melayu tidak akan berbohong”.

Sekarang, walaupun selepas 8 bulan idola – penjahat dan pengkhianat Najib Razak – dikalahkan dan ditampar dengan 39 pertuduhan pecah amanah (CBT), pengubahan wang haram dan penyalahgunaan kuasa, kekecewaan Abdul Hamid nampaknya telah mencapai titik tiada pulangan. Pada hari Jumaat (11 Jan), bekas Ketua Hakim Negara itu meletup dan berterbangan.

Pertama, Abdul Hamid yang nyanyok itu mendakwa Mahathir Mohamad, dalam tergesa-gesa untuk menjadi perdana menteri yang akan datang, telah pergi ke istana tanpa diundang untuk meminta supaya beliau diangkat sumpah ke jawatan itu lewat pada malam 9 Mei, pada hari yang sama pilihan raya umum ke-14 diadakan. Bagaimana Mahathir yang berusia 93 tahun itu diam-diam boleh dibawa ke istana tanpa beratus-ratus wartawan mengetahuinya, tidak dapat difahami.

Kedua, Abdul Hamid beg sampah mendakwa Agong (sekarang bekas Raja, Sultan Muhammad V Kelantan) telah membuat banyak kesilapan, antaranya secara tidak berperlembagaan memaafkan Anwar dan menghina mahkamah. Ya, bekas Ketua Hakim Negara telah menuduh bekas Raja tidak berkebolehan – bahkan mengejek raja bahawa cara terbaik baginya adalah untuk turun dari takhta.

Oleh kerana bekas Raja telah melakukan penghinaan terhadap mahkamah, Abdul Hamid, yang menganggap dirinya sangat tinggi, pada dasarnya mencadangkan bahawa Raja Melayu itu patut ditangkap dan dituduh. Beliau berkata – “Lebih teruk lagi bahawa Baginda telah memberitahu Anwar bahawa dia telah diampunkan kerana ketidakadilan yang dikenakan kepadanya. Ini akan melemahkan semangat mahkamah, pendakwa raya dan polis kerana ia menunjukkan bahawa mereka adalah alat kerajaan sebelum ini.”

Itu samalah seperti mengatakan bekas Raja sebagai diktator seperti Adolf Hitler atau Kim Jong-un – merampas kuasa badan kehakiman dan menurunkan Polis Diraja Malaysia ke institusi pariah. Abdul Hamid juga memberi tanggapan bahawa Sultan Muhammad V sangat lemah dan terencat sehingga baginda telah menjadi boneka PM Mahathir dan PM-menunggu Anwar Ibrahim.

Ketiga, Abdul Hamid yang sombong mengkritik mantan Raja kerana kononnya melakukan upacara bersumpah di luar jam kerja. Dia memberikan contoh – Mohd Rauf Sharif (Ketua Hakim egata) dan Zulkefli Ahmad Makinuddin (presiden Mahkamah Rayuan) dan Richard Malanjum (Ketua Hakim Negara) yang paling baru – yang semuanya mengangkat sumpah di malam hari di istana.

Mengkritik bekas Raja, bekas hakim tertinggi itu berkata – “Ini adalah fungsi rasmi Yang Di-Pertuan Agong (Raja) dan perlu diberi perhatian yang serius. Ia perlu dilakukan di waktu pejabat.” Adakah Abdul Hamid baharu sahaja mendedahkan bahawa bekas Raja itu terlalu melakukan terlalu banyak kegiatan extra-curricular “tak rasmi” pada siang hari sehingga raja terpaksa menjalankan tugasnya hanya pada waktu malam?

Sebagai penyokong kuat Najib Razak dan bekas ketua sistem perundangan, berkemungkinan besar Abdul Hamid mempunyai akses kepada maklumat rahsia yang tidak diketahui oleh orang ramai. Justeru, bolehkah beliau, tanpa disedarinya, berkata terlalu banyak dan dalam proses itu secara tidak langsung mengesahkan khabar angin di media sosial bahawa Sultan Muhammad V Kelantan mempunyai masalah seks dan dadah?

Jika tidak, bagaimanakah Abdul Hamid menjelaskan tuduhannya bahawa Sultan Kelantan tidak dapat melaksanakan tugasnya secara bertanggungjawab di waktu pejabat dari pukul 9 pagi hingga 5 petang seperti mana-mana pekerja pejabat? Kecuali bekas Ketua Hakim Negara itu boleh membuktikan sultan adalah seorang superhero seperti Batman, yang membenteras jenayah pada malam hari, ucapannya membawa motif tersembunyi yang memperkecilkan, menyerang dan menghina Raja Melayu itu.

Serangan kasar Abdul Hamid terhadap bekas Raja itu sebenarnya adalah serangan ke atas angkatan tentera negara ini berdasarkan kuasa raja sebagai Pemerintah Tertinggi Angkatan Bersenjata Malaysia (Angkatan Darat, Tentera Laut dan Angkatan Udara). Ini bermakna bahawa di bawah pemerintahan Sultan Muhammad V sebagai Pemerintah Tertinggi, keselamatan negara telah terancam selama lebih dari 2 tahun.

Heck, Abdul Hamid tidak peduli untuk menyembunyikan sokonga terus menerusnya terhsdsp kerana rasuah dan pengkhianatan bahawa beliau sebenarnya percaya bahawa sumpah Mahathir Mohamad tidak dilakukan dengan baik kerana bekas perdana menteri Najib Razak tidak dijemput ke acara tersebut. Mengejutkan, dua hari selepas ledakan bodoh itu, bekas Ketua Hakim Negara itu meminta maaf kepada Mahathir Mohamad dan bekas Raja.
Setakat ini, polis berdiam diri mengenai penghinaan Abdul Hamid yang sangat terang terhadap Raja. Memang, dia telah meminta maaf tetapi begitu juga pengguna Facebook Eric Liew Chee Ling. Dan mengapa pengguna media sosial seperti Eric Liew, Azham Akhtar Abdullah dan Nur Alia Astaman ditangkap dan didakwa di bawah Akta Hasutan 1948, tetapi bekas Ketua Hakim Negara Abdul Hamid Mohamad tidak?

Adakah Timbalan Ketua Polis Negara (IGP) Noor Rashid Ibrahim tidur di tempat kerja? Kenapa dia tidak menahan dan menuduh Abdul Hamid kerana menghasut? Adakah dia menunggu artikel menghasut untuk menjadi virus sebelum dia boleh bertindak? Atau adakah Timbalan Ketua Polis, seperti bekas Ketua Hakim Negara, masih terhutang budi kepada Najib Razak oleh itu pilih kasih yang sengaja dan “double standard”?

Tidak seperti pengguna media sosial biasa yang dianggap menghina Sultan Muhammad V selepas Raja Kelantan yang telah turun takhta sebagai Yang di-Pertuan Agong ke-15, Abdul Hamid mengutuk dan menghina hampir semua institusi – Eksekutif, Kehakiman, Ketua Kerajaan, Polis Diraja Malaysia, Tentera, Institusi Beraja dan apa sahaja.

Mungkin Mahathir betul ketika beliau mengejek pegawai penguat kuasa yang tidak tahu apa yang dianggap sebagai “penghinaan”, sehingga Perdana Menteri berusia 93 tahun itu harus berceramah kepada polis. Timbalan IGP Noor Rashid Ibrahim nampaknya tidak mengerti sama seperti orang yang terus menghalakan alat kawalan jauh TV ke microwave atau peti sejuk.”

Saya hanya akan menjelaskan beberapa perkara:

Pertama, berkenaan komen saya mengenai Tun Dr. Mahathir pergi ke Istana Negara pada malam 9 Mei 2019, saya bergantung pada apa yang diberitahu kepada saya oleh orang yang saya tidak mempunyai sebab untuk tidak percaya, di hapadan dua orang lain yang sama kedudukan dengannya. Malah, hingga ke hari ini saya masih cenderung untuk mempercayai apa yang diberitahunya kepada saya.

Bagaimanapun, oleh kerana Jabatan Perdana Menteri telah mengeluarkan kenyataan rasmi yang menafikannya, dan saya tidak mahu berbalah mengenainya, saya terima kenyataan itu dan meminta maaf kepada Perdana Menteri. Permintaan maaf itu dimuat naik di dua laman web saya pada 12 Januari 2019. Saya juga meminda artikel saya dengan memotong bahagian yang relevan dengan cetakan tebal. Itu sepatutnya menamatkan perkara itu, tetapi permmohonan maaf saya diputar belit untuk mendiskreditkan saya. Jika ada sesiap yang tahu sama ada sebenarnya Tun Dr. Mahathir pergi atau tidak ke Islana Negara pada malam itu, sila melangkah kehadapan. Kita, hanya ingin tahu apa yang benar.

Mengenai permintaan maaf kepada YDPA, ini apa yangsaya katakan:

“Saya juga mengangkat sembah Ke Bawah Duli Yang Maha Mulia Seri Paduka Baginda Yang Di-Pertuan Agong memohon maaf kiranya terdapat apa-apa kesilapan fakta yang melibatkan baginda dalam rencana itu walaupun, setakat ini, belum ada sesiapa yang menunjuknya.” (Tekanan ditambah.)

Itu adat Melayu. Apabila berucap, sebelum berhenti, seseorang itu akan meminta maaf kiranya ada apa-apa kesilapan, kekasaran, kekurangan dan sebagainya. Dalam hal ini, oleh sebab saya telah meminta maaf kepada Tun Dr. Mahathir, maka saya panjangkan juga kepada YDPD sekiranya terdapat apa-apa kesilapan….Itu adalah permohonan maaf beradat dan bersyarat.
Mengenai tuduhan “penghinaan yang terang-terang” saya terhadap YDPA, sila bandingkan apa dan bagaimana saya mengatakannya dengan apa yang penulis rencana itu berkata, saya katakan. Hanya untuk memberi satu contoh yang jelas, beliau berkata bahawa saya telah “…berkata terlalu banyak dan dalam proses itu secara tidak langsung mengesahkan khabar angin di media sosial bahawa Sultan Muhammad V Kelantan mempunyai masalah seks dan dadah?” Tunjukkan kepada saya di mana, di dalam rencana saya itu, saya berkata atau membayangkan sedemikian.
Mengenai selainnya, saya serahkan kepada pembaca untuk menilainya.

Untuk pengetahuan pengarang rencana bertarikh 16 Januari 2019 itu, walaupun beliau berusaha bersungguh-sungguh supaya saya ditangkap kerana menghina YDPA ke-15, se minggu selepas rencananya diterbitkan, saya menerima panggilan telefon dari pejabat Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja meminta pengesahan alamat kediaman saya sekarang untuk mereka menghantar kad undangan untuk menghadiri majlis mengangkat sumpah YDPA ke-16! Terkejut? Kecewa? Beliau terima undangan atau tidak? Bagaimanapun, saya memberitahu pegawai tersebut bahawa, malangnya, saya tidak dapat hadir kerana keadaan kesihatan saya tidak mengizinkan.

Pada 23 Januari 2019, Malaysiakini menerbitkan sembilan lagi komen terpilih di bawah “Yoursay: Inexcusable for ex-CJ to make an error of facts (“Yoursay: Kesilapan fakta bekas KHN tidak dapat dimaafkan.”). Perhatikan bahawa pengkritik saya telah kalah dalam tahun 2014, dan kini sekali lagi, dalam tahun 2018, kepada seorang yang uzur. Bolehkah mereka memaafkan saya? Oleh itu, permohonan maaf pun perlu diputar belit sepenuhnya untuk menjatuhkan integriti saya.

Saya akan memetik mereka sepenuhnya (kecuali nama mereka, bukan nama sebenar mereka pun) untuk membaca memutuskan sendiri sama ada mereka bersetuju dengan pengkritik-pengkritik saya itu atau tidak. Saya telah menjelaskan mengapa saya menulisnya seperti yang saya lakukan dan mengapa saya memohon maaf. Saya tidak akan mengulanginya lagi.

Inilah apa yang mereka katakan, berikutan permintaan maaf saya:

A: “Secara jujur, hakikat bahawa Abdul Hamid Mohamad ketua hakim negara Malaysia adalah mengejutkan, teruk, dahsyat dan tidak dapat dimaafkan.

Berpuluh-puluh tahun ketuanan Melayu dan ketaksuban rasis dan agama telah mencipta keadaan di mana seorang lelaki yang dalam kebijaksanaannya yang tidak terhingga memutuskan bahawa “orang Islam tidak berbohong” dan yang dalam keadaan biasa tidak mungkin layak untuk menjadi seorang majistret, telah menjadi pegawai kehakiman Malaysia yang tertinggi.

Adakah kita memerlukan lebih banyak alasan mengenai apa yang merosakkan negara kita yang tercinta?”

B: “Adalah patut dipuji bahawa lelaki ini telah mengakui kesilapannya (kerana mendakwa bahawa Dr Mahathir Mohamad telah pergi ke Istana Negara yang tidak diundang pada 9 Mei dalam usaha untuk bersumpah sebagai perdana menteri) dan memohon maaf untuknya.

Walau bagaimanapun, masih terdapat banyak perkara yang beliau menulis sebelum ini yang mana beliau patut meminta maaf. Memang, beliau sangat mengecewakan sebagai seorang yang menjadi ketua hakim negara.”

C: “Sebelum pengulas “memuji” bekas ketua hakim negara ini, mereka harus ingat konteks permintaan maafnya.

1. Bekas KHN meminta maaf hanya kerana ia melibatkan Mahathir. Adakah anda fikir beliau akan memohon maaf jika ini adalah fitnah mengenai (katakan) Lim Kit Siang atau DAP atau mana-mana orang bukan Melayu?

2. Bekas HKN adalah seorang Melayu “bigot” yang dilantik ke jawatan tertinggi KHN semata-mata kerana pandangannya yang “bigot” itu.

Baru-baru ini beliau telah “memperingatkan” Konvensyen Perpaduan Negara bahawa orang Melayu akan menjadi “Red Indians” di tanahair sendiri.

Kembali kepada ketika beliau menjadi seorang hakim, beliau menulis penghakiman yang mengatakan bahawa kesaksian seorang Melayu dapat diterima hanya kerana dia seorang Muslim (kononnya Muslim tidak berbohong) tetapi kesaksian seorang India ditolak (kononnya bukan Islam tidak boleh dipercayai).

Inilah ukuran Abdul Hamid, seorang tokoh fasis Islam dan “bigot” bangsa””

D: “Hamid, ini adalah permulaan yang baik – anda boleh meminta maaf kerana tidak bercakap benar.

Biarkan saya mengingatkan anda bahawa terdapat banyak perkara lain yang anda telah bercakap tentang komuniti lain yang tidak benar. Anda perlu memohon maaf kepada mereka juga.”

E: “Saya ingin bertanya kepada yang arif bekas ketua hakim negara itu berapa kali beliau membuat kesilapan yang disengajakan seperti itu?

Ini semestinya bukan kesilapan, ia bukanlah suatu dakwaan yang beliau nyatakan sebagai fakta, dan oleh itu ia adalah satu pembohongan yang disengaja yang datangnya dari bekas ketua hakim negara.

Saya ingin bertanya kepadanya, saya tidak akan membuat apa-apa tuduhan, tetapi adakah beliau dibayar untuk melakukan kebohongan tebal muka itu? Dan saya juga ingin mengingatkannya bahawa melakukan satu pembohongan untuk menutup satu pembohongan lain bukanlah cara melakukannya.”

F: “Malu kepada kamu, Hamid. Sebagai bekas ketua hakim negara, anda sepatutnya seorang pakar dalam mengumpul fakta dan membuat keputusan berdasarkan fakta dan undang-undang.

Juga, anda sepatutnya tidak memihak dan tidak terpengaruh dengan perkara lain seperti sama ada anda minum kopi atau teh apabila anda membuat keputusan.

Sekarang kita tahu bagaimana naif dan rendahnya awak. Nasihat saya kepada anda adalah untuk bersenang-senang bersara dan bersembunyi di bawah “tempurung” anda.”

G: “Hamid adalah jaguh Melayu lantikan sendiri, bukan ‘jaguh’ Malaysia, (dan yang lemah, terpesong). Lihat perbezaannya?

Kedua-dua cara dan fikirannya menggagalkan orangnya sendiri yang dianggap diwakili olehnya dan negaranya yang kononnya dia bersumpah kesetiaan kepadanya.

Dia adalah orang yang membantu menghancurkan reputasi badan kehakiman dan negara, dan semoga kita belajar dari semua penipuan ini dan memperluaskan pandangan dunia kita di luar tempurung bangsa dan agama kita seperti yang dilakukannya.

Kita, sebagai sebuah negara, membuat kesilapan dalam menjadikannya sebagai KHN kita; dan ya, kita berhak lebih baik, tetapi sekarang kita menerimanya sebagai sandiwara dalam sejarah negara kita dan kita maju ke hadapan.”

H: “Bolehkah seseorang mengaibkan dan memalukan dirinya lebih dari pada orang ini?

Ya, ada beberapa ahli politik di luar sana yang menunggu makanan dan penginapan percuma. Tetapi seperti dijangka, ahli politik entah bagaimana memilikinya dalam gen mereka untuk memalukan diri mereka dengan kata-kata dan kelakuan dan berakhir dalam pembetung.

Bagaimanapun, lelaki ini menjadi KHN negara ini pada satu masa. Beliau mengetuai institusi yang diharapkan oleh orang ramai untuk mendapatkan keadilan. Bagaimana beliau mendapat kenaikan demikian; jika tidak kerana apa yang beliau telah bukti semasa di mahkamah dan lebih lebih lagi sekarang?

Ia adalah kerana ini adalah orangnya yang dengan mudah, dengan bersungguh-sungguh, dengan sengaja dan rasial terhutang budi kepada tikus-tikus yang menjadikannya KHN.

Dan itu menyebabkan kita semua malu, kerana membenarkan sampah untuk naik melebihi nilai moral minimum yang diharapkan daripada mana-mana orang biasa di jalanraya”.

I: “Hamid, saya tertanya-tanya berapa kes yang anda buat di masa lalu yang diputuskan berdasarkan kesilapan fakta.

Anda adalah bekas ketua hakim negara. Anda sepatutnya dilatih untuk menimbang fakta dan keputusan anda dengan cermat dengan kewajipan berhati-hati sepenuhnya. Adalah mustahil untuk mempercayai bahawa anda boleh membuat kesalahan sedemikian.

Peristiwa sumpah itu berlaku lapan bulan lalu. Tentunya, anda mempunyai banyak masa untuk mengumpulkan fakta anda.

Sesungguhnya orang ramai harus meragui kecekapan Hamid sebagai ketua hakim negara. Mungkin Majlis Peguam harus mengkaji semula semua kes yang lalu untuk menentukan sama ada ia mengandungi kesilapan fakta.

Ini benar-benar tindakan yang memalukan dari bekas ketua hakim negara.”

Adakah apa-apa yang baru? Biar apan pun yang mereka katakan terhadap saya, tunjukkan saya satu perkataan yang serupa dengan yang digunakan oleh mereka terhadap saya, yang saya gunakan terhadap sesiapa pun. Semoga Allah memberi ganjaran kepada ruh ibu bapa saya kerana telah mendidik saya cseperti yang mereka lakukan.

Memandang ke belakang, semua ini berlaku dalam tempoh empat tahun yang lalu. Dalam tempoh itu, pada tahun 2014, saya masih dapat berdiri dan berjalan beberapa meter. Tetapi dari tahun 2015, saya tidak dapat berdiri lagi dan saya menghabiskan sebahagian besar masa saya terlentang.

Pada masa itu, saya mula menulis dan bercakap mengenai isu-isu politik untuk mempertahankan kontrak sosial dan peruntukan-peruntukan Perlembagaan; mempertahankan hak-hak orang Melayu dan anak-anak negari Sabah dan Sarawak serta kedudukan Islam, seperti yang termaktub dalam Perlembagaan, dalam menentang cabaran yang semakin meningkat oleh kumpulan bukan Melayu dan bukan Islam yang mahu pengagihan semula hak-hak orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak, sambil mengekalkan hak-hak mereka. Itu adalah pendirian saya dan, untuk itu, saya tidak meminta maaf.

Dalam tempoh itu, saya juga menulis banyak rencana tentang isu-isu undang-undang dan perlembagaan yang lain, serta isu-isu lain, yang mana pengkritik saya diam.

Tetapi, bagi yang awal disebut, dan juga kerana menyentuh ikon mereka Tommy Thomas, saya menerime kritikan, cemuhan, penghinaan, cercaan dan kutukan pengkritik-pengkritik saya. Pengkritik-pengkritik itu mengikuti saya, mencari apa yang saya tulis atau kata, yang mereka boleh putar belit dan siarkan. Media internet akan menjemput para pelanggannya mengulas (baca mengkritik, mengutuk). Memandangkan bilangan kritikan terhadap saya, saya tidak terkejut bahawa saya telah menjadi musuh No.1 mereka. Oleh itu, saya mesti diikuti, diperhatikan, didiskreditkan dan dibungkam.

Pada masa yang sama, walaupun saya terlentang dan dalam kesakitan, hanya melalui tulisan dan, kadang-kadang, ucapan, saya telah memainkan peranan penting dalam mempengaruhi masyarakat Melayu-Muslim untuk mempengaruhi dua orang perdana menteri, seorang dari Barisan Nasional dan seorang lagi dari Pakatan Harapan, kedua-duanya musuh ketat, yang kemudian disebut daripada kumpulan parti-parti yang disokong oleh pengkritik-pengkritik saya itu, untuk mengubah fikiran mereka mengenai dua isu kebangsaan (pemansuhan Akta Hasutan dan pengesahan ICERD), yang mengecewakan pengkritik-pengkritik saya itu. Itu tidak mengambil kira isu-isu lain seperti kempen tandatangan untuk menjadikan Rukun Negra sebagai mukadimah Perlembagaan yang saya tentang dan mati tak berkubur dan seruan saya supaya UMNO dan PAS bekerjasama demi perpaduan Melayu/Muslim, yang nampaknya, sedang berlaku.

Paling kurang, tidakkah saya mempunyai sebab untuk senyum? Adakah mereka?

25 02 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

RESPONSE TO ALL MY CRITICS

Tun Abdul Hamid Mohamad

When I started my website, on the suggestion and help of a friend, my intention was to upload my speeches and papers delivered or written when I was in service as a Judge so that other people could have access to them. They were all on law-related topics.

During the first few years of my retirement, due to my involvement in those areas, I started writing and speaking on the legal aspects of Islamic banking and finance. Besides, I used to get invitations to speak on such subjects as integrity, corruption and others.

They were all uploaded on my websites. The number of visitors kept increasing, beyond my expectation. I used to receive congratulatory emails from readers, but never a criticism.

In early March 2014, I was invited by a group of Malay/Muslim NGOs led by Dato’ Ibrahim Ali, who were resisting the repeal of the Sedition Act 1948 and the passing of what became known as the Harmony Bills, to chair the committee to prepare a memorandum to be submitted to Dato Seri Najib, the then BN Prime Minister.

I debated with myself whether to accept it or not, because for me to be seen sitting side by side with Dato’ Ibrahim Ali, the President of Perkasa was enough to attract criticism from the non-Malay group championing the repeal of the Sedition Act and the introduction of the Harmony bills.

I decided to accept it on my terms, which I made clear at the first meeting on 14 March 2014, which are:

1. My job was only to assist the committee on the legal and constitutional aspects in the drafting of the memorandum. I may or may not agree with some parts of the memorandum. The content is a matter for the Convention of NGOs to decide.

2. The NGOs must not contravene any law in their actions. Besides, their actions must not be contrary to the good akhlaq of the Muslims and the adab of the Malays.

Even though my position was only as an advisor, not an activist, I knew that I would be accused of getting involved in politics, what more with the “ultra-extremist Malay group” by opposite group. Ironically, the Bar Council which not openly spearheaded the abolition of the Sedition Act but even drafted the Harmony bills was not seen as being involved in a “political” activity, or was it exempted?

However, I argued that I had retired, to quote Dr. Zhivago, “I am the people too” and, after his dismissal, Tun Salleh Abas, stood for election, first on PKR ticket, then on PAS ticket and became an Exco Member in Terengganu, nobody said anything. I am not joining any political party or standing for election as a candidate of any party, why should there be an issue?

But, sure enough, I was asked by a (Chinese) reporter whether it was proper for me, an ex-CJ to get involved in the drafting of the memorandum. You see how quick they are in finding your fault when what it might affect their interest.

On 22 April 2014, I wrote an article “Perpecahan Melayu Punca Tuntutan Melampau Bukan Melayu” from Bilik Cempaka, Hospital Kuala Lumpur. That was a political article but my position was clear: I was merely defending the rights of the Malays and the natives of Sabah and Sarawak and the position of Islam as had been agreed by the various races and provided by the Federal Constitution against the onslaught by mainly the Chinese who had rallied behind the DAP to achieve their objective. That article was published by Utusan Malaysia and became viral amongst the Malays. Of course, I received many congratulatory messages through my email.

The opposition against the repeal of the Sedition Act and the introduction of the Harmony bills was gaining momentum. I was already seen as a strong objector to the move to abolish the Sedition Act and the passing of the Harmony bills.

On 29 June 2014 I wrote an article “Pembangkang, Majlis Peguam dan Comango “Merampas” MPKN (NUCC)”. That article was published by Utusan Malaysia on 2 July 2014 under the title “Saya tidak mahu jadi pengkhianat”.

When writing that article I was confused between Majlis Konsultasi Perpaduan Negara (MKPN) or in English, and Jawatankuasa Mempromosikan Persefahaman dan Keharmonian di Antara Penganut Agama (JKMPKA) which was also under the Jabatan Perpaduan Negara dan Integrasi Nasional (JPNIN). I was offered chairmanship of JKMPKA which I turned down. However, in that article, I mistakenly typed “MKPN” instead of “JKMPKA”.

I am unable to find the article in Malaysiakini now except a line “July 1, 2014 – ‘To helm unity panel will make me Malay traitor’. I believe that was the news article based on my article of 29 July 2014.

On 2 July 2014 Malaysiakini published 16 selected comments from its subscribers. The title reads “Yousay” followed by “Shocking that Abdul Hamid was chief justice”. Just as the title indicates, all of them condemned me harshly and questioned how a “bigot” like me could have been a judge and chief justice.

To save space, I merely quote parts of what they say:

“closet bigot”

“a fraud”

“We can only lament such a defective mind could have led the judiciary.”

“cock-eyed judges like Abdul Hamid.”

“Abdul Hamid is a traitor to the constitution and the rule of law”

“the man is a disgrace to the bench and the law.”

“……bigots like Abdul Hamid around spouting their ridiculous ideas,”

The following day, on 3 July 2014, Malaysiakini again published a selection of 17 comments by its subscribers under the title “Goodness gracious, and he was chief .justice?” The comments are similar. They were attacks against me personally.

Realising my mistake, on 8 July 2014, I issued a correction and apologized for the mistake. The correction is only relating to the confusion. The content remains the same.

However, the next day, 9 July 2019, Hornbill Unleash, perhaps relying on an earlier report by the “Malaysian Insider” reported under the title “Ex-chief justice was not truthful, he was not offered a place on unity council, says source”:

“Former Chief Justice Tun Abdul Hamid Mohamad (pic) was not truthful when he said he turned down an offer to join the National Unity Consultative Council for fear of being branded a “traitor” to the Malays and Islam, said a source who is familiar with the issue.

“The fact is, Abdul Hamid was never offered a position on the NUCC panel,” the source told The Malaysian Insider.

“He was instead offered the chairmanship of the Committee to Promote Understanding and Harmony Among Religious Adherents (JKMPKA) under the Department of National Unity and Integration.”

“The source” must have been one of the officers of the department. What is the motive for him to leak the information to Malaysian Insider to report it if not to discredit me as, by then, the days of NUCC were already numbered due to our opposition?

The truth is that I enquired whether the ministry could provide a car to fetch me from my house for the meeting and send me back after the meeting because, due to my health condition, I was unable to drive anymore and I did not have a driver! I did not ask for a car and a driver. See how it was spun.

Yes, I did enquire about meeting allowance not just for me but for all members of the committee. The minister and the department had full time and fully paid officers to do the work of the department. Now they want us to do the job for them. They should not expect us to do it for free for them and, at the end of the day, they get the name. I did mention the amount the Ministry of Finance and Bank Negara paid me to chair their committees for their information. Why leaked it to be used to discredit me?

That article was a 1077-word article. I dealt with a number of issues, giving my arguments to support my view. (To get a clearer picture on the issue, I urge readers to read the said article and subsequent articles ans speeches on the issue, on my websites.) No one wrote a similar article giving counter arguments to support his view. Instead, all of them criticised me with the kind of language readers have just read, picking on my mistake in typing the abbreviation “MKPN” instead of “JKMPKA” and trying to make me appear to be greedy for money.

It shows that none of them had read my article, in Malay. I am very sure they merely relied on a news article in English written by someone who normally follows what I write and published by one of the internet media that publishes similar news articles about me.

Why were they suddenly so angry with me? The truth is, by that time, they could already feel the strength of our opposition and the influence of my articles and speeches. I must be discredited and silenced at all costs. This is the best opportunity for them to do it.

My speech at the breaking of fasting organized by Perkasa on 21 July 2014 worsened the criticism against me. The title was “Mempertahankan Perlembagaan Sebagai Asas Perpaduan Negara.”

I began my speech as follows (translation):

“The Malay Peninsula was colonised from the Malays. Those who opposed it, be it Dato Bahaman, Dato’ Sagor, Dato Maharaja Lela, Dol Said or Tok Janggut, were Malays. It was the Malays who opposed the Malayan Union. Those who sacrificed their lives to fight the communist terrorists during the emergency were Malays. Those who fought for independence were Malays. The non-Malays joined the movement to fight for independence when they saw that it would be a reality, to safeguard their interests. Even at that time their goals were different.

“Logically, the Malay Peninsula which was colonised from the Malays, should be returned to the Malays. But no, the Malays were required to share the power that the British colonisers were handing over. Even at that time, the Malays were required to sacrifice their rights “for the sake of unity”. The Malays agreed, so much so that in the 1955 General Election, in order to give more representation to non-Malays, the Malay-majority areas were given to non-Malay candidates to contest. This situation continued in order to ensure the victory of non-Malay party leaders, up to the 12th General Election when UMNO’s own victory in the Malay-majority constituencies, was uncertain.”

Then, I quoted Professor Shad Saleem Farouqi’s book “Document of Destiny: The Constitution of the Federation of Malaysia” where he said:

“As a result of the “social contract” between the various races, millions of migrants to British Malaya were bestowed with citizenship by the Merdeka Constitution. It is believed that the number of citizens in Malaya doubled at the stroke of midnight on August 31, 1957 due to the constitutional grant.”
Then, I said:

“Generally, the non-Muslims in Malaysia are unhappy with the position of Islam as the religion of the Federation. They want all religions to be given the same position. According to the former Mufti of Penang, in Penang, at an event in which a building was officially opened by the Deputy Chief Minister, prayers were read by a Christian priest, a Hindu priest the Imam of the State Mosque. I am surprised why the imam of the state mosque also participated.”

I also said that according to the former Mufti it was getting more difficult for the State Islamic Religious Council to get funds from the state as non-Muslim religious organisations also wanted the same.

On 23 July 2014, Malaysia Today reported that Lim Guan Eng, the Chief Minister of Penang, attacked me and called me “a racist, an extremist and a liar”.

In the first place, did he read the whole of my speech before commenting? Now, let us look at his outburst rationally. I had stated a fact based on what was told to me by a person in authority, which fact I believed to be true. If that fact turned out to be wrong, I am not lying. I made a mistake of fact. All that Lim Guan Eng needs to do was to say that what I said was wrong and provide the correct fact. I would have accepted his statement and apologise the same way as I had done in respect of Tun Dr. Mahathir four years later. It is a pity that a Chief Minister does not know the difference between lying and making a mistake of facts.

Calling me “racist” and “extremist” does not prove whether what I said was right or wrong. It only shows his level of argument.

Since that was the first and the last time I heard from him, in spite of the fact that, on two occasions, when he was a Minister of Finance, I questioned his use of Mandarin only, in official matters, I will say no more.

The word “racist” uttered by Lim Guan Eng against me seemed to have awoken former Federal Court Judge Dato’ Sri Gopal Sri Ram from his 30-year sleep.

On the following day, 24 July 2014, the Malaysian Insider reported “Hamid revealed racial prejudice in a High Court judgment, says retired judge”. The report continued:
“Retired Federal Court judge Datuk Seri Gopal Sri Ram said he had sat on a Court of Appeal bench in 1996 which came across Hamid’s decision in a civil case that belied his prejudice.

In that case, a bank had sued two business partners, a Malay and an Indian, who had stood guarantors for a loan. Both the defendants relied on the defence that their signatures were forged by a third party.

Sri Ram (pic) told The Malaysian Insider that Hamid, who had wrriten the judgment in Bahasa Malaysia, accepted the claim by the Malay defendant because “as a Muslim he would not tell lies”.

“He, however, did not accept the allegation of the Indian. The bank and the Indian appealed to the Court of Appeal.”

I do not remember that case as it happened, if at all, almost thirty years earlier, assuming the date given by him is correct. Show me the judgment and what I really said, in Malay. Only then I’ll be able to reply. In the meantime, on the assumption that what he said is true, I will only say the following:

First, do not give the impression that I wrote the judgment in Malay because I was “racist” and I had something to hide. At that time, there was a directive from the Chief Justice that judges should write their judgments in Malay and for those who were not well versed in Malay, at least one a month. I do not know whether Gopal Sri Ram ever complied with that directive.

Secondly, did he ever read and understand a judgment written in Malay?

Thirdly, I was a judge for 18 years, written hundreds of judgments and decided thousands of cases, but he could only mention one solitary case, vaguely, 30 years later, to join the chorus that I am “racist”. Did he not come across any other? Show me just one formal complaint by lawyers or the Bar Council against me, regarding anything, during all those years that I was a Judge.

Fourthly, he was then a member of the Court of Appeal panel that heard the appeal. Why didn’t the Court of Appeal (or he himself) write a judgment pointing out that I was wrong to give that kind of reason for accepting an affidavit evidence. It is the duty of the Court of Appeal to correct the mistakes of the High Court. I, a junior Judge then, would have learned my mistake, three decades earlier. Other Judges would benefit from it too. Or, why didn’t he or any other member of the Court of Appeal panel call me and tell me that I was wrong. I would have thanked them for it.

Gopal Sri Ram himself used to go to Penang for Court of Appeal sitting. In fact, the judges used my chamber and my court room when they were there. Why didn’t he tell me the mistake I made? Instead, he told me not to write my judgments in Malay “as people won’t read them”.

Furthermore, when I was transferred to Kuala Lumpur in 1999, the then Chief Justice, Tun Eusoff Chin told me that Gopal Sri Ram complained that I was rude to him (to the Chief Justice!) during their sitting in Penang because I sat cross legged in front of the Chief Justice! Considering all these, what is his motive in bringing up the issue almost three decades later? Is it to teach a junior judge or to smear his name after he had retired for reasons best known to him? Is it done in good faith?

On 30 July 2014, Hornbill Unleash published “Muslim Cannot Tell Lies” written by Ravinder Singh. He clearly picked up from what Gopal Sri Ram said six days earlier and “unleashed” on me. But, what is interesting is that he devoted the second half of the article to criticise Tun Dr. Mahathir for not telling the truth. He too could be a lawyer as he talked about hearsay evidence, albeit out of context but does not seem to know the word “relevance”. Note that at time Pakatan Harapan had not been established yet.

On the following day, 31 July 2014 someone wrote in a column “Just my thoughts” (I don’t know in which blog), under the title “Not in Defence of Tun Hamid”. Even though he said he was not defending me, he was, in effect defending me. He also quoted another person who rebutted the criticism against me point by point besides also quoting Perkasa. To avoid this article becoming too long, I shall omit the quotation.

“Former Chief Justice Tun Abdul Hamid Mohamad delivered a very good fact filled speech recently which must be read in full by all Malay/Bumi politicians in particular and Malaysians in general:

PEMANSUHAN PROKLAMASI DAN ORDINAN DARURAT, ISA DAN AKTA HASUTAN DAN PENGGANTIANNYA

Unfortunately Tun Abdul Hamid’s speech was totally spun off tangent by the obviously very pro DAP/Pakatan The Malaysian Insider who themselves tried to rebut Tun Abdul Hamid well prepared speech, with their usual divisive rhetoric of their own devoid of any fact:

The danger of a former judge dressing up opinions as facts

After reading the TMI, I find that they not only tried to knock Tun Abdul Hamid but they also tried to knock UMNO, Perkasa and ISMA, they even tried to knock the Judiciary too as well. Well if TMI wanted a negative response they got what they wanted from the usual suspects the Ambigas, the DAP Lims and even a former retired Court of Appeal (sic) Judge.

In fact there are many useful food for thots that can be found in Tun Abdul Hamid’s speech….about the ISA, the NUCC, the Sedition Act the draft Harmony Bill etc he is after all was the Chief Justice of Malaysia at one time, his insights to current affairs are very valuable.
……….

For those Malaysians who commented negatively on Tun Abdul Hamid’s speech, I ask you, did you or did you not read the speech in full or did you just read the TMI headlines and started to judge without getting your facts right or in full?” (Emphasis added).

Whether you agree with him or not, note his language and the language of my critics. I am sure you can see the difference. That is the difference in upbringing.

Five months later, on 18 December 2014, Lim Kit Siang, the DAP supremo, wrote in his blog “How could an extremist with racial and religious prejudice rise up to become Chief Justice, the top judicial officer of the land?”

He relied wholly and only, on what Gopal Sri Ram said and concluded, “Hamid should have been hauled before the judicial tribunal for such an extremist, racial and religious prejudice and not be allowed to be promoted up the judicial ladder.”

Imagine if he were a Prime Minister. Upon hearing someone making an allegation against a judge, he would straight away, without even hearing the judge’s side of the story, “haul (him) before the judicial tribunal”. That is his rule of law, perhaps.

Surprisingly, two years later, on 10 September 2016, writing in his blog, he quoted the following paragraphs from my article “Pegawai Awam Sebagai Penyelamat Negara” (02 09 2016):

“Since Independence, there has not been one year in which we celebrated our independence day in a similar situation as this year, where Government leaders face the most serious integrity crisis and the worst image. The reason could be described in one word: corruption.

Generally, political leaders could not be respected and followed as good examples anymore. Apart from being cheered by their supporters, who are hoping for something or who are ignorant and merely follow what others do , at most, they are merely tolerated by public officials who work under them and who have no choice. In that situation, we see the future of the country going down and down.”(Translation. Original text available in endnotes.)

(Please note that I wrote that article on 2 September 2016, almost two years before GE 14, when Najib was still in Power.)

He continued:

“Was this written by political leaders from DAP, PKR or AMANAH in Pakatan Harapan? Or was it by former Prime Minister, Tun Dr. Mahathir?

None of the above. It was penned by a former topmost public official, former Chief Justice, Tun Abdul Hamid Mohamad who held the highest judicial post in the land from 2007 to 2008.”

When I came to know about it, I was surprised and happy that he too visited my website. However, several questions arose in my mind: Has he changed his views about me? Does he think that I have changed? Has he forgotten what he and his son had said about me? If I were a “liar” as his son called me and should have been hauled to the tribunal, why quote me with approval? Do I only lie when I say something against his political interests?

The following day, Free Malaysia Today came out with a report “LKS plaudit for ex-CJ’s corruption remarks”. As I don’t remember coming across the word “plaudit” before, I had to google for its meaning. This is the result: “an expression of praise or approval.”

FMT reporters, inter alia, said:

“PETALING JAYA: A former Chief Justice once pilloried (denounced, ridiculed, derided, humiliated – added) by DAP leaders for controversial remarks on Islam and the Chinese community, was given favourable treatment by DAP supremo Lim Kit Siang for calling for action in the face of the integrity crisis among government leaders.

Writing in his blog today, Lim quoted from an article last week by Abdul Hamid Mohamad, chief justice from 2007-2009, who had called upon government servants to be Malaysia’s saviours.
……

Lim hailed Abdul Hamid’s call for public servants to be Malaysia’s saviours through a national campaign to make a public pledge: “Kami tidak akan terlibat dengan rasuah”, in order to shame the corrupt political leaders in government.
……

Lim’s favourable mention of Abdul Hamid’s remarks come in contrast to the attacks launched on the former chief justice by Lim’s son, Guan Eng, who is DAP secretary-general, and P Ramasamy, the deputy national chairman.”

As if to remind Lim, the FMT reporter quoted what Lim Guan Eng and Ramasamy had said about me two years earlier.

Question: Is Free Malaysia Today disappointed with Lim Kit Sing’s latest stance on me?

On 6 May 2017, I wrote “The constitutionality of the appointment of a Chief Justice beyond the age of 66 years and six months”. That was one year before GE 14, when BN and Najib were still in power.

About two months later, on 8 July 2017 i.e. ten months after he “plaudited” me (sorry, I don’t know the past tense of that word, I never used it before), Lim Kit Siang wrote in his blog (which I started visiting only when I am writing this article) under the title “An Illegal Chief Justice With Raus’ Extension?” in which he referred to my article with approval:

“Former chief justice Abdul Hamid Mohamad has publicly stated that a further extension to the tenure of Raus after he reaches the mandatory retirement age of 66 years and six months would be unconstitutional.

Hamid wrote in his blog that he was not writing because he does not like Raus, but was merely highlighting his point of view on the constitutionality of prolonging Raus’ tenure by appointing him as an “additional judge” and extending his tenure as chief justice.

Hamid, who was chief justice from November 2007 to October 2008, stressed that an extension beyond the 66-year and six-month tenure for Raus may compromise the independence of the judiciary.

He suggested that Raus should decline the extension even if the government had offered him a renewed appointment as chief justice after Aug 3.”

Almost a year later on 9 June 2018, mstar.com.my reported:

“DAP Advisor. Lim Kit Siang (pic) urged the Chief Justice Tun Md Raus Sharif and President of the Court of Appeal, Tan Sri Zulkefli Ahmad Makinudin to resign.” (My translation).

Remember that, as early as 6 May 2017, I had written:

“Unless it can be shown that Tan Sri Md Raus’ appointment has been validly made pursuant to another provision of the Constitution, the honourable way to solve the problem is for Tan Sri Md Raus to put aside his personal interest, rise to the occasion and say “I have reconsidered the constitutionality of the appointment and I am not comfortable to remain as Chief Justice and I am tendering my resignation”.

If he does that, I am sure that he will be remembered for a long time for his bravery, unselfishness, dignity and integrity. He will also be at ease with himself as long as he lives.”

So, as far as the DAP supremo is concerned, I think I can stop here. He only critised me once, perhaps influenced by what Gopal Sri Ram said about me, and began to backtrack two years later and continued to qoute or refer to my articles with approval.

Coming back to the first paragraph of my speech on 21 July 2014 reproduced above. When I was writing it, I thought I was merely stating historical facts based on my obsevation as I lived during that period. Before going any further, let me remind everybody that, in those opening paragraphs, I was speaking of “Semenanjung Tanah Melayu.”

I now refer to the objection raised by MCA. To save space I will not reproduce what they say. Indeed, I need not respond myself and for four years I did not respond to their attacks. Reason? A friend sent me an article written by Helen Ang (whom I do not know) “My Reply to MCA’a Criticism of Tun Hamid” dated 10 September 2014. That article rebutted point by MCA’s criticism of my speech.

Until I was writing this article, I did not visit her blog to look for this article. When I finally did, I was really surprised at the interest generated by that paragraph of my speech and her defence of it. Certainly, readers, including me, had learned something from her article. She deserves the many praises coming from the readers who appreciated it. She should not be bothered by the rude and insulting comments of the others. On my part, I am grateful to her and I thank her.

As the article is long, I will only pick the more important parts:

“According to Asst Prof. Heng Pek Koon, they had a cultural and political orientation that was “strongly China-centric”.

In her paper on Chinese response to Malay hegemony, Dr Heng wrote that although the Chinese wanted to be political equals of the Malays, they also wanted dual citizenship.

And despite that holding such a citizenship as they demanded would have obligated the Chinese to be loyal to both Malaya and China, the communist party – when Malayan Union proposal was being debated – still stuck to a decision that “ultimate allegiance should be owed to China in the event of conflict between the two countries”.

Researching the identity consciousness of Chinese in Malaya, Fujio Hara – in his paper for the Institute of Developing Economies, Tokyo – wrote:

“For the first ten years following the end of World War II, the Chinese-language newspapers published in Malaya referred to China as their “homeland” and gave events in China equal, if not more, importance than local Malayan affairs. This fact will be immediately apparent to anyone who opens up any such newspaper published at the time and peruses the headlines.”……..
………….
Two days ago, the MCA issued a press statement titled ‘Ex-CJ must stop offending the joint sacrifices of multiracial Malayans in the struggle for Merdeka’.

Prior to 1952*, not many Chinese were citizens of this country. They were NOT anak watan yang tertakluk kepada Raja-Raja Melayu. Many of them were China-centric and oriented to the homeland. The Peranakan Chinese lived in the British crown colonies.

Straits Chinese living in Penang and Malacca considered themselves British subjects. In fact, there was a movement of Penangites, including resident whites, who objected to Penang’s 1957 entry into the Federation. They had wanted secession, preferring instead to give their loyalty to the Queen of England, like in Hong Kong.

Why does MCA assert that these Chinese, who were never rakyat Tanah Melayu, had struggled to free the land from the British?
………….

Party sec-gen Ong Ka Chuan stated on Sept 8:

“MCA is deeply aggrieved that retired Chief Justice Tun Abdul Hamid has uttered statements which hold zero basis by refusing to recognise historical facts that the struggle for Merdeka was a joint effort by all communities with a common vision of sovereignty and freedom from British colonial rule.”

Actually Tun Hamid gave a fair representation of the historical premise.

Ong complained that “Tun Hamid’s utterances are a complete insult against the contributions of MCA, in particular, our party’s founding father Tun Tan Cheng Lock”.

The MCA founding father Sir Tan Cheng Lock was a Malacca Baba who could not read hanzi (Chinese script). He was knighted by the British. Tan is totally unlike the majority of the Chinese in Malaysia today.
……………

MCA sec-gen Ong Ka Chuan claimed that “in the World War II, during the Japanese Occupation of Malaya, the Chinese, Malay and Indian communities sacrificed their lives to defend Malaya against the invading forces”.

Chin Peng’s Bintang Tiga fought the Japanese occupiers because motherland China was at war with Japan. And because the Japanese soldiers victimized the Chinese civilians here.

MCA’s Ong has conveniently neglected to mention that the Chinese communists would not have wanted to return Malaya to a rule by the Raja-Raja Melayu if they had succeeded in their insurgency.

After the defeated Japanese left Tanah Melayu in 1945, the communists still nonetheless refused to lay down their arms but continued to wage war against the Alliance government and our YDP Agong.
………….

Ong insists that Tun Hamid’s statements are nonsense. On the contrary, Tun Hamid’s statements have a historical basis.”

For the rest, follow this link. https://helenang.wordpress.com/tag/tun-abdul-hamid-mohamad/

I was really surprised at the amount interest generated by those few paragraphs had generated. Please read the comments in Helen Ang’s blog. Note the standard of exchanges and compare them to the comments in Malaysiakini.

On 8 September 2014, two days day before Helen Ang published her article, Malaysia Times reported ,”Ex-CJ under fire for claiming ‘only Malay fought truly for M’sia”. It quoted the Gerakan Vice President, Datuk A. Kohilan Pillay. Clearly, since MCA had openly criticized me, Gerakan cannot be seen to say nothing. I shall quote only quote the first three paragraphs of the report, as an example.

“KUALA LUMPUR, Sept 8: Gerakan Vice President, Datuk A. Kohilan Pillay today condemned former chief justice Tun Abdul Hamid Mohamad’s remark who claimed that it was only the Malays who truly fought for the country’s independence.

He rebuked the former chief justice on his outlandish and troubling remarks as Kohilan firmly believed that it is hugely unfair to disregard the contributions of non-Malay communities in the nation’s struggle for independence with one’s own bias and faulty reasoning.

“It is a blatant offence to all Malaysians which only serves to promote ill-will within Malaysian society.”

Since the issue had been responded by Helen Ang, I will say no more. However, I am puzzled by what is supposed to be written by a young boy, Ahmad Ali Karim, in Helen Ang’s blog. Even if it was written by someone else, an adult, it is worth quoting for its maturity:

“Dear Aunty Helen,

Thank you for the great post; I learn a lot from it. Actually, my mother helped me to really understand Tun Hamid’s speech:

Why must Tun Hamid say sorry for telling the history of Malaysia? Tun does not say bad things about others but he wants the Malay to be united and understand their rights, protect Islam, respect the Sultans, the Federal Constitution, the history….. Gerakan’s Kohilan Pillay must understand that history cannot be changed.”

On 11 November 2014 I wrote a commentary on the case of Muhamad Juzaili Bin Mohd Khamis v State Government of Negeri Sembilan. That article was written in Malay and Published in Utusan Malaysia. I believe that Malaysiakini reporter who had been following me must have got hold of it, translated it and turned it into a news article as it was referred to by a Malasiakini subscriber whose comment was published by Malaysiakini. As usual, Malaysiakini invited comments. Subsequently, Malaysiakini published ten selected comments by Malaysiakinisubscribers.

What had drawn them to comment on the article? Because the case involves two Muslim transgenders who were charged under section 66 of the Syariah Criminal Law Enactment (Negeri Sembilan) 1992 (SCRENS) for dressing up as females. They applied to the High Court for a declaration that section 66 SCRENS was unconstitutional and void. The High Court dismissed their application. They appealed to the Court of Appeal which allowed their appeal and declared that the section was unconstitutional.

I argued that the constitutionality of “offences against the precepts of Islam” under List II of the Ninth Schedule of the Federal Constitution should not be tested against the provisions of Articles 5(1) (personal liberty), 8(1) (Equality), 8(2) (discrimination), 9(2) (freedom of movement) 10(1) freedom of speech (indeed Article 11 (Freedom of Religion – added) as was done by the Court of Appeal in that case.

The only applicable test is whether it is an offence “against the precepts of Islam”. That is because it is specifically provided for by the Constitution. (See my article on the topic on my website.) That is an academic discussion on legal and constitutional issues.

These are examples of what they say.

“Any Malaysian with common sense…..could have made a better chief justice than Abdul Hamid Mohamad.”

“Hamid is the picture of extremist unreasonableness.”

“It looks like he is playing God after retiring from his previous job.”

“As an ex-CJ, this statement is truly disappointing.”

“Former CJ Mohamed Suffian Hashim must be rolling in his grave. If this sets a benchmark for the rest of the judiciary then Malaysia is in big trouble.”

“You are publicly exposing your ignorance.”

‘With his kind of mentality, how did Abdul Hamid get appointed to be CJ in our country?”

“Thank God, Abdul Hamid is no longer a judge. He has done a lot of injustice already.”

“Too late, we should have found out that he was a bigot and racist when he was a judge.”

“I hope one day Abdul Hamid will have a grandchild who is born a transgender.”

“It’s really sad to find a bigoted ex-judge spewing hatred every day.”
“Will this foolish old retired judge…..”

“Shocking! Ex-CJ who’s obtuse on the constitution.”

What have all these got to do with the constitutional and legal issue under discussion? Where are their arguments to counter my arguments? How many of them read my article in Malay in Utusan Malaysia or on my website? Why are they so concerned about shariah which is only applicable to Muslims? It seems they even want to control the shariah. Can Malaysiakini be proud of its subscribers? And, what kind of people subscribe to Malaysiakini?

The National Unity Convention organized by Malay/Muslim NGOs led by Perkasa was held on 23 November 2014. Tun Dr. Mahathir was supposed to deliver the keynote address and I would follow with a special address. If speaking at that conference would make me a racist and an extremist, so would Tun Dr. Mahathir be.

As it turned out to be, Tun Dr. Mahathir was not well on that day, so he could not attend. His speech was read by a former BN Minister.

So, my speech was the focus of the day. It is available on my website. It was a 3,558-word speech, yet one sentence was highlighted by the reporters, attracted the attention and vociferous comments of my critics:

The problem is, the Malays are facing the threat of becoming Red Indians in their own country.

This is a reminder to the Malays. Why is it so objectionable to non-Malays, especially the Chinese? Do they not want me to remind the Malays? Are they afraid that the Malays would realise the dangers facing them?

However, that speech had a very strong impact on UMNO General Assembly held four days later. One the day after I spoke, Dato’ Sri Sharizat, the wanita chief, in her speech to UMNO’s women’s wing openly opposed the repeal of the Sedition Act. The next day, Tan Sri Muhyiddin, the Vice-President of UMNO and the youth wing followed. The following day, Najib held a press conference saying that the Sedition Act would not be repealed.

On 4 December 2014, Dato Seri Azman Ujang, the former editor-in-chief of Bernama wrote in The Sun under the title, “Najib’s Close Call over Sedition Act”.

“The opposition within UMNO to Dato Seri Najib Razak’s pledge to repeal the sedition act 1948 was a “time bomb” that would have exploded at the party’s general assembly last week had the prime minister not diffused it in the nick of time….

Something happened on Nov 23, just four days before Najib’s opening speech at the assembly……

On that day, former Chief Justice Tun Abdul Hamid Mohamad said the proposed abolition of the act was a mistake.

Speaking at a convention on national unity, Hamid reminded the nation that while the Act was put in place by the British to deal with opposition to the colonial rule, it also outlaws acts of instigating inter-racial hatred and disloyalty to the Malay rulers…..

And he said that not everything in the Act came from the British.

Then came the clincher in Najib’s “change of heart” over his previous adamant stand to proceed with repealing the Act. This was his intention as recent as Sept 5.

Hamid revealed that the most important amendment to the Act was made following May 13, 1969 by the then prime minister Tun Abdul Razak, Najib’s father.

He said Section 3(1)(f) was added to prevent a recurrence of May 13 tragedy. This amendment makes it an offence to question the rights of citizenship, the position of the Malay rulers, the status of Malay as the national language, and the allocation of special quotas and permits to Malays and the people of Sabah and Sarawak.

“To me, the creation of Section 3(1)(f) in the Sedition Act is ultimate success of Malay politics and of Tun Abdul Razak,” he said.

In his speech at the assembly, Najib announced that the Act would be retained to the thunderous applause of delegates in some of the most rapturous scenes at Dewan Merdeka, Putra World Trade Centre.

“After listening to opinions and suggestions from the UMNO leadership, party wing leaders, grassroots and non-governmental organisations, I have as the prime minister, come to a decision that the Sedition Act 1948 has to be retained,” said Najib.”

On the following day, after handing over of the memorandum to Najib at PWTC, I bumped into Sharizat. (I was on wheelchair). She screamed, “Tun, I feel like hugging you. Wherever I go people say, ‘Revert to Tun Hamid’s article. Revert to Tun Hamid’s article.'”
At a lunch given to NGOs at his residence to which I was invited, one or two weeks later, in his short speech, Muhyiddin said, “I was inspired by Tun Hamid. In fact, I quoted him in his speech.”

I am sure my critics were frustrated. Najib had promised to repeal the Sedition Act but made a U-turn! Do you think they would forget me?

I was invited to deliver the “Ucapan Perasmian” of the 5th General Assembly of Perkasa. I was very sure whether to accept or not. But considering that Tun Dr. Mahathir and Tengku Razaleigh done the same and I would be saying what I want to say to them and not what they want me to say, I accepted.

As it turned out to be, of which I was not informed earlier, before delivering my speech, I was “awarded” for my contribution in the field of law to the country. For that, a tengkolok was placed on my head. That photograph, with Dato’ Ibrahim Ali on my side was played up the next day.

Frankly, had I known about it, I would have accepted the invitation to speak minus the award if it was agreeable to them. Otherwise, I would decline the speech too. I did not want to make a scene when it was announced. Again Tun Dr. Mahathir, Tengku Razaleigh and Tan Sri Harussani the Mufti of Perak had been similarly awarded, so, I thought it would be excusable for me to oblige them, too. But, to my frustrated critics, at least they had something new to smear my name.

From then on, I was speaking very often on hudud, Kelantan hudud enactment, amendment of Act 355, Malay unity and OMNO and PAS co-operation in the coming GE 14.

I did not come across any comment regarding my hudud and amendment of Act 355 speeches and articles or on my views regarding Kelantan hudud enactment. While I do not know the reason regarding the first two, I believe, as regards the last, since I said it was unconstitutional, they were happy with it.

However, there were criticisms over my speeches and articles calling for Malay unity and UMNO and PAS to work together. As before they labelled me as “racist”, “extremist” and so on. I was accused that I was only concerned about uniting the Malays/Muslims and not the nation, of dividing the nation and so on. Again, why is it so objectionable to them unless they saw it as a challenge to their (DAP) agenda to split the Malays in the coming general election?

It is clear that V Anbalagan was always on the look-out for what say or write. He would also read Utusan Malaysia besides visiting my website, pick up the article and interview the ex-Federal Court Judge Gopat Sri Ram and President of the Bar Council for their comments for him to write his news article.

One such example is his news article reported inMalaysian Insider “Let public decide on Hamid’s racially charged views, says ex-Bar Council chief” on 5 January 2015. Even my article “Tsunami di Acheh, Banjir di Kelantan: Ada Pengajarannya” and my call for UMNO-PAS co-operation did not escape their comments and criticisms. In that article, he interviewed Bar Council President, Ragunath Kesavan. To them, since I was a CJ, even though I have retired, I should not write such “political” articles, but the Bar Council may directly involve in political activities to support the party favoured by them.

On 17 June 2018, I wrote an article under the title, “Resignation of Tun Md Raus as Chief Justice.” On the following day, 18 June 2019, I received an email from whom and where I did not know. On the next day, 19 June 2019, The New Straits Times Online published it under the title “It appears even post of chief justice has been politicised”.

This is what the email says:

“Thank you for a typically judicious assessment. Your learned opinion is a significant contribution to public understanding of judicial independence. More views about this and related topics should be aired to advance our understanding of what a law and order society should be about. And why proper procedures are important.

Thank you and congratulations.”

As usual, I would ask the sender to introduce himself, so that I know who I am corresponding with. To my surprise, the sender turned out to be a Malaysian Chinese who had made Australia his home, spent his working life as an academician at an Australian university, now retired and living in Adelaide.

In a subsequent email, he wrote, “I find your point so cogent that I was prompted to write to thank you.”

Beware! Do not touch their Attorney General, Tommy Thomas and they will swarm on you, like bees. And that is not “racist”. On 25 June 2018, I wrote “Is the new AG choosing his briefs like a private lawyer?”

Two days later, on 27 June 2018, The Malaysian Insight published a news article under the title “Ex-CJ’s criticism of A-G an ‘assault’ on reform agenda, says group” with a photo of lawyers from “Lawyers for Liberty”.

Below it was a statement: “Lawyer N. Surendran says former chief justice Abdul Hamid Mohamad has 1a record of making statements that favoured Barisan Nasional’s racial polemics and politics. – The Malaysian Insight file pic, June 27, 2018.”

Look at the kind of comment made. Why associate me with Barisan Basional PLUS “racial polemics and politics”? That article has nothing to do with politics, BN or PH. It is about the new AG refusing to do some works which are the responsibility of the AG’s Chambers which, since Merdeka were done by all the AGs. I gave my reasons for saying why the new AG should also do those works. Why didn’t he give his reasons to the contrary? Is that his reason? Does he not know the word “relevance”?

On the same day, 27 June 2018, Malaysiakini published an article written by N Surendran under the title, “Unwarranted attack by ex-CJ Hamid upon new AG”. I will respond to only one point and leave it to the readers to reread my article and his article and decide for themselves.

This is what he said:

“Hamid also mounted an attack upon the appointment of Tommy Thomas by wrongly claiming that Article 145(1) of the Federal Constitution provides that the AG must be appointed from the judicial and legal service.

This is complete nonsense. Article 145(1) states that the king shall appoint a “person who is qualified to be a judge of the federal court” to be the AG. There is no requirement whatsoever that the AG must be appointed from the judicial and legal service. It is quite unbelievable that a former CJ can somehow get this wrong.”

Let us revert to my article. This is what I said:

“I am sure many people would be surprised to read the same Article in the 1957 Federation of Malaya Constitution:

I was merely showing that under the original provision of the 1957 Constitution, the AG must be appointed “from among the members of the Judicial and Legal Service.”

Does he not understand it? With so many lawyers standing closely behind him to show their support (and faces), didn’t at least one of them read his article and point out the error to him?

On the same day, 27 June 2018, G K Ganesan, who described himself as “an advocate & solicitor and an international commercial arbitrator…a constitutionalist, author and littérateur” wrote under the title, “Is the ex-Chief Justice right? Should the AG be appointed from the Judicial & Legal Services?”, in PARADOX Legal Issues Simplified:

“And he concludes his piece by firing a bullet he has been holding back. It is his pièce de résistance. He deploys it with a devastating effect : ‘I am sure many people would be surprised to read article 145 of the Federal Constitution, which states’—and then he quotes—

So the writer points to two requirements before an AG can be appointed: first, the King has to consult ‘the Judicial and Legal Services Commission’ about the appointment. Next, His Majesty must appoint the AG ‘from among the members of the judicial and legal service’.

And then he concludes his analysis by this explosive statement: ‘Note that the AG must come from the judicial and legal service. There must be a reason for it. If Mahathir knew that Thomas would not do prosecution (sic), would he have submitted his name for appointment as Attorney General?’

This implies that the Prime Minister has completely misled His Majesty the King. He implies that those who had advised the King, and the Prime Minister had missed the 12,000 pound elephant in the room—that the AG must come ‘from among the members of the judicial and legal service’.

Is the former Chief Justice right in what he says?

Let us see.

On 24 June 1994 the Constitution (Amendment) Act 1994 [Act 885], amended the very Article that the ex-CJ relies on—that is to say Article 145 (1). It was amended to read as follows: –

‘145(1): The Yang di-Pertuan Agong shall, on the advice of the Prime Minister, appoint a person who is qualified to be a judge of the Federal Court to be the Attorney General for the Federation.’

This means that the previous twin requirements of the King having to consult the Judicial and Legal Services Commission, and the need for the AG to be selected from only the Judicial and Legal Services— had been categorically removed. That was 24 years ago.

A lifetime.

It amazes me that so deplorable an oversight can be made on the reading of the Constitution. When an ex-CJ can misquote an entire clause of the Constitution, would that not mislead the man on the street? He’d be walking around thinking, ‘I think my PM does not know the law, and I don’t think his legal advisors are doing a good job. These guys have all misled the King. What is wrong with these people?’

Which makes one wonder: which Constitution was the ex-Chief Justice referring to?

At the rear of the Federal Constitution, there is a List of Amendments. Perhaps the ex-Chief Justice should go look at it. He will then chance upon Act 885.”

That is what he said. For the sake of the readers, let me reproduce that relevant sentence in my said article again:

“I am sure many people would be surprised to read the same Article in the 1957 Federation of Malaya Constitution:” Please note the words in bold.

G K Ganesan quoted that sentence thus:

‘I am sure many people would be surprised to read article 145 of the Federal Constitution, which states’.

I was referring to the original article 145 of the 1957 Federation of Malaya Constitution. Whether due to inadvertence or intentional, he had changed it to the amended provision. I knew that there was such an amendment. That was why I purposely wrote the words “of the 1957 Federation of Malaya Constitution”.

Having started on the wrong premise, he relied on the amended provision to criticize me. As a result, all his criticism of me on that point is irrelevant and falls to the ground. As I had pointed out above, I was showing that under the original provision of the 1957 Constitution, the AG must be appointed “from among the members of the Judicial and Legal Service.”

I just do not understand why so many of them could not see that point. How many readers have they misled?

On the same day, 27 June 2018, GK Ganesan’s article was published by Malaysiakini as the editor’s pick under the title “Should the AG be appointed from the Judicial & Legal Services?” First he repeated his allegation that I had referred to the unamended provision and relied on it, wrongly. I have dealt with this point above.

Then he devoted the rest and the major part of the article telling how hard he (and his colleagues) work, flying to Dubai for a few hours of briefing, then off to Munich to argue the case before the European arbitrators and how he and his colleagues were hard pressed for time in Singapore and so on.

The same academician living in Australia who sent me GK Ganesan’s article, commented, “To me the argument, besides being pedantic, is a non sequitur.”….

…. I find the letter vexatious and faulty in logic.”

I will say no more on it.

Four days later, on 1 July 2018, Malaysiakini again published under the title “Surendran’s arguments against ex-CJ crystal clear” 14 comments on Surendran’s response to my article selected from comments by its subscribers.
What do they say?

I will quote only one which must be the best to Malaysiakini as it was the longest and placed right on top. Among other things, Vijay 47 (I believe he is a lawyer), said:

“We then remember his performance on the bench, that he was an abhorrent member of the judiciary, driven by racist tendencies, guided by irrelevant ridiculous religious doctrine, whose decisions often left us shocked and outraged.

As evidence of his profound learning and no doubt to keep potential critics at bay, Abdul Hamid quotes from the Constitution, not even realising that the relevant article had long been amended. And this from a man who was once a judge and chief justice.

When we also remember that he keeps openly intimate company with racist organisations and indulges in blatant political positions, we can only conclude the quality of judges foisted upon us.”

I refer to the penultimate paragraph in which he said, “Abdul Hamid quotes from the Constitution, not even realising that the relevant article had long been amended.” And he added “And this from a man who was once a judge and chief justice.”

This is the same point that had been raised by N Surendran and G K Ganesan and dealt with earlier. This is like the story of the schoolboy who copied a wrong answer from his classmate and other classmates copied from him. In the end, all of them got their answers wrong. However, here they are lawyers. I feel sorry for their clients.

As regards the other 13 comments, I will only pick the expressions they used against me. (There are no legal arguments to counter mine.) Here they are:

“narrow minded”,

“…this man was not appointed through meritocracy. He was more a political appointee. He had meted out very unjust decisions in favour of BN.”

“…the ex-CJ was appointed not based on merit but on loyalty to BN. Hence, he cannot be expected to be knowledgeable and erudite.”

“How on earth did Hamid become the CJ?”

“Amazing, an ex-CJ came out with those SPM-level arguments….”

“He’s just jealous, period”

Even though I do not intend to argue with them, I only want to clarify one point, that is, regarding the allegation that I was appointed CJ because of my loyalty to BN and that I “had meted out very unjust decisions in favour of BN.”
I hope readers will remember Dato’ Seri Anwar Ibrahim’s first sodomy case. Who wrote the majority judgment of the Federal Court which acquitted him and earned the wrath of UMNO, including Tun Dr. Mahathir even though he had retired? Even though I was the most senior Federal Court judge then and the posts of President of the Court of Appeal and Chief Judge (Malaya), were vacant, I was denied, even to act, let alone be promoted to one of the posts. It was only after some Rulers stood firm and refused a junior judge to be appointed, bypassing me, that the BN government agreed to appoint me President of the Court Appeal and, soon after, as Chief Justice.

At that time, the Bar Council was full of praise for me and even dug out cases that the junior judge had not written his judgments, in order to discredit him. And, when I delivered the judgment in Meor Atiqulrahman Ishak & Ors v. Fatimah Sihi & Ors (2006) 4 CLJ 1 (the “turban case”), again the Bar Council was full of praise for me. Chinese and Indian lawyers, whom I did not know, wrote to me congratulating me for my “well written judgments”. Even then, it was clear that when I delivered a judgment which they favoured, it was a good judgment, otherwise, it was a bad judgment.

I told this story in more detail in my books: I Will Never Beg and Saya Tidak Akan Melutut.

On 12 07 2018, I wrote “Should the posts of Attorney General and Public Prosecutor be separated?”. In that article I discussed the constitutional, legal and historical position and pros and cons of either case.

Then, on 9 September 2018, I wrote “First three months of Tommy Thomas as Attorney General”.

On the same day, Yiswaree Palansami wrote a spun news article in the Malay Mail online under the title “Ex-CJ roasts Tommy Thomas over Guan Eng’s acquittal.”

That article of mine attracted so many bloggers, in English dan Malay. (I do not know about other languages.) Many published in full. Others published the part on a particular topic. The Malay bloggers even took the trouble to translate the parts they choose to publish. Surprisingly I could not find the kind of comments similar to those published by Malaysiakini regarding other articles. So, there is nothing to respond.

At this juncture, perhaps it is suitable to pause and read an article “Malay-Muslims are victims of reverse discrimination” written by Jae Senn, a Chinese whom I do not know, published by Ragggie Jessi of the Third Force on 7 December 2018:

“When blacks in America say they’re proud of Black Panther, people cheer that as a sign of empowerment and diversity. But if the whites cheer a macho white male hero these days, they will be slammed for supporting “toxic masculinity”, “white privilege”, and they will be called racists, rednecks, etc.

This is an example of reverse discrimination.

Similarly, when the non-Malays gather in large groups for rallies, when they openly curse and swear at the Sultans and the Yang di-Pertuan Agong, when they demand for “equal rights” with them being more equal than the majority, they say this is part of civil rights; it’s freedom of speech; it’s fighting for rights and justice.

When the Malays get spooked with every area of their dominance taken away from them; when they exhibit anxiety upon seeing their culture, religion and race being belittled and insulted; and when they gather as a sign of solidarity with one another, or if they gather to show support for their preferred leaders who are not favored by the non-Malays; they will be labeled as racists, as narrow-minded, as village bumpkins, backwards, etc.

This, too, is an example of reverse discrimination.

When the Malays are worried about affirmative action being stopped and their special rights being taken away from them due to the urban-rural gap which is still quite large, some non-Malays will say that they’re supporting Apartheid.

That’s wrong. Apartheid, in the South African sense, was when the small minority of Whites dominated over the majority native population of Blacks.

When the non-Malays dominate the political arena, after we have already dominated the education and economic arenas, and have enough political power to decide what happens to the Malays, that’s when something resembling Apartheid comes into fruition.
……………….

In Malaysia, non-Malays have opportunities and rights that our diaspora hardly have anywhere else in the world besides Malaysia and Singapore. Vernacular education schools, vernacular-language radio and TV stations, vernacular-language prime time news and programs on national TV.. these are privileges that we can’t find anywhere else. The private sector is dominated by non-Malays to the point where some companies can refuse hiring Malays. There are non-Malays who can live cradle to the grave in their tiny little ghetto without ever learning to speak the national language or mingling with another race besides their own.

But still, we complain about being “second-class citizens” and that we have no rights. Some have gone as far as perpetuating the myth that we have to embrace Islam and “become Malay” in order to get a shot to rise and excel in this country.

This is Malaysia’s version of victim mentality. We, the non-Malays, have it extremely good in this country compared to most other places in the world, but we complain that we’re second-class citizens with no rights.

So, who are the racists, really? And who are the victims?”

Little did I foresee that four years after getting involved in the Sedition Act episode, I was to get involved in a similar, albeit a much bigger one. This time it is the opposition to the ratification of ICERD. Primer Minister, Tun Dr. Mahathir, is his speech at the United Nations, said:

“In this context, the new Malaysian government has pledged to ratify all UN core instruments related to human rights protection”.

Soon after that, the non-elected HINDRAF minister in the Prime Ministers Department, in charge of Unity and Social Wellbeing appears to have hijacked the function of having it ratified from the Minister of Foreign Affairs, for his political mileage.

I wrote my first article on it, in Malay, on 30 October 2018, followed by an improved version on 9 November 2019. I explained the effects of ratifying it on the admittedly discriminatory rights of the Malays and the natives of Sabah and Sarawak provided by article 153 as well as on the provision on Malay regiment and Malay reserve land. Those two articles were “viralised” by the Malay NGOs, UMNO, PAS, private groups and individuals throughout the country penetrating all strata of the Malay/Muslim community.

It awakened the Malay-Muslim community. Not only the Malay NGOs, even UMNO and PAS agreed to join force to oppose it. My articles became the referral document. The momentum grew beyond expectation.

I was scheduled to deliver my speech on 25 November 2018 at a congress jointly organized by the above-mentioned organisations. On 23 November 2018, unexpectedly, Prime Minister Tun Dr. Mahathir announced that the government would not ratify ICERD. I had to rewrite my speech which I did.

On 25 November 2019, I went to PWTC in an ambulance as I am unable to sit for a long time, helped to sit on a wheelchair and spoke while sitting on the wheelchair.

The following day, 26 November 2018, a friend sent me what “Lillie Lillie is with Margaret Chan” had done. They placed my photograph and the photograph of Datuk Hasanah Abdul Hamid, the former Malaysian External Intelligence Organisation (MEIO) chief side by side. On top of the pictures were the words, “No wonder he came in an ambulance to encourage the protest to go on. To save his spy daughter!”. Above my photo are the words “Abdul Hamid ex Chief Judge, pro Najib angry his daughter arrested.” Above Datuk Hasanah’s photograph are the following words “Hasanah Abdul Hamid MEIO ex chief spy arrested (pro Najib)”.

Considering the difference in age between Datuk Hasanah and myself, if she were to be my daughter, I would have to get married at the age of 12 or 13, if not earlier!

On 29 November 2018, Datuk Hasanah issued a statement, inter alia, saying:

” I regret the unintelligent criticism against YBhg. Tun Abdul Hamid (see below). What Tun Hamid says should be understood by all the people.

Tun Hamid is the former Chief Justice. Although he is a Malay, he was impartial and gave the same view as the Director General of the Special Branch, the Inspector General of Police, the Chief of Military Intelligence, the Director General of the JPM Intelligence and the Director-General of the National Security Council, before it was presented to any Prime Minister including YAB Tun Dr. Mahathir Mohamad “.

On 25 November 2018, I went to PWTC with the intention of not taking any question after the speech. However, the time allotted for my speech was one hour while my speech was over in 25 minutes. The master of ceremony asked me whether I would take a few questions.

I pitied the audience. That is my problem, my weakness and my mistake. And I obliged. You know what kind of questions usually come from the audience. And I answered them. I regretted taking the questions as soon as it was over. I should not have obliged them.

The following day, Gopal Sri Ram reprimanded me for making political statements. Again, did he himself hear what I said in Malay? Anyway, this is my response:

What about an ex-Federal Court Judge who volunteered to prosecute a former Prime Minister, the decision to charge him had already been made during the election campaign by his political opponent who subsequently became Prime Minister? All I did was to give my comments on the number of votes obtained by the various parties. Which is worse? Besides, don’t forget that he was Tun Dr Mahathir’s counsel immediately before his elevation. If not, would he be appointed a Court of Appeal judge straightaway when even Eusoffe Abdoolcader had to serve in the High Court first?

When Tun Salleh Abas retired and stood for election on PKR ticket against Sharizat, nobody said anything. Then he stood for election on PAS ticket in Terengganu and became an Exco Member. Nobody said anything. I don’t join any party or stand for election. Which is worse?

Throughout the history of the our judiciary, a former BN Member of Parliament (Tun Mohd Zahir Ismail), a former BN Speaker of the a State Legislative Assembly (Dato Wan Adnan Ismail), a former opposition (Gerakan, before it joined BN) Member of Parliament (Dato’ Mustapha Hussain), two PAS State Legislative Assembly candidates who lost in the general elections (Dato’ Ariffin Jaka and Dato Mohd Arif), a BN parliamentary candidate (Dato’ Ian Chin) and an opposition (SUPP) parliamentary candidate (Tan Sri George Seah), both of whom lost in the general election, were all appointed as judges. Nobody raised any objection. They were involved in party politics even before they were appointed judges.

Even after PRU 14, a retired judge served as Chairman of the Disciplinary Committee of a component party of PH. Why didn’t he admonish the ex-Judge?

If Mahathir can change, Waytha Moorthy can change, why can’t I? I did not give my opinions on political issues when I was in service. I do so only after I have retired. I am the people too.

On the same day, 25 November 2018, Malaysiakini reported under the title “Bedridden ex-CJ says ‘war’ to protect bumi rights not over”. I must say it was quite a fair report even though it highlighted on my going there in an ambulance and only one aspect of my speech. I don’t blame it for highlighting my going to PWTC in an ambulance as it would make good news and, perhaps, no one had ever done that in this country. That could be a record, too.

Free Malaysia Today’s title “ICERD: Don’t trust Putrajaya, says Tun Hamid” as reported on 26 December 2018 clearly puts words in my mouth. However, the content is quite fair as it quoted from my speech, even though it focused only on one aspect of my speech.

After that convention, it became clear that the re-named “Thanks-giving gathering” on 8 December 2018 at Dataran Merdeka (812 gathering) was gaining support throughout the country. I wrote “Amanat Tun Hamid” which was video-taped and played that night as part of the campaign.

No doubt my articles and speeches on ICERD played an important part to make the Malay/Muslim public understand the issue and influenced them to travel to Kuala Lumpur to join the gathering, even more than my speeches opposing the repeal of the Sedition Act, four years earlier. I told the organizers that I would not be attending the gathering as the place was not suitable for my condition. However, two posters appeared with my photograph urging the public to attend. Clearly, someone was using my name to influence the public to attend the gathering.

A few days before 8 December 2018, it was made known that SUHAKAM would be holding a gathering to celebrate the human right’s day on the same day and Prime Minister Tun Dr. Mahathir would be attending it. That was seen as an attempt to undermine the 812 gathering by SUHAKAM which strongly supports the ratification of ICERD.

In late afternoon 7 December 2018, when the buses carrying supporters for the 812 gathering had either arrived in Kuala Lumpur or were on their way from all over Semenanjung Tanah Melayu to participate in the “2nd Malayan Union” uprising, Tun Dr. Mahathir dropped another bombshell against SUHAKAM that he would not be attending SUHAKAM’s function. Not only that, the reason given by the Prime Minister must have hurt SUHAKAM. He said, “I decided that we will not accept ICERD. Suhakam wants to accept ICERD. So, how can I go?”

The next day, on 8 December 2018, The Star Online reported, “Tun Dr Mahathir Mohamad’s absence at the Human Rights Commission of Malaysia’s (Suhakam) Human Rights Day gathering has done them a favour, says Tan Sri Razali Ismail.” That clearly was a face-saving statement.

Back to 812 gathering. In my article “Ratifikasi ICERD: mengimbas Kembali” issued on 10 December 2018, I summed up:

“No Matter how many participants were estimated, the rally created history in three aspects:

1. It was the largest gathering in the history of the country;

2. It was the largest gathering of Malays throughout history.

3. It was the most peaceful and the cleanest gathering in the history of the country. Not a single summons was issued and not a piece of paper was left behind.”

When news broke out that the YDPA had resigned, I wrote an article, both in English and Malay.

On 16 January 2019, an article under the title “Insulting The King: Why Hasn’t The Police Arrested & Charged Ex-Chief Justice Abdul Hamid? – PDRM Have Been Quiet About Abdul Hamid’s Blatant Insults On The Monarchy” was published by The Coverage quoting Finance Twitter as the source. When I first saw the article, the author’s name was given as “?? Singh” (I forget the first name). It is not there now. Anyway, I am sure that he is the same person who had written “Muslims cannot tell lies” published by Hornbill Unleashed on 30 July 2014.

As the article was based on my original article, I am reproducing my original article with the part subsequently deleted (amended) in bold print as well as the article published in the Coverage so that readers can compare the two and make up their own mind.

I will respond on a few points regarding which readers may not have knowledge about.

This is my original article:

“RESIGNATION OF YANG DI-PERTUAN AGONG AND WHAT FOLLOWS

On January 6, 2019, the 15th Yang Di-Pertuan Agong of Malaysia resigned from his office. No reasons were given. Nor will I guess.

I consider January 6, 2019 as a very important day for constitutional monarchy in Malaysia. It shows its maturity. If the YDPA, for reasons best known to him, thinks he is unable to properly discharge his duties as the YDPA, or even if he simply does not like the job, or he does not like the people he has to work with, or for whatever reasons, the right thing for him to do is to resign.

We know that a few days earlier the Rulers had an unscheduled meeting. We do not know whether they discussed about him or his position, what decision was made, if any, and whether it was communicated to him. If the answers to all these questions are in the affirmative resulting in his resignation, then that is a very dignified way of doing things.

Even Dato’ Seri Najib, say what you like about him, handed over the government to Pakatan Harapan with dignity when his party lost the GE 14.

Compare them with the speaker of the Perak State Legislative Assembly after GE 13 who literally clung onto the speaker’s table when the guards tried to forcefully remove him after he refused to vacate his seat, after his government lost its majority in the assembly. Even if he was of the opinion that his government still had the majority and/or he was stronger than the guards, he should have stood up and walked down with dignity, for, it was below his dignity, as a speaker, in official attire, to struggle with the guards, what more, finally, to be carried out of the assembly. He should seek other remedies.

I had expressed my opinion that it was not right for the YDPA to tell the newly sworn-in Prime Minister, Tun Dr Mahathir that he agreed to pardon Dato’ Seri Anwar Ibrahim before the meeting of the Pardon’s Board and to meet Dato’ Seri Anwar Ibrahim, who was still serving his imprisonment sentence and told him that he would be pardoned, also before the meeting of the Pardon’s Board. To make it worse, the YDPA even told Dato’ Seri Anwar that he was being pardoned because of the injustice done to him. That was very demoralizing to the courts, the Public Prosecutor and the police as it made them look like the tools of the previous government. (See Pengampunan Dato’ Seri Anwar Ibrahim dan Keadilan Kepada Saiful. (14 05 2018)).

The other disturbing thing that we read in the press during his reign is that the YDPA had held the swearing-in ceremonies outside the office hours. The controversial swearing-in ceremony of Tun Md Rauf as Chief Justice and Tan Sri Zulkefli Ahmad Makinuddin as President of the Court of Appeal for the extended period was done at night. So was the swearing-in ceremony of Tan Sri Richard Malanjum as Chief Justice. These are serious and solemn official functions. They should be done during office hours.

The swearing-in of Tun Dr. Mahathir as Prime Minister deserves special mention. We read that as soon as the announcement of the election results shows that the PH had won, at night, Tun Dr. Mahathir went to Istana Negara to get himself sworn in as Prime Minister fearing, I suppose, that there would be cross-overs by the newly-elected Members of Parliament resulting in PH losing the majority.

To me, it is undignified for a would-be Prime Minister to go uninvited, at night, may be to wake up the YDPA, to swear him in as a Prime Minister.

Secondly, the YDPA should not appear to perform his duties under pressure. The YDPA is entitled to satisfy himself who, is his opinion, has the support of the majority of the newly elected Members of Parliament. After all, he has a discretion in the appointment of the Prime Minister. If the newly-elected Members of Parliament want to cross and re-cross over during the night, let them do so, if that is what they are. At least, the YDPA should have the opportunity to satisfy himself who has the support of the majority in the broad day-light of the following day.

The swearing-in of the Prime Minister is the most important swearing-in ceremony done by the YDPA. It should be done at a proper ceremony, attended by the VIPs including, I suggest, the immediate former Prime Minister and televised life. That would go a long way to show that democracy in Malaysia is working at its best. It also shows the maturity of the politicians.

I hope that in the future the YDPA should not succumb to such pressure. Let the prospective Prime Minister picket outside the Istana Negara throughout the night if he wants to!

It is also hoped that, soon, the Rulers would elect a new YDPA who understands constitutional monarchy, federalism, rule of law, understands and respects the Constitution and abides by it.

Gone are the days of absolute power of the Melaka Sultanate. A constitutional monarch must realise that his powers come from the Constitution. It is the Constitution that gives the powers and limits them. It is the Constitution that determines how the powers are to be exercised.

Of utmost importance, some powers may be exercised at his discretion while others must be exercised on the advice of the Prime Minister. Constitutionally, the word “advice” has a different meaning from the word advice used in our daily conversation. It simply means that you have to follow the advice, the same way as the Malay Rulers had to follow the “advice” of the British Residents before Merdeka.

I am sorry if I make it sound so bad. That is the reality. You may wonder why. Call it the Englishmen’s way of doing things. After a long battle with their kings ending with constitutional monarchy that we adopt, the phrase “on the advice of” certainly sounds more diplomatic, more civil and more friendly than “as ordered by” or “as directed by” the Prime Minister!

There is another thing that the YDPA must know i.e. conventions. Constitutional monarchy cannot work without convention. There are things that the YDPA, like the King or Queen of England, must do even though, (in the case of Malaysia which has a written Constitution, England does not) the Constitution is silent on it.

A good example is Article 44 which provides:

“44. the legislative authority of the Federation shall be vested in a parliament, which shall consist of the yang di-Pertuan Agong and two Majlis (houses of parliament) to be known as the Dewan Negara (Senate) and the Dewan Rakyat (house of Representatives).”

By convention, after both the Dewan Rakyat and the Dewan Negara had passed a bill, the YDPA will give his assent to it. He is, by convention, not to refuse to give his assent. If this and other conventions were known and adhered to in 1983, perhaps the first constitutional crisis could have been avoided and the massive amendments to the Constitution were not necessary.

Fortunately, or unfortunately, after the first three Prime Ministers were lawyers, the fourth Prime Minister in office then, like the seventh, was a medical doctor. So, the medical doctor did a surgery of the Constitution drafted by the Law Lords of England.

Usually, everyone, on assuming a new job goes through some kind of in-service training. I think the highest and most important job in the country should not be an exception, unless the YDPA is himself a lawyer. There is nothing to be ashamed of. It is better to learn earlier than to make mistakes later, what more when the mistake will affect the whole nation.

Coming now to the people. There is a growing tendency among the Malays to call upon the Rulers, through the Conference of Rulers to intervene in any matter, legal, administrative or political in which they do not get satisfactory response or solution from the government.

Now, there is a trend to send memorandum to the Rulers regarding current political issues, calling on the rulers, through the Conference of Rulers, to intervene. It is important to remember that the Conference of Rulers was established for specific purposes. (Please read my keynote address “Majlis Raja-Raja: Fungsinya Menurut Perlembagaan Persekutuan” (19 September 2017).

It is important that the YDPA, Rulers, politicians and the people to know the powers and limitations of the various institutions in a constitutional monarchy and that the institutions should work within its boundaries and not be called to interfere in matters outside its jurisdiction.

What is most disturbing is the increase in rude and insulting comments on the YDPA and the Rulers in social media. There is a limit to freedom of speech. People who do not know, care or respect the limit or are simply “biadab” and “kurang ajar”, should not be allowed to abuse it.

09 02 2019″

This is the article published by The Coverage taken from Finance Twitters:

“Insulting The King : Why Hasn’t The Police Arrested & Charged Ex-Chief Justice Abdul Hamid? – PDRM Have Been Quiet About Abdul Hamid’s Blatant Insults On The Monarchy”.

Former Chief Justice, Abdul Hamid Mohamad, was (and still is) one of hardcore supporters of Najib Razak. He was such a fanatic fan of the former prime minister that two days before the May 9 general election last year, he condemned Mahathir for not only out to topple Najib, but also wanted to destroy UMNO without taking into account the welfare and future of the Malays.

Make no mistake about it. Not only Abdul Hamid supported Najib Razak despite the crook stealing billions of dollars and selling the country to China, he was perhaps one of the most racist judges the country had ever produced. When Mahathir government appointed a Hindu Christian – Tommy Thomas – as the new Attorney General, Mr. Hamid almost had a heart attack.

Of course, Mr. Abdul Hamid is the same judge who famously wrote his racist judgement in the Court of Appeal in 1996 in a case where a bank had sued two business partners – a Malay and an India – which saw him accepted a claim by the Malay defendant (but not the Indian) because the former Chief Justice apparently accepted the argument that “as a Muslim the Malay would not tell lies”.

Now, even after 8 months his idol – crook and traitor Najib Razak – was defeated and slapped with a whopping 39 charges of criminal breach of trust (CBT), money laundering and abuse of power, Abdul Hamid’s frustration appears to have reached the point of no return. On Friday (Jan 11), the former Chief Justice snapped and went ballistic.

First, the senile Abdul Hamid claimed Mahathir Mohamad, in his hurry to be the next prime minister, had gone to the palace uninvited and asked to be sworn into office late in the night of May 9, the same day the country’s 14th general election was held. Exactly how could the 93-year-old Mahathir quietly be driven to the palace without hundreds of reporters knowing, is beyond comprehension.

Second, the scumbag Abdul Hamid claimed the Agong (now former King, Sultan Muhammad V of Kelantan) has made many mistakes, amongst them are unconstitutionally pardoning Anwar and contempt of court. Yes, the former Chief Justice has accused the former King of incompetency – even mocked the monarch that the best way was to abdicate the throne.

Because the former King had committed contempt of court, Abdul Hamid, who thought very highly of himself, was basically suggesting that the Malay Ruler should be arrested and charged. He said – “It is even worse that His Majesty told Anwar that he is being pardoned because of the injustice inflicted upon him. This will demoralise the courts, the prosecutors and the police because it implies that they were a tool of the previous government.”

That was as good as calling the former King a dictator like Adolf Hitler or Kim Jong-un – usurping the power of the judiciary and reducing the Royal Malaysia Police to a pariah institution. Abdul Hamid has also given an impression that Sultan Muhammad V was so weak and retarded that he had become a puppet of PM Mahathir and PM-in-waiting Anwar Ibrahim.

Third, the arrogant Abdul Hamid criticised the former King for supposedly conducting swearing-in ceremonies out of office hours. He gave examples – Mohd Rauf Sharif (chief justice) and Zulkefli Ahmad Makinuddin (president of the Court of Appeal) and the latest Richard Malanjum (chief Justice) – all of whom swearing-in were conducted at night at the palace.

Criticising the former King, the former top judge said – “This is an official function of the Yang Di-Pertuan Agong (King) and should be taken seriously. It should be done during office hours.” Did Abdul Hamid just reveal that the former King was pre-occupied with too much “unofficial” extra-curricular activity during daytime that the monarch was forced to perform his duty only at night?

As a strong supporter of Najib Razak and former head of the judiciary system, it’s most likely Abdul Hamid has access to secret information not privy to the public. Hence, could he, without him realising, has spoken too much and in the process indirectly confirms the rumours on the social media that the Sultan Muhammad V of Kelantan has problems with sex and drugs?

Otherwise, how does Abdul Hamid explain his accusation that the Kelantan Sultan could not perform his duty responsibly during office hour from 9am to 5pm like any office worker? Unless the former Chief Justice can prove the sultan was a superhero like Batman, who fights crimes at night, his remarks carried dangerous ulterior motives of belittling, attacking and insulting the Malay Ruler.

The Abdul Hamid’s rude attack on the former King was essentially an attack on the country’s military force by virtue of the monarch being the Supreme Commander of the Malaysian Armed Forces (Army, Navy and Air Force). It meant that under the Sultan Muhammad V reign as the Commander-in-Chief, the country’s national security had been under threat for more than 2 years.

Heck, Abdul Hamid didn’t even bother to hide his undying support for corruption and treason that he actually believed the swearing in of Mahathir Mohamad was not properly done because the former prime minister Najib Razak was not invited to the event. Amusingly, two days after his idiotic outburst, the former Chief Justice apologised to Mahathir Mohamad and the former King.

So far, the police have been quiet about Abdul Hamid’s blatant insults on the Monarchy. Sure, he has apologised but so did Facebook user Eric Liew Chee Ling. And why social media users like Eric Liew, Azham Akhtar Abdullah and Nur Alia Astaman were arrested and charged under the Sedition Act 1948, but not former Chief Justice Abdul Hamid Mohamad?

Has Deputy Inspector-General of Police (IGP) Noor Rashid Ibrahim been sleeping on the job? Why hasn’t he arrested and charged Abdul Hamid for seditious? Is he waiting for the seditious article to go viral before he can act? Or is the deputy police chief, like the former Chief Justice, stillfeel indebted to Najib Razak hence the deliberate favouritism and double standard?

Unlike the ordinary social media users whose remarks were deemed insulting to Sultan Muhammad V after the Kelantan Ruler abdicated as the 15th Yang di-Pertuan Agong, Abdul Hamid had condemned and insulted almost all institutions – the Executive, Judiciary, Head of Government, Royal Malaysia Police, Military, Monarchy Institution and whatnot.

Perhaps Mahathir was right when he mocked the enforcement officers were clueless as to what is considered as an “insult”, so much so that the 93-year-old prime minister has to lecture the police. Deputy IGP Noor Rashid Ibrahim appears to be as clueless as the guy who kept pointing the TV remote at the microwave or fridge.”

I will only make the following clarification:

Regarding my comment on Tun Dr. Mahathir going to Istana Negara the night of 9 May 2019, I relied on what was told to me by a person whom I have no reason to disbelieve in the presence of two other persons of equal standing. Indeed, until today I am still inclined to believe what he told me.

However, since the Prime Minister’s Department had issued an official statement denying it, and I do not want to argue over it, I accepted the official statement and apologised to the Prime Minister. That apology was uploaded on my two websites on 12 January 2019. I also amended my article by deleting the relevant part in bold print above. That should have put an end to the matter, but my apology was spun to discredit me. In case anybody knows the truth whether Tun Dr. Mahathir did go to the Istana Negara or not that night, please come forward. We only want to know the truth.

Regarding my apology to the YDPA, this is what I said:

“I also apologize To His The Yang di-Pertuan Agong if there is any mistake of facts involving him in this article although, to date, no one has shown it.”

That is Malay culture. When speaking, before stopping, he will apologize for any mistakes, rudeness, shortcomings and so on. In this case, since I apologised to Tun Dr. Mahathir, I also extended it to the YDPD in case there is any mistake …. It is a customary and conditional apology. Until today I have not amended even one word of my said article touching on the YDPA.

Regarding the allegation of my “blatant insult” on YDPA, please compare what and how I said it with what he said, I said. Just to give one glaring example, he said that I had “… spoken too much and in the process indirectly confirms the rumours on the social media that the Sultan Muhammad V of Kelantan has problems with sex and drugs?” Show me where, in my article, I said or indicated such a thing.

Regarding the rest, I leave it to the readers to evaluate it.

For the information of the author of the article of 16 January 2019, in spite of his efforts to get me arrested for insulting the 15th YDPA, one week after his article was published, I received a call from the office of Penyimpan Mohor Besar Raja-Raja asking for confirmation of my current residential address for them to send me an invitation to attend the swearing-in ceremony of the 16th YDPA! Surprised? Disappointed? Anyway, I told the officer that, unfortunately, I would not be able to attend due to my health condition.

On 23 January 2019, Malaysiakini published another 10 selected comments under “Yoursay: Inexcusable for ex-CJ to make an error of facts”. Note that my critics had lost in 2014, and now again, in 2018, to a bedridden man. Do you think they can forgive me? So, even an apology must be spun to the utmost in the desperate quest to undermine my integrity.

I am quoting them in full (except for their names, not their real names after all) for the readers to read and decide for themselves whether they agree with the critics. I have explained why I wrote it the way I did and why I apologized. I will say no more on it.

Now, the following are what they said, after I apologised:

A: “Quite honestly, the fact that Abdul Hamid Mohamad was the chief justice (CJ) of Malaysia is shocking, appalling, dreadful and totally inexcusable.

Decades of Malay supremacy (ketuanan) and racial and religious bigotry has created a situation where a man who in his infinite wisdom ruled that “Muslims don’t lie” and who under normal circumstances could not even have qualified to be a magistrate became the top judicial officer of Malaysia.

Do we need any more reasons to what ails our beloved nation?”

B: “It is laudable that this man has admitted his mistake (for claiming that Dr Mahathir Mohamad had gone to the Istana Negara uninvited on May 9 in an attempt to be sworn in as prime minister) and apologised for it.

However, there are still many things he wrote about previously for which he should apologise. Indeed, he is a great disappointment for a person who was a former chief justice of the country.”

C: “Before commenters “laud” this ex-chief justice, they should remember the context of his apology.

1. The ex-CJ apologised simply because it involved Mahathir. Do you think he will apologise if this is defamation regarding (say) Lim Kit Siang or the DAP or even any non-Malay?

2. The ex-CJ is a bigoted Malay elevated to the highest office of CJ simply because of his bigoted views.

Recently he has “warned” the National Unity Convention that Malays will become “Red Indians” in their own land.

Back when he was on the bench as a judge, he famously wrote a judgment which says that a testimony by a Malay is admissible simply because he is a Muslim (ostensibly Muslim do not lie) but the testimony of an Indian was rejected (ostensibly a non-Muslim cannot be trusted).

This is the measure of Abdul Hamid, an Islamo-fascist and race bigot.”

D: “Hamid, this is a good start – that you are able to apologise for not speaking the truth.
Let me remind you that there are many other things you have spoken about other communities that are not truthful. You have to apologise to them too.”

E: “I’d like to ask this honourable ex-chief judge of how many times on purpose as he made such mistakes.

This most certainly could not have been a mistake, it was not even an allegation he stated it as a fact, and therefore it was a deliberate lie coming from a former chief justice.

I’d like to ask him, I’ll refrain from making any allegation, but was he paid to tell that brazen lie? And I’d also like to remind him that telling one lie to cover another is surely not the way to go.”

F: “Shame to you, Hamid. As a former chief justice, you are supposed to be an expert in collecting facts and make a decision based on facts and law.

You are supposed to be also impartial and not to be influenced by other matters like whether you drank coffee or tea when you make a decision.

Now we know how naive and low you are. My advice to you is to stay happily retired and go hide under your “tempurung” (coconut shell).”

G: “Hamid is a self-anointed ‘jaguh Melayu’ (Malay champion), not ‘jaguh’ Malaysians, (and a skewed, weak one at that). See the difference?

His methods and his thoughts both failed his own people he purported to represent and his nation he supposedly pledged his loyalty to.

It is he who helps smear the reputation of the judiciary and the nation, and may we learn from all these shenanigans and extend our worldview beyond our coconut shells of race and religion as he does.

We, as a nation, made a mistake in having him as our CJ; and yes, we deserve better but for now accept this as a charade in our nation’s history and move on.”

H: “Can anyone disgrace and dishonour oneself more than this man has?

Yes, there are a few politicians out there awaiting free food and lodging. But then as expected, politicians somehow have it in their genes to disgrace themselves in words and conduct and end up in the sewers.

This man, however, was the CJ of this country at one time. He headed the institution that people were expected to resort to for justice to prevail. How on earth did he get elevated thus; if not for being what he has proven to be while on the bench and more so now?

It is because this was and still is a man who could easily, fervently, knowingly and racially be beholden to the rats who made him the CJ.

And that puts us all to shame, for having permitted scums to rise well above the minimum moral values expected of any ordinary man in the street.”

I: “Hamid, I wonder how many cases you made in the past were decided based on error of facts.

You were an ex-chief justice. You were supposedly trained to weigh your facts and decisions carefully with utmost duty of care. It is impossible to believe that you could have made such an error.

The swearing-in event happened eight months ago. Surely, you had plenty of time to gather your facts.

Indeed, the public should doubt Hamid’s competency as chief justice. Perhaps the Bar Council should review all his past cases to determine if they likewise contained error of facts.

This is absolutely a very shameful act from an ex-chief justice.”

Anything new? Whatever my critics say about me, show me one word similar to those used by them against me, which I use against anyone.

Looking back, all these happened in the last four years. During that period, in 2014, I was still able to stand and walk a few meters. But starting from 2015, I was unable to stand anymore and I spent most of my time on my back.

It is during that period, that I started writing and speaking on political issues in defence of the social contract and the provisions of the Constitution; in defence of the rights of the Malays and the natives of Sabah and Sarawak as well as the position of Islam, as enshrined in the Constitution against the growing challenge by non-Malay and non-Muslim groups wanting a redistribution of the rights of the Malays and natives of Sabah and Sarawak, while keeping theirs. That is my position and, for that, I apologise to none.

During that period, I also wrote many articles on other legal and constitutional issues as well as on other issues, for which the critics were silent.

But, for the former, and also for touching their icon Tommy Thomas, I earned the criticism, scorn, insult, vilification and condemnation of my critics. The critics followed me, looking for what I wrote or said, that they could spin and publish. The media would invite its subscribers to comment on (read criticize, condemn). Considering the number of criticisms against me, I am not surprised that I had become their enemy No.1. Hence, I must be followed, watched, discredited and silenced.

On the other hand, during the period, though lying on my back and in pain most of the time, merely through writing and, occasionally, speaking, I played an important part in influencing the Malay-Muslim community to influence two prime ministers, one from BN and the other from PH government, both bitter enemies, the latter from the coalition of parties supported by my critics, to change their mind over two national issues (repeal of Sedition Act and ratification of ICERD), to my critics’ frustration. (That is not taking into account other issues like the signature campaign to make the Rukun Negra a preamble to the Constitution to which I objected and died a premature death and my call for UMNO and PAS to work together for the sake of Malay/Muslim unity, which seems to be happening.)

Don’t I have a reason to smile? Do they?

25 02 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PERPADUAN UMMAH: ADA SEBAB UNTUK SENYUM

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Semenjak tahun 2013, lebih-lebih lagi dalam tahun 2014, berulang kali saya menyeru supaya orang Melayu bersatu dan UMNO dan PAS bekerjasama, untuk mempertahankan hak-hak orang Melayu dan anak-anak negeri Sabah dan Sarawak dan kedudukan agama Islam. Akibatnya, saya dikritik, dicerca, dikutuk, dimaki hamun, dipanggil rasis, pelampau dan ekstremis oleh, terutama sekali, orang-orang bukan bukan Melayu (ada juga yang Melayu). Oleh kerana tulisan-tulisan saya itu, mereka mempersoalkan kesesuaian saya dilantik menjadi hakim dan akhirnya Ketua Hakim Negara, walau pun saya menulisnya selepas saya bersara. Sebaliknya, hakim-hakim bersara yang memegang jawatan dalam kerajaan PH, malah parti komponennya, tidak diperrsoalkan.

Malangnya, dalam PRU 14, UMNO dan PAS, kerana angkuh dengan kekuatan masing-masing dan lebih mementingkan untung-rugi masing-masing daripada isu-isu yang lebih besar itu, masing-masing telah meletakkan calon, menyebabkan pertandingan tiga penjuru dengan Pakatan Harapan. Akibatnya, di Pantai Barat Semenanjung Malaysia (PBSM), banyak kerusi yang dimenangi oleh PH. Padahal, jika dicampurkan bilangan undi yang diperolehi BN dan PAS, ia melebihi bilangan undi yang diperolehi PH. Ertinya, jika UMNO dan PAS mengelak pertandingan tiga penjuru, banyak kerusi di PBSM boleh dimenangi UMNO atau PAS, dengan itu, besar kemungkinan, dapat menafikan kemenangan PH.

Nasi telah menjadi bubur. Kita patut mengambil pengajaran daripadanya. Sedikit demi sedikit kita perhatikan kedua-dua parti itu semakin rapat. PRK Sungai Kandis tidak menunjukkan apa-apa kesan. Tetapi, PRK Cameron Highlands menunjukkan akibat yang jelas. PAS memberi laluan kepada UMNO, membantu kempen UMNO dan, lebih penting lagi, ahli-ahlinya mengundi calon BN, walau pun ada yang sebak semasa hendak melakukannya buat kali pertama dalam setengah abad, apatah lagi mengundi calon parti yang pernah dilabel oleh Tok-Tok Guru mereka sebagai “tak Islam” itu.

Biar apa pun, dengan sokongan mereka dan pengundi-pengundi yang telah berpatah balik daripada PH kepada BN, BN telah menang dengan majoriti besar.

Tiba-tiba semua orang, Melayu dan bukan Melayu tersentak. Orang bukan Melayu dan bukan Melayu yang menyokong PH tekejut dan sedih kerana orang Melayu kembali semula kepada BN. Dianggarkan 90% orang Melayu telah mengundi calon BN. Dan, rata-rata, orang Melayu merasa lega melihat permulaan perpaduan Melayu dan umat Islam. Ini dikuatkan lagi oleh perhimpunan menentang ratifikasi ICERD yang dilabelkan sebagai perhimpunan menentang “Malayan Union 2” oleh orang-orang Melayu dan rasis oleh orang-orang bukan Melayu dan penyokong PH.

Dengan semangat 812 itu masih terasa, kedatangan PRK Semenyih disambut dengan gembira oleh orang Melayu keseluruhannya, melainkan penyokong tegar PH. Kumpulan yang pertama disebut itu merasakan bahawa inilah peluang untuk menunjukkan ketidakpuashatian mereka terhadap PH yang telah mengecewakan mereka. Tindakan PAS memberi laluan kepada UMNO disambut baik oleh mereka.

Pada 14 Mei 2019. Badan Perhubungan PAS Negeri Selangor, mengeluarkan surat “Arahan hadir memberi sokongan pada calon Narisan Nasional sempena penamaan calon pilihan raya kecil N 24 Semenyih” kepada Setiusaha Dewan-dewan PAS Negeri dan Setiausaha Pas Kawasan. Surat itu mengarahkan:

1. Setiap kawasan di Negeri Selangor menghantar 50 orang jentera pilihanraya PAS;

2. Kawasan Ulu Langat menghantar 400 orang jentera pilihanraya PAS;

3. Kawasan Serdang menghantar 300 orang jentera pilihanraya PAS.

Esoknya, pada 15 Februari 2019, Dato’ Seri Haji Abdul Hadi Awang, President PAS, besama-sama Dato’ Takiyuddin Hassan, Setiausaha Agung PAS dan Dr. Ahmad Samsuri Mokhtar, Menteri Besar Terengganu bertemu dengan Tun Dr Mahathir di pejabat beliau di Yayasan al-Bukhari di Kuala Lumpur.

Esoknya, pada 16 Februari 2019, adalah hari penamaan calon. Pemimpin-pemimpin dan penyokong-penyokong PAS bersama-sama pemimpin-pemimpin dan penyokong-penyokong UMNO memberi sokongan kepada calon BN. Pemimpin-pemimpin PAS yang hadir termasuklah Dato’ Takiyuddin Hassan, Setiausaha Agung PAS. Penyokong-penyokong PAS itu, termasuk yang datang dari negeri-negeri lain, dengan perasaan persaudaraan Islam baru, melupai permusuhan politik berpuluh-puluh tahun dengan tujuan yang satu, untuk mengalahkan calon PH. Mereka menyusun jadual kerja bersama untuk meneruskan kempen calon BN.

Tiba-tiba, pada petang itu juga, Tun Dr Mahathir mengeluarkan kenyataan yang mengejutkan. Malaysiakini melaporkan (Laporan akhbar-akhbar lain juga lebih kurang serupa.):

“Tun Dr Mahathir Mohamad mendedahkan Presiden PAS, Datuk Seri Abdul Hadi Awang berjanji kepadanya untuk tidak menyokong Umno pada pilihan raya kecil (PRK) Semenyih, kali ini.

Pengerusi PPBM itu berkata, perkara itu dibincangkan dalam pertemuannya dengan Hadi semalam.

“Saya bincang berkenaan dengan politik, tentang PAS yang tidak akan menyokong Umno pada PRK Semenyih.

“Dia beritahu tapi ada juga pengakuan secara tertulis dan ditandatangani olehnya,” kata Dr Mahathir.

Hati saya remuk. Setelah kerjasama di antara kedua buah parti itu mula menampakkan hasilnya, ia dihancurkan oleh PAS. Saya sungguh kecewa dengan Dato’ Seri Haji Abdul Hadi Awang, Presiden PAS itu. Itu reaksi awal saya.

Tetapi, nampaknya reaksi pemimpin-pemimpin dan penyokong-penyokong UMNO dan PAS berlainan: mereka tidak percaya berita itu. Bagaimana perasaan pekerja-pekerja PAS yang datang dari negeri-negeri lain yang sedang berkampung di Semenyih dan akan memulakan kempen sepenuhnya, malam itu? Semua tertunggu-tunggu penjelasan Presiden PAS itu.

Esoknya, pada 17 Februari 2019, Pas Pusat mengeluarkan kenyataan media bertajuk “Kunjungan hormat kepada YAB Perdana Menteri”. Kenyataan itu mengatakan:

“Setelah mendapat penjelasan daripada YB Dato’ Seri Tuan Guru Haji Abdul Hadi Awang, Preiden PAS di dalam Mesyuarat Jawatankuasa Harian PAS Pusat yang bersidang pada 17 Februari 2019 di Marang, maka saya dengan ini ingin memaklumkan bahawa:

1. PAS menyatakan pendirian tidak bertanding dalam PRK DUN Semenyih dan memberi laluan kepada wakil pembangkang, iaitu Barisan Nasional, dengan tahap komitmen serta kadar penglibatan yang berbeza keadaannya pada PRK Cameron Highlands.

Ini selaras dengan pendirian konsisten PAS yang meletakkan kepentingan Islam dan Melayu mengatasi yang lainnya di samping PAS mengekalkan hubungan UMNO atas dasar perpaduan ummah dan solidarity pembangkang.

2. Perakuan bertulis yang berbentuk contoh (sample) diberikan sebagai komitmen sokongan PAS terhadap kepimpinan Tun Dr Mahathir Mohamad, di atas dasar menjaga kepentingan agama, negara dan bangsa sehingga PRY 15 dan….”

Kenyataan itu ditandatangani oleh Takiyuddin Hassan, Setiausaha agung PAS.

Perhatikan:

1. Kenyataan itu tidak langsung menyebut bahawa PAS tidak akan menyokong UMNO pada PRK Semenyih.

2. Mengikut kenyataan itu, contoh perakuan bertulis yang diberikan kepada Tun Dr Mahathir itu juga tidak menyatakan bahawa PAS tidak akan menyokong UMNO pada PRK Semenyih.

Pada hari yang sama, selepas mesyuarat Jawatankuasa Harian PAS Pusat itu, Dato’ Takiyuddin mengadakan siadang akhbar. Ini laporannya:

“MARANG: PAS hari ini menafikan tidak akan menyokong UMNO dalam Pilihan Raya Kecil (PRK) Dewan Undangan Negeri (DUN) Semenyih seperti didakwa Perdana Menteri, Tun Dr Mahathir Mohamad.

Setiausaha Agungnya, Datuk Takiyuddin Hassan, berkata PAS tetap menyokong UMNO, namun tahap komitmen serta kadar pembabitan parti itu berbeza keadaannya dengan yang dilakukan parti itu pada PRK Parlimen Cameron Highlands lalu.
…….
“Tidak ada apa-apa perakuan atau surat bertulis berkaitan PAS tidak akan menyokong UMNO pada PRK Semenyih, namun ada perbincangan secara lisan antara Dr Mahathir dengan Presiden PAS, Datuk Seri Abdul Hadi Awang.” (BH Online 17 Februari 2019.

“Secara lisannya, PAS menyatakan pendirian tidak bertanding dalam PRK DUN Semenyih dan tahap penyertaan serta komitmen diberikan berbeza dengan PRK Parlimen Cameron Highlands,” katanya.”

Mengenai kandungan surat contoh itu, UMNO Online melaporkan:

“….bukti surat yang dikatakan oleh Tun itu sebenarnya adalah draft sokongan Pas kepada Tun sekiranya berlaku pengkhianatan dalam PH terhadap Perdana Menteri.

“Perlu diingat sidang Parlimen akan berlangsung pada 11 Mac ini dan dalam draft surat itu adalah berkaitan sokongan Pas kepada Perdana Menteri sekiranya berlaku apa-apa… kalau ada pengkhianatan maka Pas akan bersama beliau. Tun sendiri sebut sesuatu yang tidak betul mungkin berlaku dalam PH…

“Surat itu tidak langsung menyebut berkaitan kerjasama dengan UMNO di PRK ini. Tidak ada sebut langsung pasal pilihan raya,” ujar beliau.

(Perhatikan usaha UMNO untuk memperbaiki keadaan untuk memastikan kerjasama UMNO-PAS tidak tergugat)

Pada hari yang sama, 17 Februari, Malaysiakini melaporkan:

“Perdana Menteri Dr Mahathir Mohamad hari ini bertegas Presiden PAS Abdul Hadi Awang telah memberitahunya parti itu tidak akan menyokong Umno dalam pilihan raya kecil DUN Semenyih.
………

“Saya terpaksa kata yang benar. Hadi, Takiyuddin dan Samsuri mengaku bahawa mereka tak akan sokong Umno pada (PRK Semenyih) kali ini kerana yang lawan dengan Umno kali ini bukanlah dari DAP.

“Mereka sokong Umno dulu sebab calon lawan datang dari DAP. Kali ini Umno bukan lawan dengan DAP,” kata Mahathir pada sidang akhbar di Puchong….

Mahathir juga berkata memiliki perjanjian bertulis yang telah dimeterai tandatangan Takiyuddin.”

Beberapa persoalan berbangkit di sini. Pertama, ada tidak Presiden PAS itu memberi pengakuan lisan bahawa PAS tidak akan menyokong UMNO dalam PRK DUN Semenyih? Dalam hal ini, hanya Tun Dr. Mahathir dan Dato’ Seri Haji Hadi sahaja yang tahu. Tun Dr. Mahathir mengulangi kenyataannya bahawa Dato’ Seri Haji Hadi memberi pengakuan lisan kepadanya bahawa PAS tidak akan menyokong UMNO dalan PRK Semenyih. Mengapa Dato’ Seri Haji Hadi tidak bersuara menafikannya?

Kedua, apa isi kandungan surat itu? Tun Dr. Mahathir ada surat itu. Mengapa tidak ditunjuk isi kandungannya? Surat itu ditandatangi oleh Dato’ Takiyuddin. Tidakkah beliau menyimpan satu salinan? Mengapa tidak ditunjukkannya?

Apa sebab pihak PAS memberi surat itu? Adakah ia diminta oleh Tun Dr Mahathir sebagai balasan kepada apa yang diminta oleh PAS daripadanya? Nampaknya seperti PAS telah kena pulas tangan oleh Tun Dr Mahathir.

Jika surat itu mengandungi “komitmen sokongan PAS terhadap kepimpinan Tun Dr Mahathir Mohamad,… sehingga PRU 15” sekalipun, pada pandangan saya, ia adalah satu tindakan yang kurang bijak oleh Presiden PAS itu. Mengapa memberi pengakuan umum (blanket) sedangkan kita tidak tahu apa yang akan dilakukannya? PAS telah menentang tindakan kerajaan PH untuk meratifikasi ICERD. Jika didesak DAP dan Tun Dr Mahathir bersetuju meratifikasinya semula, adakah PAS terikat dengan pengakuannya dan, oleh itu, akan menyokongnya? Bukankah lebih baik bagi PAS untuk menimbang sesuatu isu yang dibanglitkan oleh, atau yang berkenaan dengan, Tun Dr. Mahathir apabila ia berbangkit, sama ada hendak menyokong atau menentangnya?

Biar apa pun, selagi isi surat surat itu tidak ditunjuk, kita tidak tahu sama ada isi kandungannya menyatakan :

i. PAS tidak akan menyokong UMNO dalam Pilihan Raya Kecil (PRK) Dewan Undangan Negeri (DUN) Semenyih; atau

ii. sokongan Pas kepada Tun Dr. Mahathir sekiranya berlaku pengkhianatan dalam PH terhadap Perdana Menteri itu; atau

Kesimpulannya, sehingga isi surat itu ditunjukkan, kita masih tidak tahu sama ada sebenarnya Presiden PAS itu memberi pengakuan bahawa PAS tidak menyokong UMNO pada pilihan raya kecil (PRK) Semenyih.

Biar apa pun, PAS Pusat, nampaknya, mencuba bersungguh-sungguh untuk menafi kenyataan Tun Dr Mahathir itu dan memastikan sokongan dan penglibatan yang diberi oleh jentera pilihanrayanya berjalan terus.

Pada masa yang sama, pemimpin-pemimpin, ahli-ahli PAS (dan juga UMNO) dan orang Melayu yang bukan penyokong PH mengharapkan kenyataan Tun Dr. Mahathir itu tidak benar. Mereka mahu kerjasama kedua-dua buah parti Melayu/Islam itu diteruskan. Jika maklumat yang saya terima benar bahawa, in spite of kenyataan Tun Dr Mahathir itu, jentera pilihanraya PAS yang pergi ke Semenyih untuk membantu kempen calon UMNO itu, tetap berjalan terus, ia adalah satu petanda baik bagi kerjasama UMNO-PAS di akar umbi dan perpadun ummah. Jika demikian, maka ia adalah satu perkembangan baru yang membuktikan betapa kuatnya semangat perpaduan ummah khususnya antara penyokong-penyokong UMNO dan PAS yang tidak pernah berlaku dalam sejarah melainkan pada masa PAS menjadi sebuah parti komponan BN dahulu. Pemimpin-pemimpin UMNO dan PAS perlu mengambil maklum perkembangan ini dan ummah juga boleh bergembira.

Saya juga boleh tersenyum sambil menunggu keputusan PRK itu pada 2 Mac 2019.

20 02 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

PELETAKAN JAWATAN YANG DI-PERTUAN AGONG DAN SELEPASNYA

PELETAKAN JAWATAN YANG DI-PERTUAN AGONG DAN SELEPASNYA
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

Pada 6 Januari 2019, Yang di-Pertuan Agong ke-15 Malaysia meletak jawatannya. Tiada alasan diberikan. Saya juga tidak akan menduga.

Malah Dato’ Seri Najib, katakanlah apa yang anda suka mengenainya, menyerahkan kerajaan kepada Pakatan Harapan dengan cara yang terhormat apabila partinya kalah dalam GE 14.

Satu contoh yang baik ialah Perkara 44 adalah contoh yang baik:

Apa yang paling menyakitkan hati sekarang ialah peningkatan komen kasar, biadab dan penghinaan terhadap YDPA dan Raja-Raja di media sosial. Kebebasan bersuara ada hadnya. Orang yang tidak tahu, tidak peduli atau tidak menghormati had kebebasan atau memang biadab tidak sepatutnya dibiarkan menyalahgunakan kebebasan itu.

09 01 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

RESIGNATION OF YANG DI-PERTUAN AGONG AND WHAT FOLLOWS

RESIGNATION OF YANG DI-PERTUAN AGONG AND WHAT FOLLOWS
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

On January 6, 2019, the 15th Yang Di-Pertuan Agong of Malaysia resigned from his office. No reasons were given. Nor will I guess.

Even Dato’ Seri Najib, say what you like about him, handed over the government to Pakatan Harapan with dignity when his party lost the GE 14.

It is also hoped that, soon, the Rulers would elect a new YDPA who understands constitutional monarchy, federalism, rule of law, understands and respects the Constitution and abides by it.

A good example is Article 44 which provides:

09 01 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

IS PTPTN LIABLE TO PAY ZAKAT?

IS PTPTN LIABLE TO PAY ZAKAT?
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

The Perbadanan Tabung Pendidikan Tinggi Nasional (PTPTN) was established under the Perbadanan Tabung Pendidikan Tinggi Nasional Act, 1997 (Act 566) which came into force on 1 July 1997. PTPTN commenced operations on 1 November 1997.

Briefly, section 3 (1) of Act 566 established a fund called the “Tabung Pendidikan Tinggi Nasional”. Section 3 (2) states that the Fund shall consist of such moneys as may be allocated by the Government as well as from other sources.

Section 4 specifies for what purpose the Fund will be spent. The main purpose is the granting of educational loans to students in higher educational institutions and the granting of financial assistance to such students, other than by way of educational loans.

Section 5 (1) established PTPTN which shall be responsible for the management of the Fund. Section 5 (2) empowers PTPTN to sue and be sued in its name. Section 5 (3) empowers PTPTN to enter into contracts, own and manage its properties, movable (money) and immovable (land).

Recently, PTPTN has paid zakat amounting to RM1 million to the Kedah Islamic Religious Council. This article questions whether PTPTN is obliged to pay zakat.

PTPTN was incorporated (established) by Parliament for certain purposes and given certain powers. In comparison, Tabung Haji was also incorporated by Parliament. However, there is a difference between Tabung Haji and PTPTN. Tabung Haji has contributors (shareholders) who are Muslims, but PTPTM does not. Thus, when Tabung Haji pays zakat, it is said to pay the zakat on behalf of its contributors, who are all Muslims. The argument is clearly not applicable to PTPTN which has no contributors.

So, when PTPTM pays Zakat, it could only be its own zakat, which is obligatory on it just like a Muslim (a believer). So, the question is, is PTPTN “a Muslim” or a “believer”?

Of course, a “believer” (Muslim) who is free (not a slave), adult, of sound mind, is obligated to pay zakat if the conditions are met. That obligation, like any other ibadah, is not meant to be extended to non-human beings be they animals, trees, robots and legal entities created by law (first by common law and later, those principles are adopted and enacted by Parliament) for a particular purpose.

I do not think there is any dispute that Allah s.w.t. has sent prophets to human beings and that religion is for human beings because human beings are able to believe or disbelieve, accept or reject faith. Prophet Muhammad s.a.w also did not preach to other than human beings. The Quran is also addressed to human beings. Hence we find many verses that begin with “O people ….” and others that begin with “O you who have believed …..”.

When human beings accept Islam as their religion, they are bound by some obligations, the simplest example is what is called the “Pillars of Islam” consisting of shahadah, daily prayers, fasting, zakat and pilgrimage.

Regarding fasting, for example, the Qur’an says:

“O you who have believed, decreed upon you is fasting as it was decreed upon those before you that you may become righteous”. Al-Baqarah 183.

Regarding zakat, the following verse was relied on by National Fatwa Committee and Selangor State Fatwa Committee to issue the opinion/ruling that a (limited) company is liable to pay zakat:

“O you who have believed, spend from the good things which you have earned and from that which We have produced for you from the earth”. – Al-Baqarah 267.

Note that both verses are addressed to “believers”. Certainly “believers” means human beings who are capable of believing.

The following verse sums up the position:

“Indeed, those who believe and do righteous deeds and establish prayer and give zakah will have their reward with their Lord, and there will be no fear concerning them, nor will they grieve.” – Al-Baqarah 277.

These are among the obligations of Muslims or believers. But, they have to be believers (Muslims) first. Humans beings are able to become believers by believing in the Pillars of Faith (Rukun Iman). How is a corporation like PPTPN going to believe in Allah as the only God, the angels, the holy books, the prophets, the day of judgment and in God’s predestination. If a corporation is unable to believe, then it cannot be a “believer” or “a Muslim”. It also cannot be an infidel because it is incapable rejecting faith either.

It is like a robot. There is no Muslim or non-Muslim robot. The difference between PTPTN and a robot is that, although PTPTN is not visible like a robot, PTPTN is recognized by law as a legal entity capable of making contracts and own property in its name and so on. Its powers and obligations are only to the extent given and fixed by Parliament.

Parliament does not create a human being capable of believing or disbelieving. Parliament has no power to do so. Only Allah s.w.t. who has such power. So, the religious obligations (ibadah) imposed by Allah s.w.t. on His human creations who are capable of accepting or rejecting faith, but have chosen to accept it, cannot be extended to a corporation like the PTPTN.

In this short article, I will not discuss the decisions of the National Fatwa Committee and the decision of the Selangor Fatwa Committee because the deliberations of the committees were regarding limited companies with shareholders comprising of Muslims and non-Muslims.

As mentioned earlier, PTPTN has no shareholder. Hence, the decisions of the committees are not applicable to PTPTN.

If a corporation is obliged to pay zakat, then, the Inland Revenue Board and the Majlis Agama Islam, to give just two examples, will also have to pay zakat. Is the Majlis Agama Islam paying its zakat?

The PTPTN issue is just the tip of the iceberg. It all begins with the mistake in applying the Quranic verse referred to above without proper analysis and failure to distinguish the difference between a non-human legal entity (a corporation) created by Parliament and human beings created by Allah s.w.t himself, who are able to accept or reject faith. Certainly, Allah s.w.t. knows that His law is meant for His creations.

In conclusion, in my opinion, PTPTN is not obliged to pay zakat. If it is not obligatory to pay zakat, then the payment of RM1 million purportedly as the zakat of PTPTN is a misappropriation of the PTPTN Fund. It should be replaced. Or, the Kedah Islamic Religious Council which accepted it as an “obligatory zakat of PTPTN” should return it to PTPTN, it as it was wrongly paid.

Whoever wants to explore this issue further may read my articles and speeches on the subject which are available on my websites. They are, Obligation of Companies to Pay Zakat: Issues Arising From Effects of Separate Legal Entity (18 07 2012); Obligation of Companies to Pay Zakat: Summary of My Findings and My Views (18 07 2012); Obligation of Companies to Pay Pakat: Issues Arising from Effects of Separate Legal Entity (2012 LR 481); Obligation of Companies to Pay Zakat: Issues Arising From Effects of Separate Legal Entity (MLCC 03 07 2013); Critical Appraisal of the Companies’ Obligations to Pay Zakat in the Malaysian Context (International Company and Commercial Law Review, 2013 ICCLR 375) (19 10 2013); Kewajipan Syarikat Membayar Zakat: Isu-isu Yang Berbangkit Daripada Prinsip Entity Berasingan di Sisi Undang-undang (10 03 2016).

This is only my opinion, based on the arguments I have put forward. Arguments to the contrary are welcome, preferably if written in the form of an article. However, it should be noted that this is an academic discussion based on shariah and law. Any opinion or argument should not be motivated by or based on gain and loss consideration to the Federal Treasury or the State Islamic Religious Councils.

02 01 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

WAJIBKAH PTPTN MEMBAYAR ZAKAT?

IS PTPTN LIABLE TO PAY ZAKAT?
By
Tun Abdul Hamid Mohamad

Recently, PTPTN has paid zakat amounting to RM1 million to the Kedah Islamic Religious Council. This article questions whether PTPTN is obliged to pay zakat.

So, when PTPTM pays Zakat, it could only be its own zakat, which is obligatory on it just like a Muslim (a believer). So, the question is, is PTPTN “a Muslim” or a “believer”?

Regarding fasting, for example, the Qur’an says:

“O you who have believed, decreed upon you is fasting as it was decreed upon those before you that you may become righteous”. Al-Baqarah 183.

Regarding zakat, the following verse was relied on by National Fatwa Committee and Selangor State Fatwa Committee to issue the opinion/ruling that a (limited) company is liable to pay zakat:

“O you who have believed, spend from the good things which you have earned and from that which We have produced for you from the earth”. – Al-Baqarah 267.

Note that both verses are addressed to “believers”. Certainly “believers” means human beings who are capable of believing.

The following verse sums up the position:

As mentioned earlier, PTPTN has no shareholder. Hence, the decisions of the committees are not applicable to PTPTN.

02 01 2019

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SEKOLAH KEBANGSAAN TELAH BERUBAH MENJADI SEKOLAH AGAMA: SATU ULASAN

SEKOLAH KEBANGSAAN TELAH BERUBAH MENJADI SEKOLAH AGAMA: SATU ULASAN
Oleh
Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada berita yang disiarkan di akhbar-akhbar internet yang melaporkan ucapan Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir bertajuk “Sekolah Kebangsaan telah berubah jadi sekolah agama” atau yang serupa dengannya. Berita itu adalah laporan ucapan beliau di majlis makan malam Persatuan Bekas Pelajar Kolej Sultan Abdul Hamid (SAHOCA) pada21 Disember, 2018.

Katanya:

“Sekolah kebangsaan di negara ini telah berubah menjadi ke arah sekolah agama.

Justeru bagi memperkasakan kembali sistem pendidikan di negara ini, kerajaan akan mengkaji semula kurikulum sekolah yang sedia ada.

Jelas Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir Mohamad kurikulum di sekolah perlu memberi penekanan untuk menguasai mata pelajaran yang boleh menghasilkan graduan yang berkualiti dan tidak memberi tumpuan semata-mata kepada mata pelajaran agama.

“Seseorang telah mengubah kurikulum sekolah dan sekarang sekolah kebangsaan telah berubah menjadi sekolah agama.

“Mereka semua hanya belajar tentang agama Islam dan tidak mempelajari yang lain dan keputusannya lepasan pelajar tidak berapa pandai matapelajaran yang berguna untuk mendapatkan pekerjaan,” katanya pada Majlis Makan Malam pada majlis makan malam Persatuan Bekas Pelajar Kolej Sultan Abdul Hamid (SAHOCA) 2018 di sini pada Jumaat.

“Hasilnya, pelajar tidak berapa mahir dalam subjek-subjek yang akan membantu mendapatkan kerja, tetapi mereka menjadi ulama,”

Perenggan terakhir ini adalah seperti yang dilaporkan oleh Kosmo online. Tiga perkataan terakhir itu tidak terdapat dalam beberapa laporan lain. Saya percaya, mereka merasa tidak selesa untuk melaporkannya.

Malaysiakini serta merta menyokong kenyataan itu. Dalam ulasannya, Malaysiakini, antara lain, berkata:

“Dr Mahathir Mohamad betul. Sekolah kebangsaan telah menjadi “sekolah agama” dan ramai pasti gembira bahawa Perdana Menteri berhasrat untuk membetulkan keadaan.

Mahathir sebenarnya telah menyentuh nota yang betul, kerana banyak kumpulan telah menyatakan keprihatinan mengenai keterlaluan memasukkan ‘agama’ dalam sukatan pelajaran sekolah semasa. ” (Terjemahan saya)

Saya juga temui rencana yang ditulis oleh seorang berketurunan Cina dan seorang yang berketurunan India yang menyahut baik kenyakaan Tun Dr. Mahathir itu dan mendesak supaya keadaan itu dipatah balik semula. Penulis berketurunan India itu mendesak pula supaya sekolah aliran Bahasa Inggeris diwujudkan semula, di samping sekolah-skolah aliran Cina dan India.

Lim Kit Siang menyatakan bahawa membetulkan keadaan itu merupakan cabaran yang paling besar. Ia mungkin akan membangkitkan bantahan seperti bantahan ratifikasi ICERD sekali lagi.

Saya hanya menemui seorang berketurunan Melayu yang menulis dan mengatakan bahawa Tun Dr. Mahathir tersilap fakta atau confused dengan sekolah Kafa. Sebagai seorang yang mempunyai anak bersekolah, beliau tahu kenyataan Tun Dr Mahathir itu salah, katanya.

Kita tumpukan kepada apa yang dikatakan oleh Tun Dr. Mahathir itu dahulu.

Saya percaya ucapan Tun Dr. Mahathir itu bukan satu ucapan bertulis yang dibacanya. Jika tidak, saya percaya ayat ini tidak berbunyi demikian:

“Mereka semua hanya belajar tentang agama Islam dan tidak mempelajari yang lain.”

Tetapi, sama ada disenghaja atau tersilap fakta atau beliau confused dengan sekolah Kafa atau Ma’had Tahfiz, ia telah diucapkan, disiarkan dan dijadikan alasan oleh penulis-penulis bukan Islam untuk mengunanya bagi menyokong agenda mereka.

Kita kena menerima bahawa Tun Dr. Mahathir telah mengeluarkan kata-kata yang dipetik itu dan bertanggungjawab mengenainya. Maka ulasan saya ini adalah berdasarkan apa yang dikatakannya itu.

Tun Dr. Mahathir mengatakan sekolah kebangsaan telah berubah menjadi sekolah agama semata-mata berdasarkan kurikulum sekolah itu dan bukan atas alasan-alasan lain seperti pakaian, aktiviti keagamaan dan lain-lain. Maka ulasan ini pun tertumpu kepada alasan itu sahaja.

Sama ada sekolah kebangsaan telah berubah menjadi sekolah agama atau tidak adalah soal pendapat. Saya tidak akan berhujah mengenainya. Saya akan lebih menumpukan kepada alasan yang diberinya.

Kurikulum pelajaran memang perlu dikaji semula dari semasa ka semasa dengan tujuan menambahbaikkan dan mengemaskini.

Saya tiada masalah dengan perenggan empat petikan ucapannya di atas.

Kenyataan bahawa “Seseorang telah mengubah kurikulum sekolah dan sekarang sekolah kebangsaan telah berubah menjadi sekolah agama” adalah tidak betul. Sejarah menunjukkan kurikulum sekolah rendah mula diperkenalkan pada tahun 1983 dengan menggunakan nama Kurikulum Baru Sekolah Rendah.

Pada tahun 1993, Kurikulum Bersepadu Sekolah Rendah (KBSR) diperkenalkan.

KBSR disemak semula pada tahun 2003 kerana dasar pengajaran dan pembelajaran Sains dan Matematik dalam Bahsa Inggeris (PPSMI). (Ambil perhatian, Tun Dr. Mahathir menjadi Menteri Pendidikan daripada tahun 1974 hingga 1978 dan Perdana Menteri daripada tahun 1981 hingga 2003.)

Selaras dengan ucapan YAB Perdana Menteri (Tun Abdullah Badawi) di Perhimpunan Agung UMNO pada tahun 2006, KBSR (semakan) telah digubal semula menjadi Kurikulum Standard Sekolah Rendah (KSSR) selaras dengan teras kedua Pelan Induk Pembangunan Pendidikan (PIPP).

KSSR mula dilaksanakan secara berperingkat mulai tahun 2011.

Sekurang-kurangnya Tun Dr. Mahathir tentu tahu apa yang berlaku daripada tahun 1974 hingga tahun 2003.

Kenyataan bahawa “Mereka semua hanya belajar tentang agama Islam dan tidak mempelajari yang lain….” adalah salah. Carian rambang melalui internet menghasilkan peruntukan masa bagi mata-mata pelajaran berkenaan adalah seperti berikut (Supaya ringkas saya hanya menunjukkan mata-mata pelajaran teras asas sahaja):

Tahun 2 dan 3:

Pengurusan Kehidupan: 240 jam setahun
Asas 3M (BM, BI, Mat: 192 jam setahun
Pendidikan Seni Kreatif: 240 jam setahun
Pendidikan moral/ Islam: 96 jam setahun
Pendidikan Jasmani: 64 jam setahun

Dalam kata-kata lain masa yang diperuntukkan bagi Pendidikan Islam hanya 96/832 jam setahun atau 11.5%.

Bagi Tahun 4,5 dan 6:

Bahasa Malaysia: 96 jam setahun
Bahasa Inggeris: 64 jam setahun
Matematik: 80 jam setahun
Pengurusan Kehidupan: 96 jam setahun
Pendidikan Seni Visual: 32 jam setahun
Pendidikan music: 32 jam setahun
Pendidikan IMoral/slam: 96 jam setahun
Pen. Jasmani dan Kesih: 48 jam setahun
Pen. Sains, Alam Sekitar : 80 jam setahun
Teknoligi Maklumat: 32 jam setahun

Dalam kata-kata lain masa yang diperuntukkan bagi Pendidikan Moral/Islam hanya 96/656 jam seminggu atau 14.6%.

Bagi sekolah menengah rendah pula:

Bahasa Melayu: 4 jam seminggu
Bahasa Inggeris: 3.5 jam seminggu
Pendidikan moral/Islam: 4 jam seminggu
Metamatik: 3.5 jam seminggu
Sains 3.5 jam seminggu
Sejarah 2 jam seminggu

Dalam kata-kata lain masa yang diperuntukkan bagi Pendidikan Moral/Islam hanya 4/20.5 jam seminggu atau 19.5%.

Bagi sekolah menengah atas pula (mata pelajaran teras sahaja):

Bahasa Melayu: 4 jam seminggu
Bahasa Inggeris: 3.5 jam seminggu
Pendidikan moral/Islam: 3 jam seminggu
Metamatik: 3.5 jam seminggu
Sains 3.5 jam seminggu
Sejarah 2 jam seminggu

Dalam kata-kata lain masa yang diperuntukkan bagi Pendidikan Moral/Islam hanya 3/19.5 jam seminggu atau 15.3%.

Angka-angka ini dengan jelasnya menunjukkan keadaan sebenar.

Mengenai ayat terakhiri yang beliau dilaporkan berkata, pelajar-pelajar itu “tidak berapa mahir dalam subjek-subjek yang akan membantu mendapatkan kerja,” pengajaran ilmu agama tidak boleh disalahkan kerana premis hujah beliau bahawa “Mereka semua hanya belajar tentang agama Islam dan tidak mempelajari yang lain….” adalah salah. Dalam kata-kata lain, kita tidak boleh menyalahkan pembelajaran ilmu agama Islam jika pelajar-pelajar itu tidak berapa mahir dalam subjek-subjek lain.

Phrasa “…tetapi mereka menjadi ulama,” nyata salah tempatnya. Beliau bercakap berkenaan sekolah, bukan universiti. Seorang pelajar berkelulusan sekolah menengah kebangsaan tidak menjadi atau digelar ulamak.

Saya pun pernah mengkritik penyalahgunaan perkataan “ulamak” di negara ini. Tetapi, itu berlainan daripada apa yang dikatakan beliau.

Adalah menyedihkan mendengar seorang negarawan seperti beliau membuat ucapan seperti itu. Itu bukanlah mutu ucapan yang kita harapkan daripada beliau. Mungkin, di umur beliau dan sebagai Perdana Menteri, beliau tidak patut menerima jemputan jamuan makan malam bekas pelajar sekolah lagi, walaupun sekolahnya sendiri. Malah, beliau patut mengelak membuat kenyataan akhbar, apatah lagi menjawab soalan-soalan secara spontan. Tidak dapat tidak kesilapan akan berlaku.

Di Malaysia, daripada ingatan saya, amalan Perdana Menteri menjawab soalan-soalan wartawan secara spontan itu dimulakan oleh beliau. Tetapi, dahulu beliau masih muda.

Yang gembira adalah pengaran-pengarang akhbar online dan pembaca-pembaca yang menunggu sesuatu yang tidak baik dikatakan mengenai Islam. Mereka ada agenda sendiri. Apabila Perdana Menteri membuat kesilapan dan berkata sesuatu yang tidak baik terhadap Islam, mereka terus melompat dan menyahut “betul” dan mengambil kesempatan membuat desakan bagi mencapai agenda mereka, termasuk menuntut dikurangkan masa untuk pelajaran agama Islam dan diadakan semula sekolah aliran Inggeris, bersama-sama sekolah aliran Cina dan India.

Yang menghairankan ialah mengapa mereka begitu gembira mayahut ucapan Perdana Menteri itu? Mereka tidak menghantar anak-anak mereka belajar di sekolah kebangsaan. Jika anak-anak mereka belajar di sekolah kebangsaan pun, anak-anak mereka dikecualikan daripada kelas-kelas agama itu. Adakah semua itu disebabkan oleh kebencian mereka terhadap Islam yang mendalam?

Saya belajar di sekolah Roman Catholic selama dua tahu semasa dalam tingkatan enam. Setiap pagi, selama 45 minit, diadakan kelas agama untuk pelajar-pelajar beragama Roman Catholic. Pelajar-pelajar lain, termasuk Islam, diletakkan dan kelas “Moral Instruction”. Tiada sesiapa menyalahkannya. Sekarang, di sekolah-sekolah kebangsaan, hampir kesemua pelajarnya adalah Melayu/Islam, mengapa orang bukan Islam menyibuk? Adakah mereka tidak suka pelajar Islam diajar pelajaran agama Islam? Sampai pelajaran agama Islam yang diajar kepada pelajar-pelajar Islam pun mereka hendak campur tangan!

Kepada Lim Kit Siang, saya katakan, jika jadual untuk pembelajaran agama Islam dikurangkan atas alasan yang salah, tentu sekali orang Melayu marah. Jangan lupa betapa besarnya cabaran yang akan dihadapi jika kerajaan hendak menutup sekolah-sekolah aliran Cina dan India, sedangkan itulah antara sebab utama polarisasi kaum!

Mengatakan bahawa pelajar-pelajar sekolah kebangsaan hanya diajar ilmu agama adalah tidak betul. Mengatakan, oleh sebab itu pelajar-pelajar lulusan sekolah kebangsaan “tidah fasih” (lemah) dalam mata pelajaran lain juga adalah tidak tidak betul.

Daripada pemerhatian saya, latar belakang, keadaan sekitar, tahap akonomi dan availability sumber pembelajaran adalah factor penting. Sebab itu, pelajar-pelajar kampung yang dipilih untuk belajar di MRSM mencapai prestasi cemerlang. Memanglah mereka pelajar-pelajar terpilih. Tetapi, apabila diletak dalam persekitaran dan kemudahan sumber yang lebih baik, mereka mencapai kejayaan yang lebih baik. Jangan lupa pelajar-pelajar sekolah-sekolah itu jugalah yang memenangi berbagai-bagai pertandingan, termasuk sains, di peringkat antara bangsa, malah dunia.

Saya akui, umumnya, terdapat kelemahan dalam pengusaan bahasa Inggeris, terutama sekali dalam percakapan atau lisan di kalangan pelajar-pelajar Melayu.. Sepatutnya, seorang pelajar yang diajar bahasa itu daripada darjah satu hingga ke tingkatan lima, selama 11 tahun, paling kurang boleh bercakap dengan fasih.

Tetapi, dari pemerhatian saya, pelajar-pelajar luar bandar, di mana bahasa Inggeris tidak digunakan langsung di rumah dan di kampungnya, malah mungkin dianggap sebagai “kurang-Islam” atau “tak-Islam”, tidak yakin atau “malu” untuk bercakap Inggeris walaupun setelah mereka lulus universiti dan berkerja berpuluh-puluh tahun hingga menjadi professor, hakim dan doctor.

Sebaliknya, semasa di sekolah rendah Inggeris di Prai, Pulau Pinang, saya dapati pelajar-pelajar keturunan India yang tinggal di Prai, walau pun bapa mereka hanya pekerja sebagai boroh Keretapi Tanah Melayu, bercakap dalam bahasa Inggeris dengan lancar dalam perbualan harian, walaupun mereka bukanlah pandai dalam darjah, termasuk bahasa Inggeris. Sebabnya ialah kerana mereka hidup dalam satu masyarakat yang merasa megah apabila bercakap dalam bahasa Inggeris.

Kesimpulannya, kita tidak boleh menyalahkan pengajaran pendidikan Islam sebagai sebab kelemahan pelajar-pelajar Melayu dalam mata-mata pelajaran lain, jika mereka betul lemah dalam mata-mata pelajaran lain sekali pun.

26 12 2018

[email protected]
http://www.tunabdulhamid.my
https://tunabdulhamid.me

SUHAKAM SUDAH BESAR KEPALA

Oleh

Tun Abdul Hamid Mohamad

Saya merujuk kepada laporan Malaysiakini 18 Disember 2018 bertajuk “SUHAKAM mahu cadangan dijadikan mandatori”, yang berbunyi seperti berikut:

“Suruhanjaya Hak Asasi Manusia (Suhakam) akan mengajukan usul kepada Pejabat Peguam Negara dan menteri undang-undang untuk meminda Akta Suhakam bagi memastikan kerajaan mengambil tindakan pada setiap cadangan yang diberikan suruhanjaya itu.

Jelas Pesuruhjaya Suhakam, Jerald Joseph (gambar), ketika ini Suhakam hanya bertindak sebagai penasihat kepada kerajaan berhubung isu hak asasi manusia.

“Kita mahu memastikan agar nasihat yang kami berikan dapat dijadikan tindakan, di mana kerajaan diwajibkan mengambil tindakan (berdasarkan cadangan yang diberikan).

“Jika kerajaan tidak dapat melakukannya, mereka perlu memberikan sebab yang munasabah. Itu kuasa yang sepatutnya diberikan kepada sebuah suruhanjaya,” katanya pada sidang media di majlis pelancaran laporan tahunan Suhakam 2017 di Kuala Lumpur hari ini.” Ia diakhiri dengan kenyataan, “Berita lanjut menyusul”.

Pertama sekali, saya ingin tahu sama ada kenyataan itu kenyataan peribadi Jerald Joseph atau kenyataan SUHAKAM. Dengan menggunakan kata-kata “ Suruhanjaya Hak Asasi Manusia (SUHAKAM) akan mengajukan usul….” Jerald Joseph seolah-olah bercakap bagi pihak SUHAKAM.

Tetapi, beliau adalah salah seorang Pesuruhjaya SUHAKAM. Saya tidak pasti terdapat berapa orang Pesuruhjaya SUHAKAM sekarang. Carian di internet menunjukkan hanya lapan orang termasuk Pengerusinya. Seksyen 5(1) Akta SUHAKAM memperuntukkan bilangan Pesuruhjaya tidak melebihi 20 orang.

Biar berapa orang pun Pesuruhjaya SUHAKAM, kita hairan mengapa Jerald Joseph sahaja yang kerapkali mengeluarkan kenyataan media. Pesuruhjaya-Pesuruhjaya lain tidak pula kedengaran suara mereka. Mungkin mereka tahu peranan mereka. Jika demikian, mengapa Pengerusi SUHAKAM membiarkan Pesuruhjaya yang tidak tahu peranannya atau sengaja mengambil kesempatan mengeluarkan kenyataan-kenyataan mengenai SUHAKAM?

Walau pun perkataan Pesuruhjaya itu hebat bunyinya, ia tidak lebih daripada seorang ahli sebuah jawatankuasa. Dia tidak boleh membuat keputusan bagi pihak SUHAKAM dan bercakap bagi pihak suruhanjaya itu, melainkan jika dia dilantik oleh suruhanjaya itu sebagai jurucakapnya. Jika ada sesuatu kenyataan yang hendak dikeluarkan untuk makluman orang ramai, sepatutnya Pengerusinyalah yang membuat kenyataan itu.

Jika kenyataan itu bukan kenyataan SUHAKAM, pertama sekali, Malaysiakini perlulah lebih berhati-hati dalam membuat laporan.

Pengerusi SUHAKAM pula perlu menafikan atau menjelaskannya. Bukan itu sahaja, Jerald Joseph perlu ditegur dan diarahkan supaya tidak mengulanginya di masa hadapan.

Jika Pengerusi SUHAKAM tidak mengambil tindakan-tindakan yang saya sebutkan itu, saya khuatir beliau akan dilihat sebagai lemah dan hanya mengikut apa yang dikatakan oleh ahli atau ahli-ahlinya.

Oleh sebab kenyataan itu menyebut bahawa “Suhakam akan mengajukan usul…”, saya akan berhujah berdasarkan ia adalah satu kenyataan SUHAKAM. Jika kenyataan itu adalah kenyataan peribadi Jerald Joseph, maka apa yang saya katakan ini, terpakai kepadanya sahaja.

SUHAKAM adalah satu suruhanjaya. Perlembagaan menubuhkan beberapa suruhanjaya, seperti Suruhanjaya Pilihan Raya, Suruhanjaya Perkhidmatan Kehakiman dan Perundangan, Suruhanjaya Perkhidmatan Awam, Suruhanjaya Pasukan Polis dan Suruhanjaya Perkhidmatan Pendidikan.

Perhatikan bahawa SUHAKAM bukanlah satu suruhanjaya yang ditubuh oleh Perlembagaan. SUHAKAM ditubuh oleh undang-undang yang bernama Akta Suruhanjaya Hak Asasi Manusia (SUHAKAM) 1999 (Akta 597), sama seperti penubuhan suruhanjaya-suruhanjaya di bawah Akta Suruhanjaya Siasatan 1950; Akta Suruhanjaya Perkhidmatan 1957 [Akta 393]; Akta Suruhanjaya Komunikasi dan Multimedia Malaysia 1998; Akta Suruhanjaya Syarikat Malaysia 2001 [Akta 614]; Akta Suruhanjaya Tenaga 2001; Akta Suruhanjaya Koperasi Malaysia 2007 [Akta 665], Akta Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia 2009 (Akta 694); Akta Suruhanjaya Pelantikan Kehakiman 2009 (Akta 695); Akta Suruhanjaya Integriti Agensi Penguatkuasaan 2009 (Akta 700); Akta Pengangkutan Awam Darat 2010; Akta Suruhanjaya Penerbangan Malaysia 2015 [Akta 771] dan lain-lain.

Selain daripada dua kategori itu, terdapat pula suruhanjaya siasatan yang ditubuh apabila perlu untuk menyiasat sesuatu perkara seperti suruhanjaya menyiasat video V.K. Lingam dan kematian Teoh Beng Hock.

Semua suruhanjaya-suruhanjaya itu menjalankan tugas masing-masing dalam lingkungan bidangkuasa yang diberi kepadanya dan di dalam sistem (within the system) kenegaraan Malaysia yang ditetapkan oleh Perlembagaan.

Melaysia adalah sebuah negara yang mengamalkan demokrasi berparlimen dan raja berperlembagaan. Kerajaan terbahagi kepada Badan Eksekutif, Perundangan dan Kehakiman.

Dasar negara terletak dalam bidangkuasa Eksekutif (Kerajaan) yang diputuskan oleh Masyuarat Jemaah Menteri (Kabinet). Badan Kehakiman (mahkamah) tidak boleh mengambil alih tugas menentukan dasar negara. Malah Majlis Raja-Raja pun tidak boleh menentukan dasar negara atau mengarah Kerajaan (Eksekutif) mengenai sesuatu dasar negara. Majlis Raja-Raja cuma “…..boleh menimbang teliti soal-soal mengenai dasar negara…” (Perkara 38 Fasal (2)(c)).

Demikian juga Badan Perundangan (Parlimen). Ia tidak boleh menentukan soal-soal dasar bagi pihak Eksekutif melainkan jika penentuan atau pindaan dasar itu memerlukan pindaan Perlembagaan atau undang-undang dibuat atau dipinda. Dalam keadaan yang baru disebut itu, Parlimen boleh menolak sesuatu cadangan kerajaan (Eksekutif).

Elok kita peringatkan bidangkuasa SUHAKAM seperti yang diperuntukkan oleh Akta 597.

Seksyen 4(1) memperuntukkan:

“4. (1) Bagi membantu melindungi dan memajukan hak asasi manusia di Malaysia, fungsi Suruhanjaya adalah—

……

untuk menasihati dan membantu Kerajaan dalam merumuskan perundangan dan arahan dan tatacara pentadbiran dan mengesyorkan langkah-langkah perlu yang hendaklah diambil;

untuk mengesyorkan kepada Kerajaan berkenaan dengan penandatanganan atau penyertaan dalam triti dan surat cara antarabangsa yang lain dalam bidang hak asasi manusia; dan

Seksyen 4(4) memperuntukkan:

“(4) Bagi maksud Akta ini, perhatian hendaklah diberikan kepada Perisytiharan Sejagat Hak Asasi Manusia 1948 setakat yang perisytiharan itu tidak tak selaras dengan Perlembagaan Persekutuan.”

Ambil perhatian, bukan sahaja SUHAKAM, seperti suruhanjaya-suruhanjaya lain juga, dikehendaki bekerja dalam sistem (work within the system), walaupun ia dikehendaki memberi perhatian (regard shall be had) kepadaperuntukan Universal Declaration of Human Rights 1948, itu pun setakat ia tidak bercanggah dengan Perlembagaan Persekutuan.

Ini Pesuruhjaya-Pesuruhjaya SUHAKAM perlu ingat. Jangan kerana SUHAKAM dikehendaki memberi perhatian kepada peruntukan-peruntukan Universal Declaration of Human Rights, maka ia tidak tertakluk kepada Perlembagaan Persekutuan lagi.

Jika Pesuruhjaya-Pesuruhjaya SUHAKAM mengetahui sedikit mengenai sistem kenegaraan di mana-mana sahaja di dunia ini dan yang diperuntukkan oleh Perlembagaan Persekutuan, tentu sekali mereka tidak akan tergamak membuat cadangan seperti itu, melainkam jika mereka sudah besar kepala, merasakan kedudukan mereka lebih tinggi daripada Yang di-Pertuan Agong, Majlis Raja-Raja, Badan Kehakiman dan Parlimen (tertakluk kepada apa yang saya katakan sebelum ini.

Saya berkata demikian kerana:

Yang di-Pertuan Agong pun, melainkan dalam berberapa perkara tertentu, bertindak atas nasihat Perdana Menteri dan, mengikut konvensyen, nasihat itu mestilah diikuti. Penentuan dasar negara ditentukan oleh Eksekutif sepenuhnya.

Majlis Raja-Raja juga pun boleh membuat keputusan sendiri hanya dalam perkara-perkara yang terhad sahaja. Mengenai dasar negara, Majlis Raja-Raja hanya boleh menimbang teliti (deliberate).

Badan Kehakiman, walau pun full bench Mahkamah Persekutuan, tidak boleh campur tangan soal-soal dasar negara yad kerapkali disebut sebagai “dasar awam” (public policy).

Parlimen hanya boleh campur tangan hal-hal dasar awam jika perkara itu di bawa kepadanya melalui Rang Undang-Undang atau usul. Ini boleh difahami kerana ahli-ahli Parlimen adalah dipilih melalui pilihan raya. Itulah yang dipanggil demokrasi berparlimen. Ahli-ahli Kabinet hanya sebahagian daripada mereka. Hakim-hakim dan Pesuruhjaya-Pesuruhjaya kesemuanya hanya dilantik. Bahawa mereka dilantik oleh Yang di-Pertuan Agong tidak meletakkan kedudukan mereka lebih tinggi daripada Yang di-Pertuan Agong.

Pesuruhjaya-Pesuruhjaya SUHAKAM bukanla lebih utama daripada Pesuruhjaya-Pesuruhjaya suruhanjaya-suruhanjaya lain, apatah lagi institusi-institusi 1 hingga 4.

Nampaknya SUHAKAM hendak mengubah structure pemerintahan Malaysia dengan meletakkan SUHAKAM yang ahli-ahlinya dilantik lebih berkuasa daripada Kabinet dan Parliament yang ahli-ahlinya dipilih dalam pilihan raya umum.

Memandangkan kenyataan berkenaan dibuat tidak lama selepas kekecewaan SUHAKAM dalam isu ratifikasi ICERD, saya percaya ia ada kaitan dengannya. Kita tahu SUHAKAM memang memperjuangkan ratifikasi ICERD. Ternyata SUHAKAM dikecewakan oleh Tun Dr Mahathir sebanyak tiga kali dalam bilangan hari yang sama.

Pertama, Perhimpunan Hari Hak Asasi Manusia anjuran SUHAKAM yang dijadualkan pada 8 Disember 2018 (sama sehari dengan perhimpunan 812) dan akan dihadiri oleh Perdana Menteri, Tun Dr. Mahathir itu ditangguh atas nasihat Polis dan Perdana Menteri.

Kedua, Perdana Menteri menyatakan beliau tidak akan menghadiri perhimpunan anjuran SUHAKAM itu.

Ketiga, alasan beliau adalah “Kerajaan telah memutuskan tidak akan meratifikasi ICERD. SUHAKAM masih hendak meneruskannya. Bagaimana saya hendak hadir?”

Tiga pukulan oleh Perdana Menteri dalam masa tiga hari memang cukup berat untuk diterima oleh SUHAKAM. Maka, selepas mengadakan perhimpunan itu, Pengerusi SUHAKAM dengan nada sinis dilaporkan berterima kasih kepada Tun Dr. Mahathir kerana tidak hadir. Ketidak hadirannya membolehkan mereka melakukan apa yang mereka hendak lakukan tanpa gangguan, katanya. Nampaknya Pengerusi SUHAKAM pun sudah berani “perli” Perdana Menteri.

Carian dalam internet menunjukkan terdapat dua orang wanita comel Melayu/Islam, ahli akademik yang menjadi Pesuruhjaya SUHAKAM. Kita tidak pernah mendengar mereka bercakap mengenai SUHAKAM. Mungkin sebagai ahli akademik berlatarbelakangkan undang-undang, mereka tahu peranan mereka.

Biar apa pun, datang dari kampus di mana mereka digeruni (kerana kelulusan mereka) dan ditakuti (tidak lulus) oleh pelajar-pelajar, saya harap mereka dapat menyesuaikan diri dengan dunia luar yang lebih mencabar dan lebih kasar dengan meninggikan suara mereka, bersikap lebih assertif dan aggressif supaya mereka tidak dibuli atau dipinggirkan.

Kita ingin tahu apa pendirian mereka, sebagai professor dan ilmuan undang-undang, mengenai cadangan itu. Jika mereka menyokongnya, apa hujah-hujah mereka terhadap hujah-hujah yang telah saya kemukakan itu. Jika tidak, adakah mereka menentangnya dalam mesyuarat SUHAKAM dan adakah mereka menerima keputusan majoriti? Atau, adakah mereka hanya mengikut arus?

20 12 2018